mgr Sebastian Wasiuta Różne sposoby sporządzania przypisów 1. Styl klasyczny Autor (imię pełne lub tylko inicjał oraz nazwisko) przecinek tytuł (pisany kursywą) przecinek tłumacz (jeśli jest: imię pełne lub tylko inicjał oraz nazwisko) przecinek {wydawca przecinek} miejsce i rok wydania przecinek skrót numer strony (s.) spacja liczba określająca numer strony kropka. np.: E. Cassirer, Esej o człowieku, tłum. A. Staniszewska, Czytelnik, Warszawa 1977, s. 219. Obecnie spotykane są również modyfikacje powyższego układu, np.: E. Cassirer, Esej o człowieku, tłum. A. Staniszewska, Warszawa: Czytelnik, 1977, s. 219. zaś najbardziej klasyczna wersja tego sposobu sporządzania przypisów nie uwzględnia nazwy wydawnictwa: E. Cassirer, Esej o człowieku, tłum. A. Staniszewska, Warszawa 1977, s. 219. Tak powinien być skonstruowany przypis, kiedy cytat z danego źródła pojawia się w pracy po raz pierwszy. Jeżeli natomiast korzystamy z tego samego po raz kolejny w pracy, następne przypisy wskazujące to źródło mogą wyglądać tak: E. Cassirer, op. cit., s. 221. lub: E. Cassirer, dz. cyt., s. 221. A w sytuacji, gdy korzystamy z tego samego tekstu źródłowego kilka razy pod rząd, kolejne przypisy określające to źródło mogą wyglądać: Ibidem, s. 224. lub: Tamże, s. 224. 1
Jeżeli cytowany jest fragment tekstu należącego do wyboru tekstów, czasopisma lub do pracy zbiorowej, wówczas należy podać najpierw autora tekstu (np. artykułu), z którego pochodzi cytat, a następnie dodać informacje o pracy zbiorowej lub czasopiśmie, z którego tekst pochodzi, np.: J. Kmita, Język a sztuka, [w:] Znaczenie i prawda. Rozprawy semiotyczne, red. J. Pelc, Biblioteka Myśli Semiotycznej, Warszawa 1994, s. 83. Cytowanie źródeł internetowych. Każdy materiał w Internecie ma autora ewentualnie jest to Autor nieznany. Dlatego materiał z Internetu oznacza się w sposób następujący: E. Kulczycki, Seminarium licencjackie, <http://ekulczycki.pl/dydaktyka/seminarium-licencjac kie/>. Data dostępu: 19.06.2012. Gdyby autor był nieznany (bądź nie byłby oznaczony), wówczas zapis w przypisie wyglądałby następująco: Autor nieznany, Seminarium licencjackie, <http://ekulczycki.pl/dydaktyka/seminarium-licenc jackie/>. Data dostępu: 19.06.2012. Dodatkowe uwagi edycyjne: Tytuły książek zapisujemy kursywą. Na przykład: Krytyka czystego rozumu. Tytuły czasopism zapisujemy w cudzysłowie. Na przykład: Przekrój. Tytuły rozdziałów książek, artykułów, filmów, gier zapisujemy w cudzysłowie. Na przykład: Dirty Dancing. Jeżeli w pracy przywołujemy jakąś osobę po raz pierwszy, wówczas zapisujemy pełne brzmienie imion i nazwisk. Np: Wilhelm von Humboldt. Później już tylko Humboldt. Wykaz wszystkich cytowanych pozycji powinien znaleźć się na końcu pracy w bibliografii, w kolejności alfabetycznej. Układ jest podobny, jak w przypadku przypisu wskazującego źródło cytatu, ale, po pierwsze, najpierw wpisujemy nazwisko autora, a potem pierwszą literę jego imienia, np.: 2
Kmita J., Język a sztuka, [w:] Znaczenie i prawda. Rozprawy semiotyczne, red. J. Pelc, Biblioteka Myśli Semiotycznej, Warszawa 1994. Jeżeli publikacja ma więcej niż jednego autora, ich nazwiska są wymieniane w kolejności alfabetycznej. Jeżeli publikacja jest pracą zbiorową, wówczas podajemy nazwisko redaktora tej pracy zbiorowej, przed jego nazwiskiem dodając skrót red.. Pozycje w bibliografii nie są numerowane. Wszystkie przypisy oraz zawarte w bibliografii dane muszą kończyć się kropką (przypis też jest zdaniem). W tekście mogą znaleźć się również przypisy niebędące odnośnikiem bibliograficznym (np. takie, w których autor pracy chce dodać np. jakiś komentarz czy uwagę). Odnośniki takie nie są tak ważne, aby znaleźć się w głównym tekście bądź umieszczenie ich w głównym tekście zakłócałoby porządek wywodu dlatego umieszcza się je w przypisie. 