Piekło. Tyle nauka Kościół katolicki. A co mówi Pismo Święte? Czy mówi o piekle jako miejscu wiecznych mąk?

Transkrypt

1 Piekło Kolejnym dogmatem wiary Kościoła katolickiego jest nauka o piekle. W najnowszym Katechizmie czytamy: Nauczanie Kościoła stwierdza istnienie piekła i jego wieczność. Dusze tych, którzy umierają w stanie grzechu śmiertelnego, bezpośrednio po śmierci idą do piekła, gdzie cierpią męki ogień wieczny. Zasadnicza kara piekła polega na wiecznym oddzieleniu od Boga (Art. 1035). W przypisach do powyższego stwierdzenia Kościół katolicki odwołuje się do wcześniejszych postanowień i dekretów soborowych, co oznacza, że nauka o piekle, w całej swojej rozciągłości, pozostała niezmienna. Źródła katolickie podają więc, że piekło jest miejscem wiecznych mąk, a zarazem stanem duszy, zaś męki piekielne są nad wyraz straszne. Obok kary polegającej na niemożności oglądania Boga potępieńcy otoczeni są wciąż złymi duchami, pogrążeni są w ogniu, a jednocześnie znoszą straszliwe katusze natury duchowej. Ks. prof. Franciszek Spirago pisze: Ogień piekielny nie niszczy i nie spopiela palonych przedmiotów, owszem, konserwuje je, jak sól potrawy (Marka 9:48); nie świeci, gdyż w piekle panują ciemności (Mateusza 22:13) i nie grzeje, gdyż w piekle panuje niezmierne zimno. Natomiast piecze ogień piekielny (stąd wyraz: piekło) i to znacznie boleśniej niż ogień ziemski. Nasz ogień zimnym jest w porównaniu do ognia piekielnego (św. Wincenty Fer., Katolicki katechizm ludowy, cz. I, str. 399). I jeszcze jedno stwierdzenie Kościoła: Istnienie kar piekielnych wskazuje z przeraźliwą pewnością, że Bóg jest sprawiedliwy i że ta sprawiedliwość pozostaje w nierozłącznej jedności z Jego dobrocią (Leon Rudloff Mała dogmatyka dla świeckich, str. 139). Tyle nauka Kościół katolicki. A co mówi Pismo Święte? Czy mówi o piekle jako miejscu wiecznych mąk? Piekło w pojęciu Biblii Słowo piekło znajdujemy w wielu przekładach Pisma Świętego. Ale trzeba wiedzieć, że słowo to jest tłumaczeniem czterech różnych pojęć, jakie występują w Biblii. Oto te pojęcia: Hebrajskie szeol, gehenna oraz greckie hades i tartaros. Czy powyższe określenia dają podstawę ku temu, aby dopatrywać się w nich uzasadnienia dla dogmatu o wieczystych mękach piekielnych? Zwróćmy uwagę na ich znaczenie, aby się o tym przekonać. Po pierwsze, w Starym Testamencie spotykamy się aż 65 razy z hebrajskim wyrazem szeol. Termin ten zazwyczaj określa śmierć, krainę umarłych grób. I tak np. patriarcha Jakub, po utracie swego syna, Józefa, rozpacza: W żałobie zejdę do syna mego do grobu [szeolu] (1 Mojżeszowa 37:35, por. 1 Mojżeszowa 42:38; 4

