ISBN

Transkrypt

1

2 Horror na Roztoczu Koszmar spoza granicy snów Redakcja i korekta: Joanna Majdańska Projekt okładki: Sebastian Bezeg i Łukasz Kiełbasa Redakcja techniczna, skład i łamanie: Drukarnia Cyfrowa Triada Wszelkie podobieństwa do osób i zdarzeń rzeczywistych są w tej książce niezamierzone i przypadkowe Wydanie I Czerwiec 2014 Przy współpracy z Alter Manes Copyright by Łukasz Kiełbasa Copyright by Drukarnia Cyfrowa Triada Ilustracje Copyright by Anna Piątek, Kamil Jelinek, Piotr Fydryszek, Marta Fic, Angelika Niemiec, Piotr Giełzak, Beata Bloch, Karolina Kwiatkowska, Paweł Mróz, Arkadiusz Twardowski, Karolina Kościuk, Tomasz Pietraszek, Sebastian Bezeg Wydawca: Drukarnia Cyfrowa Triada Jan Ciesielski Zamość, ul. Lwowska 22D tel./fax biuro@triadaprint.pl ISBN Druk i oprawa: Drukarnia Cyfrowa Triada

3 Czym jest Horror na Roztoczu? Jest niemalże w całości zapisem sennych koszmarów inicjatora projektu Łukasza Kiełbasy. Akcja wszystkich opowieści toczy się na Roztoczu. Pod względem literackim to zbiór 17 opowiadań grozy, spisanych przez 11 autorów, zilustrowanych przez 13 grafików. Autorzy opowiadań: Piotr Paweł Strugała, Karolina Skrzek, Kalina Śmigielska, Inga Gumieniak, Gracjan Marlikowski, Magdalena Godlewska, Marek Zychla, Renata Kiszczak, Marcin Wnuk, Ernest Kiełbasa, Łukasz Kiełbasa Ilustratorzy: Sebastian Bezeg, Anna Piątek, Kamil Jelinek, Piotr Fydryszek, Marta Fic, Angelika Niemiec, Piotr Giełzak, Beata Bloch, Karolina Kwiatkowska, Paweł Mróz, Arkadiusz Twardowski, Karolina Kościuk, Tomasz Pietraszek Wszystkie historie oraz ilustracje powstały na podstawie skryptów dostarczonych autorom oraz ilustratorom. Więcej informacji na 9

4 1 Zapomniana. To słowo idealnie opisywało stan, w którym znajdowała się od wielu już lat. Otulona ciemnością oraz kłębami kurzu, wciśnięta między inne podobne do siebie artefakty zamierzchłych czasów, czekała. Choć od momentu jej świetności minęły lata, wciąż pamiętała czasy, gdy była nowa. Pachnąca farbą drukarską, z błyszczącą okładką przedstawiającą leżącą w łóżku dziewczynkę, do której zbliżają się przerażające kły. Dla swojego właściciela była czymś więcej niż tylko zlepkiem pojedynczych stron. Była wypełnieniem naturalnej ludzkiej potrzeby odczuwania strachu. I spełniała powierzoną jej rolę doskonale. Kartkowana dziesiątki razy, przeglądana, pożyczana. W czasach swojej świetności miała tysiące sióstr bliźniaczek. Ale to było dawno. Od tamtej pory wiele się zmieniło, choć zaczęło się prozaicznie. Przypadkiem potrącona szklanka z sokiem pomidorowym przewróciła się, rozlewając swoją zawartość na stół. Stróżka płynu w ślimaczym tempie w końcu dotarła do książki, barwiąc strony na czerwono. Takie wypadki zdarzają się, lecz reakcja właściciela dała jej do myślenia. Wytarł sok ze stołu, napełnił szklankę, ale nie tknął tomu, przez co plama rozrastała się z każdą sekundą. Książka chciała wrzasnąć, łkać. Nie zrobiła tego, nie potrafiła. Wtedy zrozumiała, że stała się mało ważna. Potem zdarzenia potoczyły się lawinowo. Była pożyczana odrobinę rzadziej. Czytana wolniej. Stawiano na niej czasem kubek z kawą oraz dwukrotnie 11

5 12 Horror na Roztoczu Koszmar spoza granicy snów używano jako zamiennik brakującej nogi dla starej dębowej szafy. Niedługo później jednak to, co sporadyczne, stało się nagminne. W końcu trafiła na najwyższą półkę, pomiędzy publikacje historyczne, czyli do książkowego czyśćca. Potem z półki do pudła, a z pudła do szafki na strychu. Lekturę ogarnęła ciemność i wilgoć. Przez lata chodziły po niej pająki i mrówki. Jednego razu pojawiła się nawet mysz, która wyżarła jej kawałek wnętrza. Ból był okropny. Strych nie miał szczelnego dachu. Podczas deszczu pojedyncze krople spływały po ścianie, spadały na szafkę i przez lukę między drzwiczkami dostawały się do środka. Powoli, bez pośpiechu drążyły okładkę i powodowały nieustające cierpienie. Strony skleiły się i z czasem pożółkły, a ilustracja wyblakła. Książka straciła swoją świetność. Popadła w zapomnienie. Wiedziała jednak, że to jeszcze nie koniec jej historii. To był etap. Etap oczekiwania, który dobiegał końca. Czuła to na swoich pogryzionych zębem czasu stronach. Zmiana zbliżała się... Ufff I teraz najgorsze. Blondyn z wielkim czołem zatrzymał się naprzeciw drzwi do strychu. Nie marudź rzuciła śliczna brunetka, niosąc ogromne pudło, po czym zniknęła w drzwiach. Nie zaglądałem tu już od... nawet nie wiem od kiedy. Zaczął przeliczać: Pięć, dwa... chyba z dziesięć lat. Pewnie jest tam pełno rzeczy mojego brata. Od... przerwał i odwrócił się. Brunetka stała za nim, trzymając się pod boki. Miała na sobie tylko podkoszulek zawiązany nad płaskim brzuchem oraz krótkie spodenki, a i tak na jej czole pojawiły się krople potu. Temperatura od kilku dni nie spadała poniżej trzydziestu stopniu. Lato było niewyobrażalnie upalne. Co robisz? spytał zaciekawiony. Otworzenie tych drzwi musi wymagać wielkiej siły woli. Pomagam ci wyszczerzyła białe zęby w niewinnym uśmiechu. Blondyn spuścił brwi, próbując zrobić groźną minę. Nie udało się. Zaczął się śmiać. Dziewczyna klepnęła go w pośladek. No to do boju, panie Albercie! rzuciła i ruszyła do swoich zajęć. Mężczyzna założył zbyt duże rękawice spawalnicze i nacisnął klamkę. Po

6 Horror na Roztoczu Koszmar spoza granicy snów chwili, po raz pierwszy od wielu lat, ciemność zniknęła, ustępując miejsca słabemu światłu. Żarówka zamrugała leniwie. Alberta czekała długa przeprawa przez sterty ubrań, pudła pełne książek, zniszczone meble, stare narzędzia gospodarstwa domowego i wiele bliżej nieokreślonych przedmiotów, które znalazły dla siebie azyl na strychu. Wiedząc o tym i znając swój raczej słomiany zapał do obowiązków domowych, Albert niespiesznie wszedł na strych. Rozejrzał się bez większego zainteresowania i otworzył najbliższą szafkę. Wypatrzył ją od razu. Stara, z wyblakłą okładką. Ujął ją w rękawicę z należną pieczołowitością i jednym dmuchnięciem pozbył się pierwszej warstwy kurzu. Horror na Roztoczu, czytałaś to? powiedział nieco zbyt głośno. Odczekał chwilę. Nie usłyszał żadnej odpowiedzi. Zdjął rękawicę i położył na szafce. Obejrzał książkę z każdej strony. Uderzył nią o ścianę, próbując pozbyć się kolejnych warstw kurzu. W powietrze wzbił się w ogromny szary obłok. Albert odkaszlnął. Tylko jedną stronę powiedział do siebie szeptem, rozglądając się niespokojnie. Żarówka zamrugała złowrogo, jakby przeczuwała, że coś zbliża się. Albert otworzył książkę na pierwszej stronie pierwszego opowiadania... 13

