Ideę Radosnej Nowiny 2000 poddał ks. dr Bronisław Sieńczak Prezes Fundacji i sam doprowadził do jej realizacji. 1. Idee, projekty i przygotowania

Transkrypt

1 Rozdział V. Radosna Nowina ROZDZIAŁ V RADOSNA NOWINA 2000 Macie być jak te orły. Stefan Kardynał Wyszyński...unikać absolutyzowania, dawać przykład pedagogii, na jaką czeka cały świat; dawać lekcję miłości do człowieka i pełnej wolności duchowej, na jaką stać wolne dzieci Boże. Na tym także polegałaby inspiracja chrześcijańska. Ks. Marian Nowak, Podstawy pedagogiki otwartej Myśl o budowie nowoczesnego ośrodka wychowawczego pojawiła się już na początku działalności Fundacji 1. Pierwsza wzmianka zapisana w Informatorze Fundacji o idei powstania Radosnej Nowiny 2000 pochodzi z grudnia 1993 roku. Dobiegły końca pertraktacje prowadzone przez Fundację z Wojewodą Krakowskim w sprawie rekompensaty za zajęte nieruchomości Zakładu Wychowawczego im. Ks. Siemaszki (Czerna k. Krzeszowic, Szpital im. Narutowicza). W ramach odszkodowania przyznano Zgromadzeniu ziemię w miejscowości Piekary, gmina Liszki. Fundacja zamierza zbudować nowoczesny kompleks dla dzieci i młodzieży ubogiej 2. Ideę Radosnej Nowiny 2000 poddał ks. dr Bronisław Sieńczak Prezes Fundacji i sam doprowadził do jej realizacji. 1. Idee, projekty i przygotowania Pierwszym pomysłem na wykorzystania terenu w Piekarach była koncepcja wioski dziecięcej, na wzór austriackiej Kinderdorf, założonej po II wojnie światowej dla sierot wojennych, a później powielanej na całym świecie, także w Polsce. Ks. Sieńczak odwiedził władze centralne Kinderdorfu w Wiedniu, przeprowadzając tam sondaż dotyczący pomocy z ich strony. Następnie, po dwukrotnym pobycie w Wiosce Dziecięcej w Kraśniku, przepro- 1 Por. B. Sieńczak CM, Dzieło ks. Kazimierza Siemaszki 100 lat po śmierci twórcy, Kraków 2004, s Fundacja im. ks. Siemaszki, Biuletyn informacyjny, Kraków 1994, s. 25.

2 168 Jacek Tendej CM, Od ks. Kazimierza Siemaszki do Radosnej Nowiny 2000 wadzonych tam rozmowach i własnych obserwacjach, doszedł do wniosku, że Fundacja nie powinna podejmować się takiego dzieła. Organizacja wioski polega na tym, że odpowiednio przygotowanej kobiecie powierza się grupę 6 do 10 dzieci. Ona je wychowuje jako przybrana matka, zachowując dużą autonomię. Instytucja prowadząca ma jedynie obowiązek zapewnienia jej odpowiednich środków finansowych. Z powodu niedosytu tych środków zwykle rodzi się negatywne nastawienie do instytucji prowadzącej. A rola takiej właśnie instytucji miałaby być udziałem Fundacji i Zgromadzenia Księży Misjonarzy 3. Od pomysłu wioski dziecięcej w Piekarach odstąpiono na rzecz nowoczesnej szkoły wraz z własnym kościołem, internatem i obiektami sportowymi. Wybór miejsca na szkolę padł na Piekary, gdzie wolnej przestrzeni nie brakowało, co umożliwiało stworzenie warunków do uprawiania sportu i rekreacji na łonie natury. Decydując się na założenie szkoły ks. Sieńczak wzorował się na posunięciach ks. Siemaszki sprzed przeszło 100 lat, kiedy to Założyciel, już w kilka lat po rozpoczęciu działalności i stworzeniu Zakładu, otworzył w nim szkołę, by wychowanie dopełnić odpowiednim wykształceniem 4. Mieszkańców Piekar poinformowano o planowanych przedsięwzięciach, organizując majówkę piknik dla dzieci z Krakowa i Piekar. Na to jednorazowe wyda rzenie złożyły się: biegi przełajowe w kategoriach wiekowych, cukierki zrzucane z samo lotu i jego lądowanie, a potem trudny technicznie ponowny start i dramatyczny odlot. Wojsko zapewniło obsługę gastronomiczną, częstując wszystkich uczestników grochówką o niezapomnianym smaku 5. Księża z Fundacji i ich współ pracownicy przedstawiali plany, jakie Fundacja pragnie zrealizować w Piekarach. Przedsięwzięcie o takiej skali wymagało zgody przełożonych Zgromadzenia Księży Misjonarzy. Wizytator ks. Karol Hołubicki w dniu 3 lutego 1996 roku, wyraził zgodę na uzyskanie pozwolenia na budowę Radosnej Nowiny 2000 pod warunkiem, że taką zgodę potwierdzi Ojciec Generał Zgromadzenia Księży Misjonarzy. Kilka dni po tej decyzji nastąpiła zmiana na stanowisku Wizytatora. 6 lutego 1997 roku członkowie Konwentu Polskiej Prowincji Zgromadzenia Księży Misjonarzy wybrali na ten urząd właśnie ks. Bronisława Sieńczaka 6. Natychmiast po wyborze ks. Sieńczak przystąpił do bezpośrednich rozmów z Ojcem Generałem Zgromadzenia ks. Robertem P. Maloney em i z członkami jego Rady. Po spotkaniu w dniu 21 kwietnia 1998 roku powstał dokument wyjaśniający rolę Fundacji w Polskiej Prowincji 7, a Generał wyraził zgodę na budowę Radosnej Nowiny B. Sieńczak CM, dz. cyt., s Tamże, s Tamże, s Oto najistotniejsze punkty tego ważnego dokumentu: Fundacja im. ks. Siemaszki i Polska Prowincja Zgromadzenia Księży Misjonarzy są odrębnymi osobami prawnymi i muszą nimi pozostać, zgodnie z polskim prawem cywilnym. Niektóre własności używane przez Fundację im. ks. Siemaszki należą do Zgromadzenia, inne do Fundacji. Ks. Sieńczak przekaże wykaz własności, wskazując dokładnie, które należą do Zgromadzenia Misji, a które do Fundacji im.

