Z ziemskiego grobu do niebiańskiego przybytku

Transkrypt

1 Pozwalamy i zachęcamy do kopiowania i rozprowadzania tego materiału w dowolnej formie, pod warunkiem, że nie zmienia się tekstu w żaden sposób i nie pobiera opłaty poza kosztem reprodukcji. Wszelkie wyjątki muszą być zatwierdzone przez autora i Zbór Ewangeliczny Agape w Poznaniu. Z ziemskiego grobu do niebiańskiego przybytku List do Hebrajczyków 9:1-28 i 7:24-25 Piotr Słomski (Peter Slomski) 27 marca, 2016 r. Gwarancja nieba Jezus, odwieczny Syn Boży, umarł w miejsce grzeszników. Wiemy, że nasz grzech przeciwko Bogu prowadził do naszego wiecznego potępienia. Bóg karze tych, którzy zgrzeszyli w zgodzie ze Swoją sprawiedliwością i prawością wobec swojego stworzenia. Grzech przeciwko wiecznemu Bogu wymaga wiecznej kary. Wiemy również, że Bóg w Swojej miłości wobec ludzkości zapewnił wybawienie od takiej kary. Bóg dał Swojego jednorodzonego Syna światu. W jaki sposób Go dał? Syn Boży przyszedł na tę ziemię jako człowiek i umarł na krzyżu Golgoty. Pamiętaj, że grzech przeciwko odwiecznemu Bogu wymaga wiecznej kary. Jezus był odwiecznym Synem Bożym, zatem jedynie Jego śmierć miała wieczną wartość. List do Hebrajczyków 9:28 mówi nam: Tak i Chrystus, raz ofiarowany, aby zgładzić grzechy wielu. Jeśli odwrócimy się zatem od naszego grzechu i zaufamy Mu, jesteśmy wybawieni od takiej śmierci. On poniósł tę śmierć za tych, którzy Mu zaufali. Pamiętam, jak zrozumiałem tę prawdę i cieszyłem się, że Jezus umarł za mnie. On poniósł ciężar moich grzechów i został ukarany w moje miejsce. Pamiętam również, jak myślałem nad tym, że Jezus dał mi szansę życia. Przez Jego śmierć moje grzechy zostały wybaczone. Teraz potrzebuję prowadzić życie bez grzechu. Czy jestem w stanie postępować tak do końca i dostać się do nieba? W taki sposób myślałem. Ale czy było to właściwe? Czy Jezus dał mi szansę na prowadzenie życia bez grzechu? On oczyścił moje życie z grzechu. Zaczynałem od nowa. Teraz potrzebowałem być dobry. Ale problem polegał na tym: Znowu zgrzeszyłem. Znowu upadłem w błoto mego grzesznego życia. Nie było tak, abym rozmyślnie odwrócił się plecami do Jezusa. Wynikało to jedynie z tego, że nie jestem doskonały. Było nieuniknione, że zgrzeszę ponownie. Zatem, w jaki sposób kiedykolwiek będę mógł dostać się do nieba? Co, jeśli zgrzeszyłem i zanim zdam sobie sprawę z grzechu i będę mógł otworzyć swoje usta, aby go wyznać, padnę martwy? Czy pójdę do piekła? Biblia jest pełna prawd dotyczących tego, dlaczego prawdziwy chrześcijanin nigdy nie pójdzie do piekła. Jest jedna prawda, nad którą chciałbym, abyśmy się dzisiaj zastanowili, a która powinna dać nam zapewnienie tego, że prawdziwy chrześcijanin nigdy nie może utracić swojego zbawienia. Dzisiaj dla niektórych jest Niedziela Wielkanocna. Jest to dzień, który niektórzy chrześcijanie traktują nieco odmiennie, ponieważ w szczególny sposób wspominają to, że Jezus powstał z martwych. W rzeczywistości każda niedziela jest czasem wspominania tego, że pierwszego dnia tygodnia miało miejsce zmartwychwstanie Jezusa. Niezależnie od tego, czy traktujemy Wielkanocną Niedzielę szczególnie, czy też nie, chciałbym, abyśmy dzisiaj zastanowili się nad prawdą zmartwychwstania. Jest to historyczny fakt, który gwarantuje, że jako chrześcijanie nigdy nie skończymy w piekle. Ponieważ Jezus cieleśnie powstał z martwych, jest On w stanie uczynić coś, co zapewnia, iż będziemy w niebie. W niebie dzieje się coś, co nam zapewnia niebo. 1

