Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 1 / 11

Transkrypt

1 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 1 / 11 III SA/Wr 668/13 - Wyrok Data orzeczenia Data wpływu Sąd Sędziowie Symbol z opisem Hasła tematyczne Skarżony organ Treść wyniku Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu Anna Moskała /przewodniczący sprawozdawca/ Maciej Guziński Marcin Miemiec 6267 Referendum lokalne 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym) Referenda Inne *Oddalono skargę Powołane przepisy Dz.U nr 88 poz 985; art. 2 ust. 1 i 2, art. 17 ust. 1, art. 18, art. 65; Ustawa z dnia 15 września 2000 r. o referendum lokalnym. Dz.U nr 78 poz 483; art. 169 ust. 1, art. 170; Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r. Dz.U nr 142 poz 1591; art. 7 ust. 1 pkt 1, art. 18 ust. 1 pkt 5; Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym - t. jedn. Dz.U nr 80 poz 717; art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1 i 2, art. 15, art. 17, art. 18, art. 23, art. 24, art. 27, art. 28 ust. 1; Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Dz.U nr 243 poz 1623; art. 82 ust. 1 i 2; Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane - tekst jednolity. Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Moskała (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Maciej Guziński, Sędzia WSA Marcin Miemiec, Protokolant Katarzyna Jastrzębska, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 24 października 2013 r. sprawy ze skargi K. S., A. R., A. R., T. R. i T. S. na uchwałę Rady Gminy W. W. z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odrzucenia wniosku mieszkańców gminy o przeprowadzenie referendum gminnego oddala skargę. Uzasadnienie U z a s a d n i e n i e Rada Gminy W. W. uchwałą z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] odrzuciła wniosek mieszkańców z dnia [...] lipca 2013 r. o przeprowadzenie referendum z następującym pytaniem: "Czy żąda Pan/Pani aby od dnia przeprowadzenia tego referendum na obszarze gminy W. W. obowiązywał zakaz przeznaczania terenów, lokalizacji, a w konsekwencji budowy elektrowni wiatrowych z zastrzeżeniem dopuszczenia obszaru o którym mowa w uchwale Nr [...] z dnia [...] grudnia 2010 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy W. W. pod planowane farmy wiatrowe wraz z niezbędną infrastrukturą w obrębach: G.,

2 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 2 / 11 M., W. W. i S.?". W uzasadnieniu uchwały wskazano, że powołano komisję do sprawdzenia czy złożony w dniu [...] lipca 2013 r. wniosek mieszkańców o przeprowadzenie referendum odpowiada przepisom ustawy o referendum lokalnym. Komisja stwierdziła, że inicjator zebrał niezbędną ilość głosów poparcia. Po przeanalizowaniu pytania referendalnego Rada Gminy stwierdziła, że z uwagi na treść sformułowanego we wniosku pytania referendalnego, wniosek prowadziłby do rozstrzygnięć sprzecznych z prawem. Po pierwsze, w ocenie Rady, nie jest dopuszczalne rozstrzyganie w drodze referendum odnośnie określonego przeznaczenia terenu/lokalizacji określonych obiektów, gdyż kwestia ta pozostaje do uregulowania w planie zagospodarowania przestrzennego, którego uchwalenie regulują odrębne przepisy. Po drugie wskazano, że zgodnie z ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w przypadku braku miejscowego planu, zgodnie z art. 4 ust. 2, określenie sposobów zagospodarowania przestrzennego i warunków zabudowy, następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego, a które zgodnie z art. 51 i 60 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wydaje wójt. Zatem przedmiot wnioskowanego referendum nie mieści się w kompetencji rady gminy i jako takie nie jest dopuszczalne. Po trzecie podniesiono, że kwestie dotyczące budowy inwestycji wynikają z przepisów prawa budowlanego i są objęte kompetencją organów administracji architektoniczno-budowlanej. Zgodnie zaś z art. 82 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane organem właściwym w tym sprawach jest zasadniczo starosta. Końcowo Rada Gminy zarzuciła, że zawarte we wniosku pytanie referendalne nie spełnia wymogów ustawy, bowiem jest niejasne, niezrozumiałe, a w szczególności może wprowadzać w błąd co do charakteru tego rozstrzygnięcia. Zwróciła również uwagę, że nie może być mowy o obowiązującym od dnia referendum zakazie, gdyż samo referendum nie pociąga za sobą bezpośredniego skutku