7 Kościół Magdalena Godlewska i Łukasz Kiełbasa rys. Anna Piątek

8 Trzeba było słuchać mamy pomyślał przerażony, wycofując się coraz głębiej w mrok. To miała być zabawa, niewinna wyprawa w poszukiwaniu przygód. Taka, jakie ogląda się na filmach. Przecież wcale nie chcieli... Puk. Przyspieszył kroku. Słyszał swój płytki, paniczny oddech. Puk. Teraz już pędził zupełnie na oślep, obijając się o kolumny, stare ławki, walające się sterty desek i gruzu. Coś szło za nim. Trzeba było słuchać mamy. Obiecał sobie, że Puk. Żar dosłownie lał się z nieba, oblepiał dachy i ściany budynków, wlewał się jak smoła do gardeł i odbierał chęć robienia czegokolwiek. Franciszek Żyłko, dla przyjaciół Żyła, leżał w cieniu swojego ogrodu, jedząc jabłko. Od jakiegoś czasu bardzo intensywnie rozważał, jak zrobić zakupy, o które prosiła go mama, równocześnie nie ruszając się z domu. Patrzył tępo w przestrzeń. Ze swojego miejsca miał widok na furtkę i ulicę, dlatego już z daleka zobaczył pędzącego Maksa. Chłopak był jedynym poruszającym się obiektem, nie licząc latających ospale much. Mam genialny pomysł! wysapał Maks, gramoląc się ze swoim zdezelowanym rowerem przez furtkę. Maksymilian Baros lat czternaście, drugoroczny, chuligan, cierpiący na ADHD, niewychowany, bezczelny, postrach starszych pań i nieprzyjaciel przyrody. Za to najlepszy przyjaciel Żyły, ku nieustającej udręce jego rodziców. Nie. Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie 17

9 Horror na Roztoczu Koszmar spoza granicy snów Jak to nie? Maks przechylił ciemną głowę na bok. Co: nie? Po prostu nie. Żyła przeciągnął się i ostentacyjnie podrapał się po gołym brzuchu. Nie widzisz, jaka jest pogoda? Nie chce mi się nic robić. A tym bardziej znowu jechać nad zalew. Możemy ochlapać się moim szlaufem zaproponował wspaniałomyślnie. Maks nigdy nie radził sobie dobrze z odmową. Wstawaj, miągwo! Kopnął kumpla w kostkę, a potem szybkim ruchem wyjął coś z plecaka i rzucił tym w przyjaciela. Au, odbiło ci już zupełnie?! Czy ja ci wyglądam na wampira? Franek podniósł sznur czosnku i gwałtownie usiadł. Maks oparł rower o drzewo i pokazał na swój plecak. Zalew to już przeszłość, pierdoło! Od kilku dni, od kiedy zakończył się rok szkolny (a nawet nieco wcześniej, o czym na szczęście nie wiedzieli rodzice Żyły), chłopcy codziennie spędzali czas nad zalewem w Jacni. Z Trzepiecin, w których mieszkali, nie było tam daleko, zaledwie kilka kilometrów, a od kiedy odkryli leśny, dziki skrót, byli na miejscu jeszcze szybciej. Ich azyl mieścił się w odseparowanym gęstymi zaroślami od reszty zalewu niewielkim zakolu. Zawsze było tam spokojnie, tajemniczo i dziko. Mogli kąpać się, urządzać polowania na zwierzęta w lasach dookoła, budować dom na drzewie, a nawet nielegalnie łowić ryby. Takie pomysły miał Maks, a Franek zawsze dawał się skusić. Tak było od pierwszej chwili, gdy się spotkali. Powiem tylko jedno słowo: Szur. Piwne oczy Maksymiliana błyszczały. Siedział pod słońce i gorące promienie malowały wokół jego czarnej, rozczochranej głowy anielską aureolę. Będzie po prostu zajebiście! Tak? A co tam jest takiego zajebistego? I na co nam czosnek? Mam nadzieję, że to nie będzie nasze drugie śniadanie parsknął Franek, mimo wszystko coraz bardziej ożywiony. To była zwykła wiocha zaczął grobowym głosem Maks. Taka jak nasza, ale tylko do czasu zawiesił dramatycznie głos. Przyjaciel podniósł się i wyprostował swoje długie, szczupłe ciało. Dobra, opowiesz mi po drodze. Czego potrzebujemy? 18 Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie

10 Kościół Magdalena Godlewska i Łukasz Kiełbasa Maks zazdrościł Żyle. Nigdy mu o tym nie mówił, ale zazdrościł mu piekielnie. Szczególnie w takich chwilach jak teraz, kiedy jego przyjaciel rozmawiał ze swoją matką. Nie wiedzieli, że Maksymilian wszystko słyszy, stojąc na zewnątrz przy otwartym kuchennym oknie. A co z zakupami, Franek? Mamo, to nie potrwa długo, wrócimy za trzy godziny, zrobię po drodze i przywiozę. Tak, masło i mleko będzie się kisiło na słońcu. Maks widział oczami wyobraźni, jak gruba mama Żyły bierze się pod boki. Miałeś się zająć Natalią wytoczyła kolejny argument. Natalia była młodszą siostrą Franka, miała rok i wciąż się śliniła. Możemy ją zabrać ze sobą. Wsadzimy ją do koszyka. Maks, słysząc to, prychnął w myślach. Brać dzieciaka na wyprawę do nawiedzionego kościoła. Żyła zwariował. Czyś ty zwariował!? mama Franka podniosła głos, po czym poprosiła smutno: Franiu, po prostu nie idź z Maksem. Maks słyszał ten ton wiele razy. Nie idź z nim, nie słuchaj go, nie baw się z nim, on cię sprowadza na złą drogę, bla, bla, bla. To okropne, ale kiedy słuchał tych przykrych słów o sobie samym, właśnie wtedy najbardziej zazdrościł Żyle. Bo ktoś się o niego troszczył i martwił, dopytywał się, gdzie wychodzi i kiedy wraca. Maksymilian nie czuł nawet żalu do matki swojego kumpla. Mamo, proszę cię, jedziemy tylko nad rzekę, jutro zajmę się Natalią cały dzień. Są wakacje, daj odpocząć. Maks usłyszał westchnienie. Wiedział, że już wygrali. Wyobraził sobie, jak gruba mama Franka kręci głową. Sama nie wiem, czemu się tak niepokoję. Przecież wychodziłeś z nim tyle razy i zawsze wracałeś mniej więcej w jednym kawałku Pa, mamuś. Dzięki. Maks usłyszał mokre cmoknięcie i otworzyły się drzwi frontowe. Wtedy przyjął na poły nonszalancką, na poły zaciekawioną pozę. I co, mamusia puściła swojego kochanego synusia? zakpił. Franek tylko wysunął język, wsiadając na swój rower. Mrużąc oczy, popatrzył w dal. Czekała ich przygoda. Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie 19