2 Mojżeszowa 16:33; 1 Sam. 2:6; Joba 3:17-19; 14:13; 17:13, 16; Psalm 141:7). Natomiast w Księdze Kaznodziei Salomona czytamy: Na co się natknie twoja ręka, abyś to zrobił, to zrób to według swojej możności, bo w krainie umarłych, do której idziesz, nie ma ani działania, ani zamysłów, ani poznania, ani mądrości (Kaznodziei 9:10). A zatem hebrajskie szeol nie zawiera w sobie ani śladu ognia, ani świadomości życia. Odpowiednikiem hebrajskiego szeol jest greckie hades. Również to pojęcie nie może zawierać w sobie cech ognia piekielnego lub świadomości życia. W Nowym Testamencie słowo to występuje 10 razy: w Mateusza 11:23; 16:18; Łukasza 10:15; 16:23; Dzieje 2:27, 31; Objawienie 1:18; 6:8; 20: I termin ten zazwyczaj oznacza krainę umarłych, królestwo śmierci i grobu. Przykładem tego może być fragment z Dziejów Apostolskich, który wspomina zarówno o grobie Dawida, jak i Chrystusa (Dzieje apostolskie 2:25-31, por. Psalm 16:8-10). Dlatego też upatrywanie w hadesie katolickiego piekła jest bezpodstawne, ponieważ zarówno szeol, jak i hades związane są ze śmiercią i umarłymi, a nie z życiem i żywymi. Jeśli więc Biblia mówi, że ostatecznie i sam hades zostanie wrzucony do jeziora ognistego (Objawienie 20:14), co oznacza drugą śmierć, to zrozumiałe jest, że hades nie może być owym ogniem piekielnym, jak to przedstawia katolicki dogmat o piekle. Po trzecie, również łacińskie słowo gehenna, występujące w Nowym Testamencie dwanaście razy, nie oznacza wiecznych mąk piekielnych, ale ostateczny kres Szatana, demonów i czyniących bezprawie. Oto te teksty: Mateusza 5:22, 29-30; 10:28; 18:9; 23:15, 33; Marka 9:43, 45, 47; Łukasza 12:5; Jakuba 3:6. Gehenna pochodzi od hebrajskiego Ge(ben)Hinnom dolina Synów Hinnoma. Miejsce to, położone na południowy zachód od Jerozolimy, w okresie starotestamentowym związane było z zakazanym składaniem ofiar z ludzi (2 Kronik 28:3; 33:6; 2 Królewska 23:10; Jeremiasza 7:31-32; 19:6; 32:35). Dodać należy, że Bóg surowo potępiał te barbarzyńskie praktyki: Wznieśli miejsce ofiarne Tofet w Dolinie Ben Hinnoma, aby spalać w ogniu swoich synów i swoje córki, czego Ja nie nakazałem i co mi nawet na myśl nie przyszło (Jeremiasza 7:31). Tak więc, jeśli Bogu nawet na myśl nie przyszło, aby kogokolwiek spalać w ogniu, to o ileż bardziej, aby kogokolwiek w nim męczyć, i to przez całą wieczność! Jak więc rozumieć wypowiedzi Chrystusa o wiecznym i nieugaszonym ogniu? Ponieważ dolina Hinnoma w czasach Chrystusa stała się wysypiskiem i spalarnią odpadków, padliny i wszelkich nieczystości, a być może i straconych przestępców, dlatego Chrystus użył ognia Gehenny jako symbolu ostatecznej i wiecznej śmierci. Już w Starym Testamencie spotykamy się z pojęciem nieugaszonego ognia. Bóg zapowiedział mieszkańcom Jerozolimy, że jeśli nadal będą trwać w odstępstwie, to roznieci w jego bramach ogień i pochłonie pałace Jeruzalemu, i nie zgaśnie (Jeremiasza 17:27). Zaś o Sodomie, Gomorze i okolicznych miastach

