Ke Ka Ko. Miłość za darmo s.24. Spotkanie z Jezusem s.22. Z ziemi polskiej. s.20. s.10

Transkrypt

1 Ke Ka Ko Kerigma Karisma Koinonia Kwartalnik Koinonii Jan Chrzciciel nr 2/2008 ISSN X nakład: 500 egz. Miłość za darmo s.24 Spotkanie z Jezusem s.22 Camparmoznak jedności s.20 Z ziemi polskiej na Wyspy s.10

2 Ke Ka Ko Kerigma Karisma Koinonia Kwartalnik Koinonii Jan Chrzciciel nr 2/2008 od redakcji spis treści 2 Od Redakcji Zapach Zmartwychwstania 3 Głos Generała Jedność 4/5 Z Polski 6/7 Ze Świata 8/9 Poznajemy Oazy Pilzno - miasto ucieczki Post scriptum 10/11 Ludzie Ke Ka Ko Z ziemi polskiej na Wyspy 12/13 Nasze Korzenie Historia Camparmo. Zdobywanie ziemi 14/17 Indie Koinonia w Indiach 18/19 Rozmowa Ke Ka Ko Jezus nie był blondynem - wywiad z Cinzią Fllini 20/21 Misterium Izraela Camparmo - znak jedności 22/23 Nasze Powołanie u źródeł Koinonii - Spotkanie z Jezusem Koinonia dla początkujących - Imię Wspólnoty 24/25 Rodzina miłość za darmo Małżeńskie Ke Ka Ko 26/27 Życie dla Królestwa Dziewictwo - Konkret wiary no sex, no money, no freedom 28/29 Strefa młodych - Twoja strefa spacer nieustający 30 Strona biblijna Ogrodnik przy grobie 31 Z Oazy 32 Prenumerata 2008 Kontakt ze Wspólnotą RADZIC TARNOBRZEG Oaza w Radzicu Beata i Andrzej Nowy Radzic 9 Wójtowiczowie Spiczyn Krajowi Koordynatorzy tel Szkoły Nowej Ewangelizacji kom radzic@koinoniagb.pl sne@koinoniagb.pl zapach Zmartwychwstania Jak pachnie Boże Narodzenie wszyscy mniej więcej wiedzą: choinka, pierniki, barszcz... Ale jak pachnie Wielkanoc? Tego chyba nie sposób stwierdzić, jeśli się osobiście nie zanurzy w jej najgłębszej treści. I być może wtedy każdy z nas odnajdzie tę "woń zmartwychwstania" dla siebie. Wyczuwa się ją innymi zmysłami niż różne zwykłe zapachy. To "woń" życia i nadziei. Chcielibyśmy, abyście odrobinę tej "woni" mogli odnaleźć na kartach "KeKaKo". Jest to nie tylko lektura dla każdego z Was, ale także okazja do rozsiewania "zapachu zmartwychwstania" wśród krewnych, znajomych i przyjaciół. To także możliwość prezentacji naszej wspólnoty tym, którzy jej nie znają. W bieżącym numerze "KeKaKo" odwiedzimy misjonarzy Koinonii w Indiach i zajrzymy do naszych braci, którzy opuścili Polskę i wyruszyli w poszukiwaniu pracy i godnego życia aż na Wyspy Brytyjskie. Okazuje się, że także daleko od nas, na Wyspach albo gdzieś w Azji, Pan zapala światełka Koinonii, a my chcemy Wam o tym opowiedzieć. Nie zabraknie także ciągu dalszego historii Camparmň oraz prezentacji kolejnej oazy. Tym razem zapraszamy do Pilzna. W dziale "Nasze powołanie" pod hasłem "U źródeł Koinonii" znajdziecie tekst inspirowany nauczaniem naszego założyciela, poświęcony doświadczeniu spotkania z Jezusem, a także pierwszą część cyklu "Koinonia dla początkujących". Oddając w Wasze ręce drugi numer kwartalnika "KeKaKo Kerigma Karisma Koinonia" mamy nadzieję, że przy jego lekturze będziecie mieli okazję odnowić w sobie doświadczenie spotkania ze Zmartwychwstałym. A jest to doświadczenie, które tak długo w nas żyje, jak długo się nim dzielimy. Do tego dzielenia namawiamy Was na łamach naszego pisma. Z okazji Świąt Paschalnych życzymy Wam, aby obecność Chrystusa Zmartwychwstałego w Waszym życiu była "wyczuwalna" i łatwo rozpoznawalna dla każdego, z kim się spotykacie. Miłej lektury! Robert Hetzyg Redaktor naczelny WROCŁAW Biuro Koinonii Jan Chrzciciel ul. Św. Antoniego 35/ Wrocław tel , kom wroclaw@koinoniagb.pl GDYNIA Zenon Kufel ul. Św. Józefa Bojano tel gdynia@koinoniagb.pl Redakcja Adres redakcji: KeKaKo Kerigma Karisma Koinonia, Kwartalnik Koinonii Jan Chrzciciel, Nowy Radzic 9, Spiczyn, tel , redakcja@kekako.pl, Redaktor naczelny: Robert Hetzyg Redaktor programowy: Iwona Sułek Redakcja: Anna Sawicka, Izabela Łukaszewicz, Joanna Piątkowska Korekta: Izabela Łukaszewicz, Paulina Obszańska Skład i łamanie: Łukasz Abramek Druk: Oficyna poligraficzna Apla Spółka Jawna, ul. Sandomierska 89, Kielce

3 głos generała jedność o. Alvaro Grammatica PASTERZ GENERALNY Ojedności mówi się bardzo często i przelano już morze atramentu, pisząc na ten temat. Nie chciałbym więc dodawać do tego zbędnych słów, dlatego piszę bardzo krótko. Jezus w swej modlitwie prosił Ojca, aby wszyscy stanowili jedno jednością podobną do Bożej jedności, i aby dzięki temu świat uwierzył (por. J 17,21). Lecz czym jest jedność? Co znaczy być jednością? Nie jest to czysta jedność, której szuka się na poziomie moralności albo uczucia, lecz coś ofiarowanego nam z wysoka. Aby znaleźć właściwą odpowiedź na pytanie czym jest jedność, musimy odnieść się do Pisma Świętego. W Ewangelii wg św. Jana jest napisane, że nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś swoje życie oddaje za przyjaciół swoich (por. J 15,13), a w hymnie z Listu do Filipian głosi się z mocą, że Jezus ogołocił samego siebie, stawszy się podobnym do ludzi i nie skorzystał ze sposobności, aby być na równi z Bogiem (por. Flp 2,6-11). Obie te biblijne wskazówki podkreślają aspekt jedności: oddawanie życia za innych. Jezus tak właśnie przeżył swoje życie - jako darmową i bezinteresowną proegzystencję.jedność oznacza zatem oddawanie życia za braci. Jesteśmy wezwani nie tyle do szukania jedności w pojedynczych aktach osobistej ascezy, ile raczej do podjęcia decyzji, aby żyć dla innych - by oddać życie za braci i aby, w razie potrzeby, być do ich dyspozycji. A co jedność znaczy dla nas - dla Koinonii? Zajrzyjmy znowu do Biblii. Ten sam List do Filipian zawiera następującą zachętę: "Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich" (Flp 2,4). W tym zawiera się świadectwo całego ciała, które żyje i wierzy w jedności według wzoru chrześcijańskiej wspólnoty apostolskiej, gdzie nikt nie cierpiał niedostatku (por. Dz 4,31-35). o. Alvaro Grammatica