2 Ziemski przybytek Chciałbym, abyśmy zwrócili się do fragmentu Biblii, Listu do Hebrajczyków rozdziału 9, który z pozoru zdaje się nic nie mówić o zmartwychwstaniu. Jednakże, kiedy dokładnie mu się przyjrzymy, stwierdzimy, że wskazuje on na zmartwychwstanie Jezusa; zobaczymy, że gdyby nie zmartwychwstanie, nasza pewność nieba byłaby zagrożona. Zwróćmy się więc do Listu do Hebrajczyków rozdziału 9 i przeczytajmy wersety 1-5: Wprawdzie i pierwsze przymierze miało przepisy o służbie Bożej i ziemską świątynię. Wystawiony bowiem został przybytek, którego część przednia nazywa się miejscem świętym, a w niej znajdowały się świecznik i stół, i chleby pokładne; za drugą zaś zasłoną był przybytek, zwany miejscem najświętszym, mieszczący złotą kadzielnicę i Skrzynię Przymierza, pokrytą zewsząd złotem, w której był złoty dzban z manną i laska Aarona, która zakwitła, i tablice przymierza; nad nią zaś cherubini chwały, zacieniający wieko skrzyni, o czym teraz nie ma potrzeby szczegółowo mówić. O co w tym wszystkim chodzi? List do Hebrajczyków był skierowany do chrześcijan żydowskiego pochodzenia. Ci chrześcijanie wykazywali oznaki powrotu do swojej wcześniejszej religii, Judaizmu; życia według tego, co nazywało się starym przymierzem. Dobrze rozpoczęli życie chrześcijańskie, ale presja prześladowań w połączeniu z fałszywym nauczaniem sprawiła, że zaczęli tracić do tego serce. Autor tego listu napisał do nich, aby powstrzymać ich od popadnięcia na powrót w Judaizm i zachęcał ich do trwania w wierze. Starał się czynić to poprzez podkreślanie tego, jak Jezus Chrystus przewyższa najbardziej czczone osoby i przedmioty ze starego przymierza. W wersetach 1-5 zostają wymienione przedmioty ze starego przymierza, takie jak przybytek, miejsce najświętsze oraz Arka Przymierza. Czym był przybytek? Hebrajskie słowo przybytek użyte w Starym Testamencie oznaczało miejsce przebywania. Bóg podał Izraelitom precyzyjne instrukcje dotyczące wykonania miejsca przebywania dla Niego. Przybytek był w rezultacie wielkim, ruchomym namiotem o wymiarach 13,7 metra na 4,6 metra. Był on podzielony na dwie części, Miejsce Święte i Miejsce Najświętsze, Święte Świętych. Był otoczony zewnętrznym dziedzińcem otoczonym zasłonami wspieranymi na filarach. Z czasem przybytek został zastąpiony przez świątynię. Przybytek był miejscem, gdzie Bóg spotykał się ze Swoim ludem. Ponieważ nikt nie mógł zobaczyć Boga i pozostać żywym, świetlisty obłok był znakiem i manifestacją obecności i chwały Boga w przybytku. To w miejscu Świętym Świętych była umieszczona Arka Przymierza. Była to skrzynia o długości 110 centymetrów, szerokości 70 centymetrów i wysokości 70 centymetrów wykonana z drewna akacjowego, pokryta złotem i przenoszona na złotych drążkach. W niej przechowywana była kopia dziesięciu przykazań na dwóch kamiennych tablicach (2 Ks. Mojżeszowa 25:16), dzban manny i laska Aarona (2 Ks. Mojżeszowa. 