STUDIA JUDAICA PODSTAWOWE ZASADY PRZYGOTOWANIA TEKSTÓW Forma artykułu Prosimy o nadsyłanie artykułów w formatach MS Office (Word) lub Open Office złożone krojem Times New Roman (CE) 12 o interlinii 1,5, bez opcji przenoszenia wyrazów. Jeżeli plik zawiera niestandardowe kroje pisma, należy je opisać w osobnym pliku, a następnie przesłać jego wydruk wraz z wydrukiem całego artykułu (i ewentualnego materiału ilustracyjnego) na adres: Redakcja Studia Judaica Polskie Towarzystwo Studiów Żydowskich c/o Instytut Judaistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego ul. Józefa 19 31-056 Kraków Artykuły nie zawierające niestandardowych krojów pisma ani materiału ilustracyjnego nie muszą być przesyłane w formie papierowej, wystarczy forma elektroniczna. Ilustracje, tabele i wykresy należy dołączyć w osobnych, jasno oznakowanych plikach, a miejsce ich ulokowania zaznaczyć w tekście głównym w nawiasie kwadratowym, np. [tutaj ilustracja 7]. Podpisy pod ilustracje oraz informacje o ich pochodzeniu należy zebrać na końcu artykułu w formie ponumerowanego wykazu. Autor artykułu jest odpowiedzialny za pozyskanie praw autorskich do reprodukcji dołączonych przezeń ilustracji. Ilustracje są zamieszczane w wersji papierowej czasopisma jako druk czarno-biały, natomiast w wersji elektronicznej w naturalnych kolorach. Do artykułów należy załączyć (w osobnym pliku) krótką notkę o autorze wg schematu: - imię i nazwisko, - miejsce(a) zatrudnienia, - adres e-mail. W samym artykule nie należy podawać swojego imienia i nazwiska, ani innych informacji identyfikujących (np. zob. mój artykuł ), jako że redakcja nie ujawnia recenzentom nazwisk autorów recenzowanych tekstów. Każdy artykuł powinien być też opatrzony angielskojęzycznym abstraktem o długości ok. 100 wyrazów oraz angielskim tłumaczeniem tytułu. Zasady szczegółowe
Zachęcamy do podziału artykułów na podrozdziały oraz do stosowania śródtytułów. Śródtytuły powinny być krótkie (idealnie 1-3-wyrazowe) i jasno sygnalizować treść podrozdziału. Cytaty o długości do 3 linii tekstu (ok. 200 znaków) przytacza się in continuo pismem prostym, w cudzysłowie apostrofowym ( ). Cytaty w cytacie podawane są w cudzysłowie ostrokątnym (» «). Cytaty dłuższe niż 200 znaków przytacza się w wydzielonym bloku bez znaków cudzysłowu, pismem prostym. Skróty w cytatach oznaczane są wielokropkiem ujętym w nawias kwadratowy. Dopowiedzenia redakcyjne w cytacie umieszczane są w nawiasie kwadratowym i pisane pismem prostym. Teksty w językach stosujących alfabety inne niż łaciński (w tym hebrajski, jidysz i rosyjski) należy podać w uproszczonej transkrypcji z zastosowaniem polskich wieloznaków. Zasada ta dotyczy zarówno tekstu głównego, jak i przypisów. Jedynie w przypadku większych cytatów o długości powyżej 3 linii tekstu przytaczać je można krojami rosyjskimi/hebrajskimi w wydzielonym bloku. Każdy taki cytat powinien zostać przetłumaczony na język polski. W przypisie powinna znaleźć się uwaga wskazująca tłumacza, np.: Przekład autora artykułu, albo: Wszystkie przekłady, jeśli nie są inaczej oznaczone, zostały dokonane przez autora artykułu. W transkrypcji wyrażeń jidyszowych należy stosować standard wymowy północnowschodniej (tzw. standard YIVO), chyba że kontekst tekstu wymaga form