Ewangelia i rozważania 1-7 kwietnia 2019 r.

Transkrypt

1 Ewangelia i rozważania 1-7 kwietnia 2019 r.

2 Poniedziałek, 1 kwietnia J 4,43-54 Jezus odszedł z Samarii i udał się do Galilei. Jezus wprawdzie sam stwierdził, że prorok nie doznaje czci we własnej ojczyźnie, kiedy jednak przyszedł do Galilei, Galilejczycy przyjęli Go, ponieważ widzieli wszystko, co uczynił w Jerozolimie w czasie świąt. I oni bowiem przybyli na święto. Następnie przybył powtórnie do Kany Galilejskiej, gdzie przedtem przemienił wodę w wino. A był w Kafarnaum pewien urzędnik królewski, którego syn chorował. Usłyszawszy, że Jezus przybył z Judei do Galilei, udał się do Niego z prośbą, aby przyszedł i uzdrowił jego syna, był on już bowiem umierający. Jezus rzekł do niego: «Jeżeli nie zobaczycie znaków i cudów, nie uwierzycie». Powiedział do Niego urzędnik królewski: «Panie, przyjdź, zanim umrze moje dziecko». Rzekł do niego Jezus: «Idź, syn twój żyje». Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego, i poszedł. A kiedy był jeszcze w drodze, słudzy wyszli mu naprzeciw, mówiąc, że syn jego żyje. Zapytał ich o godzinę, kiedy poczuł się lepiej. Rzekli mu: «Wczoraj około godziny siódmej opuściła go gorączka». Poznał więc ojciec, że było to o tej godzinie, kiedy Jezus rzekł do niego: «Syn twój żyje». I uwierzył on sam i cała jego rodzina. Ten już drugi znak uczynił Jezus od chwili przybycia z Judei do Galilei.

3 Rozważanie Znaki. Jeżeli nie zobaczycie znaków i cudów. Czasem, kiedy wydaje mi się, że jestem zdany sam na siebie, Jezus daje mi znaki swojej obecności, swojej bliskości, ale w taki sposób, który tylko dla mnie jest czytelny. Jakieś drobne zdarzenia, pozorne zbiegi okoliczności przypominają mi, że On jest obok. Jezus potrafi mi na różne sposoby powiedzieć: zależy mi na Tobie! Dzisiejszy znak uzdrowienie syna urzędnika królewskiego, też miał ograniczony zasięg: tylko rodzina chłopca mogła pokojarzyć fakty i dzięki temu uwierzyć Jezusowi. Podobnie jak i cud w Kanie Galilejskiej wiedzieli o nim tylko ci, którzy nalewali wodę do stągwi. Takie niespektakularne cuda, których pewnie wiele wydarza się i w moim życiu, są cenne i piękne, bo przypominają mi, że Jezus mnie kocha i że jestem dla Niego ważny. Wiara. Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego, i poszedł. Urzędnik królewski dwukrotnie daje wiarę Jezusowi: raz na podstawie Jego słowa, a drugi dzięki znakowi, jaki uczynił. Wiara na podstawie Bożego słowa jest trwalsza niż wiara na podstawie cudów. Cuda z czasem mogą wyblaknąć, mogą się w mojej głowie zracjonalizować. Poza tym są jednorazowe. A Boże słowo jest odwieczne i nieprzemijające. Po ludzku wydaje się nierozsądne, wierzyć na podstawie słowa. Ale po Bożemu właśnie o to chodzi bym wierzył Jego słowu, nawet jeśli pozornie nie dzieje się nic. Człowiek uwierzył i poszedł, nie prosił Jezusa o dalsze zapewnienia, że jego syn będzie zdrowy, nawet jeśli Jezus nie zrobił tego, o co Go prosił, nie poszedł z nim do jego chorego syna. Ile jeszcze czasu minie zanim ja uwierzę, że jeśli Bóg coś powiedział, to znaczy, że to już się wykonało, nawet jeśli ja jeszcze tego nie widzę?

