W naszej wspólnocie serdecznie witamy nowych Księży: ks. Piotra Abrama, ks. Mariusza Króla i ks. Mariusza Nosala.

Transkrypt

1 NR 42 LISTOPAD 2010 PARAFIA DUCHA ŚWIĘTEGO MIELEC

2 r. w czasie CZUWANIA FATIMSKIEGO dziękowaliśmy za gorliwą pracę duszpasterską Księżom, którzy odeszli z naszej parafii: ks. Januszowi Adamczykowi, ks. Pawłowi Górskiemu i ks. Michałowi Rosie. W naszej wspólnocie serdecznie witamy nowych Księży: ks. Piotra Abrama, ks. Mariusza Króla i ks. Mariusza Nosala. Wszystkim Kapłanom życzymy obfitości Bożych łask, światła Ducha Świętego i opieki Matki Bożej w dalszym życiu i służbie Panu Bogu i ludziom. Szczęść Boże!

3 móc w umacnianiu naszej wiary. Bo jak pisze Św. Piotr, tylko będąc mocni w wierze skutecznie przeciwstawimy się atakom szatana. Jak zatem mamy żyć? Co mamy czynić? W Dniu Pięćdziesiątnicy Piotr na podobne pytanie odpo- udział w roratach. Zachęcam do podjęcia tej modlitwy codziennie w dni powszednie o godz i o godz /dzieci/. Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć. Kościół daje nam sku- Przed nami kolejny rok liturgiczny, w który wejdziemy czasem Adwentu. Jak co roku przyłączymy się do wołania wierzących o Zbawiciela, o rosę z niebios, która ma zstąpić na ziemskie niwy. To liturgiczne coroczne wołanie Kościoła, ma swój początek w pierwszym oczekiwaniu, które rozpoczęło się po grzechu pierworodnym i po proklamacji Protoewangelii Pierwszej Dobrej Nowiny o Zbawicielu: Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej, ono ugodzi cię w głowę a ty ugodzisz je w piętę Czas liturgicznego wołania zakończy się w noc Bożego Narodzenia, kiedy tak, jak Aniołowie nad szopą betlejemską zaśpiewamy radosne: Gloria in excelsis Deo W ten radosny hymn włączymy naszą osobistą adwentową drogę, nasze postanowienia i wyrzeczenia. Na tegoroczny czas oczekiwania chcę zaproponować moim parafianom refleksję nad krótkim fragmentem Pisma Świętego z pierwszego listu Piotra Apostoła. My, kapłani, rozważamy ten tekst każdego tygodnia we wtorek, w czasie wieczornej modlitwy brewiarzowej. Bądźcie trzeźwi, czuwajcie. Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży szukając kogo pożreć. Mocni w wierze przeciwstawcie się jemu Jest tu mowa o szatanie, który jest naszym przeciwnikiem. Pismo święte i Katechizm Kościoła Katolickiego uczą nas, że w Historii Zbawienia są dobrzy aniołowie i upadłe duchy. Aniołowie niosą ludziom pomoc i pomagają zbawić się. Duchy upadłe sprzeciwiają się Bogu, Jego zbawczej woli i chcą wciągnąć człowieka w bunt przeciw Bogu. Dobre przeżycie czasu adwentu, może nam po- wiedział: nawróćcie się i niech każdy ochrzci się w imię Jezusa. My jesteśmy ochrzczeni, ale wiemy, że nawrócenie jest ciągle aktualnym zadaniem uczyniwszy na wieki wybór, w każdej chwili wybierać muszę. /J. Liebert/ Bądźcie trzeźwi To bardzo ważne adwentowe zadanie. Tu chodzi i o trzeźwość w sensie wolności od alkoholu, używek, dopalaczy, ale także o postawę trzeźwości umysłu, który nie pozwala się zniewolić poglądami, informacjami czy konsumpcyjną postawą. Zachęcam do podejmowania postanowień trzeźwościowych a wierność tym postanowieniom adwentowym na pewno zaowocuje w życiu. Czuwajcie Postawę czuwania adwentowego wyrazi nasz teczne narzędzia ochrony przed szatanem. Sakramenty Święte Życie sakramentalne jest skuteczną ochrona przed złym duchem i prowadzi do całkowitego uzdrowienia osoby i wyzwolenia z więzów zła. Sakramenty święte wprowadzają nas w szczególną wspólnotę z Chrystusem, który sam w nich działa. Zachęcam do częstej spowiedzi świętej. W tym sakramencie Jezus daje nam łaskę uświęcającą. Owocem sakramentu pokuty jest także przyjęcie łaski uczynkowej, która daje siłę i moc do pełnienia dobrych uczynków. Częsta spowiedź sprawia, że oddziaływanie złych duchów jest coraz słabsze, a przyjmowana Komunia święta pogłębia nasz związek z Jezusem i jest bardzo skuteczną ochroną przed złem. Także Adoracja Najświętszego Sakramentu jest drogą wejścia w relację miłości 3

4 z Jezusem. Nigdy nie pożałujemy i nie będziemy uważać za stracony czas spędzony na kolanach przed Jezusem Eucharystycznym. Zachęcam do modlitwy adoracyjnej w soboty, w I czwartek i I piątek miesiąca, w czasie kiedy w naszym kościele wystawiony jest Najświętszy Sakrament. Dużą pomoc otrzymujemy przyjmując sakrament chorych. Poprzez namaszczenie świętym olejem i modlitwę kapłana Jezus daje nam potężną pomoc i obronę. Sakrament chorych wzmacnia i chore ciało i sferę duchową człowieka. Wiedzmy, że poprzez przyjmowanie sakramentów świętych przepływa uzdrawiająca i uwalniająca miłość Jezusa. 4 Sakramentalia Kościół także dysponuje środkami, które są ochroną i powodują wyzwolenie od złych mocy. Sakramentalia to święte znaki, które na sposób sakramentów wskazują na duchowe dobra osiągane dzięki wstawiennictwu Kościoła, przez które przyjmujący zostaje usposobiony do podtrzymywania i uświęcania chrześcijańskiego życia. Swoją skuteczność mają nie na skutek mocy otrzymanej od Chrystusa /tak, jak w sakramentach/, ale wskutek wstawienniczej modlitwy Kościoła. Błogosławieństwa, poświęcenia, egzorcyzmy, uświęcają życiową przestrzeń człowieka. I z tego powodu sakramentalia są realnym zagrożeniem dla złych duchów. Dobrze, że wierzący dobrze pojmują owoce płynące ze stosowania sakramentaliów i chętnie poświęcają przedmioty, rzeczy, budynki. Już niedługo będziemy mogli gościć w naszych domach kapłana przychodzącego z błogosławieństwem kolędowym. Mocni w wierze przeciwstawcie się jemu Czy tegoroczny adwent będzie dla nas czasem spotkania się z przychodzącym Jezusem? On mówi; Oto stoję u drzwi i kołaczę, jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy ja wejdę i będę z nim wieczerzał a on ze mną. Życzę każdemu mocy Ducha Świętego w przeciwstawianiu się temu co pochodzi od szatana. Ks. proboszcz Waldemar Ciosek Do najboleśniejszych cierpień na ziemi należy niewątpliwie strata drogich, bliskich nam osób. Jednak św. Paweł poucza, abyśmy po zgonie najbliższych nie poddawali się zwątpieniu, jak poganie, którzy nie mają nadziei połączenia się ze zmarłymi. Dla nas, wierzących, nadzieję stanowi Chrystus żyjący na wieki : Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie (J 11, 25). Czyściec Katechizm Kościoła Katolickiego podaje: Ci, którzy umierają w łasce i przyjaźni z Bogiem, ale nie są całkowicie oczyszczeni, chociaż są już pewni swego wiecznego zbawienia, przechodzą po śmierci oczyszczenie, by uzyskać świętość konieczną do wejścia do radości nieba. To końcowe oczyszczenie wybranych [...], Kościół nazywa czyśćcem (KKK ). Każdy zły czyn, nawet ten najmniejszy, którego dopuszcza się człowiek w swej ludzkiej ułomności, pociąga za sobą karę i domaga się zadośćuczynienia przed Bożą sprawiedliwością. W spowiedzi świętej Pan Bóg prze- bacza człowiekowi grzech, ale kara pozostaje. Gładzi ją pobożne odprawienie pokuty zadanej przez kapłana i naprawienie zła godzącego w miłość bliźniego. Choć człowiek umiera pojednany z Bogiem, ma jednak na duszy pozostałości z dawnych grzechów (nieodprawione lub niedokładnie odprawione pokuty, ciągnące się następstwa krzywd wyrządzonych innym ludziom). Te resztki plam po grzechach sprawiają, że dusza nie może podobać się Bogu. Aby oglądać Boga i cieszyć się szczęściem zbawionych, musi oczyścić ją ogień dzieło dobroci i miłosierdzia Bożego. Kościół od począt-

