ALE ALE BO A czy Ty masz jakieś marzenie?

Transkrypt

1 Bajka o listonoszu Był sobie kiedyś pewien człowiek, którego marzeniem było zostać listonoszem i roznosić listy. ALE jego rodzice zaplanowali dla niego lepsze życie. Kazali z małego miasteczka przeprowadzić się do stolicy, iść na studia, skończyć je i zostać prawnikiem. NO i nim został, miał piękny samochód, willę z basenem i pieniądze, dzięki którym było go stać na wszystko. ALE ten człowiek nie był szczęśliwy, BO nie był listonoszem i nie roznosił listów. Kiedy w jego życiu pojawiły się niespodziewane problemy rodzinne, postanowił zmienić swoje życie - zrealizować swoje marzenie i zostać listonoszem. Porzucił swój piękny samochód, willę z basenem i pieniądze, dzięki którym było go stać na wszystko. Ze stolicy przeprowadził się do małego miasteczka i został listonoszem, roznosił listy był szczęśliwy, BO wreszcie spełnił swoje marzenie. A czy Ty masz jakieś marzenie?

2 Piekło Auschwitz- 70- rocznica wyzwolenia obozu. Gdy na ziemie polskie wkraczała Armia Czerwona po obozach zagłady w Bełżcu, Sobiborze i Treblince nie było już śladu. Na Majdanku w dniu wyzwolenia zostało już tylko tysiąc więźniów, a w Auschwitz- Birkenau -7 tysięcy. Ponad 58 tysięcy naziści zdążyli wyprowadzić. Co piąty nie przeżył marszu śmierci. Rosjanie niewiele zobaczyli. Esesmani i strażnicy uciekli, krematoria zostały zburzone, magazyny spalone, baraki opustoszały. Z prawdziwym koszmarem zetknęli się natomiast Amerykanie i Brytyjczycy, którzy wyzwalali obozy, do których wywożono więźniów z ewakuowanych placówek na wchodzie. Opisy były wstrząsające: Stosy trupów i zwłoki leżały wszędzie. W pobliżu krematorium świeżo zasypane masowe groby, na lewo od nich olbrzymi dół do połowy wypełniony ciałami ( ) Tylko w niektórych barakach znajdowały się prycze, w większości ludzie leżeli na podłodze - oto relacja jednego z amerykańskich brygadierów. Właśnie minęła 70. rocznica wyzwolenia jednego z najbardziej znanych z dokonanych tam okrucieństw obozów śmierci. Warto wracać wspomnieniami do tych dni pogardy, po to, by zabrzmiały one jak ostrzeżenie dla następnych pokoleń, by nigdy w umyśle żadnego człowieka nie zrodził się tak okrutny pomysł, jak masowa eksterminacja innego narodu. Pierwsze obozy odosobnienia, do których kierowano ludzi, których reżim zamierzał izolować, powstały na terenie Rzeszy w 1933 r. Trafiali tam przeciwnicy polityczni, osoby sprzeniewierzające się nazizmowi. Początkowo osadzenie nie oznaczało śmierci, były formą represji stosowanej często bez wyroku sądowego, ale zawsze można było zostać zwolnionym. Wszystko zmieniło się 1939 r. Hitler miał jasny plan, jak miało wyglądać życie na opanowanych terenach. W pierwszym rzędzie trzeba było wyeliminować inteligencję i jej wpływ na ludność. Rozpoczęły się pierwsze masowe egzekucje, m.in. w Palmirach. Jednakże nie sposób było przeprowadzać eksterminacji na masową skalę. Dlatego zaczęto wysyłać aresztowanych do obozów, z których dość szybko przychodziły zawiadomienia o ich śmierci. Ponieważ transportowanie więźniów każdorazowo na teren Rzeszy było uciążliwe, trzeba było utworzyć obozy znacznie bliżej. Wybór padł na miasteczko Oświęcim ( niemieckie Auschwitz). Miejsce było idealne ze względu na istniejące budynki koszar, linię kolejową i bliską granicę z GG. Rozpoczęto organizować tam obóz wiosną 1940 r, a rok później, latem 1941, zaczęto budować drugi- z myślą o jeńcach radzieckich, Birkenau. Auschwitz- Birkenau stał się wkrótce synonimem zagłady. Niemcy opracowali cały system logistyczny. Chodziło o to, by więźniowie przywożeni do obozu nie mogli zorientować się, że są selekcjonowani na śmierć. Miało to wyglądać, jako punkt przejściowy, zatem ludzie bez szemrania poddawali się wymyślonym procedurom, oddawali rzeczy, rozdzielali się z najbliższymi i szli do komór gazowych, sądząc, iż idą do łaźni. Podstawą działania obozu koncentracyjnego