Ewangelia i rozważania 8-14 października 2018 r.

Transkrypt

1 Ewangelia i rozważania 8-14 października 2018 r.

2 Poniedziałek, 8 października, Łk 10,25-37 A oto powstał jakiś uczony w Prawie i wystawiając Go na próbę, zapytał: «Nauczycielu, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?» Jezus mu odpowiedział: «Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz?» On rzekł: Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego. Jezus rzekł do niego: «Dobrześ odpowiedział. To czyń, a będziesz żył». Lecz on, chcąc się usprawiedliwić, zapytał Jezusa: «A kto jest moim bliźnim?» Jezus nawiązując do tego, rzekł: «Pewien człowiek schodził z Jerozolimy do Jerycha i wpadł w ręce zbójców. Ci nie tylko że go obdarli, lecz jeszcze rany mu zadali i zostawiwszy na pół umarłego, odeszli. Przypadkiem przechodził tą drogą pewien kapłan; zobaczył go i minął. Tak samo lewita, gdy przyszedł na to miejsce i zobaczył go, minął. Pewien zaś Samarytanin, będąc w podróży, przechodził również obok niego. Gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko: podszedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem; potem wsadził go na swoje bydlę, zawiózł do gospody i pielęgnował go. Następnego zaś dnia wyjął dwa denary, dał gospodarzowi i rzekł: "Miej o nim staranie, a jeśli co więcej wydasz, ja oddam tobie, gdy będę wracał". Któryż z tych trzech okazał się, według twego zdania, bliźnim tego, który wpadł w ręce zbójców?» On odpowiedział: «Ten, który mu okazał miłosierdzie». Jezus mu rzekł: «Idź, i ty czyń podobnie!»

3 Rozważanie 1. Nauczycielu, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne? Uczony w Prawie, który zadaje pytanie Jezusowi, sam dobrze zna na nie odpowiedź i właściwie sam jej sobie udziela. Powodem jego pytania nie jest zatem niewiedza. Bywa tak, że często wiemy, co mamy zrobić, ale wydaje się to niemożliwe, nieosiągalne, za trudne. Słowa Jezusa są wymagające, tak jak te o czynieniu miłosierdzia wobec bliźnich. Czy jesteśmy gotowi przekroczyć siebie, zrezygnować z własnej wygody, by uczynić to, co Jezus mówi? 2. wzruszył się do głębi Jezus wiele razy wzruszał się do głębi, rozrzewniał nad biedą ludzi, nikogo nie minął, lecz o każdym miał staranie. Czy znam Jego miłosierne Serce? Czy znam takiego Jezusa, który wzrusza się do głębi, gdy patrzy na mnie i moje rany, których często nie chcę albo wstydzę się Mu pokazać? Choćby bardzo bolało, On opatrzy rany i będzie nas pielęgnował, bo jak mówi przez proroka: Muszę mu okazać miłosierdzie! (Jr 31, 20). Czy pozwalam Mu na to? 3. Idź i ty czyń podobnie - to znaczy - okazuj miłosierdzie ; to znaczy bądź miłosierny, jak Ojciec jest miłosierny ; to znaczy bądź do Mnie podobny. Czy jesteśmy podobni do Jezusa? Czy potrafilibyśmy zachować się tak jak On? Czytając Słowo poznawajmy Go, Jego wrażliwość, łagodność, czułość, aby On mógł upodobnić nasze serca do Serca swojego.

4 wtorek, 9 października Łk 10,38-42 W dalszej ich podróży przyszedł do jednej wsi. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go do swego domu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która siadła u nóg Pana i przysłuchiwała się Jego mowie. Natomiast Marta uwijała się koło rozmaitych posług. Przystąpiła więc do Niego i rzekła: «Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła». A Pan jej odpowiedział: «Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona».