4 wtorek, 2 kwietnia J 5,1-16 Było święto żydowskie i Jezus udał się do Jerozolimy. W Jerozolimie zaś jest przy Owczej Bramie sadzawka, nazwana po hebrajsku Betesda, mająca pięć krużganków. Leżało w nich mnóstwo chorych: niewidomych, chromych, sparaliżowanych. Znajdował się tam pewien człowiek, który już od lat trzydziestu ośmiu cierpiał na swoją chorobę. Gdy Jezus ujrzał go leżącego i poznał, że czeka już dłuższy czas, rzekł do niego: «Czy chcesz wyzdrowieć?» Odpowiedział Mu chory: «Panie, nie mam człowieka, aby mnie wprowadził do sadzawki, gdy nastąpi poruszenie wody. W czasie kiedy ja dochodzę, inny wstępuje przede mną». Rzekł do niego Jezus: «Wstań, weź swoje nosze i chodź!» Natychmiast wyzdrowiał ów człowiek, wziął swoje nosze i chodził. Jednakże dnia tego był szabat. Rzekli więc Żydzi do uzdrowionego: «Dziś jest szabat, nie wolno ci dźwigać twoich noszy». On im odpowiedział: «Ten, który mnie uzdrowił, rzekł do mnie: Weź swoje nosze i chodź». Pytali go więc: «Cóż to za człowiek ci powiedział: Weź i chodź?» Lecz uzdrowiony nie wiedział, kim On jest; albowiem Jezus odsunął się od tłumu, który był w tym miejscu. Potem Jezus znalazł go w świątyni i rzekł do niego: «Oto wyzdrowiałeś. Nie grzesz już więcej, aby ci się coś gorszego nie przydarzyło». Człowiek ów odszedł i oznajmił Żydom, że to Jezus go uzdrowił. I dlatego Żydzi prześladowali Jezusa, że czynił takie rzeczy w szabat.

5 Rozważanie Klimat. Leżało w nich mnóstwo chorych: niewidomych, chromych, sparaliżowanych. Z czym można porównać sadzawkę z Ewangelii? Z hospicjum? Szpitalem? Domem starców? W takim miejscu, w takim klimacie człowiek od razu czuje się jeszcze bardziej chory, a im dłużej tam przebywa, tym bardziej traci nadzieję na uzdrowienie. Dlatego Jezus przychodzi i przynosi ze sobą radość, uleczenie, nadzieję, bo jest przecież święto żydowskie, czas uroczysty, kiedy właśnie mam wyrywać się z klimatu codzienności, który mnie pewnie przytłacza, kiedy mam odzyskiwać nadzieję, nabierać nowych sił. Tylko czy tego chcę? Czy w ogóle chcę wyzdrowieć? Uzdrowienie. W czasie kiedy ja dochodzę, inny wstępuje przede mną. Ile razy już próbowałem podnieść się z jakiejś choroby duchowej? Podejmowałem mozolny trud, krok po kroku, jak paralityk, dla którego przeczołganie się paru metrów do sadzawki musiało być nadludzkim wysiłkiem. Tak i ja, ile razy podejmowałem nadludzki wysiłek, by wyrwać się z nałogu? I ile razy spadałem z hukiem z powrotem na dno, kiedy mi się wydawało, że jestem już tak blisko? Czy mam jeszcze siłę podnieść się kolejny raz, i podjąć żmudny trud? Czy wierzę, że to ma sens? Czy ufam Jezusowi, że mi towarzyszy w moich zmaganiach i że nie są one na darmo, jak może mi się wydawać? Czy bardziej wierzę Jego nadziei, czy mojej rozpaczy? Czy wierzę, że dla Niego, a w ostateczności i dla mnie, ważniejszy jest nie sukces, ale to, żebym ciągle, niezłomnie PRAGNĄŁ uzdrowienia?