3 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 3 / 11 prawotwórczego. W skardze na tę uchwałę skarżący domagając się jej uchylenia zarzucili, że jakkolwiek w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały zarzucono możliwość naruszenia prawa, to nie wskazano jakie konkretne przepisy mogłyby zostać naruszone. W ocenie skarżących organ świadomie dąży do wypaczenia referendalnego wniosku mieszkańców, gdyż w dniu [...] lipca 2013 r. inicjator referendum złożył wniosek "...w sprawie planowanej przez inwestorów lokalizacji, posadowienia, a w przyszłości budowy na obszarze gminy W. W. elektrowni wiatrowych". Inicjator referendum sygnalizuje więc problem i wnosi, aby jego rozstrzygnięcie nastąpiło w drodze referendum, organ zaś albo nie rozumie referendalnego postulatu albo świadomie go wypacza. Zatem zarzut organu stawiany skarżącym w punkcie pierwszym uzasadnienia uchwały pozostaje bezzasadny, ponieważ nie znajduje umocowania w faktach, a co najistotniejsze w normach prawa, w tym zapisach ustawy o samorządzie gminnym i Konstytucji RP. Odnosząc się do podniesionych w punkcie drugim uzasadnienia uchwały zarzutów postawionych inicjatorom referendum wskazano, że nie mają one żadnego merytorycznego związku z wnioskiem mieszkańców i należy je traktować jako "wrzutkę", której celem jest co najwyżej próba zwodzenia Sądu. Odpowiadając na zarzut organu zawarty w punkcie trzecim uzasadnienia zauważono, że organ w sposób nieuprawniony wyrywa z kontekstu fragment pytania referendalnego w celu "utkania" fałszywej tezy sprzeczności wniosku z prawem, której celem jest utrzymanie miałkich zarzutów względem wniosku. Istota referendalnego postulatu zawarta w pierwszej, zasadniczej części pytania odnosi się wprost do dokonywanych właśnie przez gminę zmian w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Pytanie referendalne nie dotyczyło sprawy indywidualnej, lecz zgody bądź odmowy wyrażenia zgody na planowane zmiany w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, które są podejmowane przez Radę Gminy w drodze uchwały, a nie w drodze decyzji administracyjnych.

4 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 4 / 11 Nietrafny jest też, zdaniem skarżących, ostatni z zarzutów stawiany przez organ w uzasadnieniu uchwały, a dotyczący niezrozumiałości i niejasności pytania referendalnego. Wskazując na art. 17 ustawy o referendum lokalnym podniesiono, że organ jest związany treścią wniosku. W ocenie skarżących zawiłości ustawowych procedur, treści sformułowanego pytania, skutków prawnych referendum leżą w zakresie uprawnień inicjatora referendum. Służy temu kampania referendalna. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej uchwale. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Oceniając kwestionowaną uchwałę według kryterium zgodności z prawem (art. 1 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych, Dz. U. Nr 153, poz ze zm., w zw. z art. 3 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tekst jednolity Dz. U. 2012, poz. 270), Sąd nie stwierdził naruszenia prawa, które eliminowałoby zaskarżoną uchwałę w sprawie odrzucenia wniosku mieszkańców o przeprowadzenie referendum gminnego ze zbioru legalnych aktów administracji publicznej. Nie jest kwestionowane, że członkowie wspólnoty samorządowej mogą decydować, w drodze referendum, o sprawach dotyczących tej wspólnoty, przy czym zasady i tryb przeprowadzania referendum lokalnego określa ustawa (art. 170 Konstytucji RP), co w rozpoznawanej sprawie oznacza odesłanie do ustawy z dnia 15 września 2000 r. o referendum lokalnym (Dz. U. z 2000 r., Nr 88, poz. 985 ze zm.) to według przepisów tej ustawy trzeba określać kompetencje organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego w zakresie kontroli wniosku referendalnego. Ten bowiem organ podejmuje uchwałę w sprawie przeprowadzenia referendum, jeżeli wniosek mieszkańców spełnia wymogi ustawy i nie prowadzi do rozstrzygnięć sprzecznych z prawem (art. 17 ust. 1 ustawy o referendum lokalnym). Sposób ujęcia w art. 17 ust. 1 ustawy o referendum lokalnym przesłanek umożliwiających podjęcie uchwały o przeprowadzeniu

