WYROK SĄDU REJONOWEGO W BIAŁYMSTOKU z dnia 11 marca 2009 r., Sygn. akt I C 709/08

Transkrypt

1 WYROK SĄDU REJONOWEGO W BIAŁYMSTOKU z dnia 11 marca 2009 r., Sygn. akt I C 709/08 Przewodnicząca: SSR Alicja Dubij Sąd Rejonowy w Białymstoku I Wydział Cywilny, po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 2009 roku w Białymstoku, na rozprawie prawy z powództwa Syndyka masy upadłości WTL "C" S.A. w W. w upadłości przeciwko Jackowi G. i Bożenie G. o zapłatę I. Uchyla nakaz zapłaty wydany przez Sąd Rejonowy w Białymstoku w dniu roku w sprawie sygnatura akt I Nc 163 /08 w całości w stosunku do pozwanej Bożeny G. II. Oddala powództwo w stosunku do pozwanej Bożeny G. w całości. III. Uchyla nakaz zapłaty wydany przez Sąd Rejonowy w Białymstoku w dniu roku w sprawie sygnatura akt I Nc 163 /08 w stosunku do pozwanego Jacka G. w części, to jest ponad kwotę 3.414,39 złotych (trzy tysiące czterysta czternaście złotych trzydzieści dziewięć groszy) i w tym zakresie powództwo oddala oraz ponad kwotę 564,47 złotych (pięćset sześćdziesiąt cztery złote czterdzieści siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu. IV. Zasądza od powoda WTL "C" S.A. w W. w upadłości na rzecz pozwanej Bożeny G. kwotę złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. UZASADNIENIE Powód Syndyk masy upadłości WTL C S.A. w W. skierował przeciwko pozwanym solidarnym Jackowi G. i Bożenie G. powództwo, w którym domagał się wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, na mocy którego ww. pozwani zostaliby zobowiązani do zapłaty na jego rzecz kwoty 7.966,91 zł na podstawie weksla, z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powództwa wskazał, iż z pozwanym Jackiem G., prowadzącym działalność pod firmą PPH J łączyła go umowa leasingu operacyjnego nr 348/1/99 z dnia r. Za wszelkie zobowiązania wynikające z przedmiotowej umowy poręczyła pozwana Bożena G. Umowa ta została rozwiązana, w związku z czym pozwany został wezwany w dniu r. do zwrotu przedmiotu leasingu, jednakże wezwaniu temu uczynił zadość dopiero w dniu r. Niniejszym pozwem powód dochodzi wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z przedmiotu leasingu w kwocie wskazanej w wekslu. Nakazem zapłaty z dnia r. sygn. akt I Nc 163/08 wydanym w postępowaniu nakazowym, Sąd Rejonowy w Białymstoku uwzględnił żądanie pozwu w całości (k. 46). Sprzeciw od nakazu zapłaty wnieśli obydwoje pozwani. Pozwana Bożena G. zaskarżając nakaz w całości, wniosła o jego uchylenie, oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Na poparcie swojego stanowiska wskazała, iż weksel nie został jej przedstawiony do zapłaty, jak również ani ona, ani wystawca weksla, nie zostali poinformowani o wypełnieniu weksla, w szczególności o wysokości sumy wekslowej. Podniosła również zarzut przedawnienia roszczeń z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu leasingu przez 1

2 wystawcę weksla. Ostatecznie wskazała, iż wobec nie wskazania w poręczeniu maksymalnej sumy zabezpieczenia, jest ono nieważne. Pozwany zaskarżył nakaz zapłaty do kwoty 4.552,52 zł, podnosząc zarzut przedawnienia rat płatnych od r. do r. Uznał natomiast powództwo do kwoty 3.414,39 zł (k. 58). Następnie pismem z dnia r. wniósł o oddalenie powództwa w całości z uwagi na treść pisma Banku P. S.A. III Oddział w L. o wstrzymaniu dokonywania wszelkich płatności z tytułu zobowiązań finansowych na rzecz powoda (k. 95). Sąd ustalił, co następuje: W sprawie bezspornym jest, iż w dniu r. WTL S.A. w B. zawarło z Jackiem G. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą Jacek G. PPH J umowę leasingu operacyjnego nr 348/1/99. Jej przedmiotem była naczepa FREHAUF rok prod o wartości ,08 zł netto (k. 12). Leasingobiorca z tytułu użytkowania przedmiotu leasingu miał uiszczać co miesiąc opłatę w wysokości 1.138,13 zł netto do dnia 10-tego każdego miesiąca. (k. 17). Umowa miała wygasnąć w dniu r. (k. 12). Tego samego dnia przedmiot leasingu został wydany leasingobiorcy (k.18). Zgodnie z punktem 8.2. umowy, leasingobiorca był zobowiązany zwrócić leasingodawcy przedmiot leasingu w ciągu 14 dni od terminu zakończenia umowy, zaś w razie opóźnienia zwrotu, był zobowiązany płacić opłaty za czas przedłużonego użytkowania według stawki dotychczasowej miesięcznej opłaty leasingowej (punkt 8.3. umowy k. 15). Jako zabezpieczenie roszczeń wynikających z przedmiotowej umowy, Jacek G. wystawił weksel własny in blanco, bez protestu, na którym poręczenie złożyła Bożena G. Zgodnie z treścią deklaracji wekslowej, leasingodawca miał prawo wypełnić ww. weksel w każdym czasie w wypadku naruszenia zobowiązań wynikających z umowy leasingu na sumę odpowiadającą wszelkim roszczeniom pieniężnym. Miał ponadto prawo według swego uznania opatrzyć weksel datą płatności, zawiadamiając wystawcę o tym m.in. za pomocą listu za zwrotnym potwierdzeniem odbioru (k. 9). Natomiast zgodnie z treścią dokumentu poręczenia, w razie wypełnienia weksla, poręczycielka miała zostać zawiadomiona o tym na adres wskazany w dokumencie poręczenia (k. 10). Bezspornym jest również, iż leasingodawca przeniósł swoją siedzibę do W. (k. 28, 36). Postanowieniem z dn r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy Wydział XVII Gospodarczy ogłosił upadłość WTL C S.A. w W., zaś syndykiem masy upadłości wyznaczył Macieja Henryka P. (k. 27). W dniu 2 kwietnia 2003 r. pozwany Jacek G. został wezwany przez Syndyka masy upadłości WTL C S.A. w W. w upadłości do zwrotu przedmiotu leasingu z uwagi na wygaśnięcie umowy nr 348/1/99 (k. 21). Uczynił to dopiero pracownik pozwanego w dniu r. (k. 15). Pismem datowanym na dzień r. pozwani zostali poinformowani, iż powód wypełnił weksel na kwotę 7.966,91 zł, żądając zapłaty ww. kwoty na wskazany rachunek bankowy pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową (k ). Pozwani nie uczynili jednak zadość wezwaniu powoda. Sąd zważył, co następuje: Nie znajduje oparcia w materiale dowodowym zarzut pozwanej, iż ani ona, ani wystawca weksla, nie byli informowani przez powoda o wypełnieniu weksla. Stosowną 2

3 informację w tym przedmiocie, tj. iż weksel został wypełniony i w przypadku nieuiszczenia wskazanej w nim kwoty sprawa zostanie skierowana na drogę postępowania sądowego, pozwana oraz pozwany otrzymali bowiem w dniu r. (vide zwrotne potwierdzenia odbioru k. 23). Jedynie na marginesie należy wskazać na stanowisko SN wyrażone w wyroku z dn r., sygn. akt I CK 241/02, które Sąd w pełni akceptuje, a zgodnie z którym za chybiony należy uznać zarzut naruszenia art. 38 w związku z art. 103 prawa wekslowego, wyprowadzany z faktu nieprzedstawienia weksla do zapłaty przed wniesieniem pozwu w postępowaniu nakazowym (połączonym ze złożeniem weksla). Przedstawienie weksla do zapłaty nie jest warunkiem powstania roszczenia. Art. 38 pr. wekslowego nie wypowiada się o znaczeniu przedstawienia weksla. Nieprzedstawienie weksla do zapłaty we właściwym terminie powoduje, stosownie do art. 53 pr. wekslowego, jedynie utratę prawa wobec zwrotnych dłużników wekslowych. Natomiast w stosunku do wystawcy