Cóż mamy czynić? Gdy ludzie usłyszeli o Jezusie, przejęli się do głębi serca i zapytali Piotra i pozostałych apostołów: Cóż mamy czynić?

Transkrypt

1 Cóż mamy czynić? Image type unknown Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec. (J 12,24-26) Gdy ludzie usłyszeli o Jezusie, przejęli się do głębi serca i zapytali Piotra i pozostałych apostołów: Cóż mamy czynić? (Dz 2,37) To pytanie postawili Żydzi w roku 30 n.e., gdy usłyszeli Piotra mówiącego o Jezusie. My stawiamy sobie to samo pytanie i będzie je sobie stawiał każdy, kto głębiej myśli nad sensem życia, niezależnie od tego, czy jest ateistą, buddystą czy katolikiem. Wzrastaliśmy w różnych denominacjach, również w środowisku ateistycznym, ale wszyscy uświadomiliśmy sobie, że różne drogi nie prowadzą do tego samego celu. Jest tak wiele dróg do wyboru, tak wielu ludzi oferuje odpowiedzi protestanci, katolicy, świadkowie Jehowy, adwentyści, metodyści, zielonoświątkowcy, buddyści, muzułmanie, ateiści Pozostaje jednak pytanie: Jaka jest ta właściwa droga i co jest prawdą? Często słyszy się odpowiedź: Każdy ma swoją własną prawdę lub Nikt nie może rzeczywiście poznać prawdy. My widzimy to jako sprzeczność wobec faktu, że istnieje jedna rzeczywistość. Albo ziemia jest okrągła, albo jest płaska. Obydwie rzeczy nie są możliwe. Ta jedna rzeczywistość jest absolutna i pozostaje niezmienna oraz niezależna od punktu widzenia obserwatora. Dotyczy to także kwestii religijnych. Nie jest możliwe, żeby dwie sprzeczne ze sobą opcje były jednocześnie prawdziwie: jedna dla Ciebie, druga dla mnie. Jeżeli rzeczywistością jest to, że po śmierci jest zmartwychwstanie, to nie może istnieć reinkarnacja. Podobnie nie można pogodzić takich dwóch rzeczy jak wieczne życie po śmierci i unicestwienie duszy. Jeżeli materia została stworzona przez Boga, to nie może istnieć od zawsze. Spójrzmy na inne pytania, przy których dwie

2 zaprzeczające sobie odpowiedzi nie są możliwe jednocześnie: Czy Jezus jest Bogiem, czy nie? Czy Bóg przeznacza na potępienie, czy nie? Czy człowiek może odpaść od Boga, czy nie? Czy człowiek jest z natury zły, czy nie? Czy istnieje piekło, czy też nie? Czy takie pytania nie zmuszają każdego, kto chce poznać Boga, żeby zająć jakieś stanowisko? Czy możemy pozostać obojętni na takie pytania, jeżeli chcemy dojść do tego, jak żyć według Bożej woli? Aby znaleźć odpowiedź, niepotrzebne jest żadne nowe objawienie ani nowe specjalne metody interpretacji Biblii. Myślimy, że każdy może poznać prawdę, ponieważ Jezus objawił ją ludzkości. Dla większości ludzi nie istnieje prawda absolutna. W naszym społeczeństwie panuje relatywizm. Wielu ludzi przywykło do tego i myśli, że każde poznanie jest tylko względnie słuszne i nie jest powszechnie obowiązujące. Właściwe jest to, co jest dla mnie dobre. Jeśli wszystko jest tak samo słuszne, to ostatecznie nic nie ma znaczenia. Zatraca się miarę tego, co jest dobre i złe, właściwe i niewłaściwe. Dla każdego coś się znajdzie: na każdy gust i na każdą potrzebę. Maluje się swoje własne niebo farbami z palety własnych życzeń i pragnień. Stwarza się własną religię, która wydaje się dobra na daną chwilę. Religia traktowana jest dziś jak jeszcze jedna dziedzina sztuki, jak moda świata, w której ludzie kształtują trendy i odwrotnie: trendy wpływają na ludzi. Ale Boża droga jest inna Jak Bóg chce zmienić moje życie? W oczach Bożych wszyscy ludzie, którzy nie szukają prawdy, nie są wolni. Jednak Jezus chce nas uwolnić to od nas zależy, czy to przyjmiemy. Wtedy powiedział Jezus do Żydów, którzy mu uwierzyli: Jeżeli będziecie trwać w nauce mojej, będziecie prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli. (J 8,31-32) Prawda uczyni nas wolnymi to znaczy, że powinniśmy przyjąć prawdę o Bogu i o sobie, zobaczyć i uznać naszą grzeszność oraz przyjąć przez Jezusa Boże przebaczenie. Wtedy może On nam dać siłę, aby przezwyciężyć nasze grzechy i prowadzić święte życie. Wtedy może On nam dać siłę, aby oddać Mu całe nasze życie, by Jemu służyć, jak to powiedział Apostoł Piotr: Nawróćcie się powiedział do nich Piotr i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w darze Ducha Świętego. (Dz 2, 38) Jezus chce nas uwolnić od naszych pożądliwości i grzechów seksualnych, od próżności i zazdrości, od poczucia niższości i pychy, od wyniosłości i chęci przypodobania się ludziom. On chce nas uwolnić od błędnych nauk, w których ludzie poprzez metody samozbawienia jeszcze bardziej koncentrują się na sobie. Jezus chce nas również uwolnić od niewłaściwych wyobrażeń o chrześcijaństwie, w wyniku których ludzie poświęcają wiele czasu i energii dla sprawiedliwości społecznej, zaniedbując zaś duchową walkę przeciw grzechowi i walkę o świętość. Jezus chce nas uwolnić od nauk, które głoszą Boże przebaczenie, ale nie stawiają wymagania, by naśladować 2

3 Chrystusa; od nauk, które obiecują Bożą łaskę, ale wezwanie do posłuszeństwa Bogu pogardliwie kwalifikują jako chełpienie się uczynkami prawa. Z tego powodu chcemy w naszym życiu pytać najpierw o Bożą wolę i o prawdę, a także według nich postępować. To poszukiwanie Bożej woli doprowadziło nas do pytania: Jak Bóg chce, abym spędzał mój czas? Jak powinna wyglądać wspólnota chrześcijańska? U pierwszych chrześcijan w Jerozolimie wyglądało to tak: Trwali oni w nauce apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach ( ) Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca. (Dz 2,42.46) Dla chrześcijan w tamtym czasie czymś oczywistym było codzienne spotykanie się i zajmowanie nauką Jezusa. To świadczyło o ich zainteresowaniu oraz miłości do Boga i braci. Dla nas jest to także wielkim pragnieniem, by dzielić życie z naszymi braćmi w wierze. Dlatego jesteśmy bardzo wdzięczni, że żyjemy w takim czasie, w którym łatwość przemieszczania się i dogodny czas pracy umożliwiają codzienną wspólnotę. Jest ona dla nas wyrazem miłości, rezultatem pragnienia życia tym, w co wierzymy, poświęcania naszego czasu dla Boga i dla naszych braci w wierze. Czas przeznaczamy bowiem na to, co jest dla nas rzeczywiście ważne. Jeśliby ktoś mówił: Miłuję Boga, a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. Takie zaś mamy od Niego przykazanie, aby ten, kto miłuje Boga, miłował też i brata swego. (1 J 4,20-21) Taka intensywna wspólnota pomaga nam umacniać się nawzajem w naszych walkach. Ułatwia też urzeczywistniać zasadę wyrażoną w Liście do Hebrajczyków w naszym codziennym życiu: ( ) lecz zachęcajcie się wzajemnie każdego dnia, póki trwa to, co dziś się zwie, aby żaden z was nie uległ zatwardziałości przez oszustwo grzechu. (Hbr 3,13) Nie chcemy budować ze sobą powierzchownych relacji czy też kreować obrazu siebie, który nie odpowiada rzeczywistości i prawdzie, lecz chcemy wyznawać sobie wzajemnie grzechy oraz słabości i tym samym pomagać sobie nawzajem w uświęceniu. Miłujcie się nawzajem, tak jak Ja was umiłowałem. (J 13,34) Tak rozumianą miłością chcemy żyć nie tylko w niedzielę czy święta, lecz każdego dnia, nie tylko ze szczególnymi, dobrymi przyjaciółmi, ale z każdym, kto chce żyć w prawdzie Wszelkie prawa zastrzeżone 3

