Hymn. 1. Przychodzę w Imię Pana Głoszę Wam Jezusa Chrystusa Tę wiarę, która odradza Nadzieję, co wznosi nas.

Transkrypt

1 Ks. Franciszek M. Di Francia zmarł 22 grudnia 1913 r w Rokkalumerze. Przez to czuwanie modlitewne chcemy upamiętnić jego odejście z ziemi do domu Ojca. Hymn 1. Przychodzę w Imię Pana Głoszę Wam Jezusa Chrystusa Tę wiarę, która odradza Nadzieję, co wznosi nas. Ref: Będę czuwał nad małym domem Póki Wy będziecie pokorne Ukryte w Bogu swym. Będziesz czuwał nad małym domem Póki my będziemy pokorne Ukryte w Bogu Swym. 2. Nie pracowałem dla żadnej nagrody Oczekując ziemskich dóbr Służyłem Chrystusowi Bogu w braciach mych. Ref: Będę czuwał nad małym domem Póki Wy będziecie pokorne Ukryte w Bogu swym. Będziesz czuwał nad małym domem Póki my będziemy pokorne Ukryte w Bogu Swym. 1 / 5

2 Uproś nam łaskę pokory Uproś nam łaskę miłości /x 4 Ks. Franciszek M. Di Francia pokorny i zjednoczony z Bogiem, przygotowywał się do śmierci. Przygotowywał do niej też siostry, mówiąc: Gdy rybacy zbliżają się do brzegu zwijają sieci do łodzi i opuszczają żagle, tak muszę zrobić i ja. Do swojego penitenta, Giuseppe Marino Greco, który przyszedł się z nim pożegnać przed swoją podróżą, powiedział: ja też, już niedługo, muszę wyruszyć w długą podróż. I na pytanie: Dokąd Ojciec jedzie? Odpowiedział: Gdzie Wola Boża zadecyduje. Przed śmiercią poprosił Braci Kapucynów, by zaopiekowali się siostrami i dziewczynkami. W wigilię swojej śmierci poprosił s. Agatę, żeby przyniosła mu trochę gorzkiej kawy i zawołała do niego wszystkie siostry. Kiedy wszystkie były obecne ofiarował każdej łyk gorzkiej kawy: oznakę goryczy, którą będą musiały znieść. Z Drugiego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian (4, 16-5, 10) Chociaż niszczeje nasz człowiek zewnętrzny, to jednak ten, który jest wewnątrz, odnawia się z dnia na dzień. Niewielkie bowiem utrapienia nasze obecnego czasu gotują bezmiar chwały przyszłego wieku dla nas, którzy się wpatrujemy nie w to, co widzialne, lecz w to, co niewidzialne. To bowiem, co widzialne, przemija, to zaś, co niewidzialne, trwa wiecznie. Wiemy bowiem, że jeśli nawet zniszczeje nasz przybytek doczesnego zamieszkania, będziemy mieli mieszkanie od Boga, dom nie ręką uczyniony, lecz wiecznie trwały w niebie. Tak przeto teraz wzdychamy, pragnąc przyodziać się w nasz niebieski przybytek, o ile tylko odziani, a nie nadzy będziemy. Dlatego właśnie udręczeni wzdychamy, pozostając w tym przybytku, bo nie chcielibyśmy go utracić, lecz przywdziać na niego nowe odzienie, aby to, co śmiertelne, wchłonięte zostało przez życie. A Bóg, który nas do tego przeznaczył, dał nam Ducha jako zadatek. Tak więc, mając tę ufność, wiemy, że jak długo pozostajemy w ciele, jesteśmy pielgrzymami, z daleka od Pana. Albowiem według wiary, a nie dzięki widzeniu postępujemy. Mamy jednak 2 / 5

