Przyjąć Pana. 1 Niedziela po Bożym Narodzeniu. Lectio Divina czytanie i rozważanie Słowa Bożego

Przyjąć Pana 1 Niedziela po Bożym Narodzeniu Lectio Divina czytanie i rozważanie Słowa Bożego Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego. (Ewangelia Św. Jana 1,12) Parafia NMP Bolesnej, Wrocław Strachocin, grudzień 2014/ styczeń 2015 Teksty dostępne na stronie: www.onjest.pl

Rysunek tygodnia: Opracowanie rozważań: Korekta: Rysunek: Asysta kościelna: Aplikacja mobilna Android: Jolanta Prokopiuk, Jerzy Prokopiuk, Wojciech Doliński, Monika Zimecka, Monika Mosior, Jolanta Mikos, Krzysztof Mikos Jerzy Prokopiuk Marta Stańco ks. Wojciech Jaśkiewicz Tomek Romanowski Niniejsze rozważania przygotowują osoby ze wspólnoty On Jest, Domowego Kościoła Ruchu Światło Życie Czytania zamieszczone w aneksie: www.liturgia.wiara.pl

Lectio divina metoda osobistego studium Pisma Świętego Mnisi znali dwa sposoby medytacji Słowa Bożego: ruminatio przetrawianie Słowa Bożego poprzez jego ciągłe powtarzanie oraz lectio divina Bożą lekturę, w której chodziło o to, aby wszystkie słowa Biblii rozumieć jako drogę do Boga, jako opis drogi duchowej. Kluczowe jest tu pytanie: kim jestem, co jest tajemnicą mojego życia, kim i czym stałem się dzięki Jezusowi Chrystusowi? Kiedy bowiem poprzez medytację poczuję, kim jestem, zmieni się także moje działanie w świecie. Kilka uwag o miejscu modlitwy, czasie oraz pozycji modlitewnej. 1. Miejsce idealne to kościół czy kaplica z wystawionym Najświętszym Sakramentem. W praktyce będzie to każde miejsce, w którym znajdziemy choć odrobinę wyciszenia. 2. Czas przynajmniej kwadrans. Dobrze jeśli będzie to pół godziny. Pora dnia nie jest istotna, ważne tylko, byśmy byli przytomni i w czasie modlitwy nie zasnęli. 3. Pozycja w czasie modlitwy godna i wygodna. Można klęczeć, siedzieć na małej ławeczce, można też zwyczajnie usiąść na wygodnym krześle przy stole. Przebieg lectio divina Istotą tej metody jest jej podział na kilka części: 1. Czytanie (lectio), 2. Medytację (meditatio), 3. Modlitwę (oratio) i trwanie przed Bogiem (contemplatio). 4. Działanie (actio) Całość powinna być poprzedzona chwilą wyciszenia, skupienia, prośbą skierowaną do Ducha Świętego o dobre owoce. Na zakończenie powinniśmy podziękować Bogu oraz dokonać refleksji nad naszą modlitwą jak się czuliśmy, co było dobre w tej modlitwie a co należałoby w niej poprawić w przyszłości. Lectio Czytaj z wiarą i uważnie święty tekst, jak gdyby dyktował go dla ciebie Duch Święty. Wybieramy dłuższy fragment tekstu. Nie zakładamy, że przeczytamy go w całości. Może się zdarzyć, że już pierwszy werset będzie tym fragmentem nad którym powinniśmy zatrzymać się dłużej. Czytam Pismo Święte powoli i uważnie, nie po to, by pomnożyć swoją wiedzę, lecz by spotkać Boga w Jego Słowie. W czytaniu chodzi bowiem o znalezienie takiego fragmentu (zwykle będzie to jeden werset), który nas poruszy. To poruszenie może mieć bardzo różny charakter. Może to być ciekawość, niezrozumienie, pociecha, piękno, niepokój. Poruszenie jest świadectwem, że ten werset jest dla nas osobiście ważny. Bardzo ważną informacją jest złość lub agresja rodząca się podczas czytania Słowa Bożego. Oznacza ona bowiem, że Jezus w Słowie Bożym dotyka jakiejś nieuporządkowanej dziedziny naszego życia. Jest bardzo istotne zwrócenie uwagi na uczucia, które nam towarzyszą. Nie mamy wpływu na uczucia, które się rodzą. Są ważne ponieważ, ukazują nam one stan naszego serca. Nie ma uczuć dobrych i złych, ponieważ są one obojętne moralnie. Jeżeli rodzi się uczucie zazdrości lub niechęci to nie jest to grzechem. Materią grzechu będzie dopiero nasza odpowiedź na to uczucie. Znalezienie tekstu, który Cię porusza jest sygnałem, że kończy się etap lectio.

