Wiem, że narażam się ojcom założycielom

Transkrypt

1

2 AKADEMICKI PRZEGLĄD SPORTOWY Foto na okładce: Archiwum APS Pismo Zarządu Głównego AZS Redaktor naczelny: Bartłomiej Korpak Adres redakcji: Warszawa ul. Kredytowa 1a tel./faks (22) Projekt graficzny i skład: Paweł Piętka FALL tel. (12) , , Numer zamknięto 21 października 2010 r. Wydawnictwo zrealizowano ze środków Ministerstwa Sportu i Turystyki, nakład 3000 egz. ISSN Redakcja nie zwraca materiałów niezamówionych oraz zastrzega sobie prawo skracania artykułów. [od redakcji] Zauroczenie Wiem, że narażam się ojcom założycielom AZS, ale tym razem w październiku słów kilka o piłce nożnej. Zarząd Klubu AZS Kraków już w 1912 roku ogłosił, że piłką nożną się nie zajmuje, ponieważ: ( ) namiętna rywalizacja między klubami, wzajemne wydzieranie sobie graczy, intrygi i praktykowane przez niektóre kluby nagradzania członków pierwszej drużyny, co już w samym pojęciu sportu jest niezgodne, postawiły football przez obniżenie jego kulturalnego poziomu w rzędzie sportów niższego rzędu. Jak uchwalili, tak zrobili. Mimo różnych prób czynionych w całej Polsce nigdy zespołu studenckiego w barwach AZS, któryby zagrał w ekstraklasie czy pierwszej lidze, nie było. Ta gra to faktycznie musi być jakiś fenomen. Tytuły mistrza Polski dla drużyn AZS w siatkówce, koszykówce, medale w piłce ręcznej, rugby, hokeju, a w futbolu kompletna posucha. Gdzieś tam kiedyś w AZS AWF Warszawa IV liga, może kilku studiujących piłkarzy w drużynach okręgowych. Dlaczego? Pytałem uczonych w kiwce, główce i lewej nodze, ale bez jasnej odpowiedzi. Z drugiej strony w systemie lig międzyuczelnianych w AMP kilkadziesiąt uczelni wystawia zespoły. Halowa odmiana, futsal, jest najpopularniejszą dyscypliną wszelkich rozgrywek akademickich. Studenci są waleczni nie tylko na boisku: jak trzeba szybko potrafią się organizować. Najlepszy przykład to turniej Studenteuro na Ukrainie. W czasie pełni wakacyjnej zgłosili swój akces do turnieju, w czasie wrześniowej sesji poprawkowej wystartowali w zawodach. Wraz ze swoimi trenerami pokonali wszelkie bariery i kłopoty. Wyruszyli na podbój Ukrainy przygotowani. O dziwo, wielu z nich rozmawiało po rosyjsku, ucząc się języka z własnej woli. Radzili sobie na ogół bardzo dobrze, chociaż sportowo zbyt wielu sukcesów nie odnieśli. W większości są zafascynowani piłką, a stadion traktują jako swoistą świątynię. Każdy przejazd w pobliżu donieckiej Donbas Areny budził jakieś refleksje, stadion przyciągał jak światło ćmy. Studenci UJ szybko znaleźli wspólny rytuał z ortodoksyjnymi miejscowymi kibicami podczas meczu drużyny Szachtiora z krajowym rywalem w Pucharze Ukrainy. Jak ponoć pokazała lokalna telewizja, wyróżniali się głośnymi śpiewami, gestami i demonstracyjnym zachowaniem. Epicentrum emocji spodziewane jest w Polsce latem 2012 roku. Wszyscy mają nadzieję na ich pozytywny wymiar. To młodzi ludzie mają tworzyć klimat przyjaźni, integracji europejskiej i wielkiej, nie tylko sportowej przygody w różnych miejscach w Polsce i na Ukrainie. Przygotowania do EURO 2012, a także ich przebieg mają zmienić świat na lepszy, ten wokół nas, ale i ten abstrakcyjny, opisany w relacjach międzyludzkich. Czy ostatnie IO w Sydney, Atenach i w Pekinie takiego przełomu dokonały? Im dalej od tych wydarzeń, tym mniej się o tym aspekcie wielkich sportowych imprez mówi. W parę miesięcy po mistrzostwach piłkarskich w RPA narasta lekka frustracja wielkie pieniądze zarobili inni, wielkie koszty pozostały na miejscu. Życie wróciło do starych ram. Grecja ma spore kłopoty finansowe, a Chiny znowu realizują strategię przymykania drzwi, w obie strony. Medalowi bohaterowie oddali się bez reszty walce na komercyjnym rynku sportowych atrakcji. A więc może tylko incydent, magia i zauroczenie? Redaktor aps nr (286)

3 [strzelectwo] Strzał w dziesiątkę Warto najpierw przedstawić kilka danych liczbowych o Akademickich Mistrzostwach Świata w Strzelectwie Sportowym, żeby unaocznić, jakie było to wydarzenie logistyczne i organizacyjne dla wrocławskiego AZS: 27 reprezentacji narodowych, 247 (99+148) zawodniczek i zawodników, 79 oficjeli, 35 osoby zaangażowane do obsługi strzelnicy, 15 sędziów, 41 wolontariuszy. Była to więc duża impreza sportowa. Sama dyscyplina to dla nas nowość. Dodatkowo obecność broni palnej na zawodach zobowiązywała do zachowania szczególnych procedur i środków ostrożności, za które odpowiedzialne były różne służby mundurowe (obsługa lotniska, urząd celny, straż graniczna, policja). AMŚ zakończyły się podwójnym sukcesem: organizacyjnym i sportowym. Szczególnie ten drugi był nieoczekiwany, bo nikt nie wierzył, że akademicka reprezentacja Polski tak wysoko uplasuje się w końcowej klasyfikacji. Polacy zdobyli aż 14 medali (4 złote, 3 srebrne, 4 srebrne), o dwa więcej niż Francja, która jednak wystrzelała więcej krążków z najcenniejszego kruszcu, bo 7. Warto odnotować, że za Polską miejsca zajęły takie potęgi strzeleckie jak Korea Płd., Czechy, Chiny czy Włochy. Wszystko zaczęło się 11 września br., kiedy na wrocławskim lotnisku zaczęły lądować pierwsze akademickie ekipy narodowe. Zadziałała sprawna logistyka. Studenci szybko lokowani byli w akademiku Uniwersytetu Ekonomicznego Ślężak, gdzie mogli odpocząć po długiej podróży (np. Australijczycy lecieli prawie dwa dni). Od 13 września w przepięknym i nowoczesnym obiekcie strzeleckim Klubu WKS Śląsk Wrocław, którego gospodarzem był Leopold Kałuża, rozpoczęły się oficjalne treningi przed mistrzostwami. Każdy mógł podpatrzyć, w jakim skupieniu oraz z jaką dokładnością zawodnicy przygotowują się do strzału. Ile w tym było finezji i piękna! Można było odnieść wrażenie, że broń dla każdego zawodnika to coś więcej niż tylko sprzęt sportowy. To dla nich przecież przedłużenie ręki, oka. Aż dziw brał, kiedy na tablicach świetlnych widoczne były strzały w dziesiątkę (choć średnica celu przypominała przekrój włosa). Wielkim wyzwaniem dla organizatorów miało być także uroczyste otwarcie AMŚ, które zaplanowano na wrocławskim Rynku. Niestety w tym jednym dniu zebrały się nad Wrocławiem chyba wszystkie chmury z całego Dolnego Śląska, które uczestników powitały rzęsistym deszczem. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Zawodnicy pod parasolami w takt marsza granego przez Orkiestrę Reprezentacyjną Wojska Polskiego przemaszerowali defiladą przez cały Rynek, by spotkać się na Placu Gołębim pod Ratuszem. Tam powitali ich przedstawiciele Komitetu Organizacyjnego i FISU oraz władze Wrocławia w osobie prezydenta Roberta Dutkiewicza. Kulminacją części artystycznej był występ gwiazdy ukraińskiej piosenki Ludmiły Jasinskiej, która wygrała jedną z edycji amerykańskiego Idola. Mimo deszczu i zimna uczestnicy pląsali pod sceną w rytm muzyki, a przechodnie przystawali z zaciekawieniem. Następnego dnia rozpoczęły się zawody, a ich poziom godny był finałów ME czy MŚ. Od rana do wieczora strzelnica tętniła życiem i gwarem różnych języków. Finały przyciągały rzesze kibiców, którzy dopingowali każdego, a tych najlepszych nagradzali głośnym aplauzem po każdym strzale. Można było też zaobserwować, jak pięknie zawodnicy zachowywali się po zakończeniu każdych zawodów, kiedy wzajemnie sobie gratulowali i okazywali szacunek, a po dekoracji medalowej wspólnie pozowali do pamiątkowych zdjęć. Ostatecznie spośród Polaków indywidualnie na najwyższym stopniu podium stanęli Karolina Baszeń i Jakub Trzebiński. Karolina złoty medal wystrzelała w konkurencji pistoletu pneumatycznego 10 m z notą 487,5 pkt, wyprzedzając zawodniczkę z Korei Lim Ho Lee o 2,1 pkt. Natomiast Jakub Trzebiński złoty AMŚ w Strzelectwie Sportowym Wrocław, r. medal wywalczył w emocjonującym finale po dogrywce z Węgrem Andrasem Szollarem w konkurencji trap 125 m. Oprócz tej dwójki indywidualnie medale wywalczyli: w konkurencji skeet kobiet Aleksandra Jarmolińska srebrny (89,0 pkt), a Joanna Włodarczyk brązowy (87,0 pkt); w konkurencji 50 m karabin 3 pozycje brązowy medal Sebastian Rąbalski (1244,4 pkt) oraz w konkurencji 50 m pistolet dowolny brązowy medal Marceli Krzysztoń (641,5 pkt). Najlepszym strzelcem mistrzostw wybrano zawodnika Dae Myung Lee z Korei. Tomasz Chochołek Foto Zbigniew Gol Wyniki Kobiety 10 m Air Rifle Indywidualnie 1. Maryam Talebi (IRI), 2. Mahlagha Jambozorg (IRI), 3. Marie- -Laure Gigon (FRA), 13. Paula Wrońska (POL), 32. Joanna Bublewicz (POL), 45. Katarzyna Kobus (POL), 46. Ewa Flak (POL). Drużynowo 1. Iran, 2. Korea, 3. Chiny, 7. Polska. 10 m Air Pistol Indywidualnie 1. Karolina Baszen (POL), 2. Ho Lim Lee (KOR), 3. Karolina Helle (FIN), 10. Sandra Stankiewicz (POL), 24. Milena Szustorowska (POL), 30. Katarzyna Dubicka (POL). Drużynowo 1. Polska, 2. Francja, 3. Tajwan. 25 m Pistol Indywidualnie 1. Celine Goberville (FRA), 2. Zsófia Csonka (HUN), 3. Michaela Musilová (CZE), 7. Sandra Stankiewicz (POL), 14. Katarzyna Dubicka (POL), 15. Karolina Baszeń (POL), 19. Milena Szustorowska (POL). Drużynowo 1. Francja, 2. Węgry, 3. Czechy, 4. Polska. 50 m Rifle Prone Indywidualnie 1. Pauliina FRILAN- DER (FIN), 2. Daniela Peskova (SVK), 3. Michaela Vondrášková (CZE), 17. Ewa dokończenie na s. 22

4 [wolontariat] Bez wolontariuszy Rozmowa APS z Dariuszem Dobosiewiczem, sekretarzem Komitetu Organizacyjnego AMŚ w Strzelectwie Sportowym Gratulacje! Akademicka reprezentacja Polski zakończyła start w AMŚ w strzelectwie sportowym na drugim miejscu w klasyfikacji medalowej, a same Mistrzostwa uznano za sukces organizacyjny. Dziękuję bardzo, ale jeśli chodzi o gratulacje za poziom sportowy, to należą się one zawodnikom oraz ich trenerom. Mnie cieszy fakt, że dyscyplina, którą kiedyś trenowałem na strzelnicy WKS Śląsk Wrocław, zagościła w międzynarodowym wydaniu w stolicy Dolnego Śląska. Naszym atutem był najnowocześniejszy obiekt strzelniczy w Polsce. Jednak do sprawnej organizacji takiej imprezy sportowej potrzeba jest wielu rąk do pracy. W jaki sposób rozwiązaliście ten problem? Nad całością pracował cały sztab osób, ale w swojej wypowiedzi chciałbym się skupić na roli wolontariuszy, ponieważ bez ich pomocy żadna impreza sportowa nie miałaby szans na powodzenie. Szczególnie, że w tym roku sytuacja we Wrocławiu była wyjątkowa, bowiem nasi dotychczasowi wolontariusze skończyli studia i praca zawodowa nie pozwoliła im na współpracę. Również sama dyscyplina była dla nas nowością. Obecność broni palnej zobowiązywała nas do zachowania szczególnych procedur, począwszy od odbioru ekip z lotniska, poprzez składowanie broni, do zapewnienia sprawnego wyjazdu uczestników oraz ich pistoletów, karabinów oraz strzelb. W jaki sposób w takim razie poszukiwaliście wolontariuszy? Nabór wolontariuszy rozpoczęliśmy kilka miesięcy przed zawodami, jednak najwięcej zgłoszeń otrzymaliśmy w ostatnim miesiącu. Informację o poszukiwaniu wolontariuszy zamieściliśmy na naszej stronie internetowej oraz na Ponadto z pomocą przyszły nam lokalne media, np. w Polskim Radiu Wrocław czy też Akademickim Radiu Luz ukazywały się newsy o poszukiwaniu chętnych do pracy przy mistrzostwach. Telewizja Dolnośląska TEDE nakręciła kilkuminutowy materiał o wolontariacie, który był emitowany w wiadomościach sportowych. Sposób weryfikacji nie był skomplikowany. W ankietach wolontariusza dokładnie określiliśmy nasze oczekiwania zarówno pod względem umiejętności językowych, jak i zainteresowań czy płci. ani rusz Jak wyglądała sama współpraca z wolontariuszami podczas Mistrzostw? Nasz postrzelony STAFF (od napisu na koszulkach dla wolontariuszy) pojawił się w akademiku na dzień przed przyjazdem pierwszych uczestników. Na wieczornym spotkaniu wysłuchaliśmy oczekiwań co do tego, czym chcieliby się zajmować, i ustaliliśmy, kto i za co będzie odpowiedzialny. Do obsadzenia były m.in. takie działy jak: lotnisko, logistyka, akredytacja, podziękowania, zakwaterowanie, wyżywienie, ceremonie otwarcia i zamknięcia, a także dekoracje medalowe. Każda grupa miała przypisanego lidera, czyli wolontariusza z dłuższą praktyką, który szybko i skutecznie przeszkolił swoich podopiecznych. Same umiejętności miały zostać zweryfikowane już rano dnia następnego, kiedy to pierwsze ekipy lądowały na wrocławskim lotnisku. Tak duże przedsięwzięcie logistyczne na pewno nie obyło się bez różnych kłopotów i problemów. Oczywiście. Z chwilą kiedy wszystko się zaczęło, pojawiły się już pierwsze, choć nieoczekiwane problemy. Niech tu posłuży przykład drużyny, która dotarła do Polski bez broni, bo sprzęt niestety nie zmieścił się do samolotu. Zimna krew lidera i szybka decyzja w 3 sekundy pozwoliła na dostosowanie się do zaistniałego faktu. Podjęto decyzję, że zawodnicy, którzy mają broń, jadą na strzelnicę celem jej zdeponowania, a pozostali udają się do akademika i jak tylko broń doleci, to wrócą na lotnisko, by ją odebrać. Takie bowiem są przepisy. Od tego momentu nasz szef transportu w jakiś cudowny sposób dwoił i troił autobusy, samochody i kierowców, aby każdy zawodnik miał z czego i w czym strzelać. Taka sytuacja trwała dwa dni. Awaryjni kierowcy przyjezdni studenci zaadoptowani z innych działów szybko uczyli się topografii miasta, choć zawodnicy z USA mieli wycieczkę po autostradzie, bo ktoś pomylił zjazdy. Wolontariusz utrzymuje jednak, że Amerykanie byli bardzo zadowoleni z tej wycieczki. Pewnie dlatego, że wrócili z niej ze swoimi strzelbami. Na czym dokładnie polegała praca wolontariusza? Po gorącym okresie akredytacji, kiedy to wszyscy starali się dogodzić uczestnikom (np. wykonując nowe zdjęcia, ponieważ zawodniczki chciały przynajmniej na zdjęciu wypaść jak najlepiej), rozpoczęły się zawody. W ciągu dnia wolontariusze byli zajęci pomocą przy ceremoniach wręczania medali (do czego bezwzględnie potrzebnych nam było pięć uroczych dziewczyn), dowożeniu zawodników i oficjeli, asystowaniu szefowi strzelnicy oraz ciągłym czuwaniu nad wszystkim: w biurze, na strzelnicy oraz w akademiku. Jednak chyba był też czas na lepsze poznanie się, czyli na przysłowiową integrację. Oczywiście, że tak. Wieczory i noce to czas bliższej integracji oraz poznawania miasta. Zarówno dla zawodników, jak i wolontariuszy, którzy przyjechali do o nas z całego kraju. Można się domyślić, że wszyscy pomagali sobie nawzajem, ponieważ wracali nad ranem bardzo wyczerpani. Dlatego też śniadanie było raczej celowo pomijane w planie dnia, bo każdy chciał zyskać w zamian 30 minut potrzebnego mu snu. Słuchając tego, odnoszę wrażenie, że wolontariat to nie praca, ale przyjemność, która przekłada się także na sferę uczuciową drugiego człowieka. Na każdych zawodach, na których byłem jako wolontariusz, a więc także na tych, widoczna była zażyłość, jaka nas połączyła przez te wspólnie spędzone dni. Łza się w oku zakręciła, gdy ostatni uczestnicy machali do nas z autobusu, a wolontariusze po wspólnym wieczornym spotkaniu rozjechali się do domów z nadzieją na szybkie spotkanie. Z własnego doświadczania wiem, że takie spotkania dochodzą do skutku, a praca przy takich imprezach pozostaje w pamięci do końca życia. Po raz kolejny we Wrocławiu przekonałem się, że praca z osobami, które nie mają doświadczenia, ale są chętne do bezinteresownej pomocy, jest przyjemnością, a zadania im powierzone są wykonywane na najwyższym poziomie. Potwierdzają to informacje zwrotne od naszych gości: Takiego klimatu jak we Wrocławiu nie ma na żadnych innych mistrzostwach. W imieniu swoim i całego Komitetu Organizacyjnego dziękuję wszystkim wolontariuszkom i wolontariuszom za pomoc. Do zobaczenia na następnej imprezie. Dziękuję za rozmowę. Tomasz Chochołek Foto Zbigniew Gol aps nr (286)

