Pięć Dyskursów do Młodzieży Świata

Transkrypt

1 Pięć Dyskursów do Młodzieży Świata Dyskurs z 20 lipca 1997 r. wygłoszony podczas Pierwszej Światowej Konferencji Młodzieży w dniu święta Guru Purnima. Prawda jest matką, mądrość ojcem, prawość bratem, a współczucie przyjacielem. Pokój to żona, a wyrozumiałość to syn. Te sześć cnót to prawdziwa rodzina człowieka. (wers sanskrycki) W przemijającym świecie materialnym ciało fizyczne ma rodziców, którzy także są fizyczni i przemijający. Jednak z duchowego punktu widzenia, prawdziwą rodziną każdego człowieka jest sześć cnót: prawda, mądrość, prawość, współczucie, pokój oraz wyrozumiałość. Prawda jest naszą matką. Prawda jest bowiem niezmienna, w teraźniejszości, przeszłości i przyszłości. Taka prawda jest naszą prawdziwą i wieczną matką. Mądrość to ojciec. O jaką mądrość tutaj chodzi? Czy odnosi się ona do świata fizycznego, do naszej codziennej egzystencji lub nauki? Oczywiście, że nie. Prawdziwą mądrością jest postrzeganie wszędzie jedności. Taka mądrość, która rozbudza w nas świadomość wszechogarniającej jedności wszelkiego stworzenia, zasługuje w pełni na miano mądrości. Ta właśnie mądrość jest naszym ojcem. Prawość to nasz brat. Prawie każdy z nas ma brata lub braci. Wiemy też, że bracia różnią się między sobą, mają sprzeczne opinie, gusty, itd. Jednak naszym prawdziwym, niezmiennym bratem jest odwieczna prawość. Prawość jest boską cnotą. Zaprawdę, prawość to Bóg. Prawość jest naszym prawdziwym bratem. Następne jest współczucie. Współczucie jest wyrazem boskiej miłości. Nie ma szlachetniejszej cnoty niż współczucie. Obecność współczucia sprawia, że ludzkie życie zostaje odkupione, a człowiek osiąga zbawienie. Współczucie uszlachetnia każdego, niezależnie od tego, czy jest demonem czy bogiem. Stąd prawdziwym przyjacielem człowieka jest współczucie. Spokój to żona. Nie można mieć lepszej żony niż spokój. Spokój jest największym błogosławieństwem. Dzisiejszy świat wypełniony jest konfliktami, ponieważ ludzie nie mają spokoju umysłu. Zaprawdę, spokój jest boski. Wyrozumiałość to syn. Ludzie wierzą, że gdy będą mieli syna, pomoże on im na starość. Ale to nie syn fizyczny może was wybawić z problemów. Jedynym wybawicielem na tym świecie jest Bóg. Bóg jest wszystkim. Bóg jest pełnią. Bhagawad Gita zawiera następujący wers ilustrujący tę prawdę: Bóg jest twoją matką, twoim ojcem, twoim bratem, twoim przyjacielem, twoją wiedzą i najdroższym skarbem. Zaprawdę, Bóg jest twoim wszystkim.

2 Bóg wypełnia sobą cały kosmos, każdy atom, każdą komórkę. Właściwie wszystko, co widzimy: potężne góry, wyniosłe drzewa, owady, ptaki, zwierzęta, jedzenie, które spożywamy oraz powietrze, którym oddychamy, wszystko to są przejawy Boga. Bóg to gwiazdy, Bóg to słońce, Bóg to księżyc, Bóg to woda, Bóg to światy wyższe, Bóg to światy niższe, Bóg to majątek, Bóg to wyzwolenie, Bóg to życie, Bóg to czas. Bóg jest powodem naszych narodzin, Bóg utrzymuje nas przy życiu i to ten sam Bóg przynosi zagładę. Matka jest boska, ojciec jest boski, żona jest boska, człowiek jest boski. Wszelkie przejawienie jest boskie. Miłoć jest boska. Wszystko jest boskie. To zgromadzenie jest boskie i Sai, który mówi te słowa jest boski. Cóż więcej mogę wam przekazać? Cóż więcej? Ucieleśnienia boskiej miłości! Bóg jest mocą. Ta moc przejawia się jako całe stworzenie. Ta moc jest także obecna w każdym człowieku. Stąd powinniśmy zrozumieć, że Bóg, wszelkie stworzenie oraz człowiek są jednością. Są boscy. Cały kosmos jest ucieleśnieniem Boga. Bóg jest przyczyną, wszechświat jest skutkiem. Jednak powinniśmy zrozumieć, że są one jednością Bóg jest zarówno przyczyną, jak i skutkiem. Dlatego też nie ma potrzeby podejmowania surowych praktyk duchowych, aby odnaleźć Boga. Bóg jest bowiem obecny w sercu człowieka, nie trzeba Go szukać. Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, że są ucieleśnieniami boskich mocy. Uważają się za ignorantów, słabeuszy i grzeszników. Tak naprawdę jednak, noszą w sobie wielki boski potencjał, nie potrafią go jedynie przejawić. Człowiek jest potężny! Współcześni naukowcy, po wielu latach badań i eksperymentów odkryli, że cały wszechświat składa się z różnych form energii, które składają się na atomy. Jednak mędrcy wedyjscy już od wielu tysięcy lat twierdzili, że cały wszechświat jest wypełniony Bogiem. Choć imiona są różne, jednak ich znaczenie jest właściwie takie same. Bóg jest energią, energia jest Bogiem. Ta energia wypełnia sobą cały wszechświat wszystko, co widzimy lub robimy jest energią. Każdy przedmiot, każdy człowiek i każda żywa istota, wszystkie one są po prostu pewnymi przejściowymi formami energii. Nawet to, co naukowcy określają jako materię, jest tak naprawdę energią. Nie istnieje nic takiego jak materia. Przedmioty materialne wydają się nam czymś stałym i trwałym, jednak z czasem muszą zmienić się z powrotem w energię. Podobnie jest z człowiekiem, indywidualną

