USTAWA. o stosunku Państwa do Kościoła Nowoapostolskiego w Rzeczypospolitej Polskiej. Rozdział 1 Przepisy ogólne

Transkrypt

1 projekt z dnia 7 lutego 2011 r. Załącznik do Umowy w sprawie określenia stosunków między Rzecząpospolitą Polską a Kościołem Nowoapostolskim w Rzeczypospolitej Polskiej USTAWA o stosunku Państwa do Kościoła Nowoapostolskiego w Rzeczypospolitej Polskiej z dnia Rozdział 1 Przepisy ogólne Art Ustawa określa stosunek Państwa do Kościoła Nowoapostolskiego w Rzeczypospolitej Polskiej, zwanego dalej Kościołem, w tym jego sytuację prawną i majątkową. 2. Kościół uznaje jako zasadę i normę wiary i życia, postanowienia Boga i księgi Pisma Świętego. Art Kościół rządzi się w swych sprawach własnym Prawem Wewnętrznym. Swobodnie wykonuje władzę duchowną i jurysdykcyjną oraz zarządza swoimi sprawami, a także swobodnie pełni swoje funkcje i realizuje cele religijne. 2. Kościół jest częścią Kościoła Nowoapostolskiego o zasięgu międzynarodowym, zachowuje z nim jedność i uznaje Głównego Apostoła Międzynarodowego Prezydenta Kościoła za najwyższą władzę w sprawach doktrynalnych oraz kanonicznych, swobodnie utrzymuje stosunki i komunikuje się z międzynarodową centralą Kościoła, Głównym Apostołem Międzynarodowym Prezydentem Kościoła. 3. Wypełniając swoje funkcje Kościół może ponadto współdziałać z innymi kościołami w kraju i za granicą, należeć do krajowych organizacji międzykościelnych, a także międzynarodowych organizacji wyznaniowych i międzywyznaniowych. 4. Kościół ma prawo do otaczania opieką duszpasterską swoich wyznawców w kraju i za granicą Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z prawem miejscowym państwa, na którego terytorium przebywają. 5. Kościół może powoływać lub znosić jednostki organizacyjne działające poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy zachowaniu przepisów prawa państwa, na którego terytorium ma ona swoją siedzibę.

2 6. Kościół zawiadamia ministra właściwego do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych o powołaniu lub zniesieniu jednostki organizacyjnej, o której mowa w ust. 5. Art. 3. Kościół i jego osoby prawne są następcami prawnymi Kościoła Nowoapostolskiego i jego jednostek organizacyjnych, działających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przed dniem 1 września 1939 r. Art. 4. W sprawach odnoszących się do Kościoła, nieuregulowanych ustawą, stosuje się powszechnie obowiązujące przepisy prawa. Art. 5. W razie potrzeby Kościół lub właściwy organ administracji rządowej mogą wzajemnie występować o dokonanie oceny stosowania ustawy w całości lub jej poszczególnych unormowań oraz przedstawienia wniosków w tym zakresie. Rozdział 2 Osoby prawne Kościoła i ich organy Art W skład struktury organizacyjnej Kościoła wchodzą: okręgi kościelne, zbory, Administracja Centralna, osoby prawne utworzone na podstawie art. 9 oraz inne jednostki organizacyjne w rozumieniu art. 8 ustawy. 2. Osobowość prawną posiadają: 1) Kościół jako całość; 2) Administracja Centralna; 3) okręgi kościelne. 3. Organami osób prawnych wymienionych w ust. 2 są: 1) dla Kościoła jako całości Prezydent Kościoła; 2) dla Administracji Centralnej dyrektor; 3) dla okręgu kościelnego przewodniczący. 4. Ilekroć w ustawie jest mowa o władzy kościelnej rozumie się przez to organ właściwej kościelnej osoby prawnej. Art. 7. Kościelna osoba prawna nie odpowiada za zobowiązania innej kościelnej osoby prawnej. Art. 8. W ramach kościelnych osób prawnych mogą działać inne jednostki organizacyjne, nieposiadające osobowości prawnej, w tym organizacje kościelne, o których mowa w art. 26, erygowane przez Prezydenta Kościoła i realizujące zadania w zakresie działalności oświatowo-wychowawczej i opiekuńczo-wychowawczej oraz charytatywno-opiekuńczej. Art Na wniosek Prezydenta Kościoła zbory i inne jednostki organizacyjne Kościoła mogą uzyskać osobowość prawną w drodze rozporządzenia ministra właściwego do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych. 2. Minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, określa nazwę i siedzibę jednostki organizacyjnej Kościoła, uwzględniając potrzeby Kościoła w zakresie tworzenia jednostek organizacyjnych.