weksla własnego ma taki skutek, że może on złożyć sumę wekslową do depozytu sądowego na koszt i niebezpieczeństwo posiadacza weksla (art. 42) oraz taki, że odsetki za zwłokę nie obciążają wystawcy od dnia płatności wskazanego na wekslu. Nie ulega wątpliwości, iż głównym dłużnikiem z weksla, a więc takim dłużnikiem, na którym ciąży przede wszystkim obowiązek zapłaty sumy wekslowej, jest w wekslu własnym jego wystawca. Dłużnik ten nie może zwolnić się od odpowiedzialności za zapłatę (art. 9 pr. weksl.). Jego odpowiedzialność utrzymuje się niezależnie od tego czy przedstawiono mu weksel do zapłaty we właściwym terminie (art. 53, 103 i 104 pr. weksl.). To samo odnosi się do poręczyciela głównego dłużnika wekslowego (art. 30 pr. weksl.). Poręczyciel wekslowy odpowiada bowiem tak samo, jak ten za kogo poręczył (art. 32 ust. 1 pr. weksl.), to jest w takim samym rozmiarze i takich samych granicach, co osoba, za którą poręczył (tak m.in. SN w wyroku z dn r., sygn. akt I CR 13/82). Ponadto zgodnie z art. 47 pr. weksl. poręczyciel odpowiada solidarnie z wystawcą weksla. Zarówno w literaturze, jak i w orzecznictwie w zakresie wzajemnych relacji pomiędzy roszczeniem ze stosunku podstawowego a roszczeniem z weksla in blanco dominuje pogląd, że zobowiązanie wekslowe ma byt samodzielny. Także poręczenie wekslowe jest zobowiązaniem samoistnym, niezależnym od zobowiązania głównego. Daje temu wyraz między innymi art. 7 Prawa wekslowego. Wobec tego, czym innym jest przedawnienie roszczenia ze stosunku podstawowego, a czym innym przedawnienie wekslowe. Obie instytucje różnią się istotnie między innymi co do początku biegu przedawnienia. Termin przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego, zgodnie z regułą art. 120 k.c., rozpoczyna bieg od dnia, w którym świadczenie ze stosunku podstawowego stało się wymagalne. Początek biegu terminu przedawnienia roszczenia z weksla własnego skierowanego przeciwko wystawcy weksla własnego, zgodnie z art. 70 w związku z art. 103 i 104 Prawa wekslowego, liczy się od dnia płatności weksla (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 1937 r., sygn. akt C II 3198/96, publ. PPH 1937/1657; z dnia 5 lutego 1980 r., sygn. akt IV PR 376/79, publ. OSNP 1980/9/173; z dnia 24 maja 2005 r., sygn. akt V CK 652/04, niepubl.). Tę samą zasadę stosuje się do weksli in blanco (por. między innymi wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 1938 r., sygn. akt C II 2385/37, publ. OSP 1938, poz. 539; z dnia 25 lutego 1938 r., sygn. akt C II 2245/37, publ. OSP 1938, poz. 536; z dnia 21 maja 1981 r., sygn. akt IV PRN 6/81, publ. OSNC 1981/11/225; z dnia 4 czerwca 2003 r., sygn. akt I CKN 434/01, niepubl.). Przedawnienie praw z weksla in blanco nie rozpoczyna biegu do czasu jego wypełnienia. Przedawnienie roszczenia z weksla wręczonego bez wypełnienia daty płatności i bez zastrzeżeń, co do tej daty, rozpoczyna się z dniem płatności wpisanym na wekslu przez wierzyciela wekslowego (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 lutego 1938 r.). Jak wynika z poczynionych ustaleń faktycznych, strony zobowiązania 3

