SYSTEM ZARZĄDZANIA JAKOŚCIĄ KSZTAŁCENIA WYŻSZA SZKOŁA EKONOMII I INFORMATYKI W KRAKOWIE WYMOGI METODYCZNE I FORMALNE PRAC DYPLOMOWYCH

Transkrypt

1 SYSTEM ZARZĄDZANIA JAKOŚCIĄ KSZTAŁCENIA WYŻSZA SZKOŁA EKONOMII I INFORMATYKI W KRAKOWIE WYMOGI METODYCZNE I FORMALNE PRAC DYPLOMOWYCH KRAKÓW 2010

2 WYMOGI METODYCZNE DOTYCZĄCE PROBLEMU BADAWCZEGO I STRUKTURY PRACY...3 WYMOGI EDYTORSKIE...6 CZCIONKI, MARGINESY, INTERLINIA, JUSTOWANIE...6 STRONA TYTUŁOWA...7 PRZYPISY, CYTOWANIE...9 TABELE, RYSUNKI...12 INNE UWAGI...12 PROCEDURA SKŁADANIA PRACY DYPLOMOWEJ...14 TERMINY...14 WYMAGANE DOKUMENTY...14 EGZAMIN DYPLOMOWY

3 WYMOGI METODYCZNE DOTYCZĄCE PROBLEMU BADAWCZEGO I STRUKTURY PRACY 1. Seminarium dyplomowe jest aktywną formą zajęć dydaktycznych przygotowującą studenta do napisania pracy dyplomowej. Poprzedzone ono jest konwersatorium proseminaryjnym poświęconym metodyce pisania pracy dyplomowej. 2. Seminarium dyplomowe organizowane jest w ramach dwóch form zajęć, a mianowicie: przy bezpośrednim udziale promotora oraz jako praca samodzielna (indywidualna lub grupowa) bez nadzoru prowadzącego, odbywająca się m.in. w pracowniach seminaryjno-projektowych. 3. W trakcie seminarium dyplomowego student winien nabyć umiejętności pracy z literaturą, formułowania problemów badawczych, doboru właściwych metod analizy i przeprowadzania badań, interpretacji wyników i formułowania wniosków. 4. Praca dyplomowa stanowi najważniejszy projekt zrealizowany przez studenta w trakcie studiów i z tej racji jest równocześnie ważnym miernikiem efektów kształcenia. Winna ona stanowić potwierdzenie wiedzy i umiejętności zdobytych przez studenta w trakcie studiów na danym kierunku. 5. Ze względu na konieczność osiągnięcia praktycznych efektów kształcenia wskazane jest by praca dyplomowa oparta była o metodę analizy przypadku i odnosiła się do możliwie aktualnej rzeczywistości. 6. Problematyka pracy (temat, problem badawczy) winna mieścić się w profilu kierunku studiów, w ramach którego prowadzone jest seminarium dyplomowe. Profil ten wyznaczają kwalifikacje absolwenta (efekty kształcenia), zawarte w standardach nauczania MNiSW dla danego kierunku studiów, a w ich ramach, określone przez uczelnię kwalifikacje absolwentów na poszczególnych specjalnościach. (Wymienione dokumenty znajdują się na stronie internetowej uczelni). 7. Przy ustalaniu odpowiedniej dla danego kierunku studiów problematyki pracy dyplomowej kierować się jednak trzeba przede wszystkim przyjętymi powszechnie w literaturze kategoriami opisującymi dany obszar wiedzy. Tak np. termin zarządzanie dotyczy procesów planowania, organizowania, kierowania (motywowania) i kontroli całości zasobów organizacji, a więc odnosi się do szczebla mikro. Kierunek zarządzanie obejmuje także problematykę marketingu, rozumianą jako aktywny handel, czyli: rozpoznawanie potrzeb klientów (analizy i badania marketingowe), opracowywanie strategii marketingowych (w tym strategii produktu i dystrybucji, strategii 3

