I FSK 1321/13 - Wyrok NSA

Transkrypt

1 I FSK 1321/13 - Wyrok NSA Data orzeczenia orzeczenie prawomocne Data wpływu Sąd Sędziowie Symbol z opisem Hasła tematyczne Naczelny Sąd Administracyjny Bartosz Wojciechowski /sprawozdawca/ Janusz Zubrzycki Sylwester Marciniak /przewodniczący/ 6110 Podatek od towarów i usług Podatkowe postępowanie Sygn. powiązane I SA/Kr 1970/12 - Wyrok WSA w Krakowie z Skarżony organ Treść wyniku Dyrektor Izby Skarbowej Oddalono skargę kasacyjną Powołane przepisy Dz.U poz 749 art. 116 Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - tekst jednolity. Dz.U poz 270 art , art Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity. SENTENCJA Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia WSA del. Bartosz Wojciechowski (sprawozdawca), Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 4 września 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej W. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 marca 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 1970/12 w sprawie ze skargi W. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 26 października 2012 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki w podatku od towarów i usług za listopad 2008 r. oraz miesiące od stycznia do kwietnia 2009 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od W. P. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w K. kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. UZASADNIENIE Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 marca 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę W. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 26 października 2012 r. w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki w podatku od towarów i usług za listopad 2008 r. oraz za miesiące od stycznia do kwietnia 2009 r. Przedstawiając stan faktyczny sprawy, Sąd pierwszej instancji podał, że Dyrektor Izby Skarbowej w K. zaskarżoną decyzją utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego K. z dnia 21 maja 2012 r. orzekającą o odpowiedzialności W. P. jako osoby trzeciej za zaległości podatkowe H. S.A. z tytułu zaległości w podatku od towarów i usług za poszczególne okresy 2008 oraz 2009 roku. W uzasadnieniu swego stanowiska organ podkreślił, że W. P. pełnił funkcję prezesa zarządu tej spółki w okresie od 22 kwietnia 2008 r. do 12 czerwca 2009 r. Ponieważ spółka nie uregulowała całości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za ten okres, a prowadzone wobec niej postępowania egzekucyjne nie doprowadziły do zaspokojenia należności wynikających z wystawionych tytułów wykonawczych postanowieniem z dnia 13 marca 2012r. wszczęto postępowanie w sprawie odpowiedzialności podatkowej W. P. jako byłego członka zarządu H. Spółka Akcyjna z siedzibą w K. za zaległości podatkowe. Organ wyjaśnił, że członkowie zarządu spółki nie podjęli żadnych działań wynikających z art. 116 Ordynacji podatkowej w celu uwolnienia się od odpowiedzialności za zaległości podatkowe, których termin płatności upływał podczas pełnienia ich funkcji. Wskazano, że z przeprowadzonego przez biegłych rewidentów badania sprawozdania finansowego za 2008 r. wynika, 1/7

2 że stan majątkowy i finansowy spółki na dzień 31 grudnia 2008r, stwarzał istotne zagrożenie dla kontynuacji działalności. Dodatkowo spółka za rok 2009 wykazała w zeznaniu rocznym stratę w wysokości ,10 zł, jednak nie złożyła sprawozdania finansowego, co uniemożliwiło wyliczenie wskaźników płynności finansowej spółki. Wskazano, iż od roku 2008 spółka, jako płatnik, zaprzestała regulowania zobowiązań podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka nie dokonywała również zapłaty zobowiązania z tytułu podatku od towarów i usług za wskazany w rozstrzygnięciu okres. W tych okolicznościach zarząd Spółki zobowiązany był zdaniem organu do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości już w 2009 r. Na podstawie analizy zgromadzonego materiału dowodowego uznano, że co najmniej dzień 12 stycznia 2009 r. (tj. 29 grudnia 2008r., jako termin płatności podatku VAT za listopad 2008r dni zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003r. - Prawo upadłościowe i naprawcze /tekst jednolity - Dz. U. z 2009r., nr 175, poz ze zm., powoływanej dalej jako "p.u.i.n."