Tydzień Filmu Niemieckiego 2013 Opole Narodowe Centrum Piosenki / Kino Meduza

Transkrypt

1 Tydzień Filmu Niemieckiego 2013 Opole Narodowe Centrum Piosenki / Kino Meduza Program przeglądu Uroczyste otwarcie przeglądu w Narodowym Centrum Piosenki (Sala kameralna), filmem Oh boy, ul. Piastowska 14, Opole godz , Oh boy, Niemcy 2012, reż.: Jan Ole Gerster, 85 min. Pozostałe filmy będą pokazywane dwukrotnie w kinie Meduza, ul. Oleska 45 o godz i Hannah Arendt, Niemcy, Luksemburg, Francja, Izrael 2012, reż. Margarethe von Trotte, 113 min Dzisiaj jestem blondynką (Heute bin ich blond), Niemcy 2013, reż. Marc Rothemund, 115 min This Ain t California, Niemcy 2011/2012, reż. Marten Persiel, 90 min Silvi, Niemcy 2013, reż. Nico Sommer, 97 min Kadysz dla przyjaciela (Kaddisch für einen Freund), Niemcy 2011, reż. Leo Khasin, 94 min Weekend (Das Wochenende), Niemcy 2012, reż. Nina Grosse, 97 min. Organizatorzy: Konsulat Generalny Niemiec we Wrocławiu Dom Norymberski w Krakowie Konsulat Niemiec w Opolu Kino Meduza w Opolu Sponsorzy i partnerzy Instytut Goethego w Krakowie German Films

2 Oh Boy Niemcy, 2012; reżyseria: Jan Ole Gerster; scenariusz: Jan Ole Gerster; zdjęcia: Philipp Kirsamer; obsada: Tom Schilling, Friederike Kempter, Marc Hosemann, Katharina Schüttler, Justus von Dohnányi; produkcja: Marcos Kantis, Alexander Wadouh; 85 min. Dobiegający trzydziestki Niko przed dwoma laty rzucił studia prawnicze, co ukrywa przed ojcem łożącym na jego utrzymanie. Chłopak nie ma żadnych planów, ani żadnych ambicji, nic go specjalnie nie interesuje, żyje z dnia na dzień, rozmawiając z przygodnie poznanymi ludźmi, spotykając się ze znajomymi i poddając temu, co w danej chwili mu się przydarza. Szwendając się bez celu po Berlinie, Niko ciągle ma wrażenie, że ludzie, których napotyka, są jacyś dziwni i dopiero później przychodzi mu do głowy, że to chyba on różni się od pozostałych. Od ojca, który z sukcesem prowadzi biznes, od swojej dziewczyny, która próbuje w ich związek włożyć odrobinę czułości i bliskości, od sąsiada, który ciągle wspomina swoje nieudane małżeństwo, od spotkanej przypadkiem koleżanki z klasy, która za pomocą teatru tańca próbuje poradzić sobie z zaburzeniami związanymi z postrzeganiem własnego ciała. Niko wydaje się być całkowicie wyalienowany ze świata, w którym żyje, zwyczajne ludzkie problemy zdają się go nie dotyczyć. I nawet, kiedy wdaje się w bójkę w obronie zaczepianej na ulicy koleżanki, sprawia wrażenie, jakby nie wiedział, co czyni. Czarno-biały, ze świetną jazzową ścieżką dźwiękową, debiutancki film Jana Ole Gerstera to portret pokolenia, które znalazło się w martwym punkcie. Studia wyższe i niezliczona ilość odbytych praktyk nie gwarantują już nie tylko życiowego sukcesu, ale nawet zwykłego zatrudnienia pozwalającego na samodzielną egzystencję. Młodym ludziom wydaje się, że nie mają przed sobą żadnych perspektyw, więc zrezygnowani żyją życiem niebieskich ptaków na koszt rodziny lub społeczeństwa. O tym, że film wyczuł idealnie puls czasu świadczy jego entuzjastyczne