4 ceny i promocji), reklamę i informację o produkcie, funkcjonowanie instytucji i instrumentów obsługi klienta. 8. Praca dyplomowa winna składać się z 3 do 5 rozdziałów i odpowiadać przyjętym dla tego rodzaju prac standardom metodycznym i formalnym, jak np. przedmiot i metoda analizy, struktura pracy, spoiwo autorskie i sposób narracji, styl pisarski (akapity, interpunkcja), język naukowy. 9. Po stronie tytułowej zamieszcza się streszczenie pracy będące krótkim opisem pracy zawierającym: (1) problematykę pracy, (2) cel pracy, (3) opis problemu badawczego, (4) metody prowadzenia badań, (5) wyniki badań, (6) bibliografia (wskazać ważniejsze pozycje literatury i źródła danych do analizy empirycznej), (7) słowa-klucze. Po streszczeniu zamieszcza się spis treści a następnie wstęp. 10.We wstępie do pracy należy: (1) w kilku zdaniach scharakteryzować problematykę będącą przedmiotem pracy, (2) sformułować problem badawczy (np. zadania przewidziane do realizacji, pytania, na które odpowiedzieć ma realizowana praca), (3) przedstawić zakres i metody analizy (może to zostać rozwinięte w wyodrębnionym podrozdziale o charakterze metodycznym), (4) krótko opisać treść poszczególnych rozdziałów. 11.Część ogólnoteoretyczna (1 lub 2 rozdziały) stanowić winna rezultat przeglądu i analizy literatury, obejmującej wydawnictwa książkowe oraz, co jest niezwykle istotne, aktualną publicystykę w czasopismach naukowych i fachowej prasie. Część ta ma, po pierwsze - dokumentować posiadanie odpowiedniej wiedzy oraz umiejętność pracy z literaturą, po drugie umożliwić oparcie przeprowadzonych dalej analiz empirycznych na naukowo-metodycznych podstawach. Ważne jest, by przy analizie literatury posłużyć się metodą referatu porównawczego i referatu porównawczo - krytycznego, a nie ograniczać się biernego streszczania jej fragmentów. 12.Część analityczna (empiryczna) poświęcona winna być rozwiązaniu postawionego we wstępie zadania badawczego. Należy przestrzegać, aby prezentacja empirii nie sprowadzała się do formuły raportowania, lecz była analizą wiążącą różne aspekty prezentowanych faktów i w efekcie prowadziła do stawiania ocen i wysuwania istotniejszych wniosków. Ważne jest, by zastosowane metody analizy były adekwatne do podjętego problemu badawczego. 13.Wnioski końcowe (część podsumowująca), będące rekapitulacją poszczególnych wątków pracy, w ramach których należy odnieść się do stawianych na wstępie celów pracy, napotkanych trudności ich realizacji oraz odpowiedzi na hipotezy i pytania. 4

5 Wskazane są też wnioski i rekomendacje adresowane do podmiotów zarządzających badanym wycinkiem rzeczywistości. 5

6 WYMOGI EDYTORSKIE Strona edytorska i językowa tekstu w istotnym zakresie rzutują na ostateczną wartość (ocenę) pracy. Każdy fragment pracy przekazywany promotorowi musi odpowiadać przyjętym ustaleniom. Objętość pracy powinna wynosić stron. CZCIONKI, MARGINESY, INTERLINIA, JUSTOWANIE Pracę dyplomową należy pisać w formacie A-4 w edytorze tekstu typu Word, czcionką podstawową jest czcionka typu Times 12 pt. Tekst w przypisach natomiast należy pisać czcionką typu Times 10 pt. Marginesy należy ustawić w następujący sposób: margines górny i dolny 2,5 cm, prawy 2,5 cm, lewy 2,5 cm + 1cm na oprawę (łącznie 3,5 cm). Przyjmuje się, że interlinia dla: tekstu właściwego wynosi 1,5 wiersza tekstu przypisu wynosi 1 wiersz tekstu w tabelach, rysunkach i ich opisach wynosi 1 wiersz. Wcięcia akapitowe powinny wynosić 0,5 1 cm. Tekst należy wyrównać do lewej i prawej (wyjustowany), poziom konspektu: tekst podstawowy. Numeracja stron powinna być ciągła w obrębie całej pracy. Numer strony powinien znajdować się w prawym dolnym rogu strony. Przyjmuje się, że na pierwszą stroną jest strona tytułowa i nie jest ona numerowana. Nagłówki (np. tytuły rozdziałów, podrozdziałów, tabel) nie powinny być zakończone kropką. Rozdziały należy numerować rzymskimi liczbami np. I, II, III, natomiast arabskimi podrozdziały (np.1.1., itd.) i paragrafy (np.1.1.1, itp.). W tekście tytuły rozdziałów pisane są czcionką wytłuszczoną typu Times 14 pt. Tytuły podrozdziałów i paragrafów czcionką wytłuszczoną typu Times 12 pt. Pomiędzy tytułem rozdziału a tytułem podrozdziału, a także pomiędzy tekstem poprzedniego podrozdziału i kolejnego tytułu podrozdziału lub paragrafu należy zachować przerwę ok. 3 cm przy zachowaniu odstępu 1,5 linii. Pomiędzy tytułem podrozdziału a tekstem właściwym należy zachować odstęp ok. 1,5 cm (tj. 1 pusty wiersz przy zachowaniu interlinii 1,5 6

