Bernard Koziróg. Starożytny Izrael

Transkrypt

1

2 Starożytny Izrael

3 2 Od patriarchów do sędziów Stary Testament zaczyna się opisem stworzenia świata i powołania do życia pierwszych ludzi. Jednakże dopiero o Abrahamie możemy mówić, jako protoplaście narodu izraelskiego. Pierwotnie Abraham nosił imię Abram. Abram oznacza wzniosły ojciec, natomiast Abraham ojciec mnóstwa, ojciec wielu narodów, wysoki. Bardzo trudno jest datować czasy Abrahama. Powszechnie uważa się, że było to na przełomie XIX i XX wieku p.n.e. Miejsce, z którego pochodził Abraham to stare sumeryjskie, później chaldejskie miasto Ur w Mezopotamii, położone w pobliżu północnego krańca Zatoki Perskiej, na terenie dzisiejszego Iraku. I to właśnie w Mezopotamii został Abraham wezwany przez Boga, aby stamtąd wyjść. Co prawda nie mówi o tym bezpośrednio 11 rozdział Księgi Rodzaju, ale potwierdza to 15 rozdział oraz wypowiedź Szczepana w Nowym Testamencie. Ur leżało nad dolnym Eufratem, gdzie rozpowszechniony był kult lunarny a największą czcią otaczano boga Sina. Zostało odkryte przez J.F. Taylora i w roku 1854 przeprowadzono tu pierwsze wykopaliska badawcze. Szersze prace archeologiczne prowadził w Ur L. Woolley, który pracował na zlecenie Muzeum Brytyjskiego i Uniwersytetu w Pensylwanii. Badania wykazały, że w czasach patriarchów Ur nie było prymitywnym miastem. Posiadało wypracowany system pisania, zaawansowane metody obliczeń matematycznych, archiwa religijne, wytworne wzory sztuki, rozbudowany system szkolnictwa i bardzo wiele rozwiniętych innych dziedzin. Pierwszym przystankiem podczas wędrówki z Ur do Kanaanu był Haran, ważne miasto handlowe nad rzeką Balich, która jest dopływem Eufratu, na terytorium znanym później jako Padan-Aram lub Aram Naharaim. Z Ur do Haranu jest w linii prostej około 900 km, ale trasa na pewno była dłuższa, gdyż najprawdopodobniej Abraham podążał wzdłuż Eufratu, mijając po drodze Babilon i Mari, a później wędrował brzegiem rzeki Balich do Haranu. W tych czasach był to

4 STAROŻYTNY IZRAEL 3 najpopularniejszy szlak z Ur do Haranu. Nie wiadomo jak długo trwała podróż. W źródłach pozabiblijnych Haran po raz pierwszy wzmiankowany jest na tabliczkach z Mari w XVIII wieku p.n.e., ale miasto istniało już dużo wcześniej. Było w starożytności ważnym węzłem komunikacyjnym. Tutaj bowiem zbiegały się szlaki komunikacyjne z Egiptu i Syrii do południowej Mezopotamii. Podobnie jak Ur, Haran również był miejscem kultu księżyca. Nie wiadomo, na jak długo Abraham tam się zatrzymał. Wiadomo, że Nachor ze swoją rodziną osiadł w Haranie na stałe, jak również, że zmarł tam Terach, ojciec Abrahama. W Haranie zamieszkali na stałe potomkowie Nachora, brata Abrahama. Tam też Abraham wysłał sługę, aby przywiózł żonę dla syna swego Izaaka, a Jakub uciekł przed gniewem swego brata Ezawa, poślubiając Leę i Rachelę, córki Labana, syna Nachora. Widocznie pobyt Abrahama w Haranie musiał trwać dość długo, skoro Bóg skierował do niego ponowne wezwanie, aby udał się do Kanaanu. Wraz z patriarchą Haran opuścili żona Sara, bratanek Lot syn przedwcześnie zmarłego brata Harana oraz liczna służba. Zapewne była to już wówczas spora grupa, która ze sobą zabrała liczne trzody i stada. Prawdopodobnie wędrowali przez Palmyrę do Damaszku, gdzie członkiem grupy został Eliezer, najbliższy sercu Abrahama sługa. Aby dotrzeć do Sychem mógł Abraham ominąć od wschodu pasmo gór Antylibanu, następnie przekroczyć Jordan pomiędzy jeziorami el-hule a Genezaret i poprzez Galileę, równinę Ezdrelon i Samarię do Sychem. Druga droga mogła prowadzić z Damaszku prosto na południe poprzez krainę Baszanu, następnie omijając od wschodu jezioro Genezaret i po przekroczeniu Jabboku oraz Jordanu doprowadzić do Sychem. Pierwszym miejscem, gdzie zatrzymał się Abraham w Kanaanie, były okolice Sychem, starego kanaańskiego miasta, leżącego w pobliżu gór Ebal i Garizim, ważnego węzła komunikacyjnego szlaków prowadzących z Mezopotamii i Syrii do Arabii i Egiptu. Sychem było prastarym miejscem kultu mieszkańców Kanaanu, gdzie czczono boga o imieniu Baal Berit, i gdzie znajdował się dąb More, z którego szumu liści wróżono. Mieszkańców Sychem Stary Testament nazywa Chiwwitami. Ruiny Sychem odkopano w pobliżu współczesnego miasta Nablus. Prace wykopaliskowe prowadzone były w latach

5 Tam Abraham otrzymał od Boga Jahwe obietnicę licznego potomstwa, które obejmie w posiadanie tę ziemię. Tam również zbudował dla Boga ołtarz, co stało się jego zwyczajem w każdym miejscu, gdzie się zatrzymywał. Trudno jednak określić, jak długo obozował w Sychem. Kolejny etap wędrówki nie był zbyt długi, liczył bowiem tylko 50 km i zakończył rozbiciem obozowiska pomiędzy Betel i Aj, gdzie także zbudowano ołtarz dla Boga. Lokalizacja tych miast nie jest trudna. Betel to dzisiejsza miejscowość Beitin, natomiast Aj to el-tell (wzgórze ruin). Według Starego Testamentu Aj po zdobyciu przez Izraelitów już na zawsze pozostało ruiną. Betel było węzłem komunikacyjnym, gdzie krzyżowały się szlaki z Sychem do Jebus, późniejszej Jerozolimy, oraz z Jerycha na wybrzeże Morza Śródziemnego. Prace wykopaliskowe w Betel, w roku 1934 prowadził sam W.F. Albrigth. Biblia sprawozdaje, że Abraham wędrował coraz dalej, aż do Negewu. Kiedy zaś w Kanaanie nastał głód, być może z powodu suszy, udał się do Egiptu, gdzie jeszcze bardziej się wzbogacił. Faraon, zachwyciwszy się urodą Sary, zabrał ją na swój dwór, ale później, ukarany przez Boga plagami, oddał ją i rozkazał Abrahamowi opuścić Egipt wraz z całym dobytkiem. Po powrocie z Egiptu Abraham musiał się rozstać z Lotem, ponieważ obaj byli bardzo zasobni w trzody, a kraj nie mógł ich obu utrzymać. Abraham ponadto posiadał wiele złota i srebra. Lot na swoją siedzibę wybrał tereny nadjordańskie w pobliżu Sodomy, na południowym krańcu dzisiejszego Morza Martwego. Natomiast Abraham udał się w okolice Hebronu, gdzie rozbił swoje namioty w dąbrowie Mamre. Na wschód od tego miejsca znajdowało się pole Machpela. Mamre należało do Amoryty Mamrego, a Machpela do Efrona Hetyty. Miejsce to stało się główną siedzibą patriarchów. Abraham zakupił Machpelę i od tej pory przestał być obcym przybyszem wśród mieszkańców Hebronu. Stał się obywatelem tego kraju. Według Starego Testamentu zostali tam pochowani: Abraham, Sara, Izaak, Rebeka, Jakub i Lea. W tym czasie, gdy Abraham mieszkał już w pobliżu Hebronu, dowiedział się o uprowadzeniu Lota, po przegranej wojnie przez Pentapolis, w skład którego wchodziła również Sodoma (oprócz Sodomy, Pentapolis tworzyły jeszcze: Gomora, Adma, Seboim i Soar), gdzie Lot

6 STAROŻYTNY IZRAEL 5 mieszkał. Armia Abrahama, której posiadanie świadczy o jego potędze, ruszyła w pościg za wojskami Kedorloamera, króla Elamu i jego sprzymierzeńcami aż za Damaszek. Pokonała ich, zdobyła ogromne łupy i odbiła więźniów, w tym Lota. Naprzeciwko powracającemu ze zwycięskiej wyprawy Abrahamowi wyszedł Melchisedek, król Salemu i udzielił mu błogosławieństwa. Bardzo uroczyście Bóg zawarł przymierze z Abrahamem, zapewniając go, że jego potomkowie obejmą w posiadanie cały Kanaan. Problem był jednak w tym, że Abraham nie miał potomka, ponieważ jego żona Sara była niepłodna. Postanowił więc spadkobiercą uczynić Eliezera z Damaszku. Ustanawiając swojego sługę głównym spadkobiercą majątku, Abraham postąpił zgodnie z ówczesnym prawem mezopotamskim. Często bowiem zdarzało się, że osoby będące w podeszłym wieku i nie mające dzieci ustanawiały swoim głównym spadkobiercą obcych ludzi, najczęściej swoich niewolników. Ten akt miał na celu zapewnienie sobie opieki na starość, a później dopełnienie obrzędów pogrzebowych. Adoptowany człowiek nie tracił swego prawa dziedziczenia nawet wówczas, gdy adoptujący doczekał się własnego potomstwa. Lecz Bóg wyraźnie się temu sprzeciwił, podkreślając, że potomek będzie spłodzony przez Abrahama. Ponieważ jednak Sara była jak sądziła już w takim wieku, że nie mogła urodzić dziecka, postanowiła, że odda swemu mężowi służebnicę Hagar, aby Abraham miał z nią potomstwo, co było w zgodzie z ówczesnym prawem i zwyczajami. Hagar urodziła Ismaela, ale nie on miał być kolejnym patriarchą i protoplastą narodu izraelskiego. Gdy Ismael miał 13 lat, Bóg jeszcze raz zapowiedział, że Abraham będzie miał prawowitego potomka, zrodzonego ze swojej żony Sary. Doczekał się go w wieku 100 lat. Sara urodziła Izaaka. Niezwykłej próbie został poddany Abraham, kiedy Izaak był już dużym chłopcem. Bóg zażądał, aby złożył swego syna na ofiarę na górze Moria. Księga Kronik podaje, że później na górze Moria Salomon zbudował świątynię. Również świątynia Heroda stała w tym samym miejscu. Dzisiaj jest tam meczet Kopuła Skały. Nie wszyscy jednak zgadzają się, że góra Moria, to wzgórze świątynne w Jerozolimie. Samarytanie twierdzą, że ofiarowanie miało miejsce na górze Garizim, tradycja chrześcijańska mówi o Golgocie, a niektórzy badacze próbują

7 6 górę Moria umiejscowić w kraju Amorytów, pomiędzy Jerozolimą i En-Gedi. Oczywiście Bóg powstrzymał Abrahama przed zabiciem Izaaka. Życiorys Izaaka nie jest tak barwny, jak jego ojca Abrahama czy syna Jakuba. Zapewne wiódł spokojny żywot, najpierw pod opiekuńczym okiem rodziców, potem u boku żony Rebeki, którą na polecenie Abrahama wyszukał w Haranie, u rodziny Nachora, jego sługa. Było to już po śmierci Sary. Abraham nie chciał, aby Izaak wziął sobie za żonę jedną z kobiet kananejskich. Po śmierci Sary Abraham pojął za żonę Keturę, z którą miał sześciu synów, m.in. Midiana, protoplastę Midianitów. Patriarcha dożył 175 lat. Pochował go Izaak wespół ze swoim starszym przyrodnim bratem Ismaelem w jaskini Machpela. Izaak miał tylko dwóch synów, Ezawa i Jakuba, którzy byli bliźniakami. Ezaw został protoplastą Edomitów, zaciekłych wrogów Izraela, potomków Jakuba. Bracia bardzo się od siebie różnili. Ezaw był myśliwym, który całe dnie spędzał na polowaniu. Zupełnie nie dbał o przywileje i prawa, które były należne pierworodnemu synowi (prawa Mezopotamii stanowiły, że pierworodny syn otrzymuje podwójną część spadku), na dodatek umiłowanemu synowi ojca. Natomiast Jakub był pasterzem i domatorem, który za namową matki wyłudził błogosławieństwo należne pierworodnemu i z tego powodu musiał uciekać z domu. Rebeka wyprawiła go do swojej rodziny, która mieszkała w Haranie. Sprzeczne są teorie na temat etymologii imienia Jakub. Jedni chcą w nim widzieć trzymającego za piętę, inni za oszusta, a jeszcze inni za strzeżonego przez Boga. Faktem jednak jest, że Bóg zmienił mu imię na Izrael, co oznacza człowieka, który walczył z Bogiem i zwyciężył. W drodze do Haranu usłyszał głos Boga, który przyrzekł mu, ze szczęśliwie powróci do Kanaanu, a jego potomstwo obejmie tę ziemię w posiadanie. U Labana Jakub poślubił jego dwie córki, Leę i Rachelę, które również oddały mu jako nałożnice, swoje służebnice Bilhę i Zylpę. Te cztery kobiety urodziły Jakubowi dwunastu synów i córkę. Lea urodziła Rubena, Symeona, Lewiego, Judę, Isachara, Zebulona i Dinę. Rachela urodziła Józefa i Benjamina. Zylpa urodziła Gada i Aszera. Bilha urodziła Dana i Neftalego. Odejście od Labana wiązało się

8 STAROŻYTNY IZRAEL 7 z pewnymi problemami, tak jak i późniejsze spotkanie z Ezawem. Wszystko zakończyło się szczęśliwie pojednaniem braci. Józef, długo oczekiwany syn Jakuba i Racheli, był w szczególny sposób wyróżniany przez ojca, co wzbudzało zawiść jego braci. Miara przebrała się, kiedy Józef został obdarowany specjalną szatą i zaczął opowiadać swoje sny, w których jego rodzice, jak również bracia oddają mu pokłony. Gdy został wysłany z Hebronu do Sychem, aby pomóc braciom w wypasie owiec, postanowili go zabić. Na szczęście, najstarszy z nich Ruben, powstrzymał ich od bratobójstwa, drugi zaś, Juda, zaproponował, aby Józefa nie zabijać, lecz sprzedać w niewolę. W ten sposób Józef dostał się do Egiptu, a bracia umoczywszy jego szatę we krwi kozła, przekonali ojca, że został rozszarpany przez jakieś dzikie zwierzę. W Egipcie Józef został kupiony przez Potyfara, dowódcę straży przybocznej faraona, który dostrzegając jego zdolności, w krótkim czasie uczynił go zarządcą swego domu. Po pewnym czasie jednak żona Potyfara fałszywie oskarżyła Józefa o próbę gwałtu, za co został wtrącony do więzienia. Po dwóch latach wezwano go na dwór faraona, by wyjaśnić sny władcy Egiptu. Józef uczynił to powołując się na moc Boga. Przy tym podpowiedział, co należy uczynić, kiedy najpierw będzie siedem lat niezwykłego urodzaju, a po nich siedem lat głodu. Dzięki temu faraon mianował go namiestnikiem, przez co Józef stał się pełnoprawnym obywatelem państwa egipskiego. Otrzymał nowe imię Safenat Paneach, a jego żoną została Asenat, córka kapłana Poti-Fera, z którą miał dwóch synów Manassesa i Efraima. W ciągu siedmiu lat obfitości gromadził Józef zboże w magazynach, aby z nastaniem nieurodzaju sprzedawać je nie tylko Egipcjanom, ale przybyszom z innych krajów. Tymczasem, ponieważ Kanaan również został dotknięty klęską głodu, Jakub wysłał swoich synów, aby zakupili zboże. Wystawiwszy ich kilkakrotnie na próbę, Józef w końcu wyjawił im kim jest. Zaproponował, aby cała rodzina Jakuba przeniosła się do Egiptu. Dano im w posiadanie ziemię Goszen, która położona była na wschodzie delty Nilu. Z powodu dobrego nawodnienia i urodzajności pól, ziemia ta doskonale nadawała się do uprawy roli i hodowli bydła. Jakub zmarł w Egipcie, jego ciało zabalsamowano, ale pochowano w grocie Machpela, w Kanaanie. W Egipcie zmarł też Józef. Izraelici

9 8 spędzili tam w sumie 215 lat. Dopóki w Egipcie rządzili Hyksosi, Izraelitom powodziło się bardzo dobrze. Po ich obaleniu przez rdzennych Egipcjan, sytuacja wszystkich cudzoziemców diametralnie się zmieniła. Stali się niewolnikami. Niewolniczych rąk do pracy nigdy nie było dosyć w kraju faraonów. Największych ilości niewolników dostarczały wyprawy wojenne, sporo nabywano też drogą kupna. Niewolników przekazywano świątyniom, osobom prywatnym i naturalnie duże ich ilości dostarczano na dwór władcy. Los ich nie był do pozazdroszczenia, obchodzono się z nimi źle i zmuszano do najcięższych robót, bardzo często w kamieniołomach. Liczne malowidła i płaskorzeźby ukazują najrozmaitsze prace niewolników nadzorowanych przez dozorców i pisarzy. Obok pracy w kamieniołomach ciężką i mozolną pracą był wyrób cegieł. Wprawdzie świątynie, świątynie grobowe, jak i same grobowce były wykonywane z kamienia lub wykuwane w kamieniu, to jednak domy prywatne, a nawet pałace budowano z cegieł. Cegły te wykonywano z mułu nilowego zmieszanego z pociętą słomą w celu nadania im większej trwałości, a następnie suszono na słońcu. Do tego rodzaju prac byli zmuszani Izraelici, których Egipcjanie traktowali jak zwykłych niewolników. W tym czasie narodził się Mojżesz. Jego narodziny przypadają na okres, gdy z rozkazu faraona wszyscy nowo narodzeni chłopcy hebrajscy mieli być uśmiercani. Rodzice Mojżesza, Amram i Jochebed pochodzili z plemienia Lewiego. Jego starsze rodzeństwo to Aaron i Miriam. Cała rodzina zaangażowała się, by nie dopuścić do śmierci chłopca. Ukryli go w trzcinach Nilu, gdzie został znaleziony przez córkę faraona i przez nią zaadoptowany. Nadała mu imię Mojżesz wyratowany z wody. Przez 12 lat opiekowała się nim rodzona matka, a potem był wychowywany na dworze faraona. Już jako dorosły mężczyzna doskonale zdawał sobie sprawę z niedoli Izraelitów. Po dokonaniu morderstwa na Egipcjaninie w obronie Hebrajczyka, musiał uchodzić z Egiptu. Azyl znalazł u Midianitów, mieszkających pomiędzy pustynią Faran a Edomem. Tam ożenił się z Sypporą, córką Jetry, która urodziła mu dwóch synów: Gerszoma i Eliezera. Tam również został powołany przez Boga Jahwe na wybawiciela Izraelitów z niewoli egipskiej. Mojżesz powrócił do Egiptu, gdzie wraz z Aaronem udali się do faraona z petycją, aby wypuścił Izraelitów z niewoli. Jednak władca

10 STAROŻYTNY IZRAEL 9 egipski nie był do tego skłonny. Dopiero dziesięć plag, a szczególnie ostatnia śmierć pierworodnych, zmusiły faraona do kapitulacji. O to, kiedy rozegrało się to wydarzenie, do dzisiaj toczone są spory przez biblistów, historyków, egiptologów i archeologów. Biorąc pod uwagę chronologię biblijną, a szczególnie informację z 1 Księgi Królewskiej 6, 1, że w czterysta osiemdziesiąt lat od wyjścia z Egiptu rozpoczęto budowę świątyni, wyjście to powinno mieć miejsce w roku 1446/45 p.n.e. za panowania Amenhotepa II ( ). Za przyjęciem takiego datowania przemawiałby niedługi okres, jaki upłynął od wypędzenia Hyksosów z Egiptu. Nie wygasła bowiem jeszcze nienawiść do Hyksosów i mogła się ona teraz skupić na Izraelitach, protegowanych niegdyś przez najeźdźców. Słowa...rządy nad Egiptem objął nowy król, który nie znał Józefa można rozumieć w aspekcie objęcia władzy w Egipcie przez nową XVIII dynastię, której przedstawiciele nie tylko nic nie wiedzieli o zasługach Józefa dla kraju, ale byli wręcz wrogo nastawieni do wszystkiego, co przypominało najeźdźców. Za tą datą przemawiają też te dokumenty hieroglificzne, które przedstawiają sytuację Egiptu w wieku XV jako harmonizującą z sytuacją wyjścia Izraelitów z Egiptu. W Egipcie po wypędzeniu Hyksosów odnoszono się niechętnie do wszystkich Azjatów. Słowa te dobrze odnoszą się do Tutmozisa III, który uciskał Izraelitów. Prawdopodobnie przybraną matką Mojżesza była Hatszepsut, która rządziła Egiptem w latach p.n.e., co zgadza się z czasem jego narodzenia. Na korzyść datowania wyjścia z Egiptu na rok 1446/45 p.n.e. przemawia też korespondencja Amenhotepa III i Amenhotepa IV Echnatona z książętami Syrii i Palestyny odnaleziona w Tell el-amarna. Ukazana w nich sytuacja polityczna Kanaanu jest analogiczna do tej, jaką opisuje Jozue po zajęciu kraju przez Izraelitów. Kolejnym dowodem jest znaleziona w Tebach, w roku 1896 stela Merneptaha, z relacji której wynika, że w chwili podjęcia wyprawy wojennej tego władcy do Palestyny, plemiona izraelskie znajdowały się już w Kanaanie, a więc wyjście musiało nastąpić kilkadziesiąt lat wcześniej. Według słów Starego Testamentu, Izraelici wyruszyli z Ramses i szli do Sukkot. Skąd skierowali się do Etam, a potem do Pi-hachirot pomiędzy Migdal a morzem naprzeciw Baal-Sefon. W tym miejscu dogonili ich Egipcjanie. Bóg w cudowny sposób przeprowadził swój

11 10 naród przez morze. Wielu badaczy uważa, że ścisłe ustalenie tego, gdzie to było, jest dość trudne, choć Księga Wyjścia określa miejsce, na którym Izraelici mieli swoje obozowisko. Twierdzą, że morza tam nie było, a co najwyżej teren bagienny lub płytkie rozlewisko. Trzeba jednak pamiętać, że w czasach Mojżesza zachodnia odnoga Morza Czerwonego, która kończy się dzisiaj w Suezie, sięgała dalej na północ. Obecnie w tym miejscu jest Kanał Sueski. Ścigający Izraelitów Egipcjanie poginęli w otmętach wód. Natomiast Izraelici skierowali się na południe Półwyspu Synaj, aby uniknąć na tzw. Trakcie Filistyńskim, czyli najkrótszej drodze do Kanaanu, spotkania z oddziałami egipskimi, które często się tam pojawiały. Po trzech miesiącach wędrówki dotarli do podnóża góry Synaj, zwanej także Horeb. Po drodze zatrzymywali się m.in. w Mara, Elim i Refidim. Dokonało się tam kilka cudów: uzdatnienie do picia gorzkiej wody, spuszczenie manny i przepiórek, wyprowadzenie wody ze skały. W Refidim Izraelici stoczyli swoją pierwszą bitwę na drodze do Kanaanu. Pod wodzą Jozuego pokonali Amalekitów. Na Synaju Bóg Jahwe objawił się wśród ognia i dymu ogłaszając dziesięcioro przykazań. Oto treść dekalogu: Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest w niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań. Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy. Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój,

12 STAROŻYTNY IZRAEL 11 ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty. Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie. Nie będziesz zabijał. Nie będziesz cudzołożył. Nie będziesz kradł. Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek. Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego. Zawarte zostało również przymierze, w którym Bóg zapewnił ludowi wszechstronną opiekę a lud zobowiązał się do przestrzegania przykazań. Wystarczyło jednak, że Mojżesz przybywał przez czterdzieści dni na górze, a lud uczynił złotego cielca, przed którym postawiono ołtarz i składano mu ofiary, co było zabronione w drugim przykazaniu dekalogu. Cielec wystawiony przez Izraelitów jest odbiciem egipskiego boga Apisa, czczonego szczególnie w Memfis, w Dolnym Egipcie, nie tak daleko ziemi Goszen. Być może w Egipcie Hebrajczycy uczestniczyli w jego kulcie. Izraelici przebywali pod górą Synaj prawie rok. Ten czas potrzebny był na zapoznanie się nie tylko z dekalogiem, ale innymi prawami, które przekazał Bóg. Ponadto w tym czasie zbudowano świątynię i uruchomiono cały system służby świątynnej, co miało znaczenie nie tylko rytualne, ale również edukacyjne w kwestiach soteriologicznych. Świątynia była przenośna, można więc ją było zabrać w dalsze etapy wędrówki do Kanaanu. Z Synaju Izraelici udali się na północ. Zanim dotarli do pustyni Paran, u wrót Kanaanu, zatrzymywali się w różnych miejscach, m.in. w Tabera, Kirbot Hattawa, Haserot i Esjon Geber, by wreszcie dojść

13 12 do Kadesz-Barnea. Było to znakomite miejsce, w którym można było przygotować się do wejścia do Ziemi Obiecanej. Dzisiaj znajduje się tam, 80 km na południowy zachód od Beer-Szewy, posiadająca trzy źródła, oaza En-Kdesz. Badania archeologiczne w tym miejscu potwierdziły opis biblijny. Z Kadesz Barnea wysłano 12 zwiadowców, którzy mieli zlustrować Kanaan. Okazało się, że ziemia rzeczywiście jest żyzna, opływa w mleko i miód, a płody które przynieśli były znakomite pod każdym względem. Dalsze sprawozdanie nie było już tak pokrzepiające. Dziesięciu z nich sprawozdało, że oprócz Amalekitów, Hetytów, Jebuzytów i Amorytów spotkali olbrzymów, synów Anaka, w porównaniu z którymi byli jak szarańcza. Nie omieszkali dodać, że Izraelici nie mają najmniejszych szans w potyczce zbrojnej. Takie stwierdzenia doprowadziły do buntu przeciwko Mojżeszowi. Bunt zaś przyniósł Boże przekleństwo, w efekcie którego Izraelici weszli do Kanaanu dopiero po 38-letniej tułaczce po pustyni, aż wymarło zbuntowane pokolenie. Jedynie Jozue i Kaleb, dwaj zwiadowcy, którzy nie zgadzali się ze sprawozdaniem pozostałych dziesięciu, dostąpiło tego zaszczytu. Z powodu wypadków w Meriba, gdzie nie wypełnili polecenia Boga, do Ziemi Obiecanej nie weszli również Mojżesz i Aaron. Aaron zmarł na górze Hor, na pograniczu edomskim, natomiast Mojżesz na górze Nebo w Moabie. W chwili śmierci Mojżesz miał 120 lat. Nigdy ani przed nim, ani po nim nie było takiego człowieka w Izraelu. Był nie tylko wodzem, prorokiem, prawodawcą i cudotwórcą, ale miał przywilej obcowania z Bogiem, jak przyjaciel z przyjacielem. Dzięki Mojżeszowi lud izraelski przyjął ideę monoteizmu etycznego i ideę teokratyczną (Bóg Jahwe jest królem) pielęgnowaną przez cały szereg następców Mojżesza, zarówno kapłanów jak i proroków. Następcą Mojżesza został Jozue. Jeszcze za życia Mojżesza dowodził izraelską armią. Po jego śmierci sam stanął z woli Boga na czele ludu. Zanim Izraelici przekroczyli Jordan, dokonano podziału Zajordania pomiędzy trzy plemiona izraelskie. Pokolenie Rubena zajęło południową część, od Arnonu na południu aż do Wadi Hesban na północy. Pokolenie Gada zajęło jego część środkową od Wadi Hesban do Jabboku na północy. Natomiast część pokolenia

14 STAROŻYTNY IZRAEL 13 Manassesa zajęła pozostałą część środkowego Zajordania, aż po Jarmuk na północy. Podczas wejścia Izraelitów do Kanaanu sprzyjała im sytuacja polityczna, która tam panowała. Istniały bowiem małe i słabe państwamiasta, które ze sobą rywalizowały. I tylko niekiedy zawiązywały koalicje, by walczyć ze wspólnym wrogiem. Izraelici skoncentrowali swoje wojsko w Szittim, naprzeciwko Jerycha, po drugiej stronie Jordanu. Atak na Jerycho poprzedził rekonesans dwóch szpiegów w tym mieście. Biblia opisuje, że po cudownym osuszeniu wód Jordanu, Izraelici suchą nogą przeszli przez rzekę, która o tej porze roku stanowiła duże rozlewisko. Po obrzezaniu młodego pokolenia i obrzędzie paschy, stanęli pod murami Jerycha. W sposób niezwykły jak relacjonuje Księga Jozuego Jerycho zostało zdobyte. Po siedmiodniowym pochodzie wokół miasta lud wzniósł okrzyk bojowy i zatrąbili na trąbach. A gdy lud usłyszał głos trąb, wzniósł potężny okrzyk bojowy i mur rozpadł się w miejscu, lud zaś wkroczył do miasta, każdy prosto przed siebie i zdobyli miasto. Tak łatwe zwycięstwo na tyle oszołomiło Izraelitów, że zlekceważyli następne przedsięwzięcie, czyli zdobycie miasta Aj, gdzie ponieśli klęskę. Dopiero powtórny atak się powiódł. Zlekceważono również podstęp mieszkańców Gibeonu, Kefiry, Beerot i Kiriat-Jearim, którzy wyłudzili przymierze z Izraelem. Inni mieszkańcy Kanaanu bronili się przed wejściem Izraelitów. Adoni Sedek, król Jebus utworzył amorycką koalicję, w skład której weszli: Hoham, król Hebronu; Piream, król Jarmutu; Japia, król Lakisz i Debir, król Eglonu. Ale też zostali pokonani przez Izraelitów, podobnie jak inni królowie, np. Jabin, król Hazor. Podbój Kanaanu stał się faktem, chociaż nie wszystka ziemia została wzięta w posiadanie. W Gilgal dokonano podziału Przedjordania w następujący sposób: Pokolenie Judy otrzymało ziemie na północ od Negewu aż po Jebus, które jeszcze nie było zdobyte. Pokolenie Symeona otrzymało część ziem Judy, bliżej Morza Martwego, ponieważ tereny nadane Judzie były dla tego pokolenia za obszerne. Pokolenie Beniamina dostało teren wokół Jebus, Jerycha i Gibei.

15 14 Pokolenie Dana otrzymało ziemie na zachód od Beniamina, które sięgały aż do Morza Śródziemnego. Później pokolenie to wywędrowało na północ. Z ziemiami Dana i Beniamina od północy graniczyło pokolenie Efraima. Dalej na północ były ziemie Manassesa, które rozciągały się od potoku Jarkon i Szilo do Megiddo i Taanak. Z pokoleniem Manassesa od południa i wschodu graniczyło pokolenie Issachara. Na północny zachód od Issachara ziemie otrzymało pokolenie Zebulona. Najdalej na północnym zachodzie zamieszkało pokolenie Aszera, które sąsiadowało z fenickimi miastami, Tyrem i Sydonem. Z Aszerem od wschodu sąsiadowało pokolenie Naftalego. Jozue zamieszkał w mieście Timnat-Serach, natomiast kapłańskie pokolenie Lewiego nie otrzymało swojego terytorium. Lewici zamieszkali wśród innych pokoleń izraelskich. Jeszcze przed śmiercią Jozuego odbyło się zgromadzenie wszystkich plemion izraelskich w Sychem, gdzie odnowiono przymierze zawarte pod górą Synaj. Jozue umarł w wieku 110 lat. Po śmierci Jozuego część ludu izraelskiego zaczęła pogrążać się w bałwochwalstwie, z powodu czego jak mówi Księga Sędziów Jahwe wydawał ich w ręce wrogów, aby nawrócili się do Boga. Gdy tak się działo, posyłał wybawców w osobach tzw. sędziów, którzy ratowali lud z opresji. Było sześciu tzw. większych sędziów i sześciu mniejszych. Do tych pierwszych należeli: Otniel, Ehud, Debora, Gedeon, Jefte i Samson. Do tych drugich należy zaliczyć: Szamgara, Tolę, Jaira, Ibzana, Elona i Abdona. Ich władza rozciągała się na jedno pokolenie izraelskie lub na kilka. G. Ricciotti sugeruje, że większość sędziów musiała działać jednocześnie, co nie zgadza się z zapisem biblijnym. Pierwszym sędzią po śmierci Jozuego był Otniel, syn Kenaza, młodszego brata Kaleba. Wyzwolił on Izraelitów z ręki Kuszan-Riszataima, króla Aram-Nacharaim, który panował nad nimi przez 8 lat. Nie ma zgodności co do tego, skąd Kuszan przybył. Być może wysłał swe wojska do Kanaanu poprzez Syrię. W czasach sędziów Kanaan był

16 STAROŻYTNY IZRAEL 15 nominalnie podporządkowany Egiptowi. Hetyci zwyciężyli Mitanni, państwo leżące w północnej Mezopotamii, które spełniało rolę bufora pomiędzy królestwami Hetytów i Asyryjczyków. Kuszan był prawdopodobnie nieznanym księciem hetyckim, który postanowił rzucić wyzwanie egipskiej władzy w Kanaanie. Tym niemniej Izraelitów dotknęły prawdziwe cierpienia. Inny pogląd sugeruje, że Kuszan pochodził raczej z Edomu niż Aramu. W języku hebrajskim te dwa słowa brzmią bardzo podobnie, a za tą interpretacją przemawia bliskość Edomu względem kraju Judy. Począwszy od czasów Sargona z Akkadu (około 2360 p.n.e.) na obszarze Żyznego Półksiężyca prowadzono kampanie wojskowe o dużym rozmachu, tak więc mezopotamskie pochodzenie Kuszana nie może być odrzucone a priori. Żadne biblijne czy też pozabiblijne źródła nie rzucają dodatkowego światła na osobę Kuszana. Kolejnym sędzią był Ehud z pokolenia Beniamina, który walczył z Eglonem, królem Moabu. Eglon połączył swe siły z Ammonitami i Amalekitami. Wkroczył na tereny Beniaminitów i zajął Jerycho. Ehud osobiście zabił Eglona, a Izraelici wytracili 10 tysięcy Moabitów. Izraelitów uciskali również Filistyni, z którymi rozprawił się Szamgar, syn Anata, zabijając sześciuset wrogów ościeniem na woły. Po nim wystąpiła Debora, która wespół z Barakiem, rozprawiła się z Jabinem, królem Kanaanu z Chasor, który przez 20 lat uciskał Izraelitów. Debora, jedyna kobieta wśród sędziów, nakłoniła Baraka, aby zgromadził pospolite ruszenie z plemion Issachara, Zebulona i Neftalego. Zaatakowali Kananejczyków z góry Tabor dokonując pogromu na swych wrogach. Pokonanie Jabina położyło kres bardziej znaczącemu oporowi ze strony Kananejczyków. I chociaż pewne punkty oporu kananejskiego dotrwały aż do czasów króla Dawida, to zwycięstwo odniesione przez Deborę i Baraka umożliwiło osiedlenie się na równinie Jizreel bez obawy ataków ze strony Kananejczyków. Gedeon rozprawił się z Madianitami, którzy napadów dokonywali głównie w okresie żniw, zagrabiając i niszcząc plony. Izraelici zmuszeni byli szukać schronienia w jaskiniach górskich. Gedeon zebrał swych rodaków na wzgórzach Gilboa, podczas gdy nieprzyjaciel obozował w dolinie Jizreel. W czasie nocnego ataku trzystu wojowników

17 16 Gedeona rozprawiło się z zastępami Madianitów. Zwyciężeni Madianici uciekali w dół wąwozem obok ufortyfikowanego miasta Bet- Szean, położonego w miejscu, gdzie dolina Jizreel łączy się z doliną Jordanu. Następnie podążyli w dół doliny Jordanu przez Abel-Mechola, usytuowane mniej więcej w połowie odległości pomiędzy Jeziorem Galilejskim a Morzem Martwym. W Bet-Bara, miejscu o nieznanej lokalizacji, mężowie z plemienia Efraima schwytali dwóch madianickich dowódców, Oreba i Zeeba. Już na obszarach położonych na wschód od Jordanu dwa miasta, Sukkot i Penuel, usytuowane w dolinie Jabboku, odmówiły udzielenia pomocy Izraelitom. Tym niemniej Gedeon, zagroziwszy tym miastom ukaraniem w chwili swojego powrotu, kontynuował pościg. W Karkor, leżącym bez wątpienia nad dolnym Jabbokiem, starł się on z resztą wojska Madianitów. Wówczas zostali schwytani, a następnie zgładzeni, królowie Madianitów Zebach i Salmunna. Potem sędziami byli Tola i Jair. Niewiele o nich wiemy. Biblia nic nie mówi o ich ewentualnych walkach z wrogami. Później jednak przez osiemnaście lat Izraelici zamieszkujący na wschód od Jordanu uciskani byli przez Ammonitów. Zwrócili się więc do Jeftego, syna prostytutki, przywódcy bandy rzezimieszków, który walczył z Ammonitami w Aroer, usytuowanym na północnym brzegu Arnonu, i przepędził ich na północ, niszcząc ich terytorium aż do Minnit. Jednakże wskutek nieroztropnego ślubowania stracił jedyną córkę. Kolejnymi sędziami byli Ibzan, Elon i Abdon. Poza informacjami, że mieli dużo dzieci, niewiele więcej o nich wiemy. Ostatnim z dwunastu sędziów był Samson, którego wyczyny miały charakter indywidualny. Nie był dowódcą wojska, którego zresztą wówczas w Izraelu nie było. Czynów męstwa dokonywał zupełnie sam. Filistyni, z którymi walczył, zajmowali równinę nadmorską od Gazy na północ, aż w kierunku góry Karmel. Posiadali monopol na wyrób żelaza, w związku z czym powstrzymywali Izraelitów od produkcji broni. Większą część życia przeżył Samson w dolinie rzeki Sorek. Tutaj tez znajdowała się Timna, gdzie próbował znaleźć żonę i gdzie zademonstrował swą siłę. Był typem bohatera narodowego. Skończył tragicznie, ale zabijając wielotysięczną rzeszę Filistynów.

18 STAROŻYTNY IZRAEL 17 Jakie były czasy sędziów? Najkrócej, ale chyba najdobitniej charakteryzuje je Biblia mówiąc, że w tym czasie nie było jeszcze króla w Izraelu; każdy robił, co mu się podobało.

19 18 Królestwo zjednoczone Minęły czasy patriarchów oraz sędziów i coraz powszechniej domagano się ustanowienia monarchii w Izraelu. Pierwsze takie zwiastuny pojawiły się już dużo wcześniej, kiedy Gedeona próbowano obwołać królem, na co się nie zgodził. Teraz największym autorytetem cieszył się rezydujący w Rama Samuel, sprawujący jednocześnie urząd sędziego, proroka i kapłana. Nie był jednak w dosłownym znaczeniu wodzem Izraela. Sam był przeciwnikiem ustanowienia monarchii, gdyż w jego odczuciu, jedynie Jahwe mógł być królem Izraela. Jednak później, z polecenia Boga, Samuel namaścił na króla Saula, który przybył do Rama w celu odnalezienia zaginionych oślic. W Mispie, wobec zgromadzenia całego Izraela, uroczyście dokonano ustanowienia monarchii i powołania Saula na króla, ale dopiero po pokonaniu przez niego Ammonitów, dokonano publicznego i ostatecznego zatwierdzenia jego kandydatury, co odbyło się w Gilgal, na ogólnym zgromadzeniu plemion. Saul, syn Kisza z pokolenia Beniamina, panował nad Izraelem przez 22 lata. Pokolenie, z którego się wywodził, było bardzo małe. Ponieważ już wtedy plemiona izraelskie rywalizowały ze sobą, wybór ten, przynajmniej na pewien czas zahamował tę rywalizację. Saulowi przypadło zadanie zjednoczenia wszystkich plemion izraelskich, jak również stawienia czoła wrogom Izraela. Bez wątpienia najgroźniejszym wrogiem młodej monarchii byli Filistyni, którzy stanowili jedną z grup tzw. ludów morza, pochodzących z Cypru lub Krety, głównie jednak, jak się wydaje, z południowo-zachodniej Azji Mniejszej (Karii), która była kolebką ich niesemickiego języka. Posługiwali się pismem sylabicznym, podobnym do karyjskiego lub cypryjskiego, ale w znakach tego pisma można dostrzec jakiś ślad pism mykeńskich: Filistyńczyków łączyły bowiem liczne podobieństwa z Mykeńczykami, mówiącymi językiem protogreckim, których potężne państwamiasta w Grecji zostały w tym czasie obrócone w ruinę. Ludy morza,

20 STAROŻYTNY IZRAEL 19 w tym także Filistyni, zaczęli osiedlać się w Kanaanie jeszcze przed panowaniem Ramzesa III, uszczuplając stan posiadania Kananejczyków. Faraon znalazł się w sytuacji przymusowej i przyzwolił znacznej liczbie imigrantów osiąść na stałe w tym kraju, w nadziei, że będą mu służyć jako wasale i najemnicy, ale już niebawem zdołali oni wyzwolić się spod zwierzchnictwa Egiptu. Przybysze ci zamieszkali głównie w południowej części kananejskiej równiny nadmorskiej, na urodzajnym pasie ziemi o długości około sześćdziesięciu pięciu i szerokości dwudziestu pięciu do trzydziestu kilometrów. Na obszarze tym założyli z czasem pięć silnych miast-państw. Trzy z tych miast: Aszkelon, Aszdod i Gaza, leżały opodal nadmorskiego szlaku komunikacyjnego. Aszkelon (Askalon), z licznymi studniami, mimo że nie było tam ani jednego źródła, miał od dawna port morski jak inne porty w owych czasach była to w istocie prymitywna przystań i stanowił kwitnący ośrodek handlowy. To samo można powiedzieć o Gazie (założonej w miejscu dawnego Bejt-Eglaim), która dysponowała cennym potencjałem wojskowym. Nie mniej silna była twierdza, a zarazem prężny ośrodek handlowy Aszdod (Tell Mor, Minet el-kalah); miasto Aszdod, usytuowane w odległości mniej więcej pięciu kilometrów od morza, Filistyni zburzyli, ale po jakimś czasie odbudowali. Inna z fortec filistyńskich, Gat nazwa rodzajowa wszelkiego typu tłoczni winnych leżała trochę dalej w głębi lądu, w miejscu zwanym Tell Gat lub Tell es-safi (Zafit); podobnie był położony Ekron (prawdopodobnie Akir). Oprócz pięciu miast-państw istniały jeszcze inne osady filistyńskie. Wyróżniało się wśród nich położone w żyznej okolicy ludne miasto Jawne (Jamnia), które w czasach starożytnych posiadało coś w rodzaju portu; miastem portowym było także Tell el-kasile starożytnej nazwy tej miejscowości nie znamy usytuowane na północnym krańcu terenów zajmowanych przez Filistynów, nad rzeką Jarmuk. Prace wykopaliskowe oraz sprawozdanie emisariusza egipskiego Wenamona dostarczyły dowodów, że miejscowość tę założyli Filistyni i że prowadzili stamtąd drogą morską korzystną wymianę handlową z położoną na północy Fenicją, współzawodnicząc energicznie z Fenicjanami o opanowanie lukratywnego handlu morskiego. Co więcej, Filistyni prowadzili nie tylko handel morski, ale także wysyłali karawany w głąb pustynnego

21 20 interioru. Na rozwój tych kontaktów handlowych wpłynęło korzystne rozpoczęcie produkcji nowej, charakterystycznej odmiany ceramiki, która z początku przypominała formą wyroby ceramiczne z kręgu greckiej kultury mykeńskiej, zwłaszcza z Cypru, później jednak upodobniła się do wyrobów kananejskich i izraelskich. Niewykluczone, że Jawne i Tell el-kasile zawdzięczały swe założenie i istnienie wspólnym staraniom udzielnych książąt kilku filistyńskich miast-państw. Wiadomo również, że władcy ci odbywali co roku wspólną naradę, a ich siły zbrojne, złożone z dobrze uzbrojonych i wyszkolonych najemników, podlegały wspólnemu dowództwu; nadto filistyńscy feudałowie, rekrutujący się z warstwy wojowników, podporządkowali sobie miejscową ludność kananejską. Wojsko to reprezentowało tak wielką siłę dlatego, że jako jedyne na tym obszarze posługiwało się żelazem, które niedawno pojawiło się w tych krajach. Wedle przekazów biblijnych monopol ten polegał na tym, że Filistyni zakazywali kowalom pracować u swych izraelskich sąsiadów, a także dostarczać im broni i narzędzi żelaznych; nie ulega kwestii, że w miarę możliwości zakaz ten stosowali także do kananejskich miast-państw. Niemniej Filistyni w ciągu lat, kiedy zakładali swe nowe siedziby, przyswoili sobie cywilizację kananejską i prawdopodobnie związali się z ludnością tubylczą przez małżeństwa mieszane; z czasem nawet przestali się posługiwać swym dawnym językiem, zastępując go miejscowym dialektem kananejskim. Wykopaliska w Aszdod przyniosły bogate świadectwa przemieszania wielu elementów cywilizacji kananejskiej z dawną nie semicką cywilizacją filistyńskich imigrantów. I tak na przykład bogowie pochodzenia egejskiego, których kult przywędrował wraz z Filistynami do nowego kraju, otrzymali imiona bóstw kananejskich. Znaleźli się wśród nich: Dagon dawny bóg mezopotamski który przewodził ich panteonowi, z głównym ośrodkiem kultowym w Aszdod; Baal, któremu oddawano cześć w Ekron jako Baalzebulowi, boskiemu księciu, którego Izraelici złośliwie przezwali Baalzebubem, czyli Władcą Much; a także bogini Asztoret. W każdym razie filistyńskie miasta-państwa, działające w bardziej lub mniej ścisłym porozumieniu, stawały się w coraz większym stopniu silnymi formacjami militarnymi. W miarę upływu czasu ich

22 STAROŻYTNY IZRAEL 21 próby ekspansji na tereny górzyste musiały doprowadzić społeczności filistyńskie do otwartego konfliktu z plemionami izraelskimi. Saul stoczył siedem wojen: z Ammonitami, pierwszą z Filistynami, z Moabitami, Edomem, dwie z Amalekitami i drugą z Filistynami. Ammonici, lud wędrowny i grabieżczy, zamieszkiwali na północny wschód od Moabu. Pod wodzą swego króla Nachasza zaatakowali położone na wschód od Jordanu Jabesz-Gilead. Na wieść o tym Saul zebrał wojowników w Bezek, miejscowości położonej na południe od gór Gilboa, i zmusił Ammonitów do ucieczki. To przysporzyło mu prestiżu, jako monarsze, który odnosi sukcesy na polu walki. Filistyni jeszcze od czasów Sędziów okupowali wiele miast izraelskich, m.in. strategiczne miasto Geba, na terytorium Beniamina, ok. 10 km na północ od Jerozolimy. Wojska izraelskie pod dowództwem Jonatana, syna Saula, zaatakowały Filistynów w Geba i pokonały ich. To samo miało miejsce pod Mikmas. Wojska filistyńskie zostały odparte do ich granic. Saul pokonał również Moabitów, którzy zamieszkiwali na wschód od Morza Martwego oraz Edomitów, którzy graniczyli z Moabitami od południa. Podobnie postąpił z aramejskim państwem o nazwie Soba, usytuowanym w górskim masywie Anty-Libanu. Kolejnymi wrogami pokonanymi przez Izrael byli Amalekici, grasujący nomadzi z południa, którzy napadali na Izraelitów już podczas ich wędrówki z Egiptu a następnie pokonani zostali przez Jozuego pod Refidim. Saul pokonał Amalekitów, ale naraził się na gniew Samuela, ponieważ łagodnie potraktował króla Amalekitów Agaga, którego miał zabić, a tego nie uczynił. Po raz kolejny stoczono wojnę z Filistynami. Odbyło się to w Efez- Dammim, w dolinie Elah, pomiedzy Soko i Azeka. Na arenę dziejów występuje Dawid, który pokonuje Goliata i staje się bohaterem narodowym, co Saula doprowadza do szaleństwa. Tak więc ostatnie lata swego życia poświęcił na bezskuteczne schwytanie i zabicie Dawida. Saul zginął w walce z Filistynami na wzgórzach Gilboa. To wydarzenie z jednej strony upokorzyło Izrael, z drugiej zaś otworzyło drogę do korony Dawidowi, przez co rozpoczął się złoty wiek potęgi izraelskiej. Dawid, syn Isaja z pokolenia Judy, był najmłodszym z ośmiu braci. Pochodził z Betlejem, niewielkiego miasteczka, leżącego 8 km na

23 22 południe od Jerozolimy. Dzięki swoim talentom, również muzycznym, już w młodości dostał się na dwór Saula. A ponieważ był także dzielnym wojownikiem, szybko zdobył sławę. Szczególnym osiągnięciem było pokonanie Goliata z Gat, sławnego wojownika filistyńskiego. Po zabiciu kolejnych dwustu Filistyńczyków, otrzymał za żonę Michal, córkę króla Saula. Dawid, który był także dowódcą straży przybocznej monarchy, popularnością przewyższał samego króla, czym podrażnił uczucie zawiści u Saula i musiał pośpiesznie uchodzić z jego otoczenia. Stworzył oddział najemników, który m.in. walczył z Filistynami. Przez cały czas, bez skutku, ścigany był przez Saula. Podczas ucieczki azyl znalazł także u Filistynów, którzy jednak zbytnio mu nie ufali i w walkach z Izraelitami nie korzystali z jego oddziału. Wielkim zaufaniem obdarzyły go plemiona z południa, dlatego, że bronił je przed najazdem szczepów koczowniczych, które grasowały po Kanaanie, a naczelnikom rodów posyłał zdobyczne dary, czym zjednywał sobie ich przychylność. Od filistyńskiego władcy Akisza z Gat otrzymał Sziklag, gdzie się osiedlił. Po śmierci pierwszego króla izraelskiego Saula, który zginął w bitwie z Filistynami, Dawid przeniósł się do Hebronu, gdzie został obwołany królem Judy. Już wówczas posiadał dwie kolejne, po Michal, żony, Achinoam i Abigail, które pochodziły z południa, co również pomogło mu w objęciu tronu Judy. Filistyni, których Dawid był wasalem, na początku nie sprzeciwiali się utworzeniu królestwa judzkiego, licząc na rozbicie więzi pomiędzy plemionami izraelskimi, a co z tego wynika, osłabienie Izraela. Dawid panował w Hebronie około 7 lat. Nad pozostałymi plemionami izraelskimi królem obwołano Iszboszeta, jedynego syna Saula, który pozostał przy życiu. Nie było to jednak trwałe panowanie. W końcu Iszboszet został zamordowany, i choć Dawid nie miał w tym udziału, otworzyło mu to drogę do panowania nad całym Izraelem. To z kolei bardzo zaniepokoiło Filistynów, którzy postanowili rozprawić się z Dawidem. Doszło do dwóch rozstrzygających bitew, w których jednak druzgocące zwycięstwo odniósł Izrael. Po zlikwidowaniu groźby filistyńskiej, postanowił Dawid erygować dla swego państwa nową stolicę. Jego wybór padł na Jebus, które posiadało wiele korzystnych cech topograficznych. Przede wszystkim Jebus (późniejsza Jerozolima) było nie izraelską enklawą i dotąd nie

24 STAROŻYTNY IZRAEL 23 należało do żadnego plemienia. Poza tym leżało mniej więcej w centrum kraju, na wzniesieniu i doskonale nadawało się ze względów strategicznych do utworzenia obronnego grodu. Dawid nie włączył Jerozolimy do terytorium żadnego z plemion, sam uczynił siebie następcą tronu w miejsce dotychczasowego króla Jebuzytów i obwołał się królem tego miasta. Zasiedlił je przeważnie swoimi ludźmi (dwór, gwardia przyboczna i urzędnicy) i nadał mu oficjalnie nazwę Miasto Dawida. Utworzenie stolicy w Jerozolimie miało przyczynić się do scementowania upadającego już związku plemion. Sprowadzając do Jerozolimy Skrzynię Przymierza pragnął Dawid uczynić z niej centrum życia religijnego. Forowanie któregoś z dotychczasowych miejsc świętych mogło by się przyczynić do niepotrzebnej rywalizacji pomiędzy plemionami. Odtąd więc Góra Syjon, na której znajdowało się królewskie miejsce święte, miała stać się narodową świętością Izraela. Pod względem politycznym panowanie Dawida stanowiło najlepszy okres w dziejach Izraela. Nigdy przedtem, ani nigdy potem Izrael nie panował na tak rozległym terytorium. Dawid swoje panowanie roztoczył m.in. nad Moabem, Sobą, Damaszkiem, Edomem i Ammonem. W czasie swej wędrówki z Egiptu do Kanaanu, Izraelici nie byli w stanie przejść przez Moab, teraz Dawid uczynił go swoim wasalem. Pokonany został również Hadadezer, król Soby, najpotężniejszego państwa na terenie Aramu, posiadającego znaczne zasoby miedzi, i to mimo olbrzymiego wsparcia, jakie otrzymał od innych państw aramejskich. Także Damaszek został wasalem Izraela. Ujarzmiony został również Edom. Bitwa z Edomitami rozegrała się w Dolinie Soli, identyfikowanej przez niektórych uczonych z wąwozem Wadi el-milh, który rozciąga się począwszy od Beer-Szewy na południowy wschód w stronę Petry w Edomie. Jest też prawdopodobne, że Dolina Soli to druga nazwa Wadi Araba, stanowiącego południowe przedłużenie Morza Martwego lub Morza Słonego, jak było ono nazywane przez Hebrajczyków. W 1 Księdze Kronik 18, 12 oraz w tytule psalmu 60 Edom określony jest jako nieprzyjaciel, który został pokonany w Dolinie Soli. Najdłuższą wojnę prowadził Dawid z Ammonitami, którzy byli wspierani przez Sobę, Maakę (region znajdujący się na południe od Hermonu), Bet-Rechob (górny rejon jeziora Hula) i Tob (na wschód

25 24 od Jordanu). Pierwsza potyczka miała miejsce w pobliżu moabskiego miasta Medeba, które znajdowało się około 25 km na południowy wschód od miejsca, w którym Jordan wpadał do Morza Martwego. Aramejczycy zostali rozgromieni, zaś Ammonici szukali schronienia w twierdzy. Joab natknął się na wojsko Hadadezera z Soby, prowadzone przez swego dowódcę Szobaka, w niezidentyfikowanym miejscu nazwanym Chelam, położonym na wschód od Jordanu (możliwe, że chodzi tu o współczesną miejscowość o nazwie Alma). Zawarłszy pokój z Aramejczykami, Dawid postanowił oblegać Rabbę, lub Rabbat-Ammon (współczesny Amman), położoną na północny wschód od Morza Martwego. Podczas trwania tego oblężenia Dawid, przebywający wówczas w Jerozolimie, rozkazał zabić Hetytę Uriasza, aby ukryć grzech cudzołóstwa popełnionego z żoną Uriasza, Batszebą, a następnie poślubił ją. Wraz ze zdobyciem miasta wód, który to termin odnosi się zapewne do twierdzy sprawującej kontrolę nad strumieniem przepływającym w okolicy Rabby, Izraelici zapewnili sobie zwycięstwo. Joab posłał po Dawida, aby mógł on pokierować końcowymi działaniami przy oblężeniu miasta i uzyskać miano zdobywcy Rabby. Dawid włożył na swą głowę koronę Milkoma, boga Ammonu, pozyskując dla siebie tytuł króla Ammonitów. Dawid stał się władcą obszaru rozciągającego się od Nilu po północną Syrię, ale też prawie dwadzieścia lat jego panowania upłynęło na zdobywaniu tych terenów. Dowódca jego wojsk, Joab, choć człowiek bezwzględny i zawistny, był jednak znakomitym żołnierzem i strategiem. Jedynym ważnym regionem, którego Dawid nie zdołał sobie podporządkować, była Fenicja, leżąca na terenach, gdzie znajduje się dzisiejszy Liban. Były tam bardzo dobrze obwarowane miasta Byblos, Sydon, Tyr i Arwad. Władze tych miast i tamtejsze sfery kupieckie potrafiły wyzyskać chaos panujący na Bliskim Wschodzie na przełomie II i I tysiąclecia p.n.e. i ciągnąć zyski z tego stanu rzeczy. Zbudowawszy duże floty handlowe, zorganizowały one handel morski, któremu niebezpieczne wyprawy ludów morza nie wyrządziły trwałych szkód. Egipt, wprawdzie bardzo osłabiony, zachował jednak zdolność do interwencji na niewielka skalę. W tej sytuacji starożytny port Byblos, który wkrótce odzyskał pozycje wielkiego ośrodka eksportu drewna, gotów był poddać się nominalnemu zwierzchnictwu

