Narodowy Kościół Katolicki Nr. 2 (10)/2021
SŁOWO REDAKTORA Drodzy Czytelnicy! Z wielką radością w tym wakacyjnym czasie wypoczynku oddajemy w Wasze ręce kolejny numer naszego kwartalnika Drogi wiary. Pismo to jest kierowane nie tylko do wiernych naszego Kościoła, ale do wszystkich ludzi bez względu na przynależność konfesyjną czy też wyznawaną religię. W naszym czasopiśmie chcemy przedstawiać tematy związane z szeroko rozumianym pojęciem religii. Będziemy publikować artykuły nie tylko odnoszące się do starokatolicyzmu, ale do całego chrześcijańskiego świata, innych religii czy także różnych aspektów życia społecznego. Oczywiście w centrum naszego zainteresowania znajdzie się starokatolicyzm. Jest to nasz wakacyjny numer. Chcemy, aby czas wakacji był dla Was czasem odpoczynku i regeneracji sił, a także naładowania duchowych akumulatorów. W tym czasie nie zapominajmy o naszej modlitwie i pogłębiania relacji z Bogiem. Mimo, że jest to nasz kolejny numer to na pewno nie ustrzegliśmy się przed błędami w nim. Jeśli coś Wam Drodzy czytelnicy nie podoba się w nim to uprzejmie prosimy o uwagi i zapraszamy do współpracy przy tworzeniu Dróg wiary. Prosimy...nie tylko krytykujcie... ale pomóżcie. Razem możemy więcej! Z pasterskim błogosławieństwem + Grzegorz Wyszyński
"Albowiem to Bóg jest w was sprawcą i chcenia, i działania zgodnie z Jego wolą" Flp 2,13 POSZUKIWANI - SZUKAJĄCY Wysyłamy pilną prośbę do kapłanów, którzy odeszli z ważnych powodów od pełnej posługi. Szukamy Ciebie - jesteśmy przy ołtarzu, przy którym jest miejsce dla Ciebie - Ty nadal jesteś kapłanem. Poszukujemy kapłanów, którzy pragną wspólnoty, modlitwy oraz sprawowania ważnie codziennej eucharystii, chociaż możecie robić dużo więcej - wszystko zależy od Waszych chęci i możliwości. Każdy z nas może przyłączyć się do tej niezwykłej akcji i pomóc w odnalezieniu tych, kapłanów, którzy są dzisiaj gdzieś, obok, którzy może już zaprzestali poszukiwać możliwości powrotu do Chrystusowego ołtarza! Dlatego szukamy każdego kapłana i każdej osoby, która zechce nam pomóc. Może znacie księdza, który odszedł ale nadal szuka swojego miejsca? Lub pełnego zapału i nadziei Misjonarza, który chętnie włączy się do pracy po za granicami naszej Ojczyzny w celu utworzenia Misji Kościoła? Jesteśmy dla Was! Jesteśmy dla Ciebie! Więcej informacji na temat Narodowego Kościoła Katolickiego przeczytacie, np. na naszej stronie pod adresem www.nat-kath.church CO MOŻECIE ZROBIĆ? Księży zainteresowanych posługą prosimy o kontakt mailowy: kancelaria@nath-kath.church Naszych Czytelników prosimy o udostępnianie tego postu oraz aktywne, pełne troski i zrozumienia zaangażowanie się do tej misji specjalnej w poszukiwaniu kapłanów! Celem tej akcji specjalnej jest modlitwa za kapłanów jako wyraz wspólnej odpowiedzialności za dobro Kościoła. Prosimy wszystkich o modlitwę w intencji kapłanów, którzy szukają swojego miejsca przy ołtarzu. O NAS Kościół powstał nie jako znak sprzeciwu wobec papieża, ale jako alternatywa jeszcze jednej drogi wiary, także prowadzącej do Trójjedynego Boga. Jesteśmy Kościołem w nurcie starokatolickim narodowym zapatrzeni w Osobę Jezusa.
