Kalendarz peregrynacji Relikwii Błogosławionego S. W. Frelichowskiego w diecezjach dla środowisk harcerskich

Transkrypt

1 Warszawa, dnia 1 lutego 2006 Kalendarz peregrynacji Relikwii Błogosławionego S. W. Frelichowskiego w diecezjach dla środowisk harcerskich 2006 rok Toruń, Pelplin II Łódź 26 II 2 III Włocławek 2 5 III Gniezno 5 8 III Bydgoszcz 8 12 III Poznań III Kalisz III Opole III Wrocław III Świdnica III Legnica 30 III 2 IV Zielona Góra-Gorzów 2 6 IV Szczecin-Kamień 6 9 IV Koszalin-Kołobrzeg 9 13 IV Gdańsk IV Elbląg IV Olsztyn IV Ełk IV Białystok IV Drohiczyn 30 IV 1 V ŁomŜa 1 3 V Płock 3 7 V Łowicz 7 11 V Radom V Częstochowa V Sosnowiec V Gliwice V Katowice 23 V 25 V Bielsko-śywiec 25 V 28 V Kraków 28 V 31 V Kielce 31 V 4 VI Tarnów 4 6 VI Rzeszów 6 8 VI Przemyśl 8 11 VI Zamość - Lubaczów VI Sandomierz VI Lublin VI Siedlce VI Warszawa - Praga VI

2 Warszawa VI ZałoŜenia ogólne: 1. Celem peregrynacji Relikwii bł. ks. phm. Stefana Wincentego Frelichowskiego jest: - uczczenie 61 rocznicy Jego śmierci w Dachau - pogłębienie Ŝycia religijnego środowisk harcerskich - przybliŝenie postaci Patrona Harcerstwa młodzieŝy harcerskiej jako wzoru Ŝycia chrześcijańskiego (duchowość harcerska) i orędownika przed Bogiem - wspólna modlitwa harcerek i harcerzy z róŝnych organizacji harcerskich w odpowiedzi na apel Jana Pawła II: niech stanie się dla was (...) orędownikiem pokoju i pojednania (Toruń 7 VI 1999) - intencje modlitwy to rychła beatyfikacja Jana Pawła II, rozszerzenie kultu i kanonizacja bł. S.W. Frelichowskiego oraz braterstwo harcerskie. 2. Peregrynację na terenie kraju koordynuje Biskup Polowy WP przy pomocy zespołu (w skład, którego wchodzą Kapelani Naczelni ZHP i ZHR oraz po jednym kapłanie wyznaczonym przez inne organizacje harcerskie). Na terenie danej diecezji peregrynację koordynuje diecezjalny duszpasterz harcerzy lub inny kapłan wyznaczony przez biskupa miejsca. 3. Peregrynacja odbywa się z okazji 61 rocznicy śmierci Patrona, która przypada 23 lutego 2006 roku. Relikwie powinny nawiedzić większe miasta/środowiska harcerskie we wszystkich diecezjach. 4. Celem peregrynacji jest skupienie wokół Relikwii wszystkich organizacji harcerskich na danym terenie i wspólna modlitwa środowisk harcerskich, dlatego Relikwie mogą być przechowywane wyłącznie w świątyniach, najlepiej katedralnych. 5. Dla utrzymania powyŝszej zasady Relikwie nie nawiedzają komend harcerskich, harcówek, zlotów czy partykularnych imprez poszczególnych organizacji harcerskich. Władze wszystkich organizacji są zaproszone na uroczyste rozpoczęcie i zakończenie peregrynacji. Wskazania liturgiczne 1. Przybycie Relikwii poprzedzamy wytworzeniem nastroju modlitewnego skupienia i wyciszenia (np. poprzez naboŝeństwo oczekiwania lub krótkie spotkanie modlitewne, śpiew pieśni religijnych i nastrojowych pieśni harcerskich itp.) 2. Przed przybyciem Relikwii formujemy procesję, która wyrusza na miejsce powitania. Ustawiamy ją w następującej kolejności: krzyŝ w otoczeniu harcerzy w mundurach z pochodniami lub świecami, sztandary organizacji harcerskich, diakoni lub klerycy - harcerze do niesienia Relikwii, kolumna harcerzy (np. pluton reprezentacyjny po 1 druŝynie z kaŝdej organizacji), ministranci, kapłani, kapelani harcerscy, Ks. Biskup lub diecezjalny duszpasterz harcerski. Jeśli jest orkiestra lub chór biorą udział w procesji i idą za krzyŝem. Na powitanie mogą brzmieć fanfary lub śpiew.