6 Środa, 3 kwietnia Żydzi prześladowali Jezusa, ponieważ uzdrowił w szabat. J 5,17-30 Lecz Jezus im odpowiedział: «Ojciec mój działa aż do tej chwili i Ja działam». Dlatego więc Żydzi tym bardziej usiłowali Go zabić, bo nie tylko nie zachowywał szabatu, ale nadto Boga nazywał swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu. W odpowiedzi na to Jezus im mówił: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Syn nie może niczego czynić sam z siebie, jeśli nie widzi Ojca czyniącego. Albowiem to samo, co On czyni, podobnie i Syn czyni. Ojciec bowiem miłuje Syna i ukazuje Mu to wszystko, co sam czyni, i jeszcze większe dzieła ukaże Mu, abyście się dziwili. Albowiem jak Ojciec wskrzesza umarłych i ożywia, tak również i Syn ożywia tych, których chce. Ojciec bowiem nie sądzi nikogo, lecz cały sąd przekazał Synowi, aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu. Kto nie oddaje czci Synowi, nie oddaje czci Ojcu, który Go posłał. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie pod sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, że nadchodzi godzina, nawet już jest, kiedy to umarli usłyszą głos Syna Bożego, i ci, którzy usłyszą, żyć będą. Jak Ojciec ma życie w sobie samym, tak również dał to Synowi: mieć życie w sobie. Dał Mu władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym. Nie dziwcie się temu! Nadchodzi bowiem godzina, kiedy wszyscy, co są w grobach, usłyszą głos Jego: i ci, którzy pełnili dobre czyny, pójdą na zmartwychwstanie do życia; ci, którzy pełnili złe czyny na zmartwychwstanie do potępienia. Ja sam z siebie nic czynić nie mogę. Sądzę tak, jak słyszę, a sąd mój jest sprawiedliwy; szukam bowiem nie własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał».

7 Rozważanie Równy. Dlatego więc Żydzi tym bardziej usiłowali Go zabić. Kiedy ktoś ma świadomość, że nie do końca żyje w prawdzie i zgodzie ze sobą samym, to wszystko jest dobrze tak długo, jak długo wszyscy inni równają do tego samego poziomu w dół. A Jezus każe mi dzisiaj równać w drugą stronę nie w dół, do innych, którzy tak samo robią, ale w górę do Ojca, który jest samym dobrem i samą miłością. Ale wiadomo, że spada się łatwiej i szybciej niż wspina na górę. Jednak Jezus, który przypomina, że od Ojca przychodzi i Jego wolę pełni, zachęca mnie do podejmowania tego samego trudu wypełniania woli Ojca i coraz większego upodabniania się do Niego w Jego dobroci i miłości. Jak Ojciec. Ojciec bowiem miłuje Syna i ukazuje Mu to wszystko, co sam czyni. Jeśli Bóg jest dla mnie Ojcem, jeśli to uznaję i szczerze Go miłuję, to On przecież nie będzie obojętny wobec mnie. Będzie mnie uczył, jak każdy ojciec uczy swoje dziecko, tego, co jest w życiu ważne. Ojciec niebieski będzie mnie troskliwie uczył wszystkiego, czego będę potrzebował nie tylko w tym życiu, ale też i w Jego królestwie, w którym jest mieszkań wiele. Czy daję mojemu Ojcu przestrzeń w moim życiu, by był moim Nauczycielem życia?