Narodowy Kościół Katolicki jest Kościołem działającym legalnie, 12 marca 2021 roku decyzją MSWiA Narodowy Kościół Katolicki został wpisany do Rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych pod pozycją w rejestrze nr. 189 pod nazwą Narodowy Katolicki Kościół. Nosimy w sobie pragnienie pomocy w dwóch obszarach. Po pierwsze, chcemy budować odpowiedzialny i świadomy swej roli Kościół, który chce dzielić się bogactwem i doświadczeniem wiary z tymi którzy z różnych powodów poszukują swojej drogi (powrotu) do Boga. Chcemy wspólnie modlić się w intencji kapłanów, którzy poszukują swojego miejsca. Po drugie, chcemy inspirować, zapraszać do refleksji, proponować sposoby powrotu do ołtarza, a wszystko to po to, aby każdy kapłan z zapałem i radością spełniał swoje powołanie. Dzieło to wyrasta z modlitwy i spotkań z kapłanami, którzy żyjąc w tym świecie, winni przewodzić w budowaniu królestwa nie z tego świata... Dołącz do nas! + Robert
Najświętsze Serce Pana Jezusa Miesiąc czerwiec jest poświęcony Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Cześć Sercu Jezusa oddawana jest jako symbolowi Bożej Miłości do człowieka. Zwyczajowo jako początek kultu, podaje się II połowę XVII wieku, gdzie podczas objawień, Jezus miał przekazać prawdę o swoim Sercu św. Małgorzacie Alacoque. Jednak kult Serca Jezusa, znamy nie tylko z podań wyżej wspomnianej świętej, ponieważ odwołują się się do niego fragmenty z Pisma Świętego: _Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem Panem jedynym. Będziesz miłował Pana Boga twojego z całego swego se rca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Niech pozostają w twym sercu te słowa, które ja dziś ci nakazuje (Pwt 6,4-5) _ _Ukochałem cię odwieczną miłością, dlatego też zacho wałem dla ciebie łaskawość... Oto nadchodzą dni... kiedy zawrę z domem Izraela Nowe Przymierze... Umieszczę swe pra wo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu (Jr 31,3) _
_Jeden z uczniów Jego ten, którego Jezus miłował spoczywał na Jego piersi (J 13, 23) _ _Tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda (J 19, 34)._ Tak więc możemy przypuszczać, że już pierwsi chrześcijanie wraz z apostołami oraz Maryją, czcili Boskie Serce swojego Mistrza. Obecna forma kultu Serca Jezusowego została przekazana przez świętą Małgorzatę Alacoque, francuską Wizytkę ze zgromadzenia Sióstr Nawiedzenia NMP, żyjącą w XVII wieku. Jako mistyczka doznała łaski, osobistego widzenia Pana Jezusa, pierwszy raz w 1673 roku a ostatni w 1675. Podczas objawień Jezus Chrystus nie przekazał Małgorzacie nic nadzwyczajnego, a jedynie prawdę dobrze ludziom znaną, tę samą przypomniał podczas objawień św. siostrze Faustynie. Zadaniem Małgorzaty było rozpropagowanie uroczystości do Serca Jezusa oraz przypomnienie o wielkiej miłości w gorejących płomieniach Serca naszego Pana. Przez długi czas Stolica Apostolska milczała w tej sprawie, czekając na rozwój wypadków. Nastawienie papiestwa zmienił memoriał wysłany w 1765 r. przez Episkopat Polski do papieża Klemensa XIII. Ten jeszcze w tym samym roku zezwolił na obchodzenie święta ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa przez zakon wizytek. Następnym krokiem było ustanowienie tego święta dla całego polskiego Kościoła. W 1856 papież Pius IX uczynił je obowiązującym w Kościele na całym świecie. Obecnie kult Serca Jezusowego jest bardzo popularny wśród wielu narodów, nawet odmawiając koronkę do miłosierdzia bożego, czcimy Boskie Serce bo sam Jezus mówił, w obu przypadkach objawień św. Małgorzacie oraz św. Faustynie, że to właśnie z Jego Serca wyjdzie pełnia łask. Bartosz Chalił