4 z Polski Szkoła Nowej Ewangelizacji zaprasza Zapraszamy do udziału w letnich kursach Szkoły Nowej Ewangelizacji. Program tegorocznej szkoły letniej przewiduje cztery kursy. Każdy z pewnością znajdzie coś dla siebie. Oto program tegorocznej szkoły: lipca, Otwock - seminarium metodologiczne. Uczestnicy zapoznają się z metodologią kerygmatycznej szkoły ewangelizacji. Biorący udział w seminarium powinni wcześniej uczestniczyć w kursie "Paweł". Kurs poprowadzą: Cinzia Fallini, Beata Wójtowicz i Monika Wojciechowska lipca, Otwock - kurs "Modlitwa wstawiennicza". Zapraszamy wszystkich, którzy pragną odnowić w sobie gorliwość w modlitwie wstawienniczej. Jest to kontynuacja kursu "Charyzmaty". Daje doświadczenie mocy Ducha Świętego dla zbudowania wspólnoty. Przekazuje wskazówki praktyczne dla posługujących modlitwą wstawienniczą. Kurs poprowadzi Paolo Sbarbati, Pasterz Oazy w Recanati lipca, Otwock - kurs "Wspólnota". Pozwala dotknąć z bliska tego, czym wspólnota jest. Żadne opowiadanie nie pozwala przekonać się o tym tak, jak bezpośrednie doświadczenie. Ten kurs jest właśnie takim doświadczeniem. Jest to kurs dla wszystkich. Prowadząca - Iwona Sułek, Pasterz Oazy w Nowym Radzicu sierpnia, Elbląg - kurs "Paweł". Podstawowy kurs umiejętności ewangelizacji kerygmatycznej niezbędny dla każdego członka Koinonii w naszej misji nowej ewangelizacji. Poprowadzą: Beata Wójtowicz i Monika Wojciechowska z zespołem. Szczegółowe informacje dotyczące warunków udziału, kosztów i zakwaterowania otrzymacie od Waszych koordynatorów. Zapraszamy! Wiosenna wizyta Generała Na przełomie kwietnia i maja przyjedzie do Polski Pasterz Generalny Koinonii Jan Chrzciciel, ojciec Alvaro Grammatica. 27 kwietnia weźmie udział w regionalnym spotkaniu Koinonii w Gdyni. W dniach 1-4 maja poprowadzi spotkanie dla Koordynatorów naszej wspólnoty z całej Polski. Święto dziewictwa w Radzicu 15 sierpnia zapraszamy do Nowego Radzica na doroczne Święto Dziewictwa dla Królestwa Bożego! Będzie to już dziewiąta rocznica obecności wspólnoty celibatariuszy w Polsce, a szósta - we własnym domu w Nowym Radzicu. Zeszłoroczne święto zgromadziło ponad 300 osób. Czy w tym roku pobijemy rekord? Zapraszamy. Informacji udzielają bracia i siostry ze wspólnoty w Nowym Radzicu (tel , radzic@koinoniagb.pl). Zapraszamy Kurs dla małżeństw w Radzicu W dniach maja w domu Oazy w Nowym Radzicu odbędzie się kurs "Pryscylla i Akwila" prowadzony przez Beatę i Andrzeja Wójtowiczów. Uczestnicy kursu będą mogli przekonać się, że także małżonkom Bóg powierzył rolę ewangelizatorów. Postaci przyjaciół św. Pawła będą na tej drodze przewodnikami. Informacje dotyczące udziału w tym kursie dostępne są w domu Oazy w Nowym Radzicu (tel , radzic@koinoniagb.pl). Zapraszamy! Regionalne spotkania Koinonii 30 marca z udziałem Krajowego Koordynatora Koinonii Jan Chrzciciel w Polsce, Iwony Sułek, odbędzie się uroczyste spotkanie Koinonii regionu wrocławskiego. 29 marca Iwona spotka się z młodzieżą, a także z koordynatorami tego regionu. 11 maja w Dniu Zesłania Ducha Świętego w Nowym Radzicu, zgromadzą się natomiast bracia i siostry ze wspólnot związanych z tutejszą Oazą. Podczas uroczystej Mszy Świętej nowi członkowie zostaną przyjęci do naszej wspólnoty, a dotychczasowi odnowią swoje deklaracje członkowskie. 4 z Polski

5 Charyzmatyczny kurs we Wrocławiu W dniach kwietnia we Wrocławiu Paolo Sbarbati, pasterz Oazy w Recanati, poprowadzi kurs "Przebudzenie charyzmatyczne". Organizatorzy zapraszają wszystkich pragnących świadomie przyjąć dary Ducha Świętego i służyć nimi dla budowania wspólnoty. Informacji dotyczących warunków uczestnictwa udziela biuro Koinonii we Wrocławiu (tel , wroclaw@koinoniagb.pl). zgromadziło ok. 200 uczestników z całej Polski. Inaczej niż mogłoby wynikać z tytułu kursu "Przekleństwo aborcji i współżycia przedmałżeńskiego", kurs ten okazał się doświadczeniem Jezusowego zwycięstwa nad grzechem. Żeby jednak tego zwycięstwa doświadczyć, trzeba pełniej zdać sobie sprawę z tego, jak poważny nieporządek grzechy te wprowadzają w ludzką naturę i historię. - Ogłaszam to zwycięstwo codziennie - mówi nam jedna z uczestniczek spotkania. - Cieszę się, że moje dzieci nie będą obciążone moim grzechem. Jestem za to wdzięczna Bogu! Zmartwychwstanie we wspólnocie Trudno sobie wyobrazić bardziej wspólnotowe święta niż Wielkanoc. W tym roku w obu regionach Koinonii w Polsce, a także w Oazie w Nowym Radzicu odbywają się wspólnotowe celebracje tajemnic naszego zbawienia. Tam, gdzie nie powstały jeszcze Oazy, w liturgii będą posługiwać zaproszeni bracia. Razem ze wspólnotą z północy będzie w tym roku ojciec Emanuele De Nardi. Do Wrocławia przyjedzie natomiast ojciec Jan Kruczyński. O. Ricardo we Wrocławiu Multimedia w Ewangelizacji Szkolenie pod tym tytułem poprowadził 9 lutego w Nowym Radzicu dr Sławomir Leciejewski, wykładowca komunikacji multimedialnej w Instytucie Filozofii na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Uczestnicy mieli okazję przekonać się, jak istotny w dobie nowoczesnych mass mediów jest język przekazu ewangelicznego oraz środki, jakich używamy w ewangelizacji. Dalszą część szkolenia będą stanowiły zajęcia praktyczne z wykorzystaniem aplikacji służących do tworzenia prezentacji multimedialnych. Od 22 do 24 lutego przebywał we Wrocławiu nasz założyciel, ojciec Ricardo Argańaraz. Poprowadził tam kurs dotyczący konsekwencji grzechów współżycia przedmałżeńskiego i aborcji. Spotkanie z Polski 5

6 ze Świata Na kurs "Paweł" do Rzymu! Mamy doktora! Międzynarodowa Szkoła Ewangelizacji zaprasza do udziału w kursie "Paweł" w Rzymie. Uczestnicy mają do wyboru trzy terminy: lipca - 24 lipca - 4 sierpnia sierpnia 13 grudnia ubiegłego roku w Rzymie, o. Sandro Bocchin, Rektor Ateneum Jan Chrzciciel, uzyskał tytuł doktora teologii. Napisał pracę z zakresu liturgiki na temat Obrzędu Konsekracji Dziewic. Serdecznie gratulujemy i życzymy sukcesów w dalszej pracy naukowej! Kurs "Paweł" to podstawowy kurs dla każdego, kto pragnie skutecznie głosić Jezusa, a więc dla wszystkich noszących imię Jana Chrzciciela! Kursy Międzynarodowej Szkoły Ewangelizacji w Rzymie gromadzą uczestników z całego świata. To tutaj najczęściej rozpoczynają się nowe "przygody" misyjne naszej wspólnoty. Kto kiedykolwiek w nich uczestniczył wie, że jest to doświadczenie żywego, misyjnego Kościoła. Wszelkimi informacjami służy ekipa szkoły w Prusinach: tel school@koinoniagb.org Dobre wiadomości z Ameryki W ostatnich miesiącach nasza wspólnota doświadczyła wielu oznak życzliwości i uznania od szeregu przedstawicieli Kościoła. Otrzymaliśmy zatwierdzenie od ordynariusza diecezji Theuacan w Meksyku. W Nowym Jorku (USA) powierzono Koinonii Jan Chrzciciel administrowanie domu i sprawowanie troski pastoralnej nad kościołem rektorskim na Brooklinie. Także w Los Angeles tamtejsze władze kościelne zaoferowały nam możliwość zamieszkania w opuszczonym klasztorze na terenie parafii pw. św. Michała w centrum miasta. Do Stanów Zjednoczonych wybierają się nasi bracia i siostry z Międzynarodowej Szkoły Ewangelizacji, aby pomóc młodej i nielicznej jeszcze wspólnocie amerykańskiej w osiedleniu się w jej nowych domach. Gratulujemy i modlimy się o powołania! Meksykańskie powołania Podczas uroczystego spotkania Koinonii w Guadalajara w Meksyku, któremu przewodniczyli o. Ricardo Argańaraz i o. Alvaro Grammatica, dwóch naszych braci złożyło swoje pierwsze trzyletnie zobowiązania. Byli to Omar i Alejandro. Uroczystość poprzedziły rekolekcje braci i sióstr konsekrowanych z Ameryki, które prowadził dla nich o. Ricardo. 6 ze Świata