5 ku czcił pamięć zmarłych i ofiarował im pomoce, a w szczególności Ofiarę eucharystyczną, by po oczyszczeniu mogli dojść do uszczęśliwiającej wizji Boga (KKK 1032). Odpusty Zmarli, którzy w ogniu czyśćcowym wypłacają się Bożej sprawiedliwości, nie pozostają jednak w swym cierpieniu osamotnieni. Przez osobistą i wspólnotową modlitwę, spełnianie dobrych uczynków, a także zyskiwanie odpustów, możemy im skrócić czas cierpienia i przybliżyć dzień wejścia do chwały. Nieocenioną pomoc, obok Ofiary eucharystycznej, stanowią tzw. odpusty. Odpust jest to darowanie wobec Boga kary doczesnej za grzechy odpuszczone już co do winy... (KPK 992). To darowanie kar może być zupełne albo częściowe. Odpust zupełny uwalnia od kary doczesnej w całości i sprawia, że z chwilą jego zyskania dusza dostępuje zbawienia. Odpust cząstkowy natomiast uwalnia od kary tylko w części, ale i jego znaczenia nie można nie doceniać. W jaki sposób możemy zyskać odpust? Przede wszystkim konieczna jest z naszej strony pełna dyspozycja do zyskania odpustu, czyli stan łaski uświęcającej. Należy więc odbyć spowiedź sakramentalną, przyjąć Komunię eucharystyczną i odmówić modlitwę w intencji Ojca świętego. Te trzy przepisane przez Kościół warunki noszą nazwę warunków zwykłych. Konieczne jest również wykonanie samego dzieła obdarzonego odpustem (np. odwiedzenie cmentarza w dniach od 1 do 8 listopada i pomodlenie się za zmarłych, nawiedzenie kościoła w Dniu Zadusznym itp.). Ponadto, aby uzyskać odpust zupełny, wymagane jest wyzbycie się wszelkiego przywiązania do grzechu, także lekkiego. Jeżeli brak jest pełnej dyspozycji do zyskania odpustu lub któryś z wymienionych warunków nie zostanie spełniony odpust będzie cząstkowy. Spowiedź sakramentalną możemy odprawić wcześniej, natomiast Komunia św. i modlitwa w intencji Papieża winny mieć miejsce w dniu, w którym wykonuje się dzieło obdarzone odpustem. I jeszcze następująca uwaga: po jednej spowiedzi sakramentalnej możemy uzyskać kilka odpustów, zaś po jednej Komunii i po jednej modlitwie w intencji Ojca świętego można uzyskać tylko jeden odpust zupełny. Ponieważ nie możemy być do końca pewni, co do posiadanej przez nas dyspozycji, jak również dobrego wypełnienia warunków (zwłaszcza wyzbycia się przywiązania do grzechów), stąd zalecaną przez Kościół praktyką jest kilkakrotne wypełnienie warunków wymaganych do zyskania odpustu. A oto inne dzieła podane przez Kościół, za wykonanie których możemy zyskać w ciągu roku odpust pod zwykłymi warunkami i ofiarować go za dusze zmarłych: Odpust zupełny: czytanie przez pół godziny Pisma Świętego z szacunkiem i należną czcią; pobożne odprawienie Drogi Krzyżowej; odmówienie w kościele koronki do Miłosierdzia Bożego, odmówienie różańca maryjnego w kościele lub w rodzinie. Odpust cząstkowy: pobożne odmówienie modlitwy Anioł Pański ; odmówienie jednej z litanii (do Serca Pana Jezusa, do Najśw. Maryi Panny itp.); nawiedzenie cmentarza w ciągu roku; uważne słuchanie kazania; pobożne używanie przedmiotu religijnego (np. krzyża, medalika, różańca). Dar Miłosierdzia Bożego Odpust jest wielkim darem Bożego Miłosierdzia. Dzięki niemu mamy możliwość (i obowiązek) spieszenia z pomocą tym, którzy sami nie mogą sobie już pomóc. Pan Jezus, który objawiał się siostrze Faustynie, wiele razy wspominał o czyśćcu i o cierpiących w nim duszach: Wszystkie te dusze są bardzo przeze Mnie umiłowane mówił odpłacają się Mojej sprawiedliwości, w twojej mocy jest im przynieść ulgę. Bierz ze skarbca Mojego Kościoła wszystkie odpusty i ofiaruj za nie... O, gdybyś znała ich mękę, ustawicznie byś ofiarowała za nie jałmużnę ducha i spłacała ich długi Mojej sprawiedliwości (Dzienniczek, 1226). A pod datą 1 listopada św. Faustyna notuje: Powiedział mi Pan: - «Wstępuj często do czyśćca, bo tam cię potrzebują» (tamże, 1738). My również często wstępujmy do czyśćca. I to nie tylko w listopadzie, gdy zapach śnieżnych chryzantem i woń palących się zniczy zmusza nas do refleksji nad kruchością i przemijalnością ziemskiego życia. Wstępujmy codziennie, przez cały rok, zamawiając Msze św. w intencji zmarłych, zyskując za nich odpusty, modląc się i ofiarowując im nasze dobre czyny. Nieśmy im pomoc i pamiętajmy o nich przynagla św. Jan Chryzostom. Nie wahajmy się nieść pomocy tym, którzy odeszli, i ofiarujmy za nich nasze modlitwy. Może kiedyś i my, wypłacając się Bożej sprawiedliwości, będziemy potrzebowali wstawiennictwa z zewnątrz. Wtedy protekcja tych, którzy dzięki nam weszli do ojczyzny niebieskiej, okaże się dla nas zbawienna. ks. Mariusz Nosal 5

6 Słuchając czytań tej niedzieli, nie sposób nie zauważyć, że do tyczą one obrazów i tematów, które zawsze intrygowały i rozbudzały wyobraźnię człowieka, tak wierzącego, jak i niewierzącego: koniec świata, Dzień Ostateczny, koniec historii. Nie będzie ucieczki od tego dnia. To jeden z tematów, których unikamy, których się boimy. Chociaż - to rzeczywistość, o której w gruncie rzeczy niewiele potrafimy powiedzieć. Pewne jest jedno: świat miał początek, mieć także będzie swój koniec. I nie jest ważne teraz, jak się to stanie: czy unice stwimy się sami, czy dotknie nas kosmiczna katastrofa, czy też będzie to oczywista interwencja Boga, który powie - Dość. Koniec. Nie to jest przedmiotem naszych rozważań. Nie tym się interesuje teologia. Dzień, po którym nie będzie już następnego. Niesamowite. Za bardzo przerasta to nasz spo- 6 XXXIII Niedziela Zwykła sób postrzegania świata. Tego doświadczenia nie zna jeszcze nikt. Więc co będzie? Odrzucamy nicość, pustkę, absurd totalnego rozpadu. Biblia mówi - Dzień Pański - dzień, w którym Bóg ukaże swoją moc i chwałę. Dzień, w którym wiarę zastąpi pewność; tak, to On jest panem wszystkiego. Dzień, w którym Chrystus będzie badał, co wnieśliśmy do historii przez nasze życie, przez obowiązki wykonywane z wiary. Niby dla nas, wierzących, nie powinno to być zaskocze niem, szokiem. Przecież cała nasza wiara mówi o nowej rzeczywistości, o królestwie nie z tego świata, o życiu, które trwa poza granicą śmierci. No tak... Ale... Ale może dla wielu z nas to już tylko sposób religijnego języka, sposób mówienia, z którego nie musi wiele wynikać. Prawdopodobnie będziemy bardzo zdziwieni, gdy wszystko zacznie się realizować, wypełniać. Nie potrafimy się uwolnić od myśli, że koniec świata to sąd, to oskarżenie, to wyrok i potępienie. Trudno nam to po godzić z wyobrażeniem o Bożej miłości. I pewnie dlatego bę dziemy krzyczeć - Nie! Panie, jeszcze nie, nie teraz! Nie jesteśmy gotowi. Niech trwa ten świat, twój nasz! świat. Niech toczy się życie. Tu, jak dotąd. Za mało wierzymy Bogu, który przygotował wieczność, gdzie indziej, inaczej. Jesteśmy dziećmi tego świata i tylko ten świat jest nam znany, toteż nawet o wieczności myślimy kategoriami tego świata. To w końcu normalne: tu żyjemy, oddychamy tym powie trzem, chodzimy po tej ziemi... jakże moglibyśmy ją opuścić. A jednak każdego czeka ten skok w nieznane. Czy całkiem w nieznane? To już zależeć będzie od naszej wiary. Zależeć będzie od tego, czy wierząc w Boga, boję się Go jedynie, czy też także Mu ufam, wiem, że chce On mnie zba wić, nie potępić. Siostro i Bracie. Słuchając dzisiejszej Liturgii Słowa trzeba nam zauważyć pewien szczegół. Wydaje się, że kiedy czytamy dzisiejszy fragment Ewangelii, myśl biegnie przede wszystkim ku wydarzeniom, które zakończą historię człowieka: ko niec świata, zwycięstwo Boga, Sąd Ostateczny. Tymczasem nie cho dzi tylko o te sprawy. Wręcz przeciwnie, perspektywa mowy Jezusa zostaje w pewnym sensie odwrócona: wychodząc od pewności swo jego chwalebnego przyjścia i Sądu Ostatecznego, Jezus skupia uwagę swoich uczniów na czasie teraźniejszym, w którym żyją. Widać to wy raźnie także w sposobie prowadzenia rozmowy przez Jezusa. Jakby ignorował pytania słuchaczy, którzy chcą dowiedzieć się, kiedy to się stanie i jakie znaki będą towarzyszyć tym wydarzeniom. Tym samym Jezus chce uświadomić swoim słuchaczom, że tak naprawdę ważny jest nie tyle dzień ostateczny, ale ten przedostatni, czyli codzienność człowieka, która jest mu dana do przeżycia. Pierwsi chrześcijanie dosłownie odczytując zapowiedź powtórnego przyjścia Chrystusa czekali ze sławami na ustach: Marana Tha! - Przyjdź, Panie Jezu!? wierzyli, że nastąpi to lada moment. My żyjący współcześnie popełniamy chyba inny błąd, wydaje nam się, że ta chwila jeśli już ma nastąpić, to raczej w bardzo odległej przyszłości. Siostro i Bracie czy byłbyś gotów tu i teraz zawołać za pierwszymi chrześcijanami: Marana Tha! - Przyjdź, Panie Jezu!? Czekam na Ciebie? Nie wiem. Naprawdę nie wiem ks. Tadeusz Wojciechowski

