Ewangelia i rozważania marca 2019 r.

Transkrypt

1 Ewangelia i rozważania marca 2019 r.

2 Poniedziałek, 25 marca - zwiastowanie pańskie Łk 1,26-38 Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca. Na to Maryja rzekła do anioła: Jakże się to stanie, skoro nie znam męża? Anioł Jej odpowiedział: Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego. Na to rzekła Maryja: Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa! Wtedy odszedł od Niej anioł.

3 Rozważanie Początek * Jest Maryja i Anioł. On przychodzi, Ona patrzy. Jest pozdrowienie, z zauważeniem Jej piękna. Ona jest zmieszana. Nie wie co powiedzieć, rozważa w swojej nieśmiałości. Serce bije Jej szybko, a policzki różowieją Są Jego słowa i Jej odpowiedzi. Jest relacja. * Jest kobieta i mężczyzna. Ona przychodzi, on patrzy. On ją pozdrawia i zauważa, jaka jest piękna. Ona czuje się niezręcznie. Serce bije jej szybko, czerwieni się rozmowa, relacja dwojga. Jej ziemski początek. * Bóg i ja. On przychodzi, ja patrzę na Jego dzieła. On pozdrawia i zauważa jak bardzo jestem piękny w Jego oczach. Trochę mi głupio: w końcu to Bóg, myślę sobie, może nawet denerwuję się stojąc przed Nim, na policzki wychodzi rumieniec. Są Jego Słowa i czasem moje niepewne odpowiedzi. Tworzy się relacja. Jej początek. * Ten początek relacji, to zakochanie. Wstęp do miłości. Z Maryi narodzi się czysta Miłość. Z kobiety i mężczyzny ziemska miłość. A z mojej relacji z Bogiem? Czy coś się narodzi? Czy narodziło? Czy jest miłość, czy tylko zakochanie? A może nie było nawet początku? * Zwiastowanie to początek ucieleśnienia Bożej miłości do człowieka. * Niech ten dzień dzisiejszy i dla nas będzie zwiastowaniem do nowego narodzenia w miłości Bożej.

4 wtorek, 26 marca Mt 18,21-35 Piotr podszedł do Jezusa i zapytał: «Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat zawini względem mnie? Czy aż siedem razy?» Jezus mu odrzekł: «Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy. Dlatego podobne jest królestwo niebieskie do króla, który chciał się rozliczyć ze swymi sługami. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który był mu winien dziesięć tysięcy talentów. Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całym jego mieniem, aby dług w ten sposób odzyskać. Wtedy sługa padł mu do stóp i prosił go: Panie, okaż mi cierpliwość, a wszystko ci oddam. Pan ulitował się nad owym sługą, uwolnił go i dług mu darował. Lecz gdy sługa ów wyszedł, spotkał jednego ze współsług, który mu był winien sto denarów. Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: Oddaj, coś winien! Jego współsługa padł przed nim i prosił go: Okaż mi cierpliwość, a oddam tobie. On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił go do więzienia, dopóki nie odda długu. Współsłudzy jego, widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Poszli i opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło. Wtedy pan jego, wezwawszy go, rzekł mu: Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą? I uniósłszy się gniewem, pan jego kazał wydać go katom, dopóki mu nie odda całego długu. Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu».