była izolacja i wyniszczenie; bądź szybko w komorach gazowych bądź przez wyniszczającą pracę. Praca była czymś, co więźniowie musieli wykonywać bez względu na siły i stan zdrowia. Obozy były nie tylko fabrykami śmierci, ale też przedsiębiorstwami gospodarczymi. Pisarz Tadeusz Borowski w jednym ze swoich opowiadań tak wspomina: Pracujemy w fabrykach i kopalniach. Dokonujemy olbrzymiej pracy, z której ktoś ciągnie niesłychany zysk (...) Niemcy byli niezmiernie praktyczni - potrafili nawet samą zagładę przekształcić w interes dochodowy. Obóz funkcjonował jak normalna fabryka z pracą zmianową, liniami produkcyjnymi, pracownikami fizycznymi, kadrą menadżerską i zarządem z tą jedną różnicą, iż surowcem w tej fabryce byli ludzie, a efektem końcowym ludzkie prochy. Latem 1941 r rozpoczęła się nowa era w historii Auschwitz. Do istniejącego już obozu wcielono drugiobóz w Birkenau. Choć zbudowano go z myślą o jeńcach radzieckich, tak naprawdę zaistniał, gdy rozpoczęło się ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej. Hans Frank, gubernator GG, przekazując dyrektywy Berlina, miał powiedzieć: Moi panowie, proszę się uodpornić przeciwko wszelkiemu litościwemu wahaniu się. Musimy wytępić Żydów, gdziekolwiek ich spotkamy (..) Żydzi są dla nas niezwykle szkodliwymi żarłokami(..) Owych 3,5 milionów Żydów nie możemy rozstrzelać, nie możemy ich wytruć; będziemy mogli podjąć kroki prowadzące w jakikolwiek sposób do wyników w tępieniu ich, a to w związku z posunięciami na wielką skalę, które mają być omówione w Rzeszy. W ten sposób powstały największe fabryki śmierci. Procedury masowej zagłady zostały wymyślone wraz z wynalazkiem komór gazowych. Pracowały one pełną parą. Tak oto opisuje pracę przy obsłudze krematorium jeden z więźniów: Pracowaliśmy na dwie zmiany, dzienną i nocną, krematoria wciąż działały. To była taśma produkcyjna, która się nie zatrzymuje. Tylko raz musieliśmy przerwać pracę na dwa dni(.) Po tych dwóch dniach przestoju praca stała się niezwykle przykra i ciężka, ponieważ na spalenie czekało 300 ciał. Życie w obozie było piekłem. Każdy esesman mógł zamordować więźnia. Strażnicy zabijali, bo byli w złych humorach lub po prostu to lubili. Oprócz śmierci zadawano cierpienie, a katalog kar był

3 rozbudowany. Więźniowie byli maltretowani podczas karnych apeli, ćwiczeń i morderczej, bezsensownej pracy. A oto, co donosił w swoich raportach rotmistrz Witold Pilecki, opisując metody stosowane przez jednego z blokowych. Jeśli się ktoś nieopatrznie wysunął parę centymetrów w przód, to Krankemann wbijał mu noszony w prawym rękawie nóż. Ten zaś, kto przez zbytnią ostrożność cofnął się trochę za wiele, otrzymywał cios nożem w nerki. Gerhard Palitz chwytał małe dzieci za nogi i rozbijał ich głowy o ścianę. Gdy kompania karna była zbyt liczna, wkraczał Żyd Dusiciel Potrafił dziennie zamordować nawet kilkunastu rodaków. Wieści o istnieniu niemieckich katowni docierały na Zachód z różnych źródeł: za sprawą pojedynczych uciekinierów, nielicznych szczęśliwców, którzy zostali wypuszczeni, ludzi żyjący w okolicy oraz raportów; Pileckiego, Karskiego. Z grubsza orientowano się, iż Niemcy założyli na swoim terytorium, jak i okupowanych terenach obozy koncentracyjne o bardzo surowym reżymie, gdzie przetrzymywali więźniów. Wiedziano także, ze panowała tam duża śmiertelność. Tymczasem, czym były istotnie obozy śmierci, trudno było zrozumieć. To, co doświadczał przeciętny więzień po przekroczeniu bramy to uczucie dezorientacji, samotność, wszechobecna przemoc, nieczytelne reguły hierarchiczne, wielojęzyczna wieża Babel. W obozach załamaniu uległy nie tylko zasady moralne, ale prawa fizyki i psychologii. Tam kompensacji ulegało wszystko; świadomość topografii terenu, możliwość rozmyślań, co będzie za tydzień czy miesiąc. Systematycznie bici przez strażników więźniowie nie mieli czasu się rozejrzeć dokoła, myśli skupione były