26 STAROŻYTNY IZRAEL 25 Egiptu, aby asekurować się przed zakusami Sydonu. Położony trochę dalej na południe Tyr, który powstał jako kolonia Sydonu, po jakimś czasie zdystansował swe miasto macierzyste. Z początku był to tylko port rybacki, ale już Biblia sławi to miasto jako siedzibę władców prowadzących szeroko zakrojoną działalność handlową. Król Tyru Chiram I Wielki (około roku p.n.e.) zdobywca, budowniczy, pogromca buntów był szczerze rad z ujarzmienia Filistynów przez Dawida, ponieważ ułatwiło mu to prowadzenie handlu morskiego. Mógł odtąd wyładowywać eksportowane przez Tyr drewno w porcie jafskim, ponadto zaś zależało mu na korzystaniu ze szlaków lądowych, które znalazły się pod panowaniem Dawida. Monarchowie ci zawarli przeto traktat i, jak się dowiadujemy, stali się bliskimi przyjaciółmi. W rezultacie proces rozwoju cywilizacji Izraela przebiegał odtąd pod silnymi wpływami fenickimi. Dzięki temu dyplomatycznemu przymierzu, które mądrze uzupełniło zdobycze terytorialne Dawida, Izrael stał się mocarstwem politycznym wielonarodowościowym imperium bliskowschodnim. Jednakże na ziemiach należących do Izraela ów nowy, niezwykły rozwój wydarzeń wywołał wiele powikłań. Już Saul starał się w miarę swych możliwości pogodzić dawne aspiracje plemienne z nową koncepcja centralistycznej władzy monarchicznej. Teraz doszedł problem jeszcze trudniejszy, a mianowicie pogodzenie owych starodawnych ideałów z wymaganiami wielkiego państwa. Konieczność rozwiązania tej kwestii zarządzania swymi posiadłościami i ściągania z ludności podatków w sposób skuteczny i nowoczesny zmusiła Dawida do utworzenia rozbudowanego aparatu administracyjnego. Ta instytucja sług królewskich powstała wedle drobiazgowo wypracowanych wzorów fenickich, korzystano także z jeszcze większego doświadczenia Egiptu, skąd sprowadzano urzędników i zatrudniano ich jako doradców. Wkrótce funkcjonariusze ci i ich izraelscy koledzy, powołani do wykonywania owych różnorodnych zadań, przekształcili się w liczebnie niewielką, ale silną i zamożną grupę rządzącą, mieszkającą w miastach. Zwyczajnym ludziom wszakże ten nowy porządek, związany z mocarstwową pozycją państwa, przynosił niewiele korzyści. Rozumieli tylko tyle, że nieustannie wyciąga im się pieniądze z sakiewek, a do tego muszą się poddać obowiązkowi pracy

27 26 przymusowej, praktyce zapożyczonej od Kananejczyków, którzy znali ją od bardzo dawna. Szary mieszkaniec Izraela nie odnosił również większego pożytku z szeroko zakrojonej działalności budowlanej Dawida, której ślady odkryli archeolodzy. Wśród wielu ludzi wysyłanych przez Chirama I, który okazywał pomoc królowi izraelskiemu w jego projektach, znajdowali się cieśle i murarze, zatrudniani przy budowie nowej rezydencji królewskiej w Jerozolimie. Także w Megiddo odsłonięto dwa pałace, budynek magazynu oraz piękną niewielką bramę, które być może pochodzą z czasów odbudowy tego miasta przez Dawida. Niektóre z tych budowli wzniesiono po części z brył kamiennych ociosanych w regularne czworokątne bloki, dopasowane ściśle do siebie. Technika ta pochodziła bez wątpienia z Fenicji, ale najdawniejsze przykłady jej zastosowania odnaleziono na stanowiskach archeologicznych w Izraelu. To samo odnosi się do kamiennych kapiteli, kolumn ozdobionych ornamentem wolutowym lub palmowym, których najstarsze egzemplarze znaleziono w Megiddo, Chacor i innych miejscach. Na ziemiach izraelskich odkryto ponad trzydzieści takich głowic, datowanych przez uczonych na czasy Dawida lub jego następców. Ich prototypami były zapewne drewniane kapitele z północnej Syrii, które do Izraela dostały się prawdopodobnie za pośrednictwem Fenicji. Wielkie bramy w Dan (Tell el-kadi) oraz w Beer-Szewie, na północnych i południowych krańcach ziem izraelskich, datuje się na czasy Dawida, ale jest to tylko hipoteza. Dawid odniósł wiele sukcesów, ale doznał tez wielu porażek, także na polu rodzinnym. Został doświadczony trzema wielkimi nieszczęściami. Największym był bunt jego syna Absaloma. Zaczęło się od tego, że Absalom zabił swego przyrodniego brata Ammona, najstarszego syna Dawida, który zgwałcił Tamar, siostrę Absaloma. Obawiając się kary ze strony ojca, Absalom uciekł do Geszur, małego aramejskiego państewka, leżącego na wschód od Jeziora Galilejskiego, gdzie mieszkali jego dziadkowie ze strony matki. Po trzech latach Dawid ułaskawił Absaloma. Pogodzenie się ojca z synem nie było jednak zażegnaniem konfliktu. Absalom wykorzystując ceremonię ofiarną w Hebronie, ogłosił się królem Izraela i postanowił opanować Jerozolimę. Na wieść o tym Dawid wraz ze swoim dworem i wiernym

28 STAROŻYTNY IZRAEL 27 wojskiem uszli ze stolicy udając się na wschód od Jordanu. Wojsko Absaloma podążyło ich tropem. Decydująca bitwa rozegrała się w Lesie Efraima, gdzie zginął Absalom, a jego zwolennicy pierzchli przed Dawidem, który powrócił do władzy, ale rozpaczał po śmierci syna. W niedługim czasie wybuchła kolejna rewolta przeciw Dawidowi. Została wzniecona przez Szebę z pokolenia Beniamina, co zastało zinterpretowane jako próba przywrócenia tronu temu plemieniu. Wszak z niego wywodził się Saul. Rebelia została stłumiona. Ponadto Biblia sprawozdaje, że wbrew zaleceniu Jahwe, Dawid dokonał spisu ludności Izraela, skutkiem czego na naród spadła dotkliwa zaraza, która pochłonęła 70 tysięcy ofiar. Ostatnie dni Dawida, w porównaniu z wcześniejszym okresem, były pozbawione znaczących wydarzeń. Kiedy jego syn Adoniasz próbował sobie zapewnić sukcesję tronu, Dawid, baczny na przestrogę Batszeby i Natana, namaścił Salomona przy źródle Gichon, które znajdowało się za wschodnim murem obronnym Jerozolimy. Dawid panował 40 lat nad Izraelem, 7 lat w Hebronie i 33 lata w Jerozolimie. Po śmierci pochowany został w Mieście Dawida. Salomon swoje rządy rozpoczął od usunięcia tych, których uważał za niebezpiecznych dla siebie. Przede wszystkim kazał zgładzić swego przyrodniego brata Adoniasza, który pretendował do tronu, a na dodatek jeszcze chciał Abiszag za żonę. Kapłana Ebiatara, który razem z Adoniaszem spiskował przeciwko Salomonowi, skazał na banicję, dowódcę wojska Joaba kazał zabić w świątyni, gdzie ten się schronił, natomiast Szymei, który kiedyś występował przeciw Dawidowi, najpierw został osadzony w areszcie domowym, a potem zabity. Chociaż Biblia mówi o wielkiej mądrości Salomona, to niezwykle trudno było mu dorównać Dawidowi w kwestiach politycznych i wojskowych. Na skutek rebelii Hadada Izrael stracił część Edomu a także Damaszek, oderwany przez Rezona, który był tam królem i zbuntował się przeciw Salomonowi. Na domiar złego zbuntował się przeciwko niemu Jeroboam, jeden z jego dworzan, któremu prorok Achiasz przepowiedział, że zostanie królem nad północnymi plemionami izraelskimi. Mimo wszystko Salomon miał bardzo dużo osiągnięć. Odziedziczoną po ojcu potężną armię jeszcze dozbroił. Wszystko wskazuje na

29 28 to, że Salomon posiadał ponad 1400 rydwanów bojowych. Odkryto bowiem jego 450 stajni w Megiddo, mieście garnizonowym. A takich garnizonów miał więcej, w galilejskim Chasor, w Akko (Akra) na północ od góry Karmel, w Akszaf na wschód od Akko i w Eglon, na zachód od Lakisz. Duży garnizon z rydwanami znajdował się też w Gezer, położonym na zachód od Jerozolimy. Miasto to wniosła w posagu córka faraona, która poślubiła Salomona. Salomon dokonał reorganizacji administracyjnej kraju, który podzielił na 12 okręgów, z których tylko 6 wzięło nazwy od plemion izraelskich, co mogło świadczyć również o próbie ograniczenia dawnego separatyzmu plemiennego. Do obowiązków administracji okręgowej należał pobór podatków, które trzeba było zwiększyć, aby utrzymać nowo zorganizowany korpus wozów bojowych; konieczne stało się również uzyskanie funduszy, które zrekompensowałyby utratę dochodów z Edomu, Aramu i części Galilei. Nie mając środków na spłatę długów zaciągniętych u króla Tyru, Salomon musiał odstąpić mu te obszary. Wprowadzono królewskie monopole handlowe, a także znacznie podniesiono cło i podatki pośrednie. Nade wszystko zaś ogromnie zwiększono liczbę robotników kierowanych do pracy przymusowej. Wprowadzając pracę przymusową Dawid wzorował się na Kananejczykach; Salomon poszedł w jej stosowaniu jeszcze dalej: roboty przymusowe uznał za nową formę obowiązkowej służby wojskowej. Robotników takich kierowano do prac publicznych i budowy umocnień wojskowych. Do robót tych powoływano Kananejczyków oraz ludzi pochodzenia nie izraelskiego, co w istocie czyniło z nich niewolników państwa jak czytamy w I Księdze Królewskiej, praktykę tę stosowano jeszcze wiele stuleci później. Robotników tych zatrudniano przy budowie świątyni po okresie terminowania i pracy w kamieniołomach w Fenicji, dokąd wysyłano ich w partiach po dziesięć tysięcy ludzi i co miesiąc wymieniano na innych. Praca przymusowa na tak szeroką skalę powodowała wyludnianie terenów rolniczych, co ujemnie odbijało się na produkcji. Praktyka ta budziła także niechęć rozmiłowanych w swobodzie plemion izraelskich i przyczyniła się do pogłębienia rosnącej szybko przepaści między nową, zamożną klasą rządzącą a resztą społeczeństwa. Zapalną

30 STAROŻYTNY IZRAEL 29 sytuację wywołały również próby dyskryminacji w sensie geograficznym, ponieważ pośród dwunastu okręgów ustanowionych przez Salomona nie znalazło się plemię Judy, które, jak się zdaje, zostało zwolnione z ciężarów nałożonych przez króla. Jerozolima bowiem sympatyzowała z plemieniem Judy, którego członkowie zajmowali większość stanowisk w administracji państwowej. Jednym z plemion północnych wykluczonych od udziału w życiu publicznym zawsze niechętnie usposobionych do Judy było plemię Efraima, którego posiadłości stanowiły główny ośrodek osadnictwa izraelskiego, i na tych terenach najsilniej wystąpiły objawy niezadowolenia i niepokoje. Zanim Salomon stracił Damaszek, część Edomu i część Galilei, jego państwo rozciągało się od Eufratu do granicy Egiptu. Z całego tego terenu przynoszono mu daniny. Jako najdalej wysuniętą placówkę handlową wybudował miasto Tadmor, leżące na północny wschód od Damaszku. Dzięki przymierzu z Chiramem I Wielkim, Salomon mógł rozwijać przedsięwzięcia handlowe, a szczególnie wyprawy morskie z portu Esjon-Geber w zatoce Akaba, aż na Ocean Indyjski do krainy Ofir, którą umiejscawia się w Somalii lub Jemenie, przywożąc stamtąd drewno sandałowe, złoto, srebro, szlachetne kamienie, kość słoniową i egzotyczne zwierzęta. Wizyta królowej Saby, państwa znajdującego się w południowo-zachodniej Arabii, prawdopodobnie była również, przynajmniej po części podyktowana interesami handlowymi. Ponadto Salomon zawarł sojusze z różnymi krajami, które zostały potwierdzone m.in. jego małżeństwami. Harem Salomona składał się z 700 żon i 300 nałożnic. Najważniejszą jednak rzeczą, jaką zasłynął Salomon, była budowa świątyni w Jerozolimie. Już Dawid chciał się podjąć tego zadania, ale Bóg na to nie zezwolił, bo Dawid przelał zbyt wiele krwi. Niemniej jednak ojciec Salomona poczynił prace przygotowawcze do przyszłej budowy. Zgromadził materiał oraz wykwalifikowanych rzemieślników. Jak na dzisiejsze standardy, świątynia nie była zbyt wielka. Miała 60 łokci długości, 20 szerokości i 30 wysokości. Nie odnaleziono żadnej świątyni o takim planie, choć odkryta niedawno w Chasor świątynia należąca do Kananejczyków oraz świątynia w Syrii z dziesiątego wieku p.n.e. mają ten sam podstawowy projekt trzech pomieszczeń. Być może były wzorowane na świątyni Salomona. Ta zaś wzorowana

31 30 była na pierwotnym przybytku, zbudowanym przez Mojżesza. Od strony wschodniej znajdował się przedsionek, do którego wchodziło się przez podwójne wrota. Przedsionek był poprzedzony dwiema kolumnami, wykonanymi z brązu. Z przedsionka kapłani wchodzili do miejsca świętego, gdzie stał ołtarz kadzenia, stół z chlebami i pięć par świeczników. Stąd wchodziło się do miejsca najświętszego, gdzie znajdowała się arka przymierza z dwoma wyrzeźbionymi cherubami osłaniającymi jej wieko. Ściany w każdym pomieszczeniu obłożone były cedrem rzeźbionym w kwiaty, drzewem palmowym i cherubami oraz wyłożone złotem. Do miejsca świętego światło docierało z wysokich okien i świeczników, natomiast miejsce najświętsze było zupełnie ciemne. Kadzidło spalano w świątyni, ale ofiary składano na dziedzińcu przed świątynią. Do świątyni wstęp mieli tylko kapłani i lewici, do miejsca najświętszego jedynie arcykapłan i to raz w roku. Po skończeniu prac król Salomon dokonał aktu poświęcenia świątyni. Świątynia ta przetrwała aż do roku 586 p.n.e., kiedy to została zburzona przez Babilończyków, którzy ją splądrowali i wszystkie cenne rzeczy zabrali do Babilonu. Salomon był na pewno jednostką wybitną, dobrym organizatorem nie stroniącym od nowatorskich rozwiązań, co przysporzyło mu tak zwolenników, jak i przeciwników. Zajmował się nie tylko sprawami kraju, takimi jak administracja czy budownictwo. Był również badaczem zjawisk a także pisarzem. Trzy tysiące przypowieści jest jego autorstwa. Niestety, już za jego panowania można dostrzec objawy stagnacji i zbliżającej się dekadencji. W postępowaniu króla można dopatrzyć się szczególnej mieszaniny nieokiełznanego sybarytyzmu monarszego i zimnej, wyrachowanej przebiegłości.

32 STAROŻYTNY IZRAEL 31 Królestwo podzielone Po śmierci Salomona doszło do podziału królestwa izraelskiego na dwa niezależne państwa, północne i południowe. Północne zachowało nazwę Izrael, natomiast południowe nazywano judzkim. Rechabeam (Roboam), syn Salomona i Ammonitki Naamy, który został królem, przez brak rozsądku i ogłady politycznej, doprowadził do rebelii. Na ogólnonarodowym zgromadzeniu w Sychem nie zgodził się na obniżenie podatków, nałożonych na lud przez Salomona, w wyniku czego plemiona północne nie uznały go za króla. Sytuację wykorzystał Jeroboam, syn Nebata, który wcześniej uciekł przed Salomonem do Egiptu, teraz zaś powrócił i objął tron państwa północnego. To o mało nie doprowadziło do wojny domowej, gdyż Rechabeam powołał pod broń sto osiemdziesiąt tysięcy żołnierzy, aby walczyć z plemionami północnymi. Powstrzymany został przez proroka Szemajasza, który w imieniu Boga zakazał mu tej wojny. Jeroboam zaś śpiesznie przystąpił do organizowania państwowości. Za swą rezydencję obrał początkowo Sychem, potem Penuel, a w końcu osiadł w miejscowości Tirsa, która nie należała do żadnego z plemion izraelskich, co miało zapobiec ich rywalizacji. Odnowił dawne świątynki w Dan i Betelu, i ustanowił je oficjalnymi sanktuariami państwowymi, co miało zapobiec pielgrzymkom Izraelitów z północy do Jerozolimy, gdzie była świątynia Boga Jahwe. Rzeczywiście Jeroboamowi udało się odwrócić uwagę jego poddanych od Jahwe, co Biblia wielokrotnie mu wypomina, a także jego następcom, o których się mówiło, że chodzili w grzechach Jeroboama. Od rozpadu królestwa nie było już odwrotu. Od tego czasu oba państwa miały odrębną historię. Były jednak okresy, że ich dzieje splatały się ze sobą, czy to podczas wspólnych wypraw wojennych czy koligacji, ale też i bratobójczych walk. Nie były to jednak ciągłe wielkie wojny. Nie mniej jednak trzeba stwierdzić, że Izraelici na podziale stracili. Nie omieszkali natomiast skorzystać z niego sąsiedzi Izraela.

33 32 Kiedy na tron w Egipcie wstąpił Szeszonk I (Szyszak), najechał na Judę w piątym roku Rechabeama. Zdobył Jerozolimę, splądrował świątynię i pałac króla, zabierając kosztowności oraz złote tarcze sporządzone przez Salomona. Rechabeam panował w sumie 17 lat. Dorobił się 28 synów i 60 córek. Na swego następcę wyznaczył Abijama (Abiasza), syna Maachy, który panował tylko 3 lata. Miał 22 synów i 16 córek. Biblia podaje, że w bitwie z Izraelem, wojska judzkie dowodzone przez niego, zabiły 500 tysięcy żołnierzy Jeroboama. Jego następcą został Asa, który panował w Jerozolimie przez 41 lat. Jego wielkim osiągnięciem była likwidacja prostytucji sakralnej, która dostała się do Judy z religii kananejskiej i fenickiej. Pod koniec panowania stworzył koalicję z Ben-Hadadem, królem aramejskim, przeciwko Izraelowi. Potępiony przez jasnowidza Chananiego, wtrącił proroka do więzienia. Prawie w tym samym czasie, gdy na tronie judzkim zasiadł Asa, królem Izraela został Nadab, który padł ofiarą spisku, na którego czele stał Basza. Basza wystąpił przeciwko Judzie, został jednak pokonany przez Aramejczyków, którzy stworzyli koalicję z Judą. W wyniku wojny Izrael stracił całe dziedzictwo Neftalego. Następcą Baszy był Ela. Panował krótko zamordowany przez Zimriego. Ten popełnił samobójstwo a królem został Omri. Był to fatalny okres w dziejach Izraela. Panujący tam chaos nie sprzyjał ani rozwojowi gospodarczemu ani kulturalnemu. Do dalszej dezintegracji nie dopuścił Omri, utalentowany dowódca wojskowy. Niezwykle interesująca, licząca ponad trzydzieści wierszy inskrypcja króla Meszy, znaleziona w Dibonie, stolicy Moabu, wskazuje, że Omri zapanował nad całym Izraelem. Zawarł pokój z Judą. Skutecznie również zahamował groźbę inwazji Damaszku, najpierw wygrywając z Aramejczykami kilka bitew, a następnie pozwalając kupcom z pokonanego państwa na założenie dzielnicy handlowej w Samarii. Omri pozyskał także silnego sprzymierzeńca w fenickim Tyrze, przeżywającym ponownie okres świetności, i zapewnił sobie dostęp do morza dzięki odnowieniu przyjaźni, która kiedyś łączyła z tym państwem Dawida i Salomona. Przymierze zostało przypieczętowane małżeństwem najstarszego syna Omriego, Achaba z Izebel, córką tyryjskiego króla-kapłana Etbaala. Z politycznego punktu było to pociągnięcie mistrzowskie, natomiast z punktu religijnego fatalne, dlatego, że doprowadziło w Izraelu do największego odstępstwa od Jahwe.

34 STAROŻYTNY IZRAEL 33 Z początku Omri nadal rezydował w Tirsie, gdzie archeolodzy odkryli zbudowaną przez niego dzielnicę królewską. Jeszcze przed zakończeniem robót budowlanych tamtejszy pałac został opuszczony, sześć lat później bowiem król przeniósł się o jakieś piętnaście kilometrów na zachód i zbudował od podstaw swą drugą stolicę Samarię po zachodniej stronie masywu górskiego Efraim, w miejscu, gdzie kiedyś znajdowała się nie ufortyfikowana wioska lub miasteczko. Było to wyniosłe, samotne wzgórze o zaokrąglonym szczycie, leżało opodal źródła i głównego szlaku prowadzącego z północy na południe; rozciągał się stamtąd wspaniały widok na biegnącą wybrzeżem Drogę Morza. Omri pragnął wyrwać się z pierścienia pagórków i zwrócić twarz ku Fenicji i światu śródziemnomorskiemu. Samaria, usytuowana na wzgórzu o trzech stromych zboczach, była przy tym łatwa do obrony, a już w tym okresie lub może później dzięki swym grubym murom ze starannie dopasowanych prostokątnych bloków kamiennych stała się twierdzą nie do zdobycia. Omri, którego następcą został Achab, zajął cały szczyt wzgórza na swą królewską rezydencję. Prace archeologiczne odsłoniły pałace jego rodziny i dworzan, magazyny, zbiorniki na wodę i spichrze. Było to jedyne duże miasto, które starożytni Izraelici zbudowali od fundamentów. Być może jego plan przypominał Jerozolimę, dzieło Salomona, które Omri pragnął zaćmić świetnością swej nowej stolicy. Co więcej, w Samarii wzniesiono także dzielnicę na niższych partiach zboczy, gdzie miała mieszkać uboższa ludność miasta. Bezpieczeństwo tej części miasta zapewniał własny mur zewnętrzny; obiekty zbudowane z mniej trwałych materiałów nie przetrwały jednak do naszych czasów albo zachowało się z nich bardzo niewiele. Nowy, szybko pogłębiający się podział klasowy zarysował się bardzo wyraźnie już w tym okresie. Był to zły znak, spójność społeczeństwa kraju nie miała dobrych perspektyw. Z drugiej strony wszakże, z etnicznego punktu widzenia, budowa Samarii stanowiła próbę zagwarantowania jedności królestwa: chodziło o to, aby Kananejczycy i Izraelici odgrywali na równi godną i ważną rolę, zjednoczeni osobistymi więzami pod berłem monarchy. Omri zakupił to miejsce od pewnegokananejczyka, dokonując transakcji wedle prawa kananejskiego.

35 34 Następcą Omriego został jego syn Achab, który kontynuował politykę swego ojca. Dbał o konstruktywną koegzystencję z Judą, a również o dobre stosunki z Fenicjanami, potrzebne mu ze względu na niebezpieczeństwo ze strony Damaszku. Achab odniósł dwa zwycięstwa nad Ben-Hadadem. Później obaj królowie uzgodnili, że w Damaszku zostanie wydzielona izraelska dzielnica handlowa, aby zrównać przywileje Izraelitów z przywilejami Aramejczyków, którym oddano taką dzielnicę w Samarii. Ale pokojowa koegzystencja z Damaszkiem nie trwała zawsze. Doszło do kolejnej wojny, podczas której koalicja izraelsko-judzka walczyła z Aramejczykami. W ferworze walki Achab został śmiertelnie ugodzony i zmarł w Samarii. Biblia sporo miejsca poświęca Achabowi i jego żonie Izebel, którzy walczyli z Eliaszem, prorokiem Jahwe. Eliasz zwalczał kult Baala i Aszerot, z powodu czego był prześladowany przez rodzinę królewską. Następcą Asy na tronie judzkim został jego syn Jehoszafat. Panował 21 lat w Jerozolimie dokonując reformy kultu, polegającej m.in. na nauczaniu ludu Prawa Bożego, czego dokonywali kapłani i lewici. Pod względem politycznym również miał osiągnięcia. Obsadził wojskiem warownie judzkie, Filistyni i Arabowie przynosili mu dary, budował spichlerze, a nawet zbudował flotę handlową. Następcą Jehoszafata został Jehoram, którego żoną była Atalia, córka Achaba, co miało ogromny wpływ na jego panowanie. Pierwszym pociągnięciem nowego króla było wymordowanie swoich braci i ich zwolenników. W kwestiach religijnych udał się drogą królów izraelskich, doprowadzając do apostazji. Działania polityczne również były nieudolne, czego skutkiem była m.in. utrata Edomu. Jehoram zmarł na ciężką chorobę jelit w wieku 40 lat. Lud go nie opłakiwał i nawet nie pochowano go w grobach królewskich. Jego syn Achazjasz panował jedynie rok. Został zamordowany przez Jehu, późniejszego króla izraelskiego. Ponieważ w rodzinie Achazjasza nie znalazł się nikt, kto mógłby objąć tron, władzę przejęła Atalia, jego matka, która postanowiła, że wymorduje cały ród Dawida. Z pogromu ocalał jedynie mały Joasz. Po sześciu latach kapłan Jehojada obalił rządy Atalii a na tron wprowadził siedmioletniego Joasza. W kraju zlikwidowano kult Baala. Jednak rządy Joasza były poprawne jedynie za życia Jehojady. Potem król popadł

36 STAROŻYTNY IZRAEL 35 w apostazję. Zginął z rąk spiskowców a tron królewski objął jego syn Amasjasz. Tymczasem w państwie północnym nastąpiła zmiana dynastii. Po śmierci Jorama tron objął Jehu, którego poparło wojsko i prorok Elizeusz. Jehu stracił Zajordanie na rzecz Aramu. Jego syn Jehoachaz był już zupełnie uzależniony od Aramu. Sytuacja zmieniła się, kiedy Aramejczycy zostali wasalami Asyrii. Sprowokowana przez króla judzkiego Amasjasza wojna z Izraelem przyniosła przygniatające zwycięstwo państwu północnemu. Jerozolima została zdobyta, obwarowania zniszczone, świątynia splądrowana. Król judzki został zamordowany w Lakisz. Po śmierci Jehoachaza królem Izraela został jego syn Joasz, który odebrał Aramowi Zajordanie, a Juda stała się jego wasalem. Za Jeroboama II kraj został wydźwignięty z kryzysu gospodarczego, ale wraz ze wzrostem dobrobytu następował upadek życia religijnego i moralnego. W tym czasie działali prorocy Amos i Ozeasz, którzy wzywali naród do nawrócenia się. Po śmierci Jeroboama Izrael utracił swoje znaczenie polityczne i w szybkim tempie zmierzał do utraty niezależności, co nastąpiło za Ozeasza. Jego polityka doprowadziła w roku 722 p.n.e. do upadku Samarii, deportacji ludności izraelskiej w liczbie osób do Asyrii i Medii i utraty państwowości. Liczba prawdopodobnie nie obejmuje kobiet i dzieci. Z czasem ci zesłańcy dziesięć zaginionych pokoleń zginęli zupełnie ze sceny historycznej asymilując się z miejscową ludnością. Na terytorium Izraela przesiedlono natomiast ludzi z różnych regionów Asyrii, Syrii, Arabii, Babilonii i Medii. Na arenie dziejów pozostało jedynie państwo judzkie. Podczas upadku państwa północnego królem w Judzie był Hiskiasz. W czasie supremacji asyryjskiej, dzięki zręcznej polityce Hiskiasza, jedynym niezależnym państwem w tamtym rejonie była właśnie Juda. Król nie występował otwarcie przeciwko Asyrii i początkowo nie włączał się do antyasyryjskiej koalicji. Zajął się przede wszystkim reformą religijną inspirowaną przez koła prorockie. Pewien wpływ na tę decyzję musiał także wywrzeć upadek bratniego państwa izraelskiego co stanowiło pewnego rodzaju memento mori dla Judei. W reformie chodziło o restytucję czystego kultu Boga Jahwe, zgodnego z założeniami Prawa

37 36 Mojżeszowego. Zaznaczył się także wzrost gospodarczy i rozwój budownictwa, m.in. Hiskiasz zbudował nowy wodociąg, na wypadek oblężenia Jerozolimy. Kiedy w roku 705 p.n.e. na tron asyryjski wstąpił Sancheryb, Hiskiasz przystąpił do koalicji antyasyryjskiej, która 4 lata później pod Eltekah zagrodziła drogę Sancherybowi, niestety nieskutecznie. Koalicja poniosła klęskę. Asyria zaatakowała państwo judzkie. Na haracz, który musiał zapłacić Hiskiasz składało się całe złoto z pałacu królewskiego i świątyni, m.in. zdarto złoto z bramy świątynnej i wszystkie ornamenty. Klęska byłaby jeszcze większa, gdyby nie nadprzyrodzona interwencja, która wygubiła 185 tysięcy wojowników asyryjskich. Na wieść o tym wydarzeniu ci, którzy ocaleli, wrócili do Asyrii, gdzie Sancheryb został zamordowany przez swoich synów. Przeciwieństwem Hiskiasza był jego syn Manasses, który cofnął wszystkie reformatorskie zarządzenia swego ojca. Przez cały, pięćdziesięcioletni okres swego panowania, był wasalem Asyrii. Po dwuletnim panowaniu Amona, królem judzkim został Jozjasz. W tym czasie dogorywała potęga asyryjska. W roku 612 p.n.e. połączone siły Babilończyków, Medów i Scytów zdobyły Niniwę. Było to również dobra sposobność do przeprowadzenia reformy religijnej w Judzie. Niszczenie obcych (a wśród nich i asyryjskich) symboli kultowych było równoczesne z wypowiedzeniem poddaństwa i wstrzymaniem płacenia haraczu. Najważniejszym jednak motywem reformy religijnej było odnalezienie podczas prac remontowych zwoju zawierającego przepisy Zakonu. Publicznie odczytano go ludowi i przyjęto jako kodeks państwowy. Jednym z jego głównych postulatów było przywrócenie ważności świątyni jerozolimskiej, jako jedynego miejscu kultu Jahwe. Gdy Babilończycy i Medowie przystąpili po podziału Asyrii, do rozgrywki postanowił się włączyć faraon Necho. Jozjasz nie chcąc do tego dopuścić, w roku 608 p.n.e. zagrodził mu drogę ze swoim nielicznym wojskiem pod Megiddo. Niestety, co było łatwe do przewidzenia, poniósł sromotną klęskę. Jego następca, Jehoachaz został uprowadzony do Egiptu, gdzie dokonał żywota. Na tronie judzkim osadził Necho, jako swego wasala, Jehojakima. Necho bez trudu podporządkował sobie Syrię i Palestynę. W tym czasie Medowie i Babilończycy uzgodnili

38 STAROŻYTNY IZRAEL 37 ostatecznie, jak podzielić tereny Asyrii. Ci pierwsi objęli w posiadanie ziemie północne i północno-zachodnie wraz z pogórzem armeńskoirańskim, natomiast drudzy objęli tereny właściwej Mezopotamii. Aby utrzymać swą hegemonię w Syrii i Palestynie, Necho musiał stoczyć bezpośredni bój z wojskami babilońskimi. Do starcia doszło w roku 605 p.n.e. pod Karkemisz. Na czele armii babilońskiej stał Nabu-kudurri-ussur (Nebukadnesar, Nabuchodonozor), który rozgromił wojska egipskie. Doszło do ogromnej rzezi, co plastycznie opisał Jeremiasz, według którego armia faraona popadła w charakterystyczną dla niej panikę i uciekła do Egiptu. Nebukadnesar doszedł do granic Egiptu i pewnie by zdobył ten kraj, gdyby nie wiadomość o śmierci jego ojca Nabopolasara, króla babilońskiego. Musiał wrócić do Babilonu, by objąć tron. Od roku 605 p.n.e. datuje się okres supremacji babilońskiej. Jehojakim, król Judy, stał się wasalem Nebukadnesara, został nim również jego syn Jehojachin, który objął tron w wieku 18 lat. Stary Testament jednoznacznie określa jego panowanie jako złe. Rządy tego króla doprowadziły do najazdu Nebukadnesara w roku 598 p.n.e. i pierwszej deportacji ludności, w tym rodziny królewskiej, do Babilonii. W Jerozolimie pozostała jedynie biedota. Z woli Nebukadnesara na tronie judzkim osadzono Sedekiasza, stryja Jehojachina. Był to człowiek chwiejny i zastraszony, który ulegał podszeptom nacjonalistów, konspirujących z faraonem przeciwko Babilonii. W konflikcie z Sedekiaszem był prorok Jeremiasz, który nawoływał do poddaństwa Nebukadnesarowi przewidując, że imperium babilońskie przetrwa trzy pokolenia. Fakt, iż cała Palestyna i Syria ponownie znalazły się w rękach wrogiego mocarstwa, musiał siłą rzeczy poważnie zakłócić handel egipski, w szerokim zakresie korzystający z portów fenickich. Tym być może tłumaczy się decyzja Hofry (Apriesa), króla Egiptu ( p.n.e., wspomnianego w proroctwie Jeremiasza) dokonania najazdu na Palestynę. Początkowo wojska egipskie odnosiły sukcesy. Zdobyły Sydon; Jerozolimę zaś a z pewnością i inne miasta garnizon babiloński musiał opuścić pozostawiając u władzy polityków wrogo ustosunkowanych do Babilonii. Zgodnie z przewidywaniami Jeremiasza, Nabuchodonozor zareagował energicznie wysyłając na zachód potężną armię. Egipcjanie śpiesznie się wycofali, pozostawiając

39 38 swych dawnych lenników, z którymi wojska babilońskie kolejno się rozprawiały. Oblężenie Jerozolimy trwało osiemnaście miesięcy. Miasto w końcu wzięte zostało głodem (586 rok p.n.e.). Sedekjaszowi zabito synów, następnie został oślepiony i zabrany do Babilonu. Jerozolima została splądrowana, jej mury zburzono, pałac królewski i świątynia Salomona zostały spalone, przywódców stronnictwa antybabilońskiego stracono. Nastąpiła druga deportacja ludności i koniec państwowości judzkiej.

40 STAROŻYTNY IZRAEL 39 Panowanie babilońskie, perskie i greckie Po deportacji mieszkańców Judy, Babilończycy nie sprowadzili na ziemię judzką obcych osiedleńców, jak to uczynili Asyryjczycy w wypadku państwa północnego. Juda stała się jedną z prowincji babilońskich, gdzie w Mispie rezydował namiestnik Gedaliasz. Zanim jednak zaczął na nowo organizować życie w zniszczonym kraju, został podstępnie zamordowany przez członka rodziny królewskiej, Ismaela, syna Netaniasza. To spowodowało, że reszta ludności judzkiej, która tam pozostała, uciekła do Egiptu, zabierając również proroka Jeremiasza, wbrew jego woli. W połowie VI wieku p.n.e. ośrodkiem żydostwa stała się Babilonia, gdzie ludzi pochodzących z Judy zaczęto nazywać Żydami. Już wcześniej Jeremiasz nawoływał, aby jego rodacy osiedlali się w Babilonii na stałe i ułożyli sobie jak najlepsze warunki życia. Żydzi zamieszkiwali głównie miasta i wioski wzdłuż rzeki-kanału Kebar i traktowani byli dobrze przez Babilończyków. Pojmany przez Nebukadnesara przedostatni król judzki Jehojachin został zwolniony przez Amelu-Marduka i zajął miejsce przy stole królewskim, otrzymując jednocześnie dożywotnią pensję. Tytułowano go również królem Judy. Z racji swego stanowiska przewodniczył radzie starszych, która zajmowała się sprawami wygnańców. Ci nabywali nieruchomości, niektórzy posiadali niewolników. Inni byli żołnierzami i oficerami w armii babilońskiej, zajmowali stanowiska w administracji królewskiej, wielu dzierżawiło grunty królewskie. Jeszcze inni odgrywali dużą rolę w działalności finansowej. Na przykład do rodziny Muraszu należał największy w mieście Nippur prywatny bank i dom handlowy. Żydom pozwolono zachować własne obrzędy religijne i obyczaje. W przeciwieństwie do przodków żyjących w swojej ojczyźnie, których bardzo pociągały wierzenia kananejskie, Żydzi w Babilonii

41 40 odseparowali się od obcych wierzeń i kultów. W tym czasie swoją działalność profetyczną pełnił prorok Ezechiel, deportowany do Babilonii w roku 597. Mieszkał tam (z wyjątkiem być może okresu, gdy wrócił do Jerozolimy przed jej ostatecznym zdobyciem) w miejscowości Tel- Abib położonej w pobliżu kanału Kebar. Pięć lat później rozpoczął swą misję prorocką, którą kontunuował mniej więcej do 570 roku p.n.e. Judejczycy przebywający w Babilonii posiadali pokaźny zbiór hebrajskich zwojów sakralnych, z których z biegiem czasu powstał kanon ksiąg Starego Testamentu. Te święte pisma stanowiły ważne ogniwo łączące duchowo przeszłość narodową Izraela jako całości z zapowiedzią i obiecaną Żydom przyszłością. Księgi święte podtrzymywały także u Żydów świadomość odrębności narodowej i religijnej nie pozwalającej na rozpłynięcie się elementu izraelskiego w środowisku nie żydowskim. Pisma te były odczytywane przez starszych lub kapłanów wygnańcom podczas zgromadzeń szabatowych. W Babilonii też w czasie szabatowych zgromadzeń utrwaliły się formy nabożeństw, w których głównym elementem było czytanie Pism, śpiewanie psalmów i modlitw do Boga Jahwe. Mówiąc o niewoli babilońskiej, nie sposób nie wspomnieć proroka Daniela, prawdopodobnie księcia z królewskiego rodu, który został uprowadzony późnym latem albo jesienią 605 roku p.n.e.. Po latach dostąpił na dworze babilońskim wielkich zaszczytów i godności dzięki swej niezłomnej wierze, postawie moralnej i wysokim zaletom intelektu. Nie wiadomo, jak długo Daniel piastował urząd ministra i doradcy króla babilońskiego, wiadomo jednak na pewno, że już po upadku Babilonii, był pierwszym ministrem w perskim rządzie. Daniel żył aż do trzeciego roku panowania Cyrusa, osiągając wiek około 90 lat. Zgodnie z zapowiedziami proroczymi Babilonia została pokonana. Po śmierci Nebukadnesara w roku 562 p.n.e. rządy objął jego syn Amelu-Marduk, który po trzech latach panowania został zamordowany przez stronnictwo kapłańskie. Królem został ogłoszony Neriglissar, zięć Nebukadnesara ( ). Po nim przez 9 miesięcy królem był Labasi-Marduk, także zamordowany przez stronnictwo kapłańskie. Ostatni król babiloński to Nabonid ( ), którego współregentem został Belsazar. Król Nabonid, zamiłowany więcej

42 STAROŻYTNY IZRAEL 41 w archeologii, starych zabytkach, budowie świątyń i literaturze, aniżeli w sprawach państwowych, a w dodatku jako reformator religijny dążąc do scentralizowania bóstw w Babilonie, zniechęcił do siebie ludność, stracił zaufanie u sfer wyższych i duchowieństwa oraz sympatię armii. Kiedy mocarstwom Azji Zachodniej zaczęło grozić niebezpieczeństwo ze strony Persów pod panowaniem Cyrusa, który zawładnąwszy Medią, założył nowe, silne państwo perskie, Babilończycy poczęli się pośpiesznie zbroić; ale ich król Nabonid, zamiast brać żywy udział w organizacji obrony kraju i osobiście nią kierować, oddał dowództwo synowi Belsazarowi, a sam odbywał pielgrzymki po miejscach świętych i ściągał bogów do stolicy, aby ich uchronić w razie klęski od profanacji. Sam Belsazar, będąc rozpustnym niezbożnikiem i alkoholikiem, nie był w stanie utrzymać autorytetu królewskiego. Toteż oczy możnowładców, kapłanów i wodzów zwróciły się ku nowej gwieździe na horyzoncie politycznym, jaką był Cyrus, władca Medów i Persów. Belsazar został pobity pod Opisem, a następnie pod Sipparem. Do stolicy Babilonii wkroczył Cyrus w r W ten sposób, dzięki wysiłkom politycznym i przedsięwzięciom strategicznym króla Cyrusa ( ) powstało nowe olbrzymie państwo perskie, ze stolicą w Suzie. Polityka Persów w stosunku do podbitych narodów w sprawach religijnych i kulturowych była dość liberalna. Objęła również Żydów, którzy Cyrusa uważali za narzędzie w rękach Jahwe, wybawcę a nawet pomazańca. Zwrócili się więc do niego w sprawie odbudowy świątyni w Jerozolimie. Przychylając się do ich prośby, w roku 538 p.n.e. Cyrus wydał edykt zezwalający na odbudowę, którą mieli pokierować Tattenaj, namiestnik Zarzecza i Szetar-Boznaj. Zdążono jednak tylko zrobić fundamenty i prace stanęły, m.in. z tego powodu, że bardzo mało Żydów powróciło do starej ojczyzny. Dopiero kiedy król Dariusz I odnowił dekret Cyrusa, odbudowa ruszyła na nowo. W roku 520 p.n.e. następna grupa Żydów powróciła do Jerozolimy, a pięć lat później poświęcono nowo wybudowaną świątynię. Największą rolę w tym przedsięwzięciu odegrali Zorobabel (Serubbabel), pochodzący z rodu Dawida perski komisarz Judei oraz prorocy Aggeusz i Zachariasz. Musieli stoczyć niejedną batalię z wrogami odbudowy, szczególnie Samarytanami, którzy być może obawiali się, że perski namiestnik

43 42 przeniesie się z Samarii do odbudowanej Jerozolimy, a tym samym Samaria straci na znaczeniu. W roku 457 p.n.e. król perski Artakserkses I wydał bardzo ważny dekret o przywróceniu żydowskiej władzy politycznej w Jerozolimie. Państwo żydowskie otrzymało pełną autonomię, podlegało jedynie zwierzchniej władzy królów perskich. Najprawdopodobniej mając już ten dekret w ręku, przy końcu marca 457 do Jerozolimy wyruszył, wraz z grupą repatriantów, Ezdrasz, kapłan i uczony żydowski. W roku 444 p.n.e. władca perski zezwolił na wyjazd do Jerozolimy Nehemiaszowi, królewskiemu podczaszemu, aby kontynuować odbudowę stolicy Żydów, a szczególnie jej mury obronne. Król patrzył na te sprawy z punktu widzenia politycznego. Egipt był niepewny, ciągle skłonny do powstania. Trzeba więc było stworzyć sobie przyjaciół wśród Żydów, którzy pozostali wierni królowi. Silna warownia, jaką miała być Jerozolima, w ręku zaprzyjaźnionego ludu, i to w sąsiedztwie niespokojnego Egiptu, stanowiła jego zdaniem najlepszą podporę perskiej potęgi. Żydzi jednak mieli wielu wrogów, którzy usiłowali przeszkodzić w odbudowie murów Jerozolimy, m.in. Sanballata gubernatora Samarii i Tobiasza z Ammanu namiestnika prowincji przedjordańskiej. Nehemiasz przez 12 lat był namiestnikiem w Jerozolimie. W tym czasie zaprowadził ład i porządek w Judei. Między innymi wystąpił przeciwko niesprawiedliwości społecznej, wyzyskowi biednych przez bogatych. Rozwiązał sprawy bezpieczeństwa Jerozolimy. Osiedlił w niej część Żydów, mieszkających dotąd na prowincji, dokonał spisu ludności. Gdy wyjechał do Persji, wkrótce musiał powrócić, gdyż podczas jego nieobecności zaczęto zawierać związki małżeńskie z Ammonitkami i Moabitkami, przestano święcić sobotę, a nawet na terenie świątynnym ustawiono kramy, gdzie handlowano. Ponieważ kapłani nie otrzymywali wynagrodzenia, wrócili do swoich rolniczych zajęć. Nehemiasz ostro wystąpił przeciwko tym zaniedbaniom i wykroczeniom, a ponieważ był człowiekiem prawym i bogobojnym, posiadał autorytet i cieszył się ogromnym szacunkiem. W IV wieku p.n.e. na arenę dziejów wystąpił Aleksander Wielki Macedoński, syn Filipa i uczeń Arystotelesa. Najpierw zaprowadził porządek w samej Grecji a w roku 334 p.n.e. był gotowy do wojny z Persją.

44 STAROŻYTNY IZRAEL 43 Wkrótce po wejściu do Azji Mniejszej starł się z Persami pokonując ich. Szybko zdobył strategiczne miasta, takie jak Sardes, Milet i Halikarnas. Z Azji Mniejszej wyruszył do północnej Syrii, gdzie w bitwie pod Issos rozgromił armię perskiego króla Dariusza III. Następnie ujarzmił Tyr i Gazę, i wkroczył do Egiptu, gdzie powitano go jako syna boga słońca Amona-Re. Tam założył miasto ku swojej czci nazwane Aleksandrią, która później stała się centrum hellenistycznego judaizmu. Wracając z Egiptu podążył przez Syrię, aby na terenach północnej Mezopotamii pod Gaugamelą zmierzyć się z wojskami króla Dariusza. Stamtąd ruszył na południe i zdobył Babilon a później po kolei Suzę, Persepolis i Ekbatan. Wreszcie zajął Baktrię a nawet dotarł do Pendżabu w Indiach. Jakkolwiek rozmiary podbojów Aleksandra były aż tak wielkie, to jednak jego żądanie, by traktowano go jako boga, samowolne obchodzenie się z wiernymi towarzyszami oraz próby zmuszania swoich oficerów do mieszania się i zawierania małżeństw z kobietami perskimi spowodowały wielkie oburzenie. Apostoł hellenizmu zmienił się, a jego popularność zaczęła słabnąć. Dalsze dzieje Aleksandra stały pod znakiem dekadencji. Ponieważ nic już nie pozostało do zdobycia, spędzał Aleksander czas na zabawach i uciechach. Zachęcał swych współtowarzyszy do tak nadmiernego picia, że po jednej z tego rodzaju libacji zmarło ich aż dwudziestu. Wreszcie biorąc udział w jednej długotrwałej pijatyce, został bezpośrednio zaproszony na drugą, gdzie po wypiciu z każdym z 20 obecnych gości, wypił jeszcze dwa pełne herkulańskie puchary, zawierające 1,5 l. Nawiedziła go wówczas gwałtowna gorączka, w której zmarł 11 dni później, tj. 13 czerwca 323 r. Po śmierci Aleksandra, jego generałowie rezydujący w różnych częściach państwa, gdzie pełnili urzędy gubernatorów, zaczęli rywalizować o władzę. Ta rywalizacja stała się źródłem wielu wojen, które określone zostały walkami diadochów, czyli następców. W roku 301 p.n.e. w Wielkiej Frygii doszło do jednej z najkrwawszych bitew świata antycznego, w wyniku której walczący diadochowie podzielili królestwo Aleksandra na cztery części. Ptolemeusz (Ptolemaios) I Soter panował nad Egiptem. Seleukos I Nikator, od którego wywodzi się linia Seleucydów (Seleukidów), objął w posiadanie Syrię i Babilon. Lizymach (Lysimachos) władał Azją Mniejszą. Kassander (Kassandros) panował w Macedonii i krajach sąsiednich.

45 44 Początkowo Żydzi dostali się pod panowanie Ptolemeuszy, którzy nie powołali w Judei swego namiestnika. Administracją kierowała Rada Starszych pod kierownictwem arcykapłana. Ludziom żyło się dostatnio, szczególnie dobrze wiodło się warstwie wyższej, której przewodził ród Tobiadów, wywodzących się od Tobiasza Ammonity, wroga Nehemiasza. Za panowania Ptolemeusza II Euergetesa ( ) przed Tobiadami otworzyła się nowa szansa. Kiedy bowiem arcykapłan Oniasz (Honi) z lini Sadoka odmówił płacenia podatków temu monarsze prawdopodobnie z poduszczenia wrogich Egiptowi Seleukidów władze egipskie zemściły się za ten krok odbierając jurysdykcję w sprawach świeckich arcykapłanowi i przenosząc ją do kompetencji innego Tobiasza, podówczas głowy rodu, i powiększając jeszcze zakres jego władzy. Tobiasz, syn Józefa, zyskał sobie sławę jako poborca podatków, przedsiębiorca i finansista na skalę międzynarodową, odwiedzający regularnie dwór Ptolemeuszów. Hellenizm coraz bardziej wdzierał się do kultury a nawet wierzeń żydowskich. Język grecki stopniowo wypierał aramejski. Z inicjatywy Żydów aleksandryjskich powstał grecki przekład Starego Testamentu, tzw. Septuaginta, której jednym z zadań miało być zbliżenie greckiej i żydowskiej myśli filozoficznej a przede wszystkim przybliżenie Żydom, rozproszonym po świecie hellenistycznym tekstu Pisma Świętego, bowiem oryginalnego, hebrajskiego języka Biblii, oni już nie znali. W III wieku p.n.e. Judea przeszła pod jurysdykcję Seleucydów. W bitwie pod Paneas, u źródeł Jordanu, Antioch III Wielki zadał wojskom egipskim druzgocącą klęskę i objął zwierzchnictwo nad Judeą. Jej mieszkańcom zagwarantował prawo do zachowania narodowych obyczajów, administrację przekazał w ręce arcykapłana Szymona i Rady Starszych. Świątynia była zwolniona od płacenia podatków. Mniej więcej wtedy w znacznym stopniu dzięki energicznym staraniom Szymona doniosłym elementem w życiu mieszkańców Palestyny stała się synagoga. Z czasem zaczęła ona spełniać jednocześnie rolę domu zgromadzeń (Bejt ha-kneset: parlament w dzisiejszym Izraelu nosi nazwę Knesset) oraz domu modlitwy (Bejt tfila), a także domu egzegezy (Bejt midrasz). W murach tego przybytku czytano, nauczano, interpretowano i studiowano Torę, przechowywaną w Arce,

46 STAROŻYTNY IZRAEL 45 czyli świętej skrzyni umieszczonej po wschodniej stronie synagogi; odmawiano tam żarliwe modły o odrodzenie narodu i śpiewano psalmy, których postać ustaliła się ostatecznie w tym okresie. Nie zapomniano również o sprawach bardziej przyziemnych, jak kwatery dla przybyszów z dalszych okolic. Wyznawanie religii żydowskiej zostało zakazane w czasach panowania Antiocha IV Epifanesa, który siłą narzucił Żydom hellenizm. Nie dość, że obrabował świątynię, to jeszcze zniszczył kopie przykazań, zabronił przestrzegania szabatu, a zwyczaj obrzezania uznał za nielegalny. W Judei powstały tak obce Żydom instytucje, jak gimnazjon, gdzie młodzi mężczyźni, tzw. efebowie, którzy nie byli obrzezani, nago uprawiali atletykę. To szokowało prawowiernych Żydów. Na domiar złego Antioch poświęcił świątynię jerozolimską Zeusowi, najważniejszemu greckiemu bogu. Posunięcie to stanowiło jeden z elementów ogólnej polityki hellenizacji społeczności prowincjonalnych na całym obszarze imperium seleukidzkiego, aby doprowadzić do unifikacji istniejących tam różnorodnych kultur, a w końcu stępić niechęć ludności do władzy centralnej. W czasach, gdy synkretyzm (zespalanie) wierzeń religijnych był ideą modną w całym świecie hellenistycznym, wydawało się temu władcy i jego otoczeniu, że lokalny bóg żydowski może być z powodzeniem utożsamiany z Zeusem; ostatecznie część Żydów identyfikowała Zeusa, zwanego na Bliskim Wschodzie Zeusem Sabaziosem, ze swoim Jahwe, czczonym pod imieniem Cewaot. Działania te doprowadziły do wybuchu powszechnego powstania, zwanego powstaniem Machabeuszy. Wszystko zaczęło się od odmowy złożenia przez Matatiasza ofiary według rytu pogańskiego i zabicia przez niego Żyda, który taką ofiarę złożył. Matatiasz wraz z pięcioma synami uciekli w góry. Przyłączyło się do nich wielu pobożnych Żydów, z którymi prowadzili walkę partyzancką przeciwko Seleucydom. Po śmierci ojca dowództwo przejął Juda odnosząc znaczne sukcesy w walce z wrogiem. W roku 165 p.n.e. powstańcy wkroczyli do Jerozolimy. Oczyścili świątynię i przywrócili obrzędy, zniesione przez Antiocha. Nie był to jednak koniec powstania. W roku 160 p.n.e. w bitwie pod Elasą, na północ od Jerozolimy zginął Juda. Dowództwo przejął najmłodszy brat Jonatan. Sytuacja polityczna zaczęła sprzyjać Żydom. Rzym i Sparta zawarły

47 46 przymierze, królem Syrii został Demetriusz II, który mianował Jonatana cywilnym i wojskowym gubernatorem Judei. Niestety, w roku 142 p.n.e. Jonatan został zamordowany przez Tryfona, pretendenta do tronu syryjskiego. Trzeci syn Matatiasza, Szymon, kontynuował dzieło Jonatana. Demetriusz odwdzięczając się Żydom za stawienie oporu Tryfonowi, zapewnił Żydom pełną niezależność i zrzekł się wszelkich roszczeń do pobierania od nich daniny. Szymon został mianowany etnarchą i dziedzicznym najwyższym kapłanem. Tak więc powstanie machabejskie zakończyło się sukcesem. Była to jedyna uwieńczona powodzeniem rebelia w obronie religii, jaką zna historia świata starożytnego. Odtąd przez osiemdziesiąt lat, z krótką przerwą, istniało niepodległe państwo żydowskie. W roku 134 p.n.e. władzę w Judei objął Jan Hirkan, syn Szymona. Mimo początkowych kłopotów z Syryjczykami, rozszerzył terytorium swego państwa o Samarię i Idumeę, której mieszkańców zmusił do przyjęcia judaizmu. Związał się z saduceuszami i wystąpił przeciwko faryzeuszom, co doprowadziło do wielu tarć wewnętrznych. Jeszcze gorzej było za panowania jego brata Aleksandra Jannaja, gdzie na dobre rozpętała się wojna domowa. Niewiele sytuacja poprawiła się pod rządami Aleksandry Salome, żony Jannaja, która przejęła władzę po śmierci męża. Jej następcą został drugi syn Salome, Arystobulos II, ale o tron walczył, cały czas spiskując, jego brat Hirkan II. Hirkana wspierał, pochodzący z Edomu, Antypater. W trakcie trwania wojny domowej pomiędzy Arystobulem i Hirkanem, na wschodzie pojawił się rzymski wódz Pompejusz. Podbił Syrię a w roku 63 p.n.e. wszedł do Judei i obległ Jerozolimę. Mimo, że dynastia hasmonejska sprawowała wciąż formalnie władzę, to faktycznie rządził już Rzym.

