PDF stworzony przez wersję demonstracyjną pdffactory Pro

Transkrypt

1 PARIS

2 SPIS TREŚCI 1. Aquaboulevard 2. Avenue des Champs-Élysées 3. Bazylika Sacré-Cœur 4. Centre Georges Pompidou 5. Cmentarz Montmartre 6. Conciergerie 7. Dôme des Invalides 8. Dzielnica Łacińska 9. Fontanna Niewinnych 10. Hotel Lambert 11. Katedra Notre-Dame w Paryżu 12. La Défense 13. Le Marais 14. Les Halles 15. Luwr 16. Łuk Triumfalny 17. Montmartre 18. Montparnasse 19. Mosty 20. Muzeum d'orsay 21. Muzeum Erotyki 22. Ogród Luksemburski 23. Opera Garnier 24. Panteon w Paryżu 25. Père-Lachaise 26. Place de la Concorde 27. Place de le Bastille 28. Pola Marsowe 29. Rue de Rivoli 30. Sainte-Chapelle 31. Sorbona 32. Stade de France 33. Vincennes 34. Wieża Eiffla

3 1. Aquaboulevard Aquaboulevard - największy park wodny Europy 2. Avenue des Champs-Élysées Widok z Place de la Concorde Widok od strony Łuku Triumfalnego Avenue des Champs-Élysées, Pola Elizejskie słynna, reprezentacyjna aleja Paryża, łącząca Plac Zgody (Place de la Concorde) z Placem Charles'a De Gaulle'a (dawniej Plac Gwiazdy, Place de l'etoile) z monumentalnym Łukiem Triumfalnym. Pola Elizejskie rozciągają się na odcinku trzech kilometrów w 8. dzielnicy, w północno-zachodniej części centralnego Paryża. Pola Elizejskie z licznymi teatrami, restauracjami, kinami i eksluzywnymi sklepami są miejscem często odwiedzanym przez turystów. W pobliżu znajduje się Pałac Elizejski z ogrodem. Historia Na miejscu obecnych Pól Elizejskich do roku 1616 były pola uprawne, przez które Maria Medycejska poprowadziła drogę wysadzaną drzewami. W roku 1640 drogę tę przedłużono z Luwru do Ogrodu Tuileries, a w roku 1724 do Placu Gwiazdy. W XVIII wieku aleja ta stała się modnym deptakiem spacerowym i miejscem spotkań arystokracji. Maria Antonina chodziła na przechadzki po tej alei z przyjaciółmi i brała lekcje muzyki w Hotelu Crillon. Pola Elizejskie zostały wchłonięte przez aglomerację Paryską dopiero w roku Aleja została zaopatrzona w tym czasie w chodniki, oświetlenie gazowe i fontanny. Później Aleja była wielokrotnie przebudowywana. Ostatnia większa przebudowa miała miejsce w 1993 roku, kiedy to poszerzono chodniki.

4 Co roku podczas francuskiego święta narodowego 14 lipca wzdłuż Alei odbywa się defilada wojskowa, którą odbiera prezydent Republiki. Aleja jest często wyłączana z ruchu, gdyż odbywają się na niej liczne wystawy i imprezy - szczególnie w okresie letnim. Co roku Aleje goszczą finalny etap Tour de France, po którym odbywa się ceremonia wręczenia nagród. 3. Bazylika Sacré-Cœur Bazylika Sacré-Cœur (Bazylika Najświętszego Serca) - kościół na wzgórzu Montmartre w Paryżu. Zbudowana w latach dla uczczenia stłumienia w 1871 r. Komuny Paryskiej. Zaprojektowana przez Paula Abadie w stylu romańsko-bizantyjskim, z zastosowaniem na elewacjach białego wapienia, stąd potoczna nazwa - biała bazylika. 4. Centre Georges Pompidou Centre Georges Pompidou - budynek położony w paryskiej dzielnicy Beaubourg, w którym mieści się muzeum sztuki współczesnej (Musée National d'art Moderne) oraz główna biblioteka publiczna stolicy Francji (Bibliothèque publique d'information). Historia W 1969 ówczesny prezydent Francjii, Georges Pompidou, podjął decyzję utworzenia centrum kulturalnego na miejscu zwanym Plateau Beaubourg. Ogłoszono międzynarodowy konkurs architektoniczny, w którym zwyciężył projekt Renzo Piana i Richarda Rogersa. Budowę rozpoczęto w 1972, a w 1977 otwarcia Centrum dokonał Valery Giscard d'estaing. Forma budynku Ogólna struktura budynku jest oryginalnym pomysłem Piana i Rogersa, lecz silnie inspirowanym przez teoretyczny projekt Fun palace - idealnej przestrzeni widowiskowowystawienniczej, stworzony przez Cedrika Price'a. Budynek zajmuje powierzchnię placu. Wszystkie zewnętrzne instalacje pomalowane są na różne kolory, z których każdy odpowiada innej funkcji. Niebieski to układ klimatyzacyjny, żółty - instalacje elektryczne, czerwony - cieplne, a zielony to wodociągi. Trzy najwyższe piętra budowli zajmuje Muzeum Sztuki Nowoczesnej. W pobliżu Centrum znajduje się kolorowa fontanna zaprojektowana przez Tinguely`ego, należącego do grupy Nouveau Realisme utworzonej w Paryżu w Cmentarz Montmartre Cmentarz Montmartre- jest jedną z najstarszych nekropolii Paryża. Położony w dzielnicy Montmartre. Założony w 1795 roku, otwarty w 1798 roku. Zbudowano go w miejscu dawnych kamieniołomów. W 1825 roku i 1847 roku został powiększony, a w 1888 roku przecięty mostem-wiaduktem. Leży na zachód od

5 Cmentarza Pére Lachaise, na wschód od Cimentèry de Passy i na północ od Cimentèry de Montparnasse. Pochowani na Cmentarzu Montrmartre Adolphe Adam ( ), kompozytor Charles-Valentin Alkan ( ), kompozytor André-Marie Ampère ( ), fizyk Michel Berger ( ), kompozytor,piosenkarz Hector Berlioz ( ), kompozytor Lili Boulanger ( ), kompozytor Vaclav Brozik ( ), czeski malarz Antoine Carême ( ) Fanny Cerrito ( ), włoska ballerina Dalida ( ), piosenkarka Edgar Degas ( ), malarz Léo Delibes ( ), kompozytor Maria Deraismes ( ) Alexandre Dumas, syn ( ), pisarz Georges Feydeau ( ) Léon Foucault ( ), naukowiec Carole Fredericks ( ), piosenkarka Pauline Garcia-Viardot ( Théophile Gautier ( ), poeta Sacha Guitry ( ), aktor/reżyser Heinrich Heine ( ), poeta Louis Jouvet ( ), aktor Marie Pierre Koenig ( ) Eugène Labiche ( ) Frédérick Lemaître ( ), aktor Mary Marquet ( ), aktorka Auguste de Montferrand ( ), architekt Gustave Moreau ( ), malarz Musidora (Jeanne Roques) ( ), aktorka/reżyser Vaslav Nijinsky ( ), tancerz baletowy Jacques Offenbach ( ), kompozytor Francisque Poulbot ( ), malarz Adolphe Sax ( ) Stendhal (Marie-Henri Beyle)( ), pisarz François Truffaut ( ) Horace Vernet ( ), malarz Alfred de Vigny ( ), poeta/pisarz Émile Zola ( ), pisarz Johann Maria Farina ( ) 6. Conciergerie Conciergerie (z fr. concierge - strażnik). Znajduje się na wyspie Cité - w centrum starego Paryża, jest częścią Pałacu Sprawiedliwości. Poczatkowo od X do XIV wieku Conciergerie pełniło funkcje pałacu królewskiego, wileokrotnie było przebudowywane: m.in. przez Ludwika IX Świętego, który dodał Sainte- Chapelle. W XIV królowie opuścili dawny pałac i przenieści się do Luwru, Conciergerie stało się siedzibą królewskiej administracjii.

