OFIAROWANIE. Godzina święta Luty Modlitwa Śpiew: W Ŝłobie leŝy lub inny śpiew.

Transkrypt

1 Godzina święta Luty 2012 Modlitwa Śpiew: W Ŝłobie leŝy lub inny śpiew. OFIAROWANIE P: Przychodzimy do Ciebie, dobry Jezu, w kolejny pierwszy czwartek miesiąca. Przypada on w dniu, w którym Kościół świętuje Twoje ofiarowanie w świątyni. PrzeŜywając to święto wchodzimy w misterium ofiary. Prawo Starego Przymierza wymagało, aby kaŝdy pierworodny syn był poświęcony Panu, dlatego Maryja, Twoja Matka i św. Józef, przynoszą Cię do świątyni. Starzec Symeon, prowadzony przez Ducha Świętego, bierze Cię w swoje ręce i wypowiada słowa mówiące o Tobie oraz o Maryi, Twojej Matce. Rozpoczynając nasze czuwanie w tej Godzinie świętej pragniemy jeszcze raz wsłuchać się w te słowa. L1: Z Ewangelii św. Łukasza (2, 28-35): Gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, (Symeon) wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela. A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu. P: Symeon przeŝywał radość z tego powodu, Ŝe jego oczy ujrzały zbawienie, które Ojciec niebieski przygotował dla swego ludu. Zbawieniem byłeś Ty sam, o Jezu. Zbawieniem było dzieło, które rozpocząłeś swoim przyjściem na świat. Nie wszyscy tę prawdę odkryli. Nie wszyscy rozpoznali w Tobie Zbawiciela. Byłeś bowiem podobny do innych ludzi. Jedynie dzięki szczególnemu światłu Ducha Świętego Symeon nie miał wątpliwości, Ŝe Ty jesteś Zbawicielem. Sam oddał Ci cześć i wypowiedział proroctwo. Zapowiadał, Ŝe ludzie będą Ci się sprzeciwiać. Po wielu latach okazało się, jak wielki to był sprzeciw. Zostałeś odrzucony i skazany na śmierć. W Ogrójcu wchodzisz w tę godzinę krzyŝa. Chcemy być przy Tobie wraz z Twoją Matką, Maryją, której duszę przenika miecz boleści. Rozpoczynając modlitewne czuwanie prosimy Cię w cichej modlitwie o łaskę owocnego przeŝywania tej świętej godziny. Chwila modlitwy w ciszy. P: Módlmy się takŝe wspólnie o dar, który został ofiarowany Symeonowi, o łaskę rozpoznania w Jezusie Zbawiciela. Prośmy o ten dar odmawiając dziesiątek róŝańca. RozwaŜmy tajemnicę ofiarowania Pana Jezusa w świątyni. Dziesiątek róŝańca. Śpiew: Ach ubogi Ŝłobie lub inny śpiew. Część I Kontemplacja tajemnicy Jezusa P: Ojciec Święty błogosławiony Jan Paweł II często wyjaśniał wydarzenia, jakie dokonały się w jerozolimskiej świątyni, gdy Maryja i Józef przynieśli Dziecię Jezus. Wsłuchajmy się w słowa PapieŜa. Po kaŝdej wypowiedzi pozostaniemy w chwili ciszy, na osobistej medytacji tego misterium. L2: Z audiencji generalnej ( ): W epizodzie ofiarowania Jezusa w świątyni następuje waŝna interwencja Ducha Świętego. Maryja i Józef udali się do świątyni, aby

