Ewangelia i rozważania stycznia 2019 r.

Transkrypt

1 Ewangelia i rozważania stycznia 2019 r.

2 Poniedziałek, 14 stycznia Mk 1, Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: "Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!" Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich Jezus: "Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi". A natychmiast, porzuciwszy sieci, poszli za Nim. Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni, zostawiwszy ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi, poszli za Nim.

3 Rozważanie Wedle historycznych przekazów Herod II Antypas uwięził, a potem stracił, Jana Chrzciciela w swojej fortecy Macheront, położonej nad Morzem Martwym. Macheront oraz bród pod Jerychem, gdzie Jan Chrzciciel udzielał chrztu w Jordanie, od Jeziora Galijskiego dzieli sto kilkadziesiąt kilometrów, które Jezus musiał pokonać, przechodząc przez pociętą łańcuchami wzgórz Samarię. Geograficznie to nie tak wiele, duchowo ogromna przestrzeń. Jan Chrzciciel udzielał słuchającemu go tłumowi wielu napomnień, np. by ten, kto ma dwie suknie, oddał jedną temu, który jej nie ma, ten, kto jest celnikiem, by nie pobierał więcej, niż wyznaczono, a żołnierz by nad nikim się nie znęcał i by poprzestawał na swym żołdzie (Łk 3, 10-14). Początkowe nauczanie Jezusa, tak jak je przedstawia św. Marek w tej perykopie, jest oparte na samej nadziei ( bliskie jest królestwo Boże ) i wierze ( wierzcie w Ewangelię ). Pierwsi apostołowie, powoływani przez Jezusa w Galilei, poszli za Nim w ciemno, niczego jeszcze nie wiedząc o Jego nauce. Czytając o ich powołaniu, możemy zapytać samych siebie, ile jest u samej podstawy mojej wiary takiego zaufania, takiej gotowości pójścia za Bogiem z zamkniętymi oczyma, natychmiast, bez zastanawiania się i kalkulowania. Taka gotowość, jeśli we mnie jest, nie zależy od zewnętrznych okoliczności - od tego, czy zastaje nas w trakcie połowu, czy już po jego zakończeniu, czy posiadamy mało, czy dużo (Szymon i Andrzej łowili sami, Zebedeusz, ojciec Jakuba i Jana, był na tyle majętny, że zatrudniał oprócz synów także najemników), czy to, co musimy pozostawić, to tylko sprawy materialne (sieci), czy także mentalne (więź z ojcem). Oczywiście, mogę sam sobie powiedzieć: to innych, wybranych na apostołów, Jezus w taki sposób powoływał, ale mnie to nie dotyczy, bo nigdy podobnego wezwania w swojej duszy nie usłyszałem. Tyle że słowa nawracajcie się i wierzcie Jezus kieruje najpierw do wszystkich bez wyjątku, a nie tylko do Szymona, Andrzeja, Jakuba i Jana. Wybranych jest mało, to prawda, ale powołanych wielu (Mt 22,14), i na pewno ja jestem wśród nich.

4 wtorek, 15 stycznia Mk 1, W Kafarnaum Jezus w szabat wszedł do synagogi i nauczał. Zdumiewali się Jego nauką: uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie. Był właśnie w ich synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. Zaczął on wołać: "Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boga". Lecz Jezus rozkazał mu surowo: "Milcz i wyjdź z niego!" Wtedy duch nieczysty zaczął nim miotać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego. A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: "Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są Mu posłuszne". I wnet rozeszła się wieść o Nim wszędzie po całej okolicznej krainie galilejskiej.

5 Rozważanie Jezus stosował się do żydowskiego obyczaju czytania i komentowania Tory i Proroków w szabat w synagogach. Stosował się także, jak o tym świadczą choćby opisy w ewangelii św. Łukasza, do związanych z tym reguł. Marek opisuje jednak wydarzenia w synagodze w Kafarnaum tak, jak gdyby te reguły nie istniały. Jezus jedynie wszedł i nauczał. Zachowuje się w tej scenie rzeczywiście jak Pan szabatu. Swoją moc objawia nie tylko w nauczaniu, ale także we władzy nad duchami. Kiedy Bóg ukazuje swoją moc, w człowieku budzi to zawsze najwyższe zdumienie. Nagle zostaje on postawiony wobec czegoś, co w sposób oczywisty jest nie z tego świata. Obyczaj religijny (szabat) bardziej tę rzeczywistość przysłania, niż ją odsłania. Bóg jako moc jest Sobą prawdziwym, jest Kimś innym, niż wszystkie nasze wyobrażenia i przyzwyczajenia. Czy spotkałem się kiedyś z Jego mocą?