3 świadomością. W swoim czasie musi on stać się czystą, boską energią. Odwieczna prawda mówi, że cały ten wszechświat imion i form, jest tak naprawdę wibrującą energią. Czym jest ta energia? Nie możemy zobaczyć jej oczyma, ani usłyszeć uszami. Nie możemy zrozumieć jej totalności swoim umysłem. Nie można jej wytłumaczyć. Energia to po prostu energia. Jest ona wyrazem Boga. Jest Bogiem. Każdy przedmiot ma swą przyczynę, swe źródło. Na przykład wiemy, że w człowieku obecna jest energia elektryczna. Energię tę możemy także znaleźć w świecie zewnętrznym. Podobnie jest z energią światła: istnieje ona w świecie zewnętrznym, jak i w człowieku. Obecne są w nim także różne inne rodzaje energii, które znajdujemy również w świecie zewnętrznym: energia cieplna, energia miłości, energia magnetyczna,... Skąd się one biorą? Musi istnieć jakieś ich źródło; wiemy przecież, że w tym świecie każda rzecz powstaje i trwa w oparciu o jakąś inną. Otóż źródłem i przyczyną wszelkich energii we wszechświecie jest Bóg. Mędrcy wedyjscy określają Go mianem Energii Transcendentalnej. Natomiast współcześni naukowcy używają różnych nazw, jak np.: energia atomowa, energia kosmosu, plazma, itd. We współczesnym świecie modne stało się mówienie o energii psychotronicznej, energii bioplazmy i rozmaitych innych "odmianach" energii. Choć jednak te nazwy są różne, wszystkie one odnoszą się do tego samego źródła. Każdy człowiek nosi w sobie bogactwo ukrytych energii, potężnego nieprzejawionego potencjału. Jednak niewielu sobie to uświadamia. Naukowcy nadają tym potencjałom rozmaite nazwy, jednak mędrcy wedyjscy określają wszystkie te energie mianem Energii Transcendentalnej. Co więcej, udało im się odkryć sposoby, dzięki którym człowiek może w sobie tę energię odnaleźć i opanować. Osiąga się to dzięki sile woli, koncentracji, medytacji oraz samadhi absolutnej równowadze umysłu. Człowiek, który opanuje te cztery techniki, bezpośrednio doświadcza mocy atmy. Oznacza to także, że każdy człowiek, każdy przedmiot i, ogólnie mówiąc, każda forma energii ostatecznie staje się z powrotem jednością z Bogiem. Cóż to jednak znaczy "jedność z Bogiem". Wielu z nas pragnie połączyć się z Bogiem i osiągnąć wyzwolenie. Pragniemy wyzwolenia, ale czy wiemy, jak je osiągnąć? Bóg jest bezforemny. Jest światłem, energią i mocą. Wedy opisują Go jako źródło wszelkiego dźwięku, jako źródło wszelkiego ruchu, jako źródło wszelkiej jasności (światła), jako źródło wszelkich słów, jako źródło wszelkiego szczęścia, jako źródło wszelkiej doskonałości, jako źródło wszelkiej iluzji oraz jako źródło wszelkiego dostatku. Skoro więc Bóg jest tak wszechpotężny, w jaki sposób mamy Go zrozumieć? Jak możemy się z Nim połączyć? Woda może połączyć się z wodą, powietrze z powietrzem, a ogień z ogniem. Wynika więc stąd, że skoro Bóg jest bezforemny, każdy kto pragnie się z Nim połączyć także powinien stać się bezforemny. Co to znaczy? Jak możemy stać się bezforemni? Otóż, mówiąc krótko, oznacza to, że powinniśmy wyzwolić się z przywiązania do ciała i świadomości cielesnej. Można to osiągnąć dzięki medytacji. W dniu, w którym wyzbędziecie się przywiązania do ciała, osiągniecie Boga. Jeżeli jednak wciąż będziecie trwać w świadomości ciała, nie połączycie się z Bogiem nawet jeśli będziecie się o to nieustannie modlić. Zrozumcie to jasno. Aby połączyć się z bezforemnym Bogiem musicie sami stać się bezforemni. Bóg jest światłem. Jeżeli więc pragniecie się z Nim połączyć powinniście także stać się światłem. Niech wasze życie będzie świetliste. Rozświetlajcie je światłem boskiej miłości. Niech płomyczki waszej miłości stopią się z wszechobecnym płomieniem kosmicznej miłości Boga. Podobnie jak płomień jednej świeczki może rozpalić tysiące innych, tak też płomień boskiej miłości rozpala miłość we wszystkich sercach. Bóg jest czystym światłem, źródłem wszelkiego blasku w całym wszechświecie. Dlatego też medytujemy o Nim jako o wszechobecnym świetle i podczas takiej medytacji rozpływamy się w Jego boskim blasku.