3 Rozdział V. Radosna Nowina Realizacja tego zamierzenia 8 stała się możliwa dzięki Józefinie Gebert ze Szwajcarii, którą ks. Sieńczak spotkał w 1976 roku w sanktuarium maryjnym w Lourdes. Dysponuje ona znacznymi środkami finansowymi, ponieważ jej rodzina od niepamiętnych czasów prowadzi działalność handlową lub produkcję użytecznych artykułów 9. Jej dziadek Kacper Gebert w drugiej połowie XIX wieku zajmował się produkcją i montażem piorunochronów, a mama Regina Gebert, wywodząca się z bogatej rodziny kupieckiej z Bazylei, kobieta wielkiego serca, związana z Kościołem prowadziła rodzinną firmę. Jej mąż Albert wynalazł w r zwykłą spłuczkę klozetową. Urządzenie bardzo proste, tylko trzeba było wpaść na ten pomysł. Opatentował je, a następnie rozpoczął produkcję. Na początku kasety były produkowane z drzewa, wylewane ołowiem, następnie odlewane z żeliwa. W miarę upływu czasu firma GEBERIT wprowadza nowe technologie, a po II wojnie światowej, w czasie odbudowy zrujnowanych Niemiec, była już przygotowana do seryjnej produkcji urządzeń sanitarnych o najwyższym standardzie, ciągle wprowadzając nowe technologie. Ostatecznie firma jako pierwsza w świecie podjęła produkcję plastikowych złączek, syfonów, kolanek, rur, wprowadzając technikę ich zgrzewania oraz elektronikę. [Sukces rodzinnej firmy polegał na tym, że w odpowiednim czasie wprowadziła na rynek przyp. J.T.] odpowiedni wysokiej jakości produkt 10. Józefina Gebert jako siedemnastoletnia dziewczyna przeżyła coś na kształt wielkiego nawrócenia, za zgodą spowiednika złożyła przyrzeczenie życia zgodnego z radami ewangelicznymi. Od tego czasu codziennie uczestniczy we Mszy św. Myślała o życiu klasztornym, ale przekonała się, że zachowanie posłuszeństwa, wyrzeczenie się spraw społecznych i kultury byłoby bardzo trudne, jednocześnie przy jej wielkim indywidualizmie stawało się to niemożliwe. Odbyła studia w zakresie nauk socjalnych z przygotowaniem do zawodu asystentki społecznej. W czasie studiów poznała Rositę Genardini. Przez dwa lata pracowała w St. Gallen, a nas tępnie w r przeniosła się do Ticino i zamieszkała w domu Rosity. Obydwie stworzyły zespół o dużych możliwościach niesienia pomocy biednym 11. Rositę Genardini wspierała w jej publicznej działalności, najpierw jako przewodniczącą Akcji Katolickiej, a następnie jako kandydatkę do parlamentu kantonalnego. Rosita zasiadała ks. Siemaszki. W wypadku używania przez Fundację im. ks. Siemaszki własności przynależących do Zgromadzenia, należy sporządzić umowę stron na jasno określonych warunkach. Wszystkie długi i obciążenia, czy legalne, czy penalne, zaciągnięte przez Fundację im. ks. Siemaszki należą do niej, a nie do Zgromadzenia Misji i muszą takimi pozostać. Polska Prowincja jest fundatorem dzieła. Dlatego Wizytator Polskiej Prowincji mianuje członków Rady Fundacji, jak także członków Zarządu Fundacji. Odnośnie likwidacji Fundacji art. 23 statutu stwierdza, że dobra przechodzą na rzecz Zgromadzenia Misji. W naszym rozumieniu na rzecz Polskiej Prowincji Zgromadzenia Misji, tak, aby mogły być użyte dla realizacji istotnego celu Fundacji, tj. dla biednych chłopców i sierot. 8 B. Sieńczak CM, dz. cyt., s Tamże, s Tamże, s

4 170 Jacek Tendej CM, Od ks. Kazimierza Siemaszki do Radosnej Nowiny 2000 Józefina Gebert i ks. Bronisław Sieńczak CM na audiencji u papieża Jana Pawła II Makieta Centrum Edukacyjnego Radosna Nowina 2000

5 Rozdział V. Radosna Nowina w parlamencie przez wiele lat i stała się osobą znaną i uznaną 12. W wolnych chwilach Józefina Gebert pisała powieści dla młodzieży, za które otrzymała nagrody i wyróżnienia. Gdy ukończyła 60 lat, udała się wraz z Rositą na pielgrzymkę do Lourdes w intencji dobrej starości. Tam spotkał ją po raz pierwszy ks. Sieńczak i tak rozpoczęła się ich znajomość i przyjaźń owocna w głównej mierze dla ponownego rozkwitu dzieła ks. Siemaszki 13. Ten przyjacielski związek pogłębił się po niespodziewanej śmierci Rosity Genardini. Józefina Gebert załamała się, straciła nie tylko przyjaciela i współpracownika, ale również towarzysza podróży. Ks. Sieńczak zaproponował jej swoje towarzystwo na wakacyjne wyjazdy. W rok później wspólnie wyjechali do St. Moritz. Okazało się, że Józefina Gebert zyskała nie tylko towarzysza podróży, ale i kapelana, który odprawiał jej codziennie Mszę św., oraz wytrawnego kierowcę 14. Podczas kolejnego wspólnego wyjazdu na zakończenie 1996 roku rano powiedziała do ks. Bronisława: długo w nocy modliłam się, postanowiłam pomóc ci zrealizować twoje plany odnośnie planowanej»radosnej Nowiny 2000«. Napisałam list do ciebie i podobny list do dr. Schwäglera, zaufanego administratora moich finansów, aby przekazał do twojej dyspozycji tu wymieniła cyfrę we frankach szwajcarskich 15. Były już fundusze, była zgoda najwyższych władz Zgromadzenia na budowę, konieczna była jeszcze akceptacja i pozwolenie na budowę od władz lokalnych. A to okazało się wcale nie takie proste. W dniu 14 listopada 1995 roku ks. Sieńczak zwrócił się do wójta Gminy Liszki o dokonanie zmiany przeznaczenia działki nr 644/3 we wsi Piekary, na której miały być zlokalizowane zabudowania Radosnej Nowiny , a następnie 2 kwietnia 1996 roku z pismem do Gminy Liszki o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu 17. Okazało się, że Dyrektor Wojewódzkiego Wydziału Ochrony Środowiska w terminie ustawowym wniósł stanowczy sprzeciw wobec planowanej lokalizacji ośrodka, który rzekomo zakłóciłby krajobraz otuliny Parku Jurajskiego. Podobnie bardzo wstrzemięźliwe stanowisko zajął Zarząd Parków Jurajskich, jednak po czasowym wahaniu wydał zgodę na budowę 18. Koncepcje zabudowy musiały zostać tak dostosowane, by można było otrzymać zgodę na budowę również od Wojewódzkiego Wydziału Ochrony Środowiska. Po wielu korektach, zgodnych ze studium krajobrazowym, przyjęty został projekt zespołu architektów Anny i Krzysztofa Filusiów oraz Krzysztofa Bielańskiego. Wreszcie w 1997 roku powstała ostateczna makieta Radosnej Nowiny Tamże, s Tamże, s Archiwum Fundacji im. ks. Siemaszki, (dalej cyt.: AF) B. Sieńczak CM, dz. cyt., s

6 172 Jacek Tendej CM, Od ks. Kazimierza Siemaszki do Radosnej Nowiny 2000 Do rozpoczęcia prac pozostało jeszcze zorganizowanie przepływu pieniędzy ze Szwajcarii, wybranie firmy, która wykonywać będzie prace budowlane oraz przyjęcie szczegółowych planów wykonawczych budynków. Aby zapewnić bezpieczny przekaz środków finansowych na budowę»radosnej Nowiny 2000«, Josephina przy pomocy adwokatów powoł[ała] do życia Fundację Praxedis 20. Powstała instytucja, ale przeszkody wciąż się piętrzyły. Strona szwajcarska domagała się od prezesa Fundacji im. ks. Siemaszki, coraz to nowych pism, bez informacji, kiedy Fundacja otrzyma przyrzeczone środki finansowe. Wobec przedłużającej się niepewności, ks. Sieńczak podczas kolejnego wyjazdu na wakacje z panią Gebert, namówił ją do napisania dwóch dokumentów. Jeden z nich był skierowany do niego i określał sumę, jaka ma być przeznaczona na budowę Radosnej Nowiny 2000 i na przyszłe jej utrzymanie. Drugi do mec. Renzo Respiniego, z prośbą, aby zajął się wykonaniem jej woli w sprawie przekazania wspomnianych środków finansowych 21. Mec. Respini zredagował dokument stanowiący umowę pomiędzy Fundacją Praxedis a Fundacją im. ks. Siemaszki 22, w której zostały określone zobowiązania Praxedis i warunki, jakie musi spełnić Fundacja im. ks. Siemaszki, by uzyskać środki finansowe na realizację śmiałego projektu»radosna Nowina 2000«. Dokument ( ) ostatecznie został podpisany 22 lutego w Krakowie i 29 lutego w Minusio w 1999 r. ( ) Od momentu podpisania umowy środki finansowe zaczęły regularnie napływać kolejnymi transzami, po uprzednim przeprowadzeniu audytu, czyli kontroli przez wybraną firmę niemiecką Rödl & Partner z siedzibą w Krakowie 23. Nad stroną ekonomiczno gospodarczą i wykonawczą budowy czuwał doświadczony w tego rodzaju pracach ks. Czesław Patoń. Wzniesienie obiektów Radosnej Nowiny 2000 powierzono nowopowstałej firmie F.H.U. EL DOM BUD, którą kierował jej właściciel Bruno Cebula, przy wsparciu doświadczonego ojca Stanisława. Nad fachowością i poprawnością prac czuwał inż. Stanisław Mazur, doświadczony fachowiec w zakresie wykonawstwa i nadzoru budowlanego. Głównym magazynierem był mgr inż. Zygmunt Brewczyński, który kontrolował celowość użycia zakupionych materiałów budowlanych 24. Szczegółowe plany wykonawcze, na bieżąco wykonywało biuro architektów Anny i Krzysztofa Filusiów i Krzysztofa Bielańskiego Tamże, s Nazwa Fundacji pochodzi od imienia św. Praksedy według tradycji, była to bogobojna kobieta rzymska ze starożytnego rodu, starannie wykształcona i wychowana, która udzieliła schronienia apostołom św. Piotrowi i św. Pawłowi. Bazylika św. Praksedy znajduje się obok Bazyliki Santa Maria Maggiore. 21 Mec. Respini okazał się osobą opatrznościową dla przedsięwzięcia, nie tylko dlatego, że był dobrym prawnikiem, ale był także znany w Szwajcarii jako polityk. Początek jego kariery w kantonie Ticino ułatwiła mu wspominana już przyjaciółka Józefiny Gebert, Rosita Genardini. Poźniej zasiadał nawet we władzach centralnych w Bernie. W dodatku jako chłopiec mieszkał kilka lat w Warszawie, ponieważ jego ojciec pracował w Ambasadzie Szwajcarii w Polsce. 22 AF. 23 B. Sieńczak CM, dz. cyt., s Tamże, s AF.

