SST ROBOTY IZOLACYJNE

Transkrypt

1 REMONT I PRZYSTOSOWANIE ISTNIEJĄCYCH POMIESZCZEŃ MAGAZYNOWYCH POD PŁYWALNIĄ W BUDYNKU GIMNAZJUM Nr 4 NA MAGAZYN MUZEALNY ZABYTKÓW ARCHEOLOGICZNYCH, STARGARD SZCZECIŃSKI OSIEDLE ZACHÓD B 15, Dz. Geod. Nr 14/8, 14/7 SPECYFIKACJA TECHNICZNA WYKONANIA I ODBIORU ROBÓT BUDOWLANYCH SST ROBOTY IZOLACYJNE INWESTOR : MUZEUM ARCHEOLOGICZNO-HISTORYCZNE STARGARD SZCZECIŃSKI ul. RYNEK STAROMIEJSKI 1-4 Opracował: Bronisław Wilczyński STARGARD SZCZECIŃSKI Sierpień 2014 r.

2 SZCZEGÓŁOWA SPECYFIKACJA TECHNICZNA SST ROBOTY IZOLACYJNE Spis treści 1. WSTĘP 1.1. Przedmiot Szczegółowej Specyfikacji Technicznej (SST) 1.2. Zakres stosowania SST 1.3. Zakres robót objętych SST 1.4. Ogólne wymagania dotyczące robót 1.5. Wspólny Słownik Zamówień (CPV) nazwy i kody grup, klas i kategorii robót 1.6. Określenia podstawowe 2. MATRIAŁY 2.1. Podstawowe materiały niezbędne do wykonania robót 2.2. Pozostałe materiały 3. SPRZĘT 3.1. Ogólne wymagania dotyczące sprzętu 3.2. Sprzęt, który moŝe być uŝyty do wykonywania robót (podstawowy) 3.3. Pozostały sprzęt i sprzęt zamienny 4. TRANSPORT 4.1. Ogólne wymagania dotyczące transportu 5. WYKONANIE ROBÓT 5.1. Wymagania dotyczące izolacji przeciwwilgociowych i wodochronnych części podziemnych budynków 5.2. Wykonanie podłoŝy pod izolacje przeciwwilgociowe i wodochronne części podziemnych budynków 5.3. Wymagania dotyczące wbudowywania poszczególnych wyrobów hydroizolacyjnych 6. KONTROLA JAKOŚCI ROBÓT 6.1. Zasady ogólne 6.2. Kontrola, pomiary i badania 7. OBMIAR ROBÓT 7.1. Ogólne zasady obmiaru robót 7.2. Zasady określania ilości robót i materiałów 7.3. Urządzenia i sprzęt pomiarowy 7.4. Czas przeprowadzania obmiaru 8. ODBIÓR ROBÓT 8.1. Rodzaje odbiorów robót 8.2. Odbiór robót zanikających lub ulegających zakryciu 8.3. Odbiór częściowy 8.4. Odbiór ostateczny robót 8.5. Odbiór pogwarancyjny 9. PODSTAWA PŁATNOŚCI 9.1. Ustalenia ogólne 10. PRZEPISY ZWIĄZANE Polskie Normy Świadectwa, wytyczne i instrukcje 2

3 1. WSTĘP 1.1. Przedmiot Szczegółowej Specyfikacji Technicznej (SST) Przedmiotem Szczegółowej Specyfikacji Technicznej są wymagania dotyczące wykonania i odbioru robót, prowadzenia robót izolacyjnych iniekcji krystalicznej - związanych z wykonaniem zadania inwestycyjnego pn. Remont i przystosowanie istniejących pomieszczeń magazynowych pod pływalnią w budynku Gimnazjum Nr 4 na magazyn muzealny zabytków archeologicznych, Stargard Szczeciński Osiedle Zachód B 15, Dz. Geod. Nr 14/8; 14/7 zgodnie z zakresem robót przedstawionym w dokumentacji projektowej i przedmiarze robót. Podstawą opracowania niniejszej SST są dokumentacja projektowa, przepisy obowiązującego prawa, normy i zasady sztuki budowlanej Zakres stosowania SST Niniejsza SST traktowana jest obok dokumentacji projektowej i przedmiaru robót jako pomocnicza dokumentacja przetargowa przy zlecaniu i realizacji robót wymienionej w ppkt Zakres robót objętych SST Zakres SST obejmuje wykonanie robót izolacyjnych, w tym wykonanie izolacji przeciwwilgociowych niezbędnych do wykonania przy robotach objętych dokumentacją projektową Ogólne wymagania dotyczące Robót Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Przekazanie terenu Budowy Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Dokumentacja Projektowa Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Zgodność Robót z Dokumentacją Projektową i ST Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Zabezpieczenie terenu budowy Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Ochrona środowiska w czasie wykonywania robót Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Ochrona przeciwpoŝarowa Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt

4 Materiały szkodliwe dla otoczenia Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Ochrona własności publicznej i prywatnej Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Ograniczenie obciąŝeń osi pojazdów Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Bezpieczeństwo i higiena pracy Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Ochrona i utrzymanie robót Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Stosowanie się do prawa i innych przepisów Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Wspólny Słownik Zamówień (CPV) nazwy i kody grup, klas i kategorii robót Dział Grupa Klasa Kategoria Nazwa Roboty budowlane Roboty budowlane w zakresie wznoszenia kompletnych obiektów budowlanych lub ich części oraz roboty w zakresie inŝynierii lądowej i wodnej Roboty izolacyjne Izolacja cieplna Roboty w zakresie izolacji dźwiękoszczelnych Tynkowanie 1.6. Określenia podstawowe 2. MATERIAŁY 2.1. Podstawowe materiały potrzebne do wykonania robót Materiałami stosowanymi przy wykonaniu wg zasad niniejszej specyfikacji są m.in: - środek izolacyjny systemowy - cement 2.2. Pozostałe materiały Zgodnie z Dokumentacją projektową, Zestawieniem materiałów zawartym w Przedmiarze 4

5 Robót. 3. SPRZĘT 3.1. Ogólne wymagania dotyczące sprzętu Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Sprzęt, który moŝe być uŝyty do wykonywania robót (podstawowy) - środek transportowy - wyciąg - samochód dostawczy do 0,9 t - młot udarowo obrotowy 3.3. Pozostały sprzęt i sprzęt zamienny Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt TRANSPORT 4.1. Ogólne wymagania dotyczące transportu Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt 4.1. oraz zaleceniami Producenta wyrobu. 5. WYKONANIE ROBÓT 5.1. Wymagania dotyczące izolacji przeciwwilgociowych i wodochronnych części podziemnych budynków Wymagania ogólne Przy wykonywaniu izolacji przeciwwilgociowych i wodochronnych części podziemnych budynków naleŝy przestrzegać następujących wymagań ogólnych: izolacje powinny stanowić ciągły i szczelny układ oddzielający budynek lub jego część od wody lub pary wodnej, izolacje powinny ściśle przylegać do izolowanego podłoŝa - nie powinny pękać, a ich powierzchnia powinna być gładka, bez lokalnych wgłębień lub wybrzuszeń, izolacja pozioma powinna w sposób ciągły przechodzić w izolację pionową, bez przerw, rodzaj i ilość zastosowanych warstw hydroizolacyjnych naleŝy kaŝdorazowo projektować biorąc pod uwagę istniejące warunki gruntowo-wodne panujące w miejscu posadowienia budynku oraz uwzględniając poziom posadowienia, izolacja pionowa powinna być wyprowadzona na min. 50 cm powyŝej poziomu okalającego terenu i zakończona w sposób uniemoŝliwiający wnikanie wód opadowych pod tę izolację, niedopuszczalne jest łączenie w obrębie izolacji pionowych i poziomych wyrobów oddziałujących na siebie w sposób powodujący ich destrukcję, miejsca przebić izolacji przez przewody lub inne elementy konstrukcyjne powinny być uszczelnione w sposób wykluczający przecieki wody do wnętrza budynku w tym rejonie, izolacje przeciwwilgociowe i wodochronne powinny być wykonywane w warunkach 5

6 umoŝliwiających ich prawidłowe ułoŝenie, tzn.: po zakończeniu robót poprzedzających roboty izolacyjne, mogących stanowić przyczynę uszkodzenia warstw hydroizolacyjnych, w temperaturze otoczenia nie niŝszej niŝ podano w instrukcji stosowania poszczególnych materiałów izolacyjnych, w przerwach dylatacyjnych oraz w przerwach roboczych naleŝy stosować odpowiednie zabezpieczenia np. specjalne taśmy wbudowywane w trakcie betonowania Wymagania dotyczące izolacji przeciwwilgociowych Izolacje przeciwwilgociowe obiektów budowlanych wykonuje się wówczas, jeŝeli jest on posadowiony powyŝej zwierciadła wody gruntowej w gruntach przepuszczalnych. Do wykonywania izolacji przeciwwilgociowych części podziemnych budynków przewidziane są następujące grupy wyrobów: obiektów budowlanych masy hydroizolacyjne wodne i rozpuszczalnikowe, papy asfaltowe, folie z tworzyw sztucznych. Odrębną grupą wyrobów przeznaczonych do wykonywania tylko przeciwwilgociowych izolacji poziomych, zabezpieczających przed kapilarnym podciąganiem wody z gruntu, są preparaty iniekcyjne. Wymagania szczegółowe w zakresie izolacji przeciwwilgociowych części podziemnych budynków są następujące: w przypadku wykonywania izolacji z mas hydroizolacyjnych nieodpornych na uszkodzenia mechaniczne (np. z mas bitumicznych) jest wskazane wykonanie dodatkowej warstwy osłonowej na powierzchni takiej izolacji, przed zasypaniem jej gruntem, izolacje z folii polietylenowych mocowanych mechanicznie do podłoŝa po winny być dodatkowo uszczelniane w miejscach zamocowań, folie z tworzyw sztucznych z wytłoczeniami mogą być traktowane jako warstwa przeciwwilgociowa jedynie w przypadku zapewnienia szczelności na zakładach tych folii, skutecznego uszczelnienia krawędzi poziomej folii na powierzchni ściany, rozwiązania uszczelnienia w miejscach załamań izolacji oraz w rejonie połączenia z izolacją poziomą; jeŝeli brak szczegółowych rozwiązań w tym zakresie, folie takie moŝna traktować jedynie jako dodatkowe warstwy drenaŝowe Wymagania dotyczące izolacji wodochronnych Izolacje wodochronne budynków są wykonywane w dwóch przypadkach: 1) jeŝeli obiekt budowlany jest posadowiony powyŝej zwierciadła wody gruntowej, lecz w gruntach nieprzepuszczalnych i uwarstwionych, 2) jeŝeli fundamenty obiektów budowlanych i ściany fundamentowe lub ich fragmenty są połoŝone poniŝej zwierciadła wody gruntowej, bez względu na rodzaj otaczającego gruntu. Do wykonywania izolacji wodochronnych części podziemnych budynków są przewidziane następujące grupy wyrobów: laminaty z mas hydroizolacyjnych, papy asfaltowe, folie z tworzyw sztucznych na bazie PVC, kauczuku, polietylenu, powłokowe masy hydro izolacyjne na bazie cementu, preparaty na bazie cementu penetrujące w głąb podłoŝa. Wymagania szczegółowe w zakresie izolacji wodochronnych części podziemnych budynków są następujące: izolacja wodochronna z wyrobów rolowych i laminatów powinna być wykonywana od strony parcia wody na przegrodę; izolacja wodochronna z mas hydroizolacyjnych na 6

7 bazie cementu moŝe być wykonywana zarówno od strony parcia wody, jak teŝ od strony przeciwnej, jeŝeli takie zastosowanie jest dopuszczone w specyfikacji wyrobu i potwierdzone wynikami badań laboratoryjnych, w przypadku układania izolacji w budynku posadowionym poniŝej zwierciadła wody gruntowej, w trakcie trwania robót izolacyjnych poziom wody gruntowej powinien być obniŝony co najmniej o 30 cm poniŝej poziomu wykonywanej izolacji -do czasu zabezpieczenia jej warstwą dociskową, ścianki dociskowe (np. murowane, z cegły grubości nie mniejszej niŝ 12 cm) powinny być ustawione na podkładach ślizgowych z dwóch warstw papy podkładowej, wysokość ścianek dociskowych powinna sięgać do poziomu 30 cm wyŝszego niŝ najwyŝszy przewidywany poziom występowania wody gruntowej, powyŝej ścianki dociskowej dopuszczalna jest redukcja ilości warstw hydroizolacyjnych, pod warunkiem Ŝe krawędź warstwy wierzchniej jest ułoŝona na powierzchni warstwy połoŝonej niŝej, zgodnie z kierunkiem spływu wody po izolacji, w przypadku przejścia słupa przez izolację naleŝy zapewnić moŝliwość odkształceń słupa przy zachowaniu szczelności połączenia, przejście rur przez izolację wodochronna naleŝy wykonać za pomocą urządzeń dławicowych Wykonanie podłoŝy pod izolacje przeciwwilgociowe i wodochronne części podziemnych budynków PodłoŜa pod izolacje przeciwwilgociowe i wodochronne części podziemnych budynków powinny spełniać następujące wymagania: powinny być nieodkształcalne i przenosić wszystkie działające obciąŝenia, izolacje przeciwwilgociowe i wodochronne części podziemnych budynków mogą być wykonywane na podłoŝach: betonowym, z cegły ceramicznej pełnej, klinkierowej i betonowej; nie zaleca się wykonywania murów części podziemnych budynków oraz cokołów do wysokości 0,5 m ponad poziom przylegającego terenu z cegieł dziurawek, cegieł kratówek i pustaków ceramicznych, z cegły wapiennopiaskowej, pustaków betonowych, bloczków z autoklawizowanego betonu komórkowego, w celu zapewnienia prawidłowej współpracy izolacji z podłoŝem naleŝy stosować min. następujące klasy betonu: - przy izolacjach z materiałów bitumicznych B7,5, - przy izolacjach z folii z tworzyw sztucznych B10, - przy izolacjach z laminatów z tworzyw sztucznych B 20, - przy izolacjach z powłok na bazie cementu oraz w przypadku preparatów penetrujących B20, cegła ceramiczna powinna mieć średnią wytrzymałość nie niŝszą niŝ 15 MPa, zaś mur z cegły powinien być wykonany na zaprawie cementowej; zalecane jest przygotowanie powierzchni murowej pod konkretny rodzaj izolacji wodochronnej zgodnie ze wskazaniami producenta, np. naniesienie warstwy zaprawy cementowej, a następnie zagruntowanie powierzchniowe itp., powierzchnia podłoŝa powinna być równa (bez wgłębień, wypukłości oraz pęknięć), czysta, odtłuszczona i odpylona, naroŝa powierzchni izolowanych powinny być wyokrąglone łukiem o promie niu nie mniejszym niŝ 3 cm lub sfazowane pod kątem 45 na szerokości i wysokości co najmniej 5 cm od krawędzi, wysuszone podłoŝe (do wilgotności nie przekraczającej 5%), przewidziane do wykonania izolacji wodochronnej metodą klejenia, naleŝy zagruntować roztworem do gruntowania właściwym dla rodzaju nakładanej warstwy hydroizolacyjnej, tzn.: - roztworem asfaltowym wodnym lub rozpuszczalnikowym - pod izolacje na bazie 7

8 bitumów, - roztworem deklarowanym przez producenta - w przypadku folii z tworzyw sztucznych, - roztworem deklarowanym przez producenta lub zwilŝone wodą - pod izolacje na bazie cementu, roboty hydroizolacyjne moŝna rozpocząć, jeśli powłoka gruntująca jest równomiernie rozłoŝona (ciągła) i wykazuje dobrą przyczepność do podłoŝa, do gruntowania betonu wykonanego na płytach styropianowych nie wolno stosować roztworów zawierających rozpuszczalniki Wymagania dotyczące wbudowywania poszczególnych wyrobów hydroizolacyjnych Izolacje z mas hydroizolacyjnych Z mas hydroizolacyjnych moŝliwe jest wykonywane zarówno izolacji przeciwwilgociowych, jak teŝ izolacji wodochronnych. ZaleŜy to od właściwości stosowanych wyrobów, głównie zaś od wodoszczelności powłoki wykonanej z masy hydroizolacyjnej Izolacje przeciwwilgociowe z mas hydroizolacyjnych Powłoki przeciwwilgociowe są wykonywane z następujących wyrobów: z mas asfaltowych i asfaltowo-polimerowych, z mas polimerowych. Przeciwwilgociowe powłoki bezspoinowe są wykonywane w celu zabezpieczenia powierzchni części podziemnej budynku przed okresowym działaniem wody opadowej wnikającej w głąb gruntu przepuszczalnego i mogą być stosowane tylko od strony zewnętrznej fundamentów. Powłoki bezspoinowe nie stanowią izolacji wodochronnej w przypadku występowania parcia hydrostatycznego wody lub w przypadku dłuŝszego zalegania wody w rejonie budynku w gruncie nieprzepuszczalnym. Powłoki bezspoinowe naleŝy wykonywać zgodnie z normami lub instrukcją producenta. Liczba nakładanych warstw powinna być zgodna z wymaganiami dokumentacji technicznej, lecz nie mniejsza niŝ 2, a łączna grubość tych warstw nie mniejsza niŝ 2 mm Izolacje przeciwwilgociowe i wodochronne z mas hydroizolacyjnych Powłokowe izolacje przeciwwilgociowe i wodochronne mogą być wykonywane z następujących wyrobów: z mas cementowych nanoszonych warstwowo na odpowiednio przygotowane podłoŝe, z mas cementowo-polimerowych nanoszonych warstwowo na odpowiednio przygotowane podłoŝe, z mas bitumiczno-mineralnych nanoszonych warstwowo na odpowiednio przygotowane podłoŝe. Izolacje powłokowe powinny być wykonywane przez wyspecjalizowane brygady hydro izolacyjne bezpośrednio na obiekcie, z mas hydroizolacyjnych ocenionych pozytywnie do takiego zakresu stosowania w dokumentach odniesienia, np. w aprobatach technicznych. Przy wykonywaniu izolacji powłokowej naleŝy: przygotować podłoŝe zgodnie z instrukcją producenta, sukcesywnie nanieść poszczególne warstwy powłoki, zgodnie z instrukcją producenta Izolacje z laminatów wykonywanych z mas hydroizolacyjnych na budowie Izolacje przeciwwilgociowe i wodochronne z laminatów z mas hydroizolacyjnych mogą być wykonywane: z mas asfaltowych, asfaltowo-polimerowych lub polimerowych o grubości 2,5 mm, 3,0 mm, 4 mm lub większej, z wkładką zbrojącą z tkanin lub włókninnie podlegających korozji biologicznej, z mas bitumiczno-mineralnych z wkładką zbrojącą z tkanin lub włóknin, z mas cementowych z wkładką zbrojącą z tkanin lub włóknin, 8

9 z mas polimerowo-cementowych z wkładką zbrojącą z tkanin lub włóknin. Laminaty mogą być stosowane jako samodzielna izolacja wodochronna lub w przypadku laminatów z mas asfaltowych i asfaltowo-polimerowych mogą być nanoszone równieŝ na powierzchnię izolacji z papy. Dobór układu warstw jest zaleŝny od wymaganej odporności izolacji na działanie ciśnienia wody oraz od właściwości konkretnego laminatu w tym zakresie. Laminaty są wykonywane bezpośrednio na obiekcie przez wyspecjalizowane brygady hydroizolacyjne. Technologia wykonania laminatu polega na wtopieniu w masę jw. wkładki zbrojącej i dokładne pokrycie jej włókien masą, tak aby nie był widoczny na powierzchni rysunek włókien. Nie naleŝy wykonywać laminatów z lepików asfaltowych stosowanych na gorąco - ze względu na wysoką podatność takiego rozwiązania na uszkodzenia mechaniczne w temperaturach ujemnych. Wyjątek od tego zalecenia stanowią laminaty wykonane z mas asfaltowych na gorąco ocenionych pozytywnie do takiego zakresu stosowania w dokumentach odniesienia, np. w aprobatach technicznych Wyroby do wykonywania izolacji wgłębnych Odrębną grupę wyrobów stanowią preparaty penetrujące w głąb betonu i tworzące izolację w betonie metodą krystalizacji wgłębnej. Przy wykonywaniu izolacji metodą krystalizacji wgłębnej naleŝy: przygotować podłoŝe zgodnie z instrukcją producenta, nanosząc preparaty na mokre podłoŝe, sukcesywnie nanieść preparat, zgodnie z instrukcją producenta; preparat po naniesieniu moŝe nie pozostawiać na powierzchni warstwy powłoki, ale nawet gdy taka powłoka istnieje, nie pełni ona funkcji jedynej warstwy hydroizolacyjnej - izolacją właściwą jest preparat krystalizujący w porach betonu pod wpływem znajdującej się w nich wilgoci Izolacje z pap asfaltowych Izolacje z pap asfaltowych w zaleŝności od rodzaju zastosowanej papy oraz ilości warstw mogą być stosowane jako izolacje przeciwwilgociowe i wodochronne. Roboty hydroizolacyjne powinny być wykonywane zgodnie podanymi niŝej wymaganiami: izolację z papy naleŝy wykonywać w porze suchej, przy temperaturze powyŝej 5 C, szerokość zakładów arkuszy papy w kaŝdej warstwie powinna wynosić co najmniej 10 cm; naleŝy je wykonywać zgodnie z kierunkiem spływu wody, zakłady kaŝdej następnej warstwy papy powinny być przesunięte względem zakładów warstwy spodniej odpowiednio: przy izolacji dwuwarstwowej - o ½ szerokości arkusza, przy izolacji trzywarstwowej - o 1/3 szerokości arkusza itd., papa na welonie szklanym moŝe stanowić tylko jedną warstwę w wielowarstwowej (min. trzywarstwowej) izolacji wodochronnej, temperatura lepiku asfaltowego stosowanego na gorąco w chwili uŝycia po winna wynosić od 160 C do!80 C, izolacje wodochronne części podziemnych budynków powinny być dylatowane w tych samych miejscach i płaszczyznach, w których wykonano dylatacje konstrukcji budynku lub dylatacje z sąsiednim budynkiem. W przypadku wykonywania izolacji wodochronnych z pap asfaltowych termozgrzewalnych, które są przeznaczone do przyklejania do podłoŝa oraz sklejania między sobą metodą zgrzewania, tj. przez podgrzewanie spodniej powierzchni papy płomieniem palnika gazowego do momentu nadtopienia masy powłokowej -naleŝy przestrzegać następujących zasad: palnik powinien być ustawiony w taki sposób, aby jednocześnie podgrzewał podłoŝe i wstęgę papy od strony przekładki antyadhezyjnej; jedynym wyjątkiem jest klejenie 9