4 Aby poznać Boga, należy zagłębiać się w Jego naturę. Wielu z was śpiewa bhadżany, powtarzacie imię Boga, podejmujecie medytacje, odprawiacie rytuały, podejmujecie wyrzeczenia, dyscypliny i inne ćwiczenia duchowe. Wszystkie te rzeczy są zewnętrzne. Są jak ćwiczenia fizyczne; są powiązane ze światem, a nie z wewnętrzną ścieżką wiodącą ku odkryciu w sobie Boga. Bez wątpienia są to dobre rzeczy same w sobie, ale nie mają wiele wspólnego z duchowością. Duchowość to bezpośrednie połączenie serce serce. Natomiast wszelkie te czynności zewnętrzne to po prostu dobre działania. Na tym świecie każde działanie ma swoje konsekwencje. Dobre działanie to dobre konsekwencje, złe działanie to złe konsekwencje. To prawo przyczyny i skutku nie ma nic wspólnego z atmą. Oczywiście, lepiej jest czynić dobro, niż zło. Dobre uczynki pomagają człowiekowi w podróży duchowej. Niemniej jednak nawet dobre działania nie są pewnym wyznacznikiem prawdziwego rozwoju duchowego. Dopóki bowiem trwamy w rytuałach i tym, co na zewnątrz, nie ma mowy o duchowości. Duchowość to niedwoistość, a rytuały to dwoistość. Powinniśmy więc wzrastać z dwoistości ku niedwoistości. Gdy zaś przebudzi się w was świadomość wszechjedności Boga i zrozumiecie, że jesteście z Nim jednością, będziecie prawdziwymi mędrcami. Bowiem prawdziwa mądrość to doświadczanie jedności. Jak możemy zrozumieć obecną w nas moc Boga? Otóż każdy człowiek jest jak wielka fabryka chemiczna. Nasze ciało zawiera kwasy, metale, zasady i wszystkie pięć żywiołów: ziemię, wodę, ogień, powietrze oraz przestrzeń. Obecność kwasów i metali sprawia, że w ciele wytwarzany jest prąd. Nasze ciało jest więc jak mały akumulator operują w nim rozmaite energie. Są one obecne w całym ciele, od czubków palców aż do głowy. Na przykład jedną z takich energii jest energia mowy. Pod tym względem człowiek jest jak odbiornik radiowy; nastawia się na jakiś temat jak na stację i może mówić całymi godzinami. Kolejnym rodzajem energii obecnej w człowieku jest moc wewnętrznej projekcji. Potrafimy wyobrażać sobie lub przywoływać na pamięć wszystko, co widzieliśmy. Obrazy w umyśle są żywe jak w telewizji... Tak więc człowiek jest jak radio, telewizor i generator prądu. Te nasze funkcje mają swe źródło w wypełniającej cały wszechświat energii elektromagnetycznej. Ona z kolei opiera się o boską moc przyciągania. Ten boski magnetyzm przenika wszystko. To właśnie on jest powodem waszego zainteresowania ludźmi, procesami lub przedmiotami. Normalnie rozumiemy magnetyzm jako właściwość magnesu, który przyciąga żelazo. Jednak tak naprawdę, cały wszechświat opiera się o zasadę wzajemnego przyciągania. Krowy przyciągane są przez zieloną trawę, matka przyciągana jest do dziecka, mąż do żony, itd... Wszystko to jest boski magnetyzm. Najwyższym przykładem tej boskiej mocy przyciągania był awatar Rama. Świadczy zresztą o tym samo Jego imię: "Rama, czyli ten, do którego wszyscy się garną, bowiem potrafi wszystkich uszczęśliwić". Oczywiście ten wszechpotężny Rama to nie człowiek fizyczny syn króla Dasarathy lecz atma-rama, mieszkaniec serca. I to właśnie atma jest największym magnesem wszechświata, źródłem wszelkiego przyciągania. Zebrało się dziś tutaj was tysiące. Dlaczego? Otóż wszyscy przybyliście do Swamiego przyciągani mocą boskiego magnetyzmu. Taka jest moc miłości. Pszczoły zlatują się do kwiatów z wielkich odległości, ale przyciągają je nie same kwiaty, lecz zawarty w nich słodki nektar. Czy jakakolwiek pszczoła zatrzymałaby się nad plastikowym kwiatkiem? Nie. Liczy się więc słodycz zawarta w środku. Tą słodyczą jest miłość. Ta miłość może przejawiać się na rozmaite sposoby, jako miłość matki, ojca, żony, męża, brata lub siostry, przyjaciela, itd. Jednak przez wszystkie te formy wyraża się ta sama miłość. I to właśnie ona jest źródłem wszelkiego przyciągania. Miłość obecna jest wszędzie, w każdym człowieku. Każdy z nas nosi więc w sobie wielki magnes miłości, który przyciąga do nas innych.