11 Horror na Roztoczu Koszmar spoza granicy snów Podczas gdy ludzie snuli się ospale lub, pochowani w domach, narzekali na kolejne fale upałów, chłopcy z zapałem ruszyli przed siebie. Trasa była banalna. Prosto na wschód główną drogą przez Jacnię, aż do Krasnobrodu, tam ulicą przy szkole prosto przez las do tabliczki z napisem Szur. Tylko dureń by zabłądził. Franek od małego kochał przyrodę. Kiedy na nią patrzył, uspokajał się. Wokół było pięknie, ładniej niż na jakiejkolwiek pocztówce. Chociaż z roku na rok w wakacje przyjeżdżało tutaj coraz więcej turystów, wciąż było sporo miejsc, które wyglądały, jakby nie miały styczności z człowiekiem. Żyła myślał sobie czasem, że może na ten sam las, z tego samego miejsca co on, patrzyli ludzie sto, dwieście, pięćset lat temu Nie interesuje cię, gdzie jedziemy i po co mam plecak pełen dziwnego sprzętu? Maks, pędząc obok, poklepał się po plecach. Pot skapywał mu z czoła. Wyszczerzył zęby ukruszone po jednej bójce rok temu. Stracił połowę górnej jedynki. Jego babcia powiedziała wtedy, że sam jest sobie winien i teraz będzie tak chodził, bo jej nie stać na dentystę. No, jedziemy do Szuru. Co tam jest ciekawego? Słyszałeś kiedyś o tej wiosce? zapytał Maks i, nie czekając na odpowiedź, kontynuował, zapalając się coraz bardziej. Jest jedną z tych smutnych wsi, z których każdego dnia odchodzili młodzi. Jest mała, schowana w lesie, bez perspektyw. To wersja oficjalna. A jaka jest nieoficjalna i co to ma wspólnego z nami? Franek myślał, że zaraz się zagotuje, a czekała ich jeszcze godzina jazdy. Ludzie nie odeszli stamtąd z powodu biedy, lepszych możliwości w miastach i tak dalej. Oni uciekli. Au! Maksymilian gwałtownie zatrzymał rower i syknął Coś wbiło mi się w stopę! Chłopcy zsiedli z rowerów i oparli je o drzewo. Nastolatek, kuśtykając, usiadł w rowie i zdjął but. Dookoła były same lasy. Co to jest? wziął w rękę drobne, kolorowe szkiełko. Obejrzał je pod słońce. Jak to cholerstwo znalazło się w moim bucie? Pokaż. To jakieś szkło z butelki po piwie, i tyle. 20 Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie

12 Kościół Magdalena Godlewska i Łukasz Kiełbasa Nie sądzę. Przyjaciel pokręcił głową. Jest za cienkie i w złym kolorze. Schowam do kieszeni, czuję, że przyniesie mi szczęście. Albo pecha, pomyślał znienacka Żyła. Nie wiedział, skąd w jego głowie pojawiła się ta myśl, ale poczuł, że robi mu się zimno. Scyzoryk, latarka, dwa sznury czosnku, trzy zaostrzone patyki (kołki osikowe, młotku!), srebrne monety na wampiry, krucyfiks, woda święcona Woda święcona? Nooo. Ty beze mnie byś zginął od razu! Masz, chowaj do kieszeni. Maks zrezygnowany pokręcił głową. Przecież to nawiedzony kościół, królestwo szatana, duchów i zjaw! Kto wie, co tam jest? Słyszałem różne plotki. Powoli dojeżdżali na miejsce. Zrobili postój i przeglądali skarby, które Maksymilian wziął ze sobą. Koszulki lepiły im się do spoconych pleców. No, to powiedz wreszcie, co tam jest. Żyła pociągnął długi łyk z butelki. Przyjaciel powoli podrapał się po nodze. Siedzieli w cieniu na skraju lasu, zewsząd otaczała ich tylko cisza. To się zaczęło ponad dwa lata temu. Rozpoczęto odnowę takiego starego kościoła, ponieważ wieś zdobyła fundusze z Unii Europejskiej na renowację zabytków. Rozkopali, wstawili nowe witraże i takie tam inne duperele, nie znam się na tym. No i znaleźli w piwnicy zamurowane pomieszczenie, a w nim kolejne drzwi. Nie mogli ich otworzyć. Franek słuchał z otwartą buzią. Od małego uwielbiał straszne opowieści, a to, że cała rzecz wydarzyła się tak blisko, tylko dodawało smaczku całej historii. No i wieczorem dwójka zakochanych postanowiła urządzić sobie randkę w ustronnym miejscu Nie. Żartujesz chyba? Poszli tam? Maks poważnie pokiwał głową. Ale głupki. Jak w jakimś tanim horrorze. To oczywiste, że samemu nie chodzi się wieczorami w nawiedzone, odludne miejsca. To przecież ograny motyw! Nie wiedziałem, że ludzie na żywo zachowują się tak samo głupio jak ci na filmach. Żyła był zniesmaczony. Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie 21

13 Horror na Roztoczu Koszmar spoza granicy snów Ale słuchaj, co było dalej przerwał mu podekscytowany przyjaciel. Weszli tam, trochę się poprzytulali i ten koleś mówi, żeby spróbowali otworzyć te drzwi. Dziewczyna oczywiście nie chce, ale zaraz daje się namówić. No i otworzyli je bez wysiłku, zupełnie jakby ktoś chciał, żeby je otworzyli a tam Gadaj! Franek szturchnął go mocno w bok. Odgarnął z czoła spoconą grzywkę. W środku były dwie trumny. Koleś nie miał instynktu samozachowawczego i tam podszedł. Dziewczyna za nim. On chciał się przekonać, co jest w trumnach. Udało mu się jedną odsunąć i.. Maks uśmiechnął się złośliwie, wstał z wysiłkiem i otrzepał się. Weź, co było dalej, gadaj! Dobra, dobra, zaraz ci opowiem, chodźmy już. Ale nie ma za dużo do gadania. Tu właśnie zaczyna się nasza misja, brachu! Bo oni zwiali w te pędy z tego kościoła, chłopak następnego dnia znikł, słuch po nim zaginął, pewnie wyjechał. A dziewczyna straciła głos, mieszkała we wsi jeszcze jakiś czas, aż pewnego dnia znaleźli ją wiszącą w lesie. Badacze i ekipa remontowa, kiedy weszli do kościoła, znaleźli dwie trumny, jedna była pusta, a drugiej żadnym sposobem nie mogli otworzyć. Podobno nawet chcieli wysadzić ją w powietrze, ale się nie udało. Od tej pory w Szurze zaczęły dziać się dziwne rzeczy. Część ludzi zaginęła bez wieści, część wyjechała, wielu się powiesiło. Mówię ci, prawdziwy horror tu, na naszym Roztoczu. Wow, ale czad! Maks, a czy ty myślisz, że... Frankowi zadrżał głos. Tak, z tamtej trumny coś się wydostało. A my to złapiemy. Maksymilian zacisnął mocno usta. To jest nasza misja. Żyła patrzył na niego szeroko otwartymi oczami. Po chwili jakby się ocknął i zmarszczył brwi. A skąd ty to wiesz właściwie? Nie robisz mnie w jajo? Dlaczego po wsiach nikt o tym nie gada? Mam swoje źródła, nie chcesz, to nie wierz obruszył się jego kumpel. A nie gadają, bo nie został już nikt, kto by mógł o tym powiedzieć. Wieś jest całkowicie opustoszała. Podobno trumny wciąż tam stoją. Ale odlot! W tej chwili minęli wyblakłą, zieloną tabliczkę z napisem Szur. Chłopcy zeszli z rowerów i prowadzili je obok siebie. W ten sposób wzbijali tony pia- 22 Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie

14 Kościół Magdalena Godlewska i Łukasz Kiełbasa chu, wysuszonego na wiór przez ostre słońce. Chociaż wciąż mrużył oczy, Żyle wydawało się, że temperatura spadła o kilka stopni. Szedł powoli, starając się robić jak najmniej hałasu. Las, który ciągnął się po obu stronach, nagle wydał się niesamowicie groźny, obcy, niepokojący. Franek miał poczucie, że są obserwowani i to przez kogoś, kto ma złe zamiary. Spojrzał na Maksa i wyczuł, że przyjaciel myśli podobnie. I wtedy zobaczyli człowieka. To był zwykły człowiek, bardzo chudy, przygarbiony staruszek. Stał na podwórku obok małej walącej się chałupki. Przyglądał się im bez słowa. Wieś jest podobno całkowicie pusta syknął Franek. To co ten facet tu robi, hm? Chyba masz kiepskich informatorów. Odczep się, palancie szepnął Maks. Dzień dobry panu. Przywołał na twarz uśmiech numer trzy (pod tytułem grzeczny, miły chłopiec). Czy może nam pan pokazać, gdzie jest ten stary kościół? Dziadek patrzył na nich intensywnie. Nie drgnął mu ani jeden mięsień. Żyła czuł, jak jego uśmiech z każdą chwilą tężeje na twarzy. Z bliska facet wyglądał na jakieś sto lat. Skórę miał niesamowicie rozciągniętą, trzy włosy na głowie, kościste kończyny. Nie idźcie tam głos miał zadziwiająco mocny. Chcemy się tylko pomodlić odpysknął bezczelnie Maks. Starzec patrzył na nich świdrującym wzrokiem. Franek czuł się coraz bardziej niezręcznie. Cisza ciągnęła się pomiędzy nimi jak guma. Skoro tak zgrzytnął w końcu sędziwy mieszkaniec Szuru to w tamtą stronę. I wierz mi, będziesz się modlił Wredny dziad. Słyszałeś, co powiedział? wściekał się Maks, prowadząc rower. Splunął obficie na ziemię. Okazało się, że wieś wcale nie jest wyludniała. Po drodze minęli jeszcze jakąś starszą kobietę z siatkami. Udała, że ich nie widzi. Zza płotu patrzyła na nich wielkimi oczami około pięcioletnia dziewczynka, która przerwała karmienie kur, jak tylko ich zobaczyła. No, durny staruch. Chciał nas nastraszyć zbulwersował się Franek. I udało mu się dodał w myślach. Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie 23

15 Horror na Roztoczu Koszmar spoza granicy snów Stary wariat warknął jego przyjaciel. Złość jak zwykle szybko mu przychodziła. Minęli ostatnią zrujnowaną, na oko niezamieszkałą, chałupę i zagłębili się w las. Patrz! Jest! Kościółek był mały i pomalowany na biało. Wyglądał ładnie i przytulnie. Franek ponownie zwątpił w prawdziwość opowieści kumpla. Słonce świeciło, ptaki śpiewały a w zasadzie krakały. O, kurczę, ale tu ptaszydeł! Won, a sio! Faktycznie, na dachu, przed głównym wejściem, na okolicznych drzewach, wszędzie królowały wrony. Ich czarne, paciorkowate oczka wpatrzone były w przybyszów. A kysz! zamachał rękami Maks. Ptaki ani drgnęły. Ten kościół naprawdę jest zamknięty? Wszystko wygląda tak ładnie. Daję głowę, że na każdej mszy jest tu masa ludzi. Tutaj, na tym zadupiu? A zresztą, nie ma innej możliwości, jak tylko się o tym przekonać. Maksowi błysnęły oczy. Chodźmy. Drzwi były zamknięte, ale kiedy obeszli kościół dookoła, znaleźli okno, pod którym leżała około metrowa sterta piachu, gruzu i kamieni. Trzymaj! Maksymilian rzucił plecak Żyle i, niewiele myśląc, wspiął się na górę. Naparł parę razy ramieniem na okno, które skrzypiąc przeraźliwie, otworzyło się. Zerwał się wiatr, a część wron, skrzecząc upiornie, poderwała się do lotu. Chłopcy nie zwrócili na to uwagi. Spojrzeli po sobie podekscytowani. Oto zaczynała się prawdziwa przygoda. Ekstra. Słuchaj, to ty zostań na czatach, a ja się rozejrzę zarządził z wysokości Maksymilian. Chyba cię pogięło, nie ma mowy! Idziemy razem. Czemu mnie ma ominąć najlepsze? Po pierwsze, dlatego, że to był mój pomysł, w razie jakbyś zapomniał! Beze mnie siedziałbyś na dupie w domu. Zresztą, pomyśl racjonalnie. Przecież nie wiadomo, co tam jest. Ja cię chronię w ten sposób, tu będziesz bezpieczny nastolatek nachylił się do Franka i zniżył głos a w razie czego, wezwiesz pomoc. No pięknie, po prostu zajebiście. Żyła nie był przekonany, ale łamał się. Jak tylko sprawdzę teren, to wyjdę po ciebie. Przecież cię nie oszukuję. Jesteśmy drużyną pogromców duchów, nie? Piona, stary. Franek z ociąga- 24 Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie

16 Kościół Magdalena Godlewska i Łukasz Kiełbasa niem przybił piątkę, po czym podał przyjacielowi plecak. Uważaj na siebie i szybko wracaj, dobra? Wejdę po ciebie, jak nie wrócisz za piętnaście minut, więc patrz na zegarek. Maks odwrócił się ostatni raz. Też uważaj na siebie. Miej oczy dookoła głowy. Jesteśmy tu intruzami. Teatralnie rozejrzał się po okolicy, po czym, przechodząc przez otwór, znikł w ciemności. Franek został sam. W środku było niesamowicie, obłędnie, fascynująco, tajemniczo. Maks czuł się jak bohater horroru albo jeszcze lepiej filmu przygodowego, jak à la Indiana Jones albo ten koleś ze Skarbu Narodów, jak mu tam było... Nie mógł sobie przypomnieć nazwiska. Walić to, zdecydował, coraz mocniej zagłębiając się w czeluść kościoła. Promień jego starej, turystycznej latarki rozjaśniał półmrok. Była jedynym przedmiotem, który w spadku zostawił mu ojciec. Przez witraże w szybach prześwitywało kolorowe światło dnia. Część z nich była powybijana, a cześć tak zakurzona, że nie przepuszczała ani jednego promienia, przez co miejsce pogrążone było w upiornej poświacie. Drobinki kurzu i piachu, wzbudzane przez kroki chłopca, wirowały w powietrzu. Pod ścianami, jakby ukrywając się przed intruzem, stały wiekowe rzeźby. Maks, stąpając po pokruszonym szkle i kamieniach, podszedł do jednej z nich. Z bliska wydawała się bardzo duża. Spojrzał w górę i poświecił latarką na twarz, z której odłaziły kawałki farby. I co powiesz, stara ruro? jego głos zabrzmiał dziwnie głucho i nienaturalnie. Nastolatek poczuł, jakby zrobił coś niestosownego. Przeszedł go nagły dreszcz, a włoski zjeżyły mu się na karku. Znak, że ktoś na niego patrzy. Obrócił się gwałtownie, czując, jak serce bije mu coraz szybciej. Boleśnie uderzył się goleniem w ławkę. Za nim jakaś wielka wrona wzniosła się do lotu, kracząc z pretensją. Chłopiec widział prawdziwą nienawiść w jej wzroku. Wynocha! podniósł kawałek ławki i zaczął grozić ptakowi. Teraz to moje królestwo! Ha, ha, ha! Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie 25