Meditatio Staraj się zrozumieć dogłębnie tekst. Pytaj siebie: Co Bóg mówi do mnie?. Pierwotne, łacińskie znaczenie tego słowa to powtarzanie. W tej części koncentrujemy się na znalezionym urywku. Czytamy go wielokrotnie, powoli, jakby smakując całość wersetu lub jego fragmenty. Czytając możemy akcentować różne części i wyrazy wersetu. Prawdopodobnie nauczymy się w ten sposób wersetu na pamięć. Powtarzajmy go zatem także w myśli może nam pomóc zamknięcie oczu. Angażujmy na tym etapie nie tylko rozum ale także i serce. Można się zastanowić, dlaczego ten fragment mnie zainteresował, pytać się co ten fragment mi mówi, objawia, komunikuje. Ważne jest aby medytować tylko jeden fragment. Jeśli poruszyło cię więcej fragmentów, zatrzymaj się na pierwszym, pozostałe w tej medytacji cię nie interesują. Oratio Teraz ty mów do Boga a jeśli zabraknie Ci słów to trwaj przed nim bez słów (contemplatio). Na pewnym etapie medytacji zamienia się ona w modlitwę. Będzie ona miała spontaniczny charakter. Otwórz przed Bogiem serce, aby mówić Mu o przeżyciach, które rodzi w tobie słowo. Módl się prosto i spontanicznie. Czasami będzie to nasza aktywność, ale możemy też być porwani przez Boże natchnienie. Wtedy modlitwa stanie się bardziej działaniem Boga w nas niż naszym działaniem. Trudno przewidzieć, co przyniesie modlitwa, jaki dokładnie charakter i kierunek przybierze. Może to być zarówno przebłaganie, prośba jak i dziękczynienie i uwielbienie. Może mieć także charakter krótkiej, żarliwej modlitwy, proszącej Boga, by ukoił moja tęsknotę, by pozwolił się doświadczyć i ujrzeć. Na lub po etapie oratio - Twojej modlitwy do Boga, którą wzbudziło rozważanie danego fragmentu - może przyjść czas, że braknie Ci słów. Trwaj wtedy przy Bogu bez słów - wtedy modlisz się samą swoją obecnością a Duch Święty działający w Tobie będzie kierował do Boga taką modlitwę, która Jemu się podoba: "Podobnie także Duch przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami. Ten zaś, który przenika serca, zna zamiar Ducha, [wie], że przyczynia się za świętymi zgodnie z wolą Bożą" (Rz 8, 26-28) W każdej głębokiej ludzkiej relacji przychodzi etap rozumienia się bez słów. Tak samo jest Bogiem. Ani On nic nie musi mówić, ani ja. Jesteśmy ze sobą razem. I to wystarczy. Actio Pytaj siebie: Co mam zrobić?. Ostatni etap lectio divina to zaproszenie do działania, zgodnie z napomnieniem św. Jakuba: "Wprowadzajcie zaś słowo w czyn, a nie bądźcie tylko słuchaczami oszukującymi samych siebie. Jeżeli bowiem ktoś przysłuchuje się tylko słowu, a nie wypełnia go, podobny jest do człowieka oglądającego w lustrze swe naturalne odbicie. Bo przyjrzał się sobie, odszedł i zaraz zapomniał, jakim był" (Jk 1, 23-24). Zadaj sobie pytanie, czy przez to rozważanie Bóg wzywa Cię do podjęcia jakiegoś postanowienia, zadania, porozmawiania z kimś, przebaczenia komuś, pomocy komuś. Jeśli tak, to zapisz sobie konkretny fragment, który Cię porusza do działania albo to, co chcesz uczynić. Po pewnym czasie będziesz wyraźnie widział jak Bóg Cię prowadzi. Nie zawsze lectio divina będzie kończyło się podjęciem konkretnego postanowienia i wykonaniem konkretnego działania. Doświadczenie pokazuje jednak, że praktykowanie tej metody przebywania ze Słowem Bożym po pewnym czasie przemienia człowieka, porusza go, przekonuje o tym co prawdziwe i ważne, daje światło do podejmowania właściwych decyzji życiowych i zaprasza do podejmowania zmian. Jeśli jednak po wielokrotnym jej praktykowaniu nigdy nie będziesz się czuł poruszony i wezwany do konkretnego czynu, to może znaczyć, że Twoja modlitwa ze Słowem ma charakter czysto akademicki, nie przemienia Twojego serca, nie prowadzi do nawrócenia i nie dotyka Ciebie w Twojej własnej historii życia.