5 Wiemy, że dziecko dziedziczy zarówno cechy matki, jak i ojca. Widać to po jego wyglądzie zewnętrznym i charakterze. Na tej samej zasadzie wszyscy ludzie, którzy rodzą się na świecie, powinni dziedziczyć cechy swego stworzyciela. Świat jest przejawem Boga. Stąd też każdy z nas narodził się po to, aby w swym życiu przejawić swe boskie dziedzictwo. Wszystko, co istnieje jest boskie. Jest przejawem boskiej energii. Ta energia jest niezniszczalna, można jednak zmieniać jej formę. Na przykład energię magnetyczną można zmienić w elektryczną, a elektryczną w cieplną. W ten sposób, manipulując rozmaitymi formami energii, tworzymy np. energię atomową. Niemniej jednak energii nie można ani stworzyć ani zniszczyć. Można ją tylko transformować. Skąd bierze się ta jej wieczność i niezniszczalność? Bierze się stąd, że energia jest boska. Bóg obecny jest w każdym atomie wszechświata. Nie ma takiego bytu ani zakątka wszechświata, który nie byłby przesiąknięty Bogiem. Oto dlaczego starożytni mędrcy Indii twierdzili, że Bóg jest mniejszy niż to, co najmniejsze i większy niż wszystko, co największe. Atma obecna jest wszędzie jako wieczny świadek. Atma to Bóg, atma to atom. Tak więc określenia Bóg, atma oraz atom reprezentują jedną i tę samą rzecz. Współcześni naukowcy potrzebowali tysiąca lat, aby zrozumieć, że cały wszechświat składa się z atomów. Jednak to, co już wiedzą, jest wciąż mikroskopijne w porównaniu do tego, o czym jeszcze nie mają pojęcia. Choć poznali tak niewiele, puszą się swą wiedzą; ich egoizm rozrasta się do rozmiarów wielkiej dyni. Takie są właśnie oznaki ery nieprawości i hipokryzji (kalijugi). Poprzednią erą była dwaparajuga, era rytuałów. Ją z kolei poprzedzały era wielkich ceremonii religijnych (tretajuga) oraz era prawdy i harmonii (kritajuga). Na Ziemi od zawsze istnieli ludzie, którzy rozumieli tę wielką prawdę, którą nasza nauka odkrywa dopiero teraz. W erze prawdy, jednym z nich był książę o imieniu Prahlada. Młody Prahlada powiedział swemu ojcu, że w całym wszechświecie nie istnieje żadne miejsce, gdzie nie byłoby Boga. Bóg jest wszędzie, Wszędzie tam, gdzie Go szukasz, Wszędzie tam Go znajdziesz. Prahlada zrozumiał, że moc istnienia wszechświata jest przejawem Boga. Dlatego też twierdził, że Bóg jest wszechobecny. Jego wiara była tak niezachwiana, a determinacja tak nieugięta, iż stał się świadomy transcendentalnej jedności Boga i wszelkiego przejawienia. Dzięki temu zniósł wszystkie próby losu, wyzbył się świadomości ciała i urzeczywistnił Boga. Jego serce i umysł roztopiły się w Bogu, a na ustach miał zawsze Jego imię. Dlatego nawet nie zauważał, gdy strącano go ze skały, próbowano go otruć, czy też wrzucano do klatki pełnej dzikich zwierząt, lub jadowitych węży. Nawet w obliczu dzikich słoni, które miały zadeptać go na śmierć, mały Prahlada nie odczuwał żadnego lęku. Nieustannie powtarzał tylko: Narajana, Narajana, Narajana,... Dzięki temu zniósł wszystkie tortury i wyszedł z nich bez żadnego draśnięcia. Prahlada był całkowicie wolny od identyfikacji cielesnej. Nieustannie kontemplował chwałę Boga, a przez to był nieustraszony. Swoim przykładem pokazywał innym boską moc. Jego nauczyciele zgromadzili się kiedyś razem w towarzystwie ojca Prahlady, Hiranjakasipu. Zastanawiali się na czym polega tajemnica tego dziecka. Ostatecznie doszli do wniosku, że Prahlada stracił zupełnie identyfikację z ciałem fizycznym. Nigdy nie uronił nawet jednej łzy. Nieustannie wyśpiewywał chwałę Boga, a przez to znajdował się ciągle w stanie boskiej ekstazy. Człowiek, który żyje w świadomości cielesnej, pada ofiarą zmartwień, kłopotów i problemów. Dlatego powinniśmy zrozumieć, że ciało jest jedynie instrumentem. Nie powinniśmy się do niego zbytnio przywiązywać, bowiem prędzej czy później musimy je porzucić. Wszystko,

6 co się rodzi, musi kiedyś umrzeć. Takie jest prawo wszechświata. Dlaczego zatem mielibyśmy zamartwiać się rzeczami, które są naturalne? Dzisiaj lub jutro ciało musi umrzeć. Każdy, kto zrozumie tę prawdę będzie żył szczęśliwie. Pasterki gopi modliły się do Kriszny następującymi słowami: O Kriszna! Jak mamy Cię opisywać? Jak mamy Cię poznawać? Jak mamy oddawać Ci cześć? Jakim imieniem Cię przyzywać? Nie wiemy nic, jesteśmy bezradne. Jesteś przecież mniejszy niż atom, a jednocześnie większy niż cały wszechświat. Jesteś obecny w sercu każdej istoty. Jesteś wszędzie... Jak mamy Ciebie poznać?". Pasterki gopi nie przeczytały w swym życiu żadnego świętego tekstu ani nie znały Wed, ale udało im się rozbudzić w swoich sercach moc transcendentalnej miłości. Ta moc obecna jest w uśpionej formie w sercu każdego człowieka. Energia boskiej miłości jest niezwykła. Gdy wykorzystujemy ją we właściwy sposób, jej ilość ciągle się