4 wekslowego nie zawarły żadnego porozumienia co do konkretnej daty płatności a wręcz przewidziały, że powód może opatrzyć weksel datą płatności według własnego uznania. Jak przyjął Sąd Najwyższy wyroku z dnia 6 października 1938 r. (sygn. akt I C 1286/37, publ. OSN 1939/6/268), dłużnik wekslowy w takiej sytuacji nie może podnosić zarzutu wypełnienia weksla niezgodnie z jego wolą, co do terminu płatności. Uwzględniając te okoliczności należy stwierdzić, iż roszczenie wekslowe przeciwko poręczycielowi (tak samo jak przeciwko wystawcy weksla własnego - art. 32, 70 w związku z art. 103 i 104 Prawa wekslowego - por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 1981 r., sygn. akt IV PRN 6/81, publ. OSNC 1981/11/225) ulegają przedawnieniu z upływem trzech lat od dnia płatności weksla, co odnosi się także do weksla in blanco, w którym data płatności została wpisana przez wierzyciela wekslowego. W niniejszej sprawie powód wypełnił weksel in blanco w dniu r., zaś dzień płatności ustalił na r. (k. 44). Skoro powództwo skierował do Sądu w dniu r., mając na uwadze powyższe stanowisko judykatury, jego roszczenia byłyby w całości zasadne. Skoro zgodnie z punktem 8.3 umowy leasing w razie opóźnienia zwrotu przedmiotu leasingu, leasingobiorca był zobowiązany płacić opłaty za czas przedłużonego użytkowania według stawki dotychczasowej miesięcznej opłaty leasingowej, zaś przedmiot został zwrócony w sierpniu 2005 r., powodowi należało się stosowne wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z przedmiotu leasingu za okres wskazany w pozwie oraz w żądanej przez niego wysokości. W tym miejscu należy zaznaczyć, że wynagrodzenie należne właścicielowi obejmuje cały okres, przez który posiadacz rzecz posiadał. Wynagrodzenie za korzystanie z cudzej rzeczy nie oparte na tytule nie dzieli się na świadczenia okresowe, lecz jest należnością jednorazową za cały okres korzystania, okresowy charakter takiego świadczenia nie wynika bowiem z ustawy ani z umowy. Nie stoi to na przeszkodzie ustaleniu przez strony pierwotnej umowy kwoty należnej z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z rzeczy po wygaśnięciu stosunku zobowiązaniowego (art k.c.). Jednakże zarówno w piśmiennictwie jak i w orzecznictwie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2004 r., sygn. akt V CK 228/04, publ. OSP 2005/11/130 z glosą częściowo aprobującą) wyrażono pogląd, że na podstawie art. 10 pr. wekslowego można powoływać się na niezgodność uzupełnienia blankietu weksla z otrzymanym upoważnieniem, a polegającą na dokonaniu tego uzupełnienia już po przedawnieniu się zabezpieczonego roszczenia wynikłego ze stosunku podstawowego. Wystąpienie tej ostatniej okoliczności pozwana zarzucała w zarzutach od nakazu zapłaty. Skoro więc, tak jak w sprawie niniejszej, podstawą dochodzonego roszczenia jest weksel, mający wcześniej postać weksla in blanco, to niezależnie od poprawności ustalenia, że roszczenie wekslowe nie uległo przedawnieniu w terminie wynikającym z art. 70 Prawa wekslowego, Sąd nie jest zwolniony od obowiązku rozważenia, czy weksel został wypełniony zgodnie z umową, a w szczególności czy w chwili jego uzupełnienia istniało nieprzedawnione roszczenie podlegające zabezpieczeniu (tak wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 14 października 1971 r., sygn. akt II CR 277/71, publ. OSPiKA 1972/7-8/139; z dnia 19 listopada r., sygn. akt V CK 228/04, publ. OSP 2005/11/130; z dnia 9 lutego 2005 r., sygn. akt II CK 426/04, niepubl.; z dnia 14 grudnia 2004 r. sygn. akt II CK 259/04, niepubl.; z dnia 9 grudnia 2004 r., sygn. akt II CK 170/04, niepubl.). Wykładnia postanowień deklaracji wekslowej towarzyszącej wystawieniu weksla in blanco wręczanego dla zabezpieczenia określonego roszczenia, prowadzi zazwyczaj do wniosku (zob. wyrok SN z dnia 26 stycznia 2001 r., sygn. akt II CKN 25/00, niepubl.), że treścią upoważnienia jest objęte jedynie uzupełnienie weksla przed upływem terminu przedawnienia roszczenia podlegającego zabezpieczeniu. Użycie w deklaracji wekslowej zwrotu przewidującego możliwość wypełnienia weksla w każdym czasie oznacza dowolną 4

