Wprowadzenie do okresu Adwentu, Bożego arodzenia i Epifanii

Transkrypt

1 Wprowadzenie do okresu Adwentu, Bożego arodzenia i Epifanii asze dziedzictwo Znów zaczął się Adwent, czyli czas oczekiwania na Boże Narodzenie. Koniec roku w kalendarzu liturgicznym zbiega się z końcem roku w zwykłym kalendarzu. Nastanie zimy zbiega się z nastaniem Adwentu. Ta zbieżność jest jak najbardziej na miejscu, skoro w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. I On jest Głową Ciała Kościoła. On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim (Kol 1,16-18). W ciągu roku wyznaczamy szczególne dni i okresy, kiedy kierujemy uwagę na wyjątkowe i doniosłe wydarzenia. Niestety czasami sposób, w jaki obchodzimy święta, raczej odwraca naszą uwagę od ich istoty. Niektóre zwyczaje świąteczne zaciemniają ich obraz i przesłanie. Dlatego naszym celem w ciągu najbliższych tygodni będzie przypomnienie prawdziwego przesłania Adwentu, Bożego Narodzenia i Epifanii. Były to kluczowe wydarzenia w życiu Chrystusa, a także w historii świata. Bóg stał się człowiekiem. Przyszedł na świat, by zbawić swój lud. Dlatego warto świętować Narodziny Pańskie. Adwent Adwent to czas radosnego oczekiwania. To czas przygotowania do świętowania narodzin Jezusa w Betlejem. W zachodniej liturgii Adwent wyznaczony jest przez cztery niedziele poprzedzające 25. grudnia. Adwent rozpoczyna też rok kościelny, zwany również rokiem liturgicznym. Jest też częścią dłuższego okresy bożonarodzeniowego kończącego się Epifanią. Cztery niedziele Adwentu symbolizują cztery sposoby, w jakie Jezus przychodzi na świat: (1) przez Jego narodziny, kiedy przyszedł na świat jako bezbronne niemowlę; (2) przez Jego wejście do ludzkich serc; (3) przez Jego śmierć; (4) przez ponowne przyjście w Dniu Sądu Ostatecznego. Ponieważ Boże Narodzenie przypada na różne dni tygodnia, dlatego ostatni tydzień Adwentu w zasadzie nigdy nie jest pełny kończy się nagle i radośnie corocznym przyjściem Jezusa w Bożym Narodzeniu. Boże arodzenie pełne dwanaście dni Rzadko myślimy o tym, że Wigilia Bożego Narodzenia rozpoczyna dwunastodniowy okres świąteczny. Częściej jest dla nas zakończeniem, ukoronowaniem dość pracowitego i intensywnego okresy przygotowań. Jednak już od 567 roku, kiedy odbył się synod w Tours, zachodni Kościół przestrzegał nie tylko czterech tygodni Adwentu, ale też dwunastu dni po Bożym Narodzeniu jako okresu świątecznego. Ten okres ma na celu przypomnienie tego, czym dla zbawienia świata były narodziny Chrystusa. A ponieważ znaczyły one bardzo wiele, dlatego też Kościół obchodzi Boże Narodzenie w szczególnie uroczysty sposób. Zresztą cały kalendarz liturgiczny tworzy pewien cykl opowiadający historię zbawienia, przez co jest zwiastowaniem Ewangelii jego znajomość pozwala lepiej zrozumieć Dobrą Nowinę. Chrześcijański kalendarz stanowi więc wielką pomoc dla rodzin w codziennej modlitwie i kultywowaniu biblijnej tradycji, która wyjaśnia, kim jesteśmy jako członkowie Bożego ludu przymierza. Podobnie wszystkie święta przypominające życie i dzieło Chrystusa pomagają wyrażać chrześcijańską wiarę. 1

2 Epifania Dwanaście dni Bożego Narodzenia tradycyjnie kończą się wigilią Epifanii, która ma miejsce 5. stycznia. Słowo epifania oznacza nagłe objawienie istoty i znaczenia danej osoby, rzeczy lub wydarzenia. W kontekście chrześcijańskiego Kościoła Epifania oznacza konkretnie objawienie narodom reprezentowanych przez Mędrców ze Wschodu boskiej natury Jezusa. Samo święto Epifanii ma miejsce 6. stycznia, dwanaście dni po Bożym Narodzeniu. Opracował: Randy Booth 2

3 Adwent, dzień 1. Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez nie powstało, a bez niego nic nie powstało, co powstało. W nim było życie, a życie było światłością ludzi. A światłość świeci w ciemności, lecz ciemność jej nie przemogła (Jn 1,1-5). Starożytni Grecy bardzo łatwo mogli powyższe słowa opacznie pojąć. Między innymi Heraklit używał w swoich pismach filozoficznych greckiego słowa logos, jednak w innym znaczeniu niż uczynił to ewangelista Jan. Janowi nie chodziło bowiem o znalezieniu wspólnych elementów lub płaszczyzny porozumienia ze starożytnymi filozofami, lecz o ukazanie ich słabości i fałszu. W 14. wierszu Ewangelii Jana czytamy, że Słowo, czyli Logos, stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. Inaczej mówiąc, dla apostołów, a także wszystkich wiernych chrześcijan, wcielenie Słowa oznacza, że Prawda nie tylko co roku obchodzi urodziny, ale posiada też mamę, dziesięć palców i wątrobę. Jednak takie twierdzenia oburzały i przerażały starożytnych filozofów były głupstwem dla Greków, jak zauważył apostoł Paweł. Kiedy Słowo Boga pojawia się na świecie, rozświetla ciemności. A kiedy to ma miejsce, wtedy ciemność nie może pojąć, co się dzieje. Na szczęście, Jezus nie przekonuje ciemności do swojej racji, ale ją pokonuje i przegania swym przyjściem. Tego też w Adwencie oczekujemy. To możemy świętować każdego roku. Słowo było u Boga; Słowo było Bogiem. Słowo zamieszkało wśród ludzi; Słowo jest człowiekiem. Kochany Ojcze, dziękujemy Ci za to, że spełniasz wszystkie swoje obietnice. Choć nie do końca pojmujemy tajemnicę wcielenia, to jednak radośnie i ochoczo wielbimy Cie przez Tego, który jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem. Pamiętamy, że to właśnie Jego posłałeś, by objawił nam Ciebie. Wołamy też do Ciebie, abyś pamiętał, że On jest naszym arcykapłanem reprezentującym nas przed Twoim tronem. Przyjmujemy Go wiarą jako naszego Stwórcę, Słowo Boga, życie ludzi, światłość świata, a także zwycięzcę nad ciemnością i grzechem. Modlimy się do Ciebie w Jego mocarnym imieniu, w imieniu Jezusa Chrystusa. Amen. Pomóż członkom rodziny myśleć o Adwencie i Bożym Narodzeniu w bardzo konkretny i materialny sposób. Nie są to święta, które upamiętniają jakieś niejasne i bliżej nieokreślone idee, lecz wcielenie Boga. Dlatego zwyczaj dawania podarków, objadania się makowcem i pomarańczami, dekorowania choinki jak najbardziej współgra z duchem Bożego Narodzenia. Pamiętajmy materia umożliwia dawanie, a nie tylko chwytanie. Opracował Douglas Wilson. 3

