ZJAZD KOŚCIOŁA W JEROZOLIMIE Lekcja 8 na 25. sierpnia 2018
Wierzymy przecież, że zbawieni będziemy przez łaskę Pana Jezusa, tak samo jak i oni (Dzieje Ap. 15,11)
Poganie akceptowali Ewangelią, ale dla niektórych Żydów stanowiło to problem. Czy poganie nie powinni żyć według tych samych zasad, co oni? Dlaczego Żydzi poddawali się obrzezaniu, a poganie nie? To była kwestia sposobu zbawienia: przez uczynki (przez zachowanie prawa), czy przez wiarę (przez krew Chrystusa).
Lecz niektórzy ze stronnictwa faryzeuszów, którzy uwierzyli, powstali, mówiąc: Trzeba ich obrzezać i nakazać im, żeby przestrzegali zakonu Mojżeszowego (Dzieje Ap. 15,5) Nawróceni faryzeusze zauważyli, że pogańscy chrześcijanie nie zostali pouczeni, by zachowywać żydowskie rytuały, dlatego udali się do Antiochii. Nauczali, że poganie, aby mogli być zbawieni, muszą zostać Żydami i przestrzegać prawo. Byli przeciwni Ewangelii, której nauczali Paweł i Barnaba, że zbawienie jest jedynie przez wiarę, bez uczynków prawa. Ta gorąca debata zagrażała jedności Kościoła. Przywódcy w Antiochii zdecydowali porosić apostołów i starszych o radę jak rozwiązać tę kwestię.
To nie było pytanie o nauki ludzkie (Mateusz 15,9), lecz o Boży nakaz: A jeśli zatrzyma się u ciebie cudzoziemiec [ ] żeby wszyscy męscy członkowie jego rodziny zostali obrzezani (2 Mojżeszowa 12,48). Źle zrozumieli znak przynależności do ludu Bożego, ponieważ myśleli, że to był znak zbawienie. Jeśli tak, to: Ewangelia byłaby zniekształcona (Gal. 1,7; 2,3-5) Łaska zostałaby unieważniona (Gal. 2,21) Jezus nie byłby potrzebny (Gal. 5,2) Uległby zaprzeczeniu uniwersalny charakter zbawienia (Kol. 3,11; Tytus 2,11)
Zebrali się więc razem apostołowie i starsi, żeby rozpatrzyć tę sprawę (Dzieje Ap.15,6) W Jerozolimie, faryzeusze przedstawili swoje argumenty, a Paweł i Barnaba swoje. Piotr powiedział im, że Bóg przyjął pogan w przeszłości i otrzymali oni Ducha Świętego bez konieczności obrzezania. Na zakończenie powiedział: Wierzymy, że dzięki łasce Pana Jezusa Chrystusa zostaniemy zbawieni w taki sam sposób, jak oni (w. 11). Jakub cieszył się autorytetem w Kościele (List do Galacjan 1,19; 2,9). Zacytował fragment z księgi Amosa 9,11-12, aby wyjaśnić, że Bóg przepowiedział, iż poganie zostaną włączeni do planu zbawienia.
Postanowiliśmy zaś - my i Duch Święty - nie nakładać na was żadnych ciężarów prócz tego, co konieczne (Dzieje Ap. 15,28) Duch Święty potwierdził porozumienie. Zawierało ono cztery niezbędne rzeczy", które poganie powinni spełnić: Zasady te były wymierzone przeciwko pogaństwu. Opierały się one na przepisach z Księgi Kapłańskiej 17 i 18, dotyczących cudzoziemców mieszkających w Izraelu. To zwolniło pogan z przestrzegania reszty prawa ceremonialnego, ale nie prawa związanego z przymierzem Abrahama (np. Prawa Moralnego).
Decyzja Soboru została zredagowana w pierwszym oficjalnym dokumencie Kościoła. Pismo to napisane zostało około roku 49 AD. Juda i Sylas dostarczyli ten list do miejscowych zborów. Kiedy członkowie kościoła w Antiochii przeczytali list, radowali się z jego zachęty (w. 31). Dzięki tej decyzji jedność Kościoła została wzmocniona, ale nie wszyscy chętnie ją zaakceptowali. Kościół przyjął doktrynę zbawienia przez wiarę, którą Paweł głosił jako jedyną prawdziwą Ewangelię (zob. List do Galacjan 1,8).
Żydzi, szczycili się swoimi nabożeństwami ustanowionymi przez Boga. Uważali, że ponieważ Bóg swego czasu Sam określił Żydom rodzaj nabożeństwa, nie jest rzeczą możliwą, aby kiedykolwiek zmieniono coś, bodaj w szczegółach. Postanowili, że chrześcijaństwo musi się pogodzić z żydowskimi przepisami i obrzędami Sprawa przedstawiona zgromadzeniu do rozpatrzenia, zdawała się stwarzać z każdego punktu widzenia nieprzezwyciężone trudności. W rzeczywistości Duch Święty rozwiązał to zagadnienie na podstawie sytuacji, od jakiej zależała pomyślność, a nawet istnienie Kościoła chrześcijańskiego. Do rozstrzygnięcia tej niepokojącej kwestii dana była apostołom łaska, mądrość i światły rozsądek. E.G.W. (Historia zbawienia, rozdz. 40, str. 227-228)