OPIS WIOSKI BARYCZKI

Transkrypt

1 Spis treści OPIS WIOSKI BARYCZKI... 1 Ks. Bronisław Markiewicz Życie Duchowość Dzieło... 7 PATRON SZKOŁY W POŁOMI... 9 Weronika Kotlarz Paulina Witkowska PROJEKT Z INFORMATYKI OPIS WIOSKI BARYCZKI Baryczka to niewielka wioska, leżąca 25 kilometrów od Rzeszowa. Mieszka tam około tysiąc osób. Znajduje się tam kościół pod wezwaniem Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny i grota przedstawiająca świętą Bernadettę klęczącą przed Matką Boską, którą opiekuje się jedna z parafianek pani Zofia Witkowska. Letnią str. 1

2 porą w każdą pierwszą sobotę miesiąca parafianie zgromadzają się przed grotą na apel. Nieopodal kościoła mieści się nowo wybudowana Szkoła Podstawowa im. błogosławionego księdza Bronisława Markiewicza, do której uczęszcza około 80 dzieci, obok niej jest stary ponad stuletni dworek, który wcześniej służył jako dom mieszkalny, a następnie znajdowała się tam szkoła. W pobliżu rośnie olbrzymi jesion, który został nazwany pomnikiem przyrody. Posiadamy również mały cmentarz parafialny i kaplicę. Proboszczem naszej parafii jest ksiądz Jerzy Gajda. Sołtysem naszej wioski Baryczki jest pan Stanisław Mazur. W centrum Baryczki widnieje Dom Strażaka. Można u nas kupid znicze u pana Józefa Kwiatkowskiego oraz meble u pana Jacka Nowickiego. Pan Bogdan Witek jest właścicielem firmy BiT Witek znajdującej się w Niebylcu. Nasza wioska jest bardzo piękna. KS. BRONISŁAW MARKIEWICZ Tak za życia, jak i po śmierci ks. Markiewicz uważany był za człowieka nadzwyczajnego. Przekonanie o jego świętości ciągle wzrastało, i dlatego przełożeni obydwu Zgromadzeń św. Michała Archanioła przez niego założonych poprosili biskupa przemyskiego o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego, do którego przystąpiono w r Dekret o heroiczności cnót ks. str. 2

3 Markiewicza został ogłoszony 2 lipca 1994 r., w obecności Jana Pawła II. Dziesięć lat później, tj. 20 grudnia 2004 r., promulgowano dekret o cudzie przypisywanym wstawiennictwu sługi Bożego. 1. ŻYCIE Ks. Bronisław Markiewicz urodził się 13 lipca 1842 r. w Pruchniku, na terenie obecnej archidiecezji przemyskiej, jako szóste z jedenaściorga dzieci Jana Markiewicza, burmistrza miasta, i Marianny Gryzieckiej. Rodzice dali swoim dzieciom bardzo staranne wychowanie religijne, kulturalne i patriotyczne. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Pruchniku i rocznej przerwie w nauce spowodowanej trudnościami finansowymi rodziców został wysłany do przemyskiego gimnazjum. W okresie gimnazjalnym przeżył pewne załamanie w wierze, do którego w znacznym stopniu przyczyniło się antyreligijne nastawienie panujące w ówczesnej szkole. Młodzieńczy kryzys wiary udało mu się szybko przezwyciężyć; odzyskał pogodę ducha i wewnętrzny pokój. W 1863 r., po ukończeniu z wyróżnieniem gimnazjum i uzyskaniu świadectwa dojrzałości, Bronisław, czując się powołany do kapłaństwa, wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu. Podczas studiów teologicznych ( ) prowadził katechizację dzieci i młodzieży. Dzięki tej pracy poznał trudną sytuację ówczesnych rodzin. 15 września 1867 r. przyjął święcenia kapłańskie. Początkowo pracował jako wikariusz w Harcie ( ), a następnie w przemyskiej katedrze ( ). By lepiej przygotować się do pracy z młodzieżą, której pragnął się poświęcić, za zgodą władz duchownych 1 września 1873 r. rozpoczął studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, które kontynuował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie studiował filozofię, historię, literaturę i str. 3