7 Seminarium metodologiczne w Pilźnie Po raz kolejny w Pilźnie odbyło się Seminarium Metodologiczne KeKaKo. W dniach lutego tego roku 72 uczestników kursu zgłębiało tajniki Szkoły Nowej Ewangelizacji, której celem jest Formowanie Formatorów Ewangelizatorów. Zadaniem słuchaczy było poznanie podstawowych zasad metodologicznych obowiązujących w Szkole. Szczegółowo rozpatrywane były kursy: "Filip", "Świadectwo" i "Dom Modlitwy". Doświadczeniem w prowadzeniu kursów dzielili się najlepsi: ojciec Ricardo Argańaraz, ojciec Alvaro Grammatica, ojciec Sandro Bocchin oraz Cinzia Fallini i Adriano Biccheri. Polskę reprezentowało 11 osób. Nominacje, nominacje... Mimo, że przypadający w naszej wspólnocie tradycyjnie na przełom września i października okres zmian mamy już dawno za sobą, także w rubryce "Nominacje" mamy to i owo do odnotowania. 1. Dyrektorem Międzynarodowej Szkoły Ewangelizacji został mianowany Adriano Biccheri. Gratulujemy wszystkim nowo mianowanym i życzymy powodzenia w pełnieniu nowych posług. Kongres Koinonii Jan Chrzciciel w USA 24 listopada ubiegłego roku w Thousand Oaks (USA) odbył się kongres Koinonii Stanów Zjednoczonych. Podczas uroczystej Eucharystii, której przewodniczyli ojciec Ricardo Argańaraz i ojciec Alvaro Grammatica, swoje wieczyste zobowiązania czystości, ubóstwa i posłuszeństwa złożył Michał Wojciechowski. Pierwsze śluby czasowe złożyły dwie siostry - Magdalena Kartio i Anna Puccio. Także 120 członków amerykańskiej Koinonii złożyło wtedy wspólnotowe deklaracje. W uroczystości wzięło udział około 300 osób. 2. Marta Laura Hlisnikovská została sekretarzem Generalnym Koinonii Jan Chrzciciel. 3. W naszej sycylijskiej Oazie Pełniącym Obowiązki Pasterzem został Vladzimir Hryhoryeu. ze Świata 7

8 poznajemy Oazy Pilzno - miasto ucieczki DOM W LITICACH W ZIMOWEJ SCENERII Chciałbym opowiedzieć wam o Oazie w Pilźnie- Liticach. Nie będzie to opowieść kronikarza, lecz raczej wyznanie świadka. Przyjechałem do Pilzna jesienią 1996 r., kiedy wszystko tu było jeszcze do zrobienia. Tamte lata były dla naszej wspólnoty początkiem okresu poważnych trudności. Chyba trzeba je nazwać prześladowaniami. Bardzo potrzebowaliśmy wtedy azylu, podjęliśmy więc decyzję o stworzeniu w Czechach Oazy, która pełniłaby rolę "schronienia" dla całej Koinonii. Mieliśmy przychylność biskupa, całą resztę trzeba było jednak dopiero stworzyć. Miasto ucieczki (albo schronienia) to taki Boży wynalazek. Ten, kto w sposób niezamierzony zabił człowieka, mógł schronić się w jednym z wyznaczonych w tym celu miast, aby nie wpaść w ręce "mściciela krwi" (zob. Wj 21,13; Lb 35,22-23; Joz 20,2-9). Unikano w ten sposób rozlewu niewinnej krwi w Ziemi Obiecanej, którą Bóg właśnie ofiarowywał swojemu ludowi. Dzięki tym schronieniom Naród Wybrany stawał się jednym ludem - adresatem jedynej obietnicy. Takim właśnie miastem ucieczki były dla Koinonii Litice k. Pilzna w Czechach. Miejsce OD LEWEJ: FRANCESCO MENEGHINI, MARTIN VANA, ALVARO GRAMMATICA, LUCA ARZENTON to powstało, abyśmy wszyscy mogli wytrwać w zdobywaniu Ziemi Obiecanej i aby każdy z nas mógł razem z psalmistą zaśpiewać: "Gdyby Pan nie był po naszej stronie, niech to już przyzna Izrael, gdyby Pan nie był z nami, gdy ludzie przeciw nam powstawali, wtedy połknęliby nas żywcem, gdy ich gniew przeciw nam zapłonął (...) Błogosławiony Pan, który nas nie wydał na pastwę ich zębom. Uwolnieni zostaliśmy jak ptak z sidła ptaszników: sidło się porwało, a my jesteśmy wolni. Nasza pomoc jest w imieniu Pana, który stworzył niebo i ziemię." (por. Ps 124). Oaza w Liticach narodziła się w bólu, aby stać się pociechą i obroną przed nieprzyjaciółmi. Teraz, wiele lat po odległym Bożym Narodzeniu Anno Domini 1995, to ziarno rzucone na czeską ziemię wykiełkowało i wydało owoce. Pierwszym widzialnym tego znakiem byli nasi kapłani wyświęceni w Pilźnie przez J. Eksc. Bp. Františka Radkovskýego (byli to Sandro, Alvaro, Emanuele, Costantino i Claudio). Jest to Oaza powstała wbrew woli wszystkich, lecz bardzo upragniona przez ojca Ricardo. Nikt jej nie chciał, bo wydawała się zbędna. Prócz tego brakowało sił potrzebnych do postawienia tak zuchwałego kroku, tym bardziej, że nie mieliśmy w Czechach żadnego pewnego i stałego przyczółka. Wszystko zdawało się potwierdzać czarny scenariusz rychłego upadku. Tylko ojciec Ricardo nie przestał pragnąć nowej Oazy. Był także ojciec Costantino, który w duchu przygody zaoferował się wziąć udział w tym przedsięwzięciu, choć i on - nie bez wahania. Z perspektywy czasu fakty potwierdzają tamten proroczy upór. Przypominam sobie pierwsze słowa, które ojciec Alvaro skierował do ojca Ricardo, kiedy 29 sierpnia 1998 został ustanowiony pasterzem pilzneńskiej Oazy: "Będziemy krwią z twojej krwi i kością z twoich kości". Było to wyznanie wiary w to, że jesteśmy Koinonią - jedną i niepodzielną. Przy tej samej okazji byliśmy świadkami, jak na słowo ojca Ricardo ustał padający wówczas deszcz (uroczystość ustanowienia pasterza Oazy odbywała się na zewnątrz). Ten znak był dla nas potwierdzeniem, że nic nie jest silniejsze od naszej przyjaźni i że Pan znajduje upodobanie w naszej miłości. Dzisiaj jest nas wielu, trudno też policzyć różne nasze prace i zobowiązania, ale ciągle doświadczam tego samego: ja to moi bracia, a oni to ja. Francesco Meneghini 8 poznajemy Oazy

9 Post scriptum Dzisiaj nasze miasto ucieczki nabrało dość pokaźnych rozmiarów. To już nie tylko Oaza z kościołem, odrestaurowaną plebanią oraz służącą za salę spotkań przebudowaną stodołą. W odległości około sześciu kilometrów znajduje się kolejny dom, w którym od jesieni ubiegłego roku mieści się siedziba naszej wspólnoty. Rezyduje tam również jej Założyciel i Pasterz Generalny. W oddalonych o pół godziny jazdy samochodem Prusinach znajduje się natomiast siedziba Szkoły Nowej Ewangelizacji. Wspólnota sprawuje duszpasterską troskę nad litickim kościołem parafialnym. Mamy także "swoich ludzi" w pilzneńskiej kurii biskupiej. Luca pełni funkcję kapelana ks. bp. Františka Radkovskýego, a Pavlina jest szefową kurialnego sekretariatu. KOŚCIÓŁ PARAFIALNY POD WEZWANIEM ŚW. PIOTRA I PAWŁA W LITICACH W Oazie działa Korespondencyjna Szkoła Biblijna, a także Korespondencyjna Szkoła Teologiczna. Mieści się tu również redakcja włoskiego wydania kwartalnika "KeKaKo Kerigma Karisma Koinonia". Co tydzień odwiedzamy więźniów w pobliskim zakładzie karnym. Od wtorku do czwartku prowadzimy dwugodzinną modlitwę wstawienniczą. W sobotnie wieczory sprawujemy liturgię w kościele parafialnym, a w niedzielę przed południem - w naszej sali spotkań. Co dwa miesiące organizujemy całodzienne spotkania z modlitwą za chorych pod hasłem "Jezus uzdrawia". Trudno wyliczyć wszystko, co dzieje się w naszej sali: KATEDRA ŚW. BARTŁOMIEJA W PILŹNIE SALA SPOTKAŃ PRZY OAZIE W PILŹNIE Oaza to prócz kilkunastu braci i sióstr (te liczby dość często ulegają zmianie z powodu napływania nowych powołań i przemieszczeń pomiędzy wspólnotami) także 20 Wspólnot Rodzinnych zrzeszających 258 członków Koinonii (44 z nich złożyło już swoje zobowiązania na całe życie) oraz 75 Domów Modlitwy. od zwykłych spotkań Koinonii, przez kursy dla naszych Wspólnot Rodzinnych, spotkania młodych i spotkania rodzin, aż po międzynarodowe imprezy, jak rekolekcje wspólnoty wewnętrznej, spotkania pasterzy i, prowadzone przez Szkołę Nowej Ewangelizacji, seminaria metodologiczne. Tak dziś wygląda nasze miasto ucieczki. poznajemy Oazy 9