/) stanowi moment, w którym wystąpiła podstawa do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości bądź o wszczęcie postępowania zapobiegającego upadłości, który to wniosek W. P. był zobligowany złożyć jako członek zarządu spółki, a tego nie uczynił. W odwołaniu od decyzji skarżący zarzucił organowi pierwszej instancji naruszenie art pkt 1 lit. b oraz art. 122, art. 180, art , art. 188 oraz art. 191 Ordynacji podatkowej. W uzasadnieniu odwołania podniósł, że obejmując funkcję prezesa zarządu W. P. znał kondycję finansową spółki oraz jej zaległości podatkowe. Uznał jednak, że jego wieloletnie doświadczenie zawodowe w branży hutniczej skłaniało do stwierdzenia realnej szansy zwiększenia przychodów głownie poprzez pozyskanie ich z nowych pozahutniczych źródeł. W szczególności wizję zaspokojenia potrzeb spółki W. P. wiązał ze staraniami Miasta K. o organizację Turnieju Finałowego Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej w roku Dzięki temu Spółka mogłaby pozyskać środki finansowe z tytułu wykonawstwa planowanych prac modernizacyjnych na dzierżawionych obiektach sportowych. Celem zarządu było wykorzystanie EURO 2012 do stworzenia na terenie H. bazy sportowo-rekreacyjnei, która w dalszym etapie stanowiłaby źródło finansowania sportowej działalności Klubu. Jednak na skutek decyzji Komitetu Wykonawczego UEFA z 12 maja 2009 r. o nieprzyznaniu K. statutu miasta - organizatora, wstrzymano realizację projektu w zaplanowanej formie. W tej sytuacji Rada Nadzorcza Spółki uchwałą z dnia 25 maja 2009 r. na skutek rezygnacji odwołującego się odwołała go ze stanowiska z dniem 26 maja 2009 r. W ocenie W. P. koncepcja funkcjonowania Spółki i wyprowadzenia jej z kryzysu przy wykorzystaniu inwestycji na obiektach Klubu była właściwa i dowodzi staranności w działaniu zarządu Spółki, który dodatkowo działał pod ogromną presją społeczną, ze względu na możliwość zaprzestania organizacji zajęć sportowych dla ok. 350 młodych ludzi. Nie znajdując podstaw do uwzględnienia wniesionego odwołania decyzją z dnia 26 października 2012 r., Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu organ podniósł, iż podejmując decyzję o niezgłoszeniu wniosku o ogłoszenie upadłości lub wszczęciu postępowania układowego lecz o przeprowadzeniu restrukturyzacji spółki podatnika, zwłaszcza zdając sobie sprawę z sytuacji finansowej spółki czemu nie zaprzeczał- wziął na siebie ryzyko jakie niesie ze sobą niepowodzenie restrukturyzacji. W skardze skierowanej do WSA w Krakowie W. P. powielił zarzuty podnoszone wcześniej w odwołaniu, uzupełniając je jedynie o zarzut naruszenia art. 229 i art. 235 Ordynacji podatkowej. W uzasadnieniu podkreślono, że odmawiając przeprowadzenia wnioskowanych przez skarżącego dowodów organ zaniedbał obowiązek wyczerpującego uzasadnienia takiego rozstrzygnięcia. Podkreślono, że w postanowieniu z dnia 24 sierpnia 2012 roku organ odniósł się jedynie do wzmiankowanego w odwołaniu dowodu z opinii biegłego, zaniedbując w zupełności pozostałe wnioski 2/7

3 dowodowe - w szczególności dowody z dokumentów, czy z przesłuchania świadka. Tymczasem w ocenie strony dowody te mają zasadnicze znaczenie dla wykazania braku winy w niezłożeniu wniosku o ogłoszenie upadłości spółki, względnie o wszczęcie postępowania układowego. W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w K. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, oddalając skargę W. P., uznał na podstawie art. 116 O.p., że w niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki pozytywne orzeczenia odpowiedzialności członka zarządu. Sąd przychylił się również do stanowiska organów podatkowych, które badając kwestię ewentualnego wystąpienia przesłanek negatywnych odpowiedzialności przyjęły, że nie wystąpiły one w rozpatrywanej sprawie. W szczególności Sąd podkreślił, że organy wykazały, iż skarżący w okresie do dnia 22 kwietnia 2008r. do dnia 12 czerwca 2009r. sprawował funkcję prezesa zarządu H. S.A. w K., zaś w okresie, gdy powstała zaległość podatkowa skarżący pełnił obowiązki członka