4 pedagogikę. Jednak studiów nie ukończył. W 1875 r. biskup mianował go ekspozytem przy kościele w Gaci koło Przeworska, a później proboszczem w tejże miejscowości. Następnie został przeniesiony na probostwo do Błażowej ( ). Prowadził również regularnie wykłady z teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Przemyskim, w którym zamieszkał 15 listopada 1884 r. Wykłady nie były jego jedynym zajęciem. Pełnił również funkcję prefekta kleryków, spowiednika sióstr i kapelana więzienia. W swej pracy duszpasterskiej dużo uwagi poświęcał ubogim. Zakładał liczne stowarzyszenia mające na celu pomoc najbiedniejszym, organizował świetlice, czytelnie, prowadził katechizację nie tylko dzieci i młodzieży, lecz także dorosłych. W listopadzie 1885 r. ks. Markiewicz, którego ukrytym pragnieniem było obranie stanu zakonnego, wyjechał do Włoch z zamiarem wstąpienia do teatynów. Na krótko zatrzymał się w Rzymie, gdzie zetknął się ze zgromadzeniem salezjańskim. 1 stycznia 1886 r. rozpoczął nowicjat u salezjanów w San Benigno Canavese, po którym 25 marca 1887 r. złożył śluby zakonne w obecności żyjącego jeszcze założyciela ks. Jana Bosko. Ks. Markiewicz prowadził surowy tryb życia, z oddaniem i gorliwością wykonywał różne zadania powierzane mu przez przełożonych. W 1889 r. zachorował na gruźlicę płuc, a stan jego zdrowia był tak ciężki, że uważano go za bliskiego śmierci. Po szczęśliwym powrocie do zdrowia odbył rekonwalescencję. W marcu 1892 r., za zezwoleniem przełożonych, powrócił do Polski, by pełnić funkcję proboszcza w Miejscu (które na jego prośbę nazwano Miejscem Piastowym), położonym na terenie jego macierzystej diecezji przemyskiej. Bogate doświadczenia zdobyte we Włoszech w zakresie pracy opiekuńczo-wychowawczej z dziećmi i młodzieżą dobrze str. 4

5 przygotowały go do nowych zadań. Na starej, wiejskiej plebanii podjął od pierwszych dni pobytu w Miejscu Piastowym działalność na rzecz dzieci: przyjmował biednych i opuszczonych chłopców, przekształcając znaczną część plebanii w placówkę opiekuńczo-wychowawczą, działającą na zasadach salezjańskich. Otworzył w Miejscu Piastowym instytut wychowawczy, który zapewniał wychowankom pomoc materialną i duchową. Przygotowywał ich jednocześnie do przyszłego samodzielnego życia poprzez kształcenie zawodowe w szkołach działających przy tymże instytucie. Realizacji tych celów miały służyć założone przez ks. Markiewicza dwa zgromadzenia zakonne, oparte na duchowości św. Jana Bosko i opracowanych przez niego Statutach, dostosowanych do szczególnej sytuacji w Polsce. Ks. Markiewicz, przyjęty do diecezji przemyskiej, wypełniał obowiązki proboszcza i dyrektora założonego przez siebie w 1898 r. Towarzystwa «Powściągliwość i Praca». Starał się o jego zatwierdzenie kościelne jako zgromadzenia zakonnego. Jednak Zgromadzenia św. Michała Archanioła zostały zatwierdzone dopiero po śmierci założyciela: gałąź męska w 1921 r., a gałąź żeńska w 1928 r. Ks. Bronisław Markiewicz, za zgodą i z błogosławieństwem swego biskupa, św. Józefa Sebastiana Pelczara, zajmował się formacją młodzieży i dzieci opuszczonych oraz sierot, przy współpracy członków Towarzystwa «Powściągliwość i Praca». Zaczął wydawać miesięcznik pod takim samym tytułem, w którym podejmował aktualne, palące problemy społecznopolityczne tamtych czasów, nie zaniedbując także formacji duchowej czytelników. Dzieło rozwijało się, powstawały nowe placówki: Pawlikowice (1903 r.), Zborów koło Tarnopola (1905 r.), Skomorochy k. Stanisławowa (1906 r.), Wilno (1906 r.), Lublin (1906 r.) i wiele innych. str. 5

