Dariusz Kletkiewicz. Relacja z I etapu Rajdu Dookoła Polski lipca 2009 r.

Transkrypt

1 Dariusz Kletkiewicz Relacja z I etapu Rajdu Dookoła Polski lipca 2009 r.

2 Na początku przygotowania do rajdu przebiegały raczej w optymistycznych nastrojach, a szczególnie po deklaracji pomocy ze strony władz miejskich. Niemniej z upływem czasu tego optymizmu ubywało, tak jak i uczestników, liczba ich do końca nie była wiadoma. Po budującej odpowiedzi z ratusza, nasze działania wzmogły się, rozdzieliliśmy odpowiedzialności za poszczególne dziedziny przygotowań. Niemniej niepokój narastał, wiązało się to zarówno z środkami finansowymi, jak i sprawami zdrowotnymi i osobistymi, a takŝe technicznymi. PoniewaŜ był to początek, nie wiadomo było co zabrać ze sobą, jak to przewieźć. Ale nadszedł 11 lipca 2009 i ruszyliśmy w 5 osób: Zygmunt Chochoł, Zbyszek Lewiński, Zbyszek Mazurkiewicz, Leszek Urbankiewicz i Darek Kletkiewicz. Przejazd do Gdańska przebiegał w świetnych humorach, pociąg dotarł o czasie do miejsca przeznaczenia. Nasza grupka budziła zainteresowanie na Długim Targu; rowery z kolorowymi chorągiewkami i przyczepa przy rowerze nie są tam codziennością. Pierwszy etap rozpoczęliśmy zaraz po dojechaniu do Gdańska. Postanowiliśmy od razu ruszyć, Ŝeby nie tracić czasu. Obraliśmy kierunek na prom w Świbnie, sprawdziliśmy wcześniej czy kursuje tego dnia i w drogę. Będąc juŝ na promie zaczął padać rzęsisty deszcz, nie było się gdzie schować, dobrze, Ŝe mieliśmy peleryny przeciwdeszczowe. Gdańsk i Mikoszewo, to nasze pierwsze miejscowości gdzie potwierdzaliśmy w ksiąŝeczkach nasz pobyt. Na naszej trasie jest takŝe Sztutowo gdzie znajdował się obóz koncentracyjny. Zmierzamy dalej do Nowego Dworu Gdańskiego, gdzie szukamy noclegu. Znajdujemy go w Zespole Szkół nr 2, dzięki Ŝyczliwości kilku osób, w tym Dyrektora szkoły, korzystamy z sali gimnastycznej. Tego dnia przejechaliśmy 55km. Drugi dzień 12 lipca 2009 pobudka o 5.00, krzątanina przy rowerach, śniadanie, pakowanie bagaŝu. Wyjechaliśmy o godz. 7.00, kierując się do Malborka, po drodze potwierdzając u sołtysa nasz pobyt we wsi Myszewo. Malbork no cóŝ, piękna, historyczna warownia, tyle, ze niewiele ma wspólnego z rajdem dookoła Polski, ale zostawmy ten temat Władzom PTTK Do wsi Ząbrowo udajemy się boczną drogą, która z asfaltu przeistacza się w bruk i trelinkę, ale nie Ŝałujemy. KsiąŜeczki stemplujemy w barze, ale nie moŝemy się oprzeć smakowi tutejszych potraw, próbujemy flaki, palce lizać i cena nie wygórowana. Posileni, ruszamy do Elbląga. Pięknie odrestaurowany rynek, figurka Piekarczyka przy Bramie Targowej, legenda mówi,ŝe w czasie wojen polsko-krzyŝackich oddział KrzyŜaków ukrył się w pobliŝu murów. Wczesnym rankiem zamierzał podstępem zdobyć miasto. Zamiar ten udaremnił piekarczyk, który widząc zbliŝających się napastników, silnym uderzeniem łopaty do wypieku chleba przeciął sznury przytrzymujące kratę zagradzającą wejście do bramy. I tak uratował całe miasto. Władze miasta postanowiły oŝywić legendę. Miło było tu odpocząć. Troszkę kluczymy uliczkami Elbląga szukając trasy na Kadyny wzdłuŝ Zatoki Elbląskiej. WyjeŜdŜając z miasta, nic nie zapowiadało jaki trudny będzie to odcinek trasy. Zaczęły się kilkukilometrowe podjazdy, które nieźle dały się nam we znaki. Padnięci docieramy do Kadyn, piękne stare dęby, stadnina koni, klasztor o.franciszkanów, ale my szukamy sklepu z napojami i czymś do posilenia się. Ruszamy dalej, mijamy Tolkmicko, bardzo ciche miasteczko. Przed nami droga do Fromborka, ten odcinek mija nam bardzo szybko i

3 przyjemnie: długie zjazdy pozwoliły odpocząć nadwątlonym siłom, nawet policjanci Ŝyczliwie nam machali lizakiem. Przed zamkiem we Fromborku spotykamy młodych ludzi z Gdańska. Okazało się, Ŝe byli równieŝ w Prądocinie na zlocie. Zapowiadali przyjazd do nas w maju przyszłego roku. We Fromborku znajdujemy kwaterę do spania w schronisku młodzieŝowym COPERNICUS. Drobne co nieco na ząb i szybko zasypiamy. Za nami następne 105 km. Dzień trzeci 13 lipca 2009 pobudka 5.15, stałe czynności od rana i w drogę. Przed nami PienięŜno, oglądamy ratusz, wygląda jakby był w powaŝnym remoncie, kościół pw. Św. Ap. Piotra i Pawła, w oddali widać most kolejowy nad rzeką Wałszą, oglądamy równieŝ Zamek Kapituły