4 O ile nie podano inaczej, wszystkie cytaty wzięte z: BIBLIA TYSIĄCLECIA, WYDANIE IV. Wyrażamy zgodę na umieszczanie odsyłaczy do tej strony www na innych stronach www. Zgadzamy się również na rozpowszechnianie niniejszej strony w niezmienionej i pełnej formie do użytku prywatnego. Jakiekolwiek inne zastosowanie niniejszej strony lub publikowanie jej w zmienionej formie wymaga naszej zgody. Boże Narodzenie a kto myśli o Jezusie? Co kojarzy ci się z Bożym Narodzeniem? Dla większości jest to przede wszystkim święto rodzinne. Przynajmniej tego wieczoru w rodzinie powstaje poczucie wspólnej przynależności. Wracają wspomnienia z dzieciństwa: prezenty i kolędy przy choince. W praktyce, święta to dla większości stres związany z przygotowaniami. Zazwyczaj braknie w nim czasu na głębsze zastanowienie się nad tym, jak sprawić innym prawdziwą radość, gdy pod presją czasu usiłuje się nie pominąć nikogo przy rozsyłaniu kartek świątecznych i kupowaniu prezentów. [1] Przygotowanie wigilii, sprzątanie w domu, itd. tyle pracy. Niektórzy rezerwują sobie parę spokojniejszych godzin, żeby np. pójść na koncert bożonarodzeniowy, upiec ciasto, przygotować ozdoby choinkowe. Tylko w jakim celu? Wierzysz, że się Bóg zrodził w betlejemskim żłobie, Lecz biada ci, jeżeli nie zrodził się w tobie. (A. Mickiewicz) [2] Jak wskazuje jego nazwa, pierwotną intencją powstania tego święta było uczczenie przyjścia Chrystusa. Pytanie jednak, czy Nowy Testament zawiera wskazania, by urządzać święto w urodziny Chrystusa. Jeżeli nie, to powinno się je odrzucić jako coś niechrześcijańskiego. Ewangelie nie podają daty urodzenia Jezusa. Chrystus z pewnością nie urodził się w zimie, ani w grudniu, ani w styczniu. Jak podaje Ewangelia Łukasza, w czasie Jego narodzin pasterze wypasali owce na pastwiskach (Łk 2,8). Chociaż jest prawdą, że zimy w Palestynie są łagodniejsze niż w Europie, jednak z końcem października zazwyczaj robi się tam na tyle zimno, że owce zgania się do owczarni. Nawet ze słów Jezusa: A módlcie się, żeby ucieczka wasza nie wypadła w zimie albo w szabat (Mt 24,20) można widzieć, że zimy w Palestynie były jednak dość dokuczliwe. Jest równie nieprawdopodobne, żeby spis ludności, z powodu którego Maryja i Józef udali się do Betlejem (Łk 2,1-6), zorganizowano właśnie w środku zimy. Nie byli oni przecież jedyną rodziną, która z powodu spisu musiała podjąć podróż do swego miejsca urodzenia. Święto Bożego Narodzenia i data 25 grudnia były praktycznie nieznane chrześcijanom pierwszych wieków. 4

5 Źródeł obrzędów związanych z tą datą trzeba szukać w kulcie Mitry pochodzącym z terenów Persji, który w pierwszych wiekach zdobył popularność również w Cesarstwie Rzymskim, gdzie Mitrę utożsamiano z bóstwem słonecznym Sol Invictus (Słońce Niezwyciężone). Główne święto ku czci Mitry przypadało na dzień przesilenia zimowego 25 grudnia, jako część kultu słońca. Przed pojawieniem się kultu Mitry w Imperium cesarze rzymscy wznosili już świątynie ku czci Sol Invictus i obchodzili co roku zwycięstwo słońca, w okresie przesilenia zimowego, gdy zaczynało przybywać dnia. Chrystus określał siebie jako światło świata (np. J 8,12) i jako taki był i jest czczony przez chrześcijan ale nie poprzez święta! W IV w. Cesarz Konstantyn Wielki ( ) pragnął świadomie wykorzystać elementy chrześcijaństwa do wzmocnienia stabilności pogańskiego Imperium Rzymskiego, którym władał. Jednym z wyrazów tej polityki było ogłoszenie przez niego święta ku czci boga-słońca świętem narodzin Chrystusa. [3] Wypowiedzi różnych wpływowych osobistości historii kościoła IV i V w. dostarczają jasnych dowodów na pogańskie pochodzenie tego święta. Na przykład Ambroży, zaliczany do ojców kościoła, powiedział: Chrystus jest naszym nowym słońcem. Augustyn z Hippony nakazywał, by nie czcić w ten dzień słońca, jak to robią poganie, ale by raczej czcić wtedy Tego, który słońce stworzył. Leon Wielki krytykował niektórych za to, że obchodzą Boże Narodzenie jako narodziny słońca, a nie Chrystusa. Jak Chrystus chce, żebyśmy wyrażali radość z Jego przyjścia na świat? Jest zrozumiałe, że dla człowieka wierzącego fakt, że Bóg stał się człowiekiem, jest powodem wielkiej radości i wdzięczności. Trzeba spytać, w jaki sposób Bóg chce, by tę radość i wdzięczność wyrażać. Pismo Św. nie podaje żadnych wskazówek co do jakiejś formy kultu lub konkretnego dnia. Odwrotnie, Pismo raczej stanowczo stwierdza, żeby takich rzeczy się wystrzegać (Gal 4,8-11 czy Kol 2,16-17). W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać. (J 14,23) Miłość do Chrystusa wyraża się w codziennej relacji z Nim i w usilnym poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie, co jest Jego wolą w naszym życiu. Potem mówił do wszystkich: Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje! Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa. Bo cóż za korzyść ma człowiek, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie? (Łk 9,23-25) Naszym celem nie jest zreformowanie tradycji bożonarodzeniowych, ale zaproszenie Cię do bycia rzeczywistym uczniem Chrystusa. Czy chcesz je przyjąć? Jesteśmy gotowi razem z tobą naśladować Chrystusa. 5