6 Całkowite poświęcenie się dzieciom, heroiczne wyrzeczenie się siebie oraz ogrom pracy w krótkim czasie nadwątliły siły ks. Markiewicza i doprowadziły do utraty zdrowia, już i tak bardzo nadszarpniętego przez chorobę przebytą we Włoszech. Stan jego pogorszył się w grudniu 1911 r. Zgodnie z zaleceniem lekarzy, 24 stycznia 1912 r. poddał się operacji, która odbyła się na plebanii w Miejscu Piastowym. Po operacji jednak nie odzyskał już sił. Zmarł 29 stycznia 1912 r. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Miejscu Piastowym, a w 1990 r. jego szczątki doczesne zostały przeniesione do kościoła Matki Bożej Królowej Polski. 2. DUCHOWOŚĆ Duchowość ks. Markiewicza można scharakteryzować słowami: «Któż jak Bóg!» oraz hasłem «Powściągliwość i praca». Pierwsze to zawołanie św. Michała Archanioła, które stało się później istotą duchowości zgromadzeń założonych przez ks. Markiewicza. Wyraża ono zachwyt nad wielkością, dobrocią i miłością Boga oraz gotowość do poznawania Jego woli, oddawania Mu należnej czci, a nawet walki o tę cześć, gdyby zaszła taka potrzeba. Życie ks. Bronisława Markiewicza, zwłaszcza od czasu wyjścia z kryzysu wiary, było całkowicie i bezwarunkowo oddane Bogu i braciom. To oddanie wyrażało się w żarliwym poszukiwaniu woli Bożej i wiernym jej wypełnianiu. Drugie hasło natomiast było motorem pracy apostolskiej ks. Markiewicza. Sam żył według zasady «powściągliwości i pracy» i tę zasadę wpajał innym. Powściągliwość to przejaw wewnętrznej wolności człowieka, który potrafi przezwyciężyć złe skłonności i wszelkie nieuporządkowanie właściwe naturze ludzkiej, prowadzić skromne życie, aby pełniej służyć Bogu w miłości. Ks. Markiewicz chciał połączyć powściągliwość z pracą w potrójnym wymiarze: duchowym, umysłowym i fizycznym. str. 6

7 Dzięki praktyce tak rozumianej powściągliwości i pracy realizował on samego siebie i w ten sposób wielbił Boga. 3. DZIEŁO Ks. Markiewicz był postrzegany przez swoich współczesnych, jak i późniejsze pokolenia, jako wychowawca i społecznik. Dziełem, któremu poświęcił życie, było wychowanie i oświata. Świadectwa i wspomnienia tych, którzy zetknęli się z nim osobiście, podkreślają jego wielkie umiłowanie Boga i bliźniego, zwłaszcza dzieci i młodzieży najbiedniejszej, zaniedbanej, opuszczonej i osieroconej. Pragnął otoczyć ich ludzką życzliwością i dobrocią, której brak tak bardzo odczuwali. «Chciałbym zebrać miliony dzieci i młodzieży pisał z wszystkich krajów i narodów, żywić ich za darmo i przyodziewać ich na duszy i na ciele». Wychowywanie młodzieży opuszczonej i najbiedniejszej uważał za główne zadanie współczesnych katolików. Pozostał wierny do końca życia miłości połączonej z odważną jak na owe czasy opcją na rzecz ubogich, przyjmując w sposób heroiczny wszystkie tego konsekwencje. Walczył ze złem nie licząc się z konwenansami, które hamowały lub uniemożliwiały przeprowadzanie reform społecznych. Na sercu leżała mu przede wszystkim kwestia trzeźwości narodu, jego zdrowego patriotyzmu oraz kształcenie warstw społecznych najbardziej zaniedbanych. Dostrzegał niesprawiedliwość, nędzę, brak pracy, poniżenie godności człowieka, różne formy zniewolenia i deprawacji. Opracował syntetyczny i integralny program wychowawczy, którego myśl przewodnią wyrażało hasło: «Powściągliwość i praca». Zarówno powściągliwość, jak i praca, nierozerwalnie sprzężone, mają wielkie znaczenie w życiu gospodarczym i moralnym, tak jednostek, jak i całych społeczeństw. «Powściągliwość i praca pisał to najpewniejsze fundusze. Miliony wydawane na napoje str. 7