zarządu spółki. Poza sporem była również okoliczność, że zobowiązanie podatkowe nie zostało uiszczone przez spółkę ani dobrowolnie, ani w trybie przymusowym. Organy podatkowe wykazały także istnienie przesłanki bezskuteczności egzekucji; już w trakcie prowadzonego postępowania egzekucyjnego dokonano na podstawie wystawionych tytułów wykonawczych zajęć rachunków bankowych, pobrań należności u zobowiązanego oraz sporządzono protokoły o stanie majątkowym spółki. W wyniku zbiegu egzekucji administracyjnej z sądową postepowanie egzekucyjne zostało przejęte przez Komornika Sądowego, który w dniu 1 kwietnia 2011 r. wydał postanowienie o umorzeniu w całości postępowania egzekucyjnego. Sąd przyznał również rację organom podatkowym w odniesieniu do kwestii ustalenia czasu, w którym zaistniały przesłanki do ogłoszenia upadłości spółki, uznając iż zaistniał on co najmniej w dniu 12 stycznia 2009 r., co wywiedziono z okoliczności zaprzestania płacenia podatków oraz analizy sytuacji materialno-finansowej spółki. Dodatkowo Sąd podkreślił, iż choć nie można odmówić członkowi zarządu prawa do podjęcia ryzyka i niezgłoszenia wniosku o upadłość, mimo wystąpienia stosownych przesłanek ustawowych, to jednak należy liczyć się z konsekwencjami związanymi z tą decyzją, w tym koniecznością poniesienia subsydiarnej odpowiedzialności finansowej. Sąd zauważył przy tym, że w realiach niniejszej sprawy plan naprawy finansów spółki opierał się w zasadzie na nadziei uzależnionej od dyskrecjonalnego rozstrzygnięcia Komitetu Wykonawczego UEFA, a tego rodzaju planu pozostają irrelewantne prawnie z punku widzenia przesłanek ogłoszenia upadłości w świetle art. 10 i n. p.u.i.n. Sąd nie dopatrzył się także naruszenia powołanych w skardze przepisów Ordynacji podatkowej, stwierdzając, że nałożenie na organy prowadzące postępowanie podatkowe obowiązku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego nie zwalnia strony postępowania od współudziału w realizacji tego obowiązku. W ocenie WSA organy podatkowe zbadały kwestię ewentualnego wystąpienia przesłanek negatywnych odpowiedzialności i zasadnie przyjęły, że w rozpatrywanym przypadku one nie wystąpiły. Dodatkowo szczegółowo wyjaśniono dlaczego organ odwoławczy nie przeprowadził wnioskowanych przez stronę dowodów. W konsekwencji zaś Sąd nie podzielił trafności zarzutu naruszenia art. 188 Ordynacji podatkowej polegającego na odmowie przeprowadzenia wnioskowanych przez stronę dowodów. W skardze kasacyjnej wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący wniósł na podstawie art. 176 w zw. z art ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi administracyjnemu w Krakowie oraz zasądzenie kosztów 3/7

4 postepowania według norm przepisanych zarzucając: 1) na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. - naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy: a) art p.p.s.a. poprzez nieprzeprowadzenie jako dowodów uzupełniających jakichkolwiek dowodów powoływanych przez skarżącego w postępowaniu podatkowym na okoliczność wykazania przesłanki egzoneracyjnej określonej, w art pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U r. póz. 749 ze zm.), a całkowicie pominiętych przez organy podatkowe. b) art p.p.s.a., art p.p.s.a. w zw. z art. 3 1 p.p.s.a. oraz art. 1 1 i 2 p.u.s.a. poprzez nienależyte wykonanie obowiązku rozpoznania i odniesienia się do wszystkich przytoczonych w skardze zarzutów naruszenia prawa, a w szczególności do zarzutu naruszenia art. 229 i art. 235 Ordynacji podatkowej. 2) na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. - naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwie zastosowanie art pkt 1 Ordynacji podatkowej poprzez taką jego interpretację, że ustalenie, iż we właściwym czasie nie zgłoszono wniosku o ogłoszenie upadłości lub nie wszczęto postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości(postępowania układowego) przesądza o braku możliwości wykazania, że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęcie postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości (postępowania układowego) nastąpiło beż winy członka zarządu, co spowodowało przeniesienie