Prof. dr hab. Krzysztof Dems Łódź, dn. 24 maja 2015 r. ul. Dywizjonu 303 nr Łódź

Transkrypt

1 Prof. dr hab. Krzysztof Dems Łódź, dn. 24 maja 2015 r. ul. Dywizjonu 303 nr Łódź R E C E N Z J A osiągnięć naukowo-badawczych, dorobku dydaktycznego i popularyzatorskiego oraz współpracy międzynarodowej dr Jarosława GAŁKIEWICZA ubiegającego się o nadanie stopnia doktora habilitowanego w obszarze nauk technicznych w dyscyplinie mechanika (wykonana na wniosek Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów z dnia 6 lutego 2015 r.) 1. Podstawa opracowania recenzji Recenzja osiągnięć dr Jarosława Gałkiewicza, uwzględniająca kryteria oceny zawarte w Rozporządzeniu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 1 września 2011 r. oraz zalecenia sformułowane przez Centralną Komisję ds. Stopni i Tytułów w komunikacie 2/2012, została opracowana na podstawie następujących dokumentów: 1) Wniosku dr Jarosława Gałkiewicza o przeprowadzenie postępowania habilitacyjnego. 2) Przedłożonej kopii dyplomu uzyskania stopnia doktora nauk technicznych w zakresie mechaniki. 3) Kopii jednotematycznego cyklu publikacji przedstawianych jako osiągnięcie naukowe będące podstawą ubiegania się o stopień naukowy doktora habilitowanego. 4) Oświadczeń współautorów publikacji naukowych przedstawianych jako osiągnięcie naukowe będące podstawą ubiegania się o stopień naukowy doktora habilitowanego. 5) Autoreferatu Habilitanta przedstawiającego opis dorobku i osiągnięć naukowych (w języku polskim i angielskim). 6) Wykazu opublikowanych prac naukowych oraz informacji o osiągnięciach dydaktycznych, współpracy naukowej i popularyzacji nauki naukowych (w języku polskim i angielskim). 7) Kopii wybranych pozostałych publikacji. 2. Sylwetka naukowa Habilitanta Dr Jarosław Gałkiewicz ukończył studia wyższe na Wydziale Mechanicznym Politechniki Świętokrzyskiej, uzyskując w 1997 roku na kierunku Zastosowania Informatyki stopień magistra inżyniera ze specjalnością Budowa Maszyn po przedłożeniu pracy dyplomowej pt. Wykorzystanie próbek z karbem do badania odporności materiału na pękanie. Stopień doktora nauk technicznych w dyscyplinie mechaniki nadała Mu w roku 2005 Rada Wydziału Mechatroniki i Budowy Maszyn Politechniki Świętokrzyskiej na podstawie przedłożonej rozprawy doktorskiej Wpływ więzów geometrycznych na parametry charakteryzujące odporność elementu konstrukcyjnego na pękanie, której promotorem był prof. dr hab. Andrzej Neimitz.

2 Od 1997 roku do chwili obecnej, dr Jarosław Gałkiewicz jest zatrudniony w Katedrze Podstaw Konstrukcji Maszyn na Wydziale Mechatroniki i Budowy Maszyn tej samej uczelni, początkowo jako asystent, zaś od 2005 roku jako adiunkt. Tematyka prowadzonych przez dr J. Gałkiewicza badań naukowych zawiera się w dziedzinie zastosowań informatyki w mechanice, a w szczególności w obszarze wykorzystania metod komputerowych do analizy zjawisk pękania materiału w elementach konstrukcyjnych. Można zatem stwierdzić, że dotychczasowa działalność naukowa habilitanta łączy trzy obszary: mechanikę ciał rzeczywistych (traktowaną jako interakcję pomiędzy obiektami fizycznymi), matematykę (traktowaną jako narzędzie do modelowania i analizy obiektów fizycznych) oraz informatykę (traktowaną jako narzędzie do realizacji obliczeń numerycznych prowadzących do rozwiązania problemów analizy modeli matematycznych opisujących zachowanie się rzeczywistych obiektów fizycznych). W takim ujęciu, badania naukowe prowadzone przez dr Jarosława Gałkiewicza można zaliczyć do badań interdyscyplinarnych w wymienionych powyżej obszarach, w tym w szczególności w obszarze pierwszym i trzecim. W tej tematyce zawiera się również osiągnięcie naukowe dr J. Gałkiewicza, będące podstawą do ubiegania się o stopień naukowy doktora habilitowanego w dyscyplinie mechanika. Rezultaty prowadzonych prac naukowych od momentu uzyskania stopnia magistra do chwili