7 wiersza, 12pt). Po tytule paragrafu tekst pisany jest w następnym wersie z zachowaniem wcięcia akapitowego. Należy zwrócić szczególną uwagę na to, że dany rozdział lub podrozdział nie może kończyć się enumeracją, rysunkiem ani tabelą, ale tekstem ciągłym. Rozdziały należy rozpoczynać zawsze na nowej stronie. Streszczenie Słowo Streszczenie powinno być umiejscowione po lewej stronie i napisane czcionką wytłuszczoną (bold) typu Times 14 pt. Tekst poszczególnych punktów streszczenia należy pisać czcionką typu Times 12 pt z pojedynczym odstępem. Tytuły punktów (pisane również czcionką typu Times 12 pt) powinny być wytłuszczone (bold). Pomiędzy punktami streszczenia należy zachować odległość ok. 1,5 cm (tj. jeden wiersz przy zachowaniu interlinii 1,5 wiersza, 12 pt) Wstęp i zakończenie Słowo Wstęp lub Zakończenie powinno być umiejscowione po lewej stronie i napisane czcionką wytłuszczoną (bold) typu Times 14 pt. Tekst właściwy należy pisać czcionką typu Times 12 pt z zachowaniem interlinii 1,5 wiersza. Pomiędzy słowem Wstęp lub Zakończenie a tekstem właściwym należy zachować odstęp około 3 cm (tj. 2 puste wiersze, 12 pt, interlinia 1,5) STRONA TYTUŁOWA Stronę tytułową należy zredagować zachowując treść, układ i formatowanie z poniższego przykładu: 7

8 WYŻSZA SZKOŁA EKONOMII I INFORMATYKI W KRAKOWIE ANNA NOWAK nr albumu ANALIZA FINANSOWA JAKO METODA OCENY EFEKTYWNOŚCI ZARZĄDZANIA FIRMĄ (na przykładzie przedsiębiorstwa ALMA) Praca licencjacka napisana pod kierunkiem Prof. dr hab. Jana Kowalskiego Kraków