5 [badminton] XI Akademickie Mistrzostwa Świata w Badmintonie, Tajpej (Republika Chińska), r. Polacy zaskoczyli Azjatów Podobnie jak na poprzednich AMŚ w Badmintonie, rozegranych w Portugalii, jedyny medal, który nie powędrował do Azji, przypadł Polakom. Tym razem jednak czempionat odbywał się na gorącym (dosłownie) i trudnym azjatyckim terenie. XI AMŚ rozpoczęły się na Tajwanie od turnieju drużynowego. Obrońcą tytułu mistrzowskiego były Chiny, podczas gdy reprezentacja Polski w składzie: Dariusz Janik, Małgorzata Kurdelska, Hubert Pączek, Natalia Pocztowiak, Wojciech Szkudlarczyk pod opieką trenerów Leszka Jagodzińskiego i Krzysztofa Hodura broniła pozycji brązowego medalisty sprzed dwóch lat. O ile Chińczycy mieli wszelkie dane do powtórzenia sukcesu, to obrona miejsca na podium przez drużynę polską zdawała się po obejrzeniu choćby składów Chin, Tajpej, Tajlandii i Korei straceńczą misją. Polska ekipa była osłabiona. Podobnie jak na poprzednich mistrzostwach w jej składzie mieli grać Adam Cwalina i Agnieszka Wojtkowska. Sprawili jednak zawód trenerom, odmawiając startu. Cwalinę zastąpił Janik, który jednak mógł jedynie pełnić rolę dublera w mniej ważnych spotkaniach drużyny. Zawodniczki pozostały tylko dwie, stanowiąc jedynie minimum wymagane do rozegrania meczów. Na domiar złego Pocztowiak bolało ścięgno Achillesa. Polacy rozpoczęli od porażki 0:5 z gospodarzami, czyli jedyną drużyną mogącą zastopować Chińczyków. Jednak tego samego dnia nasi reprezentanci poko nali Indie 5:0 i wyszli z grupy na drugim miejscu, nie tracąc szans na medal. Nazajutrz Polacy stanęli przeciw Tajlandii. Niestety Szkudlarczyk i Kurdelska przegrali 1:2 mecz otwarcia, a Pączek jedynie w pierwszym secie zagroził rywalowi i singel kobiet dopełnił formalności: 3:0 dla Azjatów. To oznaczało utratę dość iluzorycznych szans na medal, ale zawodnicy zmobilizowali się raz jeszcze i w meczu o prymat wśród Europejczyków pokonali Wielką Brytanię 3:2. W tej prestiżowej konfrontacji zwycięskie punkty zdobyli: Pączek w singlu oraz deble Pączek/Szkudlarczyk i Kurdelska/Pocztowiak. Polaków czekał jeszcze mecz z bardzo silną Japonią o 5. miejsce, ale nie mając już szans na medal, potraktowali to spotkanie dość ulgowo, regenerując nadwątlone siły na turniej indywidualny. Polska drużyna zajęła ostatecznie 6. miejsce. Teraz szans medalowych należało szukać w grach indywidualnych. Tymczasem okazało się to nadzwyczaj trudne, bo pechowe okoliczności sprawiły, że poprzeczkę zawieszono wyżej niż zwykle. Po pierwsze, wskutek pomyłki sędziego głównego, organizatorzy przygotowali zbyt mało brązowych medali, w związku z czym awans do półfinału nie dawał wbrew normalnym zasadom gwarancji medalu: konieczny był również mecz o 3. miejsce. Po drugie, organizatorzy przekręcili nazwisko polskiej zawodniczki na Malefactor (sic!) Kirdelska. Byłoby to może materiałem tylko do zabawnej anegdoty, gdyby nie konsekwencje. Nie uwzględniono pozycji Kurdelskiej w rankingu światowym, co miało negatywny wpływ na rozstawienie w losowaniu. Początkowo Polacy radzili sobie w turnieju indywidualnym rewelacyjnie. Wygrywali nie tylko z Europejczykami, ale po wielekroć z Azjatami, nawet z tymi utytułowanymi. Uzyskali cztery szanse medalowe w fazie ćwierćfinałowej, trzech nie wykorzystali: Pączek po heroicznym godzinnym boju przegrał ze znakomitym Tajwańczykiem, późniejszym zwycięzcą mistrzostw, Kurdelska i Pocztowiak uległy Koreankom, a Szkudlarczyk i Kurdelska zostali po zaciętym spotkaniu wyeliminowani przez mikst japoński. W końcu los zaczął sprzyjać Polakom. Szkudlarczyk i Pączek grali ćwierćfinał przeciwko Koreańczykom. Rozegraliśmy bardzo dobry mecz relacjonuje Szkudlarczyk. A Koreańczycy byli wyczerpani turniejem. Zwycięstwo Polaków było bezdyskusyjne. Nie dawało jednak jeszcze medalu. W półfinale Pączek i Szkudlarczyk zostali szybko wyeliminowani przez parę tajwańską. Ale potem los znów nam sprzyjał. Mecz o brązowy medal przeciwko kolejnemu silnemu deblowi gospodarzy nasi wygrali walkowerem. Nasz debel zestawiono z konieczności, Hubert specjalizuje się bardziej w grze pojedynczej i nie jesteśmy zgrani wyjaśnia Szkudlarczyk. Gry kontrolne tuż przed mistrzostwami wypadły przeciętnie. Ale na Tajwanie graliśmy naprawdę dobrze. Z powodu naszego nietypowego zestawienia musieliśmy obrać inną taktykę gry, co zaskakiwało przeciwników. Spytany, czy Azjaci już się nas boją, Szkudlarczyk przytakuje: Wiele państw przywiązuje coraz większą wagę do AMŚ. Przysyłają zawodników kadrowych. Chińczycy wystawili nawet mistrzów świata w mikście, a Tajpej parę deblistów z pierwszej dziesiątki rankingu światowego. Również Tajlandia, Korea i Japonia miały bardzo silne ekipy, ale już reprezentacje Indonezji i Singapuru mogły się obawiać nas i dobrze grającej drużyny Wielkiej Brytanii. Skutki narastającego zmęczenia nie ominęły Polaków. Tym tłumaczy Kurdelska przegraną w mikście: Supermecz zagraliśmy poprzedniego dnia z parą gospodarzy. W ćwierćfinale natomiast byliśmy już nazbyt zmęczeni wielodniowym turniejem, w trakcie którego mieliśmy za mało czasu na odpoczynek. Jednak z mistrzostw zapamiętam najbardziej to, że Polacy osiągnęli drużynowo i indywidualnie najlepszy wynik spośród Europejczyków i że chłopcy zdobyli medal, czego nikt się nie spodziewał mówi Gosia. Ze startu zadowoleni są też trenerzy. Zawodniczki i zawodnicy wykazali się swoją grą i przedłożyli start akademicki w tym czasie nad wszystko inne ocenia Hodur. Janusz Rudziński Foto Małgorzata Kurdelska Wyniki Turniej drużynowy 1. Chiny, 2. Tajpej, 3. Tajlandia, 4. Korea 5. Japonia, 6. Polska. Turniej indywidualny Gra pojedyncza mężczyzn 1. Hsueh Hsuan Yi (Tajpej), 2. Tommy Sugiarto (Indonezja), 3. Hwang Jong Soo (Korea). Gra pojedyncza kobiet 1. Li Xuerui (Chiny), 2. Liu Xin (Chiny), 3. Sayaka Sato (Japonia). Gra podwójna mężczyzn 1. Fang Chieh Min, Lee Sheng Mu (Tajpej), 2. Bodin Isara, Maneepong Jongjit (Tajlandia), 3. Hubert Pączek, Wojciech Szkudlarczyk (Polska). Gra podwójna kobiet 1. Ma Jin, Cheng Shu (Chiny), 2. Liu Xin, Li Xuerui (Chiny), 3. Lee Da Hye, Jang Ye Na (Korea). Gra mieszana 1. Chen Hung Ling, Hsieh Pei Chen (Tajpej), 2. Huang Haitao, Cheng Shu (Chiny), 3. Yuta Yamasaki, Midori Sakurai (Japonia).

6 [rozmowa] Trening czyni mistrza Rozmowa z Piotrem Myszką, mistrzem świata w windsurfingu w klasie olimpijskiej RS:X. Ciężka praca, sumienność, determinacja, dążenie do celu to cechy windsurfingowca Piotra Myszki. Tegoroczne MŚ odbywały się w Kertetminde w Danii ( ). Zawodnik gdańskiego AZS AWFiS przysłowiowo złapał wiatr w żagle i wrócił do kraju ze złotym medalem. Najlepsze wyniki sezonu 2010: MŚ Kertetminde, Dania 1 miejsce, PŚ Hyeres, Francja 2 miejsce, i ME Sopot 3 miejsce. Gratulacje, Piotrze. To bardzo ważny medal w karierze sportowca. Dziękuję bardzo. To jest najważniejszy medal w mojej karierze. Przygotowywałem się przez cały sezon do tych zawodów. Jadąc na mistrzostwa miałem nadzieję, że zdobędę medal. Udało się. Byłeś już akademickim mistrzem świata w 2004 roku w Turcji, ale medal MŚ seniorów smakuje chyba inaczej To jest zdecydowanie inna sprawa. Moje złoto w RS:X to szósty medal w historii całego żeglarstwa olimpijskiego, a trzeci w windsurfingu olimpijskim, tak że mój krążek wchodzi do historii. Czuję się w pewnej części spełniony jako sportowiec. Stojąc na najwyższym podium i słuchając hymnu narodowego To było to przyjemne uczucie, łez raczej nie było. Cieszyłem się, że hymn grają dla mnie. To niesamowite wrażenie, kiedy stojąc na najwyższym podium słyszy się Mazurka Dąbrowskiego. Na podium było nas dwóch, Przemek Miarczyński zajął drugie miejsce, to też wielki sukces. Ale jednak fajnie być tym pierwszym. Tym bardziej że Przemek zawsze był nieco wyżej w klasyfikacji od ciebie Wiele lat byłem w rankingu za Przemkiem. Nie ukrywam, że moje miejsca w ważnych imprezach były dobre, ponieważ była to zawsze pierwsza dziesiątka, ale Przemek jednak wygrywał w naszej rywalizacji. Stąd zwycięstwo na MŚ liczy się podwójnie. Po dziesięciu latach rywalizacji sportowej wygrałem z najważniejszym rywalem i zdobyłem tytuł mistrzowski. Rywalizowanie z Przemysławem Miarczyńskim, aktualnym wicemistrzem świata, nie należy do łatwych, zwłaszcza że jesteście przyjaciółmi. Staramy się swoją rywalizację sportową zaczynać i kończyć na wodzie. Nie przenosimy emocji z walki na wodzie do naszych przyjacielskich relacji. Wręcz przeciwnie, trenując, jeżdżąc wspólnie na zgrupowania, jeden drugiego motywuje do rywalizacji, do pracy oraz do podnoszenia swojego poziomu sportowego. Na szczęście emocje kończą się w momencie wyjścia z wody. Trudno pogodzić obowiązki rodzinne z życiem sportowca? Nie ukrywam, że jest to trudne, ponieważ w moim życiu pojawił się syn. Antoś ma już 15 miesięcy. Dziecko szybko się rozwija i wiem, że jak mnie nie ma, to tracę niektóre chwile z życia syna. Ale to tak jest w życiu sportowca coś za coś! Dopóki pływam, niestety będę dużo wyjeżdżał. Choć pojawienie się Antosia to pewnego rodzaju mobilizacja jest to mój najlepszy sezon, dwa medale z najważniejszych imprez, brąz z ME i złoto z MŚ robię to dla niego. Moja żona Zuzanna jest najważniejszym ogniwem w naszej rodzinie, bardzo mnie wspiera, a kiedy nie ma mnie w domu, przejmuje obowiązki mamy i taty. Oczywiście kiedy jestem, obieram ziemniaki i robię zakupy. Jak układa się współpraca między twoimi trenerami? To chyba zgrane trio? Chciałem podkreślić, że duży wkład w sukces ma mój trener kadrowy Paweł Kowalski. Pod jego skrzydłami rozwijałem się, uczyłem, medal to efekt naszej 9-letniej współpracy. Jest też trener klubowy Cezary Piórczyk, który uzupełnia treningi swoim doświadczeniem, swoją osobą; kiedyś był zawodnikiem, dopina współpracę, bo trener kadry ma 8 zawodników. Na mistrzostwach obaj trenerzy wspierali i mnie, i Przemka. Tworzymy fajnie zgrany team RS:X. Jak wygląda współpraca z innymi specjalistami: psycholog, dietetyk, lekarz? Nie trafiłem na dobrego psychologa, właściwie nie wiem, czy do końca potrzebowałem takiego wsparcia. Współpracujemy z fizjologiem Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku dr. Tomaszem Grzywaczem. Od strony medyczno-sportowej naszą ekipę wspiera lekarz kadrowy Witold Dudziński z Poznania. To świetny fachowiec, przekazuje nam wiele nowinek dotyczących żywienia, sam jest jeszcze zawodnikiem, ściga się na desce. Witek to ważna ikona w naszym teamie. Treningiem wydolnościowym oraz przygotowawczym pod kątem fizycznym zajmuje się obecnie Mariusz Goliński, również były zawodnik. Czy jest jakakolwiek szansa na wyjazd dwóch najlepszych zawodników świata z jednego kraju na igrzyska olimpijskie na przekór wszelkim przepisom? Takie są przepisy MKOl. Na igrzyskach jest 36 miejsc, możliwość startu ma tylko jeden zawodnik z kraju. Przykre, ale któryś z nas nie pojedzie albo mistrz, albo wicemistrz, a może być tak, że żaden z nas nie pojedzie, bo przecież są też inni zawodnicy, którzy przygotowują do startów i powalczą o wyjazd na igrzyska. Przepis krzywdzący, bo zmniejsza to nasze szanse medalowe na IO, a po mistrzostwach apetyt na medal rośnie. Po mistrzostwach świata był czas na odpoczynek? Odpoczynek trwa. Miałem ciężki sezon, organizm jest wyeksploatowany. Oczywiście treningi są, ale w postaci aktywnego wypoczynku, o niskiej intensywności. W planach jeszcze miesiąc lenistwa. Mam zaplanowany wyjazd do Krynicy Górskiej na obóz wypoczynkowy, a tam pełna regeneracja organizmu. Jak będą wyglądały przygotowania do walki o wyjazd na igrzyska olimpijskie? Rozpoczynam je w grudniu 2010, a skończę dopiero w grudniu 2011 roku. Formę trzeba będzie budować dwa, może trzy razy, w zależności od wyników podczas startów. Do tego czasu 4 miesiące ciężkiej pracy. Przede mną trening w górach, narty biegowe, treningi wydolnościowe. Sezon zaczynam w kwietniu 2011 r. Pierwszym startem będzie Puchar Świata potwierdzenie, czy trening idzie w dobrym kierunku, czy ewentualnie jeszcze trzeba zmienić elementy przygotowania. Każdy sportowiec marzy o medalu olimpijskim. To ukoronowanie kariery, które zarazem potrafi uskrzydlić i zmotywować do dalszej pracy. Czy też tak myślisz? Tak, oczywiście karierę swoją widzę raczej przyszłościowo i na pewno starczy mi sił do kolejnych igrzysk bez względu na rozwój sytuacji i sukces w Londynie. Bardzo chciałbym zdobyć medal igrzysk, dlatego nie poddam się tak łatwo, i jak nie teraz, to za sześć lat. Mam nadzieję, że Londyn 2012 będzie twoim zwieńczeniem wytrwałości i cierpliwości, bo trening czyni mistrza, co udowodniłeś podczas mistrzostw świata. Dziękuję za rozmowę. Rozmawiała Joanna Bednarska Foto z archiwum Piotra Myszki aps nr (286)

