11 sierpnia bł. Zuzanna bł. Matka Candelaria od św. Józefa

Transkrypt

1 11 sierpnia bł. Zuzanna bł. Matka Candelaria od św. Józefa 27 kwietnia 2008 roku w Caracas miała miejsce ceremonia beatyfikacji matki Candelarii, założycielki Sióstr Karmelitanek od Matki Candelarii, znanej również jako "Wenezuelskie Siostry Karmelitanki". Zuzanna Paz Castillo urodziła się 11 sierpnia 1863 roku w Altagracia de Orituco (stan Guárico, Wenezuela). Pochodziła z ubogiej, aczkolwiek szanowanej i pobożnej rodziny. Ze strony swojego ojca była spokrewniona z Szymonem Bolivarem, wyzwolicielem i bohaterem narodowym Wenezueli. Zuzanna otrzymała bardzo staranne wykształcenie oraz formację duchową, które stanowić będą podwaliny całego jej życia. Niemalże jako zapowiedź błogosławieństwa, jakim matka Candelaria obdarzy Kościół wenezuelski, w tym samym roku, w którym urodziła się Zuzanna, została powołana do życia diecezja Calabozo, do której należy Altagracia de Orituco. W 1870 roku zmarł jej ojciec co przyczyniło się do pogorszenia sytuacji materialnej jej rodziny. Kilka lat później, w 1887 roku, zmarła jej matka. Młoda Zuzanna przyjęła na siebie pełnienie obowiązków głowy rodziny pomagając również uboższym krewnym. Ta trudna sytuacja nie stała się przeszkodą uniemożliwiającą jej poświęcenie swojego życia biednym i chorym, wręcz przeciwnie, Zuzanna uświadamiała sobie, że ma powołanie. Pomimo tego, że na początku było ono nieokreślone, już wtedy odznaczało się skłonnością do poświęcenia dla najbardziej potrzebujących. Niemal równolegle rozwijała się jej pobożność eucharystyczna czego dowodem może być fakt, że już jako mała dziewczynka dbała, aby lampka przy tabernakulum w jej kościele parafialnym była zawsze zapalona. Jak to było wówczas w zwyczaju w wieku 16 lat Zuzanna przyjęła Pierwszą Komunię Świętą. W 1897 roku powierzono jej funkcję "strażniczki", która miała za zadanie opiekowanie się Najświętszym Sakramentem w kościele parafialnym w jej miejscowości. W 1901 roku Wenezuela przeżyła tzw. "rewolucję liberalną", spowodowała ona wzrost liczby zabitych, ofiar i inwalidów, znaczny wzrost ubóstwa i społecznego niezadowolenia. W tych okolicznościach Zuzanna poczuła się powołana do pomocy najbardziej potrzebującym. W 1903 roku inne wydarzenie miało znaczny wpływ na życie Zuzanny. 17 lutego tego roku ks. Sixto Rosa przyjechał do jej miasta, aby objąć pieczę nad parafią, do której należała. Zmienił on na tym stanowisku ks. Alberto Gonzáleza, który pracował w tej parafii od 1879 roku. Ks. González, człowiek wielu talentów, który piastował wiele ważnych funkcji w Caracas, miał do tego czasu wielki wpływ na duchowy rozwój Zuzanny. Jednakże, od momentu przyjazdu ks. Sixto Rosa do jej rodzinnej parafii, to on będzie dbał o życie wewnętrzne przyszłej matki Candelarii. Już od samego początku wykształciła się swoistego rodzaju duchowa łączność pomiędzy tymi dwoma nietuzinkowymi osobami, która zaowocowała coraz wyraźniejszym rozpoznawaniem misji powierzonej im obydwu przez Boga. Krótko po przybyciu do Altagracia, ks. Sixto miał okazję poznać straszliwą rzeczywistość, w której przyszło żyć ludziom w tej części Wenezueli, spowodowaną przez rewolucję. Pośrodku tej rzeczywistości znalazł młodą kobietę, która była zdecydowana nieść pomoc humanitarną. Razem z grupą osób, którą dzisiaj nazwalibyśmy grupą "zaangażowanych świeckich", założył