6 Ostatecznie zamieszkał tam concierge, czyli strażnik dworu królewskiego, a pałac stał się więzieniem, podlegającym jego jurysdykcji. Więzieni tu byli m.in.: książę Napoleon Bonaparte - późniejszy Napoleon III, marszałek Michel Ney oraz wielu ważnych więźniów Rewolucji Francuskiej: Maria Antonina i Charlotte Corday, (która zasztyletowała w wannie Jeana Paula Marata). Obiekt przestał pełnić te funkcję dopiero w 1914 i obecnie jego mała część jest dostępna dla zwiedzających; w pozostałej części, w dalszym ciągu, mieści się siedziba paryskiej administarcjii - Pałac Sprawiedliwości. Warto zobaczyć: Wieżę Zegarową (gdzie polski Orzeł Biały i Pogoń litewska znajdują się obok lilii Burbonów), Salę Straży Królewskiej, Zabytkowy zegar na Conciergerie 7. Dôme des Invalides Dôme des Invalides jest monumentalnym paryskim kościołem wzniesionym w 1706 roku przez Julesa Hardouin-Mansarta na wydane w 1676 roku polecenie Króla Słońce, Ludwika XIV. Pierwotnym celem budowli przeznaczonej do wyłącznego użytku króla miało być miejsce spoczynku rodziny królewskiej. Tak się jednak nie stało, gdyż zrezygnowano z tych planów po śmierci Ludwika XIV. W roku 1840 decyzją króla Ludwika Filipa do Paryża sprowadzono szczątki Napoleona Bonaparte, które zostały podstępem wywiezione z Wyspy Św. Heleny. Ciało zostało zabalsamowane i zamknięte w sześciu trumnach, jednak ceremonia pogrzebowa odbyła się dopiero w roku 1861, gdyż dopiero wtedy krypta i sarkofag były gotowe. Kościół ten odznacza się widoczną z daleka kopułą, pozłacaną po raz pierwszy w 1715 roku. Wewnątrz, oprócz Napoleona Bonaparte, są pochowani również marszałek Ferdynand Foch, marszałek Sebastian Vauban, marszałek Turenne, marszałek Ludwik Lyautey, Józef Bonaparte - starszy brat Napoleona, Hieronim Bonaparte - młodszy brat Napoleona i Napoleon II. Jest to miejsce, niemal, święte dla Francuzów, ponieważ nie zgadzają się na zbadanie zwłok Napoleona I.

7 Epitafium Napoleona I mówi: "Ta kopuła to hełm na głowę giganta. Niech spoczywa w spokoju". 8. Dzielnica Łacińska Dzielnica Łacińska (fr. Quartier Latin) - uniwersytecka dzielnica Paryża. W VI wieku założono tu opactwo Sainte-Geneviève, w XII Saint-Victor. Poza tym znajdują się tu m.in. kompleks klasztorny benedyktynów Val-de-Grâce, zamieniony po rewolucji francuskiej w szpital wojskowy, dawne opactwo Port-Royal, Kolegium Francuskie, Sorbona, Panteon, muzeum Cluny. Nazwa dzielnicy pochodzi od języka łacińskiego, którym w średniowieczu i aż do Rewolucji posługiwano się powszechnie na uniwersytetach. Także nazwa studia filmowego działającego na początku lat 90-tych w Polsce. Wytwórnia współpracowała z Telewizją Polską przy produkcji seriali i filmów (m.in. Czterdziestolatek 20 lat później). 9. Fontanna Niewinnych Fontanna Niewinnych - jest najpiękniejszą i jedyną renesansową fontanną w Paryżu. Ozdobiona nimfami, powstała w Hotel Lambert Hotel Lambert monarchistyczny obóz konserwatywno-liberalny działający na emigracji po powstaniu listopadowym, skupiał głównie bogate kręgi społeczeństwa Wielkiej Emigracji. Politycznie opierał się na postanowieniach Konstytucji 3 Maja. Liczył na interwencję państw zachodnich w sprawie polskiej. Kierował nim ks. Adam Jerzy Czartoryski, a pojego śmierci syn Władysław Czartoryski. Nazwa wzięła się od siedziby księcia w Paryżu, pałacu znajdującego się na wyspie św.ludwika. W pałacu Hotel Lambert urodził się wnuk ks. Adama Jerzego - błogosławiony August Czartoryski, beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II. Organizacje powstałe w ramach Hotelu Lambert: Związek Jedności Narodowej Towarzystwo Monarchistyczne Trzeciego Maja

8 11. Katedra Notre-Dame w Paryżu Paryż - Katedra Notre Dame de Paris Paryż - Detale fasady portalu Notre-Dame de Paris - gotycka katedra w Paryżu. Jedna z najbardziej znanych katedr na świecie, między innymi dzięki powieści Dzwonnik z Notre Dame francuskiego pisarza Wiktora Hugo. Jej nazwa, tłumaczy się jako Nasza Pani i odnosi się do Matki Boskiej. Wzniesiono ją na wyspie na Sekwanie, zwanej Cité, na śladach po dwóch kościołach powstałych jeszcze w IXw. Budowa jej trwała prawie całe stulecie ( ). Jest to kościół pięcionawowy z krótką nawą krzyżową, dość długim prezbiterium i podwójnym obejściem na półkolu. Pierwotnie miało ono tylko trzy małe kapliczki. W drugiej połowie XIII w. usunięto kapliczki i wybudowano pięć dużych kaplic. Front katedry przypomina przyczajonego pająka, którego nóżki można przyrównać do dwóch prostokątnych wież. Całą szerokość fasady zajmują trzy portale, z czego środkowy jest najszerszy. Wyrzeźbiono na nim scenę Sądu Ostatecznego. Zamiast kolumienek (jak to było w stylu romańskim) mamy na cokołach lub wspornikach ustawione figury, zwieńczone baldachimami. Dokładne przyjrzenie się fasadzie środkowego portalu od razu odkrywa jej asymetryczność: lewy portal, poświęcony Matce Boskiej, pochodzi z ok r. i przedstawia w reliefach sceny z jej życia, m.in.: genealogię Maryi, Zwiastowanie, Boże Narodzenie, Zaśnięcie i Zmartwychwstanie. Filar dzielący odrzwia ozdobiony jest figurą NMP z Dzieciątkiem, w górnych częściach widzimy m.in. Koronację Maryi. Łuk portalu wpisany jest w trójkątne obramowanie. Prawy portal - portal św. Anny - powstał ok r., ale zdobiący go ostrołukowy tympanon zawiera rzeźby sprzed 1180 r., a więc najstarsze spośród wszystkich, zachowanych w katedrze. W najwyższej części łuku znajduje się płaskorzeźba Matki Boskiej Tronującej z Dzieciątkiem, obok niej inicjator budowy katedry biskup Maurice de Sully i król Ludwik VII w otoczeniu aniołów. Środkowy, największy portal Sądu Ostatecznego, pochodzi z ok.