7 Rozdział V. Radosna Nowina W 150 rocznicę urodzin ks. Kazimierza Siemaszki, podczas tradycyjnego opłatka Instytutu Teologicznego Księży Misjonarzy w Krakowie, Wizytator Księży Misjonarzy ks. Bronisław Sieńczak ogłosił uroczyście w obecności przedstawicieli władz miejskich i wojewódzkich decyzję o budowie Radosnej Nowiny 2000 w Piekarach Budowa obiektów W dniu 23 lipca 1998 roku wójt Gminy Liszki, mgr inż. Wojciech Burmistrz, wydał decyzję o pozwoleniu na budowę domu administracyjnego, co oznaczało praktycznie początek budowy. ( ) Kiedy pozwolenie zostało uprawo mocnione i prace budowlane rozpoczęte, 8 września 1998 r. [ks. Bronisław Sieńczak przyp. J.T.] jako dyrektor Fundacji wydał oficjalny dokument o rozpoczęciu budowy»radosna Nowina 2000«w oparciu o udzielone pozwolenia władz administracyjnych, jak i Zgromadzenia 27. Najpierw stanął budynek administracyjny. Prace przy nim rozpoczęto od aktu poświęcenia kamienia węgielnego, które odbyło się 15 października 1998 w obecności zaangażowanych w budowę pracowników i inżynierów, księży z do mów misjonarskich z Krakowa oraz przedstawicieli Gminy Liszki z wójtem Wojciechem Burmistrzem 28. Natomiast gmach szkolny, o powierzchni użytkowej 5 tys. m kw., został zaprojektowany jako dwa równoległe budynki o długości 90 m, przecięte poprzecznie we frontowej części i dwukrotnie w głębi, co w efekcie stworzyło dwa patia i wyciągnięte ramiona, w których zlokalizowane zostały sale szkolne. Szkoła była planowana przed reformą min. Handtkego dla 400 uczniów, na czterech poziomach, po cztery klasy na każdym poziomie, po 24 uczniów. ( ) Wmurowanie pierwszej cegły miało być prezentacją i promocją szkoły w środowisku władz wojewódzkich, oświatowych, miejskich i lokalnych, stąd zaproszeni goście reprezentowali odpowiednie władze. ( ) Plac pod budowę poświęcił i pierwszą cegłę wmurował ks. Kard. Franciszek Macharski w dniu 8 maja 1999 r. 29. Szkoła średnia przewidziana była nie tylko dla uczniów z Krakowa i okolic, ale także dla potrzebującej wsparcia młodzieży z całej Polski. W tym celu powstał internat w oryginalnym wydaniu. Chcąc stworzyć uczniom przyjazną, rodzinną atmosferę oraz indywidualny kontakt z wychowawcą, zdecydowano się na budowę małych domków, w których zamieszkałoby po około wychowanków wraz z wychowawcą. Koncepcję takiego domku stworzył holenderski architekt, współpracujący z Fundacją, C. Hoogeveen. Jego pomysł został szczegółowo opracowany przez zespół architektów Annę i Krzysztofa Filusiów i Piotra Bielańskiego, którzy są autorami projektu całego Centrum. W pierwotnych planach miało powstać 12 takich domków, jednak w trakcie realizacji liczba ta została zmniejszona do ośmiu. Powierzchnia użytkowa domku internatu 26 B. Sieńczak CM, dz. cyt., s Tamże, s Tamże, s Tamże, s. 175.

8 174 Jacek Tendej CM, Od ks. Kazimierza Siemaszki do Radosnej Nowiny 2000 wynosi 400 m 2. Podczas corocznego zjazdu przełożonych domów misjonarskich w Polsce, w dniu 9 września 1999 roku odbyła się uroczystość wmurowania pierwszej cegły 30. Kolejną inwestycją była budowa świątyni (zob. poniżej), a w końcowej fazie prac ukończono budowę hali sportowej oraz krytej pływalni, która została uroczyście otwarta 1 września 2004 roku, w dniu imienin ks. prezesa Bronisława Sieńczaka, który zainaugurował działalność basenu skokiem do wody i prze płynięciem całej długości basenu w stroju duchownym Inauguracja działalności kościoła pw. Narodzenia Pańskiego Pierwszym obiektem oddanym do użytku, wybudowanym w niezwykłym tempie, był kościół pw. Narodzenia Pańskiego. Jego budowa rozpoczęła się 6 maja 2000 roku, a został on oddany do użytku wiernych w wigilię Bożego Narodzenia 2000 roku. Pierwszą Mszę św. Pasterkę odprawił w nim J. E. ks. kard. Franciszek Macharski. 24 grudnia 2000 roku o godz rozpoczęła się Msza św., transmitowana przez Polskie Radio w programie I. Po raz pierwszy zabrzmiał hymn»radosna Nowina 2000«32. Na początek ks. kardynał poświęcił kościół. Potem odbyła się krótka liturgia światła z Betlejem, które od kilkunastu lat przekazują harcerze wielkim osobistościom i świątyniom, w ramach akcji na rzecz pokoju i po jednania, zainicjowanej przez dziennikarzy radia austriackiego przed ponad 15 laty 33. Podczas homilii ks. kardynał podkreślił, że Księża Misjonarze, którzy właśnie rozpoczęli działalność w Piekarach, pragną służyć Kościołowi Chrystusowemu przez dzieło apostolskie dla młodzieży. Niech w szkołach, które tu powstają, młodzież zdobywa wiedzę i formację chrześcijańską. Niech wchodzą w świat przygotowani do pracy i mocni w wierze 34. Od tej chwili w kościele sprawowana jest regularnie liturgia Mszy św. (w niedziele i dni powszednie) oraz inne okolicznościowe nabożeństwa, w których uczestniczą przede wszystkim mieszkańcy Piekar. Odpowiedzialnym za organizację życia liturgicznego został mianowany przez ks. kard. Macharskiego ks. Bronisław Sieńczak, który, jako przełożony Zgromadzenia oddelegował do tej funkcji ks. Pawła Rycyka 35. Niektórzy mieszkańcy Piekar, szczególnie ci, mieszkający niedaleko kościoła, zaangażowali się w tworzenie nowego środowiska duszpasterskiego. Wyrazem tego było uczestnictwo w codziennej liturgii Mszy św., przystępowanie do sakramentu pokuty, zamawianie intencji Mszy św., cotygodniowe społeczne sprzątanie kościoła, przygotowywanie okolicznościowych dekoracji, zbieranie ofiar podczas Mszy św., pełnienie funkcji organisty oraz kościelnego itp. 36. Od samego początku w służbie liturgicznej pomagały dwie grupy duszpasterskie: 30 Tamże, s W Radosnej Nowinie w Piekarach. Basen do kompleksu, Dziennik Polski z 4 5 września 2004, s. V. 32 Tekst: ks. Michał Ciurej, muzyka: Tomasz Stec. 33 B. Sieńczak CM, dz. cyt., s AF, Homilia ks. kard. Franciszka Macharskiego podczas Pasterki 2000 r. 35 AF, Dekret ks. Kard. Macharskiego. 36 AF, Ogłoszenia duszpasterskie z 2001 roku.