9 PRZYPISY, CYTOWANIE 1. Część ogólnoteoretyczna pracy pisana jest na podstawie dostępnej, aktualnej literatury. Nie może to jednak polegać na przepisywaniu tekstu, co stanowiłoby plagiat (przestępstwo). W ogólnym ujęciu korzystanie z literatury polega na wykorzystaniu cudzych myśli, ale redagowanych własnymi słowami. Wykorzystane fragmenty muszą być dokumentowane przypisami źródłowymi. W pewnych przypadkach jest też dopuszczalne, a nawet wskazane, dosłowne przepisanie odpowiedniego fragmentu z literatury. Dotyczy to definicji, klasyfikacji czy też wymieniania składowych czegoś (np. metod zarządzania). Przy dosłownym przepisywaniu takich fragmentów, tekst musi być wyróżniony cudzysłowem (ewentualnie również kursywą). Nie dotyczy to klasyfikacji i wymieniania; w tych przypadkach nie stosujemy cudzysłowu. Podkreślić należy, że odwoływanie do źródeł powinno być częste. Ważne jest różnicowanie literatury. Nie można ciągle powoływać się na te same pozycje. 2. Odsyłacz do przypisu musi być stawiany w takim miejscu w tekście, aby jednoznacznie wskazywał, jakiego fragmentu dotyczy. Przykładowo, często popełnianym błędem jest stawianie odsyłacza na końcu cytowanej listy (przedstawianej klasyfikacji). W tym przypadku odsyłacz musi być postawiony w miejscu zapowiedzi klasyfikacji. 3. W ogólnym ujęciu przypisy możemy podzielić na pięć grup: a) Przypisy źródłowe zwykłe są najprostsze, a często i najkrótsze z przypisów, wskazują tylko źródło pochodzenia cytatu, informacji, opinii, danych liczbowych itd. b) Przypisy źródłowe rozszerzone w przypisach tego rodzaju poza wskazaniem źródła przytaczamy jakiś cytat lub omawiamy bliżej powołane poglądy. Mają one jednak tylko pośredni związek z głównym tokiem wywodu i dlatego nadmieniamy o nich w przypisie. c) Przypisy odsyłające odsyłają czytelnika bądź do innych fragmentów naszej pracy, bądź do innych opracowań, np. w celu otrzymania dokładniejszych informacji lub porównania naszych poglądów z innymi. d) Przypisy polemiczne posługujemy się nimi, kiedy podejmujemy polemikę z przedstawianymi poglądami, a przeprowadzenie dyskusji w tekście głównym rozbijałoby tok wywodów. Ten rodzaj przypisu dotyczy też sytuacji, kiedy w 9

10 literaturze prezentowane są rozbieżne poglądy w pewnej kwestii mniej związane z naszymi rozważaniami, a my przyjmujemy tylko jeden z nich, do reszty odnosząc się krytycznie właśnie w przypisie. Oczywiście przypis polemiczny ma nie tylko sygnalizować różnicę stanowisk, ale również przedstawiać stosowną argumentację. Bez tego ocena naszego postępowania może się spotkać tylko z krytyczną oceną recenzenta. e) Przypisy dygresyjne pojawiają się wtedy, kiedy autor chce się podzielić z czytelnikiem pewną uwagą, czy spostrzeżeniem na marginesie rozważań, nie nadając im charakteru polemicznego. W przypisach tego rodzaju często nie wykazujemy żadnych źródeł, a jeśli tak, to tylko w związku z uczynioną dygresją. 4. W prezentowaniu przypisów źródłowych należy stosować się do następujących zasad: a) W przypadku cytowania książki danego autora, lub wielu równorzędnych autorów piszemy: inicjał imienia (imion); kropka, nazwisko (jeżeli jest wielu autorów, po przecinku powtarzamy), przecinek, tytuł pracy, kropka, wydawca, przecinek, miejsce wydania, rok, przecinek, strona tekstu, do którego się odwołujemy J. Zalewski, Zarządzanie rozwojem małej firmy, PWN, Warszawa 2009, s.22. b) W przypadku cytowania książki pisanej pod redakcją, w której nie ma możliwości przypisywania konkretnego autora do danego fragmentu, piszemy: tytuł książki, przecinek, inicjał imienia (imion); kropka, nazwisko (jeżeli jest wielu autorów, po przecinku powtarzamy) (red.), przecinek, wydawca, itd. jak wyżej. Zarządzanie projektami finansowymi, S. Kowalski (red.), PWE, Warszawa 2004, s c) W przypadku cytowania książki pisanej pod redakcją, w której do poszczególnych części przypisani są konkretni autorzy piszemy: inicjał imienia (imion) autora cytowanej części; kropka, nazwisko (jeżeli jest wielu autorów, po przecinku powtarzamy), przecinek, [w:] tytuł książki, przecinek, inicjał imienia (imion) redaktora; kropka, nazwisko (jeżeli jest wielu autorów, po przecinku powtarzamy), (red.) przecinek, wydawca, itd. jak wyżej. Z. Kondziołka, Zarządzanie nieruchomościami komunalnymi, [w:] Zarządzanie nieruchomościami, K. Wojciechowski (red.), SGH, Warszawa 2008, s

