Dokumentator krajobrazu

Transkrypt

1 Dokumentator krajobrazu kulturowego Całe swoje twórcze życie związał z fotografią. Znakomity dokumentator krajobrazu kulturowego Ziemi Świętokrzyskiej. Przez wiele lat pracował dla Muzeum Narodowego w Kielcach i w Krakowie oraz współpracował z innymi muzeami w Polsce. Opublikował rekordową ilość fotografii w katalogach oraz w wydawnictwach popularno naukowych (w kraju i zagranicą). Obok zawodowego perfekcjonizmu i obiektywizmu w odwzorowaniu przedmiotów, w twórczości fotograficznej stosuje kreację autorską, wynikającą z osobistego przeżycia oraz refleksję nad urodą natury i degradacją środowiska naturalnego przez człowieka. Henr yk Pieczul Henryk PIECZUL urodził się 17. grudnia 1941 r. w Wilnie, gdzie spędził dzieciństwo. Wraz z rodzicami odwiedzał dziadka mieszkającego w podwileńskiej wsi Pustelniki. Od 1945 r. mieszka i pracuje w Kielcach. Uzyskał wykształcenie średnie ogólnokształcące, a nieco wcześniej ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w zakresie fotografii (w Kielcach) oraz Technikum Fotograficzne (8 semestrów) w Warszawie. Dyplom czeladnika w zawodzie fotograficznym uzyskał w Uzupełniając wykształcenie, ukończył kursy fotograficzne wyższego stopnia: w Poznaniu (1960), kurs fotoreporterski (1965) oraz kurs kinematograficzny (1965). Specjalizował się w fotografii zawodowej i technicznej: wykonywał fotografię naukową, zdjęcia konserwatorskie dzieł sztuki, fotografię w podczerwieni, w ultrafiolecie, w świetle sodowym, świetle analitycznym, fotografię lotniczą, zdjęcia tkanin, obrazów, porcelany, szkła, monet, srebra (i innych metali), architektury. Jego fotografię cechuje zawodowy perfekcjonizm i obiektywizm w wiernym oddaniu charakteru przedmiotów. Fotografuje (z wieloletnim doświadczeniem) na materiałach czarno białych, odwracalnych oraz barwnych (negatyw pozytyw). Pracę fotografa rozpoczął od stanowiska ucznia i laboranta w Zakładzie Fotograficznym znanego kieleckiego fotografa Zygmunta Hamerskiego ( ), następnie objął funkcję fotografa w Państwowych Zakładach Gminnej Spółdzielni Samopomoc Chłopska w Kielcach ( ), kolejno pełnił funkcję instruktora fotografii w Wojewódzkiej Spółdzielni Mleczarskiej w Kielcach ( ). Najważniejszą życiową decyzją było objęcie funkcji kierownika pracowni fotograficznej w Muzeum Narodowym w Kielcach ( ), fotografa (na 1/2 etatu) w Pracowni Konserwacji Zabytków w Kielcach ( ) oraz fotografa w Muzeum Narodowym w Krakowie (umowa zlecenie w latach ). Przez te wszystkie lata aktywnie współpracuje z muzeami w całej Polsce, między innymi z: Muzeum Wsi Kieleckiej w Kielcach, Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych w Szydłowcu. Obecnie jest emerytem. W pracy zawodowej osiągnął znakomite rezultaty. Wykonał dokumentację obiektów muzealnych do archiwum Muzeum Narodowego w Kielcach oraz w Krakowie. Wykonał fotograficzne elementy wyposażenia muzeów: Muzeum Lat Szkolnych Stefana Żeromskiego w Kielcach, Muzeum Henryka Sienkiewicza w Oblęgorku, Muzeum Oskara Kolberga w Przysusze, Muzeum Regionalnego w Ostrowcu Świętokrzyskim, Muzeum Walk Partyzanckich w Radoszycach, Izby Pamięci w