3 nadzieję i chcielibyśmy raczej opuścić nasze ciało i stanąć w obliczu Pana. Dlatego też staramy się Jemu podobać czy to gdy z Nim, czy gdy z daleka od Niego jesteśmy. Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za uczynki dokonane w ciele, złe lub dobre. Psalm 142 (141) Głośno wołam do Pana, głośno błagam Pana. Żal mój przed Nim wylewam, wyjawiam przed Nim swą udrękę. Gdy duch mój we mnie omdlewa, Ty znasz moją drogę. Na ścieżce, po której kroczę, ukryli na mnie sidło. Oglądam się w prawo i patrzę: lecz nikt się nie troszczy o mnie. Nie ma dla mnie ucieczki, nie ma nikogo, kto by dbał o me życie. Do Ciebie wołam, o Panie, mówię: Ty jesteś moją ucieczką, działem moim w ziemi żyjących. Usłysz moje wołanie, bo jestem bardzo słaby. Wybaw mię od prześladowców, gdyż są ode mnie mocniejsi. Wyprowadź mnie z więzienia, bym dziękował imieniu Twojemu. Otoczą mnie sprawiedliwi, gdy dobroć mi okażesz. 3 / 5

4 Ze świadectw: 22 grudnia ks. Franciszek M. odprawia swoją ostatnią Mszę św. w kaplicy w Rokkalumerze. Zakłada czarny ornat, Ojcu Salvatore wyjaśnia: Nieboszczykiem jestem ja. Po Mszy św. wyrusza do Messyny, ale ze względu na dolegliwości serca, dochodzi tylko do stacji w Nizzy i powraca do domu. Jednej z dziewcząt, która pyta, dlaczego nie pojechał do Messyny, odpowiada żartując: Dziś musze się przygotować się do Nieba. O zasiada do kolacji z O. Salvatore, kapucynem. W pewnym momencie przerywa kolację i zwraca się z prośbą: Ojcze, wyspowiadaj mnie proszę..., szybko..., ponieważ już umieram. Po otrzymaniu sakramentów kieruje słowa do obecnych tam, zbolałych sióstr: Odwagi, nie traćcie ducha, powierzam was miłosierdziu Bożemu, On jest waszym Ojcem, powierzam was Dziewicy Bolesnej, Ona jest waszą Matką... nie traćcie odwagi, Pan będzie wam zawsze pomagał. Jesteście córkami mojego cierpienia... z nieba będę czuwał nad waszym małym domem... I ściskając w ręku krzyż, oparłszy głowę na ramieniu ojca Salvatore, o godzinie 21.00, 22 grudnia 1913r., Ks. Franciszek M. Di Francia, mając 60 lat, odchodzi do Pana. Wsłuchajmy sie w słowa, które nasz O. Założyciel kierował do sióstr i dziś kieruje do nas: Bądźcie pokorne. Dopóki będziecie żyły w ukryciu, Pan będzie wam błogosławił i mały dom będzie się rozwijał, lecz kiedy zaczniecie pielęgnować pragnienie wynoszenia się i porównywania z innymi zgromadzeniami bogatszymi, bardziej rozprzestrzenionymi, bardziej uprzywilejowanymi, nie będziecie mogły czynić więcej dobra, ponieważ zabraknie wam Bożej pomocy. Umiłowane córki, w Kościele każda instytucja ma jakąś misję do wypełnienia. Wasz Instytut ma być najuboższym, najpokorniejszym narzędziem w rękach Boga. To jest to, co chciałbym wypisać niezatartymi literami w waszych sercach, by utwierdzić was wszystkie w głębokiej pokorze. Córki moje, ukochajcie skupienie i ukrycie: widzi was i słyszy Bóg, niech to wam wystarczy. Chciałybyście być chwalone za tę odrobinę dobra, które czynicie? Ale czyż nie wiecie lepiej ode mnie, że dobro należy czynić bez zbędnego rozgłosu, bez oczekiwania na ludzką nagrodę? Kiedy dobro jest otoczone rozgłosem, nie ma już wielkiej wartości. 4 / 5

5 Dziękując za jego życie, za świadectwo miłości jak kochać Boga i bliźniego, módlmy się o szybką beatyfikację Sługi Bożego Ks. Franciszka M. Di Francia. Boże Ojcze Miłosierdzia chwalimy Cię i dzięki Ci składamy, bo dałeś Kościołowi Twojego wiernego sługę Franciszka Marie Di Francia jako wzór apostolskiej gorliwości o zbawienie dusz. Rozmiłowany w Sercu Twojego Syna Jezusa i pokorny świadek Jego Miłości, poświęcił swoje życie osieroconym dzieciom, ubogim i cierpiącym. Naucz nas Ojcze, naśladować jego heroiczne cnoty i przez jego wstawiennictwo i dla jego chwały prosimy Cię o tę łaskę, ktrej bardzo potrzebujemy... Chwała Ojcu... 5 / 5