6 Środa, 16 stycznia Mk 1,29-39 Po wyjściu z synagogi Jezus przyszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Andrzeja. Teściowa zaś Szymona leżała w gorączce. Zaraz powiedzieli Mu o niej. On podszedł i podniósł ją, ująwszy za rękę, a opuściła ją gorączka. I usługiwała im. Z nastaniem wieczora, gdy słońce zaszło, przynosili do Niego wszystkich chorych i opętanych; i całe miasto zebrało się u drzwi. Uzdrowił wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami i wiele złych duchów wyrzucił, lecz nie pozwalał złym duchom mówić, ponieważ Go znały. Nad ranem, kiedy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił. Pośpieszył za Nim Szymon z towarzyszami, a gdy Go znaleźli, powiedzieli Mu: "Wszyscy Cię szukają". Lecz On rzekł do nich: "Pójdźmy gdzie indziej, do sąsiednich miejscowości, abym i tam mógł nauczać, bo po to wyszedłem". I chodził po całej Galilei, nauczając w ich synagogach i wyrzucając złe duchy.

7 Rozważanie Opis Marka początku działalności Jezusa jest też obrazem budowania się wokół niego wspólnoty apostołów. Piotr staje się w gronie tej pierwszej czwórki naturalnym liderem ( Pośpieszył za Nim Szymon z towarzyszami ), czymś naturalnym staje się w tym najściślejszym kręgu otaczającym Jezusa wzajemna troska o siebie: apostołowie przywołują Jezusa do chorej teściowej Piotra, leżącej zapewne w jakimś sąsiednim pomieszczeniu, ta, po uzdrowieniu z gorączki, od razu usługiwała im. Od samego początku pojawia się też problem, który praktycznie do samego końca istniał pomiędzy Mistrzem i Jego uczniami: uważali się za mądrzejszych od Niego, mieli się za takich, którzy mogą wskazywać Mu, co powinien robić, jaką drogą iść. Wydawało im się na przykład, że oczywiste miejsce Jezusa jest przy tych wszystkich uzdrawianych przez Niego ludziach; nie rozumieli, że Jego miejsce jest przede wszystkim przy Ojcu. Nie rozumieli także, że miłość z natury rzeczy dąży do tego, by się powiększać, że nie chce i nie potrafi poprzestać na jakimś osiągniętym poziomie, bo zawsze pragnie więcej od tego, co jest. To stała pokusa w nas: chcieć prowadzić Jezusa za sobą, a nie pokornie i posłusznie iść za Nim.

8 czwartek, 17 stycznia Mk 1,40-45 Pewnego dnia przyszedł do Jezusa trędowaty i upadłszy na kolana, prosił Go: "Jeśli zechcesz, możesz mnie oczyścić". A Jezus, zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: "Chcę, bądź oczyszczony". Zaraz trąd go opuścił, i został oczyszczony. Jezus surowo mu przykazał i zaraz go odprawił, mówiąc mu: "Bacz, abyś nikomu nic nie mówił, ale idź, pokaż się kapłanowi i złóż za swe oczyszczenie ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich". Lecz on po wyjściu zaczął wiele opowiadać i rozgłaszać to, co zaszło, tak że Jezus nie mógł już jawnie wejść do miasta, lecz przebywał w miejscach pustynnych. A ludzie zewsząd schodzili się do Niego.

9 Rozważanie Pokornym i skruszonym sercem Ty, Boże, nie gardzisz (Ps 51, 19). Pokora i skrucha zawsze przyciągają miłość. Gest trędowatego ( upadając na kolana ), jego poddanie się woli Jezusa ( jeśli chcesz ), sprawiają, że Jezus wręcz nie może przejść mimo tego człowieka. Uzdrowienie jest natychmiastowe i całkowite. Jak się jednak okazuje, nawet w takiej uzdrowionej ludzkiej naturze pozostaje chęć robienia po swojemu. Trędowaty nie tylko wypaplał wszystkim naokoło o swoim uzdrowieniu, ale też nic nie wskazuje na to, by posłuchał Jezusa i dopełnił rytualnych przepisów, związanych z oczyszczeniem z trądu. Tak właśnie funkcjonujemy: gdy tylko zostajemy podniesieni z upadku, pojawia się w nas pokusa, by od woli Boga, dzięki której powstaliśmy, w ten czy inny sposób się odłączyć. Przecież już nic nam nie jest Wystarczy tak pomyśleć, by ryzykować nawrót choroby.

