PONIEDZIAŁEK (20.10.) Czytanie I. Ef 2,1-10

Transkrypt

1 PONIEDZIAŁEK (20.10.) Ef 2,1-10 (1) I wy byliście umarłymi na skutek waszych występków i grzechów, (2) w których żyliście niegdyś według doczesnego sposobu tego świata, według sposobu Władcy mocarstwa powietrza, to jest ducha, który działa teraz w synach buntu. (3) Pośród nich także my wszyscy niegdyś postępowaliśmy według żądz naszego ciała, spełniając zachcianki ciała i myśli zdrożnych. I byliśmy potomstwem z natury zasługującym na gniew, jak i wszyscy inni. (4) A Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, (5) i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia. Łaską bowiem jesteście zbawieni. (6) Razem też wskrzesił i razem posadził na wyżynach niebieskich - w Chrystusie Jezusie, (7) aby w nadchodzących wiekach przemożne bogactwo Jego łaski wykazać na przykładzie dobroci względem nas, w Chrystusie Jezusie. (8) Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: (9) nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił. (10) Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili. OTO SŁOWO BOŻE. człowieka. W czytaniu I Paweł kreśli obraz życia w grzechu i przeciwstawia mu wizję życia w Chrystusie, do którego Bóg powołuje ludzi. Motywem działania Boga jest Jego miłość do Życie w grzechu przedstawia Apostoł jako stan śmierci duchowej, jako zależność od zmysłów, namiętności i popędów ciała. Do tego stylu życia przyczynia się szatan, nazwany władcą mocarstw powietrza" (w. 2). Wydobycie człowieka z owych złych mocy jest wyrazem miłosierdzia Bożego, jest darem i łaską, a nie odpłatą za akty pobożności. Do zbawienia prowadzi wiara, a polega ona na uczestnictwie w zmartwychwstaniu i wywyższeniu Chrystusa. Chrześcijanin wewnętrznie jest zupełnie kimś innym, jest nowym stworzeniem w Chrystusie Jezusie" (w. 10). Chociaż zbawienie jest darem Bożym, a udział człowieka sprowadza się do wiary, to jednak chrześcijanin jest powołany przez Boga do pracy dla Królestwa Bożego. Musi krzewić w świecie dobro.

2 WTOREK (21.10.) Ef 2,12-22 (12) w owym czasie byliście poza Chrystusem, obcy względem społeczności Izraela i bez udziału w przymierzach obietnicy, nie mający nadziei ani Boga na tym świecie. (13) Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa. (14) On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części [ludzkości] uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur - wrogość. W swym ciele (15) pozbawił On mocy Prawo przykazań, wyrażone w zarządzeniach, aby z dwóch [rodzajów ludzi] stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój, (16) i [w ten sposób] jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem w jednym Ciele przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości. (17) A przyszedłszy zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy blisko, (18) bo przez Niego jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca. (19) A więc nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga - (20) zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. (21) W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, (22) w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha. OTO SŁOWO BOŻE. W czytaniu I Apostoł rozwija myśl o zjednoczeniu całej ludzkości w Chrystusie. Dzieje zbawienia były dotąd ograniczone tylko-do narodu wybranego. Reszta ludzkości nie miała dostępu do >Boga. Śmierć Chrystusa na Krzyżu położyła kres temu podziałowi: On obie części ludzkości uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur'' (w. 14). Tym murem było Prawo starotestamentalne, które utraciło-moc obowiązującą z nastaniem Nowego Przymierza i nowego Prawa. Zjednoczona ludzkość jest całkowicie inna, nowa, bo nowe są zasady,, na których się opiera. Charakteryzuje ją chrześcijański styl życia, żywo kontrastujący z dotychczasowym, w którym nie było nadziei ani Boga (w. 12). Chrześcijanin nie czuje się obcym w Kościele, lecz pełnoprawnym Jego członkiem i domownikiem". W w Paweł przedstawia Kościół jako budowlę, której kamieniem węgielnym jest Chrystus, fundamentem Apostołowie i prorocy, a nadbudową wszyscy wierni. Kościół jest świątynią Pana", mieszkaniem Boga. Ma on charakter dynamiczny, jest w trakcie ustawicznego stawania się.