48 STAROŻYTNY IZRAEL 47 Panowanie rzymskie Pompejusz rozprawił się z Seleucydami i w imieniu Rzymu zaanektował Syrię. W sąsiadującej z nią Judei toczyła się batalia o władzę pomiędzy skłóconymi braćmi, Janem Hirkanem II i Arystobulem II. Obaj zaapelowali do Pompejusza, aby rozstrzygnął ich spór. Po wysłuchaniu obydwu stron Pompejusz poparł Arystobula. Ten jednak później wystąpił zbrojnie przeciw wojskom rzymskim i Pompejuszowi nie pozostało nic innego, jak rozprawić się z Judeą i ją również zaanektować. Zajął Jerozolimę, dokonał rzezi na Żydów. Był to wstrząsający widok gdy kapłani, którzy w tym samym czasie pełniąc służbę świątynną z całym spokojem i poczuciem powagi wykonywali tradycyjne ceremonie, jakoby nieświadomi zupełnie docierającego do nich dzikiego zgiełku, dopóki ich własna krew nie zmieszała się z krwią ofiar właśnie składanych. Pompejusz dopuścił się też rzeczy niewybaczalnej. Wszedł do miejsca najświętszego w świątyni jerozolimskiej, czego oprócz arcykapłanów, nikt pod karą śmierci i przekleństwa nie mógł uczynić. Będący na usługach Rzymu, historyk żydowski Jozef Flawiusz napisał, że dopuszczono się tez wtedy niemałego grzechu wobec świętego Przybytku, który dotychczas był zupełnie niedostępny, nawet spojrzeniu. Teraz wszedł tam Pompejusz ze sporą grupą swoich ludzi i ujrzeli oni rzeczy, których nie godzi się oglądać nikomu oprócz arcykapłanów. Ale chociaż znajdował się tam stół złoty, święty lichtarz, naczynia i mnóstwo wonności, a oprócz tego w skarbcu sakralnym leżały pieniądze, w sumie około dwóch tysięcy talentów, Pompejusz przez pobożność nie tknął żadnej z tych rzeczy; a więc i w tym przypadku utrzymał się on na wyżynie swej szlachetności. Nazajutrz polecił służebnikom świątynnym oczyścić świątynię i zachęcił do składania tradycyjnych ofiar Bogu. Urząd arcykapłański przywrócił Hirkanowi w nagrodę za wiele doznanych od niego przysług, zwłaszcza za to, że Hirkan nie dopuścił Judejczyków do udzielenia Arystobulowi pomocy wojennej.

49 48 Jan Hirkan otrzymał również tytuł etnarchy, który utracił pięć lat później, kiedy w Judei doszło do kolejnych zamieszek. Jego doradcą wciąż pozostawał Idumejczyk Antypater, wysługujący się Rzymianom i dzięki temu zachowujący swą wpływową pozycję, m.in. otrzymał w zarząd Idumeę i prawo do poboru podatków w Jerozolimie. Już za rządów Juliusza Cezara, starszy syn Antypatra, Fazael otrzymał w zarząd Jerozolimę, natomiast młodszy, Herod, Galileę. Gdy Herod, jako zarządca Galilei, krwawo stłumił tam powstanie, został bardzo ostro potępiony przez Sanhedryn, co zmusiło go do opuszczenia Judei. Kiedy jednak władzę w Rzymie przejęli Marek Antoniusz i Oktawian, Herod najpierw został przywrócony na swoje uprzednie stanowisko a w roku 37 p.n.e. został królem Żydów. Stało się to wbrew ich woli i dopiero po pięciu miesiącach walk, przy udziale wojsk rzymskich, zdobył Jerozolimę i zasiadł na tronie. Herod dążył do pozyskania względów Żydów poprzez publiczne przestrzeganie przykazań żydowskich oraz przedsięwziętą na wielką skalę rozbudowę świątyni, ale Żydzi nie okazywali wdzięczności za ten trud, dlatego, że jego okrucieństwo przewyższało uczynki religijne, no i nie był Żydem lecz Idumejczykiem. Jego panowanie wzbudzało mieszane uczucia. Z jednej strony bezlitośnie ściągał wysokie podatki, z drugiej zaś, kiedy trzeba było w latach głodu wspomóc ubogich, działał szczodrze i szybko. Był wytrawnym finansistą, dbał o prawa Żydów w diasporze. Miał ambicję odgrywania roli męża stanu formatu międzynarodowego, tak więc obsypywał darami cały świat grecki. W roku 12 p.n.e. dostąpił zaszczytu przewodniczenia igrzyskom olimpijskim. Dzięki jego pomocy organizacyjnej i finansowej na pewien czas odzyskały one dawny splendor. Herod zainicjował zakrojone na szeroką skalę prace budowlane, których owocem były miasta Cezarea i Sebastos oraz twierdze Herodium i Masada. Nieznośna była podejrzliwość Heroda. Wszystko wskazuje na to, że był to wynik choroby psychicznej. Król kazał zamordować kilka najbliższych sobie osób, m.in. Mariam, najbardziej ulubioną ze swych żon, których miał dziesięć, kilkoro ze swych dzieci i innych członków rodziny. Ponadto w przekazie ewangelicznym czytamy, że gdy Herod usłyszał wieść o narodzinach Mesjasza, kazał wymordować wszystkich chłopców do 2 lat w Betlejem i okolicy. Nadany mu później przydomek Wielki oznaczał w istocie tylko Starszy i miał go odróżniać od następnych

50 STAROŻYTNY IZRAEL 49 królów o tym samym imieniu. Jeśli jednak pominiemy jego niepowodzenia w polityce wewnętrznej, to musimy przyznać, że osiągnął wielkość, jakiej w tych czasach nie osiągnął nikt, kto nie był Rzymianinem. Po śmierci Heroda, królestwo zostało podzielone na tetrarchie pomiędzy jego trzech synów. Archelaus został tetrarchą Judei i Samarii. Herod Antypas objął władzę w Galilei i Perei, Filip zarządzał terenami w południowej Syrii. Zdecydowanie najlepszym władcą był Filip, który rządził pokojowo przez 37 lat W 6 roku n.e., kiedy od władzy został odsunięty Archelaus, Judeę i Samarię przyłączono do imperium. Od tej pory były zarządzane przez prokuratorów. Znany z Ewangelii Poncjusz Piłat był piątym z kolei. W roku 41 n.e. cesarz rzymski Kaligula uczynił Heroda Agryppę królem na terytorium wschodniej Galilei, gdzie wcześniej zarządzał Filip, i na wschód od Damaszku, na obszarze zwanym Abileną. Gdy cesarzem został Klaudiusz, Agryppa otrzymał we władanie również południową Syrię i Judeę. Praktycznie więc jego królestwo było tak rozległe, jak królestwo jego dziadka, Heroda Wielkiego. W przeciwieństwie zaś do niego, był powszechnie akceptowany przez Żydów. Wrogo natomiast odnosił się do chrześcijan. W roku 44 n.e. podczas uroczystości w Cezarei, kiedy uznano go za boga, chwyciły go ostre bóle. Zmarł pięć dni później. Chrześcijanie odebrali to jednoznacznie, jako wyrok Boży. Po śmierci tego władcy, cesarz Klaudiusz dokonał podziału królestwa. Judea, Samaria, Galilea i Perea utworzyły prowincję zarządzaną przez prokuratorów, którzy mieli swoją siedzibę w Cezarei. Pozostałe ziemie dano we władanie Herodowi Agryppie II. W roku 66 wybuchła pierwsza wojna żydowska z Rzymianami. Zanim do niej doszło, sytuacja zaczęła się pogarszać w szybkim tempie. Kiedy za rządów prokuratora Gesjusa Florusa doszło w Cezarei do zamieszek grecko-żydowskich, stanął on po stronie Greków. Ograbił skarbiec świątynny i ukrzyżował wielu Żydów. W odpowiedzi Żydzi pod dowództwem Eleazara, syna byłego arcykapłana Ananiasza opanowali Jerozolimę i zabili stacjonujących tam Rzymian. Grecy z kolei zaatakowali Żydów w Aleksandrii, dokonali rzezi Żydów w Cezarei i innych miastach. Żydzi to samo zrobili z Grekami w Samarii, Galilei i Zajordanii. W bitwie pod Bejt-Choron powstańcy pokonali armię

51 50 rzymską, zabijając sześć tysięcy żołnierzy. Stworzyli rząd, który nawet bił własne monety. W roku 69 cesarzem został Wespazjan. Do zdobycia Judei wysłał swego syna Tytusa na czele 65-tysięcznej armii. Kiedy wezwania do kapitulacji pozostały bez echa, Tytus wzmógł działania oblężnicze. Mimo fanatycznego oporu obrońców udało mu się opanować świątynię, która spłonęła wtedy doszczętnie. Po sześciuset latach Druga Świątynia przestała istnieć i nigdy już jej nie odbudowano. W niektórych dzielnicach Jerozolimy grupy bojowników żydowskich, mimo wycieńczenia głodem, nadal nie składały broni, a tymczasem żołnierze rzymscy za przyzwoleniem Tytusa grabili, siali śmierć i podpalali. W końcu, po czterech i pół miesiącach oporu, całe miasto znalazło się w rękach Rzymian. W innych rejonach Judei dostała się do niewoli wielka rzesza Żydów, których czekała śmierć z rąk katów lub głodu, a także na arenach podczas walk gladiatorskich. Ale powstanie nie zakończyło się w roku 70 wraz ze zburzeniem Jerozolimy. Wkrótce dwie z trzech fortec, będących ciągle w posiadaniu powstańców, Macheront i Herodium, poddały się. Masada jednak odmówiła złożenia broni, rezultatem czego było długotrwałe oblężenie. Rzymski dowódca Silva otoczył skalną fortecę wałem oblężniczym i wybudował 8 obozów dla swej armii. Od zachodu wzniósł pochyłą rampę, aby wciągnąć po niej machiny oblężnicze na szczyt płaskowzgórza. Miały one za zadanie zburzyć mury twierdzy. Konstrukcja była gotowa na wiosnę roku 73 i Rzymianom udało się uczynić wyłom w murze. Stało się jasne, że opór już nie ma żadnych szans. Wtedy obrońcy zadecydowali, że lepiej ponieść śmierć niż oddać się w ręce wroga. Wspólnie popełnili samobójstwo. Kiedy Rzymianie wtargnęli do twierdzy, znaleźli tam płonące budynki i ciała 960 ludzi. Znaleźli również dwie kobiety i pięcioro dzieci, które ukryły się przed zelotami i w ten sposób uniknęły śmierci. Ostatni, krótki okres suwerenności, nastąpił po powstaniu Szymona Bar Kochby w roku 132. Żydzi odzyskali Judeę i Jerozolimę. Los powstania był jednak przesądzony. Po trzech latach Jerozolima została zdobyta przez Rzymian i zaorana. Nazwę Judea zmieniono na Palaestina, a Jerozolima na Aelia Capitolina.

52 古代以色列

53 52 从先祖法官 旧约开始创造世界的描述, 并把最初的人类 然而, 在我们可以谈论亚伯拉罕作为祖以色列国 亚伯拉罕的名字最初是亚伯兰 亚伯兰表示崇高的父亲, 和众多许多国家, 高的父亲亚伯拉罕的父亲 这是很难到最新亚伯拉罕的时代 人们普遍认为, 这是在十九世纪末和二十世纪初公元前亚伯拉罕来自古老的苏美尔人的乌尔城后来在美索不达米亚的迦勒底人, 在什么是现在的伊拉克位于波斯湾北端附近的地方, 它是在美索不达米亚, 亚伯拉罕被称为神离开那里 不直接说创世记第章, 但它证实了章, 斯蒂芬在新约圣经的说法 是在较低的幼发拉底河, 在那里被分配和最大的月球邪教崇敬的神仙 它被发现了泰勒和发掘, 在这里进行了首次测试 乌尔 伍利, 谁代表大英博物馆和宾夕法尼亚大学的工作进行更广泛的考古工作 有研究表明, 在规定的时间先祖乌尔是一个原始的城市 已开发的书写系统, 先进的数学方法, 宗教档案, 优雅的设计艺术, 扩大了教育系统, 并开发了很多其他领域 从乌尔到迦南之旅的第一站是哈兰, 一个重要的贸易城市, 这就是后来被称为巴旦亚兰或美索不达米亚亚兰的幼发拉底河一条支流, 境内河上 从乌尔哈兰是在一条直线上, 约公里, 但旅游绝对是更长的时间, 可能是因为亚伯拉罕随后沿幼发拉底河, 穿过巴比伦和马里, 然后走到银行的河流到哈兰 在那些日子里, 它是最流行的路线从乌尔哈兰 它不知道有多长的旅程 在哈兰圣经之外的第一次提到在公元前 18 世纪马里的标签, 但这个城市已经存在的要早得多 这是在古代一个重要的交通枢纽 正是在这里, 融合通信路线从埃及和叙利亚, 美索不达米亚南部 乌尔一样, 哈兰的月亮崇拜的地方 它不知道多久亚伯拉罕停在那里 据了解, 永久定居在哈兰拿鹤和他的家人, 他就死在那里, 亚伯拉罕的父亲他拉 住在哈兰永久的后裔, 亚伯拉罕的兄弟拿鹤 亚伯拉罕打发一个仆人, 妻子带着他的儿子以撒, 雅各逃离他哥哥以扫的愤怒, 利亚和拉结, 拉班的女儿, 拿鹤的孙子结婚 显然, 亚伯拉罕留在哈兰必须已经持续了很长一段时间, 因为神再次来到他去迦南地呼叫 随着族长离开哈兰的妻子莎拉, 侄儿罗 -

54 古代以色列 53 儿子过早去世的弟弟哈兰, 以及众多的服务 也许是即使这样一个庞大的群体, 一起花了很多的羊群, 牛群 可能通过巴尔米拉徘徊到大马士革, 在那里他是一个成员的埃利泽, 亚伯拉罕的仆人心脏旁边 要到示剑亚伯拉罕可能绕过反黎巴嫩山脉以东, 然后过乔丹湖之间的胡乐, 加利利, 通过加利利和撒马利亚, 平原示剑 通过其他方式可能会导致大马士革直南巴山的土地, 然后再传递到东革尼撒勒湖, 后过雅博和约旦率先示剑 第一个地方, 亚伯拉罕就住在迦南地, 他们是示剑周围的老城区, 紧贴山以巴和基利心山, 主要航线从美索不达米亚和叙利亚交界处的阿拉伯和埃及 示剑是迦南的古代居民, 在那里他崇拜的神, 叫巴力贝里特崇拜的地方, 那里有橡木更多, 这是预测噪声叶片 旧约的居民叫示剑的 示剑现代城市纳布卢斯附近被挖掘废墟 年 1913 年至 1936 年进行了发掘 在那里, 亚伯拉罕从神领受了许多儿童的承诺, 将拥有的土地 也有建神的祭坛, 这已经成为他的习惯, 在任何地方, 它停了下来 这是很难确定如何长期驻扎在示剑 下一阶段的旅程不会太长算作只有 50 公里, 完成打破营地, 在那里他还筑了一座坛神在伯特利和艾 这些城市的位置并不困难 伯特利是一个小镇的贝廷今天,, 为告诉 ( 山遗址 ) 艾征服后, 根据旧约, 以色列人永远的仍然一片废墟 伯特利枢纽, 越过道路与示剑在地中海沿岸, 后来耶布斯耶路撒冷和杰里科 在 1934 年进行了发掘在伯特利由 圣经, 亚伯拉罕逛到越走越远, 直到内盖夫沙 时有饥荒在迦南地, 也许是因为干旱, 他去了埃及, 在那里更丰富 老王很高兴由美丽的萨拉, 他带她去他的法庭, 但后来神瘟疫惩罚, 他给了她, 并下令亚伯拉罕离开埃及的所有财物 在他的回归从埃及亚伯拉罕有部分地段是因为他们都是非常富裕的牲畜和该国可能无法保持他们俩 亚伯拉罕也有很多黄金和白银 地段选择上多玛附近地区, 今天在死海南端 然而, 亚伯拉罕来到希伯伦附近, 在那里他投了他的帐篷在幔利橡树林 在这个地方东部的麦比拉田 幔幔属于亚摩利人, 琐辖的麦比拉赫 这里成为了总部先祖 亚伯拉罕买下麦比拉并从此不再是一个外来的陌生人希伯伦居民 他成为了这个国家的公民 根据旧约被埋亚伯拉罕, 撒拉, 以撒, 瑞贝卡, 雅各布和利亚 当时, 当亚伯拉罕住在希伯伦附近, 绑架单位了解到, 在输掉这场战争之后, 五城, 其中包括多玛 ( 除所多玛, 五城尚未建立 : 蛾摩拉, 押玛, 洗

55 54 扁和 ), 地段居住的地方 亚伯拉罕, 这证明他的力量, 藏军追截为军队, 以拦王和他的盟友, 直到在大马士革 击败他们获得了巨大的战利品和退回的被拘留者, 包括地段 对面的胜利远征亚伯拉罕来到撒冷王麦基洗德, 并为他祝福 很郑重地神与亚伯拉罕立约, 向他保证, 他的后裔将包括拥有迦南 然而, 问题是事实, 亚伯拉罕有没有孩子, 因为他的妻子萨拉是贫瘠 于是, 他决定, 使继承人埃利泽大马士革 亚伯拉罕建立他的仆人的主要继承人财产, 依照法律, 因为它站在了美索不达米亚 因为经常发生, 那些谁是老人和孩子, 没有他们的主要继承人奠定了一个奇怪的人, 大多是奴隶 这种行为的目的是提供老年护理, 葬礼仪式结束后 收养人不失去他有权继承收养即使活着看到自己的孩子 但神明确表示反对, 指出孩子是由亚伯拉罕所生 然而, 由于莎拉 - 她想 - 她无法生出一个孩子在这个年龄已经决定, 他会给她的丈夫使女夏甲给亚伯拉罕曾与她的后代, 这是符合当时的法律和习俗 夏甲生下以实玛利, 但他没有以色列国成为下一任族长和祖 当以实玛利是 13 岁, 神再次承诺, 亚伯拉罕将有一个合法的孩子, 他的妻子萨拉出生 他活着看到他的年龄为 100 岁 莎拉生下艾萨克 非凡的尝试一直亚伯拉罕, 以撒是一个大男孩 上帝要求他的儿子作为牺牲摩利亚山上 历代志说, 后来摩利亚山上所罗门建殿 此外, 在同一个地方站着希律圣殿 今天, 有圆顶岩石清真寺 并非所有的同意, 但是, 摩利亚山, 在耶路撒冷的圣殿山 撒玛利亚人说的牺牲发生在基利心山, 基督教传统的各各他说话, 和一些研究人员正试图找到摩利亚的亚摩利国家, 耶路撒冷和恩格迪之间 当然, 上帝停止亚伯拉罕杀死以撒 以撒的简历是不是他的父亲亚伯拉罕和他的儿子雅各一样丰富多彩 当然, 他带领一个安静的生活, 首先爱心父母的监督下, 然后寻求与他的妻子丽贝卡, 这是亚伯拉罕的顺序哈兰, 拿鹤与一个家庭, 他的仆人 这是死亡后的莎拉 亚伯拉罕不想以撒, 他娶迦南的女子之一 莎拉去世后, 亚伯拉罕已婚基土拉, 他有六个孩子, 其中包括米甸, 祖米甸人 族长住 175 年 以撒一起埋葬了他与他的同父异母的弟弟伊斯梅尔在麦比拉洞 以撒已经只有两个儿子, 以扫和雅各, 谁是双胞胎 以扫祖先以东, 以色列的死敌, 雅各的后裔 兄弟从彼此的不同有很大的不同 以扫是一个猎人, 谁花了好几天的狩猎 完全没在意, 由于长子 ( 右美索不达米亚, 第一个出生的儿子收到双份继承 ), 除了心爱的儿子对父亲的特权和权利

56 古代以色列 55 然而, 雅各布是个牧人, 有家室的人, 由于在其唆使她的母亲哄着祝福第一个出生的, 因为这个原因, 他不得不从家里逃跑 丽贝卡, 她送他到他的家人, 谁住在哈兰 冲突理论的词源雅各的名字 有些人不想被人看到为 拿着脚跟, 其他为 欺诈, 还有一些为 守卫神 事实是, 神改变了他的名字改为以色列, 这意味着一个人与神争战, 并且得胜 在途中哈兰听到上帝的声音, 谁答应他, 愉快地返回迦南地, 和他的子孙将占有的土地 雅各在拉班, 他的两个女儿, 利亚和拉结, 谁也给了他的妾, 他的丫鬟辟拉和 Zylpę 的结婚 这四个女人是天生的雅各十二个儿子和一个女儿 利亚孔流便, 西缅, 利未, 犹大,, 西布伦和黛娜 雷切尔生下约瑟夫和本杰明 生下迦得, 亚设 辟拉孔丹拿弗他利 远离拉班, 导致一些问题, 以及随后召开的以扫 这一切都结束愉快和解兄弟 约瑟夫, 期待已久的儿子雅各和, 尤其是由他的父亲, 这引起了他的兄弟们羡慕的区别 这项措施已经改变, 约瑟被赋予了特殊的长袍, 开始告诉他的梦想, 他的父母, 以及兄弟跪拜他叩头 当他被送往从希伯伦示剑放羊的兄弟有帮助, 他们决定要杀死他 幸运的是, 大鲁, 停止他们同室操戈, 第二, 犹大, 建议不约瑟夫杀死, 但卖为奴隶 在这种方式中, 约瑟到了埃及, 与兄弟山羊的血蘸了他的长袍, 说服了他的父亲, 他已经四分五裂一些野生动物 在埃及, 约瑟买波提乏, 法老卫队司令, 谁看到他的能力, 在很短的时间内使他的州长, 他的房子 然而, 一段时间后, 波提乏的妻子诬告约瑟强奸未遂, 为此他被投入监狱 两年后, 他被传唤到法院的法老, 解释梦的埃及统治者 约瑟这样做依靠神的力量 在同一叫他做什么, 当第 7 年将是一个不平凡的丰度, 其次由七个荒年 因此, 法老任命他为州长, 约瑟夫成为埃及帝国的一个成熟的公民 他接受了一个新的忒巴内亚的名字, 和他的妻子是阿塞纳丝波大峡谷国家公园的牧师的女儿, 与他有两个儿子, 玛拿西, 以法莲 在七个丰年约瑟积蓄五谷仓库, 饥荒的来临卖给他们不仅是埃及人, 但来自其他国家的游客 同时, 由于迦南也受到饥荒, 雅各就打发他的儿子买了粮食 他们几次测试, 约瑟夫终于告诉他们他是谁 他建议, 雅各的家庭转移到埃及 他们拥有的土地, 这是位于尼罗河三角洲东部的歌珊 由于良好的水化和生育领域, 地面非常适合农业和养牛 雅各在埃及去世, 他的遗体进行防腐处理, 但被埋葬在麦比拉洞, 在迦南地 在埃及, 约瑟夫也死了 以色列人在那里度过的, 共 215 年 只要希

57 56 克索斯统治埃及, 以色列非常繁荣 的所有外国人的本土埃及人推翻后, 情况发生了巨大的变化 他们变成奴隶 从人力资源是远远不够的法老的土地 最大数量的奴隶提供军事远征, 大量购买或购买 奴隶通过寺庙, 个人, 当然量大交付给法院的标尺 他们的命运是令人羡慕, 处理不当, 被迫做的最艰难的工作, 经常在采石场 许多绘画和雕刻管理员和作家的各种监督工作的奴隶 除了在采石场工作的努力和艰苦的工作, 是砖的产品 虽然寺庙, 太平间寺庙和墓葬本身进行了石头或石头伪造的, 但是, 私人住宅和宫殿建砖 这些砖尼罗河的泥浆混合切碎的秸秆, 以赋予更大的稳定性, 然后在太阳下晒干 对于这种类型的工作, 迫使以色列, 埃及人视为普通的奴隶 那时, 摩西诞生了 他出生时, 须向法老下令所有新出生的希伯来男孩被处死 父母摩西暗兰和约基别利未支派 他的兄弟姐妹是亚伦和米利暗 全家参与, 防止死亡的男孩 他们把他藏在芦苇丛中的尼罗河, 法老的女儿在那里, 他被发现, 并通过了 他的名字叫摩西 - 从水中救出 12 年来, 照顾生母, 然后他被带到了法老 即使作为一个成年男人, 他是以色列的苦难了如指掌 杀人后的埃及防御希伯来语, 不得不逃离埃及 恐慌在米甸, 生活之间的巴兰旷野和以东 在那里, 他娶了西坡拉, 女儿叶忒罗, 谁给他生了两个儿子, 革舜, 以利以谢 这里也被称为上帝耶和华拯救以色列人从埃及的奴役中 摩西回到埃及, 在那里他和亚伦去见法老了一份请愿书, 让以色列人从奴役 然而, 埃及的统治者不愿意 只有十灾, 尤其是后者 - 死亡的法老的长子, 被迫投降 这时候, 他发挥出了事件, 纠纷打今天的学者, 历史学家, 埃及古物学家和考古学家 鉴于年表 圣经, 特别是信息列王纪上 6,1, 在 480 年从埃及出走, 修建寺庙, 输出应采取在今年公元前 1446 年至 1445 年阿蒙霍特普二世统治时期 (1450 年至 1425 年 ) 采纳的约会免费语音短周期已经过去了, 因为从埃及希克索斯驱逐 不要因为尚未到期希克索斯人的仇恨, 她现在可以专注于以色列人, 曾经被侵略者光顾 的字样的新国王在埃及, 不晓得约瑟政府可了解即将在埃及的新第十八王朝, 其成员不仅知道什么关于约瑟的优点的, 为国家的电力, 但他们相当敌对的一切提醒侵略者 这个日期也表明这些文件象形文字描绘埃及的情况在 15 世纪的协调与出埃及记 的情况 在埃及, 后是驱逐希克索斯参考的所有的亚洲人都不愿意 这些话图特摩斯三世, 谁欺压以色列人 也许摩西的养母是哈特谢普苏特统治埃及公元前 1511 年至 1480 年之间, 他出生的时间是一致的 约会的一年,1446 年至 1445 年 BC 出埃及的优势对应阿蒙霍特普三世和阿蒙霍特普四 - 阿肯那顿与叙利亚和巴勒斯坦的首领告诉 el-

58 古代以色列 57 阿马尔纳的发现进一步支持了 图为在他们的政治局势迦南约书亚介绍以色列人占领全国相似 在底比斯发现进一步的证据, 在 1896 石碑, 关系到效果的时候, 通过这把尺子远征巴勒斯坦, 以色列支派的人已经在迦南, 所以输出必须是几十年前 在旧约的话, 以色列人从兰塞起行, 往疏割去, 走了 艾格, 如何超越, 然后比哈希录在米格德尔和海, 对着巴力洗分 此时, 埃及人赶上他们 神奇迹般地搬到他的人, 隔海相望 许多研究者认为, 严格确定的是, 这是相当困难的, 但出埃及记 是以色列人的地方有自己的阵营 他们说, 海是不存在的, 最大面积的沼泽或浅水池 但请记住, 在摩西时代的西部臂红海, 苏伊士今天结束的, 达到更远的北方 现在, 这里是苏伊士运河 埃及人追逐以色列人的灭亡的水域 然而, 以色列人作出自己的方式在西奈半岛南部, 以避免所谓的 在非利士人, 这是最短的路线迦南, 会见埃及军队, 谁经常出现 经过三个月的游子, 他们到达了西奈山脚下, 也叫何烈山 一路上, 他们停在这样玛拉, 以琳和利非订 这件事发生有几个奇迹 : 水, 喝苦涩的水, 沥干甘露和鹌鹑, 除去水从岩石 在利非订以色列争战他首战就一路迦南 在约书亚的领导下打败了亚玛力人 在西奈山, 上帝发现自己的主火和烟宣布十诫 这里有十诫的内容 : 我是耶和华你的神, 谁领你出了埃及地, 从为奴之家 你不可有别的神在我面前! 您不得作出任何偶像或任何相似的是在天上, 或在下方的地球, 或者说是在地底下的水 ; 不得崇拜他们, 也不可事奉他, 因为我耶和华你的神是忌邪的神, 惩罚父及子, 直到第三代和第四代恨我的人 但爱到仟代的那些谁爱我, 守我诫命 不可妄称耶和华你的神的名字是徒劳的, 耶和华必不离开他逍遥法外, 谁需要他名字是徒劳的 记住安息日, 守为圣日 六要劳碌做所有的工作 但第七日是向耶和华你神当守的安息日 在那里, 你不得做任何工作, 既不是你, 也不是你的儿子, 也不是你的女儿, 也不仆婢, 也不是你的婢女, 也不是你的牛, 也不是你的陌生人是谁在你的门 对于六日之内, 耶和华造天, 地, 海, 和所有在他们, 万物, 第七日便安息 所以耶和华赐福与安息日, 定为圣日 孝敬你的母亲, 在耶和华你神所赐你的土地, 你可能活不长 不可杀人 你不可奸淫

59 58 不可偷盗 你不会发言反对你的邻居作假见证 您不得贪图你的邻居的房子 汝等不贪图你的邻居的妻子, 也不是他的奴仆, 也不是他的婢女, 也不是他的牛, 也不是他的屁股, 也没有任何事情是你的邻居的 也是一个盟约中, 上帝已经提供了全面的照顾人民和人民致力于遵守诫命 然而, 这是不够的, 摩西在山上四十天抵达, 和人民作出的金牛犊, 这是他们在祭坛前设置, 他要供养, 被禁止在第二条诫命的十诫 以色列颁发的牛市是在孟菲斯, 特别崇拜下的埃及, 埃及的神的 API, 那么远的歌珊地的反映 也许在埃及的希伯来人参加崇拜 以色列在西奈山了将近一年 这需要时间, 不仅要学习十诫, 但其他法律, 上帝给了 此外, 在这个时候, 寺庙建成并投入运行的系统圣域服务, 这不仅是重要的仪式, 也是教育的救世问题 该庙是便携, 所以有可能采取进一步的步骤迁移到迦南 以色列人在西奈半岛, 北上 在他们到达之前在巴兰的旷野, 在迦南地的大门, 停在不同地点, 包括在, 哈洗录, 以旬迦别, 终于来到加低斯巴尼亚 这是一个伟大的地方, 你可以准备进入应许之地 今天, 有 80 公里的西南部, 有三个来源, 一望无垠恩的贝尔谢巴 在现场的考古研究证实了 圣经 的描述 从加低斯巴尼亚派出 12 个探子谁迦南 原来, 土地肥沃, 的确, 流奶与蜜, 使胎儿在各方面都优秀的 进一步的报告是不那么令人鼓舞 十大他们的, 除了亚玛力人, 赫人, 耶布斯人, 亚摩利符合 巨头, 亚衲的儿子, 在比较与他们 像蝗虫一样 不要犹豫, 补充说, 以色列武装遭遇战中没有一个机会 这一发现导致到摩西的反抗 上升和带来了上帝的诅咒, 由于以色列人在旷野流浪叛逆的一代, 直到去世 38 年后进入迦南地 只有约书亚和迦勒, 两名侦察员们不同意的其他十, 这一荣誉 米利巴的事故, 在那里他们没有履行上帝的命令, 应许之地, 没有进入摩西和亚伦 亚伦死在何珥山, 边境, 而摩西在尼波山上在摩押 摩西死了的时候, 是 120 年 决不会, 无论是在他之前或之后他有一个人在以色列 他不仅是一个领导者, 一个先知, 一个立法者和奇迹的工人, 但他与神的特权, 作为一个朋友的朋友 通过摩西, 以色列人民接受伦理一神教的想法和构思一个政教合一的 ( 上帝耶和华为王 ), 培育了一批追随者, 祭司和先知摩西 约书亚是摩西接班人 在位期间, 摩西吩咐以色列军队 他去世后, 他站

60 古代以色列 59 - 神的旨意 - 人的头 之前, 以色列人过约旦河, 超越了乔丹, 分成三个部落之间的以色列 流便生成了南部的部分, 从亚嫩河的南部到北部的的 迦得生成了中间的部分旺地雅博到北部 然而, 玛拿西支派的一部分, 采取超越了乔丹的中间, 其余以北亚蒙克 在以色列人进入迦南地的入口处, 有利于盛行那里的政治局势, 其实弱小的城邦相互竞争 只是有时闪着联盟, 以对抗共同的敌人 以色列人集中他们的部队在什亭, 耶利哥对面, 在另一侧的约旦 耶利哥攻击之前在城市的两个探子侦察 圣经告诉我们, 约旦水域的神奇干燥后, 以色列人走在河边, 在这一年的时间是一个很大的游泳池旱地 包皮环切后, 年轻的一代和庆祝逾越节, 他们站在耶利哥的城墙 在一种特别的方式 - 约书亚报道 - 杰里科采取 经过七天的游行各地市提出的人的呐喊吹角的 当人们听到号角声, 内置了强大的战斗口号和墙壁倒塌现场, 人们进入城市, 每个人都在他面前直, 花镇 所以容易赢得这么目瞪口呆忽略下一个项目, 这是该市的爱, 这是击败以色列 只有重新攻击是成功的 无视招基遍, 酸牛奶, 基列耶琳谁被骗与以色列人立约的居民 迦南的其他居民在以色列人面前为自己辩护 亚多尼 Sędek, 耶布斯王创建联盟, 其中包括 : 王, 希伯仑, 皮雷, 是耶末王,Japie, 拉吉和伊矶伦王底璧王 但是, 我们被击败了以色列人, 像其他君王, 如耶宾夏琐王 征服迦南地成为了现实, 虽然不是所有的土地被带到藏 在吉甲被划分如下 : 代犹大收到内盖夫沙以北的土地耶布斯尚未获得 代西缅接受一些犹大地, 接近死海, 因为土地被犹大, 这一代过于广泛 本杰明 生成了耶布斯, 杰里科和基比亚周围的区域 达纳代收取的土地本杰明 西部, 达到尽可能地中海的 后来这一代北 和本杰明土地以法莲北部接壤的一代 再往北是玛拿西的土地, 亚尔孔流和希洛米吉多和的拉伸 从玛拿西支派, 从南部和东部, 边框以萨迦代 西北以萨迦, 西布伦, 土地收到了一代人 最远的西北亚设代住的邻居包括腓尼基城市, 酪氨酸和西顿

61 60 灰粉拿弗他利东一代的邻国 约书亚住在城市的亭拿西拉, 和祭司利未支派没有接受它的领土 利未人住在其他部落的以色列 即使在约书亚死后举行了会晤以色列各支派示剑山, 在那里他续签约西奈半岛 约书亚去世, 享年 110 岁 约书亚死后以色列人民的一部分后开始陷入偶像崇拜, 因为你 - 在书中叙述法官 - 主出现在敌人手中转向神 发生这种情况时, 人们谁派出救援人员调用 法官, 谁救了人们从压迫 有六个众所周知 更多的法官和 6 个较小的 首当其冲的是 : 俄陀聂, 以笏, 底波拉, 基甸, 耶弗他, 参孙 后者包括 : 亚拿, 托勒, 睚鲁, 伊隆押顿 他们的权力扩展了一代以色列, 或几个 G. 里乔蒂表明, 大多数法官都同时采取行动, 它不同意与圣经的记录 约书亚去世后的第一个法官是俄陀聂的儿子迦勒的弟弟 他交付以色列人从的手王谁统治他们亚兰的八 为如何到达还没有达成共识 也许, 他派他的部队迦南通过叙利亚 在天迦南的法官是名义上的下属到埃及 赫击败米坦尼, 位于美索不达米亚北部的国家, 会见赫梯人和亚述王国之间作为缓冲 赫人, 谁决定挑战埃及的力量在迦南王子很可能是未知的 然而, 以色列人遭受真正的痛苦 另一种观点认为来自以东, 而不是叙利亚 在希伯来文中, 这两个词听起来很相似, 支持这种解释以东, 犹大地接近 在肥沃的新月从阿卡德的萨尔贡 ( 约公元前 2360 年 ) 的时间进行军事行动的势头高, 所以因此, 美索不达米亚的弩起源, 不能先验地拒绝了 没有圣经或圣经以外的来源不摆脱额外的光对人的诱惑 另一位法官的埃胡德 本杰明, 谁打, 摩押王伊矶伦部落 伊矶伦会师亚扪人和亚玛力人 他便雅悯地进入了耶利哥 埃胡德 亲手杀死伊矶伦和以色列人完全摧毁 10,000 摩押人 以色列压迫的非利士人, 其中涉及亚拿的儿子珊迦, 斩六将杀死一头牛鞭策 后出现德博拉, 他与巴拉克一起, 严厉打击迦南王耶宾夏琐,20 年被压迫的以色列人 德博拉, 法官中的唯一女性, 说服巴拉克收集以萨迦, 西布伦, 拿弗他利支派的人民起义 攻击迦南人从摩塔伯尔使一个大屠杀他们的敌人 克服耶宾杜绝更重要的阻力从迦南 而一些迦南据点存活底波拉和胜利的大卫王, 时间允许定居在耶斯列平原的迦南人的攻击, 而不必担心

62 古代以色列 61 基甸处理米甸人, 攻击主要是实现在收获的时候, 和毁坏庄稼 以色列人被迫在山洞里寻求庇护 基甸聚集在的山丘吉尔博亚, 而他的同胞的敌人在耶斯列平原安营 在一次夜袭三百勇士基甸米甸的主机 击败了米甸人逃到了旁边的山沟伯山的设防城市, 坐落在耶斯列平原连接到约旦河谷的地步 接着亚伯米何拉下来的约旦河谷, 位于加利利海和死海之间大约中间 伯 - 巴拉, 位置不明的地方, 以法莲支派的男子抓获两名领导人米甸, 俄立和西伊伯 即使在约旦两市以东地区, 疏割和毗努伊勒坐落在山谷雅博, 拒绝帮助以色列 然而, 基甸惩罚那些城市的时候, 他的回归, 他继续追求 在, 毫无疑问躺在底部的, 他剩下的米甸的军队发生冲突 然后, 他们被抓获, 并把死亡, 米甸牙国王和撒慕拿 然后, 法官是陀拉, 睚 鲜为人知的是他们 圣经没有说任何有关其可能与敌人作战 但是, 然后 18 岁, 居住在以色列在约旦河东亚扪人压迫 然后应用到耶弗他, 妓女的儿子, 打手团伙头目攻打亚扪人的亚罗珥, 位于亚嫩北侧, 并将其逐出北部, 摧毁他们的领土, 直到米匿 然而, 由于不明智的誓言失去了唯一的女儿 此外法官以比赞, 以伦, 押顿 除了的信息, 他们有很多的孩子, 没有其他人知道他们 最后的 12 名法官参孙, 他的战功有个性 他是军长, 其中, 而且, 如果它是在以色列 英勇行为已经取得了相当一致的 非利士人, 与他战斗, 占领了加沙北部的沿海平原, 直到往迦密山 他们有一个铁产品上的垄断, 因此, 以色列没有从武器生产 住大部分他的生活参孙索瑞克谷 这里是亭纳, 在那里, 他试图找出他的妻子和证明其实力 他是那种民族英雄 他悲剧地结束了, 但人群中, 杀几千非利士 法官是什么时代? 短, 但也许是最清楚的特点是 圣经, 他说, 当时有没有国王在以色列, 每个人都做他喜欢什么

63 62 联合王国 飘的日子的先祖和法官, 越来越多地要求为君主制在以色列建立 第一个这样的拖车出现要早得多,, 基甸试图宣布王, 这是不被接受的 享受最权威驻留在拉玛, 萨穆埃尔, 同时担任该职务的法官, 先知和牧师 他是不是在字面意义上说, 以色列的领袖 他反对君主制的建立, 因为在他看来, 只有主可能是以色列的王 但是, 与神的命令, 撒母耳膏扫罗, 来到架在以便找到失踪驴的 在米斯巴, 所有以色列的组装, 郑重提出建立的君主制和建立扫罗为王, 但之后才打败他的亚扪人被制成公众和他的应用程序, 这是举行在吉甲, 在部落股东大会最后批准 便雅悯支派的基士的儿子扫罗作以色列王 22 年 代从他们的起源, 它是非常小的 因为以色列支派的人已经互相竞争的选择, 至少暂时停止比赛 扫罗时团结以色列各支派中, 以及处理与以色列的敌人 毫无疑问, 年轻的君主制的最危险的敌人是非利士人, 谁是所谓的群体之一 人民的大海, 在塞浦路斯, 克里特岛的, 但主要的是, 它似乎, 来自南部 ( 卡里亚小亚细亚西部 ), 这是的摇篮其语言的 二手音节文字, 类似或塞浦路斯, 但信的迹象可以被看到一丝迈锡尼的著作 : 团结非利士人众多的相似之处与, 讲的语言, 其强大的城市, 希腊是当时变成废墟 海上民族, 包括非利士人, 他们就开始定居在迦南地之前, 拉美西斯三世统治时期, 消耗的迦南人的所有权 法老是在被迫的情况下, 默许了大量的移民在该国永久定居, 希望它将作为附庸和雇佣军, 但很快他们设法摆脱埃及的主权 新人主要定居在迦南沿海平原, 肥沃的土地约 65 条, 宽度为 25 至三十英里的南部的部分 该地区已形成随着时间的推移, 五个强大的城邦 这三个城市阿什凯隆, 阿什杜德和加沙地带, 躺在附近的沿海运输路线 阿什凯隆 ( 阿斯卡隆 ) 的, 有很多水井, 虽然它不是单一来源, 早已是一个海港 - 像其他在那些日子里, 它实际上是一种原始的码头港口 - 是一个繁荣的贸易中心 同样可以说, 对加沙地带 ( 成立前贝特的网站上 ), 其中有一个有价值的军事潜力 不那么强的堡垒, 但蓬勃发展的商业阿什杜

64 古代以色列 63 德 ( 告诉铁道部, 米内特萨尔瓦多 ) 位于城市阿什杜德, 只是约 5 公里, 从海上, 非利士人摧毁, 但一段时间后重建 另一个城池的非利士人, ' 磨有罪 ' 任何类型的通用名称 - 奠定远一点内陆, 在打电话告诉盖特或告诉 ES- 萨菲是位于只是以革伦 ( 大概 ) 的地方 除了五个城邦有其他非利士结算 其中位于在肥沃的乡村人口最多的城市亚夫涅 ( 詹姆尼 ), 这在古代有一种端口站出来, 一个港口城市, 是还的告诉的 - 这个城市的古老名称不知道 - 位于非利士人所占用的区域北端, 耶尔穆克河 发掘和埃及使者的报告提供的证据表明, 该城始建, 非利士人在那里进行腓尼基地处北海有利可图的贸易, 大力竞争与腓尼基人约掌握利润丰厚的海上贸易 更重要的是, 非利士人不仅导致了海上贸易, 同时也发送到沙漠内部大篷车 这些业务交往的发展积极启动一个新的, 独特品种的陶器, 起初看上去就像一个形式的陶器从希腊的迈锡尼文化的圈子, 尤其是在塞浦路斯, 但后来效法迦南和以色列的产品生产 这是可能的, 明确告诉的欠其存在的基础和几位皇子的共同努力下, 非利士人主权的城邦 我们也知道, 统治者的共同议会, 和他们的军队, 这些取的地方做了起来良好的武装和训练有素的雇佣兵, 联合指挥, 太市侩领主, 谁被招募层战士制服当地的迦南人 这么大的强度, 因为它是只在该地区, 所说的铁, 最近出现在这些国家, 军队表示 据圣经通信垄断了, 那非利士人被禁止铁匠工作与以色列邻国, 以及为他们提供武器和铁制工具, 有是毫无疑问, 尽可能的禁令也适用的迦南城市, 国家 然而, 多年来, 非利士人, 假定他的新办公室时, 学到了迦南文明可能绑土著人民通过通婚, 有时甚至更长, 使用他的老的语言, 取而代之的是用当地方言的迦南 在阿什杜德的发掘带来了许多元素混合迦南文明的古代闪族非利士人的文明, 而不是移民的大量证据 例如, 爱琴海神的起源, 其邪教寄居与非利士人到一个新的国家, 收到迦南神的名字 他们包括 : 衮 - 在以前的美索不达米亚的神 - 谁带领他们的神殿, 一个主要崇拜中心在阿什杜德, 巴力, 谁是崇拜中以革伦为神圣王子, 其中以色列恶意绰号, 主苍蝇, 以及女神亚斯他录的儿童 在任何情况下, 非利士人的城市国家, 经营中或多或少密切磋商, 日益强大的军事编队 随着时间的推移, 他们的企图扩大到山区带来社区非利士人与以色列支派的公开冲突 扫罗打了七场大战 : 亚扪人, 非利士人的第一,

65 64 摩押, 以东, 两个第二的亚玛力人, 与非利士人 亚扪人, 人徘徊和掠夺, 生活在东北摩押 的领导下, 他们的王拿辖袭击位于东部约旦基列雅比 扫罗的消息聚集勇士基利波山上的一个小镇南部, 在比色, 并被迫逃离亚扪人 这给了他的信誉作为一个君主, 谁在战场上是成功的 非利士法官自以色列被占领的几个城市, 包括迦巴便雅悯境内的, 耶路撒冷以北大约 10 英里的战略重镇 扫罗的儿子乔纳森, 以色列军队的指挥下, 非利士人攻击并击败了他们迦巴 同样的事情发生在密抹 非利士人的军队击退了他们的边界 扫罗击败摩押人, 谁住东部死海和以东人, 摩押人谁接壤的南部 同样, 国家干预在阿拉姆所谓的荞麦面, 位于山体的反黎巴嫩 此外, 以色列的敌人被击败亚玛力人, 强盗游牧民族南部, 攻击以色列人在他们的旅途出埃及, 并在约书亚击败 扫罗击败了亚玛力人, 但产生的愤怒萨穆埃尔, 轻轻治疗亚甲王的亚玛力人, 被他杀害了, 而他们没有 再次打了一场战争与非利士人 它发生在艾菲索斯 - 悯, 以拉谷, 索罟亚西加之间 在历史的舞台是大卫击败巨人, 成为一个民族英雄, 扫罗疯狂 因此, 他的生命的最后几年花在无效诱杀大卫 扫罗基利波山丘陵与非利士人在战斗中被打死 这种情况下, 一方面羞辱以色列, 另一方面冠大卫, 以色列的力量的黄金时代开始开辟了道路 大卫, 耶西的儿子犹大支派的, 是 8 个兄弟姐妹中最小的一个 伯利恒, 一个土生土长的一个小镇, 躺在耶路撒冷以南 8 公里 由于他的天赋, 音乐, 作为一个青年考入了扫罗的法院 因为他是一个勇敢的战士, 迅速成名 一个特别的成就是迦特巨人, 一个著名的非利士人战士的失败 杀死 200 非利士后, 他接到妻子的女儿米甲, 扫罗王 大卫, 谁是队长的后卫的君主, 国王的受欢迎程度超过了什么激怒了扫罗的嫉妒的感觉, 他赶紧逃跑, 从他的周围 创建雇佣兵, 其中包括攻打非利士人 在任何时候, 都无济于事, 他所追求的扫罗 在他逃亡中, 他发现了一个在非利士人的避难所, 然而, 谁不相信他太多, 与以色列的战斗没有使用其分支机构 它给予了很大的信心南部部落, 因为他们捍卫它对横行的迦南地, 抓获送了礼物的家庭元首游牧部落的冲击, 但他赢得了他们的青睐 从非利士人的迦特王亚吉, 他在那里定居 以色列, 扫罗, 谁与非利士人的战斗中被打死的第一位国王去世后, 大卫搬到希伯仑, 他宣告成立犹大王 即使是这样, 有两个以上, 米哈尔, 妻

66 古代以色列 65 子, 亚希暖阿比盖尔, 来自南部的, 这也帮助他犹大的宝座 非利士人, 大卫的附庸, 在一开始并没有反对犹大王国的建立, 希望能打破以色列支派的人之间的联系, 这是什么意思, 削弱以色列 大卫在希伯仑约 7 年 在其他部落的以色列王扫罗, 仍然活着的人, 唯一的儿子伊施波设宣布 但它不是永久性的规则 最后, 伊施波设被杀害, 虽然大卫并没有在它的一部分, 它开辟了道路, 对所有以色列统治 这反过来, 大大惊动了非利士人, 谁已决定对付大卫 有两个决定性的战役, 但以色列压倒性的胜利 非利士人的威胁消除后, 大卫决定竖立他的国家的新首都 他选择了在耶布斯, 其中有许多优势地形 首先, 耶布斯 ( 后来的耶路撒冷 ) 以色列飞地, 不属于任何部落 此外, 躺在大致在该国中部, 在提升本身战略上创建一个防守据点 大卫并没有包括耶路撒冷和任何部落的领土, 他做了他自己的继承人的王位代替现任国王耶布斯人, 并宣称自己是王城 它主要填充自己的人 ( 外面, 警卫保镖和官员 ), 并正式给他起名叫大卫城 以耶路撒冷为首都的建立有助于巩固部落已经没有关系 大卫将约柜的耶路撒冷, 想, 使其宗教生活的中心 一个现有论坛圣地可能有助于部落之间不必要的竞争 从那时起, 这样, 锡安山国王在神圣的地方, 已成为一个以色列国家圣洁的 在政治上, 大卫的统治是以色列历史上最好的时期 以前从来没有, 从来没有这样一个幅员辽阔的控制权后, 以色列 他的统治大卫展开, 其中包括摩押, 自己, 大马士革, 以东和阿蒙 在他们的旅程从埃及到迦南, 以色列人没有能够通过摩押地, 现在, 大卫做了他的附庸 也被击败琐巴王哈大底谢, 在叙利亚, 具有较强的铜资源最强大的国家, 尽管存在着巨大的支持, 他收到了来自其他国家的阿拉姆 此外, 大马士革是以色列的附庸 以东也如醉如痴 以东战役发生在盐谷, 确定一些学者的峡谷瓦迪米尔从贝尔谢巴延伸在东南以东佩特拉的方向 盐谷也有可能是第二个名字旺地阿拉巴, 这是一个延伸的死海南部, 或盐海, 因为它被称为希伯来人 在历代志上 18,12 和在诗篇 60 以东的标题被定义为敌人, 谁被击败了盐谷 大卫带领最长的战争与亚扪人, 谁支持索贝玛迦 ( 地区位于赫尔蒙以南 ), 伯利合 ( 上湖呼啦面积 ) 和陀 ( 约旦河以东 ) 摩押底巴镇, 这是位于东南约 25 公里的地方, 在那里他爱上约旦死海附近发生的第一次遭遇战 叙利亚人路由, 亚扪人在要塞寻求庇护 约押临到琐哈大底谢的军队, 为首的他们的指挥官

67 66 的, 一个身份不明的地方称为希兰, 位于约旦河东的 ( 也许这是一个现代化的城市名为阿尔玛 ) 他关闭与叙利亚的房间, 大卫决定围攻拉巴, 阿蒙 ( 现代安曼 ), 位于东北部的死海 大卫, 当时住在耶路撒冷, 围困期间下令杀害赫人乌利亚的隐藏的罪乌利亚的妻子拔示巴通奸, 然后娶她 随着得到一个 ' 自来水 ', 大概拉巴周围的过流控制的堡垒一个术语, 它指, 以色列获得了胜利 约押打发大卫, 他能指导活动的最终围困的城市, 并拿到了冠军得主的拉巴 大卫把玛勒堪一顶王冠, 阿蒙神在他的头上, 为自己获得亚扪人的王的称号 大卫成为了统治者从尼罗河延伸到叙利亚北部地区, 但他的统治已经过去了近二十年在这些领域的收购, 约押, 他的军队的指挥官虽然无情和嫉妒的人, 但他是一个优秀的士兵和战略家 大卫是无法主宰的主要地区, 是腓尼基, 所处地区, 那里是今天黎巴嫩 有很好的强化城市比布鲁斯, 西顿, 推罗和阿尔瓦德 这些城镇和乡村境界推销当局可能会利用在中东的于第二和公元前第一个千年之交的混乱拉利润摆脱这种局面 建立了一个庞大的商船队, 他们组织了海上贸易的危险的远征 海上民族 不造成永久性的损害 埃及, 虽然很微弱, 但是, 保留了一个小规模的干预能力 在这种情况下, 古老的港口朱拜勒, 很快就收复了木材出口的伟大中锋的位置, 他是准备投降埃及主权的名义, 以保护自己免受尝试顿 距离远一点提尔南部顿的殖民地, 这是成立的, 经过一段时间后, 疏远了他的家乡 起初它只是一个渔港, 但 圣经 庆祝城市为统治者进行大规模商业运营的座位 轮胎奇拉我大帝 ( 约公元前 年 ) - 赢家, 建设者叛乱征服者 - 王大卫非利士人征服, 真的很高兴, 因为这是他更容易开展海上贸易 从今往后, 他可以出口土地酪氨酸在港口的木材, 他也想使用土地的航线, 是大卫的统治之下 君主已签订条约, 因此, 我们被告知, 他们成了亲密的朋友 因此, 今后发展的过程中, 以色列的文明陷入强烈腓尼基影响 由于这个外交联盟, 明智地补充领土大卫收益, 以色列已成为一个政治的超级大国 - 一家跨国公司帝国中东 然而, 土地上的以色列令人瞩目的新发展引起了很多并发症 扫罗也试图在自己的能力范围内调和的旧部落中央集权的君主权威的概念与新愿望 现在传来的问题, 更是难上加难, 即调和这些古老的理想, 一个伟大的国家的要求 需要解决这个问题 - 其屋苑的管理和税收征管的人口在高效和现代的 - 已迫使大卫精心打造的行政机构 该机构的仆人王 精心制定了腓尼基,

68 古代以色列 67 也从一个更大的埃及, 在那里的官员被带到并聘请他们担任顾问经验中受益的模式 不久, 这些人员和他们的的以色列同事, 谁被称为执行这些不同的任务, 已经改变了居住在城市的数值小, 但功能强大和富裕的统治集团 普通的人, 但是, 这个新秩序, 有关帝王位置的状态, 带来了多少好处 只有理解, 不断拉他们出的钱在钱包, 而这必须从迦南人借来的, 谁知道她很长一段时间的强迫劳动实践的义务 灰色以色列居民没有提及大卫, 考古学家发现的痕迹丰富的施工活动, 更好地造福 许多人发送我, 这表明以色列的王, 以帮助他的项目是木匠和石匠, 受聘于建设一个新的王室居住在耶路撒冷 此外, 在米吉多亮相的两座宫殿, 仓库及一个美丽的小门, 可以从大卫城的重建时间 一些这些建筑都建在成定期见方的块, 彼此密切匹配块石头凿成的一部分 这种技术无疑来自腓尼基, 但在以色列的考古遗址发现的最早的例子, 其使用 这同样适用于石资本, 列, 装饰饰品或手掌, 在米吉多, 和其他地方发现的最古老的标本 在以色列的土地, 发现 30 多个这样的弹头, 约会的科学家在大卫和他的继任者 原型可能是木制的首都, 以色列有可能通过腓尼基叙利亚北部 丹 ( 告诉卡迪 ) 的大门, 并在啤酒舍瓦的土地, 以色列北部和南部两端, 可以追溯到大卫王的时代, 但是这仅仅是一个假设 大卫已经有很多成功的, 但也遭遇了一些败仗, 包括在家庭中 先后经历了三次重大的灾难 最大的是他的儿子押沙龙的叛乱 它开始押沙龙杀死了他的弟弟阿蒙, 长子大卫, 谁强奸玛, 押沙龙的妹妹的事实 从他的父亲怕惩罚, 押沙龙逃到基述, 小阿拉姆王国, 躺在加利利海的东部, 在那里他与他的外祖父母生活 三年后, 大卫已经赦免押沙龙 来与她儿子的父亲是没有, 不过, 孕育冲突 押沙龙在希伯仑使用祭祀仪式, 宣布自己对以色列王, 决定去征服耶路撒冷 大卫和他的房子, 和忠实的士兵的消息从首都逃出去约旦河东的 押沙龙的军队已经跟随他们的领导 决战发生在以法莲的森林, 押沙龙被杀的地方, 和他的追随者面前逃跑大卫, 谁恢复权力, 但他的儿子感叹死亡 起义爆发不久, 另一对大卫 这是引发巴便雅悯支派的, 失去解释为企图恢复这一代人的宝座 毕竟, 它起源扫罗 叛乱被镇压 此外, 圣经违背耶和华的建议, 大卫以色列作了一次调查, 使国家已经下跌严重的传染病, 夺去了 70,000 受害者 最后的日子里, 相比前一段时间, 大卫没有重大的事件 当他的儿子亚多尼雅试图确保继承王位, 大卫, 意图警告拔示巴和弥敦道膏所罗门在春天