przyjęcie zarówno przez widzów jak i niemiecką oraz międzynarodową krytykę, a także liczne nagrody, jakie zebrał na wielu festiwalach. Pokazy festiwalowe: Karlowe Vary (2012), Monachium (2012), Oldenburg (2012), Zurych (2012), Sao Paulo (2012), AFI Fest L.A. (2012), Tallin (2012), IFF Bratysława (2012), plus Camerimage (2012), Marrakesz (2012), Rotterdam (2013), Guadalajara (2013), Stambuł (2013), Sofia (2013), Edynburg (2013), Sydney (2013) (konkurs), Szanghaj (2013), Giffoni (2013), Milwaukee (2013). Nagrody i wyróżnienia: Nagroda za najlepszy scenariusz, Monachium (2012), Nagroda dla najlepszego filmu i Nagroda Publiczności, Oldenburg (2012), Nagroda specjalna za reżyserię, Zurich (2012), Nagroda dla najlepszego reżysera i Nagroda Jury FIPRESCI, Bratysława (2012), Nagroda Red Hering i Nagroda Publiczności, Tallin (2012), Bawarska Nagroda Filmowa dla najlepszego aktora (Tom Schilling) i za najlepszy scenariusz (2012), Specjalna Nagroda Jury i Nagroda Publiczności, Angers (2013), Nagroda Grand Prix, Sofia (2013), Niemiecka Nagroda Filmowa dla najlepszego filmu, za najlepszy scenariusz, dla

3 najlepszego aktora pierwszoplanowego, dla najlepszego reżysera, dla najlepszego aktora drugoplanowego i za najlepszy montaż, (2013). Jan Ole Gerster urodził się w 1978 roku w Hagen w Westfalii. Pracował w firmie produkującej filmy X Filme, m.in. jako asystent reżysera Wolfganga Beckera podczas pracy nad jego głośnym filmem Good Bye, Lenin!. Pod koniec roku 2003 Gerster rozpoczął studia na kierunku reżyseria i scenariusz na Akademii Filmu i Telewizji w Berlinie. W czasie studiów zrealizował kilka filmów krótkometrażowych, w tym wspólnie z Wolfgangiem Beckerem film Krankes Haus, który stanowi część zbiorczej produkcji "Deutschland kurze Filme zur Lage der Nation" (2009). W roku 2010 rozpoczął pracę nad swoim filmem dyplomowym, tragikomedią Oh Boy, który został wyróżniony 6 Niemieckimi Nagrodami Filmowymi Lola, w tym Złotą Lolą za najlepszy film. Gerster otrzymał nagrody za najlepszą reżyserię i scenariusz. Oficjalna strona filmu: Aurora Films Pasaż Ursynowski 1/ Warszawa tel./fax: Hannah Arendt Francja, Luksemburg, Niemcy, Izrael, 2012; reżyseria Margarethe von Trotta; scenariusz: Margarethe von Trotta, Pamela Katz; zdjęcia: Caroline Champetier, Tobias Klauke; montaż: Bettina Böhler; muzyka: André Mergenthaler; kostiumy: Frauke Firl; produkcja: Bettina Brokemper, Johannes Rexin; obsada: Barbara Sukowa, Axel Milberg, Janet McTeer, Julia Jentsch, Ulrich Noethen; 113 min. Gdy w maju 1960 roku świat obiega wiadomość o porwaniu w Argentynie Adolfa Eichmanna, wysokiego nazistowskiego funkcjonariusza, odpowiedzialnego za plan masowej eksterminacji Żydów w czasie II wojny światowej, Hannah Arendt, wybitna niemiecka filozofka żydowskiego pochodzenia, mieszka z mężem w apartamencie na Manhattanie i prowadzi spokojne życie. Wkrótce media donoszą o planowanym procesie nazisty, który ma się odbyć w Jerozolimie. Arendt bardzo chce być świadkiem tego wydarzenia i zgłasza się do The New Yorkera z propozycją współpracy w charakterze korespondentki. Relacjonując kolejne dni przesłuchań filozofka opisuje Eichmanna jako typowego biurokratę, bezrefleksyjnie wykonującego polecenia, który nigdy nie dostrzegł szerszego kontekstu swojej przerażającej działalności. Prowadzi ją to do sformułowania słynnej tezy o niedającej się opisać i zrozumieć banalności