3 3. Po przybyciu do kościoła ustawia się Relikwie na ołtarzu bądź odpowiednim tronie przy ołtarzu moŝna wystawić wartę honorową Na liturgiczne powitanie Relikwii składają się: - śpiew pieśni poświęconej Patronowi (np. BoŜy Kapłanie według Serca Pana, Błogosławiony Stefanie Frelichowski lub Jest dla nas wzorem Stefan-Wincenty) - odczytanie Ewangelii ze Święta Przemienienia Pańskiego - złoŝenie kwiatów przed ołtarzem przez delegację z poprzedniego środowiska harcerskiego - okadzenie ołtarza i Relikwii - powitanie Relikwii przez Ks. Biskupa lub jego delegata oraz przez kapelanów harcerskich. - powitanie Relikwii przez delegacje harcerek z poszczególnych organizacji (następują elementy do wyboru zaleŝnie od warunków miejsca) - jeśli jest odprawiana Msza św., to staramy się nadać jej harcerską oprawę. Gdy pozwala kalendarz, formularz Mszy św. z 23 II (o Męczennikach). Liturgia zaczyna się od Chwała.... Odmawia się Credo (moŝe być odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych) i odpowiednią prefację. Modlitwa wiernych dostosowana do okoliczności; procesja z darami odpowiednio przygotowana (dary niosą zuchy, harcerze, wędrownicy, instruktorzy z róŝnych organizacji harcerskich, klerycy z kręgu); komentarze odpowiednio przygotowane; Ojcze nasz w kręgu aŝ do znaku pokoju, po Komunii modlitwa o kanonizację Patrona, zamiast pieśni na wyjście: Modlitwa Harcerska O Panie BoŜe... - jeśli jest wieczorny Apel Jasnogórski, to po nim moŝna rozpocząć czuwanie modlitewne pod opieką kapłana, które trwa do Prowadzą je na zmianę kolejne organizacje harcerskie w formie rozwaŝań przeplatanych piosenkami. Do rozwaŝań naleŝy wykorzystać fragmenty Pamiętnika bł. S. W. Frelichowskiego, teksty Ojca św. (słowo podczas beatyfikacji, przemówienia do harcerzy itp.) - czuwanie modlitewne kończymy tradycyjnym harcerskim kręgiem z pieśniami: Ogniska juŝ dogasa blask, Idzie noc oraz O Panie BoŜe, Ojcze nasz... oraz błogosławieństwem wszystkich kapelanów - w czasie nawiedzenia moŝe być wyłoŝona księga intencji modlitewnych - jeśli przemawiają za tym okoliczności, w odpowiednim czasie naleŝy odmówić Koronkę do Miłosierdzia BoŜego oraz RóŜaniec przeplatany świadectwami spotkań z Janem Pawłem II, zakończony modlitwą o Jego beatyfikację - moŝna prowadzić takŝe Drogę KrzyŜową ulicami miasta, z tekstami o Patronie, którą moŝna zapoczątkować np. przy ognisku harcerskim, a zakończyć na cmentarzu bądź w miejscu pamięci narodowej - w kaŝdym przypadku naleŝy umoŝliwić uczestnikom swobodne korzystanie z sakramentu pokuty i pojednania(następuje dalsza część obowiązkowa:) 4. NaboŜeństwo poŝegnania jego początek i trwanie jest uzaleŝnione od czasu potrzebnego na przewiezienie Relikwii do następnego miejsca (jeśli jest poŝegnanie w diecezji, odprawia się Mszę św. z uroczystą homilią, Ewangelia 5. Na zakończenie (we Mszy św. po Komunii) moŝe się odbyć dziękczynienie za Patrona (z zachętą dla uczestników do składania osobistych darów duchowych) oraz ucałowanie Relikwii.

