John Grisham. Prawnik. The Associate Przekład Krzysztof Bereza

Transkrypt

1 John Grisham Prawnik The Associate Przekład Krzysztof Bereza

2 Steve owi Rubinowi, Suzanne Herz, Johnowi Pittsowi, Alison Rich, Rebecce Holland, Johnowi Fontanie i całej bandzie z wydawnictwa Doubleday

3 1 Regulamin ligi młodzieżowej New Haven wymagał, by każdy dzieciak grał co najmniej dziesięć minut w każdym meczu. Odstępstwa stosowano wobec zawodników, którzy narazili się trenerom, opuszczając treningi lub łamiąc inne zasady. W takich wypadkach trener mógł sporządzić przed meczem raport i poinformować sędziego punktowego, że ten a ten nie pogra sobie długo, jeśli w ogóle, bo coś przeskrobał. Ale było to źle widziane w lidze; w końcu miała ona charakter bardziej rekreacyjny niż wyczynowy. Na cztery minuty przed końcem gry trener Kyle spojrzał na ławkę swojego zespołu, skinął głową w stronę ponurego, nadąsanego chłopca o nazwisku Marquis i zapytał: Chcesz zagrać? Marquis nie odpowiedział; podszedł do stolika sędziowskiego i czekał na gwizdek. Miał na swoim koncie wiele wykroczeń opuszczone treningi, wagary, złe oceny, zgubiony mundurek, brzydkie wyrazy. Tak naprawdę przez dziesięć tygodni i piętnaście meczów Marquis złamał wszystkie nieliczne zasady, jakie trener usiłował wprowadzić. Trener Kyle już dawno zrozumiał, że każda nowa zasada będzie natychmiast złamana przez jego gwiazdę, i dlatego skrócił swoją listę i zwalczył w sobie pokusę dodawania nowych rozporządzeń. Ale to się nie sprawdzało. Próby zapanowania lekką ręką nad dziesięcioma dzieciakami ze śródmiejskich slumsów zepchnęły Czerwonych Rycerzy na ostatnie miejsce wśród dwunastu drużyn zimowej ligi. Marquis miał tylko jedenaście lat, ale wyraźnie był najlepszym graczem

4 na boisku. Wolał zdobywać punkty celnymi rzutami niż grać w obronie i podawać. W ciągu dwóch minut przedarł się przez linię rzutów osobistych, wyminął, obiegł, przeskoczył znacznie wyższych zawodników i zdobył sześć punktów. Jego średnia wynosiła czternaście, a jeśli pozwolono by mu grać dłużej niż przez pół meczu, mógłby prawdopodobnie zdobyć nawet trzydzieści. W jego własnym młodzieńczym mniemaniu tak naprawdę to nie potrzebował żadnych treningów. Mimo tego popisu jednego aktora mecz był nie do wygrania. Kyle McAvoy usiadł spokojnie na ławce, przyglądał się grze i czekał, aż zegar wybije jej koniec. Jeszcze jeden mecz i sezon się zakończy, jego ostatni sezon trenera koszykówki. W ciągu dwóch lat wygrał dwanaście razy, przegrał dwadzieścia cztery i sam sobie zadawał pytanie, jak ktokolwiek zdrowy na umyśle mógł dobrowolnie być jakimkolwiek trenerem. On robił to dla tych dzieciaków, powtarzał sobie tysiące razy, dla dzieciaków, które nie miały ojców, dzieciaków ze złych domów, dzieciaków, które potrzebowały pozytywnego męskiego wzorca. I nadal w to wierzył, ale po dwóch latach niańczenia ich i kłócenia się z ich rodzicami, kiedy już raczyli się pojawić, awanturowania się z innymi trenerami, dla których oszustwa nie były poniżej godności, i zmuszania się do ignorowania nastoletnich sędziów głównych, którzy nie potrafili odróżnić blokowania od ataku, miał już dość. W każdym razie odsłużył już swoje w tym mieście. Oglądał mecz i czekał, od czasu do czasu pokrzykując, bo tego oczekiwano od trenerów. Rozejrzał się po pustej sali gimnastycznej, w starym ceglanym budynku w centrum New Haven, który od pięćdziesięciu lat był domem dla ligi młodzieżowej. Garstka rodziców, rozproszona na