4 zła. Takie stwierdzenie jest czymś zaskakującym dla współczesnych, w tym dla wielu przyjaciół Arendt, którzy źle interpretując jej słowa, posuwają się nie tylko do zarzutów, że broni odpowiedzialnego za Holokaust potwora, ale też grożą jej śmiercią czy pozbawieniem wykładów na uniwersytecie. Von Trotta skupia się na czterech latach z życia Arendt, nie opowiadając w filmie biografii filozofki, tylko historię powstania jej najsłynniejszej książki i wszelkich zawirowań, jakie temu towarzyszyły. Imponuje siła i odwaga z jaką Arendt odpiera fale krytyki, chociaż zagęszczająca się wobec niej atmosfera niechęci kosztuje ją i jej bliskich bardzo wiele wysiłku i straconych przyjaźni. Film w przewrotny sposób pokazuje, że nienawiść do myślących inaczej nie omija nikogo, i że tkwi ona głęboko ukryta i ujawni się przy pierwszej nadarzającej się okazji. Pokazy festiwalowe: Toronto 2012 (pokaz specjalny), Tokyo 2012 (konkurs), Sao Paulo 2012, Tallinn Black Nights 2012, Valladolid 2012, Stambul 2013, Dallas 2013, Szanghaj 2013, Haugesund 2013, Milwaukee 2013 Nagrody i wyróżnienia: Bawarska Nagroda Filmowa dla najlepszej aktorki Barbary Sukowej (2013), Niemiecka Nagroda Filmowa, Lola dla najlepszego filmu oraz dla najlepszej pierwszoplanowej aktorki (2013), Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Valladolid (Hiszpania), Silver Spike dla najlepszego filmu (2012). Margarethe von Trotta urodziła się w 1942 roku w Berlinie, w arystokratycznej rodzinie nadbałtyckich Niemców. Młodość spędziła w Paryżu, gdzie zafascynowała się kinem Nowej Fali i obrazami Ingmara Bergmana. Po powrocie do Niemiec zaczęła grać w filmach Reinera Fassbindera i Volkera Schlöndorffa. Znajomość z tym ostatnim zaowocowała małżeństwem, a w 1975 wspólnie wyreżyserowanym debiutem fabularnym, ekranizacją Utraconej czci Katarzyny Blum. Złoty Lew przyznany w Wenecji w 1981 roku za film Czas ołowiu ugruntował jej czołowa pozycję w niemieckim kinie. Obok nagród na Berlinale i licznych festiwalach filmowych, dwukrotnie brała udział w konkursie głównym w Cannes. Jednym z najbardziej znanych jej filmów jest Róża Luksemburg z kreacją ulubionej aktorki Barbary Sukowej. Oficjalna strona filmu: Aurora Films Pasaż Ursynowski 1/ Warszawa tel./fax:

5 Dzisiaj jestem blondynką (Heute bin ich blond) Niemcy 2013, reżyseria: Marc Rothemund; scenariusz: Kati Eyssen na podstawie powieści Sophie van der Stap "Meisje met negen pruiken"; zdjęcia: Martin Langer; montaż: Simon Gstöttmayr; muzyka: Johan Hoogewijs, Mousse T.; kostiumy: Silke Sommer; produkcja: Sven Burgemeister, Genevieve Lemal, Andreas Bareiß; obsada: Lisa Tomaschewsky, Karoline Teska, Maike Bollow, Ben Braun, David Rott; 115 min. Film Marca Rothermunda, reżysera znanego m. in. z poruszającego obrazu Sophie Scholl ostatnie dni, powstał w oparciu o bestsellerową książkę holenderskiej studentki Sophie van der Stap. W 2005 roku zachorowała ona na bardzo rzadką odmianę raka płuc. Swoją niecodzienną walkę z chorobą opisywała na blogu, który później, już po szczęśliwym zakończeniu chemioterapii, wydała w formie pamiętnika. Kiedy bohaterka poznaje diagnozę i dowiaduje się, że ma 50 procent szansy na wyleczenie, postanawia mężnie stawić czoła chorobie. Zanim ta pozbawi ją włosów i sił urządza sesję fotograficzna, chcąc zatrzymać w kadrze swoją wyjątkową urodę. Skutki chemioterapii są jednak coraz bardziej widoczne, odbija się ona także na psychice Sophie. Kiedy więc jej najbliższa przyjaciółka, scenografka przy okazji odwiedzin w szpitalu, zamiast pełnej życia młodej dziewczyny, widzi pogrążoną w depresji pacjentkę, postanawia działać. Zabiera ją do wyjątkowego sklepu z perukami, aby ta wybrała coś dla siebie. Sophie zamiast jednej kupuje dziewięć i kreuje przy ich pomocy swoje nowe wizerunki. W szpitalu karnie poddaje się obowiązkowej terapii, jednak w wolnych chwilach, jako blondwłosa Pam podróżuje z przyjaciółmi, jako Daisy rzuca się w wir szalonych imprez, zaś będąc rudowłosą, romantyczną Sue podrywa mężczyzn... Życie Sophie nie koncentruje się już tylko na chorobie, ekscytujący eksperyment, w którym uczestniczy, spycha ją na dalszy plan. Filmy, który podejmują temat walki z nowotworem, zwykle są zapisem strachu, bólu i sporadycznie pojawiających się momentów nadziei na wyleczenie. Dziś jestem blondynką idzie dalej obok cierpienia i strachu pokazuje pełne radości życie, którego nawet choroba nie jest w stanie pokonać. Marc Rothermund zmierzył się z trudnym tematem i wyszedł z niego zwycięsko. Podobnie jak jego główna bohaterka. Pokazy festiwalowe: Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie (2013), Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Seattle (2013), Festiwal Filmowy w Taipei (2013), Festiwal Filmowy w Brukseli (2013), Transatlantyk Festiwal Filmowy w Poznaniu (2013), Cinergia Festival w Łodzi

6 Marc Rothemund urodził się w 1968 roku. Ma za sobą staż jako asystent u co najmniej 9 reżyserów, wśród których znajdują się Helmut Dietl i Dominik Graf. Samodzielnie zrealizował kilka filmów telewizyjnych, m.in. Die Hoffnung stirbt zuletzt. W kinie zadebiutował w 1998 roku filmem Das merkwürdige Verhalten geschlechtsreifer Großstädter zur Paarungszeit. Kolejny film Harte Jungs należał do najbardziej kasowych filmów niemieckich w 1999 roku. Uznanie światowej krytyki zdobył jednak w 2005 roku filmem Sophie Scholl ostatnie dni nagrodzonym na Berlinale Srebrnym Niedźwiedziem za główną rolą kobiecą i Nagrodą Jury Ekumenicznego. Obraz był również nominowany do Oscara. Oficjalna strona filmu Aurora Films Pasaż Ursynowski 1/ Warszawa, Poland tel./fax: This Ain't California Niemcy, 2011/2012, fabularyzowany dokument; reżyseria: Marten Persie; scenariusz: Marten Persiel, Ira Wedel; zdjęcia: Felix Lemberg; produkcja: Ronald Vietz, Michael Schöbel; obsada: David Nathan, Kai Hillebrand, Tina Bartel; 90 min. Nico, Dirk i Denis trzej przyjaciele i bohaterowie filmu Martina Persie to zapaleni deskorolkowcy. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że ich historia miłości do deskorolki zaczyna się w połowie lat osiemdziesiątych, na prowincji, w byłej NRD. Od momentu, kiedy po raz pierwszy próbują jazdy na zdobytej na zachodzie desce, poprzez przeprowadzkę do Berlina, pierwsze zawody Euroskate w Pradze w 1988 roku i kolejne niemiecko-niemieckie przy murze, jeszcze przed jego upadkiem, obserwujemy jak wspólna pasja buduje przyjaźń, jak rodzi się polityczna świadomość i pragnienie wolności, której symbolem dla trójki protagonistów jest właśnie deskorolka. Film jest także opowieścią o specyficznej młodzieżowej subkulturze w NRD, która na swój sposób próbowała przeciwstawić powszechnie obowiązującym rygorom i dozwolonym formom spędzania wolnego czasu. Martin Persie połączył w swoim obrazie różne filmowe formy: archiwalne zdjęcia, materiał dokumentalny i fabularyzowane fragmenty, a także animację, która rekonstruuje wspomnienia bohaterów. Z tej różnorodności powstał wzruszający i pełen humoru film, spoglądający na Zachód ze wschodniej perspektywy, od momentu rozpoczęcia tej opowieści, aż po rok 2011.

7 Pokazy festiwalowe: Berlin 2012, Atlanta 2012, Palm Beach 2012, Nashville 2012, Linz 2012, Schwerin 2012, Monachium 2012, Cannes 2012, New York 2012, Shanghai 2012, Karlowe Wary 2012, Warszawa 2012, Plus Camerimage 2012 Nagrody i wyróżnienia: Międzynarodowy Festiwal Filmowy Berlinale 2012 nagroda Dialogue en Perspective; Festiwal Filmowy w Nashville 2012: Specjalna nagroda jury za reżyserię; Festiwal Sztuki Filmowej w Schwerinie 2012: Nagroda dla Młodych Twórców, Cannes Independent Film Festival 2012: Najlepszy Film Dokumentalny; Międzynarodowy Festiwal Filmowy w New Jersey 2012: Specjalna nagroda jury Najlepszy Film Dokumentalny; Warszawski Festiwal Filmowy 2012: 2 Nagroda Publiczności. Martin Persie urodził się w Berlinie, dorastał w Hanowerze. W wieku 19 lat przeprowadził się do Hamburga, gdzie podjął pracę jako asystent montażysty studiując jednocześnie na Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Hamburgu na kierunku film dokumentalny. Następnie podjął studia Mixed Media Art na Uniwersytecie Portsmouth. Po przeniesieniu się do Londynu na Westminster University odkrył swoje zamiłowanie do pisania scenariuszy, kształcąc się u prof. Tony Grisoni. Po 12 latach pobytu zagranicą w Anglii, Hiszpanii, Brazylii i Filipinach, gdzie pracował jako reżyser i autor reklam, klipów muzycznych i filmów dokumentalnych, powrócił w 2008 roku do Niemiec, aby nakręcić swój pierwszy film kinowy o subkulturze deskorolkowców w dawnym NRD. Sam od ponad 30 lat jeździ na deskorolce. Oficjalna strona filmu VERLEIH farbfilm verleih GmbH Boxhagener Str Berlin tel: info@farbfilm---verleih.de Silvi Niemcy, 2013; reżyseria: Nico Sommer; scenariusz: Julia Stieber, Nico