9 Rozdział V. Radosna Nowina dziewczęta śpiewające w scholi oraz ministranci chłopcy służący przy ołtarzu w stroju liturgicznym. Dla nich zorganizowany został wyjazd na ferie zimowe do ośrodka rekolekcyjno wypoczynkowego Fundacji w Lipnicy Małej. Takie wspólne wyjazdy były później organizowane także podczas wakacji. Zarówno same dzieci i młodzież, jak i ich rodziców ogarnęła wielka radość i fascynacja możli wością aktywnego uczestniczenia w liturgii 37. Pierwsze formalne spotkanie dla tych grup odbyło się 27 i 28 lutego 2001 roku. Młodzież redagowała także swoją gazetkę Radosna Nowina dla Dzieci 38. Chociaż kościół pw. Narodzenia Pańskiego nie jest kościołem parafialnym (należy do parafii w Liszkach), to od samego początku sprawowane są w nim takie celebracje liturgiczne, jak: poświęcenie gromnic (2. lutego), obrzęd pokutny środy popielcowej, rekolekcje wielkopostne, nabożeństwo Drogi Krzyżowej i Gorz kich Żali, uroczyście celebrowane Triduum Paschalne, procesje oktawy Bożego Ciała, nabożeństwa majowe i październikowe, pierwszopiątkowe, roraty itp. Od stycznia 2002 roku w kościele odprawiane są stałe nabożeństwa po Mszy św.: w środy nowenna do Matki Bożej od Cudownego Medalika i w piątki koronka do Miłosierdzia Bożego. W kościele nabyć można prasę katolicką. Kościół został wyposażany w niezbędne sprzęty liturgiczne, z których część ufundowali mieszkańcy Piekar. Dla chętnych mieszkańców Piekar organizowano autokarowe pielgrzymki do sanktuariów w Polsce (pierwsza do Lichenia odbyła się w dniach lipca 2002 r., później do Warszawy i Niepokalanowa) oraz na Ukrainie i Litwie Poświęcenie i uroczyste otwarcie Radosnej Nowiny 2000 W przeddzień uroczystości, 7 września 2002 roku, przybyła do Piekar wynajętym samolotem główna fundatorka Radosnej Nowiny 2000 Józefina Gebert ze Szwajcarii wraz z adwokatami: Renzo Respini, Milo Caroni oraz dr. Heinrichem Schwäglerem zaufanym administratora jej finansów. W pierwszym dniu pobytu odbyły się dyskusje dotyczące wykorzystania finansów oraz przyszłego finansowania dzieła, czyli planowanej budowy małej elektrowni wodnej na Stopniu Kościuszko na Wiśle, z której dochód byłyby przeznaczony na utrzymanie i funkcjo nowanie Radosnej Nowiny Później dostojni goście spotkali się z przedstawi cielkami Firmy Rödl&Partner, sprawdzającej prawidłowość wydawania funduszy ze Szwajcarii. Następnie zwiedzili Kraków, a Józefina Gebert w towa rzystwie ks. Sieńczaka odwiedziła sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiew nikach, Kalwarię Zebrzydowską i Wadowice 40. Uroczystość poświęcenia odbyła się w dniu 8 września 2001 roku po Mszy św. koncelebrowanej pod przewodnictwem ks. abpa Tadeusza Gocłowskiego. Oprócz 37 Osobiste obserwacje autora. 38 AF, Egzemplarze pisemka. 39 AF, Ogłoszenia duszpasterskie z 2001 i 2002 roku. 40 AF, Kronika Radosnej Nowiny 2000 [online], dostępny w Internecie: [dostęp 20 sierpnia 2008]

10 176 Jacek Tendej CM, Od ks. Kazimierza Siemaszki do Radosnej Nowiny 2000 wspomnianych gości ze Szwajcarii w uroczystości uczestniczyli liczni duchowni, m.in.: Ojciec Generał Zgromadzenia Księży Misjonarzy ks. Robert P. Maloney, ks. bp Kurt Kren z St. Pölten w Austrii, ks. bp Tadeusz Pieronek Rektor Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, ks. bp Albin Małysiak, o. Marek Szeliga opat z Tyńca, o. Piotr Chojnacki opat z Mogiły, o. Czesław Parzyszek Przewodniczący Kosulty Zakonów Męskich, wizytatorzy z innych prowincji Zgromadzenia: z Austrii ks. Franz Kangler, z USA ks. John Sledziona, ze Słowacji ks. Augustyn Slaninka, ze Słowenii ks. Zdrawko Pogorelec, z Tajwanu ks. Hugh O Donell, z Węgier ks. Józef Łucyszyn, z prowincji Cyryla i Metodego (z terenu b. Związku Radzieckiego) ks. Paul Roche oraz delegat z Brazylii ks. Mieczysław Lekent, a także przedstawiciele władz państwowych: Agnieszka Bogucka przedstawiciel rządu RP, Marian Apostoł przedstawiciel wojewody, Teresa Starmach i Krzysztof Adamczyk wiceprezydenci Krakowa, przedstawiciel województwa małopolskiego Marszałek Andrzej Sasuła, Ministerstwo Edukacji Narodowej reprezentowała Jolanta Dobrzyńska, Kuratorium Oświaty kurator Jerzy Lackowski, Gminę Liszki wójt Wojciech Burmistrz i wieś Piekary jej sołtys Stanisław Suchan. Na uroczystość przybyły także delegacje parafialne: z parafii w Lubartowie i Pałecznicy (rodzinnej miejscowości ks. Sieńczaka), z krakowskiej parafii bł. Anieli Salawy, Chór Mariański z kościoła Matki Bożej z Lourdes z Krakowa pod dyrekcją Jana Rybarskiego oraz zespoły muzyczne z Iłowej k. Żagania i z Centrum Młodzieży z ul. Długiej w Krakowie. Liturgię przygotowali klerycy seminarium duchownego księży misjonarzy na Stradomiu kierowani przez ks. Andrzeja Klimę. Kościół, hala sportowa i aula szkolna oraz cały teren ośrodka zostały udekorowane tablicami z grafiką związaną z uroczystością otwarcia i z rocznicą 350 lecia działalności Zgromadzenia Misji w Polsce, a także zielonymi wieńcami przygotowanymi przez mieszkańców Piekar. Po Mszy św. wszyscy goście przeszli procesyjnie z kościoła na plac przed szkołą, gdzie odbył się liturgiczny obrzęd poświęcenia całego Centrum Radosna Nowina Przewodniczył mu J. E. ks. bp Albin Małysiak (ostatni dyrektor Zakładu ks. Siemaszki przed likwidacją w roku 1954). Po słowach modlitwy poświęcenia Ośrodek został pokropiony wodą święconą przez ks. bp. Małysiaka, Ojca Generała i ks. Wizytatora Sieńczaka, po czym Fundatorka Centrum Józefina Gebert, Ojciec Generał Robert Maloney oraz ks. Wizytator Bronisław Sieńczak uroczyście otworzyli ośrodek, przecinając wstęgę honorową. Następnie goście zwiedzili szkołę i przeszli do hali sportowej na oficjalną akademię prowadzoną przez redaktora Telewizji Kraków Piotra Legutko. Przemówienie powitalno dziękczynne wygłosił ks. Wizytator Bronisław Sieńczak, a goście przemówienia okolicznościowe. Ojciec Generał wręczył Józefinie Gebert akt afiliacji do Zgromadzenia Księży Misjonarzy. Goście poczęstowani zostali obiadem, po czym odbyła się prapremiera filmu Nieskończona misja o Zgromadzeniu Księży Misjonarzy 41, ponieważ otwarcie»radosnej Nowiny 2000«odbyło się w ramach obchodów 350 lecia działalności Zgromadzenia w Polsce B. Sieńczak CM, dz. cyt., s. 193.