7 Nasza Parafia pod wezwaniem Ducha Świętego, choć młoda, świętuje już swoje jubileusze. 30 maja bieżącego roku świętowaliśmy jubileusz 25 lat obecności wśród nas sióstr misyjnych. Dziś już śp. ks. proboszcz Władysław Marcinowski, gdy tworzył nasza Parafię, której patronuje Duch Święty, szukał zgromadzenia sióstr, które w sposób szczególny czczą Trzecią Osobę Boską. Znalazł Zgromadzenie Misyjne Służebnic Ducha Świętego. Św. Arnold Janssen, razem z bł. Matką Marią, Heleną Stollenwerk i bł. Matką Józefą, Hendriną Stenmanns, założył to Zgromadzenie 8 grudnia 1889 r. w Holandii. Siostry wielbią Boga Trójjedynego i robią wszystko, co jest w ich mocy, by przez wszystkich ludzi był poznany, i miłowany. Stąd celem Zgromadzenia jest posługa misjonarska. W Polsce swój główny dom siostry mają w Raciborzu. 20 maja 1985 r. w poniedziałek został erygowany nowy dom Zgromadzenia Misyjnego Służebnic Ducha Świętego w Parafii Ducha Świętego w Mielcu. Siostry na przestrzeni 25 lat - podjęły pracę w kuchni, zakrystii, kancelarii, świetlicach terapeutycznych, Centrum Pomocy Rodzinie. Katechizowały w przedszkolach, szkołach, a przy Parafii najmłodsze dzieci. Prowadziły Dziewczęcą Służbę Maryjną, Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci, Misyjne Róże Różańcowe, scholkę dziecięcą. 30 maja uroczystej Mszy św. przewodniczył ks. proboszcz Waldemar Ciosek, a homilię wygłosił ks. Eugeniusz Szyszka. Wspólnie dziękowaliśmy Trójcy Świętej za 25 lat posługi sióstr w naszej Parafii. S. Prowincjalna, Renata Sałamacha powiedziała: Dziękując Bogu za to szczególne doświadczenie budowania i wzrostu Kościoła, w sensie materialnym i religijnym, pragniemy również podziękować Wam wszystkim, drodzy Parafianie i Waszym 7

8 Duszpasterzom: śp. ks. prałatowi Władysławowi Marcinowskiemu, budowniczemu tego kościoła i klasztoru, a także obecnemu tu ks. proboszczowi Waldemarowi Cioskowi oraz wszystkim księżom, którzy tu posługiwali. Przez 25 lat starałyśmy się pamiętać o Was wszystkich przed Bogiem, ale też przez 25 lat doświadczałyśmy troski o naszą wspólnotę z Waszej strony i właśnie za to w imieniu naszych sióstr chciałabym szczególnie podziękować. Trwajmy nadal w odpowiedzialności za budowanie Kościoła jako wspólnoty zbawienia. Kościół to wspólnota w drodze, to ciągle nowe zadania, a szczególnie odpowiedzialność za zbawienie. Ciesząc się z tego, co mamy i przeżywamy, nie zapominajmy o wielkich obszarach świata i milionach ludzi, do których wieści o łasce zbawienia jeszcze nie dotarły. Zakończyła modlitwą: 8 Wszechmogący w Trójcy Jedyny Boże, umacniaj Kościół, błogosław tej parafii i jej duszpasterzom, miej w opiece wspólnotę naszych sióstr, obdarzaj nasze zgromadzenie nowymi powołaniami, a najbardziej prosimy o rozwój Kościoła misyjnego, o wzrastanie w wierze, nadziei i miłości tych wszystkich, do których nas posyłasz. s. Elżbieta Figurniak Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj (Rz. 12,21) W niedzielę, 6 czerwca, ok. godziny 3.00 rano, z parafii wyruszyła pielgrzymka autokarowa do Warszawy z ks. proboszczem Waldemarem Cioskiem na czele, aby uczestniczyć w beatyfikacji Ks. Jerzego Popiełuszki. Pełni radosnego oczekiwania i dumy w sercach wypatrywaliśmy znaku z napisem Warszawa. Gdy autokar dotarł na wyznaczony przystanek, naszym oczom ukazał się wielotysięczny tłum, zmierzający w stronę Placu Piłsudskiego celu naszej podróży. To tam stał biały ołtarz, przy którym miała się odbyć uroczysta Msza św. Nad ołtarzem widniały słowa Zło dobrem zwyciężaj, a przed nim ułożony dywan z kilku tysięcy czerwonych róż symbol przelanej przez Błogosławionego krwi. Na Placu Piłsudskiego byliśmy już przed godziną Z każdej strony napływały tłumy pielgrzymów. Otwierały się parasole, chroniące przed żarem słońca, dzieci siedziały na ramionach ojców, żeby lepiej widzieć, młodzież, zgromadzona w cieniu drzew śpiewała, a starsi ludzie w skupieniu przesuwali paciorki różańca. Chór i orkiestra wprawia- ły w radosny nastrój, śpiewając pieśni, także patriotyczne, które rozbudzały nasze serca i wyciskały łzy z oczu. Szczególnym uczestnikiem uroczystości była Marianna Popiełuszko, matka kapłana-męczennika. Kiedy twarz Pani Marianny Popiełuszko po raz pierwszy ukazała się na telebimach, pielgrzymi przywitali Ją gromkimi brawami, które trwały tak długo, że aż dłonie cierpły. I znowu w oczach wielu pielgrzymów pojawiły się łzy nie ostatnie tego dnia. Marianna Popiełuszko przed rozpoczęciem Mszy św. odmówiła wraz z ok. 150 tysięczną rzeszą pielgrzymów różaniec. W Jej obecności wniesiono relikwie ks. Jerzego oraz odsłonięto obraz z wizerunkiem Błogosławionego, autorstwa lubelskiego artysty Zbigniewa Kotyłło. Abp Kazimierz Nycz, Metropolita Warszawski, zwrócił się do Niej w słowach: Mamo księdza Jerzego, dziękujemy za kapłana i męczennika. O godzinie rozpoczęła się uroczysta Msza beatyfikacyjna, której przewodniczył abp Angelo Amato, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Odczytał on list apostolski z decyzją papieża Benedykta XVI w sprawie beatyfikacji ks. Jerzego Popiełuszki. Papież w swoim liście napisał: Spełniając życzenie naszego brata Kazimierza Nycza, arcybiskupa warszawskiego, jak również wielu innych braci w biskupstwie oraz licznych wiernych, za radą Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, naszą władzą apostolską zezwa-