5 Rozważanie Jezus, nauczając w Galilei, przekazuje swoim najbliższym, apostołom podstawowe zasady, którymi powinni się kierować. Dla nich jest to zupełnie nowa nauka, inna od tej, którą znają z Pism, które dotąd studiowali. Zmiana ta jest radykalna, dotyczy bowiem nie tylko samego postępowania według nowych reguł, ale przemiany serca. Wśród tych nowych zasad, jakimi powinni się kierować względem swoich braci, jest obowiązek przebaczania. - Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? zapytał Piotr, przebywając z Jezusem. On chce poznać lepiej Jezusa, swego mistrza. Nurtują go te nowe reguły serca, o których On im opowiada. Czy ty pytasz Jezusa jakie jest Jego zdanie w kwestiach, które ciebie nurtują? Albo czy starając się zareagować w jakiejś konkretnej sytuacji zgodnie z nauką chrześcijańską, w której zostałeś wychowany, pytasz sam siebie, co Jezus o tym sądzi? Co On by mi powiedział? - Jezus kwestię przebaczania tłumaczy, przytaczając przykład króla, który darował duży dług słudze, który nie mógł go spłacić. Następnie sługa ten, spotykając swego współsługę, nie chce mu darować stu denarów i wtrąca go do więzienia, dopóki ten nie odda długu. Czy czasami nie jest tak, że jak jesteś w potrzebie, masz jakiś problem, wiesz, że nie dasz rady, wtedy wołasz do Boga: Panie, miej cierpliwość nade mną, a ja się poprawię, już będę lepszy, itd. Obiecujesz że oddasz. I Pan Jezus wierzy tobie, za każdym razem. Chce cieszyć się z tobą, obdarzyć cię swoją miłością, miłosierdziem, przebaczeniem. Ale czy ty szybko się do tego nie przyzwyczajasz? Czy nie uznajesz tego za normalne, że Tobie się tak należy? Czy gdy zdarzy się sytuacja, że to ty będziesz musiał przebaczyć, zapomnieć czyjeś winy, po raz kolejny, czy nie wołasz do bliźniego: Oddaj, coś winien! A Pan Jezus wtedy pyta Ciebie: Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swoim współsługą, jak ja ulitowałem się nad tobą?"

6 Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu. - Poznając Jezusa, będąc Jego uczniem, jak apostołowie, nie masz wyjścia. Pan zmiłował się nad tobą, darował ci wszystkie twoje winy i długi, dał ci poznać swoją miłość a ty nie masz wyjścia, musisz czynić tak samo. Czy chcesz uczyć się naśladować Jezusa, uczyć się wybaczać, jak On wybacza? Czy nie stosujesz innej miary sprawiedliwości dla siebie, a innej bla bliźnich? Zapytaj sam siebie czy Jezus, tak jak król w przypowieści, widząc twoje postępowanie wobec bliźniego, nie rozgniewa się na ciebie, nie wezwie cię i nie powie: Jesteś złym człowiekiem?!

7 Środa, 27 marca Mt 5,17-19 Jezus powiedział do swoich uczniów: «Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem, powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i u- czyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim».

8 Rozważanie Jezus, przebywając wśród uczniów, tłumaczy im, jaki jest Jego stosunek do Prawa objawionego w Starym Testamencie, jaka jest Jego rola tu, na ziemi. Uświadamia apostołom i nam, że chociaż Jego nauka wydaje się inna, rewolucyjna, to tak naprawdę jest kontynuacją Prawa, które Bóg objawiał narodowi wybranemu przez wieki. Jezus mówi dobitnie i konkretnie. Od razu rozwiewa wszelkie wątpliwości. Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Czasami to, co no nowe, wydaje nam się kuszące, atrakcyjne, bo właśnie - nowe, inne od tego, co znamy. Postać Jezusa też na pewno intrygowała. Nie tylko wyglądem, ale też słowem, mówił inaczej niż uczeni w Piśmie. Pewnie i ciebie zafascynowała kiedyś osoba Jezusa. Spotkałeś Go na swojej drodze życia, w Adoracji, podczas spotkań modlitewnych. Pociągnęła cię Jego miłość, choć może umiesz tego nazwać. Kochając kogoś, chcemy go lepiej poznać. Czy kochając, Jezusa chcesz przez Niego poznać Boga Ojca? Czy zgłębiasz to, co Bóg mówi w Starym Testamencie? Czy nie jest tak, że wybierasz sobie ze słów Jezusa to, co akurat tobie pasuje? Pomyśl, które ze słów Jezusa, które ostatnio słyszałeś lub czytałeś w Piśmie Świętym, są ci szczególnie bliskie i dlaczego? A co ze słowami, które są dla ciebie ciężkie, niewygodne? Czy starasz się je zgłębiać, rozważać? Czy może odkładasz na bok? Bo przecież to jego wina, gdyby tak nie postąpił, to ja bym też tak nie zrobił. Sam Jezus przestrzega przed tym mówiąc: Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. Nie możesz rozważać słów Jezusa po swojemu, bo ja tak uważam. Próbuj jak najczęściej pytać: Boże a co Ty o tym sądzisz? Czy w sytuacjach trudnych umiesz powiedzieć nie wiem, zatrzymać się i poszukać odpowiedzi w Słowie Bożym? Przyjaźń z Jezusem oznacza, że jesteśmy powołani do rzeczy