5 trybunach, czekała na kończącą mecz syrenę. Marquis znowu zdobył kosza. Nikt nie zaklaskał. Czerwoni Rycerze przegrywali dwunastoma punktami na dwie minuty przed końcem. Po drugiej stronie boiska, tuż pod starą tablicą wyników, jakiś mężczyzna w ciemnym garniturze wszedł na salę i oparł się o siedzenia wysuwanej trybuny. Rzucał się w oczy, bo był biały. W żadnej z obu drużyn nie było ani jednego białego gracza. Wyróżniał się też strojem, bo miał garnitur czarny albo granatowy białą koszulę i bordowy krawat, wszystko to pod trenczem, który sygnalizował agenta albo gliniarza jakiegoś wydziału. Trener Kyle zobaczył tego mężczyznę akurat w momencie, gdy tamten wchodził do sali gimnastycznej, i pomyślał, że facet jest tu nie na miejscu. Prawdopodobnie to jakiś detektyw, może od narkotyków, szuka tu dilera. Nie byłoby to pierwsze aresztowanie w tej sali lub w okolicy. Agent/gliniarz oparł się o barierkę, omiótł długim podejrzliwym spojrzeniem ławkę Czerwonych Rycerzy i wydawało się, że utkwił wzrok w trenerze Kyle u, który w odpowiedzi wpatrywał się przez chwilę w natręta, zanim stało się to krępujące. Marquis pozwolił, by przeciwnik przerzucił piłkę prawie z połowy boiska, i zdobył punkt, trener skoczył na równe nogi, rozłożył szeroko ręce i pokręcił głową, jakby pytał: Dlaczego? Marquis zignorował jego gesty i nadal nie przykładał się do gry w obronie. Głupi faul spowodował zatrzymanie zegara i przedłużył tę mękę. Gdy Kyle przyglądał się chłopcu wykonującemu rzut osobisty, kątem oka dostrzegł agenta/gliniarza wciąż wpatrzonego nie w to, co się działo na boisku, ale w niego. W dwudziestopięcioletnim studencie prawa, bez kryminalnej kartoteki i

6 sprzecznych z prawem nawyków bądź skłonności, obecność i zainteresowanie mężczyzny, według wszelkich oznak zatrudnionego w jakiejś instytucji porządku publicznego, nie powinny budzić jakiegokolwiek niepokoju. Ale z Kyle em McAvoyem zawsze było inaczej. Krawężnikami i drogówką niespecjalnie się przejmował. Płacono im za to, żeby po prostu reagowali. Ale faceci w ciemnych garniturach, detektywi i agenci, ci odpowiednio szkoleni, żeby grzebać głęboko i wykrywać tajemnice takie typy zawsze wytrącały go z równowagi. Jeszcze trzydzieści sekund, a Marquis kłóci się z sędzią głównym. Dwa tygodnie temu nabluzgał sędziemu i został zawieszony na jeden mecz. Trener Kyle wrzasnął na swojego gwiazdora, który jak zawsze go nie słuchał. Szybko zlustrował spojrzeniem salę gimnastyczną, żeby sprawdzić, czy agent/gliniarz numer 1 jest sam, czy towarzyszy mu jakiś agent/gliniarz numer 2. Nie, był sam. Następny głupi faul i Kyle ryknął na sędziego, żeby już to puścił. Usiadł i przesunął palcem po szyi, strzepnął pot. Był początek lutego i w sali gimnastycznej było, jak zawsze, zupełnie lodowato. Dlaczego się poci? Agent/gliniarz ani drgnął, wydawało się, że gapienie się na Kyle a sprawia mu przyjemność. Rozpadająca się stara syrena wreszcie zaskrzeczała. Mecz litościwie się skończył. Jedna drużyna cieszyła się, a druga, tak naprawdę, w ogóle się nie przejmowała. Obie ustawiły się w szeregu na obowiązkowe przybicie piątki i wzniesienie okrzyku: Dobra gra, dobra gra! tak samo bez znaczenia dla dwunastolatków i dla graczy z college u. Gratulując zwycięstwa trenerowi drużyny przeciwnej, Kyle zerknął za boisko. Biały

7 mężczyzna zniknął. Jakie istniało prawdopodobieństwo, że czeka na zewnątrz? Oczywiście to paranoja, ale paranoja zagnieździła się w życiu Kyle a już tak dawno, że teraz po prostu przyznał się do niej, zniósł jakoś jej atak i ruszył naprzód. Czerwoni Rycerze zebrali się w szatni dla gości w ciasnym niewielkim pomieszczeniu pod stałymi trybunami drużyny gospodarzy. Tutaj trener Kyle powiedział wszystko, co należało powiedzieć: solidny wysiłek, dobre bieganie, pod pewnymi względami nasza gra jest coraz lepsza, na zakończenie sezonu w sobotę pokażemy, na co nas stać. Chłopcy się przebierali i prawie go nie słuchali. Byli zmęczeni koszykówką, bo byli już zmęczeni przegrywaniem i oczywiście całą winą obciążali trenera. Był za młody, za biały, za bardzo z wyższej ligi. Tych kilkoro rodziców, którzy przyszli, czekało przed szatnią. To właśnie tych pełnych napięcia momentów, kiedy drużyna wychodziła, Kyle nie znosił najbardziej w swojej pracy społecznej. Znowu będą narzekania, że któryś dzieciak grał za krótko. Marquis miał wujka, dwudziestodwuletniego byłego koszykarza stanowego, z niewyparzoną gębą i upodobaniem do obrzucania błotem trenera Kyle a za niesprawiedliwe traktowanie najlepszego gracza ligi. W szatni były też drugie drzwi prowadzące do ciemnego wąskiego korytarza, który biegł za trybunami gospodarzy aż do drzwi zewnętrznych wychodzących na boczną uliczkę. Kyle nie był pierwszym trenerem, który odkrył tę drogę ewakuacyjną, a tego wieczoru pragnął umknąć nie tylko przed rodzinami swoich graczy i ich pretensjami, ale i przed agentem/gliniarzem. Rzucił do widzenia swoim chłopcom, a jak tylko opuścili szatnię, zwiał. W parę sekund był już na zewnątrz i szybko ruszył