na skarżącego odpowiedzialności za zaległości podatkowe w., podatku od towarów i usług za listopad 2008r., styczeń 2009r., luty 2009r., marzec 2009r. i kwiecień 2009 r. spółki H. Sportowa Spółka Akcyjna pomimo braku winy skarżącego w niezgłoszeniu wniosku o upadłość tego podmiotu lub niewszczęciu postępowania zapobiegającego ogłoszeniu jego upadłości (postępowania układowego), a więc w sytuacji, w której zrealizowała się przesłanka określona w art pkt 1 lit. b) Ordynacji podatkowej. W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w K. wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Skarga kasacyjna jest nieuzasadniona. Zgodnie z art ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. W tym trybie wpłynęła skarga kasacyjna w niniejszej sprawie i spełnia wymogi określone w art. 174, 175 1, 176 oraz tej ustawy. Oznacza to, że zaistniały podstawy do merytorycznego jej rozpoznania. Przepis art powołanej wyżej ustawy obliguje Naczelny Sąd Administracyjny do rozpoznania sprawy w granicach skargi kasacyjnej. Sąd ten z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania, której przesłanki w sposób enumeratywny wymienione zostały w art tej ustawy. Stwierdzić należy, że w sprawie niniejszej nie występuje żadna z okoliczności stanowiących o nieważności postępowania. Odnosząc się do zarzutów skargi kasacyjnej dotyczących materialnoprawnej odpowiedzialności członka 4/7

5 zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością za zaległości podatkowe tej spółki, Sąd I instancji zasadnie wskazał, że podstawę prawną stanowi art. 116 Ordynacji podatkowej. Prawidłowo też ocenił, że organy podatkowe w sposób bezsprzeczny wykazały istnienie przesłanek pozytywnych odpowiedzialności członka zarządu, zaś skarżący nie wykazał istnienia przesłanek negatywnych, wyłączających odpowiedzialność strony. Z art Ordynacji podatkowej wynika, że za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji, spółki akcyjnej lub spółki akcyjnej w organizacji odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie jej zarządu, jeżeli egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna, a członek zarządu: 1) nie wykazał, że: a) we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie zapobiegające ogłoszeniu upadłości (postępowanie układowe) albo b) niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęcie postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości (postępowania układowego) nastąpiło bez jego winy; 2) nie wskazuje mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych spółki w znacznej części. Na podstawie art Ordynacji podatkowej odpowiedzialność członków zarządu obejmuje zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań, których termin płatności upływał w czasie pełnienia przez nich obowiązków członka zarządu, oraz zaległości wymienione w art. 52 powstałe w czasie pełnienia obowiązków członka zarządu. W szczególności należy zgodzić się z oceną Sądu, że organ odwoławczy, kierując się utrwaloną linią orzeczniczą, trafnie przyjął, że w rozpoznawanej sprawie wniosek o ogłoszenie upadłości powinien zostać złożony co najmniej do dnia 12 stycznia 2009 r., co słusznie wywiedziono z analizy materialnofinansowej sytuacji spółki, a w szczególności okoliczności zaprzestania płacenia podatków. Sąd stwierdził przy tym, co ma istotne znaczenie w sprawie, iż okoliczności narastającego zadłużenia spółki i trwałe zaprzestanie płacenia należności publicznoprawnych były niewątpliwie znane skarżącemu, co wprost potwierdzają dokumenty finansowe spółki za 2009 rok. Należy podkreślić, że zaproponowany przez skarżącego plan naprawy finansów spółki obarczony był znacznym ryzykiem i w dużej mierze opierał się jedynie na realizacji przyszłego i niepewnego zdarzenia, na którego realizację skarżący nie miał wszak żadnego wpływu, a jak trafnie wywiódł w uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji tego typu plany, nieprzybierające nawet formy ekspektatywy prawa należy ocenić, jako irrelewantne prawnie, a zwłaszcza z punku widzenia przesłanek ogłoszenia upadłości (art. 10 i następne ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze). Reasumując, nie