4 7. Następują poŝegnania przez harcerzy, rodziców, przyjaciół..., uroczysty śpiew BoŜe coś Polskę oraz O Panie BoŜe, Ojcze nasz 8. Zdjęcie Relikwii z tronu (ołtarza) jak przy powitaniu. Wskazane śpiewy harcerskie oraz odczytanie przesłania papieskiego z Torunia: Pragnę takŝe zwrócić się do całej rodziny polskich harcerzy, z którą nowy błogosławiony był głęboko związany. Niech stanie się dla was patronem, nauczycielem szlachetności i orędownikiem pokoju i pojednania 9. Do następnego miejsca Nawiedzenia udaje się delegacja, składająca się z instruktorów lub wędrowników reprezentujących wszystkie organizacje harcerskie. Zabiera kwiaty, by podziękować za uroczystość Nawiedzenia podczas powitania w następnym środowisku. Za przekazanie Relikwii do następnego miejsca odpowiada diecezjalny duszpasterz harcerzy bądź inny kapłan wyznaczony przez biskupa miejsca, w którym Relikwie przebywały. śyciorys Patrona Harcerzy: Bł. ks. Stefan Wincenty Frelichowski urodził się 22 stycznia 1913 roku w ChełmŜy, na terenie obecnej diecezji toruńskiej. Swoją formację ludzką i chrześcijańską wyniesioną z domu rodzinnego, pogłębiał w harcerstwie i Sodalicji Mariańskiej. JuŜ w latach szkolnych zapisał na kartach pamiętnika: Muszę sobie wyrobić silny charakter, wolę nieugiętą. Będę uparty, tak uparty, jak byli święci. Muszę dąŝyć do cząstki świętości, być dobrym chrześcijaninem. Z takim nastawieniem, kierowany głębokim umiłowaniem kapłaństwa, wstąpił do WyŜszego Seminarium Duchownego w Pelplinie. Od początku wyznaczył sobie jasną drogę: Chcę posiadać wiarę św. Piotra, mądrość św. Pawła, ale serce muszę mieć św. Jana. Serce czyste, niewinne. Muszę być kapłanem wedle serca Chrystusa. Całą swoją formację seminaryjną oŝywiał duchem miłości pasterskiej, bo Ŝarliwość o dusze to Ŝycie kapłana. Został wyświęcony na kapłana 14 marca 1937, spełniał najpierw obowiązki kapelana biskupiego, później wikariusza parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Toruniu. Dał się poznać jako wzorowy kapłan, opiekun chorych, przyjaciel dzieci i młodzieŝy, organizator prasy kościelnej i działacz misyjny. Ostatni wpis do pamiętnika, dokonany przez niego w drugą rocznicę święceń kapłańskich, zawiera słowa: BoŜe chcę być naprawdę kapłanem. Kilka miesięcy później, 18 października 1939, ks. Frelichowski został aresztowany przez hitlerowców i osadzony w toruńskim Forcie VII, a następnie skazany na męczeńską drogę w obozach koncentracyjnych: Stutthof, Sachsenhausen i Dachau. Gehennę dni obozowych, głód, ból, poniŝenie, maltretowanie fizyczne i moralne znosił z całkowitym zaufaniem Bogu. Jednocześnie niósł innym więźniom pociechę ludzką i kapłańską. Organizował wspólne modlitwy, spowiadał, sprawował potajemnie Msze św. i rozdzielał Komunię św. Dzielił się z drugimi nie tylko skąpą porcją poŝywienia, ale równieŝ swoim czasem, samym sobą. W tej posłudze wiele razy naraŝał własne Ŝycie. Poniósł męczeńską śmierć 23 lutego 1945 r., zaraŝony tyfusem plamistym przy dobrowolnej posłudze chorym współwięźniom. Pamięć męczennika i heroicznego świadka miłości pasterskiej uczczono jeszcze w obozie maską pośmiertną oraz zachowaniem szczątków jego

5 dłoni. Jest wciąŝ Ŝywym i porywającym wzorem, zwłaszcza dla młodych kapłanów i seminarzystów.