3 Art Okręgi kościelne nabywają osobowość prawną z chwilą powiadomienia wojewody, właściwego ze względu na siedzibę okręgu kościelnego, przez właściwą władzę kościelną o ich utworzeniu. 2. Powiadomienie powinno zawierać: 1) nazwę okręgu kościelnego; 2) jego siedzibę; 3) określenie granic terenu jego działania. 3. Właściwa władza kościelna powiadamia niezwłocznie organ administracji rządowej: 1) o zmianach dotyczących nazwy i siedziby kościelnej osoby prawnej oraz zmianie jej granic; 2) o połączeniu, podziale i zniesieniu kościelnej osoby prawnej. 4. Odpis powiadomienia, o którym mowa w ust. 2 i 3 z umieszczonym na nim potwierdzeniem odbioru, jest dowodem uzyskania osobowości prawnej. 5. Kościół samodzielnie tworzy, przekształca i znosi jednostki organizacyjne, w tym także posiadające osobowość prawną oraz jednostki działające w ich ramach. Art O powołaniu i odwołaniu osoby sprawującej funkcję organu osoby prawnej władza kościelna powiadamia właściwy organ administracji rządowej. 2. Powiadomienie obejmuje imię i nazwisko, obywatelstwo oraz miejsce zamieszkania danej osoby. Art. 12. Właściwym organem, o którym mowa w art. 11, jest: 1) w odniesieniu do osób prawnych wymienionych w art. 6 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz w art. 9 ust. 1 minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych; 2) w odniesieniu do okręgów kościelnych wojewoda. Rozdział 3 Działalność Kościoła Art Organizowanie kultu publicznego i jego sprawowanie podlega wyłącznie władzy kościelnej. 2. Publiczne organizowanie obrzędów i zgromadzeń religijnych nie wymaga zgłaszania lub uzyskania zezwoleń, jeżeli odbywa się: 1) w kościołach, kaplicach, domach modlitwy, budynkach kościelnych i na gruntach kościelnych oraz w innych pomieszczeniach służących katechizacji lub organizacjom kościelnym; 2) w innych miejscach i pomieszczeniach udostępnionych na ten cel przez osoby upoważnione do dysponowania nimi. Art Organizowanie uroczystości o charakterze religijnym na drogach i placach publicznych wymaga uzgodnienia, w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego, z właściwymi organami administracji rządowej lub samorządowej.