8 czwartek, 4 kwietnia J 5,31-47 Jezus powiedział do Żydów: «Gdybym Ja wydawał świadectwo o sobie samym, świadectwo moje nie byłoby prawdziwe. Jest ktoś inny, kto wydaje świadectwo o Mnie; a wiem, że świadectwo, które o Mnie wydaje, jest prawdziwe. Wysłaliście poselstwo do Jana i on dał świadectwo prawdzie. Ja nie zważam na świadectwo człowieka, ale mówię to, abyście byli zbawieni. On był lampą, co płonie i świeci, wy zaś chcieliście radować się krótki czas jego światłem. Ja mam świadectwo większe od Janowego. Są to dzieła, które Ojciec dał Mi do wypełnienia; dzieła, które czynię, świadczą o Mnie, że Ojciec Mnie posłał. Ojciec, który Mnie posłał, On dał o Mnie świadectwo. Nigdy nie słyszeliście ani Jego głosu, ani nie widzieliście Jego oblicza; nie macie także Jego słowa, trwającego w was, bo wy nie uwierzyliście Temu, którego On posłał. Badacie Pisma, ponieważ sądzicie, że w nich zawarte jest życie wieczne: to one właśnie dają o Mnie świadectwo. A przecież nie chcecie przyjść do Mnie, aby mieć życie. Nie odbieram chwały od ludzi, ale poznałem was, że nie macie w sobie miłości Boga. Przyszedłem w imieniu Ojca mego, a nie przyjęliście Mnie. Gdyby jednak przybył ktoś inny we własnym imieniu, to przyjęlibyście go. Jak możecie uwierzyć, skoro od siebie wzajemnie odbieracie chwałę, a nie szukacie chwały, która pochodzi od samego Boga? Nie sądźcie jednak, że to Ja was oskarżę przed Ojcem. Waszym oskarżycielem jest Mojżesz, w którym wy pokładacie nadzieję. Gdybyście jednak wierzyli Mojżeszowi, to i Mnie wierzylibyście. O Mnie bowiem on pisał. Jeżeli jednak jego pismom nie wierzycie, jakżeż moim słowom będziecie wierzyli?»

9 Rozważanie Świadectwo. Gdybym Ja wydawał świadectwo o sobie samym, świadectwo moje nie byłoby prawdziwe. Jezus przecież jest Bogiem, jest jedno ze swoim Ojcem. Dlaczego więc nie świadczy sam o sobie, ale mówi, że ktoś inny wydaje o nim świadectwo, które jest prawdziwe? Nie mówi tego ze względu na siebie, ale ze względu na człowieka, żeby człowiek uwierzył i przez to dostąpił zbawienia. Wydaje się, że w dzisiejszej Ewangelii Jezus chce odwrócić uwagę człowieka od skupiania się na sobie samym do zwrócenia się ku Bogu. Post. Badacie Pisma. Do tego ma też służyć Wielki Post: nie, żebym koncentrował się na sobie i moich praktykach pokutnych i przez to zasługiwał sobie na chwałę w oczach ludzi, ale żebym z radosnym, ufnym sercem szukał Boga, by jak najbliżej Niego być. To jest dopiero prawdziwy Wielki Post! Kiedy będę porzucać wszystko inne, by być blisko mojego Boga. Nie musi to oznaczać koniecznie spędzania długich godzin na modlitwach. Mogę zbliżać się do Boga i prawdziwie, pięknie przeżywać Wielki Post na przykład ofiarując mój czas, moją dobroć, moją troskę - rodzinie. Bardziej kochając w tym czasie moich bliskich, mogę odkrywać Boga w życiu i też kontemplować Jego doskonały dar z samego siebie dla mojego zbawienia. Bóg mi się objawia tam, gdzie ja nie mam okazji sam sobie odbierać chwały. On mnie uczy w tym czasie swojej miłości. I mój Wielki Post to innych ludzi, ale miłość od samego Boga. przyjmować nie chwałę od