6 Największym podarunkiem miłości Bożej dla ludzi jest Jezus, który przyszedł służyć Bogu i obiecał bezcenny dar: życie wieczne. On chce nas uczyć miłości, przebaczenia, prawdziwej radości i pokoju. Co myślisz o tym podarunku? To wam powiedziałem, abyście pokój we Mnie mieli. Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat. (J 16,33) Przypisy: 1. Nie krytykujemy przede wszystkim chęci obdarowywania się prezentami. Ale w centrum powinien być Chrystus. Trzej mędrcy ze wschodu nie złożyli prezentów sobie nawzajem, ale Jezusowi (Mt 2,11). Jaki dar jest cenniejszy niż oddanie samego siebie? A zatem proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną, jako wyraz waszej rozumnej służby Bożej. Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe. (Rz 12,1-2) 2. Cytat za Zdania i uwagi z dzieł Jakuba Bema, Anioła Ślązaka i Sę Martena, Dzieła t.i. Wiersze, Wydanie Narodowe, Warszawa Maria Jaczynowska w swojej książce Dzieje Imperium Romanum (PWN, Warszawa 1995) podaje: Na początku panowania cesarz [Konstantyn Wielki] ( ) dużo sympatii wykazywał dla kultu Słońca Niezwyciężonego, którego symbolika występowała często na monetach Konstantyna w pierwszych latach jego panowania. Od 321 r. ogłoszono siódmy dzień tygodnia, zwany Dies Solis [czyli Dzień Słońca - przyp. aut.], dniem wypoczynku. (s.407). Był to kolejny element zbliżający kult słońca oraz chrześcijaństwo. W założonej przez niego w 330 r. nowej siedzibie Konstantynopolu na kolumnie nowego Forum wznosił się posąg Konstantyna-Słońca (s.414). Konstantyn przez większą część życia utożsamiał się z kultami kilku bogów jednocześnie, które też łączył, więc myśl o powiązaniu symboliki Chrystusa i Słońca harmonizuje z jego polityką religijną Wszelkie prawa zastrzeżone O ile nie podano inaczej, wszystkie cytaty wzięte z: BIBLIA TYSIĄCLECIA, WYDANIE IV. Wyrażamy zgodę na umieszczanie odsyłaczy do tej strony www na innych stronach www. Zgadzamy się również na rozpowszechnianie niniejszej strony w niezmienionej i pełnej formie do użytku prywatnego. Jakiekolwiek inne zastosowanie niniejszej strony lub publikowanie jej w zmienionej formie wymaga naszej zgody. tzw. apostolskie wyznanie wiary (skład apostolski) Tzw. Symbol Apostolski jest jednym z najstarszych chrześcijańskich wyznań wiary przekazanych przez źródła pisane. Pochodzi być może z II w. po Chrystusie, przypuszczalnie był formułą chrzcielną stosowaną w Rzymie. Nazwę Symbol Apostolski nadał tekstowi Ambroży z Mediolanu w II poł. IV w. Tekst podany czarną czcionką znajduje się w starszej, łacińskiej wersji, fragmenty wyróżnione znajdują się w późniejszej wersji greckiej. Wierzę w Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi. I w Jezusa Chrystusa, Syna Jego jedynego, Pana naszego, który się począł z Ducha Świętego, narodził się z Maryi Panny. Umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion. Zstąpił do świata umarłych. [1] 6

7 Trzeciego dnia zmartwychwstał. Wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca wszechmogącego. Stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Wierzę w Ducha Świętego, święty Kościół powszechny, społeczność świętych, [2] grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie, żywot wieczny. Przypisy: 1. Tradycyjne tłumaczenie to zstąpił do piekieł w tekście źródłowym nie pojawia się słowo piekło (gr. gehenna) ale zstąpił do [miejsc] dolnych (gr. katotata). Jest to nawiązanie do 1 listu Piotra 3,18-20 i 4,5-6, który mówi, że Chrystus po śmierci głosił ewangelię umarłym. Interpretacja, że Chrystus znosił po śmierci karę piekielną, jest niezgodna z Pismem Świętym, a po raz pierwszy pojawiła się w nauczaniu Anzelma z Canterbury w XI w. 2. Dosł. wspólnota świętych (gr. hagion koinonia), wersja rzymsko-katolicka świętych obcowanie. Ten fragment wyznania mówi o ważności społeczności uczniów Chrystusa i o świętości jako warunku tej społeczności (1P 1,15-16). Dlatego w Nowym Testamencie wszystkich chrześcijan określano jako świętych (np. Rz 1,7; Flp 4,21-22; Kol 3,12; Hbr 2,1-2 i inne). W wyznaniu nie chodziło o powstałą później doktrynę modlitwy żywych za zmarłych i wstawiennictwa zmarłych za żywych Wszelkie prawa zastrzeżone O ile nie podano inaczej, wszystkie cytaty wzięte z: BIBLIA TYSIĄCLECIA, WYDANIE IV. Wyrażamy zgodę na umieszczanie odsyłaczy do tej strony www na innych stronach www. Zgadzamy się również na rozpowszechnianie niniejszej strony w niezmienionej i pełnej formie do użytku prywatnego. Jakiekolwiek inne zastosowanie niniejszej strony lub publikowanie jej w zmienionej formie wymaga naszej zgody. wyznanie wiary nicejsko-konstantynopolitańskie Tzw. symbol konstantynopolitański (oryginalny tytuł to Wyznanie wiary 150 Ojców ) jest kredem sformułowanym podczas obrad I Soboru Konstantynopolitańskiego w 381 r. Jego tekst przechowany został w jęz. greckim w dokumentach soborowych. Stanowi on rozwinięcie Wyznania 318 Ojców, zwanego często symbolem nicejskim, sformułowanego na poprzednim soborze w Nicei w 326 r. Wierzymy [1] w jednego Boga Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych; i w jednego Pana Jezusa Chrystusa, syna Bożego jednorodzonego, zrodzonego z Ojca przed wszystkimi wiekami, światłość ze światłości, Boga prawdziwego z Boga prawdziwego, zrodzonego a nie uczynionego, współistotnego Ojcu, przez którego wszystko się stało; który dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba i przyjął ciało za sprawą Ducha Świętego z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem. Został ukrzyżowany za nas pod Poncjuszem Piłatem, poniósł mękę i został pogrzebany i zmartwychwstał trzeciego dnia według Pisma, i wstąpił do nieba i siedzi po prawicy Ojca, i znowu przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych, którego panowaniu nie będzie końca. I w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca [ 2] pochodzi, którego należy czcić i wielbić wraz z Ojcem i Synem, który przemawiał przez proroków. W jeden święty, powszechny i apostolski Kościół. Wyznajemy jeden chrzest dla odpuszczenia grzechów. [3] Oczekujemy zmartwychwstania umarłych i życia w przyszłym wieku. Amen. [4] Przypisy: 1. Tekst podany czarną czcionką pokrywa się z tekstem wyznania apostolskiego, wyróżnione sformułowania zostały dodane przez Sobory Nicejski i Konstantynopolitański w celu doprecyzowania myśli. 2. Który od Ojca pochodzi tradycja katolicka i protestancka dodaje i Syna łac. filioque. Najwcześniejsza znana 7