69 68 的基训, 这是位于东耶路撒冷城墙的 大卫统治以色列 40 年以上,7 年在希伯伦,33 年耶路撒冷 他去世后, 他被安葬在大卫城 所罗门开始了他的统治的人, 他认为自己危险的去除 首先, 他摆他的弟弟亚多尼雅谁渴望的宝座, 除了将作为他的妻子亚比煞 祭司亚比亚他, 随着亚多尼雅背叛所罗门, 判处流亡, 告诉约押的指挥官在寺庙的士兵被打死, 他逃离, 的一次交手大卫的, 最早是被软禁, 后来被杀害 虽然 圣经 的伟大智慧的所罗门说, 它是非常困难的政治和军事匹配到大卫 哈达作为叛乱的结果, 以色列失去了自信, 有一个国王和背叛所罗门以东和大马士革的一部分, 心烦意乱 耶罗波安背叛, 他的臣子之一, 就是先知亚希雅预言, 他将在以色列北部部落的国王 毕竟, 所罗门王有不少成绩 继承了父亲的强大的军队 所有迹象都表明, 所罗门有超过 1,400 战车 发现, 是因为它的 450 个摊位, 在米吉多, 城内守军 这些驻军在加利利琐, 在阿卡 ( 阿克拉 ) 北部卡梅尔山, 阿卡, 的东部和伊矶伦拉吉以西 大量驻军战车也基色, 位于耶路撒冷以西 城市嫁妆法老的女儿, 谁娶了所罗门 所罗门国家行政重组, 分为 12 个区, 其中只有六个了以色列支派的名称, 这可能也表明试图遏制前部族分裂 区政府的职责, 是一个必须增加, 以保持新组建的机构战车税收征管, 还需要筹集资金, 以弥补收入的损失从以东, 叙利亚和部分加利利 所罗门没有资金还债的推罗王, 他不得不退出这些领域 介绍了王室的贸易垄断, 并大大增加的关税和间接税 首先, 针对强迫劳动的工人数量大大增加 介绍强迫劳动大卫灵感由, 所罗门及其应用, 甚至还强迫劳动视为一种新形式的义务兵役制 工人被定向到这样的公共工程和建筑的军事防御工事 调用的作品, 这些迦南人, 以色列起源, 事实上, 他们国家的奴隶 - 因为我们在阅读图书的国王的人, 这种做法已被用于许多世纪以后 经过一段时间的学徒和工作在腓尼基, 在那里他们被 人每月分批发送, 并为他人交换的采石场雇用工人在修建寺庙 如此大规模的强迫劳动, 导致农村地区人口减少, 反映了负面影响生产 这种做法引起了反感以色列支派的自由充满热情, 并作出了贡献的迅速深化, 新的和富有的统治阶级和社会的其余部分之间的差距越来越大 炎症的情况也导致了企图在地理意义上的歧视, 因为在 12 个区建立之中所罗门没有接管犹大支派中, 谁, 似乎已经

70 古代以色列 69 免征王所施加的负担 耶路撒冷, 因为犹大支派的, 其成员占据了大部分的位置在国家工商总局的同情 其中北部部落排除参与公共生活 - 始终不愿意易患犹大 - 是以法莲, 其财产以色列定居点的主要中心, 该部落的在这些领域最不满和不安的症状 所罗门失去了大马士革, 以东和加利利的一部分, 以前的状态延伸从幼发拉底河到埃及的边界 所有这方面的给他带来了贡品 至于贸易前哨建成了全市德摩, 躺在大马士革东北 随着与联盟我大, 所罗门是能够开发商业企业, 以及尤其是由海上远征在亚喀巴湾的港口旬迦别, 直到印度的海洋阿斐, 它坐落在索马里或也门, 把那里檀香, 黄金, 白银的土地宝石, 象牙, 和异国情调的动物 访问的示巴女王, 位于西南部的阿拉伯国家, 也可能, 至少在部分商业利益的驱使 此外, 所罗门总结与各个国家联盟已确认包括他的婚姻 所罗门的后宫由 70 0 个妻子和 300 个妃嫔 但最重要的是著名的所罗门在耶路撒冷建造圣殿 即使大卫希望能做好这份工作, 但上帝没有答应, 因为大卫流太多血 然而, 所罗门的父亲做了准备, 为未来建设 累计的材料和熟练的工匠 按照今天的标准, 寺庙是不是太大了 她 60 肘长,20 宽,30 高 没有找到任何寺庙的计划, 但最近发现在夏琐寺属于公元前十世纪的迦南和叙利亚寺庙具有相同的基本设计三个房间 也许他们的灵感来自所罗门圣殿 这是仿照原来的帐幕摩西所建 东侧有一个玄关, 这是通过双门进入 前庭前面两列, 由青铜制成的 祭司进入前庭饼和五对烛台香, 表坛的圣地 因此, 进入至圣所, 约柜是两个雕刻基路伯屏蔽盖 在每个房间的墙壁上布满了刻有花卉, 棕榈树和小天使, 用金子铺成的雪松 圣地光, 高大的窗户和吊灯, 而最神圣的地方是完全黑暗的 香烧寺庙, 但在庙前庭院提交的受害者 寺庙的入口只有祭司和利未人, 神圣的至圣所只有大祭司, 这一年的时间 工作完成后, 所罗门王奉献的寺庙 幸存下来的寺庙, 直到公元前 586 年, 当它被巴比伦人, 发现它洗劫一空, 所有贵重物品被带到巴比伦摧毁 所罗门肯定是一个优秀的个人, 一个很好的组织者不的创新的解决方案, 这使得他的支持者和反对者 他不仅是国家事务, 管理和建设等 他也是一位作家研究员 三千比喻其著作权 然而, 已经可以看到他在位期间的停滞和即将颓废的迹象 在诉讼之王, 可以观看一个特殊的混合物肆无忌惮的奢侈放纵的君主和寒冷, 计算出的狡猾

71 70 英国分 所罗门死后, 有一个分裂成两个独立的国家, 北部和南部的以色列王国 北保持以色列这个名字, 而南部称为犹大 罗波安 ( 罗波安 ), 的儿子所罗门和亚扪人拿玛, 他成为国王, 缺乏政治意识和举止导致叛乱 在示剑没有全国性的会议同意由所罗门人民实行减税, 北部部落不承认他作王 的情况使用立尼八的儿子, 从所罗门曾逃往埃及, 现在回到了州北部的宝座 它几乎导致内战, 罗波安召集了 18 万士兵打的北方部落 示玛雅先知, 在上帝的名义禁止他在战争停止 耶罗波安迅速着手组织建州 对于他的居住最初选择了示剑, 然后努伊勒, 并最终定居在得撒, 不属于任何以色列支派的人, 阻止他们的竞争 复活丹和伯特利古老的神庙, 并设置他们官方的国家保护区, 旨在防止以色列人从午夜朝圣耶路撒冷, 在那里有耶和华的殿 事实上耶罗波安是能够分散他的臣民从主, 圣经多次指责他和他的继任者, 谁提到在罪里散步 由于王国的崩溃是没有回头路可走 从那时起, 这两个国家有不同的历史 然而, 有他们的历史时期相互交织在一起, 无论是在联合军事远征或姻亲关系, 但也自相残杀的斗争 然而, 他们并没有继续的伟大战争 然而, 应当指出, 在分裂以色列人失去 不要犹豫, 使用它, 而以色列的邻居 当埃及的宝座加入希沙克我 ( 头盔 ), 入侵犹大罗波安在第五个年头 攻陷耶路撒冷, 掠夺之王的神殿和宫殿, 由所罗门的贵重物品和黄金光盘 罗波安在位共 17 年 他做了他 28 个儿子和 60 个女儿 选择他 ( 亚比雅 ), 玛迦的儿子, 谁在位只有三年 他有 22 个儿子和 16 个女儿 圣经上说, 与以色列的战斗中, 犹大的军队, 由他率领 50 名士兵丧生耶罗波安 亚撒在耶路撒冷作王 41 年他的继任者 他的伟大的成就是消除了犹大从迦南人和腓尼基人宗教神圣的卖淫 创建了一个与王便哈达阿拉姆联盟, 反对以色列的统治结束 谴责先见哈拿尼, 先知说监狱 几乎在同一时间, 他坐在宝座上的犹大, 以色列王是谁拿答, 巴沙为首的一个阴谋的受害者 帕夏决定攻击犹大, 但被击败叙利亚人, 已经创建了一个联盟与犹大 在战争期间, 以色列失去了拿弗他利的全部遗产 巴沙

72 古代以色列 71 的继任者是萨尔瓦多 有撒不久遇刺身亡 这种自杀, 欧米成为国王 在以色列的历史, 这是一个可怕的时期 太乱了, 否则不利于经济发展和文化 对于进一步解体不认罪卡斯, 一个有才华的军事指挥官 非常有趣的, 有超过 30 行的国王米沙碑文, 发现, 摩押的首都, 表示, 欧米统治在以色列所有 他与犹大 还有效地抑制了威胁入侵大马士革, 先赢得几场战斗的叙利亚人, 然后让商家从战败国建立一个商业区撒玛利亚 卡斯也获得了强大的盟友在腓尼基轮胎, 重新经历了辉煌的日子, 和安全的出海通道, 通过友谊的续期, 一旦结合大卫和所罗门的国家 盟约密封结婚的长子奥马里, 亚哈耶洗别, 女儿的王牧师的 在政治上, 这是一个主中风, 但从宗教灾难性点, 因为它导致最大的耶和华以色列减损 从一开始暗利仍然居住在得撒, 考古学家已经发现, 由皇家区建成 即使在完成的作品当地的宫殿被遗弃六年后为王移动大约 15 英里的西部和他的第二个资本撒玛利亚建成从地面向上, 以法莲山地块的西侧, 那里曾经有是一个强化村或镇的网站上 它是崇高的, 孤独的山与一个圆形的顶部, 躺在附近的来源和主要道路, 从北到南, 有一个伟大的观点的海岸延伸 ' 海 ' 之路延伸 欧米想, 走出丘陵环仰脸腓尼基和世界的 撒玛利亚, 坐落在一座小山上有三个陡峭的山坡, 在相同的时间是易守, 而且已经在那个时候, 也许以后要归功于其厚实的墙壁精心匹配的长方形石块成为一个堡垒固若金汤 暗利, 他的继任者是亚哈, 他的皇家住所山顶 考古工作揭示了他的家庭和他的臣子, 仓库, 水箱和粮仓的宫殿 这是唯一的特大型城市, 古代以色列人建立了基础 也许他的计划, 如耶路撒冷, 所罗门的工作, 欧米希望他的新资本一枝独秀的辉煌 更重要的是, 在撒马利亚区始建较低的机件上的山坡, 在那里她曾在此居住的城市贫困人口 然而, 这部分城市提供自己的外墙, 不耐用的材料制成的物体的安全, 还没有活到我们这个时代, 他们的遗骸非常多 新建, 迅速加深阶级划分非常清楚地概述了在这一时期 这是一个不好的兆头, 社会凝聚力的国家没有很好的应用前景 然而, 在另一方面, 民族的角度来看, 建设撒玛利亚是企图以确保王国统一 : 这个想法是, 迦南和以色列人打一个同样值得重要的作用, 个人关系君主统治下团结 欧米从买的地方迦南人, 根据法律迦南交易 继任者是他的儿子暗利, 亚哈, 他继续他父亲的政策 他照顾犹大建设性

73 72 的共存, 也有良好的合作关系, 腓尼基人, 他需要的, 因为从大马士革的危险 亚哈遭受两胜便哈达 后来, 两位国王同意, 大马士革将被分离以色列购物区对准以色列的权限, 叙利亚人, 完成了撒玛利亚区的特权 但是, 和平共处与大马士革没有天长地久 有另一场战争, 以色列和犹大的联军攻打亚兰 在激烈的战斗中, 亚哈被刺死, 死在撒马利亚 圣经 投入了大量的空间, 对亚哈和他的妻子耶洗别, 耶和华的先知以利亚, 谁打 以利亚崇拜的巴力和的反抗, 因为这是王室的迫害 犹大的宝座的继任者, 他儿子亚撒约沙法 他在位 21 年, 在耶路撒冷的宗教的改革, 这将涉及教人神的律法, 你已作出的祭司和利未人 在政治上也有实现 铸造犹大, 非利士人和阿拉伯人的军事据点, 带来了他的礼物, 他建粮仓, 甚至建立了一个舰队的交易 约沙法的继任者是约兰, 他的妻子是他利雅, 亚哈的女儿, 在他的统治产生了巨大影响 新国王的第一招是谋杀了他的兄弟和他们的支持者 在宗教事务方面, 他前往以色列的君王, 导致叛教 政治活动是低效的, 因为效果是这样的以东的损失 约兰在 40 岁死于严重的肠道疾病 人们不要哀伤, 甚至不埋在坟墓里的国王 他的儿子亚哈谢在位仅一年 他被打死, 谁后来成为以色列王耶 因为亚哈谢家族中没有一个人可以要求王位, 他利雅夺取政权, 他的母亲, 他决定要杀死所有的房子大卫 幸存下来的失败只是一个小的约阿施 经过六年耶何耶大祭司亚他利雅推翻政府和带来的宝座七约阿施 该国废除巴力的崇拜 然而, 约阿施政府只适用于生活耶何 于是王掉进叛教 他死在阴谋家手中, 并带着儿子亚玛谢王的宝座 与此同时, 在北部的状态改变了王朝 兰去世后, 耶户的宝座, 这是支持军队和先知以利沙 耶失去叙利亚 他的儿子约哈斯是完全依赖于叙利亚 情况发生了变化时, 叙利亚人亚述的附庸 亚玛谢王犹大和以色列挑起的战争带来了北方的压倒性胜利 耶路撒冷被征服了, 工事被毁, 掠夺寺庙 拉吉杀害犹大王 去世后, 以色列王约哈斯的儿子约阿施, 谁拿了亚兰和犹大成为他的附庸 对于耶罗波安二, 该国经济危机, 但与繁荣的增长遵循宗教和道德的崩溃 当时担任先知阿摩司, 何西阿, 叫人们悔改 耶罗波安的死亡后, 以色列失去了它的政治和独立性的损失, 这是何迅速前往 他的政策已经导致在公元前 722 年秋天的撒马利亚, 以色列的驱逐人口 人, 亚述和媒体建州损失 总计 可能不会包括妇女和儿童 随着时间的推移, 这些流亡者 - 10 个遗失的部落 -

74 古代以色列 73 完全死亡的历史现场, 与当地居民同化 在以色列境内流离失所者来自不同地区的亚述, 叙利亚, 沙特阿拉伯, 巴比伦和玛代 在舞台上的历史遗迹, 是犹大的状态 在犹大王希西家北部的状态的崩溃 当时的亚述至上, 感谢聪明的政治希西家在该地区唯一的独立国家是犹大 国王没有公开反对亚述和, 最初并未打开的联盟 他把宗教先知灵感来自车轮上的改革 这一决定将影响之一也必须有一个秋天的以色列犹太纪念品家蚕是一种兄弟般的国家 改革, 如预期恢复原状纯敬拜耶和华通过摩西的律法 他指出, 住房的成长和发展, 包括希西家在耶路撒冷的围攻的情况下建立新的供水 在公元前 705 年登基亚述, 西拿基立, 希西家加入联盟的, 四年后成为禁止的方式, 可惜失败 该联盟已经失败了 亚述入侵犹大状态 贡物, 不得不支付希西家所有的黄金的皇家宫殿和寺庙, 包括金剥离寺门, 所有的饰品 这场失利会一直更大, 如果没有神助,185,000 亚述士兵被消耗 此事件的消息, 那些人生存和返回到亚述西拿基立, 其中由他的儿子杀害 他的儿子希西家与此相反的是玛拿西, 撤回了他父亲的所有改革条例 超过 50 多年, 他的统治的整个时期, 他是亚述的附庸 经过为期两年的阿蒙统治犹大王约西亚 当时, 亚述功率死亡 在今年公元前 612 年联合部队的巴比伦人, 玛代和斯基泰人攻陷尼尼微 这也是一个很好的契机, 开展宗教犹大改革 销毁外国 ( 其中, 和亚述 ) 是标志性的符号, 同时与奴隶制和制止致敬终止 然而, 宗教改革的主旋律是, 找到维修工作辊订单规定 公开读它的人, 并通过状态代码 他们的主要诉求之一是恢复寺庙在耶路撒冷的有效性, 作为唯一的地方敬拜耶和华 当巴比伦人和玛代的加入亚述分工,, 本场比赛决定把法老尼哥 约西亚不希望发生在公元前 608 年挡住了路, 他的几支队伍在米吉多 不幸的是, 这是很容易预测, 惨败而归 他的继任者, 约哈斯到埃及, 在那里他被绑架生活 落户尼哥在犹大的宝座, 作为他的诸侯约雅敬 尼哥轻松征服叙利亚和巴勒斯坦 当时, 玛代人和巴比伦人终于同意亚述如何划分土地 前者沿山麓亚美尼亚 - 伊朗北部和西北部的土地占有, 而其他人采取适当的美索不达米亚的土地 为了保持其在叙利亚和巴勒斯坦的霸权, 尼哥与巴比伦的力量打一场直

75 74 接的战斗 冲突发生在今年公元前 605 年迦基米施 在巴比伦军队的头是娜布 ( 尼布甲尼撒尼布甲尼撒 ), 谁击败了埃及军队 有一个巨大的大屠杀, 这生动地描述了耶利米, 法老的军队陷入其特点的恐慌, 并逃往埃及 尼布甲尼撒埃及的边界, 很可能会赢得这个国家, 如果不是他的父亲纳布波拉撒王, 巴比伦王的死亡的消息 他不得不回到巴比伦要求的宝座 自公元前 605 年追溯到巴比伦至上的期间 犹大王约雅敬成了尼布甲尼撒的附庸, 这是他的儿子约雅斤, 谁在 18 岁的年龄登上了王位 旧约清楚地定义了他的统治时期一样糟糕 政府带领国王尼布甲尼撒二世在公元前 598 年的侵袭和第一驱逐的人口, 包括王室, 到巴比伦去 在耶路撒冷, 只留下可怜的 尼布甲尼撒的意志放在犹大, 约雅斤的叔叔西底家的宝座上 这是不稳定, 害怕的人, 谁经历了法老对巴比伦的民族主义者绘图窃窃私语 在西底家的冲突是先知耶利米, 呼吁提交尼布甲尼撒预测, 巴比伦帝国生存三代 事实上, 所有的巴勒斯坦和叙利亚又被敌对势力手中, 必然严重损害埃及贸易用途广泛的腓尼基港口 这也许可以解释的决策埃及王 ( 公元前 年, 耶利米的预言中提到的 ) 入侵巴勒斯坦 最初, 埃及军队是成功的 他们赢得了西顿,, 耶路撒冷 - 当然和其他的城市 - 巴比伦驻军被迫离开权力, 离开连政客敌视巴比伦 正如预期的那样, 耶利米, 尼布甲尼撒反应大力西部发送一支强大的军队 埃及人急忙撤退, 留下前者的附庸, 而这又是争议的巴比伦军队 耶路撒冷的围攻持续了 18 个月 终于被市饥荒 ( 公元前 586 年 ) 杀了孩子, 然后他被蒙蔽和被掳到巴比伦 耶路撒冷被解职, 它的墙壁被拆毁, 王宫和所罗门圣殿被烧毁党的领导人被处决 还有第二个驱逐和犹太的最终状态

76 古代以色列 75 巴比伦, 波斯和希腊的统治 犹大人被驱逐出境后, 巴比伦人不放倒犹大外国定居, 像亚述北部状态的情况下 犹大已成为巴比伦, 他居住在米斯巴基大利省长的省份之一 之前, 我们开始组织一个新的生命在蹂躏的国家, 尼探雅的儿子以实玛利, 王室的成员是背信弃义杀害 这引起了其余人口的犹大, 他在那里呆了, 逃往埃及, 先知耶利米, 违背他的意愿 在公元前 6 世纪中叶成为巴比伦的犹太人, 犹大人被称为犹太人的中心 耶利米已经敦促他的同胞永久定居在巴比伦, 他们把最好的生活条件 犹太人主要居住的城镇和村庄, 沿河流运河迦巴鲁被巴比伦人善待 捕获的尼布甲尼撒的倒数第二犹大王约雅斤发布了马杜克并把他在国王的表, 同时接受一辈子的薪水 他的名字也叫犹大王 在这个位置上, 他主持董事会长老, 谁照顾流亡者的事务 你买房地产, 一些拥有奴隶 其他在巴比伦军队的士兵和军官, 在皇家政府担任职务, 许多王室土地租赁 还有一些人在融资活动中发挥了很大的作用 例如的属于全市最大的私人银行尼普尔和买卖房子的家庭 犹太人被允许保留自己的宗教仪式和习俗 在巴比伦的犹太人的祖先居住在本国, 吸引了迦南人的信仰相反, 自己从国外的信念和邪教分开 当时, 他是其活动的预言先知以西结, 驱逐到巴比伦 597 他在那里生活的时期可能是个例外, 其最终征服前, 当他回到耶路撒冷, 靠近运河迦巴鲁电话阿比 五年后, 他开始了他的先知的使命, 这是他一直持续到公元前约 57 0 年巴比伦生活在犹大有收集大量的神圣卷轴, 随着时间的推移, 佳能的旧约希伯来语 这些神圣的著作构成以色列之间的精神的历史作为一个整体国家的犹太人公布, 并承诺未来的一个重要环节 神圣书籍的犹太人也支持了国家认同意识和宗教不容许解散的以色列环境中的元素是不是犹太人 阅读这些信件是由祭司和老流亡者在安息日聚会 巴比伦 - 在安息日聚会 - 延续形式的崇拜, 其中的主要部分是阅读圣经, 唱诗歌和祷告耶和华 说到的巴比伦被掳, 我们不能忘记先知但以理可能从王室的王子, 谁被绑架在公元前 605 年的夏末或秋季 巴比伦在法庭上经过多年取得巨大的荣誉和尊严, 他的

77 76 坚定信念和高尚的道德立场智力优势 这是不知道多久, 丹尼尔举行了巴比伦国王的部长及顾问办公室, 但你肯定知道后, 巴比伦的秋天, 是最早的波斯政府部长 丹尼尔辜负居鲁士第三年, 以达到年龄约 90 岁 根据公告的预言巴比伦被击败了 在公元前 562 年去世后, 尼布甲尼撒各国政府把他的儿子马杜克, 谁在位三年后由党的祭司被谋杀 国王宣布儿子尼布甲尼撒 ( ) 在那之后, 王 9 月马杜克, 也杀害由党的祭司 最后巴比伦王波尼德 ( ), 这是共同摄政伯沙撒, 一个爱人更考古学的国王波尼德, 古老的古迹, 建设寺庙和文学比国事, 此外 - 作为一个宗教的改革者 - 集中巴比伦的神, 自己泄气的人口失去了信心, 在更高的领域, 和神职人员和军队的同情 当西方亚洲的权力开始从波斯人的危险赛勒斯, 谁拥有媒体的规则下, 他创立了一个新的, 强大的波斯状态, 巴比伦人开始匆匆武装, 但他们的王波尼德, 而不是考虑在保卫国家组织的一个活跃部分和亲自指导她, 给命令的儿子, 和他举行了朝圣神圣的地方, 拉着神的资本, 以保护他们在灾难发生时免受侮辱 山姆伯沙撒消散的一个酒精, 他是不是能够保持国王的权威 因此, 眼睛的贵族, 牧师和领袖变成政治的地平线上新的明星, 这是居鲁士, 玛代和波斯人的统治者 伯沙撒被殴打的描述, 然后在西帕尔 赛勒斯资本进入巴比伦在今年 53 9 通过这种方式, 通过政治和战略的企业的努力, 国王居鲁士 ( ) 建立一个新的巨型波斯状态, 其资本在苏萨 波斯人征服的国家, 宗教和文化问题的政策是相当宽松的 还包括犹太人相信赛勒斯在主手中的一个工具, 甚至膏救星 他们转向他, 在耶路撒冷圣殿的重建 加入了他们的要求, 在公元前 538 年赛勒斯颁布一项法令, 允许重建, 这是他们管理河西, 省长和的 但只有使工作的基础上, 站在, 包括出于这个原因, 极少数犹太人返回到古老的国家 它是只有当国王大流士一世再次居鲁士的法令, 重建开始了 在公元前 520 年另一组的犹太人返回耶路撒冷, 和五年后支付给新建的寺庙 在这一努力中发挥最重要的作用罗巴伯, 来自大卫波斯专员犹太和先知哈该和撒迦利亚的血统 他们不得不打很多的战斗重建的敌人, 尤其是撒玛利亚, 谁可能已经担心撒玛利亚省长, 波斯, 将进入重建耶路撒冷, 撒玛利亚, 从而失去其重要性 在公元前 457

78 古代以色列 77 年波斯王亚达薛西一世颁布的重要法令, 以恢复在耶路撒冷的犹太政治权力 这个犹太国家已得到了充分的自主权, 只受上级机关波斯王 最有可能你已经在手的法令, 在三月底,457 到了耶路撒冷, 与一群海归, 祭司以斯拉和一个犹太学者 在公元前 444 年波斯统治者允许去耶路撒冷, 尼希米记, 王继续重建犹太人的首都, 特别是它的墙壁 国王看了从政治的角度来看事情 埃及是不确定的, 仍是容易形成 因此, 有必要创建人仍然忠于国王的犹太人朋友 一个强大的堡垒, 这是耶路撒冷, 在一个友好的人的手中, 并在附近的一个陷入困境的埃及, 是他根据最佳支持波斯的力量 然而, 犹太人, 有许多敌人试图阻止重建耶路撒冷的城墙, 包括参巴拉 - 州长的撒马利亚和安曼 - 省长 尼希米记 12 年, 耶路撒冷的州长 在这期间在犹太带来了法律和秩序 除其他事项外, 出言反对社会不公, 富人对穷人的剥削 解决耶路撒冷的安全问题 他定居的犹太人居住在省内迄今为止的部分, 作了一次调查的人口 当他来到波斯, 他很快就不得不返回开始要结婚了, 因为他的缺席与和摩押, 不再为庆祝上周六, 甚至在寺庙设置摊位, 在那里人们买卖 因为祭司不收取报酬, 他们回到自己的农业活动 尼希米大幅转向反对的疏忽和不当行为, 因为他是一个正直, 敬畏上帝的人, 他的权威和享有崇高的敬意 在公元前四世纪出现在舞台上的历史马其顿亚历山大大帝, 菲利普的儿子和弟子亚里士多德 首先, 他带领以相同的顺序, 公元前 334 年在希腊与波斯的战争做好准备 不久后, 进入小亚细亚从事波斯人击败他们 它很快成为一个战略性的城市, 如萨迪斯, 米利都和哈利卡那苏斯 在小亚细亚, 他去了叙利亚北部伊苏斯战役击溃了波斯国王大流士三世的军队 然后制服提尔和加沙地带, 并游行到埃及, 在那里他作为太阳神阿蒙回复的儿子跟他打招呼 在那里, 建立了城市纪念他叫亚历山大, 后来成为希腊化犹太教的中心 返回来自埃及, 叙利亚, 美索不达米亚北部的在高加米拉领域面临国王大流士的力量 从那里向南移动, 并且夺取巴比伦, 然后把苏杂, 波斯波利斯的 最后采取了巴克特里亚甚至达到了在印度的旁遮普邦 但是, 大小征服的亚历山大是如此之大, 然而, 他的要求被视为忠实的同伴, 并试图迫使他与波斯妇女人员混合和婚姻的神, 任意处理造成了极大的愤慨 使徒希腊文化改变了, 他的人气开始消退 进一步亚历山大站在历史的颓废的标志 由于没有什么留给发

79 78 现, 亚历山大花时间在政党和乐趣 他鼓励他的同伴饮酒过量, 因此, 当这些解酒死亡多达二十 最后, 在长期的 pijatyce 参加马上被邀请到另一个, 饮酒后每 20 位客人, 然后击中了他的暴力发热,11 天后去世了另外两个全的杯含 1.5 升, 即 6 月 13 日 323, 亚历山大去世后, 他的将军居住在不同的地方所在国当局担任州长开始争夺权力 这种竞争一直是许多战争, 乃的斗争或继任来源 在公元前 301 年大弗里吉亚是古代世界最血腥的战役之一, 作为战斗的结果 diadochowie 亚历山大分为王国分为四个部分 托勒密一世统治了埃及 塞琉古一世, 从中获取我们塞琉西线 ( 塞琉 ), 占领了叙利亚和巴比伦 吕西马古统治小亚细亚 卡桑德, 在马其顿和邻国的统治 最初的犹太人的托勒密王朝的统治下, 谁曾依靠在他的州长在犹太 政府领导为首的大祭司, 长老理事会 人民生活富裕, 特别是以及更高的层, 领导之间, 来自托比亚斯菊, 尼希米的敌人 托勒密在位期间前开辟了一个新的机会 当的高牧师阿尼亚 ( 霍尼 ) 撒督行拒绝到付税这个君主 - 大概在策反敌对塞琉埃及 - 埃及当局下跌持平, 这一步管辖世俗的高牧师将其转移到另一个托比亚斯的能力, 家庭然后头, 并增加但他的权力范围 托比亚斯, 约瑟的儿子, 他赢得了声誉作为税收收藏家, 企业家和金融家国际, 定期访问托勒密法院 希腊文化的文化越来越多地闯入, 甚至犹太信仰 希腊语言逐渐取代阿拉姆语 在主动的亚历山大犹太人是旧约, 所谓的希腊文译本 七十, 其任务是关闭的希腊和犹太哲学, 尤其是靠近犹太人分散在世界各地的古希腊文字的圣经, 作为原来的希伯来文 圣经 的语言, 他们不知道 在公元前三世纪犹太来到的塞琉管辖下 在战斗中的, 约旦, 安条克三世源大问埃及军队惨败和犹太主权 保证居民的权利, 以维护国家的海关管理的西门大祭司和长老理事会的手中传递 圣殿是免于纳税 大约在那个时候 - 一个显着由于西蒙的大力推动下, 巴勒斯坦居民的生活 - 主要元素成为一个犹太教堂 随着时间的推移, 她开始装配厂的作用 ( 贝特公顷在以色列议会 : 议会今天被称为议会 ) 和祷告的 ( 文件的 ) 和家庭的注释 ( 贝特米德拉西 ) 的房子在同一时间见面 读这个寺庙的墙壁内, 教导, 解释和研究托拉, 存储于方舟, 在神圣盒位于会堂东侧, 否认存在的重生的民族和唱诗篇, 其中的字符集是最后在此期间的热切祈祷 不要

80 古代以色列 79 忘了更为世俗的事项, 如从更远的地方, 供游人住宿 忏悔的犹太宗教被禁止在安条克四世统治时期, 谁强加犹太希腊文化 他们不仅抢劫寺庙, 它仍然是破坏戒律禁止遵守安息日的副本, 割礼的习俗, 认为是非法的 在犹太, 犹太人形成了这么外资机构的健身房, 那里的年轻人, 所谓的 未受割礼, 赤裸练过田径 这震惊了正统犹太人 安提阿的缺点奉献在耶路撒冷的圣殿宙斯, 希腊神的 此举是存在的多元文化有统一的整体政策, 省级社区整个帝国的希腊化带来的要素之一, 并最终生硬的市民不愿中央政府 一个时间时, 合一 ( 结 ) 宗教的信仰是整个希腊世界的时尚理念, 它似乎和他的环境, 当地的犹太人的神可以被成功识别与宙斯这个统治者, 终于有些犹太人确定了宙斯, 被称为在中东东宙斯与他们的主, 崇拜名下 这些行动导致总起义爆发, 被称为马加比起义 这一切都始于异教仪式玛塔提雅受害者提交的拒绝, 并杀死他的犹太人谁作出这样的牺牲 玛他提亚, 加上五个儿子逃入深山 加入了他们许多虔诚的犹太人, 这导致塞琉游击斗争 他的父亲去世后接手指挥犹大指相当大的成功, 在打击敌人 在公元前 165 年叛乱分子游行到耶路撒冷 他们清理和恢复的寺庙条例废除安条克 但它是没有结束的起义 在公元前 160 年, 耶路撒冷北部的战役中,, 犹大人死亡 命令把最小的弟弟乔纳森 的政治局势开始青睐犹太人 罗马和斯巴达形成一个联盟, 叙利亚王德米特里二, 任命乔纳森民用和军用犹太巡抚 不幸的是, 在这一年公元前 142 年乔纳森谋杀由, 一个伪装到叙利亚的宝座 玛他提亚的第三个儿子, 西蒙, 继续乔纳森的工作 德米特里犹太人抵抗, 给犹太人充分的独立性, 并放弃所有索赔收集从他们致敬 西蒙被任命和遗传大祭司 所以兴起的马加比是成功的 这是唯一的加冕成功捍卫宗教的反叛, 我们知道古代世界的历史 从那时起八十岁, 短暂的休息, 有一个独立的犹太国家 在公元前 134 年在朱迪亚, 约翰, 西蒙的儿子上台 尽管最初的问题与叙利亚人, 扩大他国的领土撒玛利亚和以土买, 这迫使人们接受犹太教 他加入了撒都该人和法利赛人站出来反对, 这导致了一些内部摩擦 更糟的是他的哥哥亚历山大, 其中一个很好的内战爆发的统治 莎乐美亚历山德拉, 的妻子, 她的丈夫去世后上台的统治下几件事情已经改善 其继任者是第二个儿子的莎乐美, 但他争取王位, 所有的, 而他的兄弟密谋按蚊 II

81 80 的按蚊支持, 来自以东, 安提帕特 在阿里斯托和按蚊之间的内战, 在东部出现, 罗马将军庞培 他征服了叙利亚, 在公元前 63 年来到朱迪亚和围困耶路撒冷 王朝虽然仍然正式举行了权力, 它实际上已经统治罗马

82 古代以色列 81 罗马统治 庞培处理与塞琉和罗马吞并叙利亚 在相邻的犹太战斗交战兄弟, 约翰和阿里斯托之间的权力争夺战 呼吁庞培, 以解决他们的纠纷 之后听完双方庞培支持亚里斯多布鲁斯的 然而, 这后来又出现了反对罗马军队的武器和庞培有没有其他的选择, 但对付犹大和附件 他夺取了耶路撒冷, 屠杀 12 万犹太人 这是惊心动魄的祭司, 谁在同一时间值班周围宁静和传统仪式的严重性感避难所进行, 按说他们完全不知道到达野生噪声视图, 只要为自己的血是不是混合与受害者的血液被制成 庞培也犯下了不可饶恕的事情 他进入了在耶路撒冷的圣殿, 除了祭司长下痛苦的死亡和诅咒, 没有人做不到的至圣圣 在罗马服务, 犹太历史学家约瑟夫写道, 然后也犯了不小的罪以前一直反对神圣的帐幕, 完全无法访问, 连看都不看 现在庞培去他的手下有一大群, 他们看到的东西, 拒绝见任何人, 但祭司长 但是, 虽然有是一个金色的表, 神圣的烛台, 餐具和大量的香料, 和除了神圣跳马打下的钱, 共有大约两千人才, 庞培已经没有触及任何这些东西奉献, 和因此, 在这种情况下, 仍对高原上的他的贵族 第二天下令寺净化寺庙, 并邀请提交传统向神献祭 恢复作为奖励很多人情大祭司遭受它, 尤其是按蚊的事实, 并没有让犹太人战争援助 约翰还被授予称号的, 已经失去了五年后, 在犹太的时候有进一步的骚乱 他的顾问仍然的安提帕特, 入乡随俗, 从而稳居影响力, 包括收到董事会以土买, 在耶路撒冷的权利收税 凯撒大帝即使在位期间, 长子安提帕特, 耶路撒冷的管理, 并加利利的年轻希律 当希律作为加利利经理, 残酷地镇压起义已非常尖锐谴责, 这迫使他离开犹太的公会 但是, 当他上台罗马, 马克安东尼和屋大维, 希律第一次恢复到原先的位置在公元前 37 年是犹太人的王 违背自己的意愿发生后仅 5 个月的战斗中, 罗马军队的参与, 攻占耶路撒冷, 坐在宝座上 希律寻求遵守诫命的犹太人和开展大规模扩建庙宇, 以提高公众的原因, 犹太人, 但犹太人没有表现出的努力表示感谢, 因为他的残忍超过宗教作品, 不是犹太人, 但

83 82 他的统治引起百感交集 一方面无情地拉到高税收, 另一方面, 当它来到在荒年, 以协助穷人, 慷慨和迅速采取行动 他是一个经验丰富的金融家, 关心散居犹太人的权利 他有野心的扮演一个政治家国际格式, 所以洗澡的希腊世界的礼物 在公元前 12 年有幸主持奥运会 凭借其组织和财政支持, 为他们恢复其昔日的辉煌了一段时间 希律王曾发起了大规模的建设工程, 这是撒利亚, 和堡垒希律和马萨达的结果 难以忍受的希律可疑 所有迹象都表明, 这是精神病的结果 国王下令杀下几个人, 其中包括玛丽亚姆, 最喜欢他的妻子, 他有十几个他的子女和其他家庭成员 此外, 传输的福音, 我们读到, 当希律王听到这个消息弥赛亚的诞生, 他下令杀死所有的男孩两年伯利恒及周边地区 归因于他后来被称为 大 的意思, 其实, 只有 ' 高级 ', 以区别于它的下一个国王的同名 但是, 如果你忽略了其在国内政策的失败, 我们必须承认, 取得了伟大, 在那些日子没有达到任何人谁是不是罗马公民 希律王去世后, 他的三个儿子之间分为的王国 和阿基劳斯分封 希律上台加利利和佩雷亚, 菲利普设法在叙利亚南部地区 到目前为止, 最好的统治者是菲利普, 谁统治 6 年公元 37 年的和平, 当电源被删除阿基劳斯, 朱迪亚和撒马利亚连接到帝国 自那时以来, 检察官管理 著名福音本丢彼拉多是一排第五 在今年 41 N. E. 罗马皇帝卡利古拉国王希律亚基帕在境内东部加利利, 在那里他管理的菲利普和大马士革东部, 在一个区域被称为阿比林 当皇帝是克劳迪斯, 阿格里帕还拥有叙利亚南部和犹太 实际上, 他的王国是如此巨大, 他的祖父的国度, 大希律 他的对面, 被广泛接受的犹太人 敌对, 而指的是基督徒 在今年 44 撒利亚, 在那里他被认为是一个神, 在一个仪式上, 抓住他剧烈的疼痛 他五天后死亡 基督徒清楚地收到了神的审判 统治者去世后, 皇帝克劳迪亚斯划分的国度 朱迪亚, 撒马利亚, 加利利和佩雷亚, 形成了省, 由检察官, 谁是基于在该撒利亚管理 希律亚基帕 II 拥有其他土地 66 犹太战争与罗马爆发 在它发生之前, 情况开始迅速恶化 当一个的政府检察官是在该撒利亚, 希腊犹太人的骚乱, 他站在希腊人一边 抢劫库里和许多犹太人钉在十字架上 对此, 犹太人的领导下, 以利亚撒的儿子的前任大祭司亚拿尼亚, 抓获耶路撒冷和由罗马人驻扎在那里丧生 反过来, 希腊

84 古代以色列 83 人, 攻击犹太人的亚历山德里亚, 撒利亚, 其他城市屠杀犹太人 犹太人撒马利亚, 加利利, 的希腊人在做同样的事情 在伯和仑叛军的战斗击败了罗马军队, 杀死了 600 名士兵 他们创造了一个政府, 甚至击败了自己的钱币 在 69 年, 维斯帕先当上了皇帝 为了获得犹大派他的儿子提图斯,65 万军队的头 当一个呼叫交出剩余的被忽视的提图斯围困强化行动 尽管狂热性的维护者管理掌握的建设, 然后将其夷为平地 经过 6 年的第二圣殿不复存在 - 从来就没有重建 耶路撒冷犹太激进组织在一些居民区, 尽管疲惫, 饥饿, 还包括武器, 在此期间, 罗马士兵洗劫提图斯同意, 母猪死亡, 并放火烧毁 最后, 经过四个半月的阻力, 整个小镇在罗马人的手中 在其他地区的犹太被抓获大群犹太人会死在谁手中的刽子手, 或饥饿, 以及角斗的舞台 但上升并没有结束于公元 70 年耶路撒冷的毁灭 不久, 两三个要塞, 叛乱分子仍持有, 和希律堡, 投降 马萨达, 然而, 拒绝放下武器, 这是一个长期围困的结果 罗马指挥官席尔瓦岩石包围的攻城拔寨轴和内置 800 为他的军队营地 从西部地区, 建立了一个斜坡道拉围困在高原的顶部 这些意味着打破那座要塞的城墙 设计是准备在 73 的春天, 罗马人在墙壁上的一个凹痕 阻力很明显, 有没有机会 守军决定, 这是更好遭受死亡不是投降的敌人 总之, 自杀身亡 当罗马人入侵的堡垒, 他们发现的尸体燃烧的建筑物和 960 人 他们发现, 这两个女人和五个孩子, 谁躲在狂热者, 从而逃过一劫 最后, 短暂的主权, 有 132 西门巴在出现犹太人重获犹太和耶路撒冷 洛杉矶起义, 然而, 注定要失败 三年后, 耶路撒冷被罗马人征服, 犁进行 更名为酒店犹太和耶路撒冷

85

86 64 إسرائيل القديمة في العام 69 وأصبح اإلمبراطور فيسباسيان. للحصول على يھوذا أرسل ابنه تيتوس رئيس 65 ألف الجيش. عندما اشتد دعوة لالستسالم ما تبقى دون أن يالحظھا أحد تيتوس الحصار العمل. وعلى الرغم من مقاومة المتعصبين المدافعين تمكنوا من السيطرة على المبنى والتي يتم بعد ذلك إلى احتراقھا بالكامل. بعد ست سنوات من الھيكل الثاني لم تعد موجودة - وأبدا لم بناؤھا. في بعض أحياء القدس جماعة اليھودية على الرغم من اإلنھاك والجوع ال تزال تتألف من األسلحة وفي ھذه األثناء الجنود الرومان نھب موافقة تيتوس والموت سو وأحرقت. أخيرا وبعد أربعة أشھر ونصف من المقاومة كانت المدينة كلھا في أيدي الرومان. في مناطق أخرى من الضفة اعتقل حشد كبير من اليھود الذين سيموتون على أيدي الجالدين أو الجوع فضال عن الساحات جلد. لكن االرتفاع لم ينته في 70 م مع تدمير القدس. اثنين قريبا من القالع الثالث التي ما زالوا محتجزين من قبل المتمردين استسلم مكاريوس وھيروديون. مسعدة ومع ذلك رفض إلقاء أسلحتھم والنتيجة التي كان حصار طويل. حاصرت القائد الروماني سيلفا صخرة قلعة رمح الحصار وبناء 8 مخيمات لجيشه. من الغرب الذي بني منحدر مائل لسحب الحصار في أعلى الھضبة. وكان من المفترض ھذه لتحطيم أسوار القلعة. وكان التصميم جاھزا في ربيع عام 73 وتمكن الرومان إلى إحداث تأثير في الجدار. أصبح من الواضح أن المقاومة ال يوجد لديه فرصة. ثم قررت المدافعين عن أنه من األفضل أن تعاني الموت من االستسالم للعدو. معا انتحر. عندما غزا الرومان القلعة وجدوا أن المباني حرق الجسم و 960 شخصا. ووجدوا امرأتين وخمسة أطفال الذين اختبأ من المتعصبين وبالتالي نجا من الموت. الماضي وھي فترة وجيزة من السيادة وكان ھناك ظھور سيمون بار كوكبا في 132 استعاد اليھود يھودا والقدس. لوس االنتفاضة ومع ذلك كان مصيرھا. بعد ثالث سنوات وغزا القدس من قبل الرومان وحرثوا. تم تغيير االسم إلى يھودا والقدس ل[أليا كابيتولينا.

87 63 حكمه أثار مشاعر مختلطة. من ناحية انسحبت بال رحمة الضرائب المرتفعة من ناحية أخرى عندما جاء في سنوات المجاعة لمساعدة الفقراء تصرف بسخاء وبسرعة. وكان الممول محنك اھتم من أجل حقوق اليھود في الشتات. كان لديه طموح للعب دور التنسيق الدولي دولة لذلك انھالت الھدايا من العالم اليوناني. في العام 12 قبل الميالد كان لي شرف ترؤس دورة االلعاب االولمبية. مع لھا الدعم التنظيمي والمالي لفترة من الزمن أنھا استعادت مجدھا السابق. وكان ھيرودس بدأت أعمال البناء على نطاق واسع والتي كانت نتيجة لقيسارية و والحصون ھيروديون ومتسادا. كان ھيرودس ال يطاق المشبوھة. كل المؤشرات تدل على أن ھذا كان نتيجة المرض العقلي. أمر الملك بقتل األشخاص القليلة المقبلة بما في ذلك مريم والمفضل لمعظم زوجته الذي كان قد عشر العديد من أبنائه وأفراد األسرة اآلخرين. وعالوة على ذلك ونقل من االنجيل نقرأ أنه عندما سمع ھيرودس خبر والدة المسيح وقال انه أمر بقتل جميع األوالد إلى عامين في بيت لحم والمنطقة المحيطة بھا. نسبت إليه عرفت فيما بعد باسم 'العظيم' يعني في الواقع سوى 'كبير' وكان لتمييزه عن ملوك المقبل الذي يحمل نفس االسم. ومع ذلك إذا كنت تجاھل إخفاقاتھا في السياسة الداخلية وعلينا أن نعترف أن عظمة المنجز الذي في تلك األيام لم تصل أي شخص لم يكن المواطن الروماني. بعد وفاة ھيرودس تم تقسيم المملكة إلى بين أبنائه الثالثة. كان أرخيالوس رئيس الربع من يھودا والسامرة. استغرق ھيرودس أنتيباس السلطة في الجليل وبيريا تمكن فيليب مناطق في جنوب سوريا. حتى اآلن كان أفضل حاكم فيليب الذي حكم سلميا لمدة 37 عاما في ست سنوات ميالدية عندما تم إزالة السلطة أرخيالوس يھودا والسامرة تعلق على اإلمبراطورية. منذ ذلك الوقت كانت تدار من قبل النيابة العامة. كان مشھورا اإلنجيل بيالطس البنطي والخامس على التوالي. في العام 41. جعل اإلمبراطور الروماني كاليجوال الملك ھيرودس أغريباس في إقليم الجليل الشرقي حيث كان قد تمكن فيليب وإلى الشرق من دمشق في منطقة تسمى أبلين. عندما كان االمبراطور كلوديوس كان أغريبا أيضا في حوزة جنوب سوريا ويھودا. عمليا كانت مملكته واسعة جدا ومملكة جده ھيرودس الكبير. خالفه وقبلت على نطاق واسع من قبل اليھود. معادية في حين اشارة الى المسيحيين. في العام 44. خالل حفل أقيم في قيسارية حيث كان يعتبر إلھا أمسك به ألم شديد. توفي بعد خمسة أيام. استقبل المسيحيين بشكل واضح كما حكم الله. بعد وفاة الحاكم وتنقسم اإلمبراطور كلوديوس المملكة. يھودا والسامرة والجليل وبيريا شكلت مقاطعة من قبل النيابة العامة الذين كانوا متمركزين في قيسارية تديرھا. أعطيت أراض أخرى في حوزة ھيرودس أغريباس الثاني. في الحرب اليھودية 66 اندلعت مع الرومان. قبل وقوعھا بدأ الوضع في التدھور بسرعة. عندما كانت حكومة المدعي العام في قيسارية وأعمال الشغب اليونانية لليھود كان واقفا على جانب اإلغريق. سرق الخزينة المعبد والمصلوب العديد من اليھود. وردا على اليھود تحت قيادة العازار وھو ابن حنانيا رئيس الكھنة السابق استولت على القدس وقتلوا على يد الرومان المتمركزة ھناك. اليونانيون في المقابل ھاجم اليھود في االسكندرية وجعل ذبح اليھود في قيسارية وغيرھا من المدن. فعل اليھود نفس الشيء مع اليونانيين في السامرة والجليل و. في معركة بيت حورون ھزم المتمردين في الجيش الروماني أسفر عن مقتل ستة آالف جندي. وأنشأوا حكومة حتى فاز القطع النقدية الخاصة بھا.

88 62 إسرائيل القديمة عھد الروماني التعامل بومبي مع السلوقيين وضمتھا روما سوريا. في يھودا المجاورة وقد خاضت المعركة على السلطة بين األخوة المتحاربين جون ھيركانوس الثاني و الثاني. كال ناشدت بومبي إلى حل نزاعھما. وبعد االستماع الى كال الجانبين من بومبي يدعمھا. ھذا ومع ذلك ظھرت في وقت الحق السالح ضد الجيش الروماني وكان بومبي أي خيار آخر سوى التعامل مع يھوذا وأيضا المرفق. تولى القدس أدلى مذبحة في اليھود. كان من وجھة نظر مثيرة من الكھنة الذين في نفس الوقت على واجب حول الحرم من الھدوء والشعور بخطورة االحتفاالت التقليدية القيام بھا من المفترض أن تجھل تماما من وصولھا إلى الضوضاء البرية طالما ال يتم خلط دمائھم مع دماء الضحايا كان. أيضا بومبي ارتكبت أشياء ال تغتفر. دخل قدس األقداس في المعبد في القدس والتي باإلضافة إلى رؤساء الكھنة ال يمكن ألحد تحت طائلة الموت واللعنة ال تفعل. كونھا في خدمة روما كتب يوسيفوس المؤرخ اليھودي أن ثم أيضا يرتكب أي خطيئة صغيرة ضد المعبد المقدسة التي كانت في السابق ال يمكن الوصول إليھا تماما حتى ننظر. اآلن ذھب بومبي ھناك مع مجموعة كبيرة من رجاله ورأوا األشياء التي ترفض أن ترى أي شخص ولكن رؤساء الكھنة. ولكن بالرغم من وجود الجدول الذھبي الشمعدان المقدس واألواني والكثير من التوابل وباإلضافة إلى قبو المقدسة إرساء المال أي ما مجموعه حوالي ألفي المواھب بومبي لم تطرق من قبل التفاني من أي من ھذه األشياء وبالتالي في ھذه الحالة ظلت على على الھضبة من نبل له. في اليوم التالي أمر معبد تنقية المعبد ودعا إلى تقديم التضحيات التقليدية إلى الله. الكھنة استعادة كمكافأة للعديد من تفضل عانى منه خصوصا لكون ھيركانوس لم يسمح اليھود إلعطاء المساعدة الحرب. منحت جون ھيركانوس أيضا عنوان التي فقدت بعد خمس سنوات عندما تكون في يھودا كان ھناك مزيد من أعمال الشغب. وكان مستشاره يزال أنتيباتر الرومان وبالتالي الحفاظ على مكانتھا من التأثير بما في ذلك تلقى في مجلس أدوم والحق في جمع الضرائب في القدس. حتى في عھد يوليوس قيصر النجل األكبر لألنتيباتر تلقى في إدارة القدس وھيرودس األصغر من الجليل. عندما ھيرودس كمدير الجليل قمعت بوحشية االنتفاضة ھناك قد أدان بشدة جدا من قبل سنھدرين مما اضطره إلى ترك يھودا. ولكن عندما تولى السلطة في روما مارك أنطونيو وأوكتافيان تم استعادة ھيرودس األول إلى وضعھا السابق في العام 37 قبل الميالد كان ملك اليھود. حدث ذلك رغما عنھم وفقط بعد خمسة أشھر من القتال بمشاركة من القوات الرومانية استولت على القدس وجلس على العرش. سعى ھيرودس لرفع أسباب اليھود العامة بإطاعة وصايا اليھودية واالضطالع على توسيع نطاق واسع من المعبد ولكن اليھود لم تظھر االمتنان للجھد بسبب قسوته تجاوزت المؤلفات الدينية جيدا وليس يھودي ولكن.

89 61 انتفاضة المكابيين. بدأ كل شيء مع رفض تقديم الضحية الوثنية طقوس وقتل يھودي له الذي جعل مثل ھذه التضحية. جنبا إلى جنب مع أبنائه الخمسة فروا الى الجبال. انضم لھم العديد من اليھود المتدينين الذي قاد النضال عصابات ضد السلوقيين. بعد تولي وفاة والده على قيادة يھوذا اشارة نجاحا كبيرا في المعركة ضد العدو. في عام 165 قبل الميالد سار المسلحون الى القدس. وقاموا بتنظيف والمراسيم معبد استعادة ألغيت من قبل أنطيوخس. لكنه لم يكن نھاية لالنتفاضة. في عام 160 قبل الميالد في معركة شمال القدس مات يھوذا. تولى قيادة األخ األصغر جوناثان. بدأ الوضع السياسي لصالح اليھود. روما واسبرطة شكلت تحالفا وكان ملك سوريا ديمتريوس الثاني الذي عين جوناثان الحاكم المدني والعسكري ليھودا. لألسف في العام 142 قبل الميالد اغتيل من قبل جوناثان وھو الزاعم إلى عرش سوريا. استمر االبن الثالث من سيمون عمل جوناثان. أعطى ديمتريوس لليھود لمقاومة واستقالل اليھود التام وتخلت عن كل مطالبھا لجمع الجزية منھم. تم تعيين سيمون وراثية الكھنة. لذلك كان صعود المكابيين نجاحا. وكان توج فقط مع تمرد النجاح في الدفاع عن الدين ونحن نعرف تاريخ العالم القديم. ومنذ ذلك الحين ثمانين سنة مع استراحة قصيرة كان ھناك دولة يھودية مستقلة. في عام 134 قبل الميالد تولى السلطة في يھودا جون ھيركانوس إبن سيمون. على الرغم من المشاكل األولية مع السوريين وسعت أراضي بالده من السامرة وأدوم مما اضطر الناس لقبول اليھودية. انضم إلى الصدوقيين والفريسيين خرجوا ضد األمر الذي أدى إلى عدد من االحتكاك الداخلي. واألسوأ من ذلك كان في عھد أخيه الكسندر حيث اندلعت حرب أھلية جيدة للخروج. قليل من األشياء تحسنت تحت حكم سالومي الكسندرا زوجة الذي تولى السلطة بعد وفاة زوجھا. كان خليفتھا االبن الثاني للسالومي الثاني لكنه حارب من أجل العرش في حين أن جميع بالتآمر أخيه ھيركانوس الثاني. الدعم الھيركانية قادمة من أدوم أنتيباتر. خالل الحرب األھلية بين وھيركانوس في الشرق وبدا الجنرال الروماني بومبي. وقال انه غزا سوريا وذلك في العام 63 قبل الميالد جاء الى يھودا وحاصرت القدس. على الرغم من أن ساللة ما زالوا محتجزين رسميا السلطة انھا فعال قضت بالفعل روما.