10 ludzie KeKaKo Wyspy Z ziemi polskiej na Bohater zbiorowy dzisiejszego materiału w dziale "Ludzie "KeKaKo"" mieszka na Wyspach Brytyjskich i za "poprzedniego życia", czyli w kraju swoich ojców, zamieszkiwał gdzieś na północy Polski, a szczególnie w Bydgoszczy albo Gdyni. Jak się mają, co porabiają i jak starają się podtrzymywać swoje więzi wspólnotowe nasi bracia, którzy się wybrali w świat za pracą? Postaramy się trochę Wam o tym opowiedzieć. Autor: Joanna Piątkowska Kiedy ktoś decyduje się opuścić kraj, to na ogół oznacza, że ma ku temu poważny powód. Jeśli dodatkowo musi przy tej okazji pozostawić w domu rodzinę, powód ten wydaje się jeszcze poważniejszy. Takie wyjazdy traktowane są często jako "zło konieczne" i takimi rzeczywiście bywają. Dla kilkorga spośród moich przyjaciół pobyt za granicą stał się tymczasem okazją do odnowienia ich życia rodzinnego, a niektórzy z nich dopiero poza Polską znaleźli to, czego tutaj bezskutecznie szukali. I nie jest to reklama biura organizującego wyjazdy zagraniczne, ale opowieść o prawdziwym błogosławieństwie, które Bóg może wyprowadzić także z trudności, skłaniających wielu do pozostawienia dotychczasowego życia. A prócz tego okazuje się, że także wspólnota daleko od domu bywa prawdziwym "kołem ratunkowym" niepozwalającym "pogubić się w świecie". Andrzej Złowocki z Gdyni, obecnie w Dublinie: Mój wyjazd do Irlandii był możliwy dzięki tzw. "szczęśliwemu zbiegowi okoliczności". Firma, do której wysłałem moją aplikację, właśnie poszukiwała pracowników i kiedy zaczęto rozpatrywać kandydatów, mój faks leżał akurat na wierzchu. Udało mi się więc wyjechać do pracy, choć za sobą pozostawiałem 10 ludzie Koinonii

11 ludzie KeKaKo rodzinę i to w dość trudnym momencie, bo nasz powstający nowy dom był właśnie na etapie prac wykończeniowych. Początkowo moje warunki życiowe w Irlandii nie były zachwycające: mieszkałem w odległości dwóch godzin jazdy autobusem od Dublina i taką drogę musiałem pokonywać co rano, żeby znaleźć się o siódmej w pracy. Po południu było jeszcze "lepiej", bo trafialiśmy na korki i podróż trwała zazwyczaj od trzech do czterech godzin. Możesz sobie wyobrazić, że chcąc się rano pomodlić, musiałem wstawać przed czwartą, a po powrocie do domu zostawał mi tylko czas na przyrządzenie sobie jakiejś obiadokolacji, a potem - spać. Prosiłem więc Pana, żeby jakoś rozwiązał tę sytuację. Wkrótce potem nawiązał ze mną kontakt od lat niewidziany przyjaciel z dzieciństwa, który mieszkał ni mniej ni więcej tylko w Dublinie. Spotkaliśmy się i już wkrótce mieszkaliśmy razem. Z nowego miejsca zamieszkania miałem około pięciu minut pieszo do pracy. Oprócz tego nawiązałem kontakt z Koinonią w Belfaście, dokąd z Dublina co godzinę odchodzi autobus dojeżdżający tam w dwie godziny. Od pewnego czasu uczestniczę więc w życiu Koinonii w Belfaście, a wygląda na to, że zacznę również uczestniczyć w spotkaniach tutejszej Wspólnoty Rodzinnej. W miarę naszych czasowych możliwości mamy u nas spotkania Domu Modlitwy, a niedawno zostaliśmy również poproszeni przez lokalnych duszpasterzy o poprowadzenie spotkań dla Polaków. Chodzi przede wszystkim o mężczyzn: mamy im pomóc być mężami i ojcami. Zgodziliśmy się stawiając jedynie ten mały "warunek", że musimy rozpocząć od kursu "Filip". I tak w dniach maja w Dublinie, z udziałem mężczyzn z Polski pracujących w Irlandii, odbędzie się kurs "Filip". Oczywiście nie będziemy prowadzić go sami. Do pomocy przyjedzie z Polski moja żona Kasia. Tomek i Mirka Dereszyńscy z Bydgoszczy, obecnie w Ramsgate w Anglii: - Tomek pracuje w tutejszej firmie teleinformatycznej - mówi Mirka. - Moja rola to tworzenie domowego klimatu; poza tym usilnie uczę się angielskiego - trochę w szkole, a trochę w domu. Pan bardzo nam błogosławi: odzyskaliśmy tu spokój, nie prowadzimy już wariackiego trybu życia w ciągłym stresie, pośpiechu, przemęczeniu i chronicznym braku czasu dosłownie na wszystko, jak to miało miejsce przedtem w Polsce. Mogliśmy odnowić i umocnić nasze relacje rodzinne. Nadrabiamy też czas, którego nie mieliśmy dla naszego syna. Każdą chwilę staramy się spędzać razem: na basenie, na wrotkach, na spacerze brzegiem morza, na rowerach, w kinie... Chwalimy Pana za to, jaki jest dobry! Bardzo pragniemy co najmniej jeszcze jednego dziecka i jeszcze bliższych relacji z przyjaciółmi. Przemek i Ola Krawczakowie z Bydgoszczy, obecnie Gravesend w hrabstwie Kent w Anglii: Przemek pracuje w magazynie, Ola zajmuje się wychowaniem trójki ich dzieci. Dwaj starsi chłopcy - Michał (8 lat) i Patryk (5 lat) - chodzą do szkoły znajdującej się przy tutejszej katolickiej parafii; obaj coraz lepiej mówią po angielsku. Ich młodsza siostra, Ula, ma dopiero roczek i jest jeszcze w domu z mamą. - Mam poczucie, że tutaj, w Gravesend, Pan Bóg posługuje się nami - mówi Ola. - Ostatnio prowadzimy z Przemkiem spotkania dla narzeczonych, a razem z Kasią Góralską przygotowujemy również polskie dzieci do Pierwszej Komunii Świętej. Staramy się także prowadzić Dom Modlitwy. Z tym jednak wygląda bardzo różnie, bo, jak większość ludzi tutaj, Przemek ma ruchome dni pracy, a to bardzo utrudnia zachowanie regularności spotkań. Kiedy chociaż dwa razy w miesiącu uda nam się razem z naszymi przyjaciółmi Kasią i Hubertem Góralskimi oraz Romkiem Poremskim spotkać na modlitwie, razem błogosławimy Pana za wszystko, co od Niego ciągle otrzymujemy. Staramy się zapraszać do wspólnej modlitwy także i innych; nasz rekord to 11 osób na takim domowym spotkaniu. W sierpniu ubiegłego roku odwiedził nas ojciec Jan Kruczyński. Było to prawdziwe święto ze wspólnotową Eucharystią. Razem z Janem pojechaliśmy do Oxfordu, aby zapoznać się z naszymi braćmi, u których ma się wkrótce odbyć spotkanie Koinonii z udziałem wszystkich członków naszej wspólnoty w Anglii. Wraz z Kasią i Hubertem wzięliśmy również udział w kursie "Dom Modlitwy" w Bristolu. Chociaż tęsknimy za Polską, za naszą rodziną i przyjaciółmi, których pozostawiliśmy w kraju, wiemy, że nasz pobyt tutaj to wola Pana. Prawda, że wszędzie może nas spotkać coś dobrego? Nawet w sytuacji, której wcale nie chcieliśmy i która była raczej przymusem. Tak też zdarzyło się Kasi z Bydgoszczy, obecnie, podobnie jak Przemek i Ola, mieszkającej w Gravesend. Potrzeba było tego wyjazdu, aby w kraju wyspiarzy odnalazła swojego obecnego męża, Huberta. I chociaż pobrali się w Polsce, to jednak powrócili tam, gdzie się poznali - do Anglii. - Tutaj jest nasz dom i tutaj czuję się u siebie - mówi Kasia. Pobyt w tym miejscu odbieram też w kategorii powołania. To miejsce i ten czas przygotował dla nas Pan. W tej samej miejscowości mieszka również Czarek Rybicki, który niecierpliwie czeka na przyjazd swojej żony. Naszym przyjaciołom na wychodźstwie życzymy powodzenia, a ewentualnym naśladowcom podajemy adres kontaktowy do koordynatorów Koinonii Jan Chrzciciel w Anglii Agnieszki i Mike'a Parry: agamike@parry1.co.uk. ludzie Koinonii 11