Warmińskiej z XIV, niestety nie dopuszczony do zwiedzania. Jedziemy do Ornety, bardzo czyste miasteczko, pięknie odremontowany rynek, i tu spotykamy rodaków na stałe juŝ tu mieszkających a pochodzących z Izbicy Kujawskiej. Jedziemy dalej. Zaczynają się pierwsze kryzysy, temperatura teŝ nie rozpieszcza. Przed nami Lidzbark Warmiński. Chcieliśmy mieć pieczątki z zamku, niestety, poniedziałek wszystko pozamykane, zjadamy smaczny posiłek w barze rybnym, dzięki pomocy pracownika IT znajdujemy nocleg w malowniczo połoŝonym ośrodku wypoczynkowym Zacisze Leśne opodal Lidzbarka Warmińskiego. Wnosimy rowery na I i II piętro. Ciepła kąpiel koi ból mięśni i łagodzi zmęczenie, jeszcze kolacja i o godz spać, spać, spać.. tego dnia przejechaliśmy 92 km. Dzień czwarty 14 lipca 2009 rano o 7.00 ruszamy do Bisztynka miasteczka z XIV wiecznym rodowodem. Odpoczywamy tutaj na skwerze i ruszamy w poszukiwaniu Diabelskiego Kamienia, zwanego teŝ Biskupim Kamieniem, lub Gryfim Głazem - to głaz narzutowy o obwodzie 28 m, wysokości 3,2 m, granitowy, spory i silnie popękany. Jest to największy głaz polodowcowy na Pojezierzu Mazurskim. Znajdujemy go dzięki pomocy mieszkanki Bisztynka, która równieŝ ofiarowała się przypilnować nam rowerów, kiedy my byliśmy przy głazie. Z głazem tym związana jest następująca legenda: Mieszkał w Bisztynku ubogi szewc, los nie poskąpił mu tylko dzieci. Było ich tyle, Ŝe kiedy urodziło się ostatnie, nie miał juŝ kogo prosić na kuma. Martwił się szewc, praca mu nie szła, powędrował więc do miasta. MoŜe jakaś rada się znajdzie? Minę miał tak strapioną, Ŝe przechodzący właśnie nieznajomy młodzieniec spytał go, czym się tak frasuje. Chłop chętnie zwierzył się ze swej troski. - No to ja ci będę kumem - rzekł na to młodzieniec - Ale jak chłopak szkoły ukończy, to ja przyjdę po niego. Uradował się szewc - nie tylko znalazł kuma, ale jeszcze takiego, co mu chłopaka do szkół pośle. W następną niedzielę odbyły się chrzciny. Nieznajomy w dwa czarne konie zajechał przed chałupinę szewca i powiózł dziecko do kościoła. Michał na imię mu dano. Gdy wrócili do domu, kum wręczył ojcu trzosik na naukę chłopca.

4 Chłopiec był zdolny, kształcony na księdza, nie przypuszczając, Ŝe to za diabelskie pieniądze. Michał nauki ukończył i miał pierwszą mszę odprawić, bo tak się ugadali, Ŝe zanim Michał mszę ukończy, diabeł wielki kamień z Afryki przyniesie i przyjdzie po niego. Poleciał co tchu, ale kamień był olbrzymi i cięŝki okrutnie. Gdy był nad przedmieściami Bisztynka usłyszał, Ŝe msza się skończyła. Zatrząsł się diabeł ze złości, Ŝe się spóźnił i Michałową duszę stracił. Kamień wysunął mu się z rąk i z wielkim hukiem spadł na miejsce, gdzie dotąd się znajduje. Robimy oczywiście zdjęcia i wracamy do naszych rumaków. Nasz następny cel, to Reszel, teren znów mocno pagórkowaty, trudno złapać oddech, Ŝar leje się z nieba. Przed samym Reszlem chwila odpoczynku, a potem juŝ wjeŝdŝamy na rynek główny. Odpoczywamy pod zadaszeniem, nieopodal ratusza, myjemy ręce i twarze w pobliskim kranie, od razu lepiej Zbyszek z Zygmuntem i Leszek idą zobaczyć zamek. Ja szukam napojów chłodzących. Ruszamy dalej, niedaleko Reszla jest Bazylika Mniejsza w Świętej Lipce, gdzie zatrzymujemy się. Trwa renowacja bazyliki. Leszek poszedł słuchać koncertu organowego. Robimy zdjęcia. Następna miejscowość to Kętrzyn. Dojechaliśmy do bazyliki, lecz nie moŝemy tu zdobyć pieczątki, więc idziemy do zamku, tutaj jest kilka pieczątek, przed zamkiem stoją zakapturzeni mnisi, pozwalają zrobić ze sobą zdjęcia i pomagają nam znaleźć bar ze smacznym jadłem. Okazała się nim pizzeria Maleńka, ale jadło rzeczywiście dobre i ceny ludzkie. Napełnieni smacznym posiłkiem, kierujemy się do miejscowości Radzieje. Postanowiliśmy po drodze, w GierłoŜy, obejrzeć Wilczy Szaniec - kwaterę Hitlera, tzn to co z niej zostało. 