4 Adwent, dzień 2. Słowo ciałem się stało i zamieszkało wśród nas, i ujrzeliśmy chwałę jego, chwałę, jaką ma jedyny Syn od Ojca, pełne łaski i prawdy (Jn 1,14). Po długim i ciężkim dniu pełnym zakupów Jakub i Zuzanna w końcu znaleźli prezent, którego szukali. Był to rower, jakiego życzył sobie ich syn, Bogdan. Okazało się, że był to ostatni egzemplarz w sklepie. Nazywał się Górska Błyskawica i posiadał wszystkie możliwe błyszczące dodatki i najnowszy osprzęt. Bez zbędnej zwłoki chwycili rower i energicznie udali się w kierunku kas. Nagle Jakub stanął, spojrzał na żonę i zapytał: Czego my właściwie uczymy naszego syna o prawdziwym znaczeniu Świąt?. Parę tygodni później Bogdan obudził się wcześnie rano pierwszego dnia Bożego Narodzenia, a biegnąc na dół po schodach, narobił takiego hałasu, że obudził wszystkich domowników. Kiedy zobaczył prezent stojący obok choinki, nie mógł powstrzymać okrzyków radości. Bogdan nie tylko pochwycił kierownicę wymarzonego roweru, ale też coś większego prawdziwe znaczenie Bożego Narodzenia. Adwent, czyli przyjście Jezusa Chrystusa jest najbardziej materialnym, fizycznym, można by powiedzieć najbardziej światowym przesłaniem Biblii. Słowo, które znamy jako Jezusa Chrystusa, stało się ciałem. Stał się człowiekiem, ludzką osobą, dzieckiem z krwi i kości prawdziwym, żywym, krzyczącym i płaczącym, wołającym o jedzenie i słodko śpiącym niemowlakiem. Przez ponad trzydzieści lat Bóg Syn mieszkał na planecie Ziemia. Jan napisał, że on i jego przyjaciele oglądali chwałę Jezusa. Jak Bogdan radośnie skacząc wokół nowego roweru, tak uczniowie doświadczyli szczególnego podniecenia, stojąc obok Jezusa, jedząc z Nim przy wspólnym stole, siedząc u Jego stóp i słuchając Jego nauczania, a także przypatrując się, jak przemawia i uzdrawia. Jezus jest najważniejszym bożonarodzeniowym darem. Ale nie możemy tego Daru Boga zamknąć w świętym pudełku opatrzonym napisem Ostrożnie: artykuły duchowe. Chrystus z krwi i kości przyszedł na ten fizyczny świat, by zbawić nas tu i teraz, a także obdarować życiem wiecznym. Ten dar z nieba, który stał się prawdziwym ciałem, jest powodem, dla którego możemy szczerze cieszyć się materialnymi darami także rowerami. Boże i Ojcze naszego Pana Jezusa Chrystusa, jako ludzie żyjący na ziemi dziękujemy Ci za posłanie do nas Jezusa, za Jego inkarnację, za Jego objawienie w ciele. Spoglądamy na Jego chwałę i radujemy się nią. Dziękujemy Ci też za wszystkie materialne dary, jakich udzielasz nam w tym świątecznym czasie, za potrawy i prezenty, za dekoracje i kolędy. Dziękujemy, że w Chrystusie możemy się tym wszystkim szczerze radować. Amen. Porozmawiaj z rodziną o tym, jak chrześcijanie mogą cieszyć się z rzeczy, z których inni ludzie nie mogą się cieszyć. Porozmawiaj też o tym, co uczniowie musieli czuć i myśleć, kiedy każdego dnia żyli tuż obok Jezusa. Opracował Ben House. 4

5 Adwent, dzień 3. Boga nikt nigdy nie widział, lecz jednorodzony Bóg, który jest na łonie Ojca, objawił Go (Jn 1,18). W 14. wierszu pierwszego rozdziału Ewangelii Jana czytaliśmy, że Słowo, które było Bogiem, stało się ciałem i zamieszkało między ludźmi, tak że ludzie mogli zobaczyć w Nim chwałę Ojca. Również wiersz 18. stwierdza, że misja Jezusa na ziemi polegała na objawieniu Boga, a w szczególności Boga Ojca. To znaczy, że wcielenie Jezusa nie było niczym, co by nie pasowało do Bożego charakteru. Nie było to nic, co by stało w sprzeczności z naturą Boga z tym, kim Bóg jest i jak postępuje. Przez przyjęcie ludzkiej postaci i przez życie na ziemi przez trzydzieści trzy lata Jezus złożył świadectwo o Ojcu, który jest w niebie. I choć żaden człowiek nigdy nie widział Boga Ojca, który jest duchem i nie posiada ciała, to jednak w życiu Jezusa prawdziwie widzimy i poznajemy Go. Jest to możliwe dlatego, że Jezus jest Synem Bożym, drugą osobą Trójcy Świętej On odwiecznie przebywa z Ojcem. Dzięki wcieleniu Jezusa i Jego życiu na ziemi zobaczyliśmy miłość i więź między Ojcem i Synem. Co więcej, zostaliśmy zaproszeni do udziału w tej wspólnocie! Przez Jezusa poznaliśmy niebiańskiego Ojca jako własnego Ojca. Ojcze nasz, który jesteś w niebie, dziękujemy Ci za to, że nie zostawiłeś nas w niepewności i ignorancji, lecz objawiłeś nam swoją miłość i charakter przez posłanie Twojego Syna, który stał się człowiekiem, abyśmy mogli Cię poznać, pokochać i służyć. Dlatego wyznajemy, że nikt nie może przyjść do Ciebie inaczej niż przez Twojego Syna, Jezusa Chrystusa. Amen. Porozmawiaj z rodziną, jak poznając Jezusa, możemy poznać Boga Ojca. Zwróć uwagę na to, że przez wiarę w Jezusa jako Zbawcę i Króla wchodzimy w bliską więź również w Bogiem Ojcem. Zwróć też uwagę na to, że muzułmanie, którzy nie wierzą, że Jezus jest odwiecznym Synem Boga, nie mogą poznać również Boga Ojca i Jego miłości. Opracował Burke Shade. 5

6 Adwent, dzień 4. Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie, który chociaż był w postaci Bożej, nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu, lecz wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom; a okazawszy się z postawy człowiekiem, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej (Flp 2,5-8). Powyższy tekst spogląda w retrospekcji na przyjście Syna, drugiej osoby Trójcy Świętej. Stanie się podobnym do ludzi to oczywiście wcielenie, czyli inkarnacja. W swym Adwencie Syn przyjął na siebie ludzkie ciało i naturę. Wypowiedź apostoła Pawła na temat przyjścia Jezusa rozpoczyna się od słów: Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie. To znaczy, że to, co wiemy o przyjściu Jezusa, musi ukształtować w nas takie usposobienie, czyli postawę i zachowanie, by było ono odbiciem usposobienia Syna. Warto zatem zastanowić się nad tym, co wiersze 6-8 mówią o usposobieniu Jezusa. To bardzo ważna kwestia, bo przecież chcemy mieć dobre, a nie złe usposobienie. Niestety, w tej kwestii istnieje wiele nieporozumień. Często słyszymy, że wcielenie było czymś wyjątkowym, czyli niezwykłym działaniem Boga. Słowa apostoła Pawła tłumaczy się następująco: Mimo że był Bogiem, zrezygnował z boskiej natury i zamiast tego przyszedł, by umrzeć za nas. Taka interpretacja przyczynia się jednak do wypaczenia obrazu Boga, gdyż sugeruje, że Jezus działał w niezgodzie ze swą boską naturą. To z kolei prowadzi do myślenia, że Bóg w zasadzie nie służy innym, ale ten jeden raz wyjątkowo postanowił zrobić coś dla ludzi z powodu grzechu. Kiedy więc sprawy przybierają naprawdę zły obrót, wtedy Bóg decyduje się na to, by usłużyć ludziom, lecz nie jest to Jego normalny sposób bycia. Ta błędna interpretacja Listu do Filipian skutkuje też fałszywym pojmowaniem uświęcenia. Psalm 135 mówi, że ludzie upodabniają się do bogów, których czczą i na których polegają. Jeśli więc myślimy, że Bóg tylko okazjonalnie i wyjątkowo z poświęceniem służy innym, to stajemy się podobni do takiego wyobrażenia Boga. Wtedy uważamy służbę bliźniemu za wyjątek od codziennej rutyny życia. Bo czyż nie taka jest boska natura? Bynajmniej! Apostoł Paweł rozpoczyna bowiem od stwierdzenia, że Jezus jest Bogiem i w Nim widzimy naturę Boga. Słowa następujące potem wyjaśniają tę Bożą naturę. To znaczy, że Adwent i wcielenie Jezusa wynika z Jego boskiej natury. Ponieważ Jezus jest Bogiem, ponieważ ma to samo usposobienie, jakie posiadają wszystkie osoby Trójcy Świętej, dlatego nie szuka własnej chwały, lecz raczej tego, co służy innym. Ponieważ jest Bogiem, dlatego stał się człowiekiem, a następnie uniżył, by umrzeć za grzesznych ludzi. Usposobienie wcielonego Syna to pełna poświęcenia gotowość do służenia bliźnim. Jest to usposobienie w pełni zgodne z Jego boską naturą. W pierwszym rozdziale Ewangelii Jana czytamy, że Jezus przyszedł, by objawić Ojca. Występujące tu greckie słowo można przetłumaczyć też jako wyjaśnienie Ojca. Syn przyszedł więc, by wyjaśnić Ojca, by pokazać, jakim Bogiem jest Ten, którego czcimy i którego naśladujemy. Punktem kulminacyjnym Ewangelii Jana jest śmierć Jezusa wielkie objawienie tego, że służymy Bogu, którego naturalną postawą jest pełna gotowość do służenia innym. Jeśli więc chcemy naśladować wcielonego Syna Bożego, to musimy mieć to samo usposobienie, jakie widzimy w Nim. Zgodnie z Listem do Filipian to właśnie jest przesłaniem Adwentu. Bóg przyszedł, On zaprawdę jest miłością, a my będziemy do Niego podobni. 6