9 r., ale jedynie kilka fragmentów rzeźb (m.in. postać Chrystusa w górnej części tympanonu) pochodzi z I połowy XIII w., reszta to XIX-wieczna rekonstrukcja. Nad środkowym portalem umieszczono przepiękną rozetę rozświetlającą wnętrze świątyni. W całej budowli umieszczono dużą ilość witraży, które wprowadzają grę światła w wielkiej i zazwyczaj, jak to bywa w gotyckich katedrach, mrocznej budowli. Ciekawostki Katedra utraciła zadaszenie wież podczas Rewolucji Francuskiej zaś sama uniknęła zburzenia dzięki rzekomemu ryzyku uszkodzenia sąsiednich budynków podczas tej operacji, co sugerował jeden z mieszczan paryskich niezbyt chętny Rewolucji. Dzięki temu zdarzeniu katedra przetrwała do naszych czasów. W okresie Rewolucji nosiła nazwę Świątyni Mądrości 12. La Défense Widok na Promenadę ze schodów Wielkiego Łuku Wielki Łuk i CNIT La Défense - nowoczesna dzielnica biurowo-wystawienniczo-mieszkalno-handlowa, w aglomeracji Paryskiej, we Francji, znajdująca się formalnie na terenie trzech gmin Nanterre, Courbevoie i Puteaux w departamencie Hauts-de-Seine, na zachód od ścisłego Paryża. Dzielnica ta stanowi główne centrum biznesu we Francji, z siedzibami większości wielkich francuskich koncernów i głównych przedstawicielstw koncernów zagranicznych we Francji. Oprócz tego spełnia także rolę centrum handlowego, wystawienniczego, rozrywkowego i transportowego. Na jej terenie znajduje się także klikanaście eksluzywnych apartamentowców i hoteli. Na zachodnim krańcu dzielnicy znajduje się La Grande Arche de La Défense (Wielki Łuk) stojący na linii, będącej przedłużeniem Paryskiej Osi Historycznej, zaczynającej się od Luwru a kończącej się na Łuku Triumfalnym. Linia ta stanowi oś dzielnicy, wzdłuż której ciągnie się Esplanada La Défense. Oprócz biur, budynków mieszkalnych i centrum handlowo-rozrywkowego, w podziemiach zachodniego krańca dzielnicy znajduje się ważny węzeł komunikacyjny, z końcową stacją metra nr 1., stacją RER, dworcem kolejowym i autobusowym. Teren na powierzchni dzielnicy jest niemal całowicie

10 wyłączony z ruchu kołowego. Do niemal wszystkich wieżowców można jednak dotrzeć drogami wewnętrznymi znajdującymi się w podziemiach. Pod względem wielkości powierzchni biurowej jest to największe centrum biznesu w Europie. Ze względu na wielkość przepływu kapitału jest jednak mniejsze od City of London i niemieckiego Frankfurtu nad Menem. Wynika to w dużym stopniu z braku siedzib instytucji giełdowych na terenie tej dzielnicy. Do najważniejszych koncernów mających swoją główną kwaterę w dzielnicy należy: Cegetel-SFR, Société Générale, Total, Aventis, Arcelor, ELF, ESSO. Najwyższy budynek dzielnicy jest siedzibą formy Total i został wybudowany w 1985 r. Liczy on 187 m. i 48 pięter i jest drugim co do wysokości budynkiem w Paryżu. (Pierwszym jest Wieża Montparnasse). Historia Północna ściana Promenady z Les Quatre Temps na pierwszym planie Wschodni koniec Esplanady Dzielnica w okresie wielkiej przebudowy Dzielnica otrzymała swoją nazwę od pomnika La Défense de Paris, który wybudowano w 1883 r. dla upamiętnienia żołnierzy, którzy bronili Paryża w czasie wony pruskofrancuskiej. Przed budową dzielnicy tereny te stanowiły przemysłowe przedmieście Paryża, zdominowane przez zakłady przemysłowe, hale handlu hurtowego i nawet kilka gospodarstw rolnicznych.

11 Budynki tworzące dzielnicę powstawały początkowo zupełnie spontanicznie. Prawdopodobnie pierwszym wieżowcem był biurowiec ESSO. We wrześniu 1958 r. powstała 'Établissement public pour l'aménagement de La Défense (EPAD, Publiczny Komitet budowy La Défense), który wykupił tereny, uzbroił i uporządkował dzielnicę, a następnie wystawił działki pod budowę wielkich biurowców. Centralnym punktem dzielnicy stała się w tym czasie hala wystawiennicza: Le Centre des nouvelles industries et technologies (CNIT, Centrum nowych technologii i przemysłu), wokół której zaczęto budować bardzo podobne do siebie siedziby kolejnych koncernów w tzw. stylu międzynarodowym, które są obecnie nazywane budynkami "pierwszej generacji". W 1966 r. powstała Tour Nobel - pierwszy biurowiec nie należący do koncernów, lecz stanowiący budynek z biurami do wynajęcia. Z początkiem lat '70 XX w., w odpowiedzi na wzrastające zapotrzebowanie na przestrzeń biurową w Paryżu, zaczęły powstawać budynki tzw. "drugiej generacji". Ich budowa została jednak zahamowana przez kryzys naftowy w 1973 r. Trzecia fala inwestycji nastąpiła we wczesnych latach '80 XX w. W 1981 r. zbudowano Les Quatre Temps największe w owym czasie centrum handlowe w Europie. W 1982 r. EPAD, z inspiracji prezydenta Francji François Mitterranda ogłosił konkurs Tête Défense, który wyłonił najlepszy projekt monumentu, zwieńczającego Esplanadę i zarazem Oś Historyczną. Konkurs wyłonił projekt obecnego Wielkiego Łuku autorstwa Paula Andreu. Równolegle z budową Wielkiego Łuku, przebudowano też infrastrukturę dzielnicy, tworząc obecny kształt Esplanady i podziemny węzeł komunikacyjny. Współczesny wygląd dzielnicy powstał ostatecznie na początku lat '90 XX w. kiedy to przebudowano CNIT, Les Quatre Temps, zbudowano kino IMAX i pokryto ozdobnymi płytami plac wokół Wielkiego Łuku i Esplanadę. Dzielnica w liczbach 12 sektorów m 2 chodników i placów wyłożonych płytami kamiennymi m 2 terenów zielonych m 2 powierzchni biurowej pracowników stałych mieszkańców siedzib firm, w tym 14 z 20 największych firm francuskich i 15 z 50 największych w skali świata miejsc hotelowych 60 rzeźb i pomników 13. Le Marais Le Marais (fr. Marais - bagna), dzielnica Paryża na północnym brzegu Sekwany. Dzielnica ta znajduje się w trójkącie między Centrum Pompidou, Placem Bastylii i Placem Republiki. Najważniejszą arterią dzielnicy jest Rue de Rivoli. Historia Pierwotnie było to zielone przedmieście Paryża. Swoje posiadłości rolne mieli tu templariusze. Dzielnica rozkwitła na przełomie XVI/XVII wieku, gdy Henryk IV miał tu swoją główną siedzibę. Przyciągnęła ona w te rejony arystokrację, która zaczęła tu budować swoje posiadłości. Okolica ta opustoszała jednak ponownie już pod koniec XVII