na zdobyciu dodatkowej porcji pożywienia, by nie zemdleć na apelu, jak uniknąć bicia, wywinąć się w kolejnej selekcji. Wychodzące lub przenoszone na wolność przez zbiegłych więźniów relacje natrafiały na barierę niezrozumienia. Nie istniały bowiem żadne kategorie ani etyczne, moralne, ani filozoficzne, którymi można było precyzyjnie opisać tę rzeczywistość. Odwrócony został naturalny porządek rzeczy; śmierć była normą, życie anomalią. Oświecim (Auschwitz) stał się w Polsce symbolem obozu śmierci dzięki świadomości Polaków. Trzeba pamiętać, że kiedy Żydzi trafiali do obozu ginęli całymi rodzinami, rodami, wsiami. W wielu wypadkach nie przeżył ani jeden świadek dawnej społeczności. Wśród Polaków było inaczej; jeśli Bohater powraca Stosunkowo niedawno Polska świętowała dzień szczególny. Dzień Żołnierzy Wyklętych. Dzięki wysiłkowi fundacji Łączka zbiorowej pamięci zostali przywróceni bohaterowie, których nazwiska miały być na wieczność zapomniane. Mowa tu o ideowych bohaterach, żołnierzach podziemia, którzy wraz z kapitulacją Niemiec nie złożyli broni. Rozumieli bowiem, iż rosyjski sojusznik wkraczający na tereny polskie bynajmniej nie przynosi wolności, ale inny rodzaj zniewolenia. Środowiska niepodległościowe zdawały sobie sprawę, że bierność oznacza likwidację państwa polskiego oraz uzurpację władzy przez nowych okupantów i ich agentury. Jeden z bohaterów - to Witold Pilecki. Zamordowany przez komunistów strzałem w tył głowy dziś wraca w chwale do świadomości Polaków. Wraca także przy innej szczególnej okazji rocznicy wyzwolenia Auschwitz. Był bowiem tym, który dostał się dobrowolnie do obozu śmierci,w celu zbadania sytuacji w obozie i pomocy w uwolnieniu niektórych członków Tajnej Armii Polskiej. Witold pochodził z rodziny, dla której chowanie dzieci w duchu patriotycznym było nakazem i obowiązkiem. Rodzina mieszkała w Ołońcu, potem w Wilnie. Przodkowie rotmistrza Pileckiego byli zesłańcami syberyjskimi, a on sam, jako młody chłopak w 1914 r. należał do zabronionego przez carat harcerstwa. Witold Pilecki przez całe swoje życie służył ojczyźnie. Był członkiem POW, obrońcą Wilna przed Sowietami w 1920 r., ułanem II Rzeczypospolitej i wreszcie żołnierzem kampanii wrześniowej. W czasie okupacji działał w konspiracji, stając się organizatorem tajnej armii. Gdy w pierwszych miesiącach 1940 r. Tajną Armię Polską (TAP) dotknęły aresztowania i część jej członków została przewieziona do KL Auschwitz, na jednej z narad ustalono, iż w celu zbadania sytuacji w obozie ktoś z kierownictwa organizacji musi dostać się do obozu. Nie przypadkowo padło na Witolda Pileckiego. Jego bardzo spektakularna akcja składała się z paru etapów. Najpierw musiał wpaść w ręce gestapo. Po zatrzymaniu Pilecki zachowywał się tak, by przypadkiem nie zostać zwolniony. Demonstrował swoją przynależność do inteligencji, jak i to, iż jest byłym wojskowym, który nie poddał się obowiązkowi rejestracji. To gwarantowało przewiezienie do jednego z obozów koncentracyjnych. Szczęśliwie dla misji obozem tym okazało się Auschwitz. 21 września 1940 roku został przewieziony do obozu, przybierając tożsamość Tomasza Serafińskiego. ktoś trafiał do obozu, ginął w komorze gazowej, w efekcie morderczej pracy, z głodu, choroby, czy zostawał po prostu rozstrzelany reszta rodziny miała świadomość, gdzie to się zdarzyło. Już wiosną 1945 r. przyjeżdżało do Oświęcimia wiele osób w poszukiwaniu śladów swoich bliskich. Ocalali więźniowie przywozili swoje rodziny. Przyjazdy te miały charakter pielgrzymek do miejsc uświęconych cierpieniem. Około 10 wieczorem pociąg się zatrzymał w jakimś miejscu (.) Słychać było krzyki, wrzaski, otwieranie wagonów, ujadanie psów. To miejsce w moich wspomnieniach nazwałbym momentem, w którym skończyłem ze wszystkim, co było dotychczas na ziemi i zacząłem coś, co było gdzieś poza mną - pisał Pilecki o piekle, w którym dobrowolnie spędził 2,5 roku.