8 wersja łacińska zawierająca filioque pochodzi z 589r. 3. Jeden chrzest dla odpuszczenia grzechów. Jest to cytat z Dz 2,38: Nawróćcie się powiedział do nich Piotr i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w darze Ducha Świętego. Nie chrzest jest przyczyną odpuszczenia grzechów, ale nawrócenie wynikające z wiary, wyrażające się w przestrzeganiu nauki Chrystusa. Por. Mt 28,19-20, Rz 6, Polski przekład symbolu konstantynopolitańskiego pochodzi z opracowania Dokumenty Soborów Powszechnych, WAM 2001, t.i, s Wszelkie prawa zastrzeżone O ile nie podano inaczej, wszystkie cytaty wzięte z: BIBLIA TYSIĄCLECIA, WYDANIE IV. Wyrażamy zgodę na umieszczanie odsyłaczy do tej strony www na innych stronach www. Zgadzamy się również na rozpowszechnianie niniejszej strony w niezmienionej i pełnej formie do użytku prywatnego. Jakiekolwiek inne zastosowanie niniejszej strony lub publikowanie jej w zmienionej formie wymaga naszej zgody. Bóg jest miłością Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim. (1 Jana 4,16b) Myśl, że Bóg jest miłością, wyraża najgłębszy sens tego, kim Bóg jest i jaki jest. Miłość to nie tylko cecha Boga: Bóg nie tylko miłuje, ale również jest miłością. Miłość ma swoje źródło w Nim, w Jego istocie. Bóg stworzył wszystko i obdarzył nas życiem, ponieważ jest miłością Kiedy spojrzymy na przyrodę, widzimy zdumiewające piękno aż do najdrobniejszych szczegółów i wszechobecny porządek. Cały wszechświat jest doskonale zestrojony. Ale bardziej niż cała reszta przyrody istotę Boga odzwierciedla ludzka natura nasza wolna wola, świadomość, zdolność do miłości, zdolność myślenia i tworzenia. A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre. (Rdz 1,31a) Odziałeś mnie skórą i ciałem i spiąłeś żyłami i kośćmi, darzyłeś miłością, bogactwem, troskliwość Twa strzegła mi ducha (Hioba 10,11-12) JAKA JEST BOŻA MIŁOŚĆ? Boża miłość jest osobowa i doskonała Powyższe fragmenty wyrażają, że Bóg obdarowuje nas życiem i wychodzi nam naprzeciw ze swoją miłością. Jego działanie jest miłością. Stąd widać, że miłość Boża nie jest jedynie atrybutem, nieosobową energią czy źródłem intensywnych uczuć (jak często się ludziom wydaje). Miłość ze swej natury opiera się na decyzji woli, by zawsze pragnąć dla innych tego, co najlepsze. Bóg chce dla nas tego, co najlepsze i stworzył wszystko tak, 8

9 by prowadziło nas do Niego do Jego miłości. Boża miłość szuka wzajemności Ponieważ Bóg jest miłością, dzieli się sobą. W ten sposób uczy nas, że sensem życia jest poznać i miłować Go. Po to nas stworzył. On nie tylko chce, byśmy doświadczyli Jego miłości, ale byśmy mieli głęboką relację z Nim oraz z innymi. Jezus powiedział: Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. (Mk 12,29b-30) Bóg może uzdolnić nas do miłości całym sercem. Stajemy się do tego zdolni poprzez poznanie, przyjęcie i doświadczenie Jego doskonałej miłości. Pomimo upadku w grzech możemy zrozumieć i pragnąć miłości Bożej, ponieważ On stworzył nas dobrymi. Boża miłość jest jedyną miłością, która może nas prawdziwie wypełnić Bóg stworzył nas do doświadczenia Jego doskonałej miłości Jego szacunku i opieki. Ludzie często szukają tej miłości u innych ludzi i doznają zawodu. Nawet gdybyśmy byli zupełnie bezgrzeszni, nie bylibyśmy w stanie znaleźć zaspokojenia tego pragnienia w sobie nawzajem. Nasza ograniczona miłość nigdy nie wystarczy, by dać innym poczucie prawdziwej tożsamości i wartości, które jedynie Bóg może im dać. Tylko Bóg jest w stanie w doskonały sposób spełnić ludzkie pragnienie bycia kochanym. On jeden jest źródłem takiej miłości. Blaise Pascal (matematyk, fizyk i filozof żyjący w latach ) napisał o niebezpieczeństwie szukania doskonałej miłości w człowieku: Niesłuszne jest, aby się ktoś przywiązywał do mnie, choćby to czynił z przyjemnością i chętnie. Oszukiwałbym tych, w których bym rodził to uczucie, nie jestem bowiem niczyim celem i nie mam czym ich zadowolić. Czy nie jestem skazany na śmierć? I oto przedmiot ich przywiązania umrze. ( ) A jeżeli pociągam kogoś, aby się do mnie przywiązał, powinienem ostrzec tych, którzy byliby gotowi zgodzić się na kłamstwo, że nie powinni w nie wierzyć, choćby to było dla mnie z największą korzyścią; i że nie powinni przywiązywać się do mnie; trzeba bowiem, aby obrócili życie i starania na podobanie się Bogu lub szukanie Go. [1] Ludzie niestrudzenie szukają miłości. Być kochanym, cenionym, szanowanym to dla wielu ludzi jeden z głównych celów w życiu. Świadomie czy nieświadomie, ludzie szukają w tych rzeczach swojej tożsamości. Boża miłość jest inna. Bóg nie stawia człowieka w centrum uwagi, jak to robią osoby zakochane czy zapatrzone w siebie nawzajem. Bóg uczy nas, że spełnienie nie przychodzi gdy staniemy w centrum czyjejś uwagi, ale poprzez poświęcenie i oddanie siebie. Możemy uczyć się tego od Niego. On nie dlatego chce, byśmy Go wielbili, że kierują Nim interesowne pobudki, ale ponieważ wie, że nasze życie nie będzie wypełnione znaczeniem i sensem jeśli nie znajdziemy wypełnienia w Nim źródle miłości. Gdy próbuje się szukać tej doskonałej miłości w ludziach, stawia się człowieka na miejscu Boga. Jest to 9