zwiększa. Podobnie jak woda w studni podnosi się tym szybciej im więcej jej wyciągamy. tak też energia naszej miłości wzrasta w miarę, jak dzielimy się nią z innymi. To samo dotyczy też radości, majątku i innych rzeczy. Im bardziej dzielimy się nimi z innymi, tym mamy ich więcej. Ten, kto dzieli się z innymi zdobytą wiedzą i mądrością, tym samym je pogłębia. Ten, kto rozdaje pieniądze na szlachetne cele, staje się coraz bogatszy. Ten proces jest jak rzeka; choć czerpiemy z niej wodę w dużych ilościach, nigdy jej nie ubywa. Trwa ciągły przepływ i uzupełnianie. Natomiast woda, która zostaje zatrzymana w jednym miejscu zarasta glonami i umiera. Dlatego przejawiajcie swą boską energię i dzielcie się nią z innymi. Nie istnieje żadna moc, której nie mielibyście w sobie. Cała siła jest w was. Jeżeli w was czegoś nie ma, nie znajdziecie tego również w całym wszechświecie. Prawda jest taka, że nie jesteśmy świadomi swego własnego potencjału. Powinniśmy więc zrobić wszystko, aby go w sobie rozbudzić i przejawić na zewnątrz. Jesteście boscy. Nie wolno wam w to wątpić. Niemniej jednak od wielu inkarnacji ulegaliście rozmaitym słabościom. Dlatego też samo powtarzanie imienia Boga nie zda się w waszym przypadku na wiele. Wasze medytacje, śpiewy, pokuty i wyrzeczenia nie zaprowadzą was do Boga, ponieważ wszystkie one wypływają z umysłu. Żaden z was nie potrafi jeszcze działać i istnieć poza umysłem. Duchowość polega właśnie na wycofywaniu umysłu ze świata zewnętrznego i skupianiu jego uwagi na sercu. Dopóki istnieje umysł, będą prześladować was troski. Ten, kto żyje na planie mentalnym nie może wznieść się do Boga. Dlatego uczcie się wycofywać swą świadomość do swych wnętrz. Można określić to na dwa sposoby: Wszystko jest boskie, Wszystko jest iluzoryczne. Wasze pozycje, majątki i związki ze światem to sen, który śnicie w stanie jawy, natomiast wszystko to, co pojawia się w waszych marzeniach nocnych to sen, który śnicie w stanie marzeń sennych. I choć te dwa rodzaje snów z pozoru są czymś różnym, oba są w tym samym stopniu iluzoryczne. Gdzie zatem leży prawda? Wy jesteście prawdą. Jesteście wszechobecni, to właśnie wy obserwujecie te dwa stany. Gdzie są te budynki, krajobrazy i ludzie, których spotykaliście w snach? Znikają one w stanie jawy, i na odwrót: świat stanu jawy nie istnieje w stanie marzeń sennych. Gdzie wówczas są wszystkie wasze doświadczenia stanu jawy: rodzina, pozycja, majątek, problemy i troski?... Obecnie siedzimy wszyscy przed świątynią w Prasanthi Nilayam, jednak po południu ktoś z nas może się zdrzemnąć i śnić, że znajduje się w Bombaju. Który z tych dwóch stanów jest

7 prawdziwy? Ani ten, ani tamten. Wy jednak jesteście obecni w obu. Jak to możliwe, skoro każdy z nas jest jedną osobą, a nie dwoma? Nasze pomieszanie wynika właśnie z tego, że nie potrafimy zrozumieć siebie w odniesieniu do tych dwóch stanów umysłu. Zapominamy, że jesteśmy czystą świadomością, która jest obecna w obu tych zmiennych stanach. Mówi się, że aby poznać Boga powinniśmy medytować. Na czym jednak polega medytacja? Najpierw jest koncentracja. To pozwala nam wycofać umysł ze świata zewnętrznego, skutkiem czego tracimy identyfikację z ciałem. Gdy zaś przestajemy identyfikować się z ciałem, wchodzimy w stan samadhi absolutnej równowagi wewnętrznej umysłu. Umysł właściwie przestaje wówczas istnieć. Słowo samadhi niesie ze sobą dwa znaczenia. Po pierwsze oznacza ono niewzruszoną równowagę umysłu w obliczu wszelkich sytuacji życiowych: zysku i straty, przyjemności i cierpienia, upadków i wzlotów. Nie powinniśmy więc ulegać przemijającym nastrojom smutku lub radosnej ekscytacji związanym z wydarzeniami, jakie niesie nam życie. Po drugie, samadhi oznacza stan połączenia się z Bogiem przez całkowite skupienie się na Nim. Dzięki temu umysł przestaje istnieć i doświadczamy siebie takimi, jakimi naprawdę jesteśmy. Wówczas stajemy się czystą, transcendentalną mocą. Pamiętajcie jednak, że ta moc nie leży gdzieś poza wami. Wszystko jest w was. Cała ta potężna energia wypełnia sobą każdą najmniejszą cząstkę tego wszechświata. Czy nie powinniśmy zatem starać się ją poznać? Dopóki żyjemy na tym materialnym świecie potrzebujemy umysłu do wielu codziennych czynności. Na takim etapie umysł jest potrzebny. Jednak ponieważ skupiamy się zbyt mocno na tym, co zewnętrzne, nie doświadczamy swej boskiej rzeczywistości. Na przykład, poszukujemy zewnętrznych nauczycieli. Ich nauki jeszcze bardziej tłumią nasze człowieczeństwo, a jednak ośmielamy się określać ich mianem guru. Kim jest prawdziwy guru? W sanskrycie guru oznacza tego, kto rozprasza mrok ignorancji, a nie tego, kto naucza recytacji mantr. Sylaba 'go' oznacza tego, kto wzniósł się ponad wszelkie