11 Rozdział V. Radosna Nowina Po skończonych uroczystościach oficjalnych w hali sportowej odbył się festyn i prowadzony przez ks. Pawła Rycyka koncert przybyłych na otwarcie zespołów muzycznych. Telewizja Polska pokazała relację z uroczystego otwarcia Centrum w programie krakowskim oraz w głównym wydaniu Wiadomości o godzinie Józefina Gebert w towarzystwie ks. Bronisława Sieńczaka oraz mec. Renzo Respiniego i dr. Heinricha Schwäglera, udali się z dziękczynną pielgrzymką na Jasną Górę. W niedzielę 9 września 2001 r. odbyła się Msza św. dziękczynna, której przewodniczył i kazanie wygłosił ks. Wizytator Bronisław Sieńczak. Na jej zakończenie mieszkańcy Piekar wypowiedzieli słowa wdzięczności Józefinie Gebert za wielki dar Centrum Edukacyjnego Radosna Nowina 2000, a przede wszystkim za kościół. Po południu delegacja ze Szwajcarii została przyjęta na godzinnej audiencji przez ks. kardynała Franciszka Macharskiego w jego prywatnym mieszkaniu 44. Życie w Radosnej Nowinie 2000 powróciło do normalnego trybu. Kontynuowano prace wykończeniowe we wnętrzach budynków, trwała budowa ostatniego budynku krytej pływalni. Prezes Fundacji im. Ks. Siemaszki ks. Bronisław Sieńczak w sobotę 13 października 2001 roku odebrał na Zamku Królewskim w Warszawie nagrodę Konferencji Episkopatu Polski Totus za działalność edukacyjną na rzecz potrzebującej młodzieży. Relację z uroczystości i wywiad z ks. Bronisławem Sieńczakiem nadała Telewizja Polska 45. Od października 2001 roku kuchnia w Centrum w Piekarach rozpoczęła przygotowywanie posiłków dla wychowanków Centrum Młodzieży U Siemachy w Krakowie. Posiłki te rozwożone były samochodem w termosach do ośrodków przy ul. Długiej, Lea i Podbrzezie. Radosną Nowinę zaczęli odwiedzać coraz liczniejsi goście. Jak odnotowano w Kronice, już we wrześniu ośrodek Radosna Nowina 2000 odwiedziła przedstawicielka centralnych władz Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia siostra Cecylia Rode. Odbyło się spotkanie Superiorów Domów Zgromadzenia Księży Misjonarzy z całej Polski. W ostatnią niedzielę września we Mszy św. o godz uczestniczył protestancki biskup Helsinek Hannu Hiskanen wraz z małżonką Paulą. W grudniu Centrum gościło Marka Eldera, wykładowcę z Uniwersytetu de Paul w Chicago, brata Zgromadzenia Misjonarzy i artystę plastyka, który zajął się przygotowaniem projektu aranżacji wnętrza piekarskiego kościoła. Obiekt zwiedzili także dyrektorzy i nauczyciele szkół z Danii i Norwegii, którzy przybyli do Piekar wraz z dyrektorem VII Liceum Ogólnokształcącego w Krakowie 46. W ośrodku odbywały się spotkania i rekolekcje dla różnych grup. 14 kwietnia 2002 roku Mszę św. o godz celebrowali Księża Wizytatorzy Zgromadzenia Księży 43 AF, Kronika, dz. cyt

12 178 Jacek Tendej CM, Od ks. Kazimierza Siemaszki do Radosnej Nowiny 2000 Poświęcenie Centrum Edukacyjnego Radosna Nowina 2000 Poświęcenie elektrowni wodnej na stopniu Kościuszko na Wiśle

13 Rozdział V. Radosna Nowina Misjonarzy z Prowincji Europejskich oraz Wschodnich. Dostojni goście zwiedzili również Centrum Edukacyjne Radosna Nowina W sobotę 13 stycznia 2002 roku, w obiektach Centrum po raz pierwszy pojawiła się liczna grupa młodzieży kandydatów na licealistów: uczniów Gimnazjum w Liszkach i Gimnazjum w Mnikowie. Stało się ono okazją do zapoznania się przez gimnazjalistów i nauczycieli z ideą Radosnej Nowiny 2000 i zabudowaniami Centrum Edukacyjnego. Następnie odbył się koncert kolęd w wykonaniu szkolnych chórów, prezentacja przygotowanego do otwarcia Liceum Ogólnokształcącego. W styczniu miały miejsce jeszcze dwa inne spotkania. Klerycy seminarium internum Z g r omad zenia K się ż y Misjona r z y z Krakowa przedstawili program słowno muzyczny o Narodzeniu Pańskim, a następnie wraz z ks. dyr. Bogdanem Zapotocznym zwiedzili teren Centrum. W poniedziałek, 28 stycznia 2002 roku, powołane zostało do życia Stowarzyszenie Przyjaciół Fundacji im. ks. Siemaszki. Inicjatorem projektu był goszczący w Piekarach prof. Franz Joseph Holtkemper z Münster. Stowarzyszenie ma na celu wspieranie działalności Fundacji im. ks. Siemaszki przez organizacje i osoby prywatne w Niemczech. Przewodniczącym Stowarzyszenia został prof. Franz Joseph Holtkemper, jego zastępcą Urszula Sieńczak 48. Od lutego Centrum Edukacyjne Radosna Nowina 2000 zaczęli odwiedzać uczniowie i ich rodzice zainteresowani możliwością nauki w Liceum w przyszłym roku szkolnym. Przyjeżdżały też delegacje gimnazjalistów z różnych miejscowości w Polsce. Pierwsza taka zorganizowana grupa przybyła 4 lutego 2002 roku z Gimnazjum w Kątach k. Jasła wraz z siostrą szarytką Agnieszką Jasińską. Akcja informacyjna o nowopowstającej szkole nabierała tempa i intensywności. Oferta edukacyjna Liceum Ogólnokształcącego w Centrum Edukacyjnym Radosna Nowina 2000 w Piekarach przedstawiona została podczas corocznych Targów Edukacyjnych w Krakowie w dniach lutego 2002 roku Powstanie małej elektrowni wodnej Równolegle do prac wykończeniowych prowadzonych w jesieni 2001 roku na zewnątrz i wewnątrz budynków oraz do układania dachu na budynku pływalni 50, w czwartek 4 października podpisana została umowa z wykonawcą Firmą Hydrotrest Skanska na budowę elektrowni wodnej na Stopniu Kościuszko na Wiśle. Uroczystość otwarcia budowy małej elektrowni wodnej i toru kajakowego na Stopniu Kościuszko odbyła się we wtorek, 11 grudnia 2001 roku w obecności Prezydenta Krakowa Andrzeja Gołasia i zaproszonych gości AF, Akt erekcyjny Małej Elektrowni Wodnej; Kronika, dz. cyt.