10 piątek, 18 stycznia Mk 2,1-12 Gdy po pewnym czasie Jezus wrócił do Kafarnaum, posłyszano, że jest w domu. Zebrało się zatem tylu ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę. I przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili nosze, na których leżał paralityk. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: "Dziecko, odpuszczone są twoje grzechy". A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w sercach swoich: "Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, prócz jednego Boga?" Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: "Czemu myśli te nurtują w waszych sercach? Cóż jest łatwiej: powiedzieć paralitykowi: Odpuszczone są twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje nosze i chodź? Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje nosze i idź do swego domu!" On wstał, wziął zaraz swoje nosze i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga, mówiąc: "Nigdy jeszcze nie widzieliśmy czegoś podobnego".

11 Rozważanie Mateusz stwierdza, że po opuszczeniu Nazaretu Jezus osiadł w Kafarnaum (Mt 4,13), do tej miejscowości zatem wracał ze swoich wędrówek po Galilei. Dokonywał tu już wcześniej wielu uzdrowień, nie może zatem dziwić, że do domu, w którym nauczał (czy był to dom Piotra?), zbiegł się tak liczny tłum. Ludzie pospieszyli z całej okolicy, gdy tylko rozeszła się wieść, że człowiek, któremu wielu zawdzięczało już uzdrowienie, znów się pojawił. Przyjaciele paralityka zapewne usłyszeli tę wieść razem z innymi, ale zanim dobiegli (a musieli biec, skoro zjawili się wtem ), dom był już otoczony zbitym tłumem. Przed domem zebrali się najpewniej zwykli ludzie, ci, których przyciągnęła nadzieja doświadczenia albo zobaczenia cudu. Do środka weszli raczej ci lepsi, z jakichś powodów uprzywilejowani, ci, którym ustąpiono miejsca przy wchodzeniu. Zauważmy, że przyjaciele paralityka oraz on sam pozostają niemi. Jezus widzi ich wiarę i ta wiara sprawia, że Jezus dokonuje uzdrowienia. Rozmawia jednak tylko z uczonymi w Piśmie (czy raczej z ich ukrytymi myślami). Komentarz do dokonującego się cudu wygłaszają także zgromadzeni na zewnątrz ludzie, zupełnie inaczej jednak, niż uczeni w Piśmie: nie w głębi duszy, nie w powątpiewających myślach, tylko w głośnym uwielbieniu Boga. Zgorszenie pobożnych Żydów jest zrozumiałe: judaizm przyjmował możliwość odpuszczenia grzechów, ale darowywał je sam Jahwe, o ile grzesznik złożył nakazaną przez przepisy religijne ofiarę w świątyni. Gdy więc Jezus przypisywał samemu sobie moc odpuszczenia grzechów, w uszach uczonych w Piśmie bluźnił. A do tego jeszcze Jezus demonstrował moc panowania nad światem materialnym, dokonując uzdrowienia. Ów budzący tak powszechne zaciekawienie Człowiek, siedzący wewnątrz ubogiego domu w Kafarnaum, z dachem wyrobionym z gliny wymieszanej ze słomą, z wielką dziurą na wylot, przez którą opuszczono paralityka, ten Człowiek mówił o sobie jako o Panu całej rzeczywistości. W jednych ten przekaz budzić może nieokazywane na zewnątrz powątpiewanie. W innych budzi manifestowane uwielbienie i zachwyt. Do której grupy należę? A może do obu? Może mówię na głos: Jezus jest moim Panem!, zaś w głębi serca nie dowierzam Jego mocy?

12 sobota, 19 stycznia Mk 2,13-17 Jezus wyszedł znowu nad jezioro. Cały lud przychodził do Niego, a On go nauczał. A przechodząc, ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego na komorze celnej, i rzekł do niego: "Pójdź za Mną!" Ten wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w jego domu przy stole, wielu celników i grzeszników siedziało razem z Jezusem i Jego uczniami. Wielu bowiem było tych, którzy szli za Nim. Niektórzy uczeni w Piśmie, spośród faryzeuszów, widząc, że je z grzesznikami i celnikami, mówili do Jego uczniów: "Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami?" Jezus, usłyszawszy to, rzekł do nich: "Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników".