90 60 إسرائيل القديمة حكمت آسيا الصغرى. كاساندر) ملك في مقدونيا ودول الجوار. في البداية كان اليھود تحت حكم البطالمة الذين كانوا يعتمدون على الحاكم له في يھودا. قاد إدارة مجلس الحكماء برئاسة رئيس الكھنة. عاش الناس في بحبوحة ال سيما جيدا مع طبقة أعلى قاد بين والمستمدة من توبياس عمون عدو نحميا. في عھد بطليموس الثاني ( قبل فتح أمام فرصة جديدة. عندما الكھنة (ھوني) من خط صادوق رفض دفع الضرائب ھذا الملك - ربما بتحريض من السلوقيين معادية مصر - تراجعت السلطات المصرية مسطحة لھذه الخطوة مع اختصاص في الكھنة العلمانية وتحويلھا الختصاص توبياس آخر ثم رب األسرة وزيادة حتى اآلن في نطاق سلطته. توبياس ابن يوسف وقال انه اكتسب سمعة باعتبارھا ضريبة جامع منظم وممول دوليا وزيارة بانتظام المحكمة البطلمية. الھيلينية كسر على نحو متزايد في الثقافة والمعتقدات حتى اليھودية. اللغة اليونانية تحل تدريجيا اآلرامية. بناء على مبادرة من اليھود السكندري كانت الترجمة اليونانية للعھد القديم ما يسمى ب. السبعينية التي كان إلغالق الفلسفة اليونانية واليھودية وخاصة أقرب إلى اليھود والية فرقت في جميع أنحاء العالم الھلنستي نص من الكتاب المقدس باعتبارھا اللغة العبرية األصلية من الكتاب المقدس انھم لم يعرفوا. في القرن الثالث قبل الميالد جاء يھودا تحت الوالية القضائية لاللسلوقيين. في معركة عند المصدر من األردن أنطيوخس الثالث الكبير طلبت من ھزيمة ساحقة الجيش المصري وأخذ السيادة على يھودا. سكانھا مضمون الحق في الحفاظ على إدارة الجمارك الوطنية مرت في أيدي سمعان رئيس الكھنة ومجلس الشيوخ. وكان المعبد معفاة من دفع الضرائب. حول ذلك الوقت - وھو كبير وذلك بفضل الجھود الحثيثة من سيمون - عنصرا رئيسيا في حياة سكان فلسطين أصبح الكنيس. في الوقت المناسب وقالت انھا بدأت لالجتماع في الوقت نفسه على دور الجمعية منزل (بيت ھا الكنيست: البرلمان في إسرائيل ما يسمى اليوم في الكنيست) وبيت الصالة (بيت) المنزل والتأويل (بيت مدراش). داخل جدران ھذا المعبد مقروءة وتدرس تفسير ودرس التوراة وتخزينھا في تابوت مربع مقدس يقع على الجانب الشرقي من المجمع ونفى ھناك صالة طيد لنھضة األمة والغناء والمزامير والتي مجموعة األحرف ھو في النھاية على مدى ھذه الفترة. ال ننسى األمور أكثر دنيوية مثل أماكن اإلقامة للزوار من أماكن بعيدة. تم حظر اعتراف للديانة اليھودية في عھد أنطيوخس الرابع إبيفانيس الذي فرض قسرا اليھودية الھيلينية. ليس فقط أنھا ال تسلب المعبد فإنه ال يزال دمرت نسخ من العياذ االحتفال صايا السبت وتعتبر العرف من الختان غير شرعي. في يھودا وشكلت اليھود المؤسسات األجنبية وذلك في صالة لأللعاب الرياضية حيث الشباب ما يسمى ب. الذين لم يكونوا الختان عاريا يمارس ألعاب القوى. ھذا صدم اليھود األرثوذكس. الجانب السلبي من أنطاكية كرس المعبد في القدس لزيوس اإلله اليوناني. ان ھذه الخطوة واحدة من عناصر المجتمعات عموما الحضارة االغريقية سياسة المحافظات في جميع أنحاء اإلمبراطورية لتحقيق توحيد الثقافات المتنوعة الموجودة ھناك وفي نھاية المطاف تخفف من حدة عزوف الناس إلى الحكومة المركزية. في الوقت الذي كان التوفيق بين المعتقدات (تقاطع) المعتقدات الدينية فكرة المألوف في جميع أنحاء العالم الھلنستي يبدو ھذا الحاكم وبيئته أن الله المحلية من اليھود يمكن تحديدھا بنجاح مع زيوس وأخيرا حددت بعض اليھود زيوس والمعروفة باسم الشرق األوسط زيوس مع ربھم يعبد تحت اسم. أدت ھذه اإلجراءات إلى اندالع انتفاضة عامة والمعروفة باسم

91 59 كان من الضروري لخلق أصدقاء من اليھود الذين بقوا موالين للملك. كان حصن قوي والتي كان من المقرر أن القدس في أيدي شعب ودود وعلى مقربة من مصر المضطربة له وفقا ألفضل دعم السلطة الفارسية. اليھود مع ذلك كان العديد من األعداء الذين كانوا يحاولون منع إعادة بناء أسوار القدس بما في ذلك سنبلط - حاكم السامرة وتوبياس من عمان - حاكم المقاطعة. كان نحميا لمدة 12 عاما حاكم القدس. خالل ھذا الوقت جلبت القانون والنظام في الضفة. من بين أمور أخرى وتحدث علنا ضد الظلم االجتماعي واستغالل الفقراء من قبل األغنياء. حل القضايا األمنية من القدس. استقر في جزء من اليھود الذين يعيشون في محافظة حتى اآلن وقدم إحصاء للسكان. عندما ذھب إلى بالد فارس وكان قريبا له بالعودة بسبب غيابه بدأت في الزواج مع وموآب لم تعد لالحتفال يوم السبت وحتى في مجموعة األكشاك المعبد حيث تداول الناس. بسبب عدم تلقي األجور الكھنة وعادوا إلى أنشطتھم الزراعية. تحولت نحميا بحدة أمام اإلھمال وسوء السلوك وألنه كان رجال صالحا وخشية الله قال ان لديه سلطة ويتمتع باحترام كبير. في القرن الرابع قبل الميالد ظھرت على مسرح التاريخ المقدوني اإلسكندر األكبر ابن فيليب وتلميذ أرسطو. أوال قاد في نفس الترتيب وفي اليونان في 334 قبل الميالد مستعدة للحرب مع بالد فارس. بعد وقت قصير من دخول إلى آسيا الصغرى تشارك الفرس ضربھم. وسرعان ما أصبحت مدن استراتيجية مثل ساردس ميليتس وھاليكارناسوس. في آسيا الصغرى وذھب إلى شمال سوريا حيث معركة أسيوس توجيه جيش الملك الفارسي داريوس الثالث. ثم مھزوما صور وغزة وسار إلى مصر حيث استقبله كابن لإلله الشمس آمون رع. ھناك أسس مدينة لشرفه دعا اإلسكندرية التي أصبحت فيما بعد مركز الھلنستية اليھودية. عودته من مصر تليھا سوريا إلى الشمال من بالد ما بين النھرين في مجاالت جوجاميال مواجھة قوات الملك داريوس. من ھناك انتقل الجنوبية واستولت بابل ثم تتحول برسبوليس و. اتخذت أخيرا باكتريا وحتى وصلت إلى والية البنجاب في الھند. ومع ذلك فإن حجم فتوحات االسكندر كبيرة جدا فإنه ومع ذلك تسبب طلبه إلى أن يعامل على أنه إله والمناولة التعسفي من الصحابة المؤمنين ومحاوالت إلجبار ضباطه إلى االختالط والزواج مع نساء الفارسي تذمرا شديدا. الرسول الھيلينية تغيرت وبدأت شعبيته في طريقھا الى الزوال. مزيد من تاريخ اإلسكندر واقفا تحت عالمة االنحطاط. منذ لم يكن ھناك شيء من اليسار إلى العثور عليھا وقضى الكسندر الوقت في الحفالت والملذات. وشجع أصحابه إلى اإلفراط في شرب الكحول حتى أنه عندما واحدة من ھذه اإلراقة توفي ما يقرب من عشرين. وأخيرا يشارك في طويلة األجل دعيت فورا إلى أخرى حيث بعد شرب مع كل من ال 20 الضيوف الحاضرين استغرق كوبين كاملة أخرى تحتوي على 1.5 لتر ثم ضرب له حمى عنيفة الذي توفي بعد 11 يوما أي 13 يونيو 323 بعد وفاة الكسندر بدأ جنراالته الذين يقيمون في أجزاء مختلفة من البالد حيث تصرفت السلطات حكام للتنافس من أجل السلطة. لقد كان ھذا التنافس مصدرا للكثير من الحروب التي كانوا مصممين نضاالت أو خلفاء. في عام 301 قبل الميالد في فريجيا الكبرى كان واحدا من أعنف المعارك في العالم القديم سوتير أنحاء مصر. Iنتيجة للقتال تقسيم الكسندر المملكة إلى أربعة أجزاء. ملك بطليموس (بطليموس ( سلوقس نيكاتور األول التي تستمد منھا خط السلوقية (السلوقيين) استولى سوريا وبابل. يسيماخوس

92 58 إسرائيل القديمة وكان أول وزير في الحكومة الفارسية. عاش دانيال يصل إلى السنة الثالثة من سايروس بلوغ سن حوالي 90 سنة. وفقا إلعالن ھزم بابل النبوية. بعد وفاة نبوخذ نصر في 562 قبل الميالد استغرق الحكومات ابنه - مردوخ الذي بعد ثالث سنوات من عھد اغتيل من قبل طرف من الكھنة. أعلن الملك ابنه في نبوخذ نصر ( ). بعد أن كان 9 أشھر -مردوخ قتل أيضا الملك من قبل الطرف من الكھنة. آخر ملوك بابل ھو نابونيدوس ( ) الذي كان بيلشاصر شارك في ريجنت. الملك نابونيدوس محبا أكثر في علم اآلثار واآلثار القديمة وبناء المعابد واألدب مما كان عليه في شؤون الدولة وباإلضافة إلى ذلك - كمصلح ديني - السعي لمركزة آلھة بابل نفسه تثبيط خسر السكان الثقة في المجاالت العالي ورجال الدين وتعاطف الجيش. عندما بدأت الدول الغربية آسيا ليكون في خطر من الفرس تحت حكم قورش الذي استولى على وسائل اإلعالم أسس الدولة الفارسية قوية جديدة بدأ البابليون اللمسلح على عجل ولكنه لم يعط نابونيدوس ملكھم بدال من القيام بدور فاعل في تنظيم الدفاع عن البالد وتسترشد شخصيا لھا ابن األمر وشغل الحج األماكن المقدسة وسحبت اآللھة إلى العاصمة لحمايتھا في حال وقوع كارثة من تدنيس. سام بيلشاصر ويجري تبدد ومدمن على الكحول وقال انه لم يكن قادرا على الحفاظ على سلطة الملك. حتى عيون النبالء والكھنة وقادة تحولت إلى نجمة جديدة في األفق السياسي والذي كان سايروس حاكم الميديين والفرس. تعرض للضرب بيلشاصر في الوصف ومن ثم في سيبار. عاصمة سايروس دخلت بابل في السنة 539 في ھذه الطريقة من خالل الجھود التي تبذلھا المشاريع السياسية واالستراتيجية الملك كورش ( ) قيام دولة الفارسية العمالقة الجديدة وعاصمتھا في سوسة. سياسة غزا بالنسبة إلى الفرس كان األمم في مسائل الدين والثقافة الليبرالية تماما. وشملت أيضا اليھود الذين آمنوا سايروس كأداة في يد الرب حتى مسحه المنقذ. حولوا له وإعادة بناء الھيكل في القدس. االنضمام إلى طلبھا في العام 538 قبل الميالد أصدرت سايروس مرسوما يسمح للتعمير التي يديرونھا تتناي محافظ. ولكن تأكد فقط عمل المؤسسة وقفت بما في ذلك لھذا السبب أن عدد قليل جدا من اليھود عادوا إلى البلد القديمة. انه فقط عندما جدد الملك داريوس األول مرسوم سايروس بدأت إعادة البناء مرة أخرى. في عام 520 قبل الميالد عاد مجموعة أخرى من اليھود إلى القدس وخمس سنوات في وقت الحق دفعت إلى المعبد الذي بناه حديثا. الدور األھم في ھذا المسعى لعبت زربابل والتي تأتي من ساللته من ديفيد المفوض الفارسي من يھودا واألنبياء حجي وزكريا. كان لديھم لمكافحة العديد من معركة مع أعداء إعادة اإلعمار خصوصا السامريون الذين ربما كانوا يخشون أن الحاكم الفارسي السامرة وسوف تنتقل إلى القدس وإعادة بنائھا السامرة وبالتالي تفقد أھميتھا. في عام 457 قبل الميالد أصدر الملك الفارسي أرتحشستا أنا مرسوم مھم الستعادة السلطة السياسية اليھودية في القدس. وقد تلقت الدولة اليھودية الحكم الذاتي الكامل ال تخضع إال لسلطة أعلى من ملوك فارس. على األرجح أن يكون لديك بالفعل المرسوم في متناول اليد في نھاية مارس ذھب 457 إلى القدس مع مجموعة من العائدين عزرا الكاھن والباحث اليھودي. في عام 444 قبل الميالد الحاكم الفارسي سمح للذھاب إلى القدس نحميا الملك لمواصلة إعادة بناء عاصمة اليھود وخاصة جدرانه. بدا الملك إلى األمور من وجھة نظر السياسة. وكانت مصر غير مؤكد ال يزال عرضة للتشكيل. وبالتالي

93 57 عھد البابلي الفارسي واليوناني بعد ترحيل يھوذا البابليين ال اسقطت المستوطنين األجانب يھوذا كما فعل اآلشوريين في حالة الوالية الشمالية. لقد أصبح يھوذا واحد من محافظة بابل حيث كان مقيما في محافظ جدليا المصفاة. قبل بدأنا في تنظيم حياة جديدة في بلد مزقته قتل غدرا من قبل أحد أفراد العائلة المالكة من إسماعيل بن نثنيا. وادى ذلك الى بقية السكان من يھوذا الذين بقوا ھناك ھرب إلى مصر مع إرميا النبي رغما عن إرادته. في منتصف القرن السادس قبل الميالد أصبحت مركزا لليھودية بابل حيث كان الناس من يھوذا ودعا اليھود. كان ارميا حثت بالفعل مواطنيه لتسوية دائمة في بابل وضعوا الظروف المعيشية أفضل وجه ممكن. اليھود عاشوا أساسا البلدات والقرى الواقعة على طول نھر خابور-قناة ويعاملون بشكل جيد من قبل البابليين. التي استولت عليھا الملك نبوخذ نصر قبل األخيرة من يھوذا يھوياكين صدر عن مردوخ وأخذ مكانه على مائدة الملك في حين حصوله على راتب مدى الحياة. كان اسمه أيضا ملك يھوذا. في ھذا الموقف وقال انه ترأس مجلس الشيوخ الذي بدأ بعد شؤون المنفيين. قمت بشراء العقارات وبعض العبيد التي تملكھا. وأعرب آخرون عن الجنود والضباط في جيش بابل شغل مناصب في االدارة الملكية العديد من األراضي المؤجرة المالكة. ال تزال تلعب اآلخرين دورا كبيرا في األنشطة التمويلية. على سبيل المثال ينتمي إلى عائلة من أكبر نيبور البنوك الخاصة في المدينة وبيت التجارة. وسمح اليھود للحفاظ على الطقوس الدينية الخاصة بھم والجمارك. وعلى النقيض من أسالف الذين يعيشون في وطنھم الذي استقطب المعتقدات الكنعانية واليھود في بابل فصل أنفسھم عن المعتقدات والطقوس الخارجية. في ذلك الوقت وقال انه كان أنشطتھا النبوية النبي حزقيال وأبعد إلى بابل في 597 عاش ھناك (مع استثناء محتمل لفترة عندما عاد إلى القدس قبل الغزو النھائية) في تل أبيب تقع بالقرب من قناة خابور. بعد خمس سنوات وقال انه بدأ حياته البعثة النبوية وھو ما استمر حتى حوالي 570 سنة قبل الميالد يھوذا الذين يعيشون في بابل وكان جمع كبير من لفائف المقدسة من العبرية والذي كان على مر الزمن الكنسي من العھد القديم. وتشكل ھذه الكتابات المقدسة حلقة وصل ھامة بين التاريخ الروحي إلسرائيل كدولة كاملة من إعالن اليھود والمستقبل الموعود. كما دعمت الكتب المقدسة لليھود وعي الھوية الوطنية والدين ال يسمح بحل العنصر اإلسرائيلي في البيئة ليست يھودية. كانت تقرأ ھذه الرسائل من قبل الكھنة والمنفيين كبار السن أثناء التجمعات السبت. في بابل أيضا - أثناء التجمعات السبت - أشكال إدامة العبادة في الجزء الرئيسي الذي كان يقرأ الكتاب المقدس الغناء والمزامير والصلوات للرب. يتحدث عن السبي البابلي ال يمكننا أن ننسى النبي دانيال وربما كان األمير من العائلة المالكة الذي اختطف في أواخر الصيف أو الخريف من 605 سنة قبل الميالد. بعد سنوات في محكمة بابل قد حاز شرف عظيم وكرامة صاحب الصامد اإليمان والعالية المزايا موقف أخالقي الفكر. وليس من المعروف متى عقد دانيال مكتب وزير ومستشار للملك بابل ولكن ھل نعرف على وجه اليقين أنه بعد سقوط بابل

94 56 إسرائيل القديمة سوى الفقراء. وفقا الرادة نبوخذ نصر وضعت على عرش يھوذا صدقيا عم يھوياكين ل. كان رجل مھزوز والخائفين الذين خضعوا ھمسات القوميين بالتخطيط فرعون ضد بابل. في الصراع صدقيا كان إرميا النبي الذي دعا إلى تقديم نبوخذ نصر توقع أن اإلمبراطورية البابلية على قيد الحياة ثالثة أجيال. إن حقيقة أن كل من فلسطين وسوريا وكان مرة أخرى في أيدي القوى المعادية بالضرورة يقوض بشكل خطير التجاري المصري في مجموعة واسعة من االستخدامات من الموانئ الفينيقية. ولعل ھذا يفسر القرار (أبريس) ملك مصر ( قبل الميالد المذكورة في نبوءة إرميا) لغزو فلسطين. في البداية كان الجيش المصري ناجحة. فازوا صيدا والقدس - وبالتأكيد وغيرھا من المدن - البابلي حامية اضطر الى الخروج في السلطة وترك السياسيين ذوي الصالت الجيدة معادية لبابل. وكما كان متوقعا استجابت إرميا نبوخذ نصر بإرسال بقوة الغرب جيش قوي. المصريين تراجعت على عجل وترك التابعين لھم السابق الجيش البابلي الذي بدوره المتنازعة. حصار القدس استمرت ثمانية عشر شھرا. المدينة أخيرا اتخذت المجاعة (586 سنة قبل الميالد). قتل األطفال ثم كان أعمى واقتيد إلى بابل. أقيل القدس وھدم جدرانه وأحرقت القصر الملكي ومعبد سليمان وأعدم قادة الحزب. كان ھناك الترحيل الثانية والدولة نھاية يھودا.

95 55 إصالح األنبياء الدينية مستوحاة من العجالت. واحد من تأثير ھذا القرار ستكون له أيضا أن يكون لھا دولة الشقيق سقوط اسرائيل التي كانت نوعا من موري تذكار ليھودا. كان اإلصالح حول رد عبادة نقية من الرب على النحو المنشود من قبل شريعة موسى. وأشار إلى نمو وتطوير المساكن بما في ذلك بنيت حزقيا إمدادات مياه جديدة في حالة من الحصار المفروض على القدس. عندما تكون في العام 705 قبل الميالد اعتلى عرش أشور انضمت سنحاريب حزقيا التحالف الذي أصبح بعد أربع سنوات منعت الطريق لألسف دون جدوى. وقد فشل االئتالف الحاكم. آشور بغزو دولة يھوذا. جعل الجزية التي كان عليھا أن تدفع ما يصل حزقيا كل الذھب من القصر الملكي والمعبد بما في ذلك مقشر الذھب الخروج من بوابة المعبد وجميع الحلي. ان الھزيمة كانت أكبر حتى لو لم يكن للتدخل اإللھي التي كانت تستھلك الجنود اآلشورية. خبر ھذا الحدث أولئك الذين نجوا وعادوا إلى أشور حيث اغتيل سنحاريب من قبل أبنائه. كان على العكس من ابنه حزقيا منسى الذي انسحب جميع المرسوم اإلصالح والده. خالل الفترة كاملة من خمسين عاما من حكمه وكان تابعا ألشور. بعد عھد لمدة عامين آمون وكان ملك يھوذا يوشيا. في ذلك الوقت كانت القوة اآلشورية الموت. في عام 612 قبل الميالد قامت القوات المشتركة من البابليين الميديين والسكيثيين القبض نينوى. وكان أيضا فرصة جيدة لتنفيذ اإلصالح الديني في يھوذا. كان تدمير األجانب (من بينھم واآلشورية) الرموز األيقونية في وقت واحد مع إنھاء الرق ووقف نشيدة. ومع ذلك كان الموضوع الرئيسي لإلصالح الديني للعثور على لفة أعمال الترميم على أحكام من ھذا األمر. قراءة علنا للشعب والذي اعتمد بوصفه رمز الدولة. كان واحدا من مطالبھم الرئيسية الستعادة صحة الھيكل في القدس باعتبارھا المكان الوحيد للعبادة يھوه. عندما انضم إلى البابليين والميديين شعبة أشور قررت لعبة فرعون نخو لتحويل. لم يوشيا ال تريد أن يحدث في العام 608 قبل الميالد سدت طريقه مع بلدة القليلة القوات في مجدو. لألسف التي كان من السھل التنبؤ به تعرض لھزيمة ثقيلة. خليفته اختطف يھوآحاز إلى مصر حيث ألقى الحياة. على عرش يھوذا استقر نخو كما له يھوياقيم تابعة. نخو أخضع بسھولة سوريا وفلسطين. في ذلك الوقت وافق الميديين والبابليين وأخيرا كيفية تقسيم أرض آشور. استغرق السابق حيازة األراضي من الشمال والشمال الغربي على طول سفوح األرمني اإليراني بينما استغرق آخرون أراضي بالد ما بين النھرين. من أجل الحفاظ على ھيمنتھا في سوريا وفلسطين وكان نخو لخوض معركة مباشرة مع القوات بابل. ووقعت االشتباكات في العام 605 قبل الميالد في كركميش. على رأس الجيش البابلي نابو كان- (نبوخذ نصر نبوخذ نصر) الذي ھزم الجيش المصري. كان ھناك مذبحة ضخمة الذي يصف بشكل واضح إرميا الذي سقط جيش فرعون في طابعه من الذعر وفروا الى مصر. جاء نبوخذ نصر إلى حدود مصر وربما قد فاز في ھذه البالد إن لم يكن خبر وفاة والده نبوبالصر ملك بابل. كان عليه أن يعود إلى بابل للمطالبة العرش. منذ 605 قبل الميالد يعود تاريخھا الى الفترة من سيادة البابلية. أصبح يھوياقيم ملك يھوذا تابعة لنبوخذ نصر وكان أيضا ابنه يھوياكين الذي تولى العرش في سن ال 18 عاما. العھد القديم يحدد بوضوح حكمه بأنھا سيئة. الحكومات التي أدت إلى غزو الملك نبوخذ نصر في 598 قبل الميالد وترحيل أول من السكان بما في ذلك األسرة المالكة إلى بابل. في القدس ولم يتبق

96 54 إسرائيل القديمة في وقت الحق وافق الملكين أن دمشق سيتم فصل منطقة التسوق اإلسرائيلي لمحاذاة امتيازات إسرائيل مع امتيازات السوريين التي أنجزت في منطقة السامرة. لكن التعايش السلمي مع دمشق لم يدم الى االبد. كانت ھناك حرب أخرى وفي ھذه ائتالف دولة إسرائيل ويھوذا قاتلوا ضد السوريين. في خضم المعركة وطعن أھاب خطيرة وتوفوا في السامرة. الكتاب المقدس يكرس الكثير من الفضاء ألخآب وزوجته إيزابل الذين قاتلوا مع إيليا النبي الرب. حارب إيليا ضد عبادة البعل و ألن التي تعرضت لالضطھاد من قبل العائلة المالكة. وريث للعرش يھوذا آسا ابنه يھوشافاط. ملك 21 سنة في أورشليم جعل اإلصالح الديني التي ستشمل على تعليم الناس شرع الله كنت قد قدمت الكھنة والالويين. سياسيا كان أيضا لتحقيقه. يلقي معاقل عسكرية يھوذا الفلسطينيون والعرب جلب الھدايا له وقال انه بناء مخازن الحبوب وحتى بنى أسطوال من التداول. كان وريث يھوشافاط يھورام الذي كان عثليا زوجة ابنة أخآب والتي كان لھا تأثير كبير على حكمه. كان السكتة الدماغية األولى من الملك الجديد بقتل إخوته ومؤيديھم. في المسائل الدينية سافر من قبل ملوك إسرائيل مما أدى إلى الردة. وكانت األنشطة السياسية أيضا غير فعالة كما وكان تأثير ھذه فقدان أدوم. مات يھورام من مرض معوي شديد في سن 40 عاما. الناس ال نحزن وحتى ال يدفن في مقابر الملوك. ابنه أخزيا ملك سنة واحدة فقط. قتل على يد ياھو الذي أصبح الحقا الملك من إسرائيل. ألن األسرة أخزيا لم يكن ھناك واحد الذي يمكن أن يدعي العرش ضبطت قوة عثليا والدته الذي قرر أن يذھب لقتل كل بيت داود. نجا من الھزيمة سوى يوآش الصغيرة. بعد ست سنوات من اطاحة يھوياداع الكاھن عثليا الحكومات وتقديمھم إلى العرش سبعة يوآش. ألغت بلد عبادة البعل. ومع ذلك فإن الحكومات يوآش صالحة فقط للحياة يھوياداع. ثم سقط الملك في الردة. مات على يد المتآمرين وتولى العرش للملك ابنه أمصيا. وفي الوقت نفسه في والية شمال تغيرت ساللة. بعد وفاة يورام استغرق ياھو العرش الذي كان مدعوما من قبل الجيش والنبي اليشع. خسر ياھو إلى سوريا. وكان ابنه يھوآحاز تعتمد اعتمادا كليا على سوريا. تغير الوضع عندما السوريين كانوا خدم أشور. اثارته الحرب امصيا ملك يھوذا وإسرائيل جلبت فوزا ساحقا الشمالية. وغزا القدس دمرت التحصينات نھب المعبد. قتل ملك يھوذا في لخيش. بعد وفاة يھوآحاز ملك إسرائيل أصبح بن يوآش الذي تولى آرام ويھوذا التابع له. ليربعام الثاني كانت البالد من األزمة االقتصادية ولكن مع زيادة االزدھار أعقبت انھيار الدينية واألخالقية. في ذلك الوقت تصرف األنبياء عاموس وھوشع الذي دعا الناس إلى التوبة. بعد وفاة يربعام فقدت إسرائيل السياسية وتوجھت بسرعة إلى فقدان االستقالل الذي كان لھوشع. وقد أدت سياساته في 722 قبل الميالد سقوط السامرة واإلبعاد اإلسرائيلي للسكان في شخصا إلى أشور وسائل اإلعالم وخسارة للدولة. ربما لن يشمل مجموع من النساء واألطفال. مع مرور الوقت ھؤالء المنفيين - القبائل العشر المفقودة - توفي تماما من الساحة التاريخية استيعابھم مع السكان المحليين. على أراضي إسرائيل والنازحين من مناطق مختلفة من اإلمبراطورية اآلشورية سوريا السعودية بابل والميديين. في الساحة من بقايا التاريخ ھو دولة يھوذا. أثناء انھيار الدولة من شمال الملك حزقيا من يھوذا كان. في ذلك الوقت من سيادة اآلشورية وكان ذلك بفضل السياسة ذكي حزقيا والدولة المستقلة الوحيدة في تلك المنطقة فقط يھوذا. الملك لم يكن موجود علنا ضد آشور ولم يتحول في البداية على التحالف. تولى بشأن

97 53 برئاسة بعشا. قررت باشا ضد يھوذا لكنه ھزم من قبل السوريين الذين قاموا بإنشاء تحالف مع يھوذا. خالل الحرب فقدت اسرائيل التراث كله نفتالي. كان وريث بعشا ش. ھناك اغتاله زمري قريبا. ھذا انتحر وعمري أصبح ملكا. وكانت فترة رھيبة في تاريخ إسرائيل. فوضوي جدا أو ال يفضي إلى التنمية االقتصادية أو الثقافية. لمزيد من التفكك من عمري غير مذنب وھو قائد عسكري موھوب. مثيرة لالھتمام للغاية مع أكثر من ثالثين خطوط الملك ميشا نقش وجدت عاصمة موآب يشير إلى أن عمري ملك على كل إسرائيل. وقدم سالم مع يھوذا. أيضا تحول دون بفعالية لخطر الغزو من دمشق أول فوز بضعة معارك مع السوريين ومن ثم السماح للتجار من البالد ھزم إلنشاء منطقة تجارية السامرة. اكتسبت عمري أيضا حليفا قويا في صور الفينيقية وإعادة تعاني من أيام المجد والوصول المضمون إلى البحر من خالل تجديد الصداقة التي تجمع مرة واحدة مع البلد داود وسليمان. كانت مختومة العھد تزوج االبن البكر من عمري وصرح اھاب ايزابل ابنة الملك الكاھن. سياسيا كان ضربة معلم ولكن من وجھة كارثية الدينية ألنھا أدت إلى األكبر في إسرائيل انتقاص من الرب. من بداية عمري ال يزال يقيم في ترصة حيث اكتشف علماء اآلثار التي بناھا الحي الملكي. حتى قبل االنتھاء من أعمال تم التخلي عن القصر المحلية بعد ست سنوات للملك انتقل حوالي خمسة عشر ميال إلى الغرب وبنيت من األلف إلى الياء عاصمته الثانية من السامرة وعلى الجانب الغربي من كتلة صخرية جبل أفرايم على الموقع مرة واحدة حيث كان ھناك قرية محصنة أو البلدة. وكان النبيلة التل وحيدا مع كبار مدورة وضع بالقرب من مصدر والطريق الرئيسي من الشمال إلى الجنوب وامتدت من ھناك عرض كبير من الساحل تمتد 'الطريق من البحر'. عمري اردت بالخروج من الحلبة من التالل ويدير وجھه إلى الفينيقية و العالم. وكان السامرة وتقع على تلة مع ثالثة تالل شديدة االنحدار في نفس الوقت سھلة للدفاع وبالفعل في ذلك الوقت أو ربما في وقت الحق بفضل جدرانه سميكة مع كتل مستطيلة المتطابقة بعناية من الحجر أصبحت منيعة القلعة. استغرق عمري الذي كان آخاب خليفة أعلى التل على إقامته الملكي. كشفت أعمال التنقيب األثري قصور عائلته وحاشيته والمستودعات وخزانات المياه ومخازن الحبوب. وكانت مدينة كبيرة فقط التي بنت إسرائيل القديمة األسس. ربما خطته مثل القدس وعمل سليمان الذي أراد عمري ليتفوق روعة عاصمته الجديدة. ما ھو أكثر من ذلك في منطقة السامرة بنيت على األجزاء السفلية من المنحدرات حيث عاشت السكان األكثر فقرا في المدينة. سالمة ھذا الجزء من المدينة توفر لھا الجدار الخارجي الخاصة واألشياء المصنوعة من مواد أقل دائم ومع ذلك لم نجا لعصرنا أو بقايا منھا كثيرا. جديد بسرعة تعميق الفجوة الطبقة جدا حدد بوضوح بالفعل في ھذه الفترة. كان عالمة سيئة لم التماسك االجتماعي من البالد ليس لديھا احتماالت جيدة. من ناحية أخرى ومع ذلك كان بناء السامرة وجھة نظر عرقية محاولة لضمان وحدة المملكة: كانت الفكرة أن الكنعانيين وبني إسرائيل لعبت دورا جديرا وبنفس القدر من األھمية أن العالقات الشخصية متحدة تحت حكم العاھل. اشترى عمري مكان من الكنعانيين مما يجعل ھذه الصفقة وفقا للقانون الكنعانية. كان خلفه ابنه عومري وصرح اھاب الذي استمر في سياسة والده. تولى رعاية بناءة التعايش يھوذا وأيضا لديه عالقة جيدة مع الفينيقيين انه يحتاج بسبب الخطر من دمشق. عانى أھاب فوزين على بنھدد.

98 52 إسرائيل القديمة تقسيم المملكة بعد وفاة سليمان كان ھناك انقسام مملكة إسرائيل إلى دولتين مستقلتين في الشمال والجنوب. أبقى شمال اسم إسرائيل في حين أن جنوب يسمى يھوذا. رحبعام (رحبعام) ابن سليمان وبني عمون نعمة الذي أصبح ملكا بسبب عدم وجود بالمعنى السياسي واألخالق أدى إلى تمرد. لم االجتماع على الصعيد الوطني في شكيم لم توافق على خفض الضرائب المفروضة على الشعب من قبل سليمان وكانت النتيجة أن القبائل الشمالية لم تعترف به على الملك. استخدام الوضع يربعام بن نباط الذين كانوا قد فروا من سليمان إلى مصر وعاد اآلن وتولى عرش الوالية الشمالية. أدى ذلك إلى حرب أھلية تقريبا كما دعا رحبعام حتى جندي لمحاربة القبائل الشمالية. أوقف النبي شمعيا الذين باسم الله نھى عنه إلى الحرب. يربعام شرع بسرعة لتنظيم الدولة. إلقامته اختار في البداية شكيم ثم فنوئيل واستقر في نھاية المطاف في من ترصة الذي لم يكن جزءا من أي من أسباط إسرائيل التي من شأنھا أن تمنعھم من المنافسة. إحياء المزارات القديمة في دان وبيت إيل ومجموعة منھم المقدسات الرسمي للدولة التي تسعى إلى منع إسرائيل من الحج إلى القدس منتصف الليل حيث كان ھناك معبد الرب. في الواقع كان يربعام قادرة على صرف رعاياه من الرب يتھم الكتاب المقدس مرارا وسلم وخلفائه الذين ذكر أن السير في خطايا يربعام. منذ انھيار المملكة لم يكن ھناك عودة الى الوراء. ومنذ ذلك الحين كال البلدين لديھم تاريخ مختلف. ومع ذلك كانت ھناك فترات من تاريخھم متشابكة مع بعضھا البعض سواء كان أثناء الحمالت العسكرية المشتركة أو تقارب ولكن أيضا الصراعات بين األشقاء. أنھا لم تكن ومع ذلك واصلت الحرب العظمى. ومع ذلك تجدر اإلشارة إلى أن إسرائيل في تقسيم المفقودة. ال تتردد في استخدامه في حين أن جيران إسرائيل. عندما انضم إلى عرش مصر شيشق األول (الخوذة) غزت يھوذا في السنة الخامسة من رحبعام. استولت على القدس نھب الھيكل وقصر الملك أخذ األشياء الثمينة وأقراص الذھب التي أدلى بھا سليمان. ملك رحبعام لما مجموعه 17 عاما. وقدم له 28 أبناء و 60 بنات. اختيار عمله (أبيا) ابن معكة الذي حكم ثالث سنوات فقط. كان لديه 22 أبناء و 16 بنات. يقول الكتاب المقدس أنه في معركة مع اسرائيل جيش يھوذا بقيادة له قتل جنود يربعام. وقد خلفه آسا الذي حكم في القدس لمدة 41 عاما. وكان صاحب إنجاز عظيم للقضاء على البغاء المقدس الذي حصل على يھوذا من الكنعانية والفينيقية الدين. في نھاية عھد خلق تحالف مع بنھدد ملك اآلرامية ضد إسرائيل. وقال النبي إلى السجن يدينھا الرائي حناني. تقريبا في نفس الوقت الذي جلس على عرش يھوذا آسا ملك إسرائيل ناداب الذي كان ضحية مؤامرة

99 51 االستعدادات للبناء في المستقبل. المواد المتراكمة والحرفيين المھرة. بمقاييس اليوم وكان المعبد ليست كبيرة جدا. وكانت 60 ذراعا طويلة 20 عالية واسعة و 30. لم يتم العثور على أي معبد من الخطة ولكن اكتشفت مؤخرا في حاصور ھيكل الذي ينتمي إلى الكنعانيين ومعبد في سوريا من القرن العاشر قبل الميالد لھا نفس التصميم ثالث غرف األساسية. ربما كانت مستوحاة من قبل ھيكل سليمان. كان على غرار ھذا على المسكن األصلية التي بناھا موسى. على الجانب الشرقي كان ھناك دھليز التي تم إدخالھا من خالل األبواب المزدوجة. وقد سبق الدھليز من قبل اثنين من األعمدة والمصنوعة من البرونز. دخل الكھنة الدھليز من المكان المقدس للمذبح البخور طاولة مع أرغفة وخمسة أزواج من الشمعدانات. وبالتالي المدخل إلى قدس األقداس حيث كان تابوت العھد مع اثنين من المالئكة المنحوتة التدريع غطائه. غطيت الجدران في كل غرفة مع االرز منحوتة مع الزھور شجرة النخيل والمالك ومرصوفة بالذھب. المكان المقدس ضوء مع ويندوز.. والثريات في حين أن معظم المكان المقدس كان الظالم تماما. حرق البخور في المعبد ولكن لم تقدم الضحايا في باحة أمام المعبد. كان مدخل المعبد الوحيد الكھنة والالويين قدس األقداس سوى الكھنة وھذا الوقت من السنة. بعد االنتھاء من العمل جعل الملك سليمان تكريس المعبد. نجا المعبد حتى 586 قبل الميالد عندما تم تدميره على يد البابليين الذين يجدون نھب وأخذ جميع األشياء الثمينة إلى بابل. وكان سليمان بالتأكيد الفرد المعلقة يقوم منظم جيد ال من الحلول المبتكرة والتي جعلت منه حتى المؤيدين والمعارضين. وقال انه ليس فقط شؤون البالد مثل اإلدارة والبناء. كما كان الباحث من الكاتب. ثالثة آالف األمثال ھو تأليف. ومع ذلك وبالفعل خالل فترة حكمه يمكن أن نرى بوادر الركود واالنحطاط وشيكة. في وقائع الملك يمكن مشاھدة خليط خاص من العاھل الجامحة والباردة والماكرة المحسوبة.

100 50 إسرائيل القديمة وتقع إلى الغرب من القدس. ابنة فرعون المھر المدينة الذي تزوج سليمان. أدلى سليمان على إعادة التنظيم اإلداري للبالد والتي تنقسم إلى 12 منطقة منھا استغرق ستة فقط أسماء أسباط إسرائيل والتي يمكن أن تبين أيضا محاولة للحد من النزعة االنفصالية القبلية السابق. واجبات إدارة المنطقة كان تحصيل الضرائب واحد كان ال بد من زيادة للحفاظ على المركبات القتالية ھيئة تنظيم حديثا كان من الضروري رفع أيضا المال للتعويض عن خسارة في اإليرادات من أدوم وسوريا وأجزاء من الجليل. عدم وجود أموال لسداد الديون إلى ملك صور وكان سليمان إلى سحب منه ھذه المناطق. قدم االحتكارات رويال للتجارة وزيادة كبيرة في الرسوم الجمركية والضرائب غير المباشرة. قبل كل شيء زيادة كبيرة في عدد العمال المستھدفة ألغراض العمل القسري. إدخال السخرة ديفيد كانت مستوحاة من وذھب سليمان إلى تطبيقه يعتبر العمل إلى أبعد من ذلك اضطر شكال جديدا من الخدمة العسكرية اإللزامية. وقد وجھت العمال لمثل ھذه األشغال العامة وبناء التحصينات العسكرية. أعمال االحتجاج ھذه الكنعانيين وشعب إسرائيل األصل والتي في الواقع جعلھم عبيدا للدولة - كما قرأنا في كتاب الملوك وقد استخدمت ھذه الممارسة في وقت الحق قرون عديدة. العمال الذين يعملون في بناء المعبد بعد فترة من التدريب المھني والعمل في المحاجر في فينيسيا حيث تم إرسالھا على دفعات من عشرة آالف شخص كل شھر وتبادل لآلخرين. أدى العمل القسري على مثل ھذا النطاق الواسع في ھجرة السكان من المناطق الريفية مما انعكس سلبا على اإلنتاج. وقد أثارت ھذه الممارسة على الكراھية عاطفي حول حرية أسباط إسرائيل وساھم في تعميق الفجوة المتنامية بسرعة بين الجديدة واألثرياء الطبقة الحاكمة وبقية المجتمع. أدى الوضع التھابات أيضا إلى محاوالت للتمييز بالمعنى الجغرافي ألنه في خضم مناطق اثني عشر أنشأت بواسطة سليمان لم يأخذ أكثر من سبط يھوذا الذي على ما يبدو فقد كان معفاة من األعباء المفروضة من قبل الملك. القدس بسبب تعاطفه مع سبط يھوذا الذي شغل معظم المناصب في الجھاز اإلداري للدولة األعضاء. يتم استبعاد واحد من القبائل الشمالية من المشاركة في الحياة العامة - دائما مياال مترددة في يھوذا - كان سبط إفرايم التي كانت المركز الرئيسي للمستوطنات اإلسرائيلية ممتلكاتھم وفي تلك المناطق األكثر أعراض عدم الرضا واالضطرابات. قبل سليمان المفقود دمشق وھي جزء من أدوم وجزء من الجليل وسعت الدولة من الفرات إلى تخوم مصر. مع أحضر كل من ھذه المنطقة له الجزية. بقدر مخفر تجارة بنى تدمر المدينة والكذب شمال شرق دمشق. مع التحالف مع األول الكبير سليمان كان قادرا على تطوير المؤسسات التجارية وخصوصا الحملة عن طريق البحر إلى ميناء عصيون جابر في خليج العقبة حتى المحيط الھندي إلى أرض أوفير والذي يقع في الصومال أو اليمن ليصل من ھناك خشب الصندل والذھب والفضة األحجار الكريمة والعاج والحيوانات الغريبة. زيارة ملكة سبأ وكانت دولة تقع في جنوب غرب المملكة العربية وربما أيضا على األقل في جزء مدفوعا بالمصالح التجارية. وباإلضافة إلى ذلك اختتم سليمان تحالفات مع مختلف البلدان التي أكدت تشمل زواجه. لسليمان الحريم يتألف من 700 زوجات ومحظيات.300 ولكن الشيء األكثر أھمية ھو مشھور كان سليمان بناء المعبد في القدس. أراد حتى ديفيد التخاذ ھذا المنصب ولكن الله لم تسمح بذلك ألن ديفيد سفك الكثير من الدماء. ومع ذلك فإن الالعب الد سليمان

101 49 أقدم. في أرض إسرائيل تم اكتشاف أكثر من ثالثين مثل ھذه الرؤوس الحربية التي يرجع تاريخھا من قبل العلماء في أوقات ديفيد وخلفائه. وكانت النماذج العواصم ربما خشبية من شمال سوريا أن إسرائيل يجب أن يكون على األرجح من خالل فينيقيا. البوابة كبيرة في دان (تل القاضي - وبئر السبع من الناحيتين الشمالية والجنوبية من أرض إسرائيل يعود إلى أزمنة ديفيد ولكن ھذه ليست سوى فرضية. تمت زيارتھا ديفيد الكثير من النجاح لكنھا عانت أيضا عددا من الھزائم بما في ذلك في األسرة. شھدت ثالث كوارث كبرى. وكان أكبر تمرد ابنه أبشالوم. بدأ ذلك مع حقيقة أن أبشالوم قتل شقيق له عمون أقدم ابن داود الذي اغتصب ثامار أخت أبشالوم. خوفا من العقاب من والده ھرب أبشالوم إلى جشور والممالك اآلرامية الصغيرة التي تقع إلى الشرق من بحيرة طبرية حيث كان يعيش مع جديه والدي أمه. بعد ثالث سنوات وقد عفا ديفيد أبشالوم. توصل الى تفاھم مع والد ابنھا لم يكن ومع ذلك تولدت الصراع. أبشالوم باستخدام حفل األضاحي في الخليل أعلن نفسه ملك إسرائيل وقرر أن يغزو القدس. األخبار داود وبيته والجنود المؤمنين فر من العاصمة ذاھب إلى الشرق من نھر األردن. وقد تابعت جيش أبشالوم تقدمه. أخذت معركة حاسمة مكان في غابة أفرايم حيث قتل أبشالوم وأتباعه فروا قبل ديفيد الذي عاد إلى السلطة ولكن نعى ابنه. سرعان ما حطم ثورة أخرى ضد ديفيد. اندلعت أعمال العنف بعد سبأ من سبط بنيامين الذي خسر تفسر على أنھا محاولة الستعادة العرش من ھذا الجيل. بعد كل شيء انھا نشأت شاول. قمعت التمرد. وعالوة على ذلك أنه خالفا لتوصية الرب أدلى ديفيد الكتاب المقدس تعداد إسرائيل بحيث األمة انخفض الوباء الشديد الذي ادعى الضحايا. وكانت األيام األخيرة من ديفيد بالمقارنة مع الفترة السابقة تخلو من األحداث الھامة. وعندما حاول ابنه أدونيا لضمان الخالفة على العرش ديفيد عازمة على اإلنذار بثشبع وناثان مسح سليمان في جيحون الربيع التي كانت تقع في أسوار المدينة الشرقي من القدس. ملك داود 40 عاما على إسرائيل سبع سنوات في مدينة الخليل و 33 سنة في أورشليم. بعد وفاته دفن في مدينة داود. بدأ سليمان عھده مع إزالة تلك الذين اعتبرھم خطرا على أنفسھم. في المقام األول وھو ضرب شقيقه أدونيا الذين يطمحون إلى العرش وباإلضافة إلى ذلك قد ابيشج زوجة له. أبياثار الكاھن الذي جنبا إلى جنب مع ادونيا تآمر ضد سليمان وقال حكم عليه بالسجن اللمنفى يوآب قائد الجنود الذين قتلوا في المعبد على انه ھرب و الذي لعب مرة واحدة ضد ديفيد وضعت األولى تحت اإلقامة الجبرية وقتل في وقت الحق. على الرغم من أن الكتاب المقدس يتحدث عن حكمة عظيمة من سليمان فإنه من الصعب جدا أن تطابق ذلك لديفيد في المجاالت السياسية والعسكرية. نتيجة للتمرد فقدت حداد اسرائيل جزءا من أدوم ودمشق يصرف من الثقة بالنفس أن ھناك الملك وتمردوا ضد سليمان. على رأس ذلك تمردوا ضد يربعام واحد من حاشيته الذين تنبأ النبي أخيا بأنه سيكون ملكا على القبائل الشمالية من اسرائيل. بعد كل شيء كان لسليمان الكثير من اإلنجازات. ورثت قوية الجيش والده حتى اآلن. كل المؤشرات تدل على أن سليمان كان أكثر من عربة الحرب. اكتشف بسبب 450 األكشاك أعمالھا في مجدو حامية المدينة. وكان لھذه الحاميات أكثر في الجليل حاصور في عكا (أكرا) إلى الشمال من جبل الكرمل في الشرق من عكا وعجلون غرب لخيش. كان حامية كبيرة من مركباته أيضا في جازر

102 48 إسرائيل القديمة وصور وأرواد. يمكن أن سلطات ھذه المدن وعالم ريفي من فن البيع استغالل الفوضى في الشرق األوسط في مطلع الثاني واأللف األول قبل الميالد وسحب األرباح للخروج من ھذا الوضع. وقد بنيت األساطيل التجارية الكبيرة ونظموا التجارة البحرية التي بعث خطير "شعوب البحر" لم يتسبب في ضرر دائم. مصر على الرغم من ضعف جدا ومع ذلك اإلبقاء على القدرة على التدخل على نطاق صغير. في ھذه الحالة الميناء القديم لجبيل الذي سرعان ما استعاد موقف مركزا كبيرا لصادرات األخشاب وكان على استعداد لالستسالم لسيادة اسمية مصر لحماية أنفسھم ضد محاوالت صيدا. تقع إلى الجنوب قليال من مدينة صور التي تأسست كمستعمرة صيدا بعد بعض الوقت نأى مدينته. في البداية كان مجرد ميناء للصيد ولكن الكتاب المقدس تحتفل المدينة كمقر للحكام إجراء العمليات التجارية على نطاق واسع. وأعرب عن سروره حقا مع إخضاع الفلسطينيين من قبل ديفيد ألنه من األسھل بالنسبة له لتنفيذ التجارة البحرية - ملك صور شيرا األول الكبير (حوالي قبل الميالد) - الفائز منشئ الفاتح من التمرد. وقال انه يمكن تصديرھا من اآلن فصاعدا عن طريق البر صور األخشاب في الميناء وأيضا أراد أن استخدام الطرق البرية التي كانت تحت حكم داود. دخلت الملوك في معاھدة وبالتالي كما قيل لنا أصبحوا أصدقاء مقربين. ونتيجة لذلك فإن عملية التطور الحضاري إسرائيل ركض من اآلن فصاعدا إلى قوي التأثيرات الفينيقية. وبفضل ھذا التحالف الدبلوماسية التي تستكمل بحكمة مكاسب إقليمية داود أصبحت إسرائيل قوة عظمى السياسية - شركة متعددة الجنسيات إمبراطورية الشرق األوسط. ومع ذلك على أرض التطورات إسرائيل الجديد ملحوظا تسبب الكثير من المضاعفات. حتى حاول شاول في قدرتھا على التوفيق بين القديم وتطلعات جديدة لمفھوم القبلية السلطة الملكية المركزية. اآلن جاء المشكلة أكثر صعوبة وھي التوفيق بين ھذه المثل العليا القديمة مع متطلبات الدولة العظيمة. الحاجة إلى معالجة ھذه القضية - إدارة عقاراتھم وجمع الضرائب من السكان في كفاءة والحديثة - ديفيد قد تضطر إلى إنشاء جھاز إداري محكم. وقد عملت "خدام الملك ھذه المؤسسة بدقة وفقا ألنماط الفينيقية كما استفاد من تجربة أكبر من مصر حيث تم جلب المسؤولين في واستأجرت لھم كمستشارين. قريبا ھؤالء الضباط وزمالئھم اإلسرائيليين الذين يطلق عليھم اسم ألداء ھذه المھام المختلفة حولت المجموعة الحاكمة صغيرة عدديا ولكنھا قوية والثرية التي تعيش في المدن. الناس العاديين ومع ذلك جلبت ھذا النظام الجديد تتعلق بموقف االمبراطوري للدولة فائدة تذكر. فھم فقط أن تسحب باستمرار لھم للخروج من المال في المحافظ وھذا يجب أن يكون التزام من ممارسة العمل القسري اقترضت من الكنعانيين الذين عرفوھا لفترة طويلة. لم المقيمين رمادي إسرائيل لم يشر صالح أكبر من أنشطة البناء واسعة من ديفيد حيث اكتشف علماء اآلثار آثار. كان كثير من الناس أرسلت بواسطة األول والتي أظھرت ملك إسرائيل للمساعدة في مشاريعه النجارين والبنائين الذين يعملون في بناء مسكن ملكي جديد في القدس. أيضا في مجدو النقاب عن اثنين من القصور وبناء التخزين وبوابة صغيرة جميلة التي يمكن استخالصھا من ذلك الوقت من إعادة اإلعمار من مدينة داود. وقد بنيت بعض ھذه المباني في جزء من كتل من الحجر المحفورة في كتل مربعة منتظمة يقابل بشكل وثيق مع بعضھا البعض. وال شك أن ھذا األسلوب جاء من فينيقيا ولكن وجدت أقرب األمثلة على استخدامه في المواقع األثرية في إسرائيل. األمر نفسه ينطبق على عواصم الحجر واألعمدة وزينت بزخارف أو النخيل والتي وجدت في مجدو وغيرھا من األماكن العينات

103 47 ذي بدء يبوس (القدس في وقت الحق) لم يكن جيبا إسرائيليا ولم ينتمي الى أي قبيلة. الى جانب ذلك الكذب تقريبا في وسط البالد في ارتفاع وكذلك تقديم نفسھا استراتيجيا إلنشاء معقل دفاعي. لم ديفيد ال تشمل القدس وأراضي أي من القبائل وقدم نفسه وريثا للعرش في مكان اليبوسيين الملك الحالي وأعلن نفسه ملكا على المدينة. يسكنھا في الغالب شعبھم (خارج حارس الحرس والمسؤولين) وقدم له رسميا اسم مدينة داود. وكان إنشاء عاصمة في القدس للمساھمة في تدعيم عالقة القبائل فشلھا بالفعل. من خالل جلب تابوت العھد إلى القدس أراد ديفيد لجعلھا مركزا للحياة الدينية. واحد من المنتديات األماكن المقدسة الموجودة التي يمكن أن تسھم في منافسة ال داعي لھا بين القبائل. ومنذ ذلك الحين لذلك جبل صھيون حيث كان الملك في المكان المقدس أصبحت القداسة الوطنية من اسرائيل. سياسيا كان حكم داود أفضل فترة في تاريخ إسرائيل. لم يحدث من قبل أبدا وبعد إسرائيل أي سيطرة على ھذه األراضي الشاسعة. ديفيد حكمه تكشفت من بين أمور أخرى موآب نفسه دمشق أدوم وعمون. خالل رحلتھم من مصر إلى كنعان اسرائيل لم تكن قادرة على تمرير من خالل موآب أدلى ديفيد اآلن له تابعة له. ھزم ھدد عزر أيضا ملك صوبة الدولة األقوى في سوريا مع موارد النحاس قوية على الرغم من الدعم الھائل الذي تلقاه من دول أخرى اآلرامية. أيضا كانت دمشق تابعة إلسرائيل. وتأسر أيضا أدوم. استغرق معركة ادوم مكان في وادي الملح التي حددھا بعض العلماء من الخانق وادي أن تمتد من بئر السبع في الجنوب الشرقي في اتجاه البتراء في أدوم. ومن المرجح أيضا أن وادي الملح ھو االسم الثاني من وادي عربة والذي ھو امتداد الجنوبي للبحر الميت أو بحر الملح كما كان يسمى من قبل اليھود. في 1 أخبار األيام 18 و 12 و في عنوان مزمور 60 أدوم يعرف بأنه العدو الذي ھزم في وادي الملح. قاد ديفيد أطول حرب مع العمونيين الذين كانوا بدعم من سوب معكة (منطقة تقع الى الجنوب من حرمون) بيت رحوب (المنطقة العليا من بحيرة الحولة) وطوب (شرق نھر األردن). اتخذ أول مناوشة مكان بالقرب من بلدة موآب ميدبا التي كانت تقع حوالي 25 كم جنوب شرق المكان الذي سقط األردن إلى البحر الميت. تم توجيه السوريين وسعى عمون ملجأ في القلعة. جاء يوآب على الجيش ھدد عزر صوبة بقيادة قائدھم في مكان مجھول دعا ھيلم وتقع إلى الشرق من نھر األردن (ربما ھي مدينة حديثة يدعى ألما). وأغلق الغرفة مع السوريين قرر ديفيد لمحاصرة رباح ورباط-عمون (عمان الحديثة) وتقع إلى الشمال الشرقي من البحر الميت. أثناء حصار ديفيد ثم يقيم في القدس أمر بقتل أوريا الحثي إلخفاء الخطيئة زنى مع زوجة أوريا بثشبع ثم تزوجھا. جنبا إلى جنب مع الحصول على "المياه في المدينة ' وھو مصطلح يشير على األرجح إلى قلعة له سيطرة على تيار المتدفقة حول رباح ضمنت إسرائيل انتصار. أرسل يوآب لديفيد أنه يمكن توجيه أنشطة الحصار نھائيا من المدينة والحصول على اللقب من الفائز من رباح. وضع ديفيد على رأسه تاج من ملكوم إله عمون والحصول لنفسه لقب ملك بني عمون. أصبح ديفيد حاكم منطقة تمتد من النيل إلى شمال سوريا ولكن أيضا مرت ما يقرب من عشرين عاما من حكمه على اقتناء ھذه المناطق. وكان قائد جيشه يوآب على الرغم من رجل ال يرحم وغيور لكنه جندي ممتاز واستراتيجي. المنطقة الرئيسية الوحيدة التي ديفيد لم تكن قادرة على السيطرة وكان فينيقيا وتقع في المناطق التي يوجد فيھا اليوم لبنان. كان ھناك بشكل جيد للغاية مدن محصنة من بيبلوس وصيدا

104 46 إسرائيل القديمة إقليم بنيامين حوالي 10 ميال الى الشمال من القدس. القوات اإلسرائيلية تحت قيادة جوناثان ابن شاول ھاجم الفلسطينيين وانتصر عليھم جبع. وحدث الشيء نفسه في مخماس. وقد صدت الجيوش الفلسطيني حدودھا. ھزم شاول الموآبيين الذين عاشوا الشرقي للبحر الميت واألدوميين الموآبيين الذين يحدھا من الجنوب. وبالمثل تدخلت الدولة في اآلرامية يسمى سوبا وتقع في الكتلة الجبلية من جبال لبنان. ھزموا مزيد من أعداء إسرائيل من قبل العمالقة السارق البدو في الجنوب الذين ھاجموا بني إسرائيل خالل رحلتھم من مصر وھزموا من قبل يشوع في رفيديم. ھزم شاول عماليق ولكن أثارت غضب صموئيل كما يعامل بلطف الملك عجاج من العمالقة الذي كان قد قتل وأنھا لم تفعل ذلك. حارب مرة أخرى في حرب مع الفلسطينيين. حدث ذلك في أفسس- في وادي البطم بين سوكو وعزيقة. في مرحلة من التاريخ ھو ديفيد يھزم جالوت ويصبح بطال قوميا كما شاول يؤدي إلى الجنون. حتى السنوات األخيرة من حياته التي تنفق على غير فعالة محاصرة وقتل داود. قتل شاول في معركة مع الفلسطينيين في تالل جلبوع. ھذا الحدث من ناحية أذل إسرائيل من ناحية أخرى فتحت الطريق إلى التاج داود الذي بدأ العصر الذھبي للقوة إسرائيل. كان داود بن يسى من سبط يھوذا وكان أصغر من ثمانية إخوة وأخوات. وقال مواطن من بيت لحم وھي بلدة صغيرة والكذب على بعد 8 كم من جنوب القدس. وبفضل موھبته والموسيقى كما اعترف شابا إلى محكمة شاول. وألنه كان محارب شجاع وسرعان ما أصبحت مشھورة. ومن اإلنجازات سيما ھزيمة جليات من جت محارب الفلسطيني الشھير. بعد مقتل مئتي الفلسطينيين أخرى وقال انه تلقى زوجته ميكال ابنة شاول الملك. ديفيد الذي كان أيضا قائد حرس الملك تجاوزت شعبية الملك ما اثار حفيظة شعور الغيرة من شاول وانه سارع الى الفرار من محيطه. المرتزقة خلق والتي تشمل حارب ضد الفلسطينيين. في جميع األوقات ولكن دون جدوى واستمر عليه من قبل شاول. أثناء ھروبه وجد ملجأ في الفلسطينيين الذي مع ذلك لم تكن تثق به كثيرا والقتال مع إسرائيل لم تستخدم فروعه. فإنه المنقولة القبائل ثقة كبيرة من الجنوب ألنھا دافعت عنھا ضد الھجمة من القبائل البدوية التي طاف أرض كنعان ورؤساء األسر من أسر الھدايا المرسلة لكنه فاز صالحھم. من الفلسطيني أخيش ملك جت و حيث استقر. بعد وفاة أول ملك إلسرائيل شاول الذي قتل في معركة مع الفلسطينيين وانتقل ديفيد إلى الخليل حيث كان ملكا على يھوذا. حتى ذلك الحين كان اثنان أكثر من ذلك وميكال وزوجات اخينوعم والوصيفة الذي جاء من الجنوب والتي ساعدته أيضا على عرش يھوذا. الفلسطينيون حيث كان داود تابعة في البداية لم يعارض إقامة مملكة يھوذا على أمل لكسر الروابط بين أسباط إسرائيل وماذا يعني ذلك إضعاف إسرائيل. كان داود الملك في الخليل حوالي سبع سنوات. أكثر من القبائل األخرى من إسرائيل أعلنت إيشبوشث الملك االبن الوحيد لشاول الذين بقوا على قيد الحياة. لكنه لم يكن حكم دائم. وأخيرا قتل إيشبوشث وعلى الرغم من أن ديفيد ليس لديه جزء في ذلك فإنه فتح الطريق ملك على كل إسرائيل. وھذا بدوره قلق إلى حد كبير من الفلسطينيين الذين قرروا التعامل مع ديفيد. كان ھناك اثنين من معارك حاسمة ولكن فيھا انتصارا ساحقا إسرائيل. بعد القضاء على التھديد من الفلسطينيين قرر ديفيد إلقامة عاصمة جديدة لبالده. سقط اختياره على يبوس التي كان العديد من المزايا التضاريس. بادئ