10 papy na powierzchni płyty warstwowej z rdzeniem styropianowym, kiedy nie dopuszcza się ogrzewania podłoŝa, w celu uniknięcia zniszczenia papy działanie płomienia powinno być krótkotrwałe, a płomień palnika powinien być ciągle przemieszczany w miarę nadtapiania masy powłokowej, niedopuszczalne jest miejscowe nagrzewanie papy, prowadzące do nadmiernego spływu masy asfaltowej lub jej zapalenia, fragment wstęgi papy z nadtopioną powłoką asfaltową naleŝy natychmiast docisnąć do ogrzewanego podłoŝa wałkiem o długości równej szerokości pasma papy. W przypadku wykonywania izolacji z pap samoprzylepnych naleŝy przestrzegać dodatkowo następujących zasad: powierzchnia podłoŝa powinna być dostatecznie gładka i zagruntowana, aby zapewnić dobre doklejenie papy do podłoŝa, korzystne jest wykonanie warstwy dociskowej bezpośrednio po wykonaniu izolacji, jest moŝliwe stosowanie pap samoprzylepnych w układach z papami klejonymi na gorąco (np. metoda zgrzewania); w takim przypadku zaleca się, aby papa samoprzylepna stanowiła pierwszą (spodnią) warstwę hydroizolacyjną, gdyŝ wówczas istnieje moŝliwość jej dodatkowego doklejenia w trakcie wydzielania ciepła stosowanego do klejenia warstw wierzchnich Izolacje z materiałów rolowych z tworzyw sztucznych i kauczuku Izolacje wodochronne z materiałów rolowych z tworzyw sztucznych i kauczuku wykonywane są jako: dodatkowe warstwy drenaŝowe - folie z tworzyw sztucznych z wytłoczeniami jedno- lub dwustronnymi, izolacje przeciwwilgociowe - folie polietylenowe o grubości 0,3 mm, izolacje wodochronne - folie polietylenowe o grubości 0,4 mm i 0,5 mm, folie z PVC: gładkie i tłoczone, membrany EPDM. Wyroby te mogą być: klejone do podłoŝa, zgrzewane, mocowane mechanicznie pod warunkiem uszczelnienia w miejscach zamocowań. Folie PVC ze spodnią warstwą bitumoodporną mogą być układane bezpośrednio na izolacji papowej. Zakłady z folii PVC naleŝy łączyć za pomocą rozpuszczalników (cykloheksanonu lub tetrahydrofuranu) albo specjalnych klejów i dodatkowo wzdłuŝ krawędzi doszczelnić tzw. upłynnioną folią. Dopuszcza się łączenie folii na zakładach metodą zgrzewania. Mocowanie mechaniczne w obrębie zakładu polega na osadzeniu łączników mocujących w spodniej części zakładu, wzdłuŝ linii równoległej do krawędzi brzegowej, a następnie dodatkowym doklejeniu warstwy wierzchniej zakładu do warstwy spodniej, pomiędzy krawędzią zewnętrzną warstwy wierzchniej i linią łączników mocujących. Nie naleŝy kleić zakładu nad łącznikami mocującymi. Poszczególne pasma rolowego materiału hydroizolacyjnego EPDM naleŝy łączyć na zakładach metodą wulkanizacji lub za pomocą specjalnego kleju wskazanego przez producenta. Folie z tworzyw sztucznych z wytłoczeniami, fabrycznie połączone z tekstyliami wodoprzepuszczalnymi, stanowią dodatkową warstwę drenaŝowo-filtrującą Wyroby do stopowania przecieków wody Do czasowej likwidacji przecieków wody występujących w wyniku pękania powierzchni betonowych słuŝą tzw. preparaty stopujące przecieki wody. Wyroby te są produkowane na bazie cementów szybkowiąŝących i dostarczane w postaci sypkiej. Przy wykonywaniu uszczelnienia metodą stopowania przecieków wody naleŝy: 10

11 stosować odpowiednie zabezpieczenie przed oparzeniem - proces wiązania jest reakcją egzotermiczną, związaną z wydzielaniem duŝej ilości ciepła, po zmieszaniu z wodą wcisnąć preparat w mokrą szczelinę w murze i przy trzymać przez kilkanaście sekund, po zatrzymaniu przecieków wody zabezpieczyć powierzchnię dodatkową warstwą hydroizolacyjną - wyroby słuŝą jedynie do czasowej likwidacji wycieków wody. Uszczelnienia powinny być wykonywane bezpośrednio na obiekcie przez wyspecjalizowane brygady hydroizolacyjne. Technologia wykonania uszczelnienia powinna być zgodna z instrukcją producenta. 6. KONTROLA JAKOŚCI ROBÓT 6.1. Zasady ogólne Program Zapewnienia Jakości Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Zasady kontroli jakości robót Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Badania i pomiary Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Raporty z badań Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Badania prowadzone przez Inspektora nadzoru Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Certyfikaty i deklaracje Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Dokumenty budowy a) Dziennik budowy Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt b) Rejestr obmiarów Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt c) Pozostałe dokumenty Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt d) Przechowywanie dokumentów budowy Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Kontrola, pomiary i badania Badania przed przystąpieniem do robót Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt

12 Kontrola jakości robót polega na sprawdzeniu zgodności ich wykonania z wymaganiami niniejszej SST. a) Kontrola wykonania podłoŝy Kontrola wykonania podłoŝy powinna być przeprowadzona przez inspektora nadzoru przed przystąpieniem do wykonywania izolacji. b) Kontrola wykonania izolacji przeciwwilgociowych i wodochronnych Kontrola wykonania izolacji przeciwwilgociowych i wodochronnnych polega na sprawdzeniu zgodności ich wykonania z wymaganiami powołanych norm przedmiotowych i wymaganiami niniejszych warunków technicznych. Kontrola ta przeprowadzana jest przez inspektora nadzoru: w odniesieniu do prac zanikających (kontrola międzyoperacyjna) podczas wykonywania robót hydro izolacyjnych, w odniesieniu do miejsc przebić i dylatacji konstrukcyjnych (kontrola międzyoperacyjna) - podczas wykonywania robót hydroizolacyjnych, w odniesieniu do zakończenia krawędzi izolacji (kontrola końcowa) - po zakończeniu robót. c) Ocena wyników kontroli Uznaje się, Ŝe kontrole dały wynik pozytywny, jeŝeli wszystkie sprawdzane właściwości hydroizolacji są zgodne z warunkami zawartymi w niniejszej SST. 7. OBMIAR ROBÓT 7.1. Ogólne zasady obmiaru robót Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Zasady określania ilości robót i materiałów Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Urządzenia i sprzęt pomiarowy Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Czas przeprowadzania obmiaru Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt ODBIÓR ROBÓT 8.1. Rodzaje odbiorów robót Roboty podlegają następującym etapom odbioru robót: a) odbiór robót zanikających i ulegających zakryciu b) odbiór częściowy c) odbiór ostateczny d) odbiór pogwarancyjny 12

13 8.2. Odbiór robót zanikających lub ulegających zakryciu Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Odbiór częściowy Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Odbiór ostateczny robót Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Zasady odbioru ostatecznego robót Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Dokumenty odbioru ostatecznego Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt Odbiór pogwarancyjny Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt 8.5. Podstawę do odbioru wykonania robót hydroizolacyjnych części podziemnych budynku stanowi stwierdzenie zgodności ich wykonania z dokumentacją projektową i zatwierdzonymi zmianami podanymi w dokumentacji powykonawczej, potwierdzone przez wyniki kontroli międzyoperacyjnych i kontroli końcowej. Wykonawca zobowiązany jest przedstawić: pełną dokumentację powykonawczą, protokoły z przeglądów kontrolnych oraz certyfikaty jakości materiałów i wyrobów, stwierdzenie inspektora nadzoru, Ŝe wyniki przeprowadzonych kontroli robót hydroizolacyjnych były pozytywne. Nie przewiduje się odstępstw od wymagań warunków technicznych niniejszej SST. Protokół odbioru powinien zawierać: zestawienie wyników kontroli międzyoperacyjnych i końcowych, stwierdzenie zgodności lub niezgodności wykonania robót hydroizolacyjnych z projektem, spis dokumentacji przekazywanej inwestorowi. 9. PODSTAWA PŁATNOŚCI 9.1. Ustalenia ogólne Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne pkt PRZEPISY ZWIĄZANE Polskie Normy PN-99/B ,,Płyty styropianowe (PS-E) PN-EN ISO ,,Opór cieplny i współczynnik przenikania ciepła. Metoda obliczania. PN-B-03002/99 -,,Konstrukcje murowe niezbrojone. Projektowanie i obliczanie. 13

14 10.2. Świadectwa, wytyczne i instrukcje Aprobata techniczna Instytutu Techniki Budowlanej odpowiednia dla zastosowanego systemu ocieplenia. Warunki techniczne wykonania i odbioru robót budowlanych część C: Zabezpieczenia i izolacja, zeszyt 5: Izolacje przeciwwilgociowe i wodochronne części podziemnych budynków Wytyczne technologii zabezpieczenia przed przemarzaniem i przeciekaniem ścian zewnętrznych metodą lekką (dla doświadczalnictwa). ITB, Warszawa 1982 r. świadectwo ITB nr 530/85. 14

15 REMONT I PRZYSTOSOWANIE ISTNIEJĄCYCH POMIESZCZEŃ MAGAZYNOWYCH POD PŁYWALNIĄ W BUDYNKU GIMNAZJUM Nr 4 NA MAGAZYN MUZEALNY ZABYTKÓW ARCHEOLOGICZNYCH, STARGARD SZCZECIŃSKI OSIEDLE ZACHÓD B 15, Dz. Geod. Nr 14/8, 14/7 SPECYFIKACJA TECHNICZNA WYKONANIA I ODBIORU ROBÓT BUDOWLANYCH SST WYKONANIE PODŁOśY i POSADZEK INWESTOR: MUZEUM ARCHEOLOGICZNO-HISTORYCZNE STARGARD SZCZECIŃSKI ul. RYNEK STAROMIEJSKI 1-4 Opracował: Bronisław Wilczyński STARGARD SZCZECIŃSKI Sierpień 2014 r.

16 SZCZEGÓŁOWA SPECYFIKACJA TECHNICZNA SST WYKONANIE POSADZEK Spis treści 1. Wstęp 1.1. Przedmiot Szczegółowej Specyfikacji Technicznej (SST) 1.2. Zakres stosowania SST 1.3. Zakres robót objętych SST 1.4. Ogólne wymagania dotyczące robót 1.5. Wspólny Słownik Zamówień (CPV) nazwy i kody grup, klas i kategorii robót 1.6. Określenia podstawowe 2. Materiały 2.1. Izolacja przeciwwilgociowa 2.2. Podkłady cementowe i betonowe 2.3. Posadzki z płytek 2.4. Posadzki betonowe 2.5. Pozostałe materiały 3. Sprzęt 3.1. Ogólne wymagania dotyczące sprzętu 3.2. Sprzęt, który moŝe być uŝyty do wykonywania robót (podstawowy) 3.3. Pozostały sprzęt i sprzęt zamienny 4. Transport 4.1. Ogólne wymagania dotyczące transportu 5. Wykonanie robót 5.1. Wymagania podstawowe dotyczące posadzek 5.2. Wykonanie warstwy izolacji przeciwwilgociowej z folii w płynie 5.3. Wykonanie masy niwelującej 5.4. Wykonanie posadzek z płytek ceramicznych 5.5. Wykonanie posadzek betonowych 6. Kontrola jakości robót 6.1. Zasady ogólne 6.2. Kontrola, pomiary i badania 7. Obmiar robót 7.1. Ogólne zasady obmiaru robót 7.2. Zasady określania ilości robót i materiałów 7.3. Urządzenia i sprzęt pomiarowy 7.4. Czas przeprowadzania obmiaru 8. Odbiór robót 8.1. Rodzaje odbiorów robót 8.2. Odbiór robót zanikających lub ulegających zakryciu 8.3. Odbiór częściowy 8.4. Odbiór ostateczny robót 8.5. Odbiór pogwarancyjny 9. Podstawa płatności 9.1. Ustalenia ogólne 10. Przepisy związane Polskie Normy Świadectwa, wytyczne i instrukcje, materiały pomocnicze 2

17 1. WSTĘP 1.1. Przedmiot Szczegółowej Specyfikacji Technicznej (SST) Przedmiotem Szczegółowej Specyfikacji Technicznej są wymagania dotyczące wykonania i odbioru robót, prowadzenia robót związanych z wykonaniem zadania inwestycyjnego pn. Remont i przystosowanie istniejących pomieszczeń magazynowych pod pływalnią w budynku Gimnazjum Nr 4 na magazyn muzealny zabytków archeologicznych, Stargard Szczeciński Osiedle Zachód B 15, Dz. Geod. Nr 14/8; 14/7 zgodnie z zakresem robót przedstawionym w Projekcie Budowlanym i przedmiarze robót. Podstawą opracowania niniejszej SST są Projekty Budowlane, przepisy obowiązującego prawa, normy i zasady sztuki budowlanej Zakres stosowania SST Niniejsza SST traktowana jest obok Projektu Budowlanego i przedmiaru robót jako pomocnicza dokumentacja przetargowa przy zlecaniu i realizacji robót Wykonanie podłoŝy i posadzek - Remont i przystosowanie istniejących pomieszczeń magazynowych pod pływalnią w budynku Gimnazjum Nr 4 na magazyn muzealny zabytków archeologicznych, Stargard Szczeciński Osiedle Zachód B 15, Dz. Geod. Nr 14/8; 14/ Zakres robót objętych SST Ustalenia zawarte w niniejszej specyfikacji dotyczą prowadzenia robót przy wykonaniu posadzek wykonanych na powierzchni podłoŝa i obejmują: a) Wykonanie podsypki piaskowej gr. 15 cm, b) wykonanie podkładu z betonu C 16/20 gr. 10 cm, c) wykonanie izolacji z 2xpapa asfaltowa na lepiku asfaltowym, d) wykonanie izolacji ze styropianu XPS 20 gr. 10 cm, e) wykonanie betonowej płyty posadzkowej z betonu C 25/30, zbrojonej prętami #= 8 mm w rozstawie 5x15 cm, f) wykonanie izolacji wodoszczelnej z folii płynnej w pomieszczeniach okrych, g) wykonanie posadzek z płytek ceramicznych, h) wykonanie utwardzenia posadzek betonowych Ogólne wymagania dotyczące Robót Przekazanie terenu Budowy Dokumentacja Projektowa do opracowania przez Wykonawcę Zgodność Robót z Dokumentacją Projektową i ST Zabezpieczenie terenu budowy 3

18 Ochrona środowiska w czasie wykonywania robót Ochrona przeciwpoŝarowa Ochrona własności publicznej i prywatnej Ograniczenie obciąŝeń osi pojazdów Bezpieczeństwo i higiena pracy Ochrona i utrzymanie robót Stosowanie się do prawa i innych przepisów 1.5. Wspólny Słownik Zamówień (CPV) nazwy i kody grup, klas i kategorii robót Dział Grupa Klasa Kategoria Nazwa Roboty budowlane Roboty wykończeniowe w zakresie obiektów budowlanych Pokrywanie podłóg i ścian Kładzenie płytek Kładzenie i wykładanie podłóg, ścian i tapetowanie ścian Kładzenie i wykładanie podłóg Kładzenie podłóg Pokrywanie podłóg 1.6. Określenia podstawowe 2. MATERIAŁY Materiałami stosowanymi przy wykonaniu robót wg zasad niniejszej specyfikacji są: 2.1. Izolacja przeciwwilgociowa Izolacje przeciwwilgociowe naleŝy wykonać z folii w płynie. 4

19 Wszelkie materiały do wykonywania izolacji wodochronnych powinny odpowiadać wymaganiom zawartym w normach państwowych lub świadectwach ITB dopuszczających dany materiał do powszechnego stosowania w budownictwie Transport i składowanie Materiał izolacyjny oraz materiał do gruntowania muszą być przechowywane w miejscu suchym, zabezpieczone przed przemarzaniem w oryginalnie zamkniętych pojemnikach. Tak zabezpieczone mogą być składowane do 12 miesięcy. MoŜna je przewozić dowolnymi środkami transportu Podkłady cementowe i betonowe W zaleŝności od wymaganej wytrzymałości na ściskanie i zginanie podkład cementowy moŝe być wykonany z zaprawy cementowej lub betonu zwykłego z cementem portlandzkim marki 35 albo 25, albo innego cementu wskazanego w projekcie. Jako kruszywo do zapraw cementowych naleŝy stosować piasek do zapraw budowlanych dowolnej klasy, odmiany 1 lub piasek uszlachetniony, odpowiadające normie PN-B/ Jako kruszywo do mieszanek betonowych naleŝy stosować kruszywo mineralne stosowane do betonu zwykłego. Największy wymiar ziarna kruszywa w podkładach grubości do 40 mm nie powinien być większy niŝ 8 mm, a w podkładach o grubości powyŝej 40 mm - 16 mm. Do zapraw cementowych i mieszanek betonowych mogą być stosowane w razie potrzeby domieszki uplastyczniające, poprawiające urabialność lub modyfikujące właściwości techniczne zapraw i betonów. Rodzaj domieszki i jej ilość powinna być określona przez laboratorium zakładowe. Woda zarobowa powinna spełniać wymagania podane w normie państwowej na wodę do celów budowlanych Transport i składowanie Cement powinien pochodzić z jednego źródła dla danego obiektu. Pochodzenie cementu i jego jakość określona atestem - musi być zatwierdzona przez Kierownika Budowy. Przewóz cementu powinien odbywać się dostosowanymi do tego celu środkami transportu w warunkach zabezpieczających go przed opadami atmosferycznymi, zawilgoceniem, uszkodzeniem opakowania i zanieczyszczeniem. Cement przechowywany moŝe być w następujących miejscach: a) cement luzem - w magazynach specjalnych, b) cement workowy - w składach otwartych, zabezpieczonych przed opadami albo w magazynach zamkniętych. Inne warunki transportu i składowania odpowiadać muszą postanowieniom normy BN-8 8/B Kruszywo powinno pochodzić z jednego źródła. Pochodzenie kruszywa i jego jakość - określona w pełnej charakterystyce technicznej wykonanej przez producenta, podlega zatwierdzeniu przez Kierownika Budowy. Kruszywo naleŝy przewozić w warunkach zabezpieczających przed rozsypaniem, rozpyleniem, zanieczyszczeniem oraz zmieszaniem z innymi kruszywami (np. innych klas, gatunków itp.). W/w zasad naleŝy przestrzegać przy załadunku i wyładunku. Kruszywo naleŝy przechowywać w warunkach zabezpieczających je przed rozfrakcjonowaniem, zanieczyszczeniem oraz zmieszaniem z innymi kruszywami Posadzki z płytek Do układania płytek stosuje się gotową zaprawę klejącą przygotowaną zgodnie z instrukcją 5

20 producenta i zaleceniami PN-EN 12004/A1:2003. Wszystkie materiały muszą odpowiadać celowi zastosowania, normom państwowym: PN- 63/B i PN-EN 14411:2005 lub świadectwom ich dopuszczenia do stosowania. Wzory i kolorystyka płytek wymagają akceptacji Zamawiającego Transport i składowanie Zwykle płytki sprzedawane są w paczkach, a wykładziny w rulonach. Sposób składowania powinien zabezpieczać materiał przed wpływem warunków atmosferycznych i uszkodzeniami mechanicznymi. Gotowe zaprawy klejące dostarczane są w postaci suchych mieszanek, pakowanych w worku. Przewóz mieszanki powinien odbywać się dostosowanymi do tego środkami transportu w warunkach zabezpieczających ją przez opadami atmosferycznymi, zawilgoceniem, uszkodzeniem opakowania i zanieczyszczeniem. Suche mieszanki zaprawy klejącej powinny być przechowywane w workach na drewnianych rusztach w pomieszczeniach zamkniętych Posadzki betonowe Przechowywanie Beton dostarczany na miejsce wbudowania bezpośrednio przed wbudowaniem. Przechowywanie nie dotyczy Transport Beton naleŝy dostarczać specjalistycznymi samochodami przeznaczonymi do przewozu betonu Pozostałe materiały Zgodnie z Dokumentacją techniczną, Zestawieniem materiałów zawartym w Przedmiarze Robót. 3. SPRZĘT 3.1. Ogólne wymagania dotyczące sprzętu 3.2. Sprzęt, który moŝe być uŝyty do wykonywania robót (podstawowy) - środek transportowy - samochód do transportu betonu - samochód dostawczy do 0,9 t - mieszarka do zapraw - piła do cięcia płytek - betoniarka elektryczna 3.3. Pozostały sprzęt i sprzęt zamienny 6

21 4. TRANSPORT 4.1. Ogólne wymagania dotyczące transportu Zgodnie z wytycznymi zawartymi w punkcie 2. Materiały. 5. WYKONANIE ROBÓT 5.1. Wymagania podstawowe dotyczące posadzek Posadzki naleŝy wykonywać zgodne z projektem, który powinien określać konstrukcję podłogi, wytrzymałość podkładu, rodzaj, typ i gatunek płytek (rulonów). Posadzki kamionkowe mogą być wykonane jako zwykłe lub specjalnego przeznaczenia. Posadzki zwykłe powinny być stosowane w pomieszczeniach naraŝonych na zawilgocenie. Posadzki zwykłe z płytek kamionkowych naleŝy układać na podkładach określonych w projekcie, najlepiej cementowych o wytrzymałości na ściskanie co najmniej 12 MPa, a na zginanie co najmniej 3 MPa. Spadki powinny być wyrobione w podkładzie. Temperatura pomieszczeń, w których prowadzone są. prace posadzkarskie nie powinna być niŝsza niŝ C. Tradycyjne szlichty cementowe powinny być gęste. Robi się je z zaprawy cementowej co najmniej marki 8, przy czym proporcja cementu do piasku to 1:3. Najpierw naleŝy wymieszać suche składniki, a dopiero potem dodać wodę. Tradycyjne podkłady na bazie cementu charakteryzują się wytrzymałością na ściskanie o wartości około 25 MPa. W pomieszczeniach mieszkalnych powinno to być co najmniej 12 MPa, w garaŝu - 20 MPa. Podkłady betonowe robi się z betonu klas B10, B15, B20. Kruszywem moŝe tu być piasek, Ŝwir, grys albo drobna mieszanka z kruszywa naturalnego lub łamanego. Grubość kruszywa nie powinna przekraczać 1/3 grubości podkładu. Podkłady betonowe mogą mieć konsystencję gęstoplastyczną lub półsuchą. Półsuche - dzięki znacznie mniejszej ilości wody - mają duŝo większą wytrzymałość na ściskanie (około 35 MPa) niŝ zaprawy tradycyjne. Poza tym charakteryzują się mniejszym skurczem, przez co są w mniejszym stopniu naraŝone na pęknięcia. Do podkładów cementowych i betonowych, takŝe tych przygotowywanych na budowie, mogą być dodawane środki przyspieszające wiązanie, uszczelniające lub zwiększające plastyczność. Na rynku są dostępne gotowe mieszanki, do których na budowie wystarczy tylko dodać wodę (jej ilość zawsze określa producent). Z reguły w mieszankach takich są włókna szklane i polipropylenowe pełniące funkcję zbrojenia - zapobiegają skurczom i pękaniu podkładu. Gotowe mieszanki po rozrobieniu z wodą mogą mieć konsystencję gęstoplastyczną, półsuchą albo półpłynną - wtedy doskonale rozlewają się po podłoŝu, tworząc samopoziomujący podkład. Ulepsza się je tworzywami sztucznymi, dzięki czemu zostaje przyspieszone wiązanie szlichty. Na szybkowiąŝących zaprawach moŝna układać posadzki z terakoty lub gresu po 24, a na niektórych nawet po czterech godzinach. Niektóre gotowe mieszanki nadają się do przygotowywania i podawania za pomocą miksokreta. Ich wytrzymałość na ściskanie osiąga nawet 55 MPa. Wykonując podkład na podłodze ogrzewanej, najlepiej zdecydować się na gotową mieszankę - na worku powinna się znajdować informacja o moŝliwości takiego zastosowania. Podkład powinien pokryć rurki grzewcze warstwą grubości nie mniejszej niŝ 2 cm albo równej ich 7