8 po zamarzniętym chodniku. Gęsty śnieg pozgarniano, ale chodnik był oblodzony i z trudem można było po nim iść. Temperatura spadła znacznie poniżej zera. Była środa, dwudziesta trzydzieści i Kyle skierował się do redakcji czasopisma prawniczego na wydziale prawa Uniwersytetu Yale, gdzie zamierzał pracować przynajmniej do północy. To mu się nie udało. Agent stał oparty o błotnik czerwonego jeepa cherokee zaparkowanego wzdłuż ulicy. Samochód formalnie należał do Johna McAvoya z Yorku w Pensylwanii, ale przez ostatnich sześć lat był zaufanym towarzyszem jego syna Kyle a, swojego prawdziwego właściciela. Kyle nagle poczuł, że stopy ma ciężkie jak z ołowiu, a kolana jak z waty. Mimo to udawało mu się brnąć naprzód, jakby wszystko było w najlepszym porządku. Znaleźli nie tylko mnie, powiedział sobie, starając się myśleć jasno, ale odrobili swoją pracę domową i znaleźli też mojego jeepa. Nie jest to, co prawda, dochodzenie na zbyt wysokim poziomie. Nie zrobiłem nic złego, powtarzał sobie wciąż od nowa. Ciężki mecz, trenerze zagaił agent, kiedy Kyle znalazł się trzy metry od niego i zwolnił kroku. Kyle przystanął i rozpoznał grubego młodego mężczyznę z czerwonymi policzkami i rudą równo ciachniętą grzywką, który obserwował go w sali gimnastycznej. Czy mogę panu w czymś pomóc? zapytał i natychmiast dostrzegł cień Numeru 2, który przebiegł szybko przez ulicę. Oni zawsze pracują parami. Numer 1 sięgnął do kieszeni. Owszem, może pan. Wyjął skórzane etui i otworzył je jednym

9 ruchem. Bob Plant, FBI. Miło poznać powiedział Kyle, gdy cała krew odpłynęła mu z mózgu i wzdrygnął się mimo woli. Numer 2 wcisnął się w kadr. Był znacznie szczuplejszy i o jakieś dziesięć lat starszy, z siwizną na skroniach. On też miał wypchaną kieszeń i sprawnie wykonał dobrze wyćwiczoną prezentację odznaki. Nelson Ginyard, FBI przedstawił się. Bob i Nelson. Obaj Irlandczycy. Obaj z północnego wschodu. Jest jeszcze ktoś? zapytał Kyle. Nie. Ma pan minutę, żeby pogadać? Nie bardzo. Lepiej żeby pan miał poradził Ginyard. To mogłoby się okazać bardzo pożyteczne. Wątpię. Jeśli pan się stąd ruszy, pojedziemy po prostu za panem dodał Plant, zmienił swoją niedbałą pozycję, wyprostował się i zrobił krok do przodu. Nie chciałby pan nas w kampusie, prawda? Grozicie mi? zapytał Kyle. Znowu oblał się potem, teraz pod pachami i pomimo arktycznego powietrza kropla albo dwie spłynęły mu wzdłuż żeber. Jeszcze nie powiedział Plant z uśmieszkiem na ustach. Niech pan posłucha. Spędzimy razem dziesięć minut przy kawie zaproponował Ginyard. Tu zaraz za rogiem jest bar kanapkowy. Tam jest na pewno cieplej. Czy będę potrzebował adwokata? Nie.