105 45 كانت تقع عقرون فقط (عقير على األرجح). باإلضافة إلى خمس دول المدن ھناك تسوية الفلسطيني األخرى. وقفت بينھم وتقع في الخصبة ريف مدينة اكتظاظا بالسكان في يفنه) والتي في العصور القديمة كان نوعا من الميناء وكانت مدينة الميناء أيضا أخبر - االسم القديم لھذه المدينة ال أعرف - تقع في الطرف الشمالي من المناطق التي يحتلھا الفلسطينيون نھر اليرموك. قدمت الحفريات وتقرير مبعوث المصرية دليل على أن المدينة تأسست والتي أجريت من قبل الفلسطينيين ھناك تجارة مربحة البحر مع فينيقيا تقع في الشمال وتنافس بقوة مع الفينيقيين حول اتقان التجارة البحرية المربحة. ما ھو أكثر من ذلك قاد الفلسطينيين ليس فقط على التجارة البحرية ولكن أيضا إلرسال قافلة إلى داخل الصحراء. تلقى تطوير ھذه االتصاالت التجارية اإلنتاج بداية إيجابية ألصناف جديدة ومميزة من الفخار الذي بدا في البداية وكأنه شكل من أشكال الفخار من دائرة ثقافة الميسينية اليونانية وخاصة في قبرص ولكن يتفق الحقا على المنتجات كنعان وإسرائيل. فمن الممكن أن صريحا وأخبر المستحقة تأسيسھا وجود جھود مشتركة من عدة أمراء من الفلسطينيين السيادية دول المدن. ونحن نعلم أيضا أن حكام ھذه تتم فى مجلس المشتركة والقوات المسلحة تتكون من المرتزقة المسلحين جيدا والمدربين وتخضع لقيادة مشتركة اللوردات الفلسطيني أيضا الذين تم تجنيدھم من المحاربين طبقة ھادئا السكان المحليين كنعان. يتم تمثيل الجيش الكثير من القوة ألنه ھو الوحيد في المنطقة قيل من الحديد والتي ظھرت مؤخرا في ھذه البلدان. وفقا الحتكار االتصاالت الكتاب المقدس كان التي كانت محظورة على الفلسطينيين الحدادين العمل مع جيرانھم اإلسرائيليين فضال عن تزويدھم باألسلحة واألدوات الحديدية وليس ھناك شك في أن قدر اإلمكان الحظر ينطبق أيضا على الكنعانية دول المدن. ومع ذلك على مدى السنوات الفلسطينيين عندما تولى منصبه الجديد علم الحضارة الكنعانية وربما مرتبطة الشعوب األصلية من خالل المصاھرة مع حتى في بعض األحيان وقتا أطول لالستعمال لغته القديمة واستبدالھا باللھجة المحلية كنعان. جلبت الحفريات في أشدود األدلة الصارخة خلط العديد من العناصر الكنعانية الحضارة الحضارة السامية القديمة من الفلسطينيين وليس المھاجرين. على سبيل المثال تلقى أصل اآللھة بحر إيجة الذي تغرب مع الفلسطينيين إلى بلد جديد عبادة وأسماء اآللھة الكنعانية. وكان من بينھم: داجون - بالد ما بين النھرين الله السابق - الذي قاد آلھة لھم مع مركز عبادة رئيسية في أشدود بعل الذي يعبد في عقرون كما اإللھي األمير ومنھم بنو إسرائيل الملقب ضار رب الذباب وكذلك اإللھة عشتورث. في أي حال فإن الفلسطيني للدولة المدينة وتعمل في أكثر أو أقل تشاور وثيق أصبح تشكيالت عسكرية قوية على نحو متزايد. مع مرور الوقت محاوالتھم للتوسع في المناطق الجبلية لديك لجلب الفلسطينيون المجتمع لفتح الصراع مع قبائل إسرائيل. خاضت سبع حروب شاول: ضد عمون وأول من الفلسطينيين مع موآب أدوم واثنين من العمالقة والثانية مع الفلسطينيين. عمون والناس يتجولون والمفترسة عاش شمال موآب. تحت قيادة الملك ناحاش التي تتعرض لھجمات تقع شرقي نھر األردن يابيش جلعاد. خبر شاول تجمع المحاربين في بازق بلدة تقع الى الجنوب من جبال جلبوع وأجبروا على الفرار من بني عمون. اعطاه ھيبة كملك الذي ھو ناجح على أرض المعركة. الفلسطينيون القضاة منذ ذلك الحين المدن اإلسرائيلية المحتلة عدة بما في ذلك بلدة جبع االستراتيجية في

106 44 إسرائيل القديمة المملكة المتحدة لقد ولت أيام من البطاركة والقضاة ودعا على نحو متزايد إلنشاء النظام الملكي في إسرائيل. أول ھذه المقطورة ظھرت قبل ذلك بكثير عندما حاول جدعون إلعالن الملك الذي لم يتم قبول. وكانت تتمتع يقيم أعظم سلطة في الرامة صموئيل في حين عقد مكتب القاضي النبي والكاھن. وقال انه ليس بالمعنى الحرفي للزعيم إسرائيل. وقال إنه يعارض إقامة النظام الملكي ألنه في رأيه فقط يمكن أن يكون الرب ملك اسرائيل. ولكن بعد ذلك مع األمر من الله صموئيل شاول مسحه الذي جاء إلى اإلطار من أجل العثور على الحمير في عداد المفقودين. والمصفاة والتجمع من جميع إسرائيل أدلى رسميا إنشاء النظام الملكي وإقامة شاول ملكا ولكن فقط بعد إجراء ھزيمة عمون له الجمھور والموافقة النھائية على طلبه الذي عقد في الجلجال في االجتماع العام للقبائل. ملك شاول بن قيس من سبط بنيامين على إسرائيل لمدة 22 عاما. جيل من التي نشأت كانت صغيرة جدا. ألن قبائل إسرائيل قد تنافست بالفعل ضد بعضھا البعض واختيار وتوقفت المسابقة مؤقتا على األقل. شاول على توحيد جميع أسباط إسرائيل وكذلك التعامل مع أعداء إسرائيل. دون أدنى شك كانت أخطر عدو للنظام الملكي الشباب الفلسطينيين الذين كانت واحدة من مجموعات من ما يسمى ب. شعوب البحر والتي تنشأ في قبرص أو جزيرة كريت ولكن أساسا على ما يبدو من الجنوب الغربي آسيا الصغرى (كاريا) التي كانت مھد اللغة بھم. استخدمت الكتابة مقطعي على غرار أو قبرص ولكن يمكن أن ينظر إلى عالمات ھذه الرسالة اثر من كتابات الميسينية: الفلسطينيون المتحدة العديد من أوجه التشابه مع تتحدث بلغة الذي من اليونان كانت في ذلك الوقت تحولت إلى أنقاض دول المدن القوية. شعوب البحر بما في ذلك الفلسطينيون بدأوا االستيطان في أرض كنعان قبل عھد رمسيس الثالث أوزون ملكية الكنعانيين. وكان فرعون في حالة القسري وأذعنت في عدد كبير من المھاجرين لتسوية دائمة في البالد على أمل أنه سيكون بمثابة خدم والمرتزقة ولكن سرعان ما تمكنوا من تحرير أنفسھم من سيادة مصر. القادمين الجدد استقروا أساسا في الجزء الجنوبي من السھول الساحلية الكنعانية قطاع خصبة من األرض من حوالي خمسة وستين وعرض خمسة وعشرين إلى ثالثين ميال. وشكلت المنطقة مع مرور الوقت وخمسة قوية دول المدن. ثالث من ھذه المدن: عسقالن وأشدود وغزة كانت ملقاة بالقرب من طريق النقل الساحلي. عسقالن (عسقالن) مع العديد من اآلبار على الرغم من أنه لم يكن ھناك مصدر واحد طالما كانت الميناء البحري - مثل موانئ أخرى في تلك األيام كان في الواقع قفص االتھام البدائية - وكانت مركزا تجاريا مزدھرا. نفس الشيء يمكن أن يقال عن غزة (التي تأسست على موقع بيت السابق) والتي كان لھا اإلمكانيات العسكرية قيمة. لم يكن أقل قوة الحصن بعد مزدھرة أشدود التجارية (قل مور مينة ش) مدينة أشدود تقع على بعد حوالي خمسة كيلومترات من البحر وتدمير الفلسطينيين ولكن أعيد بناؤھا بعد حين. آخر من الحصون من الفلسطينيين جات - اسم عام من -آسفي ESأي نوع من 'طاحونة مذنب' - وضع أبعد قليال الداخلية في مكان يدعى أخبر جات أو أخبر

107 43 وكان آخر من اثني عشر قاضيا كان شمشون الذي يكون الطابع الفردي مآثر. وكان قائد الجيش والتي عالوة على ذلك إذا لم يكن في إسرائيل. أعمال بسالة حققت تماما نفس الشيء. الفلسطينيون الذين كان قد خاض احتلت شمال السھل الساحلي من غزة حتى قرب جبل الكرمل. كان لديھم احتكار الحديد المنتج وبالتالي امتنعت إسرائيل من إنتاج األسلحة. عاش معظم حياته شمشون سوريك وادي. ھنا كان أيضا تمناع حيث حاولت أن تجد أظھرت زوجته وحيث قوتھا. وكان ھذا النوع من بطل وطني. انتھى بشكل مأساوي ولكن الحشد مما أسفر عن مقتل عدة آالف من الفلسطينيين. ما ھي األوقات من القضاة على المدى القصير ولكن ربما تتميز معظم بوضوح من خالل الكتاب المقدس قائال أنه في ذلك الوقت لم يكن ملك في إسرائيل فعل الجميع ما كان يحبه.

108 42 إسرائيل القديمة. ليس ھناك توافق في اآلراء بشأن كيفية وصل. ربما بعث قواته إلى 114 الذي حكم عليھم لمدة ثمانية كنعان عبر سوريا. في أيام القضاة كنعان كان المرؤوس اسميا لمصر. ھزم الحيثيين ميتاني بلد يقع في شمال بالد ما بين النھرين التي اجتمعت كمنطقة عازلة بين ممالك الحيثيين واآلشوريين. كان ربما غير معروفة للعھد الحثيين الذين قرروا تحدي السلطة المصرية في كنعان. ومع ذلك عانى اإلسرائيليون األلم الحقيقي. يشير رأي آخر أن جاء من أدوم بدال من سوريا. في العبرية ھذه الكلمات تبدو مشابھة جدا وھذا التفسير يدعمه القرب من أدوم أرض يھوذا. بدءا من الساعة سرجون األكادي (حوالي 2360 قبل الميالد) في منطقة الھالل الخصيب حمالت عسكرية مع زخم عالية لذلك وبالتالي فإن األصل بالد ما بين النھرين من القوس والنشاب ال يمكن رفض مسبق. ال شيء المصادر التوراتية أو من خارج الكتاب المقدس ال يلقي المزيد من الضوء على الشخص من إغراء. وكان قاض آخر من سبط بنيامين إيھود الذين قاتلوا عجلون ملك موآب. انضم عجلون القوات مع بني عمون وعماليق. دخل أرض بنيامين وأخذ أريحا. ايھود شخصيا بقتل عجلون وبني إسرائيل دمرت تماما الموآبيين. إسرائيل قمع الفلسطينيين الذي تناول شمجر بن عناة مما أسفر عن مقتل ستة يقتل على استدراج الثور. بعد أن ظھرت ديبورا الذي جنبا إلى جنب مع باراك بشن حملة على يابين ملك كنعان حاصور الذين لمدة 20 عاما المظلوم بني إسرائيل. ديبورا المرأة الوحيدة بين القضاة أقنع باراك لجمع انتفاضة شعبية من قبائل يساكر زبولون ونفتالي. ھاجموا الكنعانيين من جبل طابور صنع مذبحة على أعدائھم. التغلب على يابين وضع حد للمقاومة أكثر أھمية من الكنعانيين. وبينما نجا بعض معاقل الكنعانية حتى عھد الملك داود والنصر فاز بھا ديبورا وباراك يسمح ليستقر في سھل يزرعيل دون خوف من الھجمات من قبل الكنعانيين. التعامل مع جدعون المديانيين الذي يھاجم يتحقق أساسا خالل وقت الحصاد والمحاصيل تدمير. واضطر بنو إسرائيل إلى البحث عن ملجأ في الكھوف الجبلية. تجمع جدعون مواطنيه في تالل جلبوع في حين كان العدو نزلوا في وادي يزرعيل. خالل ليلة الھجوم ثالث مئة ووريورز جدعون المضيفين مديان. ھزم المديانيين فروا إلى أسفل واد بالقرب من مدينة محصنة من بيت شان وتقع عند نقطة حيث وادي يزرعيل يربط إلى وادي األردن. ثم تبع أسفل وادي األردن من قبل آبل محولة وتقع في منتصف المسافة تقريبا بين بحيرة طبريا والبحر الميت. في بيت البراء وھو مكان من مكان مجھول ورجال من قبيلة أفرايم اعتقل اثنين من قادة مديان غراب وذئب. حتى في المناطق الواقعة شرق نھر األردن مدينتين ورفض سكوت وفنوئيل وتقع في وادي يبوق لمساعدة إسرائيل. ومع ذلك جدعون ومعاقبة تلك المدن في وقت عودته واصل السعي. في قرقر وال شك ملقى على أسفل وقال انه اشتبك مع بقية الجيش مديان. ثم تم القبض عليھم ونفذ فيھم حكم االعدام ملوك مديان األسنان وصلمناع. ثم كانت القضاة تولع ويائير. ال يعرف إال القليل عنھا. الكتاب المقدس ال يقول أي شيء حول القتالية ممكن مع العدو. ولكن بعد ذلك كانت ثمانية عشر عاما يعيشون في إسرائيل شرق األردن لالضطھاد من جانب بني عمون. ثم تطبيقھا على يفتاح ابن البغايا زعيم عصابة البلطجية الذين قاتلوا ضد العمونيين في عروعير وتقع على الجانب الشمالي من أرنون واقتادتھم إلى الشمال وتدمير أراضيھا حتى منيت. ومع ذلك ألن من نذر الحكمة فقدت االبنة الوحيدة. كان القضاة مزيد إبصان إيلون وعبدون. وإلى جانب المعلومات التي لديھم العديد من األطفال والقليل آخر ھو معروف عنھم.

109 41 صرخة معركة الشعب وفجر باالبواق. وعندما سمع الشعب صوت األبواق الذي بني بمثابة صيحة المعركة قوية وانھار جدار في الموقع ودخل الناس في المدينة كل رجل مستقيم قبله وسيطروا على البلدة. من السھل جدا للفوز إسرائيل فاجأ بحيث تجاھل المشروع القادم والذي ھو الحصول على مدينة عاي التي ھزموا. فقط إعادة الھجوم لتكون ناجحة. تجاھل سكان خدعة جبعون الكفير وقرية يعاريم الذي خدع العھد مع إسرائيل. غيرھم من سكان كنعان دافعوا عن أنفسھم أمام بني إسرائيل. أدوني سدق التي أنشئت الملك يبوس التحالف والتي تضمنت: وملك حبرون بيره ملك يرموت وملك لخيش ودبير ملك عجلون. ولكننا كنا ھزم من قبل إسرائيل مثل ملوك أخرى مثل يابين ملك حاصور. أصبح غزو كنعان واقعا وإن لم يكن كل أرض تم أخذھا في اإلستحواذ على الكرة. في الجلجال قسمت على النحو التالي: تلقى الجيل يھوذا أراضي شمال النقب إلى يبوس التي لم يتم بعد الحصول عليھا. تلقى الجيل شمعون بعض أرض يھوذا وأقرب إلى البحر الميت وذلك ألن أعطيت األرض ليھوذا لھذا الجيل واسعة جدا. الجيل بنيامين حصلت المنطقة المحيطة يبوس وأريحا وجبعة. تلقى الجيل دانا أراضي غرب بنيامين والتي وصلت بقدر البحر األبيض المتوسط. في وقت الحق ھذا الشمال. مع دانا وبنيامين األراضي على الجيل يحدھا شماال أفرايم. وإلى الشمال ھي أراضي منسى التي امتدت من تيار اليركون وشيلوه إلى مجدو و. من سبط منسى من الجنوب والشرق وتوليد تحدھا من يساكر. الشمال الغربي من يساكر زبولون حصلوا على أراض جيل. وأبعد إلى الشمال الغربي من آشر عاش الجيل الذي الجيران وشملت المدن الفينيقية صور وصيدا. مع الجيران اشير الى جيل الشرق نفتالي. عاش يشوع في مدينة تمنة سارح- ولم قبيلة بريسلي الوي لم تتلقى أراضيھا. عاش الالويين بين قبائل أخرى من إسرائيل. حتى قبل وفاة يشوع عقد اجتماع لجميع أسباط إسرائيل إلى شكيم حيث جدد العھد في جبل سيناء. مات يشوع في سن 110 عاما. بعد وفاة يشوع جزء من شعب إسرائيل بدأت تغرق في عبادة األصنام ألنك - كما جاء في كتاب القضاة - ظھر الرب في أيدي أعدائھم إلى اللجوء إلى الله. عندما حدث ھذا والناس الذين أرسلت رجال االنقاذ يسمى. القضاة الذي أنقذ الشعب من الظلم. كان ھناك ستة معروفة. المزيد من القضاة وستة األصغر حجما. كانوا ھم أول: اوثنييل إيھود ديبورا جدعون ويفتاح شمشون. وھذا األخير ما يلي: شمغار تول يايرس إيلون وعبدون. سلطتھم تمتد تشير إلى أن كثيرا من القضاة أن تتحرك في وقت واحد. Gعلى مدى جيل اإلسرائيلي أو عدد قليل. والذي ال يتفق مع السجل الكتاب المقدس. وكان القاضي األول بعد وفاة يشوع اوثنييل بن قناز أخو كالب االصغر. ألقى إسرائيل من يد ملك آرام

110 40 إسرائيل القديمة وليس بعيدا جدا أرض جاسان. ربما شاركت العبرانيين في مصر في العبادة. وكانت إسرائيل في جبل سيناء لمدة سنة تقريبا. ھناك حاجة إلى ھذا الوقت لدراسة ليس فقط الوصايا العشر ولكن القوانين األخرى التي أعطاھا الله. وباإلضافة إلى ذلك في ھذا الوقت تم بناء المعبد وضعت موضع التنفيذ نظام الخدمة الحرم الذي لم يكن سوى طقوس مھم ولكن أيضا قضايا مخلصي التعليمية. وكان المعبد المحمولة لذلك كان من الممكن أن يتخذ المزيد من الخطوات من الھجرة إلى أرض كنعان. في سيناء وذھب بنو إسرائيل الشمالية. قبل أن يصلوا إلى برية فاران على أبواب أرض كنعان ووقف في مواقع مختلفة بما في ذلك في تابر حضيروت وعصيون جابر لتأتي في النھاية إلى قادش برنيع. كان مكانا رائعا حيث يمكنك تحضير لدخول أرض الميعاد. اليوم ھناك على بعد 80 كم جنوب غرب بئر السبع التي لديھا ثالثة مصادر واحة من. أكدت األبحاث األثرية في موقع وصف الكتاب المقدس. من قادش برنيع أرسلت 12 جواسيس الذين كان كنعان. واتضح أن األرض خصبة في الواقع "تفيض لبنا وعسال" والتي جلبت كانت األجنة المعلقة في كل شيء. وكان تقرير آخر ليست مشجعة جدا. عشرة منھم أنه باإلضافة إلى العمالقة اجتمع الحثيين واألموريين واليبوسيين "عمالقة بني عناق" في مقارنة مع الذين كانوا "الجراد مثل". ال تتردد في إضافة أن إسرائيل لم يكن لديھا فرصة في مناوشات مسلحة. أدى ھذا االكتشاف إلى تمرد ضد موسى. ارتفاع وجلب لعنة الله ونتيجة لذلك دخلت إسرائيل أرض كنعان بعد 38 عاما من التيه في البرية حتى مات الجيل المتمرد. فقط يشوع وكالب وھما الكشافة الذين لم أتفق مع ھؤالء العشرة األخرى ھذا الشرف. بسبب الحادث الذي وقع في مريبة حيث أنھا لم تف األمر من الله لم أرض الميعاد ال يدخل موسى وھارون. مات ھرون في جبل ھور على الحدود في حين ان موسى على جبل نبو في موآب. في ذلك الوقت من وفاة موسى كان 120 سنة. أبدا إما قبله أو بعده كان ھناك رجل في إسرائيل. وقال انه ليس فقط زعيما نبي وھو مشرع وعامل معجزة لكنه كان لھم شرف المناجاة مع الله وصديق لصديق. من خالل موسى شعب إسرائيل قبول فكرة التوحيد األخالقية وفكرة دينية (الله الرب ھو الملك) التي يغذيھا عدد من أتباع موسى كل من الكھنة واألنبياء. كان يشوع خليفة موسى. في عھد أمر موسى الجيش اإلسرائيلي. بعد وفاته كان واقفا - بمشيئة الله - على رأس الشعب. قبل عبرت إسرائيل نھر األردن في عبر األردن وقسمت بين القبائل الثالث من إسرائيل. استغرق جيل رأوبين الجزء الجنوبي من أرنون في الجنوب إلى الشمال من وادي حسبان. استغرق جيل جاد الجزء األوسط من وادي يبوق حسبان إلى الشمال. ومع ذلك استغرق جزءا من سبط منسى والباقي من الوسط وراء نھر األردن إلى الشمال من اليرموك. خالل مدخل إسرائيل إلى كنعان تفضي إلى الوضع السياسي الذي كان سائدا ھناك. كانت ھناك في الواقع صغيرة وضعيفة دول المدن التي تتنافس مع بعضھا البعض. وتوھجت فقط االئتالفات أحيانا لمحاربة العدو المشترك. تتركز اإلسرائيليون قواتھم في شطيم مقابل أريحا على الجانب اآلخر من نھر األردن. وقد سبق الھجوم على أريحا من قبل استطالع اثنين من الجواسيس في المدينة. الكتاب المقدس يخبرنا أنه بعد تجفيف خارقة من مياه األردن وسار بنو إسرائيل على اليابسة بواسطة النھر والتي في ھذا الوقت من السنة كان بركة كبيرة. بعد الختان وجيل الشباب واالحتفال بالفصح وقفوا على أسوار أريحا. بطريقة غير عادية - كما ذكرت يشوع - اتخذ أريحا. بعد مسيرة سبعة أيام في جميع أنحاء المدينة رفع

111 39 الصعب جدا ولكن الخروج ھو المكان حيث كان االسرائيليون معسكرھم. يقولون أن البحر لم يكن ھناك ومنطقة الحد األقصى من المستنقعات الضحلة أو بركة السباحة. ولكن نأخذ في االعتبار أن في وقت موسى وصلت الذراع الغربي للبحر األحمر الذي ينتھي اليوم في السويس شماال. اآلن ھا ھي قناة السويس. المصريون مطاردة إسرائيل قوا حتفھم في المياه. ومع ذلك أدلى االسرائيليون طريقھم إلى الجنوب من شبه جزيرة سيناء وذلك لتجنب ما يسمى ب. خالل الفلسطينيون والذي ھو أقصر طريق إلى كنعان واالجتماع مع القوات المصرية الذين غالبا ما ظھرت ھناك. بعد ثالثة أشھر من التيه وصلوا إلى سفح جبل سيناء وتسمى أيضا حوريب. على طول الطريق توقفوا في مثل ھذه في مارا ايليم ورفيديم. حدث ما حدث ھناك عدد قليل من المعجزات: المياه للشرب الماء المر واستنزاف المن والسلوى وإزالة الماء من الصخر. في رفيديم خاضت اسرائيل أول معركة له في الطريق إلى كنعان. تحت قيادة يشوع ھزم العمالقة. في سيناء وكشف الله نفسه للرب من النار والدخان معلنا الوصايا العشر. وھنا محتويات الوصايا العشر: أنا الرب إلھك الذي أخرجك من أرض مصر من بيت العبودية. انت لديك فيكون ال آلھة أخرى أمامي! ال يجوز لك أن تجعل أي صورة المحفورة أو أي شبيھه ما في السماء من فوق أو التي ھي في األرض من تحت وما في الماء من تحت األرض ال يجوز لك عبادة لھم وال تخدم لھم: ألني أنا الرب إلھك إله غيور صباحا ومعاقبة اآلباء على االبناء في الجيل الثالث والرابع من الكراھية لھم ان لي. ولكن تبين الحب إلى ألف جيل من أولئك الذين يحبونني وصاياي. انت سوف ال تتخذ اسم الرب إلھك من دون جدوى: وجود إرادة الرب ال يترك دون عقاب له الذي يأخذ اسمه عبثا. اذكر يوم السبت لتقدسه. ستة أيام يجب عليك العمل وتصنع جميع عملك. ولكن في اليوم السابع ففيه سبت للرب إلھك. ھناك ال يحق لك القيام بأي عمل ال أنتم وال ابنك وال ابنة خاصتك وال خادم خاصتك وال خادمة خاصتك وال ماشية خاصتك وال غريبا الخاص الذي ھو داخل أبوابك. ألنه في ستة أيام صنع الرب السماء واألرض والبحر وكل ما فيھا واستراح في اليوم السابع. لذلك بارك الرب يوم السبت وقدسه. أكرم أباك وأمك التي قد يعيش طويال في األرض التي الرب إلھك يعطيك. ال تقتل. انت ال تزن. ال تسرق. وسوف ال يتكلم ضد شاھد زور جارك. ال يجوز لك تشته بيت قريبك. انت ال تطمع زوجة جارك وال خادم له وال خادمة له وال الثور له وال صاحب الحمار وال أي شيء ھو خاصتك الجيران. وشملت أيضا في العھد التي وفرت الله الرعاية الشاملة للشعب والشعب ملتزمة حفظ الوصايا. كان يكفي مع ذلك أنه وصل موسى لمدة أربعين يوما على الجبل وجعله الشعب العجل الذھبي الذي وضعوا أمام المذبح وقال انه يجب تقديم القرابين الذي كان محظورا في الوصية الثانية من الوصايا العشر. الثور التي تصدرھا إسرائيل ھي انعكاس لإلله أبيس المصري يعبد وال سيما في ممفيس في مصر السفلى

112 38 إسرائيل القديمة من الطين المخلوط بالتبن النيل المفروم من أجل إضفاء مزيد من االستقرار ومن ثم تجفيفھا في الشمس. لھذا النوع من العمل واضطر إسرائيل التي المصريين يعاملن معاملة العبيد العاديين. في ذلك الوقت ولد موسى. وتقع والدته عندما أمر فرعون كان جميع الفتيان العبرية المولود حديثا إلى أن نفذ فيھم حكم االعدام. كان والدا موسى عمرام يوكابد ومن سبط الوي. إخوته األكبر سنا ھارون ومريم. كان جميع أفراد األسرة المعنية لمنع وفاة الصبي. اختبأوا له في القصب من نھر النيل حيث تم العثور عليه من قبل ابنة فرعون واعتمده. دعت اسمه موسى - انقذت من الماء. لمدة 12 عاما ورعاية األم الوالدة وبعد ذلك انه نشأ في فرعون. حتى كرجل نمت انه كان يدرك جيدا من بؤس إسرائيل. بعد أن قتل المصري دفاعا عن العبرية إلى الفرار من مصر. كان الذعر في مديان الذين يعيشون بين برية فاران وأدوم. ھناك تزوج صفورة ابنة شعيب والتي أنجبت له ابنيه جرشوم واليعازر. ھناك كما تم استدعاء من قبل الله الرب مخلص بني إسرائيل من العبودية في مصر. عاد موسى إلى مصر حيث وھارون ذھب إلى فرعون مع التماسا للسماح بني إسرائيل من العبودية. ومع ذلك كان الحاكم المصري ليس على استعداد لل. فقط عشرة الطواعين خصوصا األخير - وفاة بكر فرعون أجبروا على االستسالم. وذلك عندما كان يلعب خارج الحدث وخاض نزاعات اليوم من قبل العلماء والمؤرخين وعلماء المصريات وعلماء اآلثار. وبالنظر إلى التسلسل الزمني للكتاب المقدس وخاصة المعلومات من 1 ملوك 1 6 أنه يجب إخراج تأخذ في 480 عاما من الخروج من مصر وبناء المعبد مكان في العام قبل الميالد عھد أمنحتب الثاني ( ). اعتماد مثل ھذه الفترة مجانا صوتية قصيرة يرجع تاريخھا الذي انقضى منذ طرد الھكسوس من مصر. ال لم تنته بعد ألن الكراھية من الھكسوس وأنھا يمكن أن تركز اآلن على إسرائيل مرة واحدة رعى من قبل الغزاة. الكلمات... حكومة ملك جديد على مصر لم يكن يعرف يوسف يمكن أن يفھم من حيث وصوله إلى السلطة في مصر قبل عصر األسرة الثامنة عشرة الجديدة والتي عرفت ليس فقط شيئا عن مزايا جوزيف لھذا البلد األعضاء ولكنھا كانت معادية تماما على كل شيء ذكر الغزاة. لھذا التاريخ تشير أيضا ھذه الوثائق الھيروغليفية التي تصور الوضع في مصر في القرن الخامس عشر كما مواءمة مع الوضع من الخروج. في مصر بعد أن طرد الھكسوس اإلشارة كان مترددا في جميع اآلسيويين. ھذه الكلمات تتصل بشكل جيد لتحتمس الثالث الذي اضطھد بني إسرائيل. ربما كان األم بالتبني موسى حتشبسوت التي حكمت مصر بين قبل الميالد وھو ما يتسق مع الوقت من والدته. ميزة والتي يعود تاريخھا الخروج من مصر لمدة عام قبل الميالد يتم اعتماد المراسالت مزيد من قبل أمنحتب الثالث وأمنحتب الرابع - أخناتون مع األمراء من سوريا وفلسطين التي عثر عليھا في تل العمارنة. المصورة في وضعھم السياسي كنعان ھي مماثلة لتلك التي يصف جوشوا احتالل البالد من قبل إسرائيل. تم العثور على مزيد من األدلة في طيبة في عام 1896 شاھدة مع عالقة مفادھا أن في وقت اعتماد ھذه الحملة المسطرة لفلسطين وكانت قبائل إسرائيل بالفعل في كنعان وھكذا يجب أن يكون اإلخراج قبل بضعة عقود. وعلى حد قول العھد القديم سافر بنو إسرائيل من رعمسيس إلى سكوت ومشى. كيف يرأس اليتام ومن ثم إلى الحيروث بين مجدل والبحر أمام بعل صفون. عند ھذه النقطة واشتعلت المصريين معھم. الله انتقل بأعجوبة شعبه عبر البحر. ويعتقد كثير من الباحثين أن تحديد صارمة من حيث كان وأنه من

113 37 االستيالء على األراضي. في اللبن وھو متزوج يعقوب ابنتيه وليا وراحيل الذين قدموا له أيضا باسم محظيات الجواري سوى النحيب له بلھة و. ولدت ھذه المرأة أربعة إلى اثني عشر يعقوب ابنا وابنة. ليا تتحمل رأوبين شمعون والوي ويھوذا زبولون ودينة. أعطى راشيل الميالد ليوسف وبنيامين. أعطى والدة إلى جاد وآشر. بلھة تتحمل دان ونفتالي. االبتعاد عن اللبن أدى إلى بعض المشاكل فضال عن اجتماع الحق مع عيسو. وانتھى كل ھذا بسعادة اإلخوة المصالحة. يوسف االبن الذي طال انتظاره من يعقوب وراحيل وتميزت بشكل خاص من قبل والده الذي أثار حسد إخوته. ھذا االجراء قد تغيرت عندما أعطيت جوزيف رداء خاص وبدأ يقول أحالمه التي انحنى والديه وكذلك اإلخوة وصوال الى السجود له. عندما طرده من الخليل إلى شكيم لمساعدة االخوة في رعي األغنام قرروا قتله. لحسن الحظ والبكر روبن منعتھم من قتال األخوة واقترح الثانية يھوذا أن يوسف ليس لقتل ولكن لبيع في سوق العبيد. في ھذه الطريقة حصل يوسف إلى مصر واإلخوة انخفض ثوبه في دم التيس على اقتناع والده أنه قد تمزقھا بعض الحيوانات البرية. في مصر تم شراؤھا من قبل جوزيف فوطيفار أدلى قائد الحرس فرعون الذي يرى قدرته في وقت قصير له حاكم من بيته. بعد بعض الوقت ومع ذلك اتھمت زوجة فوطيفار وزورا يوسف من محاولة االغتصاب والتي ألقي به في السجن. بعد سنتين تم استدعاؤه إلى المحكمة من فرعون لشرح األحالم حاكم مصر. يوسف لم يعتمد ذلك على قوة الله. في نفس قال ما يجب القيام به عندما السنوات السبع األولى سوف تكون وفرة غير عادية تليھا سبع سنوات من المجاعة. ونتيجة لذلك عين فرعون له الحاكم الذي أصبح جوزيف مواطن كاملة لإلمبراطورية المصرية. حصل على الجديد كان اسم وزوجته ابنة الكاھن بوتي-فيرا وكان معه ابنيه منسى وافرايم. خالل سبع سنوات من الوفرة تجمع جوزيف الذرة في المستودعات إلى ظھور مجاعة بيعھا ليس فقط المصريين ولكن آخر من بلدان أخرى. وفي الوقت نفسه ألن كنعان تأثرت أيضا من المجاعة أرسل يعقوب أبناءه إلى الحبوب اشترى. لھم عدة مرات الختبار وأخيرا قال جوزيف منھم من ھو. وأشار إلى أن عائلة يعقوب انتقلت إلى مصر. انھا منحت حيازة أرض جاسان التي كانت تقع في الجزء الشرقي من دلتا النيل. ألن جيدة من الماء وخصوبة الحقول يتم تركيبھا على سطح األرض تماما للزراعة وتربية الماشية. مات يعقوب في مصر وتحنيط جثته ولكن دفن في مغارة المكفيلة في أرض كنعان. في مصر كما توفي جوزيف. إسرائيل أمضى ھناك في المجموع 215 سنة. طالما حكمت الھكسوس مصر إسرائيل ازدھرت بشكل جيد للغاية. بعد االطاحة المصريين األم حالة جميع األجانب تغيرت بشكل كبير. صاروا عبيدا. وكان الرقيق القوى العاملة أبدا بما فيه الكفاية في أرض الفراعنة. أكبر عدد من العبيد توفير الحمالت العسكرية تم شراء الكثير أو عن طريق الشراء. مرت العبيد المعابد واألفراد وبالطبع كمية كبيرة تسليمھا إلى محكمة الحاكم. كان مصيرھم ال نحسد عليه تعاملت معھا بشكل سيء واضطر للقيام العمل األصعب في كثير من األحيان في المحاجر. العديد من اللوحات والمنحوتات تظھر أنواع العبيد العمل تحت إشراف القائمين والكتاب. وباإلضافة إلى العمل في المحاجر وكان العمل الشاق والمضني للمنتج من الطوب. على الرغم من أن أدلى المعابد والمعابد الجنائزية ومقابر أنفسھم من الحجر أو مزورة في الحجر ومع ذلك تم بناء المنازل الخاصة وحتى القصور من الطوب. وقدمت ھذه الطوب

114 36 إسرائيل القديمة ھو حقيقة أن إبراھيم كان أي طفل ألن زوجته سارة كانت عاقرا. لذلك قرر أن يجعل الوريث أليعازر الدمشقي. تأسيس الملكية الوريث الرئيسي غالمه يليه إبراھيم القانون بصيغته الحالية ما بين النھرين. ألنه غالبا ما حدث في ذلك أولئك الذين ھم كبار السن واألطفال التي ليس لديھا وريث بھم الرئيسيين المنصوص عليھا شعب غريب ومعظمھم من العبيد. كان القصد من ھذا القانون على توفير الرعاية في سن الشيخوخة وبعد االنتھاء من طقوس الجنازة. الشخص المعتمد ال يفقد حقه في وراثة حتى لو عاش بالتبني لرؤية أطفالھم. ولكن الله اعترض صراحة على ذلك مشيرا إلى أن الطفل المولود من قبل إبراھيم. ومع ذلك منذ كان سارة - فكرت - بالفعل في تلك السن أنھا ال يمكن أن تلد طفال قررت انه لن تعطي زوجھا خادمة ھاجر البراھيم كان معھا النسل الذي كان في خط مع القانون ثم والجمارك. أعطى والدة إلى ھاجر إسماعيل لكنه ال يجب أن يكون البطريرك القادم والسلف من األمة من إسرائيل. عندما كان إسماعيل 13 سنة وعد الله مرة أخرى أن إبراھيم سيكون له الطفل الشرعي ولدت لزوجته سارة. عاش لرؤيته في سن 100 سنة. أعطى والدة إلى سارة اسحق. لقد كان محاولة غير عادية عندما كان إبراھيم إسحاق صبي كبير. طالب الله الذي جعل ابنه كذبيحة على جبل المريا. وتقول سجالت ذلك الحقا على جبل موريا سليمان بنى الھيكل. أيضا وقفت معبد ھيرود في نفس المكان. اليوم ھناك مسجد قبة الصخرة. ال نتفق جميعا مع ذلك أن جبل موريا وجبل الھيكل في القدس. ويقول السامريون أن التضحية وقعت على جبل جرزيم التقليد المسيحي يتحدث عن الجلجلة وبعض الباحثين يحاولون تحديد موقع موريا في البالد األموريين بين القدس وحمام جدي. بالطبع توقفت الله إبراھيم من قتل اسحق. سيرة اسحق ليست ملونة مثل والده إبراھيم وابنه يعقوب. بالتأكيد قاد حياة ھادئة األولى تحت إشراف الوالدين ورعاية ثم مع زوجته ريبيكا التي ھي بناء على أمر من إبراھيم سعى في ھاران مع أسرة ناحور غالمه. وكان ھذا بعد وفاة سارة. لم أكن أريد إبراھيم إسحاق تزوج واحدة من النساء الكنعانية. بعد وفاة سارة إبراھيم المتزوجات قطورة التي أنجب منھا ستة أطفال بما في ذلك مديان سلف من المديانيين. البطريرك عاش 175 عاما. إسحاق دفنه جنبا إلى جنب مع كبار السن له إسماعيل األخ غير الشقيق في مغارة المكفيلة. كان إسحاق اثنين فقط من أبناء عيسو ويعقوب الذين كانوا التوائم. كان عيسو والجد من األدوميين أعداء اليمين الدستورية إسرائيل من نسل يعقوب. االخوة ھي مختلفة جدا عن بعضھا البعض اختلف. كان عيسو صياد الذي قضى أيام الصيد. تماما لم تبالي االمتيازات والحقوق التي كانت ابنه البكر بسبب (كانت بالد ما بين النھرين حق االبن البكر يحصل على نصيب اثنين من الميراث) وباإلضافة إلى ذلك االبن الحبيب والده. ومع ذلك كان يعقوب راع والرجل العائلي الذي بتحريض من والدتھا نعمة أقنع بسبب المولد األول ولھذا السبب اضطر إلى الفرار من المنزل. ريبيكا وقالت انھا ارسلت له الى عائلته الذين عاشوا في حاران. نظريات متضاربة حول انجليزيه من اسم يعقوب. بعض الناس تريد أن ينظر إليھا على أنھا "عقد كعب" والبعض اآلخر باسم "االحتيال" والبعض اآلخر ال يزال كما "يحرسه الله." والحقيقة ھي أن الله غير اسمه إلى إسرائيل وھو ما يعني الرجل الذي حارب مع الله وساد. في الطريق إلى حاران سمع صوت الله الذي وعدته أن يعود لحسن الحظ إلى أرض كنعان وسوف ذريته

115 أخ- 35 العديد من غنم وبقر. تجولت على االرجح من خالل تدمر إلى دمشق حيث كان عضوا في اليعازر خادما قلب إبراھيم المقبل. للوصول الى شكيم إبراھيم قد تجاوز جبال لبنان سلسلة جبال الشرق ثم عبور نھر األردن بين بحيرة ش الھيولى والجليل والجليل من خالل والسامرة وسھل إلى شكيم. طريقة أخرى يمكن أن تؤدي إلى دمشق مباشرة جنوبا عبر أرض باشان ثم يمر إلى شرق بحيرة جنيسارت وبعد عبور يبوق والرصاص األردن إلى شكيم. المقام األول حيث بقي إبراھيم في أرض كنعان وكانوا حول شكيم البلدة القديمة والكذب على مقربة من جبال عيبال وجرزيم تقاطع رئيسي من الطرق من بالد ما بين النھرين وسوريا ومصر إلى المملكة العربية. كان شكيم مكان للعبادة من سكان القديمة من كنعان حيث كان يعبد إله بعل بيريت دعا وحيث كان ھناك المزيد من البلوط والتي كان من المتوقع أوراق الضوضاء. ودعا سكان العھد القديم شكيم. تم حفرھا شكيم قرب أطالل مدينة حديثة من نابلس. فقد أجريت الحفريات التي نفذت في السنوات ھناك تلقى إبراھيم من الله وعد العديد من األطفال التي من شأنھا في امتالك األرض. ھناك أيضا بنيت لل مذبح الله الذي أصبح كعادته في أي مكان حيث توقف. فمن الصعب تحديد كيف نزلوا طويلة في شكيم. لم تحسب المرحلة التالية من رحلة طويلة جدا وفقط 50 كم واالنتھاء من تحطيم معسكر بين بيت إيل وعاي حيث بنى أيضا مذبحا. موقع ھذه المدن ليست صعبة. بيت إيل ھو بيتين المدينة اليوم بر (تل أنقاض). بحسب العھد القديم بعد الفتح من منظمة العفو الدولية ظلت Elوماروي ھي إسرائيل إلى األبد خراب. وكان بيت إيل مركزا حيث عبرت مسارات مع شكيم إلى يبوس القدس وأريحا في وقت الحق على ساحل البحر المتوسط. وأجريت الحفريات في بيت ايل في عام 1934 من قبل الكتاب المقدس أن إبراھيم تجولت أبعد وأبعد حتى النقب. وعندما كان ھناك مجاعة في أرض كنعان وربما بسبب الجفاف وذھب الى مصر حيث أكثر المخصب. مسرور فرعون من جمال سارة أخذھا إلى بالطه ولكن يعاقب وقت الحق من األوبئة الله وقال انه قدم لھا وأمر إبراھيم بأن يترك مصر مع جميع ممتلكاتھم. بعد عودته من مصر وكان ابراھام لجزء مع لوط ألنھم كانوا على حد سواء األثرياء جدا في الثروة الحيوانية والبلد ال يمكن أن تبقي لھم على حد سواء. كان إبراھيم أيضا الكثير من الذھب والفضة. اختار الكثير يعتمد على المناطق بالقرب من سدوم في الطرف الجنوبي من البحر الميت اليوم. ومع ذلك وذھب إبراھيم إلى محيط مدينة الخليل حيث نزلوا خيمته في أوك غروف من ممرا. إلى الشرق من ھذا المكان كان في حقل المكفيلة. ينتمي ممرا ممرا إلى األموريين واألولياء لعفرون الحثي. أصبح مكان مقر البطاركة. إبراھيم اشترى األولياء وتوقفت منذ ذلك الحين ليكون غريبا األجنبية بين سكان الخليل. وأصبح مواطنا من ھذا البلد. وفقا اللعھد القديم ھناك دفنوا إبراھيم وسارة اسحق ريبيكا وليا يعقوب. في ذلك الوقت عندما إبراھيم كان يعيش بالقرب من مدينة الخليل وتعلمت الكثير من االختطاف بعد خسارته الحرب والبينتابوليس والتي تضمنت سدوم (باستثناء سدوم التي أنشئت البينتابوليس بعد: عمورة وادمة صبوييم وحلق) حيث عاش لوط. أعطى الجيش إبراھيم وحيازة التي يشھد على سلطته لمطاردة الجيش ملك عيالم وحلفاؤه حتى في دمشق. فاز منھم ما اكتسب الغنيمة الھائلة وارتد المعتقلين بما في ذلك لوط. عكس الحملة المنتصرة جاء إبراھيم ملكيصادق ملك شاليم وباركه. رسميا جدا جعل الله عھدا مع إبراھيم مؤكدا له أن ذريته سوف تشمل امتالك كنعان. المشكلة ومع ذلك

116 34 إسرائيل القديمة من األولياء إلى القضاة يبدأ العھد القديم مع وصفا للخلق العالم وجلب إلى حيز الوجود أول البشر. ومع ذلك قبل أن نتمكن من الحديث عن إبراھيم بمثابة سلف األمة من إسرائيل. في األصل كان اسم إبراھيم أبرام. أبرام يعني األب تعالى والد وافر إبراھيم أبا ألمم كثيرة وارتفاع. فمن الصعب اآلن وقت إبراھيم. ويعتقد عموما أنه كان في أواخر القرن التاسع عشر وأوائل القرن العشرين قرون قبل الميالد المكان الذي إبراھيم جاء من مدينة سومرية قديمة من أور الكلدانيين الحقا في بالد ما بين النھرين وتقع بالقرب من الطرف الشمالي من الخليج الفارسي في ما ھو اآلن العراق. وكان في بالد ما بين النھرين وكان يسمى إبراھيم من قبل الله للخروج من ھناك. ال أن يتحدث مباشرة إلى الفصل 11 من سفر التكوين لكنه يؤكد الفصل 15 وبيان ستيفن في العھد الجديد. كان اور على الفرات األدنى حيث تم توزيعه وأكبر القمري عبادة الله تبجيال الخطيئة. وقد اكتشف من. وتايلورF. Jقبل. ولي الذي كان يعمل Lونفذت 1854 حفريات ھنا أول اختبار. العمل األثري أوسع أجري في أور بالنيابة عن المتحف البريطاني وجامعة بنسلفانيا. وقد أظھرت الدراسات أنه في الوقت من اآلباء أور كانت مدينة بدائية. قد وضعت نظام الكتابة الطرق الرياضية المتقدمة والمحفوظات الدينية وأنيقة التصاميم الفنية النظام التعليمي الموسع وضعت الكثير من المجاالت األخرى. وكانت المحطة األولى في رحلتھم من أور إلى حران كنعان وھي مدينة تجارية ھامة على نھر والذي ھو أحد روافد نھر الفرات وإقليم عرفت فيما بعد باسم فدان ارام أو آرام النھرين. من أور إلى حران ھو في خط مستقيم على بعد حوالى 900 كلم ولكن الجولة كانت بالتأكيد لفترة أطول ربما ألن إبراھيم تبع على طول نھر الفرات ويمر من خالل بابل وماري ثم مشى على ضفاف نھر إلى حاران. في تلك األيام كان الطريق األكثر شھرة من أور إلى حران. ومن غير المعروف متى الرحلة. في حاران ھو مذكور خارج الكتاب المقدس ألول مرة على التسميات من ماري في القرن الثامن عشر قبل الميالد ولكن المدينة كانت موجودة بالفعل قبل ذلك بكثير. كان عليه في العصور القديمة مركزا ھاما للنقل. ومن ھنا أن تقاربت طرق المواصالت من مصر وسوريا الى جنوب بالد ما بين النھرين. مثل أور وكان ھاران أيضا مكانا للعبادة القمر. ومن غير المعروف متى توقفت إبراھيم ھناك. ومن المعروف أن ناحور وعائلته المقيمين بشكل دائم في حاران ومات ھناك تارح والد إبراھيم. في حاران عاش نسل بشكل دائم ناحور اخي ابراھيم. كان ھناك أن إبراھيم بعث خادما لجلب زوجة البنه اسحق ويعقوب ھرب من غضب أخيه عيسو الزواج ليا وراحيل ابنة البان بن ناحور. على ما يبدو إقامة إبراھيم في حاران يجب أن استمرت فترة طويلة منذ جاء الله له مرة أخرى الدعوة للذھاب إلى أرض كنعان. مع ترك البطريرك ھاران زوجة سارة ابن أخيه لوط - االبن المتوفى قبل األوان شقيق حاران وخدمة عديدة. وربما كان حتى ذلك الحين مجموعة كبيرة والتي استغرق معا

117 إسرائيل القديمة

118 32 ישראל הקדומה אותו דבר עם היוונים בשומרון, בגליל, ו. בקרב בית חורון-מורדים הביסו את הצבא הרומי, והרגו שישה אלף חיילים. הם יצרו ממשלה שאפילו הכה את מטבעות משלה. בשנת 69, הפך אספסיאנוס קיסר. כדי לזכות יהודה שלח את בנו טיטוס, ראש 65 אלף הצבא. כאשר קריאה לכניעה של הנותרים מצור טיטוס מעיניהם התעצמה פעולה. למרות ההתנגדות הקנאית משחקני ההגנה הצליח להשתלט על הבניין, אשר לאחר מכן נשרף עד היסוד. לאחר שש שנים של הבית השני חדל מלהתקיים - ואף פעם לא נבנה מחדש. בחלק משכונותיה של קבוצה מיליטנטית יהודי בירושלים, על אף תשישות, הרעב, עדיין היה מורכב מכלי נשק, ובינתיים את החיילים הרומאים בזזו את הסכמתו של טיטוס, ולזרוע מוות הוצתו. לבסוף, לאחר ארבעה וחצי חודשים של התנגדות, כל העיר הייתה בידיו של הרומאים. באזורים אחרים של יהודה נכבש קהל גדול של יהודים שימותו בידיהם של התליינים, או הרעב, כמו גם את הזירות גלדיאטורים. אבל העלייה לא הסתיימה בשנת 70 לספירה עם חורבן ירושלים. בקרוב שתיים משלוש המצודות, שעדיין מוחזקים על ידי המורדים, והרודיון, נכנעו. מצדה, לעומת זאת, סרב להניח את נשקם, כתוצאה מכך הייתה מצור ממושך. המפקד הרומי סילבה מוקפת פיר מצור מצודת הסלע ונבנתה 8 מחנות לצבאו. מהמערב, נבנה רמפה משופעת למשוך את המצור בחלק העליון של הרמה. אלה היו אמורים לשבור את הקירות של המצודה. העיצוב היה מוכן באביב של 73, והרומאים הצליחו לעשות שקע בקיר. התברר שיש התנגדות אין סיכוי. אז המגינים החליטו שעדיף לסבול מוות מאשר כניעה לאויב. יחד, התאבד. כאשר הרומאים פלשו למבצר, הם גילו את הבניינים הבוערים הגוף ו 960 אנשים. הם מצאו שתי נשים וחמישה ילדים, שהסתתרו מפני קנאים ובכך ניצל ממוות. אחרון, תקופה קצרה של ריבונות, הייתה הופעתה של סיימון בר כוכבא בשנת 132 היהודים חזרו ליהודה וירושלים. התקוממות אנג'לס, לעומת זאת, הייתה נחרצת. לאחר שלוש שנים, נכבשה ירושלים על ידי הרומאים וחרשה. השם שונה לפלסטינה יהודה וירושלים לאיליה קפיטולינה.