5 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 5 / 11 referendum wskazuje, że wniosek ten musi spełniać nie tylko wymogi ustawy, ale nie może również prowadzić do rozstrzygnięć sprzecznych z prawem. A contrario, takie określenie kryteriów oceny wniosku referendalnego oznacza więc, że ustalenie istnienia tylko jednej z dwóch wad wniosku tworzy dostateczną podstawę do jego odrzucenia (art. 18 ustawy o referendum lokalnym). Referendum lokalne nie może bowiem prowadzić do rozstrzygnięć sprzecznych z prawem. Sprawy, w których mieszkańcy mają się wypowiedzieć w referendum lokalnym, powinny być określone w formie alternatywnych pytań, pozwalających udzielić pozytywnej lub negatywnej odpowiedzi, albo przybrać postać przedstawionych do wyboru propozycji, wariantów rozstrzygnięć (art. 2 ust. 2 ustawy o referendum lokalnym). Skoro granice wypowiedzi udzielanej w referendum przez mieszkańców wyznaczają sformułowane pytania lub zaproponowane warianty, przeto ze względu na prawidłowe wykorzystanie instytucji referendum i ochronę prawa uczestników referendum do swobodnego zajęcia stanowiska w rozstrzyganej sprawie dostatecznie uzasadniona staje się merytoryczna kontrola zarówno treści, jak i sposobu formułowania pytań referendalnych (zob. A. Kisielewicz, w: K. W. Czaplicki, B. Dauter, A. Kisielewicz, F. Rymarz, Ustawa o referendum lokalnym. Komentarz, Wydawnictwo ABC 2007, punkt 2 komentarza do art. 17 tej ustawy), co mieści się w sferze kompetencji organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego, podejmującego uchwałę o przeprowadzeniu referendum (art. 17 ust. 1 w zw. z art. 18 i art. 2 ust. 2 ustawy o referendum lokalnym). Nie tylko więc przedmiot referendum, ale również sposób sformułowania pytania referendalnego podlegają ocenie organu. Nie ulega natomiast wątpliwości, że raz sformułowane przez inicjatorów referendum pytanie nie może podlegać żadnym zmianom ani wymagać wyjaśnień. Należy mieć na uwadze, że przepis art. 65 ustawy nakłada na właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego obowiązek niezwłocznego podjęcia czynności w celu realizacji rozstrzygającego wyniku referendum. Referendum zatem nie może być

6 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 6 / 11 zorganizowane, gdy rozstrzygający wynik byłby nie do pogodzenia z powszechnie obowiązującym prawem, jak i wtedy gdy samo poddanie określonej sprawy trybowi referendum naruszyłoby prawo, ponieważ dla tego rodzaju sprawy prawo przewiduje inną, obowiązkową procedurę. Wskazać należy, że z postanowień art. 2 ust. 1 ustawy określających istotę i przedmiot referendum lokalnego jasno wynika, że referendum musi dotyczyć sposobu rozstrzygania sprawy dotyczącej wspólnoty, mieszczącej się w zakresie zadań i kompetencji organów danej jednostki. Przepis ten stwarza podstawę do rekonstrukcji normy upoważniającej do przeprowadzenia referendum w sprawach, które wynikają bezpośrednio z zakresu działania określonego przez zadania danej jednostki samorządu. Punktem odniesienia muszą tu być ściśle interpretowane przepisy o zakresie działania i zadaniach gminy. Innymi słowy, nie każda spełniająca wymogi formalne inicjatywa, pragnących przeforsować ważny - ich zdaniem - projekt musi prowadzić do przeprowadzenia referendum ze skutkiem prawnym. Trzeba mieć przy tym ciągle na uwadze kwestię związaną z obowiązkiem skorzystania z kompetencji do samego rozpatrzenia wniosku odpowiadającego warunkom formalnym, od kwestii wiążącej się z zakazem przeprowadzania referendum w sprawach, które ze względu na przepisy prawa materialnego w ogóle nie należą do danego samorządu. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy wniosek o przeprowadzenie referendum zawierał pytanie o treści przywołanej na wstępie uzasadnienia. Należy zauważyć, iż inicjatorzy referendum użyli w pytaniu określeń: zakazu przeznaczania terenu, zakazu lokalizacji i zakazu budowy elektrowni wiatrowych. Trafnie w swoim rozstrzygnięciu podniósł organ, że tak postawione pytanie nie odpowiada prawu. Z treści tego pytania wynika, że nie dotyczy ono żadnej konkretnej sprawy, lecz wkracza w sferę określania kierunków polityki rozwoju gminy (przeznaczenie terenu), co nie należy do zakresu referendum lokalnego. Na takie rozumienie tego pytania pozwala