atrybuty, natomiast sylaba 'tu' tego, kto wzniósł się ponad wszelkie formy. Kim jest taki guru? Otóż jedynym guru, który jest ponad atrybutami i formami jest sam Bóg. Wedy zawierają następującą strofę: Guru to brahma, guru to Wisznu, guru to Sziwa Guru jest Bogiem, najwyższym Bogiem. Wszyscy inni to po prostu nauczyciele. W każdej szkole jest wielu nauczycieli, ale nikt przecież nie oddaje im czci. Nauczyciele uczą, natomiast guru pokazuje guri, czyli absolutny cel życia. Poza tym wyjawia też sposoby, w jakie można go osiągnąć. Tym najwyższym celem jest urzeczywistnienie atmy. Dlatego możemy powiedzieć, że istnieje tylko jeden prawdziwy guru i jest nim Bóg. Guru jest czysty i szlachetny urzeczywistnił siebie i zaprawdę stał się Bogiem. Jak zachowują się zwykli ziemscy nauczyciele, którzy podają się za guru? Oto mały przykład. Dawno, dawno temu, w erze prawdy i harmonii, Bóg zstąpił na Ziemię jako karzełek o imieniu Wamana. Wamana był brahminem, więc według odwiecznego prawa, mógł otrzymywać część darów, które rozdawał władca po odprawieniu każdej ceremonii religijnej. W tym samym czasie na Ziemi żył potężny król Bali, którego pychę Wamana postanowił ukrócić. Udał się więc na jego dwór. Najbliższym doradcą króla Bali był jego guru i zarazem nadworny kapłan o imieniu Sukraczarja. Sukraczarja uchodził za wielkiego człowieka, ale tak naprawdę nie praktykował tego, czego nauczał. Gdy Bali ujrzał Wamanę, od razu zrozumiał, że nie jest to zwykły człowiek. Natychmiast też zapytał Go czego pragnie i obiecał, że jest gotów spełnić każde Jego życzenie. W tym momencie Sukraczarja odciągnął króla na bok i zaczął namawiać go, aby wycofał się z danego słowa, bowiem w przeciwnym wypadku awatar pozbawi go korony, królestwa, a może nawet

8 życia. Jednak Bali dotrzymał słowa danego Wamanie pomimo podszeptów Sukraczarji. Zrozumiał, że Bóg jest o wiele ważniejszy niż guru, a złamanie raz danego słowa jest bardzo ciężkim grzechem. Ostatecznie Bali razem ze swą pychą stracił królestwo i panowanie, jednak zyskał łaskę w oczach Boga. Nauczyciel, który doradza swemu uczniowi łamanie obietnic w ogóle nie zasługuje na miano guru. Inny przykład. W erze rytuałów, czyli w czasach gdy rozgrywała się Mahabharata, wydarzyła się następująca historia. Dronaczarja, nauczyciel łucznictwa, pod którego opieką wzrastali młodzi Pandawowie, obiecał Ardżunie, że nikomu poza nim nie przekaże pełni swej wiedzy. Dzięki tej obietnicy Ardżuna stał się egoistyczny; wielki Dronaczarja był prawdziwym guru jedynie dla niego! Pewnego dnia przed Dronaczarją pojawił się młody książę o imieniu Ekalawja, prosząc o przyjęcie go na ucznia. Wielki łucznik odparł jednak: "Obiecałem Ardżunie, że nie przekażę swej wiedzy nikomu innemu poza nim. Nie mogę przyjąć cię na swojego ucznia. Uczę tylko Ardżunę". Ekalawja musiał więc odejść. Dronaczarja nie zdawał sobie jednak sprawy z determinacji młodego księcia. Jakiś czas potem Pandawowie wybrali się na polowanie do lasu. Zabrali także ze sobą sforę psów. Gdy gonili zwierzynę w puszczy, jeden z psów zwęszył coś nieopodal i zaczął szczekać. Zanim jednak szczeknął drugi raz, padł przeszyty czterema strzałami jednocześnie. Wszystkie one wbiły się dokładnie w to samo miejsce. Ardżuna zdumiał się widząc takie mistrzostwo w panowaniu nad łukiem. "Kim jest ten mistrz, który potrafi tak precyzyjnie wstrzelić cztery strzały na raz, kierując się w dodatku jedynie dźwiękiem?", zastanawiał się Ardżuna. "Ja nie potrafiłbym dokonać czegoś takiego. Oznacza to, że ten, kto wystrzelił te strzały jest potężniejszy ode mnie". Ludzie często stają się zazdrośni w obliczu lepszych od siebie, i to samo spotkało Ardżunę. Gdy myśliwi zaczęli szukać człowieka, który był sprawcą tego wielkiego wyczynu, znaleźli nieopodal polankę, na której stała mała chatka. Na polance stał młody chłopiec z łukiem w dłoni. Ardżuna zbliżył się do niego i zapytał, czy to on wystrzelił przed chwilą cztery strzały w jednego z jego psów. Chłopiec odpowiedział twierdząco. Ardżuna zapytał się go wówczas, kto jest jego nauczycielem. Chłopiec spuścił oczy i powiedział: "Dronaczarja". Ardżuna był wściekły. Drona obiecał mu, że nie przyjmie na swego ucznia nikogo innego, a tu nagle okazało się, że nie tylko złamał swe słowo, lecz też wykształcił większego mistrza niż Ardżuna! Ardżuna zwrócił się więc z pretensjami do Dronaczarji, ale ten był równie zdumiony. "Nie jestem niczyim guru oprócz ciebie", odpowiedział. "A na pewno nie jestem guru Ekalawji. Co prawda jakiś czas temu prosił mnie on o to, ale mu odmówiłem". Jednak takie wyjaśnienia nie uśmierzyły gniewu Ardżuny, który był bardzo zazdrosny o Ekalawję. Zaczął zastanawiać się, w jaki sposób mógłby pozbawić swego rywala jego sztuki. Wkrótce