Pismo do Przyjaciół i Sympatyków Misji. Misje. 2/2014 (159) marzec kwiecień. Salezjańskie. Sprawozdanie Siostry salezjanki na Madagaskarze

Transkrypt

1 ISSN Pismo do Przyjaciół i Sympatyków Misji 2/2014 (159) marzec kwiecień Sprawozdanie 2013 Siostry salezjanki na Madagaskarze

2 Spis treści Salezjański Ośrodek Misyjny ul. Korowodu Warszawa tel.: fax: Konto złotówkowe: PKO BP O/XVI Warszawa Konto w euro: PKO BP O/XVI Warszawa PL swift code: BPKOPLPW Konto w USD: PKO BP O/XVI Warszawa PL swift code: BPKOPLPW Redaktor naczelny: Ks. Roman Wortolec SDB Zastępca redaktora naczelnego: S. Grażyna Sikora CMW Redaktor techniczny: Krzysztof Karpiński Współpracują: Renata Piotrowska Izabela Paszke Redakcja zastrzega sobie prawo dokonywania zmian w nadesłanych tekstach W tym numerze: 3 Słowo Dyrektora Ośrodka Misyjnego Ks. Roman Wortolec SDB 4-5 List Przełożonego Generalnego Jezus przyjaciel Ks. Pascual Chavez SDB 6-11 Prosto z misji Salezjanki na Madagaskarze S. Grażyna Sikora CMW Projekty misyjne Życzenia na Wielkanoc SPRAWOZDANIE z działalności SOM Korespondencja Bangladesz: ks. Paweł Kociołek SDB Rosja: s. Wioletta Wróbel CMW 31 Ogłoszenia 2

3 Słowo Dyrektora Ośrodka Misyjnego JESTEM ZASKOCZONY WASZĄ DOBROCIĄ Drodzy Przyjaciele i Sympatycy misji! Znowu jestem zaskoczony Waszą dobrocią. Dlaczego? Bo ponownie okazaliście naszym misyjnym podopiecznym wielkie i dobre serce. W dzisiejszych czasach często można usłyszeć: po co pomagać innym, gdy w Polsce jest tyle biedy? Z jednej strony to prawda. Ale tylko z jednej strony. Bo czy nie warto otworzyć serca na cierpiących biedę, bez względu na to, gdzie oni żyją? Pamiętam, jak wiele pomocy w trudnych latach 70-tych i 80-tych otrzymywaliśmy z krajów Europy Zachodniej. Setki ton cukru, mąki, sera żółtego, oleju, ubrań Prawie przy wszystkich parafiach, i nie tylko, były rozdawane te tak potrzebne dary. Dzięki dobroci innych ludzi dostawaliśmy podstawowe artykuły żywnościowe i odzież. Dzisiaj podobna sytuacja jest w wielu innych krajach. W Polsce, mimo wszystko, żyje się już inaczej. Nasze skromne wsparcie finansowe pomaga tysiącom dzieci i młodzieży na misjach. Nasza pomoc zapewnia im pogodne dzieciństwo, edukację, godniejsze życie. W bieżącym numerze czasopisma zamieszczamy sprawozdanie z działalności Ośrodka w 2013 roku. Cyfry, zestawienia i przywołane wydarzenia spontanicznie nasuwają na usta słowo DZIĘKUJĘ. Adresuję je do każdego z Was, polecając Was i Wasze sprawy Bogu. Zachęcam do przeczytania wywiadu z s. Teresą Leonik, salezjanką pracującą na Madagaskarze. To wywiad prosto z misji, z Czerwonej Wyspy, jak jest nazywany Madagaskar, ta ojczyzna z wyboru wielkiego polskiego misjonarza, błogosławionego o. Jana Beyzyma, apostoła i przyjaciela trędowatych. Także dzisiaj na Madagaskarze gorliwie pracują polskie salezjanki i salezjanie. Zresztą przeczytajcie sami Do tego numeru dołączamy już wkładkę z Nowenną do Maryi Wspomożycielki Wiernych. Do rozpoczęcia tej nowenny są jeszcze dwa miesiące, ale już teraz możemy pomyśleć, w jakiej intencji ją ofiarować, o co poprosić Matkę Bożą, Tę o której nie słyszano, by ktokolwiek uciekający się do Niej, nie doznał pomocy. Dla nas, salezjanów i salezjanek, nowenna do Maryi Wspomożycielki Wiernych, to ważne wydarzenie. Co roku gorliwie modlimy się do Niej, aby zaniosła nasze i Wasze prośby przed tron Boga. I pamiętamy o słowach ks. Bosko: Zaufajcie Maryi Wspomożycielce, a zobaczycie co to są cuda. Drodzy, chociaż jesteśmy w okresie Wielkiego Postu, to już dzisiaj składam Wam serdecznie życzenia wielkanocne. Niech Chrystus Zmartwychwstały błogosławi Wam i Waszym rodzinom. Niech będzie zawsze naszą Drogą, Prawdą i Życiem. 3