9 lamy, aby odtąd czcigodnemu słudze Bożemu Jerzemu Popiełuszce, prezbiterowi i męczennikowi, wytrwałemu i niestrudzonemu świadkowi Chrystusa, który zwyciężył zło dobrem aż do przelania krwi, przysługiwał tytuł błogosławionego. Podczas homilii, wygłoszonej po beatyfikacji, abp Angelo Amato przytoczył wypowiedziane niegdyś przez ks. Jerzego słowa: Chrześcijaninowi nie może wystarczyć jedynie potępienie zła, kłamstwa, nikczemności, przemocy, nienawiści, zniewolenia; on sam musi być autentycznym świadkiem, rzecznikiem i obrońcą sprawiedliwości, dobra, prawdy, wolności i miłości. W pamięci pielgrzymów pozostały także słowa wysłannika z Rzymu: Beatyfikacja ks. Popiełuszki, to wielki dar dla wielkiego narodu, który wzbogaca się o kolejnego błogosławionego. Błogosławionego ks. Jerzego Popiełuszki, kapelana Solidarności, nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Jak mówił podczas homilii abp Angelo Amato, przedstawiając sylwetkę ks. Popiełuszki: był wiernym katolickim kapłanem, który bronił swojej godności jako sługi Chrystusa i Kościoła oraz wolności tych, którzy, podobnie jak on, byli ciemiężeni i upokorzeni. Ale religia, Ewangelia, godność osoby ludzkiej, wolność nie były pojęciami zgodnymi z ideologią marksistowską. To właśnie dlatego rozpętał się przeciw niemu niszczący gniew wielkiego kłamcy, nieprzyjaciela Boga i ciemiężcy ludzkości, tego, który nienawidzi prawdy i szerzy kłamstwo. Po homilii rozpoczęła się procesja z darami, w której uczestniczyli m.in. rodzina ks. Jerzego, przedstawiciele parafii z jego rodzinnej miejscowości Suchowoli, a także przedstawiciele Solidarności, służby zdrowia, Szkoły Pożarniczej, strażacy, hutnicy, górnicy i górale. Wśród złożonych darów były m.in. naczynia i szaty liturgiczne, egzemplarz Pisma Św. oraz oscypki, które przynieśli górale. Dalsza część uroczystej Mszy św. upłynęła w dziękczynieniu za otrzymanie daru, jakim była beatyfikacja ks. Popiełuszki. Po pobożnie przeżytej Mszy św., z radością w sercach, udaliśmy się w drogę powrotną do Mielca. W tym samym czasie z Placu Piłsudskiego wyruszyła procesja z relikwiami nowego Błogosławionego. Pielgrzymi mieli do przejścia ok. 12 km do wilanowskiej Świątyni Opatrzności, gdzie w Panteonie Wielkich Polaków spoczęły relikwie ks. Jerzego Popiełuszki. W 63. rocznicę urodzin ks. Popiełuszki, 14 września, odsłonięto w Rzeszowie pomnik Błogosławionego. Przedstawia postać ks. Popiełuszki, wyłaniającą się z tafli wody, jego nogi są związane i obciążone kamieniami, a ręce złożone do modlitwy. Na cokole widnieje cytat z homilii Błogosławionego: Bądźmy silni miłością, modląc się za braci błądzących, nie potępiając nikogo, ale piętnując i demaskując zło. Poświęcenia pomnika dokonał ordynariusz diecezji rzeszowskiej bp Kazimierz Górny. W uroczystości w Sanktuarium Matki Bożej Saletyńskiej wzięło udział wielu zaproszonych gości, wśród nich również brat, siostra i siostrzenica ks. Jerzego Popiełuszki. Miejsce w którym stanął pomnik, czyli przy kościele oo. Saletynów w Rzeszowie nie jest przypadkowe, bo Matka Boska Saletyńska jest patronką ludzi pracy, natomiast kościół od lat skupia środowiska solidarnościowe. W tym roku też po raz pierwszy 19 października będziemy obchodzić liturgiczne wspomnienie bł. ks. Jerzego Popiełuszki. Dzień Jego męczeńskiej śmierci został ogłoszony przez papieża Benedykta XVI podczas beatyfikacji dniem narodzin ks. Jerzego dla nieba. oprac. Urszula Malińska 9

10 Wywiad z ks. Piotrem Abramem Poprosiliśmy ks. Piotra o rozmowę na temat jego życiorysu i dotychczasowej pracy duszpasterskiej. Ks. Piotr urodził się w 1971 r. w Limanowej w parafii Matki Bożej Bolesnej. Do szkoły podstawowej i średniej chodził w Limanowej. Zaraz po maturze rozpoczął studia na AGH w Krakowie. W Limanowej katechetą w szkole, do której uczęszczał Piotr był nasz obecny ks. proboszcz Waldemar Ciosek i uczył Piotra w I szej klasie liceum. Mama ks. Piotra pracowała na poczcie w Limanowej, a tato budował mosty w firmie z Nowego Sącza. Ks. Piotr ma dwóch starszych braci. Jeden mieszka w Krakowie, a drugi w Limanowej. Podczas nauki szkolnej Piotr pełnił obowiązki lektora. Myśl o wyborze drogi kapłańskiej pojawiała się już wcześniej, ale dopiero trzy lata po maturze podjął decyzję, że zostanie księdzem. Znaczącą rolę w formowaniu się zamiaru wstąpienia do seminarium odegrał katecheta ze szkoły podstawowej - ks. Jan Rachwał. Był on wzorem do naśladowania. Ten czas trzech lat po maturze wydaje się, że był potrzebny aby się ostatecznie można było przekonać, że wybranie drogi służenia Panu Bogu i ludziom to będzie trafny wybór. Ta zwłoka może też w pewnym stopniu była wynikiem obawy przed odpowiedzialnością, jaka wiąże się z pracą duszpasterską. Ks. Piotr Seminarium Duchowne ukończył w Tarnowie i w 1999 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pierwszą pracę duszpasterska podjął w parafii Wierzchosławice. Parafia liczyła ok. 3-4 tys. wiernych. Duża liczba dzieci i młodzieży - sami garnęli się do pracy w różnych grupach parafialnych. Być może była to zasługa bardzo energicznego ks. proboszcza Wdowiaka, który zaszczepił wśród mieszkańców tej miejscowości szczególną aktywność religijną. Po dwóch latach pracy w Wierzchosławicach ks. Piotr wyraził chęć wyjazdu na misje i został przez ks. biskupa skierowany do pracy w miejscowości Stryj koło Lwowa. Było tam dużo Polaków więc Msze Św. odbywały się w języku polskim. Z czasem, coraz częściej, ze względu na potrzeby duszpasterskie, liturgia była sprawowana w języku ukraińskim. Kościół w Stryju jest jednym z 13 kościołów na Ukrainie, które w przeszłości nigdy nie były zamknięte. Od 1990 r. był też w tej parafii ksiądz z diecezji krakowskiej. Wspólnie wybudowali dom rekolekcyjny, który był później zawsze zapełniony dziećmi i młodzieżą z całej niemal Ukrainy, a także wycieczkami z Polski. Dzięki temu można było utrzymać obiekty kościelne. Ludzie z natury są tam bardzo religijni i z wielkim szacunkiem odnoszą się do księży i do wszystkiego, co jest związane z wiarą. Nie przenoszą jednak tego na codzienne życie. Po trzech latach ks. Piotr powrócił do kraju i podjął pracę w Piotrkowicach koło Tuchowa. Jest to mała i spokojna parafia. W 2006 r. został skierowany do Katedry w Tarnowie. Spotkał się tam z ks. Tadeuszem Wojciechowskim i ks. Mariuszem Królem. W Katedrze bardzo dużo czasu trzeba było spędzać w konfesjonale służąc wiernym z Tarnowa i wszystkim tym, nawet z dalszych okolic Tarnowa, którzy chcieli skorzystać z sakramentu pojednania. Z tym okresem pracy duszpasterskiej wiążą się miłe wspomnienia z kontaktów z ks. proboszczem dr Stanisławem Salaterskim. W 2009 r. ks. Piotr przebywał na urlopie zdrowotnym. Na pytanie co ks. Piotr zauważył zaraz po przyjeździe do naszej parafii odpowiedział, że zauważył niespotykaną w innych parafiach ilość grup parafialnych, co z pewnością wynika z zaangażowania wiernych i duszpasterzy. W przydziale czynności w parafii p.w. Ducha Świętego w Mielcu ks. Piotr otrzymał następujące zadania: - katechizacja młodzieży w V LO i w Szkole Sportowej, - opieka nad grupą apostolską młodzieży, - schola młodzieżowa. Ks. Piotr jest otwarty na wszystkie potrzeby naszej parafii i chętnie będzie włączał się do różnych bieżących zadań parafialnych. Dziękujemy bardzo księdzu Piotrowi za rozmowę i życzymy dużo zdrowia oraz wytrwałości w osiąganiu założonych celów duszpasterskich, wielu oddanych współpracowników oraz dobrego samopoczucia w naszej parafii. Szczęść Boże! Rozmowę przeprowadzili: Władysław Bieniek i Jerzy Studziński 10