7 [ eglarstwo] Akademickie Mistrzostwa Polski w Żeglarstwie, Wilkasy r. Złote i srebne floty Żeglarze Politechniki Gdańskiej zdeklaso wali studentów z innych uczelni, zajmując trzy pierwsze miejsca w tegorocznych AMP w Żeglarstwie. Na imprezę przyjeżdżają studenci na co dzień ścigający się poza klasą Omega, także w regatach meczowych, PPJK, 470 czy Laser, są też ci co żeglarstwo traktują jako formę turystyki, a tu chcą sprawdzić swoje umiejętności sportowe. Atmosferę od lat podgrzewają dyskusje na temat regulaminu, zwłaszcza kwestii odnoszących się do różnic sprzętowych startujących załóg. Pierwszy dzień W porcie Ośrodka AZS Wilkasy zjawiły się 102 Omegi z 47 uczelni z całej Polski. Jest to kolejny rekord w liczbie załóg. Zeszłoroczne 88 ekip uważano za bardzo dużą liczbę, w tym roku jest ich jeszcze więcej mówił Dariusz Piekut, wiceprezes AZS Środowisko Warszawa. Odprawa techniczna z sędziami i organizatorami to omówienie problematyki sprzętu i regulaminu. Z uwagi na dużą liczbę jachtów podzielono je na dwie floty eliminacyjne A i B, w każdej po 51 załóg. Z eliminacji do finału A awansują łącznie 52 załogi, po 26 pierwszych jachtów z każdej z flot, w finale B popłynie 50 załóg, aby walczyć o miejsca od 53 do 102. Jeśli chodzi o klasyfikację drużynową, będą brane pod uwagę dwa najlepsze wyniki jachtów danej uczelni. Klasyfikacja generalna, ze względu na rodzaj uczelni, zostanie podzielona na 5 typów. Drugi dzień Dużo emocji wzbudziła interpretacja regulaminu dotycząca wymogów, jakie muszą spełniać jachty. Są to mistrzostwa rozgrywane na jachtach typu Omega Standard i w wyniku ustaleń z poprzednich lat chcemy, aby sprzęt był na porównywalnym poziomie. Do regat nie zostaną dopuszczone jachty Omega Sport powiedział Dariusz Piekut. Stąd odprawa sterników przebiegła burzliwie, próbowano omówić i wytłumaczyć motywy postępowania sędziów i organizatorów. Po na Niegocinie pojawiło się 98 jachtów, podzielonych na dwie floty, które startowały w odstępie 5 minut. Po południu pogoda dopisała, wiatr w porywach do 4 O B. Doszło do kilku niegroźnych wywrotek, jachty odholowało do portu Mazurskie WOPR. Bardzo fajna zabawa, świetne załogi, towarzyski klimat. Na początku utrzymywało się małe napięcie, każdy chciał wygrać mówił Wojtek z Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Jeśli chodzi o zaplecze techniczne, nie mam żadnych zastrzeżeń, organizacja pierwszorzędna, bardzo dobry pomysł z podziałem na floty dodał. Dwa wyścigi w pięknym stylu wygrała załoga Jakuba Jankowskiego z ALK. Po zakończeniu regat sędziowie zarządzili zważenie 6 jachtów, wszystkie próbę ciężkości przeszły pomyślnie. Wystosowano 11 protestów. Trzeci dzień Drugi dzień wyścigów zaczął się od ważenia jachtów, które poprzedniego dnia oprotestowano. Wszystkie łodzie spełniły wymogi wagowe klasy Omega Standard. Nastroje przed wyścigiem wśród zawodników dopisywały. Czujemy się dobrze, mimo tego że wczoraj wpłynęła w nas inna łódka i porwała nam żagiel. Dlatego ukończyłyśmy tylko dwa wyścigi i dzisiaj płyniemy w drugiej flocie. Wczoraj bardzo dobrze nam szło. Biegi, które popłynęłyśmy, były super. Myślę, że dzisiaj powalczymy mówiła przed startem Ania z Politechniki Łódzkiej. Mimo pochmurnego poranka, do południa niebo rozpogodziło się i wyszło przyjemne słońce. Wiał północno-zachodni wiatr o średniej sile 3 O B, momentami dochodziło nawet do 5 O B. Na trasę wypłynęło 101 jachtów, 52 we flocie złotej i 49 w srebrnej. Tak jak poprzedniego dnia sędziowie ustawili trasę w kształcie trapezu. Około godziny 11 ruszyła flota złota, 5 minut po niej srebrna. Rozegrano 4 porządne wyścigi. Każdy trwał ponad 30 minut. Zawodnicy popełnili pięć generałów, czyli falstartów generalnych. Pięć załóg zaliczyło wywrotki, WOPR odholował 3 jachty stwierdził sędzia Janusz Kulpeksza. Drugi dzień wyścigów należał zdecydowanie do Filipa Pietrzaka z PG (wicemistrz świata w klasie Splash w 2002 r. i I miejsce w PE w 2005 w klasie Flash). Dwa biegi wygrał, w jednym był drugi. Sędziowie zadecydowali o zważeniu 5 jachtów, co do których mieli wątpliwości. Jedna załoga, z powodu dociążenia łódki, została zdyskwalifikowana. Wystosowano 5 protestów, w związku z jednym z nich zdyskwalifikowano team Jakuba Jankowskiego z ALK. O zaczęło się ognisko. Największe żeglarskie szlagiery zagrał zespół Czarna Bandera. Czwarty dzień Prędkość wiatru wahała się od 2 do 4 O B. Po ruszyła pierwsza flota, 5 minut po niej druga. Flota złota popłynęła dwa biegi, srebrna tylko jeden, co zasmuciło niektórych zawodników tej grupy. Już? Kiedy wreszcie dobrze nam idzie? pytali. Pierwszy wyścig wygrał Aleksander Fereniec (PG), nie dając szans rywalom. Trasę wydłużono o około 300 m. Drugi wyścig należał także do PG, wygrał Filip Pietrzak. Wystosowano 5 protestów, zważono 3 łodzie, zdyskwalifikowano dwie z nich z powodu głazów narzutowych na dziobie. W klasyfikacji indywidualnej sterników pierwsze miejsce zajął Filip Pietrzak, drugie Aleksander Fereniec, a trzecie Tymon Sadowski, wszyscy z PG. W klasyfikacji drużynowej zdecydowanie wygrała Politechnika Gdańska, na drugim miejscu uplasowała się Politechnika Warszawska. Trzecie miejsce, chociaż aż trzy uczelnie zdobyły tyle samo punktów, zajął Uniwersytet Jagielloński zadecydowało wyższe miejsce lepszej załogi z Krakowa. Dziękujemy uczestnikom i partnerom: PGE, Henri Lloyd, Yamaha, Kevi- Sport za wsparcie organizacyjne, oraz patronom medialnym: TVP Olsztyn, Wodniacy.pl, Wiatr, Żagle, Mazury.info.pl, myżeglarze.pl za informowanie o regatach powiedział Dariusz Piekut i zaprosił sterników zwycięskich załóg do uroczystego opuszczenia bander i oficjalnego zakończenia regat. Karolina Korusiewicz, Rafał Joachimiak Foto Tomasz Gogol

8 Studenteuro 2010 Prolog Pomysł na rywalizację piłkarską studenckich zespołów z Polski i Ukrainy zrodził się w dosyć nietypowy sposób. Rektorzy uczelni z obu państw, dyskutując o współpracy, dostrzegli szansę promocji tych poczynań w ramach wielkiego projektu, o którym od dwóch lat wszyscy mówią turnieju piłkarskiego EURO Za słowami poszły czyny. Fundacja Edukacyjna Perspektywy wdrożyła w życie projekt Study in Poland, a jej prezes Waldemar Siwiński przekonał Zarząd Główny AZS, że trzeba wesprzeć polskie uczelnie, organizując akademicką rywalizację w piłce nożnej. Był maj, ze strony polskiej akces zgłosiło kilkanaście szkół wyższych, Centrala AZS przygotowała regulamin i system rozgrywek. Idea Studenteuro zaczęła się materializować, dostaliśmy potwierdzenie, że gospodarzem wydarzeń będzie Ukraina. Pozostało oczekiwanie na szczegóły. Zaczęły się wakacje, polscy studenci zakończyli sesję egzaminacyjną, warszawski AZS finalizował przygotowania do Akademickich Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej i 9 lipca br. przyszło potwierdzenie. Minister edukacji i nauki Ukrainy Dmytr Tabacznik specjalnym rozporządzeniem potwierdził zasady organizacji całego przedsięwzięcia. Wszelkie szczegóły turnieju ustalono ostatecznie podczas posiedzenia Komitetu Organizacyjnego 28 lipca br. w Kijowie, z udziałem strony polskiej (Bartłomiej Korpak sekretarz generalny AZS, Waldemar Siwiński Fundacja Perspektywy, Paweł Gębski przedstawiciel Ambasady RP w Kijowie). W Polsce patronat honorowy nad wydarzeniem objął Minister Sportu i Turystyki Adam Giersz. Reguły gry Turniej rozegrano w 4 grupach eliminacyjnych (Donieck, Charków, Kijów, Lwów). Mecze rozgrywane były tylko w układzie rywalizacji polsko- -ukraińskiej. W każdej z grup wystąpiły 3 drużyny ukraińskie i 2 drużyny polskie. Na podstawie zdobytych punktów i bramek w turniejach eliminacyjnych powstał ranking drużyn polskich i ukraińskich. Zwycięzcy rankingu zagrali w Kijowie mecz o I miejsce, a drugie drużyny z rankingu mecz o III miejsce. Za przyjęcie polskich drużyn w czasie eliminacji odpowiadały wskazane uczelnie-gospodarze. W każdym z miast zapewniono stronie polskiej program turystyczny. Każda uczelnia-gospodarz organizowała spotkanie integracyjne polskich studentów z młodzieżą akademicką swojej szkoły. Każda polska ekipa znajdowała się pod opieką wolontariuszy studentów ukraińskich. Donieck A my swoje, czyli ostro i nierówno Gospodarzami polskich zespołów były: dla Uniwersytetu Jagiellońskiego Narodowy Uniwersytet Doniecki, a dla Uniwersytetu Wrocławskiego Politechnika Doniecka. Chlubą miasta jest klub piłkarski Szachtior ( Górnik ) i stadion Donbas Arena, na którym rozgrywane są mecze tej drużyny. Już pierwszego dnia widzieliśmy go kilkakrotnie, w dzień w drodze z lotniska, w nocy na specjalnej wycieczce. Robi wrażenie. Mieści ponoć 100 tysięcy widzów, jest częściowo zadaszony, a w nocy oświetlony jaskrawofioletowo. Nazajutrz na stadionie Uniwersytetu Prawa w obecności władz uczelni donieckich, z udziałem uczestników zawodów i studentów, których ponad 1000 zasiadło na trybunach, dokonano otwarcia turnieju. Sekretarz generalny AZS Bartłomiej Korpak, dziękując za zaproszenie, nawiązał do głównego przesłania tej sportowej inicjatywy, a więc do przygotowań do EURO Środowisko studenckie obu państw właśnie tym turniejem inauguruje EURO. O uniwersalnych wartościach wynikających z EURO 2012 mówili też występujący kolejno rektorzy uczelni. Było przywitanie chlebem i solą oraz specjalne podziękowanie dla Uniwersytetu Jagiellońskiego przekazane Konradowi Wełpie, który reprezentował JM Rektora UJ. Odegrano hymny państwowe, a podniosłą pieśń o Ukrainie zaśpiewał jeden z wykładowców Uniwersytetu Prawa. Jeszcze występ studentek z sekcji aerobicu, po czym rozległ się pierwszy gwizdek w meczu uniwersytetów z Doniecka i z Krakowa. Spotkanie było pełne emocji nie tylko z uwagi na polsko-ukraińską rywalizację, ale głównie za sprawą dosyć nierównej płyty boiska. Piłka robiła, co chciała. Ostatecznie w drugiej połowie w wyniku kilkuminutowej przewagi pierwszą bramkę zdobyli krakowianie. Radość z prowadzenia trwała około kwadransa. Po strzale z 35 metrów w światło polskiej bramki piłka skiksowała na nierówności i wpadła do siatki obok całkowicie zaskoczonego bramkarza. W drugim meczu prowadzenie zdobył Uniwersytet Wrocławski. Rywale z Donieckiego Narodowego Uniwersytetu Technicznego wyrównali po przerwie. Spotkanie było wyrównane i obfitowało w wiele indywidualnych pojedynków, ale podobnie jak pierwsze zakończyło się remisem. Drugiego dnia krakowianie znów zremisowali w dramatycznych okolicznościach z NUT (1:1). Początek meczu to niestety wiele negatywnych wrażeń. Mnożyły się faule, sędziowie się całkiem pogubili, podejmując szereg niekorzystnych dla Krakowa decyzji. Obie strony nie szczędziły sobie brutalnych zagrań. W 15 minucie po rękoczynach na boisku mecz został przerwany. Dwie czerwone kartki (po jednej dla każdej z drużyn) dały trochę uspokojenia. Wcześniej nerwy opanowali studenci z Doniecka, którzy od 30 minuty grali z przewagą jednego gracza (polski obrońca musiał zejść z boiska po faulu na zawodniku, który zdaniem sędziego wychodził na sytuację strzelecką). Po składnej akcji padła wreszcie bramka dla gospodarzy. W drugiej połowie pojedynek był wyrównany, mimo że krakowianie grali w osłabieniu. Coraz częściej dawało o sobie znać zmęczenie i nierówne boisko, na którym piłka wyprawiała różne sztuczki. W ostatniej akcji meczu szczęście uśmiechnęło się do UJ. Po niespodziewanym odbiciu futbolówki w polu karnym niepewnie interweniował bramkarz gospodarzy. Po ogromnym zamieszaniu krakowianom udało się umieścić piłkę w siatce. Golkiper gospodarzy najpierw przez pięć minut wił się z bólu, a później sam próbował wymierzyć sprawiedliwość... Na szczęście po chwili sędzia zakończył spotkanie. Szczęścia zabrakło graczom Uniwersytetu Wrocławskiego, którzy w swoim drugim występie dali sobie strzelić trzy, a w ostatnim dwa gole, by zakończyć występ z dorobkiem jednej bramki i jednego punktu. Honor polskich zespołów uratowali w Doniecku gracze UJ, którzy na koniec eliminacji w tej grupie pewnie ograli Doniecki Uniwersytet Prawa. Krakowianie, którzy w takim składzie spotkali się po raz pierwszy i najpewniej ostatni, pokazali się z dobrej strony, przestrzegając zasady jeden za wszystkich wszyscy za jednego. Prezentowali to zresztą także poza boiskiem, czym zjednali sobie rzesze sportowych przyjaciół i... fanek, które żegnały ich ze łzami w oczach. Nic dziwnego, że krakusi tęsknili potem do Doniecka. Dawali tego wyraz w słyszanych często okrzykach A my swoje: Szachtior Donieck! Czasu na czułości wiele jednak nie mieli, bo zostali jedyną polską drużyną, która w eliminacjach nie przegrała, i szybko musieli się dostać na finał do Kijowa. Dariusz Sokołowski Polsko-Ukraiński Turniej Drużyn Akademickich w Piłce Nożnej aps nr (286)