5 Rozważanie 1. usiadłszy u nóg Pana, słuchała Jego słowa Marta uwija się w usługiwaniu, a Maria siedzi i słucha na pewno nie chodzi tu o bezczynność, ani o to, że rozmaite posługi wykluczają zasłuchanie; chodzi raczej o dyspozycję serca, które zachowuje Słowo z całym jego bogactwem i czerpie z niego w codziennym życiu. Czy w naszej codzienności jesteśmy miejscem, przestrzenią, gdzie Słowo przebywa? Czy chcemy słuchać Słowa Boga, jakiekolwiek by ono nie było, nawet trudne, niepokojące? Siedząc u Jego stóp, nie pozwalajmy upaść na ziemię żadnemu słowu, nawet temu, które jest dla nas niezrozumiałe. 2. potrzeba mało albo tylko jednego Martwimy się, niepokoimy, zabiegamy o wiele spraw to normalne w codziennym życiu. Ale czy mamy odwagę zawierzyć to wszystko i stanąć w obliczu Jedynej Konieczności? Potrzeba tylko Jednego. Cała reszta będzie nam dodana. Kiedy On będzie na pierwszym miejscu w naszym sercu, zatroszczy się o wszystko inne i to tak, jak nigdy nie moglibyśmy nawet przypuszczać. Czy mamy taką ufność, by wszystko Mu oddać i mieć jednocześnie mało i najwięcej, wybierając najlepszą cząstkę? 3. obrała najlepszą cząstkę Przyjęcie Słowa to nasz wybór, decyzja. Możemy wybierać słuchanie albo głuchotę. Może w codziennym uwijaniu się około rozmaitych posług czasem trudno wybrać zasłuchanie, ale kiedy wszystko będziemy rozpoczynać u Jego

6 stóp, wsłuchując się w Słowo i nosząc je w sobie, wówczas wszystko, co mamy do zrobienia zyska nową jakość, bo będziemy to robić nie tylko dla Boga, ale także z Boga. Czy wybieramy Go jako źródło i początek naszego działania?

7 Środa, 10 października Łk 11,1-4 Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją, rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas się modlić, jak i Jan nauczył swoich uczniów». A On rzekł do nich: «Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze, niech się święci Twoje imię; niech przyjdzie Twoje królestwo! Naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto nam zawini; i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie».

8 Rozważanie 1. Jezus, przebywając w jakimś miejscu, modlił się Jezus jest z uczniami w jakimś miejscu - nie istotne, gdzie dokładnie. I będą gdzieś - Jezus się modli wszędzie, gdziekolwiek jest, jest w Ojcu. Czy kiedy przebywamy w jakimś miejscu, gdzieś, gdzie może nie ma warunków do modlitwy, nasze serce jest stale zwrócone ku Niemu? Czy niezależnie od tego, gdzie jesteśmy i co robimy, jesteśmy w Nim zanurzeni, jak Syn w Ojcu? 2. Naucz nas modlić się! W Ewangelii widzimy, jak Jezus się modli pozostaje na osobności, zawsze w jedności z Ojcem, w całkowitym posłuszeństwie i zgodzie na Jego wolę. Poszukajmy fragmentów, które o tym mówią. Przyjrzyjmy się modlitwie Jezusa jaka ona jest? Czy nasza modlitwa jest podobna? Czy prowadzi nas do coraz większej zażyłości z Jezusem? Czy nasza wola i Jego wola stają się jedno? 3. Ojcze To, czego Jezus uczy, to mówić do Boga - Ojcze. Jesteśmy synami w Synu i dzięki Jezusowi możemy wejść w tą relację miłości Trójcy i razem z Nim wołać Abba. A skoro możemy z Jezusem wołać Ojcze, możemy z Nim mówić także inne słowa: Wszystko, co moje, jest Twoje, a Twoje jest moje ; Idę do Ciebie ; Ty we mnie a ja w Tobie ; Ojcze, w Twoje ręce... Wejdźmy w modlitwę Jezusa, który od Ojca wyszedł, do Niego idzie i w Nim trwa.

9 czwartek, 11 października Łk 11,5-13 Dalej mówił do nich: «Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: "Przyjacielu, użycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel przyszedł do mnie z drogi, a nie mam, co mu podać". Lecz tamten odpowie z wewnątrz: "Nie naprzykrzaj mi się! Drzwi są już zamknięte i moje dzieci leżą ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie". Mówię wam: Chociażby nie wstał i nie dał z tego powodu, że jest jego przyjacielem, to z powodu jego natręctwa wstanie i da mu, ile potrzebuje. I Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą. Jeżeli którego z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża? Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą».

