CHART HISZPAŃSKI (Galgo espańol, Spanish Greyhound)

Transkrypt

1 Wzorzec FCI Nr 285 / /F CHART HISZPAŃSKI (Galgo espańol, Spanish Greyhound) Kraj pochodzenia: Hiszpania. Data publikacji obowiązujacego wzorca: Przeznaczenie: Pies, który poluje na zające w odkrytym terenie, kierując się wzrokiem. Niegdyś używany był także do polowania na inną zwierzynę, np. króliki, lisy, a nawet dziki; niemniej główna użytkowość rasy polega na polowaniu na zające w odkrytym terenie. Klasyfikacja FCI: Grupa 10 - Charty Sekcja 3 - Charty krótkowłose Nie podlega próbom pracy. KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Galgo espagnol znany już był przez Starożytnych Rzymian, dlatego przypuszcza się, że zawędrował na półwysep Iberyjski znacznie wcześniej. Jest potomkiem dawnych chartów azjatyckich, które przystosowały się do urozmaiconego, stepowych i równinnych terenów Hiszpanii. W XVI, XVII i XVIII wieku był w dużych ilościach wywożony do innych krajów, jak Irlandia i Anglia. Chart hiszpański jest jednym z potomków charta angielskiego i ma z nim nadal wiele cech wspólnych. Cechy te posłużyły później do pracy selekcyjnej i aklimatyzacyjnej. Wśród autorów klasycznych warto podkreślić dzieło arcybiskupa Hita, który mówi: Ruszający zając jest natychmiast łowiony przez charta.... Świadczy to też o dawnej funkcji tej rasy. WYGLĄD OGÓLNY: Chart dobrego formatu, o długich liniach i długiej głowie, o zwartym kośćcu, głowie wąskiej i długiej, pojemnej klatce piersiowej, bardzo podkasanym brzuchu i bardzo długim ogonie. Kończyny tylne o prawidłowej postawie, muskularne. Włos krótki i delikatny lub twardy i półdługi. WAŻNE PROPORCJE: Budowa o długich liniach. Długość nieco większa od wysokości w kłębie. Preferowane są harmonijne i funkcjonalne proporcje, zarówno w statyce, jak i w ruchu. ZACHOWANIE / CHARAKTER: Charakter poważny, zachowuje się z rezerwą. Niemniej podczas polowania daje dowód dużej energii i porywczości. 1

2 GŁOWA: Proporcjonalna do ciała, długa, sucha i nie limfatyczna. Stosunek czaszki do kufy jak 5 : 6 (długość czaszki 5, długość kufy 6). Linie czaszki i kufy rozbieżne. Widziane z góry czaszka i kufa powinny być długie, jednolite, bez przesadnych wypukłości. Kufa długa i wąska. Mózgoczaszka: Czaszka: Wąska, z profilu linie czaszki i kufy nieco rozbieżne. Szerokość czaszki nie powinna być większa do jej długości. Przez czaszkę biegnie dobrze zaznaczona w pierwszych 2/3 bruzda czołowa. Zatoki czołowe i grzebień potyliczny są zaledwie zaznaczone. Stop: Łagodny, bardzo słabo zaznaczony. Trzewioczaszka: Wierzchołek nosa: Mały, wilgotny, śluzówka czarna. Kufa: Długa, z profilu tworzy rozwartą linię z linią czaszki. Lekki garbonos. Grzbiet nosa wąski. Wargi: Bardzo suche, warga górna dokładnie przykrywa wargę dolną. Spojenie warg niewidoczne. Cienkie, napięte, brzegi warg o ciemnych śluzówkach. Szczęki/zęby: Zęby mocne, białe, zdrowe, zgryz nożycowy. Kły bardzo silnie rozwinięte, obecne wszystkie przedtrzonowce. Oczy: Małe, ukośnie osadzone, kształtu migdałowego, najchętniej ciemne, koloru orzechowego. Spojrzenie spokojne, łagodne i z rezerwą. Powieki: Skóra delikatna, brzegi powiek ciemne, bardzo ściśle przylegają do gałki ocznej. Uszy: Szerokie u nasady, trójkątne, mięsiste w pierwszej 1/3, a delikatniejsze i cieńsze w stronę zaokrąglonego wierzchołka. Wysoko osadzone. Kiedy pies ma napiętą uwagę uszy mogą być w 1/3 stojące z załamanymi końcami, skierowanym na boki. W spoczynku noszone są w kształcie płatka róży, przylegające do czaszki. Lekko naciągnięte sięgają prawie do spojenia warg. Podniebienie: W kolorze błon śluzowych, bardzo wyraźnie zaznaczone marszczki podniebienne. SZYJA: Długa, na przekroju owalna, spłaszczona, smukła, mocna i giętka. Wąska w części bliższej czaszce, lekko rozszerza się w części tylnej. Górna linia szyi lekko wklęsła. Linia dolna prawie prosta z lekką wypukłością po środku. 2