5 chwilę, ale tylko przed upływem terminu przedawnienia roszczenia podlegającego zabezpieczeniu. Także użycie w deklaracji wekslowej zwrotu o możliwości opatrzenia weksla in blanco datą płatności według uznania wierzyciela może być rozumiane jako dowolna data, ale mieszcząca się w okresie od dnia wymagalności zabezpieczonego wekslem roszczenia do dnia upływu terminu jego przedawnienia. Taka interpretacja odpowiada najbardziej sensownej dla wręczających weksel in blanco interpretacji zwrotów mówiących o możliwości wypełnienia go w każdym czasie i opatrzenia datą płatności według swego uznania. Również w piśmiennictwie prezentowany jest trafny pogląd, że zarzut wypełnienia weksla in blanco po upływie terminu przedawnienia zabezpieczonego nimi roszczenia ze stosunku podstawowego jest zarzutem wypełnienia weksla niezgodnie z zawartym porozumieniem z wszystkimi płynącymi stąd skutkami. Odmienne stanowisko musiałoby bowiem prowadzić do trudnego do zaaprobowania poglądu, że zamiarem ustawodawcy była dodatkowa ochrona roszczeń przedawnionych, skoro istotą instytucji przedawnienia jest właśnie pozbawienie ochrony podmiotów, których roszczenia uległy przedawnieniu. Przepis art. 10 pr. wekslowego zapewnia bowiem nabywcy weksla in blanco ochronę nieco słabszą niż wynikająca z ogólnych zasad Prawa wekslowego, a zróżnicowanie to jest w pełni usprawiedliwione funkcją weksla gwarancyjnego, która osłabia abstrakcyjny charakter zobowiązania wekslowego (patrz uzasadnienie wyroku SN z dn r., sygn. akt II CSK 75/06, publ. Pr.Spółek 2007/7-8/91). Według art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Do zastosowania trzyletniego terminu przedawnienia nie jest wymagane, aby obie strony stosunku prawnego, z którego wywodzi się roszczenie majątkowe, prowadziły działalność gospodarczą. Wystarczy, że działalność gospodarczą prowadzi tylko strona dochodząca roszczenia, które wiąże się z tą działalnością. Jakkolwiek właściciel rzeczy może dochodzić roszczeń o "zaległe" wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z jego rzeczy z uwzględnieniem ogólnych terminów przedawnienia wynikających z art. 118 k.c., to jednak z tym dalszym zastrzeżeniem, że po wydaniu rzeczy obowiązuje dodatkowy roczny termin, liczony od daty jej zwrotu. Taka właśnie jest szczególna rola normy restrykcyjnej zawartej w art. 229 k.c., że obejmując roszczenia nieprzedawnione, skraca termin ich dochodzenia do jednego roku od zwrotu rzeczy. Czynność niezbędną do przerwania biegu terminu przedawnienia (wytoczenie powództwa art pkt 1 k.c.) wierzyciel podjął dopiero w dniu r., zaś przedmiot leasingu został mu zwrócony w dniu r. (k. 15). Zatem roszczenia z tytułu bezumownego korzystania przez pozwanego z przedmiotu leasingu uległy przedawnieniu z dniem r. Mając powyższe na uwadze i uznając podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego za uzasadniony, powództwo w stosunku do niej należało oddalić. Powyższe rozważania dotyczą także roszczeń, co do których również pozwany zgłosił zarzut przedawnienia, tj. co do kwoty 4.552,52 zł. Upływ terminu przedawnienia Sąd bada jedynie na zarzut zgłoszony przez stronę. Skoro pozwany podniósł ów zarzut jedynie co do ww. kwoty, zatem jedynie w tej części mógł zostać uwzględniony. W pozostałej zaś części (3414,39 zł), z uwagi na zasadność roszczenia o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie przez pozwanego z pierwotnego przedmiotu leasingu, powództwo należało uwzględnić mając na uwadze, iż co do tej części roszczenia pozwany nie podniósł skutecznie zarzutu przedawnienia (wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją wekslową). Oczywiście bezzasadne okazały się bowiem zarzuty pozwanego co do bezzasadności roszczenia powoda 5