10 Zawsze tak mówicie. Mój ojciec jest adwokatem, a ja dorastałem w jego biurze. Znam wasze sztuczki. Nie będzie żadnych sztuczek, Kyle, przysięgam zapewnił Ginyard i on przynajmniej wydawał się szczery. Niech pan nam poświęci tylko dziesięć minut. Obiecuję, że nie będzie pan żałował. Co macie w programie? Dziesięć minut. Tylko o to prosimy. Dajcie mi jakiś konkret albo odpowiem nie. Bob i Nelson spojrzeli po sobie. Wzruszyli ramionami. Czemu nie? Wcześniej czy później będziemy musieli mu powiedzieć. Ginyard odwrócił się, rozejrzał się po ulicy i rzucił: Uniwersytet Duquesne. Pięć lat temu. Pijane chłopaki z bractwa i pewna dziewczyna. Ciało Kyle a zareagowało inaczej niż umysł. Ciało wyraźnie dało za wygraną nagłe opadnięcie ramion, gwałtowny wdech, zauważalne drżenie nóg. Ale jego umysł natychmiast stawił opór. Pieprzycie wypalił szybko, po czym splunął na chodnik. Mam to już za sobą. Tam nic się nie stało i wy o tym wiecie. Nastąpiła długa cisza. Ginyard nadal patrzył na ulicę, a Plant obserwował każdy ruch ich przesłuchiwanego. Myśli Kyle a wirowały. Dlaczego FBI miesza się w domniemane przestępstwo stanowe? Na drugim roku, na zajęciach z procedury karnej studiowali nowe przepisy dotyczące przesłuchań FBI. Zwyczajne kłamstwo wobec jakiegoś agenta w takiej właśnie sytuacji było obecnie przestępstwem podlegającym oskarżeniu. Powinien się zamknąć? Powinien zadzwonić do ojca? Nie, w żadnym wypadku nie będzie dzwonić do ojca.

11 Ginyard odwrócił się, podszedł trzy kroki bliżej, zacisnął szczęki jak kiepski aktor i spróbował wysyczeć swoją kwestię twardziela. Skończmy już te podchody, panie McAvoy, bo zamarznę. Jest akt oskarżenia z Pittsburgha, jasne? O zgwałcenie. Jeżeli zechce pan odstawiać twardego i przemądrzałego dupka, błyskotliwego studenta prawa, wzywać adwokata albo nawet dzwonić do starego, wtedy już jutro odczytamy panu zarzuty i gówno będzie z pańskich życiowych planów. Jeśli jednak poświęci pan nam dziesięć minut swojego cennego czasu, teraz, od razu, w barze kanapkowym za rogiem, akt oskarżenia jeszcze sobie poczeka, a może nawet zniknie na zawsze. Będzie pan mógł stąd odjechać dodał Plant. Bez słowa. Czemu miałbym wam wierzyć? udało się Kyle owi wymówić zupełnie zaschniętymi ustami. Dziesięć minut. Macie dyktafon? Oczywiście. Chcę, żeby był na stole, jasne? Chcę, żeby nagrane było każde słowo, bo wam nie ufam. Zgoda. Agenci wcisnęli ręce głęboko w kieszenie dopasowanych trenczy i odeszli. Kyle otworzył drzwi jeepa i wsiadł do samochodu. Uruchomił silnik, nastawił ogrzewanie na maksimum i pomyślał, żeby odjechać. 2 Bar Koleś był długi i wąski, z rzędem czerwonych winylowych boksów

12 z prawej strony. Po lewej ciągnął się bar z grillem za kontuarem i rząd automatów do pinballa. Na ścianach porozwieszano na chybił trafił różne pamiątki z Yale. Kyle jadał tutaj kilka razy; na pierwszym roku prawa, wiele miesięcy temu. Dwóch ostatnich boksów pilnowali agenci federalni. Mimo to przy ostatnim stoliku stał kolejny trencz. Rozmawiał z Plantem i Ginyardem. Kiedy Kyle z ociąganiem podszedł do nich, agent obrzucił go wzrokiem i obdarzył standardowym uśmieszkiem, po czym usiadł w następnym boksie. Numer 4 już tam czekał, popijając kawę. Plant i Ginyard zamówili kanapki, frytki i pikle, ale na razie niczego nie tknęli. Stół był zastawiony jedzeniem i filiżankami z kawą. Plant uniósł się i przesunął, żeby obaj mogli obserwować ich ofiarę. Siedzieli ramię w ramię, nadal w trenczach. Kyle wsunął się do boksu. Oświetlenie było stare i marne; tylny róg baru tonął w mroku. Grzechot kulek pinballa mieszał się z odgłosami meczu transmitowanego w telewizji na kanale ESPN. Musi was być aż czterech? Kyle skinął głową w stronę sąsiedniego boksu. To tylko ci, których pan może zobaczyć odparł Ginyard. Ma pan ochotę na kanapkę? zapytał Plant. Nie. Jeszcze przed godziną Kyle umierał z głodu. Teraz jego żołądek i nerwy były w rozsypce. Całą siłą woli starał się oddychać normalnie i sprawiać wrażenie wyluzowanego. Wziął ze stolika długopis dla gości, kartkę do notowania i z takim tupetem, na jaki tylko mógł się zdobyć, powiedział: Chciałbym jeszcze raz zobaczyć wasze odznaki. Reakcje były identyczne niedowierzanie, wyraz głębokiej urazy na