7 Łaskawy Ojcze, wybacz nam to, że uwierzyliśmy kłamstwu szatana, który wmówił nam, że kochasz tylko siebie. Dziękujemy za wspaniałe przesłanie Adwentu. Daj, by również tegoroczny Adwent przypomniał nam, kim jesteś i jaki jesteś byśmy pamiętali o tym nie tylko w tym świątecznym czasie, ale każdego dnia naszego życia. Uczyń z nas gotowych do poświęceń naśladowców naszego błogosławionego Zbawiciela, w którego imieniu modlimy się do Ciebie. Amen. Porozmawiaj z członkami rodziny o tym, jak w praktyczny sposób usługiwać bliźnim. Niech to stanie się również przedmiotem waszej modlitwy. Opracował Dennis Tuuri. 7

8 Adwent, dzień 5. On jest obrazem Boga niewidzialnego, pierworodnym wszelkiego stworzenia, ponieważ w nim zostało stworzone wszystko, co jest na niebie i na ziemi, rzeczy widzialne i niewidzialne, czy to trony, czy panowania, czy nadziemskie władze, czy zwierzchności; wszystko przez niego i dla niego zostało stworzone. On też jest przed wszystkimi rzeczami i wszystko na nim jest ugruntowane, On także jest Głową Ciała, Kościoła; On jest początkiem, pierworodnym z umarłych, aby we wszystkim był pierwszy, ponieważ upodobał sobie Bóg, żeby w nim zamieszkała cała pełnia boskości i żeby przez niego wszystko, co jest na ziemi i na niebie, pojednało się z nim dzięki przywróceniu pokoju przez krew krzyża jego (Kol 1,15-20). Czy zastanawiałeś się kiedyś na tym, jaki jest Bóg? Czy wyobrażasz Go sobie jako dobrego dziadka, czy też jako surowego króla o groźnym obliczu? Biblia odpowiada na pytanie o to, jaki jest Bóg, wskazując na Jezusa. Apostoł Paweł jasno stwierdza, że Jezus jest dokładnym obrazem niewidzialnego Boga. Kiedy patrzymy na Jezusa, to widzimy, jaki jest Bóg. Nie jest On obojętny ani nieczuły. Raczej smuci się z powodu naszych grzechów i cierpień. Nie jest zgorzkniały ani zniechęcony. Raczej współczuje nam z powodu naszych słabości i trosk i wzywa do upamiętania i posłuszeństwa. W Jezusie widzimy niewidzialnego Boga w pełni Jego chwały w Jego miłości, pokorze i łaskawości, a także w Jego zbawczej mocy. W Jezusie mieszka pełnia boskości. Bóg w Jezusie nie tylko objawia swój charakter i naturę, ale też realizuje plan zbawienia świata. Przez Jezusa i dla Jezusa powstał świat. On też utrzymuje świat w jego istnieniu. Przez swoją śmierć Jezus pojednał świat z Bogiem, ustanawiając pokój przez krew przelaną na krzyżu. Przez zmartwychwstanie Jezus stał się Głową Kościoła, aby we wszystkim był pierwszy. Apostoł Paweł chce, byśmy przede wszystkim dostrzegli właśnie to, że Jezus Chrystus nad wszystkim góruje i wszystko na Nim się skupia. Im bardziej przyglądamy się Jemu i im lepiej Go poznajemy, tym lepiej rozumiemy, kim Bóg jest i co czyni. A im lepiej to rozumiemy, tym jaśniejsze staje się dla nas to, jak żyć na Jego chwałę. Jezus pokazał, co to znaczy, być w pełni i prawdziwie człowiekiem. Dlatego możemy i powinniśmy Go naśladować. Jak On jest doskonałym obrazem Ojca, tak i my mamy coraz bardziej Go przypominać. Mamy żyć tak, jak On żył pośród ludzi. Jak On oddał życie za zbawienie świata, tak i my mamy okazywać płomienną miłość wobec bliźnich. Jak On został wywyższony ponad wszystko, tak i my mamy wszystko czynić na Jego chwałę. Nasz łaskawy Ojcze, w swej nieskończonej miłości i dobroci posłałeś swego Syna na świat, abyśmy poznali Ciebie. Dziękujemy, że przez życie, śmierć, zmartwychwstanie i wniebowstąpienie Jezusa na powrót staliśmy się Twoimi dziećmi. Pomóż nam coraz lepiej Go poznawać i wzrastać w miłości do Niego, abyśmy stawali się coraz bardziej do Niego podobni i coraz pełniej żyli na Jego chwałę przez wszystkie nasze dni na ziemi. Chwała i cześć niech będzie Jezusowi Chrystusowi, Królowi królów, który żyje i panuje z Ojcem i Duchem Świętym, Jeden Bóg, na wieki wieków, amen. Porozmawiaj z rodziną o tym, jak wyglądało życie Jezusa na ziemi i w jaki sposób było objawieniem Bożej natury. Jak możemy wzrastać na Jego podobieństwo? W czym jeszcze Go nie przypominamy? Jak możemy kochać siebie nawzajem tak, jak On nas umiłował? Jak możemy kochać bliźnich i okazać im miłość Boga? Opracował Steve Wilkins. 8