2. Styl harwardzki (autor data) Przywołanie ogólne pracy: Opisywano ciało na sposób topograficzno-anatomiczny (Wierzbicka 1975), funkcyjny (Krawczyk 1982), jak i z wykorzystaniem modeli kognitywnych (Maćkiewicz 2006). Odwołanie do konkretnej strony w pracy: W poglądach orfickich ciało ukazywano natomiast jako jej więzienie, chwilowy grób, miejsce oczyszczenia (Zięba 1985: 441). Przywoływanie wielu prac różnych autorów i wielu prac jednego autora: Na gruncie polskim badano m.in. nazwy części ciała w słownictwie poezji polskiej (Skubalanka 1966; 1995), frazeologię somatyczną (Siekierska 1976; Krawczyk 1982; 1983; 1991; 1987 [jako Krawczyk-Tyrpa]; Pajdzińska 1990; Nowakowska-Kempna 1995, 2000; Kozak 2007), metaforykę opartą na wrażeniach zmysłowych (Pajdzińska 1996). 3
Zapis w bibliografii: książka jednego autora: Filipiak Marian, 1979, Biblia o człowieku. Zarys antropologii biblijnej Starego Testamentu, Lublin. artykuł w pracy zbiorowej: Kowalski Piotr, 2011, O tym, co nieuniknione: ekskrementy i defekacja, [w:] Ciało cielesne, red. Katarzyna Konarska, Wrocław, s. 19 41. książka tłumaczona: Lakoff George, Johnson Mark, 1988, Metafory w naszym życiu, tłum. Tomasz Krzeszowski, Warszawa. artykuł w czasopiśmie: Maćkiewicz Jolanta, 1996, A słowo stało się ciałem czyli podstawowa jednostka języka w ujęciu potocznym, Etnolingwistyka 8, s. 89 97. hasło w encyklopedii (zasady jak przy artykule w pracy zbiorowej): Zięba Stanisław, 1985, Ciało ludzkie aspekt bytowy, [w:] Encyklopedia katolicka, t. 3, red. Romuald Łukaszyk, Ludomir Bieńkowski, Feliks Gryglewicz, Lublin, s. 441 443. Bibliografię porządkujemy alfabetycznie, a jeśli przywołujemy więcej niż jedną pracę danego autora, to układamy je chronologicznie: Jurewicz Joanna, 2011, Ciało boskie ciało kosmiczne ciało społeczne w myśli starożytnych Indii, [w:] Ciało cielesne, red. Katarzyna Konarska, Wrocław, s. 45 59. Kajtoch Wojciech, 2004, Ciało medialne, Zeszyty Prasoznawcze, XLVII, nr 3 4, s. 59 86., 2008, Językowe obrazy świata i człowieka w prasie młodzieżowej i alternatywnej, t. 1 2, Kraków. Kowalczyk Stanisław, 2009, Ciało człowieka w refleksji filozoficznej, Lublin. Kozak Katarzyna, 2007, Polska frazeologia gestu: od informacji somatycznej do idiomu, Etnolingwistyka 19, s. 263 265. 4
Zadanie praktyczne Sporządź przypisy oraz bibliografię załącznikową czterema metodami: 1. klasyczną przecinkową, 2. klasyczną kropkową, 3. harwardzką, 4. APA w wersji polskiej. 1. Hasło Alabaster w Uniwersalnym słowniku języka polskiego, którego redaktorem jest Stanisław Dubisz, z tomu 1, wydanego w Warszawie w roku 2003 przez Wydawnictwo Naukowe PWN. 2. Cytat ze strony 43 książki Tomasza Jarmużka, wydanej przez Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Tytuł pracy: Jutrzejsza bitwa morska. Rozumowanie Diodora Kronosa. Opublikowana w roku 2013. 3. Cytat ze strony 190 tej książki. 4. Cytat ze strony 60, z tłumaczonego przez Krystynę Kasprzyk artykułu Romana Jakobsona pt. Poetyka w świetle językoznawstwa, opublikowanego w 4. numerze Pamiętnika Literackiego z roku 1960. 5. Cytat ze s. 7 książki Ezop nowy polski autorstwa Jana Stanisława Jabłonowskiego, w opracowaniu naukowym Sławomira Baczewskiego, opublikowanej przez Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w roku 2013. 6. Powieść Psia trawka Raymonda Queneau, tłumaczenie Hanny Igalson-Tygielskiej, z przedmową Anny Wasilewskiej, opublikowana w roku 2014 przez Wydawnictwo WAB. 7. Cytat z tej samej książki, ze strony 120. 5