9 wielkich, wielkich po Bożemu, niekoniecznie po ludzku. Jezus mówi: Bo powiadam wam: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Obiecuje także, że kto wypełnia i uczy wypełniać jego przykazania: ten będzie wielki w królestwie niebieskim. Oznacza to, że z miłości do Niego nie tylko przestrzegam Prawa, które objawił Bóg Ojciec, ale staram się być bardziej miłosierny, bardziej współczujący, bardziej dbający o innych, bardziej... bardziej Bóg mi się daje coraz lepiej poznać, ale czy dla mnie to jest wyzwaniem, aby być Mu posłusznym, wierzyć Mu, nawet jak nie rozumiem, po prostu, z miłości?

10 czwartek, 28 marca Łk 11,14-23 Jezus wyrzucał złego ducha z człowieka, który był niemy. A gdy zły duch wyszedł, niemy zaczął mówić i tłumy były zdumione. Lecz niektórzy z nich rzekli: «Mocą Belzebuba, władcy złych duchów, wyrzuca złe duchy». Inni zaś, chcąc Go wystawić na próbę, domagali się od Niego znaku z nieba. On jednak, znając ich myśli, rzekł do nich: «Każde królestwo wewnętrznie skłócone pustoszeje i dom na dom się wali. Jeśli więc i Szatan z sobą jest skłócony, jakże się ostoi jego królestwo? Mówicie bowiem, że Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy. Lecz jeśli Ja mocą Belzebuba wyrzucam złe duchy, to czyją mocą wyrzucają je wasi synowie? Dlatego oni będą waszymi sędziami. A jeśli Ja palcem Bożym wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże. Gdy mocarz uzbrojony strzeże swego dworu, bezpieczne jest jego mienie. Lecz gdy mocniejszy od niego nadejdzie i pokona go, to zabierze całą broń jego, na której polegał, i rozda jego łupy. Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie; a kto nie zbiera ze Mną, ten rozprasza».

11 Rozważanie Jezus wyrzuca złe duchy. Niemy zaczyna mówić. Dzieją się cuda. Jezus czyni cuda mocą Bożą. Ale ludzie nie wierzą. Wątpią, podejrzewają, że cuda te dzieją się mocą Belzebuba, a nie palcem Bożym, już nawet nie szemrają, ale głośno wypowiadają swą niewiarę. Bo zło będzie próbować zwodzić, wmawiać ludziom nieprawdę. Zasiewać wątpliwości. Inni zaś, chcąc Go wystawić na próbę, domagali się od Niego znaku z nieba. - Czy to nie ja czasem domagam się jakiegoś znaku z nieba? Czy staram się odczytać znaki, które daje Bóg? Czy nie żądam własnych cudów, takich, jakie według mnie powinny się zdarzyć? - Walka między królestwem Boga i szatana trwa, ale wiemy, która strona jest mocna: ta, po której stoi Bóg. Wiemy, po której stronie stanąć, a mimo wszystko poddajemy się zwątpieniom, sugestiom złego. Jezus mówi jednak, że palcem Bożym wyrzuca złe duchy: A jeśli Ja palcem Bożym wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże. Oznacza to, że królestwo Boże jest tu i teraz. Zły nic nie może nam zrobić, jeśli będziemy się trzymać blisko Jezusa. Bo: Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie; a kto nie zbiera ze Mną, ten rozprasza. - Jak blisko jest ciebie Pan Jezus? Czy zaprosiłeś go do wszystkiego, co robisz? Czy nie zostawiłeś nic tylko dla siebie? Powtarzaj to zaproszenie codziennie, w każdej sytuacji. Obecność Jezusa odpędza złe duchu. Nic złego nie może ci się stać. Czy w to wierzysz? Jezus powiedział: Lecz gdy mocniejszy od niego nadejdzie i pokona go, to zabierze całą broń jego. On go już pokonał, Jezus pokonał złego, odebrał mu siłę i moc. Czy ta wiedza jest źródłem twojej radości, optymizmu? Czy nie smucisz się i trapisz bez potrzeby, rzeczami błahymi? Czy wierzysz że Jezus swą mocą może wszystko?

12 piątek, 29 marca Mk 12,28b-34 Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?» Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych». Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary». Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.