10 piątek, 5 kwietnia J 7, Jezus obchodził Galileę. Nie chciał bowiem chodzić po Judei, bo Żydzi zamierzali Go zabić. A zbliżało się żydowskie Święto Namiotów. Kiedy zaś bracia Jego udali się na święto, wówczas poszedł i On, jednakże nie jawnie, lecz skrycie. Niektórzy z mieszkańców Jerozolimy mówili: «Czyż to nie jest Ten, którego usiłują zabić? A oto jawnie przemawia i nic mu nie mówią. Czyżby zwierzchnicy naprawdę się przekonali, że On jest Mesjaszem? Przecież my wiemy, skąd On pochodzi, natomiast gdy Mesjasz przyjdzie, nikt nie będzie wiedział, skąd jest». A Jezus, nauczając w świątyni, zawołał tymi słowami: «I Mnie znacie, i wiecie, skąd jestem. Ja jednak nie przyszedłem sam z siebie; lecz prawdomówny jest Ten, który Mnie posłał, którego wy nie znacie. Ja Go znam, bo od Niego jestem i On Mnie posłał». Zamierzali więc Go pojmać, jednakże nikt nie podniósł na Niego ręki, ponieważ godzina Jego jeszcze nie nadeszła.

11 Rozważanie Godzina. Czyż to nie jest Ten, którego usiłują zabić? A oto jawnie przemawia i nic mu nie mówią. Żeby lepiej zrozumieć kontekst dzisiejszej Ewangelii, warto przeczytać cały ten fragment 7. rozdziału. Widzimy w nim, że zapięcie wokół Jezusa już narasta, wśród kapłanów, faryzeuszów i ludu, ale nawet wśród Jego uczniów. On jest tak inny od wszelkich wyobrażeń i oczekiwań, że nie sposób Go oceniać po ludzku, na podstawie wcześniejszej wiedzy i doświadczeń. Dlatego Jezus mówi o swojej godzinie i o pełnieniu woli Ojca. Żeby zrozumieć Jezusa, trzeba na Niego spojrzeć z perspektywy Ojca i Bożych planów, a nie naszej, ludzkiej. I ja też mogę każdego dnia wyzwalać się z moich ludzkich osądów i otwierać się na to, czego uczy mnie mój Bóg zwłaszcza w Wielkim Poście, mogę pościć, odmawiając sobie moich ocen, moich poglądów, moich spodziewań i oczekiwań, i otwierać się na Boże słowo. Prawda. Prawdomówny jest Ten, który Mnie posłał. Żydzi zarzucali Jezusowi kłamstwo. Mówili Mu wręcz: Jesteś opętany przez złego ducha. Nam, chrześcijanom, może się to wydawać szokujące, że tak bardzo nie poznali się na Bożym Synu. Ale czy na pewno? Ile razy, kiedy coś w moim życiu idzie nie według moich planów, zarzucam Bogu, że działa na moją niekorzyść, że nie jest dla mnie dobry? Czy na pewno moje, chrześcijańskie, myślenie tak bardzo różni się od żydowskiego, przedstawionego w Ewangelii? Czy ja sam nie miewam często wątpliwości, czy na pewno Jezus jest moim Zbawicielem i prowadzi mnie do życia, radości, prawdy? Czy nie posądzam Go czasem jak Żydzi że próbuje mnie zwodzić i oszukiwać? Czy zawsze wierzę Mu całkowicie, że jest Prawdomówny?

12 sobota, 6 kwietnia J 7,40-53 Wśród tłumów słuchających Jezusa odezwały się głosy: «Ten prawdziwie jest prorokiem». Inni mówili: «To jest Mesjasz». «Ale mówili drudzy czyż Mesjasz przyjdzie z Galilei? Czyż Pismo nie mówi, że Mesjasz będzie pochodził z potomstwa Dawidowego i z miasteczka Betlejem, skąd był Dawid?» I powstał w tłumie rozłam z Jego powodu. Niektórzy chcieli Go nawet pojmać, lecz nikt nie podniósł na Niego ręki. Wrócili więc strażnicy do arcykapłanów i faryzeuszy, a ci rzekli do nich: «Czemu go nie pojmaliście?» Strażnicy odpowiedzieli: «Nigdy jeszcze nikt tak nie przemawiał jak ten człowiek». Odpowiedzieli im faryzeusze: «Czyż i wy daliście się zwieść? Czy ktoś ze zwierzchników lub faryzeuszy uwierzył w Niego? A ten tłum, który nie zna Prawa, jest przeklęty». Odezwał się do nich jeden spośród nich, Nikodem, ten, który przedtem przyszedł do Niego: «Czy Prawo nasze potępia człowieka, zanim go wpierw nie przesłucha i nie zbada, co on czyni?» Odpowiedzieli mu: «Czy i ty jesteś z Galilei? Zbadaj i zobacz, że żaden prorok nie powstaje z Galilei». I rozeszli się każdy do swego domu.

