W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Transkrypt

1 Czy Spółka powinna potrącać podatek źródłowy od należności wypłacanych kontrahentom mającym siedzibę na terytorium Niemiec za prawa do transmisji (retransmisji) wydarzeń sportowych we własnych kanałach telewizyjnych? Interpretacja Indywidualna Na podstawie art. 14b 1 i 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia r. (data wpływu r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania u źródła wypłat niemieckiemu kontrahentowi wynagrodzeń za prawo do transmisji lub retransmisji wydarzeń sportowych - jest nieprawidłowe. Uzasadnienie W dniu 14 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania u źródła wypłat niemieckiemu kontrahentowi wynagrodzeń za prawo do transmisji lub retransmisji wydarzeń sportowych. W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy (zwanej dalej Spółką) jest działalność w zakresie płatnej telewizji satelitarnej. W celu prawidłowego i atrakcyjnego dla klientów świadczenia usług Spółka nabywa prawa do różnego rodzaju transmisji telewizyjnych, w tym między innymi prawa do transmisji wydarzenia sportowego (przykładowo walki bokserskie, mecze piłkarskie). Niektórzy kontrahenci Spółki, od których Spółka nabywa prawa do transmisji telewizyjnych są podmiotami mającymi rezydencję podatkową na terytorium Niemiec. Spółka nie uzyskuje jednak zgody na samodzielne (przy wykorzystaniu własnych środków i pracowników lub przy pomocy podwykonawców) nagranie wydarzenia sportowego, lecz nabywa prawo do transmisji na żywo lub retransmisji uprzednio zarejestrowanych przy pomocy kamer i urządzeń podmiotu niemieckiego wydarzeń sportowych. Wydarzenia sportowe są transmitowane lub retransmitowane we własnych kanałach telewizyjnych Spółki. Przed dokonaniem płatności wynagrodzenia za prawa do transmisji lub retransmisji wydarzeń sportowych Spółka posiada dokumenty potwierdzające rezydencję podatkową kontrahenta na terytorium Niemiec, co tym samym potwierdza zastosowanie do danej płatności polsko-niemieckiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. W związku z powyższym zadano następujące pytanie: Czy Spółka powinna potrącać podatek źródłowy od należności wypłacanych kontrahentom mającym siedzibę na terytorium Niemiec za prawa do transmisji (retransmisji) wydarzeń sportowych we własnych kanałach telewizyjnych / 7

2 Zdaniem Wnioskodawcy: W ocenie Spółki, Spółka nie powinna potrącać podatku źródłowego zgodnie z polsko-niemiecką umową od wynagrodzeń za prawo do transmisji lub retransmisji wydarzeń sportowych wypłacanych podmiotom mającym rezydencję podatkową na terytorium Niemiec, w sytuacji, gdy to nie Spółka nagrywa przy wykorzystaniu własnych kamer i sprzętu wydarzenie sportowe, lecz płaci niemieckiemu kontrahentowi za prawo transmisji lub retransmisji wydarzeń sportowych. Stanowisko Spółki wynika z następujących regulacji. Zgodnie z art. 12 ust. 2 polsko-niemieckiej umowy należności licencyjne wypłacane przez Spółkę rezydentowi podatkowemu Niemiec, mogą być opodatkowane w Polsce, przy czym podatek źródłowy nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych. Z powyższej regulacji wynika, że o tym, czy Spółka powinna potrącać podatek źródłowy zgodnie z polsko-niemiecką umową decyduje okoliczność, czy wypłacane przez Spółkę wynagrodzenia za transmisję lub retransmisję wydarzeń sportowych będą stanowiły należność licencyjną w rozumieniu polsko-niemieckiej zmowy. Konieczne jest więc ustalenie, czy wynagrodzenie za prawo do transmisji lub retransmisji wydarzeń sportowych będzie stanowiło należność licencyjną w rozumieniu art. 12 ust. 3 polsko-niemieckiej umowy. W myśl art. 12 ust. 3 umowy 0określenie należności licencyjne użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów. W świetle przytoczonej definicji wypłacane przez Spółkę wynagrodzenia za prawa do transmisji lub retransmisji wydarzeń sportowych