Ewangelia i rozważania 7-13 października 2019 r.

Ewangelia i rozważania 7-13 października 2019 r.

Poniedziałek, 7 października - NMP Różańcowej Łk 10,25-37 Powstał jakiś uczony w Prawie i wystawiając «Nauczycielu, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?» Jezusa na próbę, zapytał: Jezus mu odpowiedział: «Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz?» On rzekł: «Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego». Jezus rzekł do niego: «Dobrze odpowiedziałeś. To czyń, a będziesz żył». Lecz on, chcąc się usprawiedliwić, zapytał Jezusa: «A kto jest moim bliźnim?» Jezus, nawiązując do tego, rzekł: «Pewien człowiek schodził z Jeruzalem do Jerycha i wpadł w ręce zbójców. Ci nie tylko go obdarli, lecz jeszcze rany mu zadali i zostawiwszy na pół umarłego, odeszli. Przypadkiem przechodził tą drogą pewien kapłan; zobaczył go i minął. Tak samo lewita, gdy przyszedł na to miejsce i zobaczył go, minął. Pewien zaś Samarytanin, wędrując, przyszedł również na to miejsce. Gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko: podszedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem; potem wsadził go na swoje bydlę, zawiózł do gospody i pielęgnował go. Następnego zaś dnia wyjął dwa denary, dał gospodarzowi i rzekł: Miej o nim staranie, a jeśli co więcej wydasz, ja oddam tobie, gdy będę wracał. Kto z tych trzech okazał się według ciebie bliźnim tego, który wpadł w ręce zbójców?» On odpowiedział: «Ten, który mu okazał miłosierdzie». Jezus mu rzekł: «Idź i ty czyń podobnie!»

Rozważanie Wielu chciałoby się zadowolić przestrzeganiem nakazu i w ten sposób jakby w nagrodę otrzymać życie wieczne należące się wszystkim, którzy spełniają określone wymagania. Ale Jezus mówi inaczej - trzeba by raczej wejść w relację. A to jest życie wieczne, aby znali Ciebie, jedynego, prawdziwego Boga oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa (J 17,3). On uwewnętrznia to prawo, czyni z niego nie przepis, ale intymne prawo miłości, wymaganie relacji miłości, bliskiej więzi z Bogiem. Oddania Mu w wolności całego serca, duszy i umysłu. A ta miłość przejawia się także w naszej miłości do drugiego człowieka. Kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. (1 J 4,19) Drugi człowiek jest zawsze tajemnicą, nigdy nie wiemy, co się w nim naprawdę dzieje, co przeżywa, dlatego trzeba wyruszyć w exodus poza siebie, wyjść ze swojego ja i zdjąć sandały na ziemi świętej spotkania z drugim człowiekiem. Zostawić swój osąd, uprzedzenia, zniecierpliwienie, zniechęcenie, i otworzyć się na potrzeby bliźniego, który nieraz może nas zaskoczyć i ubogacić. Gdzie jestem w tej Ewangelii? Czy mijam potrzebujących, którzy są wokół mnie, jak kapłan i lewita? A może jestem jak ten poraniony człowiek, na pół umarły? A może to ja jestem zbójcą, który zadaje rany? Doskonałym Samarytaninem jest sam Jezus. Widzi i wzrusza się, opatruje rany i pielęgnuje. Obserwując Jego zachowanie, gesty, słowa możemy uczyć się, co znaczy kochać swego bliźniego.

wtorek, 8 października Łk 10, 38-42 Jezus przyszedł do jednej wsi. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go do swego domu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która siadła u nóg Pana i przysłuchiwała się Jego mowie. Natomiast Marta uwijała się koło rozmaitych posług. Przystąpiła więc do Niego i rzekła: Panie, czy ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła. A Pan jej odpowiedział: Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona.