3 czytamy, że stanowią przykład kary ognia wiecznego (Judy 7). Apostoł Piotr dodaje: Miasta Sodomę i Gomorę spalił do cna i na zagładę skazał jako przykład dla tych, którzy by mieli wieść życie bezbożne (2 Piotra 2:6). Jak więc widzimy, pojęcie nieugaszonego i wiecznego ognia jest równoznaczne z ostatecznością i nieodwracalnością śmierci, a nie z wiecznotrwałymi cierpieniami. Chodzi o wieczny skutek, a nie wieczne męki! Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć (Rzymian 6:23), a nie wieczne życie w męczarniach! Ostatnim biblijnym pojęciem, które również bywa przedstawiane jako katolickie piekło, jest greckie tartaros. Termin ten występuje tylko raz w Nowym Testamencie i oznacza miejsce pobytu upadłych aniołów. Bóg bowiem nie oszczędził aniołów, którzy zgrzeszyli, lecz strąciwszy do otchłani [Tartaru], umieścił ich w mrocznych lochach, aby byli zachowani na sąd (2 Piotra 2:4). Z powyższego tekstu wynika, że tartaros nie jest miejscem pobytu zmarłych ludzi. Nie może więc być piekłem, o którym uczy Kościół katolicki. Z innych tekstów Pisma Świętego można przypuszczać, że chodzi o miejsce przebywania tylko niektórych upadłych aniołów. Bowiem kiedy Jezus uwalniał opętanych z demonów, one prosiły go, aby im nie nakazywał odejść w otchłań (Łukasza 8:31). Stąd wniosek: są złe duchy w kręgach niebieskich (Efezjan 6:12) i upadli aniołowie, zamknięci w tartaros ( otchłań, czeluść, mroczne lochy por. Objawienie 9:1-2, 11; 20:1-3). Tak więc tartaros nie jest miejscem wiecznych mąk ani dla bezbożnych ludzi, ani dla upadłych aniołów. To miejsce zamknięcia wyłącznie aniołów ciemności i to tylko do czasu sądu, kiedy ostatecznie zostaną straceni w ogniu gehenny (Objawienie 20:10). Co sądzić o katolickim piekle? Pojęcie katolickiego piekła jest sprzeczne z nauką Pisma Świętego. Kościół katolicki, twierdząc, iż istnienie kar piekielnych wskazuje z przeraźliwą pewnością, że Bóg jest sprawiedliwy i że ta sprawiedliwość pozostaje w nierozłącznej jedności z Jego dobrocią (L.Rudloff), wypacza wizerunek Boga i przedstawia Go jako okrutnego tyrana. Czy można mówić o sprawiedliwości w przypadku skazania człowieka na wieczne męki?! Czy rzeczywiście mam upodobanie w śmierci bezbożnego mówi Wszechmocny Pan [ w oryginale יהוה - JHWH] a nie raczej w tym, by się odwrócił od swych dróg i żył? (Ezechiela 18:23). Czyż to nie oburzające, gdy obecny papież [Jan Paweł II, promując zniesienie kary śmierci] potrafi wzywać do ułaskawienia bezwzględnego mordercy z USA (ponad 160 ofiar), a jednocześnie dogmatem o piekle skazuje miliardy na beznadziejne wieczne potępienie i męki? Biorąc pod uwagę fakt, że w Biblii nie występuje słowo piekło, a tylko szeol, hades, gehenna i tartaros, katolicki dogmat o piekle nie ma racji bytu. Znając następstwa dogmatu o piekle, zaliczyć go trzeba do nauk szatańskich. Przez długie wieki wierni byli straszeni piekłem na każdym kroku. A inaczej wierzącym Kościół katolicki zgotował piekło już tu na ziemi.

