Znaczniki fizyczne i logiczne czcionki

Transkrypt

1 Znaczniki fizyczne i logiczne czcionki Znaczniki fizyczne - atrybuty Znaczniki fizyczne działają w podobny sposób jak atrybuty czcionek w edytorze tekstów. Czcionka pogrubiona <B> </B> To jest czcionka pogrubiona (bold) Czcionka pochylona <I> </I> To jest czcionka pochylona (italic) Czcionka migająca <BLINK> </BLINK> To jest czcionka migająca (blink) - jest to rozszerzenie Netscape'a, nie znajdujące się w specyfikacji HTML 4. Czcionka podkreślona <U> </U> To jest czcionka podkreślona (underline) Czcionka o stałej szerokości znaku <TT> </TT>

2 To jest czcionka monotypiczna, o stałej szerokości znaku (fixed width = teletype) Czcionka przekreślona <STRIKE> </STRIKE> Czcionka przekreślona Alternatywnie jest używane równoważne polecenie <S></S>. Oba polecenia istnieją w specyfikacji HTML 4 i są w dalszym ciągu interpretowane przez przeglądarki, ale autorzy specyfikacji zalecają ich stopniowe zastępowanie przez nowsze konstrukcje języka. Superskrypt (indeks górny) <SUP> </SUP> Czcionka z superskryptem Subskrypt (indeks dolny) <SUB> </SUB> Czcionka z subskryptem Duża czcionka (+1 punkt) <BIG> </BIG> Duża czcionka Mała czcionka (-1 punkt) <SMALL> </SMALL> Mała czcionka

3 Znaczniki logiczne - style Znaczniki logiczne odnoszą się do konkretnych zastosowań, ale efekt ich działania jest analogiczny jak w przypadku znaczników fizycznych. Czcionka pogrubiona, pochylona lub monotypiczna są domyślnie przypisane do wybranego stylu Cytat blokowy <CITE> </CITE> To jest cytat (citation) Definicja <DFN> </DFN> <DFN>, czyli Defining Instance, jest poleceniem stosowanym do wyróżniania jakiegoś bloku tekstu, np. pojawiającego się po raz pierwszy w danym tekście terminu. Przeglądarka interpretuje DFN jako kursywę (IE4) lub nie wyróżnia czcionki (NC4). Na przykład: Internet Explorer 5 to najnowsza przeglądarka firmy Microsoft. Element usunięty Przy najrozmaitszych rewizjach tekstów możemy się posłużyć poleceniem <DEL>, które sygnalizuje zmiany. Pokazuje ono przekreślony fragment tekstu, np.: <del>dokument dotyczący naszej polityki sprzedaży nie jest już dostępny.</del> Polecenie jest interpretowane przez IE4 i 5. Element wstawiony Gdy chcemy wyraźnie podkreślić jakąś nowość, możemy się posłużyć poleceniem INS. <ins>to jest nowe opracowanie tematu.</ins> To jest nowe opracowanie tematu Polecenie jest interpretowane przez IE4 i 5. Skrót i akronim Nowymi poleceniami HTML 4 są skrót i akronim. Oba polecenia sygnalizują obecność skrótów (np. dyr., prof.) i akronimów (np. WWW, AWS) i będą mogły być wykorzystywane w trakcie syntezy dźwięku przez odpowiednie oprogramowanie, systemy wyszukiwawcze, korektory poprawności ortograficznej czy systemy automatycznego tłumaczenia. Atrybut języka precyzuje język dla poprawnego działania tych systemów.