9 Mecz przyjaźni i gol bramkarza W Kijowie Polskę reprezentowały Politechnika Warszawska pustą bramką. Kilka sekund po tym piłkarzy poślizgnął się przed niemal kiksie sędzia zakończył spotkanie. i Uniwersytet Śląski Katowice. Bramki (i to aż pięć) padły w drugim Politechniki z Kijowa i Warszawy meczu. Katowiczanie zagrali w okrojonym składzie i choć pierwsi stwo- to bratnie uczelnie. Nakazem z 1898 r. powołał je do życia rzyli bramkową okazję, to potem coraz bardziej ustępowali przeciwnikowi. (razem z Politechniką z Sankt Pierwszy gol padł w doliczonym czasie Petersburga) car Mikołaj II. Nie pierwszej połowy (jak się okazało, sędzia zapomniał, że czas gry to 2 x 35 dziwi, że współpracują one ze sobą także dziś (efektem jest min, i grano ostatecznie 2 x 40 min). m.in. nabór na warszawską Druga rozpoczęła się od kanonady ukraińskich graczy, których skutecznie powstrzymywał rezerwowy bramkarz Ma- uczelnię prowadzony w Kijowie i wyjazd kilkudziesięciu studentów do polskiej stolicy). M.in. interwencjom i wygranym pojedynkom ciej Gruszczyński. Dzięki jego ofiarnym o tych więziach wspomniano sam na sam Polacy przegrywali do 60. minuty tylko 0:1. Później rozpruł się podczas krótkiego otwarcia, worek z bramkami. Zawodnicy Uniwersytetu Pedagogicznego przejęli ini- w którym uczestniczyli przedstawiciele kijowskich szkół, polsko-ukraińskiego centrum przy pola karne. Obrońcom UŚ przytrafiło cjatywę i co chwilę docierali w polskie się dużo pomyłek, po których ambitnie grający rywale nie mieli większych KPI, a także reprezentanci ambasady RP w Kijowie. problemów z kolejnymi trafieniami. Jak Nie dziwi także, że piłkarze się później okazało, najlepszy piłkarz obydwu drużyn traktowali w ich drużynie ma za sobą epizody się jak bracia. Przez większość czasu ich mecz, który Przegraliśmy jak najbardziej za- w reprezentacji Ukrainy. otwierał eliminacje kijowskie, miał wyrównany przebieg, z lekci wydziału wychowania fizycznego, służenie. Gracze w Kijowa to studenkim wskazaniem na warszawiaków. którzy w przeciwieństwie do naszych Duża w tym zasługa szalejącego w środku boiska Emila Łotowskiego, który obydwu części meczu. Wtedy stracili- mieli bardzo dużo sił w końcówkach prócz dobrej gry wyróżniał się także śmy większość bramek podsumował oryginalną fryzurą (to do niego piszczała większość fanek zgromadzonych sander Fangor. trener Uniwersytetu Śląskiego, Alek- na trybunach). Po zmianie stron niewiele się zmieniło, choć to gospodarze towiczan. W dwóch kolejnych spotka- Wysoka porażka nie zniechęciła ka- stworzyli sobie dobre sytuacje. Przy niach to oni zasłużyli na miano rewelacji turnieju. Stworzyli bowiem drama- pierwszej piłka szczęśliwie odbiła się od słupka polskiej bramki i wpadła w ręce tyczne i rozstrzygane w niecodzienny Krzysztofa Bawca. Druga była jeszcze sposób widowiska, które kończyły się dogodniejsza, ale jeden z kijowskich remisami 2:2. Długo zostanie zapamiętany zwłaszcza mecz z Politechniką Kijowską, która według ekspertów miała być silniejsza niż pierwszy pogromca Polaków. Rzeczywistość okazała się zgoła inna. Kijowianie co prawda przeważali, ale w pierwszej połowie nie byli w stanie poważniej zagrozić bramce Uniwersytetu Śląskiego. Nieliczne szarże katowiczan były zaś w większości przerywane przez... ukraińskiego sędziego. Gospodarze dopięli swego kwadrans po przerwie, gdy w polskiej bramce stał już Maciej Gruszczyński. Piłka, wybita z pola karnego, spadła pod nogi Maksima Goraja, a ten fatalnie skiksował, próbując strzelić z dystansu. Ku zaskoczeniu wszystkich piłka w dziwny sposób odbiła się od słupka i wpadła do siatki! Kilka chwil potem sytuacja powtórzyła się pod drugą bramką. Futbolówkę kopnął Grzegorz Liszka, a ukraiński bramkarz w sobie tylko znany sposób wypuścił ją z rąk. Odtąd było już bardzo nerwowo, bo gospodarze seryjnie wykonywali stałe fragmenty gry. Gruszczyński nie dał się zaskoczyć aż do 67. minuty, gdy do rzutu wolnego podszedł Dmitro Moskalenko. Niezbyt mocno bita piłka kuriozalnie odbiła się od rąk katowickiego golkipera i było 2:1 dla gospodarzy. Wydawało się, że to już koniec marzeń o korzystnym wyniku. W ostatnich sekundach piłkarzom Uniwersytetu Śląskiego udało się jednak wywalczyć kornera. W ukraińskie pole karne wbiegł nawet katowicki bramkarz, czym wzbudził na trybunach salwy śmiechu. Po chwili okazało się jednak, że śmiać się mogli Polacy. Piłka spadła bowiem właśnie na jego nogę, po czym zaginęła w gąszczu i... zatrzepotała w siatce! To był koniec. Trafiliśmy z piekła do nieba. Zagraliśmy z charakterem, do końca i opłaciło się cieszył się zdobywca wyrównującego gola. Natomiast szczęścia zabrakło w spotkaniu z Narodowym Uniwersytetem Handlowym, w którym katowiczanie prowadzili już 2:0. Graczom z Kijowa bardzo zależało na wyrównaniu i do pięli swego w ósmej doliczonej minucie drugiej połowy. W sumie to dobrze, że strzelili. Inaczej moglibyśmy jeszcze grać żartowali po kilku godzinach piłkarze Aleksandra Fangora, którzy w końcowej klasyfikacji wyprzedzili Politechnikę Warszawską. Stołeczni zawodnicy przegrali bowiem drugi i trzeci mecz i jako jedyna polska ekipa zakończyli turniej bez zdobytej bramki. Dariusz Sokołowski Foto DS, Andrzej Burzyński Kijów Studenteuro 2010, r.

10 Lwów Lekcja pokory godziny rozgrywania meczów), zostały KS AZS Politechnika Wrocławska oraz AZS Uniwersytet i tak bardzo zmienione. A sam sposób wyłonienia finalistów pozostał niewiadomą do końca turnieju. W wyniku Warszawski zostały przypisane do Lwowa, gdzie wraz zegrać dwa pełne mecze z Akademią uzgodnień polskie drużyny miały ro- Rolniczą oraz Wojsk Lądowych i połowę trzeciego meczu po 45 minut z AWF z lwowską Akademią Rolniczą, AWF i Akademią Wojsk Lwów. System ten, według polskich Lądowych walczyły o awans trenerów (z czym się niestety należy zgodzić), nie sprzyjał motywowaniu do finału imprezy, który odbył się w Kijowie. nim meczem turnieju. zawodników, szczególnie przed ostat- Polskie drużyny już 19 września br. wyruszyły do Lwowa. mień polskie zespoły postanowiły po- Mimo tych pierwszych nieporozu- Wrocławianie pociągiem, co walczyć o zwycięstwo i pozostawić po było bardzo dobrym wyborem sobie dobre wrażenie we Lwowie. We z ich strony. Nocna podróż wtorek o godzinie odbyło się uroczyste rozpoczęcie zawodów. Przepro- w wygodnej kuszetce sprawiła, że zawodnicy Politechniki zameldowali się wadzone zostało z wielkim ceremoniałem, jak przystało na Akademię Wojsk nad ranem na lwowskim dworcu wypoczęci i rześcy. Czekał na nich już autobus wraz z opiekunami z Akademii Rol- uczestników, przemówienia rektorów Lądowych. Orkiestra wojskowa, parada niczej, który zabrał ich do miejscowości uczelni lwowskich oraz pokazy gimnastyczne. Dublany, oddalonej o 15 kilometrów od centrum Lwowa. W miejscowości tej Po pierwszym meczu Polacy nie mieli mieści się siedziba Akademii Rolniczej powodów do świętowania, bo Akademia i całe zaplecze socjalne, m.in. akademiki, w których zostali zakwaterowani żyną Uniwersytetu Warszawskiego. Na Rolnicza gładko rozprawiła się z dru- wrocławianie. stadionie szczelnie wypełnionym przez Niestety tyle szczęścia, jeśli chodzi kadetów Akademii Wojsk Lądowych o podróż, nie mieli piłkarze z Warszawy, którzy po męczącej ponad dziesięgo aktora: w roli głównej piłkarze AR. oglądaliśmy czasami spektakl jedneciogodzinnej podróży rejsowym autokarem dotarli nad ranem do Lwowa strzelili Anton Lucyk i Wadim Sam- Po dwa gole dla lwowskiego zespołu i zostali zakwaterowani w obiektach czuk. Honorowe trafienie zaliczył dla będących pod opieką Akademii Wojsk warszawiaków kapitan student prawa Karol Jakubczyk. Po meczu trener Lądowych we Lwowie. Po podróży i odpoczynku gospodarze zaplanowali zwiedzanie centrum Lwowa, m.in. Rynku to niedobry termin do rozgrywania za- i sami zawodnicy przyznawali rację, że z Ratuszem, soboru św. Jura, kościoła wodów dla Polaków. Ukraińcy, którzy Dominikanów. rozpoczęli rok akademicki 1 września, Po ciekawym dniu trenerzy wszystkich drużyn spotkali się wieczorem na Widoczne to było aż nadto tym bar- byli od nas bardziej zgrani i wybiegani. odprawie technicznej. W sali konferencyjnej Akademii Wojsk Lądowych Braki kondycyjne u warszawian były dziej, im mecz zbliżał się ku końcowi. zapoznali się z systemem rozgrywek. bardzo mocne, a do tego ostra bezpardonowa gra na pograniczu fauli sprawiała, Niestety na nic się zdały materiały (ciekawostka Polacy dostali je także że zawodnicy odnosili groźne kontuzje, po ukraińsku), które otrzymali wcześniej, ponieważ po kilku niezrozumia- Jako druga na boisko wybiegła ekipa m.in. skręcenie kolana. łych poprawkach (dot. systemu gier, Politechniki Wrocławskiej, która mądrze ustawiona z tyłu pokonała Akademię Wojsk Lądowych. Bramki dla wrocławian zdobyli dwaj napastnicy: Marcin Piątek i Stanisław Tybinkowski. Zatem Lwów był najszczęśliwszym dla Polaków miejscem pierwszego dnia zmagań turnieju drużyn akademickich w piłce nożnej, bowiem tylko tu Polakom udało się odnieść zwycięstwo. Po zmaganiach sportowych przyszedł czas na odpoczynek i relaks. Po obiedzie ekipy odbyły drugą wycieczkę, tym razem na cmentarz Orląt Lwowskich. Następnego dnia na stadionie Akademii Rolniczej w Dublanach rozegrano kolejne dwa spotkania. Aż pięć bramek padło w meczu Politechniki Wrocławskiej i lwowskiej Akademii Rolniczej. W drugim spotkaniu goli zabrakło. Piłkarze Akademii Rolniczej, którzy pierwszego dnia zmagań we Lwowie wysoko pokonali Uniwersytet Warszawski, tym razem szybko dali się we znaki Politechnice Wrocławskiej. Już w czwartej minucie Anton Zadrożny zdobył gola z rzutu karnego, co pozwoliło gospodarzom przejąć kontrolę nad grą. Dziesięć minut później lwowiacy wyprowadzili szybką kontrę, co dało im drugą bramkę. Spotkanie, które było zapowiadane jako mecz przyjaźni, takie nie było. Na boisku nie było widać braterstwa, wręcz przeciwnie nerwowość i niezrozumiałą ostrość w grze. Ukraińska ekipa nie przebierała w środkach, przez co często dochodziło do niebezpiecznych starć. Kiedy Polacy szukali ratunku u sędziego, spotykała ich odmienna decyzja. Za dyskusje pokazał on aż dwie żółte kartki. Kiedy po zmianie stron kontaktową bramkę zdobył Marcin Piątek, spotkanie zaczęło wyglądać jak bitwa (arbiter pokazał w sumie sześć żółtych kartek i aż trudno uwierzyć, że oba zespoły ukończyły spotkanie w pełnych składach). Student informatyki Politechniki Wrocławskiej strzelił w końcówce drugiego gola, ale nic to nie dało drużynie, bo chwilę wcześniej Anatol Iwańczuk po raz trzeci pokonał Tomasza Kinala. Po meczu pojechaliśmy zwiedzić budowę stadionu narodowego na EURO Postęp prac podobny jak w Polsce, choć z infrastrukturą wokół stadionu wydaje się, że lwowianie nie zdążą przed mistrzostwami. Wieczorem, z powodu braku działań ze strony organizatorów w temacie integracji studentów uczestniczących w turnieju, zawodnicy sami rozwiązali problem. Wyruszyli na nocne zwiedzanie lwowskiej starówki. Niestety, odbiło się to na wynikach ostatnich meczów, a właściwie połówek meczów, w których lwowski AWF wygrał z Uniwersytetem Warszawskim 3:0, a z Politechniką 5:0. Turniej był ciekawą przygodą dla zawodników i trenerów oraz okazją do porównania przebiegu i organizacji takich imprez sportowych w Polsce i na Ukrainie. Dobrą puentą niech będzie w tym miejscu przysłowie: Cudze chwalicie, swego nie znacie. Za rok, kiedy odbywać się będzie podobny turniej w Polsce, wyciągniemy wnioski z tego, co zastaliśmy na Ukrainie. Poprawimy poziom organizacyjny, no i oczywiście poziom sportowy, bo dostaliśmy sportową lekcję pokory. Tekst i foto Tomasz Chochołek Polsko-Ukraiński Turniej Drużyn Akademickich w Piłce Nożnej aps nr (286)