9 Adwent, dzień 6. Wielokrotnie i wieloma sposobami przemawiał Bóg dawnymi czasy do ojców przez proroków; ostatnio, u kresu tych dni, przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszechrzeczy, przez którego także wszechświat stworzył (Hbr 1,1-2). Bóg nie milczy. Bóg przemawia do swego ludu. W Ogrodzie spotykał się z Adamem i Ewą. Po Upadku Bóg przemawiał przez znaki, cuda, historie i proroków. Przez płonący krzak i przez człowieka w ubraniu z wielbłądziej sierści. Przez osiołka i przez wielce wykształconych ludzi. Przez pasterza i przez parobka. Od nich wszystkich dowiadujemy się, że Bóg nie zostawi ani nie porzuci swego ludu. Wszystkie znaki, cuda i prorocy zwiastujący Boże Słowo, zapowiadali przyjście Chrystusa. Każdy z nich powtarzał protoewangelię Dobrą Nowinę ogłaszaną od Upadku Adama i mówiącą o człowieku, który przyjdzie, by zmiażdżyć głowę szatana. W ustach Mojżesza brzmiało to następująco: Pan Bóg waszych ojców wyprowadzi was z niewoli egipskiej i da wam ziemię opływającą mlekiem i miodem, a wy nie wyjdziecie z Egiptu z pustymi rękoma. Z kolei Izajasz wołał: Dziecię narodziło się nam, syn jest nam dany i spocznie władza na jego ramieniu, i nazwą go: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju. Potężna będzie władza i pokój bez końca na tronie Dawida i w Jego królestwie, gdyż utrwali ją i oprze na prawie i sprawiedliwości, odtąd aż na wieki. Dokona tego żarliwość Pana Zastępów! (Iz 9,5-6). Kiedy zaś przyszedł Jan Chrzciciel, ogłosił, że te wszystkie obietnice mówiły o Jezusie. Jan przygotował więc drogę dla Pana, wzywając Izrael: Upamiętajcie się, albowiem przybliżyło się Królestwo Niebios (Mt 3,2). To Jezus był obiecanym wojownikiem, który miał zniszczyć diabelskie dzieła. Jan uważał Go za tak wielkiego i szacownego, że nie czuł się godny rozwiązać Mu sandały. W Liście do Hebrajczyków czytamy, że kulminacją Bożego objawienia jest Jezus, Boży Syn. Jezus nie tylko powtórzył słowa proroków, lecz także je wypełnił i w ten sposób okazał się o wiele lepszym posłańcem niż Jego poprzednicy. Dziś możemy radować się, ponieważ proroctwa zapowiadające przyjście Mesjasza spełniły się! Nie zapominajmy też, że Jezus jest Słowem Bożym, o którym Ojciec powiedział: Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem, Jego słuchajcie! (Mt 17,5). Wszechmogący Boże, dziękujemy za to, że nie milczysz, lecz przemówiłeś do nas. Dlatego też prosimy Cię, abyś dał nam uszy chętne do słuchania wszystkiego, co Twój Duch mówi do Kościoła. Niech Twoje Słowo rządzi naszym nabożeństwem i naszym życiem w świecie, abyś we wszystkim był uwielbiony Ojciec, Syn i Duch Święty. Amen Porozmawiaj z rodziną, jak Żywe Słowo dociera do nas przez ludzkie pismo i mowę; jak kazania, nauczanie i lektura wzmacniają naszą wiarę. Zastanówcie się także nad autorytetem, jaki posiada Jezus, będąc Żywym Słowem Boga, a również nad nadzieją obudzoną przez obietnice spełnione w Jego przyjściu. Opracował Todd Davies. 9

10 Adwent, dzień 7. Dziecię narodziło się nam, syn jest nam dany i spocznie władza na jego ramieniu, i nazwą go: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książę Pokoju (Iz 9,5). Powyższe słowa to jedno z najważniejszych proroctw zapowiadających przyjście naszego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Przedstawia Go ono jako niezwykłą i wspaniałą osobę. Najpierw Izajasz mówi o narodzinach dziecka. Jezus przyszedł na ten świat jak każdy inny człowiek przez narodziny. Już we wcześniejszych rozważaniach adwentowych czytaliśmy o tym, że Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. To znaczy, że Jezus jest prawdziwym człowiekiem. Następnie Izajasz stwierdza: Syn jest nam dany. Jezus Chrystus jest kimś więcej niż człowiekiem, jest bowiem także Synem Bożym, który został nam dany. Jezus jest kimś więcej niż dzieckiem, jest bowiem także Bogiem prawdziwym z Boga prawdziwego, jak wyznajemy słowami Credo. Jezus jest prawdziwym Bogiem, bo tylko Bóg mógł dokonać tego, co uczynił Jezus. Co zaś Jezus uczynił? Jak mówi prorok Izajasz, Jezus narodził się i został nam dany; On przyszedł, by zbawić swój lud (Iz 9,3-4), czyli nas tych, których Ojciec dał Synowi od wieczności; tych, których Ojciec dał Synowi jako dziedzictwo, aby Syn dał im udział w wiecznym przymierzu zbawienia. To też wyznajemy, kiedy na nabożeństwie recytujemy Credo: On to dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba. Jezus jest naszym Zbawcą. Zatem w czasie Adwentu i Bożego Narodzenia wspominamy i świętujemy narodziny Jezusa, którego Bóg dał dla naszego zbawienia. Jak napisał św. Mateusz, Jezus przyszedł, aby zbawić lud swój od grzechów jego (Mt 1,21). On uczynił to, czego sami nie jesteśmy w stanie uczynić zmazał nasze winy i pojednał nas z Bogiem. W czasie Adwentu i Bożego Narodzenia możemy świętować również to, że Ojciec dał mnie i ciebie, każdego z nas, swojemu Synowi, Jezusowi Chrystusowi, który zapewnił nam wieczne zbawienie. Nasz wieczny i błogosławiony Boże i Ojcze, dziękujemy Ci za dar Jezusa, który przyszedł na ziemię dla naszego zbawienia. Dziękujemy, że w swej wiecznej i niezmiennej miłości nie tylko zmazałeś nasze winy, ale też dałeś nam życie wieczne w Jezusie Chrystusie. Jeszcze raz, chwała Ci za Niego i za Jego dzieło. W Jego imieniu modlimy się do Ciebie. Amen. Porozmawiaj z rodziną o tym, skąd wiemy, że Jezus jest naszym Zbawicielem. Porozmawiaj też o tym, jak wielkie zbawienie dał nam Jezus i kim bylibyśmy bez Niego. Porozmawiaj w końcu o niezmiennej miłości Boga objawionej w osobie Jezusa Chrystusa, a zwłaszcza w Jego narodzinach i śmierci. Opracował Galen Sorey. 10

11 Adwent, dzień 8. Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawidowego, syna Abrahamowego. Abraham był ojcem Izaaka, a Izaak ojcem Jakuba, a Jakub ojcem Judy oraz braci jego. A Juda zrodził z Tamar Faresa i Zarę, a Fares był ojcem Ezrona, a Ezron ojcem Arama. A Aram był ojcem Aminadaba, a Aminadab ojcem Naasona, a Naason ojcem Salmona. A Salmon zrodził z Rahab Booza, a Booz zrodził z Ruty Jobeda, a Jobed był ojcem Jessego. A Jesse był ojcem Dawida, króla, a Dawid zrodził z żony Uriasza Salomona. A Salomon był ojcem Roboama, a Roboam ojcem Abiasza, a Abiasz ojcem Azafa. A Azaf był ojcem Jozafata, a Jozafat ojcem Jorama, a Joram ojcem Ozjasza. A Ozjasz był ojcem Joatama, a Joatam ojcem Achaza, a Achaz ojcem Ezechiasza. A Ezechiasz był ojcem Manassesa, a Manasses ojcem Amona, a Amon ojcem Jozjasza. A Jozjasz był ojcem Jechoniasza i braci jego w czasie uprowadzenia do Babilonu. A po uprowadzeniu do Babilonu Jechoniasz był ojcem Salatiela, a Salatiel ojcem Zorobabela. A Zorobabel był ojcem Abijuda, a Abijud ojcem Eliakima, a Eliakim ojcem Azora. A Azor był ojcem Sadoka, a Sadok ojcem Achima, a Achim ojcem Eliuda. A Eliud był ojcem Eleazara, a Eleazar ojcem Matana, a Matan ojcem Jakuba. A Jakub był ojcem Józefa, męża Marii, z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem. Tak więc wszystkich pokoleń od Abrahama do Dawida jest czternaście; od Dawida do uprowadzenia do Babilonu pokoleń czternaście; od uprowadzenia do Babilonu do Chrystusa pokoleń czternaście (Mt 1,1-17). Właśnie przeczytaliśmy opis drzewa rodzinnego Jezusa Chrystusa. Drzewo rodzinne wiele o nas mówi skąd pochodzimy i kim są nasi bliscy. Podobnie drzewo rodzinne Jezusa wiele mówi o Nim jakie jest Jego pochodzenie i kto należy do Jego rodziny. Genealogia Jezusa objawia też wielowiekową miłość Boga do Jego ludu. Przypomina, że Bóg działa w historii; że Jego wierność rozciąga się na wszystkie pokolenia i przechodzi z rodziców na dzieci. Ponadto genealogia Jezusa ukazuje działanie Bożej opatrzności. To, że zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami Jezus jest synem Dawida i synem Abrahama, a także wypełnieniem danych im obietnic, jest dowodem na niezawodną realizację Bożego planu zbawienia. Nasz łaskawy Ojcze, który jesteś w niebie, Twoja opatrzność kieruje historią świata z wszystkimi jej szczegółami, wliczając w to narodziny Chrystusa, naszego Zbawiciela, a także nasze własne narodziny. Dziękujemy Ci za to, że używasz nawet grzesznych ludzi do realizacji swoich świętych celów. Dziękujemy za to, że w genealogii Jezusa przypomniałeś nam o swej wierności, abyśmy w Tobie znaleźli ukojenie i bezpieczeństwo. Wierzymy, że jak działałeś w przeszłości, tak będziesz działał również w przyszłości. W imieniu Jezusa. Amen. Porozmawiaj z rodziną, jak Bóg w swej opatrzności działał w historii twojej rodziny i wśród twoich przodków, by Ewangelia o Jezusie Chrystusie zamieszkała w twoim domu. Porozmawiaj też o tym, co to znaczy, że przez przyjęcie nas do Bożej rodziny przodkowie Jezusa stali się także naszymi przodkami. Opracował Randy Booth. 11