stanowiłyby należności licencyjne w rozumieniu polsko-niemieckiej umowy, jeżeli: Ad. a) 1. wypłacane wynagrodzenia stanowiłyby należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego artystycznego lub naukowego lub 2. wypłacane wynagrodzenia stanowiłyby wypłatę otrzymywaną jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców W ocenie Spółki relacje z wydarzeń sportowych nie stanowią dzieł autorskich, a tym samym należności za ich transmisję lub retransmisje nie stanowią wynagrodzenia za użytkowanie łub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego artystycznego lub naukowego Ustawa z dnia 4 lutego 1994 roku oprawie autorskimi prawach pokrewnych podobnie jak międzynarodowe regulacje dotyczące prawa własności intelektualnej - dzieli prawa własności intelektualnej na prawa autorskie i prawa pokrewne Pojęcie należności licencyjnych zawarte w polsko niemieckiej umowie definiuje należności licencyjne tylko jako wynagrodzenie za używanie lub prawo do używania dzieła autorskiego, a nie praw pokrewnych. Z tych też powodów, jeżeli Spółka wypłaca wynagrodzenie za prawa pokrewne to wynagrodzenie to nie jest objęte zakresem definicji należności licencyjnych w rozumieniu polsko-niemieckiej umowy. Zarejestrowane wydarzenia sportowe są z kolei wideogramami, czyli jednym z rodzajów praw pokrewnych, a nie praw autorskich. Wideogramem - zgodnie z definicją zawartą w art. 94 ust. 2 ustawy oprawie autorskimi prawach pokrewnych - jest pierwsze utrwalenie sekwencji ruchomych obrazów, z dźwiękiem lub bez, niezależnie od tego czy stanowi ono utwór audiowizualny. Pojęcie wideogramu obejmuje także zarejestrowanie wydarzenia sportowego takiego jak walka bokserska czy mecz piłkarski - przy czym ani walka bokserska ani mecz piłkarski, z uwagi na brak indywidualnego piętna autorskiego nie stanowią dzieł autorskich. Potwierdzają to komentatorzy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, którzy wskazują, że kiedy prawa do wideogramów zostały wprowadzone po raz pierwszy do projektu obecnej ustawy wydawało się, ze mają jedynie / 7

3 zapełnić lukę w ochronie interesów producentów utrwaleń audiowizualnych niebędących utworami. Chodziło zatem o ochronę - poza prawem autorskim sensu stricto - nakładów organizacyjnych i technicznych związanych z dokonaniem audiowizualnej rejestracji wydarzeń sportowych, lekcji tenisa kursu aerobiku itp. prezentacji (M. Czajkowska-Dąbrowska w Prawo Autorskie i Prawa Pokrewne Komentarz pod red. J. Barty, R. Markiewicza C.H. Beck 2009). Skoro więc prawa do transmisji lub retransmisji wydarzeń sportowych nie są prawami autorskimi lecz prawami pokrewnymi, to wypłacając wynagrodzenie z tego tytułu na rzecz podmiotu niemieckiego Spółka nie powinna potrącać podatku źródłowego. Jak wskazano powyżej definicja należności licencyjnych zawarta w polsko niemieckiej umowie nie obejmuje swoim zakresem praw pokrewnych, lecz wyłącznie prawa do utworów autorskich Ad. b) Pomimo, ze prawa do transmisji lub retransmisji wydarzeń sportowych nie są prawami do utworów autorskich lecz są prawami pokrewnymi konieczne jest ustalenie, czy Spółka będzie płaciła wynagrodzenie za nagranie przez telewizję występów sportowców. Art. 12 ust. 3 polsko-niemieckiej umowy wskazuje, ze definicja należności licencyjnych obejmuje także wynagrodzenie za nagranie przez telewizję występów sportowców. Należy jednak zwrócić uwagę, ze przepis art. 12 ust. 3 umowy odnosi się do sytuacji gdy telewizja samodzielnie (lub przez podwykonawcę) nagrywała występ sportowców. Innymi słowy przepis ten odnosi się do sytuacji, gdyby telewizja (tu Spółka) płaciła wynagrodzenie za zgodę na samodzielne nagranie (zarejestrowanie) występów sportowców. Przepis ten wprost wskazuje że definicja należności licencyjnych obejmuje także swoim zakresem wynagrodzenia za nagranie przez telewizję występów sportowców czyli za czynność telewizji w postaci