11 d) W przypadku cytowania opracowania zamieszczonego w czasopiśmie piszemy: inicjał imienia (imion) autora cytowanego artykułu; kropka, nazwisko (jeżeli jest wielu autorów, po przecinku powtarzamy), przecinek. Nazwa czasopisma w cudzysłowie, numer (zeszyt, wolumin zależnie od nadanej nazwy) czasopisma, przecinek, rok jego wydania, ewentualnie po przecinku strona. Dwie uwagi: 1) ujęcie nazwy czasopisma w cudzysłowie; 2) podawanie strony, z której pochodzi fragment niekiedy nie jest możliwe z uwagi na charakter czasopisma, np. Rzeczpospolita. J. Zieliński, Klin podatkowy jako bariera wzrostu zatrudnienia w przedsiębiorstwie, Problemy zarządzania, nr 1/2009, s e) Jeżeli chcemy się powołać na źródło, które jest cytowane w jakiejś literaturze, wówczas odwołujemy się do tego źródła, a dalej piszemy: cyt. za: i tu powołanie pełne na pozycję, gdzie źródło było przywołane Z. Okoński, Strategia rynkowa małej firmy, na przykładzie biura obrotu nieruchomościami, cyt. za: K. Przybyszewski, Przedsiębiorczość, PWN, Warszawa 2005, s.11. f) Jeżeli powtórnie powołujemy się na pozycję literatury już wcześniej cytowaną, należy stosować formułę op.cit., tzn. piszemy tylko początek tak, aby można było zidentyfikować, o jaką pozycję chodzi, a następnie tę właśnie formułę. Możemy też stosować formułę: tamże, wtedy, gdy odwołujemy się do pozycji bezpośrednio wcześniej (ostatnio) cytowanej; np.: tamże, s.33. A. powołanie się na danego autora, gdy tylko jedna jego pozycja była do tej pory cytowana w pracy H. Nowak, op. cit., s B. powołanie się na danego autora, gdy jego wiele pozycji było cytowanych w pracy H. Nowak, Historia..., op. cit., s C. powołanie się na danego autora, gdy jego pozycję cytowano w przypisie bezpośrednio poprzedzającym 11

12 Ibidem, s. 22 (lub) Tamże, s. 45 Uwaga! W pracy należy zachować ciągłość oznaczeń, nie należy zatem stosować wymiennie ibidem z tamże. TABELE, RYSUNKI 1. Każda tabela musi mieć swój numer, tytuł (nad tabelą, wyśrodkowany) i źródło (pod tabelą). Tabela powinna być wyśrodkowana (niekoniecznie zawartość wewnątrz tabeli musi być wyśrodkowana to zależy od charakteru zawartości). Odstęp wewnątrz tabeli raczej 1, wielkość czcionki może być zmniejszona to zależy od autorskiego wyboru. Nazwa tabeli oraz źródło powinny być pisane z odstępem 1. W przypadku źródła warto zmniejszyć czcionkę do 11. Kolumny i wiersze nie muszą być tego samego rozmiaru. Należy unikać dzielenia tabel między różnymi stronami. Jeżeli rozmiar tabeli pozwala, powinna ona być umieszczona na jednej stronie. Oznacza to, że tabelę niekoniecznie musimy umieszczać w miejscu, w którym się na nią powołujemy. Możemy bowiem napisać:... obliczenia zamieszczono w tabeli 6, i jeżeli w tym miejscu jej umieszczenie prowadziłoby do jej dzielenia między strony, rezygnujemy z tego, pisząc dalej tekst, zaś tabelę umieszczamy na stronie następnej. 2. Rysunek jest graficzną ilustracją czegoś, co wcześniej lub później jest omawiane. Strona graficzna znakomicie podnosi efektowność pracy, pod warunkiem, że przemyślane są odpowiednie wybory: typ rysunku, jego rozmieszczenie, eksponowanie tego, co najważniejsze. Graficzne ilustracje mogą być różnie nazywane: rysunek, wykres, schemat, mapa, model. Można też zastosować jednolitą nazwę do wszystkich wymienianych, a mianowicie: rycina. INNE UWAGI 1. Często spotykanym mankamentem edytorskim jest stawianie spacji tam, gdzie nie powinno ich być. Należy pamiętać, że spacji nie stawiamy przed znakami interpunkcji, ale po tych znakach Podobnie spacji nie powinno być po otwierającym nawiasie, ani też przed zamykającym. Pomiędzy wyrazami powinna być tylko jedna spacja. 12