4 List Przełożonego Generalnego JEZUS PRZYJACIEL DUCHOWOŚĆ SALEZJAŃSKA Zawsze żyłem wśród przyjaciół. Pamiętam moje dzieciństwo: Wśród rówieśników byłem bardzo kochany i bardzo szanowany... Czyniłem dobro, komu tylko mogłem, a zła nikomu. Koledzy bardzo mnie kochali... Chociaż byłem najmniejszy wzrostem, miałem siłę i odwagę, by wzbudzać strach w o wiele starszych kolegach. Moja mama radziła mi: W przyjaźni doświadczenie a nie serce ma nas uczyć. Ta życiowa lekcja pomogła mi później ukierunkować moich chłopców, radziłem im: Wybierajcie przyjaciół zawsze z grona osób dobrych i dobrze znanych, a wśród nich najlepszych i naśladujcie to, co dobre a unikajcie wad, bo wszyscy je mamy. W ciągu dziesięciu lat w Chieri, najpierw jako uczeń, a później jako kleryk, pielęgnowałem wiele wspaniałych przyjaźni. Z wieloma kolegami podejmowaliśmy wspólne postanowienia szczerej pobożności, pilnej nauki, zaraźliwej radości i pogodnego poszukiwania pięknych ideałów, które ubogacały nasze życie. Przyjaźń, dodatkowy walor w wychowaniu Dla mnie przyjaźń to wartość, którą należy brać na poważnie, a nie jako przygodę nastolatków. Jako kapłan zetknąłem się z wielu młodymi ludźmi, wyrwanymi z rodzin i więzów kulturowych i rzuconymi w tętniący życiem Turyn. Pierwsze moje doświadczenia przekonały mnie o jednym: albo zdobędę tych chłopców dobrocią, albo stracę ich na zawsze. Była to nowa pionierska droga. Spontanicznie przypominam sobie taki epizod. Nie znałem nawet imienia tego chłopca, który w środę rano 8 grudnia 1841 roku zaszył się w ciepłej zakrystii kościoła św. Franciszka z Asyżu. Nigdy wcześniej go nie widziałem. Kiedy jednak zobaczyłem, jak zakrystianin okładał go miotłą, zareagowałem zdaniem, które odtąd często powtarzałem: To jest mój przyjaciel. Magiczne słowo, którego używałem aż do śmierci. To była moja wizytówka, dzisiaj powiedzielibyśmy mój tweet. 4

5 List Przełożonego Generalnego Stale powtarzałem: Spraw, by wszyscy, z którymi rozmawiasz, stali się twymi przyjaciółmi. I wskazywałem chłopcom program życia: Pamiętajcie, że pięknym dniem będzie zawsze dla was ten, kiedy nieprzyjaciela pokonacie dobrem albo zrobicie z niego przyjaciela. Każdy potrzebuje Komunii Uczucie okazywane chłopcom było odbiciem miłości, która jednoczyła mnie z Bogiem. On był moim przewodnikiem i Jemu powierzałem chłopców, którzy byli wokół mnie, których znajdowałem na placach lub w barach, czy odwiedzałem w miejscach pracy i w więzieniu. Odkryłem to, kiedy jeszcze jako nastolatek zacząłem żyć w głębokiej przyjaźni z Jezusem. Książki do nabożeństwa prawie nie mówiły o tym; była to nowość w życiu religijnym. Wtedy dominował klimat rygoryzmu, będący owocem ówczesnego jansenizmu, dlatego Bóg był postrzegany bardziej jako sędzia niż jako ojciec. Wielu chłopców, z którymi się przyjaźniłem, było sierotami: musieli odkryć w Bogu wiernego przyjaciela, któremu można ufać bez zastrzeżeń. Kiedy słuchałem ich zwierzeń powierzałem im sekret: Jezus jest przyjacielem, który obdarowuje nas zawsze przebaczeniem Ojca. I akcentowałem Boże miłosierdzie. Używałem niewielu słów, ale to wystarczyło, aby wzbudzić w ich sercach pragnienie Boga. W ich życiu ponownie rozkwitała nadzieja i radość, bo czuli się kochani. Mówiłem im: Spowiednik jest przyjacielem, który niczego więcej nie pragnie jak tylko dobra naszej duszy, jest lekarzem, który może uleczyć duszę, jest sędzią, ale nie by potępiać, ale by nas rozgrzeszyć i uwolnić. Moim salezjanom polecałem: Nie czyńcie spowiedzi okropną i ciężką poprzez niecierpliwość i besztanie. Rozumiałem życie chrześcijańskie jako ciągłą ascezę. Nie wystarczy otrzymać przebaczenie, potrzeba również specjalnego pokarmu. Dlatego podkreślałem wartość Komunii św. Moim chłopcom nie nakazywałem, ale proponowałem: Niektórzy mówią, że aby często przystępować do Komunii św. trzeba być świętym. To nieprawda. Komunia jest dla każdego, kto chce być święty. Chorym podaje się leki, słabym pokarm. Byłem przekonany, że każdy potrzebuje Komunii: dobrzy, by takimi pozostać, źli, by stali się dobrzy. Bliskość Jezusa przyjaciela, obecnego w Eucharystii, nie może stać się nawykiem, choćby dobrym. Potrzebne jest zaangażowanie i spójność życia. Tu nie ustępowałem, bo dla moich chłopców nigdy nie byłem powierzchownym wychowawcą. Wiedziałem, że są zdolni do wspaniałomyślności i poświęcenia. Doświadczenie mnie o tym przekonało. Dlatego nie bałem się powiedzieć im: Co to za Komunie, które nie powodują żadnej poprawy?. Moim salezjanom polecałem, aby pomagali młodym zakochać się w Jezusie. Nie były to słowa padające często w tamtych czasach, zwłaszcza z ust księdza! Mówiłem o Jezusie jako przyjacielu i proponowałem chłopcom: Ileż dobra zdziała w was ten przyjaciel. Rozumiecie, że mówię o Jezusie. Przyjmujcie Go często, ale dobrze; strzeżcie Go w swoim sercu; odwiedzajcie często i gorliwie tego przyjaciela. On jest dobry i nigdy was nie opuści. Ks. Pascual Chavez SDB 5