11 Dokopali Chęć walki była, umiejętności tego na pewno nie brakowało, zgranie i ogranie polskich zespołów na takim turnieju można było wymagać więcej Eliminacyjna statystyka: jeden remis, dwie wygrane zespołów z Polski i trzy wygrane mecze sąsiadów zza wschodniej granicy. Efekt? Dwie drużyny wyjeżdżają z eliminacji w Charkowie do Kijowa, gdzie spotykają się ponownie, by powalczyć o trzecie miejsce w Polsko-Ukraińskim Turnieju Drużyn Akademickich w Piłce Nożnej Które zespoły? Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej Lublin i Uniwersytet Zooweterynaryjny, ale od początku Trzy dni i trzy mecze obie z polskich drużyn, czyli zespół Uniwersytetu Adama Mickiewicza Poznań, kierowany przez Zenona Jezierskiego, i ekipa z Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej trenowana przez Tomasza Bieleckiego, miała takie same szanse dostania się do finału. Regulamin turnieju przewidywał, że zarówno w dużym, jak i małym finale będzie lider i wicelider narodowych klasyfikacji, czyli że w każdym z tych finałów zobaczymy po drużynie z Polski i Ukrainy. Pierwszy dzień turnieju najpierw spotkanie w Sali Senatu najstarszej uczelni ukraińskiej Narodowego Uniwersytetu im. V.N. Karazina, później oficjalne przywitanie na bocznym boisku Metalista Charków, na którym rozgrywano mecze. Ceremonia była dokładnie zaplanowana, nawet z zapisem w scenariuszu, ile minut jaka część będzie trwać. Były przemowy, nadzieje pokładane w zespołach obydwu państw. Studenci mogli wysłuchać m.in. mów konsula generalnego RP w Charkowie Jana Granata, dyrektora generalnego Klubu Piłkarskiego Metalist Sergieja Wolijka, a także JM Rektora Narodowego Uniwersytetu im. V.N. Karazina, prof. Wila Sawbanowicza Fakirowa, który oficjalnie rozpoczął turniej. Jednak najbardziej zapamiętanym przez polskich studentów momentem ceremonii był Mazurek Dąbrowskiego na obcej ziemi, i to nie w wersji dwu-, ale pięciozwrotkowej. W tym dniu odbyły się pierwsze pojedynki drużyn. Pierwszy mecz UMCS Lublin z Uniwersytetem Samochodowo- -Drogowym nie przyniósł żadnej bramki. W pierwszej połowie każda z ekip szanowała piłkę, a w drugiej gra stała się bardziej nerwowa, na co musiał reagować sędzia pokazując kartki (dwie żółte), a w efekcie czerwoną dla Patryka Niezbeckiego. Drugi mecz nadrobił apetyt kibiców na oglądanie goli. Niestety wpadały one do bramki UAM, a sprawcą tego widowiska był Uniwersytet Zooweterynaryjny, który aż pięć razy zmusił bramkarza UAM Szymona Smoczyka do wyciągania piłki z siatki. Trener Uniwersytetu Zooweterynaryjnego tak skomentował mecz: Obie drużyny toczyły wyrównaną walkę, chociaż widać było, że grają nerwowo. Po drugim golu sytuacja na boisku zmieniła się na grę bardziej dynamiczną z wieloma akcjami. Widać było, że oberwanie chmury, do jakiego doszło podczas meczu, nie sprzyjało zawodnikom z Poznania, a nasza drużyna jest do takich warunków przyzwyczajona. Nastrój tego dnia poprawiła wizyta w Konsulacie RP. Konsul Jan Granat zapewniał drużyny z UMCS i UAM, że z całych sił będzie kibicował Polakom. Kolejny dzień zaczął się od akcentu historycznego. Zespoły UMCS i UAM wraz z wicekonsul RP w Charkowie Anitą Staszkiewicz odwiedziły i złożyły kwiaty na polsko-ukraińskim cmentarzu ofiar totalitaryzmu w Piatichatkach. Po tej lekcji pamięci zawodnicy przenieśli się na murawę. Pierwszy mecz UAM Poznań z Uniwersytetem Samochodowo-Drogowym i pierwsza bramka polskiej drużyny (na remis po golu Maksyma Jachno w 33. minucie). Trafił Grzegorz Drygas w 50. minucie. Niestety, ale 12 minut później Aleksej Wołobujew podwyższył wynik do zwycięskiego 2:1 dla gospodarzy. Nikolaj Fiodorowicz Kurilko, trener charkowskiej drużyny i przewodniczący pierwszej ligi futbolu na Ukrainie, powiedział po meczu: Nasza drużyna nie doceniła Poznania, jak w meczu UAM Uniwersytet Zooweterynaryjny Polacy nie docenili przeciwników. Moi zawodnicy nie byli w najwyższej formie mogli strzelić więcej bramek, bo w końcu wiele robili, ale przez rozkojarzenie i zbyt indywidualną grę strzeliliśmy tylko dwie bramki, chociaż stać nas było na więcej. Chciałem jeszcze podziękować polskim zawodnikom za wspaniałą grę dla dobrej zabawy, a nie dla pieniędzy. Mamy w zespole zawodnika grającego w Metaliście i on woli grać w klubie niż u nas, bo tam dostaje pieniądze. Drugi mecz tego dnia stoczył UMCS z Uniwersytetem im. Karazina i zaklęcie odczarowujące bramki zaczęło działać bardzo dobrze. Efekt? Cztery gole po stronie lubelskiej drużyny prowadzonej przez Tomasza Bieleckiego. Do wyciągania piłki z bramki Aleksandra Galicza (Uniwersytet im. Karazina) zmusili: kapitan zespołu Krzysztof Buczyński (15.), Jarosław Wyroślak (25., 62.) oraz Karol Kiedrzynek (58.). Można by powiedzieć że w nagrodę, chociaż było to zaplanowane przez opiekunów polskich grup Władimira Temczenkę i Aleksandra Tarasenkę, studenci mogli obejrzeć mecz Metalista Charków kontra Arsenal Kijów (1:2) na stadionie, który będzie jedną z oficjalnych aren EURO Ostatni dzień. Dla UMCS Lublin gra o awans do finału w Kijowie. Amatorów wśród przeciwników brak, czyli mowa o zawodnikach z Uniwersytetu Zooweterynaryjnego, który w pierwszym dniu turnieju rozgromił UAM 5:0. Jednak przed meczem spotkanie na terenie Uniwersytetu Zooweterynaryjnego, gdzie zauroczono polskich studentów pokazem hippicznym umiejętności i zgranie, jakie stworzyli jeźdźcy z końmi, przy akompaniamentu muzyki na długo zostaną w pamięci. Po tej dawce emocji nadszedł czas na dalszy ciąg turnieju. I tym razem sąsiad ze wschodu okazał się mocniejszy Emanuel Ajobame (25.) i Sergiej Komisarow (60.) wykorzystali szanse od sędziów (którzy przez cały turniej byli stronniczy), a przez końcowy wynik 0:2 spowodowali, że zarówno Lublin, jak i Uniwersytet Zooweterynaryjny spotkają się w walce o trzecie miejsce w Kijowie. Ostatnim meczem eliminacji było spotkanie UAM z najsłabszą drużyną, czyli Narodowym Uniwersytetem im. Karazina. Zwycięstwo studentów z Poznania dało im, jak i dopingującym z trybun zawodnikom UMCS Lublin wiele radości (2:0: Piotr Czarnecki 25., Patryk Weiss 45. z karnego). Trener ukraińskiej drużyny J.M. Petrenko tak skomentował mecz: Zespoły były na całkowicie innym poziomie przygotowań, więc było widać o wiele większą przewagę UAM Poznań w technice i wytrzymałości. Najlepszym napastnikiem został Piotr Madaj z UAM Poznań, a Sebastian Klajda z UMCS Lublin najlepszym obrońcą. Po zwycięskim meczu odbyła się ceremonia zakończenia, na której sekretarz generalny AZS Bartłomiej Korpak podziękował za wspaniałe widowisko sportowe i zaprosił drużyny z Charkowa do Polski na rewanż, który odbędzie się w czerwcu 2011 roku. Tekst Mateusz Tomanek Charków Studenteuro 2010, r.

12 Donieck W większości startujemy w nieznane szczególnie te ekipy, które wyruszają na podbój Doniecka i Charkowa. Widok niecodzienny, połowa samolotu w strojach sportowych. To dla wygody: dresy, koszulki. Nikt z nas tak daleko na wschodnim krańcu Europy jeszcze nie był. Większość studentów urodziła się pod koniec burzliwych dla Polski lat 80., relacje ze Związku Radzieckiego nie przetrwały w rodzinnych opowieściach. W Kijowie deszcz, za to w Doniecku ciągle letnie upały. Temperatura do 30 O C. Dla gospodarzy w tym mieście to też wyzwanie. Pierwsza taka impreza w życiu. Ekipą Uniwersytetu Jagiellońskiego opiekuje się Doniecki Uniwersytet Narodowy, a ekipą Uniwersytetu Wrocławskiego Doniecki Narodowy Uniwersytet Techniczny. Lądujemy ostatecznie w hotelu, którym jest akademik. Na 9 piętrach widać ślady eksperymentów budowlanych i organizacyjnych. Generalnie obiekt do remontu, ale budzi u polskich studentów spore zainteresowanie. Znana z legend o polskim życiu akademikowym pani portierka, w wersji ukraińskiej zmutowana jest na każdym piętrze w liczbie co najmniej 2 3 osób. Liczne straże, kraty oddzielają piętra i korytarze, na każdym piętrze jakieś tablice informujące o pracy różnych instytucji. Biura, hurtownie, służby. Pomiędzy piętrami sporadycznie kursująca winda o wymiarach zbliżonych do wzorca metr na metr. Mieszkamy na 9. piętrze, to pewnie miało być wyróżnienie. Wyszło jak wyszło przerwy w dostawie wody i ledwo zipiąca winda dały szansę na piesze wędrówki. Były pouczające. Już po drugiej nocy niektóre z mieszkanek niższych pięter dumnie paradowały w koszulkach z napisem AZS. To cieszy. Każda okazja do promocji naszej organizacji jest dobra. Pierwszy spacer po Doniecku kończy się dla wielu zawodników poważnym skurczem kręgów szyjnych. Paradujące ulicami na wysokich obcasach młode, urodziwe Ukrainki przyciągają wzrok, a to dopiero pierwszy dzień. Skrajnie odmienne od zachwytu były reakcje piłkarzy na widok stanu murawy boiska przewidzianego do sportowej rywalizacji. Najczęściej używane określenie: To kartoflisko. Plus taki, że to boisko uczelniane, należące do Uniwersytetu Prawa. We wtorek podczas ceremonii otwarcia okazało się, że tak naprawdę to uczelnia jest szkołą wyższą kształcącą milicjantów (na Ukrainie zachowano starą nazwę dla służb w większości państw zwanych policją). Była defilada prowadzona przez orkiestrę w mundurach, były hymny narodowe, przemówienia, a na koniec sensacja współczesna ukraińska pieśń patriotyczna wykonana brawurowo przez magnificencję prorektora. Potem już tak przyjaźnie i pogodnie (przynajmniej na boisku) nie było. Dużo żółtych i czerwonych kartek, sporo piłkarskich prowokacji, momentami słabi sędziowie, otwarty konflikt w drugim meczu Krakowa z Uniwersytetem Technicznym. Wszyscy potem mówili, że to widok stadionu, Donbas Arena, majestatycznie czekającego na EURO 2012, powoduje takie emocje. Jakaś magia w tym piłkarskim szaleństwie pewnie jest. By łagodzić w zarodku wszelkie możliwe sportowe, uczelniane konflikty, w zakładzie wychowania fizycznego i sportu Uniwersytetu pracuje od kilku miesięcy Olga Charczenko, dwukrotna mistrzyni świata w kick-boxingu (waga 60 kg). Niestety nie pomyślano o tym, by powierzyć jej prowadzenie meczów piłkarskich. Charków 320 kilometrów od Doniecka drugi gotowy na EURO 2012 stadion to Metalist. Przejazd autobusem bez specjalnych emocji. Drogi w przebudowie, ale aps nr (286)