28.12.2014, niedziela PRZYJĄĆ PANA TO PRZYJĄĆ JEGO ŚWIATŁO I ŻYĆ OFIARĄ Wyciszenie zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę Lectio (czytanie) przeczytaj: Ewangelia według św. Łukasza 2,22-40 zatrzymaj się na wersecie, który Cię poruszył. Meditatio (powtarzanie) Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Przeczytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: Co Bóg mówi do mnie?. Rozważanie jeśli nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania: Józef i Maryja jako Święta Rodzina wypełniają przepis Prawa, według którego syn pierworodny należał do Boga, podobnie jak wszelkie pierwociny płodów ziemi, i należało niejako wykupić go składając w świątyni ofiarę. Ten nakaz Prawa był też pamiątką ocalenia pierworodnych Hebrajczyków w Egipcie. Czy jest w tobie świadomość, że wszystko co masz i nazywasz swoim również współmałżonek, dzieci, rodzice - jest darem i należy do Boga? Ofiarowanie odbywa się w Świątyni. W Jezusie wypełnia się proroctwo Malachiasza z pierwszego czytania: a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie. Jest to już zapowiedź doskonałej ofiary jaką Jezus jako Najwyższy Kapłan złoży Ojcu z samego siebie za grzechy wszystkich ludzi. Spróbuj włączać małe ofiary swojego codziennego życia: pracę, obowiązki domowe i rodzinne, cierpienia fizyczne, cierpliwe znoszenie nawet krzywd w ofiarę złożoną przez Jezusa Ojcu. Światło na oświecenie pogan. Dopóki nie mamy relacji z żywym Bogiem w Jezusie, jesteśmy w ciemności, niezdolni do życia miłością i ofiarą, bo boimy się stracić siebie. A bez tego nie zbudujemy rodziny w wzór Rodziny z Nazaretu. Kiedy Jezus rzuca światło na nasze życie, zaczynamy rozumieć, że miłość karmi się ofiarą i odnajdujemy siebie w dawaniu samego siebie drugim. Znak, któremu sprzeciwiać się będą. Tym znakiem sprzeciwu zapowiadanym przez Symeona jest krzyż. Jezus ukrzyżowany jest znakiem sprzeciwu, bo logika ofiary jest absurdalna dla świata, w którym ludzie walczą o swoje. Uderza w ludzki egoizm. Nie potrafimy, również w rodzinie, żyć miłością ofiarną o własnych siłach. Proś w modlitwie Jezusa o pragnienie i siłę, aby dzielić się z innymi swoim życiem, aby uzdalniał ciebie do daru z siebie. Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga) Zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Jezu, uzdalniaj mnie proszę do ofiarowywania siebie w miłości Ojcu przez małe ofiary miłości do bliźnich składane w codzienności. Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów. Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?

29.12.2014, poniedziałek PRZYJĄĆ PANA TO MIŁOWAĆ JAK JEZUS Wyciszenie zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę Lectio (czytanie) przeczytaj: 1 List św. Jana 2, 3-11 zatrzymaj się na wersecie, który Cię poruszył. Meditatio (powtarzanie) Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Przeczytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: Co Bóg mówi do mnie?. Rozważanie jeśli nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania: Po tym poznajemy, że znamy Jezusa, jeżeli zachowujemy Jego przykazania i Kto miłuje swego brata, ten trwa w światłości oto w skrócie sedno ewangelii naśladowanie Jezusa w miłości. Ale co to znaczy miłować swego brata? Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak On postępował Jak Jezus okazywał swoją miłość ludziom, wśród których żył? Czy odnajduję jakieś wskazówki, w czym powinienem bardziej Go naśladować? Kto zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała wydaje się, że św. Jan chce powiedzieć, że zdaje sobie sprawę z tego jak trudne jest przykazanie miłości. Jest ono osiągalne tylko dla człowieka wypełnionego doskonale Bożą miłością. Jak reaguję, gdy czuję, że nie potrafię oddawać życia bliźnim jak Jezus, jeśli brakuje mi cierpliwości, miłości czy się smucę, złoszczę na siebie, załamuję, źle o sobie myślę? Czy proszę Boga o miłość? Stanięcie w prawdzie o swojej niemocy i niezdolności kochania otwiera możliwość napełnienia się Bożą miłością czy proszę o wypełnienie mnie Bożą miłością? Na ile opieram się na swoich siłach, zasobach miłości, a na ile zawierzam Jezusowi i proszę, żeby to On uzdalniał mnie do kochania i wlewał we mnie swoją miłość? Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga) Zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Panie, wyznaję, że nie potrafię Cię naśladować, nie potrafię kochać jak Ty. Proszę, napełnij moje serce Twoją doskonałą miłością, uzdalniaj mnie do życia w światłości, do naśladowania Ciebie w miłowaniu. Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów. Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?

