I FSK 637/14 - Wyrok NSA z dnia r.

I FSK 637/14 - Wyrok NSA z dnia 03.06.2015 r. Dostawca z Japonii nie dokonał rejestracji na terytorium Polski dla celów podatku od towarów i usług i nie odprowadził podatku należnego do polskiego urzędu skarbowego. Zatem wystawione przez H. faktury dokumentujące dostawę maszyny wraz z jej instalacją, zawierające podatek od towarów i usług, nie dawały skarżącej spółce prawa do obniżenia podatku należnego, gdyż wystawione zostały przez podmiot nieuprawniony do ich wystawienia (art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a) ustawy o VAT). W okolicznościach rozpoznawanej sprawy istniały podstawy, aby uznać kontrahenta spółki za podmiot nieuprawniony do wystawienia faktur, w rozumieniu art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a) ustawy o VAT. Japońska firma nie była zarejestrowana dla celów podatku od towarów i usług na terenie Polski oraz nie odprowadziła podatku należnego wynikającego z wystawionych na rzecz skarżącej spółki faktur na sprzedaż maszyny wraz z jej montażem. Sentencja Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Danuta Oleś (sprawozdawca), Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia WSA del. Nina Półtorak, Protokolant Marek Wojtasiewicz, po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. P. sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 18 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 1917/13 w sprawie ze skargi T. P. sp. z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 6 września 2013 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od T. P. sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Ministra Finansów kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Uzasadnienie Zaskarżonym wyrokiem z 18 grudnia 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 1917/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę T. sp. z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z 6 września 2013 r. wydaną w przedmiocie podatku od towarów i usług. Z opisanego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stanu faktycznego wynikało, że T. sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej "spółka" lub "skarżąca") prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania wysokiej jakości komponentów do produkcji samochodów. Na potrzeby swojej działalności spółka zakupiła od japońskiej spółki H. Co. Ltd. (dalej: "H.") specjalistyczną maszynę do malowania. Zgodnie z umową H. była odpowiedzialna za dostarczenie maszyny do zakładu spółki w Polsce i jej zainstalowanie. Maszynę do zakładu spółki dostarczył i zainstalował faktycznie polski dostawca, który działał na zlecenie H.. Proces instalacji maszyny w zakładzie produkcyjnym spółki miał miejsce w 2010 r. Z tytułu dostawy oraz instalacji maszyny, H. wystawiła na spółkę faktury zawierające polski podatek od towarów i usług naliczony według stawki 22%, przy czym faktury te nie zawierały niektórych elementów określonych w 5 rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich

2 przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 212, poz. 1337 - dalej "rozporządzenie w sprawie wystawiania faktur"). W szczególności, faktury te nie zawierały: numeru identyfikacji podatkowej sprzedawcy (H.), a kwoty wyszczególnione na fakturach, w tym kwota podatku od towarów i usług, były wykazane w walucie obcej (euro) i nie były przeliczone na walutę polską. Niemniej jednak, przedmiotowe faktury zawierały wszystkie elementy określone w art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., nr 54, poz. 535, ze zm., dalej "ustawa o VAT"). Dalej spółka stwierdziła, że H. nie posiada na terytorium Polski siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności. W momencie otrzymania od H. ww. faktur, zawierających polski podatek od towarów i usług, skarżąca spółka zwróciła się do H. z prośbą: o okazanie potwierdzenia zarejestrowania się dla celów podatku od towarów i usług w Polsce, albo w przypadku braku rejestracji, o dokonanie takiej rejestracji i odprowadzenie do polskiego urzędu skarbowego kwoty podatku od towarów i usług pobranej od spółki z tytułu sprzedaży i instalacji maszyny. Pomimo działań podjętych przez spółkę, H. nie dostarczył jej ani dowodu na rejestrację w Polsce dla celów podatku od towarów i usług, ani dowodu poświadczającego dokonanie wpłaty do urzędu skarbowego należnego podatku. Z tego powodu strona uznała, że H. nie