12 Adwent, dzień 9. A z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak: Gdy matka jego, Maria, została poślubiona Józefowi, okazało się, że, zanim się zeszli, była brzemienna z Ducha Świętego. A Józef, mąż jej, będąc prawym i nie chcąc jej zniesławić, miał zamiar potajemnie ją opuścić. I gdy nad tym rozmyślał, oto ukazał mu się we śnie anioł Pański i rzekł: Józefie, synu Dawidowy, nie lękaj się przyjąć Marii, żony swej, albowiem to, co się w niej poczęło, jest z Ducha Świętego. A urodzi syna i nadasz mu imię Jezus; albowiem On zbawi lud swój od grzechów jego (Mt 1,18-21). W historii narodzin Mesjasza widzimy pobożność Józefa wystawioną na próbę i jego niezdolność do dostrzegania dobra, a także tajemnicze działanie Boga w nieprawdopodobnych rzeczach. Józef zamierzał założyć rodzinę. Zaczął od zaręczyn z kobietą, która była przykładna pod każdym względem. I choć Józef postępował względem niej w sposób jak najbardziej godny pochwały, to jednak nagle okazało się, że Maria jest w ciąży! Jak Maria mogła coś takiego zrobić? Wyobraźcie sobie rozczarowanie i zawód Józefa. Jak mógł ją teraz poślubić i narazić siebie i swoją rodzinę na plotki i pomówienia? Zapewne wielu mężczyzn w jego sytuacji odczułoby potrzebę wyrównania rachunków i udowodnienia własnej niewinności kosztem Marii. Tu jednak widzimy mądrość niebiańskiego Ojca w wyborze człowieka, który miał być ziemskim ojcem dla Jego Syna. Józef zachował spokój i okazał właściwą troskę o Marię nawet wtedy, gdy znalazł się pod presją i musiał zaryzykować własną reputację. Jednak nawet mimo dobrych intencji Józef nie do końca rozumiał, co się dzieje, ani nie za bardzo wiedział, jak się zachować. Tylko dzięki łasce Boga, który posłał anioła, by wszystko Józefowi wyjaśnił, zrozumiał, że dziecko Marii jest wcieleniem sprawiedliwości i czystości. Ten, który pozornie wyglądał na nieślubne dziecko, w rzeczywistości był prawdziwym Synem Boga. Poczęcie, które mogło zagrozić reputacji Józefa, przyniosło zbawienie nie tylko jemu, ale i całemu światu. Nasz łaskawy Ojcze, który jesteś w niebie, dziękujemy za to, że w swej miłości nawet złe rzeczy, które przydarzają się Twoim dzieciom, obracasz ku dobremu. Pomóż nam przez Twojego Ducha jeszcze lepiej pojąć Twoją dobroć. Uczyń nas podobnymi do Józefa w jego prawości i bezinteresowności, które zachował nawet w obliczu ciężkiej próby. Prosimy też, byś mimo naszej słabości i grzeszności używał nas dla swej chwały, tak jak Tobie się podoba. W imieniu Jezusa. Amen. Porozmawiaj z rodziną, jak Bóg realizuje swoje plany przez słabych i pogardzanych ludzi: Mojżesza, który mimo wady wymowy stanął przed Faraonem i wyprowadził Izrael z niewoli; ślepca, który odzyskał wzrok; dziecka o niewyjaśnionym pochodzeniu, które zbawiło świat od jego grzechów. Skoro Bóg działał przez takich ludzi, czy możemy oczekiwać, że będzie działał także przez nas mimo naszych słabości? Jeśli Bóg działa przez nasze słabości, to jak mamy się zachować w czasie próby lub w cierpieniu? Czego potrzebujemy, by ujrzeć Bożą dobroć i przyjąć właściwą postawę w trudnych czasach? Opracował David Givler. 12

13 Adwent, dzień 10. A to wszystko się stało, aby się spełniło słowo Pańskie, wypowiedziane przez proroka: Oto panna pocznie i porodzi syna, i nadadzą mu imię Immanuel, co się wykłada: Bóg z nami. A gdy Józef obudził się ze snu, uczynił tak, jak mu rozkazał anioł Pański i przyjął żonę swoją. Ale nie obcował z nią, dopóki nie powiła syna, i nadał mu imię Jezus (Mt 1,22-25). Prorok Izajasz zapowiedział, że Jezus będzie nazwany Immanuelem, co dosłownie znaczy: Bóg z nami (Iz 7,14). W następnym rozdziale swej księgi Izajasz wyjaśnia Izraelowi, dlaczego nie musi obawiać się ziemskich nieprzyjaciół. Mówi im: Tylko Pana Zastępów miejcie za Świętego, niech On będzie waszą bojaźnią i On waszym lękiem! I będzie wam świętością i kamieniem obrazy, i skałą potknięcia dla obydwu domów Izraela, sidłem i siecią dla mieszkańców Jeruzalemu (Iz 8,13-14). Prorok stwierdza, że Bóg, który jest z nami, ma być naszą bojaźnią i ratunkiem. Oznacza to, że Dzieciątko Jezus nie wyrośnie na mięczaka, jakim często jest przedstawiane. Raczej będzie wzrastać w mocy i mądrości przed Bogiem i ludźmi, by stać się Zbawicielem świata, którego mamy otaczać odpowiednim szacunkiem i respektem. On jest kryjówką, w której znajdziemy schronienie przed słusznie ciążącym na nas gniewem Bożym (1 Tes 1,10). Jego imię musimy wzywać, jeśli chcemy być zbawieni. Ponadto prorok Izajasz ostrzega, by Jezus nie stał się dla nas kamieniem obrazy, o który potkniemy się z powodu niewiary. Musimy przyjść do Niego, wierząc, że jest Immanuelem, Bogiem z nami, albo potkniemy się i upadniemy, jak stało się to z wieloma mieszkańcami Jerozolimy, kiedy Jezus nawiedził to miasto. Na czym polega bojaźń Boża, widzimy na przykładzie Józefa, który obudziwszy się, uczynił tak, jak mu rozkazał anioł Pański. Józef nie wątpił i nie podważał słów anioła, nie stawiał też żadnych żądań ani warunków, lecz po prostu wykonał wolę Boga! Uczynił to, co mogło zrujnować jego reputację i co trudno byłoby mu wyjaśnić bliskim i sąsiadom, lecz co było konieczne w Bożym planie zbawienia. W czasie Adwentu pamiętajmy, że Jezus jest Immanuelem, który przyszedł, by zbawić lud swój od grzechów jego. Prośmy też Boga o wiarę i posłuszeństwo, jakie widzimy u prostego cieśli, Józefa. Pamiętajmy również, co napisał apostoł Paweł: Każdy, kto wzywa imienia Pańskiego, zbawiony będzie (Rz 10,13). Ojcze, dziękujemy Ci za Twego Syna, Jezusa! Dziękujemy, że we właściwym czasie posłałeś Go, aby zbawił świat. Dziękujemy za Jego imię, Immanuel, które przypomina, że Bóg prawdziwie nawiedził swój lud. Z łaski swej daj, by również w naszym życiu widoczna była Twoja miłość do cierpiącego świata. Amen. Porozmawiaj z rodziną o znaczeniu imion. Omów kilka imion noszonych w waszej rodzinie. Opowiedz, jak i dlaczego zostały wybrane. Przedstaw ich znaczenie. Porozmawiaj też o tym, jak otrzymujemy nowe imiona podczas chrztu w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego. Teraz świat nazywa nas chrześcijanami. Zostaliśmy zbawieni, ponieważ wezwaliśmy imię Jezusa. Jak w związku z tym powinniśmy postępować? Opracował John Stoos. 13