4 W Auschwitz stał się numerem 4859 i już od pierwszych dni zaczął organizować siatkę konspiracyjną pod nazwą Związek Organizacji Wojskowej. Dodatkowym zabezpieczeniem było stworzenie grupy, która likwidowała najgroźniejszych konfidentów. Wkrótce organizacja miała swoich ludzi w różnych decydujących o życiu i śmierci punktach obozu. Pod koniec 1942 roku pion wojskowy liczył kilkaset zaprzyjaźnionych konspiratorów. Głównym celem organizacji było przekazywanie meldunków i raportów, które ujawniały prawdę o obozie zagłady. Za pośrednictwem Naczelnego Wodza w Londynie informacje te dotarły do rządów USA i Wielkiej Brytanii. Świat dowiedział się o okrucieństwie hitlerowskich obozów śmierci. Na miejscu Pilecki pracował przymusowo jako sprzątający, pielęgniarz, stolarz, grabarz czy piekarz. Kilkakrotnie jego życie wisiało na włosku, gdyż poważnie chorował, m.in. na zapalenie płuc. "Oddano więc nas na blok 17a, w ręce blokowego Alojza zwanego później "krwawym Alojzem". Był to Niemiec - komunista z czerwonym winklem - zwyrodnialec, siedzący w obozach około sześciu lat; bił, katował, znęcał się, uśmiercając codziennie kilka osób wspominał Pilecki.. (...) Tak było i w następnych latach. Lecz na razie nikt o latach nie myślał. "Kazik" powiedział nam kiedyś, że najgorzej to przetrwać pierwszy rok Niektórzy śmiali się serdecznie. Rok? Na Gwiazdkę już będziemy w domu! Niemcy nie wytrzymają.. Innych ogarniała zgroza. Rok? Któż tu wytrzyma rok, kiedy codziennie człowiek bawi się w ciuciubabkę ze śmiercią. W tajnych notach Pilecki w taki sposób opisywał życie za drutami kolczastymi obozu śmierci: "Więc widziało się powolną śmierć przyjaciela i niejako konało się z nim razem... przestawało się istnieć razem z nim... a jednak człowiek odżywał, odradzał się, przeradzał. I jeśli tak dzieje się nie raz, a powiedzmy dziewięćdziesiąt -to trudno, staje się kimś innym, niż było się na ziemi... A ginęły nas tam tysiące... dziesiątki tysięcy... a potem już - setki tysięcy...obóz był probierzem, gdzie się sprawdzały charaktery. Jedni staczali się w moralne bagno. Inni szlifowali swe w charaktery jak kryształ. W nocy z 26 na 27 kwietnia 1943 roku Witold Pilecki zdecydował się na ucieczkę. Wraz z Janem Rędzejem i Edwardem Ciesielskim w czasie pracy w piekarni znajdującej się poza drutami obozu sforsowali wyjście i wydostali się z budynku. Zamknęli w nim strażników, zrzucili więzienne ciuchy, pod którymi mieli cywilne ubrania, a następnie przeprawili się przez rzekę Sołę i dotarli do Wiśnicza. Świat nie zna zbyt wiele przypadków tak ryzykownych i heroicznych postaw. Wyczyn Pileckiego stał się legendą, pod którą krył się zwykły człowiek, tyle że niebywale odważny i wierny rozkazom dowódczym. W wyzwolonej już Polsce w formie rewanżu za wyjątkowej miary patriotyzm Pilecki został zamordowany przez rodzimych ubeckich oprawców. Ach, te szkolne perypetie Jakiś czas temu chciałam obejrzeć anime z gatunku shoujo (romans) i obejrzałam Toradorę! Historia zaczyna się pierwszego dnia szkoły, kiedy jeden z głównych bohaterów, Ryūji Takasu stara się ukryć po grzywką swoje oczy. Ludzie bowiem oceniają go po jego spojrzeniu, które mimo woli chłopca, mówi chcesz się ze mną pobić?. Kiedy uporał się z tym, poszedł do szkoły. Poznajemy Yumaku Kitamurę, przyjaciela Ryūji, oraz Minori