10 nieuczciwe zarówno wobec człowieka, jak i Boga. Człowiek nie jest w stanie spełnić takich oczekiwań ze względu na swoją ograniczoność i skłonność do upadków, a tak wielkie oczekiwanie staje się dla niego ciężarem nie do uniesienia, bo on tak samo potrzebuje doskonałej miłości Bożej. Ten, kto odrzuca Boga, jest skazany na poszukiwanie swej tożsamości i wartości w tym, co robi lub ile znaczy dla innych. Czuje on potrzebę bycia kochanym, ale często doświadcza rozczarowania szukając jej zaspokojenia u ludzi. Obciąża tym bardzo swoje relacje i odbiera wolność innym. Taka miłość jest zaborcza, a nie pełna poświęcenia, egoistyczna, a nie bezinteresowna. Boża miłość jest czysta i bezinteresowna Postawę czystości i nie szukania siebie w relacjach międzyludzkich można mieć jedynie, gdy buduje się je na czystej i bezinteresownej miłości Boga. My miłujemy, ponieważ Bóg sam pierwszy nas umiłował. (1 Jana 4,19) Boża miłość uzdalnia nas do miłowania bez oczekiwania czegoś w zamian, niezależnie od tego, jak się z tym czujemy i czy jest nam z czymś trudno; do miłości, która nie pragnie posiadać czegoś lub kogoś dla siebie i nie oczekuje uznania. W takich relacjach nie musimy już szukać u innych akceptacji, szacunku czy spełnienia pożądań, bo Bóg daje nam to, czego potrzebujemy naprawdę. To czyni nas wolnym, by z radością przekazywać innym Jego miłość. Boża miłość jest prawdomówna Autor jednego z Psalmów opisał w swej modlitwie postawę, jakiej chyba każdy z nas kiedyś doświadczył od innych lub może dostrzegł w sobie samym: Oni tylko knują podstępy i lubią zwodzić; kłamliwymi ustami swymi błogosławią, a przeklinają w sercu. (Ps 62,5) Prawdziwa miłość jest czysta, ponieważ opiera się na prawdomówności, nawet jeżeli nie zawsze łatwo czy przyjemnie jest powiedzieć lub usłyszeć prawdę. [Miłość] nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. (1 Kor 13,6) Gdy lekarz przepisuje pacjentowi nieprzyjemną kurację, robi to, bo wie, że pomoże mu ona wyzdrowieć. Nie byłoby miłością, gdyby lekarz unikał wykonywania bolesnych zabiegów, by przypodobać się pacjentowi lub by ten czuł się przyjemniej podczas wizyty. Podobnie prawdziwa miłość daje drugiemu to, czego najbardziej potrzebuje, a niekoniecznie to, co może wolałby otrzymać. BOŻA MIŁOŚĆ W JEZUSIE 10

11 Bóg stał się człowiekiem, ponieważ nas kocha Stworzony świat i istota człowieka są wielkimi świadectwami Bożej miłości, ale największym świadectwem jest to, że Bóg posłał nam swego Syna Jezusa. Przyszedł do nas, by przez swe życie i śmierć wyrazić nam, jak bardzo nas kocha i pragnie nas zbawić. Okazał nam swe wielkie miłosierdzie dając nam możliwość uzyskania przebaczenia i uwolnienia od grzechów. W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu. (1 Jana 4,9) Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. (Jan 3,16) Bóg w Jezusie pojednał nas ze sobą samym Przyjąć Bożą miłość znaczy przyjąć Jezusa i przyjąć to, jak grzeszni byliśmy i jak bardzo potrzebujemy Jego przebaczenia. Bóg wyposażył nas we wszystko, czego potrzebujemy, aby kochać i czynić dobro. Gdy grzeszymy, wykorzystujemy dary i zdolności, które Bóg dał nam w dobrym celu, do zła nie oglądając się na to, po co zostały nam powierzone. Syn, który roztrwania na złe przyjemności cały majątek otrzymany w miłości od swego ojca, znieważa i odrzuca tym samym ojca. Podobnie my znieważamy Boga i odrzucamy Go, jeśli nie pytamy Jego, jak On chce, żebyśmy żyli. Poznając bliżej życie i śmierć Jezusa możemy uświadomić sobie, jak bardzo odrzuciliśmy Boga przez grzech. On prowadzi nas do nawrócenia i przyjęcia przebaczenia, jeśli Jego przyjmiemy. To przyjęcie wyraża się nie tylko w słowach i poglądach, ale w całym naszym podejściu do życia; w tym, czy pozwalamy Mu je zmienić. A Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia. Łaską bowiem jesteście zbawieni. (Ef 2,4-5) Przyjąć Jezusa znaczy przyjąć to, co nakazywał Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. (Jan 14,15) 11

12 Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie. (Jan 14,21) Miłość Boga uwidacznia się nie tylko w tym, że posłał nam swego Syna, ale też w tym, że dał nam przez Jezusa swoją naukę, abyśmy żyli według niej tak, jak żył Jezus. Jezus przykazał miłować wszystkich Ludzie często darzą miłością jedynie ograniczony krąg rodziny czy przyjaciół dobranych według własnych upodobań. Kochać wszystkich znaczy pragnąć tego, co najlepsze dla każdego bez względu na osoby, czyli bez wybierania ulubieńców czy traktowania jednych lepiej niż innych. Tylko taki rodzaj miłości jest wolny od egoizmu. Nie było to zupełnie nowe przykazanie. Już w pięcioksięgu Mojżeszowym napisano: Nie będziecie wydawać niesprawiedliwych wyroków. Nie będziesz stronniczym na korzyść ubogiego, ani nie będziesz miał względów dla bogatego. Sprawiedliwie będziesz sądził bliźniego. Nie będziesz szerzył oszczerstw między krewnymi, nie będziesz czyhał na życie bliźniego. Ja jestem Pan! Nie będziesz żywił w sercu nienawiści do brata. Będziesz upominał bliźniego, aby nie zaciągnąć winy z jego powodu. Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz miłował bliźniego jak siebie samego. Ja jestem Pan! (Kpł 19,15-18) Jezus również powiedział: Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski. (Mt 5,43-48) Miłować jak Jezus oznacza mówić prawdę Swoim życiem i śmiercią Jezus dał przykład, co znaczy miłować każdego człowieka. Wiedział, że ludziom najbardziej potrzebne jest pojednanie z Bogiem i że to grzech przeszkadza im w tym i zaślepia ich. Dlatego w Jego miłości zawierało się też zdecydowane potępienie obłudy i staranie, by ludzie mogli ocenić swoje życie przed Bogiem. Jezus żył bez grzechu i dlatego jego życie było jak lustro, w którym inni ludzie mogli przejrzeć się i zobaczyć, jacy naprawdę są. Tym, którzy Go przyjęli, otwierało ono drogę do nawrócenia i przebaczenia, ale 12