16:34; 4 Ks. Mojżeszowa 17:25). Na wierzchu Arki znajdowała się przebłagalnia i dwa wyrzeźbione cheruby z rozpostartymi skrzydłami skierowanymi ku sobie wzajemnie. W 2 Księdze Mojżeszowej 25:21-22 czytamy, co to oznaczało: Na wierzchu skrzyni położysz wieko, w skrzyni zaś złożysz Świadectwo, które ci dam. Tam będę się spotykał z tobą i sponad wieka będę z tobą rozmawiał spośród dwu cherubów, które są na Skrzyni Świadectwa. Wewnątrz znajdowało się Boże prawo dla ludu, a na zewnątrz znajdowała się przebłagalnia i cherubiny reprezentujące tron Boga, które innymi słowy reprezentowały Boże panowanie, obecność i obcowanie z Jego ludem. Gdzie była Arka, tam był Bóg. To tam w czasie obowiązywania starego przymierza Bóg spotykał się ze Swoim ludem: w przybytku. Autor Listu do Hebrajczyków w wersetach 6 i 7 mówi dalej o niektórych z najważniejszych ludzi w starym przymierzu: A skoro tak te rzeczy zostały urządzone, kapłani sprawujący służbę Bożą wchodzą stale do pierwszej części przybytku, do drugiej zaś raz w roku sam tylko arcykapłan, i to nie 2

3 bez krwi, którą ofiaruje za siebie samego i za uchybienia ludu. Żydzi jako naród mieli relację z Bogiem, ale zawsze istniała ona poprzez określonych wybranych ludzi. Dla Żydów byli to kapłani. Kapłan składał w imieniu ludu ofiarę ze zwierzęcia na przebaczenie grzechów. List do Hebrajczyków 9:22 mówi nam, że bez przelania krwi nie było odpuszczenia za grzech musiała zostać zapłacona cena. Dlatego w Miejscu Świętym i na zewnętrznym dziedzińcu żydowskiego przybytku kapłan składał modlitwy, dziękczynienia i ofiary. Autor Listu do Hebrajczyków nazywa Miejsce Święte pierwszą częścią przybytku. Kapłani byli zatem izraelickimi reprezentantami przed Bogiem. Byli bardzo ważnymi ludźmi. Jednakże arcykapłan był postrzegany jako jeszcze ważniejszy pośród Izraelitów. Było tak z powodu tego, co robił, szczególnie raz w roku. Każdego roku był dzień narodowego wyznania grzechu Dzień Pojednania. W imieniu narodu żydowskiego arcykapłan przechodził przez zewnętrzny dziedziniec, do Miejsca Świętego i w końcu przechodził przez zasłonę do Miejsca Najświętszego, Świętego Świętych. Tak autor Listu do Hebrajczyków nazywał drugą część przybytku. Tutaj kapłan kropił krwią z dwóch poświęconych zwierząt pokrywę Arki Przymierza (3 Ks. Możeszowa 16:3-19). To do tego miejsca arcykapłan przychodził w imieniu ludu z krwią ofiary reprezentującą zadośćuczynienie za ich grzech. W ten sposób, w tym ziemskim przybytku Bóg spotykał się ze Swoim ludem. Wszystko to było wykonywane w imieniu Żydów, aby Bóg im wybaczył. Jak mówi werset 7: Do drugiej zaś raz w roku sam tylko arcykapłan, i to nie bez krwi, którą ofiaruje za siebie samego i za uchybienia ludu. Doskonalsza ofiara i kapłan Jednakże zasadnicze jest, aby zrozumieć, że żadna z ofiar składanych przez kapłana w imieniu Żydów nie mogła sama z siebie zadośćuczynić za ich grzechy. Były to symbole i typy czegoś większego i znacznie je przewyższającego. To właśnie autor chciał przypomnieć żydowskim chrześcijanom. Popatrz, co mówią wersety 8-10: Przez to Duch Święty wskazuje wyraźnie, że droga do świątyni nie została jeszcze objawiona, dopóki stoi pierwszy przybytek; ma to znaczenie obrazowe, odnoszące się do teraźniejszego czasu, kiedy to składane bywają dary i ofiary, które nie mogą doprowadzić do wewnętrznej doskonałości tego, kto pełni służbę Bożą; są to tylko przepisy zewnętrzne, dotyczące pokarmów i napojów, i różnych obmywań, nałożone do czasu zaprowadzenia nowego porządku. Przybytek i wszystkie jego przedmioty oraz ludzie, którzy do niego wchodzili, stanowili jedynie symbol. Była to lekcja Ducha Świętego. Ten przybytek ze swoją zawartością był jedynie