12 zł wejście, niezły zarobek za ogrodzenie stert gruzu. Bez przewodnika trochę się zgubiliśmy więc zeszło nam z godzinkę nim ruszyliśmy dalej. Dzień się kończył, a my mieliśmy jeszcze 11 kilometrów do przejechania. Do Radziej dojechaliśmy przed Udaliśmy się do tamtejszego księdza, podbić ksiąŝeczki. W tym czasie pojawił się tam sołtys, który zaproponował nam nocleg u siebie w domu, byliśmy wybawieni. Myśleliśmy, Ŝe czeka nas jak co dzień, kolacja, łóŝko i spanie, ale nic z tego. Zaraz po przyjeździe okazało się, Ŝe w zagrodzie sołtysa święto powiększył się stan liczebny krów, robiliśmy zdjęcia młodego cielaka. Gospodarz zaproponował nam wycieczkę samochodami, aby zobaczyć ponad 600-letnie dęby, przy okazji zobaczyliśmy brukowaną drogę, którą mieliśmy jutro pokonywać jadąc do Węgorzewa. Rzeczywiście tak starych dębów i w tak dobrym stanie nie widzieliśmy nigdzie. Wracając z lasu podjechaliśmy równieŝ do Sztynortu miejscowości w której jest przystań jachtowa, odbywają się tu imprezy Ŝeglarskie, dawnej siedziba rodu Lehndorfów, niestety, dworek w opłakanym stanie. Dzięki tej wycieczce poznaliśmy inną moŝliwość dotarcia do Węgorzewa, tzn. wzdłuŝ jez. Łab. Na kwaterę wróciliśmy po godz , padnięci po całym dniu wraŝeń. Jeśli kiedyś będziecie w tej miejscowości pytajcie o sołtysa, p. Andrzeja Wodzyńskiego. Gospodarze bardzo mili, bardzo gościnni. Bardzo dziękujemy i polecamy. I znów 92 km. Dzień piąty - 15 lipca 2009 wyjazd zgodnie z planem o godz przed wyjazdem wręczamy, na pamiątkę, gospodarzom smycz z adresem naszej strony. Ustaloną wcześniej trasą jedziemy do Harszu, potem w kierunku Ogonek. Jest piękny ciepły ranek, rześkie powietrze

5 wspaniale. W miejscowości Ogonki chwila przerwy na moczenie nóg w jez. Święcajty. ŚcieŜką rowerową dojeŝdŝamy do Węgorzewa. Szukamy IT, zbieramy pieczątki. Ruszamy do miejscowości Banie Mazurskie, a stamtąd w kierunku Rapy, gdzie znajduje się piramida Farenheitów. Lecz po drodze znajdujemy dziwny drogowskaz Republika Ściborska. Ciekawość wzięła górę, jedziemy tam, mimo piaszczystej drogi i bardzo stromego podjazdu. DojeŜdŜamy do szlabanu z budka wartowniczą, hmm, pustą, szlaban podniesiony, wjeŝdŝamy. Docieramy do zabudowań, gospodarz opowiada o powstaniu najmniejszego państwa na świecie. Republika Ściborska ma czterech mieszkańców i Ŝelazne zasady. Przewracają turystykę do góry nogami. W programie atrakcji wczasowicz nie znajdzie u nich alkoholu, tytoniu, czy mięsnych posiłków. Zabraniają równieŝ uŝywania na swoim gospodarstwie wulgaryzmów. Państwo Morsztynowie mieszkający w Ściborkach postanowili stworzyć swoistą enklawę. Ten pomysł kiełkował dość długo w ich umysłach, ale dopiero po przeprowadzce w najdzikszy rejon Mazur zdecydowali się go zrealizować. Wspólnie powołali do Ŝycia Republikę Ściborską. Nazywają ją "miejscem pozytywnych energii. Macie ochotę zobaczyć? Podam stronę : Dopiero stamtąd docieramy do Rapy. Właściciele majątku naleŝeli do ludzi wykształconych, którzy duŝo podróŝowali po Europie i.wprowadzali wiele nowych rozwiązań w.swojej posiadłości. Ich równieŝ jak staroŝytnych przyciągała magia wiecznego "Ŝycia po Ŝyciu" w.związku z tym chcieli zbudować grobowiec wzorując się na piramidach egipskich. Na początku XIXw, wzniesiono piramidę według projektu Bartela Thorwaldsena. W.grobowcu w 1811r. jako pierwsza została pochowana 3-letnia córeczka Farenheita być moŝe z.myślą zapewnienia jej nieśmiertelności. Następnie tam pochowano kilku członków rodu budowniczego piramidy Friedricha Heinricha. Celem budowy grobowca - piramidy było stworzenie warunków sprzyjających mumifikacji ciała. Wyliczenia staroŝytnych budowniczych podają, Ŝe typowa piramida powinna odpowiadać m. in. następującym warunkom: powierzchnia kaŝdej ściany bocznej równa powierzchni kwadratu o boku równym wysokości ściany bocznej piramidy kąt pochylenia ścian 51 52' odpowiednie ułoŝenie zwłok właściwe rozmieszczenie kanałów wentylacyjnych odpowiednia głębokość osadzenia sarkofagu Piramida mazurska: ma wysokość 15,9m podstawa kwadratowa 10,4 x 10,4m trzy otwory wentylacyjne trumny ułoŝone na płaskim podłoŝu