13 Rozważanie Herod Wielki podzielił przed śmiercią swoje królestwo pomiędzy dwóch synów, Heroda Antypasa i Heroda Filipa, w taki sposób, że Kafarnaum stało się miejscowością graniczną, pomiędzy Galileą a tetrarchią Filipa. Z tego powodu znajdował się tu niewielki garnizon rzymski i także urząd celny, który pobierał myto od kupców, przybywających tu szlakiem handlowym, oraz od ludzi przeprawiających się z towarami przez jezioro Galilejskie (komora musiała się więc rzeczywiście znajdować w pobliżu jeziora). Celnicy, służący Antypasowi i Rzymianom, a też odbijający sobie na kupcach opłatę za licencję, jaką musieli uiszczać na rzecz rzymskich okupantów, byli powszechnie znienawidzeni, a stały kontakt z poganami czynił ich w oczach Żydów nieczystymi. Religijnie i społecznie byli ludźmi w społeczności Kafarnaum napiętnowanymi, wykluczonymi. Scena powołania św. Mateusza pokazuje nam po pierwsze, że Jezus patrzy na każdego z nas poza społecznymi rolami i maskami, jakie nakładają na nas inni ludzie. To my wiemy z góry, kim jest ten czy inny człowiek, bardzo łatwo wyrabiamy sobie o nim opinię, ulegamy sile stereotypów. Bóg patrzy poza tymi nałożonymi na nas maskami, widzi serce każdego z nas. Bóg patrzy też zupełnie innymi oczyma na ludzki grzech. Nas spotkanie się z czyimś grzechem prowadzi zwykle do łatwego osądu i odrzucenia. Boga grzech przyciąga. Miłość nie potrafi bowiem przejść obojętnie obok tego, co zostało od niej z racji grzechu właśnie odłączone. Jeśli osądzamy grzech, zamiast pochylić się nad grzesznikiem, znaczy to, że jeszcze za mało kochamy.

14 Niedziela, 20 stycznia J 2,1-11 W Kanie Galilejskiej odbywało się wesele i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa rzekła do Niego: "Nie mają wina". Jezus Jej odpowiedział: "Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czy jeszcze nie nadeszła godzina moja?" Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: "Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie". Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary. Jezus rzekł do sług: "Napełnijcie stągwie wodą". I napełnili je aż po brzegi. Potem powiedział do nich: "Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu". Ci więc zanieśli. Gdy zaś starosta weselny skosztował wody, która stała się winem a nie wiedział, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli przywołał pana młodego i powiedział do niego: "Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory". Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie.

15 komentarz - ks. Krystian Wilczyński Rozważania dzisiejszej niedzieli łączymy z niedzielą ubiegłą, kiedy przybliżono nam w liturgii tajemnicę Trójcy Świętej. Można powiedzieć, że Pan dał nam zajrzeć do życia wewnątrz Trójcy przez okno, którym jest człowieczeństwo Jezusa. Przez nie mamy przystęp do Boga Wspólnoty Osób. Nie są to sprawy najprostsze do wyjaśnienia, ale spróbujmy... Dzisiejsza niedziela pozwala spojrzeć na własną relację do Trójcy Świętej. Pomocnym jest obraz małżeństwa. Bóg wybrał go sobie już w Starym Przymierzu, gdzie często porównywał siebie do męża narodu wybranego (np. w Księdze Ozeasza). Przymierza zawierane z ludem były odnawianiem wierności na podobieństwo tej małżeńskiej, zaś odwracanie się od Boga Jedynego ku bożkom nazywano cudzołóstwem. Co dzieje się wewnątrz Trójcy Świętej?... Ojciec ukochał Syna, którego miał wewnątrz siebie przed wszystkimi wiekami. Więzią miłości był i jest sam Duch Święty. Kiedy Syn został zrodzony przed wiekami i stanął naprzeciwko swojego Ojca, Ten rozpoznał w Nim doskonały obraz samego siebie. I choć są odrębnymi Osobami (przecież od słowa osobny), to ciągle łączy ich Miłość Duch Święty. Ojciec i Syn równi sobie, kochają się miłością o tym samym natężeniu tak, że pozwala Im to całkowicie siebie wyrazić i przekazać Drugiemu. Stąd Duch Święty musi być tak doskonały, jak Oni są doskonali. Dlatego mówimy, że Osoby w Trójcy są równe sobie co do godności, ale tworzą inne relacje (ojcowską, synowską i miłości pomiędzy Ojcem i Synem). Tak można Ich rozróżnić. I teraz uwaga: Do tej wspólnoty miłości Osób Boskich został zaproszony człowiek. Dzisiaj w liturgii przeplata się myśl o małżeństwie. Pierwsze czytanie mówi o Izraelu oczekującym na swojego Oblubieńca, który weźmie go w posiadanie i nada mu nowe imię, mówiące o zażyłości ludu z Bogiem. To oczekiwanie wypełnia się w Chrystusie. On jest Oblubieńcem, a Kościół tym ludem

