Wytyczne dla autorów esejów zaliczeniowych z Socjologii prawa Katedra Socjologii Prawa WPiA UJ

Transkrypt

1 Prosimy o dokładne przestrzeganie poniższych wytycznych. 1. Ogólne informacje Rozmiar eseju: 7-12 stron (włącznie ze spisem źródeł) dokumentu elektronicznego (dokument programu Word ;.doc) sformatowanego zgodnie z poniższymi wytycznymi. Marginesy lewy; prawy; górny; dolny: 2,5 cm. Do całego dokumentu stosujemy wyjustowanie (oprócz tytułu eseju, zob. niżej), automatyczne dzielenie wyrazów oraz interlinię 1,5 wiersza (z zaznaczoną opcją nie dodawania odstępu między akapitami o takim samym stylu). Stosujemy numerację stron (prawny dolny róg strony; czcionka i jej rozmiar: Times New Roman, 10) w całym dokumencie. Akapity zaznaczamy przez wcięcie pierwszego wiersza (0,75 cm). Czcionka i jej rozmiar w tekście głównym: Times New Roman, 12. Przypisy: dolne; stosujemy numerację arabską. Czcionka i jej rozmiar w przypisach dolnych: Times New Roman, 10. Do przypisów dolnych również stosujemy wyjustowanie, automatyczne dzielenie wyrazów (oprócz adresów stron internetowych) oraz pojedynczą interlinię (z zaznaczoną opcją nie dodawania odstępu między akapitami o takim samym stylu). Jednakże, z uwagi na stosowanie odesłań do źródeł w ramach tekstu głównego (nawiasy okrągłe (), szczegóły, zob. niżej), staramy się jak najrzadziej stosować przypisy dolne. 2. Oznaczenie eseju Imię i nazwisko autora: pierwszy wers w górnym lewy rogu pierwszej strony, pisany Times New Roman, 12 i pogrubiony. Tytuł eseju: kolejny wers (nie zostawiamy pustego wersu), pisany Times New Roman, 12, pogrubiony, kursywą i wyśrodkowany. W sumie stosujemy zapis zgodny ze wzorem: Imię Nazwisko Tytuł 3. Struktura eseju Gdy stosujemy wewnątrz eseju sekcje (z podtytułami lub bez) staramy się by nie było ich zbyt dużo. Ograniczamy sekcje eseju do trzech poziomów, zgodnie ze schematem (piszemy je pogrubionym Times New Roman, 12): 1. podtytuł 1.1. podtytuł podtytuł podtytuł Do sekcji nie stosujemy wcięcia akapitowego. 1

2 4. Odwołania Jedynie przy pierwszym (w całym eseju) przywołaniu danego autora podajemy pełne imię i nazwisko. Przy kolejnych przywołaniach danego autora posługujemy się jedynie nazwiskiem (np. Talcott Parsons Parsons). Gdy przywoływana przez nas osoba posługuje się dwoma lub więcej imionami, przy jej pierwszym przywołaniu podajemy pełne imiona i nazwisko (np. Herbert Lionel Adolphus Hart). Staramy się unikać powoływania na prace niepublikowane (np. drafty artykułów umieszczone na stronach internetowych, czy dokumenty zawierające treść referatów zamieszczone na stronach internetowych przez organizatorów konferencji). Stosujemy odwołania w tekście głównym od nawiasów okrągłych: (Nazwisko autora rok wydania, s. ), zgodnie z poniższymi przykładami: a) gdy odwołujemy się do dzieła jednej osoby: (Stadniczeńko 2008, s. 54) b) gdy odwołujemy się do dzieła dwóch osób: (Opałek, Wróblewski 1963, s. 89) Za każdym razem przywołujemy oba nazwiska. c) gdy odwołujemy się do dzieła trzech lub większej ilości osób: (Lang, Wróblewski, Zawadzki 1986, s. 56) Przy kolejnych odwołaniach do dzieła trzech lub większej ilości osób, podajemy tylko pierwsze nazwisko, następnie dodajemy zwrot i in. umieszczamy rok wydania i po przecinku stronę(y), np.: (Lang i in. 1986, s. 75). d) gdy w jednym miejscu odwołujemy się do różnych dzieł różnych osób: (Stępień 2011, s. 80; Załuski 2009, s. 74) Źródła wymieniamy zatem alfabetycznie zgodnie z nazwiskami autorów. e) gdy w jednym miejscu odwołujemy się do różnych dzieł jednej osoby, wydanych w różnych latach: (Czapska 2004, s. 15; 2008, s. 235) Zachowujemy chronologię. f) gdy w jednym miejscu odwołujemy się do różnych dzieł jednej osoby, wydanych w tym samym roku: (Pałecki 2003a, s. 40; 2003b, s. 150) W spisie źródeł uwzględniamy litery alfabetu obok roku publikacji. Zawsze zachowujemy kolejność alfabetyczną wyznaczoną przez dodatkowe litery dopisane do roku publikacji. Litery alfabetu dopisujemy do poszczególnych pozycji danego autora, zgodnie z kolejnością alfabetyczną wyznaczoną przez pierwsze litery tytułów jego prac. 2