14 180 Jacek Tendej CM, Od ks. Kazimierza Siemaszki do Radosnej Nowiny 2000 Projekt elektrowni zastał wykonany przez biuro projektowe Mariusza i Iwony Gajdów z Gdańska. Przez rok trwały prace ziemne i betoniarskie w bardzo trudnych warunkach, bo w korycie Wisły, osuszonym na czas budowy przez zbudowanie specjalnej grobli metalowej wykonanej z tzw. larsenów. Dokładnie w rok od rozpoczęcia budowy, w środę 11 grudnia 2002 roku, na plac budowy elektrowni wodnej na Stopniu Kościuszko przywiezione zostały turbiny Kaplana wykonane przez firmę Mavel z Czech, a 3 lutego 2003 roku Ojciec Generał Zgromadzenia Księży Misjonarzy Robert P. Maloney poświęcił budowany obiekt. Uwieńczeniem sprawnie przebiegających prac było podpisanie, w dniu 25 kwietnia 2003 roku, protokołu oddania do użytku małej elektrowni wodnej na Stopniu Kościuszko przez przedstawiciela czeskiej firmy Mavel oraz ks. dr. Bronisława Sieńczaka prezesa Fundacji im. Ks. Siemaszki i ks. Czesława Patonia jej dyrektora ekonomicznego 52. Elektrownia stanowi zabezpieczenie materialne dla charytatywnej, społecznej i edukacyjnej działalności Fundacji im. ks. Siemaszki. 2. Rok przygotowań do otwarcia szkoły Chociaż obiekt został otwarty i poświęcony 8 września 2001 roku, to jednak nauka w nim mogła rozpocząć się dopiero rok później, a to z powodu wprowadzanej reformy systemu edukacji. Podział dotychczasowej, ośmioletniej szkoły podstawowej na sześcioletnią podstawową i trzyletnie gimnazjum wygenerował rok przerwy w rekrutacji do szkół średnich, nazywanych po reformie ponadgimnazjalnymi. Zadanie zorganizowania liceum w Radosnej Nowinie 2000, ks. Wizytator Bronisław Sieńczak powierzył autorowi tej rozprawy. W 1997 roku przyszły dyrektor został skierowany na trzyletnie studia specjalistyczne na Wydziale Nauk o Wychowaniu w Papieskim Uniwersytecie Salezjańskim w Rzymie 53. Po prezentacji pracy dyplomowej La scuola verso il XXI secolo: sfide, obiettivi e ristrutturazione 54 oraz kilkumiesięcznym pobycie i pracy duszpasterskiej w Nowym Jorku, wrócił do pracy w powstającej Radosnej Nowinie 2000 w dniu 19 grudnia 2000 roku i zamieszkał w domu w Piekarach wraz z ks. Pawłem Rycykiem, zajmując się organizowaniem pracy duszpasterskiej w kościele pw. Narodzenia Pańskiego, przygotowaniem otwarcia Radosnej Nowiny 2000 oraz podjął się prowadzenia wykładów z pedagogiki ogólnej w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie. Zakres jego obowiązków został określony w dekrecie ks. Wizytatora 55. Uczęszczał też na zajęcia rocznego studium zarządzania oświatą, które dały mu niezbędne uprawnienia do pełnienia funkcji dyrektora liceum 56. Chcąc skorzystać z doświadczeń innych szkół, 52 AF, Kronika, dz. cyt. 53 AF, Pismo Ks. Wizytatora Ks. Wizytatora B. Sieńczaka do ks. Jacka Tendeja z 12 czerwca 1997 r. (l. dz. 151/W/97). 54 Szkoła wobec wyzwań XXI wieku jej cele i przemiany. 55 AF, Pismo Ks. Wizytatora B. Sieńczaka do ks. Jacka Tendeja z 8 czerwca 2000 r. (l.dz. 85/2000). 56 Archiwum Liceum Ogólnokształcącego w Centrum Edukacyjnym Radosna Nowina 2000 w Piekarach, (dalej cyt.: ALO), Zaświadczenie o ukończeniu studium.

15 Rozdział V. Radosna Nowina odwiedził podobne placówki w Polsce: Zespół Szkół Salezjańskich w Oświęcimiu, Liceum Ogólnokształcące Księży Pijarów w Krakowie, XXXI Liceum Ogólnokształcące w Krakowie, Zespół Szkół Zawodowych nr 1 w Krakowie oraz za granicą: Ampleforth College prowadzone przez zakon benedyktynów w Wielkiej Brytanii, salezjańską szkołę średnią w New Rochelle, Chaminade School w Mineola oraz Saint Stanislaw Kostka School w Brooklynie w Stanach Zjednoczonych Ameryki 57. Po uroczystym otwarciu 8 września 2001 roku, relacjonowanym przez krakowską i ogólnopolską prasę, o nowym Centrum Edukacyjnym mówiło się coraz więcej w mediach 58. Od września 2001 roku dyrektor, działając z upoważnienia Zarządu Fundacji im. ks. Siemaszki, rozpoczął bezpośrednie postępowanie mające na celu otwarcie szkoły średniej. Najpierw była to praca nad przygotowaniem odpowiednich dokumentów, niezbędnych do przedłożenia władzom powiatowym, które wydają pozwolenie na utworzenie nowej placówki oświatowej. Fachową pomoc w tym zakresie znalazł w osobie doświadczonego i pozytywnie nastawionego do życia nauczyciela, Barbary Celarek z Krakowa. Pierwszym krokiem było złożenie prośby o opinię w sprawie otwarcia przez Fundację Liceum Profilowanego 59 do Małopolskiego Kuratora Oświaty Jerzego Lackowskiego. Powstała wtedy także pierwsza wersja Statutu Liceum, Akt Założycielski, pierwsza wersja propozycji zatrudnienia nauczycieli, którzy mieli pracować w szkole. W pierwszej wersji szkoła w Piekarach miała być szkołą niepubliczną o uprawnieniach szkoły publicznej. Jednak Kurator Jerzy Lackowski i Siostra Maksymiliana Wojnar, prawnik w biurze Episkopatu Polski i członek Zarządu Rady Szkół Katolickich, przekonali dyrektora, że ze względu na to, iż oferta szkoły będzie skierowana do uczniów ze środowisk niezamożnych, lepiej będzie założyć szkołę publiczną, w której nie płaci się czesnego, a która równocześnie ma wyższą rangę w rozumieniu prawa oświatowego. W dniu 3 stycznia 2002 roku w biurze Starostwa Powiatowego w Krakowie, jednostki samorządowej odpowiedzialnej za sieć szkolnictwa ponadgimnazjalnego, złożone zostały niezbędne dokumenty do wydania zezwolenia na założenie szkoły, a w Wielki Czwartek, 28 marca 2002 roku, Starosta Krakowski Renata Godyń Swędzioł wydała decyzję o erygowaniu Liceum Ogólnokształcącego w Centrum Edukacyjnym Radosna Nowina 2000 w Piekarach 60. Był to najważniejszy dokument zezwalający Fundacji na otwarcie szkoły. Prezes Fundacji ks. Bronisław Sieńczak w Uroczys tość Zwiastowania Pańskiego 8 kwietnia 2002 roku wręczył nominację na dyrektora Liceum Ogólnokształcącego w Piekarach piszącemu te słowa ks. Jackowi Tendejowi ALO, Materiały informacyjne z odwiedzanych szkół. 58 Por. np. B. G., Oczekiwanie na uczniów, Gość Niedzielny nr 13 z 31 marca 2002 r, s. 31; A. W., Radosna Nowina czeka na uczniów, Gazeta Krakowska z kwietnia 2002 r., s. II. 59 Tak miały się nazywać szkoły średnie według założeń reformy szkolnictwa zainicjowanej przez rząd Jerzego Buzka. W Piekarach miało powstać Liceum Profilowane o profilu akademickim. Dziś odpowiada to Liceum Ogólnokształcącemu. 60 ALO. 61