obecnej zostały przedstawione, zgodnie ze spisem przygotowanym przez Habilitanta, w 12 publikacjach w czasopismach znajdujących się w bazie Journal of Citation Index, 6 publikacjach w pozostałych czasopismach, 1 skrypcie dydaktycznym wydanym nakładem Politechniki Świętokrzyskiej, artykułach w publikacjach książkowych, 10 publikacjach pełnych referatów w materiałach konferencyjnych oraz w streszczeniach referatów wygłaszanych na konferencjach o zasięgu międzynarodowym lub krajowym. Wykazany dorobek naukowy zawiera łącznie 18 publikacji w czasopismach i 10 w materiałach konferencyjnych oraz 16 nie więcej niż dwustronicowych streszczeń referatów. Z ogólnej liczby 44 opracowań 5 publikacji oraz 8 referatów stanowią opracowania autorskie Habilitanta, zaś pozostałe są opracowaniami współautorskimi z deklarowanym wkładem własnym dr J. Gałkiewicza w granicach 25 50%. Z łącznej liczby 18 publikacji w czasopismach 11 stanowi cykl monotematycznych publikacji (4 autorskich i 7 współautorskich) przedstawianych jako osiągnięcie naukowe, będące podstawą ubiegania się o nadanie stopnia naukowego doktora habilitowanego. Prace Habilitanta były cytowane 69 razy (w tym 4 autocytowania), sumaryczny pięcioletni Impact Factor publikacji wynosi 10.83, i Index Hirscha opublikowanych prac jest równy 5. Uzyskane przez Habilitanta rezultaty prac badawczych są nie tylko wynikiem Jego prac własnych prowadzonych w ramach działalności statutowej uczelni, lecz również wynikiem udziału jako wykonawca sześciu i główny wykonawca jednego grantów badawczych finansowanych przez KBN i MniSW. 3. Ocena osiągnięcia naukowo-badawczego Jako główne osiągnięcie naukowe, będące podstawą ubiegania się o nadanie stopnia doktora habilitowanego, Habilitant wskazuje jednotematyczny cykl 11 publikacji, zebranych pod wspólnym tytułem Numeryczne modelowanie procesu pękania. Cykl ten zawiera następujące prace (zgodnie z numeracją podaną w autoreferacie): [a.1] (2006, udział własny 50%), [a.2] (2007, udział własny 50%), 2

3 [a.3] (2007, udział własny 33%), [a.4] (2010, udział własny 50%), [a.5] (2010, udział własny 50%), [a.6] (2010, udział własny 33%), [a.7] (2012, udział własny 100%), [a.8] (2014, udział własny 100%), [a.9] (2014, udział własny 50%), [a.10] (2015, udział własny 100%) oraz [a.11](2015, udział własny 100%). Tak więc 4 z 11 publikacji stanowią indywidualne osiągnięcia Habilitanta przypadające na okres , zaś pozostałe 7 są publikacjami zbiorowymi z lat od 2006 r.- do 2014 r. Mogę więc stwierdzić, że po uzyskaniu stopnia doktora nauk technicznych, dr J. Gałkiewicz wykazał się zarówno zdolnością do samodzielnej pracy naukowej jak i do twórczej współpracy w większych zespołach badawczych. Dodatkowym potwierdzeniem tego drugiego faktu jest jego udział w wieloosobowych zespołach realizujących granty badawcze. Cel naukowy, zrealizowany przez Habilitanta w przedstawionym cyklu publikacji, jest zorientowany na numeryczne, oparte o metodę elementów skończonych, wieloskalowe modelowanie procesu pękania materiału. Przyjęcie koncepcji modelowania wielkoskalowego pozwoliło na uwzględnienie istotnych aspektów mających wpływ na zachowanie się materiału podczas procesu pękania, które nie są (lub nie mogą być) uwzględniane w standardowym jednoskalowym podejściu do analizy pękania przy wykorzystaniu metody elementów skończonych. Dotyczy to przede wszystkim zjawisk i obiektów występujących w materiale na poziomie mikrostruktury. W pracy [a.1] przedstawiono oryginalną metodę wyznaczania rozkładu naprężeń na froncie szczeliny w fizycznie nieliniowym materiale, którego własności są opisane prawem Ramberga- Osgooda. Korzystając z rozwiązania Hutchison a-rice a-rosengren a (HRR) dla płaskiego stanu naprężeń i odkształceń zaproponowano, uzasadniono i praktycznie zweryfikowano w postaci aplikacji komputerowej nowatorski numeryczny algorytm służący do wyznaczania funkcji