samodzielnego (przy wykorzystaniu własnych kamer i urządzeń) zarejestrowania na własne lub cudze potrzeby wydarzenia sportowego. Z przytoczonego przepisu jednoznacznie wynika ze nagranie (zarejestrowanie przy użyciu kamer) ma zostać dokonane przez polską telewizję, która płaci za taką możliwość niemieckiemu kontrahentowi. A contrario, przepis ten nie odnosi się do sytuacji gdy telewizja (Spółka) nie uzyskuje zgody na nagranie występów sportowców przy wykorzystaniu własnych kamer, lecz płaci za inne rodzaje praw związanych z występami sportowców takich jak prawa do transmisji lub retransmisji wydarzeń sportowych zarejestrowanych przez niemieckiego kontrahenta przy użyciu jego własnych kamer. Z powyższego, jednoznacznego brzmienia art. 12 ust. 3 polsko-niemieckiej urnowy wynika, że przepis ten dotyczy tylko i wyłącznie sytuacji, gdy Spółka uzyskiwałaby zgodę na nagranie występu sportowców (wydarzenia sportowego) i nagrywałaby samodzielnie lub przy pomocy podwykonawcy występ sportowców. Jeżeli jednak Spółka nie płaci za zgodę na nagranie wydarzenia sportowego, lecz płaci za inny rodzaj praw do występów sportowców, w tym za prawo do transmisji (retransmisji) wydarzenia sportowego, to wypłacane przez nią wynagrodzenia nie są objęte zakresem definicji należności licencyjnych w rozumieniu polsko-niemieckiej umowy, a tym samym Spółka nie powinna potrącać przy wypłacie tych należności 5% podatku źródłowego. Podsumowując swoje stanowisko Wnioskodawca wyraził opinię, iż Spółka nie powinna potrącać na terytorium Polski 5% podatku źródłowego przy wyplacie wynagrodzenia za prawa do transmisji (retransmisji) wydarzeń sportowych na rzecz kontrahenta niemieckiego, ponieważ: 1. należności wypłacane przez Spółkę nie są wynagrodzeniem za prawo do używania dzieła autorskiego, lecz są prawem pokrewnym nieobjętym zakresem definicji należności licencyjnych w rozumieniu polsko-niemieckiej umowy; oraz 2. należności wypłacane przez Spółkę nie są wynagrodzeniem za nagranie (prawo do rejestracji) wydarzenia sportowego, ponieważ Spółka nie uzyskuje zgody na nagranie występów sportowców, lecz płaci za prawo do transmisji (retransmisji) wydarzeń sportowych. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe. W opinii tut. Organu podatkowego Spółka prawidłowo zakwalifikowała przedmiotowe prawa do transmisji wydarzeń sportowych, takich jak walki bokserskie, mecze piłkarskie do kategorii wideogramów w rozumieniu art. 94 ust. 2 w rozdziale 11 Prawa pokrewne ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U / 7

4 z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm., dalej pr. aut.), zgodnie z którym wideogramem jest pierwsze utrwalenie sekwencji ruchomych obrazów, z dźwiękiem lub bez, niezależnie od tego, czy stanowi ono utwór audiowizualny. Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej także: updop) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 1 updop podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów. Jednocześnie na mocy art. 26 ust.1 powołanej ustawy Osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. W konsekwencji należy uznać iż wypłaty należności związanych z nabyciem przedmiotowych praw do transmisji wydarzeń sportowych co do zasady podlegają opodatkowaniu u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 (w zw. z art. 26 ust. 1 updop). Jednakże należy podkreślić, iż zgodnie z art. 21 ust. 2 updop przepis ten stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W procesie kwalifikacji prawnopodatkowej dochodów uzyskiwanych w układzie transgranicznym (rozpatrując kwestię ograniczonego obowiązku podatkowego w odniesieniu do nierezydentów) należy przeprowadzić analizę: 1. czy dane przysporzenie podlega opodatkowaniu w Polsce (jak w niniejszej sprwie), a jeżeli tak, to 2. czy Polska ma prawo do opodatkowania tego przysporzenia w świetle stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Bowiem