innych (co zawsze należy w tekście wyjaśnić). W transkrypcji z języka hebrajskiego za podstawę należy przyjąć standardową współczesną wymowę izraelską. Szwa na jest transkrybowane, chyba że wyrażenie bez szwy jest w języku polskim utrwalone. Dagesz nie jest oddawany przez zdwojenie znaku (Sukot, nie: Sukkot), chyba że dotyczy to hebrajszczyzny biblijnej lub formy w języku polskim utrwalonej i powszechnie stosowanej. He nieme nie jest transkrybowane. Przedimki, przyimki i spójniki pisane po hebrajsku razem z rzeczownikiem w transkrypcji łączyć należy łącznikiem (fr. tiret), np. szalom ha-bajt. Zarówno w transkrypcji z hebrajskiego, jak i z jidysz wielką literą oddawać należy tylko te wyrazy, których odpowiedniki po polsku zapisane byłyby w ten sposób (nazwy miejscowe, imiona, nazwiska, itd.), np. Teuda be-israel, Ha-Szomer ha-cair. Daty należy zapisywać według następujących wzorów: 1 stycznia 2012 r. (nie 1 I 2012 r.; nie: 1.01.2012 r.) styczeń 2012 r. (nie: I 2012 r.) lata siedemdziesiąte XX w. druga dekada XVIII w. II połowa XIX w. XX-wieczny 212 r. p.n.e. (nie: p.n.ch.) w. i r. zazwyczaj w formie skróconej, chyba że forma pełna jest potrzebna ze względów logicznych. W przypadku daty określonej według kalendarza żydowskiego należy podać jej juliański/gregoriański odpowiednik. 2
Przedziały lat podajemy bez skracania drugiej liczby, np. 1914-1918, a nie: 1914-18. Zasada ta obowiązuje również wtedy, gdy obejmuje dwa sąsiadujące lata, np. 1830-1831. Wyjątkiem jest zapis daty obejmujący przełom roku, np. 1791/92. W przypadku dat niepewnych należy wyjaśnić to opisowo, np.: w 1791 lub 1792 r. Sigla biblijne należy stosować zgodnie ze standardem czwartego wydania Biblii Tysiąclecia. Na przykład: Rdz 48,14; Ps 1, 2-3; 2Krl 2,1-3,12 W całym tekście należy stosować automatyczne przypisy dolne, a nie końcowe, o numeracji ciągłej od 1. Przypisy powinny mieć przede wszystkim charakter informacji bibliograficznej, należy unikać przenoszenia do nich informacji rzeczowych, biograficznych czy terminologicznych. W uzasadnionych przypadkach przypis obejmować może niewielkie dygresje. Pierwsze imiona autorów, tłumaczy, redaktorów itp. podawać należy w pełnej formie. Imiona i nazwiska redaktorów, tłumaczy itp. należy podawać w formie podstawowej w mianowniku niezależnie od tego, w jakiej formie występują na stronie tytułowej (np. red. Krzysztof Mikulski, Agnieszka Zielińska-Nowicka, nie: pod red. Krzysztofa Mikulskiego i Agnieszki Zielińskiej-Nowickiej). Odsyłacze, o ile to możliwe, należy umieszczać na końcu zdania. Przykładowe przypisy (proszę zwrócić uwagę na interpunkcję, stosowane skróty, kursywę, spolszczenia): Książka: Chone Shmeruk, Legenda o Esterce w literaturze jidisz i polskiej. Studium z dziedziny wzajemnych stosunków dwóch kultur i tradycji, tłum. Monika Adamczyk-Garbowska, Warszawa 2000, s. 120-123. Majer Bałaban, Historia Żydów w Krakowie i na Kazimierzu 1304-1868, t. 1, Kraków 1931, s. 103-105. Artykuł naukowy w tomie autorskim: Shmuel Werses, Be-ikwotaw szel ha-chibur "Machkimat peti" ha-awud, [w:] tegoż, Megamot we-curot be-sifrut ha-haskala, Jeruszalajim 1990, s. 379-397. Artykuł naukowy w tomie zbiorowym: Jakub Goldberg, Żydzi polscy XVIII wieku atrakcją dla cudzoziemców, [w:] Między Zachodem