12 w., gdy siedziba królów Francji została przeniesiona do Luwru. Dawne pałace i siedziby arystokracji przejęli drobni kupcy i miejska biedota. W XIX wieku obszar stał się dzielnicą przemysłową, co uchroniło budynki Marais przed unowocześnieniem. Po wyprowadzeniu się z tych terenów przemysłu, dzielnica podupadła i stała się ponownie miejscem zamieszkania paryskiej biedoty. W czasie II wojny światowej przeniósł się do tej dzielnicy Pablo Picasso, co po zakończeniu wojny przyciągnęło do niej wielu artystów, którzy uciekali z Montmartre przed tłumami turystów. W latach 60. XX w. prezydent Francji Georges Pompidou rozpoczął rekultywację dzielnicy, co zamieniło ją w zamożną i elegancką dzielnicę mieszkaniową, z ograniczonym do minimum ruchem samochodowym, o charakterze historycznej starówki, z licznymi wąskimi, urokliwymi uliczkami i placykami, przy których znajdują się galerie sztuki, butiki i sklepy jublierskie. Atrakcje turystyczne Najważniejsze miejsca to: Place de Vosges, kościół Saint-Gervais-Saint-Protais, Centrum Pompidou, Muzeum Pabla Picassa oraz subdzielnica żydowska. Wieczorem Le Marais, szczególnie ulica Vielle de Temple, staje się miejscem spotkań wspólnoty homoseksualnej. Mieszczą się tu też historyczne rezydencje: Hotel de Soubise, Hotel de Rohan, Hotel Sale, Hotel Carnavalet (obecnie muzeum historii Paryża). 14. Les Halles Les Halles - jedna z największych i najbardziej rozbudowanych stacji metra w Paryżu połączona ze stacją Châtelet oraz dworcem RER Châtelet - Les Halles. Większośc lini metra paryskiego staje na jednej z trzech powyższych stacji czyniąc to miejsce doskonałym do jakichkolwiek przesiadek. 15. Luwr Luwr (fr. Louvre, Musée du Louvre), dawny pałac królewski w Paryżu, obecnie muzeum sztuki. Najstarsze fragmenty Luwru pochodzą z końca XII wieku, wtedy Filip II August wzniósł w tym miejscu zamek warowny. W 2. połowie XIV wieku Karol V Mądry uczynił z zamku rezydencję. W XVI wieku Franciszek I zamienił tę budowlę w renesansowy pałac. Luwr to jedno z najstarszych i największych muzeów na świecie. Położony w centrum historycznym Paryża, między prawym brzegiem Sekwany, a ulicą Rivoli (Rue de Rivoli). Podwórze Luwru położone jest na jednej linii z Champs-Élysées, wchodząc w skład tzw. osi historycznej Paryża. Od dawna w Luwrze gromadzone są bogate zbiory sztuki francuskiej i światowej. Historia budynku założenie przez króla Francji Filipa II pierwszego zamku jako fortecy obronnej przeciwko najazdom Wikingów król Francji Franciszek I rozpoczyna przebudowę zamku w pałac, ze względu na rozbudowę miasta zamek stracił swoją funkcję obronną. Średniowieczne zachodnie skrzydło zostało wyburzone i zastąpione renesansowymi budynkami zaprojektowanymi przez Pierre Lescot i wykończonymi

13 przez Jean Goujon. Przebudowa była kontynuowana również przez jego następcę Henryka II (panował w latach ) Karol IX buduje pierwszy poziom małej galerii (Petit Galerie) Henryk IV rozpoczyna budowę wielkiej galerii (Grand Galerie). Budowa została zakończona w roku Ludwik XIII podejmuje dalsza rozbudowę Luwru zgodnie z planami powstałymi za panowania Henryka IV Ludwik XIV przenosi siedzibę królewska z Luwru do Wersalu Ludwik XIV wydaje decyzję utworzenia galerii rzeźb starożytnych w Salle des Caryatides Zgromadzenie Narodowe Rewolucji Francuskiej podejmuje decyzję o przekształceniu Luwru w muzeum. Historia muzeum 10 sierpnia pierwsza ekspozycja udostępniona dla zwiedzających (Museum Central des Arts) zbiory powiększają się o zasoby Watykańskie i republikiweneckiej Muzeum zmienia nazwę na Musée Napoléon 1 maja pierwsza w Europie ekspozycja sztuki asyryjskiej utworzona w połnocnym skrzydle Cour Carrée. maj w ostatnich dniach Komuny Paryskiej rewolucjoniści planowali zniszczenie Luwru. Zbiory zostały uratowane dzięki akcji kierowanej przez Floriana Trawińskiego, zarządzającego w tym czasie resortem kultury i sztuki Komuny Paryskiej - wraz z zaufanymi pracownikami muzeum opróżnił beczki z nafta rozstawione w salach muzealnych i napełnił wodą. Rewolucjoniści doprowadzili jednak to zniszczenia części pałacu Tuileries. Najcenniejsze eksponaty starożytna Mezopotamia o stela z kodeksem Hammurabiego o "Stela Sępów", Stela Naramsina, waza Entemeny o posągi Gudei, reliefy asyryjskie starożytna Syria o zabytki z Ras Szamra oraz Mari starożytny Egipt o Siedzący pisarz starożytna Grecja o fragmenty Partenonu, świątyni Zeusa z Olimpii o Nike z Samotraki o Wenus z Milo, Wenus z Arles dział malarstwa i rysunku o Jan van Eyck Madonna kanclerza Rolin o Albrecht Dürer Autoportret o Leonardo da Vinci Mona Lisa Św. Anna samotrzeć Madonna wśród skał o Rafael Santi Piękna ogrodniczka o Paolo Veronese Gody w Kanie Galilejskiej