11 Wywiad z ks. Mariuszem Nosalem Poprosiliśmy ks. Mariusza o rozmowę na temat jego życiorysu i dotychczasowej pracy duszpasterskiej. Ks. Mariusz urodził się w Nowym Sączu w 1967 r. Dzieciństwo spędził w Łącku, w parafii pw. św. Jana Chrzciciela. Proboszczem w tej parafii był wówczas ks. Paweł Tyrawski, a następnie ks. Józef Trzópek. W czasie nauki szkolnej Mariusz był ministrantem, a potem lektorem. W tym czasie duży wpływ na kształtowanie się u młodego człowieka pomysłu na dalsze życie wywarł katecheta ks. Jan Malicki. W Łącku Mariusz chodził do szkoły podstawowej. Jego młodsze rodzeństwo to brat i siostra. Matka nauczycielka - polonistka pracowała w oddalonej o 4 km od Łącka miejscowości Kicznia. Ojciec pracował w Nowym Sączu w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego jako formierz. Odbywając naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Nowym Sączu funkcję lektora Mariusz mógł spełniać w Łącku tylko sporadycznie. Po ukończeniu szkoły średniej odbył dwuletnią zasadniczą służbę wojskową w Bielsku-Białej. Po wojsku rozpoczął naukę w Seminarium duchownym w Tarnowie. Naukę roz- poczęło 67 słuchaczy, a do święceń kapłańskich doszło 33 osoby. Z tego okresu życia szczególnie w pamięci utrwaliły się postacie następujących księży: śp. ks. Kazimierz Kupiec dogmatyk, śp. ks. Kazimierz Pasionek muzyka kościelna, ks. Michał Heller logika i filozofia przyrody, ks. Michał Bednarz biblista, ks. Bolesław Margański opiekun rocznika przez dwa lata. W 1995 r., 3 czerwca, ks. Mariusz przyjął święcenia kapłańskie z rąk ks. bpa Józefa Życińskiego. Po ukończeniu Seminarium pierwszą placówką w posłudze duszpasterskiej ks. Mariusza była parafia pw. Matki Bożej Różańcowej w Lisiej Górze nieopodal Tarnowa. Proboszczem w tej parafii był i jest ks. Stanisław Szałda. Parafia liczyła ok. 4 tys. wiernych. Grupy młodzieżowe i dziecięce działające w parafii były pod opieką ks. Mariusza, który pracował również jako katecheta w miejscowej szkole podstawowej. Po trzech latach pobytu w Lisiej Górze ks. Mariusz został skierowany do pracy duszpasterskiej w Starej Wsi koło Limanowej, do parafii p.w. św. Józefa Rzemieślnika. Był tam nowy kościół, konsekrowany w 2000 r. a w parafii pracowało dwóch księży: ks. wikariusz i ks proboszcz Marian Tyrka. Ks. Mariusz katechizował w szkole podstawowej w Starej Wsi, a także w Zespole Szkół Mechaniczno-Elektrycznych w Limanowej. W jego odczuciu była to inna parafia pod względem pobożności. Wiara mieszkańców tej wioski była żywa i była przekazywana z pokolenia na pokolenie. Bardzo prężnie działała tam grupa młodzieżowa, która występowała w strojach regionalnych, przygotowując spektakle i montaże słowno-muzyczne. Po pięciu latach duszpasterzowania w tej parafii ks. Mariusz podjął pracę w Tarnowie w parafii pw. Chrystusa Dobrego Pasterza. Parafia, w której proboszczem jest ks. Jan Ptak, obejmowała duchową troską nowo powstające osiedla. Na terenie parafii mieszkało dziesięciu księży (proboszcz i trzech wikariuszy oraz księża wykładowcy w seminarium i pracownicy kurii). Ks. Mariusz pracował jako katecheta w szkole podstawowej oraz opiekował się wszystkimi dziecięcymi grupami działającymi przy parafii. Każdego roku organizował koncerty papieskie, a także przeglądy kolęd i pastorałek. Szukając nowych sposobów dotarcia do dzieci i młodzieży nie zaangażowanej w życie parafii ks. Mariusz utworzył dziecięcy zespół taneczny, który działał zarówno przy parafii jak i przy szkole podstawowej. Była to grupa 70 cio osobowa. Zespół ten działa po dzień dzisiejszy. Po siedmiu latach pobytu w Tarnowie ks. Mariusz podjął pracę w naszej parafii. Pracuje jako katecheta w Zespole Szkół Zawodowych oraz w Zespole Szkół Ekonomicznych i uczy młodzież w klasach od pierwszych do czwartych. W parafii jest duchowym opiekunem Stowarzyszenia Rodzin Katolickich, redakcji gazetki parafialnej, czuwa nad dekoracjami wewnątrz i na zewnątrz kościoła, wspólnie z ks. Piotrem Abramem, prowadzi spotkania dla młodzieży zrzeszonej w Grupie Apostolskiej. W naszej parafii ceni dobrą organizacje pracy duszpasterskiej. W planach na przyszłość chciałby podjąć działalność w kierunku zaciśnięcia współpracy pomiędzy grupami młodzieży i dorosłych. Dziękujemy ks. Mariuszowi za udzielenie dla gazety parafialnej wywiadu, życzymy mu dobrego samopoczucia w naszej parafii oraz sukcesów w pracy duszpasterskiej. Szczęść Boże! Rozmowę przeprowadzili: Władysław Bieniek i Jerzy Studziński 11

12 Dnia 7 lipca 2010 r. ks. Kanonik Kazimierz Święch, zamieszkały w Wadowicach Górnych, wygłosił kazanie w czasie spotkania swoich kolegów kapłanów, wyświęconych w roku Spotkanie odbyło się w naszej parafii Ducha Świętego. Znajdujemy się w świątyni pod wezwaniem Ducha Świętego w Mielcu. Dzięki łaskawości ks. Waldemara Cioska, proboszcza tutejszej parafii. Plany tej świątyni, budowa, wystrój to dzieło księdza prałata Władysława Marcinowskiego tutejszego pierwszego proboszcza. W diecezji tarnowskiej jest sześć świątyń pod wezwaniem Ducha Świętego. Na diecezje licząca około 450 parafii łącznie z rektoratami to niewiele: Chronów, Sufczyn, Nowy Sącz(Jezuici), Żuchowa, Żabno, Mielec. Nasze miasto posiada największą i niepowtarzalną świątynie pod wezwaniem Ducha Świętego. Architektura zewnętrzna to jakby postać Ducha Świętego(Gołębica zrywa się do lotu). Świątynia górująca nad miastem i widoczna z daleka przy wjeździe do Mielca od strony Tarnowa. Wnętrze Kościoła tak rozpracowane, że ołtarz główny jest widoczny z każdego miejsca. Ściana w Prezbiterium jest tłem dla ołtarza, ozdobiona przepiękną mozaiką z symbolem Ducha Świętego (Gołębica) w środku. Promienie wypełniają całą mozaikę. Wyczuwa się tu Obecność Ducha Świętego. On jest Światłem, rozpraszającym mroki ciemności. Tu szukamy Prawdy nie u ludzi, ale u samego Boga. Duchu Święty, przyjdź, prosimy, Twojej łaski nam trzeba.nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego :Panem jest Jezus(por.1Kor 2, 3) Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna Swojego, który woła Abba Ojcze- (Gal. 4,6) Duchu Święty, przyjdź, prosimy - pomagaj nam w modlitwie, w trwaniu w wierze, w głoszeniu wiary. TWOJEJ ŁASKI NAM TRZEBA! NAZWY DUCHA ŚWIĘTEGO Najczęściej nazywamy go Duch Święty z hebrajskiego R U A H czyli tchnienie, wiatr. Wiatr jest potrzebny. Inaczej zamarłoby życie na ziemi. Opary z rozpadu, zgnilizny, wydechów zatrułoby powietrze. Nie mielibyśmy czym oddychać. Tchnienie, wiatr oczyszcza powietrze. Cieszymy się i dziękujemy Bogu, że w ten sposób Bóg Duch Święty podtrzymuje nasze życie. Inna nazwa to Paraklet - Ten, który jest przyzywany, wołany do pomocy, Pocieszyciel. Mamy nieraz różne troski, potrzeby. Trzeba wezwać Ducha Świętego Parakleta. On umocni, pocieszy. On chce być dla nas podporą w każdej sytuacji. SYMBOLE DUCHA ŚWIĘTEGO Woda Potrzebna, żeby zaistniało życie. Rośliny ziarenko, żeby zakiełkowało. W suchej glebie nie będzie kiełkować ludzie i zwierzęta bez wody nie przeżyją. Wody używa się do chrztu. Bez wody życia nie byłoby życia Bożego. Ani ludzi, ani rośliny, ani zwierzęta nie mogłyby istnieć. Dziękujmy Bogu za zwyczajną wodę, dzięki której mamy fizyczne życie. Namaszczenie Chrzest Pana Jezusa nad rzeką Jordan. Jan Chrzciciel poznaje Jezusa. Niepokój Jana - Jezus żąda chrztu od Jana. Następuje chrzest: Duch Święty ukazuje się nad Jezusem a z nieba słychać głos Boga: Ten jest Syn mój miły, w którym mam upodobanie. Jego słuchajcie. Chrystus tzn. Mesjasz namaszczony Duchem Świętym. Ogień Oczyszcza żelazo, hartuje, świeci, grzeje. O proroku Eliaszu Pismo Święte mówi: Powstał jak ogień, słowo jego płonie jak żelazo. Bóg na prośbę Eliasza zesłał ogień z nieba na ofiarę przygotowaną przez Eliasza dowód, że Eliasz jest prorokiem prawdziwego Boga. O Janie Chrzcicielu prorokowano: Pójdzie przed Panem w duchu i mocy Eliasza. Jan ma chrzcić wodą, a Jezus chrzcić będzie Duchem Świętym i Ogniem. Przy Zesłaniu Ducha świętego ukazały się języki ogniste. Obłok Światło Obłok prowadził wybrany Naród z Egiptu. Twarz Mojżesza promieniowała światłem, kiedy wstępował na górę do Pana. Módlmy się, aby nam nie zabrakło Bożej światłości. W czasie wędrówki w nocy obłok oświetla teren, na którym nocują Izraelici. W czasie Zwiastowania Anioł mówi do Maryi: Duch zstąpi na Ciebie, moc Najwyższego Cię osłoni. W czasie Przemienienia na Górze Tabor obłok zakrywa Chrystusa. Przy Wniebowstąpieniu również. Pieczęć Pieczęcią Swą naznaczył Bóg Chrystusa i w Nim Ojciec naznaczył Swą pieczęcią także i nas. (2 Kor. 22) Módlmy się, aby Pieczęć niezatartego znamienia była wyraźna w naszej duszy.(chrzest, Bierzmowanie, Kapłaństwo) 12