30.12.2014, wtorek PRZYJĄĆ PANA TO ODDAĆ SIĘ POD JEGO OPIEKĘ Wyciszenie zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę Lectio (czytanie) przeczytaj: Ewangelia według św. Łukasza 2, 36-40 zatrzymaj się na wersecie, który Cię poruszył. Meditatio (powtarzanie) Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Przeczytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: Co Bóg mówi do mnie?. Rozważanie jeśli nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania: Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. Najpierw Symeon a teraz prorokini Anna ogłasza wszystkim przyjście wyczekiwanego Mesjasza. Mesjasza, który według proroków będzie wyzwolicielem Izraela. Większość myślała o Mesjaszu jako królu, następcy Dawida, który wyzwoli naród z rzymskiej niewoli a On przychodzi by wyzwolić nas z niewoli naszych grzechów. Przychodzi aby odkupić naszą grzeszność i umożliwić nam wejście do Domu Ojca. Czy jestem gotowy przyjąć do swego serca Jezusa Zbawcę i oddać Mu wszystkie moje winy czy będę samotnie próbował się zmienić?. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta - Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim. Maryja z Józefem. przynieśli do Świątyni Jezusa i ofiarę za swego pierworodnego syna aby stało się zadość prawu Mojżesza. My przynosimy do naszych świątyń dzieci prosząc Boga o chrzest i namaszczenie Duchem Świętym. Czy nieustannie proszę Boga o Jego łaski dla mych dzieci? Czy proszę o Jego pomoc w ich wychowaniu?. Czy uczę swoje dzieci aby umiały same zabiegać o Bożą Łaskę?. Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga) Zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Panie Jezu, chcę jak najlepiej wychować te dzieci, które mi powierzyłeś. Dopomóż mi bo to bardzo trudne zadanie. Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów. Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?

31.12.2014, środa PRZYJĄĆ PANA, KTÓRY JEST Wyciszenie zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę Lectio (czytanie) przeczytaj: Ewangelia według św. Jana 1,1-18 zatrzymaj się na wersecie, który Cię poruszył. Meditatio (powtarzanie) Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Przeczytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: Co Bóg mówi do mnie?. Rozważanie jeśli nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania: Objawiając się ludowi Izraela Bóg powiedział : Jestem, który Jestem. Izrael całą swoją przeszłość i przyszłość przeżywał jako żywą teraźniejszość. A teraźniejszość identyfikował z obecnością Boga, który zawsze jest i spaja ze sobą to co było i to, co będzie. Dlatego proponujemy dziś przeczytanie pierwszych 3 wersów prologu św. Jana w innym tłumaczeniu. Przeczytaj wielokrotnie te wersy i pozwól, aby do Twojej świadomości przeniknęła prawda o tym, że ON JEST. Nasz Bóg jest tym, który mówi, objawia swoją naturę przez Słowo, które wypowiada. Gdy czytamy o stworzeniu świata, widzimy, jak Bóg mówi a wtedy świat się stwarza. Jego Słowo stwarza to, co oznacza. Jego Słowo ma określoną misję, posłannictwo i nie wraca do Niego bezowocne, tylko wypełnia Jego plan, Jego zamierzenia. To Boże Słowo stało się człowiekiem i przybrało w historii konkretną postać - Jezusa urodzonego w Betlejem. Bóg w ten sposób zamieszkał pośród ludzi, których stworzył. Dzisiejszy fragment to jednak nie tylko filozoficzno teologiczne rozważania. Jan zmierza do czegoś bardzo konkretnego, jeśli chodzi o naszą postawę wobec tego objawiającego się Słowa Boga. Sednem jest wers 12: Wszystkim tym jednak, którzy Je (tzn. Słowo) przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi. Ukazanie Jezusa jako żyjącego Boga, który JEST, stawia nas przed pytaniem. Czy przyjmiesz Go, czy zechcesz przez Jego przyjęcie wejść w osobistą relację z Ojcem? Jan mówi o przyjęciu Słowa na początku ale i na końcu swojej Ewangelii, pokazując, że jego pisanie tak naprawdę do tego zmierza: Wiele innych znaków, ( ) uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego. (J20,30-31). Janowi chodzi o to samo, co pisał w pierwszym rozdziale jeśli przyjmujesz Jezusa, objawione Słowo Boga, otrzymujesz życie, szczęście, obfitość, pełnię, dziedzictwo. Masz udział w życiu samego Boga na wieczność. Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga) Zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Jezu, sam spraw w moim sercu gotowość do przyjęcia Ciebie Boga żywego, który JEST. Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów. Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?