2 «przedstawić» (por. Łk 2,22), to znaczy ofiarować Jezusa zgodnie z Prawem MojŜeszowym, które przewidywało wykup pierworodnych i oczyszczenie matki. PrzeŜywali bardzo głęboko sens tego obrzędu, będącego wyrazem szczerej ofiary, i wtedy właśnie oświeciły ich słowa Symeona, wypowiedziane pod szczególnym natchnieniem Ducha. L1: Z audiencji generalnej ( ): Duch sprawia, Ŝe Symeon wypowiada proroctwo bolesne: Jezus będzie «znakiem, któremu sprzeciwiać się będą», a «miecz przeniknie duszę» Maryi (Łk 2,34.35). Tymi słowami Duch Święty przygotowuje Maryję do czekającej Ją trudnej próby, a obrzędowi ofiarowania dziecka nadaje wartość ofiary złoŝonej z miłości. Biorąc swego Syna z ramion Symeona, Maryja zrozumiała, Ŝe bierze Go, by Go złoŝyć w ofierze. Macierzyństwo złączyło Ją z losem Jezusa i wszelki sprzeciw wobec Niego przeŝywała w swym sercu. L2: Z audiencji generalnej ( ): Symeon jednoczy cierpienie Chrystusa z wizją duszy Maryi przeszytej mieczem, łącząc Matkę z bolesnym przeznaczeniem Syna. W ten sposób świątobliwy starzec, ukazując wzrastającą wrogość, z którą spotka się Mesjasz, podkreśla jej reperkusje w Sercu Matki. To matczyne cierpienie sięgnie szczytu podczas męki, kiedy zjednoczy się Ona z Synem w odkupieńczej ofierze. Maryja i Józef okazują wielkie zdumienie, kiedy Symeon ogłasza Jezusa jako «światło na oświecenie pogan i chwałę [ ] Izraela» (Łk 2,32). Natomiast wobec proroctwa o mieczu, który przeszyje Jej duszę, Maryja nie wypowiada się. Wraz z Józefem przyjmuje w milczeniu te tajemnicze słowa zapowiadające bardzo bolesne doświadczenie, które nadają bardziej autentyczny sens ofiarowaniu Jezusa w świątyni. Istotnie, wedle zamiaru BoŜego złoŝona wówczas w ofierze «para synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego» (por. Łk 2,24) stanowiły preludium do ofiary Jezusa «cichego i pokornego sercem» (por. Mt 11,29); w Nim miało się dokonać prawdziwe «ofiarowanie» (por. Łk 2,22), w którym Matka miała być złączona z Synem w dziele odkupienia. P: śycie Jezusa jest ściśle związane z tajemnicą ofiary. Najpierw został On przyniesiony do świątyni przez Maryję i św. Józefa. Dziś przeŝywamy to wydarzenie jako święto ofiarowania Jezusa w świątyni. Świątynia to miejsce przeznaczone na składanie ofiary. Składano w niej ofiary kadzielne i pokarmowe, a przede wszystkim ofiary całopalne, w czasie których zwierzęta zabijano, a ich mięso zwierząt spalano w ogniu. Teraz w tym miejscu ofiary pojawia się Jezus, który przyszedł, aby uświęcić ludzkie ofiary i siebie samego złoŝyć w doskonałej ofierze. Jest przyniesiony przez Rodziców w czterdziestym dniu po narodzeniu. Potem będzie rozwaŝał tajemnicę ofiary czytając teksty biblijne, obserwując codzienne Ŝycie ludzi i poznając coraz lepiej BoŜy plan zbawienia. W czasie publicznej działalności będzie o tej ofierze mówił apostołom i innym ludziom. Kiedy nadejdzie godzina oddania siebie do końca, przeŝyje wewnętrzną walkę. Widząc ogrom cierpienia, które go czeka, staje wobec pokusy wyboru innej drogi. W Ogrójcu wypowiada słowa: Ojcze, zabierz ode mnie ten kielich, jednak nie moja, ale Twoja wola niech się stanie (Łk 22,42). Dziś, w tej godzinie czuwania, wpatrujemy się ze szczególną uwagą w dwa wydarzenia. W pierwszym Jezus jest przyniesiony do świątyni przez Rodziców. W drugim sam wydaje się w ręce ludzi, którzy Go ukrzyŝują. Pozostańmy w dłuŝszej chwili ciszy rozwaŝając jedną i drugą tajemnicę. DłuŜsza chwila ciszy. AKTY UWIELBIENIA 2

