Zamieściłam złote myśli i nieznane wiersze Karola Wojtyły.Są pisane sercem, wymowne i jakież są piękne!

Transkrypt

1 Zatrzymane słowa Syna Polskiej Ziemi Karola Wojtyły Artykuł pobrano ze strony eioba.pl Zamieściłam złote myśli i nieznane wiersze Karola Wojtyły.Są pisane sercem, wymowne i jakież są piękne! Zatrzymane słowa Syna Polskiej Ziemi Karola Wojtyły Zamieściłam złote myśli i nieznane wiersze Karola Wojtyły. Są pisane sercem, wymowne i jakież są piękne! Zatrzymajcie się na chwilę wierzący i nie wierzący, przeczytajcie te myśli i te wiersze tutaj przytoczone. Ja nie chcę na siłę Wam czegokolwiek sugerować, zmuszać, pozostawiam je dla wszystkich, przeczytajcie, zapoznajcie się z nimi - a może ich nie znacie, może nie znalazły się na waszej drodze. Może znajdziecie coś dla siebie, dla bliskich, może skruszą one serce wierzących i nie wierzących... Przemyślcie te słowa zwykłego człowieka jakim był "Syn Polskiej Ziemi" nasz Karol Wojtyła. Zdradzę wam tajemnicę: nie czytamy poezji dlatego, że jest ładna. Czytamy ją, bo należymy do gatunku ludzkiego, a człowiek ma uczucia. Medycyna, prawo, finanse czy technika to wspaniałe dziedziny, ale żyjemy dla poezji, piękna, miłości.**

2 Pieśń o słońcu niewyczerpanym Twój wzrok utkwiony w duszy, jakby słońce skłonione na liściu, bogaci jego kwitnienie przeźroczystą tonią dobroci i skupia w swoim promieniu - lecz popatrz Mistrzu, cóż stanie się z liściem i słońcem? - wieczór nadchodzi. ******* Troska o dziecko jest pierwszym i podstawowym sprawdzianem stosunku człowieka do człowieka. Jeśli czujesz się samotny, postaraj się odwiedzić kogoś, kto jest jeszcze bardziej samotny. Człowiek ma z gruntu inną naturę niż zwierzęta. Zawiera się w niej władza samostanowienia opartego na refleksji i przejawiającego się w tym, że człowiek działając wybiera, co chce uczynić. Władza ta nazywa się wolną wolą. Ojczyzna jest naszą matką ziemską. Polska jest matką szczególną. Niełatwe są jej dzieje, zwłaszcza na przestrzeni ostatnich stuleci. Jest matką, która wiele przecierpiała i wciąż na nowo cierpi. Dlatego też ma prawo do miłości szczególnej. Człowieka trzeba mierzyć miarą serca. Sercem! Serce w języku biblijnym oznacza ludzkie wnętrze, oznacza w szczególności sumienie. Praca jest dobrem człowieka - dobrem jego człowieczeństwa - przez pracę bowiem człowiek nie tylko przekształca przyrodę, dostosowując ją do swoich potrzeb, ale także urzeczywistnia siebie jako człowiek, a także poniekąd bardziej "staje się człowiekiem". Piękno tej ziemi skłania mnie do wołania o jej zachowanie dla przyszłych pokoleń. Jeśli kochacie tę ojczystą ziemię, niech to wołanie nie pozostanie bez odpowiedzi! Trud pracy i dzieła przeszłych pokoleń stanowią dla nas wyzwanie, aby w dalszym ciągu czynić sobie ziemię poddaną, tę ziemię, którą Stwórca nam dał w posiadanie - dał i zadał równocześnie. Gdy będzie wam trudno, gdy będziecie w życiu przeżywać jakieś niepowodzenie czy zawód, niech myśl wasza biegnie ku Chrystusowi, który was miłuje, który jest wiernym towarzyszem i który pomaga przetrwać każdą trudność. Ludzie wykorzenieni w miłości przeciwstawiają się cywilizacji śmierci i na gruzach pogardy tworzą taką ze źródłem w sercu Zbawiciela. Ostatecznie bowiem celem pracy: jakiejkolwiek pracy spełnionej przez człowieka - pozostaje zawsze sam

