Interpretacja dostarczona przez portal Największe archiwum polskich interpretacji podatkowych.

Transkrypt

1 IP Interpretacja dostarczona przez portal Największe archiwum polskich interpretacji podatkowych. Autor Naczelny Sąd Administracyjny Data Publikator niepublikowany Rodzaj dokumentu wyrok zwykłego składu NSA Sygnatura II FSK 556/07 Źródło towarow-i-uslug-oraz-podatek-akcyzowy_/16-przepisy-ogolne/518- zawieszenie-i-umorzenie-postepowania-egzekucyjnego/ egzekucjaegzekucja-z-wierzytelnosci-lista-wierzytelnosci-postepowanieupadlosciowe-umorzenie-postepowania-egzekucyjnego-upadloscwierzytelnosc.html W wyniku uprawomocnienia się postanowienia o zakończeniu postępowania upadłościowego upadły dłużnik odzyskuje prawo do rozporządzania swoim majątkiem. Oznacza to, iż niezaspokojone w tym postępowaniu wierzytelności mogą być dochodzone z całego majątku dłużnika. Wszczęta po ukończeniu postępowania upadłościowego egzekucja administracyjna prowadzona jest z majątku nie wchodzącego do masy upadłości. Art Prawa upadłościowego określał skutki toczenia się lub wszczęcia egzekucji administracyjnych w stosunku do zainicjowanego postępowania upadłościowego, natomiast rozpoznawana sprawa dotyczy egzekucji prowadzonej po zakończeniu postępowania upadłościowego. Przepis ten nie wykluczał możliwości prowadzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułów wykonawczych wystawionych po zakończeniu procedury upadłościowej, co do należności nie objętych postępowaniem upadłościowym albo też objętych, ale nie zaspokojonych, bądź zaspokojonych jedynie w części. Po ukończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego wyciąg z ustalonej listy wierzytelności, zawierający oznaczenie wierzytelności oraz sumy na jej poczet przez wierzyciela otrzymanej, jest tytułem egzekucyjnym przeciwko upadłemu. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 listopada 2006 r. (I SA/Bd 488/06) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę Ryszardy W... na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 19 maja 2006 r. nr SE /06 w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym oraz odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego. Przedstawiając stan sprawy Sąd pierwszej instancji wskazał, iż z majątku R. W... Dyrektor Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Toruniu prowadzi postępowanie egzekucyjne na podstawie tytułów wykonawczych, obejmujących należności z tytułu składek na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych, Fundusz Ubezpieczenia Zdrowotnego, Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. W toku tego postępowania organ egzekucyjny dokonał zajęcia prawa majątkowego stanowiącego wynagrodzenie dłużniczki za pracę. W związku z powyższym R. W... złożyła zarzuty w sprawie prowadzonego postępowania egzekucyjnego wskazując, iż obowiązek objęty tytułami wykonawczymi wygasł wskutek zakończonego w dniu 13 maja 2005 r. postępowania upadłościowego. W związku z powyższym prowadzone postępowanie powinno zostać umorzone. Postanowieniem z dnia 27 grudnia 2005

2 r. Dyrektor ZUS w Toruniu odmówił uznania zarzutu wygaśnięcia obowiązku spłaty należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne i odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego. Następnie, po rozpoznaniu zażalenia na to postanowienie Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 16 marca 2006 r. uchylił zaskarżony akt w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. Uwzględniając okoliczności wskazane przez organ odwoławczy, Dyrektor ZUS, po ponownym rozpatrzeniu sprawy oraz po zapoznaniu się ze stanowiskiem wierzyciela wyrażonym w postanowieniu ZUS Oddział w Toruniu Inspektorat w Grudziądzu z dnia 3 kwietnia 2006r., postanowieniem z 3 kwietnia 2006 r. nr GZR/E/78/2006 odmówił uznania zarzutu wygaśnięcia obowiązku spłaty należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne i odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego. W zażaleniu R. W... zarzuciła błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie art. 63, art , art. 217, art. 221 i art rozporządzenia prezydenta RP z dnia 24 października 1934 r. Prawo upadłościowe