Kushiedę, jego skrytą miłość. Równocześnie chłopaka atakuje szkolny postrach, dziewczyna imieniem Taiga Aisaka, przyjaciółka Minori dręczy go bez powodu, a potem wkrada się do jego domu Z powodu listu miłosnego do Yumaku. Taiga i Ryūji, zawierają rozejm i wzajemnie sobie pomagają w zdobywaniu swoich miłości. Jednak los ma dla nich inne plany Fabuła jest bardzo zabawna i ciekawa, szczególnie dla fanów romansów. Bardzo często śmiałam się z wplecionych żartobliwych sytuacji. Opowieść prezentuje również problemy nastolatków z rodzicami, co skłania młodego widza do refleksji. W anime urzekła mnie piękna kreska. Jednak dla niektórych może być trochę za słodka. Jest miej więcej taka, jak przeciętna osoba wyobraża sobie postaci anime, tzn. oczy na pół twarzy Toradorę! kierowałabym do osób już w wieku gimnazjalnym. Pojawiają się żarty, których młodszy widz nie zrozumie. Zachęcam do oglądania, miłej zabawy! Sonia Dlatego rzeczą smutną i zgoła niezrozumiałą był fakt, iż na obchody 70. rocznicy wyzwolenia obozu zagłady w Auschwitz nie została zaproszona rodzina rotmistrza, jak również i to, iż do dziś nie wydobyto jego szczątków z komunistycznego dołu śmierci na warszawskiej Łączce. Ale dzięki zbiorowej pamięci historycznej tych, dla których patriotyzm jest wartością nadrzędną, człowiek, który miał zostać bezimienny i przejść do śmietnika historii, dziś wraca jako bohater.

5 kularnicy atakują! Okulary to symbol mądrości, wpajany nam od dziecka. Czy widzieliście kreskówkę, w której najbystrzejszy z bohaterów nie nosiłby okularów? Kiedyś noszenie okularów było oznaką stereotypowego kujona. Gdyby także tak rzeczywiście było, większość naszego społeczeństwa byłoby ponadprzeciętnie mądra (niestety tak nie jest). Dziś środa, nie mam wf-u. Mogę zaszaleć! Założę tę nową koszulkę sięgającą do pępka, w której idealnie widać mój kolczyk i krótkie spodenki. W końcu nikt i tak mi nic nie zrobi. Nauczyciele ewentualnie chwilę pogadają i dadzą spokój. A ja będę się czuć jak gwiazda! W dzisiejszych czasach szkoła nie jest już tylko miejscem, w którym uczymy się i spędzamy czas z rówieśnikami. Szkoła jest niczym wybieg dla modelek. Z każdej strony jesteś obserwowany przez innych, oceniany. Nikomu nie umknie choćby najmniejsza twoja niedoskonałość. Prowadzi to do tego, że każdy chce wyglądać modnie i wyjątkowo. Tylko co dziś znaczy wyjątkowo? Wiele osób uważa, że im więcej pokażą, tym lepiej będą wyglądać. A skoro tak myślą, to tym też kierują się wybierając ubrania. Oczywiście osiągają jeden ze swoich celów- przyciągają uwagę. Tylko czyją? Każdy postrzega to inaczej. Jednym imponują, innych zdumiewają, a w jeszcze innych wywołują zniesmaczenie. Jak z tym wszystkim czują się nauczyciele, którzy patrzą na to z boku i niewiele mogą zrobić? Myślę, że jeśli zależałoby to od nich, zwróciliby wszystkim tym osobom uwagę i poprosili o godny ubiór w szkole. Ale dziś słowo nauczyciela nie ma takiej mocy, która mogłaby zabronić uczniom ubierać się nieodpowiednio. Myśląc o tym, nasuwa mi się jedno pytanie: Czy istnieją granice przyzwoitości, dotyczące ubioru w szkole? Spytałam o to kilka osób, prosząc, aby spróbowały powiedzieć, kiedy ubiór staje się nieprzyzwoity. Wszyscy uznali, że granice istnieją, lecz dla każdego są inne. Dla niektórych odkryte ramiona to wyraz