13 Rozważanie Słuchaj Izraelu Uczony w Piśmie pyta Jezusa, jakie według Niego przykazanie jest najważniejsze, jednak człowiek ten nie ma podstępnych zamiarów. Ponieważ w całym Prawie uczeni w Piśmie doliczyli się kilkuset przykazań, oni sami spierali się o ich kolejność, o ich ważność. Jezus, widząc szczerość myśli i serca tego człowieka, nie odpowiada pytaniem na pytanie czy przypowieścią, mówi wprost. Jest to to jakby pieśń chwały na cześć Boga Ojca, którego Jezus jest przecież ukochanym Synem, tak jak i ty. - Stań obok Jezusa i wyznaj razem z Nim, że Pan Bóg jest jedynym twoim Panem. Przymknij oczy, wyobraź sobie, że cały świat Bóg stworzył dla nas, dla ciebie, że On tu jest Panem, chociaż może wiele razy w to wątpisz, patrząc co się dzieje wokół. Uciesz się, że dane jest Ci poznawać Boga Ojca, że jesteś potomkiem narodu wybranego, częścią Kościoła Świętego. Może jest osoba, dzięki której poznałeś Boga, mama, babcia, przyjaciel, ksiądz? Podziękuj za nich. A następnie wyznaj Bogu że Go kochasz, że chcesz Go kochać całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Nie rozmyślaj czy stać cię na taką miłość, czy już tak potrafisz, czy jeszcze nie. Stań przed Bogiem jak dziecko, w promieniach Jego światłości. Czy czujesz się szczęśliwy, że masz takiego Ojca? Czy towarzyszy Ci w życiu przekonanie, że z tak wielkim Ojcem nic Ci się nie może stać? Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego Jako drugie najważniejsze przykazanie Jezus wskazuje miłość do bliźniego. Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Miłować Boga i miłować bliźniego. Dwa najważniejsze przykazania. Może jest tak, że lubisz chodzić do kościoła, masz swoje ulubione nabożeństwa, ulubionych świętych, lubisz spokój i odpocznienie przed Najświętszym Sakramentem. Odczuwasz

14 miłość Bożą, możesz powiedzieć: kocham Boga. Jezus mówi jednak, że twoja miłość do Boga może jedynie sprawdzić się w relacji do człowieka. W konfrontacji z trudnymi życiowymi sytuacjami, które stają się udziałem drugiego człowieka. Czy miłość Boga rzeczywiście tak mnie uwiodła, że przez jej pryzmat chcę patrzeć na innych? Czy w drugim człowieku staram się widzieć Boga? Czy nie stawiam siebie na pierwszym miejscu przed drugim człowiekiem? Bo przecież mi się należy? Bo przecież on na to nie zasługuje? Czy jak ktoś prosi o pomoc, starasz się pomóc, czy kalkulujesz, czy warto, czy ta osoba to doceni? A może to strata czasu? - Panie Jezu, ja też chcę być blisko Twojego Królestwa. Naucz mnie radości z dawania, z kochania innych, bo wtedy najlepiej okazuję moją miłość Tobie.

15 sobota, 30 marca Łk 18,9-14 Jezus opowiedział niektórym, co dufni byli w siebie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść: «Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie: zdziercy, niesprawiedliwi, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam. A celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi, mówiąc: Boże, miej litość dla mnie, grzesznika! Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony».