występujących w analitycznym rozwiązaniu HRR. Ponadto przedstawiono również uogólnienie proponowanej procedury do rozwiązywania zagadnień trójwymiarowych. Główny wkład Habilitanta w omawianą pracę polegał na opracowaniu procedury i rozwiązaniu metodą Runge-Kutty otrzymanego równania różniczkowego IV rzędu. Praca [a.2] jest poświęcona analizie wpływu parametrów dyskretyzacji obszaru metodą elementów skończonych na rozkład i wartości pola naprężeń przed frontem pęknięcia w materiałach sprężysto-plastycznych. Wykazano wpływ rozmiaru i gęstości siatki elementów skończonych wykorzystywanych w dyskretnym modelu analizowanego obszaru na wartość naprężeń przed frontem spękania oraz wielkość rozwarcia wierzchołka pękania. Przeanalizowano również wpływ siatki elementów skończonych na sposób i wartość wyznaczania całki Rice. W analizie numerycznej wykorzystano komercyjny pakiet metody elementów skończonych ADINA. Prowadzone w tej pracy rozważania mają bez wątpienia istotne znaczenia dla poprawnego numerycznego modelowania obszarów konstrukcji w których występują lub mogą występować pęknięcia oraz zjawiska ich propagacji, wywołane obciążeniem roboczym analizowanych konstrukcji. Główny wkład Habilitanta w przeprowadzone badania polegał na ciągu analiz numerycznych związanych z analizą wpływu geometrii wierzchołka pęknięcia i lokalizacji konturu całkowania wykorzystywanego do numerycznego wyznaczania wartości całki Rice na otrzymywane wartości i rozkłady pól naprężeń. W pracy [a.3] zostało przedstawione alternatywne sformułowanie lokalnego kryterium pękania Ritchie-Knott-Rice. W wyniku prowadzonej analizy numerycznej stwierdzono, że przy określaniu aktualnej i normatywnej odporności na pękanie materiału kluczową rolę odgrywa maksymalna wartość naprężenia rozwierającego szczelinę oraz jego odległość od wierzchołka pęknięcia. Wykazano, że obie te wielkości można sparametryzować, przedstawiając je jako funkcje geometrii badanego obiektu i jego stałych materiałowych. Rezultaty badań przedstawione w tej pracy należy 3

4 uznać niewątpliwie za nowatorskie i stanowiące istotne osiągnięcie ich autorów. Główny wkład własny Habilitanta w prowadzone badania polegał na analizach numerycznych metodą elementów skończonych rozkładu naprężeń rozwierających oraz oszacowaniu stref plastycznych w obszarach występowania pęknięć i ich propagacji. W pracy [a.4] przedstawiono oryginalną komputerowo-zorientowaną metodę wyznaczania parametrów występujących w zaproponowanym przez Ramberg a-osgood a równaniu konstytutywnym materiału, opisującym jego zachowanie w obszarach spękania. Analityczna postać tego związku jest często wykorzystywana w formule HRR opisującej rozkład naprężeń na froncie spękania. Zaproponowana przez autorów procedura wyznaczania tych parametrów prowadzi do otrzymania akceptowalnej zgodności rozkładu naprężeń uzyskanych analitycznie z rozwiązania Hutchison a-rice a-rosengren a z rozwiązaniami uzyskanymi metodami numerycznymi. Przedstawione w tej pracy podejście pozwala porównać własności dowolnych materiałów z teoretycznym materiałem odpowiadającym związkowi R-O w takim sensie w jakim został on wykorzystany w teorii pola HRR. Ten sposób modelowania został efektywnie wykorzystany między innymi przez Autorów pracy [a.9]. Własny wkład pracy Habilitanta w prowadzone badania polegał tu na sformułowaniu idei metody, przeprowadzeniu analiz numerycznych metodą boundary layer approach oraz analiz numerycznych dla próbek pełnowymiarowych. Dwie następne prace [a.5] i [a.6] są poświęcone analizie procesu pękania ciągliwego, która to analiza okazała się, z numerycznego punktu widzenia, znacznie trudniejsza niż analizowane we wcześniejszych pracach procesy pękania łupliwego, oraz analizie zmiany charakteru pękania z ciągliwego na łupliwe. W obu pracach dokonano analizy pękania stali 13HMF w niskich temperaturach. Badane próbki