22 średnicy - 2,5; 3 cm Wykonanie warstwy izolacji przeciwwilgociowej z folii w płynie a) przygotowanie podłoŝa PodłoŜe powinno być suche, wolne od kurzu i tłustych plam, nieprzemarznięte i nośne. b) przygotowanie materiału Przed uŝyciem preparat dokładnie wymieszać. c) nakładanie prace wykonywać w temperaturze powyŝej +5 o C w celu uzyskania optymalnej szczelności, uszczelnianie powierzchni rozpocząć od zabezpieczenia naroŝy pionowych i poziomych przez nałoŝenie w te miejsca silikonu sanitarnego, po wyschnięciu silikonu, nakładać 2-3 warstwy preparatu wałkiem lub pędzlem w odstępach 2-4 godz. po 12 godz. od zakończenia nakładania ostatniej warstwy preparatu moŝna wykonywać prace wykończeniowe, do układania glazury i terakoty stosować elastyczną zaprawę klejową pamiętając aby nie uszkodzić warstwy folii, 5.3. Wykonanie masy niwelującej Podczas mieszania i wylewania mas niwelujących naleŝy bardzo dokładnie przestrzegać zaleceń producenta danego produktu. Zapewnia to uzyskanie odpowiednich parametrów masy a co za tym idzie podłoŝa o wysokiej jakości. Bardzo istotną czynnością jest mieszanie suchej mieszanki z odpowiednia ilością wody. NaleŜy ściśle przestrzegać podanej przez producenta ilości wody. NaleŜy pamiętać, Ŝe jest ona ustalona w wyniku wielu badań laboratoryjnych. Masy niwelujące są produktami bardzo wraŝliwymi na zmiany ilości wody zarobowej. Zbyt mała ilość wody prowadzi do utraty podawanych parametrów rozlewności i osłabienie wiązania natomiast zbyt duŝa ilość wody zwiększa nawilŝenie podkładu, prowadzi do oddzielenia się wody i rozwarstwienia masy. MoŜe objawić się to pojawieniem się na powierzchni masy mleczka cementowego i łuszczenia się powierzchni. Dla właściwego przygotowania mieszanki naleŝy do czystego pojemnika wlać dokładnie odmierzoną, podaną przez producenta ilość zimnej czystej wody, do której wsypujemy suchą zaprawę. Następnie masę mieszamy w pojemniku. Do mieszania uŝywamy wiertarek wolnoobrotowych (około 700 obr/min) i mieszadeł koszowych z drutu. Nie naleŝy stosować wiertarek szybkoobrotowych i mieszadeł spiralnych gdyŝ powodują one napowietrzanie masy. Zaprawę naleŝy mieszać aŝ do uzyskania jednorodnej masy. Następnie wymieszaną masę odstawiamy w pojemniku na kilka minut celem wstępnego odpowietrzenia. Ponownie krótko mieszamy i wylewamy przygotowaną masę na podłoŝe. Wylaną masę rozprowadzamy przy uŝyciu pacy stalowej lub rakli do przewidzianej grubości warstwy. Bardzo pomocne są repery wysokościowe słuŝące do niwelacji podłoŝa. Po wylaniu masy całą powierzchnię naleŝy odpowietrzyć tzn. usunąć z niej resztki pęcherzyków powietrza. Czynność tą zwaną tepowaniem wykonujemy prowadząc wałek z kolcami po podłoŝu. Chodzenie po wylanej masie moŝliwe jest przy uŝyciu specjalnych butów z kolcami. NaleŜy pamiętać, Ŝe właściwa kontrola podłoŝa, wykonanie pomiarów, a następnie dobór odpowiednich produktów mają kluczowe znaczenie dla ostatecznego efektu robót. 8

23 Oczyszczenie powierzchni podłoŝa Po wykonaniu niwelacji ostatnią czynnością przed rozpoczęciem gruntowania jest dokładne oczyszczenie podłoŝa. Wszelkie zabrudzenia, gruz, piasek, resztki zaprawy tynkarskiej itp. osłabiają przyczepność podłoŝa oraz mają bezpośredni wpływ na wystąpienie wad powierzchni masy niwelującej. PodłoŜe naleŝy równieŝ oczyścić z resztek farb, klejów bitumicznych, olejów itp. MoŜna to uzyskać przez mechaniczne usunięcie zabrudzonej warstwy. Fragmenty zaolejone znacznie pogarszają przyczepność i bezwzględnie muszą zostać dokładnie oczyszczone. Po oczyszczeniu mocno zanieczyszczonych fragmentów podłoŝa naleŝy całą jego powierzchnię przeszlifować. Pozwoli to usunąć drobne zanieczyszczenia lub fragmenty słabo związane. Prace rozpoczynamy od ręcznego przeszlifowania podłoŝa przy ścianie oraz w miejscach trudno dostępnych. Szlifowanie duŝych powierzchni wykonujemy za pomocą maszyny szlifierskiej. Na zakończenie naleŝy bardzo dokładnie odkurzyć powstały pył, który moŝe w znacznym stopniu zmniejszyć przyczepność kolejnych warstw posadzki oraz spowodować zanieczyszczenie masy szpachlowej pogarszając jej gładkość i estetykę Gruntowanie podłoŝa Dla właściwego zagruntowania wystarcza jednokrotne naniesienie preparatu gruntującego na podłoŝe. Przed uŝyciem naleŝy dokładnie wymieszać zawartość opakowania, a następnie przelać preparat do czystego wiadra lub pojemnika. Przy uŝyciu wałka równomiernie nanieść preparat na podłoŝe. Nie naleŝy wylewać środka gruntującego bezpośrednio na podłoŝe wprost z opakowania, gdyŝ moŝe to spowodować miejscowe przesycenie. Podczas gruntowania rozprowadzamy grunt cienką warstwą nie pozostawiając kałuŝ. Zagruntowaną powierzchnię naleŝy pozostawić do przeschnięcia, aŝ powstanie nie klejąca się warstwa (około 2-4 godzin). Tak zagruntowane podłoŝe jest gotowe do stosowania mas szpachlowych. Istnieje teŝ grupa specjalistycznych epoksydowych środków gruntujących zapewniających izolację przeciwwilgociową i pozwalających na ułoŝenie wykładzin w warunkach kiedy wilgotność jest wyŝsza niŝ 3% CM, ale nie przekracza 5% CM. Środki gruntujące mogą teŝ umoŝliwić stosowanie mas szpachlowych na podłoŝach słabo lub zupełnie niechłonnych takich jak płytki ceramiczne, gresowe, kamień naturalny, lastriko i inne oraz na podłoŝach zanieczyszczonych resztkami starych klejów które nie muszą być usunięte. Gruntowanie jest czynnością bardzo istotną i mającą bezpośredni wpływ na jakość podłoŝa, a co za tym idzie ostateczny wygląd i trwałość wykładzin. We wszystkich przypadkach zastosowania grunt zapewnia uzyskanie trwalszego wiązania lub wręcz w ogóle umoŝliwia prawidłowe przygotowanie podłoŝa. Zaniedbania wykonawcze na etapie gruntowania i prac przygotowawczych prowadzą do częstych uszkodzeń podkładu niejednokrotnie ujawniających się dopiero po instalacji wykładziny. Z tych teŝ powodów naleŝy przywiązywać duŝą wagę do właściwego gruntowania podłoŝa zawsze stosując odpowiednie środki gruntujące renomowanych producentów Wykonanie posadzek z płytek ceramicznych Posadzki z płytek ceramicznych naleŝą do posadzek stałych, naleŝy układać je na podkładzie betonowym. Elementy są przyklejane klejami, zaprawami klejowymi lub zaprawami cementowymi zgodnymi z PN-EN 12004/A1:2003 Kleje do płytek. Definicje i wymagania techniczne. Przed rozpoczęciem montaŝu płytki naleŝy ułoŝyć na sucho na fragmencie lub całej powierzchni, którą zamierzamy pokryć. Pozwala to ustalić rozmieszczenie płytek i odkryć ewentualne nierówności podkładu. Pomiędzy elementami pozostawić się ok. 1,5-3 9

24 mm szczeliny. NaleŜy uŝyć specjalne krzyŝyki dystansowe z tworzywa sztucznego. Szczeliny później wypełnić zaprawami do fugowania. Płytki muszą spełniać warunki określone PN-EN 14411:2005- Płytki i płyty ceramiczne. Definicje, klasyfikacja, charakterystyki i znakowanie Wykonanie posadzek betonowych Posadzki betonowe naleŝy wykonać z betonu C 25/30, zbrojonego prętami #= 8 mm w rozstawie 5x15 cm. W przypadku konieczności technologicznych, po konsultacjach z nadzorem projektanckim, naleŝy wykonać przerwy dylatacyjne. Przygotowanie materiału Beton dostarczać na miejsce wbudowania specjalistycznymi pojazdami przeznaczonymi do transportu urobionego betonu. 6. KONTROLA JAKOŚCI ROBÓT 6.1. Zasady ogólne Program Zapewnienia Jakości Zasady kontroli jakości robót Badania i pomiary Raporty z badań Badania prowadzone przez Inspektora nadzoru Certyfikaty i deklaracje Dokumenty budowy a) Dziennik budowy b) Rejestr obmiarów c) Dzienniki laboratoryjne d) Pozostałe dokumenty 10

25 e) Przechowywanie dokumentów budowy 6.2.Kontrola, pomiary i badania Kontrola wykonania posadzki Kontrola wykonanej posadzki powinna obejmować: zgodność wykonania z dokumentacją techniczną lub umową, porównując posadzki z projektem przez oględziny i pomiary (w tym wielkość i kierunek spadków, miejsca osadzenia wpustów itp.), stan podłoŝy na podstawie protokołów międzyoperacyjnych, jakość materiałów na podstawie deklaracji zgodności lub certyfikatów zgodności przedłoŝonych przez dostawców, prawidłowość wykonania posadzki przez sprawdzenie: - przyczepności posadzki, która przy lekkim opukiwaniu nie powinna wydać głuchego odgłosu, - odchylenia powierzchni od płaszczyzny łatą o długości 2 m odchylenie nie powinno być większe niŝ 3 mm na całej długości łaty, Badania przed przystąpieniem do robót Kontrola jakości a) Wymagania jakość materiałów izolacyjnych powinna być potwierdzona przez producenta przez zaświadczenie o jakości lub znakiem kontroli jakości zamieszczonym na opakowaniu lub innym równorzędnym dokumentem. b) Nie dopuszcza się stosowania do robót materiałów izolacyjnych, których właściwości nie odpowiadają wymaganiom przedmiotowych norm. Nie naleŝy stosować równieŝ materiałów przeterminowanych (po okresie gwarancyjnym). c) NaleŜy przeprowadzić kontrole dotrzymania warunków ogólnych wykonania robót cieplnych, wilgotnościowych. NaleŜy sprawdzić prawidłowość wykonania podkładu, posadzki, dylatacji. 7. OBMIAR ROBÓT 7.1. Ogólne zasady obmiaru robót 7.2. Zasady określania ilości robót i materiałów 7.3. Urządzenia i sprzęt pomiarowy 7.4. Czas przeprowadzania obmiaru 7.5. Jednostka obmiaru robót Jednostką obmiarową robót jest m 2. Ilość robót określa się na podstawie projektu z uwzględnieniem zmian zaaprobowanych przez 11

26 InŜyniera i sprawdzonych w naturze. 8. ODBIÓR ROBÓT 8.1. Rodzaje odbiorów robót Roboty podlegają następującym etapom odbioru robót: a) odbiór robót zanikających i ulegających zakryciu b) odbiór częściowy c) odbiór ostateczny d) odbiór pogwarancyjny 8.2. Odbiór robót zanikających lub ulegających zakryciu 8.3. Odbiór częściowy 8.4. Odbiór ostateczny robót Zasady odbioru ostatecznego robót Dokumenty odbioru ostatecznego 8.5. Odbiór pogwarancyjny Odbiór robót powinien obejmować: - sprawdzenie wyglądu zewnętrznego; badanie naleŝy wykonać przez ocenę wzrokową, - sprawdzenie prawidłowości ukształtowania powierzchni posadzki; badanie naleŝy wykonać przez ocenę wzrokowa, - sprawdzenie grubości posadzki cementowej lub z lastryka naleŝy przeprowadzić na podstawie wyników pomiarów dokonanych w czasie wykonywania posadzki, - sprawdzenie prawidłowości wykonania styków materiałów posadzkowych; badania prostoliniowości naleŝy wykonać za pomocą naciągniętego drutu i pomiaru odchyleń z dokładnością 1 mm, a szerokości spoin za pomocą szczelinomierza lub suwmiarki, - sprawdzenie prawidłowości wykonania cokołów lub listew podłogowych; badanie naleŝy wykonać przez ocenę wzrokową. 9. PODSTAWA PŁATNOŚCI 9.1. Ustalenia ogólne 10. PRZEPISY ZWIĄZANE 12

27 10.1. Polskie Normy PN-EN 685:2002 Elastyczne pokrycia podłogowe. Klasyfikacja. PN-62/B Posadzki z betonu i zaprawy cementowej. Wymagania i badania techniczne przy odbiorze. PN-63/B Posadzki z płytek kamionkowych (terakotowych) klinkierowych i lastrykowych. Wymagania i badania techniczne przy odbiorze. PN-EN 12004/A1:2003 Kleje do płytek. Definicje i wymagania techniczne. PN-EN 14411:2005- Płytki i płyty ceramiczne. Definicje, klasyfikacja, charakterystyki i znakowanie Świadectwa, wytyczne i instrukcje, materiały pomocnicze. Katalog rozwiązań podłóg dla budownictwa mieszkaniowego i ogólnego. COBP Budownictwa Ogólnego. Warszawa Dz. U. nr 75/2002,,Warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie Warunki techniczne wykonania i odbioru robót budowlano montaŝowych Tom I,,Budownictwo ogólne. Warszawa 1990, wyd. LV MGPiB, ITB Poradnik majstra budowlanego Arkady, Warszawa

28 REMONT I PRZYSTOSOWANIE ISTNIEJĄCYCH POMIESZCZEŃ MAGAZYNOWYCH POD PŁYWALNIĄ W BUDYNKU GIMNAZJUM Nr 4 NA MAGAZYN MUZEALNY ZABYTKÓW ARCHEOLOGICZNYCH, STARGARD SZCZECIŃSKI OSIEDLE ZACHÓD B 15, Dz. Geod. Nr 14/8, 14/7 SPECYFIKACJA TECHNICZNA WYKONANIA I ODBIORU ROBÓT BUDOWLANYCH SST STOLARKA OKIENNA I DRZWIOWA INWESTOR: MUZEUM ARCHEOLOGICZNO-HISTORYCZNE STARGARD SZCZECIŃSKI ul. RYNEK STAROMIEJSKI 1-4 Opracował: Bronisław Wilczyński STARGARD SZCZECIŃSKI Sierpień 2014 r.

29 SZCZEGÓŁOWA SPECYFIKACJA TECHNICZNA SST STOLARKA OKIENNA I DRZWIOWA Spis treści 1. Wstęp 1.1. Przedmiot Szczegółowej Specyfikacji Technicznej (SST) 1.2. Zakres stosowania SST 1.3. Zakres robót objętych SST 1.4. Ogólne wymagania dotyczące robót 1.5. Wspólny Słownik Zamówień (CPV) nazwy i kody grup, klas i kategorii robót 1.6. Określenia podstawowe 2. Materiały 2.1. Wyroby stolarki budowlanej 3. Sprzęt 3.1. Ogólne wymagania dotyczące sprzętu 3.2. Sprzęt, który moŝe być uŝyty do wykonywania robót (podstawowy) 3.3. Pozostały sprzęt i sprzęt zamienny 4. Transport 5. Wykonanie robót 5.1. Przygotowanie ościeŝy 5.2. Rozmieszczenie punktów zamocowania stolarki okiennej 5.3. Osadzanie i uszczelnianie stolarki okiennej w ościeŝu 5.4. Szkło bezpieczne 5.5. Drzwi 5.6. Osadzenie ościeŝnic drewnianych i metalowych PVC (okiennych i drzwiowych) 5.7. Zalecenia projektowe 6. Kontrola jakości robót 6.1. Zasady ogólne 6.2. Kontrola, pomiary i badania 7. Obmiar robót 7.1. Ogólne zasady obmiaru robót 7.2. Zasady określania ilości robót i materiałów 7.3. Urządzenia i sprzęt pomiarowy 7.4. Czas przeprowadzania obmiaru 7.5. Jednostka obmiaru robót 8. Odbiór robót 8.1. Rodzaje odbiorów robót 8.2. Odbiór robót zanikających lub ulegających zakryciu 8.3. Odbiór częściowy 8.4. Odbiór ostateczny robót 8.5. Odbiór pogwarancyjny 9. Podstawa płatności 9.1. Ustalenia ogólne 10. Przepisy związane Polskie Normy Świadectwa, wytyczne i instrukcje 2

30 1. WSTĘP 1.1. Przedmiot Szczegółowej Specyfikacji Technicznej (SST) Przedmiotem Szczegółowej Specyfikacji Technicznej są wymagania dotyczące wykonania i odbioru robót, prowadzenia robót związanych z wykonaniem zadania inwestycyjnego pn. Remont i przystosowanie istniejących pomieszczeń magazynowych pod pływalnią w budynku Gimnazjum Nr 4 na magazyn muzealny zabytków archeologicznych, Stargard Szczeciński Osiedle Zachód B 15, Dz. Geod. Nr 14/8; 14/7 zgodnie z zakresem robót przedstawionym w Projekcie Budowlanym i przedmiarze robót. Podstawą opracowania niniejszej SST są Projekty Budowlane, przepisy obowiązującego prawa, normy i zasady sztuki budowlanej Zakres stosowania SST Niniejsza SST traktowana jest obok Projektu Budowlanego i przedmiaru robót jako pomocnicza dokumentacja przetargowa przy zlecaniu i realizacji robót Stolarka okienna i drzwiowa - Remont i przystosowanie istniejących pomieszczeń magazynowych pod pływalnią w budynku Gimnazjum Nr 4 na magazyn muzealny zabytków archeologicznych, Stargard Szczeciński Osiedle Zachód B 15, Dz. Geod. Nr 14/8; 14/ Zakres robót objętych SST Ustalenia zawarte w niniejszej specyfikacji dotyczą wbudowania i odbioru stolarki budowlanej okiennej i drzwiowej: - montaŝu ościeŝnic, - montaŝ drzwi, - montaŝ okien wewnętrznych Ogólne wymagania dotyczące Robót Przekazanie terenu Budowy Dokumentacja Projektowa do opracowania przez Wykonawcę Zgodność Robót z Dokumentacją Projektową i ST Zabezpieczenie terenu budowy Ochrona środowiska w czasie wykonywania robót Ochrona przeciwpoŝarowa 3

31 Ochrona własności publicznej i prywatnej Ograniczenie obciąŝeń osi pojazdów Bezpieczeństwo i higiena pracy Ochrona i utrzymanie robót Stosowanie się do prawa i innych przepisów 1.5. Wspólny Słownik Zamówień (CPV) nazwy i kody grup, klas i kategorii robót Dział Grupa Klasa Kategoria Nazwa Roboty budowlane Roboty wykończeniowe w zakresie obiektów budowlanych Roboty w zakresie zakładania stolarki budowlanej oraz roboty ciesielskie Roboty w zakresie stolarki budowlanej Instalowanie drzwi i okien i 5 podobnych elementów Instalowanie metalowych drzwi i ram 8 okiennych Instalowanie metalowych framug Instalowanie metalowych ram 2 okiennych Instalowanie metalowych progów Instalowanie drzwi metalowych Instalowanie framug i ram okien z 1 tworzyw sztucznych Instalowanie framug z tworzyw 8 sztucznych Instalowanie ram okiennych z 5 tworzyw sztucznych Instalowanie progów z tworzyw 2 sztucznych Instalowanie drzwi z tworzy 9 sztucznych Instalowanie okien z tworzyw 4

32 6 sztucznych Instalowanie drewnianych framug i 4 ram okiennych Instalowanie drewnianych framug Instalowanie drewnianych ram 8 okiennych Instalowanie progów drewnianych Instalowanie drzwi drewnianych Instalowanie stolarki metalowej, z 7 wyjątkiem drzwi i okien 1.6. Określenia podstawowe 2. MATERIAŁY 2.1. Wyroby stolarki budowlanej Materiałami stosowanymi przy wykonaniu robót wg zasad niniejszej specyfikacji są m.in.: okna wewnętrzne aluminiowe, antywłamaniowe, szyby o zwiększonej odporności na przebicie i rozbicie w klasie P4 parapety wewnętrzne systemowe drzwi wewnętrzne drewniane, płytowe z otworami wentylacyjnymi, w ościeŝnicach drewnianych drzwi wewnętrzne, przeszklone o odporności ogniowej EI 60,oraz o zwiększonej odporności na włamanie w klasie C, zamki i zamknięcia drzwi w klasie B drzwi zewnętrzne o zwiększonej odporności na włamanie w klasie C, zamki i zamknięcia w klasie B, kolor RAL 7038 drzwi wewnętrzne jednoskrzydłowe, pełne o zwiększonej odporności na włamanie w klasie C, zamki i zamknięcia drzwi w klasie B drzwi wewnętrzne jednoskrzydłowe, szklone o zwiększonej odporności na włamanie w klasie C, zamki i zamknięcia drzwi w klasie B Szczegółowy wykaz materiałów zgodnie z Dokumentacją projektową, Zestawieniem materiałów zawartym w Przedmiarze Robót Kontrola jakości i odbiór wyrobów stolarskich a) zasady prowadzenia kontroli jakości powinny być zgodne z postanowieniami PN-88/B dla stolarki okiennej i drzwiowej; b) dla dokonania ocen jakości wyrobów stolarki budowlanej naleŝy sprawdzić: - zgodność wymiarów, - jakość materiałów, z których stolarka budowlana została wykonana, - prawidłowość wykonania z uwzględnieniem szczegółów konstrukcyjnych, - sprawność działania skrzydeł i elementów ruchomych oraz funkcjonowania okuć; c) do stwierdzenia zgodności wymiarów głównych, szczegółowych i luzów (skrzydeł i elementów ruchomych) naleŝy porównać wyniki dokonanych pomiarów ocenianej partii z wymiarami zawartymi: w opracowaniu i w normach przedmiotowych, dla stolarki 5

33 nietypowej w dokumentacji technicznej (stwierdzenie zgodności wymiarowej powinno uwzględniać dopuszczalne odchyłki podane w tabl. 2-1 i 2-2.) Tablica 2-1. Dopuszczalne wymiary luzów i odchyłek w stykach elementów stolarskich Miejsce luzów Luzy Okien i drzwi balkonowych, naświetli, okien przewiewnych Wartość luzu i odchyłek [mm] drzwi wrót płytowych klepkowych deskowych klepkowych deskowych Między skrzydłami ±4 10±4 Między skrzydłami a ościeŝnicą Tablica 2-2. Odchyłki wymiarów stolarki okiennej i drzwiowej [mm]. drzwi wrót Wymiary tolerowane Okien i drzwi balkonowych, naświetli Skrzydeł z listew płytowych klepkowych deskowych klepkowych Klepkowyc h deskowych Wymiar zewnętrzny ościeŝnicy lub krosna ±5 ±5 ±5 ±5 ±5 ±5 ±5 OścieŜnica lub Do 1 m ±2 ±2 ±2 ± krosno w PowyŜej 1 ±3 ±3 ±3 ±4 - ±8 ±6 ±6 świetle m RóŜnica Do 1 m długości przeciwległych elementów PowyŜej 1m ościeŝnicy mierzona w świetle Skrzydło we wrębie Szerokość do 1 m - ±1 ±2 ±2 ± PowyŜej 1 - ±2 ±3 ±3 - ±6 ±4 ±8 RóŜnica długości przekątnych skrzydeł we wrębie o wymiarach m Wysokość powyŝej 1 m - ±2 ±5 ±5 ± Do 1 m do 2 m PowyŜej 2 m ±8 6