6 kąt pochylenia ścian zewnętrznych (wewnętrznych 51 52') Byliśmy pod wraŝeniem, mimo, Ŝe stan tej piramidy, mimo atrakcji regionu, odbiega od doskonałości. Ruszamy dalej, do Gołdapi. Jedziemy przez śabin, Jagiele, Obszarniki ta trasa dała się we znaki, piaszczysta droga, mnóstwo podjazdów, niektóre bardzo strome, ale droga prowadzi tuŝ przy granicy państwa. W miejscowości Uzbele, gospodyni pozwala nam się odświeŝyć wodą z węŝa, ale dla nas to była jak najlepsza łaźnia. W Gołdapi okazuje się, Ŝe Zbyszek Mazurkiewicz ma uszkodzoną oponę, kupuje nową. Udało nam się znaleźć kwaterę w fajnym pensjonacie Atena w Gołdapi, wiec tam robimy przegląd rowerów. Próba wykąpania się Zbyszka Mazurkiewicza i Zygmunta w jeziorze Gołdap spełzła na niczym, woda była bardzo zimna. Zasypiamy bardzo szybko. Pokonaliśmy tego dnia 95 km. Dzień szósty -16 lipca 2009 po godzinie 7.00 jedziemy do Stańczyków, pada deszcz, nie poddajemy się, teren pagórkowaty. Odbijamy ok. 2km od naszej trasy. Piękne budowle. Właśnie tu, wśród uroczych pagórków i łąk, za wsią Stańczyki, znajdują się potęŝne wiadukty nieczynnej linii kolejowej Gołdap - śytkiejmy (31km). Mosty w Stańczykach są najwyŝszymi na linii i jednymi z najwyŝszych w Polsce. Długość - 200m i wysokość 36m. Konstrukcja Ŝelbetowa, pięcioprzęsłowa o równych 15m łukach. Architektura charakteryzuje się doskonałymi proporcjami a filary ozdobione są elementami wzorowanymi na rzymskich akweduktach w Pont du Gard. Stąd nazwa - 'Akwedukty Puszczy Rominckiej'. Z Leszkiem wykupujemy bilety, wchodzimy na górę. Bardzo mi się tu podoba. Szkoda, ze dotarcie do naszej trasy tym razem będzie pod górę. Jadąc dalej, za śytkiejmami, mijamy miejsce, gdzie schodzą się trzy granice: Polski, Rosji i Litwy, szlaban, puste budki straŝnicze, robimy zdjęcia i w drogę. Mijamy WiŜajny i Rutkę-Tartak, gdzie pieczętujemy ksiąŝeczki kolarskie. Fajna trasa na Suwałki, droga asfaltowa, w lesie, deszcz przestaje padać, bardzo dobrze się jedzie. Niestety nic nie moŝe być pięknie zbyt długo, znów kilka, wymagających wysiłku, podjazdów. W Jeleniewie postój, prócz zabytkowego drewnianego kościoła, atrakcją jest pyszny obiad w restauracji Pod Jelonkiem, zamawiamy frykasy regionalnej kuchni: kartacze a takŝe półmisek regionalny, czyli wszystkiego po trochu. Docieramy do Suwałk, odnajdujemy IT przy siedzibie PTTK, dzięki której mamy zarezerwowany nocleg w domu wypoczynkowym PTTK w miejscowości Stary Folwark. Jest on malowniczo połoŝony nad jez. Wigry, z pięknym widokiem na klasztor Kamedułów w Wigrach. Jest tu teŝ kąpielisko, boisko do siatkówki, zjeŝdŝalnie dla dzieci, szkoda tylko, Ŝe sam budynek ośrodka jest w nie najlepszej kondycji, przydałyby się inwestycje, bo lokalizacja jest naprawdę wspaniała. Zjadamy kolację, Zbyszek wykąpał się w jeziorze, przy piwie ustalamy plany na dzień następny. Za nami kolejne 98 km. Dzień siódmy 17 lipca 2009 dzień zaczął się bardzo wcześnie, ustawienie mojego telefonu na automatyczne dopasowanie czasu okazało się niewypałem, pobyt w pobliŝu granicy litewskiej spowodował przestawienie czasu na obowiązujący u nich, a to oznacza, Ŝe zamiast o 5.30 zrobiłem pobudkę o 4.30, mając pretensje i złorzeczenia do palacza w ośrodku, u którego

7 miały być klucze od przechowalni bagaŝu, gdzie były nasze rowery i przyczepka. Zapowiada się upalny dzień. Po śniadaniu o godz (juŝ naszego czasu ) ruszamy w kierunku klasztoru w Wigrach, musimy tam podbić ksiąŝeczki, a nie jest to łatwe o tak wczesnej porze. Wchodzimy na teren klasztoru, pusto, cicho, na nasze szczęście znajdujemy dom pielgrzyma, gdzie mają pieczątkę. Dalsza droga wiedzie przez Czerwony Folwark, Maćkowa Rudę tu zatrzymujemy się na chwilę aby wypić kawę, spotykamy tu parę rowerzystów z Częstochowy, wymieniamy doświadczenia, wspominamy, miła atmosfera przy kawie, ale czas ruszać dalej. Za Pogorzelcem, dzięki napotkanemu motocykliście, znajdujemy skrót przez las do drogi nr 16 w kierunku Frącek, gdzie musimy potwierdzić nasz pobyt. Dalej do Augustowa droga z niewielkim spadem ułatwia nam jazdę z prędkością ok km/h, niestety koła Leszka powodują, Ŝe okupił to ogromnym wysiłkiem. Zatrzymujemy się w Przewięziu. Obserwujemy przepływ statków i jachtów przez zapory na Kanale Augustowskim. DojeŜdŜamy do Augustowa, tu chwila odpoczynku, szukanie bankomatu, pieczątki w IT i ruszamy dalej. Upał daje się we znaki. Szukamy skrótu do Dąbrowy Białostockiej, znajdujemy drogę przez las, przez Jastrzębną Pierwszą, gdzie przy sklepie zaopatrujemy się w niezbędne tego dnia napoje. Docieramy do Dąbrowy Białostockiej. Okazuje się, Ŝe kolega Leszka ze szkoły, Tadeusz, mieszka ok. 5 km dalej w RóŜanymstoku i zorganizował nam nocleg w domu pielgrzyma Sanktuarium Maryjnego Salezjanów. Skrzętnie z tego korzystamy. Bardzo dobrze wyposaŝona kuchnia, wygodne łóŝka, ciepła woda, a