8 alkoholowe, na tytoń, na loterię i na inne zbytki mogą pokryć aż nadto wszystkie wydatki konieczne na ubogich, i jeszcze w dodatku przyjdziemy do majątku, do zdrowia i do szczęścia społecznego... Powściągliwość i praca rozwiążą kwestię socjalną nie tylko u nas, ale i na całym świecie» (Przewodnik dla wychowawców, t. I, Miejsce Piastowe, s. 117). Dzieło ks. Bronisława Markiewicza prowadzą i rozwijają założone przez niego rodziny zakonne: Zgromadzenie św. Michała Archanioła (michalici) i Zgromadzenie Sióstr św. Michała (michalitki). BŁ. KSIĄDZ BRONISŁAW MARKIEWICZ str. 8

9 PATRON SZKOŁY W POŁOMI 26 września 2006 r. - nadanie imienia Kardynała Stefana Wyszyńskiego Zespołowi Szkół w Połomi 26 września 2006 r. to dzień niezwykły - Zespół Szkół w Połomi otrzymał imię Kardynała Stefana Wyszyńskiego - jednego z największych synów polskiej ziemi, człowieka niezłomnej, głębokiej wiary, nadziei i miłości do Kościoła i Ojczyzny. Człowieka, który swoją postawą, nauką i pracą stawał się drogowskazem dla wszystkich str. 9

10 Polaków. Wybór Patrona to jedna z najważniejszych decyzji w życiu szkoły. Została ona podjęta przed dwoma laty. Od tego czasu wszyscy: uczniowie i nauczyciele poznawali postać Kardynała. Na uroczystość przybyło wielu znamienitych gości. Duchowym przewodnikiem był ordynariusz Diecezji Rzeszowskiej - ksiądz biskup Kazimierz Górny. Przybyli przedstawiciele władz powiatowych ze starostą strzyżowskim, panem Janem Stodolakiem na czele oraz gminnych z panem wójtem Markiem Strzałą i przewodniczącym Rady Gminy Niebylec - Witoldem Kozą. Kuratorium Oświaty w Rzeszowie reprezentowała pani wizytator - Urszula Stec. W uroczystościach uczestniczyli dyrektorzy szkół gminy Niebylec i Czudca oraz wielu przyjaciół Zespołu Szkół w Połomi. Uroczystości rozpoczęły się o godz w kościele parafialnym uroczystą Mszą Świętą koncelebrowaną pod przewodnictwem księdza biskupa Kazimierza Górnego. Po homilii nastąpiło poświęcenie sztandaru szkoły, o które pani dyrektor Barbara Bosek w imieniu swoim, grona pedagogicznego, rady rodziców oraz uczniów gorąco wcześniej prosiła. Po nabożeństwie wszyscy przeszli pod budynek szkolny. Tam bp Kazimierz poświęcił tablicę - wizerunek Patrona a pan starosta Jan Stodolak, wójt - Marek Strzała, przewodniczący Rady Gminy - Witold Koza, wizytator - Urszula Stec, przedstawiciel Rady Rodziców - Ewa Adamczyk i reprezentant uczniów - Paulina Karaś przecinając wstęgę dokonali symbolicznego odsłonięcia str. 10