w związku żart. 536 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze oraz art. 61 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Argumentowała, iż zgodnie z art Prawa upadłościowego obowiązek zapłaty zaległości z tytułu składek na ubezpieczenie wygasł z powodu zakończenia w dniu 13 maja 2005 r. postępowania upadłościowego. Zobowiązana podkreśliła, iż w związku z zakończeniem tego postępowania nie posiada żadnego majątku, co dodatkowo świadczy o braku podstaw do prowadzenia egzekucji (art. 61 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji). Zakwestionowała też wysokość wskazanego przez Dyrektora ZUS w zaskarżonym postanowieniu wynagrodzenia za miesiąc wrzesień i za październik 2005 r. Wyjaśniła, że wobec likwidacji masy upadłości wynagrodzenie to jest jedynym źródłem utrzymania dla niej i dwojga uczących się dzieci. Podniosła także, iż postępowanie egzekucyjne wszczęte przez Urząd Skarbowy w Grudziądzu zostało umorzone na podstawie decyzji z dnia 1 marca 2006 r. i z dnia 8 grudnia 2005 r. Postanowieniem z 19 maja 2006 r. nr SE /06 Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie Dyrektora ZUS Oddział w Toruniu. Organ ten wskazał na wiążący charakter stanowiska wierzyciela i wobec faktu potwierdzenia przez ZUS zasadności i wymagalności objętych tytułami wykonawczymi zaległości wynikających z nieuiszczenia składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, fundusz pracy i fundusz gwarantowanych świadczeń pracowniczych, nie uwzględnił zarzutów. Nie stwierdził też by doszło do naruszenia art. 61 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 ze zm., dalej u.p.e.a.), bowiem zobowiązana otrzymuje stały dochód, który pozwala na prowadzenie egzekucji i zaliczanie uzyskanych kwot, zgodnie z art. 115 u.p.e.a., na koszty egzekucyjne i koszty upomnienia, a następnie na wskazane przepisem należności. W kwestii niezgodności wysokości pobieranego przez zobowiązaną wynagrodzenia do kwoty podanej w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia organ wyjaśnił, iż kwota za wrzesień była kwotą brutto, natomiast analiza wynagrodzenia za kolejne miesiące oscylowała w granicach wskazanych w zaświadczeniu z dnia 31 marca 2006 r. W konkluzji organ odwoławczy stwierdził, iż skoro zarzuty okazały się niezasadne i nie została spełniona żadna z przesłanek wskazanych w art u.p.e.a., to nie było podstaw do umorzenia postępowania egzekucyjnego. Strona: 2

3 W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego strona zarzuciła: błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie art. 63, art , art. 217 zdanie 1, art. 221 i art rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 października 1934 r. - Prawo upadłościowe (Dz. U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.) w związku z art. 536 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535) oraz art. 61 u.p.e.a. poprzez uznanie że obowiązek zapłaty nie wygasł z powodu zakończonego w dniu 13 maja 2005 r. postępowania upadłościowego mimo, że dochodzona wierzytelność objęta była zakończonym postępowaniem upadłościowym oraz, że ujawniony został majątek dłużniczki przewyższający kwotę wydatków egzekucyjnych, uprawniający do prowadzenia ponownego postępowania. Sąd pierwszej instancji podał, iż w uzasadnieniu skargi powtórzono zarzuty zawarte w zażaleniu na postanowienie organu egzekucyjnego wskazano jedynie dodatkowo na art. 221 i art Prawa upadłościowego, zgodnie z którym po umorzeniu postępowania upadły wchodzi w procesach na miejsce masy upadłości. Powyższe zdaniem skarżącej nie dotyczy więc sytuacji, gdy postępowanie upadłościowe zostało prawomocnie ukończone (art. 223 Prawa upadłościowego). Zobowiązana podkreślała, że w związku z ukończeniem postępowania upadłościowego nastąpiła całkowita likwidacja masy upadłości, stąd też po stronie upadłego brak legitymacji do występowania w jakimkolwiek postępowaniu. Skarżąca podniosła nadto, iż organ nie ocenił, czy uzyskiwane przez nią dochody, po uwzględnieniu kwoty wolnej od egzekucji, pozwolą na pokrycie chociażby kosztów egzekucji. W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie. Dokonując oceny legalności postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy stwierdził, iż akt ten nie naruszał prawa. Sąd bowiem za prawidłowe uznał stanowisko organów, iż dopuszczalne jest prowadzenie, po prawomocnym zakończeniu postępowania upadłościowego, egzekucji administracyjnej obejmującej wierzytelności, które były objęte postępowaniem upadłościowym tzn. były wciągnięte na listę wierzytelności zatwierdzoną przez sędziego komisarza, ale nie zostały w całości zaspokojone. Zdaniem Sądu pogląd taki wywieść można z treści art. 170 Prawa upadłościowego. Sąd powołał się także na opinie doktryny (Komentarz do ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze - Z. Świeboda, Lexis Nexis, Warszawa 2004 s. 326) dotyczące wykładni art. 264 ust. 1, stanowiącego odpowiednik art. 170 Prawa upadłościowego, zgodnie z którymi zajęcie całego majątku upadłego i podział uzyskanych funduszów pomiędzy wierzycieli, nie zwalnia upadłego od obowiązku całkowitej zapłaty wierzytelności upadłościowych, jeżeli w postępowaniu upadłościowym nie zostały one całkowicie zaspokojone. W uzasadnieniu stwierdzono także, iż art Prawa upadłościowego dotyczy wyłącznie postępowań egzekucyjnych wszczętych przed ogłoszeniem upadłości, wobec czego nie mógł mieć zastosowania w rozpoznawanej sprawie. Odnosząc się z kolei to zapisu art , art. 222 i art. 223 Prawa upadłościowego Sąd wskazał, iż przepisy te pozwalają na sformułowanie wniosków przeciwnych do tych wywodzonych w skardze, a mianowicie iż z dniem ukończenia postępowania upadłościowego upadły odzyskuje swobodę w rozporządzaniu majątkiem i wchodzi na miejsce masy upadłości w nieukończonych procesach. Na koniec Wojewódzki Sąd Administracyjny zaznaczył, iż w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia wyjaśniono kwestię niezgodności wysokości pobieranego przez skarżącą wynagrodzenia w odniesieniu do kwoty podanej w uzasadnieniu rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji oraz odniesiono się Strona: 3

4 również do zarzutu braku wystarczających dochodów dla pokrycia egzekwowanych należności wskazując, iż zobowiązana uzyskuje stały dochód z tytułu wynagrodzenia za pracę. Wniesiona do Naczelnego Sądu Administracyjnego przez R. W... skarga kasacyjna oparta została na zarzutach naruszenia: 1. art pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz ze z zm.; dalej p.p.s.a.), poprzez nieuchylenie postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej, wydanego bez wymaganego prawem stanowiska innego organu, 2. art pkt 1 lit. a) p.p.s.a., wskutek nieuchylenie postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej, wydanego z naruszeniem prawa materialnego - art Prawa upadłościowego, wskutek jego niezastosowania. Wskazując na powyższe skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Motywując złożenie środka odwoławczego strona skarżąca podniosła, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny oceniał jedynie prawidłowość zastosowania przez organ przepisów prawa materialnego, pominął natomiast ocenę działania organu z punktu widzenia naruszeń określonych w art pkt 1 lit. b) i c) p.p.s.a. Zdaniem strony zaskarżone do Sądu Administracyjnego postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej wydane zostało bez uzyskania wymaganego prawem stanowiska innego organu, co winno skutkować uchyleniem tego aktu w oparciu o art pkt 1 lit. b) p.p.s.a. W skardze kasacyjnej wskazano, iż organ odwoławczy nie wykonał obowiązku z art u.p.e.a. gdyż stanowisko ZUS odnosiło się jedynie do jednego z dwóch zgłoszonych zarzutów (pomijało zarzut, iż wydatki egzekucyjne przewyższają wysokość wynagrodzenia za pracę wolnego od zajęcia). Uzasadniając obrazę art pkt 1 lit. a) p.p.s.a., polegającą na odmowie uchylenia postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej, wydanego z naruszeniem art Prawa upadłościowego wywodzono, iż przed ogłoszeniem upadłości toczyło się postępowanie egzekucyjne dotyczące składek na ubezpieczenie społeczne, w związku z czym nieprawdziwy był pogląd Sądu, iż powołany przepis Prawa upadłościowego nie mógł mieć zastosowania, ponieważ postępowanie egzekucyjne wszczęto po uprawomocnieniu się postanowienia o ogłoszeniu