13 2. Należy z odpowiednią rozwagą stosować znaki wyliczania: a) Przede wszystkim wyliczenia muszą być redagowane wg podpowiedzi edytora (nie mogą być wstawiane znaki wyliczania ręcznie ). b) Musi być zapewniona logiczna hierarchia w rozbudowanych klasyfikacjach; np. najpierw numeracja: itd., zaś w ramach tego poziomu a) b) c) itd.; to zaś może się dzielić wg odpowiednio dobranych znaków wyliczania. c) Należy pamiętać, że przy wyliczeniach, gdzie stosujemy numerację itd., rozpoczyna się z dużej litery, gdyż zawsze po kropce tak się pisze. 3. Przed oddaniem danego tekstu do czytania, należy z uwagą go przeczytać i udoskonalić językowo i edytorsko; m.in. tzw. literówki, np. a, zamiast ą; także niepotrzebne spacje, itd. Szczegółowe informacje dotyczące metodyki pisania prac dyplomowych można znaleźć w: - D. Dziedzic, J. Pera, Metodyka pisania i obrony prac dyplomowych: Poradnik dla studentów WSEI w Krakowie, WSEI, Kraków A. Pułło, Prace magisterskie i licencjackie: wskazówki dla studentów, Wydawnictwo Prawnicze "LexisNexis", Warszawa

14 PROCEDURA SKŁADANIA PRACY DYPLOMOWEJ TERMINY Zgodnie z 26. ust. 3 Regulaminu Studiów Wyższej Szkoły Ekonomii i Informatyki w Krakowie termin składania prac dyplomowych upływa z dniem 7 marca 2011r. studia kończące się w semestrze zimowym, 18 września 2011 r. studia kończące się w semestrze letnim. W uzasadnionych przypadkach Dziekan może, na wniosek studenta, przedłużyć termin złożenia pracy jednak nie dłużej niż o trzy miesiące. Wniosek ten musi być poparty przez promotora, który określa stan zaawansowania pracy. Poparcie to wyraża się odpowiednią adnotacją i podpisem promotora na składanym przez studenta podaniu. W wyjątkowo uzasadnionych przypadkach Dziekan może ustalić nowy termin złożenia pracy dyplomowej z pominięciem powyższych regulacji jednak nie później niż do końca kolejnego semestru. Niezłożenie pracy licencjackiej w terminie daje podstawę do skreślenia z listy studentów, jeśli student nie uzyskał zgody dziekana na powtarzanie ostatniego semestru studiów w następnym roku akademickim. WYMAGANE DOKUMENTY Student jest zobowiązany złożyć w dziekanacie: a. 3 egzemplarze pracy dyplomowej: 2 oprawione w twardą okładkę (po jednym egzemplarzu dla promotora i recenzenta); trzeci egzemplarz tzw. archiwalny powinien być termozgrzewany). Dopuszcza się oprawienie egzemplarzy dla promotora i recenzenta wg indywidualnych ustaleń z promotorem. b. jeden egzemplarz w wersji elektronicznej na płycie CD; c. wypełnioną kartę obiegową, d. Kartę okresowych osiągnięć studenta wraz z indeksem. W indeksie musi znaleźć się adnotacja o odbytej i zaliczonej praktyce zawodowej, e. potwierdzone informacje o czynnym udziale w Kołach Naukowych, otrzymanych nagrodach, wyróżnieniach, certyfikatach itp. celem zamieszczenia ich w suplemencie do dyplomu. Warunkiem przyjęcia pracy przez Dziekanat jest adnotacja promotora na egzemplarzu archiwalnym o tym, że praca została przyjęta. 14