4 2. Religijne uroczystości pogrzebowe i nabożeństwa żałobne mogą być sprawowane na cmentarzach komunalnych przy zachowaniu obowiązujących przepisów porządkowych. 3. Nie wymagają uzgodnienia z organami administracji rządowej i samorządowej trasy przebiegu konduktów pogrzebowych odbywających się stosownie do miejscowego zwyczaju. Art Świętami religijnymi Kościoła, zwanymi dalej świętami, są: 1) niedziele; 2) Wielki Piątek - dzień ukrzyżowania Jezusa Chrystusa; 3) pierwszy i drugi dzień Wielkiej Nocy; 4) Wniebowstąpienie Jezusa Chrystusa; 5) pierwszy i drugi dzień Zielonych Świąt - zesłania Ducha Świętego; 6) pierwszy i drugi dzień Bożego Narodzenia. 2. Wierni Kościoła mają prawo do zwolnień od pracy i nauki na czas obejmujący święta, niebędące dniami ustawowo wolnymi od pracy. 3. Zwolnienie od pracy lub nauki, w odniesieniu do świąt następuje na zasadach określonych w powszechnie obowiązujących przepisach prawa. Art Małżeństwo zawarte w formie przewidzianej prawem wewnętrznym Kościoła wywołuje skutki cywilne, jeżeli odpowiada wymaganiom, określonym w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym. 2. Osobę duchowną, przed którą składa się oświadczenie o zawarciu małżeństwa określa Prawo Wewnętrzne Kościoła. Art Kościół prowadzi nauczanie religii w szkołach na zasadach i w trybie przewidzianym w odrębnych przepisach. 2. W razie niemożności prowadzenia nauczania religii na zasadach ogólnych a określonych w ust. 1, Kościół prowadzi nauczanie w punktach katechetycznych, a wystawiane w tych punktach oceny z religii są umieszczane na świadectwach szkolnych. Art. 18. Przygotowanie do stanu duchownego oraz inne formy kształcenia duchownych jako wewnętrzna sprawa Kościoła jest organizowane i prowadzone pod nadzorem i zwierzchnictwem Prezydenta Kościoła lub przewodniczącego okręgu kościelnego. Art Dla krzewienia idei miłości bliźnich i postaw moralno-społecznych temu sprzyjających, upowszechniania religijno-etycznych zasad wśród dzieci i młodzieży, kościelne osoby prawne mają prawo zakładać i prowadzić szkoły oraz inne placówki oświatowo-wychowawcze i opiekuńczo-wychowawcze na zasadach określonych odrębnymi przepisami. Mają one charakter kościelny i podlegają władzy kościelnej. 2. Do nauczycieli, wychowawców i pracowników, zatrudnionych w szkołach i innych placówkach oświatowo-wychowawczych oraz opiekuńczo-wychowawczych, a także w jednostkach organizacyjnych, o których mowa w art. 8, prowadzonych przez kościelne osoby prawne, stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące praw i obowiązków nauczycieli, wychowawców i pracowników zatrudnionych w szkołach i placówkach publicznych.

5 3. Uczącym się w szkołach i placówkach, o których mowa w ust. 1 i 2 przysługują świadczenia publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz ulgi w opłatach za przejazdy środkami publicznego transportu zbiorowego na równi z uczniami szkół publicznych. Art Kościół ma prawo do zakładania i prowadzenia szkół wyższych. Status prawny tych szkół, a także tryb i zakres uznawania przez Państwo stopni i tytułów nadawanych przez te szkoły regulują umowy między ministrem właściwym do spraw szkolnictwa wyższego a Prezydentem Kościoła. 2. Studentom szkół, o których mowa w ust. 1, przysługują świadczenia publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz ulgi w opłatach za przejazdy środkami publicznego transportu zbiorowego na równi ze studentami państwowych szkół wyższych. 3. Osobom pozostającym w stosunku pracy w szkołach, o których mowa w ust. 1, przysługują na równi z odpowiednimi pracownikami państwowych szkół wyższych świadczenia: 1) publicznych zakładów opieki zdrowotnej; 2) ubezpieczenia społecznego; 3) zaopatrzenia emerytalnego pracowników i ich rodzin. 4. Nauczycielom, o których mowa w ust. 1, przysługują ulgi w opłatach za przejazdy środkami publicznego transportu zbiorowego na równi z nauczycielami akademickimi. Art Żołnierzom pełniącym czynną służbę wojskową zapewnia się możliwość uczestniczenia poza terenem jednostek wojskowych w nabożeństwach i innych praktykach religijnych w święta, jeżeli w miejscowości stacjonowania jednostki wojskowej lub w jej pobliżu znajduje się miejsce kultu publicznego Kościoła i jeżeli nie koliduje to z ważnymi obowiązkami służbowymi. 