upadłości. W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego podnosząc, iż w postanowieniu zawierającym stanowisko wierzyciela stwierdzono bezzasadność zarzutu otrzymywania przez skarżącą wynagrodzenia za pracę w wysokości niewystarczającej na pokrycie kosztów postępowania egzekucyjnego. Co do drugiego z podnoszonych w skardze kasacyjnej zarzutów Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, iż poprzez ten zarzut strona próbuje zakwestionować ustalony przez Sąd stan faktyczny. Zdaniem organu zarzut ten jest bezzasadny bowiem okoliczności prowadzenia postępowania egzekucyjnego w odniesieniu do składek na ubezpieczenie społeczne przed ogłoszeniem upadłości strona wcześniej nie podnosiła. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Złożona skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. Strona: 4

5 Na wstępie przypomnieć należy, iż w myśl art. 183 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny, przy rozpoznawaniu skargi kasacyjnej jest związany jej podstawami, co oznacza, iż kontrola zaskarżonego orzeczenia koncentruje się wyłącznie na ocenie zasadności podniesionych zarzutów. Trzeba przy tym wyjaśnić, iż sąd odwoławczy ocenia zarzuty w takim kształcie, w jakim zostały one sformułowane, a zetem nie dokonuje ich konkretyzacji i nie precyzuje ich. Jako pierwszy został wymieniony w kasacji zarzut uchybienia przez Sąd pierwszej instancji art pkt 1 lit. b) p.p.s.a. Przepis ten stanowi, iż sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla taki akt w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego. W ramach tego zarzutu podniesiono również, że Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dostrzegł, iż Dyrektor Izby Skarbowej wydał zaskarżone postanowienie bez uzyskania stanowiska Dyrektora ZUS dotyczącego wszystkich zarzutów zobowiązanej, a więc z naruszeniem art ustawy o p.e.a. Możliwość oceny tak skonstruowanego zarzutu uzależniona jest od wskazania przepisu określającego właściwą przesłankę wznowienia postępowania. Autor skargi kasacyjnej nie wymienił, która z podstaw wznowienia, podana w art k.p.a., wystąpiła w rozpoznawanej sprawie. Tym samym podniesiony w tym zakresie zarzut ocenić należało jako nieskuteczny. Dodatkowo wskazać należy, iż nie można zgodzić się z tezą kasacji, że postanowienie w przedmiocie stanowiska wierzyciela nie zawierało ceny zarzutu dotyczącego możliwości pokrycia przez stronę kosztów postępowania egzekucyjnego. Jak bowiem słusznie wskazano w odpowiedzi na skargę, wierzyciel ustosunkował się także do tego zagadnienia. W postanowieniu ZUS Oddziału w Toruniu Inspektoratu w Grudziądzu z dnia 3 kwietnia 2006 r. wskazano jednoznacznie, iż organ ten stwierdza bezzasadność zarzutu otrzymywania przez R. W... wynagrodzenia za pracę w wysokości nie przewyższającej kwoty wydatków egzekucyjnych argumentując, iż zobowiązana otrzymuje płacę w kwocie znacznie przekraczającej najniższe wynagrodzenie. Naczelny Sąd Administracyjny za niesłuszny uznał również drugi z zarzutów wskazanych w skardze kasacyjnej. Zgodnie z art pkt 1 lit. a) p.p.s.a. sąd administracyjny uchyla zaskarżony akt, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. Strona upatruje naruszenia powyższego przepisu w odmowie zastosowania art Prawa upadłościowego. Zasadniczym argumentem przemawiających w ocenie strony za naruszeniem tego przepisu było to, iż przed ogłoszeniem upadłości toczyło się postępowanie egzekucyjne dotyczące składek na ubezpieczenie społeczne. Jak podkreśla się w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzut wadliwego ustalenia okoliczności stanu faktycznego wymaga wskazania, jakie normy postępowania naruszył sąd pierwszej instancji w procesie kontroli legalności zaskarżonej decyzji (por. wyrok NSA z dnia 14 października 2004 r., FSK 568/04, ONSA WSA 2005, nr 4, poz. 67). Trafnie więc zwrócono uwagę w odpowiedzi na skargę kasacyjną, iż strona usiłuje, poprzez zarzut naruszenia prawa materialnego, podważyć ustalenia faktyczne w sprawie. Z uwagi na brak zarzutów odnoszących się do przebiegu postępowania ocenić należało, iż stronie nie udało się zanegować przyjętych w sprawie ustaleń. Ustosunkowując się do zagadnienia odmowy zastosowania art Prawa upadłościowego, w stanie faktycznym przyjętym przez Sąd pierwszej instancji i niezakwestionowanym skutecznie przez skarżącą, Sąd kasacyjny stwierdza, iż przepis ten nie miał zastosowania w niniejszej sprawie. Zgodnie z jego treścią postępowanie egzekucyjne, wszczęte przed Strona: 5