Myśli o powołaniu Są momenty, w których chwyta mnie taki zwyczajny ludzki żal, żal, że zostałem księdzem. Żałuję, bo mnie grzechy bardziej bolą niż kiedyś. Nie mogę usprawiedliwiać siebie mówieniem, że od świętości są bardziej księża, albo, że mam rodzinę na wyżywienie to i niektóre winy trzeba zrozumieć. Sumienie boli mnie mocniej i częściej. Żałuję, bo czasem muszę być posłuszny ludziom, którzy ani nie są posłuszni Bogu, ani Duch Święty nie jest ich sumieniem. Jako laik mógłbym zmienić pracę, dom, a może nawet miasto i państwo, nie pytając się nikogo o zgodę i racje, nie będąc oskarżany o zdradę Boga i Bóg wie czego jeszcze. Żałuję, bo w dyskusjach nie mogę używać środków bardziej dosadnych. Nie mogę mówić, że czyjejś poglądy są głupie i bzdurne. Chociaż poczucie logiki burzy się we mnie jak słyszę taką i tamtego, muszę ciągle uważać, żeby nie urazić braci i sióstr, którzy przez mnie a może raczej przez swoją nieumiejętność przyjmowania krytyki mogliby odejść na wiele lat od Kościoła. Żałuję, bo nie mogę powiedzieć ludziom, co o nich myślę. Góralską mentalnością nie rozumiem chociażby ich skąpstwa, bo nawet za komuny najbiedniejsi wrzucali w niedzielę na tacę, a dziś ponoć taka bieda, że ponad połowa nie wrzuca ani grosza. Żałuję, bo nie mogę mówić szczerze o hierarchii kościelnej. Nie mogę nawet w cztery oczy z chrześcijańską troską wyznać,
że dla dobra Kościoła byłoby najlepiej, gdyby ten zrezygnował a tamten więcej milczał. Nie mogę krytykować hierarchii jak laik, za którym co najwyżej biskup nie będzie przepadał. Żałuję, bo nie mogę napisać co myślę o partiach, o rządzących i władzy. Rozum mój nie rozumie, że mogę powiedzieć publicznie, że nie lubię Hłaski, albo wolę Toyotę, ale już wyjawianie stosunku do premiera czy prezydenta byłoby skandalem. Swój patriotyzm muszę schować za parawan nie daj Boże zdenerwowania tych, którzy myślą inaczej i którzy zamknęliby się na Słowo Boże tylko dlatego, że popieram takich a nie innych. Żeby być księdzem umiera we mnie często góralskość, patriotyzm, zdrowy rozsądek a nawet chrześcijaństwo. Nie zawsze jestem sobą, bo zawsze muszę myśleć o innych. Nie piszę o tym dlatego, że nie chcę być księdzem. Ani nie dlatego, że wierzę w jakąkolwiek zmianę. Piszę, by chociaż ktoś zrozumiał, że kapłaństwo to nie tylko ofiara z małżeństwa i rodziny. Piszę, by chociaż jakaś część Oblubienicy Chrystusa pojęła, że jeśli księżą często nie są sobą, to wynika to z nieludzkiej (naiwnej?) nadziei, że dzięki temu sobą będzie bardziej Kościół. Ks. Kanonik Przemysław Knop
Czy w dzisiejszej rzeczywistości Liturgia Godzin jest nam dalej potrzebna? XXI wiek stawia przed dzisiejszym człowiekiem wiele pytań natury egzystencjalnej. To prognostyk naszych czasów, ale i także przyszłych pokoleń. Ten sam XXI wiek - to samo stulecie - wprowadza w mniej lub bardziej głęboką refleksję nas - duchownych. Z różnych stron, w różnym tonie płyną do nas przeróżne informacje: te dobre i te o negatywnym zabarwieniu w swej konotacji. Jednak to właśnie my duchowni, winniśmy i sobie i światu głębszą refleksję i to na wielu płaszczyznach. Być może właśnie taka postawa, ten aspekt nam często towarzyszący, trochę poróżnia nas z tą szaloną współczesną rzeczywistością? Myślę, że każdy z nas bardzo często wraca w swych myślach do momentu święceń kapłańskich. Ten osobliwy dzień wszak poczynił w sobie tak wiele tak nowego i nie do końca przez nas zrozumiałego: wniósł biblijny Ogień. Ogień, który w istocie swej niejednego z nas trawi, czasem dręczy, niepokoi, ale na pewno niemal w każdym z nas, wywołuje niejednokrotnie nutę głębokiej refleksji. Po co to wszystko? I dobrze, że tak się z nami dzieje. To dobry, by nie powiedzieć błogosławiony prognostyk. Na dobre przeżywanie swojego Kapłaństwa. Każdy z nas w dniu święceń wiele Bogu i samemu Kościołowi przyobiecał. W ferworze uczuć i mistycznego wręcz doznania, w akcie przyjmowania czystego Bożego Ducha wiele także przyobiecał. W jednej z obietnic zawarta została obowiązkowa modlitwa całego Kościoła powszechnego, zawarta w IV opasłych tomach Liturgii Godzin, powszechnie nazywanej brewiarzem.