a Wschodem. Etniczne, kulturowe i religijne pogranicza Rzeczpospolitej w XVI-XVIII wieku, red. Krzysztof Mikulski, Agnieszka Zielińska-Nowicka, Toruń 2005, s. 291. Harris Bor, Enlightenment Values, Jewish Ethics: The Haskalah's Transformation of the Traditional Musar Genre, [w:] New Perspectives on the Haskalah, red. Shmuel Feiner, David Sorkin, London-Portland 2001, s. 48-63. Artykuł naukowy w czasopiśmie: Roman Brandstaetter, Tragedia Juliana Klaczki, Miesięcznik Żydowski 2 (1932), nr 2, s. 383-412. Adam Teller, The Legal Status of the Jews on the Magnate Estates of Poland- Lithuania in the Eighteenth Century, Gal-Ed 15-16 (1997), s. 41-63. 3
Uwaga: Tytuły czasopism zapisujemy bez dodatków, np. Gal-Ed, nie Gal- Ed. On the History of the Jews in Poland. Uwaga: Liczby rzymskie w numeracji wydawnictw ciągłych zastępujemy arabskimi, czyli: 39 zamiast: XXXIX. Teksty z czasopism popularnych: Salezy Majmon, Luźne kartki. Z dziejów rozkrzewienia się u nas chasydyzmu, Izraelita 29 (1894), nr 40, s. 329. Jakób Tugendhold (wspomnienie pośmiertne), Izraelita 6 (1871), nr 16, s. 130-131. W przywoływanych hasłach z leksykonów, encyklopedii itp. należy określać wszelkie podane w publikacji odpowiedzialności, np.: Solomon A. Birnbaum, [hasło] Alphabet Hebrew: Cursive Script, Square Script, Mashait Script, [w:] Encyclopaedia Judaica, red. Cecil Roth, Geoffrey Wigoder, Jerusalem 1972, t. 2, szp. 689-746. W przywoływanych nienaukowych publikacjach z internetu adres internetowy powinien być poprzedzony opisem analogicznym do adresu bibliograficznego, np.: Jerzy Więch, Likwidacja dzielnicy żydowskiej na Wieniawie, [wywiad, nagrała Marta Grudzińska, 20.10.2002], [w:] Ośrodek Brama Grodzka Teatr NN, www.tnn.pl/himow_relacja.php?idhm=155&f_2h_relacjepage=2 [dostęp: tu data, np. 12 grudnia 2012]. Adresy niepublikowanych źródeł archiwalnych powinny zawierać następujące elementy: nazwa archiwum, nazwa zespołu archiwalnego, sygnatura źródła, strony, nazwisko i imię autora jeśli podane, tytuł źródła [jeśli nie posiada, tworzymy sami, ujmując w nawiasy kwadratowe], data powstania źródła, np.: Archiwum Państwowe w Lublinie [dalej: APL], Rząd Gubernialny Lubelski [dalej: RGL], Adm., sygn. 1672, s. 186-196: Odpowiedzi Statystycznego Opisu Miasta Tarnogroda, 1860. Biblioteka Narodowa w Warszawie, Biblioteka Ordynacji Zamojskiej, rkps nr 1815: Mikołaj Stworzyński, Opisanie statystyczno-historyczne dóbr Ordynacji Zamoyskiej przez archiwistę..., 1834. W przypadku, gdy cytowane źródła nie mają charakteru dzieł autorskich, opis można ograniczyć do nazwy archiwum, nazwy zespołu archiwalnego, sygnatury źródła i stron, np.: Archiwum Główne Akt Dawnych, Centralne Władze Wyznaniowe, sygn. 1441, s. 2-14. Pełna informacja bibliograficzna o dziele umieszczana jest tylko przy pierwszym odnotowaniu pracy, potem stosować należy skrót, np.: Tamże, s. 82-84. [jeśli autor powołuje się na dzieło wymienione w przypisie bezpośrednio poprzedzającym] Teller, dz.cyt., s. 60. [jeśli wcześniej cytowane było tylko jedno dzieło tego autora] Brandstaetter, Tragedia, s. 397. [jeśli wcześniej cytowane było więcej niż jedno dzieło tego autora] Bałaban, Historia Żydów w Krakowie, t. 1, s. 23. Zob. przyp. 48. 4
APL, RGL, Adm., sygn. 1672, dz. cyt., s. 197. 5