3 P: Uwielbiajmy Jezusa, Syna BoŜego, który dla naszego zbawienia stał się człowiekiem. Uwielbiajmy Jego Miłość, która nie cofnęła się nawet przed oddaniem Ŝycia w całopalnej ofierze. Po kaŝdym wezwaniu moŝna śpiewać aklamację: Chwalę Ciebie, Panie lub Będę śpiewał Tobie, mocy moja lub inny śpiew. L1: Bądź uwielbiony, nasz Panie i Zbawicielu, w tajemnicy Twego ofiarowania w świątyni. Uwielbiamy Ciebie, który od początku swego ziemskiego Ŝycia wchodzisz w tajemnicę ofiary. L2: Bądź uwielbiony, nasz Panie i Zbawicielu, w miłości Twej Najświętszej Matki, która uwaŝnie wsłuchiwała się we wszystko, co o Tobie mówiono i pozostała Ci wierna aŝ do końca, takŝe w godzinie krzyŝa. L1: Bądź uwielbiony, nasz Panie i Zbawicielu, w miłości św. Józefa, którego wybrałeś na swego przybranego ojca. On równieŝ uczestniczy w świątyni w obrzędzie ofiarowania Ciebie Ojcu. Jego Ŝycie takŝe było całkowitym oddaniem się Tobie. L2: Bądź uwielbiony, nasz Panie i Zbawicielu, w postawie starca Symeona i prorokini Anny. W ich Ŝyciu dałeś nam wzór posłuszeństwa Duchowi Świętemu, radości wiary i pełnego zaufania Ojcu niebieskiemu. L1: Bądź uwielbiony, nasz Panie i Zbawicielu, w tajemnicy twojej modlitwy w Ogrójcu. Uwielbiamy Twoją miłość wobec nas i Twoje posłuszeństwo Ojcu aŝ do końca. L2: Bądź uwielbiony, nasz Panie i Zbawicielu, w Twojej śmierci na krzyŝu i Twoim zmartwychwstaniu, przez które dokonałeś zbawienia świata. P: Miłosierny Jezu, wsłuchujemy się w słowa Symeona wyznającego, Ŝe jego oczy ujrzały zbawienie, które przygotował Ojciec niebieski. Pragniemy z wiarą powtarzać te słowa, przeniknięci duchem uwielbienia, gdyŝ takŝe nasze oczy ujrzały zbawienie. Widząc Ciebie, widzimy nasze zbawienie i otwieramy nasze serca na jego przyjęcie. Tobie chwała i cześć, i uwielbienie, który Ŝyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen. Śpiew: Gdy się Chrystus rodzi lub inny śpiew. Część II Kontemplacja tajemnicy naszego Ŝycia P: Wielka i niezgłębiona jest tajemnica ofiary Jezusa Chrystusa, Syna BoŜego, w której uczestniczyła Maryja i Święci. Poprzez modlitwę i rozwaŝanie staraliśmy się ją lepiej zrozumieć i poznać. W drugiej części naszego czuwania patrzymy na nasze Ŝycie, w którym takŝe istnieje ofiara. Pomyślmy o niej wsłuchując się w krótkie refleksje i trwając w ciszy na modlitwie. L1: Pierwszy i równocześnie najbardziej podstawowy akt ofiarowania w naszym Ŝyciu miał miejsce w chwili chrztu świętego. Rodzice i chrzestni przynieśli nas do kościoła prosząc dla nas o dar chrzcielnego obmycia. Zostaliśmy wtedy oczyszczeni z grzechu pierworodnego i otrzymaliśmy udział w Ŝyciu BoŜym. KaŜdy z nas został zjednoczony z Chrystusem, a w Nim i przez Niego, mocą Ducha Świętego, całkowicie oddany Ojcu. Św. Paweł mówi: «my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć [ ], abyśmy i my wkroczyli w nowe Ŝycie jak Chrystus powstał z martwych» (Rz 6,3-4). Ten fragment Listu do Rzymian pozwala zrozumieć dobrze kapłański aspekt chrztu. Pokazuje, Ŝe przyjęcie chrztu oznacza osobiste zjednoczenie się z tajemnicą paschalną Jezusa, stanowiącą jedyną kapłańską ofiarę naprawdę doskonałą i miłą Bogu. Dzięki jedności 3