6 Prosto z misji Siostry salezjanki na Madagaskarze WYWIAD Z SIOSTRĄ TERESĄ LEONIK CMW Kiedy i jak zrodziło się u Siostry powołanie misyjne? Powołanie misyjne odczuwałam w głębi serca już w latach formacji początkowej. Wzrastało ono stopniowo i gruntowało się szczególnie, gdy złożyłam pierwsze śluby i przygotowywałam się do złożenia ślubów wieczystych. Byłam pewna, że Jezus mnie wzywa i że nie mogę Mu powiedzieć nie. Napisałam podanie. W uroczystość Zwiastowania Matki Bożej 25 marca 1989, usłyszałam od Matki Inspektorki: Pojedzie siostra na misje. Radość z tego wybrania przewyższyła wszelki lęk o to, czy podołam temu zadaniu. Dlaczego Madagaskar? Decyzja gdzie pojadę nie należała do mnie. Byłam w 12-osobowej międzynarodowej grupie neo-misjonarek w Domu Generalnym w Rzymie. Wszystkie byłyśmy gotowe jechać tam, gdzie Bóg chce nas posłać. Któregoś dnia Matka Generalna zebrała nas i czytając kolejno nasze imiona mówiła, gdzie pojedziemy. Gdy usłyszałam: Madagaskar, pomyślałam: Boże, dzięki Ci, jadę tam, gdzie pracował nasz o. Beyzym. Cieszyłam się też, że będę razem z s. Krystyną Soszyńską. Tylko Bóg mógł sprawić, że znalazłyśmy się obie na tej samej Wyspie. 6

7 Pierwsze wrażenia na Madagaskarze? Głębokie współczucie na widok biednych ludzi, żebraków wyciągających zewsząd ręce, brudnych i wygłodzonych dzieci na ulicach Tananariva, 14, 15-letnich dziewczynek zniszczonych przez prostytucję, rodzin bez dachu nad głową Prosto z misji są najlepszymi profesorami! Zżyłam się z nimi bardzo i gdy po roku miałam zmianę do Betafo nasze rozstanie nie było łatwe. Pan pozwolił mi rozpocząć moją pracę misyjną spokojnie i radośnie, stopniowo przygotowując mnie do trudniejszych zadań. Gdzie dotąd Siostra pracowała? Moją pierwszą placówką było Betafo. Byłam odpowiedzialna za internat dziewcząt uczących się w liceum salezjanów. Rozpoczęłyśmy od zera, mieszkałyśmy w bardzo trudnych warunkach, kończąc budowę domu i szkoły. Jak wyglądały początki pracy misyjnej? Pierwszy rok to nauka języka malgaskiego. Okazał się nie taki trudny jak sobie wyobrażałam. Teoria była w szkole a praktyka z dziećmi z naszego sierocińca w Ivato. Najpierw spontanicznie pomagałam siostrze odpowiedzialnej za sierociniec, ale w niedługim czasie siostra zachorowała i zostałam sama z 60 dziećmi w wieku od 5 do 15 lat. Nauka języka poszła więc szybko do przodu. Dzieci Tu dojrzewały powołania do naszego Zgromadzenia i nie tylko. Te pierwsze trzy lata pracy misyjnej w Betafo wspominam jako najpiękniejsze. Bóg dał nam tu wiele pięknych i trwałych powołań. Ale to, co piękne szybko się kończy i gdy najmniej się tego spodziewałam zostałam posłana wraz z dwoma siostrami, by otworzyć całkowicie nową misję w Fianarantsoa. Byłam odpowiedzialna za nową wspólnotę, to było bardzo trudne 7