12 o. Ricardo Argańaraz PASTERZ ZAŁOŻYCIEL Siostra Santacaterina, o której pisaliśmy poprzednio, nie tylko wskazała ojcu Ricardo Camparmo, ale również podała mu nazwiska ówczesnych siedemnastu właścicieli tej ziemi. Jej wykupienie wydawało się zadaniem praktycznie niemożliwym do wykonania, co jednak ojciec Ricardo przyjął jako nieomylny znak, że dzieło to należy do Boga. Takimi trudnościami naznaczone było zresztą całe to przedsięwzięcie. Ciągle pojawiały się przeszkody niby mury nie do przebycia albo jak Morze Czerwone, które pozornie niemożliwe do przejścia, zawsze w ostatnim momencie się rozstępowało. Przy wykupie gruntów doświadczaliśmy zawsze tego samego: właściciele, do których się zwracaliśmy, od razu zgadzali się na ich sprzedaż tak, jakby ktoś powiedział im wcześniej: "Kiedy zjawi się ojciec Ricardo i zaproponuje wam wykup, zgódźcie się"". Wszystko to było tym bardziej niezwykłe, że wcześniej kontaktowało się z nimi pewne stowarzyszenie hotelarzy z Lido di Venezia, proponując wykupienie całej osady, czego oni zgodnie odmówili. Taki był Boży plan dla tego miejsca: nie chcieli sprzedać tamtym, a ojcu Ricardo sprzedali. Wykup centralnej części osady rozpoczął się 19 września 1975 roku i zakończył w ostatnich miesiącach roku 1976 zawarciem wstępnych umów, na mocy których ojciec Ricardo wchodził w posiadanie wskazanych terenów, zaś akty notarialne do każdej transakcji sporządzono w późniejszym czasie (mowa tu o miejscach, gdzie aktualnie znajdują się biura, kaplica oraz domy: "Gerico", "Guadalupe", aż do dzisiejszej studni). Część osady, schodząc z drogi na prawo, w stronę Camparmo, została zakupiona dopiero w 1980 roku, gdyż jej właściciel przebywał ówcześnie w Australii, natomiast teren na lewo od drogi, aż do pomnika ku czci poległych, został zakupiony od pana Bruno Nervoo, koło roku Ze wszystkimi właścicielami kontaktował się osobiście ojciec Ricardo i wyjaśniał im, że zamierza rozpocząć w Camparmo pewne doświadczenie o charakterze religijnym. Wszyscy zgodzili się na sprzedaż, zachowując przy tym znakomite relacje z nowymi sąsiadami. Na sprzedaży zyskali oni więcej niż oczekiwali, dzięki wspaniałomyślności ojca Ricardo, który zaoferował im wyższą cenę, aniżeli sami proponowali, chcąc CAMPARMO WIDZIANE Z GÓRY CORNETTO. 12 historia Camparmo

13 podkreślić znaczenie tego miejsca, które w oczach ludzi jawiło się jako niedostępne i niegościnne. I rzeczywiście - nie istniała tam nawet droga, tylko górska ścieżka. Pewnego dnia ojciec Ricardo udał się do pana Giovanniego Danzo, wówczas 76-letniego właściciela łąki (obecnego pierwszego poziomu "Rachab"), aby zapytać, czy nie zechciałby jej sprzedać. On jednak się nie zgodził. Taka reakcja wprawiła ojca Ricardo w zakłopotanie. Otrzymał przecież "nakaz" od Pana, aby nabyć tę ziemię, a także obietnicę, że zostanie mu sprzedana. Po tygodniu właściciel sam zgłosił się do ojca Ricardo i oświadczył, że przyjmuje propozycję. Przepraszał też, że uległ zniechęcającym opiniom właścicieli sąsiadujących działek. Warto podkreślić, że ojciec Ricardo otrzymał w modlitwie następujące słowa: "Zgodzą się wszyscy, prócz jednego". Tak właśnie się stało: pośrodku stu hektarów ziemi składających się na Camparmo, do dziś znajduje się nienależący jeszcze do wspólnoty skrawek ziemi, na którym stoi rudera o powierzchni 35 m2. Jego właściciele, o których wspominał wcześniej pan Danzo, nigdy nie zechcieli sprzedać swojej własności. Ojciec Ricardo usłyszał jednak od Pana: "Nie obawiaj się, podaruję ci ją w sposób, którego nie potrafisz sobie wyobrazić i będzie to pieczęć świadcząca o tym, że jest to moje dzieło". Inne szczególne zdarzenie, o którym ojciec Ricardo opowiada z radością, dotyczy zakupu jednej z ostatnich parceli około roku Pamięta, że pewnego dnia Silvia, jedna z pierwszych sióstr przybyłych do Camparmo, powiedziała mu po modlitwie osobistej: "Dzisiaj przyjdzie pewien człowiek i zaproponuje ci zakup kawałka ziemi. Pan mówi ci: "Kup go!". I pokazała mu fragment Pisma Świętego pochodzący z Księgi Jeremiasza, który potwierdzał to polecenie. Tamtego ranka około godziny 11:00 ojciec Ricardo siedział u szczytu Camparmo koło zbiornika z wodą, podziwiając w modlitwie to cudowne miejsce i piękny słoneczny dzień. W pewnej chwili podszedł do niego pan Mario Dalla Pozza, pozdrowił go i powiedział w swoim dialekcie: Kupiłby ojciec ode mnie ten pagórek, który tu widać?", wskazując przy tym na Spitz di Giotti. Ojciec Ricardo zgodził się bez wahania. Wspomina także pana Antonio Bernardi- właściciela miejsca, gdzie dzisiaj znajduje się kapliczka Matki Bożej i biura "Rahab". PIERWSZY DOM, "RACHAB", ODBUDOWANY PRZEZ OJCA RICARDO Z POMOCĄ MURARZA PIERO FIN, OBECNIE SIEDZIBA BIUR OAZY. OBOK NIEGO: RUINA "AI", JEDYNY BUDYNEK NIE BĘDĄCY WŁASNOŚCIĄ WSPÓLNOTY. Pierwotnie był tam piękny budynek z parterem i dwoma piętrami składający się w sumie z osiemnastu pomieszczeń, który w czasie pierwszej wojny światowej służył włoskiemu dowództwu za siedzibę. Był to ostatni bastion włoskiej armii - granica austriacka znajdowała się w linii prostej w odległości około pięciu kilometrów. W Camparmo znajdowało się dwieście mułów, które dowództwo wykorzystywało do transportu broni i zaopatrzenia. Budynek, o którym mowa, był bardzo piękny i ojciec Ricardo żałował, że został zburzony, bo gdyby dało się go zrekonstruować, mógłby służyć jako wygodne mieszkanie, tak dobrze go w środku rozplanowano. Po południu, 2 kwietnia 1976 roku, ojciec Ricardo przybył wreszcie do Camparmo. Towarzyszyli mu: młody, wówczas dziewiętnastoletni, Sandrino Bocchin, Luciano Proietti (dzisiaj franciszkanin) i nieoceniony murarz, Piero Fin z San Vito di Leguzzano, który wspaniałomyślnie ofiarował trzy tygodnie swojej pracy, aby wyremontować i przystosować do zamieszkania to miejsce. historia Camparmo 13