Michniowie (i do wielu innych obiektów). Pełnił funkcję fotografa ekspedycji naukowych organizowanych na terenie Gór Świętokrzyskich, obsługiwał między innymi: badania archeologiczne (Kolegiata w Opatowie, Żmigród w Opatowie, Zamek w Bodzentynie, Bazylika katedralna w Kielcach, Gród Rycerski w Dębnie, Góra Zamkowa w Widełkach i inne); badania etnograficzne: teren dawnej Puszczy Kozienickiej ( ), województwo kieleckie (z Instytutem Sztuki Polskiej Akademii Nauk w Krakowie ( ), badania regionu świętokrzyskiego dla Muzeum Wsi Kieleckiej (6 lat). Jego zdjęcia dokumentalne są publikowane w dziesiątkach, a nawet setkach wydawnictw popularno naukowych w kraju i za granicą (roczniki muzealne, katalogi zbiorów i wystaw, 36

2 przewodniki po muzeach, opracowania monograficzne i problemowe, foldery, plakaty, kalendarze, pocztówki). Łącznie opublikował drukiem ponad 45 tysięcy zdjęć autorskich. Wśród wyróżniających się wydawnictw znajdują się Roczniki Muzeum Narodowego w Kielcach oraz katalogi wystaw (Malecki, Jackowski, Szermentowski, Malczewski, Malarstwo Polskie i inne). Henryk Pieczul współpracował z licznymi naukowcami i z wieloma artystami. Między innymi towarzyszył przez siedem lat profesorowi Reinfussowi w wyprawach poznawczych odbywanych na teren Gór Świętokrzyskich. Fotografował przykłady ludowego budownictwa drewnianego, stroje ludowe (na żywych modelach oraz na neutralnych tłach), wnętrza zagród chłopskich i zabudowania gospodarcze, a także obrzędy ludu wiejskiego. W wyniku tych wspólnych działań powstały szczegółowe projekty utworzenia skansenu budownictwa ludowego w Tokarni koło Kielc. Więzy przyjaźni łączyły Henryka Pieczula z kieleckimi artystami malarzami. Często fotografował ich obrazy (zdjęcia czarno białe oraz diapozytywy barwne). Niekiedy użyczał swoich fotografii artystom (na przykład Zbigniewowi Kurkowskiemu), którzy czerpali z nich twórcze inspiracje; zdjęcia służyły jako materiał wyjściowy do opracowania obrazów (najczęściej abstrakcyjnych krajobrazów). Znacznie głębsze więzy łączyły Henryka Pieczula ze znakomitym artystą malarzem Krzysztofem Jackowskim. Obydwaj twórcy pasjonowali się hodowlą psów rasowych. Krzysztof bulten terierami, a Henryk basetami. Bardzo często psie piękności pozowały do fotografii oraz stawały się bohaterami obrazów, jak np. namalowany przez Krzysztofa Jackowskiego portret podwójny, przedstawiający Henryka Pieczula z jego basetem. Na (innym) portrecie - trumiennym widnieje twarz Henryka zmieniona przez cierpienia ostatnich lat życia, a podpis na obrazie głosi: Stojąc w miejscu, cofasz się. Miłe usposobienie i liczne towarzyskie przymioty zjednywały Henrykowi wielu przyjaciół artystów. Otrzymywał od nich w podarunku dzieła malarskie lub rzeźbiarskie, które mogą wyposażyć niewielkie muzeum. Również ode mnie przyjął jeden z moich krajobrazów (z cyklu: Portret Ziemi Kieleckiej). Bodaj największy prezent otrzymał Henryk Pieczul od wspomnianego powyżej przyjaciela, znanego i cenionego na gruncie kieleckim artysty malarza Krzysztofa Jackowskiego, który opracował koncepcję oraz projekt plastyczny zagospodarowania posiadłości Państwa Pieczulów w