13 twarzach, a potem wzruszenie ramion, kiedy powoli sięgali do kieszeni, by wyjąć to, co mieli najcenniejszego. Położyli je na stole. Kyle najpierw wziął odznakę Ginyarda. Zanotował sobie nazwisko i oba imiona Nelson Edward potem numer agenta. Mocno ściskał długopis i starannie zapisywał informacje. Ręka mu drżała, ale sądził, że tego nie widać. Ostrożnie potarł mosiężny emblemat, nie bardzo wiedząc po co, ale specjalnie zrobił to powoli. Mógłbym zobaczyć dokument tożsamości ze zdjęciem? Po cholerę? warknął Ginyard. Dokument ze zdjęciem, poproszę. Nie. Nic nie powiem bez wstępnego rozpoznania. Niech mi pan tylko pokaże prawo jazdy. Ja panu pokażę swoje. My już mamy kopię pańskiego prawa jazdy. No proszę. Obejrzyjmy więc pańskie. Ginyard przewrócił oczami, sięgając do tylnej kieszeni. Ze sfatygowanego portfela wyjął prawo jazdy wydane przez stan Connecticut; na zdjęciu wyglądał złowrogo. Kyle przyjrzał się fotografii, potem zanotował datę urodzenia i dane. Jest nawet gorsze niż paszportowe stwierdził. Chce pan jeszcze zobaczyć moją żonę i dzieci? Ginyard wyjął kolorową fotkę i rzucił na stół. Nie, dzięki. Z jakiego biura jesteście, panowie? Z Hartford odparł Ginyard. Skinął głową w stronę sąsiedniego boksu i dodał: A oni z Pittsburgha. Świetnie.

14 Kyle obejrzał też odznakę i prawo jazdy Planta, wyjął telefon komórkowy i zaczął stukać w przyciski. Co pan robi? zapytał Ginyard. Sprawdzę was w sieci. Myśli pan, że można nas znaleźć w jakiejś sympatycznej małej witrynie FBI? powiedział Plant ze złością. Obaj agenci uznali to za dowcip. Żaden nie wyglądał na zaniepokojonego. Wiem, gdzie szukać. Kyle wpisał adres mało znanego federalnego katalogu. Tam nas nie będzie stwierdził Ginyard. To potrwa minutę. Gdzie dyktafon? Plant wyjął i włączył cyfrowe urządzenie rozmiarów elektrycznej szczoteczki do zębów. Proszę podać datę, czas i miejsce zaczął Kyle z taką pewnością siebie, że aż sam się zdziwił. I niech pan doda, że przesłuchanie jeszcze się nie zaczęło i jak dotąd nie było żadnych zeznań. Tak jest, proszę pana. Uwielbiam studentów prawa burknął Plant. Za często ogląda pan telewizję dodał Ginyard. Idźmy dalej. Plant postawił dyktafon na środku stołu, między pastrami i cheddarem a wędzonym tuńczykiem. Zaczął recytować wstęp. Kyle wpatrywał się w swoją komórkę i kiedy pojawiła się witryna, wpisał: Nelson Edward Ginyard. Po paru sekundach potwierdzono, co nikogo nie zaskoczyło, że Ginyard jest agentem FBI, z biura w Hartford. Chce pan zobaczyć? Kyle podniósł maleńki ekran.

15 Gratulacje odparował Ginyard. Już pan zadowolony? Nie, wolałbym, żeby mnie tutaj nie było. W każdej chwili może pan odejść. Prosiliście o dziesięć minut. Kyle rzucił okiem na zegarek Agenci pochylili się do przodu, ich łokcie utworzyły jeden rząd, boks nagle zmalał. Pamięta pan takiego gościa, Benniego Wrighta z Wydziału Policji w Pittsburghu, głównego detektywa od przestępstw na tle seksualnym? zapytał Ginyard; obaj wpatrywali się w Kyle a, śledząc każde nerwowe drgnienie jego powiek. Nie. Nie spotkał się pan z nim pięć lat temu podczas śledztwa? Może, ale nie przypominam sobie tego nazwiska. Ostatecznie minęło pięć lat od czasu, gdy nic się nie wydarzyło. Przełknęli te słowa i długo się nad nimi zastanawiali, patrząc mu w oczy. Kyle owi wydało się, że obaj mają ochotę powiedzieć: Kłamiesz. No cóż odezwał się w końcu Ginyard. Detektyw Wright jest teraz tutaj, w mieście, i chciałby się spotkać z panem mniej więcej za godzinę. Kolejna pogawędka? Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu. To nie potrwa długo, a jest duża szansa, że w ten sposób uniknie pan oskarżenia. Oskarżenia o co? O zgwałcenie. Nie było żadnego zgwałcenia. Tak ustaliła policja z Pittsburgha pięć lat temu.