11 tablicy. Nad wizerunkiem Kardynała Wyszyńskiego widnieją słowa : "Musicie mieć w sobie coś z orłów". To Prymas Tysiąclecia powiedział: "Musicie mieć w sobie coś z orłów! Serce orle i wzrok orli ku przyszłości. Musicie ducha hartować i wznosić, aby móc jak orły przelatywać nad graniami w przyszłość naszej Ojczyzny. Będziecie wtedy mogli jak orły przebić się przez wszystkie dziejowe przełomy, wichry i burze, nie dając się spętać żadną niewolą. Pamiętajcie - orły to wolne ptaki, bo szybują wysoko". Ksiądz biskup dokonał też poświęcenia prawego skrzydła szkoły, które zostało oddane do użytku 1 lutego 2005 r. Dalsza część uroczystości miała miejsce na sali gimnastycznej. Tam głos zabrali zaproszeni goście: przewodniczący Witold Koza, który odczytał uchwałę z posiedzenia Rady Gminy Niebylec z dnia 20 kwietnia 2006 r. o nadaniu Zespołowi Szkół w Połomi imienia Kardynała Stefana Wyszyńskiego; wójt Marek Strzała; ksiądz biskup ordynariusz Kazimierz Górny; starosta strzyżowski Jan Stodolak i wizytator Urszula Stec, która odczytała list od Podkarpackiego Kuratora Oświaty. Po przemówieniach nastąpił szczególnie doniosły moment w dziejach szkoły. Reprezentacja młodzieży uczniowskiej otrzymała od reprezentacji rodziców sztandar - widomy znak symbolizujący naukę Prymasa Tysiąclecia, Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Każdy sztandar ma swoją symbolikę i określone znaczenie. W awersie sztandaru naszej szkoły, w barwy flagi narodowej wpisane zostały następujące symbole: na str. 11

12 białym tle wizerunek orła w złotej koronie, poniżej na tle czerwonym upamiętniono rok rok nadania szkole imienia Kardynała otoczony półkolem słowami: WIARA, OJCZYZNA, NAUKA. Nauką i pracą chcemy bowiem służyć Bogu i Ojczyźnie, zgodnie z myślą Kardynała Stefana Wyszyńskiego: "Pierwsza po Bogu miłość należy się Ojczyźnie i pierwsza po Bogu służba należy się dzieciom własnego narodu". Rewers sztandaru zdobi podobizna Prymasa Tysiąclecia. Portret otoczony jest napisem : "Zespół Szkół w Połomi imienia Kardynała Stefana Wyszyńskiego". Sztandar będzie towarzyszył odtąd każdej ważnej szkolnej uroczystości. Będzie on odwołaniem do historii i tradycji szkoły, znakiem łączącym tych, którzy opuszczają jej progi i przyszłych uczniów. Akademię kończył piękny, wzruszający, głęboki w treść montaż słowno-muzyczny w wykonaniu uczniów Zespołu Szkół w Połomi. Do uroczystości nadania szkole imienia przygotowywano się fizycznie wykonując okolicznościowe gazetki, dekoracje sali gimnastycznej i korytarzy. Opracowano i wydano okolicznościowy folder. Przygotowywano się też duchowo zgłębiając postać Kardynała. I jak mówią nauczyciele i uczniowie - na tym nie poprzestaniemy. Na co dzień będziemy odwoływać się do wartości, które przekazywał nasz Patron - nasz wzór. W XXI wieku nie będzie to łatwe, ale jak powiedział wielki Prymas: " Każda wielka rzecz musi kosztować i musi być trudna. Tylko rzeczy małe są liche i łatwe". str. 12

13 26 WRZESNIA 2006 ROKU, POŚWIĘCENIE SZTANDARU str. 13