3 ŚRODA (22.10.) Św. Jana Pawła II Ef 3,2-12 (2) Przecież słyszeliście o udzieleniu przez Boga łaski danej mi dla was, (3) że mianowicie przez objawienie oznajmiona mi została ta tajemnica, jaką pokrótce przedtem opisałem. (4) Dlatego czytając [te słowa] możecie się przekonać o moim zrozumieniu tajemnicy Chrystusa. (5) Nie była ona oznajmiona synom ludzkim w poprzednich pokoleniach, tak jak teraz została objawiona przez Ducha świętym Jego apostołom i prorokom, (6) to znaczy, że poganie już są współdziedzicami i współczłonkami Ciała, i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez Ewangelię. (7) Jej sługą stałem się z daru łaski udzielonej mi przez Boga na skutek działania Jego potęgi. (8) Mnie, zgoła najmniejszemu ze wszystkich świętych, została dana ta łaska: ogłosić poganom jako Dobrą Nowinę niezgłębione bogactwo Chrystusa (9) i wydobyć na światło, czym jest wykonanie tajemniczego planu, ukrytego przed wiekami w Bogu, Stwórcy wszechrzeczy. (10) Przez to teraz wieloraka w przejawach mądrość Boga poprzez Kościół stanie się jawna Zwierzchnościom i Władzom na wyżynach niebieskich - (11) zgodnie z planem wieków, jaki powziął [Bóg] w Chrystusie Jezusie, Panu naszym. (12) W Nim mamy śmiały przystęp [do Ojca] z ufnością dzięki wierze w Niego. OTO SŁOWO BOŻE. ma charakter wyznania. Apostoł określa tu swoje posłannictwo apostolskie wśród pogan. Ma obowiązek przekazywania im szczególnego Bożego objawienia. Nazywa je łaską", darem łaski", dziełem potęgi Bożej". Treść tego objawienia sprowadza się do Bożego planu zbawienia, który jest najwyższym wyrazem Bożej mądrości.,plan ten był od wieków otoczony tajemnicą, a w obecnych czasach powierzony Kościołowi i za jego pośrednictwem został ujawniony całemu światu, a nawet całemu kosmosowi. Istotnym elementem w tym planie jest fakt powołania pogan do Kościoła i udzielenie im pełnych praw w Kościele. Boży plan zbawienia urzeczywistnił Chrystus, i od tej chwili zmienił się stosunek człowieka do Boga. Bóg jest naszym Ojcem, dlatego powinniśmy zwracać się do Niego z ufnością.

4 CZWARTEK (23.10.) Ef 3,14-21 (14) Dlatego zginam kolana moje przed Ojcem, (15) od którego bierze nazwę wszelki ród na niebie i na ziemi, (16) aby według bogactwa swej chwały sprawił w was przez Ducha swego wzmocnienie siły wewnętrznego człowieka. (17) Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach; abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani, (18) wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, (19) i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście zostali napełnieni całą Pełnią Bożą. (20) Temu zaś, który mocą działającą w nas może uczynić nieskończenie więcej, niż prosimy czy rozumiemy, (21) Jemu chwała w Kościele i w Chrystusie Jezusie po wszystkie pokolenia wieku wieków! Amen. OTO SŁOWO BOŻE. ma charakter modlitwy do Boga jako Ojca. Apostoł prosi w niej naprzód o wzmocnienie wewnętrznego człowieka" (w. 16). Wewnętrzny człowiek tj. odrodzony przez chrzest, człowiek, który potrzebuje nadprzyrodzonych pomocy w codziennej walce z grzechem i pożądliwościami. Kolejna prośba dotyczy trwałego zamieszkania Chrystusa w duszy chrześcijanina. Chodzi o pełne i głębokie wszczepienie w Chrystusa, z którym spotykamy się po raz pierwszy na chrzcie ( przez wiarę", a wiara jest nieodzownym warunkiem chrztu). Przedmiotem trzeciej prośby jest miłość, która stanowi podstawę etyki chrześcijańskiej i stwarza klimat do rozwoju życia wewnętrznego. Czwarta prośba brzmi tajemniczo. Paweł prosi tu o zdolność zrozumienia i zgłębienia w takiej mierze, jak to. było dane Apostołom (nazwanym tu świętymi"), czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość". Te cztery terminy, znane w egzegezie pod nazwą czterech wymiarów", rozmaicie się tłumaczy. Najprawdopodobniej jednak jest to formuła oznaczająca Krzyż Chrystusa. Ostatnia prośba ma za przedmiot poznanie przeogromnej miłości Chrystusa i napełnienie darami Bożymi. Jest to najwyższe pragnienie i punkt kulminacyjny całej modlitwy, która się kończy doksologią.