13 Rozważanie Otwartość. Czyż Mesjasz przyjdzie z Galilei? Ależ przecież Mesjasz narodził się w Betlejem, a więc wypełniło się Pismo! Tyle tylko, że słowo Boże to nie jest kawa na ławę. Żeby je zrozumieć, trzeba słuchać sercem, trzeba być otwartym na Boże natchnienia i współpracować z Jego łaską. W tłumie powstał rozłam z powodu Jezusa, ale On nie wydawał się tym zmartwiony. Nie próbował nikogo na siłę przekonać do siebie. Powtarzał: Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha. Czy w Wielkim Poście jestem bardziej otwarty na to, co Bóg rzeczywiście CHCE do mnie powiedzieć, a nie na to, co ja bym chciał od Niego usłyszeć? Samotność. Nigdy jeszcze nikt tak nie przemawiał jak ten człowiek. Nawet strażnicy byli tak poruszeni słowami Jezusa, że nie odważyli się podnieść na Niego ręki, choć przecież ich pracą było zatrzymywanie osób zagrażających porządkowi publicznemu. Z kolei zwierzchnicy i faryzeusze nie mieli przeciwwskazań, żeby posłuchać Jezusa, wsłuchać się w Jego naukę, czy nawet rozpocząć z Nim dialog. Zamiast tego zamknęli się w sobie, wrócili każdy do swego domu, do swojej samotności. Jakby najważniejsze dla nich było to, żeby za wszelką cenę okazało się, że to oni mają rację. Ja też mam do wyboru dwie drogi: trwanie w tym, że to ja mam rację, albo uznanie, że nie wiem wszystkiego na każdy temat i że Jezus może mnie jeszcze wielu rzeczy nauczyć. Może się boję, że stracę przyjaciół, jeśli przyznam się do jakichś moich błędów. Ale prawda jest inna: jeśli w otwartości stanę przed sobą, przed Bogiem i przed bliźnimi, wtedy zyskam wielu braci i sióstr, którzy mnie będą akceptować takim, jaki jestem. I w tym też Wielki Post może mi pomóc: w ogałacaniu się z moich racji po to, by mnie uwolnić od samotności.

14 Niedziela, 7 kwietnia J 8,1-11 Jezus udał się na Górę Oliwną, ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Cały lud schodził się do Niego, a On, usiadłszy, nauczał ich. Wówczas uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę, którą dopiero co pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją pośrodku, powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, tę kobietę dopiero co pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co powiesz?» Mówili to, wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć. Lecz Jezus, schyliwszy się, pisał palcem po ziemi. A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: «Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem». I powtórnie schyliwszy się, pisał na ziemi. Kiedy to usłyszeli, jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych, aż do ostatnich. Pozostał tylko Jezus i kobieta stojąca na środku. Wówczas Jezus, podniósłszy się, rzekł do niej: «Kobieto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?» A ona odrzekła: «Nikt, Panie!» Rzekł do niej Jezus: «I Ja ciebie nie potępiam. Idź i odtąd już nie grzesz».