1.01.2015, czwartek PRZYJĄĆ PANA TO ROZWAŻAĆ W SWOIM SERCU JEGO SŁOWO Wyciszenie zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę Lectio (czytanie) przeczytaj: Ewangelia według św. Łukasza 2,16-21 zatrzymaj się na wersecie, który Cię poruszył. Meditatio (powtarzanie) Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Przeczytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: Co Bóg mówi do mnie?. Rozważanie jeśli nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania: pasterze pospiesznie udali się do Betlejem bez namysłu, bez zwłoki poszli na spotkanie z zapowiedzianym przez anioła Mesjaszem. Na miejscu okazało się, że to maleńki noworodek. Ale im to wystarczyło, aby wielbić i wysławiać Boga za wszystko co widzieli i słyszeli. Każdy z nas powinien doświadczyć osobistego spotkania Boga we własnym Betlejem. A gdzie jest moje Betlejem? W jakim wydarzeniu doświadczyłem spotkania z Panem (rekolekcje, rozmowa, spowiedź, spotkanie)? Czy jak pasterze wysławiałem i wielbiłem Boga za to, co dane mi było zobaczyć, usłyszeć, doświadczyć? A może jeszcze ciągle szukam, czekam na takie doświadczenie? Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała w swoim sercu Maryja w tym czasie nie pojmowała całego sensu Bożego działania w jej życiu. Wiedziała, że dzieciątko, które narodziła poczęło się za sprawą Ducha Świętego i będzie nazwane Synem Bożym (Łk 1,35). Już od chwili zwiastowania rozważała co miałyby znaczyć słowa anioła. Rozmyślała nad tymi wszystkimi wydarzeniami i nad dobrą nowiną przekazaną przez aniołów. To ciągłe rozważanie w sercu jest nieustannym stawaniem Maryi w obecności Bożej, pytanie się o Jego plan wobec niej i nieustanne godzenie się na Jego wolę. Czym wypełnione jest moje życie? Co lub kto zajmuje w nim pierwsze miejsce? Nadano Mu imię Jezus tzn. Bóg zbawia. Imię to (Jeszua) nosił również następca Mojżesza (chociaż w przekładzie na język polski brzmi Jozue). Podobnie jak Jozue wprowadził naród wybrany do ziemi obiecanej, tak Jezus, nasz Zbawiciel wprowadzi nas do nowego obiecanego życia, do życia wiecznego. Czy wierzę, że Bóg przyszedł na ziemię, aby mnie zbawić? Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga) Zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Maryjo - Matko samego Boga, jesteś dla mnie wzorem zapatrzenia w Osobę Twojego Syna. Pomóż mi nieustannie trwać przy Jezusie i doprowadź do radosnego spotkania z Nim na końcu mojego życia. Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów. Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?