3 TUŁÓW: Prostokątny, silny i gibki. Wyraża siłę, zręczność i wytrzymałość. Klatka piersiowa pojemna; brzuch mocno podkasany. Linia górna: Grzbiet lekko wklęsły, lędźwie lekko wypukłe, bez gwałtownych załamań, nie kołysze się w ruchu. Daje wrażenie dużej elastyczności. Kłąb: Słabo zaznaczony. Grzbiet: Prosty, długi, wyrazisty. Lędźwie: Długie, mocne, niezbyt szerokie, góra linia łukowata. Mięśnie zwarte i długie dają wrażenie elastyczności i siły. Wysokość w części środkowej lędźwi może przekraczać wysokość w kłębie. Zad: Długi, mocny, nieco spadzisty. Nachylenie w stosunku do linii poziomej przekracza 450. Klatka piersiowa: Mocna, ale niezbyt szeroka, głęboka ale nie sięga do łokcia, bardzo długa od rękojeści mostka po żebra rzekome. Rękojeść mostka zaznaczona. Żebra: Płaskie z szerokimi przestrzeniami międzyżebrowymi. Powinny być dobrze widoczne i zaznaczone. Obwód klatki piersiowej jest nieco większy od wysokości w kłębie. Brzuch i boki: Brzuch gwałtownie podkasany od końca mostka. Fałdy kolanowe krótkie i suche. Słabizny długie. OGON: Mocny u nasady, nisko osadzony, stopniowo zwężający się ku końcowi, aż do cienkiego końca. Noszony prosto (między kończynami). Jest giętki i bardzo długi, sięga znacznie poniżej guza piętowego. W spoczynku zwisa z końcem sierpowato zakręconym, nieco nachylonym na bok. Pies może go także trzymać między nogami w ten sposób, że zakręcony koniec ogona prawie dotyka ziemi przednio od kończyn tylnych, jest to jedna z najbardziej typowych cech rasy. KOŃCZYNY: Kończyny przednie o idealnej postawie, szczupłe, proste i równoległe. Śródręcze krótkie i delikatne. Łapa zajęcza. Łopatki: Suche, krótkie, ukośne. Łopatka powinna być wyraźnie krótsza niż ramię. Ramię: Długie, dłuższe od łopatki, bardzo silnie umięśnione, łokcie swobodne, choć dobrze przylegają do tułowia. Przedramiona: Bardzo długie, proste i równoległe. Wyraźnie widoczny kościec i dobrze zaznaczone ścięgna. Opuszki nadgarstkowe silnie rozwinięte. Śródręcze: Lekko ukośne, szczupłe i krótkie. 3