mimo, iż zgodnie z zasadą autonomiczności prawa podatkowego ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych dokonuje samodzielnej kwalifikacji prawnopodatkowej określonych dochodów, to z uwagi na okoliczność, iż opisany stan faktyczny dotyczy dochodów uzyskiwanych przez spółkę posiadającą siedzibę poza terytorium Polski przedmiotowy obowiązek podatkowy może zostać zmodyfikowany postanowieniami odpowiedniej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 91 ust. 2 Konstytucji RP. Umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania jest zespołem norm kolizyjnych mających na celu rozgraniczenie praw dwóch państw do opodatkowania danego przysporzenia. Umowy takie nie kreują jednak samodzielnie obowiązku podatkowego. W konsekwencji okoliczność, iż umowa przyznaje jednemu państwu prawo do opodatkowania danej kategorii dochodu, nie oznacza, że takie opodatkowanie będzie miało w praktyce miejsce, ponieważ jest to regulowane wyłącznie wewnętrznym ustawodawstwem tego państwa. W przedmiotowej sprawie zastosowanie będą miały zatem postanowienia umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od / 7

5 majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90, dalej także: UPO). Stosownie do treści art. 12 ust. (1) i ust. (2) UPO należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych. Dla potrzeb ww. umowy Strony zdefiniowały w art. 12 ust. 3 UPO należności licencyjne jako wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów. Jak słusznie podniósł Wnioskodawca (za Moniką Czajkowską-Dąbrowską w Komentarzu Prawo Autorskie i Prawa Pokrewne) wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę jest skorelowane z poniesieniem przez kontrahenta niemieckiego nakładów organizacyjnych i technicznych związanych z dokonaniem audiowizualnej rejestracji wydarzeń sportowych (wynagrodzenie to stanowi należność za korzystanie z praw do wideogramów). Zdaniem tut. Organu podatkowego (wbrew jednak opinii Wnioskodawcy) literalne brzmienie art. 12 ust. 3 UPO wskazuje jednoznacznie, iż do kategorii należności licencyjnych Strony umowy postanowiły zaliczyć wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców. Pod pojęciem nagranie zgodnie z Wielkim Słownikiem Języka Polskiego (por. należy rozumieć zapis nagranego dźwięku lub obrazu, lub dźwięku i obrazu. W konsekwencji do należności licencyjnych w rozumieniu UPO należy zakwalifikować wszelkie wynagrodzenia za nagranie, zapis dźwięku lub/i obrazu przez osobę, która dokonała tego nagrania (zapisu). Potwierdza to także wersja niemieckojęzyczna UPO, w której użyto analogicznego sformułowania - Aufzeichnung (nagranie, zapis). Z brzmienia art. 12 ust. 3 UPO nie wynika natomiast, aby strony tej umowy, używając sformułowania wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów miały zamiar zaliczyć do należności licencyjnych przychody z tytułu wynagrodzenia za prawo do samodzielnego nagrania (zapisu, rejestracji) występów sportowców. Należy bowiem odróżnić sformułowanie za nagranie od sformułowania prawo do nagrania. Nie ulega zatem wątpliwości, iż Spółka powinna potrącać podatek źródłowy od należności wypłacanych kontrahentom mającym siedzibę na terytorium Niemiec za prawa do transmisji (retransmisji) wydarzeń sportowych we własnych kanałach telewizyjnych. Nadto tut. Organu podatkowy nie podziela opinii Wnioskodawcy, zgodnie z którą z okoliczności, iż nie można uznać za utwór ani walki bokserskiej ani meczu piłkarskiego wynika, iż prawo do transmisji takiego wydarzenia nie może podlegać ochronie prawa autorskiego. Czym innym jest widowisko sportowe, a czym innym zapis obrazu i dźwięku (czyli audiowizualny) takiego widowiska. Komentatorzy prawa autorskiego (por. J. Barta, M. Czajkowska Dabrowska, Z. Ćwiąkalski, R. Markiewicz, E. Traple. Prawo Autorskie i Prawa Pokrewne. Komentarz Zakamycze 2005, str. 680) wskazują, iż z uwagi na brak jednoznacznej definicji pojęcia utworu audiowizualnego nie można wykluczyć, iż audycje telewizyjne na żywo można uznać za utwory. Stąd prawo przysługujące danemu podmiotowi związane z transmisją (lub retransmisją) wydarzenia sportowego może być objęte ochroną nie tylko jako prawo pokrewne, ale też jako utwór audiowizualny podlegający ochronie jako / 7