braku szacunku dla instytucji, jaką jest szkoła, a inni nie widzą nic złego w krótkich spodenkach i koszulce z dużym dekoltem. Przyzwoitość dla każdej osoby oznacza coś innego, lecz obowiązują pewne niepisane zasady, które określają na ile można sobie pozwolić. Kiedy nie stosujemy się do nich, narażamy się na komentarze innych, które nie zawsze nas satysfakcjonują. Biorąc to pod uwagę nie powinniśmy starać się być wyjątkowymi na siłę, ponieważ nie prowadzi to do niczego dobrego, a nawet może nas pogrążyć. Każdy ma jakieś wady. Najpoważniejszym problemem okulistycznym u młodzieży jest krótkowzroczność. Szacuje się, że cierpi na nią co czwarty młody człowiek. Czy z nami jest coś nie tak? Dlaczego widzimy gorzej niż nasi przodkowie? Zostaliśmy stworzeni, aby wypatrywać zwierzynę z kilometrów, dostrzegać niebezpieczeństwa, czyli widzieć dobrze z daleka. Żyjemy w erze smartfonów, tabletów i innych elektronicznych wynalazków. Wiele godzin spędzamy na czytaniu, pisaniu, wpatrując się w litery, cyfry i obrazki na monitorze. Dlaczego? Dlaczego?!? krzyczy głosem rozpaczy Powodem powszechnej krótkowzroczności jest przeciążenie wzroku patrzeniem z bliska. Kolejnym problemem jest wysuszenie gałki ocznej. Siedzenie 10 godzin przed komputerem, w klimatyzowanym pomieszczeniu, często w dymie, zapominanie o potrzebie mrugania wystarczy, aby oczy były źle nawilżone, a mięśnie oka bardzo zmęczone z powodu stałego ich napinania. Druga strona medalu Na szczęście, życie w takiej epoce ma swoje plusy. Dzięki psującym wzrok sprzętom, możemy je także leczyć. Czyż to nie ironia? Postęp w medycynie pozwala na wiele zabiegów operacyjnych, korekt laserowych czy przeszczepów. Jednak wciąż są obszary, w których specjaliści nie są w stanie zbyt wiele zrobić. Myślę (i mam nadzieję),, że to tylko kwestia czasu. Na pomoc! Oczy muszą mieć czas na odpoczynek. Samo przebywanie na powietrzu, naturalne nawilżanie oczu, patrzenie w dal - działa leczniczo. Trzeba też zadbać o oświetlenie miejsca pracy. Dieta ma także wpływ na oczy. Okuliści polecają dużo zieleniny, warzywa żółte i pomarańczowe, jagody, czyli produkty z dużą ilością witamin A, E i C, z luteiną i zeaksantyną.

6 Twoje ŚMIECI świadczą o Tobie! Idąc ulicami miasta Piaseczna, trudno nie zauważyć rozbitego szkła, zdeptanych papierosów, czy nawet psich odchodów. Oczywiście nie wszystkie miejsca są tak zaniedbane. Place, parki i inne parcele publiczne są czyste, aby przyciągać turystów i mieszkańców. Natomiast gdy zejdziemy na mniej uczęszczaną ulicę (np. Towarowa, jej okolice), to od razu rzucają nam się w oczy obrzydliwe odpady (kolorowe odłamki plastiku, psie kupy, kawałki jedzenia, torebki foliowe i jeszcze WIELE innych śmieci). Należy zadać sobie pytanie: Kto jest odpowiedzialny za taki stan rzeczy? Leniwe ekipy sprzątające? Niechlujni mieszkańcy? A może Piaseczno ma mieć tylko miejsca na pokaz i nie potrzebuje zadbanej okolicy? Odpowiedź jest prosta: wszyscy ludzie, ponieważ każdy ma na sumieniu nawet zwykły patyczek po lodzie, który wyrzucił na zieloną trawę lub chodnik. Ziarnko do ziarnka i uzbiera się miarka jak głosi przysłowie. Sytuacja może ulec zmianie na lepsze lub na gorsze, to zależy od NAS! To My mamy dbać o czystość i porządek, musimy poczuć się wreszcie odpowiedzialni! NASZE śmieci świadczą o NAS!