8 Prosto z misji dla mnie. Rozpoczęłyśmy od zera, mieszkałyśmy w bardzo trudnych warunkach, kończąc budowę domu i szkoły. Misja była w jednej z najbiedniejszych dzielrek. Priorytetem naszej pracy są ubogie dzieci i młodzież, zwłaszcza dziewczęta. Wychodzimy naprzeciw ich potrzebom, troszcząc się o ich integralne wychowa- nic, więc od zaraz miałyśmy dużo dziewcząt, którymi trzeba się było jak najszybciej zająć. Ale był to też czas piękny i owocny. Po kilku latach powróciłam do Betafo, znowu do internatu, który był o wiele liczniejszy. Dodatkowo zostałam ekonomką. Potem byłam w Mahajandze. Z umiarkowanego klimatu w Betafo wpadłam w ukrop dużego portu nad Kanałem Mozambickim. To były super piękne dwa lata, pokochałam Mahajangę. Następnie wróciłam do Fianarantsoa, a obecnie jestem ekonomką w Betafo. Ile misji dzisiaj mają siostry salezjanki na Madagaskarze? Mamy siedem placówek, otwieranych stopniowo w ciągu 26 lat, jakie upłynęły od przybycia pierwszych misjonanie i przygotowanie do przyszłych zadań w życiu. Nasze szkoły dają im możliwość rozwoju intelektualnego i wzrastania w wierze. Są otwarte dla wszystkich, zwłaszcza dla najbardziej potrzebujących. Stwarzamy im klimat rodzinny, staramy się, by pokochali naukę, wzrastali we wzajemnym szacunku, uczyli się samodzielnie myśleć i wypowiadać. Współpracujemy z ich rodzicami. Jak żyją przeciętni Malgasze? Bardzo ubogo, w ciągłym lęku o jutro, o to, by utrzymać rodzinę i zapewnić naukę dzieciom; w poszukiwaniu pracy i w niepokoju, jak zmienić warunki życia na lepsze, jak uwolnić się od niepewności i poczucia zagrożenia z powodu licznych chorób i przedwczesnej śmierci. 8

9 Jaki model rodziny przeważa? Rodziny w większości są bardzo liczne i często porzucone przez ojca. Ciężar odpowiedzialności spada głównie na matkę. Samotne matki dźwigają ciężki krzyż każdego dnia, są bezbronne i u nas szukają wsparcia moralnego, duchowego i materialnego. Jesteśmy bardzo uważne, by mieć czas je przyjąć, wysłuchać, okazać szacunek i głębokie zrozumienie, poznać sytuację rodzin i pomóc, na ile możemy. Prosto z misji Czym interesują się młodzi? Ich zainteresowania to głównie nauka, sport, możliwość rozwinięcia talentów na wzór młodzieży w Europie. Pragną także poznać jak wygląda życie w innych krajach, szukają sposobów wydostania się stąd, by zobaczyć inny świat. Pragną uwolnić się od poczucia niższości, zrealizować swoje życiowe powołanie zgodnie z planem Bożym. Często dzieci przerywają naukę w wieku lat, by dać możliwość uczenia się młodszemu rodzeństwu. Czy wszystkie dzieci i młodzi mają dostęp do edukacji? Nauka tu nie jest obowiązkowa, dlatego pomimo wielu szkół ogromna liczba dzieci nie chodzi do szkoły. Powody są różne. Liczne rodziny nie są w stanie zapewnić edukacji wszystkim swoim dzieciom. Tam gdzie jest 8-10 dzieci, 5 lub 6 chodzi do szkoły a reszta wykonuje prace domowe, pomaga w uprawie roli i hodowli. Często dzieci przerywają naukę w wieku lat, by dać możliwość uczenia się młodszemu rodzeństwu. Jakie trudności napotykacie w pracy ewangelizacyjno-wychowawczej? To przede wszystkim brak możliwości, by zapewnić pomoc w nauce tym wszystkim, którzy o to proszą. Trudnością jest również to, że nieraz nasi odbiorcy nie mają prawdziwych, głębokich motywacji a szukają jedynie pomocy materialnej. Staramy się ich zachęcać, aby otrzymując ją kształtowali własną osobowość i wzrastali jako ludzie sumienia, odpowiedzialni za swoje decyzje i czyny. 9

10 Prosto z misji A jak wygląda sytuacja tubylczych powołań do Zgromadzenia sióstr? Możemy Bogu tylko dziękować. Po 27 latach naszej obecności na Madagaskarze było w czasach o. Beyzyma. Liczba chorych bardzo się zmniejszyła, spotyka się ich tylko gdzieś w odległych zakątkach Wyspy, w małych wioskach w głębi mamy 25 sióstr malgaskich, 6 nowicjuszek, 4 postulantki i 8 aspirantek. Wielbimy Boga za ten wielki dar i prosimy wciąż o nowe święte powołania. Madagaskar kojarzy się z błogosławionym o. Janem Beyzymem, polskim jezuitą, misjonarzem trędowatych. Czy Malgasze pamiętają o nim? Ojciec Beyzym jest bardzo znany na Wyspie, zwłaszcza po jego beatyfikacji. Założony przez niego szpital w Maranie istnieje nadal. Obok wybudowano duży nowy szpital, dobrze wyposażony, gdzie chorzy na trąd mają zapewnione leczenie, zabiegi i operacje. Obecnie trąd nie dotyka ludzi już tak boleśnie jak to buszu. Z trędowatymi spotkałam się tylko odwiedzając szpital w Maranie. Jest tam też dom, który zbudował o. Jan, tam mieszkał razem z trędowatymi, zanim powstał szpital. Tam ich leczył, karmił i dzielił z nimi życie. Jest także kaplica z obrazem Matki Bożej Częstochowskiej, który przywiózł z Polski. Kaplica jest pięknie ozdobiona rzeźbami wykonanymi przez niego. I jest tabernakulum, które sam wyrzeźbił. Wielu ludzi modli się przy urnie z jego szczątkami. Obok szpitala wybudowano osiedle domków jednorodzinnych dla rodzin wyleczonych z trądu. Mieszkają tam ci, którzy nie chcieli wracać do środowiska, z którego przybyli. Głównie dlatego, że pomimo wyleczenia choroba zostawiła 10