2. Opiekę duszpasterską na terenie jednostek wojskowych dla żołnierzy, o których mowa w ust. 1, zapewniają duchowni Kościoła. 3. Duchownych, o których mowa w ust. 2, wyznacza Prezydent Kościoła, w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej. Art Przepisy dotyczące odraczania zasadniczej służby wojskowej ze względu na odbywanie nauki mają zastosowanie do osób przygotowujących się do stanu duchownego. 2. Duchowni po wyświęceniu zostają przeniesieni do rezerwy. Nie są oni powoływani do odbywania ćwiczeń wojskowych w czasie pokoju. 3. W razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny, osoby o których mowa w ust. 1 i 2, przeznacza się stosownie do potrzeb sił zbrojnych: 1) duchownych do pełnienia funkcji kapelanów wojskowych; 2) osoby przygotowujące się do stanu duchownego do służby sanitarnej lub służby w obronie cywilnej. 4. W razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny właściwe organy wojskowe w porozumieniu z Prezydentem Kościoła lub przewodniczącym okręgu kościelnego zapewnią pozostawienie do duszpasterskiej obsługi wiernych niezbędnej liczby duchownych spośród tych, którzy podlegają mobilizacji.

6 Art Osobom przebywającym w zakładach opieki zdrowotnej oraz w zamkniętych zakładach pomocy społecznej zapewnia się prawo wykonywania praktyk religijnych i korzystania z posług religijnych, w tym również możliwość skorzystania z transmisji nabożeństw emitowanych przez środki masowego przekazu. 2. W celu realizacji uprawnień, o których mowa w ust. 1, kierownicy tych zakładów zapewniają duchownym swobodny dostęp do tych osób i udostępniają odpowiednie pomieszczenia. Art Osoby tymczasowo aresztowane mogą wykonywać praktyki religijne i korzystać z transmisji nabożeństw emitowanych przez środki masowego przekazu oraz za zgodą organu, do którego dyspozycji pozostają, korzystać z indywidualnych posług religijnych. 2. Postanowienia ust. 1 stosuje się odpowiednio do osób skazanych oraz nieletnich, przebywających w zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich. Art. 25. Minister Sprawiedliwości, minister właściwy do spraw zdrowia, minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego, minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego na wniosek Prezydenta Kościoła, w drodze rozporządzenia, określą sposób organizowania i wykonywania praktyk religijnych dla osób, o których mowa w art. 23 i art. 24, mając na uwadze potrzeby Kościoła oraz zapewnienie pełnej dostępności praktyk religijnych i udziału w nich wiernych. Art Organizacje kościelne działają w ramach kościelnych osób prawnych, w których zostały powołane. Organizacje te mogą nabywać osobowość prawną w trybie określonym w art. 9. Przepis art. 39 ustawy stosuje się odpowiednio. 2. Organizacje kościelne mają na celu w szczególności działalność na rzecz formacji religijnej, kultu publicznego, nauki Kościoła oraz działalność społeczno-kulturalną, oświatowo-wychowawczą i charytatywno-opiekuńczą oraz kształtowanie postaw religijnoetycznych dzieci i młodzieży. 3. Władze kościelne czuwają nad zgodnością działania organizacji kościelnych z ich celami. 4. Do organizacji kościelnych nie stosuje się prawa o stowarzyszeniach. Przepisy prawa o zgromadzeniach stosuje się do organizacji kościelnych jedynie, gdy chodzi o zebrania na drogach i placach publicznych. Art. 27. Kościół, jego osoby prawne i organizacje kościelne prowadzą zgodnie ze swoją misją działalność charytatywno-opiekuńczą w tym również w zakresie opieki zdrowotnej, która obejmuje w szczególności: 1) prowadzenie zakładów dla osób potrzebujących opieki; 2) prowadzenie szpitali, zakładów leczniczych, ośrodków oświaty zdrowotnej oraz aptek; 3) organizowanie pomocy osobom i ich rodzinom znajdującym się w trudnym położeniu materialnym i zdrowotnym; 4) organizowanie pomocy w zakresie małżeństwa, macierzyństwa i rodziny, zapewnienie opieki duchowej wynikającej z zasad miłości bliźniego i wspieranie potrzebujących pomocy; 5) prowadzenie żłobków, przedszkoli i schronisk; 6) organizowanie i udzielanie pomocy w zapewnianiu wypoczynku dzieciom i młodzieży, zwłaszcza znajdującym się w potrzebie;