7 Serca z kamienia Czyli nieczułe społeczeństwo Sprawdź czy należysz do wymierającego gatunku ludzi, mających uczucia. Jesteś tolerancyjny, przyjacielski, wrażliwy na problemy innych? Sprawdź to, rozwiązując poniższy quiz. 1. Nauczyciel przez pomyłkę wstawił ci 6! Wyjaśnisz to? a) Oczywiście że tak! b) Ostatnio mam kiepskie oceny, więc sorry. c) Dobrych ocen nigdy za wiele! 2. Dostałaś tyle samo punktów z klasówki, co koleżanka, ale nauczyciel pomyłkowo postawił jej lepszą ocenę... a) Milczę, żeby przynajmniej ona dostała dobrą ocenę. b) Waham się co zrobić, może nauczyciel postawi mi lepszą ocenę jak to zgłoszę, a jej nie obniży. c) Od razu mówię nauczycielowi, musi być sprawiedliwie. 3. Twój sąsiad został wyrwany do odpowiedzi i potrzebuje pomocy. Co robisz? b) Pomagam mu. Następnym razem to ja mogę być w potrzebie! c) Nie podpowiadam, bo boję się, że przyłapie mnie nauczyciel d) Nic, to jego problem. Mógł bardziej uważać na lekcji. 4. Przychodzi do Ciebie Cyganka i mówi, że ma bardzo chore dziecko. Jednocześnie prosi o finansowe wsparcie. Jak zareagujesz? a) Pomagam jej jak mogę. b) Mam wątpliwości co do prawdziwości jej słów, ale pomagam jej, bo przecież może mówić prawdę. c) Przepędzam intruza. 5. Co myślisz o ludziach zarażonych wirusem HIV lub chorych na AIDS? a) Biedni ludzie, którym koniecznie trzeba pomóc. b) Nie bardzo wiem, co o nich myśleć c) Sami sobie są winni! 6. Czy potrafisz stanąć w obronie pokrzywdzonego człowieka, który przez jakąś większość jest szykanowany na twoich oczach? a) Zdecydowanie tak. b) Chciałbym, ale bardzo często paraliżuje mnie strach przed odwetem szykanujących. c) A co to mnie obchodzi, że ktoś kogoś szykanuje? 7. Widząc, że ktoś zasłabł na ulicy: a) Spieszysz z pomocą. b) Powiadamiasz telefonicznie pogotowie ratunkowe. c) Liczysz, że zajmie się tym ktoś inny. 8. W supermarkecie wydano Ci za dużo reszty. Zwracasz pieniądze? a) Tak! Nie chcę, żeby kasjer wpadł przeze mnie w kłopoty! b) To zależy od tego, jak duża jest to suma! c) Nie! Dodatkowa kasa zawsze się przyda. 9. Pomożesz komuś, kto kiedyś wystawił Cię do wiatru? a) Oczywiście. Może to go czegoś nauczy! b) Jeśli ładnie przeprosi, to pewnie mu pomogę. c) Nie ma głupich! Niech teraz on posmakuje, jak to jest! 10. W kolejce do kina: osoba przed Tobą rezygnuje, ale po chwili wraca. Przepuszczasz ją? a) Tak. Nic się nie stanie, jeśli postoję minutkę dłużej. b) Przepuszczę ją, jeśli grzecznie poprosi. c) Nie ma takiej opcji! Mogła nie opuszczać kolejki! 11. Przyjaciółka zaprasza Cię na lody. Zamawiasz dużą porcję? a) Nie! To byłoby niegrzeczne. Wystarczy mi mała porcja. b) Pytam, czy mogę i dopiero wtedy zamawiam. c) Oczywiście! Skoro zaprasza, to znaczy, że ją stać! 12. W lodówce znajdujesz swoją ulubioną potrawę. Zostawiasz coś dla innych? a) Zostawiam tyle, żeby pozostali też mogli spróbować. b) Oczywiście, że zostawiam... ale tylko odrobinkę!