14 Adwent, dzień 11. A w szóstym miesiącu Bóg posłał anioła Gabriela do miasta galilejskiego, zwanego Nazaret, do panny poślubionej mężowi, któremu było na imię Józef, z domu Dawidowego, a pannie było na imię Maria. I wszedłszy do niej, rzekł: Bądź pozdrowiona, łaską obdarzona, Pan z tobą, błogosławionaś ty między niewiastami. Ale ona zatrwożyła się tym słowem i rozważała, co by mogło znaczyć to pozdrowienie. I rzekł jej anioł: Nie bój się, Mario, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. I oto poczniesz w łonie, i urodzisz syna, i nadasz mu imię Jezus (Łk 1,26-31). Czy lubisz niespodzianki? Bóg je lubi. Bóg lubi improwizacje i niespodziewane zwroty akcji. Widać to choćby w powyższym fragmencie Pisma Świętego. Jak wielu niespodzianek możemy się w nim doliczyć? Pewnie znalazłeś ich więcej niż ja, ale oto te, które zauważyłem. Po pierwsze, wyobraź sobie, że ukazuje ci się anioł. Takie pojawienie się anioła jest chyba dość zaskakującym i pewnie nieco przerażającym wydarzeniem. Jestem pewien, że Maria upuściła wtedy coś wartościowego. Gabriel był niespodziewanym gościem. Nie umówił się na spotkanie. W jednej chwili Maria wyobraża sobie dzień zaślubin z Józefem, a w następnej hop! stoi przed nią anioł i mówi: Bądź pozdrowiona, łaską obdarzona!. Kolejną niespodzianką jest to, gdzie Maria żyła w Galilei Pogan. Żydzi z Judei zwykli robić uszczypliwe uwagi pod adresem Żydów z Galilei. To jednak nie wszystko, bo oto mamy niespodziankę w niespodziance. Nie tylko Bóg wybrał pogardzany region, lecz na dodatek prawdopodobnie najgorsze miasto w okolicy Nazaret. Czy z Nazaretu może być coś dobrego?. No, w zasadzie tak Jezus! Czy jest coś lepszego? Bynajmniej! Cóż za niespodzianka! Gabriel spotkał się też z zaskakującą osobą. Maria była biedną dziewczyną mieszkającą w nieciekawym mieście. My pewnie nie zwrócilibyśmy na nią uwagi, lecz w jej żyłach krążyła krew starożytnych królów. Maria zaś nie tylko była wielce zaskoczona pojawieniem się anioła, ale chyba jeszcze bardziej tym, co powiedział. Nazwał ją łaską obdarzoną, czyli niezwykle uprzywilejowaną. Maria chyba się za taką nie uważała. Może Gabriel pomylił domy? A potem jeszcze anioł powiedział, że Maria urodzi dziecko i nada mu imię Jezus. Ale jak to możliwe, skoro nie była jeszcze zamężna? To oczywiście nie koniec niespodzianek przygotowanych przez Boga. W następnych zdaniach znaleźlibyśmy ich jeszcze więcej. Dlaczego jednak Bóg tak bardzo lubi nas zaskakiwać? Dlaczego tak często postępuje inaczej niż my byśmy postąpili? Po pierwsze, ponieważ tak lubi. Po drugie, Bóg wybiera to, co proste, by zawstydzić mędrców, to co słabe, by zawstydzić mocarzy. Dziecko i dziewica w ciąży, i mizerne miasto zamieszkane przez gorszych Żydów oto słabe i marne rzeczy. To przy ich pomocy Bóg naprostował świat. Wszechmogący Ojcze, okazujesz swą moc w tajemniczy sposób. Używasz słabych, by pokonać mocnych; głupich, by pokonać mądrych. Wielbimy Cię i czcimy za to, jak posłałeś Jezusa na ten świat; za to, że ukryłeś wielkie rzeczy przed pysznymi i wyniosłymi, a objawiłeś je niemowlętom. Ojcze, udziel nam pokory, byśmy dojrzeli mądrość Twojej prostoty i moc Twej słabości. 14

15 Bóg zbawił nas od swego gniewu w niezwykły sposób. Bóg także codziennie ratuje nas od mniejszych zagrożeń i problemów często w zaskakujący sposób. Pomyśl o takich niezwykłych zwrotach sytuacji, kiedy Bóg zaskoczył cię swoim rozwiązaniem. Opracował Joost Nixon. 15

16 Adwent, dzień 12. Ten będzie wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego. I da mu Pan Bóg tron Jego ojca Dawida. I będzie królował nad domem Jakuba na wieki, a Jego królestwu nie będzie końca (Łk 1,32-33). Anioł Gabriel już wcześniej powiedział Marii, że urodzi syna i nada Mu imię Jezus. Powiedział też, żeby się nie bała, ponieważ jej syn będzie kimś wielkim. To będzie szczególne dziecko i wyrośnie na kogoś wielce znaczącego. Dla nas jest to oczywiste, ponieważ znamy całą ewangeliczną historię i patrzymy na zapowiedź narodzin Jezusa w retrospekcji. Maria jednak nie wiedziała tego wszystkiego, co my wiemy. Miała tylko świadectwo anioła, które musiała przyjąć wiarą. Gabriel zaś mówił o niezwykłych i zadziwiających rzeczach. Jej dziecko miało być nazwane Synem Najwyższego, to znaczy Synem Boga. Czy możesz sobie wyobrazić, jak się czuła i co myślała przez dziewięć miesięcy ciąży, nosząc w sobie Dziecka Boga? Lecz anioł powiedział coś jeszcze bardziej zastanawiającego. Syn Marii zasiądzie na tronie Dawida i na wieki będzie rządzić Bożym ludem. Stanie się to, co Bóg obiecał Dawidowi, że na jego tronie nie zabraknie króla. Teraz panowanie nad domem Jakuba miało przypaść synowi Marii. Będzie On miłosiernym i sprawiedliwym królem. Nasz Panie, dziękujemy Ci za to, że spełniasz swe łaskawe obietnice dane Twojemu ludowi. Kiedyś obiecałeś Dawidowi, że na jego tronie nie zabraknie potomka, a potem zgodnie z obietnicą posłałeś swojego Syna, by na wieki panował w królestwie Dawida. Prosimy Cię, byś dał nam tę samą wierność, jaką widzimy w Tobie. Modlimy się w imieniu Jezusa. Amen Porozmawiaj z rodziną o tym, jak ważne jest dotrzymywanie obietnic. Pokaż, jak Bóg zawsze spełnia to, co obiecał. Opracował Gene Franklin, Jr. 16