pierwszym przybytkiem. Był inny nadchodzący przybytek. Ten pierwszy przybytek symbolizował drugi przybytek. Poprzez ten typologiczny obraz przybytku pokazywał on, że człowiek nie posiada bezpośredniego i pełnego dostępu do Boga. Te ofiary dawały jedynie symboliczne i zewnętrzne oczyszczenie, ale nigdy nie dawały nikomu czystego sumienia. Było to duchowo niewystarczające; nigdy nie sprawiało to dla wielbiącego niczego odnośnie jego rzeczywistego położenia wobec Boga. Cały ten system symbolizował i wskazywał na duchowe realia. Wskazywał na inne dni, które miały nadejść na nowy porządek do czasu zaprowadzenia nowego porządku. Ten ziemski przybytek był tylko tymczasowy. Realia duchowe miały być ujawnione w późniejszym okresie. Takie było znaczenie tego ziemskiego przybytku wskazywał on na coś, co miało nadejść; coś, co było lepsze; coś, co oczyści grzesznika i da mu dostęp do Boga. Wersety zaczynają wyjaśniać, czym było to, co miało przyjść: Lecz Chrystus, który się zjawił jako arcykapłan dóbr przyszłych, wszedł przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką 3

4 zbudowany, to jest nie z tego stworzonego świata pochodzący, wszedł raz na zawsze do świątyni nie z krwią kozłów i cielców, ale z własną krwią swoją, dokonawszy wiecznego odkupienia. Co takiego nadeszło, co jest lepsze? To Jezus Chrystus, Syn Boży. On jest lepszym arcykapłanem. On jest lepszą krwawą ofiarą. On przyszedł i ofiarował Siebie na Golgocie. Poprzez Swoją przelaną na krzyżu krew uzyskał On wieczne odkupienie dla Swojego ludu. To jest odwieczny Syn Boży, który jako jedyny mógł zapłacić cenę wieczności. Jedynie On mógł odkupić ludzi skazanych na wieczną śmierć. Ceremonie starego testamentu miały przygotować umysły na oczyszczenie przez Chrystusa. Podtrzymywały one żywą wiarę w latach, w których lud czekał na Mesjasza. Zapewniały ilustracje, które miały pomóc im i nam uchwycić znaczenie tego, co On teraz uczynił i dostęp, który teraz zapewnił. Spójrzmy naprzód na List do Hebrajczyków 9:28: Tak i Chrystus, raz ofiarowany, aby zgładzić grzechy wielu. Jezus, odwieczny Syn Boży, umarł w miejsce grzeszników. Jako ostateczny arcykapłan, złożył On jedną, ostateczną ofiarę za grzechy wielu samego Siebie. Jeśli odwrócimy się od naszych grzechów i zaufamy Jemu, jesteśmy wybawieni od śmierci wiecznej. On poniósł tę śmierć za tych, którzy pokładają w Nim ufność. To jest ta zdumiewająca dobra nowina. Ale ktoś może stwierdzić: Przez Jego śmierć moje grzechy zostały wybaczone. Zaczynam od nowa. Teraz potrzebuję być dobry. Ale co, jeśli znowu zgrzeszę? Co, jeśli zgrzeszę i zanim zdam sobie sprawę z tego grzechu i otworzę moje usta, aby wyznać ten grzech, padnę martwy? Czy utracę niebo? Czy pójdę do piekła? W tym właśnie zasadnicze jest zmartwychwstanie. Tutaj potrzebujemy odnaleźć zmartwychwstanie w Liście do Hebrajczyków. Zauważ, co mówi List do Hebrajczyków 9:12: Wszedł raz na zawsze do świątyni nie z krwią kozłów i cielców, ale z własną krwią swoją. Wiemy, że arcykapłan i ofiara symbolizują Jezusa. Ale co symbolizuje miejsce święte, świątynia? Gdzie Jezus jako arcykapłan wszedł jako krwawa ofiara? Co miał na myśli autor, kiedy powiedział, że Jezus: Wszedł raz na zawsze do świątyni z własną krwią swoją? Jeśli to rozumiemy, zrozumiemy, dlaczego zmartwychwstanie jest tak istotne i gwarantuje nasze zbawienie w