8 c) Zjadam wszystko! Kto pierwszy, ten lepszy... Najwięcej odpowiedzi a: Nigdy nie stawiasz swoich potrzeb na pierwszym miejscu. Chętnie pomagasz innym, robisz im przysługi, nawet przesadzasz ze swoim zaangażowaniem lub podejmujesz się zadań ponad swoje siły. Nie liczysz na to, że Ci się ktoś zrewanżuje, nie myślisz o korzyściach, jakie przysługa uczyniona komuś mogłaby Ci przynieść. Wychodzisz z założenia, że dlaczego miałbyś/-łabyś komuś nie pomóc, jeżeli możesz? Uważasz, że wszyscy powinni tak postępować. Wierzysz, że jeżeli Tobie będzie kiedyś potrzebna pomoc, na pewno znajdzie się ktoś, kto poda Ci pomocną dłoń. To super, że tak się poświęcasz, ale nie dawaj się wykorzystywać. Pomyśl czasem o sobie. Najwięcej odpowiedzi b: Masz takie momenty, kiedy zapominasz, że nie jesteś jedyną osobą na świecie. Na szczęście w porę potrafisz się otrząsnąć i trzeźwo ocenić sytuację. Rodzina i przyjaciele wiedzą, że pomożesz im, kiedy naprawdę będą Cię potrzebowali. Co do innych osób różnie to bywa. Na ogół uważasz, że nie jesteś zobowiązana do robienia przysług nieznajomym. Masz dość własnych problemów na głowie. Jeżeli to jednak robisz, to nie bez myśli o własnej korzyści. Ludzie, którzy Cię o coś proszą, czują więc, że wypada się zrewanżować. Przysługą za przysługę, zaproszeniem na kawę lub prezentem. Oczywiście, nigdy takiego rewanżu nie wymagasz, wprost nie przeszłoby Ci to przez usta, ale w głębi duszy zawsze tego oczekujesz, jeśli nie zaraz, to w przyszłości. Najwięcej odpowiedzi c: Jesteś samolubem zapatrzonym w siebie. Nigdy nie zrezygnujesz z wygód i dlatego tak trudno jest Ci dzielić się z innymi. Wychodzisz z założenia, że Ty od nikogo nie potrzebujesz pomocy i niech wszyscy zostawią Cię w spokoju. Pomagasz tylko wtedy, gdy dzięki tej pomocy odniesiesz jakieś korzyści. Postaraj się jednak zrobić coś bezinteresownie, a zobaczysz jaka wewnętrzna radość ogarnie twoją duszę, altruizm jest czymś, co naprawdę daje satysfakcję. Wesołego Alleluja! Kochani Czytelnicy, Szkolni Pracownicy, Uczniowie wymęczeni Na świąteczny odpoczynek idą zasłużeni. Z okazji święta wielkanocnego Życzymy Wam jajka smacznego, Rozczochranych owieczek, Rozkicanych króliczków, Pyszności w koszyczku, A przede wszystkim Mokrego ubrania W dniu wielkiego lania!

9 Language adventure Language adventure Many hundreds years ago, In a far away country, there was an old Grey monastery. Here lived and worked many wise and holy men. One was a great painter. Another played the organ very well. Still another sang the sweetest songs. Indeed, it seemed as if all but one could do great things. In this company of great wise men, there was one who could not paint, not play, not sing, not do any other great things. He was a good man, so he began to wonder what he could do best. I can do nothing for God he said. I am such a simple man. Why am I here where all the others do such grand things? A man found a cocoon of a butterfly. One day a small opening appeared; he sat and watched the butterfly for several hours as it struggled to force its body through that little hole. Then it seemed to stop making any progress. It appeared as if it had gotten as far as it could and it could go no farther. Then the man decided to help the butterfly, so he took a pair of scissors and snipped off the remaining bit of the cocoon. The butterfly then emerged easily. But it had a swollen body, which would contract in time. Neither happened! In fact, the butterfly spent the rest of its life crawling around with a swollen body and shriveled wings. It never was able to fly. What this man in his kindness and haste did not understand was that the restricting cocoon and the struggle required for the butterfly to get. The man continued to watch the butterfly because he expected that, at any moment, the wing enlarged and expanded to be able to through the tiny opening were nature s way of forcing fluid from the body of the butterfly into its wings so that it would be ready for flight once it achieved its freedom from the cocoon. Sometimes struggles are exactly what we need in our life. If nature allowed us to go through our life without any obstacles, it would cripple us. We would not be as strong as what could have been. And we could never fly As the thus sat talking to himself, a strange thing took place. He heard a clear, soft voice says, Do the little things, Valentine He looked around and saw no one. I must have dreamed it, he said. Again he heard clear, soft voice, Do the little things, Valentine Again he looked around the room, but no one was to be seen. It must have been an angel, he said to himself. Anyway, I can do little things He took the broom and swept his room. Then he went out to work in the garden. He loved to work in his garden, for the flowers seemed to blossom for him as for no one else. What do you use to make your roses so fine? he was asked. Love and care, was all he would say. He picked his sweetest flowers and dropped them over the wall as the children passed on their way to school. Good Valentine smiled when he heard the little children say, They came down from Heaven. The angels sent them. When a child was born, a white flower was sent to the mother. The sweetest blossoms went to the altar with each young bride. If Valentine saw a child crying, he would take it in his arms and comfort it. Boys stopped quarrelling when they heard his gentle Peace be with you, my little brothers. Wherever he went, little hands clung to his gown, and older folks said. There is the good Valentine. He always brings sunshine. After his death, the people of the village remembered him kindly. Let us keep sweet the memory of good Valentine, they said. Our children, and our children s children must know of this good man and his works. So on the birthday of this kind, good man, all people of the village sent little letters and gifts to one another. From that day to this one, St. Valentine is remembered as one who made holy the doing little things for others. An Old Legend