119 31 יהודי, אבל. שלטונו עורר רגשות מעורבים. מצד אחד ללא רחמים משכו את מסים גבוהים, ומצד שני, כשזה הגיע בשנים רעב כדי לסייע לעניים, פעלו בנדיבות ובמהירות. הוא היה איש כספים מנוסים, דואג לזכויותיהם של יהודים בתפוצות. היה לו שאיפה לשחק את התפקיד של פורמט בינלאומי מדינאי, כך התקלח מתנות של העולם היווני. בספירת 12 השנה היה לכבודו של היושב בראש המשחקים האולימפיים. עימה תמיכה ארגונית ופיננסית לתקופה של פעם שהם חזרו לתהילת העבר שלהם. הורדוס שיזם בעבודות הבנייה בקנה מידה גדולה, שהיו התוצאה של קיסריה וסבסטוס והמצודות הרודיון ומצדה. הורדוס היה בלתי נסבל חשוד. כל הסימנים הם שזו הייתה תוצאה של מחלת נפש. ציווה המלך להרוג כמה אנשים הקרובים, כולל מרים, אהוב ביותר של אשתו, שהיה לו עשר, כמה מילדיו ובני משפחה אחרים. יתר על כן, השידור של הבשורה, אנו קוראים שכאשר הורדוס שמע את החדשות על לידתו של המשיח, הוא ציווה להרוג את כל בני שנה עד שנתיים בבית לחם וסביבותיה. יוחס לו מאוחר יותר בשם "הגדול" נועד, למעשה, רק 'בכירה' ולא היו לי כדי להבדיל אותה מהמלכים הבאים שלו שם. עם זאת, אם אתה מתעלם מכישלונותיה במדיניות פנים, אנחנו חייבים להודות שהשגנו גדולתו, שבימים ההם לא הגיעו לכל מי שלא היה אזרח רומי. לאחר מותו של הורדוס, הממלכה הייתה מחולקת ל בין שלוש בניו. ארכילאוס היה של יהודה ושומרון. הורדוס אנטיפס תפס את השלטון בגליל וב, פיליפ הצליח אזורים בדרום סוריה. עד כה היה השליט הטוב ביותר פיליפ, ששלט בשלווה במשך 37 שנים בספירת שנים שש, כאשר כוח הוסר ארכילאוס, יהודה ושומרון מחובר לאימפריה. מאז אותו הזמן היה מנוהל על ידי תובעים. נודע הבשורה פונטיוס פילטוס היה חמישי ברציפות. ב 41 נ 'א' השנה הקיסר הרומי קליגולה עשתה המלך הורדוס אגריפס בשטחו של הגליל המזרחי, שבו הוא הצליח פיליפ, ומהמזרח לדמשק, באזור שנקרא אבילין. כאשר הקיסר קלאודיוס היה, אגריפס היה גם ברשותו של דרום סוריה וביהודה. למעשה, ממלכתו הייתה עצומה כל כך, ואת ממלכתו של סבו, הורדוס הגדול. מולו, היה מקובל על ידי היהודים. עוין תוך התייחסות לנוצרים. ב 44 נ 'א' השנה במהלך טכס בקיסריה, שבו הוא נחשב לאל, תפס אותו כאבים עזים. הוא מת כעבור חמישה ימים. נוצרים קיבל אותו באופן ברור כפסק דינו של אלוהים. לאחר מותו של השליט, הקיסר קלאודיוס חילק את הממלכה. יהודה, שומרון, הגליל ו יצרו מחוז מנוהל על ידי התובעים, שבסיסה בקיסריה. ארצות אחרות קיבלו את רשותו של הורדוס אגריפס השני. במלחמת היהודים 66 פרץ עם הרומאים. לפני שזה קרה, המצב החל להתדרדר במהירות. כאשר תובע ממשלת פלורוס היה בקיסריה, המהומות יוונית היהודיות, הוא עמד בצד של היוונים. שדדו את אוצר בית המקדש וצלב יהודים רבים. בתגובה, היהודים תחת הנהגתו של אלעזר, בנו של חנניה הכהן הגדול לשעבר, כבשו את ירושלים ונהרג על ידי הרומאים מוצב שם. היוונים, בתורו, תקפו את יהודי אלכסנדריה, גרמו לטבח של יהודים בקיסריה ובערים אחרות. היהודים עשו את

120 30 ישראל הקדומה שלטונו של רומן פומפיוס התמודד עם הסלווקים ורומא סיפחה סוריה. באזור יהודה הסמוך התנהל המאבק על שלטון בין האחים נצים, יוחנן הורקנוס השני ואריסטובולוס השני. שניהם פנו לפומפיוס לנפתר המחלוקת ביניהם. לאחר ששמע את שני הצדדים של פומפיוס תמך אריסטובולוס. עם זאת, מאוחר יותר הופיע בנשק נגד הצבא הרומי והיה פומפיוס ברירה אלא להתמודד עם יהודה וגם באגף. הוא כבש את ירושלים, עשה טבח על , יהודים. זה היה מבט מרתק של הכמרים, שבו בזמן בתפקיד שהקיף את המקדש של שלווה ותחושה של הרצינות של הטקסים המסורתיים שבוצעו, לכאורה לגמרי לא המודעים מהם מגיעים רעש הפרוע, כל עוד הדם שלהם אינו מעורב עם הדם של הקורבנות נעשה. פומפי גם ביצע דברים בלתי נסלחים. הוא נכנס לקודש קודשים בבית המקדש בירושלים, אשר בנוסף לראשי הכהנים, אף אחד לא תחת איום של עונש מוות והקללה לא יכל לעשות. להיות בשירות של רומא, את יוסף בן מתתיהו הסטוריון היהודי שכתב אז גם לא ביצע כל חטא קטן נגד המשכן הקדוש, שהיה בעבר בלתי נגיש לחלוטין, אפילו להסתכל. עכשיו פומפי הלך לשם עם קבוצה גדולה של אנשיו והם ראו דברים שמסרבים לראות אף אחד, אבל ראשי הכהנים. אבל למרות שהיו שולחן זהב, המנורה הקדושה, כלים ושפע של תבלינים, ובנוסף לקמרון המקודש להניח את הכסף, סך של כאלפיים כשרונות, פומפי לא נגע ידי מסירות הנפש של כל אחד מהדברים האלה, ולכן במקרה זה נשאר על על הרמה של האצילות שלו. למחרת הורה מקדש לטהר את בית המקדש ומוזמנים להגיש קורבנות מסורתיים לאלוהים. כהן גדול שוחזר כגמול על חסדים רבים סבל מזה, במיוחד לעובדה שהורקנוס לא לאפשר ליהודים לתת סיוע מלחמה. יוחנן הורקנוס היה גם זכה בתואר, שאבד חמש שנים מאוחר יותר, כאשר ביהודה היו מהומות נוספות. היועץ שלו עדיין היה אנטיפטרוס, הרומאים ובכך שמירה על עמדתה של השפעה, כולל קיבל ב הדירקטוריון והזכות לגבות מסים בירושלים. אפילו בתקופת שלטונו של יוליוס קיסר, בנו הבכור של אנטיפטרוס, קיבל בניהולה של ירושלים, והורדוס הצעיר של גליל. כאשר הורדוס, כמנהל הגליל, דוכא באכזריות את ההתקוממות שם כבר גינה בחריפות רבה על ידי הסנהדרין, שאילץ אותו לעזוב את יהודה. אבל כשהוא עלה לשלטון ברומא, מרקוס אנטוניוס ואוקטביאנוס, הורדוס היה ראשון שוחזר למצבו הקודם ב 37 השנה לפני הספירה היה מלך היהודים. זה קרה בניגוד לרצונם, ורק לאחר חמישה חודשי לחימה, בהשתתפותם של חיילים רומי, כבשו את ירושלים, וישב על כס המלכות. הורדוס ביקש להעלות יהודים סיבות ציבוריים על ידי ציות למצוות יהודים והתחייב על התרחבות בקנה מידה גדולה של בית המקדש, אך היהודים לא להראות את הכרת תודה על המאמץ, משום שאכזריותו עלתה גם יצירות דתיות, ולא

121 29 וסופו של דבר מקהה את חוסר הרצון של אנשים לשלטון המרכזי. בתקופה שבי (צומת) אמונות דתיות הסינקרטיזם הייתה הרעיון של אופנתי ברחבי העולם ההלניסטי, זה נראה השליט הזה וסביבתו שהאל המקומי של היהודים ניתן לזהות בהצלחה עם זאוס, סוף סוף קצת יהודים מזוהים זאוס, הידועה במזרח התיכון זאוס, עם האל שלהם, סגד תחת השם. פעולות אלה הובילו לפרוץ מרד כללי, הידוע בשם מרד החשמונאים. הכל החל עם הסירוב של הגשת הקורבן על ידי מתתיהו פגאני טכס ולהרוג את היהודי שלו שעשה את הקרבה כזאת. מתתיהו, יחד עם חמשת הבנים נמלט אל ההרים. הצטרף אליהם יהודים אדוקים רבים, אשר הובילו את מאבק הגרילה נגד הסלווקים. לאחר מותו של אביו לקח את הפיקוד על יהודה מתייחס להצלחה רבה במאבק נגד האויב. ב 165 השנה לפני הספירה המורדים צעדו לירושלים. הם ניקו ותקנות מקדש משוחזרות בוטלו על ידי אנטיוכוס. אבל זה לא היה סופו של המרד. ב 160 השנה לפני הספירה בקרב, צפונית לירושלים, יהודה מת. הפיקוד לקח את אחיו צעיר ג'ונתן. המצב הפוליטי החל להעדיף את היהודים. רומא וספרטה יצרו ברית, מלך סוריה היה דמטריוס השני, שמינה את יונתן מושל אזרחי וצבאי של יהודה. למרבה הצער, בשנת 142 לפני הספירה יונתן נרצחה על ידי טריפון, טוען לכתר של סוריה. בנו השלישי של מתתיהו, סיימון, המשיך את עבודתו של יהונתן. דמטריוס ליהודים להתנגד, נתן עצמאות המלאה היהודים וויתר על כל התביעות לאסוף מחווה מהם. סיימון התמנה כהן גדול ותורשתי. אז העלייה של המכבים הייתה הצלחה. זה היה רק עם מרד הוכתר בהצלחת הגנה על הדת, אנחנו יודעים את ההיסטוריה של העולם העתיק. מאז שנים שמונים, עם הפסקה קצרה, לא היו מדינה יהודי עצמאית. ב 134 השנה לפני הספירה תפס את השלטון ביהודה, יוחנן הורקנוס, בנו של סיימון. למרות בעיות ראשוניות עם הסורים, הרחיב את שטחה של מדינת שומרון ו, שאילץ את האנשים לקבל את היהדות שלו. הוא הצטרף הצדוקים והפרושים יצאו נגד, שהובילו למספר החיכוכים הפנימיים. אפילו יותר גרוע היה שלטונו של אחיו אלכסנדר, שבו מלחמת אזרחים טובה פרצה. כמה דברים השתפרו תחת שלטונו של שלומציון, אשת, שעלה לשלטון לאחר מותו של בעלה. יורשו היה בנו השני של סלומה, השני, אבל הוא נלחם על הכס, וכל הזמן זומם אחיו הורקנוס השני. תמיכת הורקנוס, מאגף אדום, אנטיפטרוס. במהלך מלחמת האזרחים בין אריסטובולוס והורקנוס, במזרח הופיע רומי פומפיוס. הוא כבש את סוריה וב 63 השנה לפני הספירה הגיע ליהודה וירושלים נצורה. למרות השושלת עדיין החזיק בכח באופן רשמי, זה בעצם כבר קבע רומא.

122 28 ישראל הקדומה מאבקים או יורשים. ב 301 השנה לפני הספירה בפריגיה הגדולה היה אחד הקרבות העקובים מדם של העולם העתיק, כתוצאה מהלחימה אלכסנדר מחולק לארבעה חלקי הממלכה. תלמי אני המלך על מצרים. אני סלווקוס, שממנו אנו שואבים את הקו הסלווקי (הסלווקים), השתלט על סוריה ובבל. יסימאכוס קבע אסיה קטנה שלט במקדוניה ובמדינות שכנות. בתחילה היהודים היו תחת שלטון בית התלמים, שהסתמכו עליו המושל ביהודה. מנהל הוביל את מועצת הזקנים בראשותו של הכוהן הגדול. אנשים חיו בשפע, במיוחד גם בשכבה גבוהה יותר, הוביל בין, הנגזר מטוביאס עמון, אויבו של נחמיה. בתקופת שלטונו של תלמי השני) לפני נפתח הזדמנות חדשה. כשאת חוניו הכוהן הגדול (חוני) של הקו של צדוק סרבו לשלם מסי המלך הזה - ככל הנראה ביוזמת הסלווקים עוינים מצרים - השלטונות מצריים נפלו ישר לצעד זה לוקח שיפוט בכהן גדול חילוני והעברתו לכשירות של אחר טוביאס, אז ראש המשפחה, והגדלת עדיין את היקף סמכותו. טוביאס, בנו של יוסף, הוא צבר מוניטין כמס אספן, יזם ומשקיע בינלאומי, ביקור בבית המשפט תלמי באופן קבוע. ההלניזם שבירה יותר ויותר לתרבות ולאמונות אפילו יהודיות. השפה היוונית לעקור ארמית בהדרגה. ביוזמתו של יהודי אלכסנדריה היה התרגום היווני של התנ"ך, מה שנקרא. תרגום השבעים, שהמנדט שלה היה לסגור את הפילוסופיה היוונית ויהודיות, וקרוב יותר דווקא ליהודים התפזר בכל רחבי העולם ההלניסטי הטקסט של כתבי קודש, כשפת עברית המקורית של התנ"ך, הם לא ידועים. במאה השלישית לפני הספירה יהודה בא בתחום השיפוט של הסלווקים. בקרב על פניאס, במקור מירדן, אנטיוכוס השלישי הגדולים שאל את התבוסה המוחצת הצבא המצרי ולקח את הריבונות על יהודה. תושביה מובטחים הזכות לשמר מנהל המכס לאומי עבר לידיו של סיימון הכהן הגדול ומועצת הזקנים. בית המקדש היה פטור מתשלום מסים. בערך באותו זמן - משמעותי הודות לפעילותם הנמרצת של סיימון - המרכיב מרכזי בחייהם של תושבי פלסטין הפכה לבית כנסת. עם זמן, היא החלה להיפגש באותו הזמן את התפקיד של הרכבה בית (ר 'בית הכנסת: הפרלמנט בישראל היום נקרא בכנסת), ובית תפילה (בית ובית הפרשנות (בית מדרש). בתוך החומות של בית מקדש זה לקרוא, לימד, פירש ולמד התורה, מאוחסן בארון, התיבה הקדושה הממוקמת בצדו של בית הכנסת המזרחי, הכחישה שיש תפילות נלהבות ללידתה מחדש של האומה ושר מזמורים, שערכת התווים היא סוף סוף על פני תקופה זו. אל תשכחו את העניינים ארציים יותר, כגון התאמות עבור מבקרים מרחוק רחוק יותר. וידויה של הדת היהודי נאסר בתקופת שלטונו של אנטיוכוס אפיפנס, שהטיל בכפייה יהודי הלניזם. לא רק שהם לשדוד את בית המקדש, הוא עדיין הרס את העותקים של קיום המצוות וחלילה של השבת, והמנהג של ברית מילה נחשב לבלתי חוקי. ביהודה, היהודים הקימו מוסדות כל כך זרים לאולם ההתעמלות, שבו גברים הצעירים, מה שנקרא. שלא היו נימולה, אתלטיקה עירומים התאמן. זה זעזע את היהודים אורתודוקסיים. החסרון של אנטיוכיה קדשנו את בית המקדש בירושלים לזאוס, האל היווני. המהלך היה אחד המרכיבים של קהילות התייוונות המדיניות הכוללות המחוזיות ברחבי האימפריה להביא לאיחוד בין תרבויות שונות קיימות שם,

123 27 המלך להמשיך לבנות מחדש את עיר הבירה של היהודים, ובעיקר קירותיו. המלך הסתכל על דברים מנקודת מבט של פוליטיקה. מצרים לא הייתה בטוחה, עדיין נוטה היווצרות. לכן היה צורך ליצור את החברים של היהודים שנשארו נאמן למלך. מבצר חזק, אשר היה אמור להיות בירושלים, בידיים של אנשים ידידותיים, ובאזור של מצרים מוטרדת, היה שלו לפי לתמוך את כוח הפרסי הטוב ביותר. היהודים, לעומת זאת, היו אויבים רבים שניסו למנוע את הבנייה מחדש של חומות ירושלים, ובכלל זה סנבלט - מושל שומרון וטוביאס מעמאן - מושל מחוז. נחמיה במשך 12 שנים, היה מושל ירושלים. במהלך תקופה זו הביא את החוק והסדר ביהודה. בין היתר, דיבר נגד חוסר צדק חברתי, ניצול של העניים על ידי עשירה. פתר את בעיות האבטחה של ירושלים. הוא התיישב בחלק מהיהודים שחיו במחוז עד כה, עשה מפקד אוכלוסין. כשהוא הלך לפרס, הוא בקרוב נאלץ לחזור בגלל היעדרו החל להתחתן עם ומואב, הפסיק לחגוג ביום שבת, ואפילו בדוכני תפאורת המקדש, שבו אנשים נסחרים. כי כהנים אינם מקבלים שכר, הם חזרו לפעילות החקלאית שלהם. נחמיה פנה בחדות כנגד הרשלנות והתנהגות בלתי הולם, וכי הוא היה איש צדיק וירא שמים, יש לו את הסמכות ונהנה מכבוד רב. במאה הרביעית לפני הספירה הופיע על במת ההיסטוריה המקדוני אלכסנדר הגדול, בנו של פיליפ ותלמידו של אריסטו. ראשית, הוא הוביל באותו סדר וביוון ב 334 לפנה"ס היה מוכן למלחמה עם פרס. זמן קצר לאחר כניסתו לאסיה קטנה עוסקת הפרסים להכות אותם. זה הפך עד מהרה לערים אסטרטגיות כגון סרדיס, מילטוס. באסיה הקטנה, הוא הלך לצפון סוריה, שבו הקרב על הביס את צבאו של המלך הפרסי דריווש השלישי. לאחר מכן הכניע צור ובעזה, וצעדתי למצרים, שם הוא. שם, ייסד את העיר בכבודו בשם אלכסנדריה, אשר Reברך אותו כבנו של אל שמש אמון- מאוחר יותר הפך למרכז של יהדות הלניסטית. חזרו ממצרים, ואחרי סוריה מהצפון למסופוטמיה בתחומי גאוגמלה להתמודד עם כחותיו של המלך דריוש. משם נע דרומה וכבש את בבל ולאחר, פרספוליס ו. לבסוף לקח ואפילו הגיע לפונג'אב בהודו. עם זאת, בגודל של Suzaמכן הפעל כיבושיו של אלכסנדר היה כל כך גדול, זה עם זאת, בקשתו שיתייחסו אליו כאל, טיפול שרירותי של חבריו וניסיונות לכפות על קציניו לערבוב ונישואים עם נשים פרסית הנאמנים גרמה התמרמרות גדולה. שליח של ההלניזם השתנה, והפופולריות שלו החלה לדעוך. היסטוריה נוספת של אלכסנדר עומדת תחת הסימן של ניוון. מאז לא היה שום דבר לא נשאר למצוא, אלכסנדר בילה את הזמן במסיבות והנאות. הוא עודד את חבריו לשתייה מוגזמת, כך שכאשר אחד מ אלו מת רבים כמו עשרים. לבסוף, לוקח חלק ב טווח הארוך הוזמן מייד למקום אחר, שבו לאחר שתייה עם כל אחד מ 20 האורחים בהווה, לקח שתי כוסות מלאות אחרות המכילות 1.5 ליטר ואז פגע בו חום אלים, שמת 11 ימים מאוחר יותר, כלומר יוני לאחר מותו של אלכסנדר, הגנרלים שלו המתגוררים בחלקים שונים של המדינה שבה פעלו רשויות מושלים החלו להתחרות על שלטון. יריבות זו היו מקור למלחמות רבות, אשר נקבעו

124 26 ישראל הקדומה יתרונות עמדה מוסרי גבוה. זה לא ידוע כמה זמן דניאל שנערך במשרדו של השר ויועציו של מלך בבל, אבל אתה יודע בודאות שלאחר נפילת בבל, היה השר הראשון של השלטון הפרסי. דניאל חי עד השנה השלישית של סיירוס, שהגיע לגיל של כ -90 שנים. על פי הודעת בבל הנבואית הובסה. לאחר מותו של נבוכדנצר ב 562 לפנה"ס ממשלות לקחו את בנו -מרדוך, שאחרי שלוש שנים של שלטונו נרצח על ידי צד של הכוהנים. המלך הוכרז, בן בנבוכדנצר ( ). לאחר שהמלך היה 9 חודשי בסים-מרדוך, גם נרצחו על ידי מפלגתו של הכהנים. המלך האחרון של בבל הוא נבונידוס ( ), שהיה השותף בלשאצר יורש עצר. המלך נבונידוס, מאהב יותר בארכיאולוגיה, מונומנטים עתיקים, בנייה של מקדשים וספרות מאשר בענייני המדינה, ובנוסף - כרפורמטור דתי - מבקשים לרכז את האלים בבבל, בעצמו מיואש האוכלוסייה איבד את הביטחון בתחומים הגבוהים יותר, ואת אנשי הדת ואת אהדתו של הצבא. כאשר מעצמות מערב אסיה החלה להיות בסכנה מהפרסים תחת שלטונו של סיירוס, שהשתלט על אמצעי התקשורת, שהקים מדינה חדשה, רב עוצמה פרסית, הבבלים החלו חמוש בחיפזון, אבל נבונידוס המלך שלהם, במקום לקחת חלק פעיל בארגון ההגנה על המדינה והוביל אותה באופן אישי, נתן לי בן פקודה, והוא החזיק את העלייה לרגל המקומות הקדושים ומשכו את האלים לבירה כדי להגן עליהם במקרה של אסון מחילול הקודש. סם בלשאצר, להיות התפוגג ואלכוהוליסט, הוא לא היה מסוגל לשמור על סמכותו של המלך. אז אצילי עיניים, כמרים, ומנהיגים הפכו לכוכב החדש באופק הפוליטי, שהיה סיירוס, שליט והפרסים. בלשאצר הוכה בתיאור, ולאחר מכן ב. בירתה של סיירוס נכנסה בבל בשנת 539 בדרך זו, באמצעות המאמצים של המיזמים הפוליטיים ואסטרטגיים המלך כורש ( ) הקים מדינה פרסית ענקית חדשה, עם ההון שלה בסוזה. מדיניות ביחס לכבשה הפרסים המדינות בענייני דת והתרבות היו די ליברליות. כמו כן, נכלל היהודים שהאמינו סיירוס ככלי בידיו של ה ', גם מושיע המשיח. הם פנו אליו, על בנייתו מחדש של בית המקדש בירושלים. היענות לבקשתם, בשנת 538 לפני הספירה סיירוס פרסם צו המתיר את הבנייה מחדש, שעבורו הם מצליחות, מושל אלא רק לעשות את העבודה של הקרן ועמד, ובכלל זה סיבה לכך שמעט מאוד יהודים חזרו למולדת הישנה. זה היה רק כאשר המלך דריוש חידשתי את הצו של סיירוס, התחיל השיקום שוב. ב 520 השנה לפני הספירה קבוצה נוספת של יהודים חזרו ל ירושלים, וכעבור חמש שנים שולמו למקדש חדש שנבנה. את התפקיד החשוב ביותר במאמץ זה שיחק זרובבל, שמגיע מהשושלת של דוד הפרסי הממונה על יהודה ונביאי חגי זכריה ו. הם היו צריכים להילחם ברבי קרב עם האויבים של שיקום, ובעיקר את השומרונים, שאולי חששו שהמושל הפרסי בשומרון, יעבור לתוך ירושלים הבנויה, בשומרון ובכך לאבד את חשיבותו. ב 457 השנה לפני הספירה המלך הפרסי ארתחששתא שהוצאתי צו חשוב להחזיר את כוח פוליטי יהודי בירושלים. המדינה יהודית קיבלה אוטונומיה מלאה, כפופה רק לסמכות העליונה של מלכי פרס. סביר להניח שיש לך כבר צו ביד, בסוף מרץ, 457 נסע לירושלים עם קבוצה של חוזרים, עזרא הכהן ומלומד יהודי. ב 444 השנה לפני הספירה שליט הפרסי מותר ללכת לירושלים, נחמיה,

125 25 שלטונו של בבלי, פרסית והיווני לאחר גירושו של יהודה, הבבלים לא הביאו את מתיישבי יהודה זרים, כפי שעשה האשורי במקרה של המדינה הצפונית. יהודה הפך לאחד את מחוז בבל, שם הוא גר במצפת מושל גדליה. לפני שהתחלנו לארגן את החיים חדשים בארץ המושחת, בוגדני נרצח על ידי חבר של משפחת המלוכה של ישמעאל, בנו של נתניה. זה גרם לשאר האוכלוסייה של יהודה, שנשאר שם, ברח למצרים, לוקח את ירמיהו הנביא, בניגוד לרצונו. בספירת אמצע המאה השישית הפך למרכז יהודי בבל, שבו אנשי יהודה נקראו יהודים. ירמיהו כבר דחק ארצו להתיישב באופן קבוע בבבל והם הכניסו את תנאי החיים הטובים ביותר האפשריים. יהודים חיו בעיקר בערים ובכפרים לאורך נהר התעלה וטופלו היטב על ידי הבבלים. שנתפס על ידי מלך הלפני אחרון של נבוכדנצר יהודה יהויכין שוחרר על ידי -מרדוך, ותפסתי את מקומו על שולחנותיו של המלך בעת קבלת משכורת לכל חיים. שמו היה גם מלך יהודה. בתפקידו זה, הוא עמד בראש מועצת המנהלים של זקנים, שטפלו בענייניו של גולים. קנית נדל"ן, בבעלות כמה עבדים. אחרים היו חיילים וקצינים בצבא של בבל, החזיקו בתפקידים בממשל המלכותי, רבים קרקעות מלוכה מושכרים. אחרים עדיין שיחק תפקיד גדול בפעילות מימון. לדוגמא היה שייך למשפחתו של של העיר הגדולה ביותר הפרטי הבנק ובית מסחר. יהודים הורשו לשמור על הטקסים והמנהגים הדתיים שלהם. בניגוד לאבות חיים בארץ מוצאם, אשר משכו אליו אמונות כנעניות, היהודים בבבל להפריד את עצמם מאמונות וכתות זרות. באותו הזמן, הפעילות הנבואית שלה הוא היה הנביא יחזקאל, הוגלה לבבל ב 597 הוא גר שם (אולי חוץ מהתקופה שבה הוא חזר לירושלים לפני כיבושה הסופי) בתל ממוקם ליד התעלה. חמש שנים לאחר מכן, הוא החל את השליחות הנבואית שלו, שבו הוא נמשך עד כ -570 שנים לפני הספירה יהודה חי בבבל היה אוסף משמעותי של מגילות קדושה של עברית, אשר לאורך הזמן הייתה הקאנון של הברית הישנה. כתבי קודש אלה מהווים חוליה חשובה בין ההיסטוריה הרוחנית של ישראל כאומה שלמה של הכרזת היהודים והעתיד המובטח. את הספרים הקדושים של היהודים תמכו גם במודעות של זהות לאומית והדת אינה מאפשרת הפירוק של האלמנט הישראלי בסביבה לא יהודי. מכתבים אלה נקראים על ידי כמרים וגולים מבוגרים במהלך מפגשי שבת. גם בבבל - בהתכנסויות שבת - צורות הנציחו פולחן, שבו החלק העיקרי היה קורא את כתבי הקודש, שרו מזמורי תהילים ותפילות ליהוה. אם כבר מדברים על הגלות בבל, אנחנו לא יכולים לשכוח את דניאל הנביא, כנראה הנסיך ממשפחת המלוכה, שנחטפה בקיץ או בסתיו מאוחר של שנים 605 לפני הספירה. אחרי שנים בבית המשפט של בבילון השיגו את הכבוד והכבוד הגדול על ידי האמונה האיתנה שלו ובשכל

126 24 ישראל הקדומה נאלצה להילחם מלחמה ישירה עם הכוחות של בבל. העימותים התרחשו בשנת 605 לפני הספירה בכרכמיש. בראש הצבא הבבלי היה (נבוכדנצר, נבוכדנצר), שהביס את הצבא המצרי. היה טבח עצום, שמתאר בצורה חיה ירמיהו, שבו הצבא של פרעה נפל לפאניקה האופיינית שלה וברח למצרים. נבוכדנאצר הגיע לגבולות של מצרים, וככל הנראה הייתה זוכה המדינה הזאת, אם לא את הידיעה על מותו של אביו נבופלאסר, מלך בבל. הוא נאלץ לחזור לבבל כדי לתבוע את כס המלכות. מאז 605 לפני הספירה תחילתה בתקופה של העליונות הבבלית. יהויקים, המלך יהודה הפך צמית של נבוכדנצר, זה היה גם בנו יהויכין, שעלה על כס המלכות בגיל 18 שנים. התנ"ך מגדיר באופן ברור את שלטונו כגרוע. ממשלות שהובילו לפלישה של המלך נבוכדנאצר בשנת 598 לפני הספירה והגירוש הראשון של האוכלוסייה, כולל משפחת המלוכה, לבבל. בירושלים, ומשאירים רק את העניים. על ידי רצונו של נבוכדנצר הונח על כס המלכות של יהודה צדקיהו, דודו של יהויכין. זה היה איש רעוע ומפוחד שעבר לחישות של לאומנים שרטוט של פרעה נגד בבל. בניגוד צדקיהו היה ירמיהו הנביא, שקרא לנבוכדנצר ההגשה צופה כי האימפריה הבבלית שורדת שלושה דורות. העובדה שכל פלסטין וסוריה היה שוב בידיו של הכוחות עוינים, בהכרח הייתה לערער את הסחר המצרי במגוון רחב של שימושים בנמלים הפיניקי ברצינות. זה עשוי להסביר את החלטת, מלך מצרים ( לפנה"ס, מוזכר בנבואתו של ירמיהו לפלוש לפלסטין. בתחילה, הצבא המצרי היו מוצלח. הם זכו בצידון, ובירושלים - בוודאי וערים אחרות - חיל מצב בבלי נאלצו לעזוב בכוח, פוליטיקאים מקושרים היטב עוינים לבבל עוזבים. כצפוי, ירמיהו, נבוכדנצר הגיב בתקיפות מערב שולח צבא חזק. המצרי נסוג בחופזה, משאיר את הווסלים שלהם לשעבר, הצבא הבבלי אשר בתורו חולק. המצור על ירושלים נמשך כשנה וחצי. עיר לבסוף נלקחה רעב (586 שנה לפני הספירה). הרג את הילדים, ואז הוא היה עיוור ונלקח לבבל. ירושלים פוטרה וקירותיו נהרסו, ארמון המלוכה ובית המקדש של שלמה נשרפו מנהיגי המפלגה הוצאו להורג. היה גירוש שני והמצב הסופי של יהודה.

127 23 הגולים האלה - עשרה שבטים אבודים - נפטרו לחלוטין מזירת היסטורי מתבוללת עם האוכלוסייה המקומית. על שטחה של ישראל והעם יושב מחדש מאזורים שונים של אשור, סוריה, הסעודית, בבל ומדי:. בזירה של שרידי ההיסטוריה היא מדינתו של יהודה. במהלך קריסתה של מדינתו של המלך חזקיהו הצפוני של יהודה. בזמן של העליונות האשורית, הודות לחכם הפוליטיקה חזקיהו, המדינה העצמאית היחידה באזור שהיה רק יהודה. המלך לא היה קיים בגלוי נגד אשור ולא פנה בתחילה על הקואליציה. הוא לקח על עצם את הרפורמה של נביאים הדתיים בהשראת את הגלגלים. גם אחת השפעות של החלטה זו צריכה להיות מדינת אחוות נפילת ישראל, שהייתה סוג של מורי מזכרת ליהודה. הרפורמה הייתה על השבת תפילה טהורה של יהוה, כפי שהתכוון בתורת משה. הוא הצביע על הצמיחה וההתפתחות של דיור, ובכלל זה חזקיהו בנה אספקת מים חדשה במקרה של המצור על ירושלים. כאשר ב 705 השנה לפני הספירה עלה על כס המלוכה של אשור, סנחריב, חזקיהו הצטרף לקואליציה, שארבע שנים מאוחר יותר הפך חסם את הדרך, למרבה הצער, ללא הצלחה. הקואליציה נכשלה. אשור פלש ליהודה מדינה. מחווה, שהיה צריך לשלם חזקיהו עשתה את כל הזהב של ארמון המלוכה ובית המקדש, ובכלל זה הזהב התקלף מהשער של בית המקדש, וכל הקישוטים. התבוסה הייתה גדולה עוד יותר, אם לא להתערבות אלוהית, אשר צרכו 185,000 חיילים אשוריים. החדשות על האירוע הזה, אלה ששרדו וחזרו לאשור, שבו סנחריב נרצח על ידי בניו. היפוכו של בנו חזקיהו היה מנשה, שנסוג כל פקודת הרפורמה של אביו. במהלך כל התקופה של חמישים שנים שלטונו, הוא היה וסל של אשור. לאחר שלטונו בן שנתיים של אמון מלך יהודה היה יאשיהו. באותו הזמן, את כוח האשורי גסס. בשנת 612 לפני הספירה הכוחות המשולבים של הבבלים, בנים מדי והסקיתים כבשו נינוה. זו הייתה גם הזדמנות טובה לבצע רפורמה דתית ביהודה. השמדת זרה (ביניהם, ואשורי) הייתה בו זמנית סמלי איקוני עם סיום העבדות ועצירה חווה שכר. עם זאת, הנושא המרכזי של רפורמה הדתית היה למצוא את גליל עבודות התיקון בהוראות הצו. לקרוא לציבור אותו לאנשים, ואימץ כקוד המדינה. אחת הדרישות העיקריות שלהם היה לשחזר את תוקפו של בית המקדש בירושלים, כמקום תפילה היחיד של יהוה. כאשר הבבלים והבנים מדי הצטרפו לחטיבה של אשור, המשחק החליט להפוך את פרעה נכה. יאשיהו לא רוצה שיקרה בשנה 608 לפני הספירה חסם את דרכו עם כמה חייליו במגידו. למרבה הצער, זה היה קל לנבא, ספג מפלה כבדה. יורשו, יהואחז נחטף למצרים, שם הוא עשה חיים. על כס המלכות של יהודה התיישבה נכה, כיהויקים הווסל שלו. נכה משועבד סוריה ופלסטין בקלות. באותו הזמן, ומדי: הבבלים הסכימו לבסוף כיצד יש לחלק את ארץ אשור. לשעבר השתלט על אדמות בצפון ובצפון המערב לאורך מרגלות ארמנית-האיראני, בעוד שאחרים לקחו את האדמות של מסופוטמיה ראויה. על מנת לשמור על ההגמוניה שלו בסוריה ופלסטין, נכה

128 22 ישראל הקדומה היורש היה בנו עמרי, אחאב, שהמשיך את מדיניותו של אביו. הוא דאג לקיום משותף הקונסטרוקטיבי של יהודה, וגם יש מערכת יחסים טובות עם הפיניקים, שהוא צריך בגלל הסכנה מדמשק. אחאב סבל שני נצחונות על בן הדד. מאוחר יותר, שני המלכים הסכימו כי דמשק תופרד אזור קניות ישראלי ליישר את ההרשאות של ישראל עם ההרשאות של הסורים, שהושלמו במחוז שומרון. אבל קיום בשלום עם דמשק לא נמשך לנצח. לא הייתה מלחמה נוספת, שבו קואליציה של ישראל, יהודה לחמה נגד הסורים. בלהט הקרב, אחאב נדקר באורח אנוש ומת בשומרון. התנ"ך מקדיש הרבה מקום לאחאב ואשתו איזבל, שלחם עם אליהו, נביא ה '. אליהו נלחם נגד עבודת הבעל ו, כי שנרדף על ידי משפחת המלוכה. יורש העצר של יהודה, אסא יהושפט בנו. הוא שלט 21 שנים בירושלים בביצוע רפורמה דתית, אשר יהיה כרוכות בהוראת אנשי החוק של אלוהים, אתה עשית את הכהנים והלוים. מבחינה פוליטית הייתה גם להשיג. להטיל את המעוזים הצבאיים של יהודה, פלשתים והערבים הביאו לו מתנות, הוא בנה אסמים, ואפילו בנה צי של מסחר. ממשיכו של יהושפט היה יהורם, שאשתו הייתה עתליה, בתו של אחאב, שהיה לו השפעה על שלטונו עצומה. השבץ הראשון של המלך החדש היה הרצח של אחיו ותומכיהם. בענייני דת הוא נסע במלכי ישראל, מה שמוביל לכפירה. פעילות פוליטית היו גם בלתי יעילה, כפי אפקט היה כזה הפסד של אדום. יהורם מת ממחלת מעיים קשה, בגיל 40 שנים. אנשים לא להתאבל ואפילו לא נקברו בקברי המלכים. בנו אחזיהו מלך שנה אחת בלבד. הוא נהרג על ידי יהוא, שמאוחר יותר הפך למלך ישראל. כי משפחה של אחזיה לא היה אחד שיכול היה לתבוע את כס המלכות, עתליה תפסה את השלטון, אמו, שהחליט שהולכים להרוג את כל בית דוד. שרד את התבוסה רק יואש קטן. אחרי שש שנים יהוידע הכהן עתליה הפילה ממשלות והובאה ליואש הכסא שבע. המדינה ביטל את עבודת הבעל. עם זאת, הממשלות של יואש הייתה בתוקף לכל החיים יהוידע בלבד. ואז המלך נפל לתוך כפירה. הוא מת בידיהם של הקושרים ועל כס המלוכה של המלך אמציהו לקח את בנו. בינתיים, במדינה הצפונית שינה את השושלת. לאחר מותו של יורם, יהוא עלה על כס המלכות, שנתמך על ידי הצבא ואלישע הנביא. יהוא הפסיד לסוריה. בנו יהואחז היה תלוי לחלוטין בסוריה. המצב השתנה כאשר הסורים היו הווסלים של אשור. עורר על ידי אמציה מלך יהודה וישראל המלחמה הביא נצחון מוחץ צפוני. ירושלים נכבשה, נהרסו ביצורים, בזזו את בית המקדש. מלך יהודה נהרג בלכיש. לאחר מותו של יהואחז מלך ישראל היה בנו של יואש, שלקח ארם ויהודה הפך הצמית שלו. לירבעם השני, המדינה הייתה של המשבר הכלכלי, אך עם העלייה של שגשוג ואחרי הקריסה של דתי ומוסרי. באותו הזמן פעלו נביאים עמוס והושע, שקראו לאנשים לחזור בתשובה. לאחר מותו של ירבעם ישראל איבד אותו פוליטית ופנה במהירות לאובדן עצמאות, שהייתה לושע. מדיניותו הובילה בשנת 722 לפני הספירה נפילת שומרון, גירושה של ישראל מהאוכלוסייה ב 27,290 אנשים לאשור ומדיה ואובדן המדינה. סה"כ 27,290 כנראה לא יכללו נשים וילדים. במשך זמן,

129 21 הקורבן למזימה בראשותו של בעשא. פאשה החליטה נגד יהודה, אך הובסה על ידי הסורים, שיצרו קואליציה עם יהודה. במהלך המלחמה, ישראל איבד את כל המורשת של נפתלי. ממשיכו של בעשא היה אל. שם נרצח על ידי זמרי זמן קצר. התאבדות זו מחויבת ועמרי הפכו למלך. זו הייתה תקופה נוראה בהיסטוריה של ישראל. מדי כאוטי או לא תורם לפיתוח כלכלי או תרבותי. להתפוררות נוספת של עמרי לא אשם, מפקד צבאי מוכשר. מעניין ביותר, עם יותר משלושים קווים של מלך מישע כתובת, מצא, בירת מואב, מצביעה על כך שעמרי מלך על כל ישראל. הוא עשה שלום עם יהודה. גם יעילות עכבות האיום של הפלישה לדמשק, זכייה ראשונה כמה קרבות עם הסורים, ולאחר מכן מאפשר לסוחרים מהמדינה המובסת להקמת רובע מסחרי של שומרון. עמרי זכה גם בעלת ברית חזקה בצור הפניקי, חווה מחדש את ימי הזוהר, וגישה מאובטחת לים דרך החידוש של ידידות ששלב פעם אחת עם הארץ של דוד ושלמה. אמנה נחתמה התחתנה בנו הבכור של עמרי, אחאב איזבל, בתו של מלך כומר. מבחינה פוליטית, זה היה גאוני, אבל מנקודת חלש ביותר הדתי, כי זה הוביל לגדול ביותר בישראל לגרוע מיהוה. מתחילת עמרי עדיין התגורר בארצה, שבו ארכיאולוגים גילו, שנבנה על ידי המחוז המלכותי. עוד לפני השלמת עבודות ארמון המקומי ננטש שש שנים מאוחר יותר למלך עבר כחמישה עשרה קילומטרים ממערב ונבנה מהיסוד הבירה השנייה שלו בשומרון, בצד המערבי של רכס הר אפרים, באתר שבו היה פעם כפר מבוצר או עיר. זה היה גבעה הרמה, בודדה עם גג מעוגל, שכב בסמוך למקור והכביש הראשי מצפון לדרום, נמתח משם נוף נהדר של חוף הארכה "דרך הים". עמרי רצה לצאת מהטבעת של גבעות ולהפוך את פניו לפניקיות והעולם. שומרון, הממוקם על גבעה עם שלוש גבעות תלולות, היה באותו הזמן קל להגן, וכבר באותה העת, או אולי מאוחר יותר הודות לקירות העבים שלו עם בלוקים מלבניים תואמים היטב של אבן הפך חדיר מבצר. עמרי, יורשו היה אחאב, לקח החלק העליון של הגבעה על המגורים המלכותיים שלו. עבודת ארכיאולוגית חשפה את הארמונות של משפחתו ואנשי חצר, מחסנים, מיכלי מים ואסמים. זה היה העיר הגדולה היחידה, שבני ישראל בנו את היסודות העתיקים. אולי התכנית שלו כמו ירושלים, את עבודתו של סולומון, שעמרי רצה להאפיל את הפאר של הבירה החדשה שלו. מה עוד, שבמחוז שומרון נבנה על החלקים הנמוכים של המדרונות, שבו היא גרה אוכלוסייה העניה יותר של העיר. הבטיחות של חלק זה של העיר לספק קיר החיצוני שלו, אובייקטים העשויים מחומרים עמידים פחות, לעומת זאת, לא שרדה עד ימינו או שרידים של אותם מאוד. חדש, במהירות העמקת פער ברמה מאוד בבירור שתוארה כבר בתקופה זו. זה היה סימן רע, הלכידות חברתית של המדינה לא הייתה סיכויים טובים. מצד השני, לעומת זאת, הנקודה האתנית של נוף, הבנייה של שומרון הייתה ניסיון להבטיח את אחדותה של הממלכה: הרעיון היה שהכנענים ובני ישראל מילא תפקיד באותה מידה ראויה והחשוב שאחדו את קשרים אישיים תחת שלטונו של מלך. עמרי קנה את המקום שמן כנענים, מה שהופך את העסקה על פי החוק הכנעני.

130 20 ישראל הקדומה הממלכה מחולקת לאחר מותו של שלמה, לא היה פילוג ממלכת ישראל לשתי מדינות עצמאיות, בצפון ובדרום. צפון שמר את השם ישראל, ואילו בדרום בשם יהודה. רחבעם (רחבעם), בנו של סולומון ונעמה עמון, שהפך למלך, על ידי חוסר תחושה ונימוסים הובילו למרד פוליטי. המפגש הארצי בשכם לא הסכים להפחתת מסים המוטלים על העם על ידי שלמה, והתוצאה הוא שהשבט הצפון לא זיהה אותו כמלך. המצב השתמש ירבעם בן ניבט, שברח מסולומון למצרים, ועכשיו חזר ועלה על כס המלכות של המדינה הצפונית. זה כמעט הביא למלחמת אזרחים, כפי שנקרא עד רחבעם 180,000 חיילים להילחם בשבטים הצפוניים. נעצר על ידי שמעיה הנביא, שעל שמו של אלוהים אסר עליו המלחמה. ירבעם התקדם במהירות כדי לארגן את המדינה. לישיבה בתחילה בחרה שכם, ולאחר מכן את פנואל, וסופו של דבר התיישבה ב של תרצה, שלא היה שייך לאף אחד משבטי ישראל, שמנע את היריבות שלהם. חידש את המקדשים העתיקים בדן ובבית אל, ולהגדיר אותם במקלטים רשמיים של המדינה, המבקש למנוע את ישראל מלעלות לרגל חצות לירושלים, שבו היה היכל יהוה. ואכן ירבעם היה מסוגל להסיח את דעת נתיניו מאת ה ', התנ"ך מאשים אותו ויורשיו, שמוזכרים בהליכת שחטאי ירבעם שוב ושוב. מאז קריסתה של הממלכה לא היה דרך חזרה. מאז, יש לי שתי המדינות היסטוריה אחרת. עם זאת, היו תקופות של ההיסטוריה שלהם שלובים זה בזה עם זה, בין אם זה במהלך מסעות צבאיים משותפים או זיקה, אלא גם מאבקי אחים רצחניים. הם לא היו, עם זאת, המשיכו במלחמה הגדולה. עם זאת, יש לציין שבני ישראל בחלוקה לאיבוד. אל תהסס להשתמש בו בזמן שהשכנים של ישראל. כאשר השלטון במצרים הצטרף ישק (קסדה), פלש ליהודה בשנה החמישית של רחבעם. כבש את ירושלים, בזז את בית המקדש וארמונו של המלך, לוקח את חפצי ערך ודיסקי זהב שנעשה על ידי שלמה. רחבעם מלך עבור סכום כולל של 17 שנים. הוא עשה 28 בנים ובנותיו 60. בחר (אביה), בנו של מעך, ששלט שלוש שנים בלבד. היה לו 22 בנים ובנות 16. התנ"ך אומר כי במאבק עם ישראל, הצבא של יהודה, בראשותו, נהרג ירבעם חיילי 500,000. ירש אותו אסא, ששלט בירושלים במשך 41 שנים. ההישג הגדול שלו היה החיסול של זנות מקודשת, שהגיע ליהודה מהדת הכנענית ופניקית. בסוף תקופת שלטונו נוצר קואליציה עם בן הדד המלך ארמי, נגד ישראל. גונה על ידי הרואה חנני, הנביא אמר לכלא. כמעט באותו הזמן שהוא ישב על כס המלכות של יהודה, אסא מלך ישראל היה נדב, שהיה

131 19 לכנענים ובית המקדש בסוריה מהמאה העשירית לפני הספירה יש את אותן שלושה חדרי עיצוב בסיסיים. אולי הם היו בהשראת בית המקדש של שלמה. זה היה על פי הדגם המקורי המשכן נבנה על ידי משה. בצד המזרחי היה פרוזדור, שנכנס דרך דלתות כפולות. הפרוזדור קדמו שני עמודים, העשויים מברונזה. הכהנים נכנסו לפרוזדור של המקום הקדוש של מזבח קטורת, שולחן עם לחם וחמישה זוגות של נרות. ומכאן הכניסה לקודש קודשים, שבו ארון הברית הייתה עם שני כרובים מגולפים מיגון המכסה שלה. הקירות בכל חדר היו מכוסים עץ ארז מגולף עם פרחים, עצי דקל עם חלונות גבוהים ונברשות, ואילו docierałoוכרובים ומרוצפים זהב. האור הקדוש מקום המקום הקדוש ביותר היה חשוך לגמרי. קטורת נשרפה בבית המקדש, אבל הקורבנות הוגשו בחצר בחזיתו של המקדש. הכניסה למקדש הייתה רק את הכהנים והלוים, לקודש קודשים רק כהן הגדול ותקופה זו של השנה. לאחר שסיים את העבודה שלמה המלך עשה את חנוכת בית המקדש. המקדש שרד עד 586 לפני הספירה, כאשר הוא נהרס על ידי הבבלים, שמוצאים אותו ובזז את כל חפצי הערך נלקח לבבל. שלמה היה בהחלט אדם יוצא דופן, מארגן טוב לא של פתרונות חדשניים, מה שגרם לו כל כך תומכים למתנגדים. הוא היה לא רק את ענייניה של המדינה, כגון ניהול והקמה. הוא היה גם חוקרו של הסופר. שלושה אלף משלים הוא המחבר שלה. עם זאת, כבר בתקופת שלטונו ניתן לראות סימנים של קיפאון והניוון הממשמש ובא. בהליכים של המלך יכול לצפות בתערובת מיוחדת של מרוסן המלך וקר, ערמומיות מחושבת.

132 18 ישראל הקדומה את שמותיהם של שבט ישראל, אשר יכולה גם להפגין ניסיון לבלום את הבדלנות השבטית לשעבר. חובותיו של הממשל המחוזי, גביית מס היה אחד שהייתי צריך להיות מוגבר לשמירה על הרכבים קרבי גוף המאורגן חדש, היה צורך גם לגייס כסף כדי לפצות על אובדן ההכנסות מאדום, סוריה ובחלקים של גליל. לא שיש את הכספים כדי לשלם את החובות למלך צור, שלמה נאלץ לסגת באזורים אלה. הציג מונופולים מלכותיים מסחר, מכס וגדל מאוד ומסים עקיפים. מעל לכל, בצורה ניכרת את מספרם של עובדים המיועדים לעבודות כפייה. היכרות עם עבודות כפייה דוד היה בהשראת, סולומון הלך ליישומו עבודה עוד יותר נאלצה נחשבת לסוג חדש של שירות חובה בצבא. עובדים הופנו לעבודות ציבוריות ועבודות בנייה כאלה ביצורים צבאיים. העבודות של אלה מופעלים הכנענים, והאנשים ממוצא ישראלי, אשר, למעשה, הפך אותם לעבדים של המדינה - כפי שאנו קוראים בספר המלכים, בפועל זה כבר בשימוש מאה שנים מאוחר יותר. עובדים שהועסקו בבניית בית המקדש לאחר תקופה של התמחות ועבודה במחצבות בפניציה, שם הם נשלחו בקבוצות של עשרה אלף אנשים מדי חודש והחליפו לאחרים. עבודות כפייה בקנה מידה כה גדול הביאה לצמצום האוכלוסייה של אזורים כפריים, שבאו לידי ביטוי באופן שלילי על הייצור. נוהג זה עורר את הסלידה מתלהבת חופש משבטי ישראל, ותרם לפער ההולך וגדל במהירות העמקה בין מעמד שליט חדש ועשיר ושאר החברה. מצב דלקתי הביאה גם לניסיונות לאפליה במובן גיאוגרפי, כי באמצע שנתי עשר האזורים שנקבעו על ידי סולומון לא להשתלט על שבט יהודה, אשר, כך נראה, כבר פטור מהניטל שהוטל על ידי המלך. ירושלים משום שהזדהה עם שבט יהודה, שחבריה תופסים את רוב העמדות בממשל המדינה. אחד מהשבטים הצפוניים אינם נכלל בהשתתפות בחיים ציבוריים - תמיד מסרבת נטייה ליהודה - היה שבט אפרים, שהרכוש היו המרכז העיקרי של התנחלויות ישראליות, ובאותם אזורים שרוב הסימפטומים של חוסר שביעות רצון וחוסר שקט. לפני סולומון איבד דמשק, חלק אדום וחלק מהגליל, המצב הוארך מההפרה ועד גבול מצרים. עם כל השטח הזה הובא לו מחווה. ככל מאחז מסחר נבנה עיר תדמור, שוכב צפון מזרח לדמשק. עם הברית עם אני הגדול, סולומון הצלחתי לפתח חברות מסחריות, ובעיקר את המשלחת בדרך הים לנמל עציון גבר במפרץ אילת, עד לאוקיינוס ההודי לארץ אופיר, אשר מאתר בסומליה או בתימן, להביא משם אלגום, הזהב, כסף אבנים יקרות, שנהב, ובעלי חיים אקזוטיים. ביקורו של מלכת שבא, המדינה הממוקמת בדרום מערב הסעודית, הייתה כנראה גם, לפחות בחלקם מונע על ידי אינטרסים מסחריים. בנוסף, סולומון סיכם בריתות עם מדינות שונות שאושרו כוללות חיי הנישואין שלו. סולומון של ההרמון כלל 700 נשים ו -300 פילגשים. אבל הדבר החשוב ביותר הוא מפורסם שלמה בנה את בית המקדש בירושלים. אפילו דוד רצה לקחת את העבודה הזאת, אבל אלוהים לא הרשה את זה כי דוד לשפוך יותר מדי דם. עם זאת, אביו של סולומון עשה הכנות לבנייה עתידית. חומרים שנצברו ובעלי מלאכה מיומנים. לפי סטנדרטים של היום, בית המקדש לא היה גדול מדי. היא הייתה ארוכה 60 אמה, 20 גבוהה ורחב 30. לא מצא כל מקדש של התכנית, אבל לאחרונה גילה בחצור בית המקדש שייכים

133 17 כאלה, היכרויות על ידי מדענים בזמנים של דוד ויורשיו. טיפוס היו בירות כנראה עץ של צפון סוריה, שישראל חייבת להיות כנראה בפיניקיה. השער הגדול בדן (תל אל-קאדי), ובבאר שבע, בקצוות הצפוניים והדרומיים של ארץ ישראל, שתחילתה בזמנים של דוד, אבל זו רק השערה. יש לו דוד הרבה הצלחה, אלא גם סבל ממספר המפלות, כולל במשפחה. חווה שלושה אסונות גדולים. הגדול ביותר היה המרד של אבשלום, בנו שלו. זה התחיל עם העובדה שאבשלום נהרג עמון אחיו, בנו הבכור של דוד, שאנס את תמר, אחותו של אבשלום. מחשש עונש מאביו, אבשלום ברח לגשור, בממלכות הארמיות קטנות, שוכב ממזרח לכנרת, שם הוא גר עם הסבא והסבתא שלו מצד אמו. לאחר שלוש שנים, דוד החנינה אבשלום. השלמה עם אביו של בנה, לא הייתה עם זאת, סכסוך שהוליד. אבשלום באמצעות טכס ההקרבה בחברון, הכריז על עצמו מלך ישראל, והחליט לכבוש את ירושלים. החדשות של דוד וביתו, וחייליו הנאמנים נמלטו מהבירה הולכת ממזרח לירדן. צבאו של אבשלום שהלך בעקבותיהם. הקרב המכריע נערך ביער אפרים, שבו אבשלום נהרג, וחסידיו נמלטו לפני דוד, שחזרה לשלטון, אך קונן על מותו של בנו. בקרוב מרד נוסף שפרץ נגד דוד. הוא עורר על ידי שיבא משבט בנימין, שמאבד להתפרש כניסיון לשחזר את כס המלכות של הדור הזה. אחרי הכל, זה מקורו שאול. המרד דוכא. יתר על כן, התנ"ך כי בניגוד להמלצתו של יהוה, דוד עשה מפקד של ישראל, כך שהמדינה נפלה מגיפה חמורה, אשר טענה -70,000 קורבנות. את ימיו האחרונים של דוד, בהשוואה לתקופה הקודמת, היו נטולי אירועים משמעותיים. כאשר בנו אדניה ניסו להבטיח רציפות לכס המלוכה, דוד, הכוונה באזהרת בת שבע ונתן משחו שלמה במעיין הגיחון, שהיה ממוקם בחומות העיר המזרחיות של ירושלים. דוד מלך על ישראל 40 שנה, שבע שנים בחברון, ו 33 שנים בירושלים. לאחר מותו הוא נקבר בעיר דוד. סולומון החל את שלטונו עם ההסרה של מי שהוא נחשב מסוכן לעצמם. קודם כל, הוא הרג את אחיו אדנים, ששאפו לכס המלוכה, ובנוסף היה אבישג כאשתו. אביתר הכהן, אשר, יחד עם אדנים קשרו קשר נגד סולומון, נידון ל גלות, סיפר יואב, המפקד של החיילים שנהרגו בבית המקדש, כי הוא ברח, ו ששיחק פעם אחת נגד דוד, היה במקום הראשון במעצר הבית, ומאוחר יותר נהרג. למרות שהתנ"ך מדבר על חוכמתו של שלמה הגדולה, זה מאוד קשה כדי להתאים אותו לדוד בפוליטי וצבאית. כתוצאה ממרד חדד ישראל איבד חלק מאדום ודמשק, מוסחת על ידי הביטחון העצמי, שלא היה מלך ומרד בשלמה. נוסף על כך מרד ירבעם, אחד מאנשי חצרו, שאחיה ניבא שהוא יהיה המלך על השבטים הצפוניים של ישראל. אחרי הכל, היה לי סולומון הרבה הישגים. ירש הצבא החזק של אביו עדיין. כל הסימנים הם כי סולומון היה מעל 1,400 מלחמת מרכבה. גילה בגלל 450 הדוכנים שלה במגידו, חיל מצב עיר. והיו לי נצבים אלה יותר בגליל חצור, בצפון (אקרה) עכו של הר כרמל, ב מזרח לעכו, ועגלון, ממערב ללכיש. חיל המצב גדול של מרכבות היה גם בגזר, הממוקם ממערב לירושלים. בת פרעה הנדוניה העיר, שנשא לאישה שלמה. סולומון עשה ארגון מחדש מנהלי של המדינה, אשר מחולק למחוזות, 12 מתוכם רק שישה לקחו

134 16 ישראל הקדומה וארווד. הרשויות של יישובים אלה והממלכה הכפרית של סוכני מכירות יכולים לנצל את התוהו ובוהו במזרח התיכון בתחילת האלף השנייה לפני הספירה והראשונה ולמשוך את הרווחים לצאת מהמצב הזה. לאחר שבנו ציי סוחר גדולים, הם ארגנו משלחת שסחר ימי מסוכנת "ים עמים" לא נגרם ניזק בלתי הפיך. מצרים, אם כי חלש מאוד, לעומת זאת, שמר על היכולת להתערב בקנה מידה קטנה. במצב זה, בנמל העתיק ביבלוס, שמרה על מקומה במרכזו של יצוא עץ הגדול בקרוב, הוא היה מוכן להיכנע לריבונות הנומינלית של מצרים, כדי להגן על עצמם מפני ניסיונות צידון. ממוקם מדרום קטן נוסף של צור, שנוסד כמושבה צידון, אחרי כמה זמן, הרחיק את עיר מגוריו. בהתחלה זה היה רק נמל דייגים, אבל התנ"ך חוגג את העיר כמקום מושבם של השליטים של ניהול פעילות מסחרית בקנה מידה גדולה. המלך הצר אני הגדול ( לפנה"ס בקירוב) - הזוכה, הקבלן, הכובש של מרד - היה מרוצה באמת ובתמים עם השעבוד פלשתים על ידי דוד, כי זה יותר קל לו לבצע את הסחר ימי. הוא יכול עתה ואילך יוצאו ביבשה עץ טיר בנמל, וגם הוא רצה להשתמש בנתיבים היבשתיים, שהיו תחת שלטונו של דוד. המלכים נכנסו לתוך ההסכם, ולכן, אומרים לנו, הם הפכו לחברים קרובים. כתוצאה מכך, התהליך של התפתחות התרבות של ישראל מעתה ואילך לרץ חזק השפעות פניקיות. הודות לברית מדינית זו, אשר בתבונה בתוספת רווחים טריטוריאליים של דוד, ישראל הפכה למעצמה מדינית - מזרח התיכון אימפריה רב לאומי. עם זאת, על הקרקע של ההתפתחויות החדשות המדהימות של ישראל גרם להרבה סיבוכים. אפילו שאול ניסה ביכולת שלהם ליישב את הישן עם השאיפות החדשות של המושג השבטי של סמכות ריכוזית המלוכני. עכשיו באה הבעיה קשה עוד יותר, כלומר ליישב האידיאלים העתיקים הללו עם הדרישות של מדינה גדולה. הצורך לטפל בבעיה זו - ניהול אחוזות וגביית המסים שלהם מהאוכלוסייה ביעיל ומודרני - דוד אילץ ליצור מנגנון מנהלי משוכלל. 'עבדי המלך' המוסד הזה בקפדנות הסתדרו בהתאם לדפוסים של פניקי, גם נהנו מחוויה גדולה עוד יותר של מצרים, שבו פקידים הובאו ובשכרו אותם כיועצים. בקרוב, הקצינים האלה ועמיתיהם ישראלים, אשר נקראים לביצוע משימות שונות, אלה הפכו את הקבוצה השלטת מבחינה מספרית הקטנה אבל חזקה ועשירה שמתגוררת בערים. אנשים רגילים, לעומת זאת, סדר חדש זה, הקשור לתפקיד הקיסרי של המדינה, הביאו את היתרון קטן. הבין רק שכל הזמן מושך אותם מהכסף בארנקים, וזה חייב להיות החובה של תרגול עבודת כפייה הושאל מהכנענים שהכירו אותה במשך זמן רב. תושב האפור של ישראל לא מתייחס תועלת רבה יותר של פעילות הבנייה הנרחבת של דוד, שבו ארכיאולוגים גילו עקבות. אנשים רבים שנשלחו על ידי, שהראה את מלך ישראל כדי לסייע לפרויקטים שלו היו נגרים ובנאים, שהועסקו בבניית מגורים המלכותיים חדשים בירושלים. גם במגידו חשף שני ארמונות, מבני אחסון ושער קטן ויפהפה שניתן להפיק מתקופת השיקום של עיר דוד. חלק מהמבנים אלה נבנו בחלק מגושי הגזית לגושים מרובעים רגילים, בהתאמה הדוקה זה לזה. טכניקה זו באה ללא ספק מפניציה, אבל דוגמאות הראשונות של השימוש בו נמצאו באתרים ארכאולוגיים בישראל. הדבר נכון גם לגבי בירות האבן, העמודים, מעוטרות בקישוטים או כף, שבכור דגימות שנמצאו במגידו, ומקומות אחרים. בארץ ישראל התגלה יותר משלושים ראשי נפץ