15 Promotor i recenzent pracy mogą zachować egzemplarz drukowany pracy. Jeśli nie wyrażają takiego życzenia, zwracają je absolwentowi po egzaminie dyplomowym. Egzemplarze dla promotora i recenzenta należy wydrukować jednostronnie; egzemplarz archiwalny drukuje się dwustronnie z zastosowaniem układu strony A-4 landscape (orientacja pozioma), na której umieszczone są dwie strony oryginalnego tekstu (cztery strony na jednej kartce papieru A-4) Miejscem przechowywania egzemplarza archiwalnego pracy jest teczka akt osobowych studenta w archiwum Uczelni. EGZAMIN DYPLOMOWY 1. Egzamin dyplomowy jest egzaminem ustnym, odbywającym się przed komisją powoływaną przez dziekana. W jej skład wchodzą: dziekan lub osoba przez niego upoważniona jako przewodniczący oraz promotor i recenzent jako członkowie. W egzaminie mogą także uczestniczyć, zaproszeni przez przewodniczącego, specjaliści praktycy. 2. Egzamin dyplomowy powinien odbyć się w terminie nieprzekraczającym trzech miesięcy od daty złożenia pracy dyplomowej. W uzasadnionych przypadkach Dziekan może termin ten przedłużyć, nie dłużej jednak niż do końca danego roku akademickiego. 3. Egzamin dyplomowy obejmuje: a. prezentację pracy dyplomowej, w czasie której komisja może zadawać pytania związane z pracą (prezentacja oceniana jest łącznie z odpowiedziami na zadane pytania), b. jedno pytanie z zakresu kierunku studiów, c. jedno pytanie z zakresu problematyki specjalności, w ramach której prowadzone było seminarium, Pytanie wymienione w pkt b) pochodzi z listy pytań zatwierdzonej przez Senat Uczelni i jest losowane przez studenta w trakcie egzaminu. Lista ogłaszana jest do wiadomości studentów przez Dziekana najpóźniej na 1 miesiąc przed rozpoczęciem obron prac dyplomowych w danym roku akademickim. 15

16 Załącznik nr 1 Przykład wstępu do pracy dyplomowej na temat Klin podatkowy jako bariera rozwoju przedsiębiorczości WSTĘP (1. Ogólna charakterystyka problematyki) Problematyka pozapłacowych kosztów pracy, a więc tzw. klina podatkowego stanowi ważny element toczących się w ostatnich latach w Polsce debat ekonomicznych i politycznych. Generalnie w debatach tych przeważa pogląd, że wysoki klin podatkowy wpływa hamująco na inwestycje i zatrudnienie, a w ostatecznej konsekwencji stanowi jedną z ważniejszych, finansowych i instytucjonalnych barier rozwoju przedsiębiorczości. (2. Motywy wyboru tej problematyki w pracy dyplomowej) Aktualność teoretyczna oraz znaczenie praktyczne problematyki pozapłacowych kosztów pracy były głównymi przyczynami podjęcia jej w pracy dyplomowej. Ponadto odbyta praktyka w przedsiębiorstwie, w dziale płac, umożliwiła autorowi zapoznanie się z konsekwencjami wysokiego klina podatkowego dla rozwoju przedsiębiorstwa, a także zdobycie niezbędnych danych do analizy przypadku. Autor planuje również podjęcie pracy zawodowej, jako specjalista ds. zatrudnienia i płac. (3. Sformułowanie problemu badawczego- celu badań) Autor pracy postawił sobie za cel przeprowadzenie weryfikacji zależności pomiędzy wysokością klina podatkowego, a inwestycjami i wielkością zatrudnienia. Przyjęto przy tym hipotezę, że poziom pozapłacowych kosztów pracy stanowi jedną z głównych barier inwestycji i wzrostu zatrudnienia w przedsiębiorstwie. (4. Zakres i metoda analizy) Analizę tak sformułowanego problemu badawczego oparto na bazie danych: OECD Economic Outlook 80 database oraz danych GUS - za okres lat Przyjmując poziom klina podatkowego jako zmienną niezależną, skalkulowano średnioroczny poziom zmiennych zależnych, tj.: wielkość wydatków inwestycyjnych wielkość zatrudnienia 16