13 Palec Boży Jezus palcem Bożym wyrzuca złe duchy. (Łk.11, 20). Prawo Boże zostało napisane Palcem Bożym na kamiennych tablicach (Wyj.18,31). Hymn Veni Creator nazywa Pan Jezusa Digitus Paternae dextere Palec Prawicy Boga. Gołąbek Po potopie Noe wypuszcza gołąbka, który dopiero za trzecim razem przynosi do arki gałązkę zieloną znak, że ziemia już obeschła. Chrzest Chrystusa Duch Święty pod postacią gołębicy zstępuje na Chrystusa.Na człowieka przyjmującego chrzest też zstępuje Duch Święty. Pełnia Ducha Świętego jest dopiero przy Bierzmowaniu. W niektórych kościołach nawet tabernakulum jest w kształcie gołąbka. Korzystajmy często z Sakramentów Świętych. W czasie choroby nie zwlekajmy z przyjęciem Sakramentu Namaszczenia. Opowiadał kolega ksiądz. Znalazłem się w szpitalu. Odwiedził mnie kolega również kapłan. Zapytał pacjenta czy przyjął Sakrament chorych? Odpowiedział: Jeszcze nie umieram. Odwiedzający przypomniał, że Ewangelia uczy: Choruje kto między wami niech wezwie kapłana a nie dopiero, gdy umiera. Chory skorzystał, zapamiętał i podziękował. Nasze spotkanie modlitewne w kościele pod wezwaniem Ducha Świętego zachęca nas zwracania uwagi na działalność Ducha Świętego. Ks. Kazimierz Święch Podobnie czuł także Jan Paweł II, gdy podczas pierwszej swej wizyty na ojczystej ziemi mówił: Przyzwyczaili się Polacy wszystkie niezliczone sprawy swojego życia, różne jego momenty ważne, rozstrzygające, chwile odpowiedzialne, jak wybór drogi życiowej czy powołania, jak narodziny dziecka, jak matura, czyli egzamin dojrzałości, jak tyle innych - wiązać z tym miejscem, z tym sanktuarium. Przyzwyczaili się ze wszystkim przychodzić na Jasną Górę, aby mówić o wszystkim swojej Matce. W piękny sierpniowy czas swą wierność temu świętemu nawykowi powracania okazało po- 13

14 Jest zakątek na tej ziemi, gdzie powracać każdy chce. Gdzie króluje Jej Oblicze, na Nim cięte rysy dwie. Madonno, Czarna Madonno, jak dobrze Twym dzieckiem być! O pozwól, Czarna Madonno, w ramiona Twoje się skryć... nad 8 tys. pielgrzymów z Tarnowa. Pośród nich rekordowa w tym roku - grupa św. Wojciecha licząca 207 osób. Piękny przykład dali również duchowni - 5 księży, 2 siostry zakonne, 3 kleryków! Jednak największą radością grupy była najmłodsza osiemnastka, czyli Antosia (1,5 roczku). Ponieważ hasłem XXVIII Pieszej Pielgrzymki Tarnowskiej na Jasną Górę były słowa Bądźmy świadkami miłości dlatego tegoroczne pielgrzymowanie stało się dla nas okazją do wypraszania dla siebie i bliskich odwagi okazywania miłości w życiu rodzinnym, sąsiedzkim, szkolnym oraz zawodowym. Były to dni uczenia się od Jezusa i Jego Matki, w jaki sposób budować codzienne życie na miłości. Znakiem, który ma przypominać wszelkie pielgrzymkowe natchnie- nia i postanowienia są grupowe koszulki z napisem Miłość przynagla. Miłość Boża bowiem nie pozwala trwać w bezczynności, ale pokazuje ludzkie troski i podpowiada jak zaradzić tym potrzebom. Dlatego pielgrzymi naszej grupy ucząc się otwartości serca przekazali wsparcie materialne dla kilku uczniów poszkodowanych w czasie wiosennych powodzi. Było to moje ostatnie pielgrzymowanie z Osiemnastką jako przewodnika. Żegnając się z grupą dziękuję wszystkim braciom i siostrom za wspólnotę sierpniowych dni. Wdzięczną pamięcią otaczam zwłaszcza tych, którzy przez wiele lat wspierali mnie w organizowaniu i prowadzeniu grupy św. Wojciecha: księży, siostry, kleryków, sekretariat, kierowców, śpiewających i grających, pielęgniarki, porządkowych, kwatermistrzów, aprowizację. Bóg zapłać za bezinteresowny dar serca, mądrości, doświadczenia, talentu i modlitwy. Wy, dla mnie, już byliście świadkami miłości Boga i bliźniego. Z serca dziękuję wszystkim za grupę do różańca i tańca w której był czas na Godzinki i Koronki oraz Casablankę - i dobrze, że zawsze w tej kolejności ;) Do zobaczenia - nie tylko na pielgrzymim szlaku! A święty nawyk powracania niech nadal trwa Ks. Janusz Adamczyk Dni Maryjne w naszej parafii 14 JUBILEUSZ 10 LECIA APOSTOLATU MARYJNEGO Od 13 do 15 sierpnia 2010 r. Apostolat Maryjny obchodził jubileusz 10-lecia istnienia grupy Maryj- nej w parafii. Obchody poprzedziły gruntowne przygotowania. Czas ten świętowano jako Dni Maryjne w parafii zaś niedzielę przeżywano jako Niedzielę Maryjną. 13 sierpnia (piątek) Apostołowie Maryjni poprowadzili różaniec podczas Czuwania Fatimskiego i nieśli figurę Matki Bożej w uroczystej procesji wokół kościoła. Czuwanie prowadzili: ksiądz proboszcz Waldemar Ciosek, opiekun Apostolatu ks. kanonik Eugeniusz Kowalczyk, zaś homilię wygłosił ks. Tadeusz Lubelski CM Dyrektor krajowy Apostolatu Maryjnego. 14 sierpnia (sobota) - w godzinach rannych członkowie Apostolatu przygotowali w kościele wraz z księdzem Dyrektorem wystawę o Matce Bożej Cudownego Medalika przywiezioną z Paryża. O godz rozpoczęły się uroczystości wg wcześniej wyznaczonego planu:

15 - o godz zebranych powitał ks. proboszcz, zaś konferencję w kościele dolnym wygłosił ks. Dyrektor krajowy. Był czas na świadectwa i Koronkę do Bożego Miłosierdzia. Spotkanie, w którym uczestniczyli kapłani: ks. proboszcz Waldemar Ciosek, ks. Dyrektor krajowy, ks. opiekun diecezjalny Aleksander Bandura CM, ks. kanonik Eugeniusz Kowalczyk, ks. kanonik Kazimierz Święch, delegacja Apostolatu Maryjnego z Tarnowa wraz z księdzem opiekunem i moderator diecezjalną Janiną Markowską Miller, członkowie i przyjaciele Apostolatu Maryjnego z Mielca, przedstawiciele sióstr zakonnych oraz wszystkich grup parafialnych poprowadziła moderatorka Jolanta Witek. O godz goście (ok. 70 osób) przeszli do Sali Katolickiego Ośrodka Kultury na wspólny poczęstunek. O godz zebrani uczestniczyli w uroczystej Mszy świętej dziękczynnej sprawowanej w intencji Apostolatu i wszystkich obecnych. Apostołowie Maryjni przygotowali oprawę liturgiczną i procesję z darami ofiarnymi. Potem po odśpiewaniu Apelu Jasnogórskiego wszyscy powrócili do Katolickiego Ośrodka Kultury. 15 sierpnia obchodziliśmy Niedzielę Maryjną w parafii. Księża Misjonarze głosili homilie o Cudownym Medaliku podczas wszystkich Mszy św. w kościele parafialnym i w Bursie. W intencji Apostolatu Mszę św. dziękczynną celebrował o godz ksiądz proboszcz. Po każdej Mszy świętej przedstawiciele Apostolatu rozprowadzali Cudowne Medaliki i publikacje o tematyce Maryjnej. Obchody jubileuszu zakończył uroczysty Apel o godz i pożegnanie z księdzem Dyrektorem w Sali Apostolatu Maryjnego. Serdecznie zapraszamy Wszystkich na spotkania naszej grupy w każdy wtorek po Mszy Świętej wieczornej do Sali nr 9 w Katolickim Ośrodku Kultury. (Więcej informacji na stronie Jolanta Witek Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus Na początku pragnę wyrazić moją radość, że jestem dzisiaj z Wami podczas tych uroczystości dziesięciolecia Apostolatu Maryjnego jak również pragnę wyrazić wdzięczność Bogu i Matce Najświętszej za ten czas wspólnej modlitwy. Wszystko z Niepokalaną - to hasło jakie widniało na ścianie Apostolatu Maryjnego w czasie jej początków w 2000 roku. Ten rok był szczególnie dla mnie wyjątkowy i to z dwóch powodów. Pierwszy to ten, gdy z panią Jolą pojechałyśmy do Warszawy na Ogólnopolskie Sympozjum Apostolatu Maryjnego. Spotkałyśmy tam ludzi, którzy całkowicie zawierzając się Maryi byli przez Nią cudownie prowadzeni. Ich świadectwa mówiły o tym, że Maryja zawsze otaczała ich swoją opieką, chroniła w trudnych sytuacjach, a nawet ratowała życie. Tam dojrzewała myśl, aby to dzieło Apostolatu Maryjnego zaszczepić w naszej parafii. To, co się zrodziło w naszych sercach, urzeczywistniło się już jesienią, kiedy to staraniem Apostołów Maryjnych została zakupiona figura Matki Bożej Niepokalanie Poczętej. Śp. ks. prałat proboszcz Władysław Marcinowski udostępnił nam w Katolickim Ośrodku salę, która stała się miejscem spotkań i modlitwy Apostolatu Maryjnego. A drugi powód, dla którego rok 2000 jest dla mnie taki wyjątkowy to fakt, że w tym roku wstąpiłam do Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej w Starej Wsi. Zgromadzenie to zostało założone przez błogosławionego Edmunda Bojanowskiego. Przez Maryję do Jezusa. Maryja Niepokalana, która objawiła się św. Katarzynie Labure depcząc głowę szatana w wizerunku cudownego medalika, poprowadziła mnie w szeregi Jej służebniczek. Maryja w przedziwny sposób i różnymi drogami prowadzi nas wszystkich do Swojego Syna. Żywa wiara daje nam nadzieję, że wszystko może się zmienić w naszym życiu. Zawierzając się całkowicie Niepokalanej prośmy Ją o szczególną obecność w naszym życiu, a wtedy ono stanie się prawdziwie piękne. Siostra Ewa Czepiżak 15