14 o o o o o Jan Vermeer Koronczarka Georges de La Tour Oszust z asem karo Jean-Antoine Watteau Pierrot Théodore Géricault Tratwa Meduzy Eugène Delacroix Wolność wiodąca lud na barykady rzeźba o o o Michał Anioł Niewolnicy Antonio Canova Amor i Psyche Pytokritos z Rodos Nike z Samotraki 16. Łuk Triumfalny Łuk Triumfalny (fr. Arc de Triomphe) - pomnik stojący na placu Charlesa de Gaulle'a w 8. Dzielnicy (dawniej Plac Gwiazdy, Place de l'etoile) w Paryżu, na wschodnim skraju Pól Elizejskich (Avenue des Champs-Élysées). Jest to ważny element architektury Paryża, stanowiący zakończenie perspektywy Pól Elizejskich. Jest to budowla empirowa w formie jednoarkadowego rzymskiego łuku triumfalnego. Wysokość: 49,4 m Szerokość: 44,8 m Na łuku znajdują się 4 znaczne reliefy: Marsylianka (inna nazwa Wymarsz ochotników w 1792, François Rude ) Triumf Napoleona (Jean-Pierre Cortot) Obrona Francji przed koalicją 1814 (Antoine Etex) Pokój (la Paix, Antoine Etex) Fryz obiegający Łuk Triumfalny przedstawia wymarsz i powrót w chwale armii francuskiej. Przedstawiono także w mniejszej formie sceny z wielu znanych bitew. Pod Łukiem znajduje się grób nieznanego żołnierza, którego "wieczny płomień" jest symbolicznie rozpalany każdego wieczora oraz niewielkie muzeum poświęcone historii tego obiektu. Historia Budowę Łuku rozpoczęto w 1806 na zlecenie Napoleona i z przerwami prowadzono do ukończenia w 1836, za panowania Ludwika Filipa. Projektantem architektury jest Jean François Chalgrin, dekorację rzeźbiarską wykonał François Rude. Na Łuku wyryto nazwiska 386 oficerów napoleońskich, w tym 7 Polaków. Są to:

15 gen.józef Grzegorz Chłopicki (ur. w 1771 r. w Kapustyniach na Wołyniu) gen. Jan Henryk Dąbrowski (ur. w 1755 r. w Pierzchowcu koło Bochni) gen. Karol Otto Kniaziewicz (ur. w 1762 r. w Asseiten w Kurlandii) gen. Józef Feliks Łazowski (ur. w 1759 r. w Lunéville we Francji) marsz.francji,książę Józef Antoni Poniatowski (ur. w 1763 r. w Wiedniu w Austrii) bryg. Józef Sułkowski (ur. w 1773 r., dokładne miejsce urodzenia nie jest znane, wychowywał się w Rydzynie w Leszczyńskiem) gen. Józef Zajączek (ur. w 1752 r. w Kamieńcu Podolskim). Wyryte są także nazwy czterech polskich miast, są to: Gdańsk Elbląg Ostrołęka - na pamiątkę zwycięskiej bitwy wojsk napoleońskich w 1807r. Pułtusk - w tym mieście kwaterował Napoleon 17. Montmartre Montmartre jest to dzielnica w północnej części Paryża, położona na wzgórzu o tej samej nazwie. Istnieją przypuszczenia, że na tym wzgórzu poniósł około roku 250 męczeńską śmierć pierwszy biskup Paryża Św. Dionizy (bardziej znany jako Św. Denis) z dwoma towarzyszami Rustykiem i Eleuterem, stąd nazwa Mons Martyrium (Wzgórze Męczenników). Tutaj w 1534 roku Ignacy Loyola wraz z małą grupką złożył śluby założenia zakonu Jezuitów. W końcu XI wieku na szczycie wzgórza założono klasztor benedyktynek. W czasie Rewolucji Francuskiej klasztor został zniszczony, a pozostałością po nim jest kościół St- Pierre. Przy klasztorze istniała osada o podejrzanej sławie (tanie wyszynki), a teren wokół niej miał charakter wiejski, z licznymi wiatrakami. Pod koniec XIX wieku Montmartre włączono do Paryża, co zapoczątkowało jego szybką urbanizację.na szczycie wzgórza Montmartre zbudowano eklektyczną bazylikę Sacré Coeur, a poniżej pierwszy kościół żelbetowy St-Jean-de-Montmartre. W okolicy znajduje się jeden z ważniejszych paryskich cmentarzy - Cimetiere de Montmartre. Już w połowie XIX wieku Montmartre stał się ulubionym miejscem artystycznej cyganerii. Z tą dzielnicą są związane takie nazwiska, jak : Vincent van Gogh Maurice Utrillo Hector Berlioz Fryderyk Chopin Franciszek Liszt Paul Verlaine Antonio de La Gandara André Derain Pierre-Auguste Renoir Edgar Degas Henri Toulouse-Lautrec Dalida Pablo Picasso

16 Bazylika Sacré-Coeur W Le Bateau-Lavoir mieszkała grupa artystów związanych z Pablo Picasso. W tej okolicy znajdowało się wiele znanych restauracji, lokali rozrywkowych, music-hali, teatrzyków i kabaretów. Niewątpliwie najsławnieszy z nich to Moulin Rouge. Tuż przed I wojną światową większość artystów przeniosła się na Montparnasse. Obecnie Montmartre jest zaliczony do rejonów Paryża o historycznym znaczeniu, dlatego jego rozbudowa i przebudowa została ograniczona. Obecnie tutaj znajduje się najsłynniejszy paryski pchli targ i targowisko księgarzy. 18. Montparnasse Montparnasse - rozległa dzielnica Paryża w jego południowo-zachodniej części. Dzielnica ta rozpoczyna się od granic ogrodu Luksemburskiego i rozciąga się w kierunku południowo-zachodnim, aż do granic administracyjnych ścisłego Paryża. W latach 30. XX w. przeniosła się do tej dzielnicy "bohema artystyczna", wcześniej okupująca Montmartre, która następnie opuściła ją na początku lat 50. przenosząc się głównie do dzielnicy Marais, ze względu na rozbudowę centrum biznesu (Wieża Montparnasse) i wzrost kosztów utrzymania. W latach 70. XX w. dzielnica ta podupadła, gdyż wielki biznes przeniósł się do dzielnicy La Défense. W latach 90. XX w. podjęto jednak starania nad odzyskaniem starego charakteru tej dzielnicy, co się częściowo udało. Aktualnie Montparnasse ma charakter spokojnej, średnio zamożnej dzielnicy mieszkaniowej, oddalonej od zgiełku ścisłego śródmieścia. Stała się ponownie popularna wśród artystów - ale są to obecnie głównie ludzie związani ze sztuką filmową (np: Catherine Deneuve, Gerard Depardieu, Roman Polański i wielu innych) W samym centrum dzielnicy znajduje się Wieża Montparnasse, która jest wysokim, na wpół opuszczonym wieżowcem biurowym, z którego rozciąga się jednak jedna z naładniejszych panoram miasta. 19. Mosty Most Pont Alexandre III - najelegantszy most Paryża. Został otwarty w 1900 r. podczas Wystawy Światowej. Most Pont-Neuf - najstarszy (1578/1604) i najsławniejszy most Paryża. Most Pont des Arts - metalowy, znajdujący się blisko Luwru. Jest to miejsce spotkań artystów i malarzy.