dowiedział się, że odrzucony książę ulepił z gliny posąg swego guru Dronaczarji i z takim zapałem oddawał mu cześć, że wkrótce opanował wszystkie tajniki łucznictwa. W ten sposób Dronaczarja stał się guru Ekalawji nawet wbrew swej woli. Ardżuna nie mógł tego znieść. Drona obiecał mu przecież, że zrobi z niego najlepszego łucznika wszechczasów. Ostatecznie Dronaczarja, powodowany zazdrosnymi podszeptami Ardżuny, udał się do Ekalawji i zażądał od niego podarunku, który uczeń składa nauczycielowi po zakończeniu nauki. Młody książę z radością oświadczył, że gotów jest oddać swemu guru wszystko, czego ten zażąda. Choć uczeń miał wiarę w nauczyciela, nauczyciel go zdradził. Otóż Dronaczarja zażądał prawego kciuka Ekalawji wiedział bowiem, że wówczas nigdy już nie wykorzysta on swych umiejętności jako łucznik i pozycja Ardżuny będzie niezagrożona. Ekalawja spełnił jego prośbę i razem z

9 kciukiem stracił wszystko, czego nauczył się w ciągu wielu lat. W ten sposób pragnienie Ardżuny, aby być najlepszym łucznikiem, zostało zaspokojone. Jednak zarówno zachowanie Ardżuny jak i Dronaczarji były samolubne i okrutne. W ten sposób Dronaczarja okazał się też niegodny miana prawdziwego guru. Powinniśmy więc zrozumieć, że wszyscy guru, którzy kierują się samolubnymi pobudkami, wiodą swych uczniów w bagno świata, odciągając ich tym samym coraz dalej i dalej od mądrości duchowej. Dlatego też, możemy nazywać ich jedynie nauczycielami, ale nie zasługują oni na miano guru. Oczywiście, możemy uczyć się od wszystkich, lecz nasza lojalność, miłość i całkowite oddanie należą się jedynie Bogu. Na tym właśnie polega duchowość. Dzisiejszy dzień obchodzony jest jako święto guru. Jest to święto na cześć mędrca Wjasy, który skodyfikował Wedy i w takiej formie przekazał je światu. Dlatego też inną nazwą tego święta jest Wjasa purnima. Wjasa był wielkim guru, który nauczał mądrości poznania Boga. Miał wielu uczniów, a niektórzy nawet uważali go za wcielenie Najwyższego. Wjasa podzielił odwieczną mądrość Wed na części i przekazał ją światu w formie czterech ksiąg. Dzięki temu, Wedy stały się łatwiejsze do opanowania. Dzisiejszy dzień jest dniem pełni Księżyca (purnima). Co to znaczy? Jaka jest symbolika pełni? Otóż Księżyc jest ściśle powiązany z ludzkim umysłem; mówi się przecież, że jest "władcą umysłu". Umysł jest odbiciem Księżyca. Oznacza to, iż nasze umysły powinny stać się tak świetliste, czyste i jasne, jak Księżyc w pełni. Powinniśmy obchodzić dzisiejsze święto, oczyszczając swoje umysły, aby mogły one objąć tajemnicę stworzenia. Wjasa skodyfikował Wedy całkowicie bezinteresownie i dla dobra całej ludzkości. Oto dlaczego pamiętamy go dziś, podczas święta Wjasa purnima. Myślicie, że obchodzimy dziś święto guru purnima, ale tak nie jest. Prawdziwe guru purnima jest wtedy, gdy oczyścicie swoje serca. W dniu, gdy zrozumiecie tajemnicę wszechświata, wasze czyste umysły staną się waszymi guru. My jednak żyjemy w iluzji, a nasze umysły są skażone nieczystościami. Ramadas, wielki święty Indii, śpiewał w jednej ze swoich pieśni: "Ludzkie życie jest jak zdobywanie potężnej fortecy. Forteca ta ma siedem bastionów, znajdujących się jeden w drugim. Pierwszym jest pragnienie, drugim gniew, trzecim zachłanność, czwartym egoizm, piątym zawiść, szóstym przywiązanie, a siódmym identyfikacja z ciałem. W samym środku, chroniony wszystkimi tymi kolejnymi fortyfikacjami, znajduje się ogród, w którym przechadza się Bóg. Jak się do Niego dostać? Czy można wspiąć się na drzewo stojące pod murami i, przechodząc po gałęzi, zeskoczyć na drugą stronę? A jak gałąź się złamie?...". Ramadas wiedział, że zwykli nauczyciele, którzy pozują na guru, są jak gałęzie, które obiecują bezpieczne przejście, ale w każdej chwili mogą pęknąć. Natomiast Bóg jest jak potężny pień drzewa, od którego odchodzą wszystkie konary. Powinniśmy więc polegać na Bogu i liczyć na Boga, a nie na kogokolwiek innego. Wówczas będziemy bezpieczni. Pamiętajcie więc, że jedynym prawdziwym guru jest sam Bóg. Cokolwiek robicie, ofiarujcie to najpierw Bogu. Jest to bardzo ważne. W ten sposób nie tylko oddajecie Mu cześć, lecz także prosicie Go: "O Panie! Prowadź mnie, abym czynił tylko dobro, abym wypełnił swój czas takim działaniem, jakie będzie Ci miłe. Spraw, proszę, abym myślał tylko o tym, co dobre i mówił jedynie to, co dobre". Dzięki temu wasze życie staje się święte, radosne i cudowne. Módlcie się do Boga właśnie w tym duchu. Ucieleśnienia miłości! Cała ta potężna moc, która przejawia się jako otaczający was wszechświat jest także obecna w was. Bóg nie jest kimś od was oddzielonym. Każdy z was jest Bogiem, Bóg jest każdym z was. Uświadomcie sobie tę podstawową jedność. Doświadczajcie tego ducha niedwoistości.