5 PIĄTEK (24.10.) Ef 4,1-6 (1) A zatem zachęcam was ja, więzień w Panu, abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani, (2) z całą pokorą i cichością, z cierpliwością, znosząc siebie nawzajem w miłości. (3) Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój. (4) Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. (5) Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. (6) Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który [jest i działa] ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich. OTO SŁOWO BOŻE. W czytaniu I Paweł wzywa do zachowania jedności, podaje jej warunki i uzasadnienia. Do jedności prowadzi pokora, cichość, cierpliwość, a przede wszystkim miłość we wszystkich jej przejawach. Zachowanie jedności jest praktyczną odpowiedzią na powołanie chrześcijańskie. Godność ucznia Chrystusa wymaga,, ducha pokoju". Chrześcijan łączy jeden tylko Kościół, jeden Pan rządzący wszechświatem, jeden Chrystus, który jest ośrodkiem Kościoła, jeden Duch Święty jednoczący Kościół, ta sama wspólna wiara i jeden chrzest. Obowiązkiem każdego chrześcijanina jest pogłębianie jedności, umacnianie jej i troska o trwałość wspólnoty. SOBOTA (25.10.) Ef 4,7-16 (7) Każdemu zaś z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego. (8) Dlatego mówi Pismo: Wstąpiwszy do góry wziął do niewoli jeńców, rozdał ludziom dary. (9) Słowo zaś "wstąpił" cóż oznacza, jeśli nie to, że również zstąpił do niższych części ziemi? (10) Ten, który zstąpił, jest i Tym, który wstąpił ponad wszystkie niebiosa, aby wszystko napełnić. (11) I On ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami (12) dla