6 w związku z pismem Banku Pekao S.A. III Oddział w Lublinie o wstrzymaniu dokonywania wszelkich płatności z tytułu zobowiązań finansowych na rzecz powoda (k. 95). Dotyczyło ono bowiem umowy leasingowej nr 353/1/99, a nie będącej przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie umowy nr 348/1/99. O odsetkach orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu. Jak wyżej wskazano, powód z uwagi na nie okazanie weksla wystawcy nie mógł żądać odsetek od dnia płatności weksla, jednakże pozwany miał świadomość, że ciąży na nim zobowiązanie wskazane w wekslu i jest ono wymagalne (art i 2 k.c.). Odnosząc się zaś do zarzutu pozwanej nieważności poręczenia wekslowego z powołaniem się na przepisy Kodeksu cywilnego, należy uznać go za całkowicie nietrafny. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego (porównaj między innymi orzeczenie z dnia r., sygn. akt 2 CR 1111/61, publ. MoP 1993/3/23 oraz z dnia r., sygn. akt II CR 536/93, niepubl.) poręczenie wekslowe jest instytucją całkowicie odrębną od poręczenia cywilnego i stosuje się do niego wyłącznie przepisy prawa wekslowego. Przepisy Kodeksu cywilnego o poręczeniu nie mają zastosowania do poręczenia wekslowego nawet w drodze analogii (tak SN w wyroku z dn r., sygn. akt III CK 35/02, nie publ.). Stosownie do art. 60 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe, tekst jedn.: Dz. U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 z późn. zm., w zw. z art. 536 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze, Dz. U. Nr 60, poz. 535, postępowanie dotyczące mienia wchodzącego w skład masy upadłości może być wszczęte i dalej prowadzone jedynie przez syndyka lub przeciw niemu. Jest to przypadek tzw. zastępstwa procesowego pośredniego (substytucji, subrogacji procesowej, podstawienia procesowego), kiedy zastępca działa na rzecz zastąpionego, ale we własnym imieniu. Tak też expressis verbis stanowi odnośnie syndyka - art pr. upadł i napr. W procesie, w którym syndyk działa na rzecz upadłego, upadły jest więc stroną w znaczeniu materialnym i świadczenie dochodzone przez syndyka podlega zasądzeniu na rzecz upadłego, a dochodzone przeciwko syndykowi podlega zasądzeniu od upadłego (tak SN w wyroku z dn r., sygn. akt IV CK 86/04, publ. Biul.SN 2005/2/15). Zgodnie z art. 496 k.p.c. po przeprowadzeniu rozprawy Sąd wydaje wyrok, w którym nakaz zapłaty w całości lub w części utrzymuje w mocy albo go uchyla i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też postanowieniem uchyla nakaz zapłaty i pozew odrzuca lub postępowanie umarza. W związku z powyższym, orzeczono jak w sentencji. O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o dyspozycję art i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w stosunku do pozwanej Bożeny G. i art. 100 k.p.c. w stosunku do pozwanego Jacka G., w tym o wynagrodzeniu radców prawnych w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dn. 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz.1349), tutaj w kwocie zł ( 6 pkt 4), powiększone o kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej. 6