135 15 בגסות במרכז הארץ, במוגבה וגם להשאיל את עצמה באופן אסטרטגי כדי ליצור מעוז הגנה. דוד לא לכלול את ירושלים ואת השטח של כל אחד משבטים, הוא הפך את עצמו ליורש העצר במקומו של היבוסי המלך הנוכחי והכריז על עצמו מלך בעיר. אכלס אותו בעיקר אנשים משלהם (, שומר ראש השומר בחוץ ופקידים), ונתן לו באופן רשמי את השם של עיר דוד. היצירה של בירה בירושלים הייתה לתרום כדי לחזק את מערכת היחסים של שבטים שכבר נכשלו. על ידי הבאת ארון הברית לירושלים, דוד רצה להפוך אותו למרכז החיים דתיים. אחד המקומות הקדושים לפורומים הקיימים שיכול לתרום לתחרות מיותרת בין השבטים. מאז, כל כך הר ציון, שבו המלך היה במקום הקדוש, שהפך לקדושה לאומית של ישראל. מבחינה פוליטית, שלטונו של דוד היה התקופה הטובה ביותר בהיסטוריה של ישראל. שלא היה מעולם ולעולם לא אחרי שישראל אין כל שליטה על שטח כזה גדול. דוד מלכו פרש, בין יתר מואב עצמו, דמשק, אדום ועמון. במהלך מסעם ממצרים לארץ כנען, בני ישראל לא היו מסוגל לעבור דרך מואב, עכשיו דוד גרם לו הווסל שלו. גם הובס הדדעזר מלך צובה, המדינה החזקה ביותר בסוריה, עם משאבי נחושת חזקים, למרות התמיכה האדירה שקיבל ממדינות אחרות בארמית. כמו כן, דמשק הייתה וסל של ישראל. אדום גם מוקסם. קרב של האדומים התקיים בעמק סולט שנוצר על ידי כמה חוקרים של הערוץ ואדי אל כי מותח מב"ש בדרום המזרח לכיוון פטרה באדום. כמו כן סביר להניח שהעמק של סולט הוא השם השני של הוואדי עראבה, שהוא שלוחה של ים המלח דרומי, או מלח הים, כפי שהוא נקרא על ידי העברים. בדברי הימים ב 12 18, 1 ובכותרת של מזמור 60 אדום מוגדר כאויב, שהובס בעמק של מלח. דוד הוביל את המלחמה הארוכה ביותר עם בני עמון, שנתמכו על ידי מעך (האזור נמצא מדרום (ממזרח לנהר הירדן). ההתכתשות Tobלחרמון), בת'-את רחב (אזור העליון של אגם חולה) ו הראשונה התרחשה בסמוך לעיירה מואב מידבא, שהיה ממוקם כ -25 ק"מ דרומי מזרחית למקום שבו הוא נפל הירדן לים המלח. סורים הובסו, ועמון ביקש מקלט במבצר. יואב נתקל בצבא של הדדעזר צובה, בראשות מפקדם, במקום בלתי מזוהה בשם, הממוקם ממזרח לירדן (אולי היא עיר מודרנית בשם אלמה). הוא סגר את החדר עם הסורים, דוד החליט להטיל מצור רבה, ורבאט-עמון (עמאן המודרנית), הנמצא מצפון המזרח לים המלח. בעת המצור על דוד, ולאחר מכן התגורר בירושלים, הורה על הריגתם של החתי להסתיר נאף החטא עם אשתו של, בת שבע, ולאחר מכן נשא אותה. יחד עם מקבל "מים בעיר", מונח שמתייחס כנראה למבצר של בעל שליטה על זרם זורם סביב רבה, ישראל הבטיחה את הנצחון. יואב נשלח לדוד, שהוא יכול לכוון את הפעילות של המצור הסופי של העיר ולקבל את תואר המנצח של רבא. דוד לשים על ראשו כתר של, עמון אלוהים, רכישה לעצמו את תואר מלך בני עמון. דוד הפך לשליט של אזור המשתרע מהנילוס ועד צפון סוריה, אלא גם קרוב לעשרים השנים שלטונו עברו על רכישת האזורים אלה. מפקד הצבא שלו, יואב, אם כי איש אכזרי וקנאי, אבל הוא היה חייל ואסטרטג מעולה. האזור הגדול היחיד שהדוד לא היה מסוגל לשלוט, היה פניציה, הממוקמת באזורים בהם יש היום לבנון. היו טוב מאוד ערים מבוצרות של ביבלוס, צידון, צור

136 14 ישראל הקדומה שאול, פלשתים תקפו והביסו אותם גבע. אותו הדבר קרה גם במכמש. צבאות פלישתים נהדפו הגבולות שלהם. שאול הביס את מואב, שחי ממזרח לים המלח והאדומי, המואבים שגובלים מדרום. בדומה לכך, המדינה התערבה נקרא ארמי סובה, הממוקמת ב רכס הר של אנטי לבנון. אויבים נוספים של ישראל הובסו על ידי העמלקים, שודד הנוודים של הדרום, שתקפו את ישראל במהלך המסע מחוץ למצרים והובסו על ידי יהושע ברפידם. שאול ניצח את עמלק, אבל עורר את זעמו של שמואל, כמלך אגג התייחס בעדינות לעמלק, שאותו נהרג, והם לא עשו זאת. נלחם שוב מלחמה עם הפלשתים. זה קרה באפסוס-, בעמק האלה, בין ועזקה. במת ההיסטוריה הוא דוד שמביס את גוליית והופכת לגיבור לאומי, כשאול מוביל לטירוף. אז בשנים האחרונות לחייו בילו בלכידה יעילה והורגים את דוד. שאול נהרג בקרב עם הפלשתים בגלבוע גבעות. אירוע זה, מצד אחד, הושפל ישראל, ומצד שני פתח את הדרך אל הכתר של דוד, שהחל את תור הזהב של כוחה של ישראל. דוד, בנו של ג'סי משבט יהודה, היה הצעיר מבין שמונה אחים ואחיות. יליד בית לחם, עיר קטנה, שוכב 8 ק"מ דרומית לירושלים. הודות לכשרון שלו, המוזיקה, כנער שאושפזו בבית המשפט של שאול. ובגלל שהוא היה לוחם אמיץ, במהירות הפך למפורסם. הישג מסוים היה התבוסה של גוליית גת, לוחם פלישתי מפורסם. לאחר שהרג מאתיים פלשתים אחר, הוא קיבל את אשתו מיכל, בתו של שאול המלך. דוד, שהיה גם מפקד המשמר של המלך, הפופולריות של המלך עלתה על מה שהרגיז את התחושה של קנאתו של שאול, והוא מיהר להימלט מסביבתו. שכירי חרב שנוצרה, הכוללים נלחם נגד הפלישתים. בכל העת, אך ללא הועיל, הוא נרדף על ידי שאול. במהלך בריחתו הוא מצא מקלט בפלשתי, אשר, עם זאת, לא סמכתי עליו יותר מדי ולחימה עם ישראל לא השתמשה בסניף שלה. זה הנחילה שבטי אמון רבים בדרום, כי הם מגן עליו מפני המתקפה של שבטי הנוודים ששוטטו בארץ כנען, ואת ראשי המשפחות של מתנות שנשלחו שנתפסו, אבל הוא זכה לטובתם. מהמלך אכיש גת הפלשתי היה, שם הוא התיישב. לאחר מותו של המלך הראשון של ישראל, שאול, שנהרג בקרב עם הפלשתים, דוד עבר לחברון, שבו הוא היה המלך מוצהר של יהודה. גם אז, היה עוד שתיים, ומיכל, נשים, אחינועם ואביגיל, שהגיעה מהדרום, שגם עזרו לו לכס המלכות של יהודה. הפלשתים, שבו היה דוד וסל, בהתחלה לא התנגד להקמתה של ממלכת יהודה, בתקווה לשבור את הקשר בין שבטי ישראל, ומה זה אומר, להחליש את ישראל. היה דוד המלך בחברון על שבע שנים. על שאר שבטי ישראל הכריז איש שבת המלך, בנו היחיד של שאול, שנותר בחיים. אבל זה לא היה כלל קבוע. לבסוף איש שבת נרצח, ולמרות שהיה לי דוד שום חלק בזה, זה פתח את הדרך למלך על כל ישראל. זה, בתורו, נבהל מאוד פלשתים, שהחליטו להתמודד עם דוד. היו שני קרבות מכריעים, אך שבו הנצחון המכריע של ישראל. לאחר חיסול האיום פלשתים, דוד החליט על הקמת הבירה החדשה של ארצו. הבחירה שלו נפלה על יבוס, שהייתה רבות טופוגרפיה יתרונות. קודם כל, יבוס (מאוחר יותר בירושלים) לא היה מובלעת ישראלי ולא היה שייך לכל שבט. חוץ מזה, משקר

137 13 עקרון (עקיר). בנוסף לחמש הערים המדינה יש יישוב פלשתי אחר. בלט ביניהם ממוקמים בעיר המאוכלסת הפורה הכפרית של יבנה, אשר בימי קדם היה סוג של נמל, עיר נמל הייתה גם תל אל- - השם העתיק של העיר הזאת לא יודע - ממוקם בקצה הצפוני של אזורים שנכבשו על ידי הפלשתים, נהר הירמוך. חפירות והדוח של השליח המצרי סיפק ראיות לכך שהעיר נוסדה, ושהפלשתים נערכו שם במקצוע רווחי ים עם פניציה ממוקם בצפון, מתחרים במרץ עם הפיניקים על סחר ימי רווחי מאסטרינג. מה עוד, פלשתים הוביל לא רק לסחר ימי, אלא גם לשלוח את שיירה לתוך הפנים המדבר. הפיתוח של קשרים אלה עסקיים קיבל ייצור התחלה חיובי של זנים חדשים, ייחודיים של כלי חרס, שבתחילה נראו כמו צורה של כלי חרס ממעגל התרבות המיקנית היוונית, במיוחד בקפריסין, אך מאוחר יותר הותאמו למוצרים של כנען וישראל. יתכן כי מפורש ותל אל- חב הקמתו וקיומו של המאמץ המשותף של כמה שרי פלשתים ערי המדינה הריבונית. כמו כן, אנו יודעים כי השליטים אלה המקום לקחת במועצה המשותפת, והכוחות המזוינים שלהם, מורכבים משכירי חרב חמושות היטב ומאומנים, בכפוף לפקודת המשותפת, לורדים פלשתיים מדי, שגויסו מלוחמי השכבה כבשו אנשים מקומיים של כנען. הצבא מיוצג כל כך הרבה כוח, כי זה הוא רק באזור שנאמר על ידי הברזל, שלאחרונה הופיע במדינות אלה. על פי תקשורת מונופול התנ"ך היה, שהפלשתים נאסרו נפחים, כמו גם לעבוד עם שכניהם ישראלים, כמו לספק להם כלי נשק וכלי ברזל, אין ספק כי במידת האפשר את האיסור חל גם על כנעני ערי המדינה. עם זאת, לאורך השנים בפלשתים, כשנכנס לתפקידו החדש, למדו את התרבות הכנענית וככל הנראה קשורים לעמים ילידים באמצעות נישואי תערובת, עם לפעמים אף יותר להשתמש בשפה הישנה שלו, והחלפתו בניב מקומי של כנען. חפירות באשדוד הביאו ראיות מסיבית של ערבוב אלמנטים רבים תרבות הכנענית של ציביליזציה שמית עתיקה פלשתים, לא עולה. לדוגמה, מקורו של פולחן האלים האגאי שגר עם הפלשתים לארץ חדשה, קיבל השמות של האלים הכנעניים. הם כללו: דגון - המסופוטמית אלוהים לשעבר - שעמד בראש פנתיאון שלהם, עם מרכז פולחן מרכזי באשדוד, הבעל, שהוא העריץ בעיקרון כ, אלוהי נסיך, שילדיו של ישראל מכונה בזדון, בעל הזבוב, כמו גם עשתורת אלת. בכל מקרה, עיר המדינה פלשתית, הפועלים בפחות או יותר קרוב התייעצות, הפכו לעוצבות צבאיות חזקות יותר ויותר. במשך זמן, ניסיונותיהם להתרחב לאזורים ההרריים יש להביא פלשתים הקהילה לפתוח סכסוך עם שבט ישראל. שאול נלחם שבע מלחמות: נגד בני עמון, הראשון של הפלשתים, עם מואב, אדום, שניים מעמלק, והשני עם פלשתים. עמון, את העם הנודד והטורפות, חיו מצפון מזרח למואב. תחת הנהגתו של נחש המלך שלהם הותקפו נמצא ממזרח לירדן היבש גלעד. החדשות של שאול נאספו לוחמים בבזק, בדרום עיר בהרי הגלבוע, ונאלצו לברוח מעמון. זה נתן לו את יוקרתו כמלך שהוא מוצלח בשדה הקרב. יש שופטי פלישתים מאז כמה ערים ישראליות הכבושות, ובכלל זה עיירת גבע אסטרטגית בשטחו של בנימין, כ -10 קילומטרים מצפון לירושלים. חיילים ישראליים בפיקודו של יונתן, בנו של

138 12 ישראל הקדומה בריטניה חלפו הימים של האבות ושופטים ונקראים יותר ויותר להקמת המלוכה בישראל. קדימונים כאלה הראשונים הופיעו הרבה קודם לכן, כאשר גדעון ניסה להכריז על מלך, שאינו מקובל. הוא נהנה מהסמכות הגדולה ביותר שוכנת ברמה, שמואל, כשהוא אוחז את משרדו של השופט, נביא וכהן. הוא לא היה במובן של מנהיג ישראל המילולי. הוא התנגד להקמתו של בית המלוכה, כי בראייתו, רק ה 'יכולה להיות מלך ישראל. אבל אז, עם פיקודו של אלוהים, שמואל משח את שאול, שהגיע למסגרת כדי למצוא את החמורים החסרים. המצפה, ההרכבה של כל ישראל, בחגיגיות עשתה את הקמתה של המונרכיה וכינונה של שאול כמלך, אך רק לאחר תבוסתו של עמון נעשו ציבורי והאישור הסופי של בקשתו, שנערכה בגלגל, באסיפה הכללית של שבטים. שאול בן קיש משבט בנימין, המלך על ישראל, במשך 22 שנים. דור שממנו הם מקורו, שהוא היה קטן מאוד. כי שבט ישראל כבר התחרה אחד נגד שני, הבחירה, לפחות באופן זמני הפסיקה את התחרות. שאול על לאחד את כל שבט ישראל, כמו גם להתמודד עם אויבי ישראל. ללא ספק, האויב של המונרכיה הצעירה המסוכן ביותר היה פלשתים, שהיו אחד מהקבוצות של מה שנקרא. העמים של הים, שמקורו בקפריסין או בכרתים, אבל בעיקר, כך נראה, ממינור הדרום המערבי אסיה, שהיה ערש שפת שלהם. משמש כתב הברתי, בדומה ל או קפריסין, אבל הסימנים של המכתב ניתן לראות זכר לכתבים המיקנית: פלשתים אחד קווי דמיון רבים עם, מדברים את השפה של שעצמת הערים המדינה של יוון היו באותה תקופה הפכה לחורבות. גויי ים, ובם פלישתים, הם החלו להתיישב בארץ כנען לפני שלטון רעמסס השלישי, מדלדלים את בעלות על הכנענים. פרעה היה במצב של כפייה והסכים במספר גדול של מהגרים להתיישב באופן קבוע בארץ, בתקווה שהוא ישמש כוסלים ושכירי חרב, אך עד מהרה הם הצליחו להשתחרר מריבונותה של מצרים. מצטרפים חדשים התיישבו בעיקר בחלקו הדרומי של חוף המישורים הכנעני, הרצועה הפורה של ארץ כששות וחמש ורוחב של עשרים וחמישה לחמישים ק"מ. האזור יצר לאורך זמן, חמש ערים מדינה רב עוצמה. שלוש מהערים הבאות: אשקלון, אשדוד ועזה, היו שרועים ליד מסלול התחבורה החוף. אשקלון (אשקלון), עם בארות רבות, למרות שזה לא היה יש מקור אחד, כל עוד היה נמל ים - כמו יציאות אחרות באותם ימים זה היה למעשה מזח פרימיטיבי - והיה מרכז מסחר משגשג. אותו הדבר ניתן לומר על עזה (שהוקם באתר של בית לשעבר), שהייתה לו פוטנציאל צבאי בעל ערך. לא פחות חזק היה המבצר, עדיין משגשג אשדוד המסחרי (תל מור, אל), עיר אשדוד, הנמצא רק כחמישה קילומטרים מהים, פלשתים נהרס נבנה מחדש, אבל אחרי כמה זמן. עוד אחד מהמבצרים פלשתים, גת - שם גנרי של כל סוג של 'טחנה אשמה' - שכבה קטנה נוסף היבשה, במקום שנקרא תגיד גת או לספר -סאפי היה ממוקם רק

139 11 נלחם, כבש את צפון מישור החוף של עזה עד להר כרמל. היה להם מונופול על מוצר ברזל, ולכן ישראל נמנעה מייצור נשק. חי את רוב חייו שמשון שורק בעמק. גם כאן הייתה תמנע, שבו הוא ניסה למצוא את האישה ובו הפגינה את כוחו. הוא היה סוג של גיבור לאומי. הוא הסתיים באופן טרגי, אבל הקהל, הרג כמה אלף פלישתים. מה היו הזמנים של השופטים? הקצר, אבל אולי מאופיין בצורה ברורה ביותר על ידי התנ"ך, ואמר כי באותו זמן לא היה מלך בישראל, כולם עשו את מה שהוא אוהב.

140 10 ישראל הקדומה והאשוריים. היה כנראה ידוע לנסיך של חת, שהחליטו לקרוא תיגר על השלטון המצרי בכנען. עם זאת, בני ישראל סבלו כאב אמיתי. תצוגה אחרת מצביעה על כך שהגיעה מ אדום ולא סוריה. בעברית, בשתי המילים האלה נשמעים דומות מאוד, ולפרשנות זו נתמכת על ידי קרבתו של אדום, ארץ יהודה. החל מרגע של סרגון מאכד (2360 לפנה"ס בקירוב) באזור הסהר הפורה שנערך מסעות צבאיים עם מומנטום גבוה, ולכן אז לא ניתן לדחות את המקור המסופוטמית של קשת פריורי. מקורות מקראיים או מחוץ למקרא שום דבר לא לשפוך אור נוסף על דמותו של הפיתוי. שופט אחר היה משבט בנימין, אהוד, שלחם עגלון מלך מואב. עגלון כוחות עם בני עמון ועמלק. הוא נכנס לארץ בנימן ולקח את יריחו. אהוד נהרג באופן אישי עגלון, וישראל תחרים את 10,000 מואב. ישראל לדכא את הפלשתים, שעסק מגר בן ענת, והרג שש הריגות מלמד בקר. לאחר שהופיע דבורה, שביחד עם ברק, תרדו על יבין מלך כנען של חצור, שבמשך 20 שנים דכאה את בני ישראל. דבורה, האישה היחידה בין השופטים, שכנעה את ברק כדי לאסוף התקוממות עממית של שבטי יששכר, זבולון, והנפתל. הם תקפו את הכנענים מההר תבור עושים פוגרום באויביהם. התגברות על יבין לשים קץ להתנגדות המשמעותית יותר מהכנענים. ובעוד כמה מעוזים כנעניים שרדו עד ימי דוד המלך, זכה בנצחון דבורה וברק הרשה להם להתיישב במישור יזרעאל ללא חשש מהתקפות של הכנענים. גדעון התמודד עם המדיינים, שהתקפות שהושגו בעיקר בזמן קציר, והשמדת יבולים. בני ישראל נאלצו לחפש מקלט במערות הרים. גדעון התאסף בני ארצו בהרי הגלבוע, ואילו האויב יחנו בעמק יזרעאל. במהלך התקפה של לילה שלושה מאה לוחמים של גדעון המארחים מדין. הביס את המדיינים נמלטו במורד הוואדי הסמוך לעיר המבוצרת של בית שאן, הממוקמת בנקודה שבי עמק יזרעאל מתחבר לבקעת הירדן. לאחר מכן ירד בעקבות בקעת הירדן על ידי מאבל מחולה, הממוקמת כ באמצע הדרך בין הכנרת וים המלח. ת'-ברא, מקומו של מקום לא ידוע, הגברים משבט אפרים שנתפסו שני מנהיגי מדין, ו. גם באזורים שממזרח לירדן שתי ערים, סוכות ופנואל, הממוקם בעמק יבוק, סרבו לסייע לישראל. עם זאת, גדעון, מעניש את אלה הערים בעת חזרתו, הוא המשיך במרדף. בכרכור, אין ספק שוכב על התחתון, הוא התעמת עם שאר צבא מדין. לאחר מכן הם נתפסו והוצאו להורג, מלכי מדין שיניים וצלמנע. ואז השופטים היו תולע ויאיר. מעט מאוד ידוע עליהם. התנ"ך לא אומר שום דבר על הלחימה האפשרית שלהם עם האויב. אבל אז שמונה עשר שנים המתגוררות בישראל ממזרח לירדן שדוכאו על ידי בני עמון. לאחר מכן פנה ליפתח, בנו של זונות, מנהיג כנופית בריונים שלחם נגד עמון בערוער, הממוקם בצד הצפוני של ארנון, והסיע אותם צפונה, להרוס את הטריטוריה שלהם עד. עם זאת, בגלל נדר לא חכם איבד את בתו היחידה. שופטים נוספים היו אבצן, אילון ועבדון. חוץ מהמידע שיש להם ילדים רבים, קצת אחר מאוד ידוע עליהם. האחרון של שנתי עשר השופטים היה שמשון, מעלליו יש אופי אישי. הוא היה מפקד בצבא, אשר, יתר על כן, אם זה לא היה בישראל. מעשי הגבורה השיג בדיוק אותו הדבר. פלשתים, עם מי הוא

141 9 את עיר עי, שהובסו. רק מחדש שהתקפה יצליח. התעלם מתושבי הטריק של גבעון, קפיר, וקריה תערים ש ברית עם ישראל. תושבים אחרים של כנען מגן על עצמם לפני בני ישראל. אדוני סדק, המלך יבוס נוצר קואליציה, שכלל:, מלך חברון,, מלך ירמות,, מלך לכיש ודביר מלך עגלון. אבל אנחנו הובסנו על ידי ישראל, כמו מלכים אחרים, כגון יבין מלך חצור. כיבוש כנען הפך למציאות, אם כי לא את כל הארץ נלקחה בזמן. בגלגל חולקו באופן הבא: דור יהודה קיבל את האדמות מצפון לנגב ליבוס, שעדיין לא השיג. דור של שמעון קיבל חלק ארץ יהודה, קרוב לים המלח, כיוון שהקרקע ניתנה ליהודה, עבור הדור הזה רב מדי. דור של בנימין קיבל את האזור סביב יבוס, יריחו וגבעה. דור דנה קיבל את האדמות ממערב בנימין, שהגיע עד לים התיכון. כעבור הדור הזה צפון. עם אדמות דנה ובנימין על הדור גובל צפון אפרים. צפונה הם האדמות של מנשה, שהשתרעה מנחל הירקון ושילה למגידו ו. משבט מנשה, מדרום וממזרח, דור שולים של יששכר. מערב יששכר, זבולון, קרקע קיבל דור. המרוחק בצפון המערב של אשר חי דור שהשכנים כללו ערים פניקיות, טיר וצידון. עם שכניו של אשר לדור המזרחי של נפתלי. יהושע חי בעיר תמנתה-שרח, ושבט הכוהנים של לוי לא קיבלת לשטחה. הלוים חיו בין השבטים האחרים של ישראל. עוד לפני מותו של יהושע נערך פגישה של כל שבט ישראל לשכם, שבו הוא חידשה את הברית בהר סיני. יהושע מת בגיל 110 שנים. לאחר מותו של יהושע חלק מעם ישראל החל לשקוע בעבודה זרה, בגלל שאתה - כמסופר בספר שופטים - 'נראה בידיו של אויביהם לפנות לאלוהים. כשזה קרה, האנשים שנשלחו בשם מצילים. שופטים, שהצילו את האנשים מדיכוי. היו שם שש ידועים. יותר שופטים ושש קטנים יותר. הראשונות היו: עתניאל, אהוד, דבורה, גדעון, יפתח ושמשון. זו האחרונה כוללת: שמגר, טול, יאיר,, אילון ועבדון. סמכותם הוארכה על דור ישראלי, או כמה. ג מצביע על כך שרוב השופטים צריך לפעול בו זמנית, שאינו מסכים עם השיא המקראי. השופט הראשון שלאחר מותו של יהושע היה עתניאל בן קנז, אחיו הצעיר של כלב. הוא גאל את היד. אין הסכמה באשר לאופן הגיע. lat114 ישראל מ מלך ארם- ששלט עליהם במשך שמונה אולי הוא שלח את חייליו לכנען דרך סוריה. בימי השופטים של כנען היה כפוף להלכה למצרים. החיתים ניצח מיתני, מדינה הממוקמת בצפון מסופוטמיה, שנפגש כחיץ בין ממלכות חת

142 8 ישראל הקדומה חוקים אחרים שאלוהים נתן. בנוסף, בשלב זה בית המקדש נבנה והופעל המערכת של שירות הקדש, שלא היה רק טכס חשוב, אבל גם בעיות חינוכיות. בית המקדש היה נייד, ולכן ניתן היה לנקוט בצעדים נוספים של הגירה לארץ כנען. בסיני, בני ישראל נסעו צפונה. לפני שהגיעו למדבר פארן, בשערי ארץ כנען, עוצרים במקומות, חצרות ועציון גבר, סוף סוף לבוא אל קדש ברנע. זה היה מקום נהדר שבו,שונים, ובכלל זה ב אתה יכול להכין להיכנס לארץ המובטחת. כיום, יש 80 ק"מ דרומית מערבית לבאר שבע, שבו יש שלושה מקורות, נווה מדבר של עין. מחקר ארכאולוגי באתר אישר את התיאור המקראי. מקדש ברנע שלחו 12 מרגלים ש כנען. התברר כי הקרקע היא פורה ואכן, "זבת חלב ודבש", ושהביא את העוברים היו יוצא מן הכלל בכל דרך. דו"ח בהמשך לא היה כל כך מעודד. עשרה מהם כי בנוסף לעמלק, החתי והיבוסי ואמורי נפגשו "ענקים, את בני הענק", בהשוואה למי שהיו "ארבה כמו". אל תהסס להוסיף שישראל לא הייתה סיכוי בהתכתשות מזוינת. ממצא זה הוביל למרד נגד משה. עלייתו והביא את קללתו של אלוהים, כתוצאה ממנו בני ישראל נכנסה לארץ כנען לאחר 38 שנים נדודים במדבר, עד שהדור המרדן מת. רק יהושע וכלב, שני הסיירים שלא הסכימו עם אלו של עשר האחרים, הכבוד הזה. בגלל התאונה במריבה, שבו הם לא מילא את פקודתו של אלוהים, הארץ המובטחת לא נכנסה משה ואהרן. אהרון מת בהר הר, על הגבול, ואילו משה על ההר נבו במואב. בעת מותו של משה היו 120 שנים. אף פעם לא, או לפניו או אחריו לא היה איש בישראל. הוא לא היה רק מנהיג, נביא, מחוקק ומחולל נסים, אבל היה לו את הפריבילגיה מתייחד עם אלוהים, כפי שחבר של חבר. באמצעות משה, לעם ישראל קיבל את רעיון המונותיאיזם אתי והרעיון התיאוקרטי (אלוהים יהוה הוא המלך) טיפח על ידי מספר חסידיו של משה, שני כוהנים והנביאים. יהושע היה יורשו של משה. בתקופת שלטונו של משה פיקד על הצבא הישראלי. לאחר מותו, הוא עמד - רצונו של אלוהים - את ראשו של העם. לפני שבני ישראל חצו את הירדן, מעבר לירדן, חולקו בין שלושת שבטי ישראל. דור של ראובן לקח את חלקו הדרומי, מארנון בדרום ועד לצפון ואדי. הדור של גד לקח חלק האמצעי של ואדי יבוק לכיוון צפון. עם זאת, חלק משבט מנשה, לקח את שאר האמצע מעבר לירדן, שהמצפון לירמוך. במהלך הכניסה של בני ישראל לארץ כנען תורמת למצב הפוליטי ששרר שם. היו למעשה קטנה וחלשות ערי מדינה שהתחרתה אחד עם השני. ורק לפעמים זהר קואליציות כדי להילחם באויב המשותף. ישראלים התרכזו כחותיהם בשטים, מול יריחו, בצד השני של הירדן. ההתקפה על יריחו קדמה סיור של שני מרגלים בעיר. התנ"ך מספר לנו כי לאחר הייבוש המופלא של המים בירדן, בישראל הלכה ביבשה על שפת הנהר, אשר בתקופה זו של השנה היה בריכת גדולה. לאחר ברית המילה, את הדור הצעיר ואת החגיגה של חג הפסח, הם עמדו על חומות יריחו. בצורה יוצאת דופן - כפי שדווח יהושע - יריחו נלקח. לאחר תהלוכה של שבעה ימים ברחבי העיר העלתה את קריאת הקרב של העם וקנחה עם החצוצרות. וכאשר העם שמע את קול חצוצרות, שנבנה קריאת קרב חזקה וקיר התמוטט באתר, והאנשים נכנסו לעיר, כל אדם ישר לפניו, ולקח את העיר. כל כך קל לזכות בישראל כל כך המומה, שהתעלמה מהפרויקט הבא, שהוא כדי לקבל

143 7 מצרים רודפים אחרי בני ישראל נספו במים. עם זאת, בני ישראל עשו את דרכם דרומה של חצי האי סיני, על מנת למנוע את מה שנקרא. במהלך פלשתים, המהווה את הדרך הקצרה ביותר לכנען, מפגש עם חיילים מצריים, שלעתים קרובות הופיעו שם. אחרי שלושה חודשים של נדודים הם הגיעו למרגלות הר סיני, שנקרא גם חורב. לאורך הדרך, הם עצרו בכזה במארה, אילם ורפידים. זה קרה שם כמה הנסים: מים לשתיית מים המרים, לנקז המן והשליו, הסרת מים מהסלע. ברפידים ישראל נלחמה הקרב הראשון שלו בדרך לארץ כנען. תחת הנהגתו של יהושע ניצח את עמלק. במעמד הר סיני, אלוהים גילה את עצמו לאדון אש ועשן שהודיע על עשרה הדיברות. הנה התוכן של עשרה הדיברות: אני ה ', אלוהים שלך, שהביאה אותך מארץ מצרים מבית עבדים. לא יהיה לך אלוקים אחר על פני! אתה לא תעשה פסל וכל תמונה וכל תמונה של מה שהוא בשמים ממעל, ואשר בארץ מתחת ואשר במים מתחת לארץ; אתה לא יהיה לסגוד להם ולא לשרת אותם: כי אני יהוה אלהיך אל קנא בבוקר, להעניש את האבות על הבנים עד הדור השלישי והרביעי שלהם ששונא אותי. אבל להראות את האהבה לאלף דור של אלה שאוהבים אותי ולשמור המצוותים. דיבר לא לקחת את שמו של אלהיך האל לשווא: ליהוה לא יעזוב אותו ללא עונש שלוקח את שמו לשווא. זכור את יום השבת לקדשו. שישה ימים יעבדו ועשיתם כל מלאכתך. אבל היום השביעי הוא השבת של ה 'אלוהיך. יש לך לא תעשה את כל עבודה, לא אתה ולא הבן שלך, וגם הבת שלך, ולא המשרת שלך, ולא שפחתך, ולא בהמתך, וגם הזר שלך שהוא בשער. כי שישה ימים עשו יהווה את שמים ואת הארץ, את הים ואת כל אשר בם וינח ביום השביעי. לכן ה 'תתברך את יום השבת ויקדשהו. כבד את האב ואת אימך, שאתה יכול לחיות זמן רב באדמה אשר ה 'אלהיך נתן לך. לא ירצח. הדיבר לא תנאף. לא יגנוב. אתה לא תדבר נגד עדות השקר לרעך. אתה לא תחמוד בית רעך. לא יענה ברעך אשתו של רעך תחמוד, ולא המשרת שלו, ולא השפחה שלו, ולא השור שלו, וגם לא את התחת שלו, ולא שום דבר, כי הוא השכן שלך. היא כללה גם את ברית שבו אלוהים סיפקה טיפול מקיף לעם והעם מחויב לשמירת המצוות. זה היה די בכך, עם זאת, כי משה הגיע לארבעים יום על ההר, והאנשים עשו את עגל הזהב, שבו הם נקבעו לפני המזבח, והוא יעשה את היצע, שהיה אסור בדיבר השני של עשרת הדיברות. בול שהונפק על ידי ישראל הוא השתקפות של האל המצרי אפיס, סגד במיוחד בממפיס, במצרים תחתונה, לא כל כך רחוק ארץ גושן. אולי העברים במצרים השתתפו בפולחן. ישראל היו בהר סיני במשך כמעט שנה. הפעם היה צורך ללמוד לא רק את עשרה הדיברות, אבל

144 6 ישראל הקדומה עתה נולדו היו אמור להיות מוצאים להורג. הורי משה עמרם ויוכבד היו משבט לוי. האחים הגדולים שלו הם אהרן ומרים. כל המשפחה הייתה מעורבת, כדי למנוע את מותו של הנער. הם הסתירו אותו בקנים של הנילוס, שבו הוא נמצא על ידי בת פרעה ואימץ אותו. יקרא את שמו משה - שחולץ מהמים. במשך 12 שנים, דואג לאם ביולוגית, ואז הוא גדל בפרעה. אפילו כאדם מבוגר הוא היה מודע היטב לסבל של ישראל. לאחר הרצח המצרי בהגנה של עברית, נאלץ לברוח ממצרים. פאניקה הייתה במדין, חיים בין מדבר פארן ואדום. שם נשא לאישה את ציפורה, בתו של יתרו, שילדה לו שני בנים, גרשם ואליעזר. יש כבר נקרא גם על ידי אלוהים יהוה מושיעם של בני ישראל מעבדות במצרים. משה חזר למצרים, שם הוא ואהרון הלכו לפרעה בעתירה כדי לאפשר לבני ישראל מעבדות. עם זאת, שליט מצרים לא היה מוכן. רק עשר מכות, במיוחד האחרון - מותו של בכור פרעה נאלצו להיכנע. זה הזמן שבו שיחק את האירוע, המחלוקות הם נלחמו היום על ידי חוקרים, ההיסטוריונים, אגיפטולוגים וארכיאולוגים. בהתחשב בכרונולוגיה של התנ"ך, במיוחד המידע של 6 1 המלכים, 1, כי בארבע מאה ושימון השנים של יציאת מצרים, בניית בית המקדש, הפלט צריך להתבצע בשנה לפנה"ס שלטונו של אמנחותפ השני ( ). אימוץ תקופה כה היכרויות בחינם קול קצרה שחלפה מאז גירוש החיקסוס ממצרים. לא פג עדיין, כי שנאה של החיקסוס, והיא יכולה עכשיו להתמקד בישראל, בהתנשאות בעבר על ידי הפולשים. את המילים. אפשר להבין את ממשלתו של המלך החדש על מצרים, אשר לא ידע את יוסף במונחים של עלייתו לשלטון במצרים על ידי שושלת שמונה עשרה החדשה, שחבריה לא רק לא ידע דבר על גופו של יוסף, לארץ, אבל הם היו די עוינים לכל דבר פולשים תזכורת. למועד זה מראה גם מסמכים אלה כתב חרטומים המתארים את מצבם של מצרים במאה החמש עשרה בהרמוניה עם המצב של יציאת מצרים. במצרים, לאחר גירוש התייחסות היקסוסית היה מסרבת לכל האסייתים. דברים אלה מתייחסים גם לתחותמס שלישי, שדכא את בני ישראל. ככל הנראה אמו המאמצת של משה הייתה, ששלט במצרה בין לפנה"ס, אשר עולה בקנה אחד עם זמן לידתו. היתרון של היכרויות ביציאת מצרים במשך שנה לפנה"ס התכתבות נתמכה גם על ידי אמנחותפ שלישי ואמנחותפ רביעי - אחנתון עם נשיאי סוריה ופלסטין נמצאו בתל אל עמארנה. בתמונה במצבם הפוליטי כנען דומה לזה שיהושע מתאר את כיבוש הארץ על ידי בני ישראל. עדות נוספת נמצאה בתבאי, בשנת 1896 אסטלה, ביחס להשפעה שבמועד האימוץ של משלחת שליט זה לפלסטין, שבט ישראל כבר היה בכנען, ולכן הפלט חייב להיות כמה עשרות שנים קודם לכן. במילותיו של התנ"ך, בני ישראל נסעו מרעמסס לסוכות, והלכו. איך פנה לעיטם, ולאחר מכן ל בין מגדל ובין הים, מול הבעל. בשלב זה, שהמצרים השיגו אותם. אלוהים בדרך נס עבר עמו מעבר לים. חוקרים רבים מאמינים כי הקביעה הקפדנית של איפה זה היה, זה די קשה, אבל יציאת מצרים היא המקום שבו בני ישראל היה המחנה שלהם. הם אומרים שהים לא היה שם, ושטח מרבי של ביצות או לברכה רדודה. אבל יש לזכור כי בתקופתו של משה את הזרוע המערבית של הים סוף, המסתיימת היום בסואץ, הגיעה צפונה. עכשיו, הנה היא תעלת סואץ.

145 5 נשים אלו נולדו לבני עשרה יעקב ובת. לאה נשא ראובן, שמעון, לוי, יהודה,, זבולון, ודינה. רחל ילדה את יוסף ובנימין. ילדו את גד ואשר. בלהה שעמם דן ונפתל. מתרחק מלבן הוביל לכמה בעיות, כמו גם לפגישה הבאה עם עשיו. כל זה הסתיים בשמחה אחים פיוס. יוסף, בנו המיוחל של יעקב ורחל, היה מצוין במיוחד על ידי אביו, שעורר את קנאתם של אחיו. המדד השתנה כאשר יוסף קיבל גלימה מיוחדת והתחיל לספר את החלומות שלו, שבו הוריו, כמו גם אחים ישתחוו לו השתטחות. כאשר הוא נשלח מחברון לשכם כדי לסייע לאחים ברעיית צאן, הם החליטו להרוג אותו. למרבה המזל, רובן הבכור, עצר אותם ממלחמת האחים והשנייה, יהודה, הציע שלא להרוג את יוסף, אלא למכור לעבדות. בדרך זו, יוסף הגיע למצרים, והאחים טבלו את גלימתו בדם של עז, שכנע את אביו שהוא נקרע לגזרים על ידי איזו חיה פראית. במצרים, יוסף נקנה על ידי פוטיפר, מפקד המשמר של פרעה, שרואה את היכולת שלו, בזמן קצר הפך אותו למושל של ביתו. לאחר זמן מה, עם זאת, אשתו של פוטיפר העלילה יוסף לניסיון אונס, שעבורו הוא הושלך לכלא. אחרי שנתיים, הוא זומן לבית המשפט של פרעה, כדי להסביר את החלומות של שליט מצרים. יוסף לא כל כך סומך על כוחו של אלוהים. במקביל להם מה לעשות, כאשר שבע השנים הראשונות תהיה שפע יוצא דופן, ואחרי שבע שנים של רעב. כתוצאה מכך פרעה מינתה אותו למושל, שיוסף הפך לאזרח מן המניין של האימפריה המצרית. הוא קיבל חדש שם, ואשתו היה בתו של אסנת כומר פוטי- איתו היה לו שני בנים, מנשה ואפרים. במהלך שבע השנים של שפע ילקט יוסף תירס באחסון, לכניסתו של רעב למכור אותם לא רק את המצרים, אבל מבקרים ממדינות אחרות. בינתיים, בגלל כנען גם הושפע על ידי רעב, יעקב שלח את בניו לקנתה תבואה. מספר פעמים לבדיקה, יוסף לבסוף אמר להם מי הוא. הוא הציע כי בני משפחתו של יעקב עברו למצרים. הם קיבל את החזקה בארץ גושן, שהיה ממוקם באזור המזרחי של הדלתא של הנילוס. בגלל לחות ופוריות של השדות טובים, הקרקע היא מותאמת באופן מושלם לחקלאות וגידול בקר. יעקב מת במצרים, גופו נחנט, אבל נקבר במערת המכפלה, בארץ כנען. במצרים, יוסף גם מת. בני ישראל בילו שם בסך הכל 215 שנים. כל עוד את החיקסוס שלט במצרה, ישראל שגשגה היטב. לאחר הדחתו של המצרים הילידים, את מצבם של כל הזרים השתנה באופן דרמטי. הם הפכו לעבדים. כוח אדם עבדים אף פעם לא היה מספיק בארץ הפרעונים. המספר הגדול ביותר של עבדים מספק משלחות צבאיות, הרבה נרכשו או על ידי רכישה. עבדים עברו מקדשים, אנשים וכמובן כמות גדולה נמסרה לבית המשפט של השליט. גורלם לא היה ראוי לקנאה, טיפל קשה ונאלץ לעשות את העבודה הכי קשה, לעתים קרובות מאוד במחצבות. ציורים וגילופים רבים מראים את מיני עבדי עבודה מפוקחים על ידי מטפלים וסופרים. בנוסף לעבודה במחצבות עבודה קשה ומפרכת הייתה התוצר של לבנים. למרות שהמקדשים, המקדשים קבורה והקברים עצמם היו עשויים מאבן או מזויפים באבן, לעומת זאת, בתים פרטיים ואפילו ארמונות נבנו מלבנים. לבנים אלו היו עשויים מבוץ מעורב בקש הנילוס קצוץ כדי להקנות יציבות גדולה יותר, ולאחר מכן התייבשו בשמש. לסוג זה של עבודה נאלצה ישראל, שהמצרים כאל עבדים רגילים. באותה תקופה נולד משה. הלידה שלו הייתה נופלת כאשר פרעה ציווה על כל הבנים עברי שזה

146 4 ישראל הקדומה החוק כפי שהוא עמד המסופוטמית. כי לעתים קרובות זה קרה כי מי הם הקשישים וילדים שאין להם יורש העיקרי שנקבעו באנשים מוזרים, רובם העבדים. מעשה זה נועד כדי לספק את הטיפול בגיל מבוגר, ולאחר סיום הטקסים לוויה. האדם אימצה אינו מאבד את זכותו לרשת, גם אם את המאמצת חיה כדי לראות את הילדים שלהם. אבל אלוהים במפורש התנגד לכך, וציין כי הילד הוא הוליד על ידי אברהם. עם זאת, מאחר ששר הייתה - היא חשבה - כבר בגיל הזה שהיא לא יכולה ללדת ילד, החליט שהוא יהיה לתת לבעלת שפחת הגר לאברהם היה עם צאצאיה, שהיה בקו אחד עם החוק והמנהגים לאחר מכן. הגר ילדו את ישמעאל, אבל הוא לא חייב להיות הפטריארך הבא ומולידו של עם ישראל. כאשר ישמעאל היה בן 13, אלוהים הבטיח שוב שאברהם היה ילד לגיטימי, שנולד לאשתו שרה. הוא נשאר בחיים כדי לראות אותו בגיל 100 שנים. שרה ילדה את יצחק. ניסיון יוצא דופן היה כאשר אברהם יצחק היה ילד גדול. אלוהים דרש שעשה בנו כקורבן על הר המוריה. דברי הימים אומר כי מאוחר יותר בהר המוריה שלמה בנו את בית המקדש. כמו כן, בית מקדשו של הורדוס עמד באותו המקום. כיום, יש מסגד כיפת הסלע. לא כולם מסכימים, עם זאת, כי את ההר המוריה, הר הבית בירושלים. השומרונים לומר שההקרבה התקיימה בהר גריזים, המסורת נוצרית מדברת על גולגולתא, וכמה חוקרים מנסים לאתר מוריה בארץ האמורי, בין ירושלים לעין גדי. כמובן, אלוהים עצר את אברהם מלהרוג את יצחק. הביוגרפיה של יצחק היא לא צבעונית כמו אביו אברהם ואת בנו יעקב. אין ספק שהוא נהל חיים שקטים, ראשון תחת הפיקוח של הורים אכפתיים, ולאחר מכן עם אשתו רבקה, שהוא על סדר אברהם חיפשו ב הרן, עם משפחתו של נחור, המשרת שלו. זה היה אחרי מותה של שרה. אברהם לא רצה יצחק, נשא לאישה את אחת מהנשים הכנעניות. לאחר מותה של שרה, אברהם הנשוי קטורה, על ידי מי שיש לו שישה ילדים, כולל מדין, האב הקדמון של המדיינים. הפטריארך חי 175 שנים. יצחק קבר אותו יחד עם ישמעאל חצי אחיו המבוגר ממנו במערת המכפלה. יצחק היה רק שני בנים, עשו ויעקב, שהיו תאומים. עשיו היו האב הקדמון של האדומים, אויבים מושבעים של ישראל, צאצאיו של יעקב. האחים הם שונים מאוד זה מזה נבדל. עשיו היו צייד שבילה ימי ציד. לגמרי לא אכפת לי את ההרשאות וזכויות שהיו בן בכור בשל (מימין מסופוטמיה היו בן הבכור מקבל מנה כפולה של ירושה), בתוספת בנו האהוב של אביו. עם זאת, יעקב היה רועת צאן ואיש משפחה, שביוזמתה של ברכה שידל את אמה עקב בכור, ומסיבה זו הוא נאלץ לברוח מהבית. רבקה, היא שלחה אותו למשפחתו, שחי בחרן. תאוריות סותרות לגבי האטימולוגיה של השם יעקב. יש אנשים שרוצים להיראות כמו "מחזיק את העקב", ואחרים כמו "הונאה", ועוד אחרים כמו "נשמר על ידי אלוהים". העובדה היא שאלוהים שינה את שמו לישראל, מה שאומר שאדם שנלחם עם אלוהים ונצח. בדרך לחרן שמע את קולו של אלוהים, שהבטיח לו ששמחה לחזור לארץ כנען, וצאצאיו יהיו לקחת את החזקה בקרקע. בלבן, יעקב התחתן עם שתי בנותיו, לאה ורחל, שגם נתנו לו כפילגשים, שפחותיו בלהה ו. ארבע

147 3 כנראה שוטט פלמירה לדמשק, שם הוא היה חבר של אליעזר, עבד אברהם לב הבא. כדי להגיע לשכם אברהם יכול היה לעקוף את הר לבנון מגוון המזרח, ואז לחצות את הירדן אל בין אגם ובגליל ועד גליל, ושומרון, המישור של עמק יזרעאל לשכם. הדרך האחרת עלולה להוביל לדמשק ישר דרומה דרך ארץ הבשן, ולאחר מכן עובר לאגם ממזרח, ולאחר שחצה את יבוק ולהוביל ירדן לשכם. המקום הראשון שבו אברהם נשאר בארץ כנען, הם היו בסביבת העיר עתיקה שכם, שוכבים בסמוך להרים עיבל וגריזים, צומת מרכזית של מסלולים ממסופוטמיה וסוריה לסעודית ומצרים. שכם היה מקום פולחן של התושבים הקדומים של ארץ כנען, שבו סגד לאל בשם הבעל, ושבו היה אלון יותר, מה שהיה צפוי עלים רעש. תושבי הברית הישנה שנקרא שכם. שכם נחפר חורבות ליד העיר המודרנית לשכם. חפירות נערכו בשנים שם, אברהם קיבל מאלוהים את ההבטחה של ילדים רבים שיהיו ברשותו של הארץ. יש גם נבנה עבור המזבח של אלוהים, שהפך למנהגו, בכל מקום שבו הפסיק. קשה לקבוע כמה זמן יחנו בשכם. השלב הבא של מסע לא היה ארוך מדי ייספר רק 50 ק"מ וסיים את פירוק המאהל בין אל והעי, שם הוא גם בנה מזבח לה '. המיקום של ערים אלה הוא לא קשה. בית אל הוא העיר יתין היום, ו הוא אל תגיד (גבעה של הריסות). על פי הברית הישנה, לאחר כיבוש עי, בני ישראל נותרה AJ חורבה לנצח. בית אל היה הרכזת שבו הצטלב עם שכם ליבוס, מאוחר יותר בירושלים וביריחו על חוף הים התיכון. חפירות בבית אל בשנת 1934 נערכה על ידי תנ"ך שאברהם נדד רחוק יותר ויותר, עד לנגב. וכאשר היה רעב בארץ כנען, אולי בגלל הבצורת, הוא נסע למצרים, שבו אפילו יותר מועשרים. פרעה היה מאושר מיפיה של שרה, הוא לקח אותה לבית המשפט שלו, אך מאוחר יותר נענש במכות אלוהים, הוא נתן לה והורה לאברהם לעזוב את מצרים עם כל רכושם. בשובו ממצרים היה אברהם להיפרד מלוט, כי שניהם היו עשירים מאוד בבעלי החיים והמדינה לא יכולה להחזיק את שניהם. אברהם היה גם הרבה זהב וכסף. הרבה בחרו המבוסס על אזורי ליד סדום, בסופו של דרום ים המלח כיום. עם זאת, אברהם הלך לאזור חברון, שם הוא נטה את אוהליו בחורשת האלונים של ממרא. ממזרח למקום הזה היה בשדה המכפלה. ממרא ממרא היה שייך לאמורי, והמכפלה לעפרון החתי. מקום הפך למפקדה של האבות. קנה אברהם מכפלה וחדל מאז להיות זר זר בקרב תושבי חברון. הוא הפך לאזרח של המדינה הזאת. על פי הברית הישנה שם נקברו אברהם, שרה, יצחק, רבקה, יעקב ולאה. באותו הזמן, כאשר אברהם גר ליד חברון, למד מלוט החטיפה, לאחר שהפסיד במלחמה,, שכלל את סדום (למעט סדום, נוצר עדיין: עמורה, אדמה, צביים ולהמריא), שבו חי לוט. צבא של אברהם, ברשותו של אשר מעידה על כוח שלו, במרדף ל צבא, מלך עילם ובני בריתו עד שבדמשק. לנצח אותם צבר שלל עצום והקפיץ את עצורים, כולל לוט. מול המשלחת ניצח אברהם בא מלכיצדק, המלך שלם וברך אותו. מאוד חגיגיות אלוהים כרת ברית עם אברהם, והבטיח לו שצאצאיו יכללו את רשותו של כנען. הבעיה, עם זאת, הייתה העובדה שאברהם לא היה ילד, כי אשתו שרה הייתה עקרה. אז הוא החליט להפוך את היורש של אליעזר דמשק. הקמת רכוש משרת מנהל יורשו, אברהם ואחריו את

148 ישראל הקדומה 2 מאבות לשופטים התנ"ך מתחיל בתיאור של בריאת העולם, ולהביא לעולם בני האדם הראשונים. עם זאת, לפני שנוכל לדבר על אברהם כמולידו של עם ישראל. מקור שמו של אברהם היה אברם. אברם אומר אב יתעלה, ואב המון אברהם האב המון גויים, גבוהים. קשה לתארך את זמנו של אברהם אבינו. מקובל לחשוב שזה היה בסוף המאה התשע עשרה לפני הספירה ובתחילת העשרים המקום שממנו אברהם הגיע מהעיר השומרית הישנה של אור כשדים מאוחר יותר במסופוטמיה, הממוקמים בסמוך לקצה הצפוני של המפרץ הפרסי במה שהוא היום עיראק. וזה היה במסופוטמיה, אברהם נקרא על ידי אלוהים כדי לצאת משם. לא שמדבר ישירות לפרק ה -11 של ספר בראשית, אבל היא מאשרת את פרק 15 ואת הצהרתו של סטיבן בברית החדשה. האור היה על הנהר פרת נמוך יותר, שבו הוא מופץ, והחטא הגדול ביותר אלוהים הנערץ הירחי הכת. הוא התגלה על ידי י 'פ' טיילור ו 1854 חפירות בוצעו כאן במבחן הראשון. עבודת ארכיאולוגית שנערכה באור רחבה יותר ל 'וולי, שעבד מטעם המוזיאון הבריטי ואוניברסיטת פנסילבניה. מחקרים הראו כי בתקופתו של האור כשדים הייתה עיר האבות פרימיטיבית. פיתח מערכת כתיבה, שיטות מתמטיות מתקדמות, ארכיונים דתיים, אמנות עיצובים אלגנטיים, מערכת חינוך התרחב והתפתח הרבה תחומים אחרים. התחנה הראשונה במסעם לכנען מאור הייתה הרן, עיר מסחר חשובה באליץ' הנהר, שהוא יובל של נהר פרת, בשטח מאוחר יותר הידוע בשם פדן ארם או ארם מסופוטמיה. מאור לחרן הוא בקו ישר, כ -900 ק"מ, אבל הסיור היה בהחלט ארוכה יותר, כנראה בגלל שאברהם ואחריו לאורך נהר הפרת, עובר דרך בבל ומארי, ולאחר מכן הלך לגדות הנהר אליץ' לחרן. באותם ימים זה היה המסלול הפופולרי ביותר מאור לחרן. לא ידוע כמה זמן הנסיעה. ברן מחוץ לתנ"ך בפעם הראשונה מוזכר על התוויות של מארי במאה השמונה עשר לפני הספירה, אך העיר כבר הייתה קיימת הרבה לפני כן. זה היה בימי קדם מרכז תחבורה חשוב. זה כאן כי התכנס נתיבי תקשורת ממצרים וסוריה לדרום מסופוטמיה. כמו אור, הרן היה גם מקום פולחן של הירח. לא ידוע כמה זמן אברהם עצר שם. זה ידוע כי נחור ומשפחתו השתקעו בחרן, והוא מת שם תרח, אביו של אברהם. ברן חיו לצמיתות צאצאים של נחור, אחיו של אברהם. זה היה שם שאברהם שלח את עבד לאישה הביאה את בנו יצחק, ויעקב נמלט מזעמו של אחיו עשיו, מתחתן עם לאה ורחל, בתו של לבן, בנו של נחור. ככל הנראה, שהותו של אברהם ברן ודאי נמשכה זמן רב, שכן אלוהים בא אליו שוב את השיחה כדי ללכת לארץ כנען. עם הפטריארך של הרן עזב את אשת שרה, לוט אחיין - בנו בטרם עת נפטר אח הרן, ושירות רב. אולי זה היה גם אז בקבוצה גדולה, שיחד לקחה הרבה צאן ובקר.

149 ישראל הקדומה