6 ogłoszeniem upadłości przeciwko upadłemu w poszukiwaniu jego długu osobistego, będzie zawieszone z ogłoszeniem upadłości. Będzie ono umorzone z mocy prawa po uprawomocnieniu się postanowienia o ogłoszeniu upadłości. Przytoczony przepis rozwiązywał kwestię konkurencyjności postępowań - egzekucyjnego i upadłościowego. Przyjęte w nim rozwiązanie wyłączało możliwość jednoczesnego toczenia się obu tych postępowań. Ustawa zastrzegała wyłączność prowadzenia postępowania upadłościowego, co oznaczało, iż postępowanie egzekucyjne wszczęte przed albo w trakcie postępowania upadłościowego podlegało zawieszeniu, a po uprawomocnieniu się postanowienia o ogłoszeniu upadłości - umorzeniu z mocy prawa. Innymi słowy, za niedopuszczalne uznać należało wszczęcie i prowadzenie postępowania egzekucyjnego w okresie od uprawomocnienia się postanowienia o ogłoszeniu upadłości do momentu zakończenia postępowania upadłościowego. Przedstawiona zasada pozostaje w zgodzie ze szczególnym charakterem postępowania upadłościowego. Podkreślić bowiem wypada, iż upadłość jest specjalnym rodzajem przymusowego zaspokojenia wierzytelności, dopuszczalnym w razie niewypłacalności dłużnika i skierowanym do całego jego majątku (egzekucja uniwersalna). Jej celem jest wspólne i równe, co do zasady, zaspokojenie wszystkich wierzycieli. Umożliwienie prowadzenia egzekucji przeciwko dłużnikowi tylko jednemu wierzycielowi naraziłoby innych wierzycieli na ewentualną utratę zaspokojenia ich wierzytelności. Podkreślić też należy, iż zakończenie postępowania upadłościowego nie powoduje wygaśnięcia obowiązku zapłaty. Przyjęcie odmiennego poglądu skutkowałoby tym, iż od dłużnika, który po zakończeniu postępowania upadłościowego uzyskał lub uzyskuje środki na pokrycie zobowiązań, wierzyciel nie mógłby dochodzić wykonania zobowiązania, mimo iż jest ono nadal wymagalne i nieprzedawnione. Powyższy wiosek oprzeć należy na wykładni art w związku z art. 223 Prawa upadłościowego. W myśl tych przepisów w wyniku uprawomocnienia się postanowienia o zakończeniu postępowania upadłościowego upadły dłużnik odzyskuje prawo do rozporządzania swoim majątkiem. Oznacza to, iż niezaspokojone w tym postępowaniu wierzytelności mogą być dochodzone z całego majątku dłużnika. Za prawidłowością zaskarżonego wyroku oraz przedstawioną w jego uzasadnieniu argumentacją przemawia również fakt, iż wszczęta po ukończeniu postępowania upadłościowego egzekucja administracyjna prowadzona jest z majątku dłużniczki, niewchodzącego do masy upadłości. Zwrócić trzeba też uwagę, iż art Prawo upadłościowego określał skutki toczenia się lub wszczęcia egzekucji administracyjnych w stosunku do zainicjowanego postępowania upadłościowego, natomiast rozpoznawana sprawa dotyczy egzekucji prowadzonej po zakończeniu postępowania upadłościowego. W konkluzji należy więc stwierdzić, iż art Prawo upadłościowego nie wykluczał możliwości prowadzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułów wykonawczych wystawionych po zakończeniu procedury upadłościowej, co do należności nie objętych postępowaniem upadłościowym albo też objętych tym postępowaniem, ale niezaspokojonych, bądź zaspokojonych jedynie w części. Możliwość prowadzenia postępowania w takim stanie faktycznym potwierdza art. 170 prawa upadłościowego stanowiący, że po ukończeniu lub umorzeniu postępowania upadłościowego wyciąg z ustalonej listy wierzytelności, zawierający oznaczenie wierzytelności oraz sumy na jej poczet przez wierzyciela otrzymanej, jest tytułem egzekucyjnym przeciwko upadłemu." Takie uregulowanie zawiera także art ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr 60, poz.535 ze zm.). Strona: 6

7 Z podanych wyżej względów skarga kasacyjna podlegała oddaleniu zgodnie z art. 184 p.p.s.a. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono w myśl art. 204 pkt 1 p.p.s.a. Strona: 7