niebie. Niebieski przybytek Spójrz na powrót i, co mówi List do Hebrajczyków 9:24: Albowiem Chrystus nie wszedł do świątyni zbudowanej rękami, która jest odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby się wstawiać teraz za nami przed obliczem Boga. To Miejsce Święte jest samym niebem. Ziemski przybytek symbolizował duchowy przybytek samo niebo. Jezus stawił Się w niebie. Jezus Chrystus jest teraz w niebie w Swoim ukrzyżowanym i poranionym, ale uwielbionym, wzbudzonym z martwych ciele. Jezus wszedł do drugiego przybytku. Nie jest tak, że Jesus ofiaruje Siebie w niebie dzień za dniem. On ofiarował Siebie raz na zawsze na Golgocie. On Sam ogłosił, że Wykonało się, a następnie skłonił głowę i oddał ducha (Ew. Jana 19:30). Dzieło zostało wykonane na Golgocie. Ale kiedy dzieło zostało wykonane, On wszedł do niebiańskiego przybytku, aby pokazać skuteczność tej jednej ofiary za Swój lud. To właśnie gwarantuje nasze zbawienie. Poprzez śmierć Jezusa otrzymałeś przebaczenie. Ale nadal grzeszysz. A wtedy, kiedy grzeszysz, Jezus jest obecny w niebiańskim przybytku, ze swoim poranionym, ukrzyżowanym ciałem, demonstrując, że zapłacił za ciebie cenę, raz na zawsze. Będziesz w niebie nie na podstawie tego, że nie grzeszysz, ale na podstawie tego, co uczynił dla ciebie Jezus. Teraz posłuchaj bardzo uważnie. Jezus Chrystus jest obecnie w niebie, reprezentując nas przed Bogiem. To jest wystarczające. To jest nasza gwarancja. Ale On nie mógłby być tam, gdyby cieleśnie nie zmartwychwstał; On nie mógłby być tam w Swoim poranionym, ukrzyżowanym ciele bez zmartwychwstania. Czy widzisz, dlaczego zmartwychwstanie jest kluczowe dla naszej gwarancji 4

5 zbawienia? Aby Jezus mógł wejść do niebieskiego przybytku ze Swoją ofiarą, musiał On wejść tam ze Swoim ciałem. Jego ciało było tą ofiarą. To wyjaśnia również, dlaczego zmartwychwstanie musiało być fizycznym, cielesnym zmartwychwstaniem. Nie byłoby wystarczające, gdyby jakiś duch powstał z grobu i wstąpił do nieba. To ukrzyżowane i pokaleczone ciało pokazuje dzieło zadośćuczynienia. Jezus Chrystus jest teraz w niebie w Swoim ukrzyżowanym i poranionym, ale uwielbionym, wzbudzonym z martwych ciele. To w ten sposób Jezus wstawia się za Swoim ludem. To w ten sposób On gwarantuje jego zbawienie. Purytański pastor, John Owen, miał rację mówiąc: Fundamentalnym punktem wiary jest to, że [Chrystus] jest w niebie w tym samym ciele, w którym przebywał tu na ziemi. Jezus umarł, a następnie trzy dni później powstał z martwych fizycznie. On ukazał się uczniom w Swoim uwielbionym, a jednak ukrzyżowanym ciele. W Ewangelii Łukasza 24:39 powiedział do nich: Spójrzcie na ręce moje i nogi moje, że to Ja jestem. Dotknijcie mnie i patrzcie: Wszak duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam. Kiedy Tomasz wątpił, Jezus powiedział do niego w Ewangelii Jana 20:27: Daj tu palec swój i oglądaj ręce moje, i daj tu rękę swoją, i włóż w bok mój, a nie bądź bez wiary, lecz wierz. W Ewangelii Łukasza 24:51 dowiadujemy się, że będąc w tym samym poranionym ciele: gdy im błogosławił, rozstał się z nimi, i był niesiony w górę do nieba (Biblia Gdańsk). Przyjąwszy nasze człowieczeństwo, On wiernie poniósł je z powrotem do nieba do Swojego Ojca. Jezus, w Swoim zmartwychwstałym ciele wszedł do niebieskiego przybytku; przybytku, który był symbolizowany przez ziemski przybytek. Dlatego