2.01.2015, piątek PRZYJĄĆ PANA TO POZNAĆ SWOJĄ TOŻSAMOŚĆ Wyciszenie zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę Lectio (czytanie) przeczytaj: Ewangelia według św. Jana 1, 19-28 Zatrzymaj się na wersecie, który Cię poruszył. Meditatio (powtarzanie) Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Przeczytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: Co Bóg mówi do mnie?. Rozważanie jeśli nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania: Przez swoich wysłanników Żydzi zadają Janowi Chrzcicielowi podstawowe pytanie: Kto ty jesteś? Co mówisz sam o sobie? Innymi słowy pytają Jana Chrzciciela o jego tożsamość. Tożsamość to nie tylko imię i nazwisko człowieka, ale także jego mocne i słabe cechy charakteru oraz misja, do której człowiek został powołany. Czy potrafisz powiedzieć: Kim jesteś? Czy znasz swoje cechy charakteru, swoje mocne i słabe strony? Czy znasz i realizujesz swoją misję życiową? Jan Chrzciciel określa siebie i swoją misję życiową słowami proroka Izajasza. Żydzi mesjaniczni tłumaczą to w następujący sposób: Jestem głosem kogoś wołającego: Na pustyni wyprostujcie drogę Adonai. Święty Augustyn misję Jana tłumaczy w ciekawy sposób: Jan jest głosem, ale na początku było Słowo, czyli Pan. Jan Był głosem tylko do czasu, Chrystus jest Słowem odwiecznym. Czym jest głos bez słowa? Jest pustym dźwiękiem, który niczego nie oznacza. Głos bez słowa dźwięczy w uchu, ale nie przynosi pożytku dla serca. [..] Głos wołającego na pustyni, głos przerywający milczenie, by prostować drogę Panu. To znaczy: mój głos rozlega się po to, aby wprowadzić Pana do waszych serc; lecz jeśli nie naprostujecie drogi dla Niego, to nie przyjdzie On tam dokąd chcę Go wprowadzić. Jan dowiedział się na pustyni kim jest i jaka jest jego misja i również naszą misję i naszą tożsamość możemy poznać tylko na pustyni. Czym dla nas jest pustynia? To czas milczenia, aby usłyszeć głos własnego serca, ale także głos Boga w naszym sercu. To czas modlitwy ze Słowem Bożym. Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga) Zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Jezu, dziękuję Ci za dar wiary. Proszę Cię o łaskę pustyni i łaskę poznania Ciebie i siebie. Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów. Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to do jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?

3.01.2015, sobota PRZYJĄĆ PANA TO USŁYSZEĆ JEGO GŁOS Wyciszenie zapraszaj Ducha Świętego, aby On prowadził modlitwę Lectio (czytanie) przeczytaj: Ewangelia według św. Jana 1, 29-34 Zatrzymaj się na wersecie, który Cię poruszył. Meditatio (powtarzanie) Przeczytaj 2-3 razy fragment, który Cię poruszył. Przeczytaj go powoli, delektując się każdym słowem. Pytaj siebie: Co Bóg mówi do mnie?. Rozważanie jeśli nie znajdujesz fragmentu, który Cię porusza, możesz skorzystać z pomocy poniższego rozważania: Jan Chrzciciel może wykonać swoją misję, ponieważ został do niej dobrze i przygotowany. Jego przygotowanie dokonywało się na pustyni. Nie był to w pierwszym rzędzie czas intelektualnego przygotowania. Pustynia to czas trudu, bólu i mierzenia się w praktyce z samym sobą. Dzisiejszym językiem powiedzieli byśmy, że to bolesne warsztaty związane z samym sobą. Bolesne, dlatego błogosławione. Na pustyni Jan Chrzciciel uczył się wsłuchiwania w głos Boży i odróżniania go od swoich pragnień i projekcji. Prorok mówi o tym wprost: Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym. Ja to ujrzałem i daje świadectwo, że On jest Synem Bożym. Dzisiejsze czasy nie sprzyjają wsłuchiwaniu się w głos Boży w swoim sercu. Aby usłyszeć głos Boży w swoim sercu potrzebujemy trwać w ciszy. Potrzebujemy trwać w bierności, a to na ogół przekracza nasze możliwości. My czujemy się dobrze, gdy możemy coś robić, bo działanie to nasz sens życia. Bóg pragnie przynęcić nas na pustynię, abyśmy na jakiś czas przestali działać i zaczęli wsłuchiwać się w głos Boży w naszym sercu. Abyśmy zobaczyli Jego plan wobec nas i zaczęli go realizować, bo tylko to przyniesie nam satysfakcję, spełnienie i zadowolenie. Oratio (modlitwa) i contemplatio (trwanie w obecności Boga) Zanieś przed Oblicze Boże to, co cię poruszyło w czasie rozważania. Może to być modlitwa przeproszenia, prośby, dziękczynienia, uwielbienia. Możesz modlić się tak: Jezu, dziękuję Ci za dar wiary. Proszę Cię o łaskę pustyni w swoim życiu, aby usłyszeć Twój głos w moim sercu. Gdy zabraknie ci słów w modlitwie, to trwaj całym sobą przed Panem bez słów. Actio (działanie) Czy przez rozważany fragment Bóg skłania cię w sercu do podjęcia jakiegoś konkretnego działania, jeśli tak to do jakiego? Pytaj siebie: Co mam zrobić? Jak to zrobić? Kiedy to zrobić?