6 prawo autorskie (i mieszczące się w zakresie należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 3 UPO jako prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła artystycznego). Jak podkreśla się w doktrynie i orzecznictwie (por. wyrok z dnia 13 I 2006 r. III CSK 40/05 LEX nr oraz wyrok z r. I PKN 196/98) nie może być uznany za utwór i objęty ochroną prawa autorskiego taki przejaw ludzkiej aktywności umysłowej, któremu brak cech dostatecznie indywidualizujących, to jest odróżniających go od innych wytworów podobnego rodzaju i przeznaczenia. Warunkiem ustalenia, iż przedmiot ewentualnej ochrony spełnia przesłanki uznania go za utwór w rozumieniu art. 1 ust. 1 pr. aut. jest kumulatywne istnienie trzech głównych związanych ze sobą, mających charakter ocenny cech : 1. dobro takie jest przejawem działalności twórczej, 2. ma charakter indywidualny, 3. zostało ustalone w jakiejkolwiek postaci. W tym kontekście utworem może być np. fotografia, jeżeli jest przejawem działalności twórczej o indywidualnym charakterze. Jeżeli więc zapis widowiska sportowego będzie miał cechy indywidualności (np. sekwencje zbliżeń, ujęcia z wielu kamer ) to nie można wykluczyć możliwości uznania go także za utwór audiowizualny (podlegający kumulatywnej ochronie z tytułu praw autorskich i praw pokrewnych). Stanowisko tut. Organu podatkowego znajduje potwierdzenie w uzasadnieniu wyroku WSA w Warszawie z r. III SA/Wa 301/08, w którym wskazano, iż należności za prawo do transmisji programów telewizyjnych mieszczą się co do zasady w definicji należności licencyjnych (w kontekście polsko-brytyjskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania). Podkreślić przy tym należy, iż użyta w UPO definicja należności licencyjnych jest szeroka, na co wskazuje użyte w przepisie sformułowanie wszelkiego rodzaju i związana jest z prawami stanowiącymi różne formy własności artystycznej i intelektualnej. W świetle powyższego należy stwierdzić, iż: wynagrodzenie za korzystanie z praw do transmisji (retransmisji) wydarzeń sportowych we własnych kanałach telewizyjnych należy zakwalifikować do należności licencyjnych w rozumieniu UPO, przychód z tytułu ww. wynagrodzenia podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym w wysokości 20% (na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 updop), chyba że Spółka będzie dysponowała certyfikatem rezydencji potwierdzającym, iż w dacie wypłaty wynagrodzenia kontrahent był niemieckim rezydentem podatkowym wtedy podatek wyniesie 5% (art. 21 ust.1 pkt 1 w zw. z art. 21 ust. 2 i 26 ust. 1 updop oraz art. 12 ust. 2 UPO). W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, należy zatem uznać stanowisko Spółki, zgodnie z którym Spółka nie powinna potrącać podatku źródłowego zgodnie z polsko-niemiecką umową od wynagrodzeń za prawo do transmisji lub retransmisji wydarzeń sportowych wypłacanych podmiotom mającym rezydencję podatkową na terytorium Niemiec, w sytuacji, gdy to nie Spółka nagrywa przy wykorzystaniu własnych kamer i sprzętu wydarzenie sportowe, lecz płaci niemieckiemu kontrahentowi za prawo transmisji lub retransmisji wydarzeń sportowych za nieprawidłowe. Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił / 7

7 Powered by TCPDF ( Data: odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art ww. ustawy).skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, Płock. Copyright Wszystkie prawa zastrzeżone Web INnovative Software Sp. z o.o., Bolesława Krzywoustego 105/ Wrocław, biuro@wfirma.pl KRS , NIP , Kapitał zł / 7