Wiem, trudny temat. Ze swą złożonością. Ze swą obligatoryjną systematycznością. Ze swą nabrzmiałością w konsekwencji każdorazowego zaniechania. A przecież ten właśnie kapłańsko pospolity kanon liturgicznych godzin wprowadza nas niejako bezpośrednio przed sam Tron Boga w Niebie. Wszystkie bowiem traktujące o modlitwie tej dokumenty Kościoła Powszechnego mówią wprost o tym, że to właśnie w niej Kościół jako Lud Boży aktualizuje swoje kapłaństwo, będące uczestnictwem w świętym i jedynym kapłaństwem naszego Zbawiciela w osobie Jezusa Chrystusa. W niej to bowiem cały Lud Boży (a więc my duchowni także występujemy tu w roli całego obszernego w swej mnogości Laikatu) w imieniu całego rodzaju ludzkiego wielbi Ojca w Niebie przez Jezusa Chrystusa Jego Syna w Duchu Świętym. Cały ogrom Ludu Bożego zatem zanosi swoisty hymn nieustannego uwielbienia, dziękczynienia i przebłagania, wypraszając jednocześnie zarówno dla siebie jak i całego Kościoła (jako Mistyczne Ciało Jezusa) szereg łask i dóbr duchowych, tak bardzo nam wszystkim licznie potrzebnych. Liturgia Godzin bowiem jest aktem głębokiego zjednoczenia mistycznego całego Kościoła z samym Jego Założycielem. Prawdę tę głosił w swojej nauce sam św. Augustyn, biskup Hippony poddając pod przykład zaczerpnięty z brewiarza psalm 85: Gdy w modlitwie zwracamy się do Boga, nie oddzielamy przez to Syna i kiedy modli się Ciało Chrystusa [Mistyczne Ciało przyp. Artur Miłański], nie oddziela od siebie swojej głowy. W ten sposób jest On jedynym Zbawicielem swojego Ciała. Pan nasz Jezus Chrystus modli się za nas jako nasz Kapłan, modli się w nas jako nasza Głowa, my modlimy się do Niego jako naszego Boga. Rozpoznajemy przeto w Nim nasze głosy i Jego głos w nas. 1 Czy rozpoznajemy już w wyżej cytowanym zwrocie świętego doniosłość i znaczenie modlitwy brewiarzowej? Czy wyczuwamy swymi zmysłami jej doniosłość, wielkość i moc płynącą z samej łączności z naszym Zbawicielem? Czy dostrzegamy jak wielkim cieszy się ona autorytetem, gdy za jej to właśnie pośrednictwem spełnia się obietnica dana przez Pana: Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich (Mt 18, 20). Ta jedność modlącego się wspólnie Kościoła jest zawsze dziełem Ducha Świętego, którego przyobiecał nam Chrystus, gdyż On właśnie jest w Chrystusie, w Kościele Powszechnym i w każdym z nas ochrzczonym w tym właśnie Duchu. Ta właśnie jedność jest jedną z istotnych cech od samego jego początków (przypominamy sobie sceny parokrotnych, obfitych wylań Jego Darów i Charyzmatów, zawartych na kartach Nowego Testamentu). Z tej jedności i wspólnotowej definicji zebranego wokół Chrystusa Ludu Bożego wynika potrzeba złączonej w jeden głos modlitwy i to jest właśnie głos brewiarzowej modlitwy. Liturgia Godzin jawić się nam zatem winna jako oficjalna modlitwa każdego członka tej ogromnej, jakże licznej Bożej Wspólnoty w Duchu, a zwłaszcza członka, który przyjął sakrament święceń i to niezależnie od jego stopnia. Po brewiarz, w swoim codziennym trwaniu na modlitwie winien sięgać zarówno diakon, prezbiter, a także biskup. W tych rozważań nad duchem brewiarzowej modlitwy nie sposób pominąć także wątek wkładanego weń osobistego wysiłku. Często bowiem traktujemy odmówienie godziny 1 Tarsycjusz Sinka, Zarys Liturgiki, Gościkowo-Paradyż 1988, s.235.