4 <ABBR lang="pl">prof.</abbr> <ACRONYM lang="en">www</acronym> Czcionka mocno wyróżniona <STRONG> </STRONG> To jest czcionka mocno wyróżniona (strong) Czcionka wyróżniona (emfaza) <EM> </EM> To jest czcionka wyróżniona (emphasis) Kod (tekst programu) <CODE> </CODE> To jest kod (code) Czcionka wprowadzana z klawiatury <KBD> </KBD> Czcionka z klawiatury Przykład <SAMP> </SAMP> Przykład (sample) Zmienna (słowo kluczowe języka)

5 <VAR> </VAR> Zmienna (variable) Kolory czcionki Dowolnemu fragmentowi tekstu można nadać kolor, obejmując go znacznikami koloru. Poniżej przedstawiamy listę 16 podstawowych barw stosowanych w dokumentach internetowych - są one widoczne w przeglądarkach Netscape Navigator i Microsoft Internet Explorer. Naturalnie możemy w dowolny sposób kombinować barwy z atrybutami i stylami. Składnia: <FONT COLOR="nazwa_koloru"> </FONT> tekst próbny - black tekst próbny - olive tekst próbny - teal tekst próbny - red tekst próbny - blue tekst próbny - maroon tekst próbny - navy tekst próbny - gray tekst próbny - lime tekst próbny - fuchsia tekst próbny - white(tutaj jest kolor white, ale nie widać go ze względu na kolor tła) tekst próbny - green tekst próbny - purple tekst próbny - silver tekst próbny - yellow tekst próbny - aqua Wielkość czcionki Czcionka może mieć wielkość zależną od osoby redagującej dokument HTML. Wystarczy objąć fragment tekstu parą znaczników <FONT SIZE="xx"> </FONT>. Na przykład: To jest tekst normalny To jest tekst nieco większy.

6 To jest tekst nieco mniejszy. I znów tekst normalny. A teraz całkiem już spory. I całkiem malutki. Czcionka normalna ma przypisaną wartość 3 (nie mylić ze stopniem pisma). Pozostałe wartości są zawarte w przedziale od 1 do 7. Gdy redagujemy tekst, możemy w dowolnej chwili zmienić wielkość czcionki, przypisując jej wartość bezwzględną z przedziału 1-7, posługując się podanym wyżej parametrem. Możemy jednak także użyć innego parametru, który zwiększa lub zmniejsza wielkość czcionki o zadaną wartość. <FONT SIZE="+x"> </FONT> Na przykład: To jest tekst normalny, który teraz powiększamy o 1, a następnie zmniejszamy o 1, po czym powracamy do standardowej wielkości. Czcionka bazowa Czcionka ma domyślną wielkość 3, ale w dowolnym momencie możemy ją zmienić za pomocą polecenia: <BASEFONT SIZE="x"> Oznacza ono, że od tego momentu czcionka podstawowa będzie miała wielkość x, a wszystkie zmiany będą się odnosiły do tej wielkości. Gdy x=5, <BIG> wprowadzi czcionkę o wielkości 6, <SMALL> - o wielkości 4, <FONT SIZE=-3> zmniejszy czcionkę do 2 punktów itd. Uwaga: polecenie BASEFONT jest uznane za przestarzałe i zalecane jest rezygnowanie z niego w dokumentach. Zmiana kroju czcionki Jeszcze jedną możliwość urozmaicenia dokumentu daje polecenie <FONT FACE="nazwa_kroju"> </FONT>. Pozwala ono zmienić krój czcionki dla danego dokumentu. Na przykład: To jest tekst, który zapewne widzisz jako Verdana. A teraz zmieniamy go na moment na Arial, przechodzimy do kroju courier, aby powrócić do Verdany. Możemy nawet podać listę krojów, oddzielonych przecinkami, dzięki czemu w przeglądarce odbiorcy zostanie zastosowany jeden z nich (na dobrą sprawę nie wiemy, jakimi dysponuje, więc należy być ostrożnym). Szczególnie warto polecać w takich sytuacjach stosowanie ciągu w rodzaju <FONT FACE="Verdana, Arial, 'Arial CE', Helvetica">, gdyż zabezpieczymy się w ten sposób przed ryzykiem niepoprawnego wyświetlania polskich znaków w Windows 3.1. Uwaga: polecenie FONT FACE jest określane jako przestarzałe i sugeruje się rezygnowanie z niego na rzecz stylów.