nie ma już potrzeby ziemskiego przybytku lub świątyni. Ziemskie było symboliczną repliką niebieskiego. Raz w roku jednemu człowiekowi wolno było wejść w obecność Boga, do Świętego Świętych; arcykapłanowi. Tam wnosił on krew ofiary, reprezentującą zadośćuczynienie za grzech ludu. Część jego ubrania stanowił złoty diadem przymocowany z przodu jego zawoju na głowie, na którym były słowa Poświęcony Panu (2 Ks. Mojżeszowa 28:36). Był uważany za Świętego, jedynego, mającego prawo wejść do miejsca najświętszego. W rzeczywistości był tylko obrazem, pomocą naukową, mówiącą nam o niebieskiej rzeczywistości. Kiedy Mojżesz będąc na górze Synaj miał dopiero zbudować przybytek, otrzymał polecenie od Boga, jak czytamy w 2 Księdze Mojżeszowej 25:40, aby uczynił go według wzoru, który ci ukazano na górze. Ten wzór, przybytek z wszystkimi jego przedmiotami i kapłanami służył jako obraz niebieskiego przybytku i jego niebieskiego arcykapłana. Posłuchaj co List do Hebrajczyków 8:5 mówi o ziemskich kapłanach: Służą oni w świątyni, która jest tylko obrazem i cieniem niebieskiej, jak to zostało objawione Mojżeszowi, gdy miał budować przybytek: Bacz, powiedziano mu, abyś uczynił wszystko według wzoru, który ci został ukazany na górze. Nasz zmartwychwstały reprezentant W starym przymierzu, na corocznym Dniu Pojednania, po złożeniu ofiary ze zwierzęcia za grzech ludu, arcykapłan zabierał następnie krew ofiary poza wielką zasłonę, do Świętego Świętych, najbardziej ukrytej Sali tronowej Boga. Ale teraz mamy Jezusa, znacznie przewyższającego starotestamentowego arcykapłana. Jak mówi nam List do Hebrajczyków 9:24: Albowiem Chrystus nie wszedł do świątyni zbudowanej rękami, która jest odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby się wstawiać teraz za nami przed obliczem Boga. On może to robić, ponieważ cieleśnie powstał z martwych. On jest żywy. Jego zmartwychwstanie gwarantuje nasze zbawienie. Bóg widzi tę ofiarę i jest usatysfakcjonowany. To nie na podstawie naszego życia Bóg wpuszcza nas do nieba. To na 5

6 podstawie tego, co uczynił Chrystus. On jest naszym zbawieniem. On jest gwarancją zbawienia. List do Hebrajczyków mówi głośno i jasno o zmartwychwstaniu Chrystusa, który zapewnił nam niebo. Spójrzmy na moment na Listu do Hebrajczyków 7:24-25 i posłuchajmy uważnie, ponieważ te wersety mówią nam o zmartwychwstaniu: Ale Ten sprawuje kapłaństwo nieprzechodnie, ponieważ trwa na wieki. Dlatego też może zbawić na zawsze tych, którzy przez niego przystępują do Boga, bo żyje zawsze, aby się wstawiać za nimi. Czy dostrzegłeś, co jest tu powiedziane? Napisane jest, że: trwa na wieki oraz żyje zawsze. On trwa i żyje na zawsze, ponieważ powstał z martwych, aby nigdy nie umrzeć ponownie. Podobno Żydzi przywiązywali linę do kostki arcykapłana, aby mógł zostać wyciągnięty z przybytku, gdyby spotkanie z żywym Bogiem było tak druzgocące, że straciłby przytomność lub nawet padł martwy, a tym samym nie mógł wyjść o własnych siłach. Ludzie czekali w napięciu, a nawet strachu na to, czy arcykapłanowi się powiedzie. Ale my nie musimy czekać w napięciu i strachu na to, czy wejdziemy do nieba. Mamy gwarancję; arcykapłana, który żyje i wszedł do nieba dla nas. Jezus powstał z martwych i wszedł do niebieskiego przybytku, gdzie jest obecny w Swoim ukrzyżowanym i uwielbionym ciele. W ten sposób On wstawia się za Swoim