34 Przekroje Szer. do ±1 ±1 ±1 ±1 ±2 ±2 ±2 elementów 50mm ±3 PowyŜ. ±2 ±2 ±2 ±2 ±3 ±3 ±3 50mm Gr. Do ±1 ±1 ±1 ±2 ±2 ±2 ±2 40mm ±3 PowyŜ. 40mm ±1 ±1 ±2 ±2 ±2 ±2 ±3 Grubość skrzydła - ±1 ±2 ±2 ±3 ±2 ±2 ±2 d) dla stwierdzenia spełnienia wymagań w zakresie jakości materiałów naleŝy porównać wyniki oględzin: - drewna - wymaganiami podanymi w tabl. 2-3 Tablica 2-3. Dopuszczalne występowanie wad w elementach i zespołach okiennych i ościeŝnic drzwi wewnętrznych. Nazwa wady drewna Ramiaki Ślemiona Krosna OścieŜnice Szczebliny skrzydeł, listwy, opaski i słupki i klepki Sęki zdrowe zrośnięte Dopuszcza się bez ograniczeń sęki o średnicy nie przekraczającej 10 mm nie wchodzące na krawędź przylgi oraz na złącza; na kaŝdej płaszczyźnie elementu liczba sęków nie powinna przekraczać 4 szt. na 1 m, o skupieniach nie liczniejszych niŝ 2 szt., przy czym łączna średnica obwodu sęków nie powinna przekraczać połowy grubości elementu Skrzydlate Niedopuszczalne Dopuszczalne od strony muru o długości równej szerokości elementu i głębokości równej 1/3 grubości elementu Okrągłe owalne i Dopuszczalne o średnicy nie przekraczającej połowy grubości elementu PodłuŜne Dopuszczalne o mniejszej średnicy nie przekraczającej połowy grubości elementu oraz długości nie przekraczającej: ½ szerokości grubości Grubości elementu elementu elementu, a od strony muru długości równej szerokości elementu Dopuszczalne o średnicy do 6 mm Niedopuszczalne 7

35 Pęknięcia na płaszczyźnie Zaprawione otwory po sękach, drwalniku, paskowanym, pęknięciach i innych wadach zabarwienia PoraŜenia przez grzyby Wady budowy drewna Dopuszczalne o Dopuszczalne o Dopuszczalne szerokości 1 szerokości 1 mm od strony mm i głębokości i głębokości do 3 muru nie do 2 mm mm przechodzące, a od strony widocznej o głębokości do 5 mm Wstawki powinny być trwale sklejone z otaczającym drewnem i o kierunku włókien zgodnym z kierunkiem włókien drewna; liczba zaprawionych otworów łącznie z sękami zdrowymi zrośniętymi nie powinna przekraczać 4 szt. na 1 m kaŝdej płaszczyzny elementu Okrągłe Dopuszczalne oprócz listew i opasek, wpuszczone na głębokość nie większa niŝ 1/3 grubości elementu, o średnicy nie większej niŝ połowa szerokości elementu, a w największych ramiakach nie większej niŝ 25 mm oraz usytuowane na krawędzi elementu pod warunkiem, Ŝe ich cięciwa mierzona wzdłuŝ krawędzi jest mniejsza od średnicy zaprawienia; dopuszcza się widoczną część zaprawionego, zdrowego zrośnięcia sęka o długości cięciwy do 20 mm; niedopuszczalne na złączach konstrukcyjnych PodłuŜne Zaszarzenie Zmiana barwy drewna składowanego w wodzie spławianego Sinizna Jasne i ciemne zabarwienie bielu Skręt włókien Zawiły układ włókien Rdzeń Dopuszczalne oprócz listew i opasek na płaszczyźnie o przekroju poprzecznym mniejszym niŝ 1/3 przekroju zaprawionego cementu oraz na krawędziach (jak w otworach okrągłych), z tym Ŝe powinny być zapłetwione dopuszczalne Dopuszczalne o szerokości do 1 mm i głębokości do 1 mm niedopuszczalne Dopuszczalna do 50% powierzchni elementu, nie przechodząca w zbrunatnienie Dopuszczalna w postaci śladów w elementach świerkowych Dopuszczalne przy odchyleniu włókien od kierunku osiowego, na długości 1 m, do: 20 mm 30 mm 20 mm Dopuszczalny jednostronnie zanikający do ½ niedopuszczalny szerokości elementu niedopuszczalny Dopuszczalny zamknięty Od strony muru otwarty niedopuszczalny 8

36 Pęcherze Ŝywiczne Dopuszczalne o długości do 50 mm, oczyszczone i zaszpachlowane Od strony muru bez ograniczeń przeŝywiczenie niedopuszczalne Dopuszczalne od strony muru niedopuszczalna Dopuszczalna od strony muru, o szerokości do 15 mm Oblina oczyszczona z kory i łyka Dopuszczalne o długości do 30 mm Oczyszczone i zaszpachlowane niedopuszczalne niedopuszczalna - innych materiałów z wymaganiami norm przedmiotowych. e) dla stwierdzenia prawidłowości wykonania wyrobu i jego konstrukcyjnych naleŝy porównać wyniki oględzin i pomiarów w zakresie: - jakości robót stolarskich z PN-S8/ B w odniesieniu do stolarki budowlanej, - wilgotności drewna, - szczegółów konstrukcyjnych wg norm przedmiotowych wyrobów, - rozmieszczenie okuć, ich wielkości i ilości wg norm przedmiotowych na wyrób, - oszklenia, - pokrycia powłokami zabezpieczającymi lub malarskimi. - szczegółów f) sprawdzanie sprawności działania skrzydeł i elementów ruchomych oraz funkcjonowania okuć naleŝy dokonać przez kilkakrotne otwarcie i zamkniecie skrzydeł oraz uruchomienie mechanizmów okuć zgodne z normami na metody badań okien i drzwi. 3. SPRZĘT 3.1. Ogólne wymagania dotyczące sprzętu 3.2. Sprzęt, który moŝe być uŝyty do wykonywania robót (podstawowy) - środek transportowy 3.3. Pozostały sprzęt i sprzęt zamienny 4. TRANSPORT KaŜda partia wyrobów przewidziana do wysyłki powinna być zabezpieczona przed uszkodzeniem przez odpowiednie opakowanie. Zabezpieczone przed uszkodzeniem elementy przewozić w miarę moŝliwości przy uŝyciu palet lub jednostek kontenerowych. Do przewozu okien moŝe być stosowany transport kolejowy lub samochodowy. Środki transportu powinny zabezpieczać załadowane wyroby przed wpływami atmosferycznymi. Przestrzenie ładunkowe powinny być czyste, pozbawione wystających gwoździ i innych 9

37 ostrych elementów. Wyroby ustawione w środkach transportu naleŝy łączyć w bloki zapewniające stabilność i zawartość ładunków. 5. WYKONANIE ROBÓT Okna aluminiowe produkowane są ze specjalnych profili wytłaczanych ze stopów aluminium zawierających magnez i krzem. Dzięki magnezowi takie profile mają większą wytrzymałość, dzięki krzemowi - większą twardość niŝ te z czystego aluminium. Są dwa rodzaje profili aluminiowych - "zimne" i "ciepłe". Pierwsze są wykonane w całości z aluminium, dlatego mają niską izolacyjność cieplną. Drugie - mają bardziej złoŝoną konstrukcję - kaŝdy składa się z dwóch kształtowników aluminiowych połączonych wkładką termiczną z tworzywa sztucznego. Tworzy ona barierę cieplną, dzięki której profile mają lepszą izolacyjność termiczną, ale nie tak dobrą jak profile drewniane czy z tworzywa. Profile zimne mają zazwyczaj jedną komorę (stąd nazwa jednokomorowe), ciepłe - zwykle dwie lub trzy. KaŜda dodatkowa komora poprawia właściwości cieplne profilu. Okna aluminiowe są najczęściej jednoramowe, rzadziej zespolone. Wygląd i trwałość okien aluminiowych zaleŝy od sposobu wykończenia profili, które mogą być: anodowane - tak wykończone są trwałe, odporne na korozję, zmiany temperatury oraz warunki atmosferyczne; najczęściej mają złoty, brązowy lub ciemnobrązowy kolor lub barwę naturalnego aluminium; lakierowane (malowane) proszkowo lakierami poliestrowymi - dzięki temu są bardziej odporne na korozję i przypadkowe zarysowanie niŝ anodowane; typowy kolor lakieru to biały i brązowy, inne barwy dobiera się z palety kolorów. MoŜliwe jest takŝe wykonanie profili dwukolorowych - w innym kolorze na zewnątrz, innym wewnątrz. Powierzchnia profili moŝe być błyszcząca, matowa lub metalizowana albo przypominać odcień i rysunek drewna. DuŜa wytrzymałość profili, pozwala na montowanie w typowej ramie skrzydła oszklenia grubości od 3 do 60 mm i masie kg/m 2. Zniszczonych okien aluminiowych nie moŝna odnowić, podobnie jak okien z tworzywa. Powierzchnię ram takich okien łatwo jest zarysować; ramy i skrzydła aluminiowe z uszkodzoną powłoką korodują w kontakcie z wapnem i zaprawą cementową. W miejscach, w których stykają się z innymi metalami, zwłaszcza z miedzią, mosiądzem lub stalą, mogą ulegać tak zwanej korozji kontaktowej. Nie powinno się więc zakładać pod takimi oknami parapetów stalowych. JeŜeli okucia zamontowane są w tak zwanych komorach mokrych, mogą ulegać korozji. Aluminium ma duŝy współczynnik rozszerzalności cieplnej, co moŝe powodować odkształcenia ram okna, jeŝeli źle się je zamontuje. Prawidłowe zamontowanie okien będzie moŝliwe tylko wtedy, gdy będą one odpowiednio mniejsze od ościeŝy: 2-3 cm węŝsze; 4,5-5,5 cm niŝsze. Odstęp pomiędzy oknem a ościeŝem umoŝliwia poprawne ustawienie okna w ościeŝu, uszczelnienie połączenia i zamontowanie podokienników: zewnętrznego oraz wewnętrznego. Jego wielkość zaleŝy od rodzaju okna (drewniane, aluminiowe, tworzywowe) i rodzaju ościeŝa - z węgarkiem lub bez. 10

38 Montując duŝe okna tworzywowe lub aluminiowe, lepiej jest pozostawić większy luz: 1,5 cm po bokach i na górze okna. Takie okna bardziej niŝ drewniane rozszerzają się pod wpływem temperatury, szczególnie jeŝeli mają ciemne kolory. Jeśli w połączeniu okna z ościeŝem ma być ocieplenie z wełny mineralnej lub szklanej, równieŝ pozostawia się większy luz. TakŜe jeśli nad oknem ma być zamontowana roleta, trzeba zostawić dodatkowe miejsce na jej skrzynkę. Tylko wtedy będzie ją moŝna schować w ścianie: zamontowana w ten sposób skrzynka nie będzie wystawać z muru nad oknem i szpecić elewacji Przygotowanie ościeŝy a) Stolarka okienna moŝe być osadzana w ościeŝu z węgarkami lub w ościeŝu bez węgarków b) OścieŜa bezwęgarkowe, występujące w ścianach murowanych z bloczków z betonów komórkowych, cegły kratówki lub porothermu, powinny być tak wykonane, aby spełnione były wymagania z punktu widzenia zamocowania okna lub drzwi balkonowych oraz umoŝliwione uszczelnienie przestrzeni między ościeŝem a ościeŝnicą c) Przed osadzeniem stolarki naleŝy sprawdzić dokładność wykonania ościeŝa d) Dopuszczalne odchyłki wymiarów otworów okiennych dla róŝnych ścian podano w tabl Tablica Rodzaj ściany i sposób wykonania ościeŝa Prefabrykowane ściany wielowymiarowe, wyprawy pocienione Prefabrykowane ściany pasmowe, wyprawy szerokość +7-3 Odchyłki [mm] wysokość Dopuszczalna róŝnica długości przekątnych [mm] ±3 10 ±6 ±4 nie sprawdza się pocienione Ściany murowane, wyprawa tynkowa Rozmieszczenie punktów zamocowania stolarki okiennej - Stolarkę okienną naleŝy zamocować w punktach rozmieszczonych w ościeŝu zgodnie z wymaganiami podanymi w tabl

39 Tablica Wymiary zewnętrzne stolarki [cm] Liczba punktów Rozmieszczenie punktów zamocowania wysokość szerokość zamocowania W nadproŝu i progu Na stojakach do 150 do nie mocuje się KaŜdy stojak w po 1 punkcie w punktach w odległości 6 nadproŝu i progu w szerokości ½ okna ok. 33 cm od nadproŝa i ok. 35 cm powyŝej 200 od progu powyŝej po 2 punkty w nadproŝu i progu, rozmieszczone symetrycznie w odległościach od pionowej krawędzi ościeŝa, równej 1/3 szerokości okna do nie mocuje się KaŜdy stojak w po 1 punkcie w nadproŝu i progu w 8 szerokości ½ okna powyŝej po 2 punkty w nadproŝu i progu, rozmieszczone symetrycznie w odległościach od pionowych krawędzi ościeŝa, równych 1/3 szerokości okna punktach: - w odległości 33 cm od nadproŝa - w ½ wysokości - w odległości 33 cm od dolnej części okien - Przy wbudowywaniu okien w zestawach pasmowych punkty łączenia ościeŝnic sąsiadujących ze sobą okien naleŝy rozmieszczać w sposób podany w tabl , a płaszczyznę połączenia ościeŝnic traktować jak krawędź ościeŝa. Zestawione stojaki ościeŝnic naleŝy połączyć za pomocą wkrętów do drewna ponadto okna łączone ze sobą w zestawy, równieŝ z drzwiami balkonowymi, naleŝy dodatkowo mocować w nadproŝu, a w progu w odległości 10 cm od ich styku pionowego. Wyznaczając miejsca, w których będziemy mocować okno, trzeba pamiętać o następujących zasadach: okno powinno być zamocowane w odległości cm (mierzonej w świetle ościeŝnicy) od kaŝdego naroŝa ościeŝnicy, słupka i ślemienia; odległość między punktami mocowania nie powinna być większa niŝ 80 cm dla okien drewnianych i aluminiowych oraz 70 cm dla okien tworzywowych. Okna mocuje się w ścianie kotwami stalowymi, śrubami lub tulejami. Wszystkie metalowe elementy stosowane do mocowania ościeŝnicy powinny być zabezpieczone antykorozyjnie 12

40 Kotwy nie są elementami uniwersalnymi, powinny więc być odpowiednio dobrane do kształtu profilu ościeŝnicy od strony muru i zamocowane do niej jeszcze przed ustawieniem okna w ościeŝu. Dopiero wtedy, gdy ościeŝnica jest juŝ zaklinowana, kotwy mocuje się do ściany. Aby zamocować okno tulejami lub śrubami, trzeba wywiercić otwory w ościeŝnicy okna ustawionej i zaklinowanej w ościeŝu. Śrub i tulei nie moŝna zbyt mocno dokręcać, by nie spowodować zdeformowania ościeŝnicy lub przesunięcia jej w ościeŝu. Łby śrub maskuje się zaślepkami. Okno osadzone w płaszczyźnie ocieplenia ściany moŝe być zamocowane tylko kotwami. Takie mocowanie warto stosować równieŝ w innych wypadkach Osadzanie i uszczelnianie stolarki okiennej w ościeŝu Okno w ościeŝu trzeba ustawić tak, aby luz po bokach i na górze ościeŝnicy był taki sam, a luz na dole był większy, gdyŝ powinien umoŝliwiać zamontowanie podokienników zewnętrznego i wewnętrznego. W ościeŝu z węgarkiem ościeŝnica okna nie powinna przylegać do węgarka: odległość pomiędzy nimi trzeba dostosować do przewidzianego sposobu uszczelnienia. Próg ościeŝnicy okna opiera się na klockach lub belce (na rysunkach). Szerokość elementów podporowych powinna być mniejsza od wymiarów progu ościeŝnicy, tak by zostało miejsce na uszczelnienie. Podparcie na klockach progu ościeŝnicy drewnianego okna jednoramowego Podparcie progu ościeŝnicy na belce 13

41 JeŜeli okno trzeba będzie ustawić bezpośrednio nad warstwą ocieplenia dochodzącą do krawędzi ościeŝa, moŝna je oprzeć na kątowniku. Kątownik musi być odizolowany od muru i podokiennika. OścieŜnicę ustawia się w poziomie i w pionie, a następnie unieruchamia klinami w ościeŝu na czas mocowania do ściany. Aby nie zniekształcić elementów ościeŝnicy, kliny moŝna wkładać tylko przy naroŝach, słupkach i ślemionach. Złe ułoŝenie klinów i niewłaściwe zamocowanie okna moŝe spowodować odkształcenia ościeŝnicy: wygięcie, przekoszenie (gdy przekątne okna mają róŝne długości) lub zwichrowanie (gdy nie wszystkie naroŝa okna leŝą w jednej płaszczyźnie). Zniekształcone okno nie będzie się dobrze otwierać i zamykać ObciąŜenia, które działają na okno, są przekazywane na ściany domu za pośrednictwem elementów mocujących ościeŝnicę w ościeŝu. Dlatego teŝ mocowanie to musi być wytrzymałe, gdyŝ inaczej pod obciąŝeniem - na przykład pod działaniem sił parcia i ssania wiatru - okno mogłoby wypaść ze ściany. Mocowanie powinno być teŝ trwałe, by nie uległo osłabieniu po latach uŝytkowania. Uszczelnienie okna w ościeŝach bezwęgarkowych styk ościeŝnicy z ościeŝem naleŝy po zewnętrznej stronie okna wypełnić kitem trwale plastycznym, a na pozostałej szerokości ościeŝnicy szczeliwem termoizolacyjnym. Po ustawieniu okna naleŝy sprawdzić sprawność działania skrzydeł przy otwieraniu i zamykaniu. Mocowanie przy uŝyciu pianki poliuretanowej, która całkowicie wypełnia szczelinę między murem a ościeŝnicą jest niewłaściwe. Mocowanie ościeŝnic za pomocą gwoździ do ościeŝ jest zabronione. Osadzanie parapetów naleŝy wykonywać po osadzeniu i zamocowaniu okna. W tym celu naleŝy wykuć w pionowych powierzchniach ościeŝy bruzdy dostosowane do grubości parapetu. Następnie wyrównać zaprawą, mur podokienny z małym spadkiem w kierunku pomieszczenia i osadzić parapet na zaprawie cementowej z dodatkiem mleka wapiennego. Styki parapetu z ościeŝem po ich uszczelnieniu, po obu stronach okna, powinny być przykryte drewnianymi listwami przy ościeŝnicowymi przybitymi do ościeŝnicy. Po osadzeniu okna naleŝy odpowiednio wyrównać zaprawą cementową ze spadkiem na zewnątrz fragment ściany pod oknem i wykonać obróbki blacharskie dokładnie umocowane we wrębie progu ościeŝnicy. 14

42 5.4. Szkło bezpieczne Szkło bezpieczne to takie, które bezpiecznie pęka. Po rozbiciu rozpada się na kilka duŝych kawałków o tępych krawędziach lub rozpryskuje się na drobne kawałki. MoŜe być teŝ takie, w którym po uderzeniu tworzą się pęknięcia i szczeliny, ale jego tafla się nie rozpada. Są trzy rodzaje szkła bezpiecznego: zbrojone, hartowane, klejone (wielowarstwowe). Okna szkli się szybami zespolonymi podwójnymi (lub potrójnymi), w których tafle szkła oddzielone są ramką dystansową, a przestrzeń między nimi wypełniona jest powietrzem lub gazem (np. argonem). Właściwości szyb Stosując szyby ciepłochronne (niskoemisyjne), moŝna znacznie zmniejszyć zuŝycie energii potrzebnej do ogrzania domu. Szyby te mają bardzo dobrą izolacyjność cieplną - współczynnik U równy 0,7-1,5 W/(m 2 *K) (im mniejszy współczynnik U, tym izolacyjność szyb większa). W oknach z szybami ciepłochronnymi szyba wewnętrzna moŝe teŝ być ze szkła pokrytego warstwą tlenków metali. Aby jeszcze obniŝyć wartość współczynnika U, przestrzeń między szybami wypełnia się argonem lub innym gazem. W takich szybach waŝna jest teŝ odległość między taflami szkła, która regulowana jest szerokością ich ramki dystansowej. Zwykle stosuje się ramki szerokości 12 lub 16 mm (lepsze są szyby z szerszą ramką). Szyby dźwiękochłonne produkuje się z tafli szkła róŝnej grubości - z większą niŝ w szybach ciepłochronnych przestrzenią między nimi, wypełnioną cięŝkim gazem. Izolacyjność akustyczna okien zaleŝy w znacznym stopniu od rodzaju szyb. Określa ją wskaźnik R w, którego wartość charakteryzuje zdolność tłumienia dźwięków (im większa wartość R w, tym lepsza izolacyjność okna). Okna o podwyŝszonej izolacyjności akustycznej mają wskaźnik R w = 35 db. JeŜeli hałas jest szczególnie uciąŝliwy - okna o jeszcze wyŝszej izolacyjności akustycznej: R w od 42 do 51 db. Taki współczynnik mają okna szklone w następujący sposób: 15

43 przynajmniej jedna szyba ma grubość większą niŝ 6 mm, zamiast szyb pojedynczych zastosowane są szyby klejone z dwu lub więcej tafli, odstęp między szybami wynosi 20 mm lub więcej, przestrzeń między szybami wypełniona jest gazem cięŝkim lub mieszanką takich gazów. Aby pomieszczenie było dobrze chronione przed hałasem zewnętrznym, okno powinno być zamontowane ze szczególną starannością: połączenie okna z ościeŝem musi być szczelne. Szyby przeciwsłoneczne: absorpcyjne (pochłaniające światło) lub refleksyjne (z odpowiednią warstwą odbijającą promienie słoneczne) chronią wnętrze domu przed zbyt silnym nagrzewaniem. Są w róŝnych kolorach (np. brązowe, zielone, szare) i mają róŝny stopień przezroczystości. MoŜna teŝ zamontować szyby antywłamaniowe w kilku klasach odporności na przebicie lub rozbicie. Te oznaczone symbolami klas 01 i 02 nie rozbiją się i nie pękną na drobne kawałki przy gwałtownym zamknięciu okna. Szyby klas P1 i P2 są odporne na uderzenia. Przed włamaniem skutecznie ochronią szyby klasy P4. Producenci okien oferują równieŝ wiele innych rodzajów szkła, jak: bezpieczne (takie szkło przy rozbiciu rozpada się na małe kawałki o zaokrąglonych końcówkach), hartowane (szyby pękają tylko na kilka kawałków), ornamentowe (kolorowe szkło, w róŝne wzory). Zestawiając róŝne rodzaje szkła, moŝna uzyskać szyby pełniące kilka funkcji Drzwi Drzwi dzielą się na cztery główne typy ze względu na sposób otwierania: rozwieralne - często spotykane i dostępne w największym wyborze, ale wymagające sporo miejsca na otwieranie: lewe - otwieramy je do siebie lewą ręką, zgodnie z ruchem wskazówek zegara; prawe - otwieramy je do siebie prawą ręką, w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, wahadłowe (jedno- lub dwuskrzydłowe) - zamykają się samoczynnie ruchem wahadłowym, przesuwne - składają się z jednego lub dwu skrzydeł przesuwanych na szynie. Wygodne zwłaszcza tam, gdzie nie ma miejsca na zamontowanie tradycyjnych drzwi. Kiedy się je otworzy, mogą zachodzić na ścianę lub chować się w niej (ściana musi mieć co najmniej 10 cm), składane (łamane, harmonijkowe) - po otwarciu składają się jak parawan, dzięki czemu zajmują mało miejsca. Drzwi rozwieralne mogą być jedno- lub dwuskrzydłowe, w których skrzydło jest otwierane przez obrót względem osi pionowej przechodzącej przez boczną krawędź skrzydła (prawą lub lewą). Kupując drzwi, musimy umieć sprecyzować, jakie są nam potrzebne: prawe czy lewe. Mniej miejsca do otwarcia potrzebują drzwi składane (łamane), w których skrzydło podzielone jest na dwa lub więcej elementów. Zamknięte wyglądają jak drzwi rozwieralne lub przesuwne, nie wymagają pozostawienia do ich otwarcia wolnej powierzchni ściany. Niewiele teŝ miejsca do otwarcia potrzeba na drzwi przesuwne naścienne; trzeba jednak pozostawić miejsce na ścianie. Najmniej miejsca zajmują drzwi przesuwne chowane w ścianie, ale o nich warto pomyśleć juŝ podczas budowy ścian działowych. Równie wygodne mogą się okazać drzwi harmonijkowe (pojedyncze lub podwójne). Ich skrzydła składają się z wąskich, połączonych zawiasami elementów. Jeśli zdecydujemy się na 16

