Źródło. przedstawienie związane z obchodami rocznicy Chrztu Polski. Premiera: r., aula I LO w Wągrowcu

Wielkość: px

Rozpocząć pokaz od strony:

Download "Źródło. przedstawienie związane z obchodami rocznicy Chrztu Polski. Premiera: r., aula I LO w Wągrowcu"

Lech Matusiak
7 lat temu
Przeglądów:

Źródło przedstawienie związane z obchodami 1050. rocznicy Chrztu Polski.

1 Źródło przedstawienie związane z obchodami rocznicy Chrztu Polski. Premiera: r., aula I LO w Wągrowcu Scenariusz, reżyseria-karol Kruś

2 Scena I Motywy przewodnie: woda, deszcz, źródło, miłość, prawdy wiary Chorał gregoriański.miednica chrzcielna z przodu.cienie kobiet zbierających deszcz.wlewają deszcz do miednicy (muzyka) Dziewczyna 1- ogrywanie miednicy-teksty, dialogi: Dziewczyna 1 Szczęśliwy mąż, który nie idzie za radą występnych, nie wchodzi na drogę grzeszników i nie siada w kręgu szyderców, Jest on jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą, które wydaje owoc w swoim czasie, a liście jego nie więdną; co uczyni, pomyślnie wypada. bo Pan uznaje drogę sprawiedliwych, a droga występnych zaginie. Dziewczyna 2 Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego. Pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć, przywraca mi życie. Prowadzi mnie po właściwych ścieżkach przez wzgląd na swoje imię. Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną. Dziewczyna 3 Przygniatają nas nasze przewiny, Ty je odpuszczasz, nadziejo wszystkich krańców ziemi i mórz dalekich, który swą mocą utwierdzasz góry, jesteś opasany potęgą, który uśmierzasz burzliwy szum morza, huk jego fal, zgiełk narodów. Stepowe pastwiska są pełne rosy, a wzgórza przepasują się weselem. Łąki się stroją trzodami, doliny okrywają się zbożem, wznoszą okrzyki radości- śpiewają.

3 (Układanie kostek w rząd (łódź). Wejście na kostki, kije jako wiosła-płyną do źródła, w tle piosenka) Scena II- z kijami, poszukiwanie źródła ( uderzenie kijem w ziemię, tryska źródło) Wszyscy: Źródło, źródło, źródło. Bo źródło, bo źródło wciąż bije! Młodzieniec :Płynie rzeka wąwozem, jak dnem koleiny Które sama siebie żłobiła Rosną ściany wąwozu, z obu stron coraz wyżej Tam na górze są ponoć równiny Dziewczyna 1: I im więcej tej wody, tym się głębiej potoczy Sama biorąc na siebie cień zboczy... Piach spod nurtu ucieka, nurt po piachu się wije Własna w czeluść ciągnie go siła Ale jest ciągle rzeka na dnie tej rozpadliny Jest i będzie, będzie jak była Bo źródło, bo źródło wciąż bije Dziewczyna 2: A na ścianach wąwozu pasy barw i wyżłobień Tej rzeki historia, tych brzegów Ślady głazów rozmytych, cienie drzew powalonych Muł zgarnięty pod siebie wbrew sobie A hen, w dole blask nikły ciągle ziemię rozcina Ziemia nad nim się zrastać zaczyna... Z obu stron żwir i glina, by zatrzymać go w biegu Woda syczy i wchłania, lecz żyje I zakręca, omija, wsiąka, wspina się, pieni Ale płynie, wciąż płynie wbrew brzegom Bo źródło, bo źródło wciąż bije Dziewczyna 3: I są miejsca, gdzie w szlamie woda niemal zastygła Pod kożuchem brudnej zieleni; Tam ślad, prędzej niż ten, co zostawił go, znika Niewidoczne bagienne są sidła Ale źródło wciąż bije, tłoczy puls między stoki Więc jest nurt, choć ukryty dla oka! Nieba prawie nie widać, czeluść chłodna i ciemna e Niech się sypią lawiny kamieni! I niech łączą się zbocza bezlitosnych wąwozów a e Bo cóż drąży kształt przyszłych przestrzeni a e Jak nie rzeka podziemna Groty w skalach wypłucze, żyły złote odkryje a e Bo źródło, bo źródło wciąż bije

4 Scena III-Pieśń nad pieśniami- muzyka Przebudzenie Dziewczyna 1: Cicho! Ukochany mój! Oto on! Oto nadchodzi! Biegnie przez góry, skacze po pagórkach. Umiłowany mój podobny do gazeli, Oto stoi za naszym murem, patrzy przez okno, zagląda przez kraty. Miły mój odzywa się i mówi do mnie: Młodzieniec: Powstań, przyjaciółko ma, i pójdź! Bo oto minęła już zima, deszcz ustał i przeszedł. Na ziemi widać już kwiaty, Powstań, przyjaciółko ma, ukaż mi swą twarz, daj mi usłyszeć swój głos! Dziewczyna 1: Mój miły jest mój, a ja jestem jego, on stada swe pasie wśród lilii. Nim wiatr wieczorny powieje i znikną cienie, wróć 7, mój miły, Młodzieniec: O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja, jakże piękna! Oczy twe jak gołębice za twoją zasłoną 2. Nim wiatr wieczorny powieje i znikną cienie, pójdę ku górze O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja! Scena IV - Hymn o miłości Para za ramkami w cieniach. Pozostali oświecają drogę lampkami. W finale wychodzą przed ramki Koniec

5 Hymn o miłości 1 Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. 2 Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił. a miłości bym nie miał, byłbym niczym. 3 I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał. 4 Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; 5 nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; 6 nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. 7 Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. 8 Miłość nigdy nie ustaje, [nie jest] jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie. 9 Po części bowiem tylko poznajemy, po części prorokujemy. 10 Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe. 11 Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego, co dziecięce. 12 Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany. 13 Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość. - 1 Kor 13,4-8a [24]

6 Woroszylski Wiktor Na pobyt Jana Pawła II (piosenka dotyczy I pielgrzymki Jana Pawła II do Polski w1979 r. - do wykorzystania lub nie) W tej obecności co jak ciepły płaszcz dla siebie proszę o najprostszą z łask Niech się otworzę jak na oścież dom aby przeze mnie wiatr ogromny dął Niech się rozjaśnię jak okno we mgle Niech się przełamię jak gorący chleb Niech się poruszę jak na fali łódź Niech się odnajdę jak zgubiony klucz Niech wzrok odzyskam i dotyk i słuch Niech się nauczę zapomnianych słów

Podobne dokumenty

NABOŻEŃSTWO WSTAWIENNICZE do Świętego Stanisława Kazimierczyka

NABOŻEŃSTWO WSTAWIENNICZE do Świętego Stanisława Kazimierczyka Po błogosławieństwie kończącym Mszę św. celebrans i inni kapłani udają się przed relikwiarz świętego Stanisława Kazimierczyka. Wszyscy klękają.