BALLADA O PASTERZACH. Kiedy nad Betlejem, Pośród ciemnej nocy, Zajaśniało niebo. Głosząc kres złej mocy, Pasterze przy ogniu. Rozmawiali sennie,

Transkrypt

1 BALLADA O PASTERZACH Kiedy nad Betlejem, Pośród ciemnej nocy, Zajaśniało niebo Głosząc kres złej mocy, Pasterze przy ogniu Rozmawiali sennie, Marek wytargował, Że pierwszy się zdrzemnie, 1 / 17

2 Jest bardzo zmęczony, Ponadto spał mało, Więc dzisiejszej nocy, Pospać by się zdało. Ale spał nie będzie, Aż do trzeciej straży, Bo właśnie cud wielki Nad łąką się zdarzył. Niebo pojaśniało, 2 / 17

3 Piękna pieśń rozbrzmiała, I radość udziałem, Ich dzisiaj się stała. Aniołów tysiące Nad nimi zawisło, Mówiąc Dziecię Boże Właśnie na świat przyszło. Nie bójcie się blasku, Dobrzy biedni ludzie, 3 / 17

4 Bo radość ogłaszam, Mówię wam o cudzie. Idźcie do Betlejem, Witać Boże Dziecię, W żłóbku położone, W stajence znajdziecie. I cisza na nowo, Ogarnęła łąki, Nie zawyły wilki, Nie brzęczały bąki. 4 / 17

5 Marek przetarł oczy, Przecież spać nie może, Pójdzie Ciebie witać, W stajni śpiący Boże. Wstali od ogniska, Wzięli sera, mleka, Chodźmy do Betlejem, Bo tam Mesjasz czeka. 5 / 17

6 A noc była czarna, Że choć wykol oko, Mimo, że gwiazd krocie Świeciło wysoko. Leżało na ziemi, Rzucone polano, Mateusz się potknął, I rozbił kolano. Ach, co tam kolano? Pomyślał zmęczony, 6 / 17

7 Gdy przychodzi na świat Dawno wytęskniony. Podniósł się i ruszył Kulejąc przed siebie, A gwiazda przed nimi, Świeciła na Niebie. Biegną pastuszkowie Pośród ciemnej nocy, A naprzeciw błyszczą 7 / 17

8 Straszne wilcze oczy. Ale wilka właśnie Czemuś brzuch rozbolał, Więc zamiast napadać, Leżeć w trawie wolał. Nie uszli daleko, Gdy wtem baran srogi, Zamiast spać, nastawił Na pasterzy rogi. 8 / 17

9 Ale kto się boi Tej nocy barana, Kiedy trzeba śpieszyć Na spotkanie Pana? Gdy już byli blisko Betlejemskiej szopy, Zabiegły im drogę Jakieś winożłopy. Powiedział im Marek 9 / 17

10 Oj, nie tedy droga! Idziemy przywitać Zrodzonego Boga. Gdy rzezimieszkowie O tym usłyszeli, I oni przywitać Pana pobieżeli. Ale wejść do szopy, Jakoś się wstydzili, I wszyscy tej nocy, 10 / 17

11 Karczmę porzucili. Bo kiedy Dzieciątko, Ku wejściu spojrzało, Wtedy czterech drabów, Ze strachu zadrżało, Dziecię przeniknęło, Ich na wylot wzrokiem, A oni odczuli Że stoją przed Bogiem. 11 / 17

12 Darów też nie mieli, Pieniądze przepili, Więc drewna przynieśli, Ognisko wzniecili. Zdobyli skądś słomy, Czystej, szeleszczącej, Jeszcze prawie polem, Od żniwa pachnącej. Wyścielili szopę, 12 / 17

13 W nocy chrust zdobyli, Szybko płot upletli, Wiatr nim zasłonili. A noc zimna była, Dziecię z chłodu drżało, I Maryja sianem, Otuliła ciało. Gdy to jeden ujrzał, Zdjął jaczkę z kapturem, 13 / 17

14 Włożył na Maryję I opasał sznurem. Drugi kamizelą Otulił Dzieciątko, Trzeci z karczmy przyniósł Ciepłe zawiniątko. W zawiniątku było, Ciepłe mięso z chlebem, Tak zaprzyjaźnili, Się tej nocy z Niebem. 14 / 17

15 Rankiem tak się wzięli, Tak się zakręcili, Że Świętej Rodzinie, Ciepły kąt zdobyli. A dzisiaj ci mówią, Nie trzeba mieć wiele, Pan Bóg mieszka wszędzie, Nie tylko w kościele. 15 / 17

16 Wszędzie, gdzie potrzeba, Pomocy człowieka, Tam na pewno Boże Dziecię ciebie czeka. Grudzień / 17

17 17 / 17