7 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 7 / 11 uzasadnienie samej skargi (str. 7), gdzie mowa jest o "dokonywanych właśnie przez gminę zmianach w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego". Pozytywna odpowiedź na postawione we wniosku referendalnym pytanie prowadziłaby w istocie nie do rozstrzygnięcia sprawy, lecz stanowiłaby element programu polityki rozwoju gminy, która prowadziłaby do narzucenia organowi stanowiącemu na nieokreślony czas ograniczenia w zakresie planów rozwoju gminy. Pytanie referendalne, które nie prowadzi do wyrażenia woli w zakresie rozstrzygnięcia sprawy, lecz do wyznaczenia kierunków polityki rozwoju gminy nie harmonizuje z ustawą o referendum gminnym. Skoro, według art. 169 ust. 1 Konstytucji RP, jednostki samorządu terytorialnego wykonują swoje zadania za pośrednictwem organów stanowiących i wykonawczych, przeto zarządzanie przez mieszkańców gminy jej zadaniami, choćby w jednej dziedzinie tych zadań (np. w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego), stanowiłoby odejście od konstytucyjnej zasady. Mając na uwadze ustawowe rozgraniczenie "wykonywania zadań" i "decydowania o sprawach", nie można przedmiotem referendum lokalnego uczynić określania kierunków działania organów gminy w sposób wyrażony w pytaniu. Jak wskazano w wyroku NSA z dnia 13 listopada 2012 r. (sygn. akt II OSK 2467/12) " Z zakresu przedmiotowego referendum wyłączone są także sprawy niemające wprawdzie indywidualnego charakteru, ale dla rozstrzygnięcia których ustawodawca przewidział szczególne, sformalizowane procedury w celu ochrony konstytucyjnych praw i wolności. Nie jest zatem możliwe uchwalenie w referendum aktu prawnego z pominięciem obowiązujących procedur, jeżeli zostały szczegółowo uregulowane. Rozstrzygnięcie referendalne nie może zastąpić aktu normatywnego aktu prawa miejscowego, jakim jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Uchwalenie tego planu jest możliwe po wyczerpaniu wieloetapowej procedury mającej na celu zagwarantowanie ochrony praw i interesów różnorodnych podmiotów, przede wszystkim właścicieli nieruchomości. Przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przewidują system zawiadomień,

8 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 8 / 11 opiniowania, uzgodnień, zgłaszania wniosków, zarzutów, protestów, który umożliwia rozwiązywanie konfliktów między interesami jednostek, wspólnoty samorządowej i państwa (zob. E. Olejniczak-Szałowska, Prawo do udziału w referendum lokalnym. Rozważania na tle ustawodawstwa polskiego, Łódź 2002, s )". Zawarte w pytaniu sformułowanie "zakaz lokalizacji" odnosi się właśnie do tego rodzaju aktu, który jest konkretyzacją studium zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz ze zm.) zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy, a zadania te obejmują sprawy ładu przestrzennego, gospodarki nieruchomościami, ochrony środowiska i przyrody oraz gospodarki wodnej. Z kolei na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 5, w ramach prowadzenia polityki przestrzennej, do wyłącznej kompetencji rady gminy należy jedynie uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Taka kompetencja wynika również z przepisów art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.). Natomiast procedury dotyczące budowy inwestycji, a tego dotyczy przecież sformułowanie " zakazu budowy" na obszarze gminy tzw. "farm wiatrowych", zawarte w pytaniu referendalnym, wynikają z przepisów prawa budowlanego i są objęte kompetencją organów administracji architektoniczno - budowlanej (art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane; tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz ze zm.). Zgodnie z art. 82 ust. 2 Prawa budowlanego, w pierwszej instancji właściwym organem w zakresie administracji architektoniczno-budowlanej jest zasadniczo starosta. Z tego tytułu jest on uprawniony do wydawania decyzji administracyjnych w sprawach określonych w ustawie - Prawo budowlane, między innymi pozwoleń na budowę, przy czym, co istotne, w myśl art. 82a tej ustawy, starosta nie może powierzyć gminom, w drodze