Marzyszu-Młynach. Między innymi znakomity artysta plastyk namalował wizję siedziby z unikalnym systemem ogrodów tarasów zabezpieczonych kamiennymi skarpami. Pomysł narodził się w trakcie towarzyskich posiadów grupy kieleckich przyjaciół artystów w mieszkaniu Henryka (gdzie często miłym gościem był również znakomity architekt mgr inż. Andrzej Grabiwoda) i dojrzewał po zakupieniu przez niego działki nad brzegami Czarnej Nidy. Projekt techniczny i realizacyjny powierzono wybitnemu architektowi Edmundowi Modrzejewskiemu (m.in. projektował budynek kieleckiego Dworca PKS). Dom zbudowano z miejscowego kamienia wapiennego, wykuto piwniczkę (w formie jaskini) w skałach wapiennych, zaprojektowano ogrzewanie pomieszczeń (nowoczesny system kanałów połączonych z centralnie usytuowanym kominkiem). Już po zaawansowaniu budowy w Marzyszu Młynach spotykali się przyjaciele, obowiązkowo ze swoimi pupilami : Krzysztof Jackowski (z bulten terierem), Andrzej Grabiwoda (z jamnikiem), Henryk Pieczul (z basetem). Odbywali wspólne spacery po lesie oraz prowadzili niekończące się dyskusje twórcze. Miłość do Dom artysty psów przetrwała. Obecnie Henryk regularnie rano i przed wieczorem wyprowadza pieska (wielorasowego) na godzinny spacer po leśnych ostępach. W młodości Henryk Pieczul przejawiał zamiłowania sportowe. Między innymi uczestniczył w harcerskich mistrzostwach Polski w narciarstwie alpejskim (Wisła 1955), uzyskał stopień żeglarza w Klubie Sportowym Mewa w Kielcach (1956) oraz był zawodnikiem Świętokrzyskiego Klubu Narciarskiego (1956), zawodnikiem Klubu Sportowego Start w kolarstwie (1957), zawodnikiem Klubu Budowlanych w Kielcach w narciarstwie klasycznym (1958), sędzią w narciarstwie klasycznym (1961), instruktorem narciarstwa wyczynowego (1965) oraz instruktorem Szkółki Narciarskiej w Klubie Budowlanych w Kielcach (1970). Zamiłowania pozostały. W ostatnich latach Henryk Pieczul w każdym roku odpoczywa na jeziorach (Mazury lub Ziemia Lubuska), gdzie oddaje się ulubionemu zajęciu: łowi ryby z łodzi żaglowej. Wspomnianą działkę nieużytek rolny, położoną na skarpie nadrzecznej w dolinie rzeki Czarnej Nidy, w miejscowości Marzysz Młyny zakupił Henryk Pieczul w latach siedemdziesiątych. Jest ona wyposażona we własne źródło (nie zamarza w zimie), którego woda posiada właściwości lecznicze. Ze sprzyjających warunków z dobrodziejstw swojej natury korzysta artysta: w wodzie źródlanej dokonuje zanurzeń i kąpiółek według wskazań doktora Knaipa. Na własnej działce Henryk wybudował dom pałac, nazwany przez właściciela Domem Pracy Twórczej. Kamienna posiadłość to urokliwe uroczysko: dom, schody, przybudówki, a także tarasowo ułożone ogrody chronione skarpami. Prace budowlane Henryk wykonał sam, niekiedy tylko korzystał z pomocy fachowców (ciężkie prace budowlane, specjalistyczne ogrzewanie wnętrza domu kanałami przewodzącymi spaliny od kominka usytuowanego w centralnym pomieszczeniu na parterze budynku). Z biegiem lat jego siedziba rozrastała się tak, że właściciel zakupił też szeroki 37