Rozważanie Między Marią i Martą można wyczuć kontrast: spokój i niepokój, cisza i hałas, słuchanie i mówienie. Ale chyba nie chodzi o porównywanie. Jezus kochał i Martę i Marię, takimi jakie były. Jedno i drugie jest częścią naszego codziennego życia chodzi o to, by jego centrum stało się słuchanie Jezusa. Nawet wśród codziennych obowiązków Słowo może uwolnić mnie od hałasu, który jest wewnątrz mnie. Może stać się pokarmem, który stale przeżuwany w ciągu dnia zacznie mnie przemieniać; zwierciadłem, które pokaże mi moje prawdziwe oblicze, prawdę o mnie moją nędzę, ale i moje piękno; stanie się mieszkaniem dla mnie, a ja stanę się mieszkaniem dla Słowa, którego nie muszę zawsze rozumieć, aby ono mogło we mnie działać. Ono przeniknie umysł i zstąpi do serca umysł ma poznać, a serce kochać. Czy czytanie Pisma Świętego jest dla mnie okazją do spotkania z Jezusem? Czy prowadzę z Nim dialog? Czy jest na nie miejsce w moim codziennym zabieganiu, obowiązkach? Jak to Słowo kontynuuje się w moich czynach? Czy świadczę o Słowie przykładem własnego życia? Postaram się znaleźć czas na chwilę zatrzymania, milczenia, trwania u stóp Jezusa, oddając Mu cały wewnętrzny hałas.

Środa, 9 października Łk 11,1-4 Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją, rzekł jeden z uczniów do Niego: Panie, naucz nas się modlić, jak i Jan nauczył swoich uczniów. A On rzekł do nich: Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze, święć się imię Twoje, przyjdź królestwo Twoje. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto nam zawini; i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie.

Rozważanie Uczniowie widząc Jezusa, musieli być zafascynowani Jego modlitwą. A On, jako Mistrz i Nauczyciel, nie tylko uczy ich słów, które mają wypowiadać, ale daje jeszcze coś więcej chce nas wprowadzić w Jego relację z Ojcem, w Ich jedność. To nie pochodzi z ludzkiego nauczenia się, ale relacji z Ojcem. Ta modlitwa jest bardzo konkretna, każdy może się w niej odnaleźć, bo zawiera prośby, jakie syn może kierować do ojca. Czy trwam przed Nim w postawie dziecka? Bóg jest naszym ojcem i w pierwszej kolejności mamy zabiegać o Jego chwałę i Jego królestwo. Gdy On będzie pierwszy w naszym życiu, pomoże nam w naszych potrzebach, które zna jak nikt inny, od zawsze. Z płonącego krzewu mówi do Mojżesza, że zna uciemiężenie ludu, bo dosyć nasłuchał się i napatrzył na jego udrękę (Wj 3,7). On wysłuchuje naszych próśb, widzi cierpienie, przebacza grzech. To nie bóstwo, które trzeba przebłagać, by zyskać jego przychylność, ale Ojciec. Dobry i kochający, który chce mojego szczęścia, któremu mogę zaufać i zawierzyć siebie. Modlitwa prowadzi do relacji, wzajemnego poznawania się, zjednoczenia. Najlepszym nauczycielem modlitwy jest Jezus. Jak wygląda moja modlitwa?

czwartek, 10 października Łk 11,5-13 Jezus powiedział do swoich uczniów: Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: Przyjacielu, użycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel przybył do mnie z drogi, a nie mam co mu podać. Lecz tamten odpowie z wewnątrz: Nie naprzykrzaj mi się. Drzwi są już zamknięte i moje dzieci leżą ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie. Mówię wam: Chociażby nie wstał i nie dał z tego powodu, że jest jego przyjacielem, to z powodu jego natręctwa wstanie i da mu, ile potrzebuje. I ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajdzie, a kołaczącemu otworzą. Jeżeli którego z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża? Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą.

Rozważanie Ta przypowieść jest dalszą częścią odpowiedzi na prośbę uczniów, by Jezus nauczył ich modlitwy. Widzieli Go modlącego się, przepełnionego miłością do Ojca, Jego Duchem. Tą przypowieścią Jezus nie tyle mówi, że Ojciec wysłucha każdej naszej prośby i potrzeby (chociaż też), ale wskazuje, w jaki sposób prosić o Ducha Świętego, by prawdziwie się modlić. To właśnie Duch przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami (Rz 8,26). Modlitwie potrzebna jest wytrwałość, stałość, wierność. Bez tego łatwo możemy ulec pokusie, że Bóg nas nie słucha. Na modlitwie mamy być jak dzieci wobec Ojca, który wie, czego nam potrzeba wpierw zanim Go poprosimy (Mt 6,8). Czy wierzę tej obietnicy, nawet wtedy, kiedy czuję, że moja modlitwa do Niego nie dociera; kiedy nie otrzymuję tego, o co proszę? Przyjaciel z przypowieści jest natrętny i naprzykrza się trochę jak Jakub, gdy walczył z aniołem: nie puszczę cię, dopóki mi nie pobłogosławisz (Rdz 32,27). Mogłoby się wydawać, że skoro On zna nasze potrzeby, to po co prosić? Bóg jednak chce naszego zaangażowania, aktywnego działania w szukaniu Go. A to błogosławieństwo i łaska modlitwy będzie nam dana z Jego woli i na Jego sposób, niekoniecznie tak, jak sobie wyobrażamy.