2 szpital św. Antoniego i, jak można się spodziewać, ustanowił Zuzannę jego kierowniczką. Towarzyszyła jej grupa kobiet, która podobnie jak ona zadedykowała swoje życie służbie ubogim, i która już wtedy przeczuwała jej powołanie do życia zakonnego, chociaż jeszcze nie wiedziała jaką formę to powołanie obierze. Również i ludzie, którzy niezmiernie cenili sobie pracę tych kobiet, nazywali je "siostrami". Rezultatem tej aktywności było ustanowienie Kongregacji Sióstr Ubogich z Altagracia, która nabrała kształtów w 1906 roku. Zuzanna przybrała imię Candelarii od św. Józefa. Z upływem czasu nowa "kongregacja" rosła w liczbę stawiając sobie nowe zadania i zakładając nowe fundacje. W Altagracji siostry ufundowały instytucję zwaną "kroplą mleka", aby pomóc sierotom, których nie brakowało w całym kraju. Ponadto siostry otrzymywały bardzo wiele próśb od ludzi, którzy chcieli, aby zaopiekowały się szpitalami i różnymi ośrodkami pomocy dla ubogich i inwalidów. Dnia 12 października 1921 roku bp Sixto Rosa poświęcił schronisko dla bezdomnych w Porlamar (wyspa Margarita). Schronisko to, w którym będą później pracować siostry matki Candelarii, zostanie w przyszłości nazwane Szpitalem im. Luisa Ortegi. W tym samym czasie Karmelici z Prowincji Aragowalentyńskiej, którzy wcześniej założyli kilka klasztorów w Puerto Rico, w 1922 roku przybyli na wyspę Margaritę oraz przejęli opiekę duszpasterską nad parafią San Nicolás de Bari. Ojciec prowincjał Eliás María Sendra nawiązał kontakt z bp. Sixto Sosa, który życzliwie zgodził się sprowadzić karmelitów do Porlamar. Wydarzenie to miało olbrzymie znaczenie dla dzieła matki Candelarii. Już od początków karmelitańskiej obecności w Wenezueli siostry znalazły w nich oparcie, kierownictwo duchowe i ochronę. 26 lipca 1926 roku matka Candelaria otrzymała z rąk o. Sendra habit karmelitański. Był to koniec bardzo długiego procesu i początek karmelitańskiego życia kongregacji. Po tym wydarzeniu nastąpił cały szereg ceremonii obłóczyn, profesji i przyjęć do nowicjatu. Pomimo pogarszającego się stanu zdrowia matka Candelaria w dalszym ciągu poświęcała się całkowicie różnym formom posługi. Fundowała nowe szpitale, opiekowała się chorymi siostrami, wizytowała nowicjat (który od 1933 roku został przeniesiony do Cumaná), wędrowała po różnych drogach i wioskach szukając funduszy dla nowych fundacji, otworzyła małą szkołę dla dziewcząt z rodzin ubogich w Altagracia de Orituco, jej rodzinnej miejscowości, prowadziła wiele różnych negocjacji dla dobra swojej kongregacji. Matka Candelaria była obdarzona specjalnym instynktem, dzięki któremu była w stanie rozpoznać najpilniejsze potrzeby ludzkie i wyjść im z pomocą. Dlatego też kiedy w styczniu 1929 roku trzęsienie ziemi spustoszyło miasto Cumaná powodując śmierć i straszliwe spustoszenia, matka Candelaria nie wahała się ani na chwilę spiesząc z pomocą poszkodowanym, opiekując się chorymi, opatrując rany i organizując szpital polowy. Podobnie w obliczu epidemii ospy, która nastąpiła po trzęsieniu ziemi, matka Candelaria nie porzuciła zainfekowanych tą chorobą ludzi (którzy mieszkali razem w dużym domu na przedmieściach miasta, aby nie spowodować większej liczby zakażeń) odwiedzając