44 takie drzwi, lepiej je montować w odpowiednio szerszym otworze, poniewaŝ po otwarciu zmniejszają one jego szerokość. Najwięcej miejsca wymagają drzwi wahadłowe, w których obrót skrzydła względem osi pionowej przechodzącej przez boczną krawędź jest moŝliwy na obie strony ściany, drzwi zamykają się samoczynnie ruchem wahadłowym. Drzwi z PVC - OścieŜnica - profil z tworzywa sztucznego, często wzmocniony aluminiowymi wkładkami. - Skrzydło - najczęściej płycinowe, z tłoczonej płyty, ze wzmacnianych paneli płytowych; z ramiakami (dwu- lub trójkomorowe profile z PVC) wykonanymi z wysokoudarowego, utwardzonego PVC, wzmocnionego elementami ze stali ocynkowanej lub aluminium; wentylowane, uszczelnione pianką poliuretanową. - Wypełnienie - płyciny wykonane są z gładkich lub wytłaczanych paneli z PVC, z blachy aluminiowej, płyty MDF, szkła lub są typu "sandwich" (jak w drewnianych, ale zamiast drewna stosuje się PVC lub włókno szklane utwardzane Ŝywicą poliestrową). - Wykończenie powierzchni - ościeŝnica i skrzydła pokryte są z jednej lub obu stron nakładaną w czasie produkcji folią z powłoką akrylową, okleiną PVC klejoną na gorąco lub malowane farbą. Profile skrzydeł i ościeŝnicy mogą teŝ być barwione w masie, w czasie produkcji. Konstrukcja moŝe być płytowa, płycinowa lub płytowo-płycinowa. Głównym elementem konstrukcyjnym jest rama złoŝona z ramiaków pionowych i poziomych. 17

45 W drzwiach z PVC i aluminium rama jest wykonana z dwu- lub trójkomorowych profili. W drzwiach drewnianych i z włókna szklanego jest ona wykonana z drewna. Próg drzwiowy jest elementem konstrukcyjnym, który ma duŝy wpływ na szczelność drzwi wejściowych. Przy drzwiach drewnianych progiem moŝe być specjalny profil aluminiowy, kątownik stalowy lub odpowiednio ukształtowana gumowa uszczelka tzw. wróg zimna. Producenci drzwi z PVC i aluminium proponują takŝe inne rozwiązania progów - na przykład ze szczotką, zderzakiem i uszczelką. Uszczelki. Najczęściej stosuje się uszczelki obwodowe (umocowane na całym obwodzie skrzydła) z gumy syntetycznej, z termoplastycznego tworzywa sztucznego bądź silikonu. Krawędzie. Wszystkie krawędzie skrzydeł i ościeŝnicy powinny być zaokrąglone, co uchroni je przed uszkodzeniem, zerwaniem okleiny, a takŝe zapewni równomierne pokrycie farbą lub lakierem. Drzwi do łazienki i WC powinny otwierać się na zewnątrz pomieszczenia, a w dolnej części mieć otwory wentylacyjne (kratki lub tunele wentylacyjne dla dopływu powietrza) o sumarycznyn przekroju nie mniejszym niŝ 220 cm 2 (np. otwór 10 x 22 cm z kratką wentylacyjną). Zamiast drzwi z otworami wentylacyjnymi moŝna wybrać drzwi krótsze, tak aby między podłogą a nimi pozostawała większa szczelina. Ponadto drzwi do kuchni nie mogą mieć progów Odporność na ogień Drzwi przeciwpoŝarowe są klasyfikowane w zaleŝności od tego, jak długo wytrzymują działanie płomieni i zachowują szczelność. Klasyfikację tę ustala norma PNB :97. Natomiast zgodność drzwi z normą i odpowiednią klasą potwierdza certyfikat wydawany przez ITB. Do domów jednorodzinnych wystarczą drzwi klasy EI 30, które wytrzymują działanie ognia przez 30 minut. Produkowane są teŝ drzwi klasy EI 45, EI 60, EI 90 i EI 120. Klasa C to drzwi samozamykające się, a klasa S informuje, jak długo drzwi zachowają dymoszczelność (na przykład S minut). Informacja o tym, jakiej klasy są drzwi, znajduje się na tabliczce znamionowej przytwierdzonej z tyłu, obok zawiasów Materiał i wykończenie Drzwi produkuje się z drewna (litego lub sklejanego z kilku warstw) albo z materiałów drewnopochodnych: płyt wiórowych, pilśniowych, MDF i HDF. Najbardziej trwałe są płyty HDF i klejone drewno. Skrzydło moŝe teŝ być pokryte okleiną - laminatem ze sztucznego tworzywa lub fornirem z naturalnego drewna. Laminaty mają kolory imitujące drewno np. buk, orzech, jesion, dąb i mahoń. Mogą być gładkie lub z rysunkiem słojów drewna. Skrzydła są często dekorowane tłoczeniami w kształcie prostokątnych kasetonów lub łuków. W drzwi często wkomponowane jest szkło - przezroczyste, matowe, barwione, ornamentowe albo witraŝowe. Drzwi do łazienki powinny mieć otwór na dole, umoŝliwiający wentylację. Wymiary Zgodnie z przepisami min. szerokość drzwi do kuchni, łazienki i w.c. oraz do pokoi powinna wynosić 80 cm. Producenci oferują równieŝ drzwi szerokości 60, 70 i 90 cm. Minimalna szerokość drzwi - wynosi 80 cm (w świetle ościeŝnic). W starym budownictwie spotkać jednak moŝna drzwi szerokości 60 lub 70 cm. Producenci pamiętają o tym i dzięki temu moŝna znaleźć w sklepach takie drzwi. 18

46 Brak progów - w trosce o bezpieczeństwo w otworach drzwiowych wewnątrz budynku nie powinno się montować progów. Wyjątek stanowią toalety i łazienki, gdzie próg moŝe się okazać skuteczną przeszkodą dla wody, która na przykład w wyniku awarii mogłaby się wylewać poza te pomieszczenia. Skrzydła otwierane na zewnątrz - w łazienkach i toaletach skrzydła drzwi powinny otwierać się na zewnątrz. Jest to istotne zwłaszcza wówczas, gdy pomieszczenia te mają mały metraŝ. Na przykład w razie zasłabnięcia osoby, która się tam znajduje, łatwiej jest dostać się do środka i udzielić jej pomocy. Otwory wentylacyjne - w drzwiach do łazienek i toalet powinny znajdować się kratki lub tuleje wentylacyjne. Minimalna powierzchnia otworów musi wynosić 220 cm 2. By sprostać tym wymaganiom, moŝna równieŝ zamontować krótsze drzwi, tak by między posadzką i dolną krawędzią skrzydła pozostawała szczelina 2,5 cm Osadzenie ościeŝnic drewnianych i metalowych PVC (okiennych i drzwiowych). OścieŜnice drewniane osadzone w wykonanym otworze w istniejącej ścianie naleŝy osadzać w ościeŝach zgodnie z zasadami podanymi w ST dotyczącej montaŝu stolarki okiennej i drzwiowej. Zewnętrzne płaszczyzny ościeŝnicy metalowej powinny być oddalone od zewnętrznej płaszczyzny surowych ścianek działowych o 2,5 cm, a połączenie ościeŝnicy z samą ścianką powinno być tak wykonane, aby profil ościeŝnicy był całkowicie wypełniony ścianką i zaprawą. Odległość między czołem ścianki działowej a blacha profilu powinna wynosić, co najmniej 1,5 cm, a wolna przestrzeń wypełniona zaprawa o marce nie niŝszej niŝ 3. Wbudowanie ościeŝnicy stalowej moŝe się odbywać równolegle ze wznoszeniem murów lub teŝ po jego wykonaniu. Zamocowanie ościeŝnic w czasie wznoszenia ścian powinno być wykonane za pomocą wąsów omurowanych cegłą na zaprawie cementowej marki, co najmniej 3,0. Przy osadzaniu ościeŝnic metalowych w ściankach uprzednio wykonanych naleŝy wykuć gniazda na wąsy kotwiące, a następnie po ustawieniu i wyspionowaniu stojaków zaklinować ościeŝnicę silnie w murze. Zalewanie zaprawą cementową tak usztywnionej ościeŝnicy powinno się odbywać od góry przez płaskie lejki. 6. KONTROLA JAKOŚCI ROBÓT 6.1. Zasady ogólne Zasady kontroli jakości powinny być zgodne z wymogami PN-88/B dla stolarki okiennej i drzwiowej, PN-72/B dla robót szklarskich Program Zapewnienia Jakości Zasady kontroli jakości robót Badania i pomiary Raporty z badań 19

47 Badania prowadzone przez Inspektora nadzoru Certyfikaty i deklaracje Dokumenty budowy a) Dziennik budowy b) Rejestr obmiarów c) Dzienniki laboratoryjne d) Pozostałe dokumenty e) Przechowywanie dokumentów budowy 6.2.Kontrola, pomiary i badania Badania przed przystąpieniem do robót Kontrola jakości Badanie materiałów uŝytych na konstrukcję naleŝy przeprowadzić na podstawie załączonych zaświadczeń o jakości wystawionych przez producenta stwierdzających zgodność z wymaganiami dokumentacji i normami państwowymi. Badanie gotowych elementów powinno obejmować: - sprawdzenie wymiarów, wykończenia powierzchni, zabezpieczenia antykorozyjnego, połączeń konstrukcyjnych, prawidłowego działania części ruchomych. Z przeprowadzonych badań naleŝy sporządzić protokół odbioru. Badanie jakości wbudowania powinno obejmować: - sprawdzenie stanu i wyglądu elementów pod względem równości, pionowości i spoziomowania, - sprawdzenie rozmieszczenia miejsc i sposobu mocowania, - sprawdzenie uszczelnienia pomiędzy elementami a ościeŝami, - sprawdzenie działania części ruchomych, - stan i wygląd wbudowanych elementów oraz ich zgodność z dokumentacją. 20

48 7. OBMIAR ROBÓT 7.1. Ogólne zasady obmiaru robót 7.2. Zasady określania ilości robót i materiałów 7.3. Urządzenia i sprzęt pomiarowy 7.4. Czas przeprowadzania obmiaru 7.5. Jednostka obmiaru robót Jednostką obmiaru robót jest ilość m 2 elementów zamontowanych wraz z uszczelnieniem. Ilość robót określa się na podstawie projektu z uwzględnieniem zmian zaaprobowanych przez InŜyniera i sprawdzonych w naturze. 8. ODBIÓR ROBÓT 8.1. Rodzaje odbiorów robót Roboty podlegają następującym etapom odbioru robót: a) odbiór robót zanikających i ulegających zakryciu b) odbiór częściowy c) odbiór ostateczny d) odbiór pogwarancyjny 8.2. Odbiór robót zanikających lub ulegających zakryciu W trakcie ustawienia i mocowania okna i drzwi w ościeŝu naleŝy sprawdzić: - prawidłowość podparcia progu ościeŝy, - prawidłowość zamocowania mechanicznego okna na całym obwodzie ościeŝnicy (zachowanie odstępów między łącznikami mechanicznymi), - wykonanie izolacji termicznej szczeliny między oknem a ościeŝem, ze szczególnym zwróceniem uwagi na wykonanie izolacji pod progiem ościeŝnicy, - wykonanie uszczelnienia zewnętrznego i wewnętrznego szczeliny między oknem a ościeŝem ze szczególnym uwzględnieniem rodzaju zastosowanych materiałów uszczelniających i przestrzegania zaleceń technologicznych, - prawidłowość wykonania obróbek progu drzwi, - osadzenie parapetu zewnętrznego i wewnętrznego Odbiór częściowy 8.4. Odbiór ostateczny robót 21

49 Zasady odbioru ostatecznego robót a) Odbiór okien i drzwi przed wbudowaniem Przed wbudowaniem okien i drzwi naleŝy sprawdzić: - zgodność okien z aprobata techniczną lub indywidualną dokumentacją techniczną w zakresie rozwiązania materiałowo konstrukcyjnego i jakości wykonania, - zgodność okien z dokumentacją techniczną budynku, - czy okna i drzwi mają dopuszczenie do obrotu i stosowania certyfikat zgodności lub deklaracja zgodności z aprobatą techniczną, ewentualnie oświadczenie o dopuszczeniu do jednostkowego stosowania. b) Odbiór robót po wbudowaniu okien i drzwi Przed przystąpieniem do wykonania robót wykończeniowych naleŝy przeprowadzić kontrolę zamontowanych okien i drzwi w zakresie prawidłowości wbudowania i funkcjonalności, przy zachowaniu następujących wymagań: - odchylenie od pionu i poziomu przy długości elementu 3000 mm nie powinno przekraczać 1,5 mm/m, - róŝnica długości przekątnych ościeŝnicy i skrzydeł nie powinna być większa od 2 mm przy długości elementu do 2 m i 3 mm przy długości powyŝej 2 m, - otwieranie i zamykanie skrzydeł powinno odbywać się bez zahamowań, - otwarte skrzydła nie powinno pod własnym cięŝarem zamykać lub otwierać się, - zamknięte skrzydło powinno równomiernie przylegać do ościeŝnicy, zapewniając szczelność między elementami. W przypadku ewentualnych nieprawidłowości naleŝy dokonać regulacji okuć, wykonując korektę skrzydła względem ościeŝnicy Dokumenty odbioru ostatecznego 8.5. Odbiór pogwarancyjny Wszystkie roboty podlegają zasadom robót zanikających lub ulegających zakryciu. Odbiór obejmuje wszystkie materiały podane w punkcie 2, oraz czynności podane w punktach PODSTAWA PŁATNOŚCI 9.1. Ustalenia ogólne 10. PRZEPISY ZWIĄZANE Polskie Normy - PN-B-10085: Stolarka budowlana. Okna i drzwi. Wymagania i badania. - PN-72/B Roboty szklarskie. Warunki i badania techniczne przy odbiorze. - PN-78/B Szkło płaskie walcowane. 22

50 PN-75/B Okucia budowlane. Podział. PN-B-30150:97 - Kit budowlany trwale plastyczny. PN-67/ Pokosty sztuczne i syntetyczne. PN-82/ Pokost lniany. PN-C-81901: Farby olejne do gruntowania ogólnego stosowania. PN-C-81901: Farby olejne i ftalowe nawierzchniowe ogólnego stosowania. BN-71/ Farby chemoutwardzalne na stolarkę budowlaną. PN-C-81607: Emalie olejno-ŝywiczne, ftalowe modyfikowane i ftalowe kompolimeryzowane sterynowane. PN-EN : Okna i drzwi. Przepuszczalność powietrza. Klasyfikacja. PN-EN : Okna i drzwi. Wodoszczelność. Klasyfikacja. PN-EN : Okna i drzwi. Odporność na obciąŝenie wiatrem. Klasyfikacja. PN-77/B Obliczenia w obciąŝeniach statycznych. ObciąŜenie wiatrem. PN-B : Akustyka budowlana. Ochrona przed hałasem pomieszczeń w budynkach. Izolacyjność akustyczna przegród w budynkach oraz izolacyjność akustyczna elementów budowlanych. Wymagania. PN-EN 13115: Okna. Klasyfikacja właściwości mechanicznych. ObciąŜenia pionowe, zwichrowanie i siły operacyjne Świadectwa, wytyczne i instrukcje Album typowej stolarki okiennej i drzwiowej dla budownictwa ogólnego B-2-1 (PR 5) 84. Stolarka budowlana. Poradnik informator. BISPROL

51 REMONT I PRZYSTOSOWANIE ISTNIEJĄCYCH POMIESZCZEŃ MAGAZYNOWYCH POD PŁYWALNIĄ W BUDYNKU GIMNAZJUM Nr 4 NA MAGAZYN MUZEALNY ZABYTKÓW ARCHEOLOGICZNYCH, STARGARD SZCZECIŃSKI OSIEDLE ZACHÓD B 15, Dz. Geod. Nr 14/8, 14/7 SPECYFIKACJA TECHNICZNA WYKONANIA I ODBIORU ROBÓT BUDOWLANYCH ST ŚCIANY I SUFITY PODWIESZANE Z PŁYT GIPSOWO KARTONOWYCH INWESTOR: MUZEUM ARCHEOLOGICZNO-HISTORYCZNE STARGARD SZCZECIŃSKI ul. RYNEK STAROMIEJSKI 1-4 Opracował: Bronisław Wilczyński STARGARD SZCZECIŃSKI Sierpień 2014 r.

52 SZCZEGÓŁOWA SPECYFIKACJA TECHNICZNA SST ŚCIANY I SUFITY PODWIESZANE Z PŁYT GIPSOWO KARTONOWYCH Spis treści 1. Wstęp 1.1. Przedmiot Szczegółowej Specyfikacji Technicznej (SST) 1.2. Zakres stosowania SST 1.3. Zakres robót objętych SST 1.4. Ogólne wymagania dotyczące robót 1.5. Wspólny Słownik Zamówień (CPV) nazwy i kody grup, klas i kategorii robót 1.6. Określenia podstawowe 2. Materiały 2.1. Materiały podstawowe 2.2. Pozostałe materiały 3.Sprzęt 3.1. Ogólne wymagania dotyczące sprzętu 3.2. Sprzęt, który moŝe być uŝyty do wykonywania robót (podstawowy) 3.3. Pozostały sprzęt i sprzęt zamienny 4. Transport 4.1. Ogólne wymagania dotyczące transportu 4.2. Transport i składowanie bloczków 5. Wykonanie robót 5.1. Ogólne zasady wykonania robót 5.2. Sufit podwieszany z płyt gipsowo-kartonowych 5.3. Ściany z płyt gipsowo-kartonowych 6. Kontrola jakości robót 6.1. Zasady ogólne 6.2. Kontrola, pomiary i badania 7. Obmiar robót 7.1. Ogólne zasady obmiaru robót 7.2. Zasady określania ilości robót i materiałów 7.3. Urządzenia i sprzęt pomiarowy 7.4. Czas przeprowadzania obmiaru 8. Odbiór robót 8.1. Rodzaje odbiorów robót 8.2. Odbiór robót zanikających lub ulegających zakryciu 8.3. Odbiór częściowy 8.4. Odbiór ostateczny robót 8.5. Odbiór pogwarancyjny 9. Podstawa płatności 9.1. Ustalenia ogólne 10. Przepisy związane Polskie Normy Pozostałe dokumenty 2

53 1. WSTĘP 1.1. Przedmiot Szczegółowej Specyfikacji Technicznej (SST) Przedmiotem Szczegółowej Specyfikacji Technicznej są wymagania dotyczące wykonania i odbioru robót, prowadzenia robót związanych z wykonaniem zadania inwestycyjnego pn. Remont i przystosowanie istniejących pomieszczeń magazynowych pod pływalnią w budynku Gimnazjum Nr 4 na magazyn muzealny zabytków archeologicznych, Stargard Szczeciński Osiedle Zachód B 15, Dz. Geod. Nr 14/8; 14/7 zgodnie z zakresem robót przedstawionym w Projekcie Budowlanym i przedmiarze robót. Podstawą opracowania niniejszej SST są Projekty Budowlane, przepisy obowiązującego prawa, normy i zasady sztuki budowlanej Zakres stosowania SST Niniejsza SST traktowana jest obok Projektu Budowlanego i przedmiaru robót jako pomocnicza dokumentacja przetargowa przy zlecaniu i realizacji robót Wykonanie ścian i sufitów podwieszanych z płyt gipsowo kartonowych - Remont i przystosowanie istniejących pomieszczeń magazynowych pod pływalnią w budynku Gimnazjum Nr 4 na magazyn muzealny zabytków archeologicznych, Stargard Szczeciński Osiedle Zachód B 15, Dz. Geod. Nr 14/8; 14/ Zakres robót objętych SST Zakres SST obejmuje realizację robót niezbędnych do wykonania: - obudowa przewodów ciepłowniczych płytami gipsowo kartonowymi na stelaŝu, - obudowa pionów sanitarnych z płyt gipsowo kartonowych na rusztach stalowych 1.4. Ogólne wymagania dotyczące Robót Przekazanie terenu Budowy Dokumentacja Projektowa do opracowania przez Wykonawcę Zgodność Robót z Dokumentacją Projektową i ST Zabezpieczenie terenu budowy Ochrona środowiska w czasie wykonywania robót Ochrona przeciwpoŝarowa 3

54 Ochrona własności publicznej i prywatnej Ograniczenie obciąŝeń osi pojazdów Bezpieczeństwo i higiena pracy Ochrona i utrzymanie robót Stosowanie się do prawa i innych przepisów 1.5. Wspólny Słownik Zamówień (CPV) nazwy i kody grup, klas i kategorii robót Roboty w zakresie zakładania stolarki budowlanej oraz roboty ciesielskie Roboty w zakresie stolarki budowlanej Instalowanie ścianek działowych Instalowanie sufitów podwieszanych Instalowanie wyrobów metalowych 1.6. Określenia podstawowe 2. MATERIAŁY 2.1. Materiały podstawowe - kształtowniki stalowe profilowane typu U i C - wkręty do płyt gipsowych - płyty gipsowo kartonowe wodo-ognioodporne gr. 12,5 mm - płyty z wełny mineralnej gr. 6,00 cm - filc zbituminizowany z wełny mineralnej gr. 5 mm 2.2. Pozostałe materiały Zgodnie z Dokumentacją techniczną, Zestawieniem materiałów zawartym w Przedmiarze Robót. 3. SPRZĘT 3.1. Ogólne wymagania dotyczące sprzętu 4

55 3.2. Sprzęt, który moŝe być uŝyty do wykonywania robót (podstawowy) - samochód dostawczy do 0,9 t - środek transportowy - wyciąg - Ŝuraw okienny przenośny 3.3. Pozostały sprzęt i sprzęt zamienny 4.TRANSPORT 4.1. Ogólne wymagania dotyczące transportu Zgodnie ze Specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne i zaleceniami producenta wyrobu. 5. WYKONANIE ROBÓT 5.1. Ogólne zasady wykonania robót Wykonawca jest odpowiedzialny za prowadzenie robót zgadnie z umową oraz za jakość zastosowanych materiałów i wykonywanych robót, za ich zgodność z dokumentacją projektową, przedmiarem robót, wymaganiami niniejszej specyfikacji, PZJ, projektu organizacji robót oraz poleceniami Inspektora nadzoru. Wykonawca ponosi odpowiedzialność za dokładne wytyczenie w planie i wyznaczenie wysokości wszystkich elementów robót zgodnie z wymiarami i rzędnymi określonymi w dokumentacji projektowej lub wskazanymi na piśmie przez Inspektora nadzoru. Następstwa jakiegokolwiek błędu spowodowanego przez Wykonawcę w wytyczeniu i wyznaczaniu robót zastaną, jeŝeli wymagać będzie tego Inspektor nadzoru, poprawione przez Wykonawcę na własny koszt. Sprawdzenie wytyczenia robót lub wyznaczenia wysokości przez Inspektora nadzoru nie zwalnia Wykonawcę od odpowiedzialności za ich dokładność. Decyzje Inspektora nadzoru dotyczące akceptacji lub odrzucenia materiałów i elementów robót będą oparte na wymaganiach sformułowanych w dokumentach umowy, dokumentacji projektowej i w ST, a takŝe w normach i wytycznych. Przy podejmowaniu decyzji Inspektor nadzoru uwzględni wyniki badań materiałów, doświadczenia z przeszłości, wyniki badań naukowych oraz inne czynniki wpływające na rozwaŝaną kwestię. Polecenia Inspektora nadzoru będą wykonywane nie później niŝ w czasie przez niego wyznaczonym, po ich otrzymaniu przez Wykonawcę, pod groźbą zatrzymania robót. Skutki finansowe z tego tytułu ponosi Wykonawca Obudowy przewodów, wykonane jako rodzaj sufitu podwieszanego, z płyt gipsowokartonowych ZaleŜnie od wielkości i kształtu pomieszczenia montuje się róŝnego rodzaju stelaŝe: - jednopoziomowy jednokierunkowy do pomieszczeń podłuŝnych - jest to najprostsza wersja sufitu na stelaŝu stalowym; - dwupoziomowy krzyŝowy do pomieszczeń o duŝej powierzchni - bardziej obniŝa pomieszczenie niŝ sufit na stelaŝu jednopoziomowym; 5