14 temat numeru Indie - pierwsze skojarzenie? Matka Teresa z Kalkuty czy Bollywood? Ludzie umierający z biedy i chorób czy może przeciwnie - piękni i bogaci Hindusi, uśmiechnięci i rozśpiewani? Co tam robią misjonarze Koinonii Jan Chrzciciel? Przekonajcie się sami. Koinonia w Indiach Geografia i demografia Republika Indii leży w południowej Azji i rozciąga się na powierzchni km2. Mieszka tam ludzi (17% ludności świata). Mieszkańcy Indii mają 17 języków urzędowych oraz angielski jako język pomocniczy. W większości są wyznawcami hinduizmu (81%); jest też ok. 12% wyznawców islamu. Chrześcijanie stanowią w Indiach zaledwie ok. 2% ludności i wedle tradycji wywodzą się od Tomasza Apostoła, który miałby działać w latach w dzisiejszym stanie Kerala, gdzie chrześcijaństwo jest szczególnie silnie obecne. Fakt, że jest ich tak niewielu, sprawia, że bycie chrześcijanami oznacza w Indiach zupełnie co innego niż w Europie albo w Ameryce. W codziennym życiu, obyczajach i we wszystkim dookoła ton nadają wyznawcy hinduizmu ze wszystkimi konsekwencjami tego faktu. System kastowy Najbardziej jaskrawym przejawem wpływu hinduizmu na życie społeczne w Indiach jest tradycyjny podział na kasty. Poza kilkoma podstawowymi warstwami społecznymi (kapłani i mędrcy, arystokracja i rycerstwo, kupcy i rolnicy oraz warstwa służebna) istnieje około dziesięciu tysięcy różnych kast stanowiących odrębne społeczności i kierujących się odrębnymi prawami, wśród których wspólnymi są zasady nie zawierania związków małżeńskich poza własną kastą i nie zasiadania do stołu z członkami innej kasty. Najniższą kastą są tzw. "niedotykalni" albo "pariasi"; stanowią ok. 15% ludności Indii. Przynależność do kasty jest dziedziczna. Nie ma możliwości przejścia do innej kasty - tak wyższej jak i niższej. Jedyną szansą na zmianę swojej pozycji społecznej, i to dopiero w kolejnym wcieleniu (hinduiści wierzą w reinkarnację), jest wierne przestrzeganie zasad kasto- 14

15 wych. Szczytem tego swoistego "awansu" jest osiągnięcie po śmierci stanu nirwany. Dla niewiernych przepisom kastowym ta sama "drabina" prowadzi w dół, ku coraz to niższym kastom, aż w końcu człowiek nie respektujący praw hinduizmu w jednym z kolejnych wcieleń staje się zwierzęciem. Konstytucja Indii znosi podział na kasty, zrównuje ich prawa i zakazuje niedotykalności; jest to jednak prawo, które długo jeszcze pozostanie martwą literą. Sytuacja chrześcijan W ostatnich latach sytuacja chrześcijan uległa poważnemu pogorszeniu. Dotyczy to szczególnie stanów, w których doszły do władzy radykalne ugrupowania nacjonalistyczne, stawiające sobie za cel "powrót do korzeni", a więc także do hinduizmu. Podjęto nawet próby ustanowienia prawa przeciw nawróceniom, które zakazywałoby przechodzenia z hinduizmu na inne religie. Mimo że obecnie prawo takie obowiązuje już w nielicznych regionach (np. w regionie Madhaya Pradesh), nie brakuje grup i stronnictw nadal żywotnie zainteresowanych dyskryminowaniem chrześcijan. Tylko w latach doszło w Indiach do około 500 zajść - od profanacji świątyń chrześcijańskich aż po mordy na tle religijnym. Pogromy te nasiliły się w ostatnich miesiącach. Włoska agencja misyjna AsiaNews podała, powołując się na działaczy organizacji obrony praw człowieka i na miejscowych przywódców katolickich, że w regionie tym wielu chrześcijan, zwłaszcza spośród miejscowych plemion tubylczych, nadal ukrywa się w lasach, bojąc się nowych ataków. Ciągle brak jest oficjalnych danych na temat liczby ofiar, policja zaś nie pozwala niezależnym organizacjom chrześcijańskim na prowadzenie własnego dochodzenia. Dbające o wizerunek państwa władze centralne zezwoliły tymczasem na stworzenie pierwszego w Indiach uniwersytetu chrześcijańskiego. Uniwersytet w Kerala będzie finansowała Chrześcijańska Fundacja dla Indii utworzona przez Kościół Katolicki. Uczelnia będzie zrównana w prawach i obowiązkach z pozostałymi wyższymi uczelniami tego kraju. Ewangelizacja Indii Tegoroczna wyprawa naszych misjonarzy do Indii, rozpoczęta 11 stycznia, poświęcona jest kursowi "Filip". W dziesięciu regionach kraju nasze siostry Miriam i Frauke prowadziły kursy "Filip" z udziałem świeckich, księży, sióstr zakonnych, a nawet biskupów. Wielu z nich miało już doświadczenie kursu "Filip". Teraz jednak mogli zapoznać się także z jego metodologią. - W Indiach potraktowano bardzo poważnie program formacji ewangelizatorów dla całego kraju - mówi Miriam. - Przemyślany, uporządkowany i konkretny plan wspierany przez 166 biskupów z całego kraju, jeśli równie konsekwentnie będzie realizowany, przyniesie owoce, których dzisiaj nie potrafimy sobie nawet wyobrazić. Podczas podróży po Indiach nasze siostry trafiły również do niewielkiego regionu Orisa, gdzie podczas ubiegłorocznych świąt Bożego Narodzenia doszło do szczególnie gwałtownych wystąpień antychrześcijańskich. Wszędzie tam, gdzie znalazły się krzyże lub choćby świąteczne ozdoby, niszczono domy. Niektórzy dla ich ratowania deklarowali, że staną się hinduistami. Inni uciekali do lasu tak, jak stali i pozostawali tam przez wiele dni. W kursie "Filip" wzięło więc udział niewiele, bo tylko 30 osób. Wśród nich były także siostry zakonne, które ukrywały się w lasach, straciwszy wszystko, co miały, razem z domami, w których mieszkały. - Niektórzy z uczestników byli weteranami pracy misyjnej wśród Hindusów na wsiach - opowiada Miriam. - Nie poddawali się wobec prześladowań, ale przeciwnie - zachowywali pogodę ducha i ufność w Panu, Który pragnie Kościoła odnowionego w Duchu Świętym, Kościoła z kart czwartego rozdziału Dziejów Apostolskich. Mimo tak trudnej sytuacji, a może także w związku z nią, kurs w Orisa przyniósł bardzo wymierne owoce: powstały projekty ewangelizacji młodzieży, projekt formacji młodych ewangelizatorów, a także tworzenia zespołów ewangelizacyjnych we wszystkich pięciu diecezjach regionu. Także w innych miejscach Indii systematyczna metodologia kursów kerygmatycznych zrobiła duże wrażenie na przybyłych, często z bardzo daleka, liderach - zarówno świeckich, jak i duchownych. - Jeszcze podczas trwania kursów podejmowano decyzje o systematycznym ich rozpowszechnianiu i przenoszeniu doświadczenia kerygmatycznego na grunt poszczególnych diecezji i parafii. Proszono nas o udostępnianie materiałów do prowadzenia kursu Filip". Paradoksalnie najwięcej swobody mieli w ewangelizowaniu mieszkańcy stanu Bengal, rządzonego przez komunistów. Budowały nas również wypowiedzi indyjskich biskupów, którzy motywowali uczestników naszych kursów, aby zawsze głosili Jezusa - umarłego, zmartwychwstałego i uwielbionego - mówi nam na koniec Miriam. W przyszłym roku program zakłada przedstawienie liderom ewangelizacji kursu "Paweł" wraz z jego metodologią. Będzie to kolejny krok do zewangelizowania tego drugiego co do liczebności kraju świata. To jak? Z czym wam się kojarzą Indie? Bardziej z Matką Teresą, czy raczej z Bollywood? Kraj umierających i biednych, czy zamożnych i zadowolonych z życia? A może jest to kraj jednych i drugich w drodze do poznania Jezusa? 15