ich często, oraz starającąc się im pomóc na tysiąc sposobów. Na tym miejscu wspomnieć należy, że ta nowa kongregacja podobnie jak i wszystkie inne nowe instytucje życia konsekrowanego musiała również spełnić pewne wymogi kanoniczne. Z tego właśnie względu w styczniu 1937 roku matka Candelaria wysłała pismo powołujące kapitułę generalną na 11 kwietnia tego samego roku. Rezultatem tej pierwszej kapituły generalnej, której przewodniczył bp Sixto Sosa, był wybór siostry Luizy Teresy od Dzieciątka Jezus na przełożoną generalną tego zgromadzenia, oraz zatwierdzenie konstytucji zakonnych, które przysłały im Siostry Karmelitańskie z Orihuela z Hiszpanii. W tym okresie nowa kongregacja liczyła 45 sióstr mieszkających w 9 domach. Według relacji naocznego świadka, matka Candelaria, pokornie pocałowała szkaplerz nowowybranej przełożonej generalnej oraz okazała jej wdzięczność za to, że zwolniła ją z

3 wypełniania tej trudnej misji. Powodem, dla którego matka Candelaria nie chciała pełnić żadnych odpowiedzialnych funkcji był przede wszystkim jej zły stan zdrowia, który pogarszał się z powodu wykonywania licznych zadań oraz poświęcenia służbie chorym. Wkrótce po zakończeniu kapituły matka Candelaria wysłała do swoich sióstr list, w którym prosiła je, aby wspierały nową przełożoną. Pomimo jej choroby, kongregacja poprosiła ją, aby przyjęła funkcję mistrzyni nowicjatu. Matka Candelaria nie pełniła długo tej funkcji, gdyż w pierwszych miesiącach 1939 roku przeżyła ostry atak artretyzmu, który spowodował, że ostatnie miesiące jej życia spędziła przykuta do łóżka. Pomimo cierpienia matka Candelaria dała piękne świadectwo chrześcijańskich cnót, a także okazała pewne poczucie humoru tak bardzo właściwe dla szlachetnych dusz. Pewnego dnia, kiedy jej siostry zapytały ją czy bardzo cierpi odpowiedziała: Gdybym skarżyła się na ból, nikt w całym domu nie mógłby spać. Jej choroba spowodowała, że mogła ona jedynie uczestniczyć w niektórych aktach życia wspólnotowego siedząc głównie na wózku inwalidzkim. Biskup Sixto Sosa, niedawno co powróciwszy z podróży po Europie, przywiózł jej w prezencie krzyż. Obejmowała go (w dosłownym i przenośnym sensie) aż do ostatnich chwil jej życia. Dnia 31 stycznia 1940 roku oddała życie Bogu mówiąc: Jezu, Jezu. zwyciężyłam. W ten sposób dziękowała ona Bogu za dar wytrwałości i wierności jej powołaniu, które otrzymała od Niego, aby służyć ludziom do końca. Jej pogrzeb miał miejsce w katedrze w Cumaná. Monsinior Piernat, wikariusz generalny diecezji, przewodniczył ceremoniom pogrzebowym w zastępstwie bp. Sixto Rosa, który nie mógł uczestniczyć w pogrzebie z powodu rekonwalescencji po poważnej chorobie. Zaofiarował on natomiast nowemu zgromadzeniu grobowiec, który należał do jego rodziny i w którym zostało pochowane ciało matki Candelarii. Już wkrótce po jej śmierci cieszyła się ona opinią świętości wśród wenezuelskiego ludu, szczególnie zaś wśród ludności zamieszkującej te miejscowości, z którymi związane było jej życie (Altagracia de Orituco, Cumaná, Isla Margarita). W 1954 roku jej szczątki zostały exhumowane i przetransportowane do domu nowicjackiego w Caracas, gdzie kilkanaście lat później w 1969 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny, który zakończył się w kwietniu 2008 roku.