3 pas lasu położonego nad urwiskiem (gdzie powstał ogród warzywny) oraz teren zalewowy na łąkach otaczających działkę. W i e l k ą o s o b l i w o ś c i ą i atrakcją działki jest własna jaskinia wydrążona w skale wapiennej nadrzecznej skarpy, o długości ponad 12 metrów. Jest ona wytworem natury; właściciel nie planuje w niej żadnych zmian (powiększenia otworu lub wydłużenia jej wymiarów). Jednakże istnienie tej naturalnej formy geologicznej nasunęło pomysł wydrążenia podobnego tworu. Powstała piwnica wykuta w skale, posiadająca wejście z domowej spiżarni. W otrzymanym pomieszczeniu utrzymuje się przez cały rok niezmienna temperatura 4 C, doskonała do Polskie wierzby przechowywania przetworów (kiszona kapusta, kiszone ogórki, własne, ekologiczne warzywa oraz własnoręcznie przyrządzone nalewki, w których Henryk Pieczul jest mistrzem!). Na skarpie, bezpośrednio nad wejściem do jaskini zasadzony został Dąb Prezesa Pierścińskiego ( ). Drzewko rośnie do dziś na litej skale wapiennej (przetrwało, jako jedyne z równocześnie posadzonych sadzonek w trzech miejscowościach Gór Świętokrzyskich). W jaskini gospodarz organizuje wystawy własnych fotografii, podziwianych przez licznie przybywających, zaproszonych przyjaciół fotografów z Kielc, z innych miast, a także z zagranicy. Henryk Pieczul wprowadził też formę uczczenia pamięci zmarłych kolegów, która stała się tradycją. W Dzień Zaduszny (każdego roku), zapala lampki na półce skalnej przed wejściem do jaskini. Atrakcyjne położenie i funkcjonowanie obiektu przyciąga gości, a gospodarz sam zaprasza do odwiedzin. Częstymi bywalcami gościnnego domu bywają najbliżsi koledzy z Okręgu Świętokrzyskiego ZPAF: Janusz Buczkowski i Paweł Pierściński. Odwiedzał go też często Jan Spałwan, który zmarł w 2004 roku. Niekiedy skład zaproszonych gości bywa obszerniejszy, w siedzibie pojawiali się goście szczególni, delegaci stowarzyszeń fotograficznych z różnych krajów. Warto odnotować pobyt oficjalnej delegacji fotografów z Chińskiego Towarzystwa Fotograficznego z Pekinu. Goście byli oczarowani obiektem i przyjęciem; z Polski wywieźli miłe wspomnienia. Fotografowano pobliskie, pełne uroku okolice rzeki Czarnej Nidy. Chińczycy nie mogli uwierzyć, że na łąkach pasą się krowy przez nikogo nie pilnowane. Jeden z delegatów, zajęty fotografowaniem, pozostawił w polu drogi obiektyw do aparatu fotograficznego. O fakcie przypomniał sobie po upływie kilku godzin. W trakcie rozpoczętego zbiorowego poszukiwania zgubę odnaleziono i nastąpiło kolejne zdumienie: nikt nie zabrał drogiego sprzętu. Największą atrakcją był poczęstunek, przygotowany osobiście przez gospodarza: bitki wołowe w sosie oraz kasza gryczana (skojarzona przez gości z czarnym ryżem ). W trakcie przyjęcia goście zauważyli psa gospodarza i żywo zareagowali na jego obecność. Obecna na spotkaniu tłumaczka odmówiła informacji. Dopiero następnego dnia powiedziała, że goście byli zafascynowani dobrze utuczonym czworonogiem i spierali się, ile porcji można otrzymać po jego zabiciu. Pamiętna była również wizyta pierwszej damy polskiej fotografii. Goszczona przez Henryka Pieczula, Zofia Rydet wykonała serię zdjęć dokumentujących obiekt, a następnie przeprowadziła kilkudniowe penetracje regionu świętokrzyskiego. Skorzystała