Sommer; zdjęcia: Alexander du Prel; montaż: Nico Sommer, Bernhard Strubel; produkcja: Nico Sommer; obsada: Lina Wendel, Thorsten Merten, Sylke Pergold, Harald Polzin, Gerdy Zint, 97 min. Silvi, bohaterka debiutanckiego filmu Nico Sommera, dobiega pięćdziesiątki. Zupełnie nieoczekiwanie, po 30 latach małżeństwa, odchodzi od niej maż. Ustabilizowane, choć nieekscytujące życie, z którego była całkiem zadowolona, legło w gruzach. Bezradna, samotna i tęskniąca za bliskością zaczyna szukać nowych partnerów. Bez doświadczenia na tym polu i posiłkując się ogłoszeniami towarzyskimi, trafia na przeróżnych osobników płci męskiej, a spotkania te odkrywają przed nią nieznane obszary życia intymnego:

8 anonimowy seks, romantyczne sceny, sado-masochistychne zabawy. Spotkanie z każdym nowym mężczyzną to spełnianie jego zachcianek i erotycznych fantazji. O potrzebach Silvi żaden z nich nawet nie pomyśli. Emocjonalny chaos, w jaki popada bohaterka i kolejne gorzkie doświadczenia, jakie przeżywa nie załamują jej jednak. Silvi wydaje się być na nie odporna. Wplecione przez reżysera w fabułę filmu sekwencje wywiadów, jako komentarza do opowiadanej przez niego historii, nadają obrazowi charakter dokumentu i pozwalają widzowi obserwować wydarzenia z perspektywy protagonistki. Filmowy realizm często przełamywany jest absurdalnym humorem, a jego niewyczerpalnym źródłem jest kontrast pomiędzy mocno stojącą na ziemi bohaterką i jej ekscentrycznymi kochankami. Niemiecka krytyka po festiwalu w Berlinie, gdzie film miał swoją premierę w sekcji Perspektywy kina niemieckiego, pisała o nim z entuzjazmem, podkreślając dojrzałość 30- letniego reżysera i niezwykłe wyczucie podjętego przez niego tematu. Na sukces filmu miała też z pewnością wpływ Lina Wendel, odtwórczyni głównej roli, nagrodzona w tym roku na Festiwalu Filmu Niemieckiego w Ludwigshafen. Nagrody i wyróżnienia: Nagroda dla najlepszego filmu oraz Nagroda Związku Niemieckich Krytyków Filmowych, Festiwal Nowych Filmów Achtung Berlin (2013), Nagroda dla najlepszej aktorki, Festiwal Sztuki Filmowej, Schwerin (2013), Nagroda Specjalna dla Liny Wendel na Festiwalu Filmu Niemieckiego (2013) Pokazy festiwalowe: Berlinale 2013, Achtung Berlin 2013, Schwerin 2013, Ludwigshafen Nico Sommer urodził się w 1983 roku w Berlinie. Studiował reżyserię filmu dokumentalnego i fabularnego oraz komunikacje wizualną w Kunsthochschule w Kassel. W roku 2003 założył firmę produkcji filmowej süsssauer Filmproduktion. Zadebiutował w 2006 roku filmem Stiller Frühling. Ma na swoim koncie kilka filmów krótkometrażowych oraz dokument. Silvi jest jego druga fabułą. Oficjalna strona filmu süsssauer Filmproduktion Postfach Berlin, Niemcy tel.: +49 (173) mail@suesssauerfilm.de Kadysz za przyjaciela (Kaddisch für einen Freund) Niemcy, 2011, 94 min.; reżyseria: Leo Kasin; scenariusz: Leo Kasin; zdjęcia: Mathias Schöningh; montaż: Horst Reiter; produkcja: Sigrid i Martin Bach, SiMa Film GbR; obsada: Ryszard Ronczewski, Neil Belakhdar, Neil Malik Abdullah, Sanam Afrashteh; 94 min.