13 wielu ludzi odrzuciło Go, ponieważ nie chcieli się skonfrontować z Jego sprawiedliwością i szczerą miłością. On każdemu jasno mówił prawdę i pokazywał, co powinien zmienić. Z tego powodu był znienawidzony przez wielu, a w końcu zabity. Dzisiaj również wielu odrzuca Jego oraz prawdę, którą głosił. Gdyby Bóg był waszym ojcem, to i Mnie byście miłowali. ( ) A ponieważ Ja mówię prawdę, dlatego mi nie wierzycie. (Jan 8,42a.45) właśnie z tego powodu Go odrzucono Życie Jezusa uświadamia, że prawdziwa i szczera miłość niekoniecznie jest postrzegana jako atrakcyjna i fascynująca (przez tych, którzy szukają własnej przyjemności) i nie muszą jej towarzyszyć intensywne pozytywne uczucia. Niestety nierzadko miłość Boga rozmija się z upodobaniami ludzi i dlatego nie da się nią pomóc każdemu ani pozyskać dla niej wszystkich ludzi. Miłość Jezusa w pełni ucieleśnia się jedynie w Kościele I spoglądając na siedzących dokoła Niego rzekł: Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką. (Mk 3,34-35) Gdy ludzie mówią nie miłości, oddzielają się od Boga i od siebie nawzajem. Ci, którzy odrzucają Bożą miłość, nie mogą kochać innych w wolności od siebie. Tylko ci, których pragnieniem jest kochać Źródło miłości i z niego czerpać, będą chcieli i będą w stanie darzyć siebie nawzajem Jego miłością. W prawdziwym, biblijnym Kościele każdy żyje miłością Boga, każdy służy pozostałym całym swoim życiem i przyjmuje służbę pozostałych. To wzajemna miłość ich łączy a nie ludzka hierarchia czy ramy organizacji. Kiedy miłość ziębnie, Kościół ulega rozpadowi. Gdy chrześcijanie miłują się nawzajem, Kościół rośnie i dojrzewa. To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. (Jan 15,12-14) Ci, którzy naprawdę kochają Jezusa, pragną dzielić życie ze sobą nawzajem. To jest nauka i praktyka, która stanowi sedno całego Nowego Testamentu. Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali (Jan 13,34-35) Niestety bardzo trudno jest dzisiaj znaleźć ludzi, którzy chcą to wcielać w życie. Indywidualizm, egoizm i postawa konsumencka kwitną w naszym religijnym świecie. Jednak jeśli ludzie nie dzielą życia w oparciu o 13

14 Bożą miłość, zaświadczają przez to, że nie są Jego uczniami. Jeśliby ktoś mówił: Miłuję Boga, a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. Takie zaś mamy od Niego przykazanie, aby ten, kto miłuje Boga, miłował też i brata swego. (1 Jana 4,20-21) Miłość to przykazanie. Zachęca nas ono i napawa nadzieją, że da się naśladować Jezusa i żyć w miłości również dzisiaj. Nie przykazałby nam tak kochać, gdyby nie było to dla każdego człowieka możliwe. Sami z siebie nie jesteśmy do tego zdolni, ale z Jego pomocą jesteśmy możemy wypełnić jedyny rzeczywisty sens życia i odnaleźć jedyną miłość, która daje wypełnienie. Po to zostaliśmy stworzeni. Bez niej życie jest puste i bez sensu. Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. (Dz 4,32) W Dziejach Apostolskich opisany jest przykład pierwszych chrześcijan. Darzyli siebie nawzajem miłością tak bardzo, że było dla nich czymś naturalnym dzielić ze sobą nawzajem całe życie, także to, co posiadali. Nauczyli się tej miłości od Jezusa i apostołów. Codziennie spotykali się po domach, żeby troszczyć się nawzajem o swoje życie duchowe. To jest miłość, jaką muszą mieć chrześcijanie. Tylko w taki sposób mogą rzeczywiście być światłem dla świata, pokazywać że Jezus uwalnia nas od grzechu, że działa w nas z mocą, której świat (również ten religijny świat i tak zwane kościoły ) nie zna i nie może podrobić. Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą! Po tym poznamy, że jesteśmy z prawdy (1 Jana 3,18-19a) Czy Ty też szukasz jedynego rzeczywistego celu życia? Czy żyjesz tą miłością? Chcielibyśmy móc podzielić się nią także z Tobą! Jeżeli masz jakieś myśli czy pytania związane z tym czy z innymi tematami, które znajdują się na naszej stronie, napisz do nas. Przypisy: 1. Blaise Pascal, Myśli, przekł. T. Boy-Żeleński, PAX, Warszawa 1996, nr Wszelkie prawa zastrzeżone O ile nie podano inaczej, wszystkie cytaty wzięte z: BIBLIA TYSIĄCLECIA, WYDANIE IV. Wyrażamy zgodę na umieszczanie odsyłaczy do tej strony www na innych stronach www. Zgadzamy się również na rozpowszechnianie niniejszej strony w niezmienionej i pełnej formie do użytku prywatnego. Jakiekolwiek inne zastosowanie niniejszej strony lub publikowanie jej w zmienionej formie wymaga naszej zgody. 14

15 Jaki jest sens naszego życia? Bóg, który jest źródłem życia, daje nam odpowiedź na to najważniejsze dla nas pytanie. Naszym zadaniem jest chcieć ją usłyszeć i przyjąć jako wezwanie do życia, które ma głęboki sens. Apostoł Paweł, gdy głosił Grekom Ewangelię, wyjaśnił im, w jakim celu Bóg stworzył świat. Z jednego pnia wywiódł też wszystkie narody ludzkie, aby mieszkały na całym obszarze ziemi, ustanowiwszy dla nich wyznaczone okresy czasu i granice ich zamieszkania, żeby szukały Boga, czy Go może nie wyczują i nie znajdą, bo przecież nie jest On daleko od każdego z nas. [1] (Dz 17,26-27) Zadaniem więc człowieka na ziemi jest szukanie więzi z Bogiem, który pozwala się znaleźć. Szukać Go to znaczy pytać o to, kim On jest i jaka jest Jego wola. W tych poszukiwaniach nie jesteśmy pozostawieni samym sobie, Bóg wychodzi nam naprzeciw. On daje się poznać przez wszystko, co stworzył (Rz 1,19-20), a najpełniej przez swojego Syna Jezusa Chrystusa. Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było [Słowo], a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego. (J 1,9-12) Objawienie się Boga jest zaproszeniem do wiecznej relacji z Nim. Przyjęcie tego zaproszenia daje prawdziwą radość i czyni nas szczęśliwymi. Nie ma przecież nic lepszego niż mieć bliską więź z Tym, który stworzył wszystko z miłości do nas. [2] Bóg jest wieczny, wszechobecny, doskonale dobry i chce być dla każdego z nas wszystkim. Nie jest to droga tylko dla niektórych: On pragnie tego, co najlepsze dla każdego. Celem życia jest nasza odpowiedź na miłość Boga odwzajemnienie jej naszą miłością. Możemy to zrobić decydując się na życie, które się Jemu podoba i jest na Jego chwałę. Tylko takie życie ma rzeczywisty sens i nie będzie stracone. Tylko w Bogu człowiek znajduje prawdziwe wypełnienie. Ludzie często gubią sens życia podążając za swoimi pragnieniami, skoncentrowani na realizacji swoich własnych celów. Nie zauważają, że przez to odrzucają zaproszenie do życia w przyjaźni z Bogiem. O tym powiedział Jezus taką przypowieść: ( ) Pewien człowiek wyprawił wielką ucztę i zaprosił wielu. Kiedy nadszedł czas uczty, posłał swego sługę, aby powiedział zaproszonym: Przyjdźcie, bo już wszystko jest gotowe. Wtedy zaczęli się wszyscy jednomyślnie wymawiać. Pierwszy kazał mu powiedzieć: Kupiłem pole, muszę wyjść, aby je obejrzeć; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego. Drugi rzekł: Kupiłem pięć par wołów i idę je wypróbować; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego. Jeszcze inny rzekł: Poślubiłem żonę i dlatego nie mogę przyjść. Sługa powrócił i oznajmił to swemu panu. Wtedy rozgniewany gospodarz nakazał słudze: Wyjdź co prędzej na ulice i zaułki miasta i wprowadź tu 15