z uprzejmości i pomocy gospodarza, który posiadł dogłębną wiedzę o regionie (nabytą w trakcie muzealnych badań etnograficznych). Samochodem prywatnym Henryka objechali trasę ludowego budownictwa drewnianego. Zofia Rydet wykonała obszerną dokumentację wnętrz bytowania rodzin chłopskich. Była zachwycona wynikami i wielokrotnie podkreślała, że takiej nędzy jeszcze nie widziała. (Należy zauważyć, że w wielu izbach zachowały się jeszcze podłogi w formie polepy glinianej). Zameczek nad rzeką Czarną Nidą zapamiętał też wizytę innego Gościa Honorowego mistrza polskiej fotografii artystycznej Edwarda Hartwiga. Podczas jednego z licznych odwiedzin w Okręgu Świętokrzyskim ZPAF, Mistrz przyjął zaproszenie Henryka Pieczula, po czym odwiedził jego dom, a także odbył samochodową wędrówkę samochodem po okolicy w rejon Gór Domowych Stefana Żeromskiego. Edward Hartwig miło (i często) wspominał odwiedziny, pytał co słychać u Państwa Pieczulów i przesyłał pozdrowienia. Henryk w pełni docenia walory swojej siedziby. Na emeryturze osiadł na stałe w Marzyszu Młynach, przebywa wśród dzikiej przyrody, sosnowych lasów i rozlewisk Czarnej Nidy. Ze swojej twierdzy obserwuje otaczający świat. Co kilka dni wyjeżdża do Kielc, uzupełnia zaopatrzenie, opłaca rachunki. A niekiedy również fotografuje. Nigdy nie porzucił fotografii. Henryk Pieczul, równolegle do pracy zawodowej (fotograf - dokumentator w Muzeum Narodowym w Kielcach) zajmuje się twórczością fotograficzną. W odróżnieniu od fotografii dokumentalnej, którą cechuje zawodowy perfekcjonizm i obiektywizm podporządkowany wiernemu odwzorowaniu przedmiotów, zdjęcia artystyczne Henryka Pieczula stanowią autorski przekaz o otaczającym go świecie, co wynika na równi z głębokiego, osobistego, a nieraz intymnego przeżycia oraz z refleksji nad urodą 38

4 natury i degradacją jej zasobów w wyniku rabunkowej gospodarki człowieka. A niekiedy nawet są to fotografie o charakterze kreacji artystycznej. Głównym tematem twórczych poszukiwań artysty są: krajobrazy, architektura, portret, dziecko, reportaż, kwiaty. Twórca porusza się w kręgu tematów przynależących do odwiecznych, klasycznych, a dzięki temu wielkich i nieprzemijających wartości w sztuce fotografowania. Artysta zadebiutował w 1957 roku; nieco później wstąpił do Świętokrzyskiego Towarzystwa Fotograficznego w Kielcach oraz do Fotoklubu Kontrast przy Wojewódzkim Domu Kultury w Kielcach (od 1976). Członek Związku Autorów i Kompozytorów Sztuki w Warszawie ( ). Członek artystycznej Grupy 10 x 10 przy Kieleckiej Delegaturze ZPAF ( ). Członek Sekcji Fotografii Naukowej przy ZPAF (od 1977). Członek Rzeczywisty ZPAF (od 1979). Działacz społeczny i organizator ruchu fotograficznego, między innymi: Członek Zarządu Okręgu Świętokrzyskiego ZPAF, Członek Okręgowej Komisji Kwalifikacyjnej w Kielcach (dwie kadencje), Członek Wspierający działalność plenerową Okręgu Świętokrzyskiego (mecenas) oraz Członek Donator Francuskiego Muzeum Fotografii w Bievres koło Paryża (1982). Wstąpienie Henryka Pieczula do Świętokrzyskiego Towarzystwa Fotograficznego w Kielcach zmieniło jego stosunek do rzeczywistości i do fotografii. Zetknięcie