kanonicznej po macoszemu, bez głębszego w nią wejścia, czy też nuty poważniejszej refleksji nad Słowem Bożym. A to właśnie tu, w trakcie sprawowania duchem, sercem i umysłem danej godziny kanonicznej winniśmy osiągnąć lub przynajmniej starać się osiągnąć pełne skupienie i harmonię w czytanych słowach, przechodzących w żar prawdziwej i miłej Bogu wspólnotowej modlitwy całego Kościoła bożego. Nie zapominajmy też o tym, że modlitwa brewiarzowa, korzeniami swymi się sięga czasów starożytnej tradycji chrześcijańskiej. Że odmawiając ją uświęcamy przelaną męczeńsko krew pierwszych wyznawców Jezusa. Że podtrzymujemy Ducha, który zespala w jedno od tylu tysięcy lat Kościół Pana. To doniosły fakt, który winien w nas pobudzać żarliwość wiary naszych Ojców. Poprzez uświęcenie całej doby, wszystkich pór dnia i nocy czyni nas obecnymi nieustannie blisko tronu Pana. Z powyższego faktu wynika to, że Kościół akcentuje w znacznym stopniu tak zwaną prawdę czasu. W tym aspekcie chodzi o to, aby każdą daną godzinę kanoniczną odprawiać, przemadlać w zgodnym czasie jej przewidzianym. My biskupi, prezbiterzy i diakoni, otrzymaliśmy w dniu święceń polecenie stania na straży pilnego odprawiania Liturgii Godzin. Staliśmy się jakby powiernikami Skarbca i wypływającego nieustannie z niego bogactwa łask i charyzmatów. To nasz święty przywilej i obowiązek. Co prawda my, duchowni Wspólnoty starokatolickiej, zobowiązaliśmy się jedynie do odprawiania z racji natłoku licznych zadań i obowiązków codziennej prozy życia w rodzinie i zakładzie pracy godzin podstawowych (Jutrznia oraz Nieszpory), to niezależnie od tego także partycypujemy każdorazowo, gdy pochylamy się nad nierzadko pożółkłymi już kartkami księgi w nieprzebranym Skarbcu tej świętej modlitwy brewiarzowej, jako wspólnotowej modlitwy całego Kościoła. Życzę sobie i każdemu z nas z osobna, by umiał docenić należycie znaczenie, sens i głębię przeżywania za każdym razem od nowa odnawianej modlitwy brewiarzowej i aby umiał umiłować ją, jak miłuje Matkę Kościół. Bowiem Liturgia Godzin to istotowo znaczna część Mistycznego Ciała Jezusa Chrystusa, to cząstka samego Boga. + Artur Miłański
,,Porada i nauka duchowa - św. Katarzyna Witam Was drodzy czytelnicy w okresie wakacyjnym, od pracy na urlopie: - jedni mają jeden lub dwa tygodnie, drudzy miesiąc, ale to wymarzony czas odpoczynku. Dzieci i młodzież od szkoły, ale nigdy od Boga, oraz naszego celu, jakim jest niebo, nasze uświęcenie i zbawienie.,, Porada i nauka duchowa św. Katarzyna. Dlaczego ten temat, w czasie, kiedy wielu chce odpocząć, choć na chwilę od zmartwień na wakacjach? Bo nawet w tym okresie szatan nie śpi, ale w każdym czasie szuka nas, Ciebie i mnie, kogo by z nas pożreć, zgubić i doprowadzić do upadku, a wakacje są tego najlepszym przejawem, najlepszym łupem, zdobyciem na zatracenie w ogniu nieugaszonym. Nasz świat, my sami jesteśmy naznaczeni głodem tożsamości, ciekawości, szukaniem drogi prowadzącej do celu, oby nigdy użytym słowem:» po trupach do celu «, bo prościej jest niszczyć i psuć nasze relacje, niż je naprawić i na nowo odbudować poprzez zaufanie. Dla wielu ludzi najbardziej palącym pytaniem jest:,»kim ja jestem?«, no właśnie, kim ja jestem? To pytanie powinien zadać każdy z nas, a ja odpowiadam: dziedzicem samego Boga.» Kim ja jestem? «, to było pytanie św. Katarzyny. Współczesne poznawanie samego siebie jest często narcystycznym zajmowaniem się sobą, introwersyjną koncentracją na własnym samopoczuciu i spełnianiu się. Jednak według św. Katarzyny, kiedy w końcu widzę siebie takim, jaki jestem, nie odkrywam ma łego okruchu samotnego bytu. Św. Katarzyna opisuje siebie, jako»zamieszkałą i zadomowioną w celi poznania siebie«. Niech nauka i porada duchowa płynąca ze słów świętej przyniesie owoce oraz ukarzą nam przygodę w codziennym dniu naszej wędrówki. Słuchaj słów płynących z mądrości nieba, a nauczysz się jak zdobywać wiedzę, naukę i miłość. Każdy z nas jest stworzony by słuchał, mówił, czynił dobro, ale to dobro, które pochodzi od samego Boga, poprzez swoją postawę życia, tylko od nas będzie zależa ło jak wykorzystamy swoje życie, kochana siostro i bracie, umiłowani przez Boga naszego Jezusa Chrystusa. XXIV - W jaki sposób oczyszcza Bóg latorośle