17 Adwent, dzień 13. A Maria rzekła do anioła: Jak się to stanie, skoro nie znam męża? I odpowiadając anioł, rzekł jej: Duch Święty zstąpi na ciebie i moc Najwyższego zacieni cię. Dlatego też to, co się narodzi, będzie święte i będzie nazwane Synem Bożym (Łk 1,34-35). Kiedy anioł powiedział Marii, że pocznie i urodzi syna, Maria zapytała: Jak to możliwe? Jako to się stanie? Przecież nie mam męża. Na pierwszy rzut oka zdawać się może, że reakcja Marii wskazuje na brak wiary. Jednak myślę, że to błędny wniosek. Dlaczego osoba wybrana przez Boga na matkę Jego Syna miałaby nie wierzyć w Jego Słowo? Pamiętamy też, że kiedy Zachariasz nie uwierzył w słowa anioła, stracił głos na dziewięć miesięcy. Marii jednak nie spotkało nic podobnego. Dlatego należy uznać, że pytanie: Jak to możliwe? przypomina pytanie dziecka, które po raz pierwszy w życiu spogląda przez mikroskop na nieznaną mu do tej pory rzeczywistość. Jak to możliwe? to słowa zdziwienia i zadumy. W tych słowach Maria pokornie pokłoniła się przed boską tajemnicą, której nawet ona nigdy do końca nie zrozumie. Przy czym, nie zapominajmy, że są to słowa płynące z ust, które zaraz dodały: Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego (Łk 1,38). Wtedy Duch Święty zstąpił i dokonał rzeczy, które daleko wykraczają poza nasze możliwości opisu i zrozumienia. Oto tajemnica wcielenia. Boże Stwórco, chwalimy i wielbimy Cię za wszystkie tajemnice, które nam ukazałeś. Są dla nas zbyt cudowne i dlatego powtarzamy za Salomonem: Trzy rzeczy są niezrozumiałe dla mnie, owszem cztery, których nie pojmuję: Szlak orła na niebie, droga węża na skale, droga okrętu na pełnym morzu i obcowanie mężczyzny z kobietą. Ojcze, kiedy stajemy wobec wcielenia Twojego Syna, musimy stwierdzić, że jest to największe z Twoich dzieł, kiedy dziewica zostaje matką, wieczność staje się ciałem, a świat na zawsze zamienia swą formę. Chwalimy Cie za tę tajemnicę i dziękujemy za wiarę, którą nam dałeś, byśmy mogli przyjąć to, co niewyobrażalne. W imieniu Jezusa. Amen. Porozmawiaj z rodziną o obietnicach, które Bóg wam złożył w swoim Słowie. Czy przynajmniej niektóre z nich nie wyglądają na niewiarygodne? Porozmawiaj też o pochodzeniu i znaczeniu wiary w życiu z Bogiem. Opracował Gene Liechty. 17

18 Adwent, dzień 14. A Maria wybrała się w onych dniach w drogę i udała się śpiesznie do górskiej krainy, do miasta judzkiego, i weszła do domu Zachariasza, i pozdrowiła Elżbietę. A gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Marii, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, i Elżbieta napełniona została Duchem Świętym, i zawołała donośnym głosem i rzekła: Błogosławionaś ty między niewiastami i błogosławiony owoc żywota twego (Łk 1,39-42). W tej części Ewangelii Łukasz równolegle opowiada o narodzinach dwóch chłopców. Z jednej strony czytamy o Jezusie, a z drugiej o Jego kuzynie i prekursorze, Janie Chrzcicielu. Co się stało, kiedy Maria, będąc już w ciąży z Synem Bożym, odwiedziła Elżbietę, która też nosiła w sobie niezwykłe dziecko? Dziecko w łonie Elżbiety poruszyło się z radości, kiedy zbliżył się do niego obiecany Zbawiciel! To oczywiście rodzi pytanie: Jak dziecko Jan mogło wiedzieć, że dziecko Jezus zbliżyło się do niego? Skąd dziecko Jan wiedziało, jak zareagować na zbliżenie się dziecka Jezus? To wielka tajemnica. A jednak wielokrotnie czytamy, że Bóg kocha dzieci swojego ludu, nawet kiedy są bardzo małe nawet wtedy mogą cieszyć się z bliskości Jezusa. Dawid, wielki król i poeta, napisał: Na ciebie byłem zdany od urodzenia. Ty byłeś Bogiem moim od łona matki mojej (Ps 22,11). Kiedy pobożni rodzice przynieśli swe pociechy do Jezusa, On nie odesłał ich z niczym, lecz pobłogosławił i zapewnił: Do takich należy Królestwo Boże (Łk 18,16). Może trudno przychodzi nam wyjaśnienie, jak to możliwe, że nawet małe dzieci chrześcijańskich rodziców mogą wierzyć, a jednak tak zdaje się nauczać Pismo Święte. Nasze dzieci należą do Jezusa i Jego Kościoła od najmłodszych dni. Od samego początku Biblii Boże obietnice dane są nam i naszym dzieciom (1 Mj 17,7). Bóg błogosławi chrześcijańskim rodzicom i ich potomstwu. Takie jest Jego przymierze z nami! Bóg na wiele sposobów wprowadza do swego Królestwa ludzi w różnym wieku i sytuacjach. Jednak wobec dzieci urodzonych w chrześcijańskich rodzinach możemy żywić nadzieję, że ich doświadczenia będą podobne do tych, jakie widzimy w życiu Dawida i Jana Chrzciciela, którzy nie pamiętali dnia, kiedy nie radowaliby się znajomością Jezusa Chrystusa. Oczywiście, wszyscy musimy stale wzrastać w łasce. Nasz wiara musi dojrzewać, tak jak dojrzewa nasze ciało i umysł. Jednak jakimś sposobem Bóg potrafi wzbudzić wiarę nawet w sercu najmniejszego z dzieci. Jeśli masz ten przywilej, że możesz dorastać w chrześcijańskim domu, to pamiętaj, że zanim jeszcze nauczyłeś się mówić lub w jakikolwiek sposób wyrażać wiarę w Boga, On już uznał cię za swoje dziecko i okazał swą miłość. Nie zapomnij Mu za to podziękować! Nasz łaskawy Ojcze, który jesteś w niebie, chwalimy Cię i dziękujemy za Twoje obietnice dane naszej rodzinie. Dziękujemy za to, że przyrzekłeś kochać nas, troszczyć się o nas i wypełniać nasze serca radością z powodu obecności naszego Zbawiciela. Pomóż nam przyjąć Twoje Królestwo tak, jak czynią to małe dzieci, i radować się Twoją obecnością, tak jak uradował się nią Jan Chrzciciel, będąc jeszcze w łonie matki. Dziękujemy za Twą wierność, jaką okazujesz swym wzynawcom do tysięcy pokoleń. I prosimy, abyś pomógł nam odpowiedzieć szczerą i posłuszną wiarą na łaskę, jaką okazałeś nam w Twoim Synu. Amen. Porozmawiaj z rodziną, jak Bóg okazuje wam swą łaskawość. Czy ktoś z twojej rodziny może opowiedzieć o sytuacji, w której stracił zaufanie do Jezusa? Jak Bóg okazuje wierność tobie i twoim dzieciom od pierwszych chwil ich życia? Jak możecie przyjmować dzieci w waszym kościele w imieniu Jezusa (Mt 18,5)? Opracował Rich Lusk. 18