16 Rozważanie Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie. - Kto się wywyższa, będzie poniżony. Przypomnij sobie siebie na rozmowie z Bogiem. Jak się ostatnio modliłeś. Może to było w kościele, spoglądałeś na innych wokół, w duchu komentując: Czego się tamten tak kręci? Czy ta starsza Pani musi klepać te modlitwy z książeczki zamiast skupić się na Mszy świętej? A ta wystrojona rodzinka nie mogła się wcześniej wybrać, przecież nie można się spóźniać na Mszę! Czy widzisz sytuacje, zdarzenia w swoim życiu, w których podobny jesteś do faryzeusza z przypowieści? Czy zdarza ci się budować swoje dobre samopoczucie kosztem krytykowania czy poniżania innej osoby, nawet jeśli to ma miejsce tylko w myślach? Pomyśl, czy w modlitwie rzeczywiście rozmawiasz z Bogiem, słuchasz Go, czy raczej mówisz sam do siebie, usprawiedliwiając swoje zachowanie lub skarżąc się na innych? Nawet jeśli coś ci lepiej wychodzi, udaje ci się być często w kościele, brać udział w rekolekcjach, zostałeś doceniony w pracy, twoje zaangażowanie w wychowanie dzieci przynosi piękne efekty, to nie jest to tylko i wyłącznie twoja zasługa, lecz wynik łaski Bożej. Podziękuj Bogu za tę łaskę, dzięki której jesteś w tym miejscu, teraz. "Boże, miej litość dla mnie, grzesznika! - Kto się uniża, będzie wywyższony. Celnik podany za przykład przez Jezusa świadomy jest swoich nieprawości. Mieć świadomość swojej grzeszności to też wielka łaska. Ratuje nas ona przed pychą. Panu Jezusowi nie zależy na tym, żebyśmy czuli się gorsi, grzeszni, wynajdywali swoje przewinienia i ciągle siebie o coś oskarżali. Jezus wskazuje nam pokorę, skłonność do uniżenia się, jako broń przed pułapkami złego, przed nadmierną dumą z czegoś, co nie jest naszą zasługą oraz pychą. Może wybierasz się niedługo do spowiedzi? Poproś Boga o prawe, szczere serce, żebyś mógł zobaczyć swoją słabość i grzeszność. Bo inaczej nie będziesz gotowy przyjąć Jego wielkiej miłości.

17 Niedziela, 31 marca Łk 15, W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: Ojcze, daj mi część własności, która na mnie przypada. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swoją własność, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie, i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał na służbę do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu przymieram głodem. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mnie choćby jednym z twoich najemników. Zabrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i wobec ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem. Lecz ojciec powiedział do swoich sług: Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i weselić się, ponieważ ten syn mój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się. I zaczęli się weselić.

18 Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego. Rozgniewał się na to i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: Oto tyle lat ci służę i nie przekroczyłem nigdy twojego nakazu; ale mnie nigdy nie dałeś koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę. Lecz on mu odpowiedział: Moje dziecko, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko, co moje, do ciebie należy. A trzeba było weselić się i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się».

19 komentarz - ks. Krystian Wilczyński Przypowieść O synu marnotrawnym lepiej nazwać O miłosiernym Ojcu, lub jak proponuje Benedykt XVI w Jezusie z Nazaretu, t. 1 O dwóch braciach. W tej wymyślonej przez Jezusa opowieści zawiera się obraz naszego osobistego przejścia. Każdy z nas powinien odnaleźć się w którymś z braci. Obaj bowiem przechodzą pewną przemianę. Zwykle uwaga czytelnika skupia się na tym młodszym, który roztrwonił majątek i powrócił, powodowany zwykłym głodem. Jego historia jest jasna. Ciekawe jest jednak spojrzenie na starszego brata, który pozornie wydaje się lepszy, gdy się jednak przyjrzeć mu bliżej, okazuje się, że on choć pod jednym dachem sercem był bardzo daleko od swojego Ojca. Obu braciom Ojciec urządza drogę paschy, choć starszy pogardził młodszym przywróconym do łask tak, iż nie nazwał go swoim bratem (Łk 15,30). Ukryty w ojcu Bóg objawia się jako Pedagog, stały w swojej postawie, ciągle obecny w domu; a jednak aktywny w prowadzeniu duchowym swoich synów. Młodszy wracając kierował się przyziemnymi pobudkami poczuł się głodny. Wcale nie wracał z powodu żalu z utraconej miłości swojego Ojca. Ułożywszy wiersz, żeby dobrze się sprzedać i poruszyć ojcowskie serce, szedł z nim na ustach. Kiedy dochodził do domu, Ojciec zaskoczył go swoim zachowaniem. Wbrew temu, czego należałoby się spodziewać, Ojciec nie siedział w domu i nie czekał na ukorzenie się syna, ale wybiegł i rzucił się mu na szyję. On pierwszy okazał miłość, bo w Bogu nie ma zmiany ani na moment nie przestał kochać. Nie dał powiedzieć całego wiersza synowi, lecz natychmiast objawił mu całą swoją otwartość serca i uhonorował najbardziej szlachetnymi rzeczami. O ciągłym czekaniu Ojca świadczy to, że pierwszy dostrzegł syna czekał każdego dnia na jego powrót. Dodatkowo w pewnym sensie Ojciec wierzył w jego powrót, gdyż utuczył na tę okazję ciele. Gdyby się nie spodziewał, to wziąłby najlepsze albo tuczne cielę (por. Rdz 18,7; 1 Sm 28,24), a tu czytamy utuczone. Uczta, zabawa i cała ta atmosfera stały się