11 straszne ślady, zniekształcone twarze, kikuty nóg czy rąk. W Maranie czują się dobrze, nikt z nich nie drwi. Głęboko przeżyłam spotkanie z trędowatymi, są radośni i wdzięczni, że ktoś nie boi się spotkać z nimi, podać ręki, porozmawiać o ich życiu, okazać zainteresowanie. Prosto z misji Czy na Madagaskarze nadal potrzeba misjonarzy? Pomimo wielu tubylczych powołań Madagaskar nadal potrzebuje misjonarzy. Są tu wciąż odległe i ukryte tereny, gdzie nie dotarła jeszcze Dobra Nowina o zbawieniu. A wolontariusze? Mieliby tam co robić? Madagaskar potrzebuje i czeka na wolontariuszy, ale muszą mieć głębokie motywacje i solidne przygotowanie do czekających ich zadań. Mamy 8 aspirantek. Wielbimy Boga za ten wielki dar i prosimy wciąż o nowe święte powołania. Po 22 latach pracy misyjnej co Siostra najpiękniej wspomina? Mam wiele pięknych wspomnień, najczęściej jednak powracam myślą do pierwszych lat w Betafo, do pracy z dziewczętami uczącymi się i odkrywającymi swoje powołanie. Szłyśmy razem drogą świętości i idziemy nadal, bo niektóre z nich są dzisiaj Córkami Maryi Wspomożycielki. Ostatnie słowo do naszych Czytelników. W imieniu mojej wspólnoty oraz naszych dzieci i młodzieży wyrażam głęboką wdzięczność wobec Przyjaciół i Darczyńców misji. Dzięki Wam wiele dzieci z najuboższych rodzin w Betafo chodzi do szkoły i ma codziennie zapewniony posiłek. To ogromna pomoc. W dowód wdzięczności modlimy się za Was i Wasze rodziny. Bóg zapłać! Wywiad przeprowadziła: s. Grażyna Sikora CMW 11

12 Projekty misyjne podziękowanie Podziękowanie z Etiopii Z wdzięcznością serca w imieniu własnym i naszych podopiecznych składam serdeczne Bóg zapłać za pomoc w wybudowaniu dwóch chatek domków rodzinnych oraz za pomoc w pokryciu blachą dachu na dwu kolejnych. Wielodzietne rodziny, które tam mieszkają, są szczęśliwe, że teraz, gdy pada deszcz, już nie leje się im na głowę, gdy śpią. Widzę ogromną wdzięczność na ich twarzach za okazaną pomoc. Wybudowane chatki są bardzo ubogie, ale i tak w porównaniu z tym, jakie były wcześniej, to teraz jedne z najładniejszych w tej dzielnicy biednych ludzi. W dwóch domkach brakuje jeszcze cementowej podłogi, by nie wchodziły tam termity i mrówki, ale może i temu z czasem uda się zaradzić. Niech dobry Bóg stokrotnie wynagrodzi wszystkim ofiarodawcom ich szczery dar serca. Z zapewnieniem o modlitwie S. Helena Kamińska CMW 31 sierpnia 2013 przed... po projekt 338

13 Projekty misyjne Projekty misyjne 2014 UGANDA Budowa szkoły dla chłopców ulicy z Namugongo (projekt 209) (ks. Ryszard Józwiak) PERU Odnowienie warsztatów komputerowych w Limie (projekt 277) Kwota: EURO (ks. Ryszard Łach) PERU Pomoc w ewangelizacji Indian, San Lorenzo (projekt 319) Kwota: EURO (ks. Roman Olesiński) UGANDA Pomoc chłopcom ulicy w ośrodku CALM w Namugongo (projekt 320) (ks. Ryszard Józwiak) ZAMBIA Kształcenie kleryków inspektorii zambijskiej ZMB (projekt 323) (ks. Leszek Aksamit) CZAD Pomoc w formacji kleryków Afryki Równikowej ATE (projekt 337) (ks. Artur Bartol) PERU Sprzęt sportowy dla oratorium parafii św. Wawrzyńca w Amazonii (projekt 345) Kwota: EURO (ks. Roman Olesiński) CZAD Budowa kaplicy w wiosce Ndila (projekt 346) Kwota: EURO (ks. Artur Bartol) CZAD Zakup sprzętu muzycznego i sportowego dla oratorium w Shar (projekt 348) Kwota: EURO (ks. Artur Bartol) ZAMBIA Dofinansowanie programów dla młodzieży w Kabwe (projekt 353) Kwota: USD (ks. Mariusz Skowron) ZAMBIA Kontynuacja budowy kościoła w Kabwe (projekt 356) Kwota: USD (ks. Marian Skowron) MADAGASKAR Dobudowa jednego piętra szkoły w Mahajandze (projekt 358) Kwota: EURO (s. Krystyna Soszyńska) 13