10 Rozważanie 1. proście, szukajcie, kołaczcie Jezus mówi o modlitwie i zachęca, byśmy podejmowali trud, wysiłek, byli wytrwali, a wręcz natrętni. Czy nie zniechęcam się, kiedy proszę, a nie od razu otrzymuję; szukam, a nie od razu znajduję? To nie my sami sobie otworzymy, ale zostanie nam otworzone - w odpowiednim czasie i w odpowiedni sposób, niekoniecznie tak, jak to sobie wyobrażamy. 2. będzie wam dane, znajdziecie, zostanie wam otworzone Nasza modlitwa ma być wytrwała, ale także pełna ufności dzieci, które wiedzą, że otrzymają to, czego potrzebują. W Ewangelii Jezus mówi proście, tylko wierzcie, że otrzymacie. Czy wierzę, że otrzymam od Niego to, co dla mnie najlepsze? Nie chciejmy kontrolować efektów naszej modlitwy. Będzie nam dane. Jak? Kiedy? Zostawmy to Jemu. 3. o ileż bardziej Jezus mówi, że skoro nawet my potrafimy dawać dobre dary, to o ile bardziej sam Bóg najlepszy Ojciec, pragnie udzielać nam swoim umiłowanym dzieciom, najwspanialszego daru, jakim jest Jego Duch! Jeśli my z Nim jesteśmy, o ileż bardziej to On jest z nami; jeśli my z Nim idziemy, o ileż bardziej to On idzie z nami; jeśli my Go pragniemy, o ileż bardziej to On pragnie nas! Jego miłość i to, co pragnie nam dać, całkowicie nas przekracza, bo On zawsze chce dawać bardziej i więcej od nas zależy, czy zechcemy się otworzyć i to przyjąć. Czy jesteśmy otwarci na Ducha Świętego i to wszystko,

11 z czym chce do nas przyjść? Czy pozwalamy Mu pociągać się dalej i bardziej? czy prosimy o Jego dary? Jezus mówi, że nie ma możliwości, byśmy zostali niewysłuchani.

12 piątek, 12 października Łk 11,14 26 Raz wyrzucał złego ducha u tego, który był niemy. A gdy zły duch wyszedł, niemy zaczął mówić i tłumy były zdumione. Lecz niektórzy z nich rzekli: «Przez Belzebuba, władcę złych duchów, wyrzuca złe duchy». Inni zaś, chcąc Go wystawić na próbę, domagali się od Niego znaku z nieba. On jednak, znając ich myśli, rzekł do nich: «Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje i dom na dom się wali. Jeśli więc i szatan z sobą jest skłócony, jakże się ostoi jego królestwo? Mówicie bowiem, że Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy. Lecz jeśli Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy, to przez kogo je wyrzucają wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami. A jeśli Ja palcem Bożym wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże. Gdy mocarz uzbrojony strzeże swego dworu, bezpieczne jest jego mienie. Lecz gdy mocniejszy od niego nadejdzie i pokona go, zabierze całą broń jego, na której polegał, i łupy jego rozda. Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie; a kto nie zbiera ze Mną, rozprasza. Gdy duch nieczysty opuści człowieka, błąka się po miejscach bezwodnych, szukając spoczynku. A gdy go nie znajduje, mówi: "Wrócę do swego domu, skąd wyszedłem". Przychodzi i zastaje go wymiecionym i przyozdobionym. Wtedy idzie i bierze siedem innych duchów złośliwszych niż on sam; wchodzą i mieszkają tam. I stan późniejszy owego człowieka staje się gorszy niż poprzedni».

13 Rozważanie 1. Jezus znając ich myśli Niektórzy oskarżyli Jezusa, że jest władcą złych duchów i dlatego może je wyrzucać. Skąd wzięła się w nich taka myśl? Nasze myśli mogą pochodzić od Boga, od nas samych lub od złego czy potrafimy rozeznać, która myśl jest pokusą? Kiedy szatan próbuje zasiać w nas niepokój, wątpliwość dotyczącą nawet sposobu działania Jezusa w naszym życiu? Im bardziej będziemy poznawać Jezusa jaki jest, jak się zachowuje, co robi, co mówi, co czuje tym też lepiej i szybciej będziemy rozpoznawać i odrzucać wszystko to, co nie pochodzi od Niego. 2. mocniejszy nadejdzie i pokona go Zły duch jest mocny i uzbrojony, ale Jezus jest mocniejszy od niego. To Mocarz, który przypasał do biodra swój miecz i zniszczył całą potęgę nieprzyjaciela. On już go pokonał, to zwycięstwo już się dokonało, Królestwo Boże już do nas przyszło! Pamiętajmy o tym, szczególnie w chwilach upadków, słabości, a Jego Moc nas podtrzyma. 3. wchodzą i mieszkają tam Z dzisiejszej Ewangelii wynika, że wnętrze człowieka musi być zamieszkane - nie istnieje pustka, miejsce w nas wypełnia albo Duch Boży albo zły duch. A jesteśmy przecież świątynią Boga. Jezus mówi: przyjdziemy i mieszkanie u niego uczynimy. Czy Jezus przebywa we mnie? Czy wzajemnie w sobie zamieszkujemy ja w Nim, a On we mnie?