6 przysposobienia świętych do wykonywania posługi, celem budowania Ciała Chrystusowego, (13) aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa. (14) [Chodzi o to], abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki, na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebiegłości w sprowadzaniu na manowce fałszu. (15) Natomiast żyjąc prawdziwie w miłości sprawmy, by wszystko rosło ku Temu, który jest Głową - ku Chrystusowi. (16) Z Niego całe Ciało - zespalane i utrzymywane w łączności dzięki całej więzi umacniającej każdy z członków stosownie do jego miary - przyczynia sobie wzrostu dla budowania siebie w miłości. OTO SŁOWO BOŻE. jest homilią do psalmu 67 (68), 19, który otrzymuje tu chrześcijańską transpozycję. Psalmista mówi o Bogu wstępującym w triumfalnym pochodzie na górę Syjon, aby stamtąd rozdzielić dary ludowi. Św. Paweł odnosi ten tekst do Chrystusa. Wstąpienie" oznacza tu wniebowstąpienie, a zstąpienie do niższych części ziemi" (w. 9) wskazuje na zstąpienie Chrystusa do otchłani. Apostoł podkreśla dalej jedność Osoby Chrystusa w dwu naturach, tej zstępującej do otchłani" i tej chwalebnej w niebie. Zmartwychwstały i uwielbiony Chrystus ma najwyższą władzę we wszechświecie. Rozdziela łaski oraz owoce swego zbawczego dzieła, aby wszechświat napełnić łaskami, tj. udoskonalić go. Darem Chrystusa jest hierarchia w Kościele. Św. Paweł wymienia pięć szczebli hierarchii: Apostołowie (Kolegium Dwunastu), prorocy (natchnieni mówcy), ewangeliści (szczególny charyzmat głoszenia Słowa Bożego), pasterze (przełożeni lokalnych kościołów) i nauczyciele. Zadaniem hierarchów jest służba wiernym ( święci") oraz przysposobienie ich do dzieła posługi. Celem zaś tej służby jest budowanie Ciała Chrystusa", czyli Kościoła. Kościół jest rzeczywistością czynną, dynamiczną, przypomina rozwijającą się budowę, a kres jej wyznaczają następujące wielkości: jedność Wiary, pełne poznanie Chrystusa jako Syna Bożego, doskonałe człowieczeństwo, bogactwo łask, jakimi Chrystus Pełnia wszystko przepaja. W obecnej fazie swego istnienia i rozwoju Kościół atakują błędy doktrynalne i etyczne. Wierni powinni więc osiągnąć dojrzałość duchową (przeciwieństwo pojęcia dziecko") i przeciwstawić się błędom przez miłość. Ona jest właśnie tą dynamiczną mocą wzrostu Kościoła i wrastania wiernych w Chrystusa, który jest centrum, ośrodkiem wewnętrznej organizacji, życia i rozwoju tegoż Kościoła.

7 30 Niedziela Zwykła (26.10.) Rocznica poświęcenia własnego kościoła Wj 22,20-26 (20) Nie będziesz gnębił i nie będziesz uciskał cudzoziemców, bo wy sami byliście cudzoziemcami w ziemi egipskiej. (21) Nie będziesz krzywdził żadnej wdowy i sieroty. (22) Jeślibyś ich skrzywdził i będą Mi się skarżyli, usłyszę ich skargę, (23) zapali się gniew mój, i wygubię was mieczem i żony wasze będą wdowami, a dzieci wasze sierotami. (24) Jeśli pożyczysz pieniądze ubogiemu z mojego ludu, żyjącemu obok ciebie, to nie będziesz postępował wobec niego jak lichwiarz i nie karzesz mu płacić odsetek. (25) Jeśli weźmiesz w zastaw płaszcz twego bliźniego, winien jesteś mu go oddać przed zachodem słońca, (26) bo jest to jedyna jego szata i jedyne okrycie jego ciała podczas snu. I jeśliby się on żalił przede Mną, usłyszę go, bo jestem litościwy. OTO SŁOWO BOŻE. Stary Testament, który mocno podkreśla pierwsze przykazanie" w codziennej modlitwie Szema Israel powtarzanej dwa razy dziennie, nie przestaje również wpajać obowiązku konkretnej miłości bliźniego, l podobnie jak Jezus przedstawia nam nakaz Boży: grzech przeciwko człowiekowi jest grzechem przeciw Bogu. Jeśli będziesz uciskał biednego, a on zawoła do MNIE, wysłucham go". Gwarantem miłości bliźniego jest Bóg. Dlatego miłość braterska powinna być przyjęta przez Izrael jako czyn łaski": Hebrajczycy byli ubodzy, byli przybyszami, uciskanymi w Egipcie. Nie będziesz uciskał przybysza, który osiedli się u ciebie, ponieważ wy również byliście przybyszami w Egipcie". Nakazy miłości braterskiej są konkretne: nie będziesz bił, nie będziesz wykorzystywał słabego, pożyczysz mu pieniędzy bez domagania się natychmiastowego zwrotu, nie zatrzymasz jako zastawu na noc jego płaszcza, którym on się przykrywa. Są to tylko niektóre przykłady. Zauważmy, jak bardzo, pomimo wszelkich deklaracji solidarnościowych, jesteśmy niewolnikami pieniądza... popatrzmy dokładniej na nasze rodziny.