dokonał rejestracji dla celów podatku od towarów i usług w Polsce, ani nie odprowadził do polskiego urzędu skarbowego tego podatku. Mając na uwadze te okoliczności, spółka z ostrożności nie odliczyła podatku naliczonego na podstawie faktur zakupowych wystawionych przez H. Z uwagi na fakt, że spółce zależało na szybkim zakończeniu procesu instalacji maszyny, mimo wątpliwości co do prawa odliczenia podatku naliczonego, wykazanego na fakturach H., zdecydowała się uregulować wystawione faktury w całości, włącznie z wykazanym na tych fakturach podatkiem od towarów i usług. Na gruncie tak opisanego stanu faktycznego, strona zapytała czy ma prawo do odliczenia podatku od towarów i usług naliczonego, wykazanego na fakturach wystawionych przez H.? Przedstawiając własne stanowisko w sprawie, strona uznała, że prawa do odliczenia podatku naliczonego, wykazanego na fakturach otrzymanych od H., nie może ograniczać fakt, że H. nie jest podatnikiem zarejestrowanym dla celów podatku od towarów i usług w Polsce. Prawo spółki do odliczenia podatku naliczonego nie może być uzależnione od tego czy H. faktycznie zapłaciła podatek należny do właściwych organów podatkowych. Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z 6 września 2013 r. uznał stanowisko skarżącej spółki za nieprawidłowe. Zdaniem organu, wnioskodawca nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturze wystawionej przez H. W uzasadnieniu organ podatkowy wskazał, że transakcja między H. i skarżącą spółką powinna być traktowana, dla celów podatku od towarów i usług, jako dostawa towarów z montażem, o której mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Tym samym miejscem opodatkowania tej dostawy było terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Uwzględniając stan faktyczny przedstawiony we wniosku, organ podatkowy stwierdził, że - zgodnie z art. 17 ust. 2 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT - H., jako nieposiadający na terenie Polski siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności, dokonując dostawy na rzecz wnioskodawcy maszyn wraz z ich instalacją, nie był zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług. Ponieważ dostawca maszyn podatku od towarów i usług nie rozliczył, to na wnioskodawcy jako nabywcy ciążył obowiązek opodatkowania transakcji. Wystawione zatem przez H. faktury, dokumentujące dostawę i instalację maszyny, zawierające podatek od towarów i

3 usług nie stanowiły dla wnioskodawcy podstawy do obniżenia podatku należnego, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a) ustawy o VAT. Dodatkowo organ podatkowy wskazał, że na brak prawa do odliczenia przez spółkę podatku naliczonego, wynikającego z faktur wystawianych przez H., nie wpływają przepisy rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur. Organu podatkowy nie zgodził się ze stanowiskiem skarżącej, że prawa do odliczenia podatku z wystawionych przez H. faktur nie ogranicza to, iż spółka, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, była zobowiązana do rozliczenia nabytej maszyny. Uwzględniając, że z tytułu dostawy towaru, dla której podatnikiem jest nabywca towaru, skarżącej przysługiwało prawo do odliczenia podatku, to w przypadku odliczenia podatku z faktury wystawionej przez H. doszłoby do podwójnego odliczenia tej samej kwoty podatku z tytułu jednej transakcji. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu spółka wniosła o uchylenie interpretacji indywidualnej i zasądzenie kosztów postępowania sądowego, zarzucając naruszenie: - art. 17 ust. 2 w zw. z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym w 2010 r., poprzez uznanie, że to skarżąca, a nie dostawca była zobowiązana do rozliczenia podatku należnego podatku od towarów i usług z tytułu nabycia maszyny; - art. 86 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT poprzez przyjęcie przez organ podatkowy, że strona nie ma prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia maszyny na podstawie faktur wystawionych przez ich dostawcę; - art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a) ustawy o VAT poprzez uznanie, że przepis ten znajdzie zastosowanie do faktur dokumentujących dostawę towarów, wystawionych przez dostawcę skarżącej spółki. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał skargę za niezasadną. Według Sądu uwzględniając przedstawiony stan faktyczny, organ podatkowy prawidłowo przyjął, iż miejscem dostawy maszyny było terytorium Polski. Prawidłowo także organ podatkowy przyjął, iż w sprawie nie wystąpiła sytuacja wskazana w art. 17 ust. 2 ustawy o VAT. Z wiążącego organ podatkowy stanu faktycznego, przedstawionego we wniosku, wynikało, że skarżąca przyjęła, iż H., ani nie dokonał rejestracji na terytorium Polski dla celów podatku od towarów i usług na terytorium Polski, ani nie odprowadził podatku należnego do polskiego urzędu skarbowego. Tym samym spółka przyjęła, że H. nie dokonał rozliczenia należnego podatku od towarów i usług z tytułu dostawy na rzecz skarżącej maszyn wraz z ich montażem. W konsekwencji podatnikiem podatku od towarów i usług, z tytułu dostawy przez H. na rzecz skarżącej był nabywca towaru, tj. skarżąca spółka. Spółka, jako podatnik, zobowiązana była także do wystawienia faktur. Tym samym faktury wystawione przez H., na udokumentowanie dostawy maszyn wraz z ich instalacją, zawierające podatek VAT, nie dawały spółce prawa do obniżenia podatku należnego, gdyż wystawione zostały przez podmiot nieuprawniony do ich wystawienia, co wynika z art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a) ustawy o VAT. Sąd podkreślił, że wbrew zarzutom skargi, z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyraźnie wynikało, że skarżąca spółka uznała, że jej kontrahent (H.), który nie miał, ani siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, nie dokonał na terytorium Polski rejestracji dla celów podatku od towarów i usług, ani nie zapłacił należnego podatku od towarów i usług, a jedynie wykazał podatek należny w fakturze. W ocenie Sądu, wynikający z art. 17 ust. 2 ustawy o VAT warunek rozliczenia podatku należnego przez dostawcę lub przez świadczącego usługę, nie może być utożsamiany wyłącznie z wykazaniem tego podatku w fakturze, w sytuacji, gdy ze stanu faktycznego wynika, że rozliczenie tego podatku (zapłata) nie było możliwe i nie nastąpiło. Ponieważ w opisanym we wniosku stanie faktycznym, H. nie dokonała rozliczenia podatku od towarów i usług, zasadnie przyjęto, w zaskarżonej interpretacji

4 indywidualnej, że podatnikiem jest nabywca towaru, tj. skarżąca spółka. Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony organ podatkowy zasadnie zatem wiąże z fakturą nabywcy towaru (podatnika), a nie z fakturą wystawioną przez podmiot nieuprawniony do wystawienia faktury (podmiot niebędący podatnikiem). Sąd nie podzielił też stanowiska skarżącej, że zakwestionowanie prawa skarżącej do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez H., w opisanym stanie faktycznym, było możliwe dopiero na podstawie przepisu art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT, który obowiązuje od dnia 1 kwietnia 2011 r. i który nie miał zastosowania do spornych transakcji, jako zrealizowanych w 2010 r. W tym samym czasie, tj. od 1 kwietnia 2011 r. zmianie uległ także art. 17 ust. 2 ustawy o VAT i po zmianie została wyłączona całkowicie możliwość rozliczenia podatku od towarów i usług przez dostawcę w przypadku opisanym w art. 17 ust. 1 pkt 5. Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła spółka. Wyrok zaskarżono w całości, zarzucając naruszenie przepisów postępowania tj. art. 133 1 oraz art. 141 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270, dalej "P.p.s.a.") w związku z art. 1 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 512.), polegające na przyjęciu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż kontrahent skarżącej "nie zapłacił wykazanego na fakturze podatku od towarów i usług" oraz "nie dokonał rozliczenia należnego podatku od towarów i usług z tytułu dostawy na rzecz skarżącej maszyn wraz z ich montażem", co jest założeniem nie znajdującym oparcia w aktach sprawy - a w szczególności w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku o interpretację, skutkiem czego Sąd, orzekając na bazie błędnie ustalonego stanu faktycznego, nie dokonał rzetelnej kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Zarzucono także naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię: 1. art. 17 ust. 2 w związku z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym w 2010 r.), polegającą na przyjęciu, iż w sytuacji dokonania dostawy towarów na rzecz podatnika polskiego przez podmiot zagraniczny, obowiązek zapłaty VAT z tytułu dostawy spoczywa na podatniku polskim - nawet w sytuacji gdy podmiot zagraniczny wystawił fakturę z naliczonym VAT; 2. art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a) ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym w 2010 r.) polegającą na przyjęciu, że przez "podmiot nieuprawniony do wystawiania faktur", o którym mowa w tym przepisie, należy rozumieć również dostawcę towarów w sytuacji, gdy zobowiązanym do rozliczenia VAT był nabywca tych towarów - a w konsekwencji naruszenie prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie (niezastosowanie) art. 86 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT poprzez uznanie, iż spółka nie ma prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia maszyny na podstawie faktur wystawionych przez ich dostawcę. Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi oraz uchylenie zaskarżonej interpretacji, a także o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania kasacyjnego. W odpowiedzi na skargę kasacyjną Minister Finansów wniósł o jej oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

5 Zgodnie z art. 14b 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wniosek o interpretację indywidualną może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych (art. 14b 2). Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego (art. 14b 3). Specyfika postępowania w sprawie o wydanie interpretacji indywidualnej polega między innymi na tym, że organ wydający taką interpretację może wydać ją w ramach stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę, w granicach zadanego przez niego pytania oraz wyrażonej oceny prawnej (zajętego stanowiska). W orzecznictwie wielokrotnie prezentowany był pogląd, że organ podatkowy wydający interpretację nie może ingerować w stan faktyczny przed stawiony przez wnioskodawcę czy też dokonywać własnych ustaleń co do tego stanu faktycznego. O ile w ramach tzw. zwykłego postępowania podatkowego, prowadzonego na podstawie przepisów działu IV Ordynacji podatkowej, organ podatkowy jest uprawniony i zobowiązany do ustalenia wszystkich okoliczności faktycznych danej sprawy, o tyle zadanie organu wydającego interpretację jest ograniczone do analizy okoliczności podanych we wniosku o interpretację. Co istotne, okoliczności stanu faktycznego opisane we wniosku o interpretację nie mogą być również zmieniane czy uzupełniane przez stronę poprzez podanie ich w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, w skardze do sądu administracyjnego czy w też skardze kasacyjnej. Z powyższego wynika zatem, że opisany we wniosku przez zainteresowanego stan faktyczny stanowi jedyną podstawę faktyczną wydanej interpretacji i tym samym wyznacza granice, w jakich interpretacja będzie mogła wywołać określone skutki prawne. W konsekwencji ani organ podatkowy, który wydaje interpretację, ani sąd administracyjny dokonujący jej kontroli, nie mogą przyjmować własnych ustaleń faktycznych odmiennych od okoliczności przedstawionych przez wnioskodawcę. W rozpoznawanej sprawie nieuprawnione są zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art. 133 1 i art. 141 4 P.p.s.a. w związku z art. 1 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych. W ramach tych zarzutów strona skarżąca podnosi, że Sąd I instancji orzekał na podstawie błędnie ustalonego stanu faktycznego i dlatego nie dokonał rzetelnej kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Analiza uzasadnienia wyroku pozwala stwierdzić, że Sąd I instancji dwukrotnie powoływał przedstawione przez spółkę elementy stanu faktycznego, cytując niemalże dokładnie treść wniosku o interpretację. We wniosku tym to sama skarżąca spółka stwierdziła, że uznała, iż H. (jej kontrahent) nie dokonał rejestracji dla celów podatku od towarów i usług w Polsce, ani nie odprowadził do polskiego urzędu skarbowego tego podatku. Co więcej, na rozprawie w dniu 21 maja 2015 r. pełnomocnik spółki odpowiadając na pytanie Sądu stwierdził, że do chwili obecnej spółka nie uzyskała od H. potwierdzenia rejestracji czy zapłaty podatku VAT w Polsce. Wobec tego Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że wbrew zarzutom skargi kasacyjnej stwierdzenia, że kontrahent skarżącej "nie zapłacił wykazanego na fakturze podatku od towarów i usług" oraz "nie dokonał rozliczenia należnego podatku od towarów i usług z tytułu dostawy na rzecz skarżącej maszyn wraz z ich montażem" nie stanowią jak uważa strona skarżąca - założenia Sądu I instancji nie znajdującego oparcia w aktach sprawy lecz wprost przeciwnie - jednoznacznie z tych akt wynikają.