13 to norma przy modernizacji infrastruktury, znana też w Polsce. Kilometrami nasz autobus przemieszcza się przez pustkowie. Opieka linii wzorowa. Gorące napoje, ciekawy program kabaretowy odtwarzany na monitorze. Nikt nie wie, dlaczego firma przewozowa nazywa się Szeryf. Podobnie lekkie zdziwienie wywołują u starszych Ukraińców takie nazwy klubów i pubów, jak: Liverpool, Chicago. U młodszych pewnie mniejsze. Gospodarze eliminacji robią wspaniały prezent polskim piłkarzom. W Doniecku i w Charkowie młodzi Polacy są na stadionach podczas meczów cyklu o Puchar Ukrainy. Uniwersytet Jagielloński w komplecie melduje się na trybunie fanów Szachtiora. To doświadczeni krakowscy kibice. Weryfikacja ich umiejętności niech pozostanie tajemnicą. W Charkowie miejscowy Metalist specjalnie nie walczył, przegrał z Arsenalem Kijów 1:2, kilka osób mniej zorientowanych do końca myślało, że to jednak Arsenal Londyn. Tym bardziej że na boisku dominowali zawodnicy z Południowej Ameryki i Afryki. Pomysł na integracyjne spotkanie młodzieży w Charkowie chyba na długo zostanie w pamięci naszych piłkarzy. Nocny klub pełen wyrośniętej młodzieży płci pięknej przypadł większości Polaków do gustu. Inne atrakcje Charkowa też. Wizyta na uczelni zooweterynaryjnej pozostanie w pamięci ze względu na profesjonalny pokaz jazdy konnej w spektaklu teatralnym. Do tego nocne zwiedzanie odrestaurowanych cerkwi i wiekowych zabytków kultury tego miasta. Kijów Pięćset kilometrów od Charkowa leży Kijów. Dzięki życzliwości gospodarzy większość polskich drużyn bez względu na wynik eliminacji ląduje w tym mieście. To efekt porozumienia AZS z Federacją Sportu Akademickiego Ukrainy. Warto zobaczyć to miasto. Ma ponad 1000 lat, było stolicą Rusi już w IX wieku. Na dobre pojawia się wątek EURO Mówi o tym wydarzeniu wielu dostojnych gości uczestniczących w wielkim Spotkaniu Przyjaźni w Sali Senatu Politechniki Kijowskiej. Tylko trzy takie uczelnie powołano w carskiej Rosji w Petersburgu, Kijowie i Warszawie. Do dzisiaj to wiodące placówki naukowo-dydaktyczne Rosji, Ukrainy i Polski. Ta kijowska mieści się na kilkuset hektarach, ma swoją stację metra i licznych bohaterów, którzy weszli na stałe do historii światowej nauki. Są na swojej uczelni na co dzień, na licznych pomnikach, płaskorzeźbach, obrazach. Patronują dziedzińcom, skwerom, budynkom, a nawet korytarzom. Zwiedzamy jedyne w swoim rodzaju muzeum awiacji, głównie prace sławnych absolwentów. Twórca współczesnych amerykańskich helikopterów Igor Sikorsky (zm. w 1972 roku) ma swój pomnik przed wejściem do budynku. W środku m.in. jeden z radzieckich statków kosmicznych, 100% autentyk. Wracajmy do Sali Senatu. Zarówno gospodarz Politechniki rektor Michaiło Zgurowski, jak i kolejno występujący ambasador RP Jacek Kluczkowski, rektor Jerzy Nikitorowicz (w imieniu Konferencji Rektorów Polskich Uniwersytetów), a przede wszystkim Adam Olkowicz (wiceprezes PZPN i dyrektor Turnieju UEFA EURO 2012), wszyscy nawiązywali do roku 2012 i wydarzeń finałowego turnieju. Z nadzieją zwracali się do studentów piłkarzy, wskazując na środowisko akademickie jako to najbardziej kreatywne dla tak potrzebnych wszelkich zmian i rozwoju. A piłkarze, jak to piłkarze. Następnego dnia, podczas finałów, zwyciężył syndrom stadionowej żylety, przynajmniej w tekstach niektórych chóralnych śpiewów. Głośne okrzyki przyszłych magistrów prawa i ekonomii z czcigodnego Jagiellońskiego też nie były z uniwersyteckiej bajki. Sportowo dwukrotnie polskie zespoły próbowały zagrozić w meczach o trzecie i pierwsze miejsce zespołom ukraińskim, ale bez powodzenia. Dwa razy pewne 3:0 dla gospodarzy. Bartłomiej Korpak Foto Dariusz Sokołowski, Ina Akhtyrska, Mateusz Tomanek, Tomasz Chochołek, Jan Sawicki, Oleg Suprun Statystyka polskich uczelni 24 mecze w eliminacjach i 2 mecze w finale 4 mecze wygrane, 8 zremisowanych i 14 przegranych 22 zdobyte bramki i 48 straconych

14 Wielkie kolarstwo to też AZS Dzięki licznym sukcesom polskich zawodników kolarstwo wzbudza coraz większe zainteresowanie. Jednakże wzrost popularności tej dyscypliny to zasługa nie tylko zawodników z pierwszych stron gazet, ale i rzeszy entuzjastów, którzy na co dzień swoim stylem życia promują jazdę na rowerze. Także AZS coraz szerzej wychodzi im naprzeciw, organizując ogólnopolski cykl zawodów kolarstwa górskiego AZS MTB CUP, poziomem dorównujący innym, profesjonalnym seriom wyścigów w naszym kraju. Tegoroczna rywalizacja w Akademickim Pucharze Polski MTB składała się z sześciu eliminacji, rozgrywanych pomiędzy kwietniem a wrześniem, kolejno w warszawskich Fortach Bema, Przesiece, poznańskim Parku Cytadela, Urszulinie, Cieszynie i Zabrzu. Pomysłodawcą cyklu był Grzegorz Miedziński, prezes KU AZS Politechniki Wrocławskiej ZOD w Jeleniej Górze, który na swoim koncie ma już organizację czterech edycji Akademickich Mistrzostw Polski w Kolarstwie Górskim, a także Akademickiego Pucharu Polski w Maratonach MTB. Dzięki zaangażowaniu mediów, licznych sponsorów oraz lokalnych klubów AZS cykl zyskał uznanie tak wśród zawodników, jak i kibiców. Świadczą o tym liczne fakty. Wysoki status zawodów potwierdza wpisanie ich do oficjalnego kalendarza Polskiego Związku Kolarskiego, dzięki czemu w kolejnych eliminacjach wzięły udział liczne gwiazdy polskiego kolarstwa, takie jak np. Anna Szafraniec, Marek Konwa zwycięscy klasyfikacji generalnych prestiżowego Vacansoleil Grand Prix MTB, Piotr Brzózka, Kornel Osicki, a także lider reprezentacji Polski BGŻ na Tour de Pologne, Marek Rutkiewicz. Sporą niespodzianką był także występ snowboardzisty Mateusza Ligockiego, olimpijczyka z Turynu i Vancouver, reprezentującego barwy katowickiego AZS AWF. Zawodnicy biorący udział w zawodach podkreślali także dobór ciekawych i trudnych tras oraz doskonałe zaplecze w postaci miasteczka zawodów. AZS MTB Cup jest również świetną platformą promocyjną dla Akademickiego Związku Sportowego. Wszyscy fani kolarstwa przez cały rok mieli okazję natknąć się na reklamy cyklu na stronach internetowych onet.pl, bikeworld.pl, sport.pl, mtb.news, sporttrendy.pl, sport24.pl, rowerowe.net. Patronami medialnymi byli także: magazyn Poznaj Świat, TVP Katowice, TVP Lublin, TVP Wrocław, TVN Warszawa, City Channel, Radio Eska. Sponsorami zawodów były firmy: Bank BGŻ, G-Shock, Superior, Bike- Action, CMT, Brunox, Nordhorn, Hannah, Nutrend, Brubeck, Garmin i Yamaha. Dzięki szerokiemu sponsoringowi na uczestników wyścigów czekały wartościowe nagrody. Również gospodarze miast goszczących AZS MTB CUP byli dumni z możliwości współpracy z organizatorami oraz z przebiegu samych zawodów. Cieszy mnie, jak duże zainteresowanie kibiców, zawodników i mediów przyciągnął cykl AZS MTB CUP. Udało się nam wyzwolić wielkie pokłady energii drzemiące w lokalnych strukturach AZS i dzięki temu zorganizować 6 wspaniałych wydarzeń. Ze swojej strony mogę dodać, że trwają już prace nad przyszłoroczną serią powiedział Grzegorz Miedziński. Finałowa edycja cyklu odbyła się 12 września br. w zabrzańskiej Rokitnicy. Po kilkudniowych opadach pagórkowata, leśna trasa namokła i po pierwszych okrążeniach przejechanych przez kolarzy zamieniła w błotnisty szlak, miejscami niemożliwy do pokonania na dwóch kołach. Zawodnicy narzekali, że dużą część okrążenia muszą przebiegać, co bywa niewygodne w butach kolarskich. W obu wyścigach kategorii elite zwycięzcy zmiażdżyli resztę stawki. W wyścigu kobiet z ogromną przewagą zwyciężyła Anna Szafraniec, reprezentująca barwy AWF Katowice, na co dzień zawodniczka zawodowego teamu JBG-2. Wśród mężczyzn metę przekroczyli wspólnie Piotr Brzózka i Kornel Osicki, zespołowi koledzy Szafraniec. Maciej Gawron Foto Grzegorz Miedziński aps nr (286)

15 [judo] Mistrzostwa Polski w Judo, Koszalin, r. Musimy wroga z dumą pokonać Relacja z Mistrzostw Polski w judo Mistrzostwa Polski Seniorek i Seniorów w Judo to jedna z najważniejszych i najbardziej prestiżowych imprez w kraju. Start na mistrzostwach, oprócz rywalizacji sportowej i przetestowania własnych umiejętności, wyłania grupę zawodników i zawodniczek, którzy reprezentują kraj na turniejach międzynarodowych Indywidualne Mis trzostwa Polski odbyły się r. w nowej Hali Sportów Walki ZOS Gwardia w Koszalinie, a głównym organizatorem zawodów był Klub Judo Samuraj Koszalin. W imprezie wystartowało 247 judoczek i judoków, wśród których byli olimpijczycy z Pekinu: Katarzyna Kłys (TS Wisła Kraków), Urszula Sadowska (Gwardia Opole), Tomasz Adamiec (UKJ Ryś Warszawa), Robert Krawczyk, Przemysław Matyjaszek, Janusz Wojnarowicz (cała trójka Czarni Bytom), uczestnicy tegorocznych mistrzostw świata, medaliści mistrzostw Europy. Nazwiska i tytuły zobowiązały naszych najlepszych do podjęcia wyzwania na macie i pokazania, że nadal wiodą prym w polskim judo. W pierwszym dniu mistrzostw do rywalizacji stanęli zawodnicy kategorii +100 kg, 100 kg, 90 kg i zawodniczki w kategorii +78 kg, 78 kg, 70 kg. Dużą niespodzianką tego dnia była wygrana walka o tytuł mistrza Polski Macieja Sarnackiego (AZS AWF Warszawa) z Januszem Wojnarowiczem (Czarni Bytom). Brązowy medal w tej kategorii wagowej wywalczył doświadczony już zawodnik klubu AZS AW- FiS Gdańsk Paweł Smoliniec, wygrywając z dużo młodszym Tomaszem Tałachem (SGKS Wybrzeże Gdańsk). W kategorii niższej kolega klubowy Pawła, Tomasz Domański, również wywalczył brązowy krążek. Natomiast w kategorii do 90 kg dwa medale brązowe wywalczyli Łukasz Koleśnik (AZS AWF Wrocław) oraz Marcin Kośniewski (KJ AZS Opole). Panie wywalczyły tego dnia brązowe krążki Joanna Jaworska (AZS AWFiS Gdańsk) w kategorii +78 kg, Agnieszka Podkówka (AZS AWF Wrocław) do 78 kg; Katarzyna Furmanek 70 kg. Furmanek, brązowa medalistka Uniwersjady w Belgradzie z 2009 roku, tak podsumowała swoje walki: Jest to mój pierwszy start po kontuzji. Myślę, że 3. miejsce po tak długiej przerwie to bardzo dobry wynik. Uległam w walce o wejście do finału obecnej mistrzyni Polski Darii Pogorzelec (SGKS Wybrzeże Gdańsk), ale niestety dużo sił i energii kosztowała mnie poprzednia walka z Agnieszką Podkówką. Teraz czas na kolejne starty: Młodzieżowe Mistrzostwa Polski, Puchar Europy w Szwecji. Mam nadzieję na szybki powrót do swojej formy. Drugi dzień mistrzostw to rywalizacja w kategoriach 81 kg, 73 kg, 66 kg mężczyzn oraz 63 kg, 57 kg, 52 kg kobiet. Reprezentant AZS AWF Wrocław Łukasz Błach został mistrzem Polski w kategorii wagowej do 81 kg i obronił tytuł sprzed roku. Swoje walki wygrał również reprezentant klubu AZS Opole Tomasz Kowalski w kategorii do 66 kg. Trzecie miejsce w tej kategorii wywalczył zawodnik AZS Gliwice Ignacy Rudawiec. W rywalizacji kobiet akademiczki nie były gorsze od panów. W kategorii do 70 kg brązowy medal wywalczyła Hanna Las (AZS AWFiS Gdańsk), natomiast w 57 kg srebro zabrała do domu Justyna Karpała (KJ AZS Opole). Pasjonujące walki odbyły się w kategorii do 52 kg, w których doświadczona zawodniczka Monika Cabaj (AZS AWFiS Gdańsk) przegrała w finale po dogrywce z młodszą koleżanką klubową Zuzanną Pawlikowską. Trzeciego dnia mistrzostw rywalizacja w kategoriach wagowych: do 60 kg, open mężczyzn oraz do 48 kg i open kobiet. W kategorii otwartej mężczyzn brąz zdobył Łukasz Koleśnik (AZS AWF Wrocław) pokonując w walce o medal obecnego mistrza Polski kategorii +100 kg Macieja Sarnackiego (AZS AWF Warszawa). Start podopiecznych podsumował Radosław Laskowski (trener AZS AWFiS Gdańsk). Zdobyliśmy siedem medali. Najważniejszy wywalczyła Zuzanna Pawlikowska, z czego bardzo się cieszymy. Jest juniorką, czekają ją jeszcze w tym roku mistrzostwa świata. Na Mistrzostwach Europy się nie powiodło. Mam nadzieję, że po takim sukcesie w kategorii seniorek zdobędzie medal na głównej imprezie juniorskiej. Mężczyźni zdobyli dwa medale, liczyliśmy na więcej. Jest to młody zespół i czas pokaże, że będzie lepiej. Kluby akademickie reprezentowało 46 zawodników oraz 32 zawodniczki. Indywidualnie azetesiacy zdobyli 16 medali, w tym 4 złote, 2 srebrne i 10 brązowych. W klasyfikacji medalowej mężczyzn klub AZS AWF Wrocław uplasował się na pozycji trzeciej. Natomiast w klasyfikacji kobiet trzecią pozycję wywalczyły judoczki AZS AWFiS Gdańsk. Mistrzostwa Polski to impreza, na której oprócz zawodników, trenerów, sędziów i działaczy powinni pojawić się kibice. Niestety tych było niewielu. Pozostaje pytanie, czy judo cieszy się tak małą popularnością? Czy może brakuje w polskim judo takich osobowości jak Paweł Nastula czy Waldemar Legień, którzy przyciągnęliby rzesze fanów. Joanna Bednarska Foto Wojciech Stasiecki Wyniki zawodników AZS 52 kg 1. Zuzanna Pawlikowska AZS AW- FiS Gdańsk, 2. Monika Cabaj AZS AWFiS Gdańsk 57 kg 2. Justyna Karpała KJ AZS Opole 70 kg 3. Hanna Las AZS AWFiS Gdańsk 78 kg 3. Katarzyna Furmanek AZS AWFiS Gdańsk, 3. Agnieszka Podkówka AZS AWF Wrocław +78 kg 3. Joanna Jaworska AZS AWFiS Gdańsk 66 kg 1. Tomasz Kowalski KJ AZS Opole 3. Ignacy Rudawiec AZS Gliwice 81 kg 1. Łukasz Błach AZS AWF Wrocław 90 kg 3. Łukasz Koleśnik AZS AWF Wrocław 3. Marcin Kośniewski KJ AZS Opole 100 kg 3. Tomasz Domański +100 kg 1. Maciej Sarnacki AZS AWF Warszawa 3. Paweł Smoliniec AZS AWFiS Gdańsk open 3. Łukasz Koleśnik AZS AWF Wrocław.