z wykrystalizowaną wizją polskiego krajobrazu rolniczego wywarło wpływ na całą drogę twórczą młodego fotografa. Rozpoczął fotografowanie świętokrzyskiego krajobrazu i już wkrótce osiągnął efekty artystyczne. Jego fotografie bywały przyjmowane na wystawach regionalnych i ogólnopolskich, a nawet na międzynarodowych ekspozycjach sztuki fotograficznej. Z czasem jego fotografie zostały włączone do zestawów Kieleckiej Szkoły Krajobrazu; były eksponowane między innymi na wystawie Piękno Polskiego Krajobrazu (Francuskie Muzeum Fotografii, Bievres k /Paryża 1982). Logicznym następstwem było zaprezentowanie sylwetki artystycznej (biogram oraz fotografie) w prestiżowym albumie fotograficznym Kieleckie Krajobrazy (Kraków 1983) oraz udział w albumie Sztuka Ziemi Kieleckiej Fotografia (Kielce 1997). Pracą dyplomową do ZPAF był zestaw fotografii dokumentujących typową wieś świętokrzyską Kakonin. Artysta skorzystał z wiedzy zdobytej w trakcie pracy w naukowych ekspedycjach folklorystycznych. Ukazał charakterystyczne typy chałup drewnianych, stosowane połączenia bali drewnianych, wyposażenia wnętrza, życie ludzi, a nawet szczegóły technicznego wyposażenia wspólnoty wiejskiej (np. drewniane rynny rozprowadzające wodę pitną). Przy budowaniu ekspozycji Henryk Pieczul sięgnął po formę poliobrazu krajoznawczego; dzięki zestawieniu wielu fotografii (na jednej planszy ekspozycyjnej) autor uzyskał możliwość szczegółowego przedstawienia wybranego problemu. Wystawa cieszyła się uznaniem i zainteresowaniem. Po ekspozycji w Galerii Fotografii ZPAF w Kielcach (1979), została powtórzona w Muzeum Regionalnym w Pińczowie, w Galerii Fotografii w Wałbrzychu oraz w innych ośrodkach fotograficznych w kraju. Wystawę analizował Paweł Pierściński (wstęp do katalogu wystawy H. Pieczula pn. Kakonin Galerii Fotografii ZPAF, Kielce 1979) oraz zrecenzował znany kielecki pisarz i publicysta Stanisław Mijas ( Uroki Kakonina Słowo Ludu, Kielce ). Henryk Pieczul zorganizował wiele wystaw indywidualnych, między innymi: Zabytki Ziemi Kieleckiej (Klub PAX, Kielce 1967), Opieka nad zabytkami (Kielce, Szydłowiec 1974), Zabytki architektury Kielecczyzny (Uniwersytet Jagielloński, Kraków 1974), Folklor Ziemi Radomskiej (Szydłowiec 1976), Kielce na starych pocztówkach ze zbioru Henryka Pieczula (KMPiK Kielce 1978), Zamek w Niedzicy (Galeria Fotografii Kielce 1980), Kwiaty łąk polskich (Sanatorium Pielgrzymowice 1995). Znaczny sukces Równie owocne dla rozwoju artysty było jego przystąpienie do Fotoklubu Kontrast przy WDK w Kielcach ( ). Liczne szkolenia, wykłady, pokazy i plenery, a nade wszystko bezpośredni kontakt z fotografami rówieśnikami, wpłynęły w sposób znaczący na poszerzenie kręgu zainteresowań twórczych. Henryk Pieczul zrozumiał potrzebę prowadzenia prób i doświadczeń artystycznych, a w jego warsztacie twórczym pojawiły się fotomontaże i przetworzenia (techniki tonorozdzielcze). Okres poszukiwań formalnych oraz Uroki Czarnej Nidy poszerzanie tematyki twórca kontynuował osiągnęła ekspozycja Wspomnienia z przeszłości (Instytut w Grupie 10x10 przy Kieleckiej Delegaturze ZPAF. Uczestniczył we wszystkich manifestacjach