przede wszystkim przyjemny chłód w pomieszczeniach - wymarzony wypoczynek dla strudzonych wędrowców po całym dniu w upale. Tadeusz oprowadza chętnych po Sanktuarium. Po zwiedzaniu Leszek znika na wspominki z Tadeuszem, a my kąpiel, kolacja i spać nareszcie. Ten etap miał 110 km. Dzień ósmy 18 lipca 2009 Tadeusz postanowił poŝegnać się z nami przed wyjazdem. Robimy wspólne zdjęcie, ostatnie zakupy i o godz ruszamy w kierunku Sokółki, a dalej do Krynek. Znów jazda w upale, zjazdy i podjazdy ale cale szczęście, ze drogą asfaltową. Docieramy do Kruszynian. Zaczyna doskwierać głód, więc szukamy sławnej i docenianej kuchni pani DŜannety Bogdanowicz w gospodarstwie agroturystycznym Tatarska Jurta. Bez problemu znajdujemy i gasimy pragnienie wodą z cytryną i miętą. Zamawiamy jedzonko, którego nazwy nie pamiętam, ale było to mięso z opiekanymi ziemniakami i sosem, coś pysznego.. polecam tu zajrzeć, gdyby ktoś był w tych stronach, jest teŝ adres owy: Posileni wybornym jadłem tatarskim, udajemy się pod najokazalszą budowlę we wsi tj. meczet. Stoi na niewielkim placu otoczonym kamiennym murem, wśród wiekowych drzew. Według miejscowej tradycji ufundowany został przez Samuela Krzeczkowskiego. Obecny powstał w drugiej połowie XVIII lub na początku XIX w. Obok meczetu znajduje się głaz z tablicą upamiętniającą 300-lecie osadnictwa tatarskiego na tych ziemiach. Niedaleko na wzgórzu znajduje się mizar, otoczony jest kamiennym murem, układany bez zaprawy na darń. Najstarszy nagrobek z wersetami koranicznymi pochodzi z 1744 r. Umieszczone na nagrobkach imiona, jak DŜemila, Aladyn, Sulejman, Ajsza, Emir

8 przywołują na pamięć wątki wschodnich opowieści. Meczety i mizary sprzyjają utrzymywaniu się więzi miedzy Tatarami. Przy meczecie spotykamy, co prawda zmotoryzowanych, ale cyklistów z Warszawy, opowiedzieli nam o swoich wyprawach, my o naszych. Ale nam czas w drogę. Kiedy ja śledzę mapę część grupy odjeŝdŝa. Okazuje się, Ŝe nie tą drogą, która była zaplanowana. Zbyt późno było juŝ, Ŝeby ich zawrócić, więc przy okazji jedziemy kilkanaście kilometrów szutrową drogą przez Sanniki, Nietupę do Gródka. Tu planowany był nocleg, ale odbywająca się akurat impreza rockmetalowa z udziałem młodzieŝy białoruskiej rozwiała nasze plany. Postanowiliśmy szukać szczęścia gdzieś dalej. W Bielewiczach nie udało się, a ale za to w Wiejkach, mimo sceptycyzmu, natrafiamy na sołtysa Jerzego Nowika, który z otwartym sercem gości nas u siebie, skosił trawę, abyśmy mogli rozbić namioty, gospodyni częstuje nas własnej roboty kaszanką i kwaszonymi ogórkami, czuliśmy się jak u siebie w domu. Syn gospodarzy Patryk udostępnił nam nawet komputer, abyśmy mogli wkleić kilka zdjęć z wyprawy na klubowe forum. Na pamiątkę zostały nam wspólnie zrobione zdjęcia i bardzo miłe wspomnienia. Mimo ataków komarów zasypiamy spokojnie, wiedząc, ze jutro jest luźniejszy dzień. Dzisiejszy dystans, to 100 km. Dzień dziewiąty mimo, Ŝe to niedziela, wstajemy wcześnie, czyli przed godz. 6.00, normalna krzątanina, przed godz wyjeŝdŝamy. Najpierw dojazd do Jałówki, aby podbić ksiąŝeczki u księdza, a takŝe uzupełnić zapasy na drogę. Spotykamy się tutaj z zainteresowaniem ludzi idących do kościoła, pytają o trasę, doradzają jak jechać dalej. Ale my mamy juŝ ustalone na dziś, Ŝe odpoczywamy w miejscowości Rybaki, nad jeŝ. Siemianówka. Szybko pokonujemy te 34 km. Weekend, sporo ludzi, trudno znaleźć nocleg, tam gdzie nam polecono pod sklepem, okazuje się, Ŝe nie jesteśmy mile widziani, zaporowa cena 20 zł od osoby za rozbicie namiotów powoduje, Ŝe rozbijamy namioty, ale na połoŝonym niedaleko, nad jeziorem, bezpłatnym polu namiotowym. Kąpiel w jeziorze, posiłek i poobiedni odpoczynek relaksują nas. Niestety nic nie trwa wiecznie. Sąsiedzi w namiotach obok nas przesadzili z alkoholem, nieartykułowane dźwięki jakie się wydobywały z gardła jednego z uczestników imprezy, do godziny 2.00 w nocy nie dawały nam spać. Wreszcie i to ucichło. Pozostały nam niecałe 4 godziny do pobudki. Dzień dziesiąty 20 lipca 2009 pobudka godz.5.30, do ostatniej chwili czekamy ze zwijaniem namiotów, mokre są jeszcze, w nocy była burza. Ruszamy przed godz Przy sklepie, gdzie robimy zakupy, spotykamy tutejszych ludzi, nawiązuje się rozmowa o okolicznych pomnikach, historii tych terenów, bardzo cenne informacje. Do Narewki dojeŝdŝamy ok. godz. 8.00, zbieramy pieczątki i ruszamy dalej, przez Puszcze