Pamiętaj, że każde stworzenie obdarzone rozumem ma swoją winnicę związaną bezpośrednio z winnicą bliźniego. Obie są tak zjednoczone, że nikt nie może czynić dobrze lub źle sobie, nie czyniąc dobrze lub źle bliźniemu. Wszystkie razem tworzą jedną winnicę powszechną, to jest całą społeczność chrześcijańską, zjednoczoną z winnicą mistycznego ciała świętego Kościoła, skąd czerpiecie życie. W winnicy tej zasadzony jest szczep, Jednorodzony Syn mój, na którym winniście być zaszczepieni. Nie będąc zaszczepieni na Nim, jesteście tym samym buntownikami względem świętego Kościoła, jesteście jak członki odcięte od ciała, które natychmiast gniją. Zaprawdę, póki macie czas, możecie otrząsnąć się z tej cuchnącej zgnilizny grzechu przez prawdziwy żal i uciec się do mych sług, którzy są mymi robotnikami i dzierżą klucze do wina, to jest krwi, wytoczonej z tego szczepu winnego. Krew ta jest tak skuteczna i tak doskonała, że żaden błąd szafarza nie może wam odebrać owocu tej krwi. Miłość jest tym, co wiąże te latorośle ze szczepem przez prawdziwą pokorę, zdobytą w poznaniu siebie i Mnie. Więc widzisz, że wszystkich was przysłałem jako robotników. I teraz znowu was zapraszam, bo świat staje się coraz gorszy. Rozmnożyły się tak bardzo ciernie, że zdusiły ziarno, które nie chce wydać żadnego owocu laski (por. Mt 13,7; Łk 8,7; Mk 4,7). Kl. Tomasz Bańdura
Praktyczny wpływ mojego rozumienia Królestwa Bożego na moje życie
Wierzę, że jednym z największych i najbardziej zachęcających ruchów w dzisiejszym Kościele jest uznanie, że Bóg wzywa liderów, aby postrzegali siebie jako królów i królowe Królestwa Bożego. Tak, jak Bóg używał kapłanów i królów do wykonywania swojej pracy, jak czytamy w Starym Testamencie, wierzę, że przenosi On znaczną część działalności Królestwa w naszym świecie do życia mężczyzn i kobiet, którzy już są liderami w naszej kulturze. Bóg wzywa nas, abyśmy używali naszych umysłów, unikalnych kontaktów, zdolności strategicznych i myślenia w szerokim zakresie (nawet globalnie), aby po prostu załatwiać sprawy. Są to dary, które częściej można znaleźć na rynku niż na naszych kazalnicach. Bóg chce, aby wykorzystywać to, czym zostało się obdarzonym dla rozwoju Jego Królestwa. Nie ma wątpliwości, że ciemność wypełnia ziemię. Dotyka każdego człowieka i każdej ziemi, i staje się tym potężniejsza, im słabsze staje się nasze światło. Jezus powiedział, że jesteśmy solą ziemi i światłem świata. Zachęca nas, abyśmy "pozwolili, aby nasze światło świeciło przed ludźmi", abyśmy wzięli to światło i przeniknęli nim ciemności 1. Kontrast dwóch królestw występuje od zarania chrześcijaństwa. Tak, toczy się tam walka, ale jest możliwe, aby mieć swój udział w oświetlaniu drogi w tej ciemności. Wymaga to od nas uznania, że w sferze duchowej istnieją dwa walczące królestwa - królestwo szatana, w którym panuje ciemność i niewola, oraz Boże Królestwo, w którym panuje światłość i wolność. Ciemność i światło nie mogą współistnieć. Kiedy przychodzi światło, ciemność odchodzi. Boży plan zakłada, że ciemność zostanie usunięta, gdy Jego Królestwo będzie się rozszerzać - a Jego plan zakłada, że my będziemy Jego żołnierzami na pierwszej linii frontu 2. Budzenie się z poczuciem braku celu jest niewiarygodnie frustrujące. Człowiek rozgląda się dookoła i widzi swoich przyjaciół i współpracowników, którzy żyją z pasją, zaangażowaniem i sensem życia. Mają głębokie związki, satysfakcjonującą pracę i poczucie kierunku, które zmusza ich do wstawania z łóżka każdego ranka ze sprężyną w kroku 3. Wierzę, że Bóg ma dla każdego z nas coś dobrego w zanadrzu. Nie wierzę, iż chce, abyśmy prowadzili życie pełne bolesnej harówki, w którym każdy dzień jest totalną klapą. W końcu Biblia jest pełna fragmentów o radości. Nie oznacza to oczywiście, że każdy dzień ma być paradą i cyrkiem, ale oznacza, że w twoim życiu powinno panować ogólne poczucie radości. 1 B. Lisiecki, Królestwo boże wewnątrz nas czy pośród nas, COLLOQUIA THEOLOGICA OTTONIANA 2/2017, s. 144. 2 Ibidem, s. 144. 3 Ibidem, s. 145.