Piątek, 11 października Łk 11,15-26 Gdy Jezus wyrzucał złego ducha, niektórzy z tłumu rzekli: Przez Belzebuba, władcę złych duchów, wyrzuca złe duchy. Inni zaś, chcąc Go wystawić na próbę, domagali się od Niego znaku z nieba. On jednak znając ich myśli rzekł do nich: Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje i dom na dom się wali. Jeśli więc i szatan sam z sobą jest skłócony, jakże się ostoi jego królestwo? Mówicie bowiem, że Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy. Lecz jeśli Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy, to przez kogo je wyrzucają wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami. A jeśli Ja palcem Bożym wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże. Gdy mocarz uzbrojony strzeże swego dworu, bezpieczne jest jego mienie. Lecz gdy mocniejszy od niego nadejdzie i pokona go, zabierze wszystką broń jego, na której polegał, i łupy jego rozda. Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie; a kto nie zbiera ze Mną, rozprasza. Gdy duch nieczysty opuści człowieka, błąka się po miejscach bezwodnych, szukając spoczynku. A gdy go nie znajduje, mówi: Wrócę do swego domu, skąd wyszedłem. Przychodzi i zastaje go wymiecionym i przyozdobionym. Wtedy idzie i bierze siedem innych duchów, złośliwszych niż on sam; wchodzą i mieszkają tam. I staje się późniejszy stan owego człowieka gorszy niż poprzedni.

Rozważanie Wnętrze człowieka jest jak dom. W domu trzeba sprzątać, bo żeby mieć ład w sobie, trzeba mieć ład także wokół siebie. Podobnie człowiek, żeby był szczęśliwy i pełen pokoju, musi mieć czyste serce. Jezus wyrzuca złe duchy wyrzuca to wszystko, co mamy nagrodzone w sobie, może od wielu lat ukrywamy gdzieś jakieś grzechy, zranienia? On chce to wszystko wyrzucić, oczyścić, odbudować to, co może zaczęło obracać się w ruinę. Potrzeba pokory, by stanąć w prawdzie przed sobą i Bogiem, zobaczyć to, co powoduje nasz wewnętrzny rozkład i pozbyć się tego. To wielka łaska zobaczyć w prawdzie swój grzech. Czy są rzeczy, których nigdy nie chciałem pokazać Bogu, których Mu nie oddałem? Musimy być uważni, bo zły duch będzie próbował dostać się do naszego serca. Ono musi mieć mieszkańca, a to właśnie Jezus chce w nim mieszkać i strzec, jak mocarz strzeże swojej własności.

Sobota, 12 października Łk 11,27-28 Gdy Jezus mówił do tłumów, jakaś kobieta z tłumu głośno zawołała do Niego: Błogosławione łono, które Cię nosiło, i piersi, które ssałeś. Lecz On rzekł: Owszem, ale również błogosławieni ci, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je.

Rozważanie Maryja wiernie słuchała i zachowywała Słowo Boże. Ono było Jej środowiskiem życia, mówiła i myślała Słowem, pozwalała, by przebywało w Niej, przyjmowała je - nawet bez zrozumienia. Każde słowo Jezusa zachowywała w milczącym sercu, choć nieraz było dla Niej mieczem; była wolna od siebie samej, bo całkowicie wypełniona Jego Obecnością. Nie buntowała się, ale pozwalała porwać dalej. Była doskonałą, żyzną glebą, która przyjęła ziarno Słowa. Jakie jest moje serce? Jaką ziemią jestem suchą, skalistą, żyzną? Co przeszkadza mi w zachowywaniu Słowa Bożego? Ono w nas pracuje, czy śpimy, czy pracujemy, nawet nie wiemy jak i kiedy. Słowo nas rzeźbi, kształtuje, formuje każdego dnia, o ile chcemy słuchać. Tak też kształtowało Maryję. Trwała w tak ze Zwiastowania, aż po tak pod krzyżem. Taka wierność prowadzi do nagiej, czystej wiary, co jednocześnie rozdziera i wyzwala. Ona pokazuje, by nigdy nie hamować działania Boga pod pretekstem, że nic nie czuję, nic nie mogę, nic nie wiem. Czy jest we mnie zgoda na Boże działanie w moim życiu? Co dla mnie znaczy trwanie w Słowie Bożym i zachowywanie go?