7 7) przekazywanie za granicę i przyjmowanie z zagranicy pomocy dla ofiar klęsk żywiołowych oraz rodzin i osób znajdujących się w szczególnej potrzebie. Art. 28. Środki na realizację działalności charytatywno-opiekuńczej mogą pochodzić w szczególności z: 1) ofiar pieniężnych i w naturze oraz subwencji i dotacji; 2) spadków, zapisów i darowizn krajowych i zagranicznych; 3) dochodów z imprez i zbiórek publicznych; 4) odpłatności za usługi świadczone przez jednostki organizacyjne Kościoła; 5) innych dochodów Kościoła i jego osób prawnych, w tym z ich działalności gospodarczej. Art Kościół i jego osoby prawne mają prawo realizacji inwestycji sakralnych i kościelnych. 2. Kościelne osoby prawne mają prawo posiadania, zarządzania oraz zakładania i poszerzania cmentarzy grzebalnych. Art Na wniosek kościelnych osób prawnych planowanie przestrzenne dokonywane przez organy administracji rządowej i samorządowej obejmuje także inwestycje sakralne i kościelne oraz cmentarze wyznaniowe. 2. Grunty stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, a przeznaczone w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym na cele sakralne i kościelne, na wniosek kościelnych osób prawnych będą sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste. Art. 31. Nie pobiera się opłat za użytkowanie wieczyste gruntów, oddanych na realizację celów katechetycznych i charytatywno-opiekuńczych. Art Kościół ma prawo swobodnego wydawania i rozpowszechniania wszelkich publikacji związanych ze swoim posłannictwem. 2. Kościół ma prawo posiadania i używania własnych środków społecznego przekazu na podstawie odrębnych przepisów. 3. Kościół ma prawo do emitowania w publicznych środkach masowego przekazu nabożeństw oraz własnych programów religijno-moralnych i kulturalnych. 4. Sposób realizacji uprawnień, o których mowa w ust. 3, regulują umowy z właściwymi jednostkami publicznej radiofonii i telewizji. Art. 33. Instytucje państwowe, samorządowe i kościelne współdziałają w ochronie, konserwacji, udostępnianiu i upowszechnianiu zabytków architektury kościelnej i sztuki sakralnej oraz ich dokumentacji, muzeów, archiwów i bibliotek będących własnością kościelną, a także dzieł kultury i sztuki o motywach religijnych, stanowiących ważną część dziedzictwa kultury. Rozdział 4 Sprawy majątkowe Kościoła

8 Art. 34. Kościołowi i jego osobom prawnym przysługuje prawo nabywania, posiadania i zbywania mienia ruchomego i nieruchomego, nabywania i zbywania innych praw oraz zarządzania swoim majątkiem. Art Majątek i przychody Kościoła oraz jego osób prawnych podlegają ogólnym przepisom podatkowym i opłatom, z wyjątkami określonymi w ust Wolne od podatku są dochody kościelnych osób prawnych: 1) z niegospodarczej działalności statutowej; w tym zakresie kościelne osoby prawne nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy o zobowiązaniach podatkowych; 2) z pozostałej działalności w części przeznaczonej na cele: kultu religijnego, oświatowo-wychowawcze, naukowe, kulturalne, charytatywno-opiekuńcze oraz na konserwację zabytków, prowadzenie punktów katechetycznych, inwestycje sakralne w zakresie: budowy, rozbudowy i odbudowy kościołów oraz kaplic, adaptację innych budynków na cele sakralne, a także innych inwestycji przeznaczonych na cele katechetyczne i charytatywno-opiekuńcze; 3) dochody spółek, których jedynymi udziałowcami (akcjonariuszami) są kościelne osoby prawne w części przeznaczonej na cele wymienione w ust. 2 pkt 1 i Kościół i jego osoby prawne są zwolnione od opodatkowania podatkiem od nieruchomości w odniesieniu do nieruchomości lub ich części, stanowiących ich własność lub będących w ich władaniu na podstawie innego tytułu prawnego przeznaczonych na cele niemieszkalne, z wyjątkiem części służących do wykonywania działalności gospodarczej. 