4 23 kwietnia Święty Wojciech, biskup i męczennik główny patron Polski Wojciech urodził się ok. 956 roku w możnej rodzinie Sławnikowiców w Lubicach (Czechy). Ojciec jego, Sławnik, był głową możnego rodu, spokrewnionego z dynastią saską, panującą wówczas w Niemczech. Matka św. Wojciecha, Strzeżysława, pochodziła również ze znakomitej rodziny, być może z Przemyślidów, którzy wówczas rządzili państwem czeskim. Św. Wojciech był przedostatnim z siedmiu synów księcia Sławnika. W najstarszym rękopisie imię jego brzmi Wojetech. Wg pierwotnych planów ojca Wojciech miał być rycerzem. Ostatecznie o przeznaczeniu św. Wojciecha do stanu duchownego według biografów zdecydowała jego choroba. Rodzice złożyli ślub, że gdy syn wyzdrowieje, będzie oddany Bogu na służbę. Nie można tego wykluczyć. Wydaje się jednak, że przyczyna była inna. Taki był po prostu zwyczaj w owych czasach, że gdy rodzina można miała więcej synów czy córek, przeznaczała ich do stanu duchownego na opatów, ksienie czy biskupów. W 968 roku papież Jan XIII, dzięki inicjatywie cesarza Ottona I, ustanowił w Magdeburgu metropolię jako biskupstwo misyjne dla nawracania zachodnich Słowian. Pierwszym arcybiskupem tego miasta został św. Adalbert (+ 981), który poprzednio był opatem benedyktyńskim w Weissenburgu (Alzacja). Pod jego opiekę św. Wojciech został wysłany jako 16-letni młodzieniec w 972 roku. Na dworze metropolity kształcił się w szkole katedralnej, pod czujnym okiem znanego uczonego, Otryka. Tu się też przygotowywał przez długich 10 lat ( ) do swoich przyszłych duchownych obowiązków. Tam też otrzymał sakrament Bierzmowania. Z wdzięczności dla metropolity przybrał sobie jego imię i jako Adalbert figuruje we wszystkich późniejszych dokumentach. Pod tym imieniem jest znany i czczony w Europie. Biografie wspominają, że do św. Wojciecha dołączył się również później jako młodszy, przyrodni brat, Radzim. Mieli do dyspozycji własną służbę. Ojciec hojnie zaopatrywał wszystkie potrzeby synów. Do Pragi wrócił św. Wojciech po 10 latach pobytu w Magdeburgu. ( ) po śmierci metropolity św. Adalberta. Zastał w Pradze pierwszego biskupa łacińskiego Pragi i Czech, Dytmara, który od roku 973 rządził diecezją. Był Niemcem i zależał od metropolii w Moguncji. Kiedy Wojciech wrócił do Czech, miał już 25 lat. Był subdiakonem. W Pradze przyjął resztę święceń (981). W styczniu roku 982 umiera biskup Dytmar. Wojciech był świadkiem jego śmierci i kajania się, że był pasterzem złym, chociaż kronikarze piszą, że był biskupem pobożnym i gorliwym. Zjazd w Lewym Hradcu pod przewodnictwem księcia Bolesława wytypował na następcę Dytmara, św. Wojciecha. Jednak nominację musiał zatwierdzić cesarz. Otton II był zajęty właśnie wyprawą wojenną na południe Italii. Dopiero w roku 983 zwołał sejm Rzeszy do Werony i tam zatwierdził Wojciecha. W tym samym roku dnia 29 czerwca odbyła się także konsekracja św. Wojciecha na biskupa, której dokonał metropolita Moguncji, św. Willigis (+ 1011). Tak więc św. Wojciech był pierwszym biskupem narodowości czeskiej w Czechach. Wojciech wszedł do swojej biskupiej stolicy, Pragi, boso. Miał wtedy zaledwie 26 lat. Jego