9 Białowieską do BiałowieŜy. To leśna droga, ale dobrze nam się jedzie. Po drodze mijamy kurhan, prawdopodobnie z XIII w. i tablicę informacyjną o nim. DojeŜdŜamy do miejsca, gdzie rośną dęby, a kaŝdy z nich ma nadane imię. Spotykamy tu równieŝ rowerzystów z Warszawy, przemierzających te lasy. Zaczyna się asfalt, mkniemy do BiałowieŜy, mijamy grupy turystów na rowerach. Znajdujemy siedzibę PTTK, zbieramy pieczątki. W drodze do siedziby Białowieskiego Parku Narodowego podziwiamy park i będące tam zabudowania. Czas na nas. Teraz do Hajnówki. Po drodze zauwaŝamy pomnik Ŝubra. Zaintrygowało nas. Zatrzymujemy się. Okazuje się, Ŝe tu car Aleksander II upolował Ŝubra i na pamiątkę postanowił postawić pomnik. Z prawdziwym pomnikiem działy się róŝne rzeczy, ale obecnie trafił on do siedziby prezydenta RP, a ten tu, to odlew z tworzywa sztucznego. W Hajnówce szukamy dworca PKP, Ŝegnamy tu Leszka, który ze względów rodzinnych i zawodowych musi przerwać wyprawę, szkoda. Teraz juŝ w czwórkę ruszamy do Kleszczel, prócz pieczątek, postanowiliśmy się tu posilić. Polecono nam karczmę U Walentego. Mijając pomnik Zygmunta Starego podjeŝdŝamy do karczmy, ze środka płyną dźwięki piosenek i pieśni śpiewanych w większości w języku rosyjskim, w wykonaniu tutejszych biesiadników, zamawiamy obiad, ceny przystępne. Ruszamy dalej. Nieprzespana noc i długa jazda w rozgrzanym powietrzu wzmaga zmęczenie. Szukamy noclegu po drodze, ale dopiero 10 km przed Siemiatyczami, w Moszczonej Pańskiej znajdujemy gospodarstwo agroturystyczne, gdzie, po targowaniu ceny rozbijamy namioty. Rowery chowamy do stodoły, gospodyni pokazuje nad dojazd do Grabarki, Świętej Góry, która chcemy nazajutrz zobaczyć, zjadamy kolację i po godz idziemy spać. Tego dnia pokonaliśmy 116 km. Dzień jedenasty 21 lipca 2009 pobudka godz. 5.30, znów w nocy padało, podobno nawet burza była, ja nic nie słyszałem. Zjadamy śniadanie, znów namioty zwijamy w ostatniej chwili, aby miały szanse trochę wyschnąć. Wspólne zdjęcie z gospodynią, i w drogę. Do Grabarki dojeŝdŝamy asfaltową drogą, zatrzymujemy się przed okazałą bramą i murem okalającym święte miejsce. Zbyszek zostaje przy rowerach, a my we trzech wchodzimy po schodach, wzdłuŝ piętrzących się krzyŝy prawosławnych, na kaŝdym napisy. W świadomości masowej Święta Góra Grabarka zasłynęła z cudu, jaki miał miejsce na początku 1710 roku podczas epidemii cholery, która dziesiątkowała ludność na terenie Podlasia. Legenda mówi, Ŝe w tym czasie zostało objawione pewnemu starcowi z Siemiatycz, iŝ uratować się moŝna tylko na Świętej Górze Grabarce. Po przybyciu wiernych z Siemiatycz i ustawieniu tu krzyŝa nastąpił cud. Ludzie zaczęli zdrowieć i nikt juŝ nie umarł. Na wieść o tym wydarzeniu zaczęli przybywać oni na Świętą Górę z całej okolicy. Robimy kilka zdjęć. Nadchodząca zakonnica uświadamia nam, Ŝe jesteśmy niewłaściwie ubrani, więc przepraszamy i wracamy do rowerów. Obmywamy twarz w ujęciu wody przed świątynią i podąŝamy do Siemiatycz, ale juŝ inną drogą niŝ ta, którą przyjechaliśmy. Asfalt się kończy i zaczyna bruk, dopiero przed samym miastem zmiana nawierzchni pozwala nam oddechnąć. Podbijamy pieczątki w urzędzie miasta i w drogę. Do Kózek docieramy drogą nr 19, a potem skręcamy w lewo, fajną drogą asfaltową dojeŝdŝamy

10 do Mierzwic i Serpelic, droga wiedzie wzdłuŝ Bugu, spotykamy po drodze WOP istów. Janów Podlaski korciło nas, aby podjechać 1,8 km od drogi do stadniny koni arabskich, ale zrezygnowaliśmy, bo jeszcze długi odcinek przed nami. Jadąc dalej w kierunku Terespola, dostrzegamy czołg T-34 na postumencie, zatrzymujemy się, szukamy jakieś tablicy informacyjnej, niestety, nie ma nic. Uwieczniamy nasz pobyt tam na zdjęciach i ruszamy dalej. Terespol szukamy moŝliwości posilenia się, znajdujemy dopiero przy samym przejściu granicznym z Białorusią. Z noclegiem znów mamy szczęście. Zaczepia nas sympatyczna para, podają nam kilka moŝliwości zakwaterowania. Okazuje się, Ŝe moŝemy przenocować w Miejskim Ośrodku Kultury. Targujemy cenę. ŚwieŜo malowane ściany, wygodne łóŝka, kuchnia do dyspozycji, łazienka z prysznicem i ciepłą wodą- Ŝyć