17 20. Muzeum d'orsay Muzeum d'orsay (fr. Musée d'orsay) - muzeum w Paryżu, położone na lewym brzegu Sekwany. Zbiory zawierają głównie sztukę francuską z lat : malarstwo, rzeźbę, fotografię oraz meble. Dzieła te są starsze od tych, które prezentowane są w Luwrze, a młodsze od zbiorów Centre Georges Pompidou. Rocznie muzeum odwiedza ok. 4 miliony zwiedzających. Historia W 1897 francuska Compagnie de chemins de fer zakupiła od państwa tereny pod budowę nowego dworca kolejowego, ponieważ dotychczas istniejący, Gare d'austerlitz, znajdował się zbyt daleko od centrum miasta. Rok później spomiędzy trzech architektów - Lucien Bénarda, Lucien Magne'a i Victora Lalouxa na architekta dworca d'orsay wybrano tego ostatniego. Nowy budynek musiał harmonizować z elegancką dzielnicą oraz sąsiedztwem Luwru i Legii Honorowej. Zaprojektowany przez Lalouxa budynek miał eklektyczną fasadę i szklany dach oraz dwa ogromne zegary, zachowane do dziś (jeden znajduje się w głównym holu, drugi w kawiarni Café des Hauteurs). Uroczysta inauguracja budowli odbyła się 14 lipca 1900 roku, podczas wystawy światowej. Przez następnych 39 lat budynek pełnił rolę dworca kolejowego, jednak z powodu elektryfikacji kolei długość pociągów znacznie się zwiększyła i nie mieściły się one już na dworcu d'orsay. Został więc on zamknięty i od tego czasu znajdował różne przeznaczenia - mieścił się tu teatr Renault-Barrault, sale domu aukcyjnego Druota-Richelieu, służył także jako tło w wielu filmach (m.in. w Procesie Orsona Wellesa). Propozycja wyburzenia budynku napotkała na sprzeciw społeczeństwa, które nie chciało, by dworzec podzieł los Les Halles. W 1978 roku wpisano go na listę zabytków i tym samym uniemożliwiono jego wyburzenie. Kilka lat wcześniej pojawił sie też pomysł, by dawny dworzec przkształcić w muzeum sztuki XIX wieku. Prace nad realizacją tej koncepcji rozpoczęły sie w 1979 roku i dowodził nimi architekt Gae Aulenti, a uroczystego otwarcia Musée d'orsay dokonał prezydent François Mitterrand w 1989 r. Dla zwiedzających zostało ono udostępnione 9 grudnia Kolekcja (wybrani artyści i dzieła) Zwiedzających do Musée d'orsay przyciągają przede wszystkim dzieła impresjonistów i postimpresjonistów, takich jak: Paul Cézanne - Jabłka i pomarańcze ( ) Edgar Degas - Absynt ( ), Lekcja tańca ( ), Błękitne tancerki (1890) Paul Gauguin - Autoportet z żółtym Chrystusem ( ), Tahitańskie kobiety na plaży (1891) Édouard Manet - Olimpia (1863), Śniadanie na trawie (1863), Flecista (1866), Balkon (1869) Claude Monet - Dworzec Saint-Lazare (1877), cykl Katedr w Rouen ( ) i Stogi siana, Maki w pobliżu Argenteuil (1873), Lilie wodne ( ) Camille Pissarro - Czerwone dachy (1877) Auguste Renoir - Bal w Moulin de la Galette (1876) Georges Seurat Alfred Sisley Henri de Toulouse-Lautrec - Toaleta (1896)

18 Vincent Van Gogh - Gwieździsta noc (1888), Pokój w Arles (1889), Sjesta ( ), Kościół w Auvers (1890) Muzeum posiada także dzieła m.in.: Pierre Bonnard Jean-Baptiste Carpeaux Pierre Puvis de Chavannes - Biedny rybak (1881) Camille Corot Gustave Courbet - Początek świata (1866), Pogrzeb w Ornans ( ), Pracownia malarza ( ) Honoré Daumier - Praczka (1863) Jean Ingres - Źródło (1856) Jean-François Millet - Anioł Pański ( ) Auguste Rodin James McNeill Whistler - Matka artysty (1871) 21. Muzeum Erotyki Muzeum Erotyki - na 4 poziomach znajdują się tysiące eksponatów od "fun-sex" do sztuki nowoczesnej pochodzących z różnych kontynentów. 22. Ogród Luksemburski Ogród Luksemburski (Jardin du Luxembourg) park miejski w Paryżu, Francja. Powierzchnia m². Park powstał jako oprawa Pałacu Luksemburskiego. Centralnym elementem parku jest ośmioboczny basen. Park jest również bogato ozdobiony rzezbami i fontannami : Fontanna Medyceuszów - usytuowana w północno-wschodniej cześci parku (fr. Fontaine de Médicis), dłuta Salomona de Brossa Pomnik Eugene Delacroix - dłuta Julesa Dalou Pomnik Fryderyka Chopina W parku znajdują się również: korty tenisowe teatr marionetek estrada koncertowa szkoła jazdy konnej Park ten ma opinię najpopularniejszego parku Paryża

19 23. Opera Garnier Opera Garnier - budynek opery w Paryżu wybudowany w stylu second empire. Do roku 1989, kiedy została wybudowana Opera Bastylia określana była jako Opera Paryska. Aktualna nazwa Opera Garnier pochodzi od nazwiska architekta budynku - Charlesa Garniera. Powierzchnia budynku wynosi m2. Scena może pomieścić do 450 artystów. Wnętrze opery jest bogato zdobione (sufit widowni ozdobiony został w roku 1964 przez Marca Chagalla Historia Wybudowana na polecenie cesarza Napoleona III jako część programu wielkiej rekonstrukcji Paryża prowadzonej przez Barona Haussmanna. Konkurs na projekt architektoniczny wygrał Charles Garnier, nieznany wówczas 35-letni architekt. Prace rozpoczęto w roku 1857, zakończono w Prace były przerywane przez burzliwe wydarzenia polityczne (Wojna francusko-pruska,komuna Paryska), jak również problemy konstrukcyjne. W trakcie budowy odkryto podziemne jezioro poniżej budynku, co spowodowało konieczność wybudowania podziemnego zbiornika dla jego zabezpieczenia. Historia ta zainspirowała Gastona Lerouxa w umiejscowieniu kryjówki Upiora z noweli Upiór w Operze. Opera Garnier została oficjalnie otwarta w dniu 15 stycznia 1875 roku. 24. Panteon w Paryżu Panteon w Paryżu Paryski Panteon w nocy Panteon (fr. Panthéon), budowla w Dzielnicy Łacińskiej w Paryżu. Król Francji Ludwik XV poprzysiągł wznieść świątynię wartą patronki Paryża w miejsce zrujnowanego kościoła w zamian za przywrócenie zdrowia. Realizacja tego przedsięwzięcia spadła na markiza Marigny, który wybrał swojego znajomego Jacquesa Germaina Soufflota. Fundamenty pod tą monumentalną świątynię położono w roku 1758, ale ostateczne ukończenie zostało wykonane przez ucznia Soufflota, Jean-Baptiste'a Rondeleta w roku Neoklasycystyczna budowla na planie krzyża greckiego z kopułą centralną i 4 spłaszczonymi kopułami bocznymi oraz z kolumnowym portykiem wejściowym. Uważa się, że Panteon paryski jest wzorowany na rzymskim. Od czasów Rewolucji (1791) Panteon jest miejscem spoczynku wielu sławnych Francuzów i Francuzek. W krypcie Panteonu znajdują się m. in. grobowce: J. J. Rousseau, Woltera, Honore Mirabeau, Maria Skłodowska-Curie, V.Hugo, E. Zoli. Dwukrotnie próbowano