5 hagiografowie są zgodni, że jego dobra biskupie nie były zbyt wielkie. Dzielił je: na utrzymanie budynków i sprzętu kościelnego, na potrzeby kleru katedralnego i diecezjalnego, na potrzeby własne, które były w tych wydatkach najmniejsze, i na ubogich. Zaopatrywał ich potrzeby i sam ich odwiedzał, słuchał pilnie ich skarg i potrzeb, odwiedzał więzienia a przede wszystkim targi niewolnikami. Praga leżała na szlaku ze wschodu na zachód. Handlem ludźmi zajmowali się Żydzi, dostarczając krajom mahometańskim niewolników. Biograf pisze, że św. Wojciech miał mieć sen pewnej nocy, w którym usłyszał skargę Chrystusa: "Oto ja jestem znowu sprzedany, a ty śpisz?". Scenę tę przedstawia również jeden z obrazów drzwi gnieźnieńskich, które powstały ok r. Sytuacja Kościoła w Czechach w owym czasie nie była łatwa. Był on uzależniony od kaprysu możnych i władcy. Nie mniejsze kłopoty miał św. Wojciech z duchownymi. Wprowadzenie zasad życia wspólnego szło opornie wśród duchowieństwa katedralnego. Św. Bruno z Kwerfurtu stwierdza, że "duchowni żenili się jawnie". Możnych zraził sobie Wojciech przypomnieniem zakazu wielożeństwa, gromieniem za wiarołomność oraz za związki małżeńskie z krewnymi. Nie liczono się ze świętami, łamano posty. Kiedy Wojciech zobaczył, że jego napomnienia są daremne, a złe obyczaje dalej się szerzą, po pięciu latach rządów ( ) postanowił opuścić swą stolicę. Najpierw udał się do Moguncji, do metropolity Willigisa po poradę. Arcybiskup pełnił wtedy równocześnie funkcję kanclerza państwa. Następnie skierował swoje kroki, za jego zgodą, do Rzymu, aby u papieża szukać rady i prosić o zwolnienie z obowiązków. Od cesarzowej Konstantynopola otrzymał Wojciech znaczny zasiłek w srebrze, by po zrzeczeniu się biskupstwa miał na swoje utrzymanie. Wojciech rozdał jednak srebro między ubogich, a orszak biskupi odprawił do Czech. Papież Jan XV, przyjął z miłością udręczonego biskupa Pragi. Nie zwolnił go wprawdzie z obowiązków, ale pozwolił mu na czas pewien od nich się oddalić. Postanawia zatem św. Wojciech udać się pieszo z bratem Radzimem do Ziemi Świętej jako pielgrzym. Kiedy był w drodze na Monte Cassino tamtejsi mnisi chcieli go zatrzymać u siebie, aby wyświęcał ich kościoły i mnichów na kapłanów. Byli bowiem wtedy w zatargu z miejscowym biskupem. Święty na to jednak się nie zgodził. Udał się więc dalej na południe do Gaety. W pobliżu miasta zatrzymał się, gdzie spotkał się ze słynnym mnichem bazyliańskim, św. Nilem. Ten poradził mu, aby wstąpił do benedyktynów w Rzymie. Tak też św. Wojciech uczynił. Przyjął go w opactwie św. Bonifacego i Aleksego na Awentynie przełożony, Leon. Wraz ze swoim bratem, bł. Radzimem, w Wielką Sobotę w roku 990 złożył św. Wojciech profesję zakonną. Żywoty wszystkie podkreślają, że z wielką pokorą wypełniał wszystkie obowiązki zakonne, jakby od dawna był jednym z mnichów. Działo się to w latach jego życia. W rządach diecezją praską zastępował tymczasem św. Wojciecha biskup Miśni, Falkold. W charakterze mnicha św. Wojciech przebywał w Rzymie w latach W 992 r. zmarł Falkold. Czesi udali się do metropolity w Moguncji, aby zmusić św. Wojciecha do powrotu. Ten natychmiast przez posłów wysłał dwa listy: do Wojciecha i do papieża. Papież zwołał synod i po naradzie nakazał Wojciechowi wracać do Pragi. Po trzech i pół roku Wojciech opuścił klasztor, zabrał ze sobą kilkunastu zakonników z opactwa i założył nowy klasztor w Brzewnowie pod Pragą. Potem zabrał się do budowy kościołów tam, gdzie były osady ludzkie. Dotąd bowiem kościoły były w zasadzie jedynie przy grodach możnych

6 panów. W porozumieniu z księciem wprowadzono dziesięciny, aby Kościołowi w Czechach zapewnić stałe dochody. Wojciech wysłał misjonarzy na Węgry. Sam też tam się udał. Stąd powstała opowieść, że udzielił Chrztu świętego św. Stefanowi, przyszłemu władcy Węgier. Te obiecujące poczynania zakończyły się jednak niebawem zupełną klęską. Zaważył na tym bezpośrednio następujący wypadek: na dworze książęcym w Pradze pochwycono na cudzołóstwie kobietę z możnego rodu Werszowców. Urażony śmiertelnie mąż zamierzał ją zabić. Ta jednak schroniła się do św. Wojciecha. Biskup udzielił jej azylu w klasztorze benedyktynek, który