16 To jest mercedes! Na mocy zawartego porozumienia Auto Idea autoryzowany dealer Mercedes-Benz, dołączyła do firm wspierających drużynę Indykpol AZS UWM Olsztyn w sezonie 2010/2011. AZS Olsztyn to jeden z najbardziej utytułowanych klubów w historii polskiej siatkówki. Jesteśmy zaszczyceni mogąc współpracować z najlepszymi. Taka idea przyświeca nam zawsze w motoryzacji, biznesie, sporcie, sztuce wyjaśnia Cezary Śledziewski, dyrektor Auto Idea w Olsztynie. Tym samym możemy aktywnie uczestniczyć w popularyzacji sportu i szlachetnej rywalizacji. Jest nam bardzo miło, że nasza firma Auto Idea oraz marka Mercedes-Benz łączyć się teraz będą z AZS Olsztyn. Wierzymy, że dzięki temu będziemy uczestniczyć w propagowaniu olsztyńskiej piłki siatkowej w Polsce i na świecie. W wyniku zawartej umowy firma przekazała zagranicznym zawodnikom samochody marki mercedes. W ramach współpracy przekazaliśmy klubowi trzy mercedesy klasy C. Stylistyka tego modelu reprezentuje najlepszy wzorzec sportowego designu. Poza piękną, sportową linią, mercedes klasy C to także najwyższy poziom bezpieczeństwa, komfortu i dynamiki. Jest nam niezmiernie miło, że klub zdecydował się właśnie na ten model. Jesteśmy przekonani, że podróż mercedesem klasy C będzie dla zawodników AZS-u czasem odpoczynku, relaksu, a zarazem radością podróży zapewnia dyrektor Auto Idea, Cezary Śledziewski. Potwierdzają to zawodnicy, którzy od początku września br. korzystają z mercedesów klasy C. Ten mercedes to najwyższa klasa. Jest to naprawdę bardzo, bardzo fajne auto o dobrych parametrach. Moim zdaniem to najlepsze auto w swojej klasie i jestem z niego bardzo zadowolony. Jazda nim daje mi wiele frajdy chwali rozgrywający Indykpolu AZS, Kert Toobal. Natomiast Samuel Tuia przyznaje, że nie chciałby już więcej zmieniać auta. To jest mercedes! Marka nie wymaga chyba rekomendacji? Mercedes zawsze produkuje dobre auta, i tak też jest w przypadku mojego modelu, który jest bardzo dobry. Sprawdza się zarówno na krótkich trasach, jak i na dłuższych. Jest idealny! Jeśli ze swojego auta przesiądziesz się na chwilę do mercedesa już nie będziesz chciał wysiąść. Ja tak mam! twierdzi zadowolony francuski przyjmujący. Firma Auto Idea Sp. z o.o. zajmuje się sprzedażą wszystkich typów pojazdów Mercedes-Benz osobowych, dostawczych oraz ciężarowych. Oprócz tego posiada szeroką gamę oryginalnych części i akcesoriów samochodowych. Oferuje serwis wyposażony w urządzenia najnowszej generacji. Tekst Marta Panasiuk Foto Krzysztof Wojciechowski aps nr (286)

17 60 lat AZS Białystok Jubileusz 60- -lecia Akademickiego Związku Sportowego w Białymstoku jest wielkim wydarzeniem na miarę nie tylko lokalną. W całej swojej historii AZS Białystok zaistniał nie tylko w rejonie podlaskim, ale też na forum ogólnokrajowym i międzynarodowym, wychowując medalistów Polski i reprezentantów kraju. Koło AZS powstało w Białymstoku z inicjatywy dwóch studentów medycyny Ryszarda Kinalskiego i Mieczysława Rukata 10 października 1950 roku na ogólnym zebraniu studentów Akademii Medycznej w Sali Kolumnowej. Cała ich działalność wywołana była wielkim zaangażowaniem i sportową pasją, która szybko uaktywniła się również wśród innych studentów. Pierwszą salą gimnastyczną do prowadzenia zajęć z wychowania fizycznego było wynajęte niewielkie pomieszczenie w kamiennicy, mieszczące z trudem grupę 20-osobową. Wiosną 1951 roku rozpoczęto budowę własnego akademickiego stadionu lekkoatletycznego. Mieścił się on na obszarze parku pałacowego, gdzie droga od pałacu do mostka nad fosą stanowiła bieżnię 100 m, wyznaczono także miejsca na skocznie do skoków w dal i wzwyż, do rzutów granatem, dyskiem i oszczepem oraz pchnięcia kulą, a także pętle ścieżek parkowych stanowiących trasę biegową o długości 1000 m. Niedaleko powstało także boisko do siatkówki. Na tym stadionie wiosną odbywały się zawody uczelniane na tzw. Odznakę SPO (Sprawny do Pracy i Obrony). Pełni zapału studenci organizowali się w różne sekcje sportowe. Już w pierwszych latach powstała sekcja koszykówki, piłki nożnej, strzelectwa sportowego, piłki siatkowej, tenisa stołowego i piłki ręcznej. Pojawiły się także pierwsze sukcesy. W grudniu 1952 roku koszykarze AZS zdobyli I miejsce na mistrzostwach województwa w Białymstoku, a w kwietniu 1960 roku wywalczyli awans do II ligi. W 1955 roku lekkoatleci zanotowali swój pierwszy sukces na II Spartakiadzie Akademii Medycznych w Poznaniu, zajmując tam I miejsce. Sekcja piłki siatkowej kobiet w grudniu 1952 roku wywalczyła I miejsce na zawodach o Puchar Polski w Białymstoku, a w lipcu 1959 roku siatkarki awansowały do II ligi. Siatkarze wywalczyli awans do II ligi w 1962 roku. Piłkarze ręczni w 1955 roku zdobyli srebrne medale na Akademickich Mistrzostwach Polski. Dużym zainteresowaniem cieszyła się też sekcja narciarska. Sekcja trenowała na pobliskich zamarzniętych polach oraz biegała do Ogrodniczek, by budować tam skocznię narciarską, zaprojektowaną przez studentów Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Białymstoku. Do budowy skoczni wydzierżawiony został odcinek stoku oraz wycięto kilka sosen na postawienie wieży i progu skoczni. Transakcją tą został obciążony Zarząd Główny AZS (rachunek na zakup gwoździ), ceną zaś była skrzynka spirytusu oraz poniemieckie narty i kijki podarowane dzieciom z Ogrodniczek. Historyczne i uroczyste otwarcie skoczni Pętak w Ogrodniczkach miało miejsce 10 stycznia 1954 roku. W lutym 1965 roku powstał Klub Uczelniany AZS przy Wyższej Szkole Inżynierskiej (obecnie Politechnika Białostocka). W wyniku tego 20 grudnia 1965 roku powołano Radę Środowiskową AZS, której celem było koordynowanie działalności obu Klubów. Trzy lata później, w 1968 roku utworzono Klub Uczelniany przy Filii Uniwersytetu Warszawskiego (obecnie Uniwersytet w Białymstoku). W związku z tym sport akademicki został poszerzony o rywalizację międzyuczelnianą. Od tego roku studenci trzech białostockich uczelni uczestniczyli w rozgrywkach między sobą w ramach spartakiady międzyuczelnianej w: siatkówce, koszykówce, piłce ręcznej, lekkoatletyce czy tenisie stołowym. Sport akademicki uległ rozkwitowi i upowszechnieniu wśród studentów. Nad całokształtem tych rozgrywek czuwał Klub Środowiskowy AZS. W Klubie funkcjonowały także sekcje sportu kwalifikowanego. Początkowo uprawianie sportu miało charakter prozdrowotny i często traktowane było jako rozrywka. Z upływem lat studenci uczestniczyli w rozgrywkach miejskich, wojewódzkich i ogólnopolskich, dając początki sportowi kwalifikowanemu. Wielu studentów przynależnych do AZS było reprezentantami kraju oraz zdobywało medale w mistrzostwach Polski. Szczególnie zasłużył się Albin Czech w lekkoatletyce (wielokrotny akademicki mistrz Polski w biegu na dystansie 5 km i 3 km z przeszkodami), Ewa Dołmatow-Kuźmińska w piłce siatkowej (64-krotna reprezentantka Polski, wicemistrzyni Europy 1963), Jerzy Melcer w piłce ręcznej (reprezentant kraju, uczestnik IO w Monachium). Przez dziesięć lat AZS był połączony ze Szkolnym Związkiem Sportowym, tworząc organizację zrzeszającą młodzież szkolną i akademicką. Połączenie sił młodzieży szkolnej i akademickiej stworzyło realne podstawy utworzenia silnego klubu. Był to udany okres biorąc pod uwagę fakt, że 5 sekcji sportowych występowało w tym czasie w II lidze. W 1973 roku po raz pierwszy awans do II ligi wywalczyła sekcja lekkoatletyczna. W czasie całej działalności przez sekcję przewinęło się wielu wspaniałych szkoleniowców, działaczy i zawodników. Należy do nich wielokrotna mistrzyni i rekordzistka Polski w skoku w wzwyż Elżbieta Krawczuk oraz wielokrotny reprezentant Polski i medalista mistrzostw Polski w biegu maratońskim Henryk Lupa. Na trwałe w historię klubu wpisała się także piłka siatkowa kobiet, w której ujawniły się talenty reprezentantek Polski Barbary Milewskiej, Anny Pełszyk-Śliwińskiej i Heleny Fiedziukiewicz. W 1978 roku siatkarki zdobyły mistrzostwo Polski juniorek oraz mistrzostwo Europy szkół średnich. Sukcesy odnosiła także sekcja piłki ręcznej mężczyzn. Zespół SZS AZS Białystok w mistrzostwach Polski juniorów młodszych w 1981 wywalczył złoty medal. Awans do II ligi wywalczyła także w roku 1975 sekcja piłki ręcznej kobiet oraz w 1974 sekcja tenisa stołowego. Pod koniec lat 90. nastąpił rozwój sportu studenckiego. Środowisko akademickie wzbogacało się o kolejne KU, które aktywnie dołączały do rozgrywek w rywalizacji międzyuczelnianej. Liga wzbogacała się także o nowe dyscypliny sportowe. Zawody międzyuczelniane przyjęły formę systematycznej i zorganizowanej Podlaskiej Akademickiej Ligi Międzyuczelnianej. Dzięki takiemu rozwojowi podlaskie mistrzostwa zyskują na atrakcyjności i przyciągają coraz to większą grupę studentów chętnych do trenowania w sekcjach sportowych, a potem uczestnictwa w mistrzostwach. Po roku 1985 przy AZS działały w zasadzie już tylko dwie sekcje wyczynowe piłka ręczna mężczyzn i siatkówka kobiet, a od roku 2000 tylko siatkówka. Największym sukcesem w historii akademickiego sportu białostockiego jest uczestnictwo w rozgrywkach Ligi Siatkówki Kobiet. W grudniu 2008 roku zespół siatkówki został przekazany przez OŚ AZS Klubowi Siatkówki AZS. Obecnie OŚ AZS skupia się wyłącznie na sporcie masowym i imprezach studenckich. Karolina Fiedorowicz

18 omorskie pomorskie A jednak się kręci... Nie umilkły jeszcze echa ostatnich zawodów w ramach Akademickich Mistrzostw Polski, sezonów ligowych i dźwięków wuwuzeli na piłkarskich mistrzostwach świata, a już stoimy u progu nowego sezonu, roku akademickiego i nowych emocji sportowych. Wszyscy zawodnicy, trenerzy i kibice jak co roku zadają sobie, w zależności od położenia, pytania awansujemy, utrzymamy się, zdobędziemy mistrzostwo, będziemy na podium? Nowy sportowy rok akademicki (sezon) w Trójmieście rozpoczęły zespoły ligowe: AW- FiS Gdańsk piłka ręczna kobiet, AZS Uniwersytet Gdański futsal i koszykówka kobiet w I ligach i AZS Politechnika Gdańska piłka ręczna w II lidze. I tu niestety przykry fakt: w najbliższym sezonie 2010/2011 AZS nie będzie miał przedstawiciela w ekstraklasie. U progu nowego sezonu drużynom stawiane są różne zadania. Piłkarki AWFiS będą starały nawiązać do chlubnych tradycji szczypiorniaka, futsalistów AZS UG czeka twarda walka w nowej silnej I lidze, a koszykarki Uniwersytetu spróbują uzyskać awans do grupy C (walczącej o awans do ekstraklasy). W sporcie powszechnym rok rozpoczął się od szkolenia Akademickiego Organizatora Sportu, które odbyło się tym razem w Łebie. Pojawili się stali bywalcy, ale również nowe twarze. We wszystkich z pewnością pokładane są wielkie nadzieje w organizacji sportu we własnym klubie, środowisku i na arenie ogólnopolskiej. A wyzwań z pewnością nie zabraknie. Już w listopadzie Mistrzostwa Lat Pierwszych, będące po raz pierwszy eliminacją do warszawskiego finału. Ruszają również rozgrywki lig międzyuczelnianych, Akademickich Mistrzostw Polski i innych ciekawych spotkań. Prawdziwe wyzwania pod koniec maja, kiedy to w Gdańsku odbędzie się Finał Akademickich Mistrzostw Polski w Siatkówce Plażowej i Polsko-Ukraiński Turniej Piłkarski Studenteuro. Jakie będą efekty działań w sporcie akademickim zarówno powszechnym, jak i kwalifikowanym zweryfikuje boisko i... życie. Najważniejsze, że mimo wielu problemów z infrastrukturą, finansami, wypadkami losowymi przedstawienie trwa dalej. Mimo upływających lat i zmian zachodzących w świecie studenckim sport akademicki ma się dobrze. Używając legendarnych słów Galileusza, można rzec: A jednak się kręci! PW Redakcja: Piotr Walczak, Joanna Bednarska, Adam Krzyżanowski, Maja Stefańska (foto) Nowy sezon, nowe nadzieje Koszykarki AZS Uniwersytet Gdański bardzo udanie rozpoczęły nowy sezon w I Centralnej Lidze Koszykówki Kobiet. Przed własną publicznością pewnie pokonały ekipę Unii Swarzędz (81:48), będąc zespołem lepszym w każdym elemencie koszykarskiego rzemiosła. Gdańszczanki przystąpiły do rozgrywek tydzień później niż reszta zespołów w grupie A I ligi. Z uwagi na nieparzystą liczbę drużyn (dziewięć przyp. red.) w każdej kolejce jedna ekipa pauzuje i na sam początek wypadło na nas. Nie jest to korzystna sytuacja, bowiem od pierwszej kolejki mamy o jeden mecz mniej niż pozostali i nadrobimy go dopiero wraz z końcem rundy mówił przed inauguracją trener Włodzimierz Augustynowicz. Dodajmy, że z nowym sezonem wiązane są w Gdańsku spore nadzieje. Każdy rok to dla budowanego od sześciu lat zespołu kolejny krok naprzód. Teraz cel jest jasny awans po pierwszej fazie do grupy C, w której można walczyć o miejsce w ekstraklasie. Nie będzie to zadanie proste w 9-ze społowej grupie A oprócz AZS znalazło się dwóch beniaminków Unia Swarzędz i KKS Olsztyn, spadkowicz z ekstraklasy MUKS Poznań, zawsze silny i niewygodny dla gdańszczanek rywal SMS Łomianki, a także solidni ligowcy z Gorzowa Wlkp., Konina i Warszawy i wreszcie GTK Wejherowo pierwszoligowe zaplecze mistrza Polski Lotosu Gdynia. Realizacja ambitnych zamierzeń nie byłaby możliwa bez wzmocnień temu ma służyć m.in. sprowadzenie do Gdańska Martyny Hołowni, w ubiegłym sezonie reprezentującej barwy ekstraklasowego Artego Bydgoszcz. Nowa środkowa, wraz z grającą już w AZS Jak zawsze na początku kolejnego roku akademickiego członkowie AZS ze środowiska gdańskiego uczestniczyli w szkoleniu akademickiego organizatora sportu. W poprzednich latach miejscem spotkań był ośrodek w Górkach Zachodnich. Tym razem wybór padł na hotel Villa Mare w Łebie. W szkoleniu uczestniczyli przedstawiciele: Uniwersytetu, Politechniki, Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, WSTiH Gdańsk, WSZ Gdańsk, Akademii Morskiej Gdynia, Akademii Muzycznej i PWSZ Elbląg. Studenci poznawali wiedzę teoretyczną i praktycz- w ubiegłych rozgrywkach Marleną Rulewicz, mają stanowić o sile podkoszowej akademiczek. O tym jak duża jest ta siła, przekonały się już boleśnie koszykarki Unii. Obie środkowe zdobyły w pierwszym meczu łącznie 41 punktów, niemal połowę z dorobku AZS w tym spotkaniu. Gdański zespół rozegrał perfekcyjne zawody, a w efektownym zwycięstwie nie przeszkodził nawet brak kontuzjowanych: Aleksandry Lampart i Katarzyny Strzeleckiej. Pod nieobecność tej drugiej podstawową rozgrywającą stała się Maja Stachura i w pierwszym meczu sezonu wywiązała się z trudnej i odpowiedzialnej roli liderki bardzo dobrze, grając spokojnie, dojrzale i ambitnie. AZS UG uczynił więc pierwszy krok w kierunku czołówki. Teraz przed akademiczkami kolejne dwa spotkania u siebie z Arcusem SMS PZKosz Łomianki i KKS Olsztyn. Kolejne efektowne zwycięstwa będą na wagę złota przed czekającą potem AZS serią meczów wyjazdowych. Tym bardziej że skład I ligi w obecnym sezonie jest wyrównany. Adam Krzyżanowski Foto Trójmiejska Szkoła Fotografii Szkolenie na wydmach ną z zakresu działalności AZS. Uczestnicy szkolenia przeprowadzili rozgrywki w piłce siatkowej, koszykowej, piłce nożnej (na pobliskim orliku), a także byli na wycieczce na wydmach Słowińskiego Parku Narodowego. Emocji nie brakowało też wieczorami, kiedy to wszyscy kibicowali polskim siatkarzom w eliminacyjnych meczach mistrzostw świata. W tym roku akademickim działaczy AZS Gdańsk czeka wiele wyzwań i miejmy nadzieję, że ich forma będzie lepsza od formy reprezentacji siatkarzy we Włoszech. PW aps nr (286)