Aneks: CZYTANIA ROZWAŻANE W POSZCZEGÓLNYCH DNIACH TYGODNIA 28. 12. 2014, niedziela Ewangelia według św. Łukasza 2,22-40 Gdy upłynęły dni Ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego. A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela. A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu. Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

29.12.2014, poniedziałek 1 List św. Jana 2, 3-11 Najmilsi: Po tym poznajemy, że znamy Jezusa, jeżeli zachowujemy Jego przykazania. Kto mówi: Znam Go, a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. Kto zaś zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała. Po tym właśnie poznajemy, że jesteśmy w Nim. Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak On postępował. Umiłowani, nie piszę do was o nowym przykazaniu, ale o przykazaniu istniejącym od dawna, które mieliście od samego początku; tym dawnym przykazaniem jest nauka, którąście słyszeli. A jednak piszę wam o nowym przykazaniu, które prawdziwe jest w Nim i w was, ponieważ ciemności ustępują, a świeci już prawdziwa światłość. Kto twierdzi, że żyje w światłości, a nienawidzi brata swego, dotąd jeszcze jest w ciemności. Kto miłuje swego brata, ten trwa w światłości i nie może się potknąć. Kto zaś swojego brata nienawidzi, żyje w ciemności i działa w ciemności, i nie wie, dokąd dąży, ponieważ ciemności dotknęły ślepotą jego oczy.

30. 12. 2014, wtorek Ewangelia według św. Łukasza 2, 36-40 Gdy Rodzice przynieśli Dzieciątko Jezus do świątyni, była tam prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta - Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim. 31. 12. 2014, środa Ewangelia według św. Jana 1,1-18 (wersy 1-3 w tłumaczeniu Romana Brandstaettera) Przede wszystkim Jest Słowo, a Słowo Jest u Boga, A Bóg Jest Słowem. Ono jest przede wszystkim u Boga. Przez Nie wszystko jest, a bez Niego nic nie jest, co jest. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany przez Boga, Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o Światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz posłanym, aby zaświadczyć o Światłości. Była Światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał.

Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego, którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy. Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie. Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył. 1. 1. 2015, czwartek Ewangelia według św. Łukasza 2,16-21 Pasterze pospiesznie udali się do Betlejem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane. Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał anioł, zanim się poczęło w łonie Matki. 2. 1. 2015, piątek - Ewangelia według św. Jana 1, 19-28 Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: Kto ty jesteś? On wyznał, a nie

zaprzeczył, oświadczając: Ja nie jestem Mesjaszem. Zapytali go: Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem? Odrzekł: Nie jestem. Czy ty jesteś prorokiem? Odparł: Nie! Powiedzieli mu więc: Kim jesteś, abyśmy mogli dać odpowiedź tym, którzy nas wysłali? Co mówisz sam o sobie? Odpowiedział: Jam głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską, jak powiedział prorok Izajasz. A wysłannicy byli spośród faryzeuszów. I zadawali mu pytania, mówiąc do niego: Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani prorokiem? Jan im tak odpowiedział: Ja chrzczę wodą. Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie, który po mnie idzie, a któremu ja nie jestem godzien odwiązać rzemyka u Jego sandała. Działo się to w Betanii, po drugiej stronie Jordanu, gdzie Jan udzielał chrztu. 3. 1. 2015, sobota Ewangelia według św. Jana 1, 29-34 Nazajutrz Jan zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: «Po mnie przyjdzie mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi». Jan dał takie świadectwo: «Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: «Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym». Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym. Możesz korzystać z rozważań Lectio Divina używając swojego smartfona lub innego urządzenia mobilnego. Aplikację możesz pobrać gratis ze strony Google Play pod hasłem Lectio Divina lub bezpośrednio po zeskanowaniu kodu QR zamieszczonego obok.