14 Projekty misyjne Projekty mi TIMOR WSCHODNI Wymiana komputerów w szkole w Venilale (projekt 361) Kwota: EURO (s. Joanna Goik) TANZANIA Pracownia komputerowa w szkole podstawowej sióstr salezjanek w Dar es Salam (projekt 367) Kwota: EURO (s. Katarzyna Urbańska) KONGO BRAZZAVILLE Budowa klas dla pierwszej alfabetyzacji dzieci w Pointe Noire (projekt 376) (s. Joanna Wala) BRAZYLIA Budowa kaplicy dla Indian w wiosce N. Senhora dos Gracas (projekt 378) (ks. Klemens Deja) WENEZUELA Zakup transformatora, oświetlenia i dokończenie dachu w kościele Maryi Wspomożycielki w San Felix (projekt 380) Kwota: USD (ks. Stanisław Brudek) WENEZUELA Sala komputerowa w Centrum Młodzieżowym Don Bosco w San Felix (projekt 382) Kwota: USD (ks. Stanisław Brudek) ETIOPIA Remont klas w szkole sióstr salezjanek w Dilla (projekt 384) Kwota: EURO (s. Helena Kamińska) ANGOLA Dożywianie dzieci z przedszkola i szkoły podstawowej w Benguela (projekt 385) Kwota: EURO (s. Maria Domalewska) EGIPT Podwyższenie muru misji z nakazu policji i władz wojskowych w Aleksandrii (projekt 386) Kwota: EURO (ks. Jan Bednarz) 14 Projekty misyjne 2014

15 Projekty misyjne syjne 2014 MADAGASKAR Dożywianie 300 dzieci z najbiedniejszych rodzin w Betafo (projekt 387) Kwota: EURO (s. Teresa Leonik) BANGLADESZ Budowa ogrodzenia na cmentarzu parafialnym w Lokhikul (projekt 389) Kwota: EURO (ks. Paweł Kociołek) BANGLADESZ Przygotowanie miejsca pod budowę internatu w Joypur (projekt 390) Kwota: EURO (ks. Paweł Kociołek) MADAGASKAR Alfabetyzacja 250 ubogich dzieci z Tulearu (projekt 391) Kwota: EURO (ks. Tomasz Łukaszuk) PERU Dofinansowanie ośrodka dla ubogich dzieci w Andach, w Lares (projekt 392) Kwota: EURO (ks. Dariusz Sobczak) MALAWI Dofinansowanie dojazdów duszpasterskich do odległych wiosek parafii Nkhotakota (projekt 393) Kwota: EURO (ks. Józef Czerwiński) MALAWI Budowa kościółka w wiosce Bua, filii parafii Nkhotakota (projekt 394) Kwota: EURO (ks. Józef Czerwiński) PERU Dofinansowanie ośrodka dla dzieci Don Bosco House w Calce (projekt 395) Kwota: EURO (ks. Stefan Górecki) Wspierajmy misjonarzy! Wybierz projekt i prześlij ofiarę z dopiskiem: Projekt Nr Dziękujemy! Projekty misyjne

16

17 Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja. W tym dniu wspaniałym wszyscy się weselmy! Z Liturgii Wielkanocnej Kochani Misjonarze, Misjonarki i Wolontariusze na misjach i w Polsce! Drodzy Darczyńcy i Przyjaciele salezjańskiego dzieła misyjnego! Niech w Wielkanocny Poranek każdy z nas spotka osobiście Jezusa Zmartwychwstałego i otworzy się na prawdziwe życie, do jakiego zaprasza nas Zwycięzca śmierci, piekła i szatana. Życzę wszystkim zdrowia i pokoju oraz radosnego przeżywania naszej wiary, odważnie dzielonej z innymi. Z darem modlitwy Ks. Roman Wortolec SDB Dyrektor go Ośrodka Misyjnego wraz z salezjanami, salezjankami i pracownikami SOM Warszawa, Wielkanoc 2014

18 Sprawozdanie DZIAŁALNOŚĆ SALEZJAŃSKIEGO OŚRODKA MISYJNEGO W WARSZAWIE SPRAWOZDANIE 2013 SALEZJANIE i SALEZJANKI W ŚWIECIE SALEZJANIE w świecie: w 131 krajach w Polsce: 965 SALEZJANKI w świecie: w 94 krajach w Polsce: 411 Polscy salezjanie misjonarze: 111 w 38 krajach świata Polskie salezjanki misjonarki: 40 w 22 krajach świata Powrócili z misji do Polski: Ks. Lucjan Kamieński z USA Ks. Jacek Trykoszko z Mołdawii W 2013 roku na misje wyjechali: Ks. Michał Jach do Rosji Ks. Adam Kłosowski do Argentyny Ks. Aleksander Samoylov (Rosja) do Argentyny Ks. Roman Sikoń do Bangladeszu Ks. Piotr Szumny do Niemiec Ks. Thomas Zielonka na Łotwę S. Aleksandra Bartoszewska do Sudanu Południowego S. Jolanta Błońska do Niemiec S. Anna Kaczmarczyk do Szwajcarii S. Anna Serafin (przygotowuje się w Rzymie), przeznaczona jest do Albanii S. Małgorzata Urbińska do Francji Zmarli misjonarze: Ks. Nikodem Pisarski Japonia (zmarł w Beppu 6 maja 2013) Ks. Jan Dec Brazylia (zmarł w Campinas 29 września 2013) 18