nie umierać. Robimy zakupy na kolację, omawiamy trasę na dzień następny i kładziemy się spać. Do ksiąŝeczek wpisujemy następne 102 km. Dzień dwunasty 22 lipca 2009 tradycyjnie o godz wyjeŝdŝamy z Terespola, na rogatkach pytamy o drogę do Kodnia, okazuje się, Ŝe są dwie, jedna gorsza i dłuŝsza nad samym Bugiem, wiec wybieramy tą lepszą. Wizyta w Urzędzie Gminy owocuje nie tylko pieczątkami, ale równieŝ folderami na temat miejscowości, zamieniamy kilka słów z władzami wsi, sołtys pokazał nam gdzie był kiedyś zamek Sapiehów, w tym miejscu odbywa się w tym roku Festiwal śycia. Mijamy po drodze Kościół parafialny św. Anny i bramę unicką. Mkniemy dalej do Sławatycz. Z daleka widzimy przejście graniczne z Białorusią. DojeŜdŜamy do centrum, gdzie naprzeciw siebie stoją: neorenesansowy kościół pw. Matki Boskiej RóŜańcowej z początku XX w. i cerkiew Opieki Matki Boskiej zbudowana na przełomie XIX i XXw. (pierwotnie pod wezwaniem Wniebowstąpienia Pańskiego). Posilamy się przy sklepie i ruszamy dalej. W miejscowości Hanna odjeŝdŝamy od głównej trasy ok. 9km, aby podbić pieczątkę w Romanowie, w Muzeum Józefa Ignacego Kraszewskiego, piękny pałac z 1806 r, lecz tak na uboczu, Ŝe zaczynam rozumieć, czemu został wciągnięty do trasy dookoła Polski - niewiele osób tam zagląda. Wracamy do drogi nr 816 i podąŝamy do Włodawy. Mój rower nie wytrzymał trudów podróŝy, zaczęła pękać rama w okolicy mocowań siodełka. Zostaliśmy pokierowani do jedynego we Włodawie fachowca, który ma odpowiednie maszyny do spawania. Naprawa trwała ok. 1 godz. Mogę ruszać dalej, a juŝ myślałem, Ŝe moja przygoda się kończy. Znów dzięki uprzejmości tutejszych mieszkańców docieramy do IT, zakupujemy mapy, dowiadujemy się o noclegach w okolicy, w ratuszu znajdujemy bar, w którym za przystępną cenę posilamy się. Ostatni etap, to Sobibór, znajdujemy tam nocleg w gospodarstwie agroturystycznym pani Bronisławy Jakimiuk. Zygmunt informuje nas, Ŝe zbliŝa się tu równieŝ grupa z Włocławka, w której znajduje się jego znajomy ale jadąca w przeciwnym kierunku, więc rezerwujemy im miejsce noclegowe. Kiedy dojechali: dwóch Piotrów i Andrzej opowieściom nie było końca, wymieniamy informacje o moŝliwości noclegu i doświadczeniach na przejechanych przez nas trasach. Parkujemy rowery do garaŝu i udajemy się na spoczynek. Dzisiejsza trasa wyniosła 105 km.

11 Dzień trzynasty 23 lipca 2009 pobudka 5.30, codzienne czynności przy pakowaniu, z tym, Ŝe mamy luz ze śniadaniem, gospodyni za 8zł zaoferowała, Ŝe zrobi je dla nas; wczoraj ustaliliśmy, Ŝe będzie to jajecznica na boczku, i sałata ze śmietaną i mizeria. Po tylu dniach Knorr-owskich kubków i wędliny, była to istna uczta. Wcześniej wstał teŝ Piotr, kolega Zygmunta, chciał się z nami poŝegnać, nim wyjedziemy. Robimy pamiątkowy wpis w księdze gości, zdjęcia z gospodynią i w drogę. Z własnej inicjatywy wjeŝdŝamy w leśną, 4 kilometrową drogę prowadzącą do miejsca, gdzie kiedyś było SS-Sonderkommando Sobibor nazwa niemieckiego obozu zagłady funkcjonującego w ramach "Einsatz Reinhard" w latach Ściana z napisami w róŝnych językach i pobliskie torowiska pobudzają wyobraźnię. Oglądamy alejkę z kamieniami, na których są tabliczki z nazwiskami, pomnik pamięci ofiar obozu i kopiec pamięci. Chwila zadumy i w ciszy opuszczamy to miejsce. Zmierzamy do Woli Uhruskiej, spotykamy tam przedstawiciela Urzędu Gminy, z którym rozmawiamy o moŝliwościach noclegowych gminy, kulturze, miejscowych artystach. Ale czas nas pogania. PodąŜamy do Dorohuska. Przed miejscowością Okopy zauwaŝam pękniętą rurkę w przyczepce, na szczęście udaje się naprawić w pobliskim warsztacie samochodowym. Temperatura daje się we znaki. W ciągu ostatnich godzin wypijamy kilka litrów płynów. W Dorohusku mijamy przejście graniczne, uwierzytelniamy nasz pobyt tutaj w ksiąŝeczkach kolarskich i mkniemy do Horodła. Około 1 km przed wjazdem znajduje się Kopiec Unii Horodelskiej usypany w 1861 r. w 448 rocznicę podpisania unii polsko-litewskiej, odnowiony i podniesiony w roku Poszukujemy Urzędu Gminy. Jesteśmy zaskoczeni Ŝyczliwością przyjęcia, prócz pieczątek otrzymujemy Certyfikat pobytu w najdalej wysuniętej gminie na wschód, foldery reklamowe i długopisy. Otrzymujemy tez informację, gdzie moŝemy coś tu zjeść. W poszukiwaniu