3 g) gdy odwołujemy się do dzieła za innym autorem: (Gray 1921, s. 192 za: Fuller 1993, s. 37) Pozycję do której odwołujemy się za innym autorem uwzględniamy w spisie źródeł. h) za każdym razem gdy odwołujemy się do strony internetowej, stosujemy przypis dolny z numeracją arabską, zgodnie z przykładem: Ministerstwo Sprawiedliwości stara się promować mediację 1. Datę dostępu podajemy tylko w pierwszym odwołaniu. i) gdy odwołujemy się do dokumentów zamieszczonych na stronie internetowej (np. pliki.doc czy.pdf), stosujemy przypis dolny z numeracją arabską obok adresu pliku i daty dostępu, w treści przypisu dolnego podajemy stronę dokumentu elektronicznego na której znajduje się interesujący nas fragment (jest to potrzebne gdyż często dokumenty elektroniczne nie mają uwzględnionej paginacji, co utrudnia orientację) zgodnie z przykładem: W końcu, jak informuje nas Ministerstwo Sprawiedliwości, zawarta w wyniku mediacji ugoda nie kończy postępowania karnego 2. Datę dostępu podajemy tylko w pierwszym odwołaniu. j) gdy po raz pierwszy odwołujemy się do określonego aktu prawnego nie używamy nawiasu okrągłego. W tekście wskazujemy pełną nazwę aktu prawnego, po której w dwóch osobnych nawiasach okrągłych () wskazujemy skrót nazwy przywołanego aktu prawnego oraz aktualność stanu prawnego: art. 17 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) (k.c.) (stan prawny na 9 listopada 2012 r.), art. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 z późn. zm.) (u.p.a.p.p.) (stan prawny na 9 listopada 2012 r.) Przy kolejnych odwołaniach do tych samych aktów prawnych posługujemy się tylko skrótami, czyli odpowiednio do powyższych przykładów k.c. i u.p.a.p.p. Analogicznie postępujemy z odwołaniami do innych aktów normatywnych, nie tylko rangi ustawowej. k) gdy odwołujemy się do określonego druku sejmowego (np. projektu ustawy, czy opinii do tego projektu) nie używamy nawiasu okrągłego. Gdy przywołujemy po raz pierwszy druk sejmowy zawierający projekt zmiany prawa, podajemy pełną nazwę tego druku (zgodnie z nazewnictwem zawartym na stronie i stronach dotyczących wcześniejszych kadencji), jego datę, po której w jednym nawiasie okrągłym () wskazujemy numer druku oraz kadencję z której ten druk pochodzi: Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji z dnia 2 sierpnia 2012 r. (druk nr 766; VII kadencja) 1 [dostęp: 9 listopada 2012 r.]. 2 s. 2 dokumentu elektronicznego [dostęp: 9 listopada 2012 r.]. 3