16 16 Koinonia w Indiach

17 Wszelkich informacji dotyczących możliwości udziału w ewangelizacji Indii udziela Międzynarodowa Szkoła Ewangelizacji w Prusinach (Czechy). Tel.: school@koinoniagb.org Numer konta do przelewów w euro: Koinonia Giovanni Battista Scuola di Evangelizzazione IBAN: CZ B.I.C.: CEKOCZPP BANKA CSOB, Plzen, Sedlackova 26a 17

18 rozmowa Ke Ka Ko Jezus nie był blondynem z Cinzią Fallini z Międzynarodowej Szkoły Ewangelizacji Koinonii Jan Chrzciciel rozmawia Robert Hetzyg. Od pięciu lat bywasz regularnie w Indiach. Prowadziłaś wiele kursów i szkoleń metodologicznych. Jak to się stało, że wspólnota trafiła do Indii? Po raz pierwszy zetknęłam się z Indiami dzięki ojcu Francois Godest, mieszkającemu tam francuskiemu misjonarzowi, obdarzonemu silnym powołaniem ewangelizacyjnym. Skontaktował się z nami za pośrednictwem ACCSE (Stowarzyszenie Katolickich Charyzmatycznych Szkół Ewangelizacji) i wziął udział w naszej letniej szkole ewangelizacji w 1999 roku w Izerni. Będąc pod wrażeniem naszych kursów, zaprosił nas do Indii. Skorzystaliśmy z tego zaproszenia dwa lata później, w 2001 roku. Przeprowadziliśmy tam wtedy kurs "Filip" i kurs "Paweł". Podczas kursu "Paweł" odwiedził nas pewien biskup, który zainteresował się naszą szkołą ewangelizacji. Złożył nam później wizytę w naszej rzymskiej Oazie. Zostaliśmy też oficjalnie zaproszeni przez niego do podjęcia czteroletniego programu formacyjnego na podlegającym mu obszarze. Bardzo dotknęła mnie definicja ewangelizacji, którą zawsze powtarzał, ilekroć odwiedzał nas podczas kursów: "to głoszenie Jezusa, Którego doświadczyłeś". W jaki sposób poradziliście sobie z przekazaniem treści kursów? Czy mogliście posługiwać się tymi samymi znakami i dynamikami, co w Europie, czy też musieliście szukać nowych? Dynamiki "działają". Chodzi tylko o pewien jasny sposób ich przedstawienia. Nie mogę na przykład potraktować błota jako coś brzydkiego. Dla nich błoto wcale takim nie jest. Mogę natomiast zwrócić uwagę na fakt, że kiedy już się raz ubrudzę, bardzo trudno pozbyć się tego brudu. Nie chodziło więc o zmianę znaków używanych w dynamikach, ale o umiejętne ich zaadaptowanie. Jak można dokonać inkulturacji orędzia chrześcijańskiego, nie mieszając go z obcymi mu treściami rodem z hinduizmu? Kiedy głosisz komuś kerygmat i przedstawiasz mu osobę Jezusa, nie ma problemu inkulturacji. Mam doświadczenie niezwykłej skuteczności kerygmatu, niezależnie od kultury. Słuchają cię zawsze, kiedy wypowiadasz się jako świadek. Jeśli natomiast zaczniesz nauczać europejskiej modlitwy, europejskiego sposobu jedzenia i ubierania się, jeśli spróbujesz przekonywać do obrzędów, które zupełnie nie przystają do tutejszej kultury, to oczywiście niczego nie osiągniesz. Ale kiedy mówisz o Jezusie, Który zbawia, to naprawdę łatwo będzie Ci ewangelizować, ponieważ żaden ze znanych im dotychczas bogów niczego nie robił dla nich. Tymczasem Jezus, Który przychodzi do nich, a - powiem więcej - specjalnie dla nich przyjął ludzkie ciało i Który dla nich umarł i zmartwychwstał, taki Jezus, Który i dzisiaj ich kocha i okazuje im swoją przebaczającą miłość, a nawet uzdrawia z chorób, taki Jezus jest "do przyjęcia". Niestety Kościół w Indiach już przejął pewne europejskie wzorce. Jezus indyjskiego Kościoła jest jasnym blondynem, zupełnie jakby był na przykład Polakiem. A przecież On jest Azjatą! Budowle kościelne często stawia się na styl europejski. Wielu Hindusów uważa, że chrześcijaństwo jest dla Europejczyków sposobem narzucenia im swojej kultury. Pomiędzy wszystkimi rzeczami do nauczenia się i przyzwyczajenia, co dla Ciebie osobiście stanowiło największą trudność? Chyba mentalność Hindusów. Zupełnie nie rozumieliśmy ich reakcji w niektórych sytuacjach. Komunikacja jest tu nie lada wyzwaniem. A jak sobie radzicie z podziałami międzykastowymi? W naszych kursach brali udział reprezentanci wszystkich kast. W związku z istniejącą jeszcze nadal dyskryminacją przedstawicieli niższych kast doradzano nam dyskrecję, co do ich obecności na kursach, ponieważ osoby pochodzące z kast wyższych po prostu mogłyby zrezygnować z udziału. Nieraz myślałem o was, słysząc informacje o pogromach chrześcijan do jakich dochodziło w Indiach, zwłaszcza w ostatnich miesiącach. Czy spotkało was jakieś bezpośrednie zagrożenie? Na początku naszej misji w Indiach w niektórych stanach istniało jeszcze prawo przeciw nawróceniom; ewangelizacja była tam więc niebezpieczna. Dzisiaj prawie wszędzie przepisy te zostały już zniesione. Są jednak ciągle takie rejony, szczególnie w centrum i na północy Indii, gdzie dochodzi do ataków, czasem śmiertelnych, na osoby propagujące chrześcijaństwo czy choćby dające świadectwo wierze. My sami nie staliśmy się nigdy ofiarami takich zajść. Czasami miejscowi księża doradzali nam, żebyśmy nie wychodzili ewangelizować, jako że będąc Europejczykami, moglibyśmy tym bardziej budzić agresywne reakcje. Kilkakrotnie wyszliśmy na ewangelizację pomimo 18 rozmowa Ke Ka Ko