W Psalmie 63,7 Dawid powiedział: "(...) bo Ty jesteś moją pomocą, a w cieniu Twoich skrzydeł będę śpiewał z radości". Jak możesz dojść do tego miejsca? Gdzie zamiast błąkać się bez celu przez życie, rzeczywiście śpiewasz z radości (lub po prostu wydajesz radosny hałas, jeśli nie jesteś typem śpiewaka)? Historia pokazuje, że jądro ludzkiej egzystencji i ludzkiego rozwoju tkwi w uznaniu Boga za pierwszy początek i koniec wszelkiego stworzenia. Cały zakres historii ludzkości to panowanie Boga na niebie i na ziemi 4. Nie możemy pojąć w sposób spekulatywny Królestwa Bożego, ani też wytworzyć go naszymi rękami, naszymi własnymi siłami. Królestwo Boże jest łaską, a łaska sprowadza na świat Ducha Świętego, Ducha miłości, który uświęca i wspomaga, Ducha zrozumienia i miłości, który przemienia nasze serca i wprowadza we wszystkie relacje międzyludzkie ruch wolności. Duch Święty daje cnoty teologiczne: wiarę, nadzieję i miłość, cnoty kardynalne: roztropność, sprawiedliwość, męstwo i wstrzemięźliwość, jak również wszystkie inne dary i charyzmaty, dane nam ze względu na drugiego człowieka, które czynią nas współpracownikami Boga w urzeczywistnianiu Jego Królestwa. Królestwo Boże już się rozpoczęło w tym czasie i na tym świecie, kiedy Kościół, wraz z przyjściem Mesjasza, wypełnia swoją misję w Duchu Świętym, "aby ubogim nieść radosną nowinę, jeńcom głosić wolność, a niewidomym przejrzenie, uciśnionych wypuszczać wolno, ogłaszać rok miły Panu" (Łk 4, 18-19). W duchu Błogosławieństw z Kazania na Górze, powinniśmy służyć duchowymi i cielesnymi uczynkami miłosierdzia naszym cierpiącym braciom i siostrom, rozpoznając w nich samego Chrystusa 5. Chrześcijaństwo nauczyło mnie trwać w pobożności, która często pomijana jest wśród młodego pokolenia. Bóg w chwili braku sensu życia wewnętrznie pozwala nam odpowiedzieć na różnorodne pytanie. W ten sposób jesteśmy w stanie zrozumieć, iż nic nie dzieje się bez przyczyny, z przypadku 6. Dla naśladowców Jezusa jest jasne, że Boża wizja normalnego i dobrego życia nie jest zgodna z drogami ludzkości i nie popiera ich. To oddzielenie zaczęło się w ogrodzie i przez cały czas nabierało tempa, gdy ludzkość odrzucała Boga i Jego drogi. Prawda jest taka, że wszystko w naszym życiu sprowadza się do wyborów. Bóg dał nam niesamowitą drogę do odbudowania naszego życia i relacji z Nim, kiedy pozwolił swojemu Synowi stać się człowiekiem i chodzić pośród nas. Pozwolił, aby Jego Syn został ukrzyżowany i umarł na krzyżu w naszym miejscu za nasze grzechy. Jezus, który był czysty i bez grzechu, doskonały 4 Ibidem, s. 145. 5 Ibidem, s. 146. 6 Ibidem, s. 146.
pod każdym względem, umarł za nas. Jednakże śmierć nie mogła go powstrzymać. Jego zmartwychwstanie w niebie ze swoim Ojcem stworzyło nie tylko ścieżkę do Niego dla nas, ale także określiło, jak powinniśmy żyć i zdefiniowało naszą "normalność". Szukanie Boga i Jego Królestwa każdego dnia powinno być naszą normalnością. Podążanie za słowem bożym powinno być fundamentem życia każdego człowieka. Stawanie się podobnym do Chrystusa i trwanie w Nim pozwoli naszemu życiu przynosić niewiarygodnie słodkie owoce 7. Rzeczy, które naprawdę kocham w moim życiu i uważam za normalne, są w rzeczywistości odzwierciedleniem bożym. Moja normalność obraca się wokół rodziny i przyjaciół oraz miłości, którą do nich czuję. Moje zajęcia pozwalają mi cieszyć się bożym stworzeniem, a błogosławieństwa, którymi mnie obdarzył, skłaniają mnie do szczodrości wobec innych. Być może Bóg jest pośrodku tych czasów, dając nam dar i szansę na ponowne nawiązanie kontaktu. Komunikacja jest niezbędna w każdym związku, również w twoim związku z Chrystusem. Inwestowanie w te cztery rodzaje komunikacji pomoże ci wzrastać w twoim związku z Chrystusem, gdy będziesz żył w mocy Ducha Świętego. Bóg komunikuje się z nami poprzez Biblię, objawiając swój charakter i swoją wolę. Całe Pismo jest zrodzone przez Boga i jest pożyteczne do nauczania, upominania, poprawiania i kształcenia w sprawiedliwości, aby sługa Boży był gruntownie wyposażony do każdego dobrego dzieła (2 Tymoteusza 3:16-17). Komunikujemy się z Bogiem poprzez modlitwę - dzieląc się naszymi potrzebami i pragnieniem pełnienia Jego woli. Nie troszczcie się o nic, ale we wszystkim, przez modlitwę i prośby, z dziękczynieniem, przedstawiajcie Bogu wasze prośby. A pokój Boży, który przewyższa wszelki rozum, będzie strzegł waszych serc i waszych umysłów w Chrystusie Jezusie (List do Filipian 4:6-7). Oto pewność, jaką mamy, gdy zwracamy się do Boga: jeśli prosimy o cokolwiek zgodnie z Jego wolą, On nas wysłuchuje. A jeśli wiemy, że On nas słyszy - o cokolwiek prosimy - wiemy, że mamy to, o co Go prosiliśmy (1 J 5,14-15). Komunikujemy się z chrześcijanami, aby zachęcać się wzajemnie w naszej wierze. Zastanówmy się, w jaki sposób możemy się wzajemnie pobudzać do miłości i dobrych uczynków. Nie zaniechajmy wspólnych spotkań, jak to niektórzy mają w zwyczaju czynić, ale zachęcajmy się wzajemnie - tym bardziej, że zbliża się dzień (Hbr 10,24-25). Komunikujemy się z niechrześcijanami, aby pomóc im odkryć, czym jest relacja z Chrystusem. Zbawienia nie znajdziesz w nikim innym, gdyż nie ma żadnego innego imienia pod niebem, które by mi było dane, przez które 7 Królestwo Boże oznaki wieczności, Tydzień Modlitw Młodzieży 2014, https://poznan.adwentysci.org/wpcontent/uploads/2014/02/krolestwo_boze_-_oznaki_wiecznosci.pdf ( dostęp 24.04.2021 r.).