16 182 Jacek Tendej CM, Od ks. Kazimierza Siemaszki do Radosnej Nowiny Dobór nauczycieli i wychowawców W odpowiedzi na ogłoszenie o rekrutacji nauczycieli do pracy w Liceum, które zostało umieszczone w kościele NMP z Lourdes i Bł. Anieli Salawy w Krakowie oraz w Urzędzie Miasta Krakowa, do maja 2002 roku, do pracy na stanowiskach nauczycieli, wychowawców internatu i pracowników administracji zgłosiło się kilkaset osób 62. Po konsultacjach i rozmowach kwalifikacyjnych 63, w których uczestniczyli także: Barbara Celarek z XXXI Liceum Ogólnokształcącego w Krako wie oraz Piotr Kołodziej i Stanisław Kowal z Akademii Pedagogicznej w Krakowie, wyłoniona została pierwsza grupa nauczycieli. Zarząd Fundacji w osobach ks. Prezesa Bronisława Sieńczaka i Dyrektora Ekonomicznego ks. Czesława Patonia oraz dyrektora Liceum ks. Jacka Tendeja spotkał się z nią na pierwszej, informacyj nej konferencji 28 maja 2002 roku. W spotkaniu uczestniczyli następujący kandydaci na nauczycieli i wychowawców internatu: ks. Marek Sadowski (religia), Mariusz Czech, Krystyna Wójcik (j. polski), Maria Sala, Katarzyna Dura, Maria Rutkowska (j. angielski), Bożena Jarosz (j. niemiecki), Iwona Drozdowska (j. francuski), Dominik Karcz (historia), Barbara Celarek (matematyka), Małgorzata Serczyk (chemia), Mariusz Adamus (biologia), Rafał Mucha, Monika Łoś Janczur (wychowanie fizyczne), Elżbieta Kosacka (przysposobienie obronne), Katarzyna Borowiec (biblioteka), Stanisław Kowal (kierownik internatu i pedagog szkolny), Małgorzata Karska, Anna Kruczek, Iwona Mucha, Beata Olech, Marta Ruła, Marcin Polański (wychowawcy internatu). Spotkanie miało następujący przebieg. Po krótkiej modlitwie ks. dyrektor powitał obecnych, z Prezesem Fundacji ks. Siemaszki ks. dr. Bronisławem Sieńczakiem na czele. Po krótkiej autoprezentacji biorących udział w spotkaniu, ks. dyrektor przedstawił osobę ks. Siemaszki, rys historyczny i cele działalności Fundacji jego imienia oraz historię budowy Centrum Edukacyjnego Radosna Nowina 2000 w Piekarach. Prezes zarysował założenia Fundacji i wizję pracy szkoły mającej kształcić młodzież w duchu ideałów chrześcijańskich, zgodnie z charyzmatem ks. Siemaszki. Ks. dyrektor przedstawił hasło szkoły: Wspólnie wzrastać w przyjaznym środowisku, zwracając uwagę na następujące aspekty pracy szkoły: potrzebę stworzenia wspólnoty nauczycieli i uczniów, cel i założenia szkoły, przebieg i warunki prowadzenia rekrutacji, prawną stronę działania szkoły jako szkoły publicznej założonej i prowadzonej przez Fundację Zakład Wychowawczy im. ks. Siemaszki, uprawnienia zarządu Fundacji. 62 ALO, 4 czerwca wysłano 328 listów odmownych do kandydatów na nauczycieli. 63 Przy doborze nauczycieli kierowano się następującymi kryteriami: zobowiązanie się kandydata do wychowania młodzieży w duchu katolickim, przykładne życie religijno moralne i rodzinne. Otwartość na bliską współpracę wychowawczą z młodzieżą zarówno w ramach zajęć lekcyjnych, jak i poza nimi. Dobre przygotowanie merytoryczne i umiejętność ciągłego samodoskonalenia się, co było szczególnie ważne w związku z wchodzącą w życie reformą szkolnictwa ponadgimnazjalnego. Oprócz rozmowy z kandydatem ks. dyrektor poznawał kandydata poprzez pisemną lub ustną opinię duszpasterza lub innej znanej mu i zaufanej osoby. Do rozmowy z niektórymi kandydatami prosił fachowców znanych mu i zaufanych wykładowców z wyższych uczelni krakowskich.

17 Rozdział V. Radosna Nowina Po przerwie Stanisław Kowal, zarysował cel i tematykę następnego spotkania warsztatowego, zwracając szczególną uwagę na potrzebę zbudowania wspólnoty uczniów i nauczycieli Liceum w Piekarach. Z kolei głos zabrała Barbara Celarek, która w krótkim wystąpieniu zaprezentowała plan roku szkolnego 2002/2003, zwracając szczególną uwagę na: potrzebę wystroju sal, organizację warsztatu pracy poszczególnych nauczycieli w przyszłym roku szkolnym, organizację roku szkolnego, ustalenie sposobu obchodów świąt i uroczystości państwowych, kościelnych i szkolnych, ustalenie Regulaminu Szkoły, wybór programów nauczania i podręczników, ustalenie wewnątrzszkolnego systemu oceniania, ustalenie ceremoniału szkoły, stworzenie planu wycieczek szkolnych, stworzenie organizacji młodzieżowych, stworzenie programu wychowawczego szkoły, ustalenie zestawu zajęć pozalekcyjnych. Na zakończenie uczestnicy spotkania zaprezentowali swoje propozycje zajęć pozalekcyjnych i kółek przedmiotowych. Rozpoczęła się ogólna dyskusja nad organizacją pracy w roku szkolnym 2002/2003 zakończona wspólną modlitwą 64. Przed rozpoczęciem nauki w Liceum odbyły się jeszcze dwie konferencje: pierwsza 29 czerwca 2002 roku poświęcona zapoznaniu się z wynikami rekrutacji uczniów, podczas której utworzone też zostały zespoły przedmiotowe oraz zespoły wychowawców klas i internatu 65, druga 29 sierpnia 2002 roku będąca formalnym posiedzeniem Rady Pedagogicznej na rozpoczęcie roku szkolnego. 2.2 Pracownicy administracji Pierwszym pracownikiem Liceum, jeszcze przed wyborem nauczycieli, została Teresa Kapała, nauczyciel nauczania początkowego z czternastoletnim stażem pedagogicznym 66. Rozpoczęła pracę jako wolontariuszka 67 na stanowisku sekretarza szkoły w dniu 11 marca 2002 roku. Po urlopie macierzyńskim i wychowawczym nie podjęła pracy w zawodzie nauczycielskim. Dała się poznać jako kobieta z wielkim wyczuciem pedagogicznym, pracowitością, solidnością i oddaniem dla szkoły, jej pracowników i uczniów. Sprawami kadrowymi od samego początku zajmował się Marek Salawa. Czynił to społecznie, jako emeryt. Księgowość prowadziła Grażyna Szumiec, jako swoją drugą pracę. Administracja Szkoły składała się z trzech osób, jednej zatrudnionej na pełnym etacie i dwóch pracujących na części etatu ALO, Protokół ze wstępnego spotkania Rady Pedagogicznej. 65 ALO, Księga protokołów Rady Pedagogicznej. Protokół pierwszego formalnego posiedzenia Rady Pedagogicznej. 66 Teczka personalna w dziale kadr Liceum. 67 Formalnie, jak wszyscy pracownicy i nauczyciele, została zatrudniona 1 września 2002 r. Do tego czasu pracowała w formie wolontariatu, nie pobierając wynagrodzenia. 68 ALO, Sprawozdanie z działalności Liceum Ogólnokształcącego w Centrum Edukacyjnym Radosna Nowina 2000 w Piekarach w latach

18 184 Jacek Tendej CM, Od ks. Kazimierza Siemaszki do Radosnej Nowiny Pierwsza rekrutacja uczniów Zgodnie z prawem oświatowym 69 pierwszej rekrutacji dokonuje organ prowadzący szkołę, czyli Fundacja im. ks. Siemaszki. Prezes Fundacji wydelegował 70 do tego zadania dyrektora powstającego Liceum. Akcję informacyjną prowadzono od początku 2002 roku. W lutym wydana została kolorowa ulotka informacyjna, a w dniach lutego Liceum Ogólnokształcące w Centrum Edukacyjnym Radosna Nowina 2000 prezentowało ofertę edukacyjno wychowawczą na Targach Edukacyjnych w Krakowie. Stoisko informacyjne zostało przygotowane przez dyrektora i Barbarę Celarek. W prowadzeniu akcji informacyjnej pomagała studentka Ewelina Sieńczak. Stoisko promujące nową szkołę na krakowskim rynku edukacyjnym wzbudziło duże zainteresowanie odwiedzających uczniów i ich rodziców z Krakowa i Małopolski. Można było obejrzeć fotografie obiektów Radosnej Nowiny 2000, przeczytać o działalności ks. Siemaszki i Fundacji oraz o założeniach edukacyjno wychowawczych przyszłej szkoły. Rozdawano ulotki informacyjne i widokówki z Centrum oraz udzielano ustnych informacji 71. Do Piekar zaczęli przybywać coraz liczniejsi rodzice wraz ze swoimi dziećmi kończącymi gimnazjum. Byli to zarówno indywidualni goście, jak i grupy zorganizowane 72. W pierwszej połowie marca dyrektor zorganizował spotkania informacyjne z uczniami III klas w gimnazjach w najbliższej okolicy, czyli w Liszkach, Czernichowie, Wołowicach oraz w Krakowie w Centrum Młodzieży U Siemachy przy ul. Lea, prezentując szkołę i odpowiadając na pytania uczniów. Pisemna zapowiedź otwarcia szkoły wraz z materiałami informacyjnymi dla nauczycieli, księży i uczniów została wysłana, za pośrednictwem Małopolskiego Kuratorium Oświaty, do krakowskich gimnazjów oraz pocztą do wszystkich domów księży misjonarzy i sióstr miłosierdzia w Polsce. W liście wprowadzającym skierowanym do przełożonych tych domów dyrektor zwrócił się z prośbą o współpracę i pomoc w rekrutacji młodzieży gimnazjalnej do I klasy liceum. Takie wsparcie było konieczne, aby nie tylko znaleźć kandydatów według obowiązujących kryteriów przyjęcia, czyli według wyników uzyskanych na świadectwie końcowym i egzaminie gimnazjalnym, lecz by zachować charyzmat św. Wincentego i ks. Kazimierza Siemaszki jakim jest stworzenia szansy rozwoju młodzieży pochodzącej z ubogich i trudnych środowisk, z rodzin potrzebujących wsparcia 73. Chodziło o to, by duszpasterze, orientujący się w sytuacji materialnej rodzin, zaproponowali młodzieży możliwość nauki w Liceum w Piekarach. Podobna informacja o szkole została zamieszczona na łamach tygodników katolickich: Źródło, Gość Niedzielny i Droga 74. Nieco później, w dniach 10, 11 maja 2002 roku, zorganizowane zostały tzw. dni otwarte, podczas 69 Ustawa o systemie oświaty (Dz. U ) 70 AF, Pismo Prezesa Fundacji z 26 kwietnia 2002 r. 71 ALO, Materiały informacyjne. 72 AF, Kronika, dz. cyt. 73 ALO, List dyrektora Liceum do proboszczów i przełożonych z marca 2002 r. 74 ALO, Wycinki prasowe.