16 Na Jasnej Górze czyli o pielgrzymowaniu Apostolatu Maryjnego 29 maja (sobota) - pielgrzymowaliśmy do Bochni (Sanktuarium Matki Bożej Różańcowej i św. Mikołaja) oraz do Krakowa. Mszę święta w intencji Apostolatu sprawował w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie Łagiewnikach ks. kanonik Eugeniusz Kowalczyk. Potem spotkaliśmy się z siostrą zakonną, która przypomniała nam o historii obrazu Jezusa Miłosiernego oraz mówiła o siostrze Faustynie. Następnie udaliśmy się królewskim szlakiem na Wawel. Modliliśmy się Katedrze Wawelskiej. Oddaliśmy hołd zmarłemu panu prezydentowi Lechowi Kaczyńskiemu i jego żonie - przy grobie - w Krypcie srebrnych dzwonów. Po- tem pamiątkowe zdjęcia pod nowym pomnikiem papieża Jana Pawła II na dziedzińcu Wawelskim. Następnie spacerowaliśmy plantami na Franciszkańską 3 - pod słynne papieskie okno. Udaliśmy się na modlitwę do kościoła Franciszkanów oraz Mariackiego. Zachwyceni królewskim miastem w godzinach wieczornych wracaliśmy w rodzinne strony. 24 lipca 2010 r. Apostołowie Maryjni i wszyscy chętni parafianie uczestniczyli w pielgrzymce autokarowej na Jasną Górę i do Sanktuarium Maryjnego w Gidlach. Była to 30 Ogólnopolska Pielgrzymka Apostolatu Maryjnego - dla nas szczególna, gdyż w tym roku świętujemy jubileusz 10 lecia istnienia grupy w parafii Ducha Świętego. Uroczystościom w Częstochowie przewodniczył ks. biskup Edward Dajczak oraz Dyrektor Krajowy Apostolatu Maryjnego ks. Tadeusz Lubelski CM. W I sobotę sierpnia - Apostolat zorganizował parafialną pielgrzymkę na Dróżki Maryjne, Nowennę do Matki Bożej i nabożeństwo I sobotnie do Zawady. Piękna, słoneczna pogoda sprzyjała pielgrzymom kiedy w scenerii pół i lasów odmawiali różaniec. W tym samym czasie od 6-8 sierpnia reprezentacja Apostolatu uczestniczyła w pielgrzymce do Częstochowy, Lichenia, Gniezna, Lednicy i Biskupina. 4 września - w I sobotę miesiąca zorganizowaliśmy tradycyjnie autokarową pielgrzymkę na Dróżki Maryjne i nabożeństwo I - sobotnie do ZAWADY. W tym miesiącu szczególne bo rozpoczynał się tam odpust. W grupie liczącej 50-ciu pielgrzymów przeżywaliśmy wspaniałe uroczystości. To także czas odpoczynku w harmonii z piękną przyrodą zawadzkiej ziemi. Takie nasze wędrowanie przybliża do Stwórcy, pomaga umocnić wiarę, a także sprzyja doskonałemu wypoczynkowi dla ciała i ducha. Apostołowie Maryjni 16

17 W piątek 2 lipca br nauczyciele ziemi mieleckiej uczestniczyli w 73 Ogólnopolskiej Pielgrzymce Nauczycieli na Jasną Górę. Pielgrzymkę zorganizował i poprowadził ks. proboszcz Waldemar Ciosek duszpasterz nauczycieli. Spotkanie na Jasnogórskim Szczycie rozpoczęła modlitwa różańcowa oraz występ chóru Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej. Następnie zebrani wysłuchali relacji z IX Sympozjum oraz Apelu do polskich pedagogów, w którym czytamy między innymi: Tematem nasz ej Ogólnopolskiej pielgrzymki nauczycielskiej na Jasną Górę jest w tym roku zagadnienie budowania wspólnoty( ) Zapraszamy wszystkich do refleksji nad budowaniem w swojej szkole wspólnoty pracujących w niej koleżanek i kolegów. Zachęcamy do odkrywania i doceniania tego, co nas jako nauczycieli łączy. Zachęcamy też do wytrwałego podejmowania prób przezwyciężania w gronie pedagogicznym podziałów, bo mimo odmiennych przekonań, czasem także wzajemnych urazów, jako członkowie tej samej rady pedagogicznej, zawsze jesteśmy wspólnie odpowiedzialni za naszych uczniów. Dlatego w trudnych sytuacjach, jakie się pomiędzy nami zdarzają, starajmy się unikać bezpardonowej walki, której efektem są antagonizmy, uniemożliwiające potem jakąkolwiek współpracę na rzecz wspólnego dobra. Zachęcamy również do cierpliwego podejmowania wysiłków na rzecz większej jedności całego stanu nauczycielskiego, który ponosi szczególną odpowiedzialność za to, jakie będzie w następnych dziesięcioleciach oblicze polskiego społeczeństwa. Jako uczestnicy 73 Ogólnopolskiej Pielgrzymki Nauczycieli i Wychowawców modlimy się tu w Częstochowie, w intencji wszystkich bez wyjątku polskich nauczycieli, żeby również poprzez modlitwę przyczyniać się do budowania naszej nauczycielskiej jedności. Wszystkim radom pedagogicznym w Polsce przesyłamy z Jasnogórskiego Sanktuarium serdeczne pozdrowienia z nadzieją, że kolejny rok szkolny i akademicki 2010/11 będzie obfitował, obok wielu innych, także w dobre wyniki na drodze nauczycielskiej jedności. W dalszej części ks. biskup Antoni Długosz wygłosił wykład pt. Jan Paweł II prorok naszych czasów. Sumę Pontyfikalną celebrowali kapłani z całej Polski pod przewodnictwem arcybiskupa Andrzeja Dzięgi. Koronka do Bożego Miłosierdzia, Droga Krzyżowa na Wałach Jasnogórskich oraz Nabożeństwo Rozesłania w Cudownej Kaplicy NMP pod przewodnictwem biskupa Andrzeja Dajczaka zakończyły nauczycielskie pielgrzymowanie. Był także czas na osobistą modlitwę i refleksję Bo trzeba w milczeniu zapatrzyć się w Cudowne Oblicze Czarnej Madonny, Tej, która wszystko rozumie i czerpać mądrość, radość, siłę i moc do realizowania nauczycielskiej służby i powołania. W Szkole Boskiego Mistrza i Jego Matki można odnaleźć najlepsze wzorce do naśladowania oraz odpowiedzi na nurtujące nas problemy. Materiały z Sympozjum oraz Pielgrzymki zostały wydrukowane w okolicznościowej publikacji pt. Jedność z Bogiem drogą do jedności z człowiekiem (wyd. Ogólnopolskie Stowarzyszenie Nauczycieli) Tradycję pielgrzymowania kontynuowaliśmy 2 października wyruszając na IX Diecezjalną Pielgrzymkę Nauczycieli do sanktuarium bł. Karoliny Kózki do Zabawy. Hasłem tegorocznej pielgrzymki były słowa: Bądźmy świadkami Miłości. Mszy Świętej przewodniczył ks. biskup Władysław Bobowski. Zebrani z uwagą wysłuchali także wykładu Fides et ratio w wychowaniu na kanwie nauczania Jana Pawła II, który wygłosił ks. prof. dr hab. Stanisław Wszołek(UP JP II Kraków).Idąc śladami męczeńskiej śmierci Karoliny w miejscowym lesie odprawiliśmy Drogę Krzyżową. Umocnieni duchowo wróciliśmy aby realizować przekazane prawdy w naszej codzienności. Jolanta Witek 17