19 Sprawozdanie ANIMACJA MISYJNA Ma na celu uwrażliwienie dzieci, młodzieży i dorosłych na rzeczywistość misyjną Kościoła, zwłaszcza Rodziny j, pozwala pełniej dostrzec powszechność Kościoła oraz podjąć działania na rzecz najbiedniejszych. Animację misyjną prowadzili: ks. Marek Kowalski, ks. Tadeusz Niedziela i Pan Sanza Mulangu. Przesłanie misyjne przekazaliśmy: w 43 parafiach w 23 szkołach Z misyjnym orędziem dotarliśmy do ok osób. MUZEUM MISYJNE W 2013 roku w Muzeum gościliśmy 29 grup tj. ok. 870 osób. Wielu internautów odwiedziło nasze Muzeum BANK DUCHA ŚWIĘTEGO To inicjatywa wznowiona we wrześniu 2003 roku, mająca na celu wspieranie misjonarzy i misjonarek modlitwą. W tym nurcie modlitwy uczestniczy osób. 19

20 Sprawozdanie ADOPCJA NA ODLEGŁOŚĆ Program Adopcji na odległość ruszył w kwietniu 2001 pod hasłem: Dajmy dziecku szanse nauki. Program zapewnia dzieciom w różnych krajach świata edukację, a także niezbędną pomoc, by godnie żyć. Wspiera też kształcenie kleryków salezjańskich w Afryce. W 2008 roku został przekształcony w grupową Adopcję na odległość, która polega na finansowaniu nauki biednych dzieci i młodzieży z konkretnej placówki misyjnej, a nie na wspieraniu pojedynczej imiennej osoby. Program grupowej Adopcji na odległość prowadzimy w 55 placówkach w 23 krajach świata: Albania, Czad, Demokratyczna Republika Konga, Egipt, Etiopia, Gruzja, Kamerun, Kenia, Kongo Brazzaville, Madagaskar, Malawi, Mongolia, Peru, Rosja, Rwanda, Sudan, Tanzania, Timor Wschodni, Togo, Uganda, Ukraina, Wybrzeże Kości Słoniowej, Zambia. Wśród 55 placówek: 32 to placówki salezjanów, a 23 to placówki sióstr salezjanek. W 2013 roku programem Adopcji zostały objęte trzy nowe placówki sióstr salezjanek: w Dilla (Etiopia), w Venilale (Timor Wschodni) i w Pointe Noire (Kongo Brazzaville). Zakończyliśmy wspieranie misji w Bafii, w Kamerunie i w Lusace- -Makeni, w Zambii (obie placówki pozyskały środki pomocowe z innych źródeł) oraz w Gatczynie, w Rosji (placówka przeszła pod patronat prowincji pilskiej). Wg danych szacunkowych w 2013 roku pomocą objęliśmy uczniów, z czego 35% otrzymało wsparcie doraźne. Finansowaliśmy też edukację 30 kleryków z prowincji ZMB (Zambia, Zimbabwe, Namibia, Malawi). Procentowy udział uczniów w programie według etapów nauczania kształtuje się następująco: przedszkola 4%; szkoły podstawowe 63%; szkoły średnie (w tym gimnazja) 24%; szkoły zawodowe, techniczne i wyższe: 9%. W minionym roku 365 uczniów zostało wypisanych z programu. Ukończyli oni szkoły zawodowe, techniczne lub wyższe i mogą podjąć pracę w wyuczonym zawodzie. Obecnie program wspiera ofiarodawców z Polski i zagranicy (o 252 osoby więcej niż w 2012). Ofiary wysłane w 2013 roku na dzieci objęte Adopcją na odległość: PLN. 20

21 Sprawozdanie Ważniejsze wydarzenia związane z programem Adopcji na odległość: Sudan/Chartum: odnowienie 3 szałasów i zbudowanie 9 nowych dla uczących się dzieci; zorganizowanie kursu robienia makaronów dla kobiet. Po nim kobiety otrzymują po 10 kg mąki na rozpoczęcie własnej skromnej działalności; przeprowadzenie 2-miesięcznych kursów komputerowych dla młodych Sudańczyków z obozu uchodźców i ze wsi. Peru/Lima: w grudniu dom dla chłopców ulicy w Limie obchodził 20-lecie istnienia. W ciągu 20 lat, 980 chłopców ulicy oraz z rodzin dysfunkcyjnych otrzymało pomoc psychologiczną, medyczną i edukacyjną. Od 2001 roku była ona możliwa dzięki pomocy finansowej z programu Adopcji na odległość; 12 chłopców otrzymało dyplom ukończenia szkoły i zdobycia zawodu: pielęgniarza, pracownika administracji, mechanika samochodowego, elektronika, ekonomisty, laboranta medycznego i zakończyło pobyt na misji. Zambia/Mansa: wywiercenie nowej studni głębinowej dla misji i okolicznych mieszkańców. Zambia/seminarzyści: w maju salezjański biskup diecezji Kabwe Clement Mulenga wyświęcił na diakona podopiecznego programu Adopcji na odległość, kleryka Macariousa Mpundu z Kabwe; pod koniec lipca wieczyste śluby zakonne złożyło trzech kolejnych kleryków objętych pomocą edukacyjną: Alphoncius Hamweete z Zambii, Emmanuel George Phiri i Emmanuel Mark Phiri, obaj z Malawi. Malawi/Nkhotakota: otwarcie ponadpodstawowej szkoły Don Bosco High School. Malawi/Lilongwe: pomoc medyczna i edukacyjna dla poważnie chorej na wrodzoną łamliwość kości dziewczynki Marii. Etiopia/Dilla: znaczące wsparcie nauki najbiedniejszych dzieci i młodzieży z Dilla. 21