56 - jednopoziomowy krzyŝowy - jest łatwy do wypoziomowania i ma mniej punktów zaczepienia w stropie. Płyty mają więcej miejsc podparcia i dzięki temu są mniej naraŝone na ewentualne uszkodzenia Wykonanie 1. NaleŜy wymierzyć pomieszczenie i dobrać odpowiednią ilość profili. 2. NaleŜy wykonać montaŝ profili przyściennych. Najpierw na ścianach zaznaczyć linie, które wyznaczą poziom przyszłego sufitu. Aby były idealnie wypoziomowane, naleŝy uŝyć długiej poziomnicy. WzdłuŜ tych linii mocować profile UD. 3. Wyznaczamy układ profili głównych (CD). Powinny przebiegać równolegle do siebie, w odstępach co 100 cm. W miejscach przebiegu profili głównych zaznaczyć punkty, w których będą zamocowane wieszaki. Rozmieścić je na kaŝdej linii, w odstępach cm. W tych punktach wiercić otwory i umieścić w nich stalowe kołki rozporowe. 4. Zamocować wieszaki na kołkach metalowych (odpowiednio dobranych do rodzaju stropu). Ich części, które mają być wsunięte w profil, naleŝy zdjąć. Zdemontowane części wieszaków wsunąć w profile CD. 5. Zamontować profile. Końce profili podłuŝnych CD naleŝy umieścić w profilach UD i połączyć obie części wieszaków. Pomiędzy podłuŝnymi umieścić profile poprzeczne za pomocą łączników poprzecznych. Gotowy ruszt naleŝy wypoziomować, regulując połoŝenie ramion wieszaków. 6. Zamocowanie płyt. NaleŜy przykręcamy je do profili CD wkrętami typu TN. Wkręty rozmieścić naleŝy maksymalnie w odstępach co 15 cm. 7. Wykończenie. Po zamontowaniu płyt na ich połączenia naleŝy nakleić taśmę spoinową i wypełnić warstwą masy szpachlowej. Następnie naleŝy nanieść masę finiszową. Wygładzić ją, a po całkowitym wyschnięciu wyszlifować specjalną pacą z siatką ścierną. NaleŜy szpachlować i szlifować równieŝ łebki wkrętów. Na kaŝdej ścianie wyznaczamy poziom zamocowania sufitu. Rysujemy poziome linie przy uŝyciu poziomnicy. WzdłuŜ linii montujemy profile UD. Po zamocowaniu profili UD na obwodzie pomieszczenia umieszczamy wieszaki i montujemy profile podłuŝne CD. Prostopadle do juŝ zamocowanych profili CD przytwierdzamy (na zatrzask) profile poprzeczne. Po zmontowaniu siatki rusztu mocujemy do profili płyty gipsowo-kartonowe. Później wykańczamy spoiny. 6

57 5.3. Ściany z płyt gipsowo-kartonowych Informacje ogólne Płyty gipsowo-kartonowe mocuje się na szkielecie nośnym wykonanym z cienkościennych kształtowników stalowych lub z drewna (np. słupki drewniane 6x6 cm). MoŜna je takŝe przytwierdzać do ścian murowanych lub betonowych klejem gipsowym. Do produkcji profili szkieletu metalowego stosuje się najczęściej blachy stalowe nominalnej grubości powyŝej 0,6 mm z tolerancją wymiarów ±0,04 mm. Norma DIN określa równieŝ kształty, wymiary i przeznaczenie kształtowników wygiętych z blach. Profile stalowe mają dwa podstawowe kształty: UW (wand - ściana) lub UD (decken - strop) oraz CW lub CD. Do wykonywania szkieletu drewnianego naleŝy uŝywać drewna pierwszej (w ostateczności drugiej) klasy. Mankamentem tej konstrukcji jest natomiast wraŝliwość na wilgoć. Konstrukcję ścian moŝe tworzyć: - szkielet pojedynczy, - szkielet podwójny, - szkielet podwójny przedzielony taśmą uszczelniającą (akustyczną), - szkielet podwójny usztywniony przewiązkami z płyt g-k (ściany instalacyjne), - szkielet podwójny rozsunięty (okładziny w tych ścianach nie współpracują). Ściany mogą być pokryte jedną, dwiema lub trzema warstwami płyt. Poza funkcją uŝytkową (podział przestrzeni na mniejsze wnętrza) ściany działowe muszą spełniać wymagania ochrony przeciwpoŝarowej zawarte w warunkach technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Rozporządzenie MGPiB z późniejszymi zmianami MSWiA w Dz.U. 15/1999 poz. 140 oraz wymagania izolacyjności akustycznej według normy PN-B :1999) Odporność ogniowa Klasę odporności ogniowej i stopień rozprzestrzeniania ognia ścian działowych naleŝy dostosować do klasy odporności poŝarowej budynku. W budynkach klas D i E ściany działowe muszą być wykonane co najmniej jako słabo rozprzestrzeniające ogień (SRO). Brakuje jednak wymagań dotyczących odporności ogniowej tych ścian. W budynkach kategorii zagroŝenia ludzi ZL II (budynki lub ich części przeznaczone do uŝytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się np. szpitale) wymagane jest wykonanie ścian działowych jako nierozprzestrzeniających ognia (NRO). W budynkach klas od A do C wymaga się, Ŝeby ściany działowe były klasyfikowane jako nierozprzestrzeniające ognia, ale takie, aby ich klasa odporności ogniowej wynosiła: dla budynków klasy C - F 0,25, dla budynków klasy B - F 0,5, dla budynków klasy A - F 1. Klasę odporności ogniowej (F) elementów budynków ustala się według PN-B-02851:1990 lub nowej wersji PN-B-02851:1997, na podstawie trzech podstawowych kryteriów: izolacyjności (I), szczelności (E) i nośności przegrody (R). Sufity podwieszane muszą spełniać wszystkie te kryteria, czyli muszą mieć klasę REI (określa jak długo elementy nośne spełniające funkcje oddzielające zachowują nośność, szczelność i izolacyjność ogniową), natomiast ściany działowe muszą mieć klasę EI (określa jak długo elementy nienośne zachowują szczelność i izolacyjność ogniową). 7

58 Maksymalna wysokość ściany [m] rodzaj konstrukcji ściany pojedyncza metalowa konstrukcja nośna, pokrycie jednowarstwowe pojedyncza metalowa konstrukcja nośna, pokrycie dwuwarstwowe podwójna metalowa konstrukcja nośna, pokrycie dwuwarstwowe instalacyjna, podwójna metalowa konstrukcja nośna, pokrycie dwuwarstwowe obszar montaŝu 1 - CW50 obszar montaŝu 1 - CW75 obszar montaŝu 1 - CW100 obszar montaŝu 2 - CW50 obszar montaŝu 2 - CW75 obszar montaŝu 2 - CW MontaŜ ścian Na podstawie projektu wytycza się na podłodze, ścianach i suficie przebieg ściany, zaznaczając ewentualne otwory drzwiowe. Następnie przystępuje się do wykonania połączeń obwodowych ściany działowej. Połączenie z podłogą i stropem wykonuje się, uŝywając profili UW. WzdłuŜ wyrysowanej na suficie linii mocujemy profil UW. Metalowe profile skracamy do wymaganej długości noŝycami do blachy. W kilku miejscach z krawędzi przymocowanego do sufitu profilu opuszczamy pion. Wyznaczy on dokładne połoŝenie krawędzi mocowanego do podłogi profilu UW. Profile przykręcamy do podłogi i sufitu za pomocą wkrętów i kołków rozporowych. Przydatna do tego celu jest wkrętarka udarowa. Odległość pomiędzy wkrętami nie moŝe przekroczyć 100 cm. W połączeniach ścian działowych ze stropami i ścianami bocznymi naleŝy stosować taśmy uszczelniające. Taśmę przykleja się do profili UW, które następnie układa się ściśle przy podłodze i suficie. 8

59 Konstrukcję ściany działowej ze ścianami konstrukcyjnymi łączy się w taki sam sposób, stosując profile CW. Pierwszy profil przycięty na odpowiednią długość umieszczamy wewnątrz profilu podłogowego i sufitowego otwartą stroną w kierunku stawianej ścianki w rozstawie osiowym maksimum 600 mm i dokładnie pionuje. Profil mocujemy do ściany za pomocą 3-4 wkrętów i kołków rozporowych ale odległość między punktami zamocowania nie powinna być większa niŝ 1000 mm. Powinny one wchodzić w górny profil UW na głębokość 20 mm. Pamiętamy o oklejeniu profilu samoprzylepną taśmą akustyczną (od strony ściany). Połączenie ściany działowej z jastrychem pływającym na stropie pełnym. Rozdzielenie jastrychu i warstwy izolacji ogranicza wzdłuŝne przenoszenie dźwięków przez podłogę. Wzmocnienia poziome Poziome spoiny między sztukowanymi płytami wymagają wzmocnienia stalowym profilem. Krawędzie stykających się płyt naleŝy przykręcić blachowkrętami do przyciętego profilu. Poziome wzmocnienia mocujemy takŝe w tych miejscach, w których zamierzamy zawiesić cięŝsze przedmioty. Wypełnienie wełną mineralną Do układania wypełnienia z wełny mineralnej moŝna przystąpić po przykręceniu wszystkich płyt z jednej strony metalowych profili. Grubość wełny mineralnej musi odpowiadać szerokości uŝytych profili. Wszystkie przestrzenie bardzo starannie i ciasno wypełniamy wełną. Nie naleŝy pozastawiać pustych przestrzeni, w szczególności przy suficie i naroŝnikach. Gdy zaleŝy nam na wyciszeniu dźwięków, zaleca się stawienie ścianek o większej grubości, np. 100 lub 125 mm. Dodatkową izolację akustyczną moŝna takŝe uzyskać przykręcając dwie warstwy płyt gipsowo - kartonowych. Przewody elektryczne Po ułoŝeniu wełny mineralnej przeprowadza się przewody doprowadzające elektryczność, telefon lub TV. W pionowych profilach naleŝy odgiąć nacięte fragmenty blachy i przeciągnąć przez nie przewody. Przewody powinno się okleić taśmą izolacyjną, aby uchronić je przed przecięciem ostrą krawędzią blachy. Elektryczność prowadzi się tzw. przewodami płaszczowymi, które nie wymagają dodatkowych osłon. Puszki elektryczne Płytę, w której mocowane będą puszki pod gniazdka lub przełączniki, przykręca się dopiero po zamocowaniu puszek montaŝowych. Otwory najlepiej wykonać otwornicą (przystawką do wiertarek), dobierając średnicę piły do wielkości puszki. Gniazdka i przełączniki instaluje się w puszkach specjalnie przeznaczonych do montaŝu w płytach gipsowo - kartonowych. W celu wzmocnienia, wskazane jest pokrycie ich od tyłu masą szpachlową. Przed zamocowaniem płyty przewody przewleka się przez puszki. 9

60 Profile CW mogą być rozmieszczone gęściej (co 200, 400 mm), jeŝeli wymaga tego konstrukcja (wysokość ściany, rodzaj okładziny, np. płytki ceramiczne). Drzwi w ścianie działowej montuje się na konstrukcji wykonanej z normalnych profili CW, ale pod warunkiem, Ŝe jej maksymalna wysokość wynosi 260 cm, maksymalna szerokość skrzydła drzwi 88,5 cm, a cięŝar skrzydła drzwiowego nie przekracza 25 kg. JeŜeli jeden z tych warunków nie jest spełniony, to wówczas jako słupki konstrukcyjne do montaŝu ościeŝnicy naleŝy zastosować profile usztywniające UA. Łączy się je ze stropami podłogi i sufitu za pomocą kątowników drzwiowych. Dolny profil UW w bezpośrednim sąsiedztwie drzwi jest przytwierdzony do podłoŝa kołkami rozporowymi, a między ościeŝnicami powinien być wycięty. Jako nadproŝe stosuje się profil UW. Okładanie konstrukcji ściany naleŝy rozpocząć od płyty pełnej szerokości (1200 mm). Przy pokryciu dwuwarstwowym pierwsza warstwa powinna być przykręcana co 75 cm. NaleŜy takŝe pamiętać o wzajemnym przesunięciu spoin pomiędzy pierwszą a drugą warstwą. Do mocowania ostatniej warstwy stosuje się wkręty w rozstawie co 25 cm. Po opłytowaniu pierwszej strony ściany i ułoŝeniu instalacji elektrycznej lub sanitarnej między profilami trzeba umieścić wełnę bazaltową lub szklaną i zabezpieczyć ją przed osunięciem. Połączenie ściany działowej z jastrychem pływającym na stropie pełnym. Szczelina dylatacyjna w jastrychu poprawia izolacyjność akustyczną połączenia, ogranicza wzdłuŝne przenoszenie dźwięków przez podłogę. Opłytowanie zredukowane w strefie cokołu. Aby poprawić izolacyjność akustyczną tego fragmentu ściany, wewnątrz szkieletu naleŝy ułoŝyć paski płyt g-k. 10

61 Pokrycie drugiej strony ściany naleŝy rozpocząć od przykręcenia płyty szerokości 60 cm, aby wzajemne przesunięcie spoin płyt z obu stron było równe odległości między profilami CW. Niedopuszczalne jest krzyŝowanie się styków. Połączenia między płytami nad otworem drzwiowym muszą być odsunięte od krawędzi drzwi na minimum 15 cm. Profile przyłączeniowe UW i CW mocuje się po obwodzie konstrukcji za pomocą standardowych elementów mocujących (np. kołkami rozporowymi) w rozstawie 100 cm. Wkręty muszą mieć ostry, twardy czubek. Łączniki muszą być zabezpieczone przed korozją. Wkręty do mocowania płyt gipsowo-kartonowych mają specjalnie ukształtowany łeb, który podczas wkręcania nie przecina kartonu. Jest to bardzo waŝne dla prawidłowego wykonania poszycia ściany. Wkręty powinny mieć odpowiedni gwint - inny do drewna i inny do metalu. Wkręty do mocowania płyt do metalu są dostępne w dwóch rodzajach: TN - cienkie, szybkiego montaŝu, TB - grube (czubek z borem). Długość wkrętu musi być o 10 mm większa od grubości przykręcanych płyt. W szkielecie drewnianym, ze względu na wymagane minimalne zagłębienie w drewnie, wkręt musi być dłuŝszy o 20 mm. Połączenie ściany działowej z podłogą na drewnianym stropie belkowym. Połączenie z suchym jastrychem pływającym. Połączenie przesuwne ściany ze stropem pełnym. Szpachlowanie spoin Płyty z krawędziami spłaszczonymi szpachlować jak opisano niŝej zwykłą masa szpachlową z uŝyciem taśmy zbrojącej. Płyty z krawędzią półokrągłą szpachlowć wzmocnioną włóknami szklanymi masą bez uŝycia taśmy zbrojącej. Masę szpachlową przygotować wg instrukcji na opakowaniu w ilości, która zostanie wykorzystana w ciągu 1-2 godzin. Wypełnianie spoin w płytach gipsowo-kartonowych rozpocząć od nakładania masy metalową szpachelką poprzecznie do linii styku płyt. Masę wciskać jak najgłębiej w szczelinę. Wyrównanie Po nałoŝeniu w szczeliny masy szpachlowej, naleŝy ją wyrównać. Zanim zwiąŝe, jednym pociągnięciem w dół rozprowadzić i wygładzić ją wzdłuŝ całej spoiny. Zastosowanie do tego celu elastycznej metalowej szpachelki zapobiegnie uszkodzeniu kartonu płyty. NaleŜy pamiętać o starannym pokryciu masą łbów wkrętów. 11

62 Naklejanie taśmy zbrojącej Gdy masa szpachlowa podeschnie, wzdłuŝ spoiny nakleić siatkową taśmę zbrojącą. Naklejoną taśmę powlec cienką warstwą masy szpachlowej. Taśma wzmacnia połączenia i zapobiega pękaniu masy szpachlowej. Taśmę stosuje się takŝe do oklejania poziomych połączeń między sztukowanymi płytami oraz szczelin przy ścianach i sufitach. Nawet w wypadku płyt o krawędzi półokrągłej, uŝycie taśmy zbrojącej jest konieczne, jeŝeli ścianka podlegać będzie obciąŝeniom. Wygładzanie spoin Do końcowego szpachlowania, które ostatecznie zamaskuje spoiny, najlepiej uŝyć tzw. gładzi szpachlowych. Są one bardzo plastyczne i łatwo się rozprowadzają. Na szeroką metalową pacę nabierać przygotowaną masę i jednym pociągnięciem rozprowadzić wzdłuŝ spoiny. Podczas tej czynności pacę naleŝy mocno dociskać. Po wyschnięciu, drobne nierówności moŝna zeszlifować drobnoziarnistym papierem ściernym. Powierzchnia płyt gipsowo - kartonowych jest niezwykle chłonna. Przed malowaniem, tapetowaniem oraz okładaniem glazurą, płyty gipsowo-kartonowe naleŝy zaimpregnować specjalnym środkiem Połączenia obwodowe ścian Połączenia ścian działowych z podłogami na stropach pełnych i belkowych drewnianych Ze względu na izolacyjność akustyczną najkorzystniej jest połączyć ścianę z podłoŝem, gdy jastrych jest wykonany po zakończeniu montaŝu ściany. Dzięki temu zostają przecięte boczne drogi przenoszenia dźwięków. JeŜeli osadza się ścianę na jastrychu pływającym, dla zachowania dźwiękoszczelności, naleŝy w trakcie wykonywania jastrychu zrobić w nim dylatacje. Dylatacja nie powinna przebiegać w osi ściany, ale obok niej, aby dolny profil moŝna było poprawnie zamocować do jastrychu. Izolacyjność akustyczną i właściwości przeciwogniowe ściany działowej pogarsza redukcja opłytowania w strefie cokołu np. na wyłoŝenie wykładziny podłogowej lub ułoŝenie listew przypodłogowych. JeŜeli konieczna jest redukcja Połączenie ściany ze stropem drewnianym. Przerwanie opłytowania stropu, zastosowanie desek wypełniających w pustce oraz wełny mineralnej. opłytowania, to ubytek izolacyjności akustycznej moŝna zrekompensować, montując wewnątrz ściany działowej paski płyty g-k. Na drewnianych stropach belkowych (często dla zmniejszenia ich cięŝaru) stosuje się pływające, suche jastrychy. Usytuowanie ściany bezpośrednio na suchym jastrychu pogarsza izolacyjność akustyczną ściany. JeŜeli jest to moŝliwe, naleŝy dąŝyć do rozdzielenia całego stropu belkowego. Ze względów przeciwpoŝarowych korzystne jest sytuowanie ścian bezpośrednio na belkach stropowych. JeŜeli połączenia ścian wypadają między belkami, zaleca się zaprojektować dodatkową belkę. W pustce stropu naleŝy umieścić przeponę absorpcyjną, np. z wełny mineralnej. 12

63 Połączenie ściany z sufitem podwieszonym. Doprowadzenie ściany do stropu konstrukcyjnego. Konstrukcja nad stropem podwieszonym tworzy ciągłą przeponę akustyczną Połączenia ścian działowych ze stropami pełnymi i drewnianymi stropami belkowymi JeŜeli obliczeniowa strzałka ugięcia f>10 mm, to połączenia ścian działowych ze stropami pełnymi wykonuje się jako przesuwne. W tych wypadkach między górną krawędzią opłytowania i dolną krawędzią stropu musi być wykonana szczelina dylatacyjna, wielkości odpowiadającej strzałce ugięcia stropu. Przy starannym wykonaniu szczeliny ubytki izolacyjności akustycznej są niewielkie. Według wymagań przeciwpoŝarowych szczelina dylatacyjna nie moŝe przekraczać 20 mm. Szerokość pasków płyt musi odpowiadać szerokości profilu połączeniowego UW. Całkowitą grubość pasków określa się poprzez dodanie wartości obliczeniowej strzałki ugięcia (lub dopuszczalnej szczeliny dylatacyjnej) i minimum 20 mm. 13

64 Profile słupowe CW naleŝy skrócić o wymiar szczeliny dylatacyjnej. Profile te powinny wchodzić na co najmniej mm w profil połączeniowy UW. Aby zapewnić przesuw profili CW w profilu połączeniowym UW, opłytowanie moŝe być przykręcone tylko do profili słupów CW, w odległości 20 mm poniŝej stopek profili UW. Na wolnych krawędziach płyt moŝna zamocować półnaroŝnik aluminiowy, a następnie go zaszpachlować. JeŜeli f<10 mm profile CW naleŝy przed wstawieniem w profil UW skrócić o około mm. Trzeba takŝe zwrócić uwagę na odpowiednie uszczelnienie połączenia (szczegółowe informacje na rysunkach). Przy wykonywaniu połączenia ściany działowej z drewnianym stropem belkowym dobrze jest przedzielić opłytowanie sufitu w obszarze połączenia, dzięki czemu uzyskuje się poprawę izolacyjności akustycznej. Jeszcze korzystniej jest doprowadzić ścianę bezpośrednio do belki stropowej, zarówno ze względu na akustykę, jak i ochronę przeciwpoŝarową. W przestrzeni nad sufitem - dla poprawy dźwiękochłonności wzdłuŝnej - naleŝy w kaŝdym wypadku zaprojektować warstwę wełny mineralnej grubości co najmniej 50 mm Połączenia ścian działowych z sufitami podwieszanymi Najkorzystniejsze ze względów akustycznych jest wykonanie ciągłej przepony w przestrzeni nad sufitem, na przykład doprowadzając ścianę działową do stropu konstrukcyjnego. Rozwiązanie to zapewnia takŝe pełną izolacyjność ogniową ściany. MontaŜ przepony ściany działowej jest wskazany takŝe wówczas, gdy ze względu na izolację cieplną i przeciwwilgociową niedopuszczalne jest ułoŝenie nakładki z wełny mineralnej na całej powierzchni sufitu. Przepona moŝe być wykonana tak jak ściana. MoŜna takŝe zamontować przeponę absorpcyjną. Wykonuje się ją, wypełniając wełną mineralną pustkę nad sufitem z wyjątkiem obszaru połączenia ze ścianą. Szerokość przepony absorpcyjnej dobiera się w zaleŝności od wymagań akustycznych dla ściany. JeŜeli przestrzeń nad sufitem podwieszanym ma być wykorzystana do przeprowadzenia instalacji, opłytowanie moŝe kończyć się około mm powyŝej sufitu. Konstrukcja nośna (profile) jest wtedy doprowadzona do stropu konstrukcyjnego. Izolacyjność akustyczna tego Połączenie ściany z konstrukcją nośną sufitu podwieszonego. Aby ograniczyć wzdłuŝne przenoszenie dźwięków, naleŝy wykonać szczelinę dylatacyjną w opłytowaniu sufitu. Połączenie ściany z konstrukcją nośną sufitu podwieszonego. Opłytowanie sufitu jest ciągłe. Takie rozwiązanie moŝna zastosować w pomieszczeniach o niskiej klasie wymagań akustycznych. rozwiązania obniŝa się. Dlatego sufit trzeba na całej powierzchni wyłoŝyć wełną mineralną (grubości odpowiedniej do wymagań), izolację naleŝy ułoŝyć nad opłytowaniem ściany działowej. 14