4 kaŝdy ochrzczony staje się zdolny do uczynienia z całej swojej egzystencji ofiary kapłańskiej złączonej z ofiarą Chrystusa (por. Rz 12,1; 1 P 2,4-5) (Bł. Jan Paweł II, AG ). L2: W sakramencie chrztu świętego rozpoczęła się nasza droga Ŝycia w zjednoczeniu z Chrystusem. Ta jedność z Nim nieustannie się pogłębia. Jesteśmy z naszym Panem w modlitwie i pracy, w radościach i problemach. Staramy się równieŝ o jedność z Nim w składaniu siebie w ofierze. DąŜymy do tego, ale nie zawsze potrafimy oddać się bez reszty, do końca. On w nas mieszka i nieustannie napełnia nas swoim Duchem, abyśmy nie ustali w drodze. On daje nam siły, aby w naszym Ŝyciu miłość zwycięŝała nad egoizmem, poświęcenie nad wygodnictwem, wraŝliwość nad obojętnością, gotowość słuŝby nad chęcią panowania, zdolność oddania Ŝycia za innych nad pokusą wykorzystywania innych dla własnych planów. Poprzeczka została postawiona wysoko. Naszym wzorem jest sam Chrystus, który umiłował do końca. Wpatrujemy się równieŝ w tych, którzy za Nim poszli, przede wszystkim w postawę Maryi i Świętych. Dlatego, mimo naszych słabości i upadków, ciągle istnieje w nas pragnienie całkowitego oddania siebie i ciągle podejmujemy wysiłki, aby ta postawa w nas się rozwijała. Dzisiejsze czuwanie modlitewne to takŝe znak tego pragnienia i gorąca prośba o taki sposób Ŝycia. L1: Nasza codzienna ofiara nabiera szczególnego znaczenia, gdy jednoczymy nasz dar serca z ofiarą Chrystusa. Bł. Jan Paweł II pisał w encyklice o Eucharystii: Gdy Kościół sprawuje Eucharystię, pamiątkę śmierci i zmartwychwstania swojego Pana, to centralne wydarzenie zbawienia staje się rzeczywiście obecne i «dokonuje się dzieło naszego Odkupienia». Ofiara ta ma do tego stopnia decydujące znaczenie dla zbawienia rodzaju ludzkiego, Ŝe Jezus złoŝył ją i wrócił do Ojca, dopiero wtedy, gdy zostawił nam środek umoŝliwiający uczestnictwo w niej, tak jakbyśmy byli w niej obecni. W ten sposób kaŝdy wierny moŝe w niej uczestniczyć i korzystać z jej niewyczerpanych owoców. Oto wiara, którą przez wieki Ŝyły całe pokolenia chrześcijan [ ]. CóŜ większego Jezus mógł uczynić dla nas? Prawdziwie, w Eucharystii objawia nam miłość, która posuwa się «aŝ do końca» (por. J 13,1) miłość, która nie zna miary (EdE 11-13). L2: Sobór Watykański II w konstytucji o świętej liturgii uczy: Kościół bardzo się troszczy o to, aby chrześcijanie podczas tego misterium wiary nie byli obecni jak obcy i milczący widzowie, lecz aby przez obrzędy i modlitwy tę tajemnicę dobrze zrozumieli, w świętej czynności uczestniczyli świadomie, poboŝnie i czynnie, byli kształtowani przez słowo BoŜe, posilali się przy stole Ciała Pańskiego i składali Bogu dzięki, a