moglibyśmy być zbawieni (Dz 4:12). Bóg jest źródłem wzrostu człowieka, jego szczęścia. Nie pozostaje zatem nic innego, jak czerpać z jego nauk, które przekazywane są nam każdego dnia. Pozwalają nam przede wszystkim komunikować się między sobą, nie tylko w dyskursie pomiędzy chrześcijanami, ale również ludźmi innych wyznań. Ks. Krzysztof Pawlus
POTRZEBUJEMY WASZEGO GŁOSU Drodzy w Chrystusie Panu! Nadszedł szczególny czas, kiedy jeszcze uważniej pragnę usłyszeć Wasz głos. Trwający czas pandemii, a także związane z nim ograniczenia, powodują, że wielu z Was zaczyna na nowo odkrywać potrzebę poszukiwania Boga i miejsca w Waszym Kościele. Na nowo odkrywacie swoją wiarę. To wspólne nam doświadczenie. Dziękuję za odwiedzanie naszych stron internetowych, profili na portalach społecznościowych i zainteresowanie naszą działalnością oraz otrzymywane e-maile, i pytania odnoszące się do naszej posługi kapłańskiej. Świadczą one, że nasza obecność jest pożądana i oczekiwana, mimo iż w wielu miejscach nasi duchowni niestety nie pełnią jeszcze posługi kapłańskiej. Jest nas po prostu niewielu. Mam jednak nadzieję, że to się zmieni także dzięki Waszej pomocy. A może wśród Was, czytających te słowa obudzi się szczere pragnienie odpowiedzi na Chrystusowe zaproszenie Pójdź za Mną? Zauważacie to że jesteśmy autentycznymi ludźmi mocno osadzonymi w realizmie codzienności życia, nigdy nie podajemy się za kogoś kim nie jesteśmy. Doceniacie nasze rozumienie Boga, potrzebę wiary czy wspólnoty Kościoła, dostrzegacie, że nie okłamujemy Was w kwestiach naszej przynależności czy podległości. Nie tworzymy Kościoła rzymskokatolickiego bis, nikomu nie przedstawiamy wyimaginowanej rzeczywistości, jaką niektórzy roztaczają wokół siebie. Popełniamy błędy jak wielu z Was, ale jednocześnie uważamy, że Kościół jest dla nas miejscem spotkania Boga w drugim człowieku i pragniemy nim dzielić się z Wami. Nie wyobrażam sobie, żebyśmy nie rozmawiali o Kościele bez Was, dlatego chcę usłyszeć Wasz głos. Wielu z nas nie tak dawno doświadczało być może to samo co Wy doświadczacie dzisiaj, opuszczenia, samotności i tęsknoty do Boga, do sakramentów wreszcie do wspólnoty bez względu na Wasze doświadczenie życia, rozpad małżeństwa, zagubienie w życiu, utratę pracy a może kogoś bliskiego. Zapraszam Was do rozmowy o Kościele, o tym jaki powinien być Wasz Kościół, jakie są Wasze doświadczenia Kościoła? Może chcecie podzielić się świadectwem Waszej wiary lub zadać pytanie dotyczące życia, powołania czy innych ważnych dla Was spraw. Chcemy wspierać Was w realizowaniu życiowych misji, realizacji waszego powołania. Naszą szczególną uwagę kierujemy do osób młodych w trudnych sytuacjach życiowych i osób starszych. Jednak potrzebujemy Waszej pomocy. Bez niej najlepszy pomysł się nie powiedzie. Zapraszam do kontaktu na pośrednictwem jednego z poniższych adresów e-mail: bp.robertnkk@gmail.com, kancelaria@nat-kath.church lub formularza kontaktowego tutaj. Będę wdzięczny za każdą Waszą wiadomość i zapewniam, że każdą z uwagą przeczytam. + Robert Matysiak
Zjazd Formacyjny Narodowego Kościoła Katolickiego- Diecezja Centralna Ciechocinek-Toruń 23-25.07.2021