stał w pobliżu zamku przy kościele św. Jerzego. Wpadli tam siepacze, wywlekli ofiarę i zamordowali ją na miejscu. Wojciech rzucił na nich klątwę. W akcie zemsty Werszowcowie napadli na rodzinny gród św. Wojciecha. Gród spalono, ludność zapędzono w niewolę, wymordowano czterech braci św. Wojciecha wraz z ich rodzinami - to jest żonami i dziećmi. Działo się to 28 września 995 roku. Ocalał tylko najstarszy brat św. Wojciecha, Sobiebór, który w tym czasie był poza granicami Czech. Sytuacja była tak gorąca, że Wojciech nie był pewny nawet swojego życia. Złamany tym wszystkim, po zaledwie niecałych trzech latach Wojciech udał się potajemnie ponownie do Rzymu. Na Awentynie przyjęto go serdecznie. Papież również okazał mu dużo życzliwości. Niestety, w 996 r. Jan XV umarł. W maju 996 r. odbył się w Rzymie synod, na którym metropolita Moguncji, św. Willigis, oskarżył Wojciecha, że ten bezprawnie opuścił swoją stolicę. Synod nakazał Wojciechowi pod grozą klątwy powrót. Wojciech udał się więc do Moguncji, czekając na decyzję cesarza, gdyż tylko on mógł siłą wprowadzić Wojciecha do Pragi, zbuntowanej przeciwko swojemu pasterzowi. Ponieważ cesarz zwlekał jednak z wyprawą orężną, czekając, aż Czesi sami uznają swoją winę, Wojciech skorzystał z okazji i odwiedził Francję, a w niej - jako pielgrzym - nawiedził grób św. Marcina w Tours, św. Benedykta we Fleury i św. Dionizego w Saint-Denis pod Paryżem. Kiedy zaś nadal powrót św. Wojciecha był niemożliwy, biskup udał się do Polski z postanowieniem oddania się pracy misyjnej wśród pogan. Było to późną jesienią 996 roku. Otton III wyraził na to zgodę, gdy Czesi przysłali Wojciechowi ostateczną odpowiedź, że nie godzą się na jego powrót. Bolesław Chrobry bardzo ucieszył się na wiadomość, że do Polski ma przybyć biskup Wojciech. Słyszał o nim wiele od jego rodzonego brata, Sobiebora, któremu wcześniej udzielił schronienia. Król chciał zatrzymać Wojciecha u siebie jako pośrednika w misjach dyplomatycznych. Kiedy jednak Wojciech stanowczo odmówił i wyraził chęć pracy wśród pogan, powstała myśl nawrócenia Wieletów na zachodzie. Z powodu jednak trwającej tam wówczas wojny ostatecznie urządzono wyprawę misyjną do Prus. Bolesław Chrobry dał Wojciechowi do osłony 30 wojów. Biskupowi towarzyszył tylko jego brat, bł. Radzim, i subdiakon Benedykt Bogusza, który znał język pruski i mógł służyć za tłumacza. Działo się to wczesną wiosną 997 roku. Wojciechowi przypisuje się ufundowanie pierwszego klasztoru benedyktyńskiego na ziemiach polskich. Za swojego fundatora uważają św. Wojciecha opactwa w Międzyrzeczu, Trzemesznie i w Łęczycy (Tum). Wisłą udał się Wojciech do Gdańska, gdzie przez kilka dni głosił Ewangelię tamtejszym Pomorzanom. Stąd udał się w dalszą drogę. Aby nie nadawać swojej misji charakteru wojennej wyprawy, Wojciech oddalił żołnierzy. Niedługo potem dziki tłum otoczył misjonarzy i zaczął im złorzeczyć. Jeden z pogan uderzył biskupa wiosłem w plecy, aż mu brewiarz wypadł z rąk. Kiedy Wojciech zorientował się, że Prusy nie chcą nawrócenia, postanowił zakończyć misję powrotem do Polski. Prusowie poszli za nim. Miejsca