20 przywrócić funkcję religijną Panteonowi, lecz od roku 1885 ostatecznie przeznaczono ma mauzoleum. W krajobrazie Paryża Panteon zajmuje ważne miejsce, wzniesiony na Wzgórzu Św. Genowefy, dominuje nad miastem. 25. Père-Lachaise Père-Lachaise (fr. Cimètiere du Père-Lachaise) - największy i najsławniejszy cmentarz paryski. Powstał w 1804 roku w ogrodach przyległych do willi Mont-Louis, podarowanej przez Ludwika XIV swojemu spowiednikowi, francuskiemu jezuicie François d'aix de Lachaise. Pochowani na tym cmentarzu są m.in.: Guillaume Apollinaire, Auguste Clésinger, Honoré Balzac z żoną Eweliną Hańską, Pierre Beaumarchais, Vincenzo Bellini, Georges Bizet, Eugène Delacroix, Isadora Duncan, Louis Gay-Lussac, Machno, Amedeo Modigliani, Yves Montand z żoną Simon Signoret, Jim Morrison, Edith Piaf, Oscar Wilde. Leżą także zmarli przed otwarciem cmentarza: Jean de La Fontaine i Molier, których prochy kazał dla rozreklamowania cmentarza przenieść tutaj Napoleon Bonaparte. Do najstarszych możliwych do zidentyfikowania grobów należą groby Piotra Abelarda i jego ukochanej Heloizy (XII wiek). Zostały tam przeniesione w 1817 roku. Ściana Komunardów (pn.- wsch. część cmentarza) upamiętnia 147 zamordowanych uczestników Komuny Paryskiej. Na cmentarzu leży obecnie ok. miliona osób (100 tys. grobów), w tym prochy ok. 60 Polaków, m.in. J. Dąbrowskiego, W. Wróblewskiego, K. Hoffmanowej, C.K. Norwida, J. Wysockiego, M. Walewskiej i F. Chopina. Grób Chopina 26. Place de la Concorde Place de la Concorde Plac Zgody, obszerny plac w centrum Paryża między Polami Elizejskimi a Ogrodami Tuileries. Zbudowano go w latach by ustawić pomnik Ludwika XV. W 1793 roku ścięto na placu Ludwika XVI. Swoje stałe miejsce gilotyna znalazła przy wejściu do Ogrodów Tuileries. Tu pozbawiła życia ponad 1300 osób. Współczesną nazwę nadano placowi po Rewolucji mając nadzieję, że czasy krwawego terroru nigdy nie wrócą. W centralnej części placu znajduje się egipski obelisk podarowany w 1831 roku przez wicekróla Egiptu, Muhammada Alego. Obelisk ma ponad 3300 lat i pochodzi ze świątyni w Tebach. Waży 230 ton i mierzy 23 metry wysokości. W poszczególnych narożnikach placu znajduje się osiem kobiecych posągów będących symbolami głównych miast francuskich (Ludwika XVI

21 ścięto koło Brestu. Przy placu znajduje się Ministerstwo Marynarki (Hotel de la Marine), ekskluzywne hotele, a także siedziba Fédération Internationale de l'automobile. 27. Place de le Bastille Place de le Bastille - plac we wschodniej części Paryża na północnym brzegu Sekwany. W latach 1370/ stał tu zamek obronny, przebudowany w XVII wieku na więzienie - Bastylia. Jej zburzenie 14 lipca 1789 r. stało się początkiem rewolucji francuskiej. Obecnie na placu stoi Kolumna Lipcowa, ustawiona na pamiątkę ofiar rewolucji lipcowej 1830 roku. Obok znajduje się "Opera-Bastille" otwarta w dwusetną rocznicę rewolucji 1789 roku. 28. Pola Marsowe Pola Marsowe, rozległy teren zielony na lewym brzegu Sekwany, między École Militaire, a Wieżą Eiffla. Wchodziły w skład kompleksu urbanistycznego, związanego z budową szkoły kadetów i były fragmentem projektu Jacque-Ange Gabriela. Początkowo wykorzystywane jako teren ćwiczeń wojskowych i musztry, później ulubiony teren promenad i imprez plenerowych. Tutaj odbywały się pierwsze wyścigi konne, tutaj też w 1783 r. wystartował pierwszy balon napełniony wodorem, skonstruowany przez fizyka Jacquesa Charlesa. Rok później Jean-Pierre Blanchard podjął tu nieudaną próbę długodystansowego lotu balonem ze sterami. 14 lipca 1790 uroczyście obchodzono tu pierwszą rocznicę zdobycia Bastylii, w obecności króla, sprowadzonego na trybuny siłą. W centrum poligonu wybudowano otoczony trybunami Ołtarz Ojczyzny, przed którym Charles Maurice de Talleyrand-Périgord, sprzyjający Rewolucji biskup diecezji Autun, odprawił mszę. Generał Marie Joseph La Fayette złożył przysięgę na wierność narodowi i nowej Konstytucji, a jej tekst powtarzał cały tłum oraz król Ludwik XVI. Rok później zgromadzony na P.M. tłum już domagał się detronizacji króla i to tak gwałtownie, że gwardia narodowa pod wodzą tegoż La Fayetta otworzyła ogień do demonstrantów. W 1794 r. Robespierre (na krótko przed swoim aresztowaniem) proklamował tu religię państwową, uznającą istnienie Najwyższej Istoty i nieśmiertelność duszy i właśnie na Polu Marsowym odbyło się nabożeństwo nowej religii z kazaniem, które osobiście wygłosił dyktator Rewolucji. 3 grudnia 1804 r. nowo koronowany cesarz Napoleon odbierał tu przysięgę wierności od oficerów swojej armii. W latach funkcjonował tu tor wyścigów konnych. Na tym terenie odbywały się pierwsze wystawy w 1798 francuska wystawa przemysłowa, w latach pięć Wystaw Światowych: w 1867, 1878, 1889, 1900 i 1937 r. W końcu ubiegłego wieku obrzeża P.M. zaczęto zabudowywać kamienicami, a obszar terenu zielonego zmniejszył się do 200 m szerokości i zajmuje ok. 20 ha. Obecny kształt P.M. pochodzi z lat , kiedy to staraniem architekta Jean-Camille Formigé a i ogrodnika Forestiera przekształcono je w piękny park z ogrodem w stylu francuskim.

22 29. Rue de Rivoli Rue de Rivoli to ulica w centrum Paryża biegnąca równolegle do Sekwany obok Luwru o długości około 3 kilometrów. Wybudowana została w latach na życzenie Napoleona. Przy Rue de Rivoli stoją Louvre de Antiquaires, kiedyś domy towarowe, dzisiaj centrum antyków mieszczące ok. 250 antykwariatów oraz kościół Saint Germain-l'Auxerrois. Jest tu wiele drogich sklepów i ekskluzywnych hoteli. Na placu Place des Pyramides w północnej pierzei ulicy w pobliżu Luwru znajduje się pomnik Joanny d'arc z 1874 roku autorstwa Emmanuela Frémiet. 30. Sainte-Chapelle Sainte-Chapelle, Święta Kaplica, kaplica w Paryżu na wyspie Cité. Zbudowana w latach prawdopodobnie przez Pierre'a Montreuila. Odrestaurowana w XIX wieku po zniszczeniach jakich dokonała Wielka Rewolucja Francuska. Inicjatorem jej wzniesienia był król Francji Ludwik IX Święty. Współcześnie otaczają ją zabudowania Pałacu Sprawiedliwości (Palais de Justice). Kiedyś stanowiła część dawnego pałacu królewskiego. Jest to kaplica podwójna, dwukondygnacyjna na planie prostokąta z przedsionkiem i poligonalną apsydą, zwieńczona smukłą iglicą. Dolną kaplicę (trójnawową) zdobi bogata polichromia. Górna, jednoprzestrzenna, była początkowo połączona z apartamentami królewskimi. Znajduje się w niej 15 okien ( z XIII wieku ) o łącznej powierzchni 618 m2. Zdobią je wspaniałe witraże ( każde o wysokości 15 m) przedstawiające sceny (ich łączna liczba to 1134) ze Starego i Nowego Testamentu. Na kolumnach rozdzielających witraże, umieszczono 12 drewnianych posągów apostołów. Na zachodniej fasadzie kościoła znajduje się wielka rozeta ufundowana przez Karola VIII w 1485 r. Przedstawia ona sceny z Apokalipsy św. Jana. Budynek wraz z iglicą ma 75 m wysokości. Jest to jedno z najwspanialszych dzieł europejskiego gotyku.