artystycznych Grupy, dzie Europy, recenzję napisał doktor Jerzy Krzewicki (Echo Polski, Bruksela 1996). O tej wystawie, przedstawionej w Ra- a po zakończeniu jej pracy zdał egzamin i został przyjęty do Dnia, Kielce ). Również o innych wystawach Związku Polskich Artystów Fotografików do Okręgu Świętokrzyskiego w Kielcach. zenci podkreślali urodę oraz techniczne walory zdjęć. Na autorskich Henryka Pieczula pisano wielokrotnie. Recen- przykład: Agata Niebudek Etna w 30 odsłonach (Gazeta Kielecka, Kielce ), Jerzy Daniel Kwitnąca Etna 39

5 (Słowo Ludu, Kielce ) oraz tenże Pożegnanie z zamkiem (Słowo Ludu Magazyn, Kielce ), Stanisław Nyczaj Czułym na ważne sprawy obiektywem (Echo Dnia, Kielce ). Na odrębne omówienie zasługują dwie wystawy dokumentujące podróże artystyczne Henryka Pieczula. Pierwszą odbył do Wilna i okolic (Litwa 1986). Artysta odwiedził miejsce urodzenia oraz wieś podwileńską Pustelniki, w której bywał w dzieciństwie. Wystawę Wilno i okolice zaprezentował między innymi w Kielcach, Toruniu, Radomiu, Skarżysku Kamiennej i w innych miastach. Ekspozycja cieszyła się znacznym zainteresowaniem zwiedzających, co znalazło między innymi wyraz w Księdze pamiątkowej: Wiem, czym była dla Pieczulów wieś Pustelniki i cały ten sentyment widać na zdjęciu pn. Miejsce po wsi Pustelniki O. Kulikowski lub: Najlepsze: Miejsce po wsi Pustelniki Wojciech Stanny, a także: Wystawa mi się bardzo podobała Marcelina, lat 7 ( ). Kwiat gerber Plon licznych (corocznych) wyjazdów na Sycylię artysta przedstawił na licznych wystawach: Uroki i barwy kwiatów (Kraków 1990), Wulkan Etna (Galeria Fotografii, Kielce, a następnie Skarżysko Kamienna, Lublin, Ostrowiec Świętokrzyski 1994). Tu również kreacja autorska, wynika z pogłębionej refleksji nad urodą natury i jej degradacją rękoma człowieka. Bardzo ciekawym i pamiętnym doświadczeniem twórczym dla Henryka Pieczula stała się wizyta Papieża Polaka, Jana Pawła II. Jako jedyny z kieleckich fotografów otrzymał akredytację prawo fotografowania Ojca Świętego na prywatnej audiencji w Muzeum Narodowym w Kielcach. W czasie tej niezaplanowanej wizyty, fotografowali: jego osobisty fotograf Arturo Mari oraz nasz kielecki artysta. Zdjęcia wykonane przez włoskiego fotografa nie były publikowane - wizyta odbywała się poza protokołem. Te wartościowe dla naszego miasta fotografie Henryka Pieczula też nie są na razie starannie przechowywane i czekają na prezentację w myśl pragnienia autora po ogłoszeniu naszego Papieża ŚWIĘTYM. Przez wiele lat Henryk przedstawiał swoje fotografie na wystawach zbiorowych; ilość manifestacji artystycznych przekroczyła 160 ekspozycji. Między innymi, artysta uczestniczył w wystawach organizowanych w ramach pracy Fotoklubu Kontrast w Kielcach oraz Grupy 10 x 10 przy Kieleckiej Delegaturze ZPAF. Wielokrotnie jego fotografie były włączane do kolekcji Kieleckiej Szkoły Krajobrazu (w kraju i zagranicą). Do najciekawszych należy udział kieleckiego twórcy w wielkiej wystawie Piękno krajobrazu polskiego we Francuskim Muzeum Fotografii (Bievres koło Paryża 1982). H. Pieczul uczestniczył w ogólnopolskiej wystawie fotografii pn. Biennale Krajobrazu