7 męczeńskiej śmierci nie udało się uczonym dotąd zidentyfikować. Mogło to być w okolicy Elbląga lub Tękit (Tenkitten). 23 kwietnia 997 roku w piątek o świcie zbrojony tłum Prusów otoczył trzech misjonarzy: św. Wojciecha, bł. Radzima i subdiakona Benedykta Boguszę. Rzucono się na nich i związano ich. Zaczęto bić Wojciecha i zawleczono go na pobliski pagórek. Tam pogański kapłan zadał mu pierwszy śmiertelny cios. Potem 6 włóczni przebiło mu ciało. Odcięto mu głowę i wbito ją na żerdź. Przy zwłokach pozostawiono straż. W chwili zgonu Wojciech miał 41 lat. Po pewnym czasie wypuszczono na wolność bł. Radzima i kapłana Benedykta z propozycją do króla Polski oddania ciała św. Wojciecha za odpowiednim okupem. Król Polski sprowadził je najpierw do Trzemeszna, a potem uroczyście do Gniezna. Cesarz Otto III na wiadomość o śmierci męczeńskiej przyjaciela, natychmiast zawiadomił o niej papieża z prośbą o kanonizację. Była to pierwsza w dziejach Kościoła kanonizacja, ogłoszona przez papieża, gdyż dotąd ogłaszali ją biskupi miejscowi. Na żądanie papieża sporządzono najpierw spisanie żywotu świętego Wojciecha na podstawie zeznań naocznych świadków: bł. Radzima i Benedykta. Na jego podstawie papież Sylwester II jeszcze przed rokiem 999 dokonał uroczystego ogłoszenia Wojciecha świętym. Dzień święta wyznaczył papież zgodnie ze zwyczajem na dzień jego śmierci, czyli na 23 kwietnia. Wtedy także zapadła decyzja utworzenia w Polsce nowej, niezależnej metropolii w Gnieźnie, której patronem został ogłoszony św. Wojciech. W marcu roku 1000 Otto III odbył pielgrzymkę do grobu św. Wojciecha w Gnieźnie. Wtedy - podczas spotkania z Bolesławem Chrobrym - została uroczyście proklamowana metropolia gnieźnieńska z podległymi jej diecezjami w Krakowie, Kołobrzegu i Wrocławiu. Otto III opuścił Polskę obdarowany relikwią ramienia św. Wojciecha. Jej część umieścił w Akwizgranie, a część na wysepce Tybru w Rzymie, w obu miejscach fundując kościoły pod wezwaniem św. Wojciecha. Św. Wojciech stał się patronem Kościoła w Polsce. Jego kult szybko ogarnął Węgry, Czechy oraz kolejne kraje Europy. Wojciech jest jednym z trzech głównych patronów Polski (obok NMP Królowej Polski i św. Stanisława ze Szczepanowa, biskupa i męczennika). Jest też patronem archidiecezji gnieźnieńskiej, gdańskiej, warmińskiej i diecezji koszalińskokołobrzeskiej oraz miast, m.in. Gniezna, Trzemeszna, Serocka. Ku czci św. Wojciecha zostały zrobione słynne drzwi gnieźnieńskie, na których w 18 obrazach-płaskorzeźbach, wykonanych w brązie są przedstawione sceny z życia św. Wojciecha. Drzwi gnieźnieńskie pochodzą z wieku XII. W ikonografii Święty występuje w stroju biskupim, w paliuszu, z pastorałem. Jego atrybuty to także orzeł, wiosło oraz włócznie, od których zginął.

8 23 grudnia Święta Wiktoria, dziewica i męczennica Wiktoria pochodziła z Sabiny pod Rzymem. Podanie głosi, że miała siostrę Anatolię. Obie były zaręczone: Wiktoria z Eugeniuszem, Anatolia z Aureliuszem. Obie ślubowały czystość. Umocnił je w tych postanowieniach anioł, który powiedział: "Jest miejsce na dziewictwo, czystość i małżeństwo, z tym że dziewictwo to złoto, czystość (niewinność) - srebro, małżeństwo - brąz". Dziewczęta wybrały "złoto", co spowodowało agresję narzeczonych, którzy wydali je rzymskim władzom. 18 grudnia 253 r. Wiktoria zginęła śmiercią męczeńską - została przebita mieczem. Jej ciało złożono w sarkofagu 23 grudnia. W tym dniu obchodzone było jej liturgiczne wspomnienie. Kult jej jest wczesny i świadczy on o historycznym istnieniu Świętej, chociaż dokumenty o niej zaginęły. Jej najstarszy wizerunek widnieje na jednej z mozaik w Rawennie, w kościele św. Apolinarego (w. VI). To świadczy, że kult jej musiał być żywy, skoro znalazł swoje potwierdzenie aż w odległej od Rzymu Rawennie. Wzmiankę o Świętej spotykamy również w dziele Adelhelma (+ 709) O dziewictwie. Jej relikwie znajdują się w Subiaco i w Łowiczu, w kolegiacie Matki Bożej Wniebowziętej. Otrzymał je od papieża Urbana VIII i uroczyście wprowadził arcybiskup gnieźnieński, Henryk Firlej, w 1625 roku. W ikonografii przedstawia się św. Wiktorię, gdy rozdaje pieniądze i klejnoty ubogim. Jej atrybutami są: anioł, miecz w sercu, palma męczeńska.