3 człowiek. Człowiek najpełniej afirmuje siebie, dając siebie. To jest pełna realizacja przykazania miłości... Poezja to jest taka pani, której trzeba się w całości oddać... Niewidomi Stukając białymi laskami w bruk stwarzamy dystans nieodzowny. Kosztuje każdy krok. W pustych źrenicach wciąż umiera świat do siebie samego niepodobny: świat złożony nie z barw, lecz z łoskotów (kontury, linie szmerów). Pomyśl, z jakim trudem dojrzewa się do całości, gdy zawsze tylko część zostaje i tę część musimy wybierać. O jakże chętnie każdy z nas wziąłby cały ciężar człowieka, który bez laski białej obejmuje od razu przestrzeń! Czy zdołasz nas nauczyć, że są krzywdy inne prócz naszej? Czy potrafisz przekonać, że w ślepocie może być szczęście? Myśli człowieka Nazwiska nie wymieniaj. Zwiąż z jakimkolwiek "ja" to wszystko, co się otwiera i zamyka pod tchnieniem ust, to wszystko, co czasem umiera w klimacie serca, co chodzi za człowiekiem po całych dniach, co światło w noc przemienia i ciepło w mróz - to wszystko. Żyją ludzie i rodzą się pokolenia niosąc wraz z sobą ramiona, gwoździe i dziwny uraz. Wciąż się od Ciebie odsuwa, a nie oddziela się ziemia - więc rośnie w prostych myślach i niespodzianych konturach. Tak nie dorastać do ludzi, nie dorastać do różnych ludzi, których prawda, zawisa nade mną jak konar smutnego drzewa. A przecież wciąż próbuję i nieraz nawet się trudzę, i jeden profil rozumiem - ten właśnie, który opiewam. Nie dość jednakże niosę i nie dość ciężary dzielę. Nie dość, a myślę "zanadto", ileż razy myślę tak. Nazwisko moje zamilcz. Nie pozwól mi szukać siebie. Niech ślady moich stóp w własnej myśli zawiewa piach. Dzieci Dorastają znienacka przez miłość, i potem tak nagle dorośli Trzymając się za ręce wędrują w wielkim tłumie - (serca schwytane jak ptaki, profile wzrastają w półmrok). Wiem, że w ich sercach bije tętno całej ludzkości. Trzymając się za ręce usiedli cicho nad brzegiem.

4 Pień drzewa i ziemia w księżycu: nie doszeptany tli trójkąt. Mgły nie dźwignęły się jeszcze. Serca dzieci wyrastają nad rzekę. Czy zawsze tak będzie - pytam - gdy wstaną stąd i pójdą? Albo też jeszcze inaczej: kielich światła nachylony wśród roślin Odsłania w każdej z nich jakieś przedtem nie znane dno, Tego, co w was się zaczęło, czy potraficie nie popsuć, Czy będziecie zawsze oddzielać dobro od zła? Uwielbiam cię... Uwielbiam cię, siano wonne, bo nie znajduję w tobie dumy dojrzałych kłosów. Uwielbiam cię, siano wonne, któreś tuliło w sobie Dziecinę bosą. Uwielbiam cię, drzewo surowe, bo nie znajduję skargi w twoich opadłych liściach. Uwielbiam cię, drzewo surowe, boś kryło Jego barki w krwawych okiściach. Uwielbiam cię, blade światło pszennego chleba, w którym wieczność na chwilę zamieszka, podpływając do naszego brzegu tajemną ścieżką. Miłość mi wszystko wyjaśniła Miłość mi wszystko wyjaśniła, Miłość wszystko rozwiązała - dlatego uwielbiam tę Miłość, gdziekolwiek by przebywała... A że się stałem równiną dla cichego otwartą przepływu, w którym nie ma nic z fali huczącej, nie opartej o tęczowe pnie, ale wiele jest z fali kojącej, która światło w głębinach odkrywa i tą światłością po liściach nie osrebrzonych tchnie... Więc w tej ciszy ukryty ja - liść... oswobodzony od wiatru, już się nie troskam o żaden z upadających dni, gdy wiem, że wszystkie upadną... Karol Wojtyła Zanim stąd odejdę, proszę was... - abyście nigdy nie zwątpili i nie znużyli się, i nie zniechęcili, - abyście nie podcinali sami tych korzeni, z których wyrastamy. Proszę was: - abyście mieli ufność nawet wbrew każdej swojej słabości, abyście szukali zawsze duchowej mocy u Tego, u którego tyle pokoleń ojców naszych i matek ją znajdowało, - abyście od Niego nigdy nie odstąpili, - abyście nigdy nie utracili tej wolności ducha, do której On "wyzwala" człowieka, - abyście nigdy nie wzgardzili tą Miłością, która jest "największa", która się wyraziła przez Krzyż, a bez której

5 życie ludzkie nie ma ani korzenia, ani sensu. Jan Paweł II - "Nie płaczcie nad moją nieobecnością, czujcie się blisko mnie i mówcie do mnie jeszcze. Będę was kochał z Nieba, jak kochałem was na ziemi"! Ja za te wszystkie słowa i za Twą miłość, całym sercem, dziękuję Tobie Ojcze! - Gamka ** Stowarzyszenie Umarłych Poetów Autor: Gamka Artykuł pobrano ze strony eioba.pl