65 Ściany, a właściwie ich konstrukcja nośna, mogą być takŝe doprowadzane tylko do sufitu podwieszanego. Wtedy w zaleŝności od wymagań akustycznych, opłytowanie sufitu moŝe być ciągłe lub zdylatowane w celu przerwania wzdłuŝnego przewodzenia dźwięków. Dwuwarstwowe opłytowanie sufitu oraz pogrubienie nakładki z wełny mineralnej w kaŝdym wypadku poprawia izolacyjność akustyczną wzdłuŝną stropu podwieszanego. W zaleŝności od konstrukcji sufitu podwieszanego, w pobliŝu połączeń ścian mogą być konieczne dodatkowe wzmocnienia konstrukcyjne Połączenia między ścianami działowymi Połączenia pomiędzy ścianami działowymi a - za pomocą profili LW. Ma mniejszą sztywność na zginanie, ale lepszą izolacyjność akustyczną b - za pomocą profili CW. Ma większą sztywność na zginanie, ale pogarsza się izolacyjność akustyczna w porównaniu z rozwiązaniem, w którym zastosowano profile LW. Aby ograniczyć wzdłuŝne przewodzenie dźwięków, naleŝy wykonać szczelinę dylatacyjną w opłytowaniu ściany, do której dołącza się drugą przegrodę. c - z opłytowaniem ciągłym. Połączenie to moŝe być stosowane tylko przy niskich wymaganiach akustycznych Połączenia ze ścianami nieprzerwaną, pojedynczą okładziną mogą być wykonywane tylko wtedy, gdy nie jest wymagana wysoka izolacyjność akustyczna. Lepszy efekt uzyskuje się, gdy okładzina ściany, do której ma być przyłączona druga ściana działowa, zostanie przedzielona pionową szczeliną akustyczną. Szczelina ta powinna przebiegać poza osią ściany przyłączanej, aby moŝna było pewnie przymocować profil. Do pierwszej ściany wbudowuje się wtedy dodatkowy profil CW. Pojedynczy szkielet szczeliny dylatacyjnej w konstrukcji ściany działowej. Wykonane według tych schematów szczeliny nie pogarszają charakterystyki akustycznej i przeciwogniowej ścian działowych. 15

66 Podwójny szkielet szczeliny dylatacyjnej w konstrukcji ściany działowej. Wykonane według tych schematów szczeliny nie pogarszają charakterystyki akustycznej i przeciwogniowej ścian działowych. Materiały uŝyte do wykonania sufitów podwieszanych i ścian z płyt gipsowo-kartonowych muszą spełniać wymagania zawarte w PN-B-79405:1997, PN-B-79405:1997/Ap1:1999 i PN- B-79406: KONTROLA JAKOŚCI ROBÓT 6.1. Zasady ogólne Program Zapewnienia Jakości Zasady kontroli jakości robót Badania i pomiary Roboty uwaŝa się z wykonane prawidłowo jeśli zostały wykonane zgodnie warunkami podanymi w projekcie oraz z zaleceniami zawartymi w niniejszej SST w p Raporty z badań Badania prowadzone przez Inspektora nadzoru Certyfikaty i deklaracje Dokumenty budowy a) Dziennik budowy 16

67 b) Rejestr obmiarów c) Dzienniki laboratoryjne d) Pozostałe dokumenty e) Przechowywanie dokumentów budowy 6.2.Kontrola, pomiary i badania Badania przed przystąpieniem do robót Badanie gotowej okładziny polega na sprawdzeniu: - naleŝytego przylegania do podłoŝa lub podkładu, - zachowania dopuszczalnych odchyleń krawędzi od linii prostej. Odchylenie powierzchni okładziny z płyt gipsowo kartonowych od płaszczyzny i odchylenie krawędzi od linii prostej nie powinny być większe niŝ 1mm/m. Płyty gipsowo kartonowe i materiały pomocnicze powinny mieć zaświadczenia o jakości wystawione przez producenta. 7. OBMIAR ROBÓT 7.1. Ogólne zasady obmiaru robót 7.2. Zasady określania ilości robót i materiałów 7.3. Urządzenia i sprzęt pomiarowy 7.4. Czas przeprowadzania obmiaru 8. ODBIÓR ROBÓT 8.1. Rodzaje odbiorów robót Roboty podlegają następującym etapom odbioru robót: a) odbiór robót zanikających i ulegających zakryciu b) odbiór częściowy c) odbiór ostateczny d) odbiór pogwarancyjny 17

68 8.2. Odbiór robót zanikających lub ulegających zakryciu 8.3. Odbiór częściowy 8.4. Odbiór ostateczny robót a) Odbiór pomieszczeń przed montaŝem ścian działowych Zakres czynności kontrolnych powinien obejmować sprawdzenie wizualne powierzchni posadzki pod względem wyglądu zewnętrznego, zawilgocenia, ewentualnych ubytków i nierówności. Powierzchnia posadzki powinna być równa i pozioma lub o spadkach określonych w projekcie. Pomieszczenia naleŝy odizolować od zewnętrznych warunków klimatycznych, a warunki cieplno-wilgotnościowe wewnątrz pomieszczeń powinny być ustabilizowane. Klasa 1 4,0 2) b) Odbiór wykonania konstrukcji nośnej Zakres czynności kontrolnych powinien obejmować sprawdzenie wizualne poprawności montaŝu: kotew, łączników i akcesoriów. Odchyłki wymiarów konstrukcji nośnej ściany od projektowanych osi wymiarowych mierzone przyrządami optycznymi lub taśmami mierniczymi w odniesieniu do instrukcji montaŝu nie powinny być większe od podanych w tablicy nr 1. Tablica nr 1. Rodzaj posadzki Odchyłka [mm] Rozstaw konstrukcji nośnej (słupów) 5,0 mm Odchylenie profilu od pionu w płaszczyźnie ściany h/400 h wysokość ściany Odchylenie od osi Klasa 1 6,0 pionowej Klasa 2 4,0 Odchylenia od osi 6,0 3) poziomej 1) Klasa 2 3,0 2) 4,0 3) 1) odchyłka mierzona pomiędzy sąsiednimi przegrodami, 2) odchyłka dotyczy ścian o wysokości do 3,5 m, 3)odchyłka dotyczy ścian wyŝszych od 3,5 do 6,5 m c) Odbiór wykonania izolacji Izolacja z wełny mineralnej powinna być układana w sposób umoŝliwiający jej dokładne przyleganie do okładzin, słupków, profili obwodowych oraz poszczególnych warstw izolacji. Gęstość wełny powinna być dobrana tak, aby dolne warstwy izolacji nie ulegały osiadaniu pod obciąŝeniem górnych warstw. d) Odchylenia powierzchni od płaszczyzny oraz krawędzi płaszczyzn od linii prostej Zakres czynności kontrolnych obejmuje: - sprawdzenie przylegania łaty do powierzchni ściany, - sprawdzenie przylegania łaty do krawędzi ściany Sprawdzeniom podlegają wielkości i liczba prześwitów pomiędzy łatą kontrolną dł. 2 m a powierzchnią ściany wg klas i kryteriów zamieszczonych w tablicy nr 2. 18

69 Tablica nr 2. Dopuszczalne odchylenia powierzchni od płaszczyzny oraz krawędzi płaszczyzn od linii prostej Klasa Maksymalny prześwit [mm] Liczba prześwitów 1 3, ,0 3 e) Odchylenia powierzchni i krawędzi ściany od kierunku pionowego Zakres czynności kontrolnych obejmuje: - odchylenie krawędzi ściany od pionu, - odchylenie płaszczyzny ściany od pionu. Pomiary sprawdzające wykonuje się przy uŝyciu pionu murarskiego i taśmy mierniczej lub laserowych urządzeń pomiarowych. Odchylenia powierzchni i krawędzi ściany od pionu nie powinny być większe od wartości zestawionych w tablicy 3. Tablica 3. Dopuszczalne odchylenia powierzchni i krawędzi ściany od pionu Klasa Maksymalne odchylenie od pionu dla ścian do 3,5 m Maksymalne odchylenie od pionu dla ścian od 3,5 do 6,5 m 1 2,0 mm na 1 m nie więcej niŝ 6,0 mm i nie więcej niŝ 4,0 mm 2 1,5 mm na 1 m i nie więcej niŝ 3,0 mm nie więcej niŝ 4,0 mm f) Odchylenie przecinających się płaszczyzn od projektowanego kąta Zakres czynności kontrolnych obejmuje sprawdzenie: - odchylenie kąta poziomego, - odchylenie kąta pionowego. Pomiary sprawdzające wykonuje się przy uŝyciu odpowiednich optycznych urządzeń pomiarowych lub przymiarem milimetrowym. Pomierzone odchylenia nie powinny być większe od wartości zestawionych w tablicy 4. Tablica 4. Dopuszczalne odchylenia kątów Klasa Maksymalne odchylenie kątów 1 nie większe niŝ 2,0 mm na 1 m 2 nie większe niŝ 1,5 mm na 1 m Zasady odbioru ostatecznego robót Dokumenty odbioru ostatecznego 8.5. Odbiór pogwarancyjny 9. PODSTAWA PŁATNOŚCI 9.1. Ustalenia ogólne 19

70 10. PRZEPISY ZWIĄZANE 10.1 Polskie Normy PN-B-79405:1997 Płyty gipsowo kartonowe PN-B-79405:1997/Ap1: Płyty gipsowo kartonowe PN-B-79406:1997 Płyty warstwowe gipsowo kartonowe Pozostałe dokumenty Dz. U. nr 75/2002 -,,Warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie,,warunki techniczne wykonania i odbioru robót budowlano - montaŝowych Tom I,,Budownictwo ogólne. Poradnik majstra budowlanego Arkady, Warszawa

71 REMONT I PRZYSTOSOWANIE ISTNIEJĄCYCH POMIESZCZEŃ MAGAZYNOWYCH POD PŁYWALNIĄ W BUDYNKU GIMNAZJUM Nr 4 NA MAGAZYN MUZEALNY ZABYTKÓW ARCHEOLOGICZNYCH, STARGARD SZCZECIŃSKI OSIEDLE ZACHÓD B 15, Dz. Geod. Nr 14/8, 14/7 SPECYFIKACJA TECHNICZNA WYKONANIA I ODBIORU ROBÓT BUDOWLANYCH SST ROBOTY MALARSKIE INWESTOR: MUZEUM ARCHEOLOGICZNO-HISTORYCZNE STARGARD SZCZECIŃSKI ul. RYNEK STAROMIEJSKI 1-4 Opracował: Bronisław Wilczyński STARGARD SZCZECIŃSKI Sierpień 2014 r.

72 SZCZEGÓŁOWA SPECYFIKACJA TECHNICZNA SST ROBOTY MALARSKIE Spis treści 1. Wstęp 1.1. Przedmiot Szczegółowej Specyfikacji Technicznej (SST) 1.2. Zakres stosowania SST 1.3. Zakres robót objętych SST 1.4. Ogólne wymagania dotyczące robót 1.5. Wspólny Słownik Zamówień (CPV) nazwy i kody grup, klas i kategorii robót 1.6. Określenia podstawowe 2. Materiały 2.1. Transport i składowanie 3. Sprzęt 3.1. Ogólne wymagania dotyczące sprzętu 3.2. Sprzęt, który moŝe być uŝyty do wykonywania robót (podstawowy) 3.3. Pozostały sprzęt i sprzęt zamienny 4. Transport 4.1. Ogólne wymagania dotyczące transportu 5. Wykonanie robót 5.1. Ogólne wymagania dotyczące robót 5.2. Przygotowanie do malowania 5.3. Malowanie techniką emulsyjną 5.4. Malowanie techniką olejno - lakierniczą 5.5. Malowanie natryskowe 6. Kontrola jakości robót 6.1. Zasady ogólne 6.2. Kontrola, pomiary i badania 7. Obmiar robót 7.1. Ogólne zasady obmiaru robót 7.2. Zasady określania ilości robót i materiałów 7.3. Urządzenia i sprzęt pomiarowy 7.4. Czas przeprowadzania obmiaru 8. Odbiór robót 8.1. Rodzaje odbiorów robót 8.2. Odbiór robót zanikających lub ulegających zakryciu 8.3. Odbiór częściowy 8.4. Odbiór ostateczny robót 8.5. Odbiór pogwarancyjny 8.6. Warunki odbioru robót 9. Podstawa płatności 9.1. Ustalenia ogólne 10. Przepisy związane Polskie Normy Świadectwa, wytyczne i instrukcje, materiały pomocnicze 2

73 1. WSTĘP 1.1. Przedmiot Szczegółowej Specyfikacji Technicznej (SST) Przedmiotem Szczegółowej Specyfikacji Technicznej są wymagania dotyczące wykonania i odbioru robót, prowadzenia robót związanych z wykonaniem zadania inwestycyjnego pn. Remont i przystosowanie istniejących pomieszczeń magazynowych pod pływalnią w budynku Gimnazjum Nr 4 na magazyn muzealny zabytków archeologicznych, Stargard Szczeciński Osiedle Zachód B 15, Dz. Geod. Nr 14/8; 14/7 zgodnie z zakresem robót przedstawionym w Projekcie Budowlanym i przedmiarze robót. Podstawą opracowania niniejszej SST są Projekty Budowlane, przepisy obowiązującego prawa, normy i zasady sztuki budowlanej Zakres stosowania SST Niniejsza SST traktowana jest obok Projektu Budowlanego i przedmiaru robót jako pomocnicza dokumentacja przetargowa przy zlecaniu i realizacji robót Roboty malarskie - Remont i przystosowanie istniejących pomieszczeń magazynowych pod pływalnią w budynku Gimnazjum Nr 4 na magazyn muzealny zabytków archeologicznych, Stargard Szczeciński Osiedle Zachód B 15, Dz. Geod. Nr 14/8; 14/ Zakres robót objętych SST Ustalenia zawarte w niniejszej specyfikacji dotyczą prowadzenia robót po wykonaniu okładzin wykonanych na powierzchni podłoŝa (ścianach) i obejmują a) przygotowanie powierzchni do malowania, b) malowanie, c) mechaniczne wykonanie powłok malarskich; 1.4. Ogólne wymagania dotyczące Robót Przekazanie terenu Budowy Dokumentacja Projektowa do opracowania przez Wykonawcę Zgodność Robót z Dokumentacją Projektową i ST Zabezpieczenie terenu budowy Ochrona środowiska w czasie wykonywania robót 3

74 Ochrona przeciwpoŝarowa Ochrona własności publicznej i prywatnej Ograniczenie obciąŝeń osi pojazdów Bezpieczeństwo i higiena pracy Ochrona i utrzymanie robót Stosowanie się do prawa i innych przepisów 1.5. Wspólny Słownik Zamówień (CPV) nazwy i kody grup, klas i kategorii robót Dział Grupa Klasa Kategoria Nazwa Roboty budowlane Roboty wykończeniowe w zakresie obiektów budowlanych Roboty malarskie i szklarskie Nakładanie powierzchni kryjących Roboty malarskie Malowanie budynków Malowanie budowli i zakładanie okładzin ochronnych Malowanie budowli Powtórne malowanie 1.6. Określenia podstawowe Nakładanie powłok antykorozyjnych 2. MATERIAŁY Materiałami stosowanymi przy wykonaniu robót wg zasad niniejszej specyfikacji są farby i rozcieńczalniki, okładziny z płyt kamiennych, elementy okładzin metalowych, beton 4

75 architektoniczny, glazura. W robotach malarskich naleŝy stosować gotowe, produkowane fabrycznie materiały. Charakteryzują się one znacznie wyŝszą jakością w porównaniu do farb przygotowywanych na budowie. Asortyment produkowanych materiałów jest bardzo szeroki. Przykładowe wyroby emulsyjne Nazwa wyrobu Nazwa spoiwa Wydajność (m2/dm3) Farby emulsyjne nawierzchniowe ogniochronne Polcelochron Farby emulsyjne Polinit Szpachlówka emulsyjna ogólnego stosowania biała Farba emulsyjna: Winalit biała Farba emulsyjna akrylowa Akrylak Farba emulsyjna Maleiniak biała Wymagana liczba warstw Główne przeznaczenie wyrobu PVAC Na drewno i inne materiały palne wewnątrz i na zewnątrz pomieszczeń dla zabezpieczenia przed poŝarem PVAC Do wymalowań wewnętrznych i zewnętrznych PVAC Do wyrównania podłoŝa drewnianego, tynków itp. PVAC Do wymalowań wewnętrznych i zewnętrznych Dyspersja akrylowa Do wymalowań wewnętrznych nie naraŝonych na działanie gazów agresywnych Dyspersja Do wymalowań winylowomaleinowa wewnętrznych Przykładowe wyroby olejne i ftalowe (do wykonania lamperii na korytarzach) Nazwa wyrobu Farba olejna do gruntowania ogólnego stosowania Farby ftalowe nawierzchniowe ogólnego stosowania Ftalonal Emalie ftalowe ogólnego stosowania Emaftal Emalie ftalowe ogólnego stosowania - biała Wydajność [ m2/dm3] Wymagana liczba warstw Główne przeznaczenie wyrobu Do pierwszego malowania drewna, materiałów drewnopochodnych i tynków pod powłoki z emalii ftalowych Jako wierzchnia warstwa powłok wewnętrznych i zewnętrznych odpowiednio zagruntowanych Jako wierzchnia warstwa powłok wewnętrznych i zewnętrznych na podłoŝach pokrytych farbą nawierzchniową lub farbą do gruntowania albo farbą przeciwrdzewną Do malowania elementów metalowych moŝna stosować farbę chlorokauczukową i ognioochronną. Do rozcieńczania materiałów malarskich mają zastosowanie produkowane fabrycznie specjalne rozcieńczalniki, dostosowane do poszczególnych rodzajów wyrobów. Rozcieńczalnikiem do farb emulsyjnych jest woda. 5

76 Wszystkie materiały muszą mięć odpowiednie atesty i certyfikaty potwierdzające ich przydatność w budownictwie i spełniać wymagania określone w normach: - PN-69/B PN-69/B PN-C-81901: PN-C-81608: PN-C-81914: PN-C-81911: PN-C-81932: PN-EN-ISO 2409: Transport i składowanie Większość materiałów malarskich jest łatwopalna. Magazyn materiałów malarskich powinien znajdować się w osobno stojącym ognioodpornym budynku, ew. w części budynku oddzielonej ścianami ogniotrwałymi. Drzwi magazynu powinny wychodzić bezpośrednio na zewnątrz budynku. Pomieszczenia magazynu powinny mieć naleŝytą wentylację, a temperaturę powietrza w granicach + 5 do C. W magazynie powinny być zachowane wszystkie warunki przewidziane przy składowaniu materiałów łatwo palnych. Materiały malarskie powinny być przechowywane w szczelnych naczyniach (opakowaniach). Ze względu na stosunkowo krótki okres gwarancyjny (podawany jest na opakowaniach) nie powinny być one zbyt długo przechowywane. 3. SPRZĘT 3.1. Ogólne wymagania dotyczące sprzętu 3.2. Sprzęt, który moŝe być uŝyty do wykonywania robót (podstawowy) - środek transportowy Roboty moŝna wykonać przy uŝyciu pędzli lub aparatów natryskowych Pozostały sprzęt i sprzęt zamienny 4. TRANSPORT 4.1. Ogólne wymagania dotyczące transportu 5. WYKONANIE ROBÓT 5.1. Ogólne wymagania dotyczące robót Malowanie ścian i sufitów moŝna wykonywać po: - oczyszczeniu ze starej warstwy farby klejowej i olejnej na ścianach i stropach, - wykonaniu gładzi z gotowej zaprawy gipsowej, - wyschnięciu podłoŝa i miejsc reperowanych, - osadzeniu i dopasowaniu stolarki, 6

77 - ukończeniu robót instalacyjnych, sanitarnych i elektrycznych, - wykonaniu posadzek z tworzyw mineralnych (lastrykowych, terakotowych itp.) oraz posadzek z PCW i przybiciu listew przyściennych, - dokładnym sprzątnięciu pomieszczeń, - kolorystyka wymaga akceptacji Zamawiającego. Roboty malarskie powinny być wykonane przed: - wykonaniem posadzek z płyt mozaikowych oraz wszystkich rodzajów materiałów podłogowych z tworzyw sztucznych i wykładzin dywanowych, - osadzeniem zewnętrznego osprzętu elektrycznego. Ostatnie warstwy powłok lakierowych powinny być wykonane po ukończeniu robót klejowych lub emulsyjnych. Roboty malarskie wewnątrz pomieszczeń powinny być wykonane w temperaturze umiarkowanej. Zaleca się temperaturę: C - przy farbach wodorozcieńczalnych (wapiennych, klejowych, kazeinowych, emulsyjnych itp.), C - przy wyrobach lakierowych. W temperaturze poniŝej C nie naleŝy malować. Roboty malarskie zewnętrzne naleŝy wykonywa przy ustalonej suchej pogodzie. NaleŜy zwracać szczególną uwagę na stan suchości podłoŝa. PodłoŜa metalowe mogą być pokryte rosą w okresie pogody, w rannych godzinach. W tych przypadkach nakładanie powłok moŝe odbywać się dopiero po wyschnięciu rosy Przygotowanie do malowania Przed przystąpieniem do robót malarskich pomieszczenia powinny być sprzątnięte z resztek materiałów, sprzętu itp. Wykonane elementy, jak podłogi, balustrady, urządzenia wodociągowe itp., powinny być osłonięte przed zachlapaniem farbami. Powierzchnie nowych tynków naleŝy przetrzeć drewnianym klockiem w celu usunięcia grudek zaprawy, zachlapań i innych drobnych defektów. Po przetarciu naleŝy powierzchnię tynku odkurzyć, drobne uszkodzenia wypełnić najlepiej zaprawą tego samego rodzaju, co zaprawa uŝyta do wykonania tynku. Przy zastosowaniu emulsyjnej techniki malarskiej powierzchnia tynku powinna być zagruntowana rozrzedzoną farbą emulsyjną (z 5 10 % dodatkiem wody) lub roztworem spoiwa dyspersyjnego (np. 1 część dyspersji Winacet na 5 części wody) a w przypadku techniki olejnej gruntownikiem pokostowym (1 część pokostu na 1 część benzyny do lakierów). W przypadku tynków wykonanych z gotowych gipsowych mieszanek tynkarskich przy gruntowaniu podłoŝa naleŝy się zapoznać z zaleceniami producenta tych mieszanek dotyczącymi przygotowania powierzchni tynków pod powłoki malarskie. Tynki świeŝe wymagają przed malowaniem emulsyjnym lub olejowym zneutralizowania. Stosuje się w tym celu fluatowanie, tj. powlekanie powierzchni 10 % roztworem fluorokrzemianu magnezu, cynku lub innym podobnym preparatem. Jeśli wymagane jest gładkie podłoŝe pod malowanie emulsyjne, olejne lub pod powłokę lakierniczą naleŝy powierzchni tynku wyszpachlować jedno lub wielokrotnie. Przy kilkakrotnym szpachlowaniu kaŝda warstwa po wyschnięciu powinna być szlifowana. Po wykonaniu ostatniej warstwy, wyschnięciu jej i oszlifowaniu naleŝy wykonać ponowne gruntowanie. Powierzchnie stalowe naleŝy oczyścić do drugiego stopnia czystości przez piaskowanie. Następnie elementy stalowe ocynkować Malowanie techniką emulsyjną W technice emulsyjnej mają obecne zastosowanie farby przygotowane fabrycznie, których spoiwem są dyspersje tworzyw sztucznych oraz lateksy kauczukowe. Przed przystąpieniem 7