14 sobota, 13 października, bł. Honorata Łk 11,27-28 Gdy On to mówił, jakaś kobieta z tłumu głośno zawołała do Niego: «Błogosławione łono, które Cię nosiło, i piersi, które ssałeś». Lecz On rzekł: «Owszem, ale przecież błogosławieni ci, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je».

15 Rozważanie 1. Błogosławione łono, które Cię nosiło! W Ewangelii świętego Łukasza Elżbieta mówi do Maryi: błogosławiony jest owoc Twojego łona, a dziś słyszymy z ust jakiejś kobiety z tłumu, że błogosławione jest także łono, które ten Owoc nosiło. Maryja nosiła Go dosłownie, ale czy i my nie nosimy Go w sobie? To się dzieje w każdej Komunii świętej. Jesteśmy glinianym naczyniem, w którym przechowujemy najcenniejszy skarb. Samo to, że Go w sobie nosimy, już nas uświęca i czyni błogosławionymi (a więc szczęśliwymi!). Jak przyjmujemy Jezusa w Eucharystii? Czy pamiętamy, że wychodząc z kościoła nadal Go w sobie niesiemy? 2. Błogosławieni ci, którzy słuchają Słowa Bożego. Jezus mówi, że prawdziwie szczęśliwi są ci, którzy słuchają Słowa i przestrzegają go. Najlepszym tego przykładem jest Matka Boża. Przyglądajmy się Jej, jak Ona słuchała i nosiła Słowo tak bardzo, że aż się w Niej wcieliło. Czytając Słowo nie zawsze musimy je rozumieć; ważne, by je usłyszeć i zachować Ono samo ma moc, jest żywe i skuteczne, i działa, niezależnie od nas. Maryja też nie rozumie, ale na wszystko się zgadza, wszystko, co Ją przekracza chowa i rozważa w sercu.

16 niedziela, 14 października Mk 10,17-30 Gdy wybierał się w drogę, przybiegł pewien człowiek i upadłszy przed Nim na kolana, pytał Go: «Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?» Jezus mu rzekł: «Czemu nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg. Znasz przykazania: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę». On Mu rzekł: «Nauczycielu, wszystkiego tego przestrzegałem od mojej młodości». Wtedy Jezus spojrzał z miłością na niego i rzekł mu: «Jednego ci brakuje. Idź, sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną!» Lecz on spochmurniał na te słowa i odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości. Wówczas Jezus spojrzał wokoło i rzekł do swoich uczniów: «Jak trudno jest bogatym wejść do królestwa Bożego». Uczniowie zdumieli się na Jego słowa, lecz Jezus powtórnie rzekł im: «Dzieci, jakże trudno wejść do królestwa Bożego. Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa Bożego». A oni tym bardziej się dziwili i mówili między sobą: «Któż więc może się zbawić?» Jezus spojrzał na nich i rzekł: «U ludzi to niemożliwe, ale nie u Boga; bo u Boga wszystko jest możliwe». Wtedy Piotr zaczął mówić do Niego: «Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą». Jezus odpowiedział: «Zaprawdę, powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu, braci, sióstr, matki, ojca, dzieci i pól z powodu Mnie i z powodu Ewangelii, żeby nie otrzymał stokroć więcej teraz, w tym czasie, domów, braci, sióstr, matek, dzieci i pól, wśród prześladowań, a życia wiecznego w czasie przyszłym.