poddano obróbce cieplnej, uzyskując dzięki niej różne struktury materiału. Proces pękania próbek badano dla dwóch różnych wartości względnej długości pękania oraz w szerokim zakresie ujemnych temperatur w granicach od -180 o C do -20 o C. Efektem zastosowania różnych warunków obciążenia realizowano różne sposoby pękania. Badania skoncentrowano na próbkach w których obserwowano początkowo niewielkie stabilne pęknięcia o charakterze ciągliwym a następnie gwałtowną zmianę mechanizmu pękania na łupliwy. Uzyskane w wyniku eksperymentu przełomy poddano analizie fraktograficznej z wykorzystaniem mikroskopu skaningowego. Ostatnim etapem badań było modelowanie i analiza numeryczna próbek wybranych w wyniku analizy fraktograficznej. W analizie tej wykorzystano dwa modele propagacji szczeliny. W pierwszym traktowano szczelinę jako stacjonarną, zaś w przypadku jej przyrostu zwiększano w kolejnym kroku długość szczeliny w modelu numerycznym i dokonywano re-analizy. W drugim przypadku propagację szczeliny modelowano przez uwalnianie więzów w modelu numerycznym. Na podstawie przeprowadzonych badań pokazano mechanizm zmiany pękania ciągliwego na łupliwy i określono numerycznie poziom krytycznych naprężeń i krytyczną długość, przy których, zgodnie ze zmodyfikowanym modelem pękania Ritchie go-knott a-rice a występuje pękanie łupliwe. Wykazano również zależność naprężeń krytycznych od temperatury otoczenia. Ponadto, prowadzone badania pozwoliły na określenie warunków występowania pękania mieszanego, tzn. pojawiania obszarów w których materiał pękał łupliwie rozdzielonych obszarami pękającymi ciągliwie. Niewątpliwie wyniki przedstawione w obu pracach wnoszą istotne elementy nowości w stosunku do istniejącej wiedzy na temat mechanizmów pękania. Jest to o tyle istotne, że w istniejącej literaturze dotyczących procesów pękania istnieje wiele kontrowersyjnych poglądów na ten temat. Główny wkład dr J. Gałkiewicza w badania przedstawione w pracach [a.5] i [a.6] polegał na modelowaniu i analizie numerycznej metodą elementów skończonych próbek z ruchomym frontem spękania. Kończąc omawianie i ocenę osiągnięć naukowych przedstawionych w obu ostatnich pracach, nie mogę powstrzymać się od 4

5 jeszcze jednej uwagi, nie o charakterze merytorycznym, lecz raczej o charakterze z obszaru dobrych praktyk w nauce. Obie wspomniane prace, o różnych tytułach i opublikowane mniej więcej w tym samym okresie w różnych czasopismach, dotyczą tego samego materiału i próbek z niego wykonanych, poświęcone są podobnym zagadnieniom, korzystają z tych samych wyników eksperymentalnych i numerycznych, w tekście wykorzystują te same rysunki i fotografie (np. rys. 1 [a.5] i 4b [a.6] oraz odpowiednio rys.23d i 7a, 4 i 11a, 5 i 11b, 6 i 13c, 7 i 13b,11 i 17a, 12 i 9, 13 i 29b, 16 i 28b, tab. 1 i tab.1, tab. 2 i część tab.2) bez jakiegokolwiek odniesienia się do wcześniejszego ([a.5] lub [a.6]) źródła. Może to stwarzać co najmniej pozory auto-plagiatu lub naruszenia praw autorskich pierwszego wydawcy, zaś podanie ich w wykazie publikacji stanowiących podstawę osiągnięcia naukowego Habilitanta jako osobnych publikacji miało chyba tylko na celu zwiększenie ich liczby, Nie ujmowało by w niczym dorobkowi Habilitanta umieszczenie ich np. jako wspólnej jednej pozycji. W pracy [a.7] Habilitant rozpatrywał interesujący z naukowego i aplikacyjnego punktu widzenia problem zmian własności materiału w węźle spawanym. Z racji niejednorodnej struktury takiego połączenia na skutek wpływu temperatury, w różnych jego obszarach pojawia się materiał o różnych własnościach mechanicznych. Z punktu widzenia analizy pracy elementów konstrukcyjnych, ważną jest znajomość krzywej rozciągania materiału w różnych obszarach elementu konstrukcyjnego, a szczególnie w obszarach węzłów spawanych. W omawianej autorskiej pracy dr J. Gałkiewicz dokonał analizy krzywej rozciągania w różnych