18 W imieniu Samorządu sołectwa Złotniki składam podziękowania wszystkim tym bezimiennym osobom z okolicznych sołectw, niskiego Borku, strażakom - w tym przede wszystkim mieszkańcom Złotnik za utrzymanie wałów przeciwpowodziowych rzeki Wisłoki chroniących nas przed powodzią. Dwukrotnie przepływające fale powodziowe dochodzące do wysokości 10 m, w przypadku przerwania obwałowania groziły totalnym zniszczeniom naszego sołectwa oraz wielu innych miejscowości położonych wzdłuż prawobrzeżnego obwałowania Wisłoki. Tylko dzięki heroicznej pracy, ofiarności, upartości oraz wielodobowej walki z żywiołem wały zostały utrzymane. Nie podajemy tu żadnych wyróżniających się nazwisk aby nie umniejszać mocy jaką dała nam każda para rąk. A były ich setki. Wszyscy uczestnicy pracujący przy obronie wałów miejcie satysfakcje, że obroniliście tysiące ludzi przed totalną katastrofą. Miejcie też świadomość, że przerwany wał przy wysokości około 10- cio metrowej fali spowodowałby cofnięcie wody od Wisły, które dokonałby niewyobrażalnego zniszczenia wielu miejscowości. Umacniając wały czyniliście dobro dla wielu tysięcy mieszkańców regionu. Szczególne słowa podziękowania kieruje do naszej młodzieży. Takiego aktywnego zaangażowania młodzieży nie obserwowaliśmy nigdy. Stwierdzam, że wbrew niektórym nielicznym opiniom mamy wspaniałą młodzież, wrażliwą i chętną do czynienie dobra. W walce o utrzymanie wałów duże wsparcie mieliśmy też od naszego ks. proboszcza i pozostałych kapłanów naszej parafii. Ich modlitwy i wsparcie duchowe dodawało nam sił. Pomimo wielokrotnych apeli policji o konieczności ewakuacji z powodu napływającej wysokiej fali nikt z obrony wałów nie rezygnował. Wierzyliśmy, że wały obronimy. A jednak prognozy i spostrzeżenia były prawdziwe. W pewnej chwili spiętrzona woda do około 10 m zepchnęła mozolnie ułożone tysiące worków z piachem i zaczęła zalewać Złotniki, Chrzęstów, Chorzelów, Trześń, Niski Borek, Osiedle Cyranka oraz wiele innych miejscowości. Klęska powodziowa dla mieszkańców Złotnik była dotkliwa. Ponad 50% domów miało podtopienia w piwnicach. Ponadto na skutek podniesienia się wód gruntowych w większości domów w piwnicach pojawiła się woda powodując naruszenie wytrzymałości fundamentów i całych domów. W miejscach zalanych przez wylew wód z Wisłoki, wszystkie płody rolne zostały całkowicie zniszczone. Nasuwa się pytanie, czy można było tej klęski powodziowej zapobiec? Stwierdzam, że tak. O pilną potrzebę modernizacji wałów zabiegaliśmy ponad siedem lat. Usypane wały prawie sto lat temu na podłożu żwirowym wymagały natychmiastowej modernizacji. Nie brak funduszów i mozolnych procedur opracowania projektu budowy ale żądania astronomicznych cen za wykup kilku arów ziemi pod drogi przywałowe skutecznie blokowały wydane decyzji pozwolenia na modernizację wałów. Dopiero ustawa z dnia 25-tego sierpnia 2010 r. Dz.U Nr 143 poz 963 spowodowała prawne przyspieszenie inwestycji przeciwpowodziowych. Cytat ustawy: Z dniem, w którym decyzja o pozwoleniu na realizacje inwestycji stanie się ostateczna - nieruchomości lub jej część niezbędna do realizacji inwestycji przechodzi na własność skarbu państwa lub jednostki samorządu terytorialnego. Właścicielowi nieruchomości przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej z inwestorem a dotychczasowym właścicielem. Jeśli strony nie uzgodnią wysokości odszkodowania - jego wysokość określi w decyzji wojewoda. Sami teraz widzimy, że dobro indywidualne nie może górować nad dobrem społecznym. Szanowni Parafianie! 21 czerwca 2010 r. Mostostal Warszawa wygrał przetarg na modernizacje naszych wałów i od tej chwili rozpoczęły się intensywne prace modernizacyjne. Zapraszam do oglądania, jaki wielki zakres prac wykonuje się w ramach tej inwestycji. Tylko w 2010 r. łączna wartość wykonanych prac ma wynieść ,00 zł. Wszyscy teraz zjednoczeni nieszczęściem, prośmy Boga Wszechmogącego o błogosławieństwo w realizacji tego przedsięwzięcia bo zagrożenie jest wielkie. Przewodniczący Samorządu Wiejskiego Sołtys sołectwa Złotniki Eugeniusz Pyź 18

19 Od wielu lat tradycją było z Złotnikach czczenie Święta Plonów przez rolników. Z tej okazji wykonywano wieńce dożynkowe z zebranych zbóż, święcono je w kościele zawsze 15 sierpnia, wręczano następnie przodującym rolnikom, lub samorządowcom. W roku 1934 nastąpiła klęska powodzi, wszystkie zbiory zbóż woda zabrała i zniszczyła. Pierwszym zapamiętanym w 1935 roku był wieniec, który wręczono Franciszkowi Kazanie z Mielca jako dowód wdzięczności za zatrudnienie Złotniczan we własnym gospodarstwie. Święto Plonów obchodzone było do roku W czasie II wojny światowej okupant zabronił tej formy dziękczynienia. Po wyzwoleniu w 1945 roku po raz pierwszy po wojnie młodzież zorganizowana w ZMW Wici ochoczo z entuzjazmem zorganizowała dożynki, a wieniec wręczono Michałowi Kuroniowi. Wszystko odbywało się w jego gospodarstwie. Rolnicy od czasu wojny byli stęsknieni za Świętem Plonów, toteż co roku święcono wieńce wykonane bardzo okazale, i wręczano je zawsze zasłużonym rolnikom lub samorządowcom. Projekty i wykonanie wieńców odbywało się od przypadku do przypadku, dopiero kiedy powstało Koło Gospodyń Wiejskich, one przejęły to zadanie i tak jest do chwili obecnej. W roku 1997 wieniec wręczono Janowi Kuroniowi, jako wzorowemu rolnikowi i hodowcy trzody chlewnej. W roku 1998 wieniec wręczono Robertowi Cielce, jako również wzorowemu rolnikowi i hodowcy trzody chlewnej. Obydwaj rolnicy prowadzą największe gospodarstwa rolne w Złotnikach. Uprawiają pole wielu rolników, którym się to nie opłaca. Im się jednak opłaca. Święto Plonów było nie raz okazją do wręczenia wieńców uznanym samorządowcom jak inż. Stachura Stanisław z Rzeszowa oraz Deptuła Leszek Marszałek Sejmu Województwa Podkarpackiego. Jak uzasadniał gospodarz dożynek - Leszek Deptuła wyrósł wśród rolników i zawsze był blisko ich potrzeb. Stachura Stanisław jako dyrektor WZIR w Rzeszowie znał problemy wiejskie, bo z nich się wywodzi. Odniósł się bardzo wyrozumiale do potrzeb wodyfikacji Złotnik, za co mieszkańcy Złotnik są mu bardzo wdzięczni. Rolnicy ze Złotnik mimo obecności dość rozdrobnionych gospodarstw rolnych nadal podtrzymują tradycje dożynek. W każdym roku 15 sierpnia korowód dożynkowy przybywa do kościoła z wieńcem dożynkowym, który podczas mszy dziękczynnej zostaje poświęcony, a ksiądz w czasie homilii podkreśla trud rolników w całym procesie upraw plonów rolnych. Po zakończeniu poświęcenia wieńca, cały korowód dożynkowy przenosi się 19

20 do Złotnik, gdzie przy pieśniach religijnych, patriotycznych i przyśpiewkach humorystycznych biesiadują uczestnicy dożynek. Odkąd powstały samorządy, staraniem wójta Ochalika organizowane są dożynki Gminne, w różnych wioskach gminy. Taki rodzaj świętowania plonów cieszy się wśród rolników dużym uznaniem, to jest przecież ich święto do którego są oni tak bardzo przywiązani od wielu lat. Jak co roku tak i w roku 2010 członkinie KGW Kazimiera Wilk, Janina Wiącek oraz Helena Padykuła zaprojektowały i wykonały wieniec dożynkowy, młodzież udekorowała go kwiatami i wieńcowi przenieśli wieniec do kościoła p.w. Ducha Św. W Mielcu. Na zdjęciu młodzież złotnicka z wieńcem dożynkowym. Wińcowi: Bartek Kardyś, Dawid Duszkiewicz, Konrad Duszkiewicz, Karol Ciejka, Szymon Polak. Wieńcule: Małgorzta Indyk, Jagoda Kardyś, Dominika Głodzik, Aleksandra Florek, Gabriela Głodzik. Z lewej strony korowodu stoi Janina Wiącek, a z prawej - Helena Padykuła -Twórczynie wieńca. Po uroczystości poświęcenia wieńca, cały korowód przeniósł się do Złotnik na stadion sportowy gdzie grano i śpiewano pieśni i przyśpiewki z tej okazji. Edmund Maziarz Od zesłania Polaków na Syberię w roku 1940 minęło 70 lat. Rok 2010 jest rokiem, w którym ci, co pozostali przy życiu z tamtego czasu są już w podeszłym wieku. Jedni wspominają tę gehennę, inni nie chcą nawet myśleć o tej tragedii, bo ta myśl ich zabija. Pomyślałem, że warto kilka zdań poświęcić temu tematowi w roku siedemdziesięciolecia. Dziś niemożliwe jest ustalenie ilości zesłanych Polaków na Sybir, nie tylko ze względu na odległy czas, ale z powodu bałaganu rejestracji wywożonych osób. Jest wiele opisów deportacji i podawane są ilości wywożonych, ale te wielkości są różne. Za rejestrację wywożonych odpowiedzialni byli konwojenci i cały sztab konwoju wojska rosyjskiego i NKWD. Aby 20