10 Przestańcie utożsamiać się ze swoim imieniem i formą, utożsamiajcie się z Bogiem, a zaprawdę, staniecie się wówczas boscy. Każdy z was przedstawia się swoim imieniem, ale wiecie przecież, że imię to nadali wam rodzice, nie jest ono wam wrodzone. To samo jest z ciałem. Ciało jest darem Boga i rodziców, ale choć przejawiacie się przez nie, nie jesteście ciałem. Oczywiście, powinniście troszczyć się o ciało, aby utrzymywać je w dobrym stanie, ale nie identyfikujcie się z nim. Mira była wielką wielbicielką Kriszny, ale jej oddanie przeszkadzało jej mężowi. Zakazał jej więc chodzić do świątyni Kriszny. Mira była bardzo smutna z tego powodu, więc zaczęła się zastanawiać: "Mój mąż jest księciem, władcą i wielkim człowiekiem. To on wybudował świątynię Kriszny i on jest jej właścicielem. Może więc zakazać mi ją odwiedzać. Jestem też jego żoną, a więc moje ciało należy do niego. Muszę słuchać jego poleceń. Jednak nawet mój mąż nie jest panem mojego serca. Dostałam je od Boga, to On obdarzył mnie miłością, i to On wybudował w nim swoją świątynię. Któż więc może zakazać mi ją odwiedzać?". Mira postanowiła więc skupiać cały swój umysł na świątyni swego serca, a nie na żadnych świątyniach zewnętrznych. Bóg jest bowiem obecny w sercu wyznawcy. Nie trzeba szukać Go na zewnątrz. Jest to podobne do wychodzenia na ulicę, aby żebrać o resztki jedzenia ze stołów innych, podczas gdy w waszym własnym domu jest stół zastawiony najwykwintniejszymi przysmakami. Przecież to niemądre. Każdy z was nosi w sobie światło boskich cnót miłości, niedwoistości oraz nieopisanego błogostanu. Wszystko jest w was. Nigdy nie zapomnijcie o Bogu, niezależnie od tego, czy wzniesiecie się na wyżyny, czy też życie pogrąży was w biedzie i chorobie. Nie zwracajcie uwagi na komentarze ludzi, nie przejmujcie się etykietkami, jakie mogą wam przypinać. Nigdy, nigdy, za żadne skarby nie wyrzeknijcie się świętego imienia Boga. Niech ta determinacja stanie się wyznacznikiem jakości waszego życia. Wówczas wszystko, co będziecie robić, stanie się medytacją. Trwajcie w Bogu i przy Bogu. Nic innego nie obdarzy was większym szczęściem. Pamiętajcie o tym i nie dajcie się zwieść. Bądźcie pewni, że nosicie w sobie Boga. Gdy ludzie będą was o to pytać, mówcie z całym przekonaniem: "Bóg jest w moim sercu". Bóg naprawdę jest obecny w waszych sercach! Gdy zaś zaczniecie Go tam czuć, nigdy już nie zrobicie niczego niewłaściwego. Nie będziecie się nikogo bać. Poprowadzi was sumienie. Szanujcie i kochajcie wszystkich. Zrozumcie, że ten sam Bóg obecny jest w każdym. Dlatego nie wolno wam czuć urazy ani nienawiści do nikogo, w ten sposób krzywdzilibyście samego Boga. Pamiętajcie o Bogu w waszych sercach. Bóg mieszka właśnie tam, a nie gdzieś na zewnątrz. Choć nie zawsze możecie wyświadczać innym uprzejmości, jednak zawsze możecie być uprzejmi. Czyż właśnie tak nie wyraża się wszechogarniająca miłość? Każdy z was jest obrazem Boga. Wasze czyste serca są jak zdjęcia Boga. Często oddajemy Mu cześć przez obrazy lub zdjęcia. Pamiętajcie jednak, że Bóg to nie tylko zdjęcie lub obrazek, jest On prawdziwy prawdziwszy niż wszystko inne. Cały świat składa się z atomów: ciało, stół, kwiat, planety,... wszystko jest kombinacją atomów. Każdy atom, z kolei, ma pewną formę. Nie istnieje nic, co byłoby pozbawione formy; należy jednak wiedzieć, w jaki sposób można ją dostrzec. W przypadku atomów takim instrumentem będzie mikroskop elektronowy, w przypadku Boga pełna miłości mądrość. Nasze oczy nie potrafią objąć subtelności Boga, postrzegają jedynie świat zewnętrzny. Gdy zaświta w was mądrość, uświadomicie sobie, że jesteście Bogiem: "Czy ja aż tak oszalałem, aby zapomnieć kim jestem?", zapytacie się wówczas siebie. "Przecież jestem Bogiem, a nie ciałem lub umysłem". Jest to podobne do otrzeźwienia człowieka, który był pod wpływem alkoholu. Jak wiecie, człowiek pijany zachowuje się bardzo dziwnie i tak naprawdę nie wie, co robi. Dopiero później czuje wstyd i żałuje swego postępowania. Na tej samej zasadzie można powiedzieć, że każdy człowiek uzależniony od przyjemności zmysłowych jest pijakiem. Wszyscy jesteście opici winem świata zmysłów. Stąd wasze życie jest chaotyczne, pomieszane i pełne cierpienia. Dopiero, gdy

11 otrzeźwiejecie, gdy zaczniecie żyć bardziej Bogiem niż zmysłami, zrozumiecie czym jest prawdziwe szczęście. Powinniście więc wznosić się od zamiłowania do przyjemności zmysłowych ku zamiłowaniu do Boga. Wówczas zrozumiecie po co tu jesteście. Niech wasze myśli będą święte. Uwierzcie, że Bóg mieszka w waszych sercach i że to On jest waszym prawdziwym guru. Choć na zewnątrz możecie mieć nauczycieli, doradców lub guru, wiedzcie, że tak naprawdę guru jest tylko jeden. To On prowadzi wszystkich ludzi na całej Ziemi, niezależnie od tego, jakimi imionami Go określają. Imiona i formy nie mają znaczenia, Bóg jest tylko jeden. Tak jak podstawą wszelkich rozmaitych słodyczy jest cukier, tak też Bóg jest fundamentem, na którym powstają rozmaite imiona i formy. Mąka, jak wiecie, jest bez smaku. Dopiero po dodaniu cukru ciasto staje się słodkie. Liczy się więc powiązanie z Bogiem to ono jest źródłem wszelkiej słodyczy i dodaje życiu smaku. Dlatego kochajcie Boga, kochajcie Boga, kochajcie Boga, a wasze życie osiągnie spełnienie. Bhagawan zakończył swój dyskurs bhadżanem: Hari Bhadżana Bina Sukha Śanthi Nahin... tłum. Marek Oziewicz [Źródło: "Pięć Dyskursów do Młodzieży Świata", str , Stowarzyszenie Sathya Sai, Opole 1997.]