17 Horror na Roztoczu Koszmar spoza granicy snów Ruszył dalej w kierunku ołtarza. Nie było tam nic ciekawego poza walającymi się śmieciami, gruzami i jakimiś papierami. Ostrożnie pchnął drzwi do zakrystii. Czuł się, jakby odkrywał nieznany ląd, ale bał się coraz mniej. Zerknął na zegarek. Zostało mu sześć minut, musiał się pośpieszyć, żeby ten głupi, tchórzliwy Franek nie polazł tu za nim. Chwila. Uświadomił sobie, co właśnie pomyślał o swoim najlepszym przyjacielu. To chyba przez te emocje. Pokręcił głową i przyłożył rękę do czoła. Żyła to przecież jego najlepszy kumpel, jedyny, który go zawsze wspierał i bronił, kiedy inni już dawno spisali go na straty. Maks poszedłby za nim w ogień. W zakrystii znajdował się tylko konfesjonał, stół i szafa. Na ścianie wisiał wielki krzyż z rozciągniętą podobizną Jezusa Chrystusa. Wszystko pokrywała gruba warstwa kurzu i gigantyczne pajęczyny. A, psik! Maks kichnął potężnie. Skrzyyyyp. Spojrzał w lewo. Drzwiczki starej bukowej szafy otworzyły się zapraszająco. Weeejdź. Maks rozejrzał się dookoła. Czy nadal był sam? Szpara zrobiła się jakby większa, a wewnątrz coś mignęło. Ruszył bezwiednie w tamtą stronę, nie zdając sobie sprawy, że jego ręka powędrowała do kieszeni i że kaleczy sobie dłoń, ściskając kurczowo kolorowy odłamek szkła, który dziś znalazł w swoim bucie. Doznawał dziwnego uczucia odrealnienia. Wewnątrz szafy znajdowały się strome kamienne schody w dół. Na sztywnych nogach zszedł na sam dół. Bliiiiżeeej. Potrząsnął głową. Coś mu się chyba przesłyszało. Jest tam kto? Niepewnie zamachał latarką, przecinając otaczający go gęsty mrok. Kilka pająków i karaluchów uciekło w popłochu. O, wow! Ale odjazd! Wtem zapomniał o wszystkim, co przed momentem go niepokoiło. Dotknął wysokich niemal na całą ścianę, misternie rzeźbionych, masywnych, drewnianych drzwi. Powiódł po nich ręką, wibrowały lekko. Wiedział, że to były TE drzwi. Szarpnął mocno, ale były zaryglowane. Przyjrzał się zawiasom i zagryzł wargi. Tak, to było wykonalne. Potrzebował tylko łomu albo czegoś do podważenia. 26 Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie

18 Kościół Magdalena Godlewska i Łukasz Kiełbasa Muuusisz otworzyć te drzwi zaszemrało coś przy jego uchu. Musiał, po prostu musiał otworzyć te drzwi. Franek położył się na kupie piachu i wyciągnął twarz w stronę słońca. Upał nieco zelżał i było naprawdę przyjemnie. Chłopak czuł, jak ogarnia go senność, w końcu miał za sobą kilkudziesięciokilometrową podróż w letnim skwarze. Ocknął się, kiedy poczuł, że ktoś kopie go w bok. Pięknie stoisz na czatach. Chrapiesz tak, że aż te wrony odleciały. Maks wyszczerzył zęby. Wstawaj. I co, jak tam jest?! Strasznie? No! Super! I znalazłem drzwi, które musimy otworzyć. Daj mi łyka wody, zaschło mi w gardle. Te drzwi? Czad! Franek przebudził się zupełnie. Otrzepał spodnie z piachu. Jak to zrobimy? Przyjaciel wskazał na drogę. Niestety, musimy złamać prawo Rozemocjonowany ton jego głosu przeczył słowom. Potrzebujemy czegoś do podważenia zawiasów. Musimy od kogoś pożyczyć łom albo coś w tym stylu.. Ruszyli szybkim krokiem, ciesząc się każdą minutą. Dla dojrzewających chłopców nie ma nic bardziej fascynującego niż zrobić coś zakazanego i niebezpiecznego. Kiedy Żyła myślał o tym później, rozumiał, że wszystko poszło im zbyt dobrze, zbyt gładko. Nienaturalnie łatwo. Ale wtedy nie zaprzątał sobie głowy drobiazgami. Łom leżał pod płotem na podwórku u dziadka, z którym rozmawiali wcześniej. Błyszczący w słońcu wśród kolorowych kawałków szkła od razu przyciągnął ich uwagę. Wystarczyło wsunąć rękę przez płot i już Maks miał go w ręku. Au! Parzy! syknął. Cicho bądź skarcił go Franek. Leżał na słońcu, więc metal zrobił się gorący, nie bądź babą. Zmywajmy się stąd, bo ktoś nas zaraz usłyszy. W zasięgu wzroku nie było żywej duszy. Żyła był teraz w stanie uwierzyć, że wioska jest kompletnie pusta. Nie słyszał żadnych owadów, zwierząt, ptaków. Wydawało się, że las i otoczenie są zupełnie wymarłe. Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie 27

19 Horror na Roztoczu Koszmar spoza granicy snów Kuląc się, w pośpiechu rzucili się w stronę kościoła. Piach i żwir chrzęściły pod ich stopami. Nie mieli pojęcia, że ktoś obserwuje każdy ich ruch. Kiedy wrócili pod kościół, dochodziła piętnasta. Musieli odgonić wrony, które obsiadły stertę piachu i gruzu pod otwartym oknem. Słuchaj, poczekaj jednak tutaj, okej? rzucił Maks od niechcenia i tupnął, żeby odgonić wielkiego, czarnego ptaka, który najwyraźniej nie miał zamiaru się ruszyć. Nie ma mowy. Żyła buntowniczo złożył ręce na piersi. Idziemy razem. Słuchaj, musisz pilnować, żeby nikt nie zamknął okna. Maksymilian sam nie wiedział, dlaczego tak mu zależy na tym, żeby pójść samemu. Nagle stracił równowagę i podparł się na ramieniu przyjaciela. Co ci się stało w rękę? zapytał Franek. Kumpel przyjrzał się ranie wewnątrz dłoni. Nie pamiętał, skąd się wzięła. Zacisnął dłoń trochę zaniepokojony. Znienacka dopadło go dziwne uczucie. Coś wymykało się jego pamięci. To nic, nieważne potrząsnął szopą ciemnych włosów. Rozejrzę się i wrócę zaraz po ciebie, dobra? Franek zrezygnował. Zaburczało mu w brzuchu. Ciesz się, że zgłodniałem. Zjem kanapki, ale ostrzegam, że za karę nie zostawię ci ani kawałka. Zaraz po ciebie wrócę obiecał jego przyjaciel, ponownie przechodząc przez okno prowadzące do kościoła. Żyła usiadł na piachu i wielkimi kęsami pochłaniał kanapkę z szynką. Następnie zabrał się za bułkę z serem. Mmm, wprost rozpływała się w ustach. Nawet nie zauważył, kiedy ją zjadł. Zostało mu jeszcze jabłko. Takie jakie lubił duże, soczyste, słodkie i kruche. Ugryzł Coś było nie tak. Coś było mocno nie tak. Ta niezwykła myśl uderzyła go jak obuchem. Rozejrzał się wokoło. Czyżby ptaków było coraz więcej? Miał wrażenie, że się zbliżają, napierają, obserwują. Jakby na coś czekały. 28 Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie

20 Kościół Magdalena Godlewska i Łukasz Kiełbasa To tylko ptaki. Żyła, ale z ciebie tchórz powiedział do siebie na głos. Chociaż to były tylko wrony, to przysiągłby, że patrzyły na niego tak inteligentnie i z taką złością, że mimowolnie cofnął się. Opanuj się, człowieku. Zaszumiał wiatr. I nawet jego niewinny szelest przyprawił Franka o drżenie. Bał się. Nie miał pojęcia czego, ale bał się coraz bardziej. Ta-ta-ta-diii zabrzęczało coś w jego kieszeni. To był SMS od mamy. Kiedy wracacie? Żyła spojrzał jeszcze raz na telefon i zmroziło go do kości. Nie wierzył własnym oczom. Na zegarku była szesnasta pięćdziesiąt trzy. A przecież przysiągłby, że Maks wszedł do kościoła nie dalej jak piętnaście minut temu. Co tu się, do diabła, dzieje? Usłyszał za sobą chrobot i gwałtownie się odwrócił. Coś ty taki nerwowy? przyjaciel podniósł brwi. Już wróciłem, bo siadła mi latarka. Pieprzone badziewie. Ze złością rzucił ją na ziemię. Już wróciłeś? zapytał Żyła przez ściśnięte gardło. Nie było cię prawie dwie godziny! Co ty tam robiłeś tyle czasu? I co ja robiłem w tym czasie? zapytał sam siebie w myślach. Co ty gadasz? Dwie godziny? Wszedłem tam pięć minut temu, latarka zaczęła mi szwankować i wróciłem po twoją. Uspokój się, chodźmy razem, bo widzę, że samotność ci nie służy. Maks machnął ręką i Franek przez moment zobaczył, że rana na jego dłoni jest coraz bardziej zaogniona. Nagle odkrył, że zupełnie nie ma ochoty wchodzić do środka. Ale nie miał zamiaru mówić tego na głos. W końcu nie był tchórzem. Maksymilian pierwszy przecisnął się przez okno, następnie zsunął się po stercie piachu i kamieni na drugą stronę. Kurczę, za każdym razem, jak tu wchodzę, wydaje mi się, że ta góra jest coraz wyższa sapnął. Żyła rozejrzał się dookoła. Ciemność, kolumny z odrapanym tynkiem, stare drewniane ławki i zniszczone figury świętych po bokach. A nad ołtarzem wielki, pusty krzyż. Ze wszystkich stron wiał chłód. Franek czuł zapach kurzu, starości i czegoś jeszcze. Czegoś nieuchwytnego, czegoś obcego. Wdzierał mu się brutalnie do nosa, atakował płuca. Kaszlnął. Kumpel walnął go mocno w plecy. Nieźle tu, co? Sceneria jak z horroru, nie? Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie 29

21 Horror na Roztoczu Koszmar spoza granicy snów Tak, świetnie niepewnie przytaknął Żyła. Przełknął ślinę. Zapach znikł. Miał wrażenie, że z każdego kąta ktoś się na niego patrzy, że czuje czyjś złośliwy wzrok na swoich plecach. Ruszyli przed siebie. Żółte światło latarki podskakiwało na każdym kroku. Szybko weszli do zakrystii i przez szafę ruszyli po schodach w dół. Ciekawe, czemu ktoś ukrył te schody w szafie? zastanowił się Żyła, po czym szybko odgonił od siebie tę myśl. Przyjaciel przed nim szedł tak szybko, że Franek prawie musiał go gonić. Kiedy znaleźli się w piwnicy, Maks ruszył prosto do drzwi. Żyła rozejrzał się dookoła. Krótkie włoski zjeżyły mu się na głowie. To wcale nie była piwnica. Poświecił latarką na ściany. Jezu! Jak mogłeś tego nie zauważyć?! Czego? Maks spojrzał na niego błędnym, nieprzytomnym wzrokiem. To były katakumby. Ściany pełne były pochowanych zmarłych. Tego już było za wiele dla Franka. Maks, chodźmy stąd! Coś tu jest nie tak. Coś tu jest, nie czujesz tego? Nie podoba mi się tutaj. Miał wrażenie, że ktoś się z nimi bawi. Pamiętasz, co się zdarzyło tej parze? My robimy to samo! Uspokój się powiedział zimno Maks. Mamy złapać tego złego, który tu grasuje, zapomniałeś? Strach cię obleciał, dzieciaku? A żebyś wiedział, że tak! I spadam stąd! Dobrze. Ale zostaw latarkę. Nastolatek miał dziwny wyraz twarzy, a w blasku latarki i z łomem wyglądał nieludzko. Żyła wzdrygnął się i mimowolnie cofnął o krok. Nie poznaję cię. Dawaj. Latarkę wycedził jego przyjaciel. Oczy mu błyszczały. Łom w jego ręku chwiał się niebezpiecznie. Franek nie mógł oderwać od niego wzroku. Daj, bo pożałujesz. Co się z tobą dzieje, Maks? spróbował po raz ostatni. Za plecami czuł już zimny kamień. Błagam cię, chodźmy stąd, dopóki nic się nie stało. Maks doskoczył do przyjaciela i błyskawicznie wyszarpnął mu z dłoni latarkę. Wynoś się stąd warknął. 30 Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie

22 Kościół Magdalena Godlewska i Łukasz Kiełbasa Żyła nie czekał dłużej. Strach i rozdzierający serce smutek walczyły o pierwszeństwo w jego duszy. Był pewien, że prawdziwy Maks nigdy by się tak nie zachował. Prawdziwy Maks przyznałby mu rację i już dawno pędziliby w stronę domu, śmiejąc się z niesamowitej przygody. Wchodząc po schodach, czuł, jak drży mu całe ciało. Naraz zamarł. Czy mu się zdawało, czy faktycznie usłyszał coś za sobą? Ruszył dalej, starając się poruszać bezszelestnie. Skulił się, jakby chciał zniknąć. Z głośnym skrzypnięciem pchnął drzwi od zakrystii i znalazł się przy ołtarzu. Kościół wydał mu się dużo większy i bardziej mroczny niż za pierwszym razem. Zagryzł wargi i zdecydowanie ruszył przed siebie. Pod stopami chrzęściło mu kolorowe szkło z powybijanych witraży. Patrzył na nie bezmyślnie, bezwolnie modląc się zaschniętymi wargami. Kolorowe szkło. Kolorowe. Szkło. I wtedy to do niego dotarło. Szkło, które znalazł w bucie Maks. Już wtedy ich los był przesądzony. Jechali prosto w pułapkę. Zmroziło go to. Trzask. Puk. Obejrzał się za siebie. Nikogo nie było. Przyspieszył, rozglądając się na boki. Czuł, jak serce wali mu szaleńczo. Droga do okna ciągnęła się w nieskończoność. Przypomniały mu się wszystkie horrory, jakie obejrzał w życiu. Zejście, Martwa Cisza, Obecność, Mama, Egzorcysta. Obrazy z filmów błyskawicznie przelatywały mu przed oczami. Zacisnął dłonie w pięści i próbował odgonić od siebie takie myśli. Nie umrze tu. Miał wrażenie, że idzie i idzie już kilometry, a charakterystyczne okno i stos, po którym można wydostać się z kościoła, wciąż są poza jego zasięgiem. Słyszał swój świszczący, przyspieszony oddech. Puk. Brzmiało jak nie mógł przypasować tego dźwięku. Jakby ktoś coś przesuwał Coś kazało mu spojrzeć w bok. Matka Boska stała na postumencie. Jej rzeźbiona twarz patrzyła na niego z wyrzutem, z jakimś smutkiem i żalem, jakby ją rozczarował. Nieruchomy kamień był odrapany i brudny, a wokół było ciemno, ale Żyła jakimś cudem dokładnie widział emocje wypisane na twarzy Maryi. Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie 31