miejsca na posiłek znajdujemy niewielki, zadrzewiony park, miejsce posadowienia kiedyś ratusza, a w nim kamienne lwy. Trafiamy do miejscowej restauracji, ładne nowoczesne wnętrze, klimatyzowane, jakŝe przyjemniej niŝ na zewnątrz. W dodatku bardzo miła obsługa. Zamawiamy kotlet z piersi kurczaka z ziemniakami i surówkami bardzo dobre, świeŝe i szybko podane. Do Zosina docieramy bardzo szybko, to tylko 9 km, ale my kierujemy się juŝ w kierunku Hrubieszowa. W Rogalinie, widzimy gospodarstwo agroturystyczne pani Aliny Kicun, po drobnych negocjacjach cenowych zostajemy. Czujemy się tu jak w domu, moŝemy urwać z ogródka świeŝe ogórki, cebulę, kolacja mija w milej atmosferze. Gospodyni dostarcza nam środki przeciw komarom, więc zasypiamy spokojnie. Dziś na licznikach 109 km. Dzień czternasty 24 lipca 2009 godz. 7.00, dziękujemy gospodyni za gościnę i pomykamy do Hrubieszowa. Znajdujemy tam Starostwo, podbijamy pieczątki, otrzymujemy biało-zielone czapeczki i okolicznościowy znaczek z Hrubieszowa. Oglądając synagogę podjeŝdŝa do nas nieznany rowerzysta, chwila rozmowy, dowiadujemy się, Ŝe niedaleko jest sklep rowerowy Hermes, którego właścicielem jest szef stowarzyszenia "HRUBIESZÓW NA ROWERACH" pan Tadeusz Romaszko. Nie omieszkaliśmy przepuścić takiej okazji. Po miłych rozmowach, propozycjach

12 kawy, wzajemnych zdjęciach i obietnicach przyjazdu grupy hrubieszowskiej do Włocławka, jak równieŝ po przeczekaniu ulewy, ruszamy w dalszą podróŝ. Na rogatkach Hrubieszowa z drogi nr 74, na szczycie wzniesienia skręcamy w drogę nr 844 na Mircze. Jadąc dalej spotykamy niezwykłe oznaczenie miejscowości: w tym samym miejscu, tylko po lewej stronie drogi zaczyna się miejscowość o nazwie Ameryka, a po prawej Marysin. DojeŜdŜamy do Witkowa. Jedyną osobą, która moŝe potwierdzić tam nasz pobyt jest sołtys wsi. Sołtysa nie ma, na szczęście jest jego Ŝona, która podbija nam ksiąŝeczki. Wychodzi słońce, zaczyna praŝyć. Przed nami jeszcze 25 km do Tarnoszyna. Droga bardzo pagórkowata, a i asfalt nie najlepszej jakości. Koncentrując się na omijaniu dziur w jezdni o mało co nie minęlibyśmy tej wsi. LeŜy ona na uboczu od drogi głównej. KsiąŜeczki podbijamy u miejscowego proboszcza. Postanowiliśmy takŝe zanocować tutaj. Rozbijamy namioty u pobliskiego gospodarza. Dziś tylko 75 km, ale jutro juŝ ostatni etap, krótki, do BełŜca. Dzień piętnasty 25 lipca 2009 o godz wyjeŝdŝamy, aby jak najszybciej dotrzeć do BełŜca i kupić bilety. Niestety pogoda nie jest juŝ tak łaskawa. Opłaciło się wcześnie wyjechać, bo okazało się, Ŝe kasy na dworcu czynne są od 9.00 do 11.00, a potem przerwa do Ale udało się. Do BełŜca dojeŝdŝamy ok. godz , kupujemy bilety, mamy czas teraz aby zobaczyć obóz koncentracyjny, podbijamy ostatnią pieczątkę, robimy zdjęcie pod tablicą miejscowości i wracamy na dworzec, bo deszcz zaczyna ostro padać. Po godzinie przestaje, wiec postanawiamy na chwilę przejechać się do Tomaszowa Lubelskiego. Na licznikach 35 km. Po powrocie zastajemy juŝ nasz pociąg podstawiony na peronie. Pakujemy się do wagonu rowerowego. Jesteśmy pierwsi, więc miejsca mamy mnóstwo. Do Warszawy Wschodniej docieramy o czasie, tj. ok godz , przesiadamy się do pociągu relacji Warszawa Wschodnia Kołobrzeg. Wagon dostosowany do przewozu rowerów jest pusty, więc jesteśmy szczęśliwi. Pociąg rusza. Ale Ŝe szczęście nie moŝe trwać wiecznie, więc i tutaj tak było. Konduktor sprawdzający bilety mówi nam, Ŝe owszem, ten pociąg jedzie przez Włocławek, ale ma w nim tylko postój techniczny, czyli nie zabiera i nie wypuszcza pasaŝerów. Po rozmowach z kierownikiem pociągu zapada decyzja, Ŝe jednak zatrzyma się we Włocławku na stacji. Odetchnęliśmy z ulgą. Na dworcu, mimo późnej pory, zastaliśmy komitet powitalny w osobach Ani Sikorskiej, Pawła Grabczewskiego i Marka Kletkiewicza, co było bardzo miłe. Po powitaniach, sprawdzeniu ile schudliśmy, usatysfakcjonowani doprowadzeniem wyprawy do końca, po przejechaniu 1323km udajemy się na zasłuŝony odpoczynek do własnych domów i łóŝeczek. Wyprawa uświadomiła nam, Ŝe Cykliści tworzą zgraną grupę, kaŝdy mógł liczyć na pomoc, nie było kłótni, czy niesnasek. Zdobyliśmy doświadczenie, jak mają przebiegać następne etapy, w co się wyposaŝyć, a co było zbędne, a taka wiedza jest bezcenna.