16 ubogich, ułomnych, niewidomych i chromych. Sługa oznajmił: Panie, stało się, jak rozkazałeś, a jeszcze jest miejsce. Na to pan rzekł do sługi: Wyjdź na drogi i między opłotki i zmuszaj do wejścia, aby mój dom był zapełniony. Albowiem powiadam wam: żaden z owych ludzi, którzy byli zaproszeni, nie skosztuje mojej uczty. (Łk 14,16-24) Żona, pole, woły stały się ważniejsze od przyjęcia zaproszenia. Dzisiaj często bywa podobnie: celem stają się studia, praca, rodzina, hobby, marzenia Dane jest nam jedno życie, które trwa tylko krótko. Ważne jest więc właściwie je wykorzystać, aby wejść do życia wiecznego. Niemądrze jest zmarnować je na to, co przemija i nie stanowi prawdziwej wartości. Jezus powiedział: Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje. (Mt 6,19-21) Dlatego żadne rzeczy doczesne, które trwają tylko tu na ziemi, nie powinny stać się naszym skarbem. Nauka, praca czy troska o rodzinę są ważne i trzeba się nimi odpowiedzialnie zajmować, ale nie mogą stać się fundamentem życia. To znaczy, że nie można im podporządkować wszystkiego innego. Życie oparte na tym, co na pewno kiedyś stracimy, musi skończyć się gorzkim rozczarowaniem. Tylko kiedy jesteśmy gotowi zrezygnować ze swoich własnych pragnień i celów, możemy rozpoznać, jakie cele wyznacza nam Bóg i przyjąć wezwanie Jezusa do naśladowania Go. Syn Boży, stając się człowiekiem, pokazał nam, co znaczy życie, które ma sens i jacy powinniśmy być. Jezus nigdy nie zgrzeszył przeciwko nikomu, a dobro innych stawiał wyżej niż własne. On nie spędzał czasu na budowaniu swojego prywatnego życia i gromadzeniu dla siebie. Nie szukał uznania ani własnej korzyści, ale zawsze stawiał pytanie, co Bóg uważa za najlepsze w danej sytuacji. Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje! Bo kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, ten je zachowa. Bo cóż za korzyść ma człowiek, jeśli cały świat zyska, a siebie zatraci lub szkodę poniesie? (Łk 9,23-25) A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec. (J 12,26) Kto jest więc spragniony sensu życia, może go odnaleźć w Jezusie. ( ) Jeśli kto pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije. Kto wierzy we mnie, jak powiada Pismo, z wnętrza jego popłyną rzeki wody żywej. [3] (J 7,37-38) ( ) Ja przyszedłem po to, aby [owce] miały życie i miały je w obfitości. (J 10,10b) Jeśli szukasz sensu życia w Bogu, to zapraszamy Cię, by porozmawiać z nami o tym, co to konkretnie oznacza. My znaleźliśmy odpowiedź w Piśmie Świętym, które jest dla nas drogowskazem. Jesteśmy chrześcijanami i 16

17 codziennie staramy się o to, by nasze życie podobało się Bogu i nawzajem sobie w tym pomagamy. Szukajcie Pana, gdy się pozwala znaleźć, wzywajcie Go, dopóki jest blisko! Niechaj bezbożny porzuci swą drogę i człowiek nieprawy swoje knowania. Niech się nawróci do Pana, a Ten się nad nim zmiłuje, i do Boga naszego, gdyż hojny jest w przebaczaniu. (Iz 55,6-7) Przypisy: 1. Biblia Warszawska, Towarzystwo Biblijne w Polsce, Więcej o tym w opracowaniu Bóg jest miłością. 3. Biblia Warszawska, Towarzystwo Biblijne w Polsce, Wszelkie prawa zastrzeżone O ile nie podano inaczej, wszystkie cytaty wzięte z: BIBLIA TYSIĄCLECIA, WYDANIE IV. Wyrażamy zgodę na umieszczanie odsyłaczy do tej strony www na innych stronach www. Zgadzamy się również na rozpowszechnianie niniejszej strony w niezmienionej i pełnej formie do użytku prywatnego. Jakiekolwiek inne zastosowanie niniejszej strony lub publikowanie jej w zmienionej formie wymaga naszej zgody. O Bogu Trójjedynym W tym opracowaniu przedstawimy dlaczego wierzymy w jednego Boga w trzech osobach i co przez to rozumiemy. Po krótkim podsumowaniu dyskusji o trójjedynej naturze Boga w pierwszych trzech wiekach naszej ery chcemy wyjaśnić naszą wiarę w oparciu o Nowy Testament. Musimy zaznaczyć, że terminów Trójca czy osoby boskie używamy jedynie jako zwyczajowo przyjętych. Spis treści 1. Monoteizm i dyskusje trynitarne w pierwszych trzech wiekach naszej ery 2. O boskiej naturze Jezusa 3. Duch Święty jako osoba 4. O Ojcu, Synu i Duchu 5. Pochodzenie Osób w Bogu 1. Monoteizm i dyskusje trynitarne w pierwszych trzech wiekach naszej ery 17

18 W Jezusie Bóg bardzo zbliżył się do nas i objawił się jako Bóg trójjedyny. Podstawę nauki o naturze Boga stanowi Biblia. W oparciu o monoteizm Starego Testamentu, Nowy Testament mówi o Bogu jako o Ojcu, Synu i Duchu Świętym, pokazuje relacje istniejące w Bogu między trzema boskimi osobami, chociaż nie znajdujemy w nim terminu Trójca. Termin osoba wywodzi się z teologii chrześcijańskiej, która starała się przybliżyć istotę Boga i Jezusa. Słowu temu w odniesieniu do Trójcy nie nadawano znaczenia fizycznego (postaci), ani nie myślano o trzech oddzielnych podmiotach. Jako cechy charakterystyczne osoby wymieniano zdolność do relacji, do wyrażania siebie wobec pozostałych osób, do miłości. Objawienie trójjedynej natury Boga jest procesem w historii zbawienia. Już w czasach Starego Testamentu Bóg położył fundament właściwego rozumienia swej istoty, objawiając się jako Bóg jedyny. Cały Stary Testament pełen jest Jego upomnień, by zachować monoteizm. Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem Panem jedynym. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. (Pwt 6,4-5) Tak mówi Pan, Król Izraela i Odkupiciel jego, Pan Zastępów: Ja jestem pierwszy i Ja ostatni; i nie ma poza Mną boga. Któż jest do Mnie podobny? Niech woła, niech to ogłosi i niech Mi dowiedzie! Kto przepowiedział przyszłość od wieków i to, co ma nadejść, niech nam obwieści! Nie lękajcie się ani nie przerażajcie! Czyż nie przepowiedziałem z dawna i nie oznajmiłem? Wy jesteście moimi świadkami: czy jest jaki Bóg oprócz Mnie? albo inna Skała? Ja nie znam takiego! (Iz 44,6-8) Nowotestamentowe objawienie Bożej natury nic w tym nie zmieniło. Monoteizm stanowi bezsporną podstawę dla właściwego rozumienia Trójcy. Nieprawdą jest, jakoby dogmat o Trójcy powstał na Soborze Nicejskim w 326r., jak twierdzą np. Świadkowie Jehowy. O boskości Syna i Ducha oraz o Trójcy mówi wiele pism przednicejskich. Trynitarne dyskusje pierwszych trzech wieków spowodowane były potrzebą obrony właściwej wiary przed różnym błędnymi próbami wyjaśnienia Bożej istoty w sposób zrozumiały dla ludzkiego umysłu. Przykładem takich prób są dwie nauki określane jako monarchizm i subordynacjonizm. Monarchizm starał się utwierdzić wiarę w jednego, jedynego Boga wyjaśniając istnienie trzech osób Boskich jako trzech monad, trzech różnych dróg objawienia się jednego, osobowego Boga. Dlatego monarchizm nazywany był także modalizmem. Inne określenie tej nauki to patrypasjanizm. Nazwa wywodzi się z łacińskiego Pater passus Ojciec cierpiący. Twórca tego terminu na pewno chciał wskazać na konsekwencje tej nauki, mianowicie iż przyjmując ją należałoby wyznać, że to Bóg Ojciec cierpiał i umarł na krzyżu. Jest to oczywistym absurdem, jeśli się wierzy w wiecznego i wszechmocnego Boga. Głównymi reprezentantami tych poglądów byli Noetus ze Smyrny, żyjący w II w., Prakseasz i Sabeliusz działający w III w. (od jego imienia pochodzi określenie sabelianizm). 18