17 komentarz Kontekst: Historia bogatego człowieka i nauczenie Jezusa o niebezpieczeństwie bogactw miała miejsce w drodze do Jerozolimy. Poprzedzają ją słowa o przyjęciu królestwa Bożego jako dzieci. Bardzo cenię sobie hipotezę mówiącą o tym, że to sam Marek Ewangelista był tym bogatym młodzieńcem (Mateusz określa go jako młodzieńca - Mt 19,20). Wprawdzie, jak pisze Ewangelia, odszedł on za pierwszym razem zasmucony, ale być może później zrozumiał co jest najważniejsze w życiu i został chrześcijaninem, a nawet Ewangelistą. 1. W religijności Izraela bogactwo uważano często za znak Bożego błogosławieństwa. Z drugiej jednak strony, bogaci byli ukazywani jako ci, którzy uciskają biednych. Nasz bogaty młodzieniec znalazł się pewnie między młotem a kowadłem. Miał wiele posiadłości, ale serce pragnęło czegoś więcej. Owo pragnienie serca jest darem Boga, który pociąga człowieka do siebie. On jest jedynym, który jest w stanie dać człowiekowi szczęście. Dlatego święty Augustyn powie, że niespokojne jest serce człowieka dopóki nie spocznie w Bogu. 2. Człowiek, który przychodzi do Jezusa, spełnia wszystkie przykazania nakazane przez Prawo. Nie ma powodu, by mu nie wierzyć. Jest z pewnością, jak to się dzisiaj mówi, dobrym człowiekiem. A jednak to nie wystarczy, aby osiągnąć życie wieczne. Do tego potrzebna jest łaska od Boga. Dlatego Jezus mówi mu: pójdź za mną. Niestety młodzieniec nie jest jeszcze na to gotowy.

18 3. Warto zwrócić uwagę na spojrzenie Jezusa: spojrzał na niego z miłością. Spojrzenie to ma moc przemiany ludzkiego serca. Tak dzieje się z Zacheuszem (Łk 19,5), czy celnikiem Mateuszem (Mk 2,14). W tym wypadku jednak, bogaty młodzieniec odchodzi zasmucony. Bogactwa, które posiadał, tak związały go ze sobą, że nie był w stanie od nich się uwolnić. Znowu warto sięgnąć do świętego Augustyna, który mówi, że jeżeli coś postawimy na miejscu Boga to staniemy się niewolnikami. Ale jeżeli Bóg będzie na pierwszym miejscu w naszym życiu, to wszystko inne będzie na swoim miejscu.

19 Rozważanie 1. Nauczycielu, dobry, co mam czynić, by osiągnąć życie wieczne? W dzisiejszej Ewangelii pada to samo pytanie, które na początku tygodnia zadał Jezusowi uczony w Prawie. Pytanie młodzieńca jest jednak inne, nie chce on wystawiać Jezusa na próbę; nazywa Go dobrym, przybiega, pada na kolana i pyta o sprawę niecierpiącą zwłoki czego mu jeszcze brakuje na drodze do świętości; jakby miał pragnienie tego więcej i bardziej. Czy jest w nas takie pragnienie, zapał, gotowość? Czy w relacji z Jezusem nie ograniczamy się do minimum, którym uspokajamy swoje sumienie? Czy rzeczywiście chcemy wchodzić w coraz głębszą i bliższą z Nim relację? Nie bójmy się pragnąć tego bardziej, ani nie bójmy się tego, do czego nas to pragnienie doprowadzi. 2. Jezus spojrzał na niego z miłością. Jezus spojrzał dookoła Jezus popatrzył na nich Jezus patrzy na nasze, może pełne żarliwości, ale jeszcze nie ugruntowane pragnienie pójścia za Nim; patrzy na nasze serce przywiązane do swoich bogactw, nie tylko materialnych; patrzy na nasze przerażenie wywołane Jego słowami, które nie mieszczą nam się w głowie. Patrzy na to wszystko i patrzy z miłością! Zna każdą naszą myśl, poruszenie, niepewność, wątpliwość. Czy nie próbuję niczego przed Nim ukryć? Czy nie chowam swoich lęków, niepewności? Czy mam odwagę być prawdziwym przed Jezusem, mówić Mu i zapraszać do wszystkiego, co przeżywam?

20 3. Oto my opuściliśmy wszystko Człowiek, który przybiegł do Jezusa, odszedł zasmucony, bo nie potrafił jeszcze opuścić swoich bogactw. Co jest naszym bogactwem? Nie bogactwo jest złe, ale nasze do niego przywiązanie. A Jezus chce naszego wyzwolenia z przywiązania także do dobrych rzeczy. Pragnie, by nasze serce było wolne i całe dla Niego. Dopiero wtedy możliwe jest prawdziwe pójście za Nim. Co Jezus poleca mi opuścić, co mnie jeszcze niewoli? Nie bójmy się tego opuszczać w ten sposób nasze serce będzie się stawać coraz bardziej proste, czyste i wolne dla Jezusa, a wszystko i wszystkich, których oddamy, będziemy tak naprawdę nadal posiadać, ale czyściej i piękniej, bo już w Bogu.