16 No cóż, wygląda na to, że dziewczyna wróciła powiedział Ginyard. Poskładała swoje życie, przeszła długą terapię i, co najlepsze, wynajęła adwokata. Ponieważ Ginyard nie zadał pytania, Kyle nie musiał odpowiadać. Mimowolnie zapadł się w sobie. Zerknął na puste stołki. Spojrzał nad kontuarem na płaski ekran telewizora. Leciał mecz między drużynami uniwersyteckimi, trybuny zapełniali wrzeszczący studenci. Co ja tu właściwie robię, pomyślał. Rozmawiaj dalej, nakazał sobie. Ale nic nie mów. Mogę o coś zapytać? Jasne. Jeśli akt oskarżenia został już sporządzony, jak może być wycofany? Po co w ogóle rozmawiamy? Jest wstrzymany na polecenie sądu wyjaśnił Ginyard. Według detektywa Wrighta oskarżyciel chce zawrzeć z panem ugodę na wniosek adwokata ofiary. To pozwoliłoby panu wyplątać się z tej afery. Jeśli pan się z nimi dogada, oskarżenie nigdy nie ujrzy światła dziennego. Nadal nie wiem, czego ode mnie chcecie. Może jednak zadzwonię do ojca. Pańska sprawa, ale jeśli jest pan rozsądny, zaczeka pan z tym do rozmowy z detektywem Wrightem. Nie poinformowaliście mnie jeszcze o moich prawach. To nie jest przesłuchanie oznajmił wreszcie Plant. Ani dochodzenie. Sięgnął do talerza i wyciągnął tłustą frytkę. Więc co to jest, do diabła? Spotkanie.

17 Ginyard odchrząknął i odchylił się lekko do tyłu. Chodzi o przestępstwo stanowe, Kyle, wszyscy to wiemy powiedział. Normalnie nie zajmowalibyśmy się taką sprawą, ale że jest pan tutaj, w Connecticut, a akt oskarżenia przygotowano w Pensylwanii, chłopcy z Pittsburgha poprosili nas o pomoc w zaaranżowaniu następnego spotkania. Potem my się usuwamy. Wciąż nie bardzo wiem, o co chodzi. Daj pan spokój. Taki błyskotliwy umysł prawniczy jak pana Po co zgrywać tępaka. Nastąpiła długa przerwa. Wszyscy trzej zastanawiali się nad kolejnym posunięciem. Plant chrupał już drugą frytkę, ale cały czas nie spuszczał wzroku z Kyle a. Ginyard upił łyk kawy, skrzywił się, gdy poczuł jej smak, i nadal gapił się na trenera. Automaty do pinballa ucichły. Bar był pusty, jeśli nie liczyć czterech agentów FBI, barmana pochłoniętego meczem i Kyle a. W końcu Kyle pochylił się, oparł na łokciach i powiedział prosto do dyktafonu: Nie było żadnego zgwałcenia, żadnego przestępstwa. Nie zrobiłem nic złego. Świetnie, niech pan to powtórzy Wrightowi. A gdzie on jest? O dziesiątej będzie w Holiday Inn przy Saw Mill Road, pokój numer 222. Nic z tego, muszę mieć adwokata. Może pan musi, może nie. Ginyard pochylił się tak, że ich głowy dzieliło trzydzieści centymetrów. Wiem, że pan nam nie ufa, ale proszę

18 wierzyć: najpierw powinien pan porozmawiać z Wrightem. Do diabła, może pan zadzwonić do adwokata albo do ojca o północy. Albo jutro. Ale jeśli pan teraz przeszarżuje, skończy się katastrofą. Wychodzę. Koniec rozmowy. Wyłączcie dyktafon. Żaden z agentów nawet nie drgnął. Kyle popatrzył na nich, potem pochylił się i powiedział bardzo wyraźnie: Mówi Kyle McAvoy. Jest godzina dwudziesta pięćdziesiąt. Nie mam nic więcej do dodania. Nie złożyłem żadnych zeznań i teraz opuszczam bar Koleś. Zerwał się z ławki i był już prawie poza boksem, kiedy Plant rzucił: On ma nagranie. Gdyby koń kopnął go w pachwinę, nie bolałoby bardziej. Kyle chwycił się czerwonej winylowej ścianki i wyglądał, jakby miał zemdleć. Powoli opadł na ławkę. Powoli sięgnął po plastikowy kubek i wypił duży łyk wody. Wargi i język miał spieczone i woda niewiele mu pomogła. Nagranie. Kumpel z bractwa, jeden z kilku, którzy się upili na tamtym małym przyjęciu, rzekomo nagrał coś na komórkę. Prawdopodobnie scenę, jak dziewczyna leży nago na kanapie, pijana w sztok, a trzech, czterech albo pięciu kolesi z Bety ją podziwia. Oni też byli nadzy albo właśnie się rozbierali. Kyle pamiętał to jak przez mgłę, ale nigdy nie widział filmu. Podobno został wykasowany, tak głosiła legenda Bety. Gliniarze z Pittsburgha szukali go, ale nigdy nie znaleźli. Zniknął, przepadł, pozostał głęboko skrytą tajemnicą kumpli z bractwa. Plant i Ginyard siedzieli znowu łokieć w łokieć; dwie pary oczu wpatrywały się w Kyle a bez mrugnięcia. Jakie nagranie? zdołał zapytać Kyle, ale zdziwienie zabrzmiało