Niedziela, 13 października - dzień fatimski Łk 17,11-19 Zdarzyło się, że Jezus, zmierzając do Jeruzalem, przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!» Na ten widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!» A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich, widząc, że jest uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem, padł na twarz u Jego nóg i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: «Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Czy się nie znalazł nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec?» Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła».

komentarz - ks. Krystian Wilczyński W dzisiejszej Ewangelii spotykamy Jezusa na granicy Galilei i Samarii czyli w miejscu styku Izraela ze światem pogańskim. Galilea była mocno przeniknięta pogaństwem. Znajdując się daleko od Jerozolimy, nie dbano o pobożne wypełnianie Prawa i kult w świątyni. Dodatkowo Samarytanie mieli swoje sanktuarium, w którym czcili Boga Jedynego, ale zupełnie inaczej niż wierni z Izraela. Galilejczycy chętnie wybierali to, co wygodne i w gruncie rzeczy obyczaje i religia były w opłakanym stanie. Oczywiście były wyjątki, jak chociażby niektóre rodziny Nazaretu, Kafarnaum i innych miejscowości. Wszystko dodatkowo zanurzone było w ciele Cesarstwa Rzymskiego, imperium okupującym cały region. Tu właśnie i w takich warunkach spotykamy Jezusa. Zbawiciel spotyka 10 trędowatych, którzy dostrzegli w Nim Mistrza i poprosili o uzdrowienie. Jezus dokonuje cudu i nakazuje im posłuszeństwo Prawu aby poszli się pokazać kapłanom, celem potwierdzenia uzdrowienia. Muszą iść do Jerozolimy, aby tam złożyć ofiarę za siebie. Nic złego Jezus też pielgrzymował do Jerozolimy. Jednak to już nie ziemia, ani nie budowla, są znakiem obecności Boga. Bóg ukazał swą moc w Jezusie i tam gdzie On, tam jest ziemia święta. Poznał to tylko jeden... i do tego Samarytanin. Uznał Osobę Jezusa za ważniejszą ziemię od świątyni w Jerozolimie. Dlaczego? Czy dlatego, że nie miał zwyczaju czcić Boga w świętym mieście, tylko w swoich sanktuariach Samarii? - Być może był bardziej otwarty na duchową obecność Boga, niż na związek z materialną świątynią. Najważniejszą lekcją jest, aby nikogo nie osądzać. Cała dziesiątka okazała się posłuszna Jezusowi oddali chwałę Bogu. Jeden jednak wyszedł poza schemat i wyznał Boga w Jezusie. Wszyscy widzieli człowieka i nikt nie spodziewał się, że to Druga Osoba Boska. Oczy ciała nie dostrzegły tego, co ujrzał Samarytanin oczami duszy. On jeden spojrzał z wiarą na człowieka i zobaczył w nim Boga. Uczy nas jak pośród tego co boskie, zobaczyć samego Boga.

Rozważanie Trędowaci proszą Jezusa o uzdrowienie. Nie dzieje się żaden spektakularny cud, Jezus odsyła ich do kapłanów (jakby już uzdrowionych), a oni dopiero w czasie drogi zostają oczyszczeni. Musieli zaufać Jego słowu, nie zostali uzdrowieni od razu. Jak jest z moim zaufaniem w Boże obietnice? Trąd wiązał się z odrzuceniem. Musieli cierpieć podwójnie, ale z wielką ufnością wołają do Jezusa. Czy w chwilach cierpienia, kiedy czuję się odrzucony, mam ufność, by zwrócić się do Niego? Czy nie pogrążam się w rozpaczy? Trudne przeżycia i doświadczenia mogą być naszą drogą do pełniejszej wiary. Każdy grzesznik jest jak trędowaty, który może wołać o Jego litość. To wołanie wyraża skruchę i ufne oddanie się Panu. I choć może nie od razu zadziała On tak, jakbyśmy tego chcieli, uczy nas zawierzenia, by chwalić i wielbić Go za każde Jego działanie w naszym życiu. Nawet za to, co trudne, za wszystko co daje, i co może odbiera. Dał Pan i zabrał Pan, niech imię Pańskie będzie błogosławione (Hi 1,21). Czy w każdych okolicznościach potrafię być wdzięczny Bogu?