20 dopiero jego dojściem do Ziemi Obiecanej, ale w swoim sercu. Zadziwienie miłosierdziem Ojca sprawiło, że już nie z głodu, ale ze szczerego serca prawdziwie dotarł do Domu Ojca. A starszy brat? Jaka pascha była przewidziana dla niego? Starszy brat nigdzie nie wychodził. Można powiedzieć, że w sercu był niewolnikiem swojego Ojca. Z tym, że Ojciec nigdy go nie zniewolił. To on sam widział w Ojcu kogoś srogiego, dbającego wyłącznie o przestrzeganie praw i zakazów. Na to powołuje się krzycząc do Ojca z niezadowoleniem. Ten syn jest obrazem niedojrzałej relacji do Boga, która opiera się na suchej zadaniowości. Miłość nie jest w nim wyrobiona do tego stopnia, w którym można by mówić o wolności synowskiej. Paschą tego brata było ruszenie się z miejsca ku pięknu wielkodusznej miłości Ojca, ku zażyłości z bratem młodszym, ku przebaczeniu w Bogu (w Jego Domu) dokonanym. Ojciec kieruje do niego słowa uleczenia daje mu lekarstwo radości z przebaczenia. Ono jest warunkiem prawdziwego szczęścia. Kto przebaczył, ten jest wolny. Kto zaś nosi urazy, ten porusza się z kulą u nogi. Otwór na klucz w kajdanach ma kształt Krzyża Jezusowego. On otwiera wszelkie serca na łaskę przebaczenia. Ilekroć niedomagamy i nie potrafimy przebaczyć ludzkimi siłami, tylekroć możemy poprosić Zbawiciela, aby nas pojednał ze sobą. Trzeba się spieszyć, bo Pascha już niedługo. Nie wolno nie być pojednanym i chcieć korzystać z pełnego udziału w Zmartwychwstaniu. Jeśli z serca nie przebaczymy (bliźniemu i sobie), nie wejdziemy do królestwa Bożego (por. Mt 5,23n; 6,14n; 18,35). Zaś w takiej atmosferze wolności serca, inaczej brzmi dzisiejszy Psalm. Obyśmy mogli w tym duchu śpiewać Panu w noc Paschalną, kiedy stanie na czele nas wszystkich i przeprowadzi przez wodę życia.

21 Rozważanie Kiedy młodszy syn prosi o majątek, zależy mu na materialnej części dziedzictwa ojca (z gr. ousia). Z kolei ojciec, przystając na jego prośbę, oddaje mu nie tylko swój dorobek, ale i kawałek serca, coś ze swojego życia (z gr. bios). Ojcze, daj mi część majątku. Dramat grzechu polega na tym, że chcemy zabrać od Boga część i odejść, by w samotności budować swoje własne królestwo, podczas gdy Bóg chce dać nam wszystko. Chce przekazać mi swoje Życie, na którym mogę się oprzeć i które będzie podstawą, fundamentem mojego istnienia. Ojciec chce i do młodszego syna powiedzieć: dziecko, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko moje do ciebie należy. Młodszy syn, odchodząc, ma wprawdzie jakieś zasoby, jednak odcięty od źródła prędzej czy później pozostanie bez niczego stoczy się na dno, w pewnym sensie przestanie istnieć. Co jest moim źródłem życia? Skąd czerpię? Czego nie chcę przeżywać w łączności z Ojcem? Starszy syn odpowiedział ojcu: oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego nakazu. Greckie słowo sługa tłumaczone jest również jako niewolnik. I starszy syn nie jest bez winy, bo mimo mieszkania w domu razem z ojcem przeżywa tę relację jako niewolnik, a nie syn. Jak przeżywam kryzys? Czy potrafię dostrzec w nim szansę na swój rozwój, na głębsze zrozumienie? Czy dostrzegam dobro, które mnie spotyka i jestem za nie wdzięczny Bogu? Jezu, Który wzruszasz się głęboko na mój widok, dodaj mi wiary, że tak naprawdę jest, abym nigdy nie wahał się nawracać.