9 W berlińskiej dzielnicy Kreuzberg, w jednym z bloków mieszka rodzina palestyńskich uchodźców z Libanu. 14-letni Ali, który chciałby dołączyć do lokalnego gangu złożonego z młodych imigrantów, poddany zostaje próbie: ma wziąć udział we włamaniu do mieszkania swojego 84-letniego sąsiada, rosyjskiego Żyda. Przyłapana na gorącym uczynku grupa rozpierzcha się bardzo szybko, jedyną osobą rozpoznaną przez poszkodowanego jest Ali. Alexsander Zamskoy zgłasza fakt napadu i dewastacji mieszkania na policję i wskazuje sprawcę, co skutkuje groźbą deportacji dla całej rodziny młodego Palestyńczyka. Jego ojciec, aby udobruchać sąsiada i skłonić go do wycofania oskarżenia proponuje mu przeprosiny i pomoc Alego w renowacji mieszkania. Aleksander nie byłby pewnie skory do przyjęcia tej oferty, ale od dłuższego już czasu niemiecka opieka społeczna próbuje przeprowadzić go domu starców, twierdząc, że nie jest już wystarczająco samodzielny i warunki jego egzystencji pozostawiają wiele do życzenia. Tak więc stary Żyd przyjmuje propozycję Palestyńczyków, która stanie się początkiem niezwykłej przyjaźni, wbrew wszelkim przeciwnościom i stereotypom: wiekowi, religii i narodowości. Dzięki swoim wyrazistym bohaterom w roli Alexandra polski aktor Ryszard Ronczewski udaje się debiutującemu reżyserowi opowiedzieć wzruszającą, ale też niepozbawioną humoru, historię przełamywania przez nich wzajemnej niechęci, uprzedzeń czy wręcz antypatii. Okazuje się, że skazani na siebie, poprzez mieszkanie we wspólnym domu na terenie obcego im państwa, odwieczni wrogowie Żyd i Palestyńczyk są zdolni nie tylko do wzajemnej tolerancji, ale też do przyjaznego współistnienia. Pokazy festiwalowe: Kinoforum St. Petersburg (2011), Giffoni (2011), BUSTER Kopenhaga (2011), Taszkient Film Forum (2011), Boston, Festiwal Filmów Żydowskich (2011), Waszyngton, D.C. Festiwal Filmów Żydowskich (2011), Jerozolima, Festiwal Filmów Żydowskich (2011), Houston, Festiwal Filmów Żydowskich (2012), Toronto, Festiwal Filmów Żydowskich (2012), Szanghaj (2012). Nagrody i wyróżninia: Special Mention Giffoni (2011), Nagroda Castello d Oro & Fuori le Mura Awards, Castellinaria Bellinzona (2011), Specjalna Nagroda Jury, Taszkient (2011), Nagroda Publiczności, Boston (2011), Nagroda Publiczności, Washington (2011), Niemiecka Nagroda Filmowa dla najlepszego filmu dla dzieci (2013). Leo Kasin urodził się w 1973 roku w Moskwie, w wieku ośmiu lat przyjechał do Niemiec, dzisiaj mieszka w Berlinie. Z branżą filmową po raz pierwszy zetknął się w wieku 12 lat, gdy rosyjski autor i reżyser Ephraim Sevela obsadził go w swoim filmie Das Wiegenlied. W latach studiował na Akademii Filmowej Kaskeline w Berlinie. Jego dyplom filmowy Liebe Mutter otrzymał nagrodę publiczności na Festiwalu Filmowym w Wismarze. Leo Khasin pracował jako kierownik planu i asystent reżysera przy różnych produkcjach filmowych, aby następnie zająć się reżyserią. Jego filmy były wielokrotnie pokazywane na różnych festiwalach. Za swój film Durst otrzymał w roku 2003 nominację do Niemieckiej Nagrody Filmowej w kategorii film krótkometrażowy. Kolejny film Kickback pokazywany był w roku 2005 na Berlinale. W latach 2006/2007 ukończył Autorenschule w Hamburgu i napisał swój pierwszy scenariusz. Kadisz dla przyjaciela to jego debiutancki film pełnometrażowy.