19 realnego zagrożenia. Potem mówiono nam, że mogliśmy nie wrócić żywi. Podobne niebezpieczeństwa zdarzają się wielu spośród uczestników naszych kursów na co dzień. Wielu z nich nie może wracać Cinzia Fallini, do swoich domów; muszą jako jedna ukrywać się po lasach. Ich z pierwszych sytuacja jest bardzo niepewna. misjonarek A mimo to udaje wam się skutecznie ewangelizować? naszej wspólnoty Mieszkańcy Indii są bardzo wybrała się otwarci na sprawy do Indii, aby duchowe i pewnie dlatego zaszczepić tam ewangelizowanie ich to sama kursy szkoły przyjemność. Widziałam wiele kerygmatycznej. uzdrowień - znacznie więcej Gdyby nie to, niż w Europie. Są to ludzie że w Europie prości: kiedy przedstawiasz klimat zupełnie im Jezusa żywego, Który jest, nie ten, pewnie choć Go nie widać, nie mają i tutaj nosiłaby żadnych problemów, aby sari. w Niego uwierzyć. Przeciwnie - fascynuje ich taki Jezus: przebaczający, uzdrawiający chorych, zwracający się do grzeszników i kochający tak bardzo, że gotów jest oddać życie za każdego z nas. Mam poczucie, że ewangelizując w Indiach sieję na żyznej ziemi. Powiem więcej, często odnosiłam wrażenie, że chodzę pośród zboża dojrzałego do żniw. Podczas kursu "Paweł" wyszliśmy na dwudniową ewangelizację po wsiach; wieczorem organizowaliśmy spotkania z modlitwą za chorych. Brało w nich udział ok. 500 osób - w większości oczywiście niekatolicy. Uczestnicy kursu modlili się nad chorymi i byliśmy wtedy świadkami szeregu przepięknych uzdrowień - jednego po drugim. Chorzy wychodzili do przodu, kładliśmy na nich ręce i widzieliśmy, jak byli uzdrawiani. Widziałam dziewczynkę, która miała wykrzywione i pokurczone ramiona. Byłam świadkiem, jak podczas modlitwy została całkowicie uzdrowiona. Zaraz za nią szło kulejące dziecko mające jedną nogę niesprawną. Po nałożeniu rąk chłopczyk natychmiast zaczął biegać, zupełnie jakby nigdy nie był chory. Pamiętam też pewną opuszczoną przez męża kobietę, prawie zupełnie niewidomą. Ciężko pracowała na utrzymanie swoich dzieci. Kiedy zaczęliśmy mówić jej o Jezusie, z przekonaniem i pewnością, które do dziś mam w pamięci, powiedziała: "ja wiem, że kiedy wy, chrześcijanie, pomodlicie się za mnie do Jezusa, to On mnie uzdrowi, ponieważ On już to kiedyś zrobił". I tak się stało.w naszych kursach brało także udział wielu seminarzystów, nie mających wielkiego zaufania do ewangelizacji kerygmatycznej. Jednemu z nich Pan udzielił w zeszłym roku pięknej lekcji. Kiedy on, zupełnie bez przekonania, mówił o Jezusie w domu, gdzie leżała w łóżku pewna sparaliżowana kobieta, ta po prostu wstała i zaczęła chodzić. Kleryk był wstrząśnięty i natychmiast poszedł do swojego biskupa, aby o wszystkim opowiedzieć i "zareklamować" mu kurs "Paweł". Zostaliśmy wtedy poproszeni, aby poprowadzić formację kerygmatyczną w tamtejszym seminarium duchownym. Co się zmieniło w waszej pracy od dnia, kiedy przyjechaliście do Indii? Dzisiaj możemy mówić o niezwykłym zainteresowaniu ze strony różnych kościelnych liderów. Kiedy prowadziliśmy pierwszy kurs "Paweł", niewielu było chętnych, aby wziąć w nim udział, a do tego połowa uczestników to byli analfabeci. W międzyczasie powstało związane z naszą wspólnotą stowarzyszenie zrzeszające kerygmatyczne szkoły ewangelizacji, które korzystają z materiałów wypracowanych w naszej wspólnocie. Po czterech latach naszej pracy w Indiach spośród braci, którzy nas przyjmowali spontanicznie zaczęły powstawać małe wspólnoty. Dziś jest ich już siedem albo osiem. W większości stanowią owoc kursu "Wspólnota" prowadzonego przez nas w 2005 roku. W jednym z naszych kursów "Filip" brał udział pewien biskup. Uczestniczył we wszystkich dynamikach, a nawet prowadził animację. Dzielił się także swoim świadectwem. Powiedział: "ja chcę jako pierwszy mieć u siebie tę szkołę ewangelizacji; i nie tylko u mnie, ale i w całym moim regionie" (biskup ten jest odpowiedzialny za ewangelizację w jedenastu diecezjach). Jest zresztą więcej takich biskupów przekonanych o skuteczności ewangelizacji. Jak widzisz możliwość zaistnienia w Indiach takiej wspólnoty jak nasza? Czy potrafimy przekazać Hindusom nasze, europejskie przecież, doświadczenie wspólnoty? Życie wspólnotowe jest "ucieleśnieniem" kerygmatu. Ewangelizacja bez wspólnoty byłaby jedynie propagandą i zupełnie nie miałaby osobistego wymiaru. My sami zresztą jadąc tam, odczuwamy siłę całego "ciała" wspólnoty, która nas tam posłała. Oni także to czują. Nasz kerygmat nie tylko jest uporządkowany metodologicznie, ale także silny i świeży dzięki życiu wspólnotowemu. Spotkałam w Indiach wielu księży, którzy polecali nas w różnych środowiskach, mówiąc, że jest to najlepsza ze znanych im szkół ewangelizacji. Wskazywali przy tym na związek pomiędzy jakością życia i jakością ewangelizacji. Także w wielu rodzinach, z którymi poznaliśmy się bliżej, jesteśmy traktowani jak rodzone dzieci. Słuchając Cię ma się ochotę pakować walizki i wyruszać na misje do Indii. Zapraszamy! Jest wiele sposobów na to, aby wspierać naszą pracę w Indiach. Pewna rodzina z Gdyni od dwóch lat pomaga nam pokrywać wydatki związane z podróżowaniem do Indii. Są i tacy, którzy poświęcają kilka miesięcy swojego życia na wyjazd z nami. David O'Connor z Irlandii jest tam właśnie teraz i prowadzi kursy "Paweł". Była z nami również pewna siostra z Czech. Jak widzisz także i osobisty udział nie jest więc wykluczony. Mam nadzieję, że będą tacy, których zachęciłaś do udziału w tej "przygodzie". Dziękuję Ci za rozmowę. rozmowa Ke Ka Ko 19

20 misterium Izraela La storia di Camparmò Camparmo - znak jedności "Chcemy iść z wami, bo dowiedzieliśmy się, że Pan jest z wami!" Tekst Giuseppe De Nardi (oprac. Robert Hetzyg) Beniamin i Ruben Bergerowie - pastorzy wspólnoty Żydów mesjańskich w Jerozolimie - kilkakrotnie gościli w Camparmò. Ich obecność wśród nas była ważna dla naszej wiary, tym bardziej, że wiedzieliśmy o ich pochodzeniu z pokolenia Lewiego, przynależności do rodu Aarona a także, że mieszkają w miejscu, gdzie urodził się Jan Chrzciciel. Styczność z nimi była dla nas jak namacalny kontakt z wydarzeniami i faktami biblijnymi sprzed tysięcy lat, które nagle zostały "odkurzone" i uaktualnione za pośrednictwem drzewa genealogicznego narodu wybranego. Wizyty Beniamina i Rubena, którzy odwiedzali nas niezależnie od siebie, przebiegały zawsze niezwykle dyskretnie i z poszanowaniem naszego sposobu życia. Przyniosły też podzielane przez całą wspólnotę odczucie uczestnictwa w historii zbawienia sięgającej przecież nie tylko 2000 lat wstecz, lecz o wiele dalej. Poza tym dzięki wierze widzieliśmy, że to uczucie wzajemnej przynależności nie było przypadkowe, ale upragnione i zaplanowane przez Pana, a przecież w jakiś sposób tajemnicze. Beniamin, mimo swoich licznych spotkań z katolickimi i niekatolickimi rzeczywistościami kościelnymi zrodzonymi z doświadczeń charyzmatycznych, pozostawał pod wrażeniem panującej w naszej wspólnocie harmonii pomiędzy charyzmatem a strukturą, między dziewictwem a przyjaźnią oraz autorytetem a wolnością. Koinonia ukazała mu się jako autentyczny znak odnowy, przede wszystkim jednak była dla niego spotkaniem z tym, co Duch Święty złożył mu w sercu od początku jego drogi w wierze. Odkrył również, że jest to doświadczenie Kościoła z kart Nowego Testamentu i że takiego doświadczenia pragnie dla wspólnoty judeo-mesjańskiej w Jerozolimie. Zwrócił się więc do ojca Ricardo i wyraził swoje pragnienie nawiązania bliższej więzi z naszą wspólnotą. Tak więc wciąż odlegli geograficznie, byliśmy coraz bardziej wzajemnie obecni w swoich sercach. Dzień po dniu wzrastało nasze zaufanie do siebie. To, że my potrzebowaliśmy ich, a oni nas, dawało nam poczucie wzajemnej zależności, a była to zależność pełna radości i pokoju. Tak oto zaczynała nabierać kształtów koinonia w jej najgłębszym sensie, a mianowicie w sensie współuczestnictwa. Na zaproszenie pastora Beniamina, przekazane nam przez Rubena przy okazji jego pobytu w Camparmo, ojciec Ricardo razem z kilkoma braćmi udał się do Jerozolimy, aby w świetle woli Bożej rozeznać wezwanie płynące ze strony naszych braci i dać na nie odpowiedź. Od 16 do 21 kwietnia 1998 roku ojcowie Ricardo, Sandro, Costantino, Alvaro i Emanuele oraz Cinzia i ja, przebywaliśmy w Jerozolimie. Dla większości z nas była to pierwsza podróż do Ziemi Świętej. Po wylądowaniu na lotnisku w Tel Awiwie udaliśmy się wprost do Bet Avinu (hebr. "dom naszego Ojca" - miejsce zamieszkania braci Bergerów). Tam przez trzy dni modliliśmy się, pościliśmy i rozmawialiśmy. Prowadzeni łaską Bożą, z Biblią w ręku, zanurzyliśmy się w historii, aby wsłuchać się w echo minionych czasów. Przemierzyliśmy drogę, którą przed nami kroczyli nasi starsi bracia w wierze i w świetle Ducha Świętego przyglądaliśmy się chwilom szczególnie 20 misterium Izraela