23 Horror na Roztoczu Koszmar spoza granicy snów Jego wzrok ześlizgnął się z figury Panny Przenajświętszej na rzeźbę obok. Postument był pusty, chociaż przysiągłby, że wcześniej stała na nim jakaś postać. Puk. Trzask. Franek nie mógł znieść niczego więcej. Drąc się wniebogłosy, rzucił się szaleńczym pędem do wyjścia. Z całą jasnością zrozumiał, że walczy o życie. Trzeba było słuchać mamy. Dopadł do gruzu i jak opętany zaczął się wspinać i miotać. Piach i kamienie wchodziły mu pod paznokcie, raniły dłonie i kolana. Nie przejmował się tym i nie czuł bólu. Góra jakby niesamowicie urosła i świetlisty otwór wciąż był poza jego zasięgiem. Chłopak przeklął swoją wyobraźnię, która kazała mu myśleć, że tuż za nim znajduje się jakiś posąg. Złowroga kamienna postać z martwą twarzą bez wyrazu już wyciąga niezdarnie kamienne, sztywne ręce w stronę zdobyczy, by ją pochwycić. Coś musnęło go w stopę. Aaaaaaaaaa! wydarł się i w tym momencie znalazł się przy oknie. Zaczął się przez nie nerwowo przeciskać, ale otwór jakby się zmniejszał, napierał na niego, chcąc go tu uwięzić. Coś ponownie dotknęło jego nogi. Słyszał swój głośny, płytki oddech. Zaczął szaleńczo machać wszystkimi kończynami, żeby tylko nic nie mogło go złapać. Nie miał pojęcia, czy po prostu nie ponosi go fantazja, ale nie miał odwagi ani siły odwrócić się. Był przerażony, bał się, że to, co zobaczy za sobą, sparaliżuje go, sprawi, że się podda. A przecież chciał żyć, musiał żyć! Jęcząc ze strachu i wysiłku, mozolnie, milimetr po milimetrze, przesuwał się do przodu. Czuł, jakby w pasie więziła go żelazna obręcz. To nie były jego wymysły, futryna okna faktycznie miażdżyła jego ciało i niemal uniemożliwiała oddech. Czuł, że zaczyna się dusić. Błagam cię, Matko Boska, ratuj mnie! wyrzęził ostatkiem sił. Usłyszał głośny trzask i był pewien, że to chrzęst jego zmaltretowanych kości. Poczuł, jak coś mokrego i lepkiego rozlewa mu się po ubraniu. A jednak to koniec, przebiegło mu przez głowę. 32 Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie

24 Kościół Magdalena Godlewska i Łukasz Kiełbasa Wtedy poczuł, że leci. Był wolny. Stoczył się po piachu i wylądował na ziemi. Był kompletnie wycieńczony, pot i słone łzy zalewały mu czoło. Na zewnątrz powoli zapadała ciemność. Franek nie miał siły, żeby spojrzeć na zegarek. Żyję pomyślał i ogarnęła go euforia. Ja żyję! krzyknął, a raczej wycharczał przez ściśnięte gardło. Wrony dookoła zakrakały wrogo, niektóre wzbiły się do lotu. Pozwolił sobie poleżeć jeszcze przez chwilę, po czym usiadł z wysiłkiem. Wyglądało na to, że był cały. Spojrzał na mokre spodnie. Czyżby? Wtedy go olśniło. Wsadził rękę do kieszeni i wyciągnął pokruszone resztki flakoniku z wodą święconą, którą dał mu przyjaciel. Dzięki ci, Panie wyszeptał przez spierzchnięte wargi. W tym momencie poczuł niesamowity ucisk na pęcherz. Doczołgał się w najbliższe krzaki. Czuł się tak, jakby od nowa zaczął życie. I wtedy usłyszał mrożący krew w żyłach krzyk. Tchórz. Idiota. Dupek. Zdrajca. Zasrany gnojek. Maksymilian zaciekle walczył z zamkniętym drzwiami. Wściekłość na Żyłę dodawała mu sił. No i co z tego, że leżą tu jakieś stare, zeschłe zwłoki? Kogo to obchodzi? Przecież. Trzeba otworzyć te drzwi. trzeba otworzyć te drzwi. Dużo szybciej poszłoby we dwie osoby, ale chłopak postanowił machnąć ręką na beznadziejnego przyjaciela. Udało się! Sapiąc głośno, nastolatek z dumą spojrzał na swoje dzieło. Nie poddał się i są efekty. Przeszedł nad wyjętymi z zawiasów drzwiami i zagłębił się w ciemność. Nie bał się ani trochę. Był przecież nieustraszony. Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie 33

25 Horror na Roztoczu Koszmar spoza granicy snów Poświecił na sufit i ściany. Jeszcze więcej grobów. Zastanowił się, kto jest tutaj pochowany. Pewnie jacyś księża albo zakonnicy, wzruszył ramionami. Szedł dalej, a jego kroki odbijały się zwielokrotnionym echem. Wydawało mu się, że ktoś za nim idzie, ale to musiało być tylko złudzenie. W końcu otaczali go sami martwi. Rana w dłoni zapulsowała ostro. Syknął z bólu i wypuścił z ręki łom. Kiedy go podniósł i poświecił latarką przed siebie, niespodziewanie ujrzał małe, drewniane drzwi. Skojarzyły mu się z Alicją w Krainie Czarów, jedną z niewielu książek czytanych mu przez babcię. Boże, jak on nienawidził tej bajki. Podszedł i pomacał zimne drewno. Chwycił za klamkę. Z pomocą łomu otworzenie i pokonanie tej Ostatniej. ostatniej przeszkody będzie dziecinnie proste. Po chwili był już w środku. Pomieszczenie było niewielkie, z niskim stropem i kamiennymi ścianami. Na środku stały dwie trumny. Jedna była otwarta. Ale czad! podskoczył z emocji Maks. Nie czekając ani chwili, podbiegł do zamkniętej trumny. Łomem otworzył jej wieko. W środku leżał trup. Chłopiec widział już zwłoki, ale te wyglądały inaczej. Były zasuszone tak bardzo, że musiały leżeć tu od wieków. Skóra na twarzy nieboszczyka była pożółkła, przypominała pergamin i była tak naciągnięta, że wydawało się, że zaraz pęknie. Zafascynowany chłopak nachylił się niżej. Trup poruszył ręką. Głupi jesteś, masz omamy roześmiał się do siebie nastolatek i skupił się na studiowaniu ubioru zmarłego. Może miał przy sobie złoto, kto wie? Kiedyś zmarłych chowano przecież z ich skarbami. Ale Żyła będzie miał minę, gdy Maks wyjdzie obładowany złotem. Trup poruszył palcami. Teraz Maks był pewien, że się nie pomylił. Znienacka poczuł, jakby się obudził z mocnego snu. Głowę miał ciężką, ruchy powolne. Cofnął się, z trudem zmusił się do podniesienia nóg. Zostań! 34 Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie

26 Kościół Magdalena Godlewska i Łukasz Kiełbasa Kto tu jest? Jego głos miał zabrzmieć władczo i surowo, ale zamiast tego usłyszał swój pisk. Strach go sparaliżował. Trup usiadł. Miał zamknięte oczy. Chłopak oprzytomniał i bez tchu rzucił się do ucieczki. Pędził korytarzem, wciąż miał poczucie, że ktoś go goni. Słyszał za sobą szuranie. Świecił latarką, ale wciąż nie widział przed sobą pierwszych drzwi. Czy na pewno dobrze biegnę? przebiegła mu przez głowę paniczna myśl. A jeśli pomyliłem drogę i nigdy się stąd nie wydostanę? Prawie rozpłakał się z radości, gdy wreszcie ujrzał upragniony otwór. Przecisnął się przez niego i rzucił do schodów. Puk. Puk. Puk. Puk. Puk. Puk. Puk. Puk. Puk. Puk. PUK. Z grobów przy ścianach dobiegało pukanie i stukanie, zupełnie jakby Zmarli się budzili. Budzili się i chcieli wydostać na wolność. Wściekli i głodni Uspokój się! skarcił się w myślach Maks. W dzikim biegu pokonywał po dwa, trzy stopnie. Schody ciągnęły się w nieskończoność i powoli opadał z sił. Ale oto pokonał ostatnie metry i wypadł przez zakrystię do głównego kościoła. Nie wiedział, że potrafi pędzić tak szybko. Zupełnie jakby gonił go sam diabeł. I chyba tak właśnie było. Franek, ratunku! Pomocy! darł się w nadziei, że przyjaciel go usłyszy. Wydawało mu się, że za sobą słyszy śmiech. Kościół wydał mu się niesamowicie wielki i długi. Jego ściany ginęły w ciemności, przez otwory okienne nie wpadały już nawet okruchy światła. Był śmiertelnie przerażony. Dopadł do sterty gruzu i piachu, po czym szybko zaczął piąć się w górę. Nie, to niemożliwe jęczał do siebie. Wcześniej pokonywał ją niemal jednym susem, a teraz wydawała mu się nieskończenie wysoka i stroma. Podniósł głowę i wytężył wzrok. Nie widział żadnego światła ani okna. W dodatku zsuwał się, ponieważ jego dłonie nie mogły znaleźć punktu zaczepienia. Trzask. To pękł jego paznokieć. Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie 35