4 Łapy przednie: Zajęcze, palce zwarte, dobrze wysklepione. Paliczki długie i mocne. Opuszki podeszwowe twarde i dobrze rozwinięte. Błona między palcami umiarkowanie rozwinięta. Pazury dobrze rozwinięte. Kątowanie: Kąt łopatkowo-ramienny 110 stopni. Kąt stawu łokciowego 130 stopni. Kończyny tylne: Mocne, kościec wyraźnie widoczny, muskularny, mięśnie długie, dobrze rozwinięte. Postawa idealna z prawidłowym ukątowaniem. Guzy piętowe dobrze widoczne, śródstopie krótkie i pionowe. Łapy zajęcze, o palcach wysoko wysklepionych. Kończyny tylne powinny sprawiać wrażenie dużej siły napędowej i zręczności. Uda: Bardzo mocne, długie, muskularne i napięte. Kość udowa możliwie jak najbardziej zbliżona do pozycji pionowej. Widziane z tyłu na pierwszy rzut oka widoczna jest wyraźnie zaznaczona muskulatura. Szerokie, spłaszczone i silne, długość uda wynosi 3 długości podudzia. Podudzie: Bardzo długie, o wyraźnym, szczupłym kośćcu. Umięśnione w części górnej, mniej umięśnione w części dolnej, z wyraźnie widocznymi żyłami i ścięgnami. Staw skokowy: dobrze zaznaczony, wyraźnie widoczne ścięgno Achillesa, które musi bardzo mocno rozwinięte. Śródstopie: Szczupłe, krótkie, pionowo ustawione. Łapy tylne: Zajęcze, takie same jak przednie. Kątowanie: Kąt miedniczno-udowy 110 stopni. Kąt stawu kolanowego 130 stopni. Kąt stawu skokowego przekracza 140 stopni. CHODY: Typowe chody w naturze to galop. Kłus powinien być wydłużony, kończyny prowadzone nisko nad ziemią. Elastyczne i mocne. Nie ma tendencji do inochodu, ani do rzucania na boki SKÓRA: W całości ściśle przylegająca do tułowia, mocna i elastyczna, koloru różowego. Śluzówki powinny być ciemne. OKRYWA WŁOSOWA: Włos: Zwarty bardzo cienki, krótki, gładki, porastający całą powierzchnię tułowia aż po przestrzenie międzypalcowe. Nieco dłuższy na tylnej części ud. Odmiana szorstkowłosa ma włos twardszy i dłuższy, ale cechy te mogą być zmienne, zawsze jednak równomiernie rozmieszczony na całości tułowia z tendencją do tworzenia brody i wąsów na kufie, oraz brwi i kosmyka na głowie. 4

5 Umaszczenie: Wszystkie maści są dopuszczalne. Za najbardziej typowe uważane są następujące maści, wymienione w kolejności preferencji: - Płowe i pręgowane mniej lub bardziej ciemno, dobrze pigmentowane. Chart hiszpański - Czarne. - Z łatami czarnymi, ciemnymi i jasnymi. - Kasztanowe. - Cynamonowe. - Żółte. - Czerwone. - Białe. - Z białymi znaczeniami i łaciate. WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: psy 62 do 70 cm suki 60 do 68 cm U osobników o idealnych proporcjach dopuszczalne jest przekroczenie limitu o 2 cm w górę. WADY: Wszelkie rozbieżności z powyższym wzorcem powinny być uważane za wady powodujące obniżenie oceny w zależności od stopnia wyrażenia. WADY LEKKIE: - Głowa nieco szeroka lub słabo rzeźbiona. - Profil kufy prosty, kufa spiczasta. - Wyraźnie widoczne skronie. - Brak jednego dowolnego przedtrzonowca. - Zgryz cęgowy. - Ogon nieco krótki, sięgający niewiele poza staw skokowy. - Blizny i skaleczenia w sezonie polowań. WADY POWAŻNE: - Duża głowa. - Czaszka nadmiernie szeroka i spiczasta kufa. - Stop bardzo wyraźnie zaznaczony. - Równoległe osie czaszki i kufy. - Wyraźne fafle i podgardle. - Umiarkowany tyłozgryz. - Brak kłów nie spowodowany wypadkiem. - Oczy jasne, okrągłe, wydatne lub wyłupiaste. 5

6 - Ektropium i entropium. - Uszy krótkie, stojące lub małe. - Szyja krótka, okrągła. - Linia grzbietu łęgowata. - Wysokość w lędźwiach mniejsza od wysokości w kłębie. - Zad krótki, okrągły lub mało skośny. - Niedostatecznie duży obwód klatki piersiowej. - Żebra beczkowate. - Boki krótkie. - Muskulatura bardzo okrągła, mało wydłużona. - Nieprawidłowe postawy kończyn. - Palce niewystarczająco zwarte. - Krowia postawa stawów skokowych. - Opuszki podeszwowe słabo. - Amputacje uszu i ogona. - Sylwetka ciężka, gruba, nie sprężysta. - Niezrównoważony charakter. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Brak typu. - Rozłupany nos. - Wyraźny przodozgryz lub tyłozgryz. - Linia górna bardzo szeroka, płaska, prosta. - Klatka piersiowa sięgająca daleko poniżej łokcia. - Wszelkie inne cechy typu wskazujące na krzyżówkę. - Albinizm. UWAGA: Samce muszą mieć oba jądra normalnie wykształcone i całkowicie opuszczone do moszny. 6