ludem. On żyje na zawsze i nigdy nie umiera w przeciwieństwie do kapłanów starego przymierza. On trwa i żyje na zawsze. Oznacza to, że chrześcijanin jest bezpieczny na zawsze. Nie oznacza to, że możemy traktować to, co On uczynił i gdzie jest teraz jako nam należne i oczywiste. Nie oznacza to, że możemy beztrosko grzeszyć i żyć, jak się nam podoba. Fakt, że On wstawia się za nami, oznacza, że On działa w nas poprzez Swojego Ducha Świętego, abyśmy nienawidzili grzechu i codziennie odwracali się od grzechu. To zaufanie zmartwychwstałemu Chrystusowi w niebie nie stanowi wymówki dla tych, którzy chcą beztrosko grzeszyć; jest to pocieszenie dla chrześcijanina, którzy smuci się z powodu grzechu i walczy z nim. On wie, że pomimo że sam ponosi porażkę, Jezus nie zawiódł. Jezus raz na zawsze ofiarował siebie jako przebłagalną ofiarę. Następnie powstał z martwych i teraz jest obecny w niebie. Jako zmartwychwstały Chrystus, On jest tam na naszą rzecz. Poprzez jego obecność, w Jego ukrzyżowanym ciele, jest tak, jak gdyby On mówił: Tak, moje dzieci nadal grzeszą, ale Ja umarłem za nie. Zostałem ukarany w ich miejsce. Stanąłem wobec piekła i śmierci za nie. Dokonałem za nie przebłagania. Jego cielesna obecność jest Jego wstawiennictwem. Jezus Chrystus jest teraz w niebie w Swoim ukrzyżowanym i poranionym, ale uwielbionym wskrzeszonym ciele. On reprezentuje nas przed Bogiem. To wystarcza. Nic więcej nie można zrobić. To daje nam nadzieję, która jest pewna. Jak mówi List do Hebrajczyków 6:19 o tej nadziei: Jej to trzymamy się jako kotwicy duszy, pewnej i mocnej, sięgającej aż poza zasłonę. Istnieje piękny angielski hymn (napisany przez Charitie Lees Bancroft) który oddaje tę prawdę: Przed tronem Boga w górze Mam silną, doskonałą obronę. Wielkiego arcykapłana, którego imię brzmi miłość, Który zawsze żyje i wstawia się za mną. Moje imię wyryte jest na Jego rękach, Moje imię wyryte jest na Jego sercu. Wiem, że gdy w niebie stoi On Żaden język nie może nakazać mi stamtąd odejść. 6

7 Kiedy szatan kusi mnie do zwątpienia I mówi mi o winie, którą mam, W górę spoglądam i widzę tam jego, Tego, co zakończył wszelki mój grzech. Ponieważ bezgrzeszny Zbawiciel zmarł Moja grzeszna dusza jest uwolniona. Boża sprawiedliwość jest zaspokojona, Gdy patrzy na Niego i ułaskawia mnie. Jeśli jesteś chrześcijaninem, nie stoisz przed Bogiem sam. Stoisz w Chrystusie. Masz arcykapłana, który zadośćuczynił za ciebie i który na tej podstawie wstawia się teraz za tobą w niebie. Kiedy jesteś niewierny, On jest wierny; kiedy jesteś słaby, On jest mocny; i kiedy nie możesz się modlić, On, jak mówi nam List do Rzymian 8:34, zmartwychwstał, [On] który jest po prawicy Boga, Ten przecież wstawia się za nami. Nasze porażki druzgoczą nas tak bardzo, że czasem po prostu nie mamy siły się modlić. To w takich chwilach, możemy z biednym, cierpiącym Jobem powiedzieć tak, jak w Księdze Joba 16:19-21: Już teraz mam świadka w niebie i swego orędownika na wysokościach. Moi przyjaciele naśmiewają się ze mnie, ku Bogu spogląda we łzach moje oko, aby rozstrzygnął na korzyść męża jego sprawę z Bogiem, na korzyść człowieka jego sprawę z bliźnim! My mamy tego człowieka, zmartwychwstałego Chrystusa w niebie, wstawiającego się za nami. Mamy gwarancję, że również tam będziemy. Peter Slomski i Zbór Ewangeliczny Agape w Poznaniu. Strona internetowa: 7