obszarach złącza zarówno na drodze eksperymentalnej jak i poprzez numeryczną symulację pracy takiego złącza metodą elementów skończonych, pozwalającą na modelowanie pola naprężeń i odkształceń w obszarze złącza. Otrzymane w wyniki symulacji proponowanej przez Habilitanta wyniki numeryczne wykazały dużą zgodność z uzyskanymi danymi eksperymentalnymi. Zaproponowany w tej pracy proces modelowania i numerycznej analizy czołowego złącza spawanego wskazuje drogę postępowania w przypadku bardziej skomplikowanych złączy spawanych i w tym upatruję jeden z głównych elementów nowości w analizie takich złącz, zaproponowany przez Autora. Wyniki prezentowane w autorskiej pracy [a.8] stanowią twórcze rozwinięcie wcześniejszych rezultatów badań prezentowanych w pracach [a.5] i [a.]. Autor wykazał tu, że podczas pękania ciągliwego szczelina może propagować w wyniku nukleacji, wzrostu i łączenia się pustek lub poprzez ścinanie w płaszczyznach pękania. Tego rodzaju mechanizm był ponownie symulowany numerycznie, przez twórcze wykorzystanie metody elementów skończonych. Rzeczywista próbka z krzywoliniowym kształtem frontu spękania była modelowana z wykorzystaniem techniki wieloskalowej. Proces numerycznej symulacji wzrostu pustek charakteryzował się bardzo dobrą zbieżnością z wynikami analizy fraktograficznej przełomów w rzeczywistych próbkach. W pracy [a.9] był ponownie analizowany wpływ temperatury na parametry materiałowe w nieliniowym związku konstytutywnym modelu Ramberg a-osgood a wykorzystywanym w rozwiązaniu HRR określającym rozkład pól naprężeń i odkształceń na froncie szczeliny. Do wyznaczenia wartości poszukiwanych parametrów oraz oceny wpływu temperatury na te wartości autorzy wykorzystali metodologię proponowaną w pracy [a.4]. W tym sensie wyniki przedstawione w pracy [a.9] można uznać za twórcze rozwinięcie wyników z pracy [a.4]. Wkład własny Habilitanta w badania przedstawione w pracy [a.9] polegał na utworzeniu odpowiednich modeli numerycznych oraz kontroli i analizie rezultatów obliczen. Autorska praca [a.10] stanowi kontynuację pracy [a.8]. Autor analizował tu wpływ założenia o płaskim stanie odkształceń w procesie pękania na rozwój pustek w materiale przed frontem pękania. Do realizacji tego celu został wykorzystany model modyfikowanej warstwy brzegowej. Modelowanie 5

6 procesu zrealizowano techniką wieloskalową, najpierw prowadząc symulację na pełnym modelu próbki, w wyniku czego uzyskano informację o obciążeniu wybranych elementów skończonych dyskretnego modelu próbki, a następnie dokonano ponownych obliczeń dla wybranych elementów zawierających tym razem dokładniejszą siatkę elementów skończonych oraz jawnie wprowadzone pustki w tych elementach. Wyniki uzyskane w tej pracy, jak i we wcześniejszej [a.8], poza znaczeniem poznawczym mają również znaczenie praktyczne w badania fraktograficznych przełomów, umożliwiając zawężenie lub uściślenie obszaru przełomu podlegającemu badaniu. Ostatnia praca z cyklu publikacji stanowiących osiągnięcie naukowe będące podstawą ubiegania się o stopień doktora habilitowanego jest autorska praca [a.11], w której Autor przedstawił koncepcję wykorzystania modelu strefy kohezyjnej przed frontem spękania w dyskretnym modelu wykorzystywanym do symulacji wzrostu pęknięcia. Porównując zachowanie się pojedynczej komórki z wprowadzoną pustką z zastępczą komórką, w której pustka jest zastąpiona elementem kohezyjnym, Autor opracował i przedstawił nowatorska metodę kalibrowania modelu kohezyjnego. Uzyskane w pracy wyniki pozwolą w przyszłości uprościć procedury kalibracyjne dotychczas prezentowane w literaturze oraz dodatkowa pozwolą na uwzględnienie struktury materiału w tym modelu. Reasumując moją ocenę merytoryczną osiągnięcia naukowo-badawczego, przedstawionego w postaci opublikowanych autorskich i współautorskich publikacji, uważam, że uzyskane w tych publikacjach osiągnięcia