15 komentarz - ks. Krystian Wilczyński Piąta niedziela Wielkiego Postu ma już charakter wybitnie pasyjny. Zasłania się krzyże, skupia się na przygotowaniu Jezusa do Męki. Do tego przygotowują się też Apostołowie, zaś przez liturgię i z nami dzieje się podobnie. Dziś liturgia daje nam punkt wyjścia do tych wydarzeń. Niezmienny w swej miłości Bóg nie przestaje wdrażać swojego zbawczego planu w życie. W Chrystusie dopełnia się historia człowieka, historia odkupienia, historia świata, czas, dopełnia się miłość wszystko znajduje w Nim pełnię! Wyrażają to słowa: Czynię wszystko nowe (Iz 43,19; por. 66,22; 65,17). Rozumiemy tę nowość jako odnowienie zupełne nadanie nowej jakości. Przemiana tego samego w coś o zupełnie nowych właściwościach. Podobnie jak motyl jest nową formą dla poczwarki i choć stworzenie jest to samo, to jednak nowe, tak Bóg odnawia świat. Jezus czyni wszystko nowe (Ap 21,5). My pozostający w Chrystusie stajemy się nowym stworzeniem (2 Kor 5,17). Dzisiaj Słowo daje nam poznać nowość działania Boga jest nią zbawianie od grzechu. Doświadczamy tego od dziecięcych lat i może stało się to dla nas oczywiste. Jezus ma władzę odpuszczać grzechy (por. Mt 9,6) i przywracać ludziom pierwotną relację z Bogiem, jaką cieszyli się Adam i Ewa. Przed Jezusem nie było to możliwe. Św. Paweł dzieli w pewnym miejscu ludzi na starych i nowych (Ef 4,22-24, Kol 3,9n). Starzy tkwią w swoim grzechu i żyją śmiercią; zaś nowi ludzie są podobni do Chrystusa Nowego Człowieka. Mają Jego cechy: upodobanie w miłości Ojca, żyją moralnie na Jego wzór, są posłuszni Bogu stworzeni w sprawiedliwości i prawdziwej świętości (Ef 4,24). Ciekawą interpretację przedstawia O. Jacek Salij uznając, że w każdym z nas mieszka stary człowiek, który nie przyjmuje uświęcenia, sakramentów nie będzie zbawiony. Potrzeba nam go zabijać, aby żyć mógł Boży człowiek (por. Kol 3,5). Dokonać tego może Chrystus. Istotnie przyjmując Jezusa za swojego Pana i żyjąc według Jego słowa możemy doświadczyć Jego pasterskiej miłości. Ona oczyszcza z grzechów, a dopiero potem jednoczy nas z Ojcem. Każdy z nas staje dzisiaj przed

16 Jezusem jako oskarżony. Rzeczywiście grzechy nasze przyniosły na nas słuszny wyrok śmierci jako zapłatę: Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć (Rz 6,23). Jezus słyszy głosy oskarżycieli domagających się sprawiedliwego wyroku i to natychmiast. On tymczasem pisze palcem po ziemi i słucha ludzkich osądów słusznych. Jednak reakcja Jezusa jest zupełnie nowa przebaczenie. Kamienowanie za cudzołóstwo nie wymagało sądu, lecz świadków (por. Pwt 22,20-21). Dlaczego więc przyprowadzono dziewczynę do Nauczyciela jakoby na sąd? Brat Efraim jest zdania, że była ona bardzo młoda i tłum podzielił się na rygorystów Prawa i na wrażliwych współczujących. Wszyscy jakoś odczuwali niezręczność sytuacji i ciężar Prawa. Byli zagubieni pomiędzy literą a własnym sercem. Myśleli bowiem po staremu. Tymczasem Jezus w nowości, którą przyniósł na ziemię przebacza. Pisanie palcem po ziemi interpretuje się jako Boży dotyk rzeczywistości ludzkiej. Palcem Bożym pisane były Przykazania, jako przymierze miłości Boga do człowieka. Jezus nawiązuje do Przykazań, a raczej do ich Źródła Miłości. Ona jest wypełnieniem i kresem każdego Prawa: Kresem Prawa jest Chrystus (Rz 10,4); Miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa (Rz 13,10). Warto zaznaczyć, że Jezus pisze dwukrotnie, zadając pytania pomiędzy tymi czynnościami. Mojżesz również dwukrotnie przyniósł Izraelowi tablice przykazań. Pierwsze potłukł na widok złotego cielca (por. Wj 32,19). Drugie tablice tego samego Prawa niosły już wypełnienie przymierza (Wj 34,1.28). Patrzymy na Jezusa, który reaguje tak samo wszak to ten sam Bóg pisze pierwsze Prawo, którego nie dostrzegli: prawo Miłości. Zadaje pytanie o ich sprawiedliwość czy żyją według Prawa, ale nie litery, tylko miłości Bożej. Potem jeszcze raz przypomina gestem pisania. Czy tłum wiedział co się dzieje za tymi gestami? Pozostaje to jedynie w sferze naszych domysłów. Niektórzy przypuszczają, że Jezus wypisywał grzechy tam stojących. A może przykazanie miłości Boga i bliźniego? W każdym razie lekcja Nauczyciela została odczytana. Nikt z nich nie okazał się sprawiedliwym. Każdy zobaczył siebie w tej dziewczynie. Natomiast nikt