19 słabo i nieprzekonująco nawet dla niego samego. To, które wy, chłopaki, ukryliście przed policją wyjaśnił Plant, ledwo poruszając wargami. To, które pokazuje pana na miejscu przestępstwa. To, które zniszczy panu życie i pozbawi wolności na dwadzieścia lat. Och, to nagranie. Nie wiem, o czym pan mówi upierał się Kyle; znów napił się trochę wody. Fale mdłości atakowały jego żołądek i mózg; bał się, że za chwilę zwymiotuje. A ja myślę, że pan wie powiedział Ginyard. Widzieliście to nagranie? zapytał Kyle. Obaj skinęli głowami. Więc wiecie, że nie tknąłem tej dziewczyny. Może tak, może nie. Ale pan tam był. A to jest współudział oznajmił Ginyard. Kyle przymknął oczy i zaczął rozcierać skronie, żeby nie rzygnąć. Dziewczyna była mocno wyluzowana i szalona, spędzała więcej czasu w siedzibie Bety niż w swoim akademiku. Puszczalska, imprezowiczka, z dużymi zasobami gotówki tatusia. Kumple z Bety przekazywali ją sobie z rąk do rąk. Kiedy zaczęła wykrzykiwać, że ją zgwałcono, członkowie stowarzyszenia natychmiast nabrali wody w usta i zmienili się w twardy, nieprzenikniony mur zaprzeczeń i niewinności. Gliny w końcu dały za wygraną, bo szczegóły zeznań dziewczyny budziły zbyt wiele wątpliwości. Nie wniesiono żadnych oskarżeń. Potem wyjechała z Duquesne i na szczęście zniknęła na dobre. Prawdziwy cud, że ten paskudny epizod udało się utrzymać w tajemnicy. Żadne inne życie nie zostało zrujnowane.

20 W akcie oskarżenia wymieniono pana nazwisko i trzy inne oznajmił Ginyard. Nie było żadnego zgwałcenia powtórzył Kyle, nadal rozcierając skronie. Zapewniam pana. Jeśli ktokolwiek uprawiał z nią seks, to za jej zgodą. Nie, jeśli była nieprzytomna zaoponował Ginyard. Nie jesteśmy tu po to, żeby się z panem spierać, Kyle wtrącił się Plant. Od tego są prawnicy. My tylko chcemy pomóc osiągnąć porozumienie. Jeśli będzie pan współpracował, to wszystko się ułoży, przynajmniej dla pana. Jakie porozumienie? To wyjaśni detektyw Wright. Kyle powoli usiadł na ławce i stuknął głową o czerwone winylowe oparcie. Chciał prosić, błagać, tłumaczyć, że to niesprawiedliwe, że wkrótce otrzyma dyplom, zda egzamin adwokacki i zacznie robić karierę. Jego przyszłość wydawała się tak obiecująca. Jego przeszłość była nieskazitelna. Prawie. Ale oni już to wiedzieli. Prawda? Spojrzał na dyktafon i postanowił, że nic więcej im nie powie. Dobra, dobra oznajmił. Pójdę tam. Ginyard pochylił się jeszcze bardziej w jego stronę. Ma pan godzinę. Jeśli pan gdzieś zadzwoni, dowiemy się o tym. Jeśli spróbuje pan uciec, pojedziemy za panem, jasne? Żadnych numerów, Kyle. Podjął pan dobrą decyzję, słowo. Niech pan się jej trzyma, a wszystko się ułoży. Nie wierzę wam.

21 Przekona się pan. Kyle zostawił ich z zimnymi zapiekankami i gorzką kawą. Wsiadł do jeepa i pojechał do swojego mieszkania trzy przecznice od kampusu. Przekopał łazienkę współlokatora, znalazł valium, potem zamknął na klucz drzwi swojej sypialni, zgasił światło i wyciągnął się na podłodze. 3 To był stary Holiday Inn, zbudowany w latach sześćdziesiątych, gdy motele i fast foody błyskawicznie wyrastały wzdłuż autostrad i głównych dróg. Kyle przejeżdżał tędy setki razy i dotychczas nie zwrócił na niego uwagi. Za motelem była smażalnia naleśników, a obok wielki dyskontowy sklep ze sprzętem elektrycznym. Parking tonął w mroku, jedna trzecia miejsc była zajęta, kiedy Kyle zaparkował tyłem swoim czerwonym jeepem obok małej furgonetki z Indiany. Zgasił światła, ale nie wyłączył silnika ani ogrzewania. Prószył śnieg. Czemu nie ma teraz zamieci, powodzi, trzęsienia ziemi, inwazji albo czegokolwiek, co przerwałoby ten koszmar? Dlaczego jak marionetka robi, co mu każą? Nagranie. Przez ostatnią godzinę myślał o tym, żeby zadzwonić do ojca, jednak ta rozmowa mogła potrwać zbyt długo. John McAvoy szybko udzieliłby mu porady prawnej, ale tło całej sprawy było bardzo skomplikowane. Kyle pomyślał o telefonie do profesora Barta Mallory ego, swojego doradcy, przyjaciela, wspaniałego wykładowcy postępowania karnego, byłego sędziego, który wiedziałby dokładnie, co zrobić. Ale znowu zbyt wiele luk