4. Zwolnienie od opodatkowania podatkiem od nieruchomości obejmuje nieruchomości lub ich części przeznaczone na cele mieszkalne duchownych i diakonów, jeżeli: 1) są one wpisane do rejestru zabytków; 2) służą jako internaty dla przygotowania duchownych oraz domy duchownych emerytów i wdów po nich oraz diakonów, albo znajdują się w budynkach kościelnych; 4) znajdują się w budynkach przewodniczących okręgów kościelnych i Prezydenta Kościoła. 5. Nabywanie i zbywanie rzeczy i praw majątkowych przez Kościół i jego osoby prawne w drodze czynności prawnych oraz spadkobrania, zapisu i zasiedzenia jest zwolnione od podatków i opłat, jeżeli ich przedmiotem są: 1) rzeczy i prawa nieprzeznaczone do działalności gospodarczej; 2) sprowadzone z zagranicy maszyny, urządzenia i materiały poligraficzne oraz papier, jeżeli służą do realizacji celów Kościoła. 6. Darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą od krajowych instytucji, podmiotów gospodarczych, organizacji społecznych, wyznaniowych, prywatnych oraz osób fizycznych są wyłączone z podstawy opodatkowania darczyńców podatkiem dochodowym, jeżeli kościelna osoba prawna przedstawi darczyńcy pokwitowanie odbioru oraz w okresie dwóch lat od dnia przekazania darowizny sprawozdanie o przeznaczeniu jej na tę działalność. 7. Nabywanie i zbywanie rzeczy i praw majątkowych, o których mowa w ust. 5, jest zwolnione od opłaty sądowej, z wyłączeniem opłat kancelaryjnych.

9 Art. 36. Zwalnia się z należności celnych przywozowych towary przeznaczone na cele charytatywno-opiekuńcze i oświatowo-wychowawcze oraz towary o charakterze kulturalnym przeznaczone na cele kultu, przywożone dla kościelnych osób prawnych, w granicach i na warunkach określonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1186/2009 z dnia 16 listopada 2009 r. ustanawiającym wspólnotowy system zwolnień celnych (Dz. Urz. WE L 324 z ). Art Kościół i jego osoby prawne mają prawo do zbierania ofiar na cele religijne, kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą, naukową i oświatowo-wychowawczą oraz utrzymanie duchownych. 2. Zbiórki o których mowa w ust. 1, nie wymagają pozwolenia właściwego organu, jeżeli odbywają się w obrębie terenów kościelnych, kaplic oraz w miejscach i okolicznościach zwyczajowo przyjętych i w sposób tradycyjnie ustalony. Art Kościół i jego osoby prawne mogą zakładać fundacje. Do fundacji tych stosuje się ogólnie obowiązujące przepisy o fundacjach, z zastrzeżeniem ust Niezależnie od nadzoru państwowego, nadzór nad działalnością fundacji sprawuje kościelna osoba prawna wskazana w statucie fundacji. 3. W razie stwierdzonych nieprawidłowości w zarządzaniu fundacją, właściwy organ zwraca się do Kościoła, wyznaczając termin nie krótszy niż trzy miesiące na spowodowanie usunięcia nieprawidłowości. Po bezskutecznym upływie tego terminu można zastosować środki oznaczone w przepisach o fundacjach. 4. W razie konieczności poddania fundacji zarządowi przymusowemu w myśl przepisów o fundacjach, będzie on wykonywany przez Prezydenta Kościoła. 5. Jeżeli statut fundacji nie stanowi inaczej, w razie jej likwidacji, o przeznaczeniu majątku znajdującego się w kraju lub za granicą zadecyduje Prezydent Kościoła. Art. 39. W razie zniesienia kościelnej osoby prawnej, jej majątek przechodzi na Kościół jako całość. Art. 40. Niezależnie od ustawowego ubezpieczenia duchownych, Kościół prowadzi kościelną działalność ubezpieczeniową i socjalną na rzecz duchownych i ich rodzin, która w rozumieniu ustawy nie jest działalnością gospodarczą. Rozdział 5 Przepisy przejściowe i końcowe Art Nieruchomości lub ich części, pozostające w dniu wejścia w życie ustawy w użytkowaniu wieczystym Kościoła lub jego osób prawnych stają się z mocy prawa ich własnością. 2. Stwierdzenie przejścia własności nieruchomości lub ich części, o których mowa w ust. 1, następuje w drodze decyzji wojewody.