19 Wachlarz możliwości dla studentów Rozmowa z prezesem KU AZS AGH, Andrzejem Opalińskim Jaką rolę odgrywa sport na uczelni technicznej, jaką jest Akademia Górniczo- -Hutniczna? Sport na AGH odgrywa dość znaczącą rolę w życiu studenckim. Student ma możliwość realizacji trzech semestrów wf. w formie udziału w zajęciach sekcji sportowych AZS. Prowadzimy 43 takie sekcje w 32 dyscyplinach. Wachlarz możliwości wyboru jest ogromny. Są to sekcje tak amatorskie, jak i wyczynowe, i każdy chętny do uprawiana sportu może znaleźć coś dla siebie. Dodatkowo AZS AGH organizuje także imprezy sportowe dla studentów naszej uczelni, przez co stara się upowszechniać różnego rodzaju formy aktywności sportowej w środowisku studenckim. W zeszłym roku zorganizowaliśmy m.in: mistrzostwa AGH w narciarstwie alpejskim i snowboardzie, w brydżu sportowym, w tenisie stołowym, sportową majówkę AZS (piłka koszykowa, siatkowa, futsal kobiet), regaty żeglarskie studentów i pracowników AGH i turniej piłki siatkowej plażowej. W kolejnym roku także planujemy organizację imprez, na które gorąco zapraszamy. Klub okazał się w minionym sezonie 2009/2010 najlepszy w rozgrywkach Małopolskiej Ligi Akademickiej. Które z sekcji przyczyniły się do tego wyniku najbardziej? Zwycięstwo AGH w poprzedniej edycji Małopolskiej Ligi Akademickiej to nie przypadek. Nasi zawodnicy tryumfowali w takich dyscyplinach jak: dwubój siłowy m, pływanie k i m, biegi przełajowe m, piłka siatkowa k, badminton k i m, kolarstwo górskie k i m, wspinaczka sportowa m. Trudno w tym wypadku faworyzować którąś z dyscyplin. W sumie na podium studenci stawali aż 17 razy. To właśnie złożyło się na tak dobry wynik naszych reprezentantów, którzy zdobywali medale w tych dyscyplinach na w ostatniej edycji AMP. Rywalizacja w tegorocznej edycji MLA będzie... dość zacięta, gdyż poziom wszystkich dyscyplin cały czas rośnie. Cieszy fakt, że coraz więcej uczelni spoza Krakowa bierze udział w rozgrywkach i poszerza się wachlarz sekcji startujących w rozgrywkach. Niebawem kolejna akademicka impreza: Mistrzostwa Polski AZS w Badmintonie, której jesteście gospodarzami. Czy organizacyjnie wszystko jest już dopięte na ostatni guzik? Jak przedstawia się forma zawodników AZS AGH? Organizacją zawodów w badmintonie zajmujemy się nie po raz pierwszy. Mamy w naszym klubie ludzi, którzy są w tym bardzo doświadczeni, dlatego o organizację się nie martwimy. O formę zawodników AZS AGH także jestem spokojny, gdyż są to profesjonaliści występujący na co dzień w ekstraklasie, a część z nich jest reprezentantami kraju. Liczę na dobry wynik, potwierdzający to, że warto utrzymywać badminton jako jedną z naszych flagowych dyscyplin na AGH. Dziękuję za rozmowę. Rozmawiała Monika Pliś Foto ma³opols ma³opolskie Liga na start Brak pomysłu na spędzenie wolnego czasu w weekend? Przyjdź i dopinguj jedną z krakowskich akademickich drużyn, niezależnie czy jesteś studentem danej uczelni, czy sympatykiem którejś z dyscyplin. Ruszyły bowiem centralne rozgrywki ligowe. Na początek siatkówka, i to w I-ligowym wydaniu, za sprawą Elitesek Skawy AZS Uniwersytet Ekonomiczny Kraków. Przed drużyną trenera T. Klocka (w poprzednim sezonie występowała pod nazwą AZS Skawa UEK), debiutującą na zapleczu ekstraklasy, trudne wyzwanie. Zespół dokonał personalnych wzmocnień i jest w pełni zmobilizowany do walki o jak najlepsze wyniki, z czego mogą być zadowoleni kibice. Po trzech kolejkach ekonomistki z jednym pewnym zwycięstwem oraz dwiema porażkami (po zaciętych spotkaniach w tie-breaku) zajmują dobre piąte miejsce w tabeli. Swoich przedstawicieli na szczeblu II ligi mają uczelnie techniczne. Dla siatkarek Wisły AGH (po zmianie nazwy z AZS AGH Wisła) to już drugi sezon na tym poziomie rozgrywek. Męską siatkówkę w stolicy Małopolski reprezentują zaś dwie akademickie drużyny: WKS Wawel Akademia Górniczo-Hutnicza oraz KU AZS Politechnika Krakowska. Na uwagę zasługuje działalność Klubu Kibica AZS Politechniki, który wspiera swój zespół w występach na parkietach II ligi już od trzech sezonów. Uniwersytecka koszykówka to przede wszystkim zespół walczący od kilku sezonów o utrzymanie w II lidze. Latem tego roku uzyskał wsparcie Akademii Wychowania Fizycznego i występuje obecnie pod szyldem Wisła AWF. Drużyna złożona ze studentów krakowskich uczelni, wychowanków klubu, ale i graczy z doświadczeniem ligowym omal nie sprawiła niespodzianki przegrywając minimalnie z faworytem, MOSIR Krosno. Dla fanów badmintona kolejny sezon w ekstraklasie za sprawą zawodników AZS AGH to już standard. Czy utytułowana sekcja sięgnie po kolejne sukcesy, przekonamy się już niebawem. MP APS Wydanie Regionalne Redakcja: Monika Pliś, Katarzyna Rams monika.plis@gmail.com

20 Dobre nastawienie to podstawa. Jak studenci redukują stres? Mens sana in corpore sano ( W zdrowym ciele zdrowy duch ) brzmi łacińska sentencja rzymskiego poety Juwenalisa. Do dziś toczą się dyskusje nad dokładnym znaczeniem powyższego zdania. Pewne jest jednak, że autor wskazywał na konieczność równowagi pomiędzy ciałem i duszą w celu osiągnięcia dobrego zdrowia. Rosnące zainteresowanie zajęciami odprężającymi oraz zdrowotnymi w ramach zajęć sportowych widoczne na Uniwersytecie w Münster (Niemcy) pokazuje, że dla studentów coraz ważniejsze jest przezwyciężanie psychicznego obciążenia poprzez wysiłek fizyczny. W 2004 roku mieliśmy w naszej ofercie jedynie 2 kursy odprężające przypomina sobie kierownik Działu Uniwersyteckiego Sportu Powszechnego Jörg Verhoeven. Dzisiaj jest 56 takich kursów. Najpopularniejsze wśród studentów są joga i pilates. W 85% uczestnikami zajęć relaksacyjnych są kobiety, jednak oferty kładące nacisk na odprężenie i poznawanie własnego ciała cieszą się coraz większą popularnością również wśród mężczyzn. Karin Baumeister ćwiczy od pewnego czasu jogę. Psychoterapeuta polecił jej zajęcia medytacyjne oraz ruchowe, aby mogła lepiej poradzić sobie z uzależnieniem alkoholowym matki. Jest mi naprawdę trudno skupić się w życiu na sobie, a nie na mojej mamie opisuje swoją sytuację Karin. Według psychoterapeuty joga pomaga w odnalezieniu samego siebie. Nie jestem zaawansowana w praktyce jogi, ale ona rzeczywiście pomaga mi znowu być sobą wyjaśnia Karin. To duża zmiana w jej życiu, ponieważ przez długi czas czuła się wypalona, jakby nie było w niej uczuć. Dzisiaj ćwiczenia stały się dla niej rytuałem, który może wykonywać w domu. Na jasnozielonych matach stoją uczestnicy kursu, chcąc dosłownie poczuć ziemię pod nogami. Głęboki wdech i wydech. Oprócz wskazówek prowadzącej kurs, na sali panuje całkowita cisza. Jeśli jednak ktoś odnosi wrażenie, że joga to zajęcia dla osób chcących bez wysiłku zaliczyć kurs, grubo się myli. Żeby osiągnąć cel, to jest zharmonizować ciało z duszą, cała grupa musi być skoncentrowana. Kolejną pozycją jest drzewo ramiona wyciągnięte nad głowę ze złączonymi dłońmi. Następnie ćwiczący wyciągają powoli prawą nogę przed siebie i ustawiają ją podeszwą na lewym kolanie. Niektórzy trochę się chwieją, pracują mięśnie nóg, każdy stara się znaleźć punkt równowagi. Inni stoją prosto z podniesioną głową i wzrokiem skupionym w jednym punkcie. Nie można się przejmować, gdy za pierwszym razem się nie uda. Ważne, aby się starać. Nie zawsze tak poważne problemy jak w przypadku Karin skłaniają studentów, aby zapisać się na zajęcia jogi lub udać się do Centrum Doradztwa Studenckiego (ZSB). Najczęściej przychodzą do nas z powodu problemów ze studiami twierdzi Peter Schott, kierownik ZSB. Od kiedy wprowadzono nowy program studiowania (3+2 przyp. tłum.), studenci cierpią na lęki przed egzaminami, mają problemy z opanowaniem materiału oraz wątpliwości co do właściwego wyboru kierunku studiów. Dawniej studenci bardzo często mieli problemy z dotrzymywaniem terminów, ciągłym przekładaniem nauki na później. Po wprowadzeniu studiów licencjackich i magisterskich ten problem jest mniej widoczny wskazuje doradca ds. studiów Volker Koscielny. Przede wszystkim początek i koniec studiów obfitują we wzmożony stres. Ale również w trakcie mogą pojawić się mniejsze lub większe kryzysy. Przychodzą do nas studenci, którzy po dwóch tygodniach ciągłej nauki dochodzą do wniosku, że nadal nic nie umieją. Na krótko przed egzaminem wpadają w popłoch, czują się bezsilni. Tutaj próbujemy im pomóc kontynuuje Koscielny. Rozmowy toczone przez terapeutów dotyczą między innymi efektywnego planowania, przygotowań przed stresującymi sytuacjami, jak egzaminy czy zarządzanie czasem. Pewne sytuacje na studiach wymagają również umiejętności zachowania spokoju, czasem wystarczy poruszenie newralgicznego tematu, aby dana osoba przynajmniej na jakiś czas została wyprowadzona z równowagi mówi powołując się na własne doświadczenia doradcy Schott. Jednocześnie przyznaje, że obecnie stres jest zdecydowanie większy niż kiedyś. To powoduje, że w porównaniu z rokiem 2007 liczba studentów korzystających z pomocy psychologicznej oferowanej przez ZSB wzrosła o 10%. W przypadku Karin problemy rodzinne odbijały się na studiach. Po szóstym semestrze prawa nie zaliczyła ważnych zajęć i musiała przerwać studia. Wcześniej należałam do bardzo dobrych studentów mówi poirytowana studentka, która zdecydowała się walczyć ze swoim problemem. Ten trend potwierdza również Verhoeven: Dostajemy coraz więcej i, których autorzy wyraźnie pytają, w jaki sposób mogą walczyć ze stresem. Potrzeba równowagi psychofizycznej jest duża. W tym semestrze chodziłam na zajęcia jogi oraz pilatesu. Oba miały na mnie bardzo pozytywny wpływ mówi Mareike Hoffmann, która przeżywa kryzys osobowościowy. W odróżnieniu od jogi pilates kładzie nacisk na ciągłe wzmacnianie mięśni. Każdy wie, jak trudne jest trzymanie nóg lekko nad ziemią przy leżeniu na plecach. Twarz jest napięta, pojawiają się pierwsze krople potu. Mimo wysiłku studentki i studenci wykazują się mocną wolą, wytrzymują jeszcze kilka sekund. Po zajęciach kolorowe, sportowe koszulki są mokre od potu, a nogi i ręce ciężkie jak ołów. Jednak na zaróżowionych twarzach dają się zauważyć zadowolenie i odprężenie. To właśnie po to studenci przychodzą na tego typu zajęcia. Chociaż studia pochłaniają coraz więcej czasu, zainteresowanie zajęciami sportowymi na uniwersytetach wcale nie spada; wręcz przeciwnie, wyraźnie wzrasta. Obecnie musimy być bardziej elastyczni, ponieważ studenci są ograniczeni czasowo. Wiele kursów odbywa się wieczorem, nawet o godzinie oraz w weekendy opowiada Verhoeven. Możliwość znalezienia odskoczni od prywatnych problemów czy stresu na uniwersytecie będzie stale rosnąć. W ten sposób tłumaczy radykalny przyrost kursów zdrowotnych kierownik Działu Sportu Powszechnego. Ważne, aby zwalczane były nie tylko stresory psychiczne, lecz także fizyczne. Bardzo często jestem cały obolały od ciągłego siedzenia przy biurku, wtedy pomaga mi pilates, ponieważ jest on mieszanką relaksu i pracy nad ciałem tłumaczy Simon Peters, jeden z niewielu mężczyzn uczestniczących w ćwiczeniach. Przyczyny rosnącego psychicznego obciążenia studentów Schott upatruje w coraz silniejszej konkurencji w czasie studiów i związanym z tym wyobcowaniem: Panuje przekonanie, że obecnie dobre studia nie wystarczą. Wolontariat, praktyki i dodatkowa praca są już prawie obowiązkiem. W takich sytuacjach ważne jest, aby pokazywać studentom różne możliwości i nowe perspektywy. Nawet jeśli wymagania są coraz bardziej wygórowane: Co może być alternatywą, jeśli nasz akumulator jest pusty? pyta Schott. Trzeba zaakceptować, że w życiu nie wszystko przebiega zawsze zgodnie z planem. Karin podjęła najlepszą dla niej decyzję: Zmieniłam kierunek studiów na socjologię i anglistykę opowiada 22-latka. Jestem bardzo zadowolona z mojego wyboru. Kiedy czuję, że brakuje mi energii, joga pomaga mi znowu naładować baterie. Teraz mam szansę poukładać swoje życie na nowo. Hanna Dieckmann, Damit die Haltung stimmt: Wie Studierende Stress abbauen. Hochschulsport 02/2010 Tłumaczenie Katarzyna Marciniak aps nr (286)