4 Pojęcie katolickiego piekła jest bezsensowne jeszcze z innych powodów. Choćby z uwagi na dysproporcję pomiędzy grzechami człowieka, popełnionymi w krótkim życiu, a nieustającymi mękami w piekle. Czy to można nazwać sprawiedliwością? Czyż Bóg nie jest miłością? Czemu miałoby służyć wieczne karanie, jeśli nie prowadzi ono do resocjalizacji? Przecież katolickie piekło nie gwarantuje żadnej poprawy. A czy zbawieni mogliby przeżywać prawdziwe szczęście, wiedząc o tym, że gdzieś tam w piekle ustawicznie cierpią ich bliscy? Wierzę, że na powyższe pytania nietrudno sobie odpowiedzieć. Piekło Według Pisma Świętego zapłatą za grzech jest śmierć (Rzymian 6:23). A w takim wypadku nie może być mowy o wiecznych mękach. Jakkolwiek Biblia używa takich określeń, jak: ogień wieczny, nieugaszony, wieczne męki to mają one, jak w wielu innych przypadkach, znaczenie symboliczne. Biblia mówi, że Bóg jest miłością (1 Jana 4:8) i dał Syna swego, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny (Jana 3:16). A zatem Bóg chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni (1 Tymoteusza 2:4). Dlatego też okazuje cierpliwość, bo nie chce, aby ktokolwiek zginął, lecz chce, aby wszyscy przyszli do opamiętania (2 Piotra 3:9). Znaczy to, że Bóg nikogo nie skazuje na śmierć. Ogień wieczny [oznaczający wieczne unicestwienie, a nie życie w męczarniach], zgotowany jest diabłu i jego aniołom (Mateusza 25:41). Ktokolwiek jednak zginie, to tylko dlatego, że dobrowolnie wybrał zło. Tak naprawdę, to każdy sam decyduje o swoim przeznaczeniu. Z własnej woli idziemy albo wąską drogą do życia wiecznego, albo drogą szeroką na zatracenie (Mateusza 7:13-14). I Bóg szanuje ten indywidualny wybór. Tak więc, mimo iż Biblia nie mówi w dosłownym znaczeniu o wiecznych mękach, mówi o wiecznym zatraceniu. Według przypowieści Chrystusa o pszenicy i kąkolu oraz owcach i kozłach, przeznaczenie jednych i drugich uwidoczni się dopiero przy końcu świata (Mateusza 13:39-42; 25:31-4). Jedni odejdą na kaźń wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego (Mateusza 25:46). W Księdze Malachiasza czytamy: Wtedy zobaczycie różnicę między sprawiedliwym a krzywdzicielem, między tym, który służy Bogu, a tym, który Mu nie służy. Bo oto nadchodzi dzień, palący jak piec, a wszyscy pyszni i wszyscy wyrządzający krzywdę będą słomą, więc spali ich ten nadchodzący dzień mówi Jahwe Zastępów tak, że nie pozostawi po nich ani korzenia, ani gałązki (Malachiasza 3:18-19). Powyższy tekst nie pozostawia miejsca na żadne spekulacje. Nie wieczne męki, ale wieczna śmierć. Zaś w odpowiedzi na wszelkie ewentualne zarzuty pod adresem Boga, już teraz możemy przeczytać: Cóż jeszcze należało uczynić mojej winnicy, czego ja jej nie uczyniłem? (Izajasza 5:4). Podobnie brzmią słowa Chrystusa: Ileż to razy chciałem zgromadzić dzieci twoje ( ) a nie chcieliście (Mateusza 23:37). Chrystus bolał nad tym, że wielu Jemu

5 współczesnych badało Pisma, ale mimo to, do Niego przyjść nie chcieli, aby mieć żywot (Jana 5:40). Czy dziś nie jest podobnie? Czy za ten stan rzeczy nie jest odpowiedzialny Kościół katolicki, który zniekształcił wizerunek Boga? Czy nauka o piekle, którym straszono przez długie wieki wiernych, nie jest tego potwierdzeniem? Apostoł Paweł, adresując swój list do Rzymian, powiada: Albowiem z waszej winy, jak napisano, poganie bluźnią imieniu Bożemu (Rzymian 2:24). Czy podobnie nie jest z Kościołem katolickim? Czy nie dał dość powodów do zgorszenia, zwątpienia, łez, bluźnierstw, aż do całkowitej niewiary? Czy nie zgotował ludziom piekła już tu, na ziemi? Na pewno tak! Jednak obok ogromnej odpowiedzialności Kościoła katolickiego za ten stan rzeczy, należy również pamiętać, że każdy z nas za samego siebie zda sprawę Bogu (Rzymian 14:12).