10 3. Przejście własności nieruchomości lub ich części na podstawie ust. 1 jest wolne od podatków i opłat związanych z tym przejściem, a wynikające z niego wpisy do ksiąg wieczystych i ich zakładanie są wolne od opłat. 4. Postępowanie sądowe lub administracyjne dotyczące nieruchomości, o których mowa w ust. 1, ulega zawieszeniu, a właściwe organy przekazują ich akta organowi, o którym mowa w ust Organ, który wydał decyzję ostateczną określoną w ust. 2, zawiadamia o niej sąd lub organ, który zawiesił postępowanie, zwracając akta sprawy. Sąd lub właściwy organ umorzy zawieszone postępowanie. Art Na wniosek kościelnych osób prawnych wszczyna się postępowanie regulacyjne w przedmiocie nieodpłatnego przekazania na własność nieruchomości lub ich części, będących uprzednio własnością Kościoła lub jego jednostek organizacyjnych, o których mowa w art. 3, a przejętych po 1945 r. przez Skarb Państwa, w celu przywrócenia w nich kultu religijnego, działalności oświatowo-wychowawczej, charytatywno-opiekuńczej i opiekuńczo-wychowawczej. 2. Wnioski w sprawach, o których mowa w ust.1, mogą być składane w terminie 2 lat od dnia wejścia w życie ustawy na zasadach i w trybie określonym w dziale IIIa ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (Dz. U. z 2005 r. Nr 29, poz. 155, z późn. zm.). Art Na wniosek kościelnych osób prawnych, wojewoda lub inny organ wykonujący w imieniu Skarbu Państwa prawa wynikające z własności nieruchomości albo organy samorządu terytorialnego w zakresie swoich właściwości mogą nieodpłatnie przekazać Kościołowi lub jego osobom prawnym własność nieruchomości lub ich części: 1) jeżeli są one niezbędne do sprawowania kultu religijnego lub działalności kościelnych osób prawnych w zakresie charytatywno-opiekuńczym lub oświatowo-wychowawczym; 2) w celu utworzenia lub powiększenia gospodarstwa rolnego zborów, działających na Ziemiach Zachodnich i Północnych, o powierzchni do 15 ha użytków rolnych łącznie dla jednego zboru posiadającego osobowość prawną. 2. Wnioski, o których mowa w ust. 1 pkt. 2, mogą być składane w terminie 2 lat od dnia wejścia w życie ustawy. 3. Przekazanie własności nieruchomości lub ich części na podstawie ust. 1 oraz art. 41 ust. 1 nie może naruszać praw nabytych przez niepaństwowe i niesamorządowe osoby trzecie, w szczególności przez inne kościoły i związki wyznaniowe. 4. Przepis art. 41 ust. 3 stosuje się odpowiednio. Art. 44. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.