16 o nowym imieniu bo i Przymierze jest nowe i wieczne. Lud ten nabyty został przez Oblubieńca Jego własną krwią, a ołtarzem był krzyż. Tam z boku Pana Młodego Nowego Adama bierze swe życie Oblubienica Kościół, Nowa Ewa. Również ta więź zawierana jest w Duchu Świętym. W ten sposób Ten, który łączy Osoby Boskie (Duch Święty), staje się łączącym Boga i ludzi. Tak realizuje się zaproszenie człowieka do relacji z Bogiem. To jest bardzo dobra nowina. Jest to całkowite przeobrażenie człowieka. Wejście w rzeczywistość absolutnie ponadludzką. Stanie się w Chrystusie równym Jemu, aby w Nim wejść w miłość z Ojcem. Jezus jest jak igła przedostająca się na drugą stronę materiału, a my jak nić, która w połączeniu z igłą staje się jego częścią. Dlatego chrześcijanie wszczepieni w Chrystusa, mają możliwość zwracać się bezpośrednio do Ojca. Zawsze bowiem mówią w Chrystusie, a swojego Jedynego Syna Ojciec wysłuchuje. Ilekroć Bóg nas słyszy, to dlatego, że mówimy równocześnie z Jezusem. Stąd każda liturgia jest skuteczna, bo to sam Jezus modli się do Ojca, a Jego Oblubienica-Kościół jednoczy się z Nim: Beze Mnie nic nie możecie uczynić (J 15,5). Kana Galilejska wydaje się to świetnie oddawać. Nikt nie mógł poradzić na zmartwienie ludzi. Tylko Jezus zadziałał skutecznie, a wszyscy korzystali z Jego cudu. Jakie są efekty tego małżeństwa Boga z ludźmi w naszym życiu? Otóż w połączeniu doskonałego Boga i człowieka objawia się ten sam Duch. Tak jak owocem miłości małżonków jest życie, tak efektem miłości tego wyjątkowego małżeństwa Jezusa z duszą (człowiekiem) jest życiodajne działanie Ducha Świętego charyzmaty. Ilekroć żyjemy i postępujemy w Chrystusie, tylekroć czynimy cuda: mądrości słowa, poznawania dobra i zła, wiary, uzdrawiania oliwą dobra, czynienia cudów codzienności, umacniania słowem, poznawania

17 intuicyjnego, pięknego mówienia o Bogu i Jego dziełach. To dzieje się jako owoce małżeństwa Jezusa z duszą niezależnie od płci i od stanu cywilnego życia ziemskiego. Ilekroć korzystamy w tej prostocie relacji z Ducha Świętego, tylekroć sprawiamy Jezusowi ogromną radość, że Jego męka, śmierć i zmartwychwstanie nie były daremne. Bóg już przygotował wiele wspaniałych przeżyć specjalnie dla Ciebie. Pora je odkryć i po kolei przeżywać.

18 Rozważanie Z opisu Jana wydaje się wynikać, że Jezus i jego uczniowie zostali zaproszeni na wesele w Kanie ze względu na Maryję. Matka Jezusa jest na tym weselu u siebie, wydaje nawet polecenia sługom, a ci słuchają jej bez momentu zawahania czy wątpliwości. Jezus zaś jest tu chyba kimś nieznanym. Maryja jest bliżej weselnych gości, niż On. Dopiero potem się to zmienia: Maryja, zgodnie ze swoją dyskretną naturą, usuwa się, znika, Jej miejsce zajmuje Jezus. I to On nadaje całemu wydarzeniu jego prawdziwy duchowy sens: zapowiedzi Krzyża, ustanowienia Eucharystii oraz przygotowującego do przyjęcia tych tajemnic wewnętrznego, a nie rytualnego oczyszczenia. Maryja troszczy się o sprawy ludzi ( nie mają wina ), Jezus odpowiada na to czymś o wiele większym: cudem nawrócenia i wiary w Niego. (symbolem tego więcej może być to, że wody przemienionej w wino było blisko 600 litrów Nawet jeśli wesele w Kanie trwało tydzień, a takie weseliska wtedy wyprawiano, wina wiary nie mogło zabraknąć nikomu, kto tylko go zapragnął). Każdy szczegół Janowego opisu jest obrazem takiego wzajemnego współdziałania Matki i Jej Syna. Co Maryja inicjuje, Jezus dopełnia, co Ona rozpoczyna, On kończy. Nasze życie wewnętrzne, nasza wiara, rozwijają się najpełniej, gdy poddajemy się takiemu przekazywaniu nas sobie z rąk do rąk pomiędzy Maryją i Jezusem. Zróbcie wszystko, co wam powie mówi Maryja do sług. I ci wypełniają wolę Jezusa. Ale to Ona skierowuje ich do Niego.