badawcze dr Jarosława Gałkiewicza stanowią istotny wkład w rozwój problematyki komputerowo-zorientowanej analizy procesu pękania materiałów. Wkład omawianych publikacji w dyscyplinę naukową mechanika, dotyczący wielkoskalowego modelowania zjawisk zachodzących w ośrodku podczas występowania i dalej propagacji szczelin i pęknięć jest rezultatem osiągnięć naukowych zarówno zespołów badawczych których członkiem był Habilitant jak i samodzielnych Jego osiągnięć. Uważam zatem, że samodzielne osiągnięcia naukowe dr Jarosława Gałkiewicza, uzyskane samodzielnie i we współpracy z innymi badaczami, spełniają kryteria osiągnięcia istotnego wkładu Habilitanta w dyscyplinę naukową mechanika, zdefiniowane w art Ustawy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki. 4. Ocena dodatkowych osiągnięć naukowo-badawczych Wykazany przez dr Jarosława Gałkiewicza dodatkowy (poza publikacjami wchodzącymi w skład osiągnięcia naukowo-badawczego) dorobek naukowy po uzyskaniu stopnia naukowego doktora nauk technicznych pozawiera łącznie 7 publikacji oraz 20 referatów wygłaszanych na krajowych i międzynarodowych konferencjach naukowych. Indeks Hirscha określany na podstawie liczby cytowań wszystkich publikacji z dorobku Habilitanta wynosi 5, zaś Impact Factor czasopism, w których były publikowane wszystkie prace Habilitantki i współautorów wynosi ok. 11. Oba powyższe wskaźniki liczbowe określające aktywność naukową wszystkich autorów publikacji, a w tym również dr Jarosława Gałkiewicza należy uznać za wysokie. Po uzyskaniu stopnia naukowego doktora, dr Jarosław Gałkiewicz brał udział w 2 europejskich i 7 krajowych projektach badawczych, w tym w jednym z projektów krajowych pełnił funkcję głównego wykonawcy, zaś w pozostałych funkcję wykonawcy. 6

7 Dodatkową działalność naukowo-badawczą dr J. Gałkiewicza, której wymiernym rezultatem są publikacje naukowe, oceniam jako dobrą. Jako dodatkowe dowody zadawalającej i zauważalnej przez środowisko aktywności naukowej Habilitanta można również uznać powierzenie Mu dwukrotnie funkcji promotora pomocniczego w przewodach doktorskich realizowanych na macierzystym Wydziale Habilitanta. 5. Ocena dorobku dydaktycznego i popularyzatorskiego oraz współpracy międzynarodowej Dr Jarosław Gałkiewicz prowadzi od momentu rozpoczęcia pracy zawodowej na Politechnice Świętokrzyskiej do chwili obecnej wykłady i ćwiczenia dla studentów Wydziału Mechatroniki i Budowy Maszyn, jak również jest promotorem prac dyplomowych studentów tego Wydziału Mogę więc stwierdzić, ze również dorobek dydaktyczny Habilitanta mieści się głównie w obszarze dyscypliny naukowej mechanika. Współpraca międzynarodowa Habilitanta jest realizowana głównie przez czynny udział w międzynarodowych konferencjach naukowych i prezentowane na nich referaty. Dr J. Gałkiewicz brał również udział w latach w 3 międzynarodowych Letnich Szkołach z zakresu mechaniki pękania i przebywał na 1 krótkoterminowym zagranicznym stażu naukowym na Uniwersytecie Technicznym w Wiedniu w Austrii. Biorąc pod uwagę powyższe fakty, stwierdzam, że dorobek dydaktyczny dr Jarosława Gałkiewicza jest typowy dla pracownika naukowo-badawczego zatrudnionego w uczelni wyższej, zaś współpracę międzynarodową sprowadzającą się do czynnego udziału w międzynarodowych konferencjach naukowych uważam za wystarczająco aktywną. 6. Wniosek końcowy Reasumując, w świetle opinii cząstkowych sformułowanych w poprzednich punktach mojej recenzji, uważam, że zarówno przedstawione do oceny osiągnięcie naukowo-badawcze oraz pozostały dorobek naukowy, dydaktyczny i popularyzatorski oraz zakres współpracy międzynarodowej dr Jarosława Gałkiewicza spełniają w całości wymagania sformułowane w Ustawie o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki w zakresie dotyczącym postępowania o nadanie stopnia doktora habilitowanego w dziedzinie nauk technicznych w dyscyplinie mechanika. 7