10 Oficjalna strona filmu SiMa Film Sigrid und Martin Bach GbR Wilbrechtstr. 53 a Monachium, Niemcy tel.: fax: martin.bach@sima-film.de Weekend (Das Wochenende) Niemcy, 2012, reżyseria: Nina Grosse; scenariusz: Nina Grosse; zdjęcia: Benedict Neuenfels; obsada: Katja Riemann, Sebastian Koch, Tobias Moretti, Barbara Auer, Sylvester Groth, Robert Gwisdek, produkcja: Nina Maag, Nico Hofmann, Thomas Peter Fried; 97 min. Inga, agentka literacka, prowadząca uporządkowane życie klasy średniej, zostaje zaproszona na weekend do swojej dawnej koleżanki. Okazja do spotkania jest wyjątkowa: po 18 latach z więzienia wychodzi jej brat, Jens, kiedyś członek RAFu, dawny ukochany Ingi i ojciec jej starszego syna. Ta nie ma ochoty na odnowienie starej znajomości, ulega jednak namowom męża i przyjmuje zaproszenie. Wśród gości znalazł się jeszcze ich dawny kolega, przed laty, podobnie jak oni, mocno zaangażowany politycznie. Powitalne przyjęcie przekształca się w swego rodzaju podróż do przeszłości, powracają stare konflikty i podejrzenia o zdradę, która zakończyła się aresztowaniem Jensa. Konfrontacja starych i nowych przekonań wywołuje nieuniknione spięcia, kłótnie i awantury. Sytuacja zaostrza się jeszcze bardziej, kiedy do towarzystwa dołącza syn Ingi i Jensa, którego ten nie rozpoznaje, ponieważ siedząc w więzieniu odrzucił wszelkie kontakty z bliskimi. Scenariusz filmu Nina Grosse oparła na książce znanego niemieckiego pisarza Bernharda Schlinka, znanego z powieści Lektor i filmu pod tym samym tytułem. Spotkanie, wokół którego toczy się akcja, jest okazją do postawienia ważnych pytań dotyczących nie tylko najnowszej historii Niemiec: w jakim momencie i z jakiego powodu porzucamy młodzieńcze marzenia o tym, żeby zmieniać świat na lepsze, czy zaangażowanie polityczne usprawiedliwia brak odpowiedzialności w życiu prywatnym, w jakim stopniu dostatnie i wygodne życie zmienia nasze poglądy i tępi naszą społeczną wrażliwość i wreszcie, jak pogodzić się ze zdradą dawnych przyjaciół. Nina Grosse, dopuszczając wszystkich swoich bohaterów do głosu nie daje odpowiedzi, ale stara się przedstawić ich

11 stanowiska oraz różne punkty widzenia i w tym oraz w doskonałym aktorstwie leży siła jej filmu. Pokazy festiwalowe: Montreal 2012 (konkurs), Chicago 2012 (konkurs), Berlin Nina Grosse dorastała w Monachium i Genewie, studiowała germanistykę, filozofię i wiedzę o teatrze na Uniwersytecie Ludwiga Maximiliana w Monachium, który zamieniła na mieszczącą się w tym samym mieście Wyższą Szkołę Filmowo-Telewizyjną. Zadebiutowała filmem Der gläserne Himmel opartym na opowiadaniu Cortazara, za który otrzymała Bawarską Nagrodę Filmową. Za obraz Nie im Leben, do którego scenariusz napisała wraz z odtwórcą głównej roli, aktorem Helmutem Bergerem, wyróżniono ją w 1991 roku nagrodą Maxa Ophüslsa. W 1997 nakręciła Feuerreiter, którego tematem było życie niemieckiego poety Friedricha Hölderina, i który pokazywany był na wielu międzynarodowych festiwalach filmowych. Obok filmów kinowych reżyserka kręci także dla telewizji. Jej ostatnimi filmami są dwie części serii zrealizowanej dla ZDF na podstawie bestsellerowej książki Ferdynanda von Schiracha Przestępstwo. Nina Grosse wykłada także na uczelniach filmowych w Badenii- Wirtembergii, Poczdamie i Kolonii. Oficjalna strona filmu Global Screen GmbH Sonnenstr Monachium Niemcy Tel.: Fax: info@globalscreen.de