19 Rozdział V. Radosna Nowina których młodzież i rodzice mogli zwiedzić obiekty szkoły i zapoznać się z jej organizacją i stanem przygotowań do nowego roku szkolnego 75. Właściwa rekrutacja uczniów rozpoczęła się od 3 kwietnia 2002 roku. Kandydaci byli przyjmowani na rozmowie informacyjnej wraz z rodzicami lub opiekunami przez dyrektora w sekretariacie mieszczącym się w budynku administracyjnym Radosnej Nowiny Składali potrzebne dokumenty: podanie, życiorys, rekomendację katechety i wychowawcy oraz wypełnioną ankietę kandydata, w której podawano dane osobowe i adresowe, dane o rodzicach oraz wybrany profil klasy: humanistyczno klasycznej, matematyczno informatycznej, językowej, sportowej, kulturowo artystycznej, biologiczno chemicznej, a także informacje dotyczące dotychczasowej nauki języków obcych, zainteresowań pozaszkolnych, udziału w ruchach i grupach duszpasterskich itp. Podczas rozmowy informacyjnej rodzice dowiadywali się o szczegółowych zasadach funkcjonowania szkoły i internatu. Mieli też odpo wiedzieć na następujące pytania: Jakimi motywami kierowali się wybierając to Liceum dla swojego dziecka? Czy akceptują koncepcję wychowania proponowaną przez szkołę? Czy zobowiązują się do czynnego zaangażowania w życie szkoły: współpracy z Radą Rodziców, udziału w spotkaniach wychowawczych, pomocy wychowawcy w organizacji życia klasy, udziału w duszpasterstwie Rodziców, pomocy materialnej dla szkoły w miarę swoich finansowych możliwości? Czy zgadzają się na przekazywanie darowizny na rzecz Centrum Edukacyjnego Radosna Nowina 2000 w Piekarach, by uczestniczyć na miarę swoich materialnych możliwości w pokryciu części kosztów związanych z funkcjonowaniem dodatkowych zajęć fakultatywnych oraz niektórych wydatków związanych z bieżącą działalnością szkoły? Czy zgadzają się na umieszczanie imienia i nazwiska swojego dziecka na listach uczniów wywieszanych na szkolnych tablicach ogłoszeń oraz stronach internetowych? 76 Do zakończenia rekrutacji zgłosiło się 340 kandydatów. W dniu 25 czerwca 2002 roku komisja rekrutacyjna, w imieniu Fundacji im. ks. Siemaszki, dokonała wyboru 144 uczniów (84 dziewczęta i 60 chłopców), kierując się zasadami prawa oświatowego i Fundacji, według następującego klucza: biorąc pod uwagę tylko l i c z b ę z d o b y t y c h p u n k ó w z e g z a m i n u gimnazjalnego oraz ocen na świadectwie z III klasy gimnazjum 80 osób, które uzyskały od 187 do 150 punktów na 200 możliwych; uwzględniając także s y t u a c j ę m a t e r i a l n o s p o ł e c z n ą oraz o s o b y pochodzące z Piekar i okolicznych miejscowości 64 osoby, które uzyskały od 149 do 113 punktów na 200 możliwych. Utworzono sześć oddziałów klas pierwszych: dwie o nachyleniu humanistyczno klasycznym (kl. IA i IB), dwie o nachyleniu matematyczno informatycznym (kl. IC i ID), jedną o nachyleniu językowym (kl. IE) i jedną o nachyleniu biologiczno chemicznym (kl. IF) AF, Kronika, dz. cyt. 76 ALO, Wzór ankiety wypełnianej podczas rozmowy z rodzicami kandydatów. 77 ALO, Raport o stanie personalnym Liceum.

20 186 Jacek Tendej CM, Od ks. Kazimierza Siemaszki do Radosnej Nowiny 2000 Charakterystyka pierwszego rocznika LO przedstawia się następująco: miejsce zamieszkania: z Krakowa 11 osób, z Piekar 10 osób, z okolicznych miejscowości 54 osoby, z miejscowości odległych ponad 50 km 69 osób; ze wsi 102 osoby, z małych miasteczek 16 osób, a dużych miast 26 osób. sy tuacja materialna rodzin kandydatów, oceniona podczas rozmowy kwalifikacyjnej: bardzo trudna 39 uczniów, trudna 28 uczniów, średnia 29 uczniów, dobra 48 uczniów; 11 uczniów było półsierotami, a 6 całkowicie zwolniono z opłat ze względu na sytuację materialną, zakres korzystania z oferty Centrum: w internacie zamieszkało 75 uczniów (w trzech domkach) 31 chłopców i 44 dziewczęta, 4 osoby na stancji w Piekarach w sąsiedztwie szkoły, 122 osoby korzystało ze stołówki, w tym 41 tylko z obiadu 78. Lista przyjętych uczniów, zatwierdzona przez zarząd Fundacji, była jeszcze, w niewielkim zakresie, korygowana. Do przyjętych uczniów został wysłany list z istotnymi informacjami dotyczącymi terminów pierwszych spotkań, opłat, niezbęd nego ekwipunku do internatu i podręczników, możliwości dojazdu, wyżywienia itp Przygotowanie obiektów do rozpoczęcia nauki Na rok przed otwarciem szkoły wyposażone już zostały pracownie chemii i fizyki. We wszystkich pomieszczeniach położono wykładzinę, ściany zostały pomalowane, założono żaluzje. W nowoczesny sprzęt wyposażona została kuchnia i jadalnia. Od wiosny 2002 roku, przez okres wakacji trwało wyposażanie szkoły, internatu i hali sportowej w niezbędne sprzęty i pomoce naukowe. Zakupione zostały krzesła, jednoosobowe stoliki szkolne do sześciu sal lekcyjnych, stoliki dla nauczyciela, tablice szkolne. Przez firmę komputerową Avamex urządzona została pracownia komputerowa 24 komputery dla uczniów i jeden dla nauczyciela. Nauczyciele wybrani do pracy w Liceum zostali zobowiązani do urządzenia swojego warsztatu pracy, czyli do wyboru programu nauczania i dostosowanych do niego podręczników, zakupu niezbędnych pomocy dydaktycznych i sprzętów koniecznych do prowadzenia zajęć szkolnych. Dla bezpieczeństwa uczniów teren Centrum został wyposażony w kamery monitorujące obiekt. Obraz z szesnastu kamer jest obserwowany przez portiera, ale również zapisywany na dysku komputera na okres około 2 tygodni. Urządzone zostały szatnie dla uczniów, pomieszczenia wyposażone w ławki, wieszaki na ubrania i niewielkie szafki dla każdego ucznia. Do biblioteki zakupiono pier wsze regały i pier wsze niezbędne lektur y oraz zaprenumerowano kilka czasopism. Urządzony został pokój nauczycielski oraz pomieszczenia administracji, gabinet dyrektora, sekretariat oraz księgowość wyposażono w komputery i niezbędny sprzęt biurowy ALO, Wzór listu do rodziców. 80 AF, Kronika, dz. cyt.