27 Horror na Roztoczu Koszmar spoza granicy snów Franek! Franek! zdzierał sobie gardło. Nadaremnie. W tym szale spadła mu latarka. Otoczyły go egipskie ciemności. Nawet nie wiedział, że płacze, dopóki nie poczuł słonych łez spływających do ust. Nie poddam się! wrzasnął. Nie poddam się, słyszysz! Łkając i krzycząc, zaczął mozolnie się wspinać. Mięśnie drżały mu z wysiłku. Gdyby nie to, że dotarł na samą górę, nie zauważyłby okna, przez które wcześniej z taką łatwością wchodził. Było praktycznie całkiem zakryte piachem i jakimś mułem. Omdlałymi rękami zaczął odgarniać i odgruzowywać otwór. Przejście zmalało tak, że z trudem mógł wsadzić przez nie głowę i jedno ramię. Wydawało mu się, że słyszy, jak coś za jego plecami wspina się, głośno dysząc. Na zewnątrz zapadła noc. FRANEK! krzyczał, jakby od tego zależało jego życie. Wrony, widząc go, poderwały się i zaczęły krążyć w podnieceniu nad jego głową. Z każdym kołem obniżały swój lot. Wynoście się, a sio! Odczepcie się ode mnie! odganiał je jedną ręką. Wciąż był uwięziony. Żyła wybiegł z krzaków. To był Maks, stary, kochany Maks. Poznał to od razu po jego wzroku. Ubłocony, pokrwawiony i wystraszony, ale żywy. Najwyraźniej był uwięziony w otworze, przez który przed chwilą cudem udało się wydostać Frankowi. Machał jedyną wystającą ręką jak oszalały. Żyła ruszył biegiem w jego kierunku. Dopiero, gdy był przy stercie, spostrzegł złowieszczo krążące, zaledwie kilka centymetrów nad Maksem, wrony. Chłopak wspiął się na kilkumetrową górę kamieni i odgonił czarne ptaszyska. Sterta urosła pomyślał, ale nie zdziwił się, bo po tym, co sam tu dziś przeżył, był w stanie uwierzyć we wszystko. To było jak najgorszy horror, koszmar nocny. Zaczął szarpać przyjaciela za rękę, próbując wyciągnąć go z malutkiego otworu. Nie da rady! wycharczał Maks. Leć po pomoc. Ale te ptaki Żyła spojrzał na krążącą coraz niższej hordę rozkrzyczanych bestii. Poradzę sobie, biegnij! 36 Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie

28 Kościół Magdalena Godlewska i Łukasz Kiełbasa Nastolatek rzucił się przed siebie jak na skrzydłach. Żwir i piach uciekały spod jego stóp. Starzec siedział na ławeczce przed domem i powoli palił fajkę. Dziecko, co ci jest? podniósł się. Błagam pana dyszał Franek. Mój przyjaciel Oparł się o płot, bo inaczej by się przewrócił. Cały dygotał. Dziadek podniósł się. Był bardzo wysoki. Chodźmy. Leżał przy małej kupce piachu. Nie miała więcej niż metr wysokości, a nad nią znajdowało się szeroko otwarte, duże okno. Franek od razu wiedział, że nie żyje. Za życia na pewno nie pozwoliłby wydziobać sobie oka. Żyła gwałtownie zwymiotował, po czym bez sił upadł na kolana. Cała adrenalina uleciała z jego organizmu. Ciągle wstrząsały nim torsje. Głośno płacząc, podczołgał się do najlepszego przyjaciela. Twarz Maksa wyglądała tak niewinnie, dziecinnie. Poorana dziobami i pazurami, zbezczeszczona. Głowę miał przechyloną pod nienaturalnym kątem. Nie, błagam, nie Błagam, nie! Dlaczego?! Franek niezdarnie przyciągnął do siebie bezwładne ciało. Kark skręcony usłyszał. Żyła podniósł wzrok. Przez załzawione oczy ledwo co widział starego człowieka. Zresztą, w obliczu tragedii, którą teraz przeżywał, zdążył już zapomnieć o jego obecności. Kark skręcony powiedział beznamiętnie dziadek. Oczy zaczęły mu uciekać w głąb czaszki, a skóra płatami odpadała od twarzy. Co gorsza, za nim teraz stało wiele podobnych istot. Straciłeś przyjaciela zabrzmiał złowieszczy szept w głowie Franka. Ale to nie powinno być teraz twoim największym zmartwieniem... Franciszku. Coś zaskrzypiało. Żyła odwrócił wzrok. Drzwi starego kościoła niesamowicie powoli otwierały się, odkrywając spoczywającą za nimi właśnie przebudzoną ciemność. Franek poczuł w ustach smak zgnilizny. Patronem tej historii jest Tchnienie Grozy najmroczniejsze słuchowisko w internecie 37

29 Szambo Marcin Wnuk i Łukasz Kiełbasa rys. Paweł Mróz

30 Mówi pan, że problemem jest tylko szambo? Mikrej postury mężczyzna w zbyt dużych okularach zerknął przez biurko w stronę swojego rozmówcy. Tak. Od kiedy skończyliśmy budowę, siedem lat temu, ciągle coś z nim nie tak. Z toalety wylewa. Czasem ze zlewów i ubikacji... po prostu śmierdzi. Wielki brunet odsunął się od stołu i podniósł wzrok. Znowu drażliwy temat. Rozumie pan. Jeśli mamy kupić od pana dom, dobrze wiedzieć, czego mamy się spodziewać. To jak pan do tej pory rozwiązywał sprawę szamba? Mikry wyraźnie chciał zgłębić ten temat. Co dwa miesiące czyszczenie rur i wypompowywanie, plus raz na miesiąc wpuszczamy kreta do sedesów. Ze dwa opakowania. Koszt? Wypompowanie i czyszczenie to jakieś sto pięćdziesiąt złotych. Dwie butelki kreta, około trzydziestu. Niski okularnik nachylił się nad kartką i dopisał podane wartości do jednej z licznych tabelek. Rozumie pan zaczął tłumaczyć swoje zachowanie muszę to uwzględnić w kalkulacjach. Rozumiem rzekł brunet, wyglądając przez okno. Przeprowadził już niejedną taką rozmowę. Podawał wszystkie koszty utrzymania domu, a klient dzwonił po tygodniu czy dwóch, o ile w ogóle, i uprzejmie dziękował. Cóż, sprzedaż domu w miejscowości, którą brunet uważał za zapadłą dziurę, nie była łatwa. Werbkowice pomyślał z pogardą. To już prawie dwa lata. Ile jeszcze? Spojrzał na mikrusa w okularach. Jak mu było? Marek. Coś pytał o szambo, ale słowa tylko musnęły bruneta. Słucham? dopytał. Czy szambo było regularnie czyszczone w ostatnim czasie? Wspominał pan, że tu już nie mieszka. Tak, racja. Muszę przyznać, że ostatnio odrobinę zaniedbaliśmy te czynności. Otwieramy właśnie nowe filie naszej firmy i od kilku miesięcy właściwie nas tu nie ma. Brunet zatrzymał się w pół słowa. Po co w ogóle mówił o tym Promotorem literatury grozy jest firma OgrodyKordiana 41