6 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził niezasadność zarzutu naruszenia art. 17 ust. 2 w związku z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym w 2010 r.) Z mocy art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym w 2010 r.) wynikało, że podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju. Zatem w przypadku gdy dostawy towarów na terytorium kraju dokonywał podatnik nieposiadający siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, a nabywcą towaru był podatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, posiadający siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju obowiązywała zasada, że to nabywca towaru był podatnikiem podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, wspomniana zasada nie miała zastosowania jedynie wówczas, gdy podatek należny został rozliczony przez dokonującego dostawy towarów (także świadczącego usługi) na terytorium kraju, przy czym nie dotyczyło to dostawy gazu w systemie gazowych lub energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym (także usług do których zastosowanie miał art. 28b), dla których w każdym przypadku podatnikiem był nabywca towaru lub usługobiorca. Sąd I instancji słusznie stwierdził, że ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o interpretację wynikało, że kontrahent skarżącej spółki japońska firma H. - nie miał na terytorium Polski ani siedziby, ani stałego miejsca prowadzenia działalności, a w fakturach wystawionych na rzecz skarżącej z tytułu dostawy towarów na terytorium Polski, nie podał swojego numery identyfikacji podatkowej i wykazał podatek od towarów i usług według 22% stawki. Skarżąca spółka przyjęła, że H. nie dokonał rejestracji dla celów podatku od towarów i usług na terytorium Polski i nie odprowadził podatku należnego. Prawidłowa była konstatacja Sądu I instancji, że organ podatkowy słusznie przyjął, iż w sprawie nie wystąpiła sytuacja wskazana w art. 17 ust. 2 ustawy o VAT, gdyż H. nie dokonał rozliczenia podatku należnego. Z wiążącego organ podatkowy stanu faktycznego, przedstawionego we wniosku, wynika bowiem, że sama skarżąca spółka przyjęła, iż H. nie dokonał rejestracji na terytorium Polski dla celów podatku od towarów i usług i nie odprowadził podatku należnego do polskiego urzędu skarbowego. Zatem wystawione przez H. faktury dokumentujące dostawę maszyny wraz z jej instalacją, zawierające podatek od towarów i usług, nie dawały skarżącej spółce prawa do obniżenia podatku należnego, gdyż wystawione zostały przez podmiot nieuprawniony do ich wystawienia (art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a) ustawy o VAT). Brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu skargi kasacyjnej dotyczącego naruszenia art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a) ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi wystawionymi przez podmiot nieistniejący lub nieuprawniony do wystawiania faktur lub faktur korygujących. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy istniały podstawy, aby uznać kontrahenta spółki za podmiot nieuprawniony do wystawienia faktur, w rozumieniu art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a) ustawy o VAT. Japońska firma nie była zarejestrowana dla celów podatku od towarów i usług na terenie

7 Polski oraz nie odprowadziła podatku należnego wynikającego z wystawionych na rzecz skarżącej spółki faktur na sprzedaż maszyny wraz z jej montażem. Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu I instancji, który nie zgodził się ze stroną skarżącą, że zakwestionowanie prawa skarżącej do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez H., w opisanym stanie faktycznym, było możliwe dopiero na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 7 ustawy o VAT, obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2011 r., a który nie miał zastosowania do spornych transakcji mających miejsce w roku 2010. Jak słusznie zwrócił uwagę Sąd I instancji, w tym samym czasie, tj. od 1 kwietnia 2011 r. zmianie uległ także przepis art. 17 ust. 2 ustawy o VAT i po zmianie została wyłączona całkowicie możliwość rozliczenia podatku od towarów i usług przez dostawcę w przypadku opisanym w art. 17 ust. 1 pkt 5, a od 1 lipca 2011 r. zmieniono także przepis art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, który po zmianie dotyczy wyłącznie podmiotów nieistniejących. Końcowo należy stwierdzić, że zarówno w treści skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego, jak i w skardze kasacyjnej spółka usiłowała dokonać modyfikacji stanu faktycznego poprzez podanie elementów, które nie zostały zawarte we wniosku o interpretację. Indywidualna interpretacja przepisów prawa podatkowego obowiązuje w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego. Jeżeli w istocie ten stan faktyczny jest inny niż przedstawiony we wniosku o interpretację, to spółka ma prawo postąpić inaczej niż wskazał organ podatkowy lub wystąpić z nowym wnioskiem o interpretację, podając nowy, jej zdaniem wyczerpujący stan faktyczny. Wobec niezasadności zarzutów skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 w zw. z art. 205 2 i art. 209 P.p.s.a. Powrót do listy