23 31. Sorbona La Sorbonne to najsławniejszy uniwersytet paryski i jeden z najstarszych (po uniwersytecie bolońskim) i najbardziej znanych w Europie (założony w 1257 roku). Jest to także nazwa jego głównego kampusu w paryskim 5ème arrondissement, gdzie mieści się kilka uniwersytetów. Pierwotnie uniwersytet został utworzony na użytek 20 studentów teologii, jako Collège de Sorbonne przez Roberta de Sorbon ( ), kapelana i spowiednika króla Ludwika IX. Szybko zyskał reputację jako miejsce studiów i już w XIII wieku gościł 20 tysięcy studentów z całej Europy, czyniąc Paryż stolicą nauki świata zachodniego. Do dzisiaj zagraniczni studenci stanowią znaczącą część wszystkich studentów uniwersytetu. Uniwersytet La Sorbonne, Paryż 23 czerwca 1894 roku baron Pierre de Coubertin zorganizował na Sorbonie międzynarodowy kongres, który doprowadził do utworzenia Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. W 1968 roku Sorbona była miejscem gwałtownych rozruchów studenckich znanych jako Paryski Maj, co po raz drugi w tym stuleciu doprowadziło do zamknięcia na pewien czas uczelni (po raz pierwszy stało się to po inwazji Niemiec na Francję w 1940 roku. Uniwersytet został potem podzielony na szereg autonomicznych szkół i uniwersytetów, ale niektóre z nich w dalszym ciągu noszą nazwę Sorbona: Paris-I (Panthéon-Sorbonne), Paris-II (Panthéon-Assas), Paris-III (Sorbonne nouvelle), Paris-IV (Paris-Sorbonne). Historyczny campus w Dzielnicy Łacińskiej, w 5ème arrondissement, został podzielony tak, aby mógł obsługiwać kilka uniwersytetów. Pierwszą kobietą - profesorem Sorbony była Maria Skłodowska-Curie. 32. Stade de France Stade de France - narodowy stadion Francji, tu rozegrano finałowy mecz Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w 1998 roku (Francja - Brazylia 3:0). 33. Vincennes Vincennes to miejscowość i gmina we Francji, w regionie Île-de-France, w departamencie Val-de-Marne.

24 Według danych na rok 1990 gminę zamieszkiwało osób, a gęstość zaludnienia wynosiła 22,129 osób/km² (wśród 1287 gmin regionu Île-de-France Vincennes plasuje się na 47. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 865.). 34. Wieża Eiffla Wieża Eiffla (wym. wieża ajfla) - najbardziej znany obiekt architektoniczny Paryża, nazywany Damą Paryża, rozpoznawany również jako symbol Francji. Opis budowli Jest to misterna, ażurowa, stalowa konstrukcja kratowa. Jej całkowita wysokość zwiększała się kilka razy za sprawą zamocowanej na jej szczycie anteny: m (wysokość do zamocowanej na szczycie flagi) m (wysokość z zamocowaną anteną) m (wysokość z zamocowaną anteną) m (wysokość z zamocowaną anteną) Cała konstrukcja wieży składa się z części metalowych i ok. 2,5 mln. nitów i jej całkowita masa wynosi ok ton. Wywiera na podłoże 4,5 kg/cm² nacisku. Konstrukcja wsparta jest na czterech podstawach o powierzchni 26 m² każda oraz posiada trzy tarasy: pierwszy na wysokości 58 m, drugi na wysokości 116 m a trzeci na wysokości 273 m. Zajmuje obszar o boku 125 m. W latach , została przeprowadzona renowacja w wyniku której straciła na wadze tony. Również wtedy zamocowano na wieży nowe oświetlenie składające się z 352 reflektorów, każdy po 1000 watów, oświetlających wieżę w nocy. O godzinie wieżę pokrywają światełka, które z daleka przypominają brokat. Co pięć lat wieża jest malowana, a do tego celu zużywa się 50 ton farby. Historia Wieża została zbudowana pod nadzorem jej projektanta - Gustawa Eiffela, w latach z okazji Wystawy Światowej, jako przykład szczytu możliwości technicznych swoich czasów oraz symbol potęgi gospodarczej i naukowo-technicznej Francji w tym okresie. Po zakończeniu wystawy wieża miała zostać rozebrana, jednak dzięki zaangażowaniu m. in. projektanta - który na szczycie konstrukcji stworzył laboratorium meteorologiczne - wieża nie została zdemontowana. W 1884 został opracowany pierwszy projekt wieży o wysokości 300 m. Spośród wielu propozycji minister handlu odpowiedzialny za wystawę wybrał projekt Eiffela. Początkowo planowano wybudowanie wieży w kształcie mostu nad rzeką Sekwaną ale nie mogło to być zrealizowane z powodu złego podłoża na brzegach rzeki. Spośród 107 propozycji lokalizacji wieży ostatecznie zdecydowano się na Pole Marsowe, na którym odbywała się wystawa. W 1886 zostały rozpoczęte prace przygotowujące teren pod budowę. Zbudowane zostały 4 kamienne fundamenty o powierzchni 26 m² każdy i sięgające od strony Pola

25 Marsowego 14 m pod ziemię a z drugiej strony 8 m. Prace nad fundamentami zakończono 30 czerwca Nie podobało się to znanym artystom, którzy zorganizowali akcję protestacyjną przeciwko budowie wieży. Byli wśród nich pisarze, malarze, rzeźbiarze i architekci. Nie przeszkodziło to jednak w prowadzeniu prac nad wieżą zgodnie z planem. Po roku czasu 4 słupy zostały połączone w platformę. W sumie cała wieża składa się z trzech platform. Gotowe części metalowe były produkowane w fabryce w Levallois-Perret, które po przetransportowaniu na plac budowy wystarczyło tylko połączyć ze sobą. Aby skończyć budowę na czas, pracowano 10 godzin dziennie. W końcu 31 marca 1889 Eiffel mógł wywiesić flagę francuską. Na budowę wieży przeznaczono kapitał franków, który zwrócił się już w roku otwarcia wieży dla turystów. Dodatkowe zyski były czerpane ze sprzedaży małych figurek w kształcie wieży.

26