Polskiego w Kielcach, wielokrotnie otrzymywał nagrody i wyróżnienia, a na VII Biennale otrzymał I Nagrodę i Złoty Medal Federacji Amatorskich Stowarzyszeń Fotograficznych w Polsce oraz Medal VII BKP. Twórca przedstawił swoje prace na wystawie pn. Polska Współczesna Fotografia Artystyczna (Galeria Zachęta, Warszawa 1985) oraz na problemowej wystawie pn. Krajobrazy świata w fotografii polskich podróżników (Galeria Zachęta, Warszawa 1987). Ponadto fotografie Henryka Pieczula uczestniczyły w licznych międzynarodowych salonach fotograficznych, między innymi: Indie (1974), Szkocja, Singapoore, Brazylia, Hong Kong (1975), Magdeburg NRD (1976), Bruksela, Belgia (1994), Grodno, Białoruś (1997). Największą uwagę artysta przywiązuje do drukowania fotografii. Łącznie opublikował ponad zdjęć (czarno białe i barwne) w wydawnictwach kulturalnych polskich i zagranicznych, w prasie codziennej, w tygodnikach i miesięcznikach. Ponadto w folderach, wydawnictwach naukowych i popularnonaukowych, a także w katalogach wystaw i zbiorów Muzeum Narodowego w Kielcach, w Rocznikach MN Kielce, w Muzeum Diecezjalnym w Sandomierzu, w Muzeach w Berlinie, Szwajcarii, Niemczech, Włoszech, Francji. Ilustrował liczne foldery i przewodniki turystyczne, wydawał pocztówki, plakaty (ponad 60) i kalendarze (ponad 15). Wydał, lub współpracował przy opracowaniu wielu zbiorowych albumów fotograficznych w Polsce i w innych krajach. Między innymi: Ostrowiec Świętokrzyski, Przysucha, Szydłowiec, Malarstwo Polskie, Kraina Żeromskiego, Krajobraz Świętokrzyski oraz inne. Informacje o artyście zostały zamieszczone między innymi w albumie Kieleckie Krajobrazy (Kraków 1983), Sztuka Ziemi Kieleckiej Fotografia (Kielce 1997), Who is Who w Polsce (Warszawa 2006). Za swą pracę twórczą oraz za społeczną działalność organizacyjną Henryk Pieczul otrzymał liczne dowody uznania, nagrody i odznaczenia, między innymi: Dyplom Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (Kielce 1974), Odznakę Zasłużony Działacz Kultury (1975), Dyplom Kieleckiej Delegatury ZPAF (Kielce 1977), Brązowy Krzyż Zasługi (1978), Srebrną Odznakę Zasłużony Działacz Związkowy (1978), Medal Za Opiekę nad Zabytkami (1978), Medal Muzeum Narodowego (Kielce 1978), Odznakę Za Zasługi dla Kielecczyzny (1979), Medal Muzeum Narodowego (Kielce 1987), Medal Okręgu Świętokrzyskiego ZPAF Za Zasługi dla Rozwoju Fotografii (1983), Medal XXX Lecia Muzeum im. H. Sienkiewicza (Oblęgorek 1988), Złota Odznaka Towarzystwa Fotograficznego w Chinach (1989), Medal 150 Lecia Fotografii (1989), Medal Towarzystwa Fotograficznego Grodno (Białoruś 1997), Medal 100 Lecia Oskara Kolberga (Przysucha 1991), Odznakę Za Zasługi dla Muzeum Narodowego (Kielce 2004). Fotografie Henryka Pieczula znajdują się między innymi w zbiorach Muzeum Narodowego Kielce, Muzeum Narodowego Kraków, Federacji Amatorskich Stowarzyszeń Fotograficznych w Polsce Warszawa, Centrum Fotografii Krajoznawczej Łódź, Biuro Wystaw Artystycznych Kielce, Francuskie Muzeum Fotografii Bievres koło Paryża, Muzeum Historii Fotografii Kraków oraz w zbiorach prywatnych w kraju i zagranicą. Fot. Henryk Pieczul Paweł Pierściński 40