17 nie dostrzegł wielkodusznego Jezusowego gestu przebaczenia. Nikt Go nie naśladował. Moc przebaczenia zachowało oczyszczone serce niewiasty cudzołożnej, która opowiadała wokoło o wielkich rzeczach, jakie jej Jezus uczynił o zupełnie nowym dla siebie doświadczeniu ukochania w miejsce pogardy, zranień i wykorzystania. Była odnowiona w Chrystusie.

18 Rozważanie Modlitwa. Jezus udał się na Górę Oliwną. Na Górze Oliwnej Jezus modlił się do Ojca zanim przyszedł nauczać lud w świątyni i zanim miał spotkać się z kobietą grzeszną. Modlitwa umacnia do podejmowania właściwych decyzji. Co robili uczeni w Piśmie i faryzeusze, zanim przyprowadzili do Jezusa kobietę grzeszną? Chyba raczej nie spędzili czasu na modlitwie, bo ich intencją było wystawić Jezusa na próbę, żeby mieć Go o co oskarżyć. Modlitwa uwalnia serce od złych intencji. Czy modlę się dużo i często? Nie chodzi tyle o odmawianie modlitw, ale o szczerą i nieustanną rozmowę z Ojcem o wszystkim, co mnie dotyczy: co mnie spotkało, co mnie czeka, co jest piękne, co trudne w moim życiu. Czy Wielki Post jest dla mnie okazją do zacieśnienia takiej serdecznej relacji z moim Bogiem na modlitwie? Zwycięstwo. Nauczycielu, tę kobietę dopiero co pochwycono na cudzołóstwie. Uczeni w Piśmie i faryzeusze wykorzystują nieszczęście kobiety do własnych celów: nie zawahają się nawet pozbawić jej życia w okrutny sposób, jeśli dzięki temu będą mogli zaszkodzić Jezusowi. Sama ta kobieta, jej życie albo śmierć, nic zupełnie ich nie obchodzi. Traktują ją czysto instrumentalnie. Przychodzą z nią do Jezusa, przekonani, że teraz już się im nie wywinie. Tyle tylko, że w konfrontacji z czystą miłością, z doskonałym dobrem i z pełnią miłosierdzia ich zamysły rozsypują się stają się jak ten pył na ziemi, po którym Jezus pisze palcem. Nie mają żadnego znaczenia. Dla Jezusa zawsze najważniejszy jest człowiek: nie dostrzega zagrożenia dla siebie i tego, że powinien się bronić, nie dostrzega swoich oskarżycieli i nie myśli, jak z nimi walczyć, ale widzi człowieka kobietę, która bardzo potrzebuje Jego pomocy. I tym jednym zdaniem: I Ja ciebie nie potępiam Jezus zwycięża całą tę sytuację jak później zwycięży śmierć i grzech na krzyżu. Będę dziś w szczególny sposób kontemplował miłość Boga do mnie i Jego nieskończone miłosierdzie względem mnie które wszystko zwycięża.