22 Sprawozdanie MIĘDZYNARODOWY WOLONTARIAT DON BOSCO (MWDB) MWDB powstał w marcu 2002 roku jako odpowiedź na wezwanie Jana Pawła II, aby młodzież zaangażowała się w dzieło ewangelizacji świata. Głównym celem MWDB jest przygotowanie wolontariuszy do pracy na misjach oraz do zaangażowania na rzecz misji w kraju. Wolontariat zrzesza głównie młodzież akademicką z różnych stron Polski. Agnieszka Głowacka Zambia (Lufubu) Działalność wolontariuszy na misjach: Do pracy misyjnej na okres minimum jednego roku wyjechało 12 wolontariuszy: Małgorzata Bożek i Magdalena Strączek do Piura w Peru (SDB) Paulina Marzec, Agnieszka Kania i Małgorzata Wiśniewska do San Felix w Wenezueli (SDB) Agnieszka Głowacka i Aleksandra Nurzyńska do Lufubu w Zambii (SDB) Patrycja Szczeradłowska i Agnieszka Wojda do City of Hope w Lusace w Zambii (CMW) Małgorzata Dadej i Judyta Machnicka do Mansy w Zambii (CMW) Antoni Święcki do Kazembe w Zambii (SDB) Po około rocznej posłudze wróciło z misji 14 wolontariuszy: Adam Kucewicz i Sylwia Grzęda z Piura w Peru (SDB) Katarzyna Przybyłek i Marta Zubrzycka z Calki w Peru (SDB) Paulina Marzec z San Felix w Wenezueli (SDB) Bartłomiej Ciok z Namugongo w Ugandzie (SDB) Wioletta Ciseł i Monika Kazimierczak z City of Hope w Lusace w Zambii (CMW) Beata Ryszkowska i Agata Stankiewicz z Mansy w Zambii (CMW) Anna Gordzijewska i Tomasz Witkowski z Kabwe w Zambii (SDB) Ilona Kaczmarek i Krzysztof Karłuk z Lufubu w Zambii (SDB) Bartłomiej Ciok Uganda (Namugongo) 22

23 Judyta Machnicka Zambia (Mansa) Sprawozdanie Podczas wakacji pracowało na misjach 20 wolontariuszy: w Rundu w Namibii (Justyna Kowalska i Aleksandra Przęczka) w Lufubu w Zambii (Arletta Drużyńska, Kamila Maśluszczak i Ewelina Rzońca) w Lusace w Zambii (Emilia Michałowska) w ośrodku CALM dla chłopców ulicy w Namugongo w Ugandzie (Maja Eggert, Agnieszka Grajewska, Anna Juszczakiewicz, Anna Poliszkiewicz, Joanna Skałba, Marta Wilińska i Wojciech Zawada) w Limie w Peru (Adrianna i Mirela Knopek) w Arequipie w Peru (Ewelina Kruz i Robert Czarnowicz) w Odessie na Ukrainie (Marta Stępień i Piotr Nachlik) w Jerozolimie w Izraelu (Magdalena Piórek) Działalność wolontariuszy w kraju i po powrocie z misji: Animacja misyjna w czasie pielgrzymek na Jasną Górę: Bydgoska, Elbląska i Salezjańska Pielgrzymka Ewangelizacyjna SWE oraz pielgrzymek: Suwałki-Wilno i Białystok-Różanystok (ks. Maciej Makuła i wolontariusze MWDB) 10 formacyjnych spotkań wolontariuszy MWDB: stycznia, lutego, marca, kwietnia, maja (z rodzicami wolontariuszy wyjeżdżających na misje), września (dla nowych wolontariuszy), października, października (dla wolontariuszy, którzy wrócili z misji), listopada, grudnia rekolekcje w miejscach salezjańskich we Włoszech dla tegorocznych wolontariuszy-misjonarzy [26 kwietnia - 4 maja] Misyjne posłanie podczas Spotkania Młodych w Lednicy 11 wolontariuszy długoterminowych [1 czerwca] Udział wolontariuszy MWDB w Campo Bosco 2013 [22-25 sierpnia] Udział wolontariuszy w Przystanku Jezus w Kostrzynie nad Odrą [28 lipca - 3 sierpnia] Animacje misyjne w parafiach pod kierunkiem ks. Marka Kowalskiego i ks. Tadeusza Niedzieli Animacje misyjne w szkołach, na konferencjach i w czasie różnych spotkań na terenie całej Polski, m.in. w ramach j Niedzieli Misyjnej w Płocku [24 lutego] oraz uroczystego zakończenia peregrynacji relikwii św. Jana Bosko w Oświęcimiu [17 sierpnia] Posłania misyjne wolontariuszy w parafiach 23