22 do wypełnienia i za mało czasu. Myślał też, żeby zadzwonić do dwóch kumpli z Bety w Duquesne, ale po co? Ich rady byłyby tak samo marne jak pomysły, które teraz przelatywały mu przez głowę. Poza tym co za sens im też rujnować życie. W tych przerażających chwilach pomyślał nawet, jak mógłby zniknąć. Pogna na lotnisko. Pojedzie nieznanym nikomu samochodem na dworzec autobusowy. Skoczy z mostu. Ale oni go śledzą. I prawdopodobnie podsłuchują, więc usłyszeliby każdą rozmowę telefoniczną. Ktoś obserwuje go właśnie w tym momencie, na pewno. Może w tej małej furgonetce z Indiany siedzi dwóch matołów ze słuchawkami na uszach i z noktowizorami i świetnie się bawi, monitorując go i marnując pieniądze podatników. Valium chyba niewiele mu pomogło. Kiedy zegar w radiu wskazał dwudziestą pierwszą pięćdziesiąt osiem, Kyle wyłączył silnik i wysiadł. Ruszył odważnie, zostawiając ślady stóp na śniegu. Czy to jego ostatnie chwile wolności? Czytał o tylu przypadkach, kiedy podejrzani szli dobrowolnie na komisariat policji, żeby szybko odpowiedzieć na kilka pytań, a tam stawiano im zarzuty, zakuwano w kajdanki, pakowano do więzienia. Tak działał system. On mógł jeszcze uciec, dokądkolwiek. Szklane drzwi zatrzasnęły się za nim; na sekundę przystanął w pustym holu i wydało mu się, że za plecami usłyszał szczęk żelaznych sztab więziennego bloku. Słyszał coś, widział coś, coś sobie wyobrażał. Widocznie valium przestało działać i teraz aż się trząsł z niepewności i lęku. Skinął głową zgrzybiałemu recepcjoniście za kontuarem, ale mężczyzna nic nie odpowiedział. Jadąc staroświecką windą na pierwsze piętro, pytał sam siebie, jakim trzeba być głupcem, żeby wejść do pokoju

23 motelowego pełnego gliniarzy i agentów, którzy zamierzają oskarżyć go o to, co się nigdy nie stało? Dlaczego to robi? Nagranie. Nie widział go. Nie znał nikogo, kto by je widział. W hermetycznym kręgu członków Bety słyszało się pogłoski, zaprzeczenia i pogróżki, ale nikt nawet nie wiedział na pewno, czy to z Elaine zostało tak naprawdę w ogóle sfilmowane. A jednak dowód istniał i teraz miała go policja z Pittsburgha i FBI. To skłoniło Kyle a do rozważania skoku z mostu. Chwileczkę. Nie zrobiłem nic złego. Nie dotknąłem tej dziewczyny, w każdym razie nie tamtej nocy. Nikt jej nie dotknął. Tak przynajmniej brzmiała zaprzysiężona i sprawdzona w boju wersja członków bractwa. Ale jeśli nagranie dowodzi czegoś innego? Nigdy się nie dowie, dopóki go nie obejrzy. Na korytarzu na pierwszym piętrze uderzył go obrzydliwy zapach świeżej farby. Kyle przystanął przy pokoju numer 222 i zerknął na zegarek, żeby się upewnić, że nie przyszedł choćby minutę za wcześnie. Zapukał trzy razy. Usłyszał ruch i stłumione głosy. Łańcuch szczęknął, drzwi otworzyły się gwałtownie. Cieszę się, że potrafił pan się na to zdobyć powiedział agent specjalny Nelson Edward Ginyard. Kyle wszedł do środka, zostawiając za sobą swoje poprzednie życie. Nowe nagle wydało się przerażające. Ginyard był bez marynarki; na białej koszuli miał szelki z wtuloną pod lewą pachę czarną kaburą, w której tkwił duży czarny pistolet. Agent Plant i dwaj inni z Kolesia wpatrywali się w gościa, wszyscy trzej też byli bez marynarek, prezentowali cały swój arsenał. Identyczne