ma żadnych wątpliwości, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy pomimo zaistnienia przesłanek do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, takiego wniosku skarżący w ogóle nie złożył. Nie są również trafne zarzuty naruszenia art , art p.p.s.a. w zw. z art. 3 1 p.p.s.a.. Zdaniem strony skarżącej, doszło do naruszenia tych przepisów, gdyż Sąd I instancji nie przeprowadził wnioskowanych przez stronę dowodów w tym dowodów z dokumentów oraz przesłuchania świadka J. W., a naruszenie to skutkowało m.in. niewłaściwym ustaleniem stanu faktycznego, co z kolei wpłynęło na brak możliwości wykazania okoliczności egzoneracyjnych zawartych w art pkt 1 lit. b O.p. W myśl art p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany 5/7

6 zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Zgodnie z art p.p.s.a. Sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Do postępowania dowodowego, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego (art ). W postępowaniu przed sądem administracyjnym co do zasady, nie jest możliwe prowadzenie postępowania dowodowego, gdyż sąd kontrolę legalności rozstrzygnięcia opiera na materiale dowodowym zgromadzonym w postępowaniu przed organem podatkowym, który wydał zaskarżoną decyzję. Wyjątek od tej zasady przewidziano w art p.p.s.a., ale przeprowadzenie dowodu z dokumentu jest niezbędne, jeżeli bez niego nie jest możliwe rozstrzygnięcie istniejących wątpliwości. W orzecznictwie wielokrotnie prezentowany był pogląd, że celem postępowania dowodowego, o którym mowa w art p.p.s.a., nie jest ponowne ustalenie stanu faktycznego sprawy, lecz ocena, czy organy ustaliły ten stan zgodnie z regułami obowiązującymi w procedurze administracyjnej, a następnie czy prawidłowo zastosowały przepisy prawa materialnego do poczynionych ustaleń (np. wyrok NSA z dnia 7 lutego 2006 r., sygn. akt II GSK 359/05, publ. LEX nr ). Wobec tego Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznający niniejszą sprawę uznał, że dla oceny prawidłowości ustalonego przez organy podatkowe stanu faktycznego sprawy nie było konieczne dopuszczenie dowodu z opinii biegłego w celu ustalenia faktu oraz daty niewypłacalności, a podniesione zarzuty są w istocie niczym innym jak tylko polemiką z ustaleniami przyjętymi przez sąd pierwszej instancji, a zatem nieprzeprowadzenie przez Sąd I instancji wnioskowanego dowodu nie doprowadziło do naruszenia art i art Za nieuzasadniony należy uznać także zarzut naruszenia art p.p.s.a, ponieważ w ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną, w szczególności zawiera wszystkie elementy konstrukcyjne wymienione w powyższym przepisie prawa i pozwala jednoznacznie ustalić przesłanki, jakimi kierował się wojewódzki sąd administracyjny, podejmując zaskarżone orzeczenie. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera też stanowisko co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Natomiast sformułowanie tego zarzutu, a przede wszystkim uzasadnienie skargi kasacyjnej wskazuje, że za pomocą zarzutu naruszenia art p.p.s.a. skarżący w istocie próbuje zwalczać prawidłowość przyjętego przez Sąd I instancji stanu faktycznego, czego skutecznie uczynić nie może (por. wyrok NSA z dnia r., sygn. I FSK 1467/11, Lex nr ). Mając na uwadze, że materiał dowodowy został w rozpoznawanej sprawie należycie zgromadzony i oceniony nie sposób zatem uwzględnić zarzutu naruszenia art. 116 O.p. poprzez jego błędną wykładnię. Zaległość podatkowa powstała w okresie sprawowania przez skarżącego funkcji członka zarządu, a zatem ciąży na nim solidarna odpowiedzialność za zaległości podatkowe spółki powstałe za jego kadencji. Egzekucja z majątku spółki okazała się bezskuteczna, natomiast skarżący nie uwolnił się od odpowiedzialności w oparciu o przesłanki egzoneracyjne, wymienione w art pkt 1 lit. b O.p. Nie znajdując podstaw do uwzględnienia skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 209 w zw. z art. 204 pkt 1 i art p.p.s.a. w zw. z 14 ust. 2 pkt. 1 lit c) i ust. 2 pkt 2 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie 6/7

7 opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz ze zm.). 7/7