19 Adwent, dzień 15. A gdy dla Elżbiety nastał czas rozwiązania, urodziła syna. I usłyszeli sąsiedzi i krewni jej, że Pan okazał jej wielkie miłosierdzie, i cieszyli się razem z nią. A dnia ósmego zeszli się, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu nadać imię ojca jego Zachariasza. Na to odezwała się matka jego i rzekła: Nie tak, lecz nazwany będzie Jan. I rzekli do niej: Nie ma nikogo w rodzinie twojej, który by miał to imię. Więc skinęli na ojca jego, jak je chce nazwać. A on poprosił o tabliczkę i napisał: Jan jest imię jego. I wszyscy się zdziwili. Zaraz też otworzyły się usta jego i jego język, i począł mówić, chwaląc Boga. I padł lęk na wszystkich ich sąsiadów, a po całej górskiej krainie judzkiej opowiadano o wszystkich tych wydarzeniach. Wszyscy zaś, którzy o tym słyszeli, wzięli to do serca swego i mówili: Kimże będzie to dziecię? Ręka Pańska bowiem była z nim. A Zachariasza, ojca jego, napełnił Duch Święty, więc prorokował tymi słowy: Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i dokonał jego odkupienia, i wzbudził nam mocarnego Zbawiciela w domu Dawida, sługi swego, jak od wieków zapowiedział przez usta świętych proroków swoich, wybawienie od wrogów naszych i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą, litując się nad ojcami naszymi, pomny na święte przymierze swoje i na przysięgę, którą złożył Abrahamowi, ojcu naszemu, że pozwoli nam, wybawionym z ręki wrogów bez bojaźni służyć mu w świątobliwości i sprawiedliwości przed nim po wszystkie dni nasze. A ty, dziecię, prorokiem Najwyższego nazwane będziesz, bo poprzedzać będziesz Pana, aby przygotować drogi jego, aby dać ludowi jego poznanie zbawienia przez odpuszczenie grzechów ich, przez wielkie zmiłowanie Boga naszego, dzięki któremu nawiedzi nas światłość z wysokości, by objawić się tym, którzy są w ciemności i siedzą w mrokach śmierci, aby skierować nogi nasze na drogę pokoju. A dziecię rosło i wzmacniało się na duchu, przebywając na pustkowiu, aż do dnia wystąpienia przed Izraelem (Łk 1,57-80). W Nowym Testamencie znajdujemy cztery psalmy wszystkie u Łukasza śpiewane w Kościele zwłaszcza w czasie Adwentu. Ich nazwy pochodzą od pierwszych słów ich łacińskich tłumaczeń: Magnificat to pieśń Marii (Łk 1,46-55), Benedictus to pieśń Zachariasza (Łk 1,68-79), Gloria in excelsis to pieśń aniołów (Łk 2,14), a unc dimittis to pieśń Symeona (Łk 2,29-32). Pieśń, którą dziś przeczytaliśmy, Benedictus, jest oczywiście objawieniem Bożym jak czytamy, Zachariasza napełnił Duch Święty, więc prorokował. Nie mówił więc jako prywatna osoba, ale przemawiał jako prorok Boży. Jego syn, Jan Prekursor, miał być ostatnim prorokiem Starego Przymierza. Duch Świętym napełnił go jeszcze w łonie matki. Pieśń Zachariasza mówi o tym, co Bóg miał uczynić dla swego ludu między innymi przez Jana (w ). Dokładnie mówiąc, misja Jana polegała na przygotowaniu drogi dla Pana (Mal 3,1). Miał też dać ludowi jego poznanie zbawienia przez odpuszczenie grzechów ich (w ). Sytuacja Izraela nie była dobra lud cierpiał. Źli ludzie najechali ich z nienawiścią w oczach i mieczem w dłoni. Ciemność i śmierć zapanowały w kraju. Jednak pobożni ludzie byli szczególnie zaniepokojeni duchowym stanem Izraela, formalizmem nabożeństwa i nieszczerością wiary. Wciąż jednak żywili nadzieję na lepsze jutro. Liczyli na to, że Bóg wyprostuje to, co skrzywione. Zaliczali się do nich: Zachariasz i Elżbieta, Symeon i Anna, Józef i Maria. Teraz Zachariasz z nadzieją i radością spoglądał na nowo narodzonego chłopca. Benedictus zapowiada, że Bóg w końcu spełni dawne obietnice, a uczyni to w momencie, kiedy Jego lud znalazł się w szczególnie tragicznym położeniu. Dlatego Zachariasz wychwala Boga za zbawienie, jakie przygotował dla Izraela zgodnie z obietnicą i przymierzem zawartym z Abrahamem. Błogosławiony niech będzie Pan, Bóg Izraela, który sam jeden czyni cuda! (Ps 72,18). Wyobraź sobie Zachariasza, kiedy zrozumiał, że oto na jego oczach spełnia się najstarsza obietnica Starego Testamentu, obietnica Zbawiciela (1 Mj 3,15)! Teraz Bóg nawiedził swój lud, czyli przyszedł mu z ratunkiem, podobnie jak przyszedł mu z ratunkiem w czasach Mojżesza i Nehemiasza. A uczynił to wtedy, gdy wielu zwątpiło już w to, że Bóg im sprzyja. Bóg jednak właśnie w tym czasie nawiedził lud swój i dokonał jego odkupienia, i wzbudził nam mocarnego Zbawiciela w domu Dawida, sługi swego (patrz: Ps 132,14-18; 2 Mj 19

20 27,2; 29,12; 30,2-3; 3 Mj 4,7.18). Kiedy upadła dynastia Dawida, a lud został uprowadzony do niewoli, wszelka nadzieja zbawienia zdawała się płonna. Teraz Bóg, pomny na święte przymierze swoje i na przysięgę, którą złożył Abrahamowi, miał odbudować dynastię Dawida. Nasz Panie, dziękujemy za to, że posłałeś Jana, by przygotował drogę dla Mesjasza. Dziękujemy też za wszystkie dzieci, które nam dałeś. Prosimy Cię, by Twoja ręka była z nimi i z nami tak, jak była z Janem, i byś użył nas wszystkich do wypełnienia Twego odwiecznego planu. Amen. Porozmawiaj z rodziną o tym, co przyjście Jana i Jezusa oznacza dla waszej rodziny, dzieci i wnuków. O co dla naszych dzieci powinniśmy zabiegać? Co to znaczy, że ręka Pana jest z nami? Opracował Mickey Schneider. 20

21 Adwent, dzień 16. I stało się w owe dni, że wyszedł dekret cesarza Augusta, aby spisano cały świat. Pierwszy ten spis odbył się, gdy Kwiryniusz był namiestnikiem Syrii. Szli więc wszyscy do spisu, każdy do swego miasta. Poszedł też i Józef z Galilei, z miasta Nazaretu, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, dlatego że był z domu i z rodu Dawida, aby był spisany wraz z Marią, poślubioną sobie małżonką, która była brzemienna. I gdy tam byli, nadszedł czas, aby porodziła. I porodziła syna swego pierworodnego, i owinęła go w pieluszki, i położyła go w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie (Łk 2,1-7). Czy opowiadając o narodzeniu Pańskim, wspomniałbyś o Kwiryniuszu? Najpewniej powiedziałbyś o pasterzach i o tym, że Józef i Maria nie znaleźli noclegu w gospodzie. Prawdopodobnie dodałbyś jeszcze coś o pieluszkach i żłobku. Trudno jednak byłoby znaleźć miejsce dla syryjskiego gubernatora. Osobiście nie przypominam sobie, bym wymieniał jego imię w moich opowieściach. Nie mam też figurki Kwiryniusza w mojej szopce. Dlaczego więc Łukasz zużywa tak cenne miejsce na kartach Pisma Świętego, by poinformować, kto był namiestnikiem Syrii, kiedy Jezus przyszedł na świat? Odpowiadając, można by rzecz, że chodziło mu o umiejscowienie narodzin Jezusa w kontekście dziejów Imperium Rzymskiego, by tym dobitniej pokazać, że mamy do czynienia z historycznym wydarzeniem. To jednak nie wszystko. Najpierw Łukasz wspomina o Auguście i Kwiryniuszu, później jednak już nic nie ma o nich do powiedzenia. Również anioł nie za bardzo się nimi przejmuje i nic im nie mówi o narodzinach Mesjasza w mieście Dawida. Nawet nie słyszą śpiewu aniołów. Stoją na uboczu, w cieniu. Oto przyszedł nowy król, nastał nowy porządek, a przywódcy świata nic o tym nie wiedzą. Tej nocy z dala od pięknych pałaców i wygodnych pokojów narodziło się dziecko w stajni, w mizernej mieścinie. Rozpoczęła się inwazja, atak Jezusa na królestwo człowieka. Królestwo Boże nie mogło wyłonić się z istniejących struktur władzy, które nie były w stanie dać ludziom zbawienia. Ratunek musiał przyjść z zewnątrz. Również ludzkie instytucje potrzebowały uzdrowienia. Same w sobie były bezsilne wobec grzechu i zła. Nie mogły rozwiązać podstawowych problemów ludzkości. Dlatego musiał przyjść Jezus, by jedne obalić a inne naprawić. Dlatego też nie możemy złożyć nadziei w książętach i prezydentach, lecz w Królu narodzonym w stajence. Dlatego modlimy się o Jego przyjście. Błagamy, by Jego wola działa się na ziemi tak, jak dzieje się w niebie. I przyłączamy się do Niego w inwazji na ludzkie królestwa i instytucje, by w pełni poddać je Jego władaniu. Odwieczny Ojcze, od którego pochodzi wszelka prawda i sprawiedliwość, prosimy Cię, byś wszystkie narody świata poddał pokojowym rządom Chrystusa. Niech wszystkie królestwa świata staną się częścią Królestwa naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Amen. Zaśpiewaj Psalm 135 i porozmawiaj z rodziną o tym, w jaki sposób Królestwo Boże rośnie w świecie, jakie grzeszne instytucje wciąż czekają na obalenie i w jaki sposób możemy włączyć się w budowanie Królestwa Bożego na świecie. Opracował Duane Garner. 21