ofiarując niepokalaną hostię nie tylko przez ręce kapłana, lecz takŝe razem z nim, uczyli się samych siebie składać w ofierze i za pośrednictwem Chrystusa z kaŝdym dniem doskonalili się w zjednoczeniu z Bogiem i wzajemnie z sobą, aby w końcu Bóg był wszystkim we wszystkich (KL 48). RozwaŜmy to misterium w dłuŝszej chwili ciszy. DłuŜsza chwila ciszy. WEZWANIA BŁAGALNE P: PrzeŜywając tajemnicę ofiarowania Pana Jezusa i Jego doskonałej ofiary złoŝonej na krzyŝu, z wiarą prośmy Go o łaskę miłości zdolnej oddać siebie dla innych: Po kaŝdym wezwaniu powtarzamy aklamację, np.: Wysłuchaj nas, Panie, do Ciebie wołamy, wysłuchaj, prosimy Cię lub Wysłuchaj modlitwy, Panie, ludu Twego, wysłuchaj 4

5 wołania głosu serca mego albo O, Panie mój, tego dnia, usłysz moją modlitwę lub Twej miłości pełni, wiarą umocnieni, Panie, prosimy Cię albo inną aklamację. L1: Dziękujemy Ci, Panie, za dar chrztu świętego, przez który wyrwałeś nas z mocy szatana i zjednoczyłeś nas z sobą. Broń nas przed pokusą oddalania się od Ciebie i schodzenia z drogi miłości, na którą nas wprowadziłeś. L2: Dziękujemy Ci, Panie, za łaskę sakramentu pokuty, przez który przebaczasz nam grzechy i uzdalniasz na nowo do Ŝycia w zjednoczeniu z Tobą. Spraw, abyśmy często korzystali z tego daru i wzrastali w miłości ku Tobie. L1: Dziękujemy Ci, Panie, za łaskę Eucharystii, w której uobecniasz swoją krzyŝową ofiarą oraz Twoje zmartwychwstanie. Napełnij nas swoim Duchem, abyśmy coraz bardziej jednoczyli się z Tobą w oddaniu się Ojcu i braciom. L2: Dziękujemy Ci, Panie, za Twoje słowo, które wskazuje nam drogę Ŝycia. Umacniaj nasze słabe siły, abyśmy codzienne umieli pokonywać chęć Ŝycia dla siebie i dojrzewali do oddania Ŝycia za braci. P: Zjednoczeni z Jezusem, naszym Panem i Zbawicielem, wołajmy do naszego Ojca w niebie: Ojcze nasz. Śpiew: Bóg się rodzi lub inny śpiew. Modlitwa za kapłanów i o powołania kapłańskie P: Kończąc nasze czuwanie w ten czwartkowy wieczór, zawierzmy miłosiernemu Bogu wszystkich kapłanów i prośmy Go o łaskę nowych powołań (modlitwa papieŝa Pawła VI). L1: O Jezu, Boski Pasterzu, który powołałeś Apostołów, aby ich uczynić łowcami dusz, pociągnij ku Sobie gorące i szlachetne umysły młodych i uczyń ich Swoimi naśladowcami, i Swoimi sługami. Spraw, by dzielili Twoje pragnienie powszechnego odkupienia, dla którego ponawiasz na ołtarzach Swoją Ofiarę. Ty, o Panie, który zawsze Ŝyjesz, aby się wstawiać za nami, otwórz przed nimi horyzonty, by dostrzegli cały świat, w którym wznosi się prośba wielu braci o światło prawdy i ciepło miłości, by odpowiadając na Twoje wołanie przedłuŝali tu na ziemi Twoją misję, budowali Twoje Ciało mistyczne Kościół i byli solą ziemi, i światłością świata. Rozszerz, o Panie, Twoje miłościwe wołanie równieŝ na wiele serc kobiecych, czystych i wielkodusznych, i wlej w nie pragnienie doskonałości ewangelicznej, oddania się słuŝbie Kościoła oraz braciom potrzebującym pomocy i miłości. Amen. Śpiew: Przed tak wielkim lub inny śpiew. 5