9 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 9 / 11 porozumienia, spraw z zakresu swojej właściwości, jako organu administracji architektoniczno-budowlanej. Skoro rada gminy nie może wydawać pozwoleń na budowę "farm wiatrowych", to przedmiot referendum, zaproponowany przez inicjatorów, nie mieści się w zakresie ustawowych kompetencji organów samorządu gminnego. Natomiast gdyby przyjąć, że inicjatorom referendum chodziło o wyrażenie zgody na lokalizację "farm wiatrowych", to tak sformułowany wniosek też prowadzi do rozstrzygnięć sprzecznych z prawem. Ustalanie przeznaczenia terenu i zasad jego zagospodarowania następuje, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu, zgodnie z art. 4 ust. 2, określenie sposobów zagospodarowania przestrzennego i warunków zabudowy, następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego, które zgodnie z art. 51 i 60 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wydaje zasadniczo wójt (burmistrz, prezydent miasta). Tak, więc również w tym zakresie przedmiot referendum nie mieści się w zakresie kompetencji rady gminy. Jak powiedziano w powołanym wyroku NSA z dnia 13 listopada 2012 r. "Nie ulega wątpliwości, że w świetle przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, rada gminy, jako organ ustawowo odpowiedzialny za uchwalanie prawa miejscowego w zakresie planowania przestrzennego, posiada w granicach prawa samodzielność oraz swobodę decydowania o przeznaczeniu i określania warunków zagospodarowania przestrzennego na terenie gminy. To tzw. władztwo planistyczne jest jednak ograniczone nie tylko przez normy zawarte w poszczególnych aktach administracyjnego prawa materialnego (prawo ochrony środowiska, ochrony zabytków, ochrony przyrody), ale również przez normy zawarte w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Procedura sporządzania miejscowego planu jest sformalizowana, a zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i

10 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 10 / 11 zagospodarowaniu przestrzennym, istotne naruszenie zasad i trybu sporządzania planu miejscowego, a także właściwości organów, powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Zgodnie z art. 15 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, organem właściwym do sporządzenia projektu planu miejscowego jest wójt (burmistrz, prezydent miasta). W sporządzaniu projektu planu biorą udział organy innych jednostek samorządu terytorialnego oraz administracji rządowej. Część z tych organów wydaje niewiążące opinie, ale z kolei wydawane przez inne organy uzgodnienia mają charakter wiążący i tylko pozytywne stanowisko organu jest warunkiem uchwalenia aktu planistycznego w danej postaci (art. 23 i 24 ustawy o planowaniu zagospodarowaniu przestrzennym). Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zapewnia też udział czynnika społecznego w procesie sporządzania i uchwalania planu miejscowego. Społeczeństwo jest powiadamiane, w sposób wskazany w ustawie, o podjęciu procedury planistycznej i w toku postępowania każdy może składać wnioski i uwagi, które muszą być przez organ sporządzający projekt planu rozpatrzone. Organ jest również zobowiązany do zorganizowania dyskusji publicznej nad przyjętymi w projekcie planu rozwiązaniami (art. 17 pkt 1, 3, 10, 11, 12 i art. 18). Zmiana planu miejscowego następuje w takim samym trybie, co wynika z treści art. 27. Powyższe unormowania prawne wskazują, że referendum nie może zastąpić procedury uchwalania planu miejscowego, bowiem wynik referendum może doprowadzić do rozwiązań sprzecznych z przepisami uwzględnianymi przy sporządzaniu planu". Niezależnie od powyższych wadliwości wniosek referendalny skarżących był wadliwie sformułowany, co zawsze prowadzi do wypaczenia wyniku referendum. Nie wiadomo bowiem czy intencją inicjatorów było uzyskanie zakazu przeznaczania terenu pod elektrownie wiatrowe, czy ich zamiarem objęty był zakaz zmiany przyjętego już planu zagospodarowania przestrzennego, czy też chodziło o zakaz budowy takich elektrowni (brak wariantowości pytań).

11 Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych Str 11 / 11 W tym stanie rzeczy skarga stosownie do dyspozycji art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi podlegała oddaleniu.