17 Do pomiaru siły i kierunku zależności między poziomem klina podatkowego a wymienionymi wyżej wielkościami użyto współczynnika korelacji Pearsona - czyli miarę siły związku liniowego między cechami. Znak współczynnika korelacji informuje o kierunku korelacji, jego bezwzględna wartość o sile związku. Jest to jedna z najprostszych miar zależności liniowej, która pozwala na wstępną ocenę zależności pomiędzy zmiennymi. (5. Struktura pracy) Rozważania przeprowadzono w ramach trzech rozdziałów. W pierwszym, mającym charakter teoretyczno-opisowy, przedstawiona została problematyka klina podatkowego, zarówno w kontekście literatury ekonomicznej, jak i doświadczeń praktycznych. Starano się przy tym uwzględnić różne punkty widzenia i różne wyniki badań. Rozdział drugi poświęcony jest analizie poziomu klina podatkowego w krajach OECD. Kraje te uszeregowane zostały pod względem wielkości tego wskaźnika. W szczególności porównano jego kształtowanie się w tzw. starych i nowych krajach UE. Zasadnicza analiza empiryczna, odnosząca się do sformułowanego wcześniej problemu badawczego, zawarta jest w rozdziale trzecim. Ze względu na ograniczoność danych statystycznych, jak i ramy pracy dyplomowej, analizę ograniczono do okresu 15-tu lat ( ) oraz do wybranych dwóch wskaźników, dotyczących zatrudnienia i inwestycji. ( 6. Charakterystyka literatury i danych źródłowych) Praca przygotowana została głównie w oparciu o literaturę krajową. Najważniejszymi pozycjami tej literatury były m.in. M. Góra, Teoretyczne aspekty pozapłacowych kosztów pracy oraz J. Zieliński, Klin podatkowy jako bariera rynku pracy. Jeżeli chodzi o literaturę zagraniczną to uwzględniono przede wszystkim pracę J. Beck, Taxes and growth. W analizie empirycznej z kolei wykorzystano przede wszystkim dane statystyczne OECD oraz GUS. W pewnym zakresie, szczególnie w rozdziale drugim, posłużono się danymi Eurostatu. 17

18 Załącznik nr 2 Przykład ramowego spisu treści pracy dyplomowej na temat: Analiza finansowa jako narzędzie oceny efektywności zarządzania przedsiębiorstwem na przykładzie firmy ARR S.A. SPIS TREŚCI Wstęp Rozdział I Rola analizy finansowej w ocenie efektywności zarządzania 1.1 Pojęcie i metody pomiaru efektywności zarządzania przedsiębiorstwem 1.2 Analiza finansowa jako element analizy ekonomicznej 1.3 Rodzaje analizy finansowej 1.4 Sprawozdania finansowe jako podstawa analizy finansowej Rozdział II Metodyka przeprowadzania analizy finansowej 2.1 Cel i zakres analizy finansowej 2.2 Tryb i procedura sporządzania analizy finansowej 2.3 Analiza wstępna 2.4 Analiza wskaźnikowa Rozdział III Analiza finansowa firmy ARR S.A. Zakończenie Bibliografia 3.1 Charakterystyka firmy będącej przedmiotem badań 3.2 Zakres analizy ujęcie czasowe i przedmiotowe 3.3 Wstępna analiza finansowa 3.4 Analiza wskaźnikowa 3.5 Ocena efektywności zarządzania firmą na podstawie przeprowadzonej analizy Pozycje zwarte (książki) Artykuły naukowe i popularne Akty prawne Inne opracowania (analizy, raporty) Źródła internetowe Spis tabel Spis rysunków Aneksy 18