4 Przy kolejnych odwołaniach do tego samego druku posługujemy się tylko numerem druku, np.: Ponadto, w druku nr 766 znajduje się Natomiast, gdy odwołujemy się do druków zawierających opinie do wskazanego wcześniej druku, nie używamy w tekście pełnej nazwy tego druku. W tekście głównym poprzestajemy na ogólnym odwołaniu do określonej opinii, np. Zgodnie z opinią Krajowego Rady Sądownictwa z dnia 18 października 2012 r. do druku nr 766 Pełną nazwę druku zawierającego opinię podajemy tylko w spisie źródeł, np. Opinia Krajowej Rady Sądownictwa w przedmiocie poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji z dnia 18 października 2012 r. (do druku 766; VII kadencja) Analogicznie postępujemy z odwołaniami do innych dokumentów urzędowych. l) gdy odwołujemy się do określonego wyroku, orzeczenia, interpretacji, etc. nie używamy nawiasu okrągłego. Gdy przywołujemy po raz pierwszy jakiś wyrok, orzeczenie, interpretację, etc., podajemy pełną nazwę (nie stosując skrótów na oznaczenie organu wydającego) z datą oraz sygnaturą (powielamy to w spisie źródeł), np.: Orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2012 r., III CZP 52/12 5. Spis źródeł Spis źródeł do których odwołujemy się w eseju umieszczamy na końcu dokumentu. Nie stosujemy skrótów nazw czasopism. W spisie uwzględniamy wszystkie źródła na które powołujemy się w tekście (literaturę naukową, strony internetowe, akty prawne, druki sejmowe, orzecznictwo, etc.). Do całego spisu źródeł stosujemy wysunięcie (0,75 cm), jak na podanym niżej przykładzie: Spis źródeł Czapska, Janina (2004), Bezpieczeństwo obywateli. Studium z zakresu polityki prawa, Kraków: Polpress. Czapska, Janina (2008), Public discourse in creating criminal policy (w:) Tadeusz Biernat, Marek Zirk-Sadowski (red.) Politics of Law and Legal Policy. Between Modern and Post-modern Jurisprudence, Warszawa: Wolters Kluwer Polska, s Fuller, Lon Luvois (1993), Anatomia prawa, przeł. R. Tokarczyk, Lublin: Daimonion Instytut Wydawniczy. Gray, John Chipman (1921), The Nature and Sources of the Law, wyd. II, New York: The Macmillan Co. Lang, Wiesław, Jerzy Wróblewski, Sylwester Zawadzki (1986), Teoria państwa i prawa, wyd. III, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe. 4

5 Opałek, Kazimierz, Jerzy Wróblewski (1963), Współczesna teoria i socjologia prawa w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe. Opinia Krajowej Rady Sądownictwa w przedmiocie poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji z dnia 18 października 2012 r. (do druku 766; VII kadencja). Orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2012 r., III CZP 52/12. Pałecki, Krzysztof (2003a), Prawoznawstwo. Zarys wykładu. Prawo w porządku społecznym, Warszawa: Difin. Pałecki, Krzysztof (2003b), Społecznie oczekiwany wzorzec orzekania sądowego (w:) Maria Borucka-Arctowa, Krzysztof Pałecki (red.), Sądy w opinii społeczeństwa polskiego, Kraków: Polpress, s Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji z 2 sierpnia 2012 r. (druk nr 766; VII kadencja). Stadniczeńko, Stanisław Leszek (2008), Znaczenie komunikacji społecznej dla jurysprudencji. Wybrane zagadnienia, Opole: Uniwersytet Opolski. Stępień, Mateusz (2011), Podtrzymywanie porządku i rozwiązywanie konfliktów u prymatów innych niż człowiek, Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej, nr 2, s Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 z późn. zm.). Załuski, Wojciech (2009), Ewolucyjna filozofia prawa, Warszawa: Wolters Kluwer Polska. 6. Pozostałe uwagi Wyrazy obcojęzyczne piszemy kursywą. Jeśli potrzebne jest wyróżnienie fragmentu tekstu, stosujemy tylko pogrubienie. Cudzysłów stosujemy zgodnie ze schematem pierwszy cudzysłów: indeks dolny ( ); drugi cudzysłów: indeks górny ( ) (.. ). Wewnętrzne cudzysłowy ( cytaty w cytatach ) oznaczamy cudzysłowami ostrokątnymi pierwszy cudzysłów («); drugi cudzysłów (») (.«.». ). Jeśli korzystamy z grafik (np. wykresów), wysyłamy je dodatkowo w osobnych plikach (tylko.jpg). 5