78 do malowania farby powinny być dokładnie wymieszane. Malowanie moŝe odbywać się pędzlami ławkowymi, wałkami lub pistoletem natryskowym. Farbami emulsyjnymi nie moŝna malować podłoŝy ze stali lub Ŝeliwa ze względu na to, Ŝe działają one korodująco na stal. Powłoki emulsyjne wykonane na elementach stalowych otrzymują brunatną barwę. Rdzawe plamy będą widoczne na powierzchni ściany pomalowanej farbą emulsyjną, jeŝeli uprzednio nie zostały zaizolowane (np. lakierem asfaltowym) wystające elementy zbrojenia. W okresie zimowym nie wolno dopuścić do zamarznięcia farby. ZuŜycie farby wg tabeli w punkcie 2. Prace muszą spełniać warunki określone w PN-69/B Roboty malarskie budowlane farbami wodnymi i wodorozcieńczalnymi farbami emulsyjnymi. Wymagania i badania techniczne przy odbiorze Malowanie techniką olejno - lakierniczą Technika ta posługuje się szerokim asortymentem gotowych, produkowanych fabrycznie materiałów powłokowych. Ze wzglądu na wielką róŝnorodność wyrobów i zróŝnicowane warunki ich stosowania konieczna jest dokładna znajomość materiałów, a takŝe ścisłe przestrzeganie zasad posługiwania się nimi podanymi przez producenta. Przed uŝyciem naleŝy sprawdzić, czy nie upłynął termin gwarancji danego wyrobu. Po otwarciu opakowania i ostroŝnym usunięciu ew. koŝucha materiał malarski powinien być dokładnie wymieszany. Mieszanie moŝe odbywać się ręcznie za pomocą drewnianej łopatki lub wolnoobrotowym mieszadłem (nie więcej niŝ 300 obr/min). W zaleŝności od metody wykonania powłoki powinna być odpowiednio dobrana konsystencja materiału przez odpowiedni dodatek rozcieńczalnika, właściwego dla danego rodzaju materiału malarskiego. Konsystencję materiałów malarsko - lakierniczych określa się przez pomiar lepkości metodą kubka Forda nr 4 w temperaturze 20 0 C. Lepkość ta powinna wynosić przy malowaniu: a) pędzlem: s, b) metodą natryskową: 25-35s. Jest ona szczegółowo podawana w przepisie stosowania danego materiału zamieszczonym na opakowaniu. Wszystkie materiały przeznaczone do wykonywania metodą natryskową lub przeznaczone do wykonywania wierzchniej powłoki powinny być przecedzone przez sito o gęstości oczek 900/1 m 2. Do wykonania powłok stosuje się narzędzia ręczne (pędzle, wałki malarskie itp.) oraz urządzenia zmechanizowane (do natrysku pneumatycznego, hydrodynamicznego, elektrostatycznego, do malowania metodą polewania). Prace muszą spełniać warunki określone w PN-69/B i PN-C-81901: Malowanie natryskowe Końcówka urządzenia rozpylającego bądź dysza pistoletu powinna być prowadzona w odpowiedniej, stale jednakowej odległości od malowanej powierzchni. Właściwą odległość naleŝy ustalić przed malowaniem na podstawie próby. Zasadą prowadzenia urządzenia natryskowego jest, aby pasma natryskiwanej farby krzyŝowały się w obu warstwach powłoki (jeŝeli 1 warstwa kładziona jest pasami pionowymi, to 2 warstwa musi być nakładana pasami poziomymi). 6. KONTROLA JAKOŚCI ROBÓT 6.1. Zasady ogólne 8

79 Program Zapewnienia Jakości Zasady kontroli jakości robót Badania i pomiary Raporty z badań Badania prowadzone przez Inspektora nadzoru Certyfikaty i deklaracje Dokumenty budowy a) Dziennik budowy b) Rejestr obmiarów c) Dzienniki laboratoryjne d) Pozostałe dokumenty e) Przechowywanie dokumentów budowy 6.2.Kontrola, pomiary i badania Badania przed przystąpieniem do robót Kontrola jakości a) Powierzchnia do malowania Kontrola stanu technicznego powierzchni przygotowanej do malowania powinna obejmować: - sprawdzenie wyglądu powierzchni, - sprawdzenie wsiąkliwości, - sprawdzenie wyschnięcia podłoŝa, - sprawdzenie czystości. Sprawdzenie wyglądu powierzchni pod malowanie naleŝy wykonać przez oględziny zewnętrzne. Sprawdzenie wsiąkliwości naleŝy wykonać przez spryskiwanie powierzchni 9

80 przewidzianej pod malowanie kilku kroplami wody. Ciemniejsza plama zwilŝonej powierzchni powinna nastąpić nie wcześniej niŝ po 3 s. b) Roboty malarskie Badania powłok przy ich odbiorach naleŝy przeprowadzić po zakończeniu ich wykonania: - dla farb emulsyjnych nie wcześniej niŝ po 7 dniach, - dla pozostałych nie wcześniej niŝ po 14 dniach. Badania przeprowadza się przy temperaturze powietrza nie niŝszej niŝ +5 0 C przy wilgotności powietrza mniejszej niŝ 65%. Badania powinny obejmować: - sprawdzenie wyglądu zewnętrznego wizualnie, okiem nieuzbrojonym w świetle rozproszonym z odległości ok. 0,5 m, - sprawdzenie zgodności barwy i połysku ze wzorcem przez porównanie z świetle rozproszonym barwy i połysku wyschniętej powłoki z wzorcem producenta, - sprawdzenie odporności powłoki na wcieranie przez lekkie, kilkukrotne pocieranie jej powłoki wełnianą lub bawełnianą szmatką w kolorze kontrastowym do powłoki. Powłokę naleŝy uznać za odporną na wycieranie, jeŝeli na szmatce nie wystąpiły ślady farby, - sprawdzenie przyczepności powłoki: a) na podłoŝach mineralnych i mineralno-włóknistych przez wykonanie skalpelem nacięć prostopadłych o boku oczka 5 mm, po 10 oczek w kaŝdą stronę a następnie przetarciu pędzlem naciętej powłoki; przyczepność powłoki naleŝy uznać za dobrą, jeŝeli Ŝaden z kwadracików nie wypadnie; b) na podłoŝach drewnianych i metalowych metoda opisaną w normie PN-EN-ISO 2409: Sprawdzenie odporności na zmywanie przez pięciokrotne silne potarcie powłoki mokrą namydloną szczotką z twardej szczeciny, a następnie dokładne spłukanie jej wodą za pomocą lekkiego pędzla; powłokę naleŝy uznać za odporną na zmywanie, jeŝeli piana mydlana na szczotce nie ulegnie zabarwieniu oraz jeŝeli po wyschnięciu cała badana powłoka będzie miała jednakowa barwę i nie powstaną prześwity podłoŝa. - dla farb olejnych i syntetycznych: sprawdzenie powłoki na zarysowanie i uderzenia, sprawdzenie elastyczności i twardości oraz przyczepności zgodnie z obowiązującymi normami państwowymi - PN-C-81901:2002, Wyniki kontroli i badań powłok powinny być odnotowane w formie protokołu kontroli i badań. Jeśli badania dadzą wynik pozytywny, to roboty malarskie naleŝy uznać za wykonane prawidłowo. Gdy którekolwiek z badań dało wynik ujemny, naleŝy usunąć wykonane powłoki częściowo lub całkowicie i wykonać powtórnie. 7. OBMIAR ROBÓT 7.1. Ogólne zasady obmiaru robót 7.2. Zasady określania ilości robót i materiałów 10

81 7.3. Urządzenia i sprzęt pomiarowy 7.4. Czas przeprowadzania obmiaru 7.5. Jednostka obmiaru robót Jednostką obmiaru robót jest m 2 powierzchni zamalowanej wraz z przygotowaniem do malowania podłoŝa, przygotowaniem farb, ustawieniem i rozebraniem rusztowań lub drabin malarskich oraz uporządkowaniem stanowiska pracy. Ilość robót określa się na podstawie projektu z uwzględnieniem zmian zaaprobowanych przez InŜyniera i sprawdzonych w naturze. 8. ODBIÓR ROBÓT 8.1. Rodzaje odbiorów robót Roboty podlegają następującym etapom odbioru robót: a) odbiór robót zanikających i ulegających zakryciu b) odbiór częściowy c) odbiór ostateczny d) odbiór pogwarancyjny 8.2. Odbiór robót zanikających lub ulegających zakryciu 8.3. Odbiór częściowy 8.4. Odbiór ostateczny robót Zasady odbioru ostatecznego robót Dokumenty odbioru ostatecznego 8.5. Odbiór pogwarancyjny 8.6. Warunki odbioru robót Odbioru robót naleŝy dokonać zgodnie z Warunkami Technicznymi Wykonania i Odbioru Robót Budowlanych część B: Roboty wykończeniowe. Zeszyt 4: Powłoki malarskie zewnętrzne i wewnętrzne. Instrukcja ITB na387/2003. a) Odbiór podłoŝa Zastosowane do przygotowania podłoŝa materiały powinny odpowiadać wymaganiom zawartym w normach państwowych lub świadectwach dopuszczenia do stosowania w budownictwie. PodłoŜe, posiadające drobne uszkodzenia powinno być naprawione prze 11

82 wypełnienie ubytków zaprawą cementowo-wapienną do robót tynkowych lub szpachlówką. JeŜeli odbiór podłoŝa odbywa się po dłuŝszym czasie od jego wykonania, naleŝy podłoŝe przed gruntowaniem oczyścić. b) Odbiór robót malarskich Sprawdzenie wyglądu zewnętrznego powłok malarskich polegające na stwierdzeniu równomiernego rozłoŝenia farby, jednolitego natęŝenia barwy i zgodności ze wzorem producenta, braku prześwitu i dostrzegalnych skupisk lub grudek nieroztartego pigmentu lub wypełniaczy, braku plam, smug, zacieków, pęcherzy odstających płatów powłoki, widocznych okiem śladów pędzla itp., w stopniu kwalifikującym powierzchnię malowaną do powłok o dobrej jakości wykonania. Sprawdzenie odporności powłoki na wycieranie polegające na lekkim, kilkakrotnym potarciu jej powierzchni miękką, wełnianą lub bawełnianą szmatką kontrastowego koloru. Sprawdzenie przyczepności powłoki do podłoŝa polegające na próbie poderwania ostrym narzędziem powłoki do podłoŝa. Sprawdzenie odporności powłoki na zmywanie wodą polegające na zwilŝeniu badanej powierzchni powłoki przez kilkakrotne potarcie mokrą miękką szczotką lub szmatką. Wyniki odbiorów materiałów i robót powinny być kaŝdorazowo wpisywane do dziennika budowy. 9. PODSTAWA PŁATNOŚCI 9.1. Ustalenia ogólne Podstawą płatności jest ustalona ilość m 2 powierzchni zamalowanej wg ceny jednostkowej wraz z przygotowaniem do malowania podłoŝa, przygotowaniem farb, ustawieniem i rozebraniem rusztowań lub drabin malarskich oraz uporządkowaniem stanowiska pracy. Ilość robót określa się na podstawie projektu z uwzględnieniem zmian zaaprobowanych przez InŜyniera i sprawdzonych w naturze. 10. PRZEPISY ZWIĄZANE Polskie Normy PN-69/B Roboty malarskie budowlane farbami wodnymi i wodorozcieńczalnymi farbami emulsyjnymi. Wymagania i badania techniczne przy odbiorze PN-69/B Roboty malarskie budowlane wyrobami lakierowymi. Wymagania i badania techniczne przy odbiorze PN-C-81901:2002 Farby olejne i alkidowe PN-C-81608:1998 Emalie chlorokauczukowe PN-C-81914:2002 Farby dyspersyjne stosowane wewnątrz PN-C-81911:1997 Farby epoksydowe do gruntowania odporne na czynniki chemiczne PN-C-81932:1997 Emalie epoksydowe chemoodporne PN-EN-ISO 2409:1999 Wyroby lakierowe. Określenie przyczepności powłok do podłoŝa oraz przyczepności międzywarstwowej. 12

83 10.2. Świadectwa, wytyczne i instrukcje, materiały pomocnicze Dz. U. nr 75/2002,,Warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie Warunki Techniczne Wykonania i Odbioru Robót Budowlanych część B: Roboty wykończeniowe. Zeszyt 4: Powłoki malarskie zewnętrzne i wewnętrzne. Instrukcja ITB na387/2003. Poradnik majstra budowlanego Arkady, Warszawa

84 REMONT I PRZYSTOSOWANIE ISTNIEJĄCYCH POMIESZCZEŃ MAGAZYNOWYCH POD PŁYWALNIĄ W BUDYNKU GIMNAZJUM Nr 4 NA MAGAZYN MUZEALNY ZABYTKÓW ARCHEOLOGICZNYCH, STARGARD SZCZECIŃSKI OSIEDLE ZACHÓD B 15, Dz. Geod. Nr 14/8, 14/7 SPECYFIKACJA TECHNICZNA WYKONANIA I ODBIORU ROBÓT BUDOWLANYCH ST INNE ROBOTY WYKOŃCZENIOWE INWESTOR: MUZEUM ARCHEOLOGICZNO-HISTORYCZNE STARGARD SZCZECIŃSKI ul. RYNEK STAROMIEJSKI 1-4 Opracował: Bronisław Wilczyński STARGARD SZCZECIŃSKI Sierpień 2014 r.

85 SZCZEGÓŁOWA SPECYFIKACJA TECHNICZNA SST INNE ROBOTY WYKOŃCZENIOWE Spis treści 1. Wstęp 1.1. Przedmiot Specyfikacji Technicznej (SST) 1.2. Zakres stosowania SST 1.3. Zakres robót objętych SST 1.4. Ogólne wymagania dotyczące robót 1.5. Wspólny Słownik Zamówień (CPV) - nazwy i kody grup, klas i kategorii robót 1.6. Określenia podstawowe 2. Materiały 2.1. Materiały niezbędne do prowadzenia prac budowlanych 3. Sprzęt 3.1. Ogólne wymagania dotyczące sprzętu 3.2. Sprzęt, który może być użyty do wykonywania robót (podstawowy) 3.3. Pozostały sprzęt i sprzęt zamienny 4. Transport 4.1. Ogólne wymagania dotyczące transportu 4.2. Transport materiałów 5. Wykonanie robót 5.1. Ogólne zasady wykonywania robót 5.2. Montaż konstrukcji 5.3 Instalacje 6. Kontrola jakości robót 6.1. Zasady ogólne 6.2. Kontrola, pomiary i badania 7. Obmiar robót 7.1. Ogólne zasady obmiaru robót 7.2. Zasady określania ilości robót i materiałów 7.3. Urządzenia i sprzęt pomiarowy 7.4. Czas przeprowadzania obmiaru 8. Odbiór robót 8.1. Rodzaje odbiorów robót 8.2. Odbiór robót zanikających lub ulegających zakryciu 8.3. Odbiór częściowy 8.4. Odbiór ostateczny robót 8.5. Odbiór pogwarancyjny 9. Podstawa płatności 9.1. Ustalenia ogólne 10. Przepisy związane 2

86 1. WSTĘP 1.1. Przedmiot Szczegółowej Specyfikacji Technicznej (SST) Przedmiotem Specyfikacji Technicznej są wymagania dotyczące wykonania i odbioru robót, prowadzenia robót związanych z wykonaniem zadania inwestycyjnego pn. Remont i przystosowanie istniejących pomieszczeń magazynowych pod pływalnią w budynku Gimnazjum Nr 4 na magazyn muzealny zabytków archeologicznych, Stargard Szczeciński Osiedle Zachód B 15, Dz. Geod. Nr 14/8; 14/7 zgodnie z zakresem robót przedstawionym w Projekcie Budowlanym i przedmiarze robót. Podstawą opracowania niniejszej SST są Projekty Budowlane, przepisy obowiązującego prawa, normy i zasady sztuki budowlanej Zakres stosowania SST Niniejsza SST traktowana jest obok Projektu Budowlanego i przedmiaru robót jako pomocnicza dokumentacja przetargowa przy zlecaniu i realizacji robót - Inne roboty wykończeniowe - Remont i przystosowanie istniejących pomieszczeń magazynowych pod pływalnią w budynku Gimnazjum Nr 4 na magazyn muzealny zabytków archeologicznych, Stargard Szczeciński Osiedle Zachód B 15, Dz. Geod. Nr 14/8; 14/ Zakres robót objętych SST Dane zawarte w niniejszej specyfikacji dotyczą prowadzenia robót przy montażu elementów wykończeniowych i wyposażeniowych 1.4. Ogólne wymagania dotyczące Robót Zgodnie ze specyfikacją Techniczną nr Wymagania ogólne Przekazanie terenu Budowy Dokumentacja Projektowa do opracowania przez Wykonawcę Zgodność Robót z Dokumentacją Projektową i ST Zabezpieczenie terenu budowy Ochrona środowiska w czasie wykonywania robót Ochrona przeciwpożarowa Materiały szkodliwe dla otoczenia Ochrona własności publicznej i prywatnej 3

87 Ograniczenie obciążeń osi pojazdów Bezpieczeństwo i higiena pracy Ochrona i utrzymanie robót Stosowanie się do prawa i innych przepisów 1.5. Wspólny Słownik Zamówień (CPV) - nazwy i kody grup, klas i kategorii robót Dział Grupa Klasa Kategoria Nazwa Roboty budowlane Roboty budowlane w zakresie wznoszenia kompletnych obiektów budowlanych lub ich części oraz roboty w zakresie inżynierii lądowej i wodnej Roboty w zakresie wykonywania pokryć i konstrukcji dachowych i inne podobne roboty specjalistyczne Wnoszenie konstrukcji ze stali konstrukcyjnej 1.6. Określenia podstawowe 2. MATERIAŁY 2.1. Materiały podstawowe > Elementy wykończeniowe i wyposażeniowe zgodne z dokumentacją projektową > Materiały łączące : śruby, nity, elektrody zgodne z dokumentacją projektową 2.2. Pozostałe Materiały Zgodnie z Dokumentacją techniczną, zestawieniem materiałów zawartym w Przedmiarze Robót 3.SPRZĘT 3.1. Ogólne wymagania dotyczące sprzętu 3.2. Sprzęt, który może być użyty do wykonywania robót (podstawowy) Wykonawca przystępujący do prac powinien posiadać następujący sprzęt i narzędzia: > Środek transportowy > Spawarka elektryczna > Samochód samowyładowczy 5 t > Żuraw samochodowy 4

88 3.3. Pozostały sprzęt i sprzęt zamienny 4. TRANSPORT 4.1. Stal, elementy stalowe, inne elementy Elementy stalowe należy przewozić środkami transportu przystosowanymi do przewozu tego rodzaju materiałów. Przewożone elementy stalowe należy zabezpieczyć przed spadaniem ze środka transportu oraz przed przesuwaniem i ewentualnym spowodowaniem szkód u osób trzecich. 5. WYKONANIE ROBÓT 5.1. Ogólne zasady wykonywania robót Wykonawca jest odpowiedzialny za prowadzenie robót zgodnie z umową oraz za jakość zastosowanych materiałów i wykonywanych robót, za ich zgodność z dokumentacją projektową, przedmiarem robót, wymaganiami ST i SST, PZJ, projektu organizacji robót oraz poleceniami Inspektora nadzoru. Wykonawca ponosi odpowiedzialność za dokładne wytyczenie w planie i wyznaczenie wysokości wszystkich elementów robót zgodnie z wymiarami i rzędnymi określonymi w dokumentacji projektowej lub wskazaniami na piśmie przez Inspektora nadzoru. Następstwa jakiegokolwiek błędu spowodowanego przez wykonawcę w wytyczeniu i wyznaczeniu robót zostaną, jeżeli wymagać będzie tego Inspektor nadzoru, poprawione przez Wykonawcę Na własny koszt. Sprawdzenie wytyczenia robót lub wyznaczenia wysokości przez Inspektora nadzoru nie zwalniają Wykonawcy od odpowiedzialności za ich dokładność. Decyzje Inspektora nadzoru dotyczące akceptacji lub odrzucenia materiałów i elementów robót będą oparte na wymaganiach sformułowanych w dokumentach umowy, dokumentacji projektowej i w ST, a także w normach i wytycznych. Przy podejmowaniu decyzji Inspektor nadzoru uwzględni wyniki badań materiałów, doświadczenia z przeszłości, wyniki badań naukowych oraz inne czynniki wpływaj ące na rozważaną kwestię. Polecenia Inspektora nadzoru będą wykonywane nie później niż w czasie przez niego wyznaczonym, po ich otrzymaniu przez wykonawcę, pod groźbą zatrzymania robót. Skutki finansowe z tego tytułu ponosi Wykonawca Montaż elementów wykończeniowych i wyposażeniowych Wymagania ogólne Montaż powinien być wykonany zgodnie z projektem konstrukcji z zastosowaniem środków zapewniaj ących stateczność w każdej fazie montażu oraz osiągnięcie projektowanej nośności i sztywności po ukończeniu robót Prace montażowe Elementy konstrukcji powinny być trwale i widocznie oznakowane zgodnie z oznaczeniami przyjętymi na rysunkach montażowych. Łączniki i elementy złączne powinny być odpowiednio opakowane i oznakowane. Jeżeli uszkodzone elementy są naprawiane przed montażem, sposób naprawy powinien być uzgodniony z Inspektorem Nadzoru W każdym stadium montażu konstrukcja powinna mieć zdolność przenoszenia sił wywołanych wpływami atmosferycznymi oraz obciążeniami montażowymi, sprzętem i materiałami. Wytyczne montażu : > Przed rozpoczęciem montażu sprawdzić konstrukcję pod względem dokładności wykonania i zgodności z projektem 5

89 > Montaż konstrukcji wykonać zgodnie z wytycznymi projektowymi ( rozmieszczenie w poziomie i pionie ) Montaż gotowych elementów dostarczanych na budowę Montaż elementów gotowych dostarczanych na budowę wykonać zgodnie z zaleceniami producenta wyrobu oraz Inspektora Nadzoru 5.4. Instalacje Montaż instalacji związanych z konstrukcjami ( rurarz, podejścia, rozprowadzenia, pozostała armatura ) wykonać zgodnie z projektem budowlanym branżowym, zaleceniami Zamawiającego, producentów wyrobów oraz Inspektora Nadzoru 5.6. Zalecenia projektowe System regałów ruchomych lub o równoważnych parametrach Zwiększają pojemność magazynu lub archiwum jednocześnie oszczędzając miejsce. Idealne do archiwizacji książek i dokumentów. Zapewniają całkowite bezpieczeństwo składowanych materiałów. System składowania i archiwizacji zaprojektowany tak, aby umożliwić optymalne rozmieszczenie i idealny porządek. Kompaktowy system archiwizacji składa się z zestawu regałów zamontowanych na ruchomych podstawach przesuwających się po szynach. Kompaktowy system archiwizacji składa się z zestawu regałów zamontowanych na ruchomych podstawach przesuwających się po szynach. Szyny umożliwiają lepsze wykorzystanie powierzchni magazynowej oraz zapewniają uporządkowane i bezpieczne składowanie archiwizowanych materiałów. Estetyczne wykończenie sprawia, iż system ten harmonizuje z każdym otoczeniem. Przemieszczanie się szaf odbywa się za pomocą trzech rodzajów mechanizmów napędowych: ręcznego, ręczno-mechanicznego i automatycznego. Zalety Optymalne wykorzystanie powierzchni składowania, Możliwość dostosowania do każdego rodzaju dostępnej powierzchni, 6

90 Bezpieczeństwo składowanych materiałów, Idealny system składowania wszelkiego typu dokumentów. UWAGA : Wysokość regałów ustalić po wykonaniu wszelkich robót instalacyjnych, dotyczy to przede wszystkim wysokości pod obudowanymi przewodami ciepłowniczymi i wentylacyjnymi. Perforowana roleta stalowa FC 76 lub o równoważnych parametrach FC 76 to dekoracyjna, rolowana krata antywłamaniowa, z galwanizowanej blachy stalowej, która spełnia wysokie wymogi bezpieczeństwa. Doskonale nadaje się do sklepów, restauracji i lokali użyteczności publicznej. Konstrukcja chroni przed włamaniem, ale nie ogranicza widoczności, gdyż jest wytworzona z perforowanych lameli ze stali ocynkowanej. Perforacja ma wymiar jedynie 3 mm, co chroni przed wrzucaniem przedmiotów przez kratę. Model jest w standardzie galwanizowany, ale może także być pomalowany proszkowo na większość kolorów. 7