19 Spory wywołane przez tę naukę wzbudziły potrzebę głębszego wyjaśnienia rzeczywistej różnicy między Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Subordynacjonizm starał się wskazać na pewien porządek w Trójcy, w którym ponad wszystkim stoi Bóg Ojciec jako ktoś niedostępny. Znanym reprezentantem tej nauki był Orygenes, działający w pierwszej połowie III w. i Euzebiusz z Nikomedii z III/IV w.n.e. Subordynacjonizm uczył, że Syn i Duch mają duchową naturę, lecz są wyraźnie podporządkowani Ojcu. Do dalszego rozwoju tych poglądów przyczynił się Ariusz, żyjący także na przełomie III/IVw. Arianizm mówił, że na początku Syn został stworzony przez Ojca i razem z Ojcem stwarzał świat. Oznacza to, że Syn jest istotą stworzoną, a nie Bogiem. Poglądy subordynacjonistów rozpatrzono na Soborze w Nicei w 325r., który ogłosił, że Syn i Ojciec mają taką samą naturę (gr. homoousion to patri, czyli współistotny Ojcu ). Wypowiedzi z Nicei potwierdził Sobór w Konstantynopolu w 381 r. n.e. dodając, że Duch Święty posiada tę samą naturę, co Ojciec i Syn. 2. O boskiej naturze Jezusa Nowy Testament uczy, że Jezus posiada boską naturę i stanowi całkiem jedno z Ojcem, a jednak nie jest Ojcem. Do nich należą praojcowie, z nich również jest Chrystus według ciała, który jest ponad wszystkim, Bóg błogosławiony na wieki. Amen. (Rz 9,5) Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. (J 1,1-3) Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. (J 1,14a) Boga nikt nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, [o Nim] pouczył. (J 1,18) W tych wersetach znajdujemy wypowiedzi istotne dla naszego tematu. Mówią one o wiecznym istnieniu i boskości Syna. Słowo (gr. Logos) jest terminem użytym przez Jana na określenie Syna. O Słowie zostało powiedziane, że było Bogiem i było z Bogiem, co wyraża jednocześnie tożsamość natury, jak i różnicę między osobami. W Jezusie Słowo stało się człowiekiem. Człowiekiem nie stał się ani Ojciec ani Duch, lecz Syn, jednorodzony Syn Ojca, który ma swe wieczne pochodzenie w Ojcu i, ponieważ jest poczęty, ma tę samą co On istotę. W różnych manuskryptach znajdujemy różne brzmienie wersetu 18. W polskich przekładach najczęściej pojawia się tłumaczenie jednorodzony Bóg, co odpowiada tekstowi najstarszych i najbardziej wiarygodnych rękopisów zawierających ten werset i stanowi niewątpliwe świadectwo boskiej natury Jezusa. 19

20 3. Duch Święty jako osoba Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie. (J 14,15-16) To wam powiedziałem przebywając wśród was. A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem. (J 14,25-26) Duch Święty jest nazwany wstawiennikiem, pocieszycielem. Użyte tutaj greckie słowo parakletos właściwie powinno się przetłumaczyć jako orędownik, obrońca. Rozpowszechnione tłumaczenie słowa parakletos jako pocieszyciel jest powieleniem błędnej interpretacji formy gramatycznej przez starożytnego tłumacza (właściwe znaczenia podaje np. Słownik grecko-polski Z. Abramowiczówny [1] ). Duch Święty będzie uczył i przypomni nam wszystko, co powiedział Jezus. Niewątpliwie sposób, w jaki Jezus mówił o Duchu, pokazuje, że chciał nam Go objawić jako osobę, a nie jako rodzaj nieosobowej siły. Jednoznacznym filologicznym dowodem na osobowość Ducha jest werset 26 z wyżej wymienionego fragmentu z ewangelii Jana (J 14,26). Niestety specyfiki greckiego tekstu nie da się bezpośrednio wyrazić w języku polskim. Duch (gr. pneuma) jest rodzaju nijakiego, jednak w cytowanym powyżej wersecie zaimek wskazujący ów w tłumaczeniu on (gr. ekeinos) odnoszący się do słowa pneuma nie jest rodzaju nijakiego, lecz męskiego. Autor zrezygnowal z właściwego rodzaju gramatycznego, by wyrazić faktyczny rodzaj podmiotu, o którym mówi. Jedynym możliwym wyjaśnieniem tej zmiany jest przyjęcie, że Jezus mówi o Duchu jako o osobie. Inny fragment wskazujący na osobowość Ducha Świętego znajdujemy w Dziejach Apostolskich: Ale pewien człowiek, imieniem Ananiasz, z żoną swoją Safirą, sprzedał posiadłość i za wiedzą żony odłożył sobie część zapłaty, a pewną część przyniósł i złożył u stóp Apostołów. Ananiaszu powiedział Piotr dlaczego szatan zawładnął twym sercem, że skłamałeś Duchowi Świętemu i odłożyłeś sobie część zapłaty za ziemię? Czy przed sprzedażą nie była twoją własnością, a po sprzedaniu czyż nie mogłeś rozporządzić tym, coś za nią otrzymał? Jakże mogłeś dopuścić myśl o takim uczynku? Nie ludziom skłamałeś, lecz Bogu. (Dz 5,1-4) Jak można skłamać nieosobowej sile? Okłamać